Verhaal Klaar Roza (A)
- Onderwerp starter Lily
- Startdatum
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
mooi stukje weer hoor
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Hoofdstuk 17: Epiloog
De rest van de vakantie was fantastisch: Na een lange nacht in een zacht en warm bed wakker worden in de armen van iemand anders, iemand die je beschermd, die voor je zorgen wil, die van je houdt. Het was een totaal nieuwe ervaring voor Roza. Ze had nooit eerder zorgzame handen gehad die over haar haar, over haar gezicht streken, die haar tranen van haar wangen veegde als ze verdrietig was, die op haar schouders lagen als ze boos was, die haar omhelsde als ze lachte. Nicks handen, Nick, hij was degene die haar volledig accepteerde zoals ze was, haar samen met al haar problemen.
Na de vakantie keerde Nick terug naar zijn normale baan als natuurkundedocent, maar Roza begon aan een andere school, in een andere stad, om daar examen te doen. Daar vond ze voor het eerst mensen die ze haar vrienden kon noemen tijdens de laatste schoolmaanden, met wie ze kon lachen, huiswerk kon maken en stiekem kon kletsen tijdens de lessen.
Ook de problemen met het weeshuis werden opgelost. Ten minste, opgelost, het bleef een onprettige plek, vond Roza, maar de directrice van het huis was ontslagen door fraude met geldstromen die aan de pupillen toebehoorden. Roza had een groot deel van het geld van haar ouders teruggekregen, en er bleek nog een rekening te zijn, met geld dat afkomstig was van het verkopen van het ouderlijk huis en het veilen van de meubels. Het was genoeg om een appartementje van de kopen met wat meubels, als ze daar klaar voor was, of als ze zou gaan studeren.
Maar zover was het nog niet. Ze woonde nu nog met Nick, deelde een huis en een huishouden met hem. Het was bijzonder hoe snel ze naar elkaar toe waren gegroeid. Het was snel gewoon geworden om naast elkaar wakker te worden, samen te ontbijten, voordat Nick haar op het station afzette voordat hij zelf door reed naar school.
Roza was veranderd toen ze haar diploma eenmaal in handen had. Ze was niet meer dat kleine meisje wat ze een half jaar geleden was geweest, ze was volwassen geworden, niet omdat ze overal alleen voor stond en voor zichzelf moest zorgen, maar vooral ook omdat ze eindelijk de liefde had gekregen van iemand die ze nodig had om verder op te groeien. Het was echt waar geworden wat Nick die eerste avond tegen haar had gezegd: “Vanaf hier gaat het alleen nog maar vooruit.”
De rest van de vakantie was fantastisch: Na een lange nacht in een zacht en warm bed wakker worden in de armen van iemand anders, iemand die je beschermd, die voor je zorgen wil, die van je houdt. Het was een totaal nieuwe ervaring voor Roza. Ze had nooit eerder zorgzame handen gehad die over haar haar, over haar gezicht streken, die haar tranen van haar wangen veegde als ze verdrietig was, die op haar schouders lagen als ze boos was, die haar omhelsde als ze lachte. Nicks handen, Nick, hij was degene die haar volledig accepteerde zoals ze was, haar samen met al haar problemen.
Na de vakantie keerde Nick terug naar zijn normale baan als natuurkundedocent, maar Roza begon aan een andere school, in een andere stad, om daar examen te doen. Daar vond ze voor het eerst mensen die ze haar vrienden kon noemen tijdens de laatste schoolmaanden, met wie ze kon lachen, huiswerk kon maken en stiekem kon kletsen tijdens de lessen.
Ook de problemen met het weeshuis werden opgelost. Ten minste, opgelost, het bleef een onprettige plek, vond Roza, maar de directrice van het huis was ontslagen door fraude met geldstromen die aan de pupillen toebehoorden. Roza had een groot deel van het geld van haar ouders teruggekregen, en er bleek nog een rekening te zijn, met geld dat afkomstig was van het verkopen van het ouderlijk huis en het veilen van de meubels. Het was genoeg om een appartementje van de kopen met wat meubels, als ze daar klaar voor was, of als ze zou gaan studeren.
Maar zover was het nog niet. Ze woonde nu nog met Nick, deelde een huis en een huishouden met hem. Het was bijzonder hoe snel ze naar elkaar toe waren gegroeid. Het was snel gewoon geworden om naast elkaar wakker te worden, samen te ontbijten, voordat Nick haar op het station afzette voordat hij zelf door reed naar school.
Roza was veranderd toen ze haar diploma eenmaal in handen had. Ze was niet meer dat kleine meisje wat ze een half jaar geleden was geweest, ze was volwassen geworden, niet omdat ze overal alleen voor stond en voor zichzelf moest zorgen, maar vooral ook omdat ze eindelijk de liefde had gekregen van iemand die ze nodig had om verder op te groeien. Het was echt waar geworden wat Nick die eerste avond tegen haar had gezegd: “Vanaf hier gaat het alleen nog maar vooruit.”
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Een Persoonlijk Woord Achteraf
Aan de titel van hoofdstuk 17 was het misschien wel af te leiden, dat was het epiloog en dus het laatste hoofdstuk in dit verhaal over Roza (en eigenlijk ook over Nick). Ik heb besloten om het verhaal af te sluiten, omdat ik eigenlijk sinds het begin al toewerkte naar een kus tussen Roza en Nick, die daarmee beide eindelijk de liefde zouden vinden die ze zo erg nodig hadden. Daarom heb ik besloten om niet verder te gaan met dit verhaal, omdat er voor mij niet veel verhaallijn meer over was, niets om naar toe te werken, en dan gaat een verhaal naar mijn mening vaak te veel rondzwerven, zonder dat het ergens heen gaat.
Daarnaast ben ik ook dit verhaal ontgroeid. Ik begon met schrijven in april 2012, een jaar voordat ik zelf eindexamen ging doen. Ik bazeerde het verhaal over hoe ik me op dat moment voelde, alleen en verlaten. En daarom was Roza dat, kwetsbaar, alleen en gekwets door de mensen die ze had moeten kunnen vertrouwen [de mensen van het weeshuis]. Op dit moment ben ik ouder, geen middelbare scholier meer, en gaat het ook een stuk beter met me. Het leven van Roza wat ik beschreven heb ik dit verhaal is me ontgroeid, ik ben te oud en niet ongelukkig genoeg meer om met die Roza te kunnen schrijven. Daarom heb ik dit verhaal ook een happy ending gegeven. Omdat ik een stuk gelukkiger ben, en dus Roza ook. Het verhaal eindigt met een sterke jonge vrouw, zoals ik ook nu naar mezelf kijk.
Ik sluit niet uit dat er nooit meer een Roza-verhaal komt. Zij en Nick zijn twee mensen die dicht bij me staan, dus ik sluit niet uit dat er in de Roza-wereld nog een keer een verhaal zich af gaat spelen. Misschien bouw ik wel een hele wereld van verhalen over verschillende mensen... Wie weet.
Ik wil in ieder geval iedereen bedanken voor het (in stilte) lezen van dit verhaal, het reageren in dit topic en in alle lieve en bemoedigende berichtjes die ik vaak van jullie heb gekregen. Hopelijk tot ooit.
Aan de titel van hoofdstuk 17 was het misschien wel af te leiden, dat was het epiloog en dus het laatste hoofdstuk in dit verhaal over Roza (en eigenlijk ook over Nick). Ik heb besloten om het verhaal af te sluiten, omdat ik eigenlijk sinds het begin al toewerkte naar een kus tussen Roza en Nick, die daarmee beide eindelijk de liefde zouden vinden die ze zo erg nodig hadden. Daarom heb ik besloten om niet verder te gaan met dit verhaal, omdat er voor mij niet veel verhaallijn meer over was, niets om naar toe te werken, en dan gaat een verhaal naar mijn mening vaak te veel rondzwerven, zonder dat het ergens heen gaat.
Daarnaast ben ik ook dit verhaal ontgroeid. Ik begon met schrijven in april 2012, een jaar voordat ik zelf eindexamen ging doen. Ik bazeerde het verhaal over hoe ik me op dat moment voelde, alleen en verlaten. En daarom was Roza dat, kwetsbaar, alleen en gekwets door de mensen die ze had moeten kunnen vertrouwen [de mensen van het weeshuis]. Op dit moment ben ik ouder, geen middelbare scholier meer, en gaat het ook een stuk beter met me. Het leven van Roza wat ik beschreven heb ik dit verhaal is me ontgroeid, ik ben te oud en niet ongelukkig genoeg meer om met die Roza te kunnen schrijven. Daarom heb ik dit verhaal ook een happy ending gegeven. Omdat ik een stuk gelukkiger ben, en dus Roza ook. Het verhaal eindigt met een sterke jonge vrouw, zoals ik ook nu naar mezelf kijk.
Ik sluit niet uit dat er nooit meer een Roza-verhaal komt. Zij en Nick zijn twee mensen die dicht bij me staan, dus ik sluit niet uit dat er in de Roza-wereld nog een keer een verhaal zich af gaat spelen. Misschien bouw ik wel een hele wereld van verhalen over verschillende mensen... Wie weet.
Ik wil in ieder geval iedereen bedanken voor het (in stilte) lezen van dit verhaal, het reageren in dit topic en in alle lieve en bemoedigende berichtjes die ik vaak van jullie heb gekregen. Hopelijk tot ooit.
Truckertje
Little en papa / Caregiver
Ik had al een beetje een vermoeden dat het het einde was.
Bedankt voor je verhaal. Ben blij om te lezen dat het met jouzelf ook beter gaat nu. Wie weet schrijf je over een tijdje weer, we zullen het zien.
Nogmaals dank en hopelijk tot ooit
Knuffel, Truckertje
Bedankt voor je verhaal. Ben blij om te lezen dat het met jouzelf ook beter gaat nu. Wie weet schrijf je over een tijdje weer, we zullen het zien.
Nogmaals dank en hopelijk tot ooit
Knuffel, Truckertje
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Mooi einde.
Ik geef je groot gelijk.
Bedankt voor je mooie verhaal
Ik geef je groot gelijk.
Bedankt voor je mooie verhaal
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| B | Verhaal Klaar Roza (B) | Q R | 212 |