Re: Roza
Hoofdstuk 5 Proefwerk Natuurkunde
Enkele weken waren voorbij gegaan sinds het incident op de kamer van de directrice. Nadat ze haar luier onder dwang had volgepoept had ze straf gekregen van de directrice. Sindsdien had ze de directrice gemeden als de pest. Ze probeerde dingen nog perfecter te doen als anders, en deed zelfs extra werkjes om maar te voorkomen dat er over haar geklaagt zou worden. Omdat ze ouder was dan 12 moest ze haar kamer zelf onderhouden, en dat deed ze dan ook elke week zeer grondig.
Als voorbereiding op de examens kregen de leerlingen na elk kwartaal een proefwerkweek. Dat was een week waarin alleen maar examens gegeven werden, voor elk van één of twee, en geen lessen. Dat betekende wel dat Roza voor de rest amper toetsen had, maar zo'n proefwerkweek was wel erg zwaar, zeker nu ze ook zo veel werk deed in het internaat. Gelukkig ging de proefwerkweek van Roza wel redelijk goed. Ze had net haar een-na-laatste proefwerk gehad, Nederlands, en zou nu gaan beginnen aan het proefwerk Natuurkunde. Dat werd gegeven in het Natuurkundelokaal van meneer Stone, waar ze ook altijd les hadden.
Roza liep snel nog even naar de toilettes, maar deze waren allemaal bezet. Ach, ik ga wel na het proefwerk.
Bij de deur stond meneer Stone -in het bijzijn van anderen noemde ze hem nog steeds meneer- die haar vroeg hoe haar proefwerken tot nu toe waren gegaan.
"Goed." antwoorde Roza.
"Mooi, nog even anderhalf uur bikkelen, en dan ben je er weer van af." meneer Stone legde even een bemoedigende hand op haar schouder.
Roza liep naar haar plek en pakte haar Binas, rekenmachine, lineaal en etui. Het meisje achter haar vroeg of ze misschien een geodriehoek te leen had, en Roza gaf pakte een extra geodriehoek uit haar tas en gaf hem aan het meisje.
Meneer Stone deelde de toetsen uit en Roza begon meteen met werken. Deze toets viel haar wel zwaar. Natuurkunde was een van haar beste vakken, maar de vragen waren moeilijk en listig, en ze moest vaak bladeren in haar Binas, op zoek naar de goede formules.
Veel van haar klasgenoten gaven na drie kwartier de moet op en verlieten het klaslokaal. Maar Roza werkte door.
Ondertussen voelde ze dat ze toch behoorlijk nodig naar het toilet moest. Er zaten nu nog ongeveer drie mensen in het lokaal, en er was nog een half uur toetstijd te gaan. Dat houdt ik nog wel vol.
Vijf minuten later verlieten ook de laatste twee mensen het lokaal. Roza moest nog een van de zes opgaven maken, en na lang worstelen waren de meeste wel gelukt. Haar blaas begon nu echt heel erg vol te raken, en ze zou nu echt snel naar de WC moeten.
Roza stak haar hand op.
"Ja, Roza?" vroeg Nick, die proefwerken van anderen klassen na had zitten kijken.
"Mag ik misschien even naar het toilet?" vroeg ze.
"Je weet dat dat volgens de schoolregels niet is toegestaan, Roza, maak maar snel je proefwerk af." antwoorde Nick, hij haatte het om streng te zijn, maar had wel vaker op zijn kop gekregen omdat hij leerlingen naar het toilet had laten gaan tijdens het proefwerk.
Roza beet op haar lip. Nog even volhouden.
Ze las de tekst en begon aan de laatste opgave. Ze voelde hoe haar blaas nu op knappen stond en was net van plan het proefwerk in te leveren, ondanks het feit dat ze de laatste opgave niet had gemaakt toen er een klein straatje zich door haar onderbroekje heen werkte, haar spijkerbroek in. Ze beet op haar lip om niet te huilen, maar toch ontsnapte er een traan uit Roza's ooghoek.
Nick had dat gezien en had ook gezien hoe Roza was verstijft. "Roza?" vroeg hij, terwijl hij naar het meisje toe liep, "alles oké?"
Een tweede straaltje dwong zich in Roza's spijkerbroek. Nick stond nu vlak voor haar.
"Ik ben klaar met de toets." bracht ze uit, terwijl ze haar proefwerkblaadje naar Nick toe schoof. Deze pakte het blaadje niet aan, maar bleef Roza aankijken.
Roza stond op en liep weg, maar haar voet bleef hangen in haar eigen tas en ze viel voorover. Door de klap op de grond verloor ze de controle en voelde ze hoe haar broek zich langzaam vulde met meer van de warme vloeistof. Ze huilde.
Nick zag wat er gebeurde, liep naar de deur van het lokaal en draaide deze op slot, om onwelkome bezoekers tegen te gaan. Toen liep hij naar Roza toe en hielp haar overeind. Ze huilde nog steeds. Haar broek was gestopt met natter worden, maar de hele voorkant vertoonde een grote natte plek, die nog glimde van het vocht.
"Rustig maar, rustig maar," suste hij haar, "het komt allemaal goed."
"Neehee, het komt niet meer goed. Nooit meer." zei Roza, met een zwakke, trillende stem.
"Tuurlijk wel."
"Als ik zo op het internaat kom, slaan ze me. Ze slaan me totdat ik ze een andere reden geef om me straf te geven, en dan bedenken ze een nieuwe vernederende straf."
Nick schrok van die woorden. Hij hield Roza op een armlengte afstand van hem, maar ze keek hem niet aan, haar ogen waren neergeslagen.
"Is dat zo?" vroeg hij.
Roza gaf geen antwoord, maar begon opnieuw te huilen. Nick pakte haar vast bij haar schouder, en liep het lokaal door, naar de tweede deur van het lokaal, die naar zijn kantoor leidde, in plaats van naar de gang. Hij zette haar neer op een houten stoel, pakte zelf ook een stoel, draaide die om en ging andersom op zijn stoel zitten, zodat hij nu naar Roza keek.
"Luister, Roza. Hoe hard ze ook schelden, lachen, slaan of schoppen. Je moet nooit vergeten wie je bent, of wat je waard bent. Hoe zij zich gedragen tegenover jou, heeft meer te maken met hun persoonlijkheid, dan met de jouwe. Snap je."
Roza knikte.
"Snap je dat, Roza?"
"Ja..." bracht Roza uit.
Evenlater stonden zij en Nick weer in het lokaal, en pakte Roza haar spullen in. Nick pakte een van de grote waterbakken, die nog op het bureau stonden en over waren van het practicum van de derde klassen, en deed net alsof hij struikelde, terwijl hij de waterbak over Roza heen gooide. Roza's broek werd nog natter dan hij al was, en ook de hele vloer zat onder het water.
"O, jeetje, wat onhandig, gooi ik zo maar een waterbak over je heen." zei Nick, Roza glimlachte, omdat ze doorkreeg waar hij mee bezig was.
"Arm meisje, je bent helemaal nat. Ik ga wel even naar de congierge om te vragen of ze nog een joggingbroek hebben liggen bij de gevonden voorwerpen." Nick gaf haar een knipoog, terwijl hij het lokaal uit liep. Roza keek naar zichzelf, haar broek en de vloer. Niemand die nu nog zou kunnen raden wat er echt was gebeurd.
