Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Snakebite
Superlid
Peetoom (Preview serie 3)
Om te beginnen wil ik iedereen graag bedanken voor de vele stemmen die “Peetoom” heeft gekregen in de “Beste Verhaal in 2013”-verkiezing.
Mooi om te zien dat het verhaal, na bijna twee jaar, nog steeds zo gewaardeerd wordt. Zeker aangezien het nu al meer dan 70.000 pageviews heeft verzameld. Echt te gek!
Daarom leek het me een leuk idee om een aantal vragen, die ik vaak via PB’s gesteld krijg, te beantwoorden in de vorm van een vooruitblik op de derde serie.
Hopelijk krijgen jullie daardoor weer een beetje zin in de nieuwe hoofdstukken! n___n
“In de epiloog introduceer je een nieuw personage, Eva. Ik heb het vermoeden dat zij de dochter van Tom is, en dus ook een nichtje van Rick. Klopt dat?”
Nee. Eva gaat een vrij grote rol spelen in de derde serie, maar zij is geen familie van Rick. Haar achtergrondverhaal heeft ook totaal niets te maken met Tom.
Maar, zoals vaste lezers wel weten, trekt Rick meestal mensen aan die een problematische achtergrond hebben. Hij heeft vrij snel in de gaten dat er iets niet klopt. Dat zal aan hem vreten, totdat hij weet wat dat is. Maar de vraag blijft of Eva zijn hulp dan wel wil.
“In de laatste zinnen van de epiloog, krijgt Rick te horen dat zijn broer is gevonden in Italië. Gaat het hier om Tom of Marnix?”
Ik begrijp de verwarring. Het woord “broer” is met opzet gekozen, maar wat is voor Rick een “broer”?
Daarnaast, het klopt dat het lichaam van Marnix nooit gevonden is. Op een bepaald moment zal hier een verklaring voor komen, maar verwacht die niet aan het begin van de derde serie.
“Je hebt gezegd dat een deel van de derde serie zich in Italië zal afspelen. Ik neem aan dat dit is wanneer Rick zijn broer gaat ophalen?”
Het heeft ermee te maken, maar dat is niet het geval. Er doet zich een andere situatie voor, waardoor Rick zich gedwongen ziet om iemand in Italië op te gaan zoeken. En dat is niet voor de gezelligheid. Hij zal in Italië een keuze moeten maken, die hem zomaar het gezin kan kosten, dat hij zo zorgvuldig heeft opgebouwd.
“Is Pierre echt dood?”
Ja. Geen twijfel over mogelijk. Pierre is dood, en die zien we, gelukkig, nooit meer terug.
“Heeft Pierre’s dood nog gevolgen voor Anne?”
Zoals in de epiloog te lezen was, heeft Anne het er erg moeilijk mee. Het is natuurlijk een enorm traumatiserende ervaring. Gelukkig heeft ze Rick om op terug te vallen, maar of hij haar overal tegen kan beschermen is de vraag.
“Hoe ontwikkelen de luiergevoelens van Anne zich verder?”
Als Noor en de baby eenmaal thuiskomen, verandert de situatie voor Anne enorm. Ze kan niet zo vrij zijn met haar gevoelens als Noor in de buurt is. Daarnaast voelt ze zich enorm bezwaard omdat ze net zo klein wil zijn Joni. Anne zal daardoor enorm aan zichzelf gaan twijfelen. Kan ze haar gevoelens matigen, of misschien wel uitschakelen?
“Zien we Merel terug in de derde serie?”
Het verhaal van Merel is nog niet voorbij. Pierre was altijd de duidelijke ‘bad guy’, maar bij Merel ligt dat wellicht anders. We weten nog steeds niet waarom Merel met Pierre heeft samengewerkt. Dat zal worden uitgelegd in de tweede serie.
- Tussen hoofdstukken 64 en 65 zit een flinke sprong in de tijd. De gebeurtenissen in hoofdstuk 64 zullen het verhaal voor altijd veranderen.
- In serie 3 zal een heel belangrijk personage overlijden.
- De plotselinge verdwijning van Marnix’ voormalige partner, Kim, zal worden uitgelegd.
Om te beginnen wil ik iedereen graag bedanken voor de vele stemmen die “Peetoom” heeft gekregen in de “Beste Verhaal in 2013”-verkiezing.
Mooi om te zien dat het verhaal, na bijna twee jaar, nog steeds zo gewaardeerd wordt. Zeker aangezien het nu al meer dan 70.000 pageviews heeft verzameld. Echt te gek!
Daarom leek het me een leuk idee om een aantal vragen, die ik vaak via PB’s gesteld krijg, te beantwoorden in de vorm van een vooruitblik op de derde serie.
Hopelijk krijgen jullie daardoor weer een beetje zin in de nieuwe hoofdstukken! n___n
“In de epiloog introduceer je een nieuw personage, Eva. Ik heb het vermoeden dat zij de dochter van Tom is, en dus ook een nichtje van Rick. Klopt dat?”
Nee. Eva gaat een vrij grote rol spelen in de derde serie, maar zij is geen familie van Rick. Haar achtergrondverhaal heeft ook totaal niets te maken met Tom.
Maar, zoals vaste lezers wel weten, trekt Rick meestal mensen aan die een problematische achtergrond hebben. Hij heeft vrij snel in de gaten dat er iets niet klopt. Dat zal aan hem vreten, totdat hij weet wat dat is. Maar de vraag blijft of Eva zijn hulp dan wel wil.
“In de laatste zinnen van de epiloog, krijgt Rick te horen dat zijn broer is gevonden in Italië. Gaat het hier om Tom of Marnix?”
Ik begrijp de verwarring. Het woord “broer” is met opzet gekozen, maar wat is voor Rick een “broer”?
Daarnaast, het klopt dat het lichaam van Marnix nooit gevonden is. Op een bepaald moment zal hier een verklaring voor komen, maar verwacht die niet aan het begin van de derde serie.
“Je hebt gezegd dat een deel van de derde serie zich in Italië zal afspelen. Ik neem aan dat dit is wanneer Rick zijn broer gaat ophalen?”
Het heeft ermee te maken, maar dat is niet het geval. Er doet zich een andere situatie voor, waardoor Rick zich gedwongen ziet om iemand in Italië op te gaan zoeken. En dat is niet voor de gezelligheid. Hij zal in Italië een keuze moeten maken, die hem zomaar het gezin kan kosten, dat hij zo zorgvuldig heeft opgebouwd.
“Is Pierre echt dood?”
Ja. Geen twijfel over mogelijk. Pierre is dood, en die zien we, gelukkig, nooit meer terug.
“Heeft Pierre’s dood nog gevolgen voor Anne?”
Zoals in de epiloog te lezen was, heeft Anne het er erg moeilijk mee. Het is natuurlijk een enorm traumatiserende ervaring. Gelukkig heeft ze Rick om op terug te vallen, maar of hij haar overal tegen kan beschermen is de vraag.
“Hoe ontwikkelen de luiergevoelens van Anne zich verder?”
Als Noor en de baby eenmaal thuiskomen, verandert de situatie voor Anne enorm. Ze kan niet zo vrij zijn met haar gevoelens als Noor in de buurt is. Daarnaast voelt ze zich enorm bezwaard omdat ze net zo klein wil zijn Joni. Anne zal daardoor enorm aan zichzelf gaan twijfelen. Kan ze haar gevoelens matigen, of misschien wel uitschakelen?
“Zien we Merel terug in de derde serie?”
Het verhaal van Merel is nog niet voorbij. Pierre was altijd de duidelijke ‘bad guy’, maar bij Merel ligt dat wellicht anders. We weten nog steeds niet waarom Merel met Pierre heeft samengewerkt. Dat zal worden uitgelegd in de tweede serie.
- Tussen hoofdstukken 64 en 65 zit een flinke sprong in de tijd. De gebeurtenissen in hoofdstuk 64 zullen het verhaal voor altijd veranderen.
- In serie 3 zal een heel belangrijk personage overlijden.
- De plotselinge verdwijning van Marnix’ voormalige partner, Kim, zal worden uitgelegd.
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
gaaf zo'n sneak peek
gaaf zo'n sneak peek
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 55)
Hoofdstuk 55: Acceptatie
Voor AnneT - bedankt voor je loyaliteit, feedback en vriendschap!
“Ze hebben mijn broer gevonden?”, herhaal ik, stomverbaasd.
De woorden van Jim resoneren in mijn gedachten. Toen mijn telefoon overging, is dit wel het laatste bericht dat ik had verwacht te horen. Verward laat ik me op een bankje zakken.
“Ja, de politie heeft hem net bevrijd. Hij zei dat zijn naam Tom is, maar hij heeft geen flauw idee wie jij bent, Rick. Hij ligt nu in het ziekenhuis om aan te sterken”, legt Jim uit.
“Het ziekenhuis? Wat hebben ze met hem gedaan, dan?”, vraag ik, geschrokken van de toon van Jim.
“Dat weten we niet precies”, antwoordt Jim. “Tom heeft nog niet veel willen vertellen. Maar hij is niet in levensgevaar, alleen behoorlijk uitgehongerd. Bovendien heeft hij een hoop lichte verwondingen. De artsen verwachten dat hij behoorlijk wat hersteltijd nodig zal hebben.”
Het komt niet zo vaak voor dat ik niet weet wat ik moet zeggen. Dit is zo’n zeldzaam moment. Ik blijf maar voor me uitstaren. Als enkele van de scoutingkinderen naar huis lopen, valt het me niet eens op om terug te zwaaien.
“Rick. Wat wil je doen? Kom je hierheen om hem op te halen? Wil je dat we voor hem verzwijgen dat jij bestaat? Hoe wil je het aanpakken?”, klinkt Jim’s vragenvuur.
“Ik weet het echt niet, Jim”, zucht ik. Met mijn vrije hand probeer ik klunzig een sigaret aan te steken. “Dit is te veel om direct te verwerken. Mijn hoofd draait, om eerlijk te zijn.”
“Dat snap ik”, zegt Jim begripvol. “Luister, denk er allemaal even goed over na. Praat met Chantal, en je dochters. Ik kan je morgen terugbellen voor een beslissing. Vanavond zal het toch allemaal geen verschil maken.”
“Als je dat zou willen doen”, zeg ik, dankbaar dat ik nu geen overhaaste keuzes hoef te maken. “Dit kan ik inderdaad niet alleen beslissen. Ik dacht dat dit hoofdstuk net afgesloten was.”
“Neem je tijd”, is alles wat Jim nog terugzegt, voordat hij de verbinding verbreekt.
Verslagen blijf ik zitten. Minutenlang maak ik geen beweging, geen geluid. Mijn sigaret brandt langzaam op, zonder dat ik er een teug van heb genomen.
Als ik eenmaal weer tot rust ben gekomen, kom ik tot het besef dat de schemering is ingevallen. Snel controleer ik het terrein. Alle kinderen zijn inmiddels weg. Snel sluit ik alles af. Ik moet hier thuis over nadenken, in mijn eigen omgeving.
Zodra ik thuis ben, controleer ik Anne eerst even. Ze ligt rustig te slapen, dus dat is een zorg minder. Als iemand nu haar rust kan gebruiken, is het Anne wel. Sinds de dood van Pierre is ze emotioneel een wrak.
Stilletjes sluit ik de slaapkamerdeur. Een kamer verder laat ik me op mijn eigen bed vallen. Allerlei zorgen spoken door mijn hoofd. Hoe kan ik Anne zo goed mogelijk helpen? Wat doe ik met Tom? Als Noor straks weer naar huis komt; hoe gaan we dan voor haar zorgen? Oh. En ik ben ook nog net vader geworden.
Het is veel vroeger dan ik normaal gesproken in slaap zou vallen. Maar ik ben nu zo uitgeput, dat ik mezelf niet kan helpen. Er is niet genoeg koffie op de wereld om mij nu wakker te houden.
De volgende ochtend ben ik vroeg wakker. Ik voel mezelf ook gelijk een stuk rustiger. Gewapend met een sigaret en een kop koffie, zit ik aan de keukentafel.
Alle angsten die ik gisteravond nog voelde, heb ik weg kunnen werken. Heb ik veel aan mijn hoofd? Natuurlijk. Het zijn stuk voor stuk grote beslissingen. Maar eigenlijk is het allemaal niet zo schokkend moeilijk op te lossen.
Voor Noortje kan ik nu niets anders doen dan haar door de laatste dagen in het ziekenhuis helpen. De chemokuur heeft zijn werk gedaan, en nu kunnen we alleen maar hopen dat ze gezond blijft. En goed voor haar zorgen.
Over Chantal en Joni hoef ik me ook geen zorgen te maken. Natuurlijk zal een baby het hele huishouden op zijn kop zetten, maar rustig is het hier nooit geweest. Met Chantal aan mijn zijde, weet ik zeker dat we dat aankunnen.
Maar dat heeft mij wel een ander besluit doen nemen. Ik ga Tom niet ophalen. Het klinkt wellicht raar, aangezien ik zo lang naar hem gezocht heb. Maar, juist die zoektocht heeft het hem gedaan. Keer op keer was mijn gezin in gevaar. En dankzij de dood van Pierre, en het onderzoek dat daar nog naar loopt, zijn we er voorlopig nog niet vanaf.
Moet ik dan een vreemde oom in huis gaan halen, die bovendien een drugsverleden heeft? Help ik mijn fragiele gezin daarmee? Totaal niet. En Tom ook niet. Hij zal ongetwijfeld veel hebben meegemaakt in Italië. Daar zou ik hem toch niet mee kunnen helpen.
Nee, mijn focus moet nu liggen op mijn directe gezin. Het vrouwenhuishouden. En vandaag moet ik er eerst voor zorgen dat ik Anne wat opgevrolijkt krijg. Ook daarvoor heb ik inmiddels een plan bedacht.
Zodra het negen uur is, loop ik Anne’s kamer binnen. Vastbesloten haal ik het rolluik omhoog. “Zo! Goedemorgen, Schoonheid”, roep ik, net iets te hard.
Anne kreunt, van schrik en frustratie, in haar kussen. Ze begraaft haar ogen erin, omdat het zonlicht te fel voor haar is.
Ik kijk haar kamer rond. Het is nogal een rommeltje. Normaal is dat bij Anne nooit zo. Meestal is die kamer schoner dan de rest van het huis. Maar nu Anne zo down is, houdt ze niets bij.
“Kom op, meid. Opstaan. Wij gaan vandaag een leuke dag hebben”, moedig ik Anne aan om haar bed uit te komen. “Als jij me nu dwingt om mijn bed uit te komen, dan kan ik je garanderen dat we beiden geen leuke dag gaan hebben”, zegt Anne, gefrustreerd.
Ongeïnteresseerd zwaai ik het dekbed van haar af. “Als het moet, til ik je uit bed”, dreig ik, met een kwinkslag. “NOU!”, roept ze, beledigd. “Ik sta al op.”
“Goed zo”, zeg ik, terwijl Anne geïrriteerd haar bed uitkomt. “Ga jij die luier maar eens afdoen en je douchen. Ik zal hier wat opruimen, en daarna gaan wij iets leuks doen.”
“Ja, ja. Ben al weg”, snouwt Anne, en al snel hoor ik de badkamerdeur dichtslaan, en de douche lopen.
Zelf begin ik de kamer wat op te knappen. Ik verschoon Anne’s beddengoed, en ruim de was en afwas op. Daarna verzamel ik het afval, en de prullenbak. Hierin liggen wat gebruikte luiers, en die zijn goed te ruiken. Snel kieper ik alles in de vuilnisbak die buiten staat.
Als alles er een beetje netjes uitziet, loop ik naar de kamer van Noor. Uit haar kast haal ik alle luiers en oude luierbroekjes die daar nog liggen. Ik neem ze mee naar de kamer van Anne, en maak daar een plank in haar kast voor vrij.
Daarna leg ik haar speen en flesje erbij, en Sheldon de schildpad zet ik bovenop een pak luierbroekjes. Alsof hij de hele boel voor Anne beschermt.
Tevreden bekijk ik mijn werk. Vandaag is het de bedoeling dat ik Anne daadwerkelijk laat zien dat de luiers absoluut deel mogen uitmaken van haar leven. Maar het moet wel een deel blijven. Ik wil niet dat het haar leven gaat beheersen. Dat zou nu eenmaal niet gezond zijn. Voor een slimme, jonge meid als Anne is er veel meer in het leven om van te genieten.
Anne is stomverbaasd als ze even later haar slaapkamer binnenkomt. Ik heb de kastdeur open laten staan, zodat ze het direct kan zien.
“Vind je het wat?”, vraag ik nieuwsgierig. “Dankjewel. Sorry dat ik net zo kribbig deed, maar het was je eigen schuld.” Ik moet er hartelijk om lachen. “Ik weet het”, reageer ik. “Mij moet je ook niet te vroeg wakker maken.”
“Zijn dat alle luiers van Noor? Het is zoveel”, vraagt Anne. Ik bevestig dat. “Noor wordt in het ziekenhuis echt wel voorzien van wat ze nodig heeft. En zodra ze thuiskomt kan ik ongemerkt nieuwe voor haar halen. Ik heb je een eigen voorraad beloofd, en dat los ik nu in.”
“Dat is best wel lief van je”, geeft Anne toe. “Er zitten wel drie voorwaarden aan”, leg ik uit. “Met deze voorraad moet je het doen tot het eind van het jaar. Ik heb geteld, en het moet meer dan genoeg zijn. Dan heb je er drie per week, en af en toe zelfs meer.”
“Ik denk dat dat wel goed komt”, grinnikt Anne. “En ik kan zelf ook wel bijkopen als het nodig is.”
“Probeer het eerst hier maar mee”, temper ik de verwachtingen wat. “Daarnaast, ik wil dat je, zodra Noor thuiskomt, probeert om het zo onopgemerkt mogelijk te doen. Je weet dat je hier thuis jezelf mag zijn, maar we weten niet hoe je zusje reageert. Zodra Noor thuiskomt, heeft ze absolute rust nodig.”
“Dat snap ik”, reageert Anne. “Ze mag zich niet druk maken. Wat is je derde voorwaarde?”
“Dat is de makkelijkste van allemaal”, zeg ik triomfantelijk.
“Ik wil een knuffel en dat je zometeen met me meegaat. Geen gezeur, een beetje op me vertrouwen. Oké?”
“Dat zijn twéé dingen”, lacht Anne. “Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om naar buiten te gaan, maar ik vertrouw je.”
“Super!”, reageer ik. “Nou, die badjas uit en jezelf aankleden. We moeten over een half uur weg, en eerst nog ontbijten.”
“Waar gaan we naartoe?”, vraagt Anne nieuwsgierig. “Dat verklap ik niet”, antwoord ik. “Maar, die losse luier op je bed? Trek die maar aan.”
Hoofdstuk 55: Acceptatie
Voor AnneT - bedankt voor je loyaliteit, feedback en vriendschap!
“Ze hebben mijn broer gevonden?”, herhaal ik, stomverbaasd.
De woorden van Jim resoneren in mijn gedachten. Toen mijn telefoon overging, is dit wel het laatste bericht dat ik had verwacht te horen. Verward laat ik me op een bankje zakken.
“Ja, de politie heeft hem net bevrijd. Hij zei dat zijn naam Tom is, maar hij heeft geen flauw idee wie jij bent, Rick. Hij ligt nu in het ziekenhuis om aan te sterken”, legt Jim uit.
“Het ziekenhuis? Wat hebben ze met hem gedaan, dan?”, vraag ik, geschrokken van de toon van Jim.
“Dat weten we niet precies”, antwoordt Jim. “Tom heeft nog niet veel willen vertellen. Maar hij is niet in levensgevaar, alleen behoorlijk uitgehongerd. Bovendien heeft hij een hoop lichte verwondingen. De artsen verwachten dat hij behoorlijk wat hersteltijd nodig zal hebben.”
Het komt niet zo vaak voor dat ik niet weet wat ik moet zeggen. Dit is zo’n zeldzaam moment. Ik blijf maar voor me uitstaren. Als enkele van de scoutingkinderen naar huis lopen, valt het me niet eens op om terug te zwaaien.
“Rick. Wat wil je doen? Kom je hierheen om hem op te halen? Wil je dat we voor hem verzwijgen dat jij bestaat? Hoe wil je het aanpakken?”, klinkt Jim’s vragenvuur.
“Ik weet het echt niet, Jim”, zucht ik. Met mijn vrije hand probeer ik klunzig een sigaret aan te steken. “Dit is te veel om direct te verwerken. Mijn hoofd draait, om eerlijk te zijn.”
“Dat snap ik”, zegt Jim begripvol. “Luister, denk er allemaal even goed over na. Praat met Chantal, en je dochters. Ik kan je morgen terugbellen voor een beslissing. Vanavond zal het toch allemaal geen verschil maken.”
“Als je dat zou willen doen”, zeg ik, dankbaar dat ik nu geen overhaaste keuzes hoef te maken. “Dit kan ik inderdaad niet alleen beslissen. Ik dacht dat dit hoofdstuk net afgesloten was.”
“Neem je tijd”, is alles wat Jim nog terugzegt, voordat hij de verbinding verbreekt.
Verslagen blijf ik zitten. Minutenlang maak ik geen beweging, geen geluid. Mijn sigaret brandt langzaam op, zonder dat ik er een teug van heb genomen.
Als ik eenmaal weer tot rust ben gekomen, kom ik tot het besef dat de schemering is ingevallen. Snel controleer ik het terrein. Alle kinderen zijn inmiddels weg. Snel sluit ik alles af. Ik moet hier thuis over nadenken, in mijn eigen omgeving.
Zodra ik thuis ben, controleer ik Anne eerst even. Ze ligt rustig te slapen, dus dat is een zorg minder. Als iemand nu haar rust kan gebruiken, is het Anne wel. Sinds de dood van Pierre is ze emotioneel een wrak.
Stilletjes sluit ik de slaapkamerdeur. Een kamer verder laat ik me op mijn eigen bed vallen. Allerlei zorgen spoken door mijn hoofd. Hoe kan ik Anne zo goed mogelijk helpen? Wat doe ik met Tom? Als Noor straks weer naar huis komt; hoe gaan we dan voor haar zorgen? Oh. En ik ben ook nog net vader geworden.
Het is veel vroeger dan ik normaal gesproken in slaap zou vallen. Maar ik ben nu zo uitgeput, dat ik mezelf niet kan helpen. Er is niet genoeg koffie op de wereld om mij nu wakker te houden.
De volgende ochtend ben ik vroeg wakker. Ik voel mezelf ook gelijk een stuk rustiger. Gewapend met een sigaret en een kop koffie, zit ik aan de keukentafel.
Alle angsten die ik gisteravond nog voelde, heb ik weg kunnen werken. Heb ik veel aan mijn hoofd? Natuurlijk. Het zijn stuk voor stuk grote beslissingen. Maar eigenlijk is het allemaal niet zo schokkend moeilijk op te lossen.
Voor Noortje kan ik nu niets anders doen dan haar door de laatste dagen in het ziekenhuis helpen. De chemokuur heeft zijn werk gedaan, en nu kunnen we alleen maar hopen dat ze gezond blijft. En goed voor haar zorgen.
Over Chantal en Joni hoef ik me ook geen zorgen te maken. Natuurlijk zal een baby het hele huishouden op zijn kop zetten, maar rustig is het hier nooit geweest. Met Chantal aan mijn zijde, weet ik zeker dat we dat aankunnen.
Maar dat heeft mij wel een ander besluit doen nemen. Ik ga Tom niet ophalen. Het klinkt wellicht raar, aangezien ik zo lang naar hem gezocht heb. Maar, juist die zoektocht heeft het hem gedaan. Keer op keer was mijn gezin in gevaar. En dankzij de dood van Pierre, en het onderzoek dat daar nog naar loopt, zijn we er voorlopig nog niet vanaf.
Moet ik dan een vreemde oom in huis gaan halen, die bovendien een drugsverleden heeft? Help ik mijn fragiele gezin daarmee? Totaal niet. En Tom ook niet. Hij zal ongetwijfeld veel hebben meegemaakt in Italië. Daar zou ik hem toch niet mee kunnen helpen.
Nee, mijn focus moet nu liggen op mijn directe gezin. Het vrouwenhuishouden. En vandaag moet ik er eerst voor zorgen dat ik Anne wat opgevrolijkt krijg. Ook daarvoor heb ik inmiddels een plan bedacht.
Zodra het negen uur is, loop ik Anne’s kamer binnen. Vastbesloten haal ik het rolluik omhoog. “Zo! Goedemorgen, Schoonheid”, roep ik, net iets te hard.
Anne kreunt, van schrik en frustratie, in haar kussen. Ze begraaft haar ogen erin, omdat het zonlicht te fel voor haar is.
Ik kijk haar kamer rond. Het is nogal een rommeltje. Normaal is dat bij Anne nooit zo. Meestal is die kamer schoner dan de rest van het huis. Maar nu Anne zo down is, houdt ze niets bij.
“Kom op, meid. Opstaan. Wij gaan vandaag een leuke dag hebben”, moedig ik Anne aan om haar bed uit te komen. “Als jij me nu dwingt om mijn bed uit te komen, dan kan ik je garanderen dat we beiden geen leuke dag gaan hebben”, zegt Anne, gefrustreerd.
Ongeïnteresseerd zwaai ik het dekbed van haar af. “Als het moet, til ik je uit bed”, dreig ik, met een kwinkslag. “NOU!”, roept ze, beledigd. “Ik sta al op.”
“Goed zo”, zeg ik, terwijl Anne geïrriteerd haar bed uitkomt. “Ga jij die luier maar eens afdoen en je douchen. Ik zal hier wat opruimen, en daarna gaan wij iets leuks doen.”
“Ja, ja. Ben al weg”, snouwt Anne, en al snel hoor ik de badkamerdeur dichtslaan, en de douche lopen.
Zelf begin ik de kamer wat op te knappen. Ik verschoon Anne’s beddengoed, en ruim de was en afwas op. Daarna verzamel ik het afval, en de prullenbak. Hierin liggen wat gebruikte luiers, en die zijn goed te ruiken. Snel kieper ik alles in de vuilnisbak die buiten staat.
Als alles er een beetje netjes uitziet, loop ik naar de kamer van Noor. Uit haar kast haal ik alle luiers en oude luierbroekjes die daar nog liggen. Ik neem ze mee naar de kamer van Anne, en maak daar een plank in haar kast voor vrij.
Daarna leg ik haar speen en flesje erbij, en Sheldon de schildpad zet ik bovenop een pak luierbroekjes. Alsof hij de hele boel voor Anne beschermt.
Tevreden bekijk ik mijn werk. Vandaag is het de bedoeling dat ik Anne daadwerkelijk laat zien dat de luiers absoluut deel mogen uitmaken van haar leven. Maar het moet wel een deel blijven. Ik wil niet dat het haar leven gaat beheersen. Dat zou nu eenmaal niet gezond zijn. Voor een slimme, jonge meid als Anne is er veel meer in het leven om van te genieten.
Anne is stomverbaasd als ze even later haar slaapkamer binnenkomt. Ik heb de kastdeur open laten staan, zodat ze het direct kan zien.
“Vind je het wat?”, vraag ik nieuwsgierig. “Dankjewel. Sorry dat ik net zo kribbig deed, maar het was je eigen schuld.” Ik moet er hartelijk om lachen. “Ik weet het”, reageer ik. “Mij moet je ook niet te vroeg wakker maken.”
“Zijn dat alle luiers van Noor? Het is zoveel”, vraagt Anne. Ik bevestig dat. “Noor wordt in het ziekenhuis echt wel voorzien van wat ze nodig heeft. En zodra ze thuiskomt kan ik ongemerkt nieuwe voor haar halen. Ik heb je een eigen voorraad beloofd, en dat los ik nu in.”
“Dat is best wel lief van je”, geeft Anne toe. “Er zitten wel drie voorwaarden aan”, leg ik uit. “Met deze voorraad moet je het doen tot het eind van het jaar. Ik heb geteld, en het moet meer dan genoeg zijn. Dan heb je er drie per week, en af en toe zelfs meer.”
“Ik denk dat dat wel goed komt”, grinnikt Anne. “En ik kan zelf ook wel bijkopen als het nodig is.”
“Probeer het eerst hier maar mee”, temper ik de verwachtingen wat. “Daarnaast, ik wil dat je, zodra Noor thuiskomt, probeert om het zo onopgemerkt mogelijk te doen. Je weet dat je hier thuis jezelf mag zijn, maar we weten niet hoe je zusje reageert. Zodra Noor thuiskomt, heeft ze absolute rust nodig.”
“Dat snap ik”, reageert Anne. “Ze mag zich niet druk maken. Wat is je derde voorwaarde?”
“Dat is de makkelijkste van allemaal”, zeg ik triomfantelijk.
“Ik wil een knuffel en dat je zometeen met me meegaat. Geen gezeur, een beetje op me vertrouwen. Oké?”
“Dat zijn twéé dingen”, lacht Anne. “Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om naar buiten te gaan, maar ik vertrouw je.”
“Super!”, reageer ik. “Nou, die badjas uit en jezelf aankleden. We moeten over een half uur weg, en eerst nog ontbijten.”
“Waar gaan we naartoe?”, vraagt Anne nieuwsgierig. “Dat verklap ik niet”, antwoord ik. “Maar, die losse luier op je bed? Trek die maar aan.”
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 56)
Hoofdstuk 56: Thriller
Voor Alana - je vrolijkheid, zelfvertrouwen en passie zijn een inspiratie!
“Weet je zeker dat het niet opvalt?”, vraagt Anne zenuwachtig, terwijl ze zichzelf van achteren probeert te bekijken. Haar mooie, lange haar belemmert echter een goed zicht.
“Mij valt het in ieder geval niet op”, reageer ik geruststellend. Snel sluit ik de auto af, en steek ik nog een laatste sigaret aan.
“Het is maar een broekje, maar het voelt nogal … spannend”, zegt Anne eerlijk. “Ik ben blij dat het nog vroeg is en dus niet zo druk.”
We staan op de parkeerplaats van de bioscoop. Het is zaterdag, dus dat betekent dat er vanaf elf uur al voorstellingen zijn. Er is een tweede deel van een animatiefilm uitgekomen, waarvan ik weet dat Anne het origineel leuk vond. Iets met blauwe en groene monsters. Ik kan er wel mee lachen, maar het is vooral voor Anne.
Stiekem draait het me namelijk helemaal niet om de film. Aangezien we straks Noor, Chantal en Joni weer in huis hebben, zal Anne moeten leren om haar luiergebruik een beetje te minderen. De laatste tijd draagt ze nogal vaak.
Daar is op zich niets mis mee, maar ze zal het moeten leren matigen. Anders is Noor er snel achter. En ik denk ook niet dat Anne Joni zal willen vasthouden als ze zelf ook nog een luier omheeft. ALS ze Joni ooit zal willen vasthouden.
Daarom heb ik Anne nu een luier laten dragen onder haar kleding. Het is een openbare gelegenheid, en hopelijk is dat net iets té spannend voor haar. Dan leert ze direct dat er voor alles een tijd en een plaats is. Het is een gok, maar een beter plan kon ik niet bedenken.
Als we eenmaal in de rij staan voor de kaartjes, observeer ik Anne goed. Nerveus kijkt ze om zich heen, en luistert ze goed naar wat de andere mensen zeggen. Af en toe kijkt ze naar beneden, om te zien of het luierbroekje nergens uitsteekt.
Dat doet het natuurlijk niet, vooral omdat Anne haar vestje om haar middel geknoopt heeft. Tevens houdt ze haar tas aan de voorkant voor haar broek. Niemand zou de luier kunnen zien, laat staan verwachten. Maar de spanning is er niet minder om.
Er zijn vooral veel ouders met jonge kinderen, omdat er alleen tekenfilms draaien. Af en toe kopen wat oudere mensen een kaartje voor de Arthouse-voorstelling. Maar er zijn een hoop minder mensen dan normaal.
Al die kinderen zijn eigenlijk wel handig. Aan de ene kant zet het Anne misschien aan het denken. Een hoop kinderen van de helft van haar leeftijd; allemaal zonder luier.
Aan de andere kant geeft het ons goede plaatsen. In deze bioscoop hebben de meeste zalen een balkon. En dat is natuurlijk een veel stoerdere plaats om te gaan zitten. Anne en ik hebben daardoor een rustig plekje, direct onder het balkon.
Er zit nog een moeder een paar rijen voor ons, met drie kids. Maar het is niet alsof die naar achteren zullen gaan zitten kijken.
“Voel je je nu een beetje op je gemak?”, vraag ik zachtjes. Anne knikt. “Het lijkt nu wel net alsof het veel meer kraakt dan normaal. Echt heel gek”, zegt ze glimlachend.
“Dat komt waarschijnlijk omdat je er nu heel erg op aan het letten bent”, stel ik haar gerust.
Dat zal wel kloppen ook. Ik was er niet op aan het letten, en heb helemaal geen gekraak gehoord.
“Misschien had ik er toch een onderbroek overheen moeten aantrekken”, giechelt Anne. Teveel informatie voor mij, en ik wuif het maar weg met een “Dat lijkt mij ook, ja”.
Zodra de film begint, haalt Anne een flesje water uit haar tas. Tijdens de eerste helft drinkt ze het helemaal leeg. Het zal zeker een halve liter zijn geweest.
Ik heb er totaal niet bij stil gestaan, omdat er niets vreemds is aan drinken tijdens een film. Maar ineens begint me iets op te vallen.
Anne zit al een tijdje met haar benen uit elkaar. Eigenlijk net iets te ver. Even later bereikt een zure geur mijn neus. Het is geen stank, maar zeker niet prettig. Snel erna gaat Anne weer rechtop zitten, strijkt haar broek glad, en laat haar duim richting haar mond verdwijnen.
Misschien werkt mijn plan toch niet zoals het zou moeten. Als Anne geniet van deze spanning, dan heb ik haar nu misschien het vertrouwen gegeven om dit vaker te gaan doen.
Tijdens de pauze, besef ik dat ik waarschijnlijk gelijk ga krijgen.
“Ik ben zo terug. Even naar de wc”, zegt Anne rustig, met een bepaalde nadruk op ‘naar de wc’. Het is me duidelijk dat ze zich gewoon gaat verschonen.
Op dit moment zie ik geen andere keuze dan haar gewoon haar gang te laten gaan. Of het plan nu werkt of niet, het heeft geen zin om deze ervaring voor Anne ineens om te laten slaan.
Zelf haal ik nog even wat koffie en een flesje water voor Anne. Waarschijnlijk zal ze tijdens de tweede helft opnieuw haar luier gaan gebruiken, maar ik kan haar moeilijk verbieden te drinken. En eigenlijk heeft er niemand last van.
Als Anne terugkomt, hoor ik deze keer wel duidelijk gekraak. Bij iedere beweging zelfs. Als ze naast me op haar stoel gaat zitten, doet ze snel haar vestje weer af. Nu is haar luier wel erg duidelijk te zien. Het is deze keer geen broekje.
Aan de achterkant steekt een flink stuk uit boven haar broek, en aan de voorkant zit een behoorlijke prop. De broek is eigenlijk net te strak voor dit soort luiers.
“Voelt het fijn?”, vraag ik. Aan de ene kant ben ik nieuwsgierig naar hoe het haar bevallen is om zo door het bioscoopgebouw te lopen, maar een echte reactie krijg ik niet. Alleen een knikje, met een nerveuze glimlach.
Ach, het zal wel niet zo heel veel verschillen met zo’n broekje. Vest om en tas ervoor. Tenzij iemand naar gekraak loopt te luisteren, hoort het niemand op te vallen.
Zodra de tweede helft van de film begint, haalt Anne een speentje uit haar tas. Ze doet hem direct in, en kruipt tegen me aan. Dat gaat hier makkelijk, omdat het tweepersoonsstoeltjes zijn.
Bij het beetje licht dat het spotje achter ons afgeeft, kijk ik eens goed naar Anne, terwijl ik mijn arm om haar heen sla. De speen, de luier die straks wel weer nat zal worden. Mijn hoofd zegt nog steeds dat het niet hoort bij een meisje van veertien.
Maar mijn hart? Dat zegt dat ik me misschien maar moet gaan matigen in mijn bemoeienis. Kijk haar nou eens. Anne straalt. Voor het eerst in weken.
Ik geef Anne een kus op haar krullen. Even draait ze zich naar me om. En dan komen de woorden die ik nooit had verwacht te horen.
“Dankjewel, Pap.”
De woorden komen er zo snel uit, dat zowel Anne als ik een moment nodig hebben, voordat we beseffen wat er daadwerkelijk is gezegd.
Voor mij voelt het vooral als een compliment. Ik zorg nu al bijna twee jaar voor Anne en Noor. Als een vader. Maar er is maar één ‘papa’ en dat was Marnix.
Er volgt een ongemakkelijke stilte. Ik kan Anne zien nadenken. Ze had zelf ook niet in de gaten wat ze net zei, totdat de woorden eenmaal klonken.
Net als ik denk dat Anne iets tegen me wil zeggen, draait ze zich weer terug naar het doek. Haar speen verdwijnt weer in haar mond. Blijkbaar heeft ze toch niet zoveel moeite met haar woorden.
Eerlijk gezegd? Ik ook niet.
Het waren woorden die recht uit haar hart kwamen. Anne was zo op haar gemak, dat ze zei wat ze dacht.
Hoewel Marnix altijd haar echte vader zal blijven, is Anne voor mij een echte dochter geworden. Net als Noor en Joni. Blijkbaar voelt Anne dat nu ook zo.
Ik zal Marnix niet kunnen, of willen, vervangen. Nooit. Maar misschien, heel misschien, heb ik nu een plekje veroverd in Anne’s leven, dat me op gelijke hoogte stelt met Marnix. Meer dan dat kan ik niet wensen.
Even later kom ik tot het besef dat ik Anne’s luiergevoelens nooit ga kunnen beheersen. Ze moet dat zelf zien te regelen. Het is haar leven. En ik ben er om voor haar te zorgen als het leven zwaar is, en om met haar te genieten als het leven mooi is.
En nu? Nu is het leven even heel mooi. Anne geniet. En ik ook.
“Wil je nu een foto van je zusje zien?”, vraag ik, als we na de film weer in de auto zitten. Met grote moeite tover ik Joni tevoorschijn op het scherm van mijn telefoon. In eerste instantie kijkt Anne heel vluchtig naar het scherm, en knikt.
“Ze lijkt op Chantal, vind je niet?”, probeer ik het gesprek gaande te houden. Anne kijkt nog eens naar het scherm, en deze keer fatsoenlijk.
Het is net alsof er een knop in Anne omgaat. Ze pakt de telefoon uit mijn hand en staart naar het kleine meisje. “Ze is mooi”, zegt Anne.
“Chantal en ik willen jou eigenlijk iets vragen. Het gaat om Joni”, leg ik voorzichtig uit. “Ik ga niet elke week babysitten. Mij kunnen jullie toch niet betalen”, reageert Anne half-serieus. “Dat hoeft ook niet”, lach ik.
“Maar, hoe zou je het vinden om haar peettante te worden?”, gooi ik de hoge vraag eruit.
Anne weet duidelijk niet goed wat ze moet zeggen. Ik geef aan dat ik snap dat het een beetje vreemd is. Het is haar zusje, maar eigenlijk ook weer niet. Maar, zo leg ik haar uit, een peettante is een ander woord voor ‘extra ouder’. Een extra iemand die heel goed voor het kleintje zal zorgen. En Chantal en ik denken oprecht dat Anne daar geschikt voor is.
Bovendien, zo hopen we, kan Anne daardoor een goede band met Joni opbouwen. Misschien zelfs wel vergeten dat Pierre de echte vader is.
“Natuurlijk wil ik dat. En je hoeft me niet te zeggen wat mijn taken zijn”, zegt Anne snel. “Ik heb toch het goede voorbeeld gehad van MIJN peetoom?”
Hoofdstuk 56: Thriller
Voor Alana - je vrolijkheid, zelfvertrouwen en passie zijn een inspiratie!
“Weet je zeker dat het niet opvalt?”, vraagt Anne zenuwachtig, terwijl ze zichzelf van achteren probeert te bekijken. Haar mooie, lange haar belemmert echter een goed zicht.
“Mij valt het in ieder geval niet op”, reageer ik geruststellend. Snel sluit ik de auto af, en steek ik nog een laatste sigaret aan.
“Het is maar een broekje, maar het voelt nogal … spannend”, zegt Anne eerlijk. “Ik ben blij dat het nog vroeg is en dus niet zo druk.”
We staan op de parkeerplaats van de bioscoop. Het is zaterdag, dus dat betekent dat er vanaf elf uur al voorstellingen zijn. Er is een tweede deel van een animatiefilm uitgekomen, waarvan ik weet dat Anne het origineel leuk vond. Iets met blauwe en groene monsters. Ik kan er wel mee lachen, maar het is vooral voor Anne.
Stiekem draait het me namelijk helemaal niet om de film. Aangezien we straks Noor, Chantal en Joni weer in huis hebben, zal Anne moeten leren om haar luiergebruik een beetje te minderen. De laatste tijd draagt ze nogal vaak.
Daar is op zich niets mis mee, maar ze zal het moeten leren matigen. Anders is Noor er snel achter. En ik denk ook niet dat Anne Joni zal willen vasthouden als ze zelf ook nog een luier omheeft. ALS ze Joni ooit zal willen vasthouden.
Daarom heb ik Anne nu een luier laten dragen onder haar kleding. Het is een openbare gelegenheid, en hopelijk is dat net iets té spannend voor haar. Dan leert ze direct dat er voor alles een tijd en een plaats is. Het is een gok, maar een beter plan kon ik niet bedenken.
Als we eenmaal in de rij staan voor de kaartjes, observeer ik Anne goed. Nerveus kijkt ze om zich heen, en luistert ze goed naar wat de andere mensen zeggen. Af en toe kijkt ze naar beneden, om te zien of het luierbroekje nergens uitsteekt.
Dat doet het natuurlijk niet, vooral omdat Anne haar vestje om haar middel geknoopt heeft. Tevens houdt ze haar tas aan de voorkant voor haar broek. Niemand zou de luier kunnen zien, laat staan verwachten. Maar de spanning is er niet minder om.
Er zijn vooral veel ouders met jonge kinderen, omdat er alleen tekenfilms draaien. Af en toe kopen wat oudere mensen een kaartje voor de Arthouse-voorstelling. Maar er zijn een hoop minder mensen dan normaal.
Al die kinderen zijn eigenlijk wel handig. Aan de ene kant zet het Anne misschien aan het denken. Een hoop kinderen van de helft van haar leeftijd; allemaal zonder luier.
Aan de andere kant geeft het ons goede plaatsen. In deze bioscoop hebben de meeste zalen een balkon. En dat is natuurlijk een veel stoerdere plaats om te gaan zitten. Anne en ik hebben daardoor een rustig plekje, direct onder het balkon.
Er zit nog een moeder een paar rijen voor ons, met drie kids. Maar het is niet alsof die naar achteren zullen gaan zitten kijken.
“Voel je je nu een beetje op je gemak?”, vraag ik zachtjes. Anne knikt. “Het lijkt nu wel net alsof het veel meer kraakt dan normaal. Echt heel gek”, zegt ze glimlachend.
“Dat komt waarschijnlijk omdat je er nu heel erg op aan het letten bent”, stel ik haar gerust.
Dat zal wel kloppen ook. Ik was er niet op aan het letten, en heb helemaal geen gekraak gehoord.
“Misschien had ik er toch een onderbroek overheen moeten aantrekken”, giechelt Anne. Teveel informatie voor mij, en ik wuif het maar weg met een “Dat lijkt mij ook, ja”.
Zodra de film begint, haalt Anne een flesje water uit haar tas. Tijdens de eerste helft drinkt ze het helemaal leeg. Het zal zeker een halve liter zijn geweest.
Ik heb er totaal niet bij stil gestaan, omdat er niets vreemds is aan drinken tijdens een film. Maar ineens begint me iets op te vallen.
Anne zit al een tijdje met haar benen uit elkaar. Eigenlijk net iets te ver. Even later bereikt een zure geur mijn neus. Het is geen stank, maar zeker niet prettig. Snel erna gaat Anne weer rechtop zitten, strijkt haar broek glad, en laat haar duim richting haar mond verdwijnen.
Misschien werkt mijn plan toch niet zoals het zou moeten. Als Anne geniet van deze spanning, dan heb ik haar nu misschien het vertrouwen gegeven om dit vaker te gaan doen.
Tijdens de pauze, besef ik dat ik waarschijnlijk gelijk ga krijgen.
“Ik ben zo terug. Even naar de wc”, zegt Anne rustig, met een bepaalde nadruk op ‘naar de wc’. Het is me duidelijk dat ze zich gewoon gaat verschonen.
Op dit moment zie ik geen andere keuze dan haar gewoon haar gang te laten gaan. Of het plan nu werkt of niet, het heeft geen zin om deze ervaring voor Anne ineens om te laten slaan.
Zelf haal ik nog even wat koffie en een flesje water voor Anne. Waarschijnlijk zal ze tijdens de tweede helft opnieuw haar luier gaan gebruiken, maar ik kan haar moeilijk verbieden te drinken. En eigenlijk heeft er niemand last van.
Als Anne terugkomt, hoor ik deze keer wel duidelijk gekraak. Bij iedere beweging zelfs. Als ze naast me op haar stoel gaat zitten, doet ze snel haar vestje weer af. Nu is haar luier wel erg duidelijk te zien. Het is deze keer geen broekje.
Aan de achterkant steekt een flink stuk uit boven haar broek, en aan de voorkant zit een behoorlijke prop. De broek is eigenlijk net te strak voor dit soort luiers.
“Voelt het fijn?”, vraag ik. Aan de ene kant ben ik nieuwsgierig naar hoe het haar bevallen is om zo door het bioscoopgebouw te lopen, maar een echte reactie krijg ik niet. Alleen een knikje, met een nerveuze glimlach.
Ach, het zal wel niet zo heel veel verschillen met zo’n broekje. Vest om en tas ervoor. Tenzij iemand naar gekraak loopt te luisteren, hoort het niemand op te vallen.
Zodra de tweede helft van de film begint, haalt Anne een speentje uit haar tas. Ze doet hem direct in, en kruipt tegen me aan. Dat gaat hier makkelijk, omdat het tweepersoonsstoeltjes zijn.
Bij het beetje licht dat het spotje achter ons afgeeft, kijk ik eens goed naar Anne, terwijl ik mijn arm om haar heen sla. De speen, de luier die straks wel weer nat zal worden. Mijn hoofd zegt nog steeds dat het niet hoort bij een meisje van veertien.
Maar mijn hart? Dat zegt dat ik me misschien maar moet gaan matigen in mijn bemoeienis. Kijk haar nou eens. Anne straalt. Voor het eerst in weken.
Ik geef Anne een kus op haar krullen. Even draait ze zich naar me om. En dan komen de woorden die ik nooit had verwacht te horen.
“Dankjewel, Pap.”
De woorden komen er zo snel uit, dat zowel Anne als ik een moment nodig hebben, voordat we beseffen wat er daadwerkelijk is gezegd.
Voor mij voelt het vooral als een compliment. Ik zorg nu al bijna twee jaar voor Anne en Noor. Als een vader. Maar er is maar één ‘papa’ en dat was Marnix.
Er volgt een ongemakkelijke stilte. Ik kan Anne zien nadenken. Ze had zelf ook niet in de gaten wat ze net zei, totdat de woorden eenmaal klonken.
Net als ik denk dat Anne iets tegen me wil zeggen, draait ze zich weer terug naar het doek. Haar speen verdwijnt weer in haar mond. Blijkbaar heeft ze toch niet zoveel moeite met haar woorden.
Eerlijk gezegd? Ik ook niet.
Het waren woorden die recht uit haar hart kwamen. Anne was zo op haar gemak, dat ze zei wat ze dacht.
Hoewel Marnix altijd haar echte vader zal blijven, is Anne voor mij een echte dochter geworden. Net als Noor en Joni. Blijkbaar voelt Anne dat nu ook zo.
Ik zal Marnix niet kunnen, of willen, vervangen. Nooit. Maar misschien, heel misschien, heb ik nu een plekje veroverd in Anne’s leven, dat me op gelijke hoogte stelt met Marnix. Meer dan dat kan ik niet wensen.
Even later kom ik tot het besef dat ik Anne’s luiergevoelens nooit ga kunnen beheersen. Ze moet dat zelf zien te regelen. Het is haar leven. En ik ben er om voor haar te zorgen als het leven zwaar is, en om met haar te genieten als het leven mooi is.
En nu? Nu is het leven even heel mooi. Anne geniet. En ik ook.
“Wil je nu een foto van je zusje zien?”, vraag ik, als we na de film weer in de auto zitten. Met grote moeite tover ik Joni tevoorschijn op het scherm van mijn telefoon. In eerste instantie kijkt Anne heel vluchtig naar het scherm, en knikt.
“Ze lijkt op Chantal, vind je niet?”, probeer ik het gesprek gaande te houden. Anne kijkt nog eens naar het scherm, en deze keer fatsoenlijk.
Het is net alsof er een knop in Anne omgaat. Ze pakt de telefoon uit mijn hand en staart naar het kleine meisje. “Ze is mooi”, zegt Anne.
“Chantal en ik willen jou eigenlijk iets vragen. Het gaat om Joni”, leg ik voorzichtig uit. “Ik ga niet elke week babysitten. Mij kunnen jullie toch niet betalen”, reageert Anne half-serieus. “Dat hoeft ook niet”, lach ik.
“Maar, hoe zou je het vinden om haar peettante te worden?”, gooi ik de hoge vraag eruit.
Anne weet duidelijk niet goed wat ze moet zeggen. Ik geef aan dat ik snap dat het een beetje vreemd is. Het is haar zusje, maar eigenlijk ook weer niet. Maar, zo leg ik haar uit, een peettante is een ander woord voor ‘extra ouder’. Een extra iemand die heel goed voor het kleintje zal zorgen. En Chantal en ik denken oprecht dat Anne daar geschikt voor is.
Bovendien, zo hopen we, kan Anne daardoor een goede band met Joni opbouwen. Misschien zelfs wel vergeten dat Pierre de echte vader is.
“Natuurlijk wil ik dat. En je hoeft me niet te zeggen wat mijn taken zijn”, zegt Anne snel. “Ik heb toch het goede voorbeeld gehad van MIJN peetoom?”
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Inderdaad wat vroeger dan gepland; maar ik kon mezelf even niet inhouden, haha. Heb nu zoveel hoofdstukken op voorraad dat ik er wel een beetje mee kan strooien.Luier 86 zei:werkt ook positief op mijn humeur als vanouds, ik ben ook weer blij snakebite (wat vroeg
en kijk met geduld uit naar wat komen gaat. zie wel welk lijk er uit de kast komt.
Thanks; dat is ook de bedoeling.silverbaby zei:
