Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
T
ThisSideUp
Guest
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Was ik tóch niet de enige XDpaddy123 zei:Hahaha, ik las gewoon tepelsdacht al das gek maar vooruit dan maar
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 12)
Hoofdstuk 12: Troost
Eergisteravond wist ik het nog zo zeker: pas sinds ik bij de meiden in huis woon, heeft mijn leven echt betekenis gekregen. Maar sinds ik vanmorgen ben opgestaan, liggen de zaken niet meer zo simpel als dat.
Sinds mijn nichtjes weer naar school gaan is er een soort van sleur in mijn leven geslopen. Het is net alsof iedere dag hetzelfde is. Opstaan, douchen, de meiden wakker maken, lunch klaarmaken terwijl zij douchen, samen ontbijten, de meiden naar school brengen, het huis in orde houden, de meiden ophalen, koken, avondeten, Goede Tijden, bedtijd. Het is eigenlijk meer een ritueel.
Het is niet zo dat ik geen tijd meer voor mezelf heb. ’s Middags en ’s avonds weet ik nog wel wat uurtjes vrij te maken als Anne en Noor op school zijn of slapen. Maar dat is gelijk een oorzaak van mijn twijfels; wat ik doe op die momenten is nadenken. En meestal denk ik dan aan hoe het ‘vroeger’ was.
Met ‘vroeger’ bedoel ik eigenlijk ‘voor de dood van Marnix en Lisa’. De tijd dat ik nergens aan hoefde te denken, behalve mijn volgende maaltijd, mijn volgende feestje en (vooral) mijn volgende wip. De tijd waarin ik één keer per week de grappige oom kon uithangen, zonder de verantwoordelijkheden. Geen zorgen om gezonde voeding, rekeningen, school, Noor’s bedplassen of de beugel die Anne binnenkort moet krijgen.
Kort gezegd: het leven was toen simpel. Misschien té simpel voor de meeste mensen, maar stiekem ben ik ook maar een simpele jongen.
De zingeving die ik eergisteren vond in het cadeau van Anne, is dat echt zo? Geef ik hiermee mijn leven zin? Of gebruik ik mijn nichtjes als excuus om de grote stappen niet te hoeven zetten? Om niet te hoeven werken aan het waarmaken van mijn eigen dromen?
Ik heb altijd veel van de wereld willen zien, maar daarvoor zal ik veel moeten reizen. Hoewel ik geen probleem heb met het in een vliegtuig stappen en de Kerst op de Bahama’s doorbrengen, zie je daarmee niet zoveel als ik zou willen. Om bovenop de Kilamanjaro te komen, zul je eerst een paar dagen moeten klimmen. Een mooie analogie. Klimmen, dat is altijd mijn probleem geweest. Is het niet gewoon luiheid?
Hoe dan ook; nu ik de zorg over mijn nichtjes heb, hoef ik aan dat soort zaken voorlopig niet meer te denken. Als ik dat niet wil, tenminste. Is het het beste voor mij om op deze manier verder te gaan? Het is in ieder geval lekker makkelijk. Maar is het voor Anne en Noor ook het beste? Want dat verdienen ze wel.
Wat nou als de familie Franssen wel beter voor ze is dan ik ben? Ze vechten niet voor niets de voogdij over de meiden aan. Misschien is dit wel het lot. Een kans om alles terug te draaien. De meiden krijgen opnieuw een familie en ik kan terug naar mijn eigen leventje.
Zo pieker ik al de hele dag. Zelfs tijdens het poetsen. Niet mijn favoriete klusjes, wat ook wel te zien is aan het resultaat. Ik zet de stofzuiger uit; de overloop ziet er weer netjes uit. De slaapkamer van Noor is ook al klaar. De volgende halte: de slaapkamer van Marnix en Lisa.
Al sinds ik hier woon, probeer ik deze slaapkamer zoveel mogelijk te vermijden. Het bed is natuurlijk al ruim twee maanden onbeslapen, maar ik krijg mezelf er niet toe gezet om er zelf te gaan liggen. In de tijd dat Chantal hier logeerde, heeft ze er wel geslapen. Op een luchtbed. Niet in het bed van Marnix en Lisa. Dat is voor mij nog even heilig. Alsof het symboliseert waar het hier in huis al die jaren om gedraaid heeft.
Overigens is dat compleet mijn eigen redenering. Ik praat regelmatig met de meiden over hun overleden ouders, maar ze vinden het maar raar dat ik niet in dat bed ga slapen. “Doe niet zo dom”, zei Anne laatst nog. Typisch.
Zo voorzichtig als maar gaat, manoeuvreer ik me met de stofzuiger door de ouderlijke slaapkamer. Erna neem ik snel nog wat stof af, en dan ziet het er weer uit alsof Marnix en Lisa ieder moment thuis kunnen komen. Even denk ik weer aan ze. Alles draaide om hun viertjes. Een oud speentje van Noor, met de opdruk “I love Daddy” staat nog op het nachtkastje van Marnix. Boven het bed prijkt een grote foto van hun gezinnetje. Met zijn vieren staan ze er mooi op.
Ik voel hoe het verdriet zich weer even aandient, maar ik weiger het toe te laten. Nu even niet. Snel pak ik de poetsspullen en loop ik door naar de laatste kamer, die van Anne. Ook daar neem ik even snel wat stof af.
Als ik daarna de stofzuiger aan wil zetten, kom ik erachter dat de kabel naar het stopcontact te kort is. Gelukkig weet ik dat bij Anne onder het bed een verlengsnoer ligt, waar bijvoorbeeld haar nachtlampje insteekt. Ik ga op mijn knieën zitten en zoek met mijn handen naar de stekkerdoos. Behendig steek ik de stekker in het contact en wil ik mijn handen weer terugtrekken.
Echter, op dat moment voel ik iets anders onder het bed liggen. Een luierbroekje van Noor. Ik had haar toch gevraagd om die twee broekjes weer bij Noor in de kast te leggen? Waarschijnlijk heeft ze zich vanmorgen weer zo gehaast, dat ze het vergeten is. Ik ga op de vloer liggen en zoek het tweede broekje, maar kan het nergens vinden.
Na een minuut onder het bed te hebben gezocht, vind ik het best en sta ik op. Hoe kan die luier nou ineens verdwenen zijn? Zou Noor die vannacht hebben gedragen? Ik loop terug naar Noor’s kamer en tel de luiers die nog in haar kast liggen. Met het gevonden broekje erbij, kom ik nu ineens uit op één luier teveel.
Ik snap er nu helemaal niets meer van, tot me iets anders opvalt. Het patroon op de luiers verschilt. De broekjes in de kast van Noor hebben allemaal roze vlinders en hartjes, terwijl die wat onder Gina’s bed lag, versiert is met Minnie Mouse. Het is dus een oud broekje, wat een keer is blijven liggen.
Anne vertelde me dat Noor vaker bij haar in bed heeft geslapen, ook toen ze nog wat jonger waren. De luiers legden ze altijd naast het bed, om ze maar bij de hand te hebben, indien Noor ze nodig had. Dan komen ze ook snel ónder het bed terecht en, aangezien het tegen de muur staat en Anne een hekel heeft aan stofzuigen, raakt het makkelijk kwijt.
Ik leg het broekje bij de rest en sluit de kast. Als Anne’s kamer ook gestofzuigd is, kan ik aan de koffie.
Zo gezegd, zo gedaan. Een kwartiertje later zit ik aan de keukentafel met de post en een grote kop troost. Na een minuut of vijf schrik me rot als ineens iemand de keuken binnenkomt. Het is Ellen, de juf van Noor, met wie ik laatst een date had. Ik heb haar niet horen aankomen.
“Hey, sorry dat ik zomaar binnen kom vallen, maar ik móést je gewoon zien”, zegt ze. Van de schrik heb ik wat koffie geknoeid en ik probeer het bij elkaar te vegen. “Waarom moet je me zo nodig zien? Vind je vriend dat wel goed?” reageer ik geïrriteerd.
“Mark en ik hebben een pauze in onze relatie! We zijn niet eens echt meer samen. We wonen nog in hetzelfde appartement, maar daar..”
“Daar is ook alles mee gezegd?” maak ik de zin voor haar af. Ze knikt. Ik krijg de koffie niet bij elkaar geveegd en zoek de theedoek. Die ligt nog boven! Vergeten tijdens het poetsen. “Luister, ik heb hier geen behoefte aan, oké? Kun je niet gewoon weggaan?” bijt ik haar toe, terwijl ik de deur naar de gang openmaak.
Met twee treden tegelijk loop ik de trap naar boven op en sla gelijk linksaf de kamer van Anne in. Snel kijk ik om me heen, maar de theedoek ligt er niet. Als ik de overloop weer op loop, zie ik dat Ellen me is gevolgd. Ik zucht geïrriteerd en loop de slaapkamer van Marnix en Lisa in. Op de vensterbank zie ik de theedoek liggen en snel pak ik hem daar weg.
Als ik me omdraai, zie ik dat ze me brutaal achterna gelopen is. Ze staat gewoon ín de slaapkamer. Ik neem haar in me op. Man, wat is ze toch mooi. Even snap ik ook niet meer waarom ik nou boos op haar ben. Het is niet alsof ik zelf nou de meest monogame persoon ooit ben. Als het mijn eigen slaapkamer zou zijn, dan lag ze allang naakt op bed.
Ellen pikt op dat ik in tweestrijd sta. Over wat zij wil, laat ze geen twijfel bestaan. Ze sluit de deur achter zich. Daarna haalt ze een elastiek uit d’r haar en schudt ze deze los. Haar mooie donkere krullen zitten wat wild. Haar handtas gooit ze naast het nachtkastje. De oude speen van Noor valt haar op en ze doet hem provocatief in haar mond.
Langzaam loopt Ellen naar me toe en zegt: “Kun je me vergeven, ‘Daddy’?” De blik in haar ogen zegt meer dan ze ooit zou kunnen uitspreken. Ze wil me en ze zal er alles aan doen om te zorgen dat ze me krijgt. Hoe onschuldig Ellen er met die speen ook uitziet, ze is zo ‘stout’ als wat.
Dat kan ik niet langer weerstaan. Als ze vlak voor me staat, pak ik haar bij haar bovenarmen vast, en duw haar op het bed van Marnix en Lisa. Meteen ga ik bovenop haar zitten. We zoenen, we strelen, we vrijen. In het bed dat nog geen uur geleden zo heilig voor me was.
Als we klaar zijn, liggen we onder de dekens te knuffelen. Althans, Ellen knuffelt mij. Ik probeer zelf voornamelijk te beseffen wat ik net gedaan heb. Waarom ik het gedaan heb. Heb ik door hier met Ellen te vrijen nu gekozen voor mezelf? Of juist níét voor mijn nichtjes gekozen?
“Heb je me nu vergeven?” vraagt Ellen met een suikerzoet stemmetje. “Ik neem je niets meer kwalijk, maar begrijp goed dat dit niets betekent, oké? Dit was ééns, maar nooit meer.”
Verbaasd kijkt ze me aan. “Waarom niet? Het voelt zo goed”, reageert ze, voordat ze aan mijn oorlel begint te zuigen. “Zo fijn..”
Ik draai mezelf weg. Dit is toch echt niet wat ik wil. Zo zeg ik het ook tegen Ellen. “Nou, voor iets wat je echt niet wil, had je er toch verdraaid veel zin in!” zegt ze, enigszins beledigd. “Oké, goed. Ik was geil. En het is niet dat ik jóú niet wil. Maar je hebt een vriend! Je bent de juf van mijn nichtje! Op deze manier kan ik toch geen goed voorbeeld voor ze zijn?!”
Doordat ik mijn stem flink verhef, heb ik niet in de gaten dat iemand de trap op komt gelopen en één van de andere slaapkamers opgaat.
“Een goed voorbeeld zijn. Dat is toch niet wat je echt bent, Rick? Dat is toch niet waar een jongen als jij z’n hele leven van gedroomd heeft?” reageert Ellen. “Nee, natuurlijk niet! Net als iedereen van mijn leeftijd wil ik andere dingen. Reizen, drinken, feesten, jou! Daar heb ik altijd van gedroomd! Dat is wat ik altijd heb gewild..” Ik draai hierna mijn hoofd terug naar Ellen, maar dan slaat me de schrik om het hart.
De deur van de slaapkamer is open. Anne heeft de klink in haar hand. Ze heeft alles gehoord wat ik zojuist heb gezegd. Ik zucht van frustratie. Ze heeft de tranen in haar ogen staan. “Dus je hebt ons nooit gewild? Nou, prima, dan ga ik toch?” Anne klinkt niet boos, maar wel heel verdrietig als ze dit zegt. Ze slaat de deur dicht en ik hoor haar de trap aflopen.
Ik spring meteen uit bed en trek mijn broek aan. Ik ren de kamer uit, terwijl ik mijn blouse nog snel meegraai. Halverwege de trap hoor ik hoe de voordeur dichtslaat. Op blote voeten ren ik ook naar buiten, waar ik Anne nergens zie. Ik loop de over de oprit de stoep op. In de verte zie ik hoe Anne een zijstraat in rent. Wat is ze toch snel, zeg.
Gelukkig ken ik de straat. Bram, haar ‘halve’ vriendje woont daar. Dan gaat ze in ieder geval naar een bekende. Ik zie hoe Ellen in de deuropening staat met mijn sokken en twee sigaretten. Beiden kan ik wel gebruiken.
Snel doe ik mijn sokken aan en steken we allebei een sigaret op. We zitten naast elkaar op de drempel, maar zeggen geen woord. We kijken alleen wat om ons heen. Ineens staat voor mij de tijd even stil. “What de f..”, vloek ik, terwijl ik van de drempel opsta. “Wat is er?” vraagt Ellen verschrikt. Ik kijk naar de deur van de buren. Buurman ‘Sulletje’ en zijn mooie vrouw, die vaker op de meiden komt passen. “Het naambordje”, fluister ik.
“Familie Franssen”
Hoofdstuk 12: Troost
Eergisteravond wist ik het nog zo zeker: pas sinds ik bij de meiden in huis woon, heeft mijn leven echt betekenis gekregen. Maar sinds ik vanmorgen ben opgestaan, liggen de zaken niet meer zo simpel als dat.
Sinds mijn nichtjes weer naar school gaan is er een soort van sleur in mijn leven geslopen. Het is net alsof iedere dag hetzelfde is. Opstaan, douchen, de meiden wakker maken, lunch klaarmaken terwijl zij douchen, samen ontbijten, de meiden naar school brengen, het huis in orde houden, de meiden ophalen, koken, avondeten, Goede Tijden, bedtijd. Het is eigenlijk meer een ritueel.
Het is niet zo dat ik geen tijd meer voor mezelf heb. ’s Middags en ’s avonds weet ik nog wel wat uurtjes vrij te maken als Anne en Noor op school zijn of slapen. Maar dat is gelijk een oorzaak van mijn twijfels; wat ik doe op die momenten is nadenken. En meestal denk ik dan aan hoe het ‘vroeger’ was.
Met ‘vroeger’ bedoel ik eigenlijk ‘voor de dood van Marnix en Lisa’. De tijd dat ik nergens aan hoefde te denken, behalve mijn volgende maaltijd, mijn volgende feestje en (vooral) mijn volgende wip. De tijd waarin ik één keer per week de grappige oom kon uithangen, zonder de verantwoordelijkheden. Geen zorgen om gezonde voeding, rekeningen, school, Noor’s bedplassen of de beugel die Anne binnenkort moet krijgen.
Kort gezegd: het leven was toen simpel. Misschien té simpel voor de meeste mensen, maar stiekem ben ik ook maar een simpele jongen.
De zingeving die ik eergisteren vond in het cadeau van Anne, is dat echt zo? Geef ik hiermee mijn leven zin? Of gebruik ik mijn nichtjes als excuus om de grote stappen niet te hoeven zetten? Om niet te hoeven werken aan het waarmaken van mijn eigen dromen?
Ik heb altijd veel van de wereld willen zien, maar daarvoor zal ik veel moeten reizen. Hoewel ik geen probleem heb met het in een vliegtuig stappen en de Kerst op de Bahama’s doorbrengen, zie je daarmee niet zoveel als ik zou willen. Om bovenop de Kilamanjaro te komen, zul je eerst een paar dagen moeten klimmen. Een mooie analogie. Klimmen, dat is altijd mijn probleem geweest. Is het niet gewoon luiheid?
Hoe dan ook; nu ik de zorg over mijn nichtjes heb, hoef ik aan dat soort zaken voorlopig niet meer te denken. Als ik dat niet wil, tenminste. Is het het beste voor mij om op deze manier verder te gaan? Het is in ieder geval lekker makkelijk. Maar is het voor Anne en Noor ook het beste? Want dat verdienen ze wel.
Wat nou als de familie Franssen wel beter voor ze is dan ik ben? Ze vechten niet voor niets de voogdij over de meiden aan. Misschien is dit wel het lot. Een kans om alles terug te draaien. De meiden krijgen opnieuw een familie en ik kan terug naar mijn eigen leventje.
Zo pieker ik al de hele dag. Zelfs tijdens het poetsen. Niet mijn favoriete klusjes, wat ook wel te zien is aan het resultaat. Ik zet de stofzuiger uit; de overloop ziet er weer netjes uit. De slaapkamer van Noor is ook al klaar. De volgende halte: de slaapkamer van Marnix en Lisa.
Al sinds ik hier woon, probeer ik deze slaapkamer zoveel mogelijk te vermijden. Het bed is natuurlijk al ruim twee maanden onbeslapen, maar ik krijg mezelf er niet toe gezet om er zelf te gaan liggen. In de tijd dat Chantal hier logeerde, heeft ze er wel geslapen. Op een luchtbed. Niet in het bed van Marnix en Lisa. Dat is voor mij nog even heilig. Alsof het symboliseert waar het hier in huis al die jaren om gedraaid heeft.
Overigens is dat compleet mijn eigen redenering. Ik praat regelmatig met de meiden over hun overleden ouders, maar ze vinden het maar raar dat ik niet in dat bed ga slapen. “Doe niet zo dom”, zei Anne laatst nog. Typisch.
Zo voorzichtig als maar gaat, manoeuvreer ik me met de stofzuiger door de ouderlijke slaapkamer. Erna neem ik snel nog wat stof af, en dan ziet het er weer uit alsof Marnix en Lisa ieder moment thuis kunnen komen. Even denk ik weer aan ze. Alles draaide om hun viertjes. Een oud speentje van Noor, met de opdruk “I love Daddy” staat nog op het nachtkastje van Marnix. Boven het bed prijkt een grote foto van hun gezinnetje. Met zijn vieren staan ze er mooi op.
Ik voel hoe het verdriet zich weer even aandient, maar ik weiger het toe te laten. Nu even niet. Snel pak ik de poetsspullen en loop ik door naar de laatste kamer, die van Anne. Ook daar neem ik even snel wat stof af.
Als ik daarna de stofzuiger aan wil zetten, kom ik erachter dat de kabel naar het stopcontact te kort is. Gelukkig weet ik dat bij Anne onder het bed een verlengsnoer ligt, waar bijvoorbeeld haar nachtlampje insteekt. Ik ga op mijn knieën zitten en zoek met mijn handen naar de stekkerdoos. Behendig steek ik de stekker in het contact en wil ik mijn handen weer terugtrekken.
Echter, op dat moment voel ik iets anders onder het bed liggen. Een luierbroekje van Noor. Ik had haar toch gevraagd om die twee broekjes weer bij Noor in de kast te leggen? Waarschijnlijk heeft ze zich vanmorgen weer zo gehaast, dat ze het vergeten is. Ik ga op de vloer liggen en zoek het tweede broekje, maar kan het nergens vinden.
Na een minuut onder het bed te hebben gezocht, vind ik het best en sta ik op. Hoe kan die luier nou ineens verdwenen zijn? Zou Noor die vannacht hebben gedragen? Ik loop terug naar Noor’s kamer en tel de luiers die nog in haar kast liggen. Met het gevonden broekje erbij, kom ik nu ineens uit op één luier teveel.
Ik snap er nu helemaal niets meer van, tot me iets anders opvalt. Het patroon op de luiers verschilt. De broekjes in de kast van Noor hebben allemaal roze vlinders en hartjes, terwijl die wat onder Gina’s bed lag, versiert is met Minnie Mouse. Het is dus een oud broekje, wat een keer is blijven liggen.
Anne vertelde me dat Noor vaker bij haar in bed heeft geslapen, ook toen ze nog wat jonger waren. De luiers legden ze altijd naast het bed, om ze maar bij de hand te hebben, indien Noor ze nodig had. Dan komen ze ook snel ónder het bed terecht en, aangezien het tegen de muur staat en Anne een hekel heeft aan stofzuigen, raakt het makkelijk kwijt.
Ik leg het broekje bij de rest en sluit de kast. Als Anne’s kamer ook gestofzuigd is, kan ik aan de koffie.
Zo gezegd, zo gedaan. Een kwartiertje later zit ik aan de keukentafel met de post en een grote kop troost. Na een minuut of vijf schrik me rot als ineens iemand de keuken binnenkomt. Het is Ellen, de juf van Noor, met wie ik laatst een date had. Ik heb haar niet horen aankomen.
“Hey, sorry dat ik zomaar binnen kom vallen, maar ik móést je gewoon zien”, zegt ze. Van de schrik heb ik wat koffie geknoeid en ik probeer het bij elkaar te vegen. “Waarom moet je me zo nodig zien? Vind je vriend dat wel goed?” reageer ik geïrriteerd.
“Mark en ik hebben een pauze in onze relatie! We zijn niet eens echt meer samen. We wonen nog in hetzelfde appartement, maar daar..”
“Daar is ook alles mee gezegd?” maak ik de zin voor haar af. Ze knikt. Ik krijg de koffie niet bij elkaar geveegd en zoek de theedoek. Die ligt nog boven! Vergeten tijdens het poetsen. “Luister, ik heb hier geen behoefte aan, oké? Kun je niet gewoon weggaan?” bijt ik haar toe, terwijl ik de deur naar de gang openmaak.
Met twee treden tegelijk loop ik de trap naar boven op en sla gelijk linksaf de kamer van Anne in. Snel kijk ik om me heen, maar de theedoek ligt er niet. Als ik de overloop weer op loop, zie ik dat Ellen me is gevolgd. Ik zucht geïrriteerd en loop de slaapkamer van Marnix en Lisa in. Op de vensterbank zie ik de theedoek liggen en snel pak ik hem daar weg.
Als ik me omdraai, zie ik dat ze me brutaal achterna gelopen is. Ze staat gewoon ín de slaapkamer. Ik neem haar in me op. Man, wat is ze toch mooi. Even snap ik ook niet meer waarom ik nou boos op haar ben. Het is niet alsof ik zelf nou de meest monogame persoon ooit ben. Als het mijn eigen slaapkamer zou zijn, dan lag ze allang naakt op bed.
Ellen pikt op dat ik in tweestrijd sta. Over wat zij wil, laat ze geen twijfel bestaan. Ze sluit de deur achter zich. Daarna haalt ze een elastiek uit d’r haar en schudt ze deze los. Haar mooie donkere krullen zitten wat wild. Haar handtas gooit ze naast het nachtkastje. De oude speen van Noor valt haar op en ze doet hem provocatief in haar mond.
Langzaam loopt Ellen naar me toe en zegt: “Kun je me vergeven, ‘Daddy’?” De blik in haar ogen zegt meer dan ze ooit zou kunnen uitspreken. Ze wil me en ze zal er alles aan doen om te zorgen dat ze me krijgt. Hoe onschuldig Ellen er met die speen ook uitziet, ze is zo ‘stout’ als wat.
Dat kan ik niet langer weerstaan. Als ze vlak voor me staat, pak ik haar bij haar bovenarmen vast, en duw haar op het bed van Marnix en Lisa. Meteen ga ik bovenop haar zitten. We zoenen, we strelen, we vrijen. In het bed dat nog geen uur geleden zo heilig voor me was.
Als we klaar zijn, liggen we onder de dekens te knuffelen. Althans, Ellen knuffelt mij. Ik probeer zelf voornamelijk te beseffen wat ik net gedaan heb. Waarom ik het gedaan heb. Heb ik door hier met Ellen te vrijen nu gekozen voor mezelf? Of juist níét voor mijn nichtjes gekozen?
“Heb je me nu vergeven?” vraagt Ellen met een suikerzoet stemmetje. “Ik neem je niets meer kwalijk, maar begrijp goed dat dit niets betekent, oké? Dit was ééns, maar nooit meer.”
Verbaasd kijkt ze me aan. “Waarom niet? Het voelt zo goed”, reageert ze, voordat ze aan mijn oorlel begint te zuigen. “Zo fijn..”
Ik draai mezelf weg. Dit is toch echt niet wat ik wil. Zo zeg ik het ook tegen Ellen. “Nou, voor iets wat je echt niet wil, had je er toch verdraaid veel zin in!” zegt ze, enigszins beledigd. “Oké, goed. Ik was geil. En het is niet dat ik jóú niet wil. Maar je hebt een vriend! Je bent de juf van mijn nichtje! Op deze manier kan ik toch geen goed voorbeeld voor ze zijn?!”
Doordat ik mijn stem flink verhef, heb ik niet in de gaten dat iemand de trap op komt gelopen en één van de andere slaapkamers opgaat.
“Een goed voorbeeld zijn. Dat is toch niet wat je echt bent, Rick? Dat is toch niet waar een jongen als jij z’n hele leven van gedroomd heeft?” reageert Ellen. “Nee, natuurlijk niet! Net als iedereen van mijn leeftijd wil ik andere dingen. Reizen, drinken, feesten, jou! Daar heb ik altijd van gedroomd! Dat is wat ik altijd heb gewild..” Ik draai hierna mijn hoofd terug naar Ellen, maar dan slaat me de schrik om het hart.
De deur van de slaapkamer is open. Anne heeft de klink in haar hand. Ze heeft alles gehoord wat ik zojuist heb gezegd. Ik zucht van frustratie. Ze heeft de tranen in haar ogen staan. “Dus je hebt ons nooit gewild? Nou, prima, dan ga ik toch?” Anne klinkt niet boos, maar wel heel verdrietig als ze dit zegt. Ze slaat de deur dicht en ik hoor haar de trap aflopen.
Ik spring meteen uit bed en trek mijn broek aan. Ik ren de kamer uit, terwijl ik mijn blouse nog snel meegraai. Halverwege de trap hoor ik hoe de voordeur dichtslaat. Op blote voeten ren ik ook naar buiten, waar ik Anne nergens zie. Ik loop de over de oprit de stoep op. In de verte zie ik hoe Anne een zijstraat in rent. Wat is ze toch snel, zeg.
Gelukkig ken ik de straat. Bram, haar ‘halve’ vriendje woont daar. Dan gaat ze in ieder geval naar een bekende. Ik zie hoe Ellen in de deuropening staat met mijn sokken en twee sigaretten. Beiden kan ik wel gebruiken.
Snel doe ik mijn sokken aan en steken we allebei een sigaret op. We zitten naast elkaar op de drempel, maar zeggen geen woord. We kijken alleen wat om ons heen. Ineens staat voor mij de tijd even stil. “What de f..”, vloek ik, terwijl ik van de drempel opsta. “Wat is er?” vraagt Ellen verschrikt. Ik kijk naar de deur van de buren. Buurman ‘Sulletje’ en zijn mooie vrouw, die vaker op de meiden komt passen. “Het naambordje”, fluister ik.
“Familie Franssen”
tomson
skype: [email protected]
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
leuk verhaal hoor, zo mogen er wel meer zijn/volgen
leuk verhaal hoor, zo mogen er wel meer zijn/volgen
luierfan_boy
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Dit is echt steeds beter aan het worden!
Vooral het einde was weer perfect en het feit dat
je maar een paar dagen doet over een hoofdstuk, maakt het nòg beter!
Ik hoop echt dat het einde net zo spannend gaat worden, of misschien nog wel
spannender.. xD
Hoewel dit niet helemaal mijn richting is qua verhaal, is dit minimaal een 9 waard
~ LB
Dit is echt steeds beter aan het worden!
Vooral het einde was weer perfect en het feit dat
je maar een paar dagen doet over een hoofdstuk, maakt het nòg beter!
Ik hoop echt dat het einde net zo spannend gaat worden, of misschien nog wel
spannender.. xD
Hoewel dit niet helemaal mijn richting is qua verhaal, is dit minimaal een 9 waard
~ LB
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Het scheelt dat ik een aantal weken vooruit ben met schrijven, zodat ik nu alleen nog maar het te posten hoofdstuk hoef te controleren. Maar het einde heb ik nog niet geschreven; ben nu ongeveer halverwege. Maar in januari neem ik even een maand pauze, dus ik hoop dat de cliffhanger van hoofdstuk 13 straks spannend genoeg zal zijn.
Dank! Ben voorlopig ook nog niet uitgeschreven, dus dat zal wel goed komen.tomson zei:
Thanks voor de complimenten weer!luierfan_boy zei:Dit is echt steeds beter aan het worden!
Vooral het einde was weer perfect en het feit dat
je maar een paar dagen doet over een hoofdstuk, maakt het nòg beter!
Ik hoop echt dat het einde net zo spannend gaat worden, of misschien nog wel
spannender.. xD
Hoewel dit niet helemaal mijn richting is qua verhaal, is dit minimaal een 9 waard
~ LB
Het scheelt dat ik een aantal weken vooruit ben met schrijven, zodat ik nu alleen nog maar het te posten hoofdstuk hoef te controleren. Maar het einde heb ik nog niet geschreven; ben nu ongeveer halverwege. Maar in januari neem ik even een maand pauze, dus ik hoop dat de cliffhanger van hoofdstuk 13 straks spannend genoeg zal zijn. Ik zou het graag uitgeven, maar ik vermoed dat er weinig interesse buiten de leden van dit forum zal zijn. Maar, wie weet. Eerst het verhaal maar eens afmaken. Bedankt voor de complimenten, fijn om elke keer te lezen.jawi zei:
luierbevuiler zei:
Thanks boys! Een groot compliment, gezien het schrijftalent op dit forum.jorisss zei:
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 13)
Hoofdstuk 13: Afwachten
Alsof ik door mijn vrijpartij met Ellen en daaropvolgende ruzie met Anne nog niet genoeg emoties heb ervaren baant de woede zich een weg door mijn lichaam. Ik heb er even voor nodig gehad om te beseffen dat de buren écht de familie Franssen zijn; dezelfde personen die mijn voogdij over Anne en Noor hebben aangevochten.
Ik loop zo snel als ik kan een rondje om het huis van de buren, maar er is geen teken van leven. Van ‘Sulletje’ had ik wel verwacht dat hij braaf naar zijn werk zou zijn, maar zijn vrouw is overdag meestal thuis.
Vloekend loop ik terug richting de voordeur, waar Ellen verbaasd is achtergebleven. “Wat is er nou toch aan de hand?” vraagt ze me. “Oh, niks”, reageer ik sarcastisch. “Ik kom er alleen maar achter dat de mensen die de meiden van me af willen pakken gewoon mijn buren zijn.”
Ellen, die geen idee van de voogdijkwestie heeft, kijkt me met grote ogen aan. “Wat? Hoe kan dat dan? Je hebt de voogdij toch ge..?” Ongeduldig onderbreek ik haar. “De notaris heeft de zaak fout aangepakt. Blijkbaar heeft dat wijf hier goed rondgeneusd toen ze op de meiden paste.”
Ellen weet niet goed wat ze moet zeggen en zwijgt. Even sta ik stil, zodat allerlei gedachten door mijn hoofd kunnen spoken. Uiteindelijk wint mijn boosheid en adrenaline-impuls dient zich aan. Ik raap een grote steen uit de voortuin op. Maar nog voordat ik hem door het keukenraam van de buren kan gooien, slaat Ellen haar armen om me heen.
“Rustig, doe nou geen dingen waar je straks spijt van krijgt.” Ik verzet me; die woede moet ik gewoon kwijt. Maar Ellen is vrij sterk en laat me niet gooien. Haar woorden klinken nog door in mijn hoofd. Geen dingen doen waar ik spijt van krijg? Zoals zijzelf? Het lijkt erop dat ik de laatste tijd maar weinig dingen kan doen waar ik géén spijt van krijg.
“Juf Ellen?” klinkt het plotseling vanaf de stoep. Daar staat Noor, stomverbaasd naar ons te kijken. Dat kan er ook nog wel bij. Gelukkig is Ellen aangekleed en weet ze de situatie zelf op te lossen. “Hey Noortje! Ik ging er net vandoor.”
Ze weet Noor’s nieuwsgierigheid te stillen met wat smoesjes, die ik niet helemaal meekrijg. Mijn gedachten gaan vooral uit naar Anne, die huilend naar Bram is gegaan. Uiteraard ook naar de buren, maar met hen reken ik later wel af.
Als ik me weer een beetje concentreer op het gesprek tussen Ellen en Noor, hoor ik ze nog wat grapjes maken over de gymleraar. Op Noor’s basisschool hebben ze voor gym een aparte docent. Dat verklaart gelijk waarom een juf om half twee ’s middags bij mij langs kan komen. Daar had ik eerder nog niet bij stilgestaan. Ellen neemt afscheid met een afgezaagde “Ik bel nog wel” en ik loop met Noor naar binnen.
“Is Anne nog niet thuis?” vraagt Noor, nadat ze aan de keukentafel is gaan zitten met haar huiswerk. Ik geef haar wat te drinken, voor ik aanschuif en een sigaretje opsteek. “Ze is wel thuis geweest, maar .. we hebben een beetje ruzie gehad”, vertel ik. “Ze is nu bij Bram.”
Ik voel me ontzettend schuldig als ik haar dit vertel. Zowel om het feit dat Anne weggegaan is, als dat ik het heb veroorzaakt. “Oh, dan komt ze tegen etenstijd wel terug”, zegt Noor rustig. “Huh, hoe weet je dat?” Haar kalmte verbaast me behoorlijk. “Dat deed ze met Mama ook altijd. Als ze ruzie hadden, ging Anne ook vaak naar Bram of een vriendinnetje. Maar van de moeder van Bram moet ze dan na het eten altijd terug naar huis om alles uit te praten.”
Ik voel me enigszins opgelucht. Hoewel ik me niet kan voorstellen dat Lisa ooit zoiets stoms heeft gedaan als ik meestal voor elkaar krijg, is het dus niet voor het eerst dat Anne wegloopt. Hopelijk heeft Noor gelijk en stuurt de moeder van Bram haar na het eten gewoon hierheen. Even afwachten, dus.
Het eten! Van binnen vloek ik even. Door alle commotie ben ik helemaal vergeten om voor het eten te plannen. Dan maar even wat frietjes bakken. Zelf heb ik niet veel honger en Noor eet altijd al vrij weinig. Als Anne toch hier mee-eet is snel genoeg wat extra gemaakt. Ideale oplossing.
Even later sta ik weer als een brave huisvader te koken aan het aanrecht. Vanuit het keukenraam zie ik ineens hoe de auto van de buren op hun oprit verschijnt. Ze zitten er allebei in, meneer Sulletje en mevrouw de Verrader noem ik ze maar.
Aan de ene kant heb ik sterk de neiging om naar buiten te lopen en ze precies te vertellen wat ik van ze denk. Maar wat schiet ik daar mee op? Dat zou Marnix nooit gedaan hebben. Goed, Marnix zou nooit het gevaar hebben gelopen om de voogdij over z’n kinderen te verliezen. Maar hij zou het vooral slim hebben gespeeld. Afwachten wat er met de rechtzaak gebeurd. Daarnaast, ik zal me zeer waarschijnlijk niet kunnen inhouden. Het doet Anne en Noor totaal niet goed om te zien hoe ik Sul zijn neus breek.
Nee, ik kan maar beter afwachten.
Zo zit ik even met Noor te eten, als Anne inderdaad thuiskomt. Althans, ik hoor de voordeur dichtslaan en voetstappen op de trap naar boven. Als ik Noor even aankijk, geeft ze me een blik alsof ze wilt zeggen: “Zie je nou wel?”
Als ik mijn eigen bord leeg heb, loop ik eens voorzichtig naar boven. Ik klop op de slaapkamerdeur van Anne, maar krijg geen antwoord. Ook een tweede poging blijft onbeantwoord. Jammer voor haar als ze niet met me wilt praten, maar ik wil toch even zien hoe het met haar is.
Ik open de deur en kijk even voorzichtig de kamer in. Anne ligt op haar zij in bed, benen opgetrokken en haar duim in de mond. Het is alweer een tijdje geleden sinds ik haar heb zien duimen en daar voel ik me gelijk een stuk schuldiger door. Toch ga ik aan het voeteneinde op haar bed zitten. Vrijwel meteen draait Anne haar hoofd van me weg.
“Hey, je hoeft niet met me te praten als je dat niet wilt. Ik wil alleen even weten of je al gegeten hebt”, probeer ik het gesprek te openen. Stil knikt ze. “Gaat het een beetje?” vraag ik vervolgens, maar hierop krijg ik geen antwoord. Al die tijd blijft ze met haar duim in haar mond liggen. Ze is duidelijk nog niet klaar om te praten.
Met een zucht sta ik op om weg te gaan. Maar ik bedenk me en draai me terug naar Anne. Ik buig me over haar heen en geef haar een kus op d’r wang. “Het spijt me echt. Ik .. ik hou van je. Vergeet dat niet.”
Als ik de slaapkamerdeur achter me dicht doe, besef ik me dat dit de eerste keer in maanden is dat ik haar heb gezegd dat ik van d’r hou. Opnieuw schaam ik me diep.
De dagen erna verlopen tergend langzaam. Anne praat nauwelijks tegen me. Elke middag is ze bij Bram. Ze heeft Noor niets verteld, althans, niet voor zover ik weet. Gelukkig negeert Anne me niet volledig, wat me het gevoel geeft dat ze alleen wat tijd nodig heeft. Maar ik ben van nature zo ingesteld dat ik problemen het liefst meteen uit de weg ruim. Dat afwachten maakt me nerveus; daar kan ik niet goed mee omgaan.
Gelukkig kan ik veel tijd doorbrengen met Noortje, nu de Kerstvakantie is aangebroken. Elke dag gaan we wel een potje voetballen in de tuin of ’t veldje even verderop. Ze zit al jaren op voetbal, maar ze heeft nog nooit wedstrijden gespeeld. Nu ik haar eindelijk zover heb gekregen dat ze dat gaat proberen, wil ze zoveel mogelijk oefenen. Vind ik niet erg, krijg ik ook weer wat lichaamsbeweging.
Chantal is ook nog een paar keer langsgekomen. Ze is nu ‘officieel’ met Pierre. Dat is iets dat me aan de ene kant ontzettend irriteert, maar aan de andere kant .. nee, sorry, het is gewoon iets dat me irriteert. Ik gun haar absoluut haar geluk, maar ik kan me nog altijd niet voorstellen dat ze dat bij Pierre zal vinden. Die gast denkt aan niemand dan zichzelf. Maar goed, het is en blijft haar eigen keuze.
Tussen Chantal en mij loopt het op zich wat beter. Het voelt nog altijd wat ongemakkelijk sinds de avond in het vakantiepark, waar we bijna met elkaar naar bed zijn gegaan. Maar het is niet meer zó ongemakkelijk dat we niet als vrienden met elkaar om kunnen gaan.
Ook Ellen heeft in de tussentijd van zich laten horen. We hebben niet echt over haar en Mark of over haar en mij gepraat, maar ze kwam toch met een goed advies. Haar vader is psycholoog en heeft zijn eigen praktijk, net buiten het centrum. Het leek haar geen slecht idee om daar eens met de meiden langs te gaan.
Dit niet alleen omdat Anne en Noor nu eenmaal veel hebben meegemaakt in de laatste maanden, maar ook om mij te helpen in het communiceren met ze. Iets waar ik op zich wel behoefte aan heb. Ondanks dat ik ze van baby af aan heb zien opgroeien, heb ik af en toe geen idee wat er in hun hoofd omgaat. Dat is niet iets waar ik naar moet hoeven gissen. Voor het nieuwe jaar staat er dus een afspraak bij hem gepland.
Tijdens de Kerstdagen bleef het ongemakkelijke sfeertje nog doorsluimeren. Anne is die dagen wel wat losser gekomen, wat heel fijn was. Het is toch leuker om te horen dat iemand het waardeert als ze overladen worden met cadeautjes.
Het is overigens niet alleen uit schuldgevoel dat ik zoveel cadeaus voor de meiden heb gekocht. Wel voor een groot deel, maar het blijft vooral de eerste Kerst zonder Marnix en Lisa. Ook al is het ongeluk al ruim drie maanden geleden; er gaat geen dag voorbij zonder dat ze ter sprake komen. Vooral Noor praat graag over ze. Anne houdt het liever, zoals typisch voor haar is, voor zichzelf.
Natuurlijk nemen cadeaus hun verdriet niet weg, maar het geeft ze wel afleiding. Noor was trots op haar eerste ‘echte’ gitaar (dat ‘Guitar Hero’-gedoe tel ik maar niet mee) en Anne was vooral blij met haar nieuwe kampeerspullen. Nu moet ze wel nog een paar maanden wachten op haar volgende uitje met de Scouting, maar toch.
Bram heeft op tweede Kerstdag nog bij ons meegegeten. Het kan niet lang meer duren tot hij en Anne een koppeltje worden. Ik vind het best grappig als ik zie hoe ze soms heel ongemakkelijk een handje vastpakken of een knuffel geven. Kalverliefde.
Twee dagen na Kerstmis heeft notaris Bronckhorst nog gebeld, met de mededeling dat alle zaken met betrekking tot mijn familie inmiddels zijn overgedragen aan een collega. Er zal in het nieuwe jaar een tweetal gezinsbezoeken plaatsvinden, voorafgaand aan de rechtszitting in maart. Dat duurt gelukkig nog even, wat me ruim de tijd geeft om het de meiden uit te leggen.
Inmiddels is het oudejaarsdag. Raar genoeg is dit één van mijn favoriete dagen van het jaar. Het is niet zoiets als een verjaardag of Kerst, maar het komt wel in de buurt. In plaats van cadeaus is het nu het nieuwe begin dat me vrolijk maakt. Op een bepaalde manier kun je de ellende van het afgelopen jaar toch weer van je afschudden en voor de zoveelste keer aan iets nieuws beginnen. Althans, dat hoop je ieder jaar maar weer.
Voor de jaarwisseling zijn we uitgenodigd bij Bram thuis. Net als de halve buurt, zo te zien. Gelukkig is het wel gezellig druk. Een mooie kans om wat nieuwe mensen te leren kennen, waardoor de avond vrij snel verloopt.
Vlak voor twaalf uur lopen de meeste gasten naar buiten voor het vuurwerk. Ook ik en de meiden, die trillen van de kou. Ik ga tussen ze instaan en sla een arm om ze heen. “Doe je dat nou omdat je het wilt of omdat je het moet?” bromt Anne me toe. Ik kijk haar met een glimlach aan. “Ik weet dat ik stomme dingen heb gezegd. Over al die dingen waar ik van gedroomd heb en nu niet kan doen. Maar, weet je? Jullie? Wij samen? Al moet ik er nog steeds aan wennen, ook dit is een droom. Een ander soort droom.” Ik zie haar humeur ontdooien en snel geef ik ze allebei nog een zoen. Terwijl boven ons het vuurwerk uit elkaar spat, verheug ik me op mijn nieuwe begin. Nu is het afwachten.
Hoofdstuk 13: Afwachten
Alsof ik door mijn vrijpartij met Ellen en daaropvolgende ruzie met Anne nog niet genoeg emoties heb ervaren baant de woede zich een weg door mijn lichaam. Ik heb er even voor nodig gehad om te beseffen dat de buren écht de familie Franssen zijn; dezelfde personen die mijn voogdij over Anne en Noor hebben aangevochten.
Ik loop zo snel als ik kan een rondje om het huis van de buren, maar er is geen teken van leven. Van ‘Sulletje’ had ik wel verwacht dat hij braaf naar zijn werk zou zijn, maar zijn vrouw is overdag meestal thuis.
Vloekend loop ik terug richting de voordeur, waar Ellen verbaasd is achtergebleven. “Wat is er nou toch aan de hand?” vraagt ze me. “Oh, niks”, reageer ik sarcastisch. “Ik kom er alleen maar achter dat de mensen die de meiden van me af willen pakken gewoon mijn buren zijn.”
Ellen, die geen idee van de voogdijkwestie heeft, kijkt me met grote ogen aan. “Wat? Hoe kan dat dan? Je hebt de voogdij toch ge..?” Ongeduldig onderbreek ik haar. “De notaris heeft de zaak fout aangepakt. Blijkbaar heeft dat wijf hier goed rondgeneusd toen ze op de meiden paste.”
Ellen weet niet goed wat ze moet zeggen en zwijgt. Even sta ik stil, zodat allerlei gedachten door mijn hoofd kunnen spoken. Uiteindelijk wint mijn boosheid en adrenaline-impuls dient zich aan. Ik raap een grote steen uit de voortuin op. Maar nog voordat ik hem door het keukenraam van de buren kan gooien, slaat Ellen haar armen om me heen.
“Rustig, doe nou geen dingen waar je straks spijt van krijgt.” Ik verzet me; die woede moet ik gewoon kwijt. Maar Ellen is vrij sterk en laat me niet gooien. Haar woorden klinken nog door in mijn hoofd. Geen dingen doen waar ik spijt van krijg? Zoals zijzelf? Het lijkt erop dat ik de laatste tijd maar weinig dingen kan doen waar ik géén spijt van krijg.
“Juf Ellen?” klinkt het plotseling vanaf de stoep. Daar staat Noor, stomverbaasd naar ons te kijken. Dat kan er ook nog wel bij. Gelukkig is Ellen aangekleed en weet ze de situatie zelf op te lossen. “Hey Noortje! Ik ging er net vandoor.”
Ze weet Noor’s nieuwsgierigheid te stillen met wat smoesjes, die ik niet helemaal meekrijg. Mijn gedachten gaan vooral uit naar Anne, die huilend naar Bram is gegaan. Uiteraard ook naar de buren, maar met hen reken ik later wel af.
Als ik me weer een beetje concentreer op het gesprek tussen Ellen en Noor, hoor ik ze nog wat grapjes maken over de gymleraar. Op Noor’s basisschool hebben ze voor gym een aparte docent. Dat verklaart gelijk waarom een juf om half twee ’s middags bij mij langs kan komen. Daar had ik eerder nog niet bij stilgestaan. Ellen neemt afscheid met een afgezaagde “Ik bel nog wel” en ik loop met Noor naar binnen.
“Is Anne nog niet thuis?” vraagt Noor, nadat ze aan de keukentafel is gaan zitten met haar huiswerk. Ik geef haar wat te drinken, voor ik aanschuif en een sigaretje opsteek. “Ze is wel thuis geweest, maar .. we hebben een beetje ruzie gehad”, vertel ik. “Ze is nu bij Bram.”
Ik voel me ontzettend schuldig als ik haar dit vertel. Zowel om het feit dat Anne weggegaan is, als dat ik het heb veroorzaakt. “Oh, dan komt ze tegen etenstijd wel terug”, zegt Noor rustig. “Huh, hoe weet je dat?” Haar kalmte verbaast me behoorlijk. “Dat deed ze met Mama ook altijd. Als ze ruzie hadden, ging Anne ook vaak naar Bram of een vriendinnetje. Maar van de moeder van Bram moet ze dan na het eten altijd terug naar huis om alles uit te praten.”
Ik voel me enigszins opgelucht. Hoewel ik me niet kan voorstellen dat Lisa ooit zoiets stoms heeft gedaan als ik meestal voor elkaar krijg, is het dus niet voor het eerst dat Anne wegloopt. Hopelijk heeft Noor gelijk en stuurt de moeder van Bram haar na het eten gewoon hierheen. Even afwachten, dus.
Het eten! Van binnen vloek ik even. Door alle commotie ben ik helemaal vergeten om voor het eten te plannen. Dan maar even wat frietjes bakken. Zelf heb ik niet veel honger en Noor eet altijd al vrij weinig. Als Anne toch hier mee-eet is snel genoeg wat extra gemaakt. Ideale oplossing.
Even later sta ik weer als een brave huisvader te koken aan het aanrecht. Vanuit het keukenraam zie ik ineens hoe de auto van de buren op hun oprit verschijnt. Ze zitten er allebei in, meneer Sulletje en mevrouw de Verrader noem ik ze maar.
Aan de ene kant heb ik sterk de neiging om naar buiten te lopen en ze precies te vertellen wat ik van ze denk. Maar wat schiet ik daar mee op? Dat zou Marnix nooit gedaan hebben. Goed, Marnix zou nooit het gevaar hebben gelopen om de voogdij over z’n kinderen te verliezen. Maar hij zou het vooral slim hebben gespeeld. Afwachten wat er met de rechtzaak gebeurd. Daarnaast, ik zal me zeer waarschijnlijk niet kunnen inhouden. Het doet Anne en Noor totaal niet goed om te zien hoe ik Sul zijn neus breek.
Nee, ik kan maar beter afwachten.
Zo zit ik even met Noor te eten, als Anne inderdaad thuiskomt. Althans, ik hoor de voordeur dichtslaan en voetstappen op de trap naar boven. Als ik Noor even aankijk, geeft ze me een blik alsof ze wilt zeggen: “Zie je nou wel?”
Als ik mijn eigen bord leeg heb, loop ik eens voorzichtig naar boven. Ik klop op de slaapkamerdeur van Anne, maar krijg geen antwoord. Ook een tweede poging blijft onbeantwoord. Jammer voor haar als ze niet met me wilt praten, maar ik wil toch even zien hoe het met haar is.
Ik open de deur en kijk even voorzichtig de kamer in. Anne ligt op haar zij in bed, benen opgetrokken en haar duim in de mond. Het is alweer een tijdje geleden sinds ik haar heb zien duimen en daar voel ik me gelijk een stuk schuldiger door. Toch ga ik aan het voeteneinde op haar bed zitten. Vrijwel meteen draait Anne haar hoofd van me weg.
“Hey, je hoeft niet met me te praten als je dat niet wilt. Ik wil alleen even weten of je al gegeten hebt”, probeer ik het gesprek te openen. Stil knikt ze. “Gaat het een beetje?” vraag ik vervolgens, maar hierop krijg ik geen antwoord. Al die tijd blijft ze met haar duim in haar mond liggen. Ze is duidelijk nog niet klaar om te praten.
Met een zucht sta ik op om weg te gaan. Maar ik bedenk me en draai me terug naar Anne. Ik buig me over haar heen en geef haar een kus op d’r wang. “Het spijt me echt. Ik .. ik hou van je. Vergeet dat niet.”
Als ik de slaapkamerdeur achter me dicht doe, besef ik me dat dit de eerste keer in maanden is dat ik haar heb gezegd dat ik van d’r hou. Opnieuw schaam ik me diep.
De dagen erna verlopen tergend langzaam. Anne praat nauwelijks tegen me. Elke middag is ze bij Bram. Ze heeft Noor niets verteld, althans, niet voor zover ik weet. Gelukkig negeert Anne me niet volledig, wat me het gevoel geeft dat ze alleen wat tijd nodig heeft. Maar ik ben van nature zo ingesteld dat ik problemen het liefst meteen uit de weg ruim. Dat afwachten maakt me nerveus; daar kan ik niet goed mee omgaan.
Gelukkig kan ik veel tijd doorbrengen met Noortje, nu de Kerstvakantie is aangebroken. Elke dag gaan we wel een potje voetballen in de tuin of ’t veldje even verderop. Ze zit al jaren op voetbal, maar ze heeft nog nooit wedstrijden gespeeld. Nu ik haar eindelijk zover heb gekregen dat ze dat gaat proberen, wil ze zoveel mogelijk oefenen. Vind ik niet erg, krijg ik ook weer wat lichaamsbeweging.
Chantal is ook nog een paar keer langsgekomen. Ze is nu ‘officieel’ met Pierre. Dat is iets dat me aan de ene kant ontzettend irriteert, maar aan de andere kant .. nee, sorry, het is gewoon iets dat me irriteert. Ik gun haar absoluut haar geluk, maar ik kan me nog altijd niet voorstellen dat ze dat bij Pierre zal vinden. Die gast denkt aan niemand dan zichzelf. Maar goed, het is en blijft haar eigen keuze.
Tussen Chantal en mij loopt het op zich wat beter. Het voelt nog altijd wat ongemakkelijk sinds de avond in het vakantiepark, waar we bijna met elkaar naar bed zijn gegaan. Maar het is niet meer zó ongemakkelijk dat we niet als vrienden met elkaar om kunnen gaan.
Ook Ellen heeft in de tussentijd van zich laten horen. We hebben niet echt over haar en Mark of over haar en mij gepraat, maar ze kwam toch met een goed advies. Haar vader is psycholoog en heeft zijn eigen praktijk, net buiten het centrum. Het leek haar geen slecht idee om daar eens met de meiden langs te gaan.
Dit niet alleen omdat Anne en Noor nu eenmaal veel hebben meegemaakt in de laatste maanden, maar ook om mij te helpen in het communiceren met ze. Iets waar ik op zich wel behoefte aan heb. Ondanks dat ik ze van baby af aan heb zien opgroeien, heb ik af en toe geen idee wat er in hun hoofd omgaat. Dat is niet iets waar ik naar moet hoeven gissen. Voor het nieuwe jaar staat er dus een afspraak bij hem gepland.
Tijdens de Kerstdagen bleef het ongemakkelijke sfeertje nog doorsluimeren. Anne is die dagen wel wat losser gekomen, wat heel fijn was. Het is toch leuker om te horen dat iemand het waardeert als ze overladen worden met cadeautjes.
Het is overigens niet alleen uit schuldgevoel dat ik zoveel cadeaus voor de meiden heb gekocht. Wel voor een groot deel, maar het blijft vooral de eerste Kerst zonder Marnix en Lisa. Ook al is het ongeluk al ruim drie maanden geleden; er gaat geen dag voorbij zonder dat ze ter sprake komen. Vooral Noor praat graag over ze. Anne houdt het liever, zoals typisch voor haar is, voor zichzelf.
Natuurlijk nemen cadeaus hun verdriet niet weg, maar het geeft ze wel afleiding. Noor was trots op haar eerste ‘echte’ gitaar (dat ‘Guitar Hero’-gedoe tel ik maar niet mee) en Anne was vooral blij met haar nieuwe kampeerspullen. Nu moet ze wel nog een paar maanden wachten op haar volgende uitje met de Scouting, maar toch.
Bram heeft op tweede Kerstdag nog bij ons meegegeten. Het kan niet lang meer duren tot hij en Anne een koppeltje worden. Ik vind het best grappig als ik zie hoe ze soms heel ongemakkelijk een handje vastpakken of een knuffel geven. Kalverliefde.
Twee dagen na Kerstmis heeft notaris Bronckhorst nog gebeld, met de mededeling dat alle zaken met betrekking tot mijn familie inmiddels zijn overgedragen aan een collega. Er zal in het nieuwe jaar een tweetal gezinsbezoeken plaatsvinden, voorafgaand aan de rechtszitting in maart. Dat duurt gelukkig nog even, wat me ruim de tijd geeft om het de meiden uit te leggen.
Inmiddels is het oudejaarsdag. Raar genoeg is dit één van mijn favoriete dagen van het jaar. Het is niet zoiets als een verjaardag of Kerst, maar het komt wel in de buurt. In plaats van cadeaus is het nu het nieuwe begin dat me vrolijk maakt. Op een bepaalde manier kun je de ellende van het afgelopen jaar toch weer van je afschudden en voor de zoveelste keer aan iets nieuws beginnen. Althans, dat hoop je ieder jaar maar weer.
Voor de jaarwisseling zijn we uitgenodigd bij Bram thuis. Net als de halve buurt, zo te zien. Gelukkig is het wel gezellig druk. Een mooie kans om wat nieuwe mensen te leren kennen, waardoor de avond vrij snel verloopt.
Vlak voor twaalf uur lopen de meeste gasten naar buiten voor het vuurwerk. Ook ik en de meiden, die trillen van de kou. Ik ga tussen ze instaan en sla een arm om ze heen. “Doe je dat nou omdat je het wilt of omdat je het moet?” bromt Anne me toe. Ik kijk haar met een glimlach aan. “Ik weet dat ik stomme dingen heb gezegd. Over al die dingen waar ik van gedroomd heb en nu niet kan doen. Maar, weet je? Jullie? Wij samen? Al moet ik er nog steeds aan wennen, ook dit is een droom. Een ander soort droom.” Ik zie haar humeur ontdooien en snel geef ik ze allebei nog een zoen. Terwijl boven ons het vuurwerk uit elkaar spat, verheug ik me op mijn nieuwe begin. Nu is het afwachten.
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Zo, nu is het ook voor mijn lezers even afwachten.
Pas vanaf woensdag 01 februari komen er nieuwe hoofdstukken. In de tussentijd hoop ik dat iedereen zich kan vermaken met mijn nieuwe verhaal. Dat zal ik vanaf volgende week posten. De titel zal zeer waarschijnlijk 'Celblok D' zijn, maar dit kan nog veranderen.
Graag wil ik iedereen bedanken voor het lezen en commenten. Bijna 8,000 views en ruim 150 posts maken dit verhaal nu al tot één van de populairste van het forum; zo zeggen de statistieken. Ik vind jullie reacties echt super!
Tot slot: alvast allemaal de beste wensen voor 2012!
Zo, nu is het ook voor mijn lezers even afwachten.
Pas vanaf woensdag 01 februari komen er nieuwe hoofdstukken. In de tussentijd hoop ik dat iedereen zich kan vermaken met mijn nieuwe verhaal. Dat zal ik vanaf volgende week posten. De titel zal zeer waarschijnlijk 'Celblok D' zijn, maar dit kan nog veranderen.
Graag wil ik iedereen bedanken voor het lezen en commenten. Bijna 8,000 views en ruim 150 posts maken dit verhaal nu al tot één van de populairste van het forum; zo zeggen de statistieken. Ik vind jullie reacties echt super!
Tot slot: alvast allemaal de beste wensen voor 2012!
luierfan_boy
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Geweldig vervolg weer!
Ik vond de zin "Dat is iets dat me aan de ene kant ontzettend irriteert, maar aan de andere kant .. nee, sorry, het is gewoon iets dat me irriteert" ook echt geniaal!
Misschien kan je - als je zelf niet genoeg inpiratie meer hebt - iets beschrijven over hoe de ik-persoon zichzelf en de pleegkinderen innesteld tegen die familie Franssen, en de rechtbank? Dat hij bijvoorbeeld niet wilt komen opdagen naar een hoorzitting, of dat hij uit woede en angst die familie Franssen misschien zelfs gaat bedreigen?.. met de gevolgen van dien.
Ben benieuwd naar je andere verhaal, al hoop ik persoonlijk dat daar wel iets meer spanning zit (in de zin van ontsnappingen enz..) Al hoewel ik weet dat in een verhaal als peetoom ook spanning in zit, maar een heel ander soort!
Keep it up!
~ LB
Geweldig vervolg weer!
Ik vond de zin "Dat is iets dat me aan de ene kant ontzettend irriteert, maar aan de andere kant .. nee, sorry, het is gewoon iets dat me irriteert" ook echt geniaal!
Misschien kan je - als je zelf niet genoeg inpiratie meer hebt - iets beschrijven over hoe de ik-persoon zichzelf en de pleegkinderen innesteld tegen die familie Franssen, en de rechtbank? Dat hij bijvoorbeeld niet wilt komen opdagen naar een hoorzitting, of dat hij uit woede en angst die familie Franssen misschien zelfs gaat bedreigen?.. met de gevolgen van dien.
Ben benieuwd naar je andere verhaal, al hoop ik persoonlijk dat daar wel iets meer spanning zit (in de zin van ontsnappingen enz..) Al hoewel ik weet dat in een verhaal als peetoom ook spanning in zit, maar een heel ander soort!
Keep it up!
~ LB
richard1991
Beginneling
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
jij schrijft zo goed dat ik helemaal bijna niet kan wachten op het vervolg
jij schrijft zo goed dat ik helemaal bijna niet kan wachten op het vervolg
