Peetoom (Hoofdstuk 57)
Hoofdstuk 57: Peettante
“Rick? Je weet toch dat je hier best vijftig mag rijden, hè?”, vraagt Chantal plotseling.
Even kijk ik voorzichtig in de binnenspiegel. Chantal zit op de achterbank, naast het stoeltje van Joni. Het stoeltje staat uiteraard netjes ‘tegen de richting in’. Zachtjes sust Chantal de onrustige Joni, die absoluut niet kan wennen aan haar eerste autoritje.
“Ik weet het”, zucht ik. “Maar ik wil haar niet overstuur maken door ook nog eens hard te gaan rijden. Bovendien belemmert dat ding naast me het zicht nogal.”
Op de passagiersstoel staat een enorme panda. Echt enorm. Volgens mij is het ding groter dan ik zelf ben. Een cadeau van Max, natuurlijk. Eigenlijk lijkt het knuffeldier ook wel een beetje op hem. Rond, vrolijk en zacht.
Zachtjes gniffelend vervolg ik mijn weg, tot ik bij de brug aankom. Dezelfde brug waar Marnix en Lisa twee jaar geleden zijn verongelukt. Nog altijd zakt mijn hart in mijn keel als ik hier langskom.
Behoedzaam verover ik de brug, en ik kan de last gelijk van mijn schouders af voelen vallen. Een paar straten later zijn we thuis. Eindelijk veilig.
Terwijl Chantal met Joni naar binnen loopt, probeer ik met alle macht de grote Panda door de voordeur te krijgen.
“Max en zijn fratsen”, brom ik zachtjes, voordat ik me realiseer dat ik steeds meer als hem begin te klinken.
Zodra ik de knuffel binnen heb weten te krijgen, duw ik hem zoveel mogelijk in een hoek waar hij niet in de weg staat. De lijdensweg naar boven maak ik op een later moment nog wel.
Snel haal ik nog even de tassen uit de auto, en zet ze in de woonkamer.
Chantal zit in mijn favoriete stoel, met de kleine Joni op haar arm. Anne ligt met haar wiskundeboek op de bank, en kijkt naar de baby. Het valt me op dat Anne nog exact dezelfde kleding aanheeft als vanmorgen bij de bioscoop. De vraag over of ze al dan niet nog steeds die luier draagt, zet ik maar snel uit mijn hoofd. Niet belangrijk.
Tevreden ga ik op het vrije stuk van de bank zitten. “Ik heb nog even met de arts van Noor gesproken. Misschien mag ze morgen al naar huis. Haar bloedwaarden zien er goed uit.”
“Gelukkig, maar”, reageert Anne opgelucht. “Het zou tijd worden dat ik weer iemand heb om op te katten.”
“Wat heb je dan al die tijd tegen mij gedaan?”, vraag ik verbaasd. “Dat was niet echt katten”, zegt Anne. “Dat was gewoon grappig.”
“Nou ja”, zeg ik, op een zogenaamd verontwaardigde toon. “Waar heb ik dat nou weer aan verdiend?”
Op dat moment haal ik geroutineerd mijn pakje sigaretten tevoorschijn. Dat komt me direct op twee boze blikken te staan.
“Dat doe je vanaf nu toch buiten?”, zegt Chantal, vriendelijk, maar duidelijk.
“Oh, kom op. Ik krijg niet eens één laatste afscheidspeuk?”, reageer ik teleurgesteld. Maar de dames zijn onverbiddelijk.
Ik sta maar op. Voordat ik naar buiten ga, geef ik Joni nog snel een kus op haar hoofdje. “Geen zorgen, Schat. De buitenlucht kunnen ze Papa nooit afpakken.”
Even later sta ik op de oprit mijn sigaretje te roken. Het doet me denken aan een buurman, die ik vroeger als kind heb gehad. Een oude, bittere man die altijd buiten moest roken van zijn vrouw. Voor hem was dat de perfecte gelegenheid om alle buren eens goed in de gaten te gaan houden. Kijken of ze zich niet stiekem een extra centimeter van het gezamenlijke tuinpad zouden toe-eigenen.
Blij dat ik van die man af ben.
Niet dat mijn meest recente buren nou zoveel beter zijn geweest, bedenk ik me direct. Toen ik hier kwam wonen, waren Sulletje en zijn vrouw er nog. Die hebben toen nog een rechtzaak aangespannen vanwege de voogdij over Noor en Anne.
En daarna? Merel. Ach, Merel.
Net als je denkt dat je iemand kunt vertrouwen, blijkt dat ze al jaren met je grootste vijand heeft samengespannen. Waar zou ze toch uithangen?
Verveeld ga ik op de verhoogde drempel zitten, en staar ik naar de voordeur tegenover me. Het is nog steeds afgezet met politielint, aangezien er nog steeds een onderzoek naar Merel loopt. Dit herinnert me eraan om Jim maar eens te bellen.
Ik ben wel benieuwd of hij inmiddels meer weet over de verdwijning van Merel. En ik moet hem nog steeds doorgeven dat ik Tom definitief niet ga ophalen in Italië. Dat weet Jim nog steeds niet.
Ineens is daar weer dat schuldgevoel. Een deel van mij vindt het een erg egoïstische keuze om Tom nu aan zijn lot over te laten. Zeker na alle moeite die ik het afgelopen jaar heb gedaan om hem te vinden.
Maar, ik heb nu andere prioriteiten. Een pasgeboren baby in huis, de gezondheid van Noor. En ik moet Chantal nog steeds op een fatsoenlijke manier ten huwelijk vragen. Onder doodsbedreiging van een moordenaar bleek toch niet het romantische aanzoek waar ze altijd al op hoopte.
Nee, familie gaat voor.
Maar, ja, Tom is ook familie.
Mijn gedachten worden onderbroken door een plotseling geluid uit het huis van Merel. Mijn interesse is direct gewekt. Er hoort namelijk niets dan stilte te zijn in dat gebouw. Het is verzegeld door de politie, en bovendien is de enige bewoonster op de vlucht.
Snel loop ik naar het keukenraam van het huis en staar zo onopvallend mogelijk naar binnen. Maar ik kan nergens iets vreemds ontdekken. Er is ook niets meer te horen.
Een tijdje ben ik nog blijven staan, maar er is me niets meer opgevallen. Wel geeft het me een onbehaaglijk gevoel. Wat nou als Merel zich gewoon thuis schuilhoudt? Of iemand anders die met haar en Pierre heeft samengewerkt?
Ik besluit om maar weer terug naar binnen te gaan, en direct met Jim te bellen. Wellicht is het beter om maar direct melding te maken van wat ik gehoord denk te hebben. Voorkomen is beter dan genezen.
Terwijl ik via de woonkamer richting de bijkeuken loop, vang ik een deel van het gesprek tussen Anne en Chantal op.
“Nee, ik vind het echt eng”, zegt Anne stellig, waarop Chantal moet lachen. “Ze is een baby; geen bom! Kom, probeer het maar. Er is niets moeilijks aan.”
“Maak je geen zorgen, Anne”, roep ik in het voorbijgaan. “Ik heb jou als baby zo vaak laten vallen, en daar merk je nu toch niets meer van?”
Oké, dat was gemeen. Maar soms mag ik ook eens.
Eenmaal in de bijkeuken pak ik mijn mobiele telefoon erbij en kies het nummer van Jim. Het duurt niet lang voordat hij opneemt.
Terwijl ik via de ramen controleer of niemand het gesprek kan horen, wisselen we wat beleefdheden uit. Over de kinderen, de thuiskomst van de baby.
Direct maak ik van de gelegenheid gebruik om Jim te informeren over het vreemde geluid uit het huis van Merel.
Jim overlegt even met collega’s, maar erkent dat er al twee dagen geen onderzoek meer is verricht in het huis van Merel. “Ik vermoed dat het niets is geweest, Rick. Maar voor de zekerheid stuur ik even wat mensen langs om een kijkje te nemen.”
Gerustgesteld vraag ik naar het onderzoek naar Merel. Er is namelijk een belangrijke reden om Merel boven water te krijgen. Jim en ik weten allebei zeker dat Anne Pierre heeft neergeschoten uit zelfverdediging. Maar daar zijn geen bewijzen voor.
Die zijn er ook niet wat betreft de ontvoering van Chantal door Pierre. Het neerslaan en vasthouden van mij. De enige getuige ervan is Merel. En die kunnen we niet meer vinden. Zonder Merel zou het nog best wel eens een kluif kunnen worden om Anne’s onschuld vast te kunnen houden.
“We hebben het vermoeden dat ze in Italië zit”, zegt Jim daarover. “Maar we hebben nog geen concrete aanwijzingen.”
Ik zucht. Hoe langer het zoeken duurt, hoe slechter de zaken er voor Anne voor blijven staan. Snel informeer ik Jim over mijn beslissing om niet naar Italië te gaan. Als Tom inderdaad contact met me wil, dan zal hij zelf nu een stap moeten zetten.
Na het beëindigen van het gesprek, neem ik even een momentje om de onrust van me af te schudden. Zelfs na zijn dood zit Pierre me nog dwars. Ik moet toegeven dat dat best knap is. Knap irritant.
Als ik de woonkamer weer binnenloop, zie ik hoe Anne Joni voor het eerst vasthoudt. Ze kijkt vertederd naar het kleine mensje in haar armen. Trots kijk ik naar het tafereeltje, terwijl Chantal een foto maakt met haar telefoon.
Het doet me denken aan een andere foto, die veertien jaar geleden genomen is. Een afdruk ervan heeft al die jaren in mijn beurs gezeten. Ik was toen iets ouder dan Anne nu is, maar ik zat er net zo onwennig bij. Maar ik voelde dezelfde trots als zij nu.
De trots, omdat je vertrouwd wordt met zo’n lief, klein wezentje. En dat je op dat allereerste moment al weet dat je de rest van je leven van haar zult houden alsof het je eigen kind is.
“Wil jij haar niet even vasthouden”, vraagt Anne zachtjes. Ik schud mijn hoofd.
“Ik moet nog een panda naar boven verslepen”, zeg ik met een knipoog.
“Geniet er maar lekker van, Peettante.”
