Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Geen zorgen; ik heb een vrij duidelijk beeld van hoe ik de tweede serie wil afsluiten (en de derde wil beginnen), dus ik zal er niet lang voor nodig hebben. Ik verwacht dat ik het op vrijdag wel online heb staan, maar zeker nog dit weekend.
*gemene cliffhanger-lach*
Geen zorgen; ik heb een vrij duidelijk beeld van hoe ik de tweede serie wil afsluiten (en de derde wil beginnen), dus ik zal er niet lang voor nodig hebben. Ik verwacht dat ik het op vrijdag wel online heb staan, maar zeker nog dit weekend.
*gemene cliffhanger-lach*
Snakebite
Superlid
Peetoom (Epiloog II)
Oké, de epiloog is anderhalf keer zo lang geworden als de bedoeling was. Ik hoop dat het bevalt en dat jullie zin krijgen in een derde serie.
Epiloog II
“Kom, lieverd, je moet toch iets eten?”
Al de hele week moet ik de grootste moeite doen om Anne aan het eten te krijgen. Eten, praten, lachen; alles kost een hoop moeite.
Dat is natuurlijk ook niet zo vreemd, want Anne heeft een ontzettend traumatische ervaring gehad. De confrontatie met Pierre, ik kan me gewoon niet voorstellen hoe eng dat voor haar geweest moet zijn.
En dan ook nog degene zijn die Pierre uiteindelijk heeft neergeschoten. Degene die hem heeft zien sterven. Na alle geschiedenis die er al tussen die twee was? Geen wonder dat ze er nu zo aan toe is.
Zoals ze nu tegenover me zit, herken ik Anne haast niet. Met haar handen houdt ze haar hoofd vast, terwijl ze naar het bord pasta staart. Zoveel heb ik niet eens voor haar gemaakt, omdat ik weet dat ze toch niet veel honger heeft.
Het is net alsof er geen energie meer in Anne zit; geen leven. Ze is er wat dat betreft erger aan toe, dan toen ze hoorde dat Pierre vrij zou komen.
“Sorry, ik ga naar boven”, zegt ze ineens. Een antwoord heb ik nooit gekregen. Het is niet dat het me frustreert dat Anne het eten laat staan, waar ik mijn best op heb gedaan. Ik maak me gewoon zorgen. Dat ze zich vreselijk voelt op dit moment, dat is logisch. Maar als ze zo doorgaat, dan begint ze zich gewoon uit te hongeren.
Mijn frustratie is gericht op mezelf. Waarom kan ik haar nou niet helpen? Anne heeft het vaker moeilijk gehad, maar uiteindelijk vonden we een manier voor haar om ermee om te gaan. Maar nu?
Op mijn tenen loop ik naar boven, aangezien ik er vanuit ga dat Anne weer probeert te slapen. Ik zal wel even moeten, aangezien de bijeenkomst op scouting zometeen begint.
Aangezien Merel verdwenen is, heeft de staf mij gevraagd of ik een paar keer wil komen helpen. Merel deed daar zoveel werk, dat het zonder haar behoorlijk spaak begint te lopen. Ik ben er maar op ingegaan. Scouting heeft Anne en Noor altijd een hoop geleerd, en het kan geen kwaad om ook eens mijn steentje bij te dragen.
Op dit moment is Chantal nog in het ziekenhuis, maar over een paar dagen mogen zij en Joni naar huis. Joni, ja. We hebben haar toch vernoemd naar de vader van Chantal, Jonathan. Gelukkig is het ook gewoon een leuke naam.
Nadat ik mijn wandelschoenen heb aangedaan, luister ik stilletjes aan de deur van Anne’s kamer. Ik kan haar zachtjes horen huilen.
“Verdomme”, vloek ik op fluistertoon. De machteloosheid, dat is waar ik niet goed mee om kan gaan.
Ook al weet ik niet precies wat ik moet doen, ga ik maar op mijn gevoel af. Snel haal ik beneden haar bord met pasta op, voordat ik zonder te kloppen Anne’s slaapkamer binnenga.
Alles is er donker. Het rolluik is dicht, en alleen een leeslampje op haar nachtkastje staat aan. Ik kan amper zien waar ik loop.
Anne ligt op haar buik in bed, met haar hoofd begraven in haar kussen. De luier, die ze ook beneden al droeg, steekt een flink stuk boven haar pyjamabroek uit. Normaal gesproken valt het me al bijna niet meer op als Anne een luier draagt, maar deze keer kan ik er ook niet omheen.
Ik zet het bord met eten op Anne’s nachtkastje, en ga naast haar op bed zitten. Voorzichtig wrijf ik met mijn hand over haar rug.
Blijkbaar heeft Anne mij niet horen binnenkomen, want bij de aanraking kijkt ze geschrokken omhoog. Gelijk valt het me op dat ze een speen in haar mond heeft.
De speen herinnert me aan hoe ik Anne de vorige keer heb kunnen helpen, toen ze het zo moeilijk had. Door actief voor haar te zorgen. Ze heeft het moeilijk, en dat is haar goed recht nu. Als ze zich daardoor gedraagt als een kind van twee, dan moet ik haar misschien maar zo benaderen.
“Zo, dat mondje van jou kan dus toch nog open?”, zeg ik vrolijk, terwijl ik met mijn vinger tegen de ring van Anne’s speen tik. Anne kijkt me verbaasd aan. Ze had totaal niet verwacht dat ik dit zo met haar mee zou spelen.
“Ligt Sheldon daar nou op de grond?”, vraag ik overdreven verbaasd, terwijl ik de schildpadknuffel van de vloer raap en aan Anne geef. Snel drukt ze hem veilig tegen zich aan, terwijl ze zich op daar zij draait. Haar luier kraakt behoorlijk en, een beetje beschaamd, trekt ze snel haar broek omhoog. Ik negeer het allemaal.
“Als ik je help…”, probeer ik een deal te sluiten, “… probeer je dan een beetje te eten?” Ik schep een beetje pasta op de lepel en houd hem recht voor Anne’s mond.
Ik kan zien dat ze er even over moet nadenken. We hebben afgesproken dat ik alleen mee zou gaan in haar kinderlijke gedrag, op momenten dat ze het echt moeilijk heeft. Zoals nu. Maar ik denk niet dat Anne had verwacht dat ik zelf initiatief zou nemen.
Uiteindelijk haalt Anne vrijwillig haar speen uit haar mond en staat ze toe dat ik haar voer. Ik betrap mezelf erop dat ik het stiekem best leuk vind om er een verhaaltje omheen te vertellen. Bij de laatste hap is de lepel een luchtballon, die ik per ongeluk lek zou hebben geprikt met mijn sigaret, en daardoor pardoes neerstort op haar neus.
“Nouhou”, lacht Anne, terwijl ze de pasta van haar neus veegt. “Daar, zie ik je toch nog lachen vandaag”, zeg ik serieus. Het is maar goed dat ik een stukje keukenrol had meegenomen, waarmee ik haar neus schoon kan maken.
“Ben je nog droog?”, vraag ik daarna, een beetje onwennig. Anne knikt. “Zodra ik strakjes terug ben van scouting, dan kom ik nog wel even kijken. Als je dan nat bent, help ik je eventueel wel.”
Terwijl ik haar een zoen op haar voorhoofd geef, bedankt Anne me. “Waarvoor, lieverd?”, vraag ik direct. “Dat je dit allemaal voor me wilt doen”, verklaart ze.
Ik lach en, terwijl ik haar speentje weer in haar mond steek, herinner Anne er nog eens aan dat ik voor haar en haar zusjes alles zou doen.
Mijn eerste bijeenkomst op de lokale scoutinggroep is best goed verlopen. Om de één of andere reden blijk ik goed om te kunnen gaan met de kinderen. De leeftijdsgroep vind ik ook wel leuk. Alle kids in mijn groep zijn tussen de elf en vijftien; vroege pubers, dus. Die durven af en toe tenminste een beetje vreg te zijn. Dat kan ik wel waarderen.
Er was echter één meisje dat er voor mij wel tussenuit sprong. Eva, heet ze. Ze heeft een enorme bos rode krullen. Echt prachtig om te zien. Ik dacht altijd dat Noor een krullenbol was, maar vergeleken bij de struik van Eva is zij een plukje gras.
Eva ligt niet zo heel goed binnen de groep. Ze is heel stil, en heeft moeite om sociaal om te gaan met de andere kinderen. Maar je kunt zien dat ze het tenminste probeert, wat al een belangrijke stap is.
Met de leiding kan ze dan wel weer goed overweg. Eva heeft de technieken blijkbaar altijd heel snel onder de knie, waardoor ze zich een toch een beetje positief kan onderscheiden.
Ik heb net met de andere stafleden een korte nabespreking gehad. Aangezien zij alletwee vroeg naar huis moeten, heb ik toegezegd om hier te wachten tot alle kinderen zijn opgehaald. Er is nog koffie, dus ik krijg mijn tijd wel om.
Buiten zijn nog wat kinderen met een voetbal aan het spelen. Eva doet ook mee, en het lijkt zowaar goed te gaan.
Maar, net als ik met mijn verse kop koffie, in mijn stoel wil gaan zitten, kan ik iemand horen vallen. Het kan ook niet anders; Eva is hard op haar knie terecht gekomen. Snel loop ik er naartoe om te kijken hoe het met haar is.
“Ai, dat ziet er niet zo goed uit”, zeg ik, zodra ik wat bloed zie. “Je hebt je broek en je knie geschaafd, doet het geen pijn?”
“Een beetje”, zegt Eva stoer. “Ik probeerde een sliding te maken, maar dat werkt niet zo goed op de stoeptegels.”
“Nee, goh”, zeg ik, een beetje sarcastisch. “Loop maar even voorzichtig naar het bankje daar en dan pak ik de EHBO-trommel. We moeten dat echt schoonmaken, dus probeer je broek even omhoog te rollen.”
Het is net alsof ik haar een mes op de keel heb gezet, ofzo. “Nee, dat wil ik niet”, zegt Eva resoluut. “Het doet echt geen pijn hoor! Gewoon om de wond schoon te houden?”
Eva weigert opnieuw, en ik snap nog steeds niet waarom. Maar het maakt ook niet veel uit. “Laat maar, mijn vader is er al”, zegt Eva, terwijl ze naar de donkere auto wijst, die net op de parkeerplaats verschijnt.
“Oké, maar ben je er wel voorzichtig mee? Dat moet je thuis echt even schoonmaken”, zeg ik bezorgd. “Komt goed”, verzekert Eva me, terwijl ze bijna hinkelend naar de auto loopt.
Ik weet niet wat het is, maar ik blijf met een vreemd gevoel achter.
Veel tijd om erover na te denken, heb ik echter niet. Mijn mobiele telefoon begint te rinkelen. Terwijl ik de rest van de kids zeg dat ze voorzichtig moeten zijn op de stoeptegels, loop ik met mijn telefoon in de richting van de parkeerplaats.
De auto van Eva’s vader staat er nog. En precies als ik hun richting uitkijk, kijkt Eva terug. Er rollen tranen over haar gezicht. Met een hand houdt ze haar wang vast, alsof ze daar pijn heeft. Ik kan haar vader horen tieren, terwijl hij de auto start. Een paar seconden later zijn ze weg, mij bezorgd achterlatend.
“Rick? Met Jim”, hoor ik aan de andere kant van de lijn, zodra ik mijn telefoon eindelijk opneem.
“Jim, hoe is het? Toch geen slecht nieuws, hoop ik? Niets persoonlijks, maar ik voel me altijd een beetje ongemakkelijk als je belt”, zeg ik eerlijk.
“Nee, integendeel, Rick”, stelt Jim me gerust. “Ik heb net bericht gekregen van collega’s van de Italiaanse politie. Ze hebben net een inval gedaan in het ouderlijk huis van Pierre. Ze hebben daar een hoop ontdekt, Rick. Ook mensen.”
“Wat? Wie dan? Merel?”, reageer ik verbaasd.
“Nee. Je broer, Rick. Ze hebben hem gevonden.”
Oké, de epiloog is anderhalf keer zo lang geworden als de bedoeling was. Ik hoop dat het bevalt en dat jullie zin krijgen in een derde serie.
Epiloog II
“Kom, lieverd, je moet toch iets eten?”
Al de hele week moet ik de grootste moeite doen om Anne aan het eten te krijgen. Eten, praten, lachen; alles kost een hoop moeite.
Dat is natuurlijk ook niet zo vreemd, want Anne heeft een ontzettend traumatische ervaring gehad. De confrontatie met Pierre, ik kan me gewoon niet voorstellen hoe eng dat voor haar geweest moet zijn.
En dan ook nog degene zijn die Pierre uiteindelijk heeft neergeschoten. Degene die hem heeft zien sterven. Na alle geschiedenis die er al tussen die twee was? Geen wonder dat ze er nu zo aan toe is.
Zoals ze nu tegenover me zit, herken ik Anne haast niet. Met haar handen houdt ze haar hoofd vast, terwijl ze naar het bord pasta staart. Zoveel heb ik niet eens voor haar gemaakt, omdat ik weet dat ze toch niet veel honger heeft.
Het is net alsof er geen energie meer in Anne zit; geen leven. Ze is er wat dat betreft erger aan toe, dan toen ze hoorde dat Pierre vrij zou komen.
“Sorry, ik ga naar boven”, zegt ze ineens. Een antwoord heb ik nooit gekregen. Het is niet dat het me frustreert dat Anne het eten laat staan, waar ik mijn best op heb gedaan. Ik maak me gewoon zorgen. Dat ze zich vreselijk voelt op dit moment, dat is logisch. Maar als ze zo doorgaat, dan begint ze zich gewoon uit te hongeren.
Mijn frustratie is gericht op mezelf. Waarom kan ik haar nou niet helpen? Anne heeft het vaker moeilijk gehad, maar uiteindelijk vonden we een manier voor haar om ermee om te gaan. Maar nu?
Op mijn tenen loop ik naar boven, aangezien ik er vanuit ga dat Anne weer probeert te slapen. Ik zal wel even moeten, aangezien de bijeenkomst op scouting zometeen begint.
Aangezien Merel verdwenen is, heeft de staf mij gevraagd of ik een paar keer wil komen helpen. Merel deed daar zoveel werk, dat het zonder haar behoorlijk spaak begint te lopen. Ik ben er maar op ingegaan. Scouting heeft Anne en Noor altijd een hoop geleerd, en het kan geen kwaad om ook eens mijn steentje bij te dragen.
Op dit moment is Chantal nog in het ziekenhuis, maar over een paar dagen mogen zij en Joni naar huis. Joni, ja. We hebben haar toch vernoemd naar de vader van Chantal, Jonathan. Gelukkig is het ook gewoon een leuke naam.
Nadat ik mijn wandelschoenen heb aangedaan, luister ik stilletjes aan de deur van Anne’s kamer. Ik kan haar zachtjes horen huilen.
“Verdomme”, vloek ik op fluistertoon. De machteloosheid, dat is waar ik niet goed mee om kan gaan.
Ook al weet ik niet precies wat ik moet doen, ga ik maar op mijn gevoel af. Snel haal ik beneden haar bord met pasta op, voordat ik zonder te kloppen Anne’s slaapkamer binnenga.
Alles is er donker. Het rolluik is dicht, en alleen een leeslampje op haar nachtkastje staat aan. Ik kan amper zien waar ik loop.
Anne ligt op haar buik in bed, met haar hoofd begraven in haar kussen. De luier, die ze ook beneden al droeg, steekt een flink stuk boven haar pyjamabroek uit. Normaal gesproken valt het me al bijna niet meer op als Anne een luier draagt, maar deze keer kan ik er ook niet omheen.
Ik zet het bord met eten op Anne’s nachtkastje, en ga naast haar op bed zitten. Voorzichtig wrijf ik met mijn hand over haar rug.
Blijkbaar heeft Anne mij niet horen binnenkomen, want bij de aanraking kijkt ze geschrokken omhoog. Gelijk valt het me op dat ze een speen in haar mond heeft.
De speen herinnert me aan hoe ik Anne de vorige keer heb kunnen helpen, toen ze het zo moeilijk had. Door actief voor haar te zorgen. Ze heeft het moeilijk, en dat is haar goed recht nu. Als ze zich daardoor gedraagt als een kind van twee, dan moet ik haar misschien maar zo benaderen.
“Zo, dat mondje van jou kan dus toch nog open?”, zeg ik vrolijk, terwijl ik met mijn vinger tegen de ring van Anne’s speen tik. Anne kijkt me verbaasd aan. Ze had totaal niet verwacht dat ik dit zo met haar mee zou spelen.
“Ligt Sheldon daar nou op de grond?”, vraag ik overdreven verbaasd, terwijl ik de schildpadknuffel van de vloer raap en aan Anne geef. Snel drukt ze hem veilig tegen zich aan, terwijl ze zich op daar zij draait. Haar luier kraakt behoorlijk en, een beetje beschaamd, trekt ze snel haar broek omhoog. Ik negeer het allemaal.
“Als ik je help…”, probeer ik een deal te sluiten, “… probeer je dan een beetje te eten?” Ik schep een beetje pasta op de lepel en houd hem recht voor Anne’s mond.
Ik kan zien dat ze er even over moet nadenken. We hebben afgesproken dat ik alleen mee zou gaan in haar kinderlijke gedrag, op momenten dat ze het echt moeilijk heeft. Zoals nu. Maar ik denk niet dat Anne had verwacht dat ik zelf initiatief zou nemen.
Uiteindelijk haalt Anne vrijwillig haar speen uit haar mond en staat ze toe dat ik haar voer. Ik betrap mezelf erop dat ik het stiekem best leuk vind om er een verhaaltje omheen te vertellen. Bij de laatste hap is de lepel een luchtballon, die ik per ongeluk lek zou hebben geprikt met mijn sigaret, en daardoor pardoes neerstort op haar neus.
“Nouhou”, lacht Anne, terwijl ze de pasta van haar neus veegt. “Daar, zie ik je toch nog lachen vandaag”, zeg ik serieus. Het is maar goed dat ik een stukje keukenrol had meegenomen, waarmee ik haar neus schoon kan maken.
“Ben je nog droog?”, vraag ik daarna, een beetje onwennig. Anne knikt. “Zodra ik strakjes terug ben van scouting, dan kom ik nog wel even kijken. Als je dan nat bent, help ik je eventueel wel.”
Terwijl ik haar een zoen op haar voorhoofd geef, bedankt Anne me. “Waarvoor, lieverd?”, vraag ik direct. “Dat je dit allemaal voor me wilt doen”, verklaart ze.
Ik lach en, terwijl ik haar speentje weer in haar mond steek, herinner Anne er nog eens aan dat ik voor haar en haar zusjes alles zou doen.
Mijn eerste bijeenkomst op de lokale scoutinggroep is best goed verlopen. Om de één of andere reden blijk ik goed om te kunnen gaan met de kinderen. De leeftijdsgroep vind ik ook wel leuk. Alle kids in mijn groep zijn tussen de elf en vijftien; vroege pubers, dus. Die durven af en toe tenminste een beetje vreg te zijn. Dat kan ik wel waarderen.
Er was echter één meisje dat er voor mij wel tussenuit sprong. Eva, heet ze. Ze heeft een enorme bos rode krullen. Echt prachtig om te zien. Ik dacht altijd dat Noor een krullenbol was, maar vergeleken bij de struik van Eva is zij een plukje gras.
Eva ligt niet zo heel goed binnen de groep. Ze is heel stil, en heeft moeite om sociaal om te gaan met de andere kinderen. Maar je kunt zien dat ze het tenminste probeert, wat al een belangrijke stap is.
Met de leiding kan ze dan wel weer goed overweg. Eva heeft de technieken blijkbaar altijd heel snel onder de knie, waardoor ze zich een toch een beetje positief kan onderscheiden.
Ik heb net met de andere stafleden een korte nabespreking gehad. Aangezien zij alletwee vroeg naar huis moeten, heb ik toegezegd om hier te wachten tot alle kinderen zijn opgehaald. Er is nog koffie, dus ik krijg mijn tijd wel om.
Buiten zijn nog wat kinderen met een voetbal aan het spelen. Eva doet ook mee, en het lijkt zowaar goed te gaan.
Maar, net als ik met mijn verse kop koffie, in mijn stoel wil gaan zitten, kan ik iemand horen vallen. Het kan ook niet anders; Eva is hard op haar knie terecht gekomen. Snel loop ik er naartoe om te kijken hoe het met haar is.
“Ai, dat ziet er niet zo goed uit”, zeg ik, zodra ik wat bloed zie. “Je hebt je broek en je knie geschaafd, doet het geen pijn?”
“Een beetje”, zegt Eva stoer. “Ik probeerde een sliding te maken, maar dat werkt niet zo goed op de stoeptegels.”
“Nee, goh”, zeg ik, een beetje sarcastisch. “Loop maar even voorzichtig naar het bankje daar en dan pak ik de EHBO-trommel. We moeten dat echt schoonmaken, dus probeer je broek even omhoog te rollen.”
Het is net alsof ik haar een mes op de keel heb gezet, ofzo. “Nee, dat wil ik niet”, zegt Eva resoluut. “Het doet echt geen pijn hoor! Gewoon om de wond schoon te houden?”
Eva weigert opnieuw, en ik snap nog steeds niet waarom. Maar het maakt ook niet veel uit. “Laat maar, mijn vader is er al”, zegt Eva, terwijl ze naar de donkere auto wijst, die net op de parkeerplaats verschijnt.
“Oké, maar ben je er wel voorzichtig mee? Dat moet je thuis echt even schoonmaken”, zeg ik bezorgd. “Komt goed”, verzekert Eva me, terwijl ze bijna hinkelend naar de auto loopt.
Ik weet niet wat het is, maar ik blijf met een vreemd gevoel achter.
Veel tijd om erover na te denken, heb ik echter niet. Mijn mobiele telefoon begint te rinkelen. Terwijl ik de rest van de kids zeg dat ze voorzichtig moeten zijn op de stoeptegels, loop ik met mijn telefoon in de richting van de parkeerplaats.
De auto van Eva’s vader staat er nog. En precies als ik hun richting uitkijk, kijkt Eva terug. Er rollen tranen over haar gezicht. Met een hand houdt ze haar wang vast, alsof ze daar pijn heeft. Ik kan haar vader horen tieren, terwijl hij de auto start. Een paar seconden later zijn ze weg, mij bezorgd achterlatend.
“Rick? Met Jim”, hoor ik aan de andere kant van de lijn, zodra ik mijn telefoon eindelijk opneem.
“Jim, hoe is het? Toch geen slecht nieuws, hoop ik? Niets persoonlijks, maar ik voel me altijd een beetje ongemakkelijk als je belt”, zeg ik eerlijk.
“Nee, integendeel, Rick”, stelt Jim me gerust. “Ik heb net bericht gekregen van collega’s van de Italiaanse politie. Ze hebben net een inval gedaan in het ouderlijk huis van Pierre. Ze hebben daar een hoop ontdekt, Rick. Ook mensen.”
“Wat? Wie dan? Merel?”, reageer ik verbaasd.
“Nee. Je broer, Rick. Ze hebben hem gevonden.”
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Meestal plan ik de verhaallijnen van tevoren goed uit, maar soms verbaas ik mezelf als me een verrassend idee te binnen schiet, haha. Zolang het voor jullie maar interessant blijft!
Ik zal later vandaag uitleggen wat mijn bedoeling is met de derde serie van Peetoom. Ik heb op dit moment twee sterke opties, maar ik ben er nog niet helemaal uit.
Thanks!die-hard zei:
Meestal plan ik de verhaallijnen van tevoren goed uit, maar soms verbaas ik mezelf als me een verrassend idee te binnen schiet, haha. Zolang het voor jullie maar interessant blijft!Thanks!anoniem0 zei:Geweldig verhaal
Ik zal later vandaag uitleggen wat mijn bedoeling is met de derde serie van Peetoom. Ik heb op dit moment twee sterke opties, maar ik ben er nog niet helemaal uit.
Snakebite
Superlid
Peetoom (Reactie)
Beste allemaal,
Ik heb deze week de vraag gekregen of ik de derde serie van 'Peetoom' ook hier zal posten. Daarop heb ik aangegeven dat ik er nog niet zeker van was.
In alle eerlijkheid: ik kom niet graag meer op dit forum. Met enkele mensen vind ik het nog wel leuk om via PB's te kletsen, maar ik blijf erbij dat de sfeer hier ontzettend achteruit is gegaan. Er is behoorlijk wat negativiteit, en dat is het laatste waaraan ik me wil ophouden. Daarom heb ik ook lang gezocht naar een mogelijk alternatief.
Ik ben echter tot de conclusie gekomen dat er op dit moment geen degelijk alternatief is.
Het plan is om voor het einde van dit jaar een eigen website op te zetten. Geen forum, maar een site in het teken van mijn verhaal/verhalen, waarop ik ook de boeken zal aanbieden. Dit is echter een langetermijnplan, aangezien ik het al redelijk druk heb.
Praktisch gezien betekent dit dat ik de derde serie van Peetoom in ieder geval hier zal beginnen. Daarna zien we wel verder. Ik zal jullie uiteraard op de hoogte houden en niet ineens 'verdwijnen'.
De derde serie zal beginnen op maandag 02 september. Dat geeft mij de tijd om een flink stuk vooruit te schrijven. Misschien dat ik tussendoor nog wat voorproefjes, e.d. zal posten.
Ten slotte wil ik jullie allemaal nog eens van harte bedanken voor het lezen van, en reageren op, dit verhaal. 64.000 views en bijna 650 comments liegen er natuurlijk niet om; het verhaal is geliefd. Dat doet mij deugd, en motiveert enorm om er, ook in de derde serie, het allerbeste van te maken!
Beste allemaal,
Ik heb deze week de vraag gekregen of ik de derde serie van 'Peetoom' ook hier zal posten. Daarop heb ik aangegeven dat ik er nog niet zeker van was.
In alle eerlijkheid: ik kom niet graag meer op dit forum. Met enkele mensen vind ik het nog wel leuk om via PB's te kletsen, maar ik blijf erbij dat de sfeer hier ontzettend achteruit is gegaan. Er is behoorlijk wat negativiteit, en dat is het laatste waaraan ik me wil ophouden. Daarom heb ik ook lang gezocht naar een mogelijk alternatief.
Ik ben echter tot de conclusie gekomen dat er op dit moment geen degelijk alternatief is.
Het plan is om voor het einde van dit jaar een eigen website op te zetten. Geen forum, maar een site in het teken van mijn verhaal/verhalen, waarop ik ook de boeken zal aanbieden. Dit is echter een langetermijnplan, aangezien ik het al redelijk druk heb.
Praktisch gezien betekent dit dat ik de derde serie van Peetoom in ieder geval hier zal beginnen. Daarna zien we wel verder. Ik zal jullie uiteraard op de hoogte houden en niet ineens 'verdwijnen'.
De derde serie zal beginnen op maandag 02 september. Dat geeft mij de tijd om een flink stuk vooruit te schrijven. Misschien dat ik tussendoor nog wat voorproefjes, e.d. zal posten.
Ten slotte wil ik jullie allemaal nog eens van harte bedanken voor het lezen van, en reageren op, dit verhaal. 64.000 views en bijna 650 comments liegen er natuurlijk niet om; het verhaal is geliefd. Dat doet mij deugd, en motiveert enorm om er, ook in de derde serie, het allerbeste van te maken!
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
@silverbaby .. Ik heb de epiloog met opzet beëindigd, zoals het er nu staat. Meer verklap ik niet. :-X
Om een tipje van de 'luier' (flauw, ik weet) op te lichten: de derde serie bevat twee nieuwe personages, waarvan er al één geïntroduceerd is en de tweede bij naam bekend is. Daarnaast zal een deel zich afspelen in Italië.AnneT zei:
Bedankt voor de complimenten, maar het verhaal is verre van perfect, haha.silverbaby zei:
Thanks! Blij dat het een indruk gemaakt heeft.qawsedrf zei:
@Asheleley .. thanks! Xsilverbaby zei:nee het gaat hier om die Tom.asheleley zei:Ik kan niet meer volgen
@silverbaby .. Ik heb de epiloog met opzet beëindigd, zoals het er nu staat. Meer verklap ik niet. :-X
AnneT
This is who i am
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Erg fijn dat je eerst nog door gaat met het posten van de derde serie van Peetoom. Sinds ik hier lid geworden ben, ben ik redelijk verslingerd geraakt aan dit verhaal zoals je misschien zelf wel weet Veel succes met het schrijven van het derde deel en we wachten in spanning af op al dat moois wat komen gaat.
Erg fijn dat je eerst nog door gaat met het posten van de derde serie van Peetoom. Sinds ik hier lid geworden ben, ben ik redelijk verslingerd geraakt aan dit verhaal zoals je misschien zelf wel weet
Veel succes met het schrijven van het derde deel en we wachten in spanning af op al dat moois wat komen gaat.
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
"Is het nou Tom? Bedoel je nou Marnix?"
Het enige dat ik erover ga zeggen is dat ik het met opzet open heb gelaten voor discussie. Iedereen mag er het zijne van denken. Maar zodra de derde serie online komt, zal iedereen er snel genoeg achter zijn.
Tot die tijd ben ik wel heel nieuwsgierig naar jullie vermoedens!
Dat zijn voor een schrijver nou de leukste dingen aan het schrijven van een cliffhanger, haha. Het is haast GTST.
Haha, ik vind het leuk dat ik inmiddels ook via PB gevraagd ben naar dit punt.silverbaby zei:nee het gaat hier om die Tom.asheleley zei:Ik kan niet meer volgen
"Is het nou Tom? Bedoel je nou Marnix?"
Het enige dat ik erover ga zeggen is dat ik het met opzet open heb gelaten voor discussie. Iedereen mag er het zijne van denken. Maar zodra de derde serie online komt, zal iedereen er snel genoeg achter zijn.
Tot die tijd ben ik wel heel nieuwsgierig naar jullie vermoedens!
Dat zijn voor een schrijver nou de leukste dingen aan het schrijven van een cliffhanger, haha. Het is haast GTST.
L
LuierBoy98
Guest
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Ik denk Marnix, zijn lichaam is nooit gevonden als ik het goed heb! Maar stel dat t Marnix is, is het een 'peetoom' meer!
Ik denk Marnix, zijn lichaam is nooit gevonden als ik het goed heb! Maar stel dat t Marnix is, is het een 'peetoom' meer!
L
LuierBoy98
Guest
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Haha, ik laat me verassen! Kan niet wachten tot deel 3! Super dat je deel 3 hier begint! Je verhalen zijn echt super, en volgens mij ben ik niet de enige die er zo ovet denkt, haha. Mijn complimenten!Snakebite zei:Dat heb je inderdaad goed. Zou 't nogal op zijn kop zetten, inderdaad.LuierBoy98 zei:
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Wat een supergaaf verhaal !1
Snakebite neem vooral je tijd.
Ik heb een paar avonden nodig gehad.
Om het hele verhaal te lezen.
Houd ons maar nieuwsgierig dance.
Vond vooral de laatste hoofdsukken super spannend.
Je hebt een zeer boeiende stijl.
Waar ik voor al benieuwd naar ben!
Hoe het met noortje afloopt.
En of het luierdragen van Anne voor haar geheim gehouden wordt.
Hoop van niet,ben benieuwd naar haar reactie.
Ik hoop dat zij dit begrijpt en het dragen van luiers daardoor voor haar dragelijk wordt :'(
Wat een supergaaf verhaal !1
Snakebite neem vooral je tijd.
Ik heb een paar avonden nodig gehad.
Om het hele verhaal te lezen.
Houd ons maar nieuwsgierig dance.
Vond vooral de laatste hoofdsukken super spannend.
Je hebt een zeer boeiende stijl.
Waar ik voor al benieuwd naar ben!
Hoe het met noortje afloopt.
En of het luierdragen van Anne voor haar geheim gehouden wordt.
Hoop van niet,ben benieuwd naar haar reactie.
Ik hoop dat zij dit begrijpt en het dragen van luiers daardoor voor haar dragelijk wordt :'(