Verhaal Klaar Roza (A)
- Onderwerp starter Lily
- Startdatum
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Wow! Bedankt voor alle positieve reacties. Een nieuw stukjes in onderweg. Ik vind het best wel moeilijk om deze stukjes te schrijven. Ik heb het hele verhaal geweten waar het op uit zou gaan draaien, maar nu ik het moet schrijven vind ik het toch lastig om het interessant, leuk en een beetje realistisch te houden.
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
'Oké. Na dit fantastische ontbijtje moet ik je iets vertellen over mijn kersttradities.' zei Nick tegen Roza terwijl hij de vaatwasser inruimde.
'Ik ontbijt, en al vanaf dat ik klein was ging ik na het ontbijt naar de slaapkamer van mijn ouders en keek dan vanuit het bed samen met mijn moeder naar "a Christmas Carol".'
Roza lacht. 'Dus je gaat zo naar het huis van je moeder om daar bij haar in bed een film te kijken?' ze kijkt Nick uitdagend aan. Kom maar op met die reactie.
'Nee. Ik ben een volwassen man.' Roza lacht even. Alsof mannen ooit volwassen worden. 'Ik kan best TV kijken in mijn eigen bed. Het is alleen zo dat je natuurlijk wel bij mij te gast bent. En omdat je bij mij te gast bent, moet je mee doen met mijn tradities.'
'Dus je vraagt me nu of ik met je mee ga naar je bed?' vroeg Roza, terwijl ze een enkele wenkbrauw omhoog trok.
'Om film te kijken.'
'Wat is er gebeurd met het hele "ik ben je leraar, ik moet je meerdere zijn" argument?'
'Ik ben ruim twee jaar ouder. Je bent op dit moment mijn huisgenoot. En vandaag is vandaag, de zorgen voor morgen wachten wel tot morgen.'
Zo kwam het dat Nick en Roza even later ieder aan een kant van het tweepersoonsbed lagen te kijken naar de televisie. Roza's ogen zakte langzaam dicht terwijl ze naar de film keek over de arme man die wel rijk was maar niemand had om het mee te delen. En voor het eerst keek ze naar deze film met andere ogen. Voor het eerst wist ze hoe het was om niet eenzaam te zijn met kerst. Ze was altijd jaloers geweest op Scroodge, die net als zij alleen was, maar wel geld had. Haar situaties was nog steeds hopeloos, maar er was een klein lichtpuntje aan het einde van te tunnel. Een lichtpuntje wat haar hart had gewonnen.
Denkend aan al deze dingen viel Roza in slaap.
'Ik ontbijt, en al vanaf dat ik klein was ging ik na het ontbijt naar de slaapkamer van mijn ouders en keek dan vanuit het bed samen met mijn moeder naar "a Christmas Carol".'
Roza lacht. 'Dus je gaat zo naar het huis van je moeder om daar bij haar in bed een film te kijken?' ze kijkt Nick uitdagend aan. Kom maar op met die reactie.
'Nee. Ik ben een volwassen man.' Roza lacht even. Alsof mannen ooit volwassen worden. 'Ik kan best TV kijken in mijn eigen bed. Het is alleen zo dat je natuurlijk wel bij mij te gast bent. En omdat je bij mij te gast bent, moet je mee doen met mijn tradities.'
'Dus je vraagt me nu of ik met je mee ga naar je bed?' vroeg Roza, terwijl ze een enkele wenkbrauw omhoog trok.
'Om film te kijken.'
'Wat is er gebeurd met het hele "ik ben je leraar, ik moet je meerdere zijn" argument?'
'Ik ben ruim twee jaar ouder. Je bent op dit moment mijn huisgenoot. En vandaag is vandaag, de zorgen voor morgen wachten wel tot morgen.'
Zo kwam het dat Nick en Roza even later ieder aan een kant van het tweepersoonsbed lagen te kijken naar de televisie. Roza's ogen zakte langzaam dicht terwijl ze naar de film keek over de arme man die wel rijk was maar niemand had om het mee te delen. En voor het eerst keek ze naar deze film met andere ogen. Voor het eerst wist ze hoe het was om niet eenzaam te zijn met kerst. Ze was altijd jaloers geweest op Scroodge, die net als zij alleen was, maar wel geld had. Haar situaties was nog steeds hopeloos, maar er was een klein lichtpuntje aan het einde van te tunnel. Een lichtpuntje wat haar hart had gewonnen.
Denkend aan al deze dingen viel Roza in slaap.
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
leuk weer hoor we wachten met smart op meer
gr LL
gr LL
slaaf.johannes
Superlid
top
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Mooi vervolg aan het verhaal gegeven.
Ga zo door. !1
Wacht weer af ^-^
Ga zo door. !1
Wacht weer af ^-^
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
"Roza." een zachte stem klonk aan de rand van haar gedachte. Ze voelde zich lekker warm en soezelig. Ze had nog wel dagen zo willen blijven liggen. Ze zag door haar oogleden heen dat het al licht was.
"Roza." daar was die stem nog een keer. Ze voelde dat een hand zachtjes wat haren uit haar gezicht haalde. Heel voorzichtig opende ze een oog.
"Zo, schone slaapster, ben je eindelijk wakker?" Ze keek in het gezicht van Nick. Even snapte ze er helemaal niets van, maar toen herinnerde ze zich alles weer.
Ze glimlachte. "Goedemiddag." haar stem kraakte. Ze schaamde zich er een beetje voor. Ze had net een paar uur liggen slapen in het bed van haar docent Natuurkunde, om met een kraakstem wakker te worden en niets beters weten te zeggen dan 'goedemiddag'. Het was nog net niet 'goedemiddag, meneer' geweest.
"Jij mag nooit meer raden." zei Nick, ook hij lag onder de dekens. Ze kon zich vergissen, maar ook hij had liggen slapen, de vouwen van het beddengoed lagen nog in zijn gezicht. Hij keek slaperig uit zijn ogen, alsof ook hij nog niet helemaal wakker was.
Plotseling voelde ze dat het bed onder haar koud was, en nat. Ze schrok. Tranen sprongen in haar ogen.
Nick zag het gebeuren, maar voor zijn gezicht een bezorgde uitdrukking liet zien was er even iets anders te zien. Schaamte. Ook hij voelde aan het matras onder hem. "Roze, roza niet schrikken."
"Maar..." bracht Roza uit, voordat de eerste traan over haar wang rolde. Hoe had ze zo stom kunnen zijn. Hoe had ze kunnen denken dat ze ooit zorgeloos in slaap kon vallen ergens, laat staan in een bed wat niet het hare was.
Plotseling stond Nick op, zijn ogen verdacht nat en liep snel weg. Roza zag dat zijn blauwe pyjamabroek donker gekleurd was. Ze voelde aan haar eigen broek, die droog was en plotseling begon haar iets te dagen. Ze hoorde de deur van de badkamer, en hoorde hoe die deur op slot werd gedraaid. Ze had het gevoel deelgenoot te zijn geworden van een persoonlijk moment, een persoonlijk probleem. Als de omgang van leerling-leraar nog niet genoeg verstoord was, was deze nu wel aan diggelen gebroken. Ze snapte waarom Nick haar problemen zo goed begreep. Ze had het eerder al wel geweten, maar nu pas, voor het eerst in de afgelopen dagen, realiseerde ze zich pas echt hoe goed Nick haar situatie snapte.
Roza stond op uit bed, opeens klaar wakker. Ze begon het bed af te halen, zoals ze zelf ook altijd had gedaan, en liep de trap naar zolder op, op zoek naar de wasmachine.
Een half uur later was er nog steeds geen geluid te horen vanuit de badkamer. Nadat ze de wasmachine had aangezet, was Roza op de gang gaan zitten, op de trap naar boven. Ze had haar mond gehouden, ze had gewacht, ze had Nick zijn tijd gegeven. Ze had hem tijd gegeven te gaan douchen, tegen haar te praten. Ze had hem alle tijd van de wereld willen geven, en ze had geworsteld met het gevoel dat ze eigenlijk weg zou moeten gaan. Maar toch was ze daar blijven zitten. De man in de badkamer was niet langer haar docent natuurkunde. De afgelopen dagen was hij steeds minder dat, en steeds meer mens geworden, steeds meer een vriend.
Toen maakte ze een moeilijke beslissing. Als hij niet als eerste zou gaan spreken, zou zij maar als eerste het woord moeten nemen. "Nick. Nick, ik weet dat je daar bent. En ik snap het als je eigenlijk helemaal niet naar buiten wilt komen, als je daar wilt blijven zitten totdat de situatie niet meer bestaat. Ik zou het begrijpen, omdat ik er zelf ben geweest. Maar juist daarom, zeg iets, doe de deur open. Jij hebt me beloofd dat ik nooit alleen hoef te zijn in mijn problemen. Maar jij hoeft dat ook niet te zijn." Ze slikte even, haar eigen ogen waren vochtig geworden. Ze voegde er nog aan toe, iets zwakker: "Anders haal in een schroevendraaier, en maak ik die deur zelf open."
Even gebeurde er niets, maar toen hoorde ze dat de deur langzaam van slot draaide.
***
A/N: Ik ben een beetje inspiratieloos, en heb dit verhaal ook schandalig genegeerd. Als iemand ideeën heeft over hoe het verder kan gaan, ze zijn welkom in bij mijn privéberichten (als ik je idee dan gebruik, is niet iedereen gelijk gespoilert). Ik hoop beterschap te kunnen brengen in het regelmatiger stukjes schrijven.
"Roza." daar was die stem nog een keer. Ze voelde dat een hand zachtjes wat haren uit haar gezicht haalde. Heel voorzichtig opende ze een oog.
"Zo, schone slaapster, ben je eindelijk wakker?" Ze keek in het gezicht van Nick. Even snapte ze er helemaal niets van, maar toen herinnerde ze zich alles weer.
Ze glimlachte. "Goedemiddag." haar stem kraakte. Ze schaamde zich er een beetje voor. Ze had net een paar uur liggen slapen in het bed van haar docent Natuurkunde, om met een kraakstem wakker te worden en niets beters weten te zeggen dan 'goedemiddag'. Het was nog net niet 'goedemiddag, meneer' geweest.
"Jij mag nooit meer raden." zei Nick, ook hij lag onder de dekens. Ze kon zich vergissen, maar ook hij had liggen slapen, de vouwen van het beddengoed lagen nog in zijn gezicht. Hij keek slaperig uit zijn ogen, alsof ook hij nog niet helemaal wakker was.
Plotseling voelde ze dat het bed onder haar koud was, en nat. Ze schrok. Tranen sprongen in haar ogen.
Nick zag het gebeuren, maar voor zijn gezicht een bezorgde uitdrukking liet zien was er even iets anders te zien. Schaamte. Ook hij voelde aan het matras onder hem. "Roze, roza niet schrikken."
"Maar..." bracht Roza uit, voordat de eerste traan over haar wang rolde. Hoe had ze zo stom kunnen zijn. Hoe had ze kunnen denken dat ze ooit zorgeloos in slaap kon vallen ergens, laat staan in een bed wat niet het hare was.
Plotseling stond Nick op, zijn ogen verdacht nat en liep snel weg. Roza zag dat zijn blauwe pyjamabroek donker gekleurd was. Ze voelde aan haar eigen broek, die droog was en plotseling begon haar iets te dagen. Ze hoorde de deur van de badkamer, en hoorde hoe die deur op slot werd gedraaid. Ze had het gevoel deelgenoot te zijn geworden van een persoonlijk moment, een persoonlijk probleem. Als de omgang van leerling-leraar nog niet genoeg verstoord was, was deze nu wel aan diggelen gebroken. Ze snapte waarom Nick haar problemen zo goed begreep. Ze had het eerder al wel geweten, maar nu pas, voor het eerst in de afgelopen dagen, realiseerde ze zich pas echt hoe goed Nick haar situatie snapte.
Roza stond op uit bed, opeens klaar wakker. Ze begon het bed af te halen, zoals ze zelf ook altijd had gedaan, en liep de trap naar zolder op, op zoek naar de wasmachine.
Een half uur later was er nog steeds geen geluid te horen vanuit de badkamer. Nadat ze de wasmachine had aangezet, was Roza op de gang gaan zitten, op de trap naar boven. Ze had haar mond gehouden, ze had gewacht, ze had Nick zijn tijd gegeven. Ze had hem tijd gegeven te gaan douchen, tegen haar te praten. Ze had hem alle tijd van de wereld willen geven, en ze had geworsteld met het gevoel dat ze eigenlijk weg zou moeten gaan. Maar toch was ze daar blijven zitten. De man in de badkamer was niet langer haar docent natuurkunde. De afgelopen dagen was hij steeds minder dat, en steeds meer mens geworden, steeds meer een vriend.
Toen maakte ze een moeilijke beslissing. Als hij niet als eerste zou gaan spreken, zou zij maar als eerste het woord moeten nemen. "Nick. Nick, ik weet dat je daar bent. En ik snap het als je eigenlijk helemaal niet naar buiten wilt komen, als je daar wilt blijven zitten totdat de situatie niet meer bestaat. Ik zou het begrijpen, omdat ik er zelf ben geweest. Maar juist daarom, zeg iets, doe de deur open. Jij hebt me beloofd dat ik nooit alleen hoef te zijn in mijn problemen. Maar jij hoeft dat ook niet te zijn." Ze slikte even, haar eigen ogen waren vochtig geworden. Ze voegde er nog aan toe, iets zwakker: "Anders haal in een schroevendraaier, en maak ik die deur zelf open."
Even gebeurde er niets, maar toen hoorde ze dat de deur langzaam van slot draaide.
***
A/N: Ik ben een beetje inspiratieloos, en heb dit verhaal ook schandalig genegeerd. Als iemand ideeën heeft over hoe het verder kan gaan, ze zijn welkom in bij mijn privéberichten (als ik je idee dan gebruik, is niet iedereen gelijk gespoilert). Ik hoop beterschap te kunnen brengen in het regelmatiger stukjes schrijven.
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
leuk verhaal weer misschien wat vrienden met elkaar doen naar de bios gaan en wat gamen ofzo want hij is jong dusja
gr LL
ps ik zou het leuk vinden als je verder schrijft
gr LL
ps ik zou het leuk vinden als je verder schrijft
slaaf.johannes
Superlid
zoo goed en dan weet je het zelf niet meer? geeft niks maar denk in je eigen belevenis hoe zou jij zelf verder gaan ik kan het ook niet maar dat is wat vaak tegen mij word gezegd als ik vast loop in het leven
Paddy
Superlid
Super stuk weer,
Hoop dat je weer inspiratie op doet.
Je kan e.'t.w verder gaan op een stuk van eerder.
Daar stond dat zijn moeder verteld
Ik hoop niet dat je door je inspiratie te kort vol overgaat in luiers hier en plassen daar.
Het verhaal Is goed, en dit zal voor mijn gevoel zeker afbreuk doen aan het verhaal.
Ik kan me niet herinneren of haar ouders nu dood waren of niet. Dus een zoektocht Is ook mogelijk.
Daarnaast zal ze toch weer naar school moeten. Maar naar haar oude school kan natuurlijk niet i.v.m de opstaande situatie.
Zo lang broer en zus spelen zou dan wel kunnen.
Maar je moet je eigen gevoel volgen.
Hoop dat je weer inspiratie op doet.
Je kan e.'t.w verder gaan op een stuk van eerder.
Daar stond dat zijn moeder verteld
Dat ze dus het bedplassen bedoelde en hij wat vertelt over vroeger.
Ik hoop niet dat je door je inspiratie te kort vol overgaat in luiers hier en plassen daar.
Het verhaal Is goed, en dit zal voor mijn gevoel zeker afbreuk doen aan het verhaal.
Ik kan me niet herinneren of haar ouders nu dood waren of niet. Dus een zoektocht Is ook mogelijk.
Daarnaast zal ze toch weer naar school moeten. Maar naar haar oude school kan natuurlijk niet i.v.m de opstaande situatie.
Zo lang broer en zus spelen zou dan wel kunnen.
Maar je moet je eigen gevoel volgen.
sissy_Mady
Aahhhh! Aahhhhh! Snakes! Oh, no! One looked at me!
echt super leuk verhaal
hoe bedoel je inspiratie loos
met vriendelijke groet
70s
hoe bedoel je inspiratie loos
met vriendelijke groet
70s
DiaperWeeb177013
"Purple is good" - Neptune
fantastisch verhaal, gewoon weg prachtig, ik was van plan om binnenkort een verhaal te schrijven, alleen de palen waar ik van plan was om mijn verhaal op te grondvesten, zijn echt gewoon het zelfde als die van jou, dus ik ga mijn ideëen maar eens eventjes aanpassen , om een verhaal te bedenken, dat waarschijnlijk nog niet eerder zo geschreven is, wacht op meer, geef ons meer pls, desnoods moet ik ervoor een kwart jaar wachten, dat maakt mij niet uit, en als je de eerste 3 stukken in een word document stopt, dan zit je al op zo'n 3 á 4 bladzijden, het is te veel moois voor woorden
, om een verhaal te bedenken, dat waarschijnlijk nog niet eerder zo geschreven is, wacht op meer, geef ons meer pls, desnoods moet ik ervoor een kwart jaar wachten, dat maakt mij niet uit, en als je de eerste 3 stukken in een word document stopt, dan zit je al op zo'n 3 á 4 bladzijden, het is te veel moois voor woorden
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Hoofdstuk 16: Gelukkig
De deur draaide van het slot maar ging niet open. Roza liep naar de deur. “Nick, mag ik binnen komen?” Het bleef stil. “Ik kom gewoon binnen, oké. Ben je aangekleed?” Roza’s wangen kleurde rood toen ze de woorden uitsprak. Even schudde ze haar hoofd, alsof ze daarmee de gedachte die in haar waren opgekomen weg kon laten vliegen. Toen stapte ze de badkamer binnen.
Nick zat op de grond, met zijn rug tegen de rand van het bad. Hij had zich van zijn ‘vuile goed’, zoals zijn moeder dat altijd noemde, ontdaan, gedoucht en zich in een boxershort en ochtendjas gekleed. Hij had Roza horen praten tegen hem op de gang, maar hij had de energie niet op kunnen brengen om haar te antwoorden. Toen ze had gedreigd de deur open te breken, was hij naar de deur gekropen om hem van slot te draaien. Verder was hij niet gekomen. Hij had de deur niet uitnodigend opengezwaaid. Hij wist niet wat hij moest met deze situatie, met Roza, met zijn en haar geheimen. Dus had hij besloten dat de tijd het hen maar zou moeten leren, dat hij het maar gewoon moest laten gebeuren. Toen was de deur langzaam opengeduwd.
Roza was opgelucht om te zien dat er niets ernstigs aan de hand was. Ze zag dat Nick haar aankeek met ogen waar het verdriet van de hele wereld wel in had kunnen liggen. Het was alsof ze met die ogen zo zijn ziel binnen kon kijken. Ze zag hem nu op zijn zwakst. Ze ging naast hem zitten en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze voelde zijn schouder bewegen wanneer hij in en uitademde. “Het leven is k*t, hé?”
Nick onderdrukte even de neiging te lachen. Hij voelde haar hoofd op zijn schouder, het gaf hem comfort, wetende dat zij er was, maar niet veroordeelde omdat een volwassen man had zitten huilen op de vloer van zijn badkamer. “Zeg dat wel ja.” Zijn stem klonk vreemd, alsof hij vergeten was hoe hij hem moest gebruiken.
“Je weet dat het mij geen zak kan schelen hé?” zei Roza, waarna ze eraan toevoegde: “Maar toen jij dat tegen mij zij maakte dat ook geen verschil over hoe rot ik me voelde.”
Nick draaide zijn hoofd en keek Roza aan. “Je bent lief.”
Ze tilde haar hoofd van zijn schouder. Ze kon nog steeds via zijn ogen zijn ziel in kijken, maar ze zag niet alleen maar verdriet in die mooie blauwe ogen. “De wereld is slechts een spiegel van wat je zelf bent.” zei ze zachtjes.
Achteraf konden ze niet meer zeggen hoe het was gegaan, of hij naar haar was gebogen, of zij naar hem was gebogen, of ze gelijktijdig naar elkaar toe waren geboden, maar hun lippen waren op elkaar terecht gekomen. Roza had kippenvel gekregen van die warme, zachte lippen op de haren. Ze had zijn hand van de badkamervloer gepakt en in de hare genomen.
Nick had de kus afgebroken. Hij keek Roza aan. “Je bent lief.” zei hij nogmaals. “En als de wereld een spiegel is, dan is die spiegel flink vervormd, in een groot deel van de situaties.” Toen leek de realiteit van de situatie tot hem door te dringen. “Dit mag niet, ik ben je leraar.”
Roza voelde zich alsof ze vanuit de hemel van een wolk af was geduwd, naar beneden, en alsof ze zonder enige bescherming op het beton van een flatgebouw was gestrort. Even, een halve minuut was ze gelukkig geweest, dom en ontwetend, maar gelukkig. Ze had geweten wat liefde was, het gekregen, voor misschien wel de eerste keer in 10 jaar, sinds het overlijden van haar ouders. En toen sprak haar mond de woorden waarvan ze zich nog niet eens bewust was geweest dat ze ze had gedacht. “Dan verander ik toch gewoon van school?”
Nick keek haar even aan. “Maar…” begon hij zijn zin, voordat Roza hem kon onderbreken. “Ik heb hier niets, ik heb niets op school dan mensen die mij vervelend behandelen. Ik heb geen thuis, ik heb geen familie om op terug te vallen, geen plek om naar toe te gaan. En voor het eerst sinds jaren heb ik het gevoel dat ik iemand heb die dicht bij mag komen, waar ik op kan vertrouwen. Al zou ik naar Australië moeten verhuizen, ik wil die persoon vast houden. Ik wil jou vast houden.” Roza kuste hem, dit keer was zij het die voorover boog. Ze kuste hem zodat hij niet kon antwoorden, zodat hij er niets tegenin kon brengen. Ze kuste hem, omdat ze niet wist wat ze anders nog zou kunnen doen dan dat. En terwijl ze zijn hand door haar haar voelde glijden, wist ze zeker dat ze gelukkig was.
Iedereen die heeft gereageerd of persoonlijke berichtjes heeft gestuurd, ontzettend bedankt. Ik kan niet geloven dat zo veel mensen zo graag dit verhaal lezen. Dankjulliewel allemaal!
En qawsedrf, je zei dat er bij mij staat "geen contact aub' betekent geen contact!", dat is meer bedoeld voor mensen die me random vrienschapsverzoeken of chatverzoeken berichtjes sturen. Over dit verhaal mogen jullie me altijd PM'en!
De deur draaide van het slot maar ging niet open. Roza liep naar de deur. “Nick, mag ik binnen komen?” Het bleef stil. “Ik kom gewoon binnen, oké. Ben je aangekleed?” Roza’s wangen kleurde rood toen ze de woorden uitsprak. Even schudde ze haar hoofd, alsof ze daarmee de gedachte die in haar waren opgekomen weg kon laten vliegen. Toen stapte ze de badkamer binnen.
Nick zat op de grond, met zijn rug tegen de rand van het bad. Hij had zich van zijn ‘vuile goed’, zoals zijn moeder dat altijd noemde, ontdaan, gedoucht en zich in een boxershort en ochtendjas gekleed. Hij had Roza horen praten tegen hem op de gang, maar hij had de energie niet op kunnen brengen om haar te antwoorden. Toen ze had gedreigd de deur open te breken, was hij naar de deur gekropen om hem van slot te draaien. Verder was hij niet gekomen. Hij had de deur niet uitnodigend opengezwaaid. Hij wist niet wat hij moest met deze situatie, met Roza, met zijn en haar geheimen. Dus had hij besloten dat de tijd het hen maar zou moeten leren, dat hij het maar gewoon moest laten gebeuren. Toen was de deur langzaam opengeduwd.
Roza was opgelucht om te zien dat er niets ernstigs aan de hand was. Ze zag dat Nick haar aankeek met ogen waar het verdriet van de hele wereld wel in had kunnen liggen. Het was alsof ze met die ogen zo zijn ziel binnen kon kijken. Ze zag hem nu op zijn zwakst. Ze ging naast hem zitten en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze voelde zijn schouder bewegen wanneer hij in en uitademde. “Het leven is k*t, hé?”
Nick onderdrukte even de neiging te lachen. Hij voelde haar hoofd op zijn schouder, het gaf hem comfort, wetende dat zij er was, maar niet veroordeelde omdat een volwassen man had zitten huilen op de vloer van zijn badkamer. “Zeg dat wel ja.” Zijn stem klonk vreemd, alsof hij vergeten was hoe hij hem moest gebruiken.
“Je weet dat het mij geen zak kan schelen hé?” zei Roza, waarna ze eraan toevoegde: “Maar toen jij dat tegen mij zij maakte dat ook geen verschil over hoe rot ik me voelde.”
Nick draaide zijn hoofd en keek Roza aan. “Je bent lief.”
Ze tilde haar hoofd van zijn schouder. Ze kon nog steeds via zijn ogen zijn ziel in kijken, maar ze zag niet alleen maar verdriet in die mooie blauwe ogen. “De wereld is slechts een spiegel van wat je zelf bent.” zei ze zachtjes.
Achteraf konden ze niet meer zeggen hoe het was gegaan, of hij naar haar was gebogen, of zij naar hem was gebogen, of ze gelijktijdig naar elkaar toe waren geboden, maar hun lippen waren op elkaar terecht gekomen. Roza had kippenvel gekregen van die warme, zachte lippen op de haren. Ze had zijn hand van de badkamervloer gepakt en in de hare genomen.
Nick had de kus afgebroken. Hij keek Roza aan. “Je bent lief.” zei hij nogmaals. “En als de wereld een spiegel is, dan is die spiegel flink vervormd, in een groot deel van de situaties.” Toen leek de realiteit van de situatie tot hem door te dringen. “Dit mag niet, ik ben je leraar.”
Roza voelde zich alsof ze vanuit de hemel van een wolk af was geduwd, naar beneden, en alsof ze zonder enige bescherming op het beton van een flatgebouw was gestrort. Even, een halve minuut was ze gelukkig geweest, dom en ontwetend, maar gelukkig. Ze had geweten wat liefde was, het gekregen, voor misschien wel de eerste keer in 10 jaar, sinds het overlijden van haar ouders. En toen sprak haar mond de woorden waarvan ze zich nog niet eens bewust was geweest dat ze ze had gedacht. “Dan verander ik toch gewoon van school?”
Nick keek haar even aan. “Maar…” begon hij zijn zin, voordat Roza hem kon onderbreken. “Ik heb hier niets, ik heb niets op school dan mensen die mij vervelend behandelen. Ik heb geen thuis, ik heb geen familie om op terug te vallen, geen plek om naar toe te gaan. En voor het eerst sinds jaren heb ik het gevoel dat ik iemand heb die dicht bij mag komen, waar ik op kan vertrouwen. Al zou ik naar Australië moeten verhuizen, ik wil die persoon vast houden. Ik wil jou vast houden.” Roza kuste hem, dit keer was zij het die voorover boog. Ze kuste hem zodat hij niet kon antwoorden, zodat hij er niets tegenin kon brengen. Ze kuste hem, omdat ze niet wist wat ze anders nog zou kunnen doen dan dat. En terwijl ze zijn hand door haar haar voelde glijden, wist ze zeker dat ze gelukkig was.
Iedereen die heeft gereageerd of persoonlijke berichtjes heeft gestuurd, ontzettend bedankt. Ik kan niet geloven dat zo veel mensen zo graag dit verhaal lezen. Dankjulliewel allemaal!
En qawsedrf, je zei dat er bij mij staat "geen contact aub' betekent geen contact!", dat is meer bedoeld voor mensen die me random vrienschapsverzoeken of chatverzoeken berichtjes sturen. Over dit verhaal mogen jullie me altijd PM'en!
Truckertje
Little en papa / Caregiver
Mooi stuk weer Lily, hoop dat het snel weer verder gaat.
Ga zo door met schrijven.
Knuff, Truckertje
Ga zo door met schrijven.
Knuff, Truckertje
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| B | Verhaal Klaar Roza (B) | Q R | 212 |