Nog niet klaar 'Pissebed' in Thailand

[Bedplasser91]

'Pissebed' in Thailand ​

Het bovenste stapelbed in de nachttrein uit Bangkok was goedkoper, dus dat nam ik. Eenmaal in Chiang Mai aangekomen vond ik al gauw een spotgoedkoop hotelletje in Changwat. Ik ben hier sinds gisteren en denk dat ik er een tijdje blijf. Ik heb m'n kamer voor een week. Voorlopig heb ik even genoeg van varen en daarom ben ik naar het noorden getrokken, zo ver van de zee als mogelijk. Van de week heb ik in mijn eentje mijn achttiende verjaardag gevierd. Er zijn een paar backpackers hier, maar die gaan hun eigen gang.

Ik ben Oane Tsjirk. Goede Friese voornamen toch? Voor niet-Friezen nauwelijks correct uit te spreken, maar ze passen bij mijn al net zo Friese achternaam.
Op m'n 16e was ik mijn ouders zat. Mijn ouders waren mij zat. Al jaren kreeg ik meer klappen dan eten en elke morgen kreeg ik weer scheldpartijen over mijn eeuwige bedplassen. Dat waren ze nog het meeste zat. Terwijl ik toch echt meestal mijn bed droog hield dankzij drynites en mijn plasticbroekjes. Op m'n 16e heb ik een monsterboekje geregeld en kreeg al gauw werk. Deksman op een binnenschip, maar ik wilde de wereld in, ben daar niet lang gebleven en vond ander werk. Naar zee. Tussen Russen en Filipijnen, de meeste net zo thuisloos en losgeslagen als ik, en een handjevol Nederlanders. Op het schip werd ik al binnen een week alleen nog maar Pissebed genoemd. Kwam de Nederlandse stuurman mee aan toen hij niet op mijn naam kon komen. De Russen en Filipijnen konden het uitspreken. Dus dat bleef hangen. Maar ik ben best een aardige gast en ik werkte hard genoeg, dus moeilijk deden ze er niet over dat ik vrijwel elke morgen nat wakker werd. Zo lang ik zelf m'n bed maar droog hield en de hut niet stonk. Daar zorgde ik wel voor. Toen de drynites op waren regelde ik een paar katoenen luiers; plasticbroekjes had ik al genoeg. Verbergen deed ik het niet meer, dat is op een schip sowieso onmogelijk. Ik was dus gewoon die scheepsjongen, of lichtmatroos zo je wilt, die nog in z'n bed piste. Iedereen wist het, niemand deed er moeilijk over. Sinds een half jaar heb ik af en toe droge nachten.

Mijn hotel is een oninteressante betonbouw, een paar verdiepingen hoog, aan een brede maar onverharde weg. Aan de overkant staan nog oude houten huizen zonder verdiepingen, alleen een begane grond, maar wel met een overdekte veranda er aan vast gebouwd. Een stuk aantrekkelijker dan deze klots van beton, vind ik. Er is wel een soort terras voor het hotel, met wat ijzeren tafeltjes en stoeltjes, waar cola en bier worden geserveerd tegen spotprijsjes. Ik zit er graag. Gewoon niks doen. Of ik lees een boek. Eten doe ik meestal bij één van de vele straatverkopers. Zo lang het maar goed doorbakken is en er geen vliegen op het vlees kunnen landen. Bovendien heb ik een maag van ijzer. Lekker is het altijd. Er is niet veel aan de hand, als je maar geen kraanwater drinkt.

Vanmorgen zit ik op dat terras. Ik heb een boek gevonden in de bibliotheek van het hotel, een groot woord voor een verzameling boeken die zijn vergeten of achter gelaten door andere reizigers. De ezelsoren en gebarsten ruggengraat storen me niet. Ik zag dat dikke boek, las de achterflap. Het leek me wel wat en heb het meegenomen. Het is van ene James Clavell. Tai-pan. Speelt zich af in Hong Kong. Daar ben ik wel geweest. Het leest lekker en is vlot geschreven. Dat het in het Engels is, stoort me niet. Dat lees en spreek ik net zo makkelijk. Engels was het enige schoolvak waar ik goed in was. Aardige leraar ook. En ik houd van dikke boeken, zo lang ik ze maar niet mee hoef te slepen.

Beweging aan de overkant trekt mijn aandacht. In het halfduister van de veranda zie ik een magere jongen van een jaar of vijftien. Als hij verder naar buiten komt, in de zon, zie ik dat hij een mouwloos, versleten t-shirt aan heeft, en een zo mogelijk nog meer versleten kort spijkerbroekje. Hij heeft een vriendelijk gezicht en het zwarte haar dat vrijwel alle Aziatische jongens hebben. De kapper heeft hij kennelijk al een tijd niet bezocht: zijn haar is minstens net zo lang als het mijne. Ik wil mij weer aan mijn boek wijden – zo interessant is zo'n tienerjongen nou ook weer niet – als ik zie wat hij aan het waslijntje hangt: een witkatoenen luier en een plasticbroekje! Hij is kennelijk een bedplasser! Dat komt me bekend voor. En al denk ik niet dat hij het ziet aan de overkant van de weg, schenk ik hem een brede glimlach. Mijn eigen plasticbroekje hangt op het balkon van mijn kamer te drogen. Ook ik was die nacht nat.

Een oudere vrouw komt bij de jongen. Ik zie haar gesticuleren, maar ze is te ver weg om te horen wat ze zegt, en ten tweede spreek ik geen Thai. De jongen glimlacht naar haar. Dan gaan ze allebei naar binnen en ik lees verder. Het is een goed boek. Als ik een paar uur later weer opkijk en aan iets van een lunch begin te denken, zijn de luier en het plasticbroekje van de waslijn afgehaald. De jongen speelt op de veranda.

Langs de kant van de weg zijn me de rieten manden al eerder opgevallen. Ook in sommige buurten van Bangkok heb ik ze wel gezien. Er wordt afval in gedeponeerd en de manden – hier zijn het tamelijk ondiepe, ronde manden – worden geregeld geleegd. Of ze hier aan afvalscheiding of recycling doen weet ik niet en eerlijk gezegd lig ik daar ook niet wakker van. De meeste manden bevatten voornamelijk fruitafval en lege plastic flessen, zag ik toen ik er langs liep. Onwelriekend is het zelden, want het schijnt dat er vrijwel elke avond wel iets of iemand langs komt die ze leegt.

De volgende morgen zit ik al weer vroeg op “mijn” terras. De hitte is nog niet zo drukkend. De oudere vrouw en de jongen aan de overkant zijn ook vroeg wakker. Ik denk dat zij zijn moeder is. Hij heeft kennelijk weer in zijn bed geplast, want hij hangt een luier en zijn plasticbroekje aan de waslijn. Ik voel een band met hem, want ook ik heb vannacht in bed geplast en ook mijn plasticbroekje hangt weer op het balkon. Aan roomservice doen ze hier niet, en al zou het wel zo zijn, dan kon het me nog niet schelen wat ze er van denken. Ik pis nog in bed, so what. Ik glimlach naar mijn lotgenoot aan de overkant van de weg. Zijn gezicht licht op als hij terug lacht. Jeugd heeft scherpe ogen. Zijn moeder lacht ook, maar dan naar de jongen. Ze kan ook zijn oma zijn, denk ik bij mezelf. Of misschien is de jongen wel een nakomertje. Zij lijkt eigenlijk wat te oud. Samen ontbijten ze gezellig op de veranda. Zo’n huiselijk tafereel heb ik nooit gekend. Met een tikje jaloezie in mijn hart ga ik zelf ook op jacht naar een ontbijtje.

Wordt vervolgd!

 

[diaperguynl]

Altijd leuk om weer over mijn huidige thuisland te lezen

 

[Plasbibs]

Heel herkenbaar, ik heb veel gereisd in het verleden.

 

[Bedplasser91]

'Pissebed' in Thailand, deel 2​

Ik heb de volgende dag een brommertje gehuurd. Ze wilden me eerst een zware motor verhuren, maar dat was niet helemaal wat ik voor ogen had. Daarvan afgezien dat ik er ook geen rijbewijs voor heb. Een scooter, zo’n felgekleurde plastic yoghurtbeker, sprak me ook niet aan. Maar dit brommertje is het helemaal. Yamaha Finn 115 heet ‘ie. Chiang Mai is best wel een grote stad, en ik wil er wel wat meer van zien. De jongen keek op toen ik mijn nieuwe aanwinst voor het hotel parkeerde. Ik stak een hand op toen ik hem zag kijken. Nog is hij zo’n beetje het enige vertrouwde gezicht hier. Nu ja, de ‘lady at the reception desk’ dan nog, maar die heeft nog met Methusalem geknikkerd. De jongen wuifde terug. Hij had weer in bed geplast. Z‘n plasticbroekje hing nog aan de waslijn. Het mijne ook trouwens. Is pas vannacht weer nodig.

Het is laat als ik weer bij mijn hotelletje aankom. Ik had een tuktuk kunnen nemen, maar mijn brommertje spurtte zo plezierig door de avondlucht! Ik heb de Wualai markt bezocht, het is zaterdagavond. Heerlijk gegeten bij een van de kraampjes. Erg veel gelopen om van alles te bekijken. Kleding is hier spotgoedkoop, maar ik reis licht en heb niets nodig. Wel zie ik een kraam waar ze onder andere plasticbroekjes verkopen, maar zo te zien alleen kleine maatjes voor Aziatische kleutertjes. Ergens moeten ze vast en zeker ook plasticbroekjes in tienermaten hebben, zoals de jongen aan heeft. Denkelijk ook wel voor volwassenen. Ik denk er verder niet over na. Wel val ik voor de verleiding van zo’n overheerlijke kokos smoothie, en een uurtje later nog een mango smoothie. Voor zo’n 40 bath ben je hier koopman, da’s amper een euro. Wie doet je wat! Ik groet de lady at the reception desk, die kennelijk nooit slaapt. Ze verkoopt me nog een koud biertje, daar heb ik nog zin in. Stommel dan de trap op, naar mijn kamer. Pak mijn plasticbroekje van de waslijn, doe handig de luier om en val in slaap onder de ventilator aan het plafond, die ik lekker de hele nacht aan laat staan. Bier en smoothies zijn de volgende morgen naar mijn luier verhuisd. Gelukkig voorkomt het plasticbroekje een overstroming. Dit was bepaald geen droge nacht voor deze jongen!

Ook niet voor de jongen aan de overkant. Als ik op het terras van een bakje morgenkoffie geniet, zie ik dat hij weer zijn plasticbroekje en een luier op de waslijn hangt. Hij heeft een ander t-shirtje aan, maar nog altijd dat korte, versleten spijkerbroekje. Kennelijk een favoriet kledingstuk. Ik ken dat. Wat lekker zit, dat hou je aan. Ik ben net zo!
De oudere vrouw knikt de jongen vriendelijk toe. Even later zitten ze samen op de veranda en eten iets. Het is duidelijk dat ze er geen probleem mee heeft dat de jongen nog in bed plast. Dat was bij mij wel anders, denk ik met een rilling. Niet aan denken. Voltooid verleden tijd. Ik verdiep me weer in het turbulente leven van Dirk Struan. Zei ik al dat ik van dikke boeken houd?

 

[Bedplasser91]

'Pissebed' in Thailand, deel 3
​

Omdat de nieuwsberichten op mijn telefoon overlopen van berichten over een mogelijke reünie van Oasis, zet ik hun eerste album op. Hoewel ik nog maar 6 was toen Definitely Maybe uit kwam en ik nooit een superfan van de broertjes Gallagher ben geweest, heb ik de eerste twee albums op m'n telefoon staan. Dat zijn sowieso de twee beste naar mijn bescheiden mening. Omdat ik mijn oortjes niet bij me heb, knalt 'Rock 'n Roll Star' over de straat. De jongen aan de andere kant kijkt op. Bij 'Live Forever' staat hij met glanzende ogen naast me. Bij 'Up in the Sky' begint hij mee te zingen en te dansen. Ik heb er lol in. Van zijn Thais versta ik helaas helemaal niets, en ik kijk hulpeloos. Dat helpt meestal. Maar in tegenstelling tot de meeste Thai heeft hij kennelijk maar weinig Engels tot z'n beschikking. Zijn enthousiasme is er niet minder om.

Definitely Maybe gaat naadloos over in What's the story. De jongen legt zijn telefoon naast de mijne. Geen van beide telefoons is echt state of the art. De jongen wijst op mijn telefoon en dan op de zijne. “Copy!” roept hij vrolijk. Zo ver gaat z'n Engels dan toch. Ik knik.
“Ok, no problem!”
Draadloos gaat dat niet lukken. Zo modern zijn die mobieltjes van ons niet. Maar ik denk dat ik wel een bruikbaar kabeltje heb. Met een mini usb.
“I get cable!” zeg ik en ga het hotel binnen om naar mijn kamer te gaan. Ongevraagd gaat de jongen mee, beklimt de trappen. Voorbij de heerseres over de verdiepingen, the lady at the desk. Ze knikt vriendelijk naar de jongen, Misschien kennen ze elkaar.
Op het smalle betonnen balkonnetje ziet hij mijn plasticbroekje hangen!
Met grote ogen wijst hij ernaar, dan naar mij en kijkt vragend.
Ik knik.
“Yea, I'm a bedwetter!” zeg ik.
Dan wijst hij weer naar het plasticbroekje, en op zichzelf.
Hij lacht breeduit.
“Me bedwetter too!”
Dat wist ik al. Ik zie zijn plasticbroekje elke morgen aan dat waslijntje hangen. Allebei bedplassers!
Vrolijk pakt de jongen mijn plasticbroekje van de lijn, houdt het voor zijn korte spijkerbroekje en maakt zacht sissende geluiden zoals je die kan horen als je een luier volplast.
“Sssssssssshhhhhhhhhhhhhhhhhh!”
Hij wijst weer op zichzelf en oefent zijn een beetje Engels nog een keer.
“Me bedwetter!” en dan wijzend op mij: “You bedwetter!”
Hij lacht uitbundig zoals alleen tienerjongens dat kunnen.
Hij werpt mijn plasticbroekje op het bed. Daar ligt het goed. Het was toch al droog.

Met het goede kabeltje gaan we weer naar beneden en gaan weer op het terras binnen. Ik bestel voor ons allebei een koude cola en pruts wat met de telefoons om. Zouden we er in slagen om de muziek over te zetten? Erg handig met dit soort dingen ben ik nooit geweest.
Toch schijnt het te lukken!
Gefascineerd scrolt de jongen door mijn muziek en wijst aan wat hij wil hebben. Snel gaat het allemaal niet, maar we zitten lekker buiten en hebben de tijd. Ik bestel nog een paar colaatjes. Die gaan er bij deze zinderende hitte wel in!

Drie, vier colaatjes later gaat de jongen helemaal op in de muziek. We kopiëren niet alleen, maar spelen ook naar hartelust muziek af. De jongen heeft een – gezien zijn leeftijd vreemde – voorkeur voor popmuziek uit de tachtiger jaren. OMD heeft het hem bijzonder aangedaan. Vind ik niet erg, en gelukkig heb ik hun grootste hits op de telefoon staan. Enola Gay, Joan of Arc en Souvenir worden allemaal doorgestuurd. Skin Deep van de Stranglers. Your Love van Outfield. Ik heb er zelf ook lol in om die muziek weer te horen. Loud Music in Cars van Billy Bremner, een nummer dat ik haast vergeten was. Er staan honderden nummers op m’n telefoon. Heb je aan boord tenminste altijd muziek bij je! Zo lang het geen rap, jazz of klassiek is kan ik het wel aanhoren. Cock Robin. Tim Finn. Satellite van de Hooters. The Final Countdown ook, uiteraard. The Jesus and Mary Chain. Om Happy When It Rains moet ik lachen. In Bangkok regende het. Hard. Het regende warm water. Mensen op een straatmarkt stonden te dansen in de regen. Lang duurde de bui niet. Toen het weer droog werd, kwam de stoom van het wegdek en uit hun kleren. Onvergetelijk!

Wordt vervolgd.

 

[Bedplasser91]

'Pissebed' in Thailand, deel 4​

Down Under van Men at Work kent hij en zingt mee in half zelf verzonnen woorden. Tot hij halverwege het lied stopt met zingen en verschrikt overeind springt. Ik zie wat er aan de hand is. De jongen plast in zijn broek! Voor in zijn versleten korte spijkerbroekje vormt zich een snel groter wordende donkernatte vlek. Met zijn handen probeert hij nog wat te redden, maar dat is nutteloos. Als het in straaltjes uit zijn broekje loopt, zet hij zijn benen wat uit elkaar. Als de verzadigde spijkerstof niets meer opneemt, loopt de pis hoogglanzend over het denim. Op de stoffige straat ontstaat een vijvertje. De jongen is knalrood, schaamt zich duidelijk. Ik geef hem een klap op zijn schouder en lach hem toe.

“No problem”, zeg ik in het Engels, en “kan gebeuren” in het Nederlands. Ik geef hem een knipoog. “But you are not in bed!” lach ik. En nu lacht hij ook weer. Kijkt naar zijn natte broekje. Gaat weer zitten. Achter het tafeltje zie je het niet, toch? Ik herinner me een scene uit een boek van William S. Burroughs waarin een tienerjongen in zijn broek plast. Nog niet zo heel lang geleden plaste ik ook nog wel eens in mijn broek. Wonderlijk gevoel. Niet eens echt onaangenaam, behalve dan de schaamte. Tegenwoordig plas ik alleen nog maar in bed, maar ik weet heel goed hoe de jongen zich voelt. Al hoeft hij zich tegenover mij niet te schamen.

Onze rust duurt niet lang. De oude vrouw heeft ons kennelijk in de gaten gehouden en gezien wat er is gebeurd! Ontstoken in woede lijkt ze nog het meest op een kruising tussen Tante Sidonia en Jabba de Hutt! Kijvend stort ze zich op de jongen, die klappen krijgt. Hij weert de klappen voorzichtig af, maar wordt van zijn stoel getrokken. De feeks wijst op het natte broekje van de jongen en hij krijgt – naar ik aanneem – Thaise verwijten over zich heen. Ze probeert het natte spijkerbroekje van de jongen uit te trekken, maar dat slaagt haar niet. Al scheldend, met boze handbewegingen en af en toe nog een klap jaagt ze hem de weg over, naar hun huis. In de consternatie zie ik dat hij zijn telefoon vergeet. Die breng ik hem straks wel even. Dit lijkt me nu niet het goede moment.

Ik zie ze op de veranda. De jongen doet het natgeplaste spijkerbroekje uit. De oude vrouw wijst naar het plastic broekje dat nog op de waslijn hangt. Over zijn natte onderbroekje trekt hij het plasticbroekje aan en blijft dan alleen op de veranda achter. Krijgt hij nou een soort luierstraf? Kennelijk, want de rest van de middag heeft hij dat plasticbroekje aan. Terwijl het toch echt geen bedtijd is. Af en toe kijkt hij mijn kant op, maar blijft ver van de straatkant en het waslijntje.

De oude vrouw is nergens te bekennen. Maar pas dik drie uur later durft de jongen het kennelijk aan en komt hij weer in het zonlicht. Hij houdt zijn hand met gespreide duim en pink naast zijn hoofd, in het internationale telefoongebaar. Ik knik overduidelijk, houd zijn telefoon omhoog. Komt goed! Hij heeft nog steeds alleen zijn plasticbroekje aan. En als ik me niet vergis heeft hij er nog een keer in geplast. Nou ja, daar zijn die broekjes voor. Al zou het misschien praktischer zijn geweest als hij ook zijn nachtluier al aan had gemoeten….

In Thailand wordt het vroeg en snel donker. Eigenlijk wil ik voordat het donker wordt de telefoon bij de jongen terug brengen. Ik zie de oude vrouw niet, maar de jongen zit nog op de veranda. Met zijn telefoon in mijn hand steek ik de stoffig weg over, maar net als ik de veranda nader verschijnt de oude vrouw weer. Ze roept iets en ze gaat samen met de jongen, nog steeds in zijn natte plasticbroekje, naar binnen. Het zal ‘m vandaag niet meer worden en ik wil weer oversteken naar mijn hotel. Misschien nog een biertje op het terras nemen.

Dan merk ik iets op in zo’n rieten afvalmand. Daar ligt het spijkerbroekje van de jongen. Weggegooid en afgedankt. Het broekje is wat in elkaar gefrommeld, maar de natgeplaste voorkant is duidelijk zichtbaar. Ik kan me niet voorstellen dat de jongen dit zelf heeft gedaan. Zo’n stoer broekje, dat oud en versleten lekkerder zit dan welk nieuw kledingstuk dan ooit, gooi je niet zo maar in de vodden. Of in zo’n afvalmand, die waarschijnlijk vanavond nog door iemand geleegd zal worden. En dan ziet de jongen zijn stoere broekje nooit meer terug! Dit is vast het werk van die oude vrouw geweest.

Zonder er verder lang bij na te denken, pak ik het korte spijkerbroekje uit de mand, en neem het mee naar mijn kamer. Ik bekijk het stoere broekje wat nader. Er zit een klein slijtgat in de rechter achterzak, op de hoek van de vage afdruk van de telefoon die de jongen kennelijk altijd in die achterzak bewaart. Er boven zit een klein stukje leer. MC jeans staat er op. De spijkerstof is net zo zacht als van mijn eigen versleten cutoffs. Ik leg het broekje over de leuning van de enige stoel die de kamer rijk is. Eerst die pisvlek maar eens laten drogen…

Ik ga weer naar beneden en bestel mijn biertje. Al gauw valt het donker in. Eén biertje worden er twee, drie. Thais bier drinkt lekker weg. Ze hebben lekkere whisky ook. Mehkong. Nogal zoet en zeker niet onsmakelijk. Komt harder aan dan je denkt, daar ben ik in Bangkok al eens achter gekomen. Nou ja, om nat wakker te worden hoef ik niet dronken te zijn…. Zo’n drankorgel ben ik niet, hoor! Hooguit nieuwsgierig. Toen ik Under the Volcano las – schitterend boek trouwens – wilde ik graag mezcal proberen. Wat me niet lukte, omdat ik pas 15 was en geen idee had waar je het kon krijgen. Geld had ik toen al helemaal niet. Nu gelukkig wel. Je verdient niet slecht op zee! Eén mehkong dan maar. Die wordt mij met een glimlach gebracht. Proost, en welterusten. De betonnen trap is die avond steiler dan de afgelopen dagen en lijkt beduidend meer treden te hebben. Dit wordt met zekerheid geen droge nacht.

Wordt vervolgd!

 

[goed gevoel]

Leuk!!

 

[Januca]

Heel leuk verhaal. Ik geniet er van.

 

[Bedplasser91]

'Pissebed' in Thailand, deel 5​

Al was ik gisteravond meer dan lichtelijk aangeschoten, toch heb ik er nog aan gedacht om de luier om te doen en mijn plastic broekje er over heen aan te trekken. En da’s maar goed ook. Ik hijs mijzelf uit het ijzeren bed, geef de knop van de lamp een klap en bekijk mijn magere lijf in de vlekkerige spiegel die in de kamer hangt. M’n luier hangt zwaar en vol in het plastic broekje, wat me er niet van weerhoudt om er nog eens lekker in te plassen. Dat deed ik als jongen al. Was toch al nat, dus waarom niet.

De gemeenschappelijke douche en wc zijn aan het eind van de galerij. Het Hilton is dit bepaald niet. Nog niet al te helder pak ik m'n korte spijkerbroekje, m'n onderbroek en een handdoek en wankel naar de douche. Je kan van dit goedkope hotel zeggen wat je wilt, maar de douche is warm en krachtig. Ik geniet van het warme water en merk nu pas geamuseerd op dat ik m'n plasticbroekje nog aan heb, dat zich inmiddels met water aan het vullen is en zo nog zwaarder wordt. Ik schuif het voorzichtig langs mijn benen naar beneden. De kletsnatte luier ploft onceremonieel op de grond. Luier en plasticbroekje spoel ik dan meteen maar even af en uit, knijp krachtig in het katoen van de luier en merk dat ik van deze lichamelijke inspanning – of is het van het warme water? – steeds helderder word. Evenzogoed ben ik blij dat ik alleen maar in mijn luiers plas en anders niet. Ik mag er niet aan denken! Er komt niemand anders die van de douche gebruik wil maken en dus sta ik minstens twintig minuten te poedelen.
Geheel verkwikt pak ik m'n handdoek, schiet in een heldergroene onderbroek en wil het spijkerbroekje aantrekken. Past niet helemaal. Ben ik gegroeid van dat lekkere Thaise eten of is dat broekje kleiner geworden? Ik kijk nog eens en ontdek dat ik het spijkerbroekje van de jongen mee heb genomen in plaats van mijn eigen! Geen wonder dat het niet past. Ik ben dan wel zo mager als een talhout, maar vergeleken met een Thaise tienerjongen ben ik Gulliver in Lilliput. Lachend loop ik de galerij weer af naar mijn kamer met het spijkerbroekje van de jongen in mijn hand. De luier en mijn plasticbroekje hang ik terug op het waslijntje dat de galerij omzoomt. Wasgoed droogt hier snel. Ik trek mijn eigen spijkerbroekje aan. De verwisseling verbaast me eigenlijk niet echt. Allebei heel korte, behoorlijk versleten afgeknipte spijkerbroekjes. Qua kleding is die jongen duidelijk mijn soulmate. Ik moet zien dat ik hem zijn stoere broekje terug bezorg. Hij zal het wel missen! En dan zijn telefoon. Nog wel zo belangrijk. Wat is een tiener zonder telefoon?! En dat met al zijn nieuwe muziek! Grijnzend bedenk ik dat ik er nog een song van Wet Wet Wet bij op kan zetten, maar doe dat dan toch maar niet. Wij bedplassers moeten elkaar in waarde laten!

Ik ga naar beneden, pak m'n brommertje en ga de stad in om een ontbijtje te scoren. Via de grote Sri Poom weg, die vlak achter mijn hotelletje loopt, ben ik zo op de Charoen Muang, waar volgens zeggen de meest smakelijke maaltijden worden geserveerd, en dat al vanaf zeven uur 's morgens. Ik word niet teleurgesteld en trakteer mijzelf op, onder andere, vers gemaakte salapao, gestoomde broodjes gevuld met varkensvlees. Smaakt een stuk beter dan die diepgevroren, in krakend plastic verpakte broodjes bapao die ze bij ons in de supermarkt hebben liggen!

Vandaag heb ik zin om de toerist uit te hangen. Als ik de rivier Ping oversteek, denk ik aan een boottocht, dat is wel lekker relaxed. Maar de gedachte aan varen laat ik al snel weer varen na twee jaar op zee! Dan liever één van de – letterlijk honderden! – tempels bezoeken. Zelfs mijn simpele hotelletje heeft toeristische informatie liggen, dus dat zal wel lukken. En anders is google your friend.
Met mijn boek en een stapel toeristische folders ga ik weer op het bekende terras zitten. Er is zowaar een folder in het Nederlands bij! Niet dat ik dat nodig heb, maar het is wel grappig, zo ver van huis. Mijn landgenoten komen kennelijk overal. Klimmen op die sticky waterfall lijkt me ook wel wat. Maar 60 kilometer op dat brommertje is me dan weer te veel van het goede. Dat moet met een songthaew – een gedeelde taxi – ook lukken! Misschien wil de jongen wel mee.

De jongen heeft net als ik ook weer in bed geplast. Zijn plasticbroekje hangt al weer aan het waslijntje op de veranda. Het ontbijt heeft hij natuurlijk allang op, maar hij zit wel buiten, en is, voor zover ik dat op deze afstand uit kan maken, bezig met één of ander handheld videospel. De oude vrouw is nergens te bekennen. Is dit een goed moment om hem zijn telefoon en zijn stoere spijkerbroekje terug te geven?

Ik steek de stoffige weg over. De jongen ziet me komen en kijkt blij. Ik maak het telefoongebaar met duim en pink.

Wordt vervolgd.

 

[goed gevoel]

Vervolg?

 

[Bedplasser91]

Vervolg?

Komt! Maar zit op het ogenblik in een ver buitenland.
(Niet Thailand, helaas)

 

[rog]

Super leuk verhaal weer

 

[rog]

Ga je verder nog hiermee

 

[Bedplasser91]

Ga je verder nog hiermee

Ja, dat is zeker de bedoeling. Komt goed! Maar ik vond het einde niet goed, dus heb ik eerst maar dat andere verhaal geschreven, "Mijn zomer met de melkrijder".

 

[ndhsbscsual]

Please maak het af het begon zo leuk ik smacht naar een nieuw hoofdstuk

 

[Bedplasser91]

Even een kort deel om mezelf weer op te starten!

 

[Bedplasser91]

'Pissebed' in Thailand, deel 6

De jongen komt naar beneden en uit het huis. In een vriendelijke begroeting vouwt hij zijn handen voor zijn gezicht.
'Sawadie krap” zeg ik, en krijg een brede glimlach.
Ik ben er niet zeker van of dat de juiste begroeting is, maar als het niet goed is, neemt de jongen het mij in ieder geval niet kwalijk.
“Good morning! Good morning!” roept hij enthousiast.

Uit het katoenen tasje dat ik meestal met mij meesleep, pak ik de telefoon van de jongen en overhandig die aan hem. Hij is duidelijk blij en zet de telefoon meteen aan. Even later weerklinkt Oasis in de ochtendzon. De jongen doet iets onduidelijks met zijn telefoon. Zijn duimen vliegen heen en weer. Tiktok, Snapchat, Telegram, Whatsapp, Weibo? Allemaal zaken die ik amper ken en die me ook niet bijzonder interesseren. Internet op een oud vrachtschip midden op de wereldzeeën is niet echt een optie. En mijn behoefte om met wat voor thuisfront dan ook te communiceren is miniem tot afwezig.

Terwijl de jongen verdiept in zijn schermpje is, pak ik zijn korte versleten spijkerbroekje uit het tasje.
Het is niet meer te zien dat de jongen gisteren in dat broekje heeft geplast.
“Look!” zeg ik, “Dry now!”
De jongen kijkt me met zijn grote ogen aan. Verrast. Dat hij zijn broekje terug zou krijgen, heeft hij duidelijk niet verwacht. Maar aan de manier waarop hij aan de zachte denimstof voelt, zie ik dat het hem beweegt. Zijn gezicht licht op. Hij is blij. Blijer nog dan met zijn telefoon.

In zijn bescheiden Engels stamelt hij:
“Dry now OK!”
Hij lacht.
“Aunt say wet pants not ok. She very mad. She say I too old”.
Dus de oude vrouw is zijn tante.
En ze werd boos omdat ze hem te oud vindt om nog in zijn broek te plassen.

Ik kijk naar de veranda, waar het plasticbroekje van de jongen hangt.
Hij volgt mijn blik en zegt:
“Wet bed ok. She not mad. She say wet bed is boys thing.”
Dus ze is niet boos dat hij nog altijd in zijn bed plast.
Dan is ze toch een stuk redelijker dan mijn ouders waren.

Ik ben meer dan eens met de mattenklopper door mijn hele kamertje geslagen als mijn natte bed mijn vader weer eens in het verkeerde keelgat schoot. Of schoongespoten in de tuin terwijl ik alleen mijn plasticbroekje aan had, de tuinslang op volle kracht, en uiteraard met koud water. Ik heb wel eens een uur in de hoek gestaan met de natte luier in mijn gezicht. Of ik moest mijn natte nachtluier de hele dag aan houden, en dan werd ik zo naar de deur gestuurd als mijn vriendjes kwamen vragen of ik buiten mocht spelen. Stond ik daar met een druipende luier en een randvol geplast plasticbroekje, omdat ik me niet mocht verschonen.
Tante lijkt me in vergelijking niet zo onredelijk.

De jongen laat zijn korte spijkerbroekje weer in mijn tasje vallen.
“Give later!” fluistert hij nog net voordat ook ik in de gaten krijg dat tante achter ons is komen te staan!

Wordt vervolgd.

 

[Bedplasser91]

'Pissebed' in Thailand, deel 7

De jongen begint in snel Thais te praten, waar ik uiteraard niets van snap. Nou heb ik wel gevoel voor taal.
Na twee jaar aan boord met Filippino's en Russen kan ik me op survival level redden met Tagalog en Russisch. Maar in Thailand ben ik nog niet lang genoeg.
Ik draai me om naar tante toe en heb de tegenwoordigheid van geest om haar met een wai te begroeten – dat gebaar met de gevouwen handen – en zelfs te onthouden dat hoe hoger je je handen houdt, des te eerbiediger dat is. 'Dan liever de lucht in!” denk ik met Van Speyk en pas mijn kennis toe.

Tante kijkt ietwat gereserveerd. Dat begrijp ik wel, want 'scruffy' omschrijft mij waarschijnlijk het best.
Maar ze is wel beleefd terug en ontdooit zelfs merkbaar als de jongen haar zijn telefoon laat zien, op mij wijst en zelfs in het Engels 'he friend!' zegt.
Tante blijkt zowaar een alleszins redelijk Engels te spreken en nodigt mij uit om wat te komen drinken. Die kans om een Thais woonhuis van binnen te bekijken laat ik me niet ontgaan en volg de dame en de jongen een trapje op. Even later zitten we op de veranda. Het plasticbroekje van de jongen wuift zachtjes in de warme wind.

Hoewel het houten huis van buiten een armelijke indruk maakte, stel ik tot mijn verrassing vast dat het huis binnen voorzien is van prachtig en kennelijk prijzig meubilair. Ook de lage stoelen op de veranda zijn zeer comfortabel en zitten aangenaam. Ik houd mijn voeten zorgvuldig op de grond. Niet mijn gewoonlijke nonchalante zithouding, maar ik weet van de plaatselijke gevoeligheden en let er op de onderkant van mijn voeten niet te tonen, laat staan mijn benen in iemands richting uit te strekken. Tante laat merken dat ze mijn beleefdheid waardeert en ontdooit steeds meer.

We praten over koetjes en kalfjes. Tante is benieuwd hoe ik hier verzeild ben geraakt en vraagt naar mijn reisplannen in Thailand – die nog nauwelijks uitgekristalliseerd zijn.
Eerst hier maar wat tot rust komen na de drukte en hectiek van Bangkok.

De jongen probeert het gesprek wel te volgen, maar zijn Engels is daarvoor niet helemaal toereikend. Of helemaal niet; het is maar net hoe je het bekijkt!
Af en toe help ik hem even op weg met een woord, en dat voor hem nieuwe woord herhaalt hij dan lachend en probeert hij meteen even toe te passen.

Tante serveert Thaise thee. Sterk en zoet. De thee is roodachtig en fluwelig. Ik proef iets van anijs. Erg lekker!
De hint van anijs brengt één van de weinige goede herinneringen aan mijn ouderlijk huis boven.
Op koude winterdagen kregen we warme anijsmelk.
Met van die blokjes uit een langwerpig oranje doosje. Drie in een beker. Soms deed mijn moeder er zelfs een theelepel honing doorheen. Dat was een traktatie!
Ik kreeg dat natuurlijk alleen overdag. 's Avonds na zessen mocht ik sowieso nooit wat drinken vanwege mijn bedplassen.
Niet dat het hielp. Nat was ik elke morgen toch wel, of ik nu iets dronk of niet.
Stiekem dronk ik vaak water uit de kraan als de dorst me te veel werd.
Maar ook als ik niets gedronken had, plaste ik in bed.
Nog, trouwens.

Als Tante even in huis verdwijnt, kennelijk naar de keuken om meer thee te zetten, pakt de jongen mijn katoenen tasje en haalt het korte spijkerbroekje er uit.
Als om er zeker van te zijn dat hij echt zijn lievelingsbroekje weer terug heeft.
“You bring tomorrow!” zegt hij. “In afternoon. Aunt out shopping!”
“Won't she be angry when you have it back?” vraag ik.
Hij begrijpt de vraag.
Hij maakt een wegwerpgebaar, zoals alleen tienerjongens dat kunnen als ze het over oude mensen hebben.
“She forget!” lacht hij. “She not remember one jeans or other jeans!”

Dat komt me wel bekend voor. Mijn ouders maakten zich er ook nooit druk om wat ik aan had.
Ik had wel eens drie weken dezelfde spijkerbroek aan, of hetzelfde hemd. Dat die broek dan zo vuil was dat 'ie overeind bleef staan zelfs als ik er niet in zat, maakte hun niet uit, en mij ook niet. Gelukkig plaste ik na de kleuterschool haast nooit meer in mijn broek. Alleen mijn bedplassen ging niet over.
Tante lijkt me aardig zorgzamer voor de jongen dan mijn ouders het ooit voor mij waren.
Ik ben blij voor hem.
Ook al ken ik 'm pas twee dagen, hij is me sympathiek. Ik voel dat ik hier in Chiang Mai een vriend heb.
De jongen stopt het spijkerbroekje terug in mijn katoenen tasje.

Tante komt terug met niet alleen nog meer van die lekkere thee, maar ze heeft er nu ook een soort kleine gebakjes bij.
Kennelijk heb ik een soort test doorstaan en ben ik goedgekeurd.
We converseren nog wat en ik vertel van mijn avonturen op zee.
Dat ik al best wel veel van de wereld heb gezien.
De jongen hangt aan mijn lippen.
Tante vindt me erg jong om al zo veel te hebben beleefd.
Ja, misschien ben ik met mijn achttien jaren ook nog wel erg jong in haar ogen.
Maar ik kan me moeilijk ouder maken dan ik ben.

Het wordt zo langzamerhand tijd voor de lunch, en die mensen zullen ook wel willen eten.
Ik maak me klaar om afscheid te nemen en te bedanken voor de gastvrijheid.
Alvorens in huis te gaan en de veranda te verlaten, pakt de jongen zijn luier en zijn plasticbroekje van de waslijn.
Hij houdt zijn plasticbroekje omhoog.
“Me bedwetter! You bedwetter” roept hij vrolijk.
Tantes verbaasde blik ontgaat me niet.

Misschien heb ik de volgende keer wat uit te leggen. Als er een volgende keer komt....

Wordt vervolgd.

 

[diaperguynl]

Mooi verhaal en herkenbaar Thailand.

 

[Bedplasser91]

'Pissebed' in Thailand, deel 8

Nadat ik mijn natte luier en het plasticbroekje heb uitgespoeld en op het waslijntje op de galerij te drogen heb gehangen – uiteraard had ik weer in bed geplast – wordt het tijd om een ontbijtje te gaan scoren. Op mijn brommertje zoef ik de stad in, maar niet zonder te wuiven naar de jongen op de veranda. Duidelijk is dat ook de jongen in bed heeft geplast, want zijn plasticbroekje hangt weer duidelijk zichtbaar vooraan boven de houten balustrade. Hij wuift terug en houdt zijn telefoon omhoog. Duidelijk blij dat 'ie hem weer terug heeft!

Ik vraag me af waarom Tante dat plasticbroekje zo duidelijk voor iedereen zichtbaar buiten hangt. Toch een vorm van straf, of moet de jongen zich soms zo gaan schamen dat hij ophoudt met bedplassen?
Dat helpt niet, weet ik maar al te goed. Maar Tante leek toch niet zo'n probleem van dat bedplassen te maken?
De jongen heeft dat zelf al min of meer toegegeven.
“Wet bed is boys thing” had tante gezegd.
Misschien dat er in Thailand minder een taboe rust op jongens die op oudere leeftijd nog in bed plassen.
's Lands wijs, 's lands eer.
Ik heb ergens wel eens gelezen dat Marokkaanse en Turkse jongens veel langer in bed plassen dan mijn autochtone landgenoten.
Geen idee of dat waar is.
Op de basisschool had ik een Marokkaans vriendje. En die plaste zelfs in groep 8 nog wel eens in bed.
Maar ikzelf deed het veel vaker dan hij, dus dat zei ook niks.
Ik maak me er verder niet druk om.
Ook mijn plasticbroekje hangt op dit moment net zo zichtbaar op de galerij van het hotel.

Ik ben niet vergeten dat tante die middag boodschappen gaat doen en dat dat dus een goed moment is om de jongen zijn stoere korte spijkerbroekje terug te brengen.
En zo sta ik 's middags onderaan de veranda en klim het kleine trappetje op als de jongen mij wenkt.
Gewoon overhandigen en wegwezen is er niet bij.
Ik word weer pontificaal op de veranda genodigd en krijg meteen een groot glas cola – met ijs – aangeboden. De jongen zelf neemt ook een groot glas en klokt dat meteen naar binnen. Ik hoop maar dat hij het deze keer droog houdt, denk ik met een binnenpretje.
Behalve zijn mouwloze T-shirtje heeft hij vandaag een groen kort glanzend nylon sportbroekje aan.
Het zou bepaald minder opvallen als dat glanzende nylon broekje nat werd, minder dan in dat versleten spijkerbroekje!
Ik pak het spijkerbroekje uit m'n katoenen tasje en geef het aan de jongen.
Zonder aarzelen doet hij het nylon sportbroekje uit en trekt het korte spijkerbroekje aan.
Hij kijkt zielstevreden en intens dankbaar.
En ik ben blij dat ik in een ingeving zijn versleten spijkerbroekje uit de afvalmand heb gered!

“Why was your anunt so angry?” vraag ik, en wijs naar het spijkerbroekje, “when you pissed your pants?”
Hij probeert uit te leggen waarom Tante zo boos was om zijn natte broek.
“She hate wet shorts! She hate me piss shorts. In daytime!”
Dat probeerde hij me gisteren ook duidelijk te maken.
Maar hij verhaalt verder.

“Oh oh! Bad week! Me piss in shorts three time this week!”
Drie keer in zijn broek geplast in een week!
Geen wonder dat Tante boos was.

“Aunt wash shorts. But she mad. She say I too old”
Ik knik begrijpend.
“Secon' time, aunt wash again. She now very mad.”
Hij denkt na over het woord voor 'derde', komt er dan op.
“Third time I wet shorts yesterday. She hate. She very very mad!”
Dat heb ik gezien, en lach bij de herinnering.
De jongen zegt:
“She say she no more wash old piss shorts again.”
Zijn blik verduistert.

Tante had er genoeg van om voor een derde keer in een week z'n natte broek te wassen!
En zo'n nette tante was ook vast niet al te enthousiast over de voorliefde van haar neefje voor dat korte, versleten spijkerbroekje.
Tienerjongens en oude tantes hebben zelden dezelfde smaak in kleding, denk ik bij mezelf.

Ik wijs op het plasticbroekje aan het waslijntje en kijk vragend.
De jongen schudt zijn hoofd.
“Bedwetting ok”, zegt hij. “Aunt not angry.”
Ik bedenk dat ik nog niet eens weet hoe de jongen eigenlijk heet, en vraag er naar.
“Pichan” antwoordt hij.
Zal wel een Thaise jongensnaam zijn.

Voor mij klinkt het als Pietje.
Pietje Bell, denk ik, en lach. Pietje Bell had toch ook zwart haar?
“I will call you Pietje!”
Hij lacht ook. En ik stel mezelf voor:
“My name is Oane!”

“HOhh waann uh!” probeert hij. Niet eens zo gek, met die moeilijke Friese dubbelklank.
“You can call me Pissebed!” lach ik. “Everybody calls me that!”
“Pisssssbid” zegt hij.
“Okay” zeg ik, “Good! It means bedwetter!”
Blij roept de jongen weer uit:
“Me bedwetter! You bedwetter!”

En hij pakt zijn plasticbroekje van de waslijn, drukt het gladde, zachte plastic heel even tegen zijn lippen.
En zegt:
“I like!”
En met een vinger voor zijn mond maakt hij me duidelijk dat ik dát niet verder mag vertellen.

Wordt vervolgd.