Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
geweldig stukje weer kerel is je boek al trouwens te koop??
geweldig stukje weer kerel is je boek al trouwens te koop??
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 15)
Hoofdstuk 15: Rust
Terwijl ik mijn sleutels op de keukentafel gooi, bedenk ik me hoe lekker stil het nu in huis is. Het is vroeg in de maandagmiddag en de meiden zitten nog op school. Ik kijk even om me heen en zie dat zowel de keuken als de aangrenzende woonkamer netjes opgeruimd is. De was is gedaan, de afwas heb ik al weggewerkt voor ik vanmorgen naar Max ben gegaan en de ramen zijn nog mooi schoon na mijn poetsbui van afgelopen week.
Op mijn gemak maak ik een kop koffie voor mezelf klaar en ga aan de keukentafel zitten. Ik betrap mezelf erop dat het me stoort dat ik niets te doen heb. Raar, want voordat ik hier in huis ben gaan wonen deed ik zovaak niets. Dat vond ik juist heerlijk.
In gedachte loop ik mijn lijst met klusjes nog eens na, maar ook dat draait al snel op niets uit. Alles is al gedaan. Of toch niet? Het avondeten! Dat kan ik al mooi voorbereiden. Tevreden neem ik een slok van mijn koffie en steek ik een sigaretje op.
Toen ik nog op mijzelf woonde had ik een vrij onregelmatig (lees: slecht) eetpatroon. Ik at wanneer ik daar zin in had en ik at wáár ik zin in had. Meestal iets dat goed smaakt bij een kater.
Niet echt een geschikt patroon voor twee tieners, dus sinds ik hier woon volg ik een behoorlijk veranderd dieet. Gezond, maar ook lekker. IJs hoort erbij. Als ik dat ooit zou schrappen zouden Anne en Noor me dat nooit vergeven.
Nu eten we dus vaste gerechten op vaste dagen. Iets Italiaans op maandag, ‘groente, aardappelen en vlees’ op dinsdag, etc. Ik kijk even in mijn agenda, waar ik precies in heb staan wat ik op welke dag moet koken.
“Shoppen”, zo staat er groot in de agenda bij de datum van vandaag.
Dat is waar ook, de meiden gaan na school naar Chantal. Zij gaat dan een middagje met ze winkelen, op zoek naar nieuwe kleren. Dat heeft twee grote voordelen: ten eerste hoef ik dan geen hele middag verveeld mee te shoppen. Ten tweede moet Pierre dan wel een hele middag verveeld mee shoppen. Ik grinnik in gedachte.
Aangezien Anne en Noor ook bij Chantal blijven eten, betekent dit alles dat ik vrij heb tot ergens in de avond. Ongelofelijk dat ik dat ben vergeten. Nog ongelofelijker: ik baal ervan dat ik nu een vrije dag heb, want ik heb geen flauw idee wat te doen.
Zodra ik mijn sigaretje op heb, maak ik een rondje door het huis. Alles ziet er zo rustig en opgeruimd uit. Het staat in schril contrast tot hoe de afgelopen maanden zijn geweest. Druk en chaotisch. Hoe langer ik alleen ben en nadenk over hoe ik me voel, hoe meer ik me moe begin te voelen.
“Dat is het! Ik ga lekker een hele middag slapen!”
Terwijl ik een slok van mijn koffie neem, besef ik hoe zielig die woorden uit mijn mond moeten klinken. Ben ik nou dezelfde persoon die een half jaar geleden kon leven op vier uurtjes slaap per dag? En nu snakken naar een hele middag slaap?
“Ik word oud”, verzucht ik.
Maar de verleiding is te groot als ik de slaapkamer die van Marnix en Lisa is geweest, open. Het grote bed, waar ik nog niet zo lang geleden met Ellen heb liggen vozen, lonkt enorm. Ik heb maandenlang op de bank geslapen; ik verdien wel een middagje in dit bed.
Twee slokken koffie en vijf minuten draaien verder, val ik heerlijk in slaap. Maar helaas niet voor lang. Mijn rinkelende telefoon blijkt de spelbreker. Enigszins geïrriteerd neem ik op.
“Hallo, meneer Volders?” is het eerste dat ik hoor. “U spreekt met Merel. Ik ben een leidster op de scoutinggroep van uw dochters.”
Dat is nu al de tweede keer vandaag dat iemand aan Noor en Anne refereert als mijn dochters – het begint zowaar te wennen.
“Ik bel in verband met het aanstaande kampweekend. We hebben alle kinderen hierover laatst een brief mee naar huis gegeven. U heeft het bijbehorende strookje nog niet ingeleverd.”
Eindelijk krijg ik de kans om ook iets te zeggen, maar daar gaat Merel niets aan hebben. “Nou, sorry, Merel. Maar ik heb geen brief gezien. Wellicht hebben we die net gemist, aangezien Noor pas sinds kort lid is en Anne een tijdje niet geweest is na de dood van haar ouders.” Even blijft het stil.
“Ja, dat zou inderdaad kunnen. Het gaat er in ieder geval om dat we deze week moeten weten of Anne en Noor meegaan op het kampeerweekend en of u wellicht mee zou kunnen gaan als hulpstaf.”
Die Merel laat er geen gras over groeien. “Nou, ik zal het er vanavond even met ze over hebben. Het kamperen is volgend weekend?” Merel antwoordt bevestigend.
“Nou, als je me morgen rond deze tijd even terugbelt, dan heb ik op beide vragen een antwoord voor je”, reageer ik weer. “Dat zou heel fijn zijn. We zouden u overigens goed kunnen gebruiken, want we zitten erg krap qua staf.”
Ik antwoord nogmaals dat ik erover na zal denken. Na een snel bedankje, en de bevestiging dat ik morgen rond dezelfde tijd door haar gestoord zal worden, hangt Merel eindelijk op. Ik klap mijn mobiel dicht en slaak een diepe zucht. Had Anne me niet gewoon die brief kunnen geven?
Ik leg mijn telefoon terug op het nachtkastje en besluit opnieuw te proberen om in slaap te komen. Het grote bed van Marnix en Lisa helpt hier een stuk beter bij dan de bank in de woonkamer deed. Flink wat ruimte om me naar hartenlust om te kunnen draaien, dikke kussens en een warme deken. Wat wil een slaperige man nog meer?
Inderdaad – rust. Laat mij dat nou net niet gegund zijn. Nog geen kwartier na het telefoontje van Merel, gaat dat vervloekte ding opnieuw af.
“Ha, Rick. Je spreekt hier nog even met Max. Ik heb de rest van de ochtend vrij gehad en nog wat zitten nadenken over sommige van je problemen.”
Stil zucht ik nog maar eens en vraag hem vervolgens, lichtelijk geïrriteerd: “En? Heb je een goede oplossing voor me kunnen vinden? Slaappillen zouden welkom zijn.”
Max’ bulderende lach klinkt aan de andere kant van de verbinding. “Nee, dat is het niet. Maar ik heb wel iets anders voor je bedacht. Kom zo snel mogelijk even langs.” Mijn belangstelling is vanzelfsprekend gewekt.
“Wat is er dan?” vraag ik nogmaals. “De hond van mijn buurvrouw heeft puppy’s”, antwoordt Max, voordat hij plotseling ophangt.
Dat laatste moet nog even tot me doordringen. Dat hij me uit mijn slaap houdt met een goede oplossing is prima. Maar ‘de hond van mijn buurvrouw heeft puppy’s’? Wat denkt die man wel niet? Volgens mij heeft Max zelf ook een lichte slag van de molen gehad.
Ik draai me opnieuw om met de intentie om in slaap te komen. Maar ook nu lukt dat weer niet. De woorden van Max blijven door mijn hoofd spoken, waardoor ik geen rust vind. Van ellende steek ik maar een sigaret op.
Tien minuten lang laat ik mijn gedachten over de woorden van Max gaan, voor ik toch toegeef. Nu wil ik het weten ook, denk ik terwijl ik mijn sigaret uitdruk. Ik sta op, kleed me aan en stap in de auto.
Een half uur later parkeer ik de auto opnieuw in de straat waar Max woont. Met een mix van scepticitijd en nieuwsgierigheid bel ik bij hem aan. Enigszins verward doet hij de deur open.
“Ha, Rick. Kom binnen, jongen. Ik zat net even achter de laptop, maar ik krijg dat dekselse ding maar niet zover dat hij doet wat ik wil.” Nadat ik hem even heb geholpen met zijn laptop, neemt hij me mee naar de buurvrouw.
Inderdaad kruipen er een aantal kleine maltezers door het huis. Met grote moeite gaat Max op zijn knieën bij ze zitten en speelt een beetje met ze. Het heeft wat aandoenlijks – zo’n ‘grote’ man met zulke kleine puppy’s.
Al snel word ik wat ongeduldig en vraag hem waarom hij me mee hierheen heeft genomen. “Nou, zoals ik al zei. Ik heb wat na zitten denken over de problemen die je tegenkomt met je nichtjes”, begint Max. “Ik denk dat jullie na alle ellende een positieve impuls nodig hebben. Iets leuks voor het hele gezin. En wat is nu leuker dan een puppy?” vraagt hij, terwijl een van de hondjes iets te enthousiast zijn wang begint te likken.
“Een hoogsteigen koffieautomaat”, denk ik stiekem. Maar, waarschijnlijk heeft hij wel gelijk. Een huisdier verbindt mensen toch. Als ik kijk naar hoeveel plezier het me doet om alleen Max al bezig te zien met de puppy, hoe leuk zou het dan zijn om Anne en Noor dat te zien doen?
Na kort wat onderhandelen over de prijs, kom ik tot een deal met de buurvrouw van Max. Over twee weken mogen we de pup komen ophalen. Als ik met Max naar buiten loop kan ik het niet laten om even hardop te lachen. “De hond van mijn buurvrouw heeft puppy’s?” citeer ik hem. “Ik dacht echt dat je aan het raaskallen was”, zeg ik eerlijk.
Max lacht ook. “En wat denk je nu van me?” vraagt hij. Even denk ik na. “Misschien ben je wel een genie. Ik ben benieuwd wat je nog meer voor me in petto hebt.”
Na nog een sigaretje met hem gerookt te hebben, vertrek ik naar huis. Het idee van het grote, warme bed lonkt. Maar, na een blik op de klok in de auto realiseer ik me dat het etenstijd is. Ook al komen de meiden pas over een paar uur terug, zelf moet ik natuurlijk ook eten.
Het is half zeven als ik met een goedgevulde maag thuiskom. Altijd handig, een frituur om de hoek. Een snel kopje koffie, en dan heb ik waarschijnlijk nog een uurtje de tijd om te slapen voordat de meiden thuiskomen.
Mis – amper een kwartier later staan Chantal en Noor al in de huiskamer. Waar ik me eerder nog verheugd had gevoeld dat ik niet saai mee had hoeven gaan shoppen, krijg ik nu een halve modeshow voor de kiezen. Alle kleren die zijn gekocht moeten natuurlijk even geshowd worden. Net zoals de schoenen, en de accessoires, etc, etc.
Het bleek dat Anne zich niet zo lekker voelde na school, dus zij is bij Pierre op de bank in slaap gevallen. Rond half negen komt de braakbal haar thuisbrengen. Ze gaat gelijk op de bank zitten, met haar handen op haar buik. Ze ziet er echt ziekjes uit, dus ik stuur haar gelijk naar boven om zich te douchen en te gaan slapen. Wat rust zal haar goed doen. En mij natuurlijk ook.
Na Chantal, en vooral Pierre, vriendelijk doch dringend de deur te hebben gewezen, baan ik mijn weg naar boven. Mijn telefoon gaat uit, een kop koffie en pakje sigaretten op het nachtkastje, twee nichtjes die vrij snel zullen slapen – eindelijk tijd voor mijn rust. Ik ben er helemaal klaar voor, en spring als een klein kind in bed.
Net als ik het mezelf gemakkelijk heb gemaakt, klopt Noor op de deur. Ze heeft alleen een slaapshirt en haar luierbroekje aan – ze lag dus duidelijk in bed. “Wat is er, lieverd?” vraag ik. “Volgens mij is er iets met Anne”, fluistert ze.
“Wat dan?” vraag ik bezorgd. “Ze is aan het huilen. En op de badkamer net zag ik dat er bloed in haar ondergoed zat.”
Terwijl die laatste woorden nog nadreunen in mijn hoofd, draai ik mijn gezicht weg van Noor. Anne is ongesteld geworden.
Ik vloek binnensmonds.
Dag rust.
Hoofdstuk 15: Rust
Terwijl ik mijn sleutels op de keukentafel gooi, bedenk ik me hoe lekker stil het nu in huis is. Het is vroeg in de maandagmiddag en de meiden zitten nog op school. Ik kijk even om me heen en zie dat zowel de keuken als de aangrenzende woonkamer netjes opgeruimd is. De was is gedaan, de afwas heb ik al weggewerkt voor ik vanmorgen naar Max ben gegaan en de ramen zijn nog mooi schoon na mijn poetsbui van afgelopen week.
Op mijn gemak maak ik een kop koffie voor mezelf klaar en ga aan de keukentafel zitten. Ik betrap mezelf erop dat het me stoort dat ik niets te doen heb. Raar, want voordat ik hier in huis ben gaan wonen deed ik zovaak niets. Dat vond ik juist heerlijk.
In gedachte loop ik mijn lijst met klusjes nog eens na, maar ook dat draait al snel op niets uit. Alles is al gedaan. Of toch niet? Het avondeten! Dat kan ik al mooi voorbereiden. Tevreden neem ik een slok van mijn koffie en steek ik een sigaretje op.
Toen ik nog op mijzelf woonde had ik een vrij onregelmatig (lees: slecht) eetpatroon. Ik at wanneer ik daar zin in had en ik at wáár ik zin in had. Meestal iets dat goed smaakt bij een kater.
Niet echt een geschikt patroon voor twee tieners, dus sinds ik hier woon volg ik een behoorlijk veranderd dieet. Gezond, maar ook lekker. IJs hoort erbij. Als ik dat ooit zou schrappen zouden Anne en Noor me dat nooit vergeven.
Nu eten we dus vaste gerechten op vaste dagen. Iets Italiaans op maandag, ‘groente, aardappelen en vlees’ op dinsdag, etc. Ik kijk even in mijn agenda, waar ik precies in heb staan wat ik op welke dag moet koken.
“Shoppen”, zo staat er groot in de agenda bij de datum van vandaag.
Dat is waar ook, de meiden gaan na school naar Chantal. Zij gaat dan een middagje met ze winkelen, op zoek naar nieuwe kleren. Dat heeft twee grote voordelen: ten eerste hoef ik dan geen hele middag verveeld mee te shoppen. Ten tweede moet Pierre dan wel een hele middag verveeld mee shoppen. Ik grinnik in gedachte.
Aangezien Anne en Noor ook bij Chantal blijven eten, betekent dit alles dat ik vrij heb tot ergens in de avond. Ongelofelijk dat ik dat ben vergeten. Nog ongelofelijker: ik baal ervan dat ik nu een vrije dag heb, want ik heb geen flauw idee wat te doen.
Zodra ik mijn sigaretje op heb, maak ik een rondje door het huis. Alles ziet er zo rustig en opgeruimd uit. Het staat in schril contrast tot hoe de afgelopen maanden zijn geweest. Druk en chaotisch. Hoe langer ik alleen ben en nadenk over hoe ik me voel, hoe meer ik me moe begin te voelen.
“Dat is het! Ik ga lekker een hele middag slapen!”
Terwijl ik een slok van mijn koffie neem, besef ik hoe zielig die woorden uit mijn mond moeten klinken. Ben ik nou dezelfde persoon die een half jaar geleden kon leven op vier uurtjes slaap per dag? En nu snakken naar een hele middag slaap?
“Ik word oud”, verzucht ik.
Maar de verleiding is te groot als ik de slaapkamer die van Marnix en Lisa is geweest, open. Het grote bed, waar ik nog niet zo lang geleden met Ellen heb liggen vozen, lonkt enorm. Ik heb maandenlang op de bank geslapen; ik verdien wel een middagje in dit bed.
Twee slokken koffie en vijf minuten draaien verder, val ik heerlijk in slaap. Maar helaas niet voor lang. Mijn rinkelende telefoon blijkt de spelbreker. Enigszins geïrriteerd neem ik op.
“Hallo, meneer Volders?” is het eerste dat ik hoor. “U spreekt met Merel. Ik ben een leidster op de scoutinggroep van uw dochters.”
Dat is nu al de tweede keer vandaag dat iemand aan Noor en Anne refereert als mijn dochters – het begint zowaar te wennen.
“Ik bel in verband met het aanstaande kampweekend. We hebben alle kinderen hierover laatst een brief mee naar huis gegeven. U heeft het bijbehorende strookje nog niet ingeleverd.”
Eindelijk krijg ik de kans om ook iets te zeggen, maar daar gaat Merel niets aan hebben. “Nou, sorry, Merel. Maar ik heb geen brief gezien. Wellicht hebben we die net gemist, aangezien Noor pas sinds kort lid is en Anne een tijdje niet geweest is na de dood van haar ouders.” Even blijft het stil.
“Ja, dat zou inderdaad kunnen. Het gaat er in ieder geval om dat we deze week moeten weten of Anne en Noor meegaan op het kampeerweekend en of u wellicht mee zou kunnen gaan als hulpstaf.”
Die Merel laat er geen gras over groeien. “Nou, ik zal het er vanavond even met ze over hebben. Het kamperen is volgend weekend?” Merel antwoordt bevestigend.
“Nou, als je me morgen rond deze tijd even terugbelt, dan heb ik op beide vragen een antwoord voor je”, reageer ik weer. “Dat zou heel fijn zijn. We zouden u overigens goed kunnen gebruiken, want we zitten erg krap qua staf.”
Ik antwoord nogmaals dat ik erover na zal denken. Na een snel bedankje, en de bevestiging dat ik morgen rond dezelfde tijd door haar gestoord zal worden, hangt Merel eindelijk op. Ik klap mijn mobiel dicht en slaak een diepe zucht. Had Anne me niet gewoon die brief kunnen geven?
Ik leg mijn telefoon terug op het nachtkastje en besluit opnieuw te proberen om in slaap te komen. Het grote bed van Marnix en Lisa helpt hier een stuk beter bij dan de bank in de woonkamer deed. Flink wat ruimte om me naar hartenlust om te kunnen draaien, dikke kussens en een warme deken. Wat wil een slaperige man nog meer?
Inderdaad – rust. Laat mij dat nou net niet gegund zijn. Nog geen kwartier na het telefoontje van Merel, gaat dat vervloekte ding opnieuw af.
“Ha, Rick. Je spreekt hier nog even met Max. Ik heb de rest van de ochtend vrij gehad en nog wat zitten nadenken over sommige van je problemen.”
Stil zucht ik nog maar eens en vraag hem vervolgens, lichtelijk geïrriteerd: “En? Heb je een goede oplossing voor me kunnen vinden? Slaappillen zouden welkom zijn.”
Max’ bulderende lach klinkt aan de andere kant van de verbinding. “Nee, dat is het niet. Maar ik heb wel iets anders voor je bedacht. Kom zo snel mogelijk even langs.” Mijn belangstelling is vanzelfsprekend gewekt.
“Wat is er dan?” vraag ik nogmaals. “De hond van mijn buurvrouw heeft puppy’s”, antwoordt Max, voordat hij plotseling ophangt.
Dat laatste moet nog even tot me doordringen. Dat hij me uit mijn slaap houdt met een goede oplossing is prima. Maar ‘de hond van mijn buurvrouw heeft puppy’s’? Wat denkt die man wel niet? Volgens mij heeft Max zelf ook een lichte slag van de molen gehad.
Ik draai me opnieuw om met de intentie om in slaap te komen. Maar ook nu lukt dat weer niet. De woorden van Max blijven door mijn hoofd spoken, waardoor ik geen rust vind. Van ellende steek ik maar een sigaret op.
Tien minuten lang laat ik mijn gedachten over de woorden van Max gaan, voor ik toch toegeef. Nu wil ik het weten ook, denk ik terwijl ik mijn sigaret uitdruk. Ik sta op, kleed me aan en stap in de auto.
Een half uur later parkeer ik de auto opnieuw in de straat waar Max woont. Met een mix van scepticitijd en nieuwsgierigheid bel ik bij hem aan. Enigszins verward doet hij de deur open.
“Ha, Rick. Kom binnen, jongen. Ik zat net even achter de laptop, maar ik krijg dat dekselse ding maar niet zover dat hij doet wat ik wil.” Nadat ik hem even heb geholpen met zijn laptop, neemt hij me mee naar de buurvrouw.
Inderdaad kruipen er een aantal kleine maltezers door het huis. Met grote moeite gaat Max op zijn knieën bij ze zitten en speelt een beetje met ze. Het heeft wat aandoenlijks – zo’n ‘grote’ man met zulke kleine puppy’s.
Al snel word ik wat ongeduldig en vraag hem waarom hij me mee hierheen heeft genomen. “Nou, zoals ik al zei. Ik heb wat na zitten denken over de problemen die je tegenkomt met je nichtjes”, begint Max. “Ik denk dat jullie na alle ellende een positieve impuls nodig hebben. Iets leuks voor het hele gezin. En wat is nu leuker dan een puppy?” vraagt hij, terwijl een van de hondjes iets te enthousiast zijn wang begint te likken.
“Een hoogsteigen koffieautomaat”, denk ik stiekem. Maar, waarschijnlijk heeft hij wel gelijk. Een huisdier verbindt mensen toch. Als ik kijk naar hoeveel plezier het me doet om alleen Max al bezig te zien met de puppy, hoe leuk zou het dan zijn om Anne en Noor dat te zien doen?
Na kort wat onderhandelen over de prijs, kom ik tot een deal met de buurvrouw van Max. Over twee weken mogen we de pup komen ophalen. Als ik met Max naar buiten loop kan ik het niet laten om even hardop te lachen. “De hond van mijn buurvrouw heeft puppy’s?” citeer ik hem. “Ik dacht echt dat je aan het raaskallen was”, zeg ik eerlijk.
Max lacht ook. “En wat denk je nu van me?” vraagt hij. Even denk ik na. “Misschien ben je wel een genie. Ik ben benieuwd wat je nog meer voor me in petto hebt.”
Na nog een sigaretje met hem gerookt te hebben, vertrek ik naar huis. Het idee van het grote, warme bed lonkt. Maar, na een blik op de klok in de auto realiseer ik me dat het etenstijd is. Ook al komen de meiden pas over een paar uur terug, zelf moet ik natuurlijk ook eten.
Het is half zeven als ik met een goedgevulde maag thuiskom. Altijd handig, een frituur om de hoek. Een snel kopje koffie, en dan heb ik waarschijnlijk nog een uurtje de tijd om te slapen voordat de meiden thuiskomen.
Mis – amper een kwartier later staan Chantal en Noor al in de huiskamer. Waar ik me eerder nog verheugd had gevoeld dat ik niet saai mee had hoeven gaan shoppen, krijg ik nu een halve modeshow voor de kiezen. Alle kleren die zijn gekocht moeten natuurlijk even geshowd worden. Net zoals de schoenen, en de accessoires, etc, etc.
Het bleek dat Anne zich niet zo lekker voelde na school, dus zij is bij Pierre op de bank in slaap gevallen. Rond half negen komt de braakbal haar thuisbrengen. Ze gaat gelijk op de bank zitten, met haar handen op haar buik. Ze ziet er echt ziekjes uit, dus ik stuur haar gelijk naar boven om zich te douchen en te gaan slapen. Wat rust zal haar goed doen. En mij natuurlijk ook.
Na Chantal, en vooral Pierre, vriendelijk doch dringend de deur te hebben gewezen, baan ik mijn weg naar boven. Mijn telefoon gaat uit, een kop koffie en pakje sigaretten op het nachtkastje, twee nichtjes die vrij snel zullen slapen – eindelijk tijd voor mijn rust. Ik ben er helemaal klaar voor, en spring als een klein kind in bed.
Net als ik het mezelf gemakkelijk heb gemaakt, klopt Noor op de deur. Ze heeft alleen een slaapshirt en haar luierbroekje aan – ze lag dus duidelijk in bed. “Wat is er, lieverd?” vraag ik. “Volgens mij is er iets met Anne”, fluistert ze.
“Wat dan?” vraag ik bezorgd. “Ze is aan het huilen. En op de badkamer net zag ik dat er bloed in haar ondergoed zat.”
Terwijl die laatste woorden nog nadreunen in mijn hoofd, draai ik mijn gezicht weg van Noor. Anne is ongesteld geworden.
Ik vloek binnensmonds.
Dag rust.
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Maar alles zit weer goed intussen, thanks.
Nah, beetje gerommeld met mijn gezondheid. Als ik aan de antibiotica ben slaap ik bijna alleen maar.????? zei:Prachtig deel weer !1
Jammer dat het zo lang heeft geduurd
(Hoop niet dat er iets vervelends was)
Maar alles zit weer goed intussen, thanks.
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 16)
Hoofdstuk 16: Twaalf
Ik lees de brief die ik in mijn handen heb wel drie keer door. Het is de aankondiging van het huisbezoek van de kinderbescherming. Dit onderzoek zal plaatsvinden in het kader van de rechtszaak om de voogdij over Anne en Noor.
De brief is vaag over wanneer het bezoek precies zal zijn. Waarschijnlijk is dit met opzet, zodat je niet in staat bent om vlak van tevoren nog snel alle afwas weg te werken, of, als je zo’n rotzak bent, je kinderen lang genoeg niet te slaan zodat er geen blauwe plekken te zien zijn.
“In de loop van deze week” is het enige dat de brief onthult. Ik kan er niet echt mee zitten. Het huishouden is ver op orde. Bovendien heb ik niets te verbergen. Alsof er ergens op de wereld een huishouden is, zonder poetsvrouw, dat altijd volledig opgeruimd is.
Nee, zoals Chantal ook al zei: ik kan beter eerlijk zijn en een representatief beeld geven van hoe ons gezin momenteel functioneert. Het stomste dat ik kan doen is proberen de kinderbescherming te paaien. Daar kijken ze waarschijnlijk toch zo doorheen.
Terwijl ik de brief wegleg en de krant wil beginnen te lezen, komt Noor vanuit de gang de keuken binnen. “Goedemorgen, jongedame. Was het bed zo lekker warm dat je er niet eerder uit wilde komen?” vraag ik. Ze loopt nog steeds in haar pyjama, terwijl haar schooldag over een half uur al begint.
“Chantal en Anne zijn nog steeds op de badkamer bezig en daar zat ik op te wachten. Anders was ik allang omgekleed, hoor”, zegt ze, enigszins geërgerd. “Rustig maar, het was een grapje. Alsof ik altijd mijn bed uit kan rollen wanneer ik dat moet”, lach ik.
Ik verdwijn met mijn gedachten weer even in de krant, terwijl Noor haar boterhammen smeert en smakelijk verorbert. Halverwege het sportkatern is ze klaar en zet ze haar afwas snel in de afvoer. “Spoel je ze even snel voor, meid? Dan hoef ik straks niet met de beitel de resten van het bord te werken”, vraag ik haar.
Ze knikt, maar dat zie ik niet. Omdat ik geen antwoord krijg, draai ik mijn hoofd haar kant op. Juist op dat moment begint ze voor te spoelen, zodat ik niet hoef door te vragen. Wel valt me ineens iets anders op. Noor heeft een natte plek in haar pyjamabroek, aan de achterkant.
“Noor, heb je niet gezien dat je broek nat is?” vraag ik haar vervolgens. Ze kijkt me eerst compleet verbaasd aan, om vervolgens haar broek te controleren. “Nee, niet weer!” verzucht ze. Mijn vragende blik zegt haar genoeg, en ze legt uit dat het de laatste twee weken vaker is voorgekomen. “Ik denk dat mijn broekjes me te klein geworden zijn”, concludeert ze ten slotte.
Dit zou goed kunnen. Noor is de afgelopen maanden best hard aan het groeien. Ze wordt over een paar dagen alweer twaalf en, hoewel ze voor haar verjaardag toch nog steeds naar de Efteling wil, begint ze echt langzaam volwassen te worden. Laatst zag ik op de verpakking van haar luierbroekjes staan dat ze voor meisjes vanaf 8 jaar zijn. Met twaalf is het dan niet gek dat ze langzaam te klein beginnen te worden.
Ik stel voor dat ik eens zal kijken of ze nog een grotere maat hebben in de supermarkt. “Wat nou als dat niet zo is?” vraagt Noor bezorgd. “Ik denk dat we dan ‘grote-mensen-luiers’ aan het kopen komen, maar dat moet ik eigenlijk aan de dokter vragen”, antwoord ik.
Haar gezicht zegt genoeg; Noor is er niet klaar voor om weer naar de ‘echte’ luiers over te moeten stappen. “Ach, meid, zo erg is het toch niet? Het is alleen maar ’s nachts, dus eigenlijk merk je er niets van”, probeer ik de zaak een beetje te bagatelliseren. “Ja, oké. Maar als ik op scoutingweekend ben kan iedereen het wel duidelijk merken. Met die broekjes niet”, antwoordt Noor. “Ja, maar als je broekjes niet alles meer opnemen, dan hebben ze weinig zin. Dan merken anderen het helemaal, toch?” Noor knikt somber en zucht. Ik geef haar een knuffel. “Komt wel goed, meid. Volgens mij zijn de dames klaar op de badkamer, dus ga je maar snel douchen. Dan kan Chantal je nog op school afzetten.”
Noor verdwijnt naar boven en even later komen Anne en Chantal ook de keuken binnen. Ik heb Chantal gisteravond nog gebeld. Noor stond ineens naast m’n bed om te vertellen dat Anne voor het eerst ongesteld is geworden. Na een kort-maar-krachtig ‘Ga weg!’ van Anne, besefte ik dat ik waarschijnlijk niet de juiste persoon ben om hier met haar over te praten. Gelukkig staat Chantal voor dit soort momenten bij de snelkeuze op mijn telefoon.
Volgens mij heeft het goed gewerkt. Anne ziet er nog wat vermoeid uit, maar van Chantal krijg ik een knipoog. Alles zal waarschijnlijk wel goed zitten. “Ik wil er niet over praten”, zegt Anne kortaf, terwijl ze aan tafel schuift. “Geloof me, lieverd, ik ook niet. Van dat soort vrouwendingen heb ik toch geen verstand”, grap ik.
“Waarvan wel, dan?” daagt Anne me uit. Ergens is het brutaal, maar sinds ze mij en Ellen heeft betrapt in het bed van haar ouders, ben ik al blij met ieder geluid dat ze tegen mij maakt. Het gaat wat dat betreft juist weer wat beter. “Nou, ik heb behoorlijk verstand van koffie en sigaretten. Misschien moet ik maar wat gaan doen in de verslavingszorg”, grap ik. Een klein glimlachje vormt zich op het gezicht van Anne. Goed genoeg, denk ik, voordat ik een vers kopje koffie inschenk.
“Hoe laat ben je trouwens uit vandaag? Dan kom ik je wel ophalen. Kunnen we mooi inkopen doen voor het weekend”, vraag ik Anne. “Ik heb het zevende uur eigenlijk gym, maar Chantal heeft een briefje voor me geschreven. Dus ik ben om twee uur uit. Wat bedoel je eigenlijk? Het weekend?”, vraagt ze oprecht nieuwsgierig.
“Nou, jullie hebben toch een weekend van scouting? Ene Merel heeft me gebeld om te vragen of ik als begeleider mee wil. Gezellig toch?” Opnieuw een glimlach van Anne. “Tenzij je het niet leuk vindt dat je stomme oom daar het hele weekend met jullie rondloopt?” Snel schudt ze haar hoofd; volgens mij vindt ze het echt leuk dat ik meekom.
“Goed, dan haal ik je rond kwart over twee op. Ik ga eerst nog even lunchen met Ellen en dan kun jij Bram nog even stiekem een kusje geven”, grap ik. Bij het horen van Ellen’s naam slaat het gezicht van Anne direct om. Ze is duidelijk geen fan. “Bram is mijn vriendje niet. Bovendien heeft hij dan gewoon les”, bromt ze. “Ach, dat komt vanzelf nog wel een keer. Als je wilt vraag je hem maar mee naar de Efteling volgende week. Dan voel ik me niet zo in de minderheid met jou en je zusje.”
Anne knikt en eet snel haar ontbijt op. Even later is Noor ook klaar voor school en vertrekt het gezelschap. Voor het eerst sinds onze zoen in het vakantiehuisje heb ik weer eens een knuffel van Chantal gekregen. Zowel Chantal als Anne begint eindelijk wat te ontdooien. De koude oorlog lijkt gelukkig wat voorbij. Werd tijd ook, want zelfs Noor en haar eeuwige vrolijkheid kunnen de boel niet constant leuk houden.
Rustig lees ik de krant uit en doe ik de afwas. Het begint me op te vallen dat ik steeds ruimer in mijn tijd begin te zitten. Of ik nu sneller word in het huishouden weet ik niet. Wellicht heb ik teveel tijd voor die zaken ingeruimd. “Ik moet maar eens een hobby gaan zoeken”, zucht ik, terwijl ik nog een sigaretje opsteek en buiten even in de zon ga staan.
Rond het middaguur belt ‘Merel van de scouting’ me terug om te checken of we inderdaad op het weekend meegaan. Ik antwoord bevestigend en stel me beschikbaar als begeleider bij het kamperen. Voor de zekerheid vraag ik even hoe we het bedplassen van Noor het beste aan kunnen pakken. Volgens Merel is er nog een meisje dat daar last van heeft, dus ze zullen haar en Noor samen in een tent plaatsen. Dan is het dragen van een luier of broekje ook geen probleem. Die kunnen ze daar ongezien aantrekken.
Nadat ik met Merel afspreek dat ik op het kampterrein het geld voor Anne en Noor zal betalen, rond ik het gesprek af. De vorige keer dat ik met Merel heb gebeld, staat me nog helder voor ogen. Je moet haar zo snel mogelijk onderbreken, omdat ze anders echt door blijft ratelen over onbelangrijke zaken. Daar heb ik geen tijd voor. Naja. Tijd wel. Zin niet.
Om één uur stap ik een broodjeszaak in het centrum van de stad binnen. Ellen is er al en heeft alvast wat koffie voor ons besteld. Terwijl we de menukaart afspeuren naar het ‘perfecte’ broodje, praten we een beetje over koetjes en kalfjes.
Even later, als onze broodjes geserveerd zijn, wordt het gesprek wat serieuzer. “Hoe ging het bij mijn vader?” vraagt Ellen, terwijl ze een van haar lange, donkere krullen achter haar oor hangt.
Ik wist dat het gesprek met Max ter sprake zou komen, het blijft ten slotte haar vader. Ik werk het stuk broodje in mijn mond weg met een slok koffie. “Het ging best goed. Hij heeft me een hond aangesmeerd”, reageer ik luchtig.
Ellen moet erom lachen. “Typisch mijn vader. Hij blijft me verbazen. Wat was zijn reden?” Ook zelf schiet ik weer in de lach. “Nou, hij vond dat mijn gezin wel een positieve impuls kan gebruiken. Of een puppy dat gaat kunnen zijn, weet ik niet. Maar ze is wel verdomd schattig”, vertel ik, terwijl Ellen met een glimlach luistert.
Langzaam vordert het gesprek in een wat serieuzere richting. “Het is uit met Mark”, zegt ze ineens. Ik herinner me nog de laatste pakjesavond. Ik had een date met Ellen, die uiteindelijk in haar bed eindigde. Het was mijn eerste vrijpartij sinds de dood van Marnix en Lisa, waardoor het veel voor me betekende. Pas na het vrijen vertelde ze me dat ze nog een vriend heeft. Ondanks dat ik hard heb geprobeerd om bij haar weg te blijven, hebben we die avond nog een paar keer over gedaan. De keer dat Anne ons in haar ouders’ bed betrapte, zal ik nooit meer vergeten.
“Definitief?” vraag ik. “Wat is er veranderd, dan?” Ellen glimlacht opnieuw. “Hij heeft een ander meisje”, zucht ze. “Is dat een probleem voor jullie dan? Jij en ik spreken toch ook niet alleen maar af voor een broodje en een potje kaarten?” vervolg ik mijn vragen. “Nee, maar zij zijn echt serieus. Dat zijn wij niet echt”, antwoordt Ellen.
Het verbaast met dat die laatste opmerking mij wat irriteert. Het klopt dat ik geen serieuze toekomst voor me zie met Ellen, maar ik ben niet gewend dat meiden daar hetzelfde over denken als ik. Ik besluit om haar gedachten wat verder te peilen en vraag haar waarom ze dat zegt.
“Vind jij wel dat we iets serieus aan het opbouwen zijn?” vraagt ze. “Het is puur vrijen. Ik zie geen toekomst voor ons. Je hebt tenslotte je eigen gezinnetje nu. Je dochter is niet bepaald gek op me.”
“Anne bedoel je? Noor is altijd blij als ze les van je heeft gehad. Ze vindt het stiekem zelfs jammer dat haar reguliere juf binnenkort weer terugkomt”, antwoord ik, zonder echt antwoord te geven op haar vraag over hoe ik de toekomst zie.
“Dat is lief van d’r. Maar van Anne hoef ik inderdaad niets meer te verwachten, toch? Ik kan het haar ook niet kwalijk nemen.” Ik knik zachtjes. “Wat doen jullie dan met het appartement?” vraag ik. “Nou, Mark heeft komend weekend tijd genoeg om zijn spullen te verhuizen. Hij trekt bij dat vrouwmens in. De basisschool wil me graag een vaste baan geven voor volgend schooljaar. Daardoor kan ik het appartement goed zelf betalen”, legt Ellen uit. “Gelukkig hoef ik hem niet meer te zien. Ik ben mooi een weekendje weg”, vervolgt ze.
“Waar ga je naartoe?” vraag ik nieuwsgierig. “Nou, ik ga met de lokale scouting een weekend weg. Ze belden vorige week naar de school of er leerkrachten als begeleider mee zouden willen gaan. Een tekort of iets dergelijks”, antwoordt ze.
Even ben ik met stomheid geslagen en zeg ik niets. Mijn verbazing valt Ellen meteen op en ze vraagt me wat er aan de hand is. “Nou, ik ga ook met ze mee”, antwoord ik. “Oh, wat toevallig. Maar hoe zijn ze bij jou uitgekomen?” vraagt Ellen.
“Nou, Noor en Anne zitten allebei bij de scouting. Noor bij de welpjes en Anne bij de scouts”, leg ik uit. Ellen blijft nu even stil. “Had je soms ook graag even rust van mij gewild?” probeer ik de stilte met een grapje te verbreken.
“Nee”, zegt ze. “Het is alleen dat ik de scouts onder mijn hoede krijg. En dus ook Anne.” Ik begrijp meteen wat ze bedoelt. Anne heeft zich zo verheugd op het weekendje weg. Onder andere om even weg van huis (en Ellen) te zijn. Nu krijgt ze niet alleen die afleiding niet, maar moet ze ook nog drie dagen Ellen als haar leiding dulden. Dat kan haast niet goed gaan en stilletjes probeer ik een manier te vinden om dit Anne te vertellen.
Hoofdstuk 16: Twaalf
Ik lees de brief die ik in mijn handen heb wel drie keer door. Het is de aankondiging van het huisbezoek van de kinderbescherming. Dit onderzoek zal plaatsvinden in het kader van de rechtszaak om de voogdij over Anne en Noor.
De brief is vaag over wanneer het bezoek precies zal zijn. Waarschijnlijk is dit met opzet, zodat je niet in staat bent om vlak van tevoren nog snel alle afwas weg te werken, of, als je zo’n rotzak bent, je kinderen lang genoeg niet te slaan zodat er geen blauwe plekken te zien zijn.
“In de loop van deze week” is het enige dat de brief onthult. Ik kan er niet echt mee zitten. Het huishouden is ver op orde. Bovendien heb ik niets te verbergen. Alsof er ergens op de wereld een huishouden is, zonder poetsvrouw, dat altijd volledig opgeruimd is.
Nee, zoals Chantal ook al zei: ik kan beter eerlijk zijn en een representatief beeld geven van hoe ons gezin momenteel functioneert. Het stomste dat ik kan doen is proberen de kinderbescherming te paaien. Daar kijken ze waarschijnlijk toch zo doorheen.
Terwijl ik de brief wegleg en de krant wil beginnen te lezen, komt Noor vanuit de gang de keuken binnen. “Goedemorgen, jongedame. Was het bed zo lekker warm dat je er niet eerder uit wilde komen?” vraag ik. Ze loopt nog steeds in haar pyjama, terwijl haar schooldag over een half uur al begint.
“Chantal en Anne zijn nog steeds op de badkamer bezig en daar zat ik op te wachten. Anders was ik allang omgekleed, hoor”, zegt ze, enigszins geërgerd. “Rustig maar, het was een grapje. Alsof ik altijd mijn bed uit kan rollen wanneer ik dat moet”, lach ik.
Ik verdwijn met mijn gedachten weer even in de krant, terwijl Noor haar boterhammen smeert en smakelijk verorbert. Halverwege het sportkatern is ze klaar en zet ze haar afwas snel in de afvoer. “Spoel je ze even snel voor, meid? Dan hoef ik straks niet met de beitel de resten van het bord te werken”, vraag ik haar.
Ze knikt, maar dat zie ik niet. Omdat ik geen antwoord krijg, draai ik mijn hoofd haar kant op. Juist op dat moment begint ze voor te spoelen, zodat ik niet hoef door te vragen. Wel valt me ineens iets anders op. Noor heeft een natte plek in haar pyjamabroek, aan de achterkant.
“Noor, heb je niet gezien dat je broek nat is?” vraag ik haar vervolgens. Ze kijkt me eerst compleet verbaasd aan, om vervolgens haar broek te controleren. “Nee, niet weer!” verzucht ze. Mijn vragende blik zegt haar genoeg, en ze legt uit dat het de laatste twee weken vaker is voorgekomen. “Ik denk dat mijn broekjes me te klein geworden zijn”, concludeert ze ten slotte.
Dit zou goed kunnen. Noor is de afgelopen maanden best hard aan het groeien. Ze wordt over een paar dagen alweer twaalf en, hoewel ze voor haar verjaardag toch nog steeds naar de Efteling wil, begint ze echt langzaam volwassen te worden. Laatst zag ik op de verpakking van haar luierbroekjes staan dat ze voor meisjes vanaf 8 jaar zijn. Met twaalf is het dan niet gek dat ze langzaam te klein beginnen te worden.
Ik stel voor dat ik eens zal kijken of ze nog een grotere maat hebben in de supermarkt. “Wat nou als dat niet zo is?” vraagt Noor bezorgd. “Ik denk dat we dan ‘grote-mensen-luiers’ aan het kopen komen, maar dat moet ik eigenlijk aan de dokter vragen”, antwoord ik.
Haar gezicht zegt genoeg; Noor is er niet klaar voor om weer naar de ‘echte’ luiers over te moeten stappen. “Ach, meid, zo erg is het toch niet? Het is alleen maar ’s nachts, dus eigenlijk merk je er niets van”, probeer ik de zaak een beetje te bagatelliseren. “Ja, oké. Maar als ik op scoutingweekend ben kan iedereen het wel duidelijk merken. Met die broekjes niet”, antwoordt Noor. “Ja, maar als je broekjes niet alles meer opnemen, dan hebben ze weinig zin. Dan merken anderen het helemaal, toch?” Noor knikt somber en zucht. Ik geef haar een knuffel. “Komt wel goed, meid. Volgens mij zijn de dames klaar op de badkamer, dus ga je maar snel douchen. Dan kan Chantal je nog op school afzetten.”
Noor verdwijnt naar boven en even later komen Anne en Chantal ook de keuken binnen. Ik heb Chantal gisteravond nog gebeld. Noor stond ineens naast m’n bed om te vertellen dat Anne voor het eerst ongesteld is geworden. Na een kort-maar-krachtig ‘Ga weg!’ van Anne, besefte ik dat ik waarschijnlijk niet de juiste persoon ben om hier met haar over te praten. Gelukkig staat Chantal voor dit soort momenten bij de snelkeuze op mijn telefoon.
Volgens mij heeft het goed gewerkt. Anne ziet er nog wat vermoeid uit, maar van Chantal krijg ik een knipoog. Alles zal waarschijnlijk wel goed zitten. “Ik wil er niet over praten”, zegt Anne kortaf, terwijl ze aan tafel schuift. “Geloof me, lieverd, ik ook niet. Van dat soort vrouwendingen heb ik toch geen verstand”, grap ik.
“Waarvan wel, dan?” daagt Anne me uit. Ergens is het brutaal, maar sinds ze mij en Ellen heeft betrapt in het bed van haar ouders, ben ik al blij met ieder geluid dat ze tegen mij maakt. Het gaat wat dat betreft juist weer wat beter. “Nou, ik heb behoorlijk verstand van koffie en sigaretten. Misschien moet ik maar wat gaan doen in de verslavingszorg”, grap ik. Een klein glimlachje vormt zich op het gezicht van Anne. Goed genoeg, denk ik, voordat ik een vers kopje koffie inschenk.
“Hoe laat ben je trouwens uit vandaag? Dan kom ik je wel ophalen. Kunnen we mooi inkopen doen voor het weekend”, vraag ik Anne. “Ik heb het zevende uur eigenlijk gym, maar Chantal heeft een briefje voor me geschreven. Dus ik ben om twee uur uit. Wat bedoel je eigenlijk? Het weekend?”, vraagt ze oprecht nieuwsgierig.
“Nou, jullie hebben toch een weekend van scouting? Ene Merel heeft me gebeld om te vragen of ik als begeleider mee wil. Gezellig toch?” Opnieuw een glimlach van Anne. “Tenzij je het niet leuk vindt dat je stomme oom daar het hele weekend met jullie rondloopt?” Snel schudt ze haar hoofd; volgens mij vindt ze het echt leuk dat ik meekom.
“Goed, dan haal ik je rond kwart over twee op. Ik ga eerst nog even lunchen met Ellen en dan kun jij Bram nog even stiekem een kusje geven”, grap ik. Bij het horen van Ellen’s naam slaat het gezicht van Anne direct om. Ze is duidelijk geen fan. “Bram is mijn vriendje niet. Bovendien heeft hij dan gewoon les”, bromt ze. “Ach, dat komt vanzelf nog wel een keer. Als je wilt vraag je hem maar mee naar de Efteling volgende week. Dan voel ik me niet zo in de minderheid met jou en je zusje.”
Anne knikt en eet snel haar ontbijt op. Even later is Noor ook klaar voor school en vertrekt het gezelschap. Voor het eerst sinds onze zoen in het vakantiehuisje heb ik weer eens een knuffel van Chantal gekregen. Zowel Chantal als Anne begint eindelijk wat te ontdooien. De koude oorlog lijkt gelukkig wat voorbij. Werd tijd ook, want zelfs Noor en haar eeuwige vrolijkheid kunnen de boel niet constant leuk houden.
Rustig lees ik de krant uit en doe ik de afwas. Het begint me op te vallen dat ik steeds ruimer in mijn tijd begin te zitten. Of ik nu sneller word in het huishouden weet ik niet. Wellicht heb ik teveel tijd voor die zaken ingeruimd. “Ik moet maar eens een hobby gaan zoeken”, zucht ik, terwijl ik nog een sigaretje opsteek en buiten even in de zon ga staan.
Rond het middaguur belt ‘Merel van de scouting’ me terug om te checken of we inderdaad op het weekend meegaan. Ik antwoord bevestigend en stel me beschikbaar als begeleider bij het kamperen. Voor de zekerheid vraag ik even hoe we het bedplassen van Noor het beste aan kunnen pakken. Volgens Merel is er nog een meisje dat daar last van heeft, dus ze zullen haar en Noor samen in een tent plaatsen. Dan is het dragen van een luier of broekje ook geen probleem. Die kunnen ze daar ongezien aantrekken.
Nadat ik met Merel afspreek dat ik op het kampterrein het geld voor Anne en Noor zal betalen, rond ik het gesprek af. De vorige keer dat ik met Merel heb gebeld, staat me nog helder voor ogen. Je moet haar zo snel mogelijk onderbreken, omdat ze anders echt door blijft ratelen over onbelangrijke zaken. Daar heb ik geen tijd voor. Naja. Tijd wel. Zin niet.
Om één uur stap ik een broodjeszaak in het centrum van de stad binnen. Ellen is er al en heeft alvast wat koffie voor ons besteld. Terwijl we de menukaart afspeuren naar het ‘perfecte’ broodje, praten we een beetje over koetjes en kalfjes.
Even later, als onze broodjes geserveerd zijn, wordt het gesprek wat serieuzer. “Hoe ging het bij mijn vader?” vraagt Ellen, terwijl ze een van haar lange, donkere krullen achter haar oor hangt.
Ik wist dat het gesprek met Max ter sprake zou komen, het blijft ten slotte haar vader. Ik werk het stuk broodje in mijn mond weg met een slok koffie. “Het ging best goed. Hij heeft me een hond aangesmeerd”, reageer ik luchtig.
Ellen moet erom lachen. “Typisch mijn vader. Hij blijft me verbazen. Wat was zijn reden?” Ook zelf schiet ik weer in de lach. “Nou, hij vond dat mijn gezin wel een positieve impuls kan gebruiken. Of een puppy dat gaat kunnen zijn, weet ik niet. Maar ze is wel verdomd schattig”, vertel ik, terwijl Ellen met een glimlach luistert.
Langzaam vordert het gesprek in een wat serieuzere richting. “Het is uit met Mark”, zegt ze ineens. Ik herinner me nog de laatste pakjesavond. Ik had een date met Ellen, die uiteindelijk in haar bed eindigde. Het was mijn eerste vrijpartij sinds de dood van Marnix en Lisa, waardoor het veel voor me betekende. Pas na het vrijen vertelde ze me dat ze nog een vriend heeft. Ondanks dat ik hard heb geprobeerd om bij haar weg te blijven, hebben we die avond nog een paar keer over gedaan. De keer dat Anne ons in haar ouders’ bed betrapte, zal ik nooit meer vergeten.
“Definitief?” vraag ik. “Wat is er veranderd, dan?” Ellen glimlacht opnieuw. “Hij heeft een ander meisje”, zucht ze. “Is dat een probleem voor jullie dan? Jij en ik spreken toch ook niet alleen maar af voor een broodje en een potje kaarten?” vervolg ik mijn vragen. “Nee, maar zij zijn echt serieus. Dat zijn wij niet echt”, antwoordt Ellen.
Het verbaast met dat die laatste opmerking mij wat irriteert. Het klopt dat ik geen serieuze toekomst voor me zie met Ellen, maar ik ben niet gewend dat meiden daar hetzelfde over denken als ik. Ik besluit om haar gedachten wat verder te peilen en vraag haar waarom ze dat zegt.
“Vind jij wel dat we iets serieus aan het opbouwen zijn?” vraagt ze. “Het is puur vrijen. Ik zie geen toekomst voor ons. Je hebt tenslotte je eigen gezinnetje nu. Je dochter is niet bepaald gek op me.”
“Anne bedoel je? Noor is altijd blij als ze les van je heeft gehad. Ze vindt het stiekem zelfs jammer dat haar reguliere juf binnenkort weer terugkomt”, antwoord ik, zonder echt antwoord te geven op haar vraag over hoe ik de toekomst zie.
“Dat is lief van d’r. Maar van Anne hoef ik inderdaad niets meer te verwachten, toch? Ik kan het haar ook niet kwalijk nemen.” Ik knik zachtjes. “Wat doen jullie dan met het appartement?” vraag ik. “Nou, Mark heeft komend weekend tijd genoeg om zijn spullen te verhuizen. Hij trekt bij dat vrouwmens in. De basisschool wil me graag een vaste baan geven voor volgend schooljaar. Daardoor kan ik het appartement goed zelf betalen”, legt Ellen uit. “Gelukkig hoef ik hem niet meer te zien. Ik ben mooi een weekendje weg”, vervolgt ze.
“Waar ga je naartoe?” vraag ik nieuwsgierig. “Nou, ik ga met de lokale scouting een weekend weg. Ze belden vorige week naar de school of er leerkrachten als begeleider mee zouden willen gaan. Een tekort of iets dergelijks”, antwoordt ze.
Even ben ik met stomheid geslagen en zeg ik niets. Mijn verbazing valt Ellen meteen op en ze vraagt me wat er aan de hand is. “Nou, ik ga ook met ze mee”, antwoord ik. “Oh, wat toevallig. Maar hoe zijn ze bij jou uitgekomen?” vraagt Ellen.
“Nou, Noor en Anne zitten allebei bij de scouting. Noor bij de welpjes en Anne bij de scouts”, leg ik uit. Ellen blijft nu even stil. “Had je soms ook graag even rust van mij gewild?” probeer ik de stilte met een grapje te verbreken.
“Nee”, zegt ze. “Het is alleen dat ik de scouts onder mijn hoede krijg. En dus ook Anne.” Ik begrijp meteen wat ze bedoelt. Anne heeft zich zo verheugd op het weekendje weg. Onder andere om even weg van huis (en Ellen) te zijn. Nu krijgt ze niet alleen die afleiding niet, maar moet ze ook nog drie dagen Ellen als haar leiding dulden. Dat kan haast niet goed gaan en stilletjes probeer ik een manier te vinden om dit Anne te vertellen.
luierfan_boy
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Leuk hoofdstuk weer!
ga zo door, meer valt er niet te zeggen!
Leuk hoofdstuk weer!
ga zo door, meer valt er niet te zeggen!