Verhaal Klaar Roza (A)
- Onderwerp starter Lily
- Startdatum
Schoenmaker-333.
Nieuw lid
Een heel mooi verhaal!!!
Wanneer komt er meer???
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
!1 Echt een prachtig verhaal.
Het zal je maar gebeuren :'(
Het zal je maar gebeuren :'(
babygwiffy
Gewaardeerd Lid
Ik vind wel als iemand dit afmaakt het verhaal een andere wending moet krijgen... Hopelijk kan de moeder wat verstand in die jongen brengen... Hij is notabene docent! Dit is zo ongepast...
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Bedankt voor alle (ongeduldige reacties), en Snakebite, bedankt voor je wijze woorden.
De bel ging en een duidelijk geklingel klonk door de woonkamer. Dat zal mijn moeder wel zijn. dacht Nick, terwijl hij naar de voordeur liep met Roza in zijn kielzog. Hij deed de deur open en het was inderdaad zijn moeder die voor de deur stond. "Hoi mam." zei hij, terwijl hij haar op de wang kuste en binnen liet. Met haar kwamen ook twee boodschappentassen binnen, die zijn moeder onder de kapstok liet staan toen ze terugliepen naar de woonkamer.
"Mam, dit is Roza. Roza, dit is mijn moeder." stelde Nick zijn moeder en Roza aan elkaar voor.
"Goedendag mevrouw." begroette Roza de moeder van Nick beleeft.
"Ach, zeg maar Linda, mevrouw klinkt zo oud, en in ben nog steeds een jonge veertiger." Bij die laatste woorden maakte Linda een soort vreemde dansbewegingen.
Roza lachte en ook Nick grinnikte.
"Ik zal even koffie zetten, blijven jullie maar lekker op de bank zitten, dames." zei Nick, met een gallant gebaar naar de twee vrouwen in zijn woonkamer.
"Nick heeft me veel over je verteld," begon Linda, "eigenlijk al vanaf het begin van het jaar. Ik heb begrepen dat jij ook van zijn voorgeschiedenis op de hoogte bent?" Ze keek Roza even vragend aan. "Dan snap je vast ook wel dat je bij mij geen enkele schaamte hoeft te voelen, het is zo triest dat mooie jonge mensen zoals jij, mijn zoon, en zo veel andere jongeren zich schamen en alleen voelen, terwijl als ze zich niet schaamde ze zich ook niet alleen hoefde te voelen."
Roza knikte, niet goed wetend wat te zeggen, maar Linda praatte gewoon door. "Ik heb altijd gezegd tegen Nick, juist met jouw ervaring moet je het onderwijs in gaan, juist jij kunt mensen helpen, je weet wat de signalen zijn van mishandeling, je bent jong, staat nog dicht bij die kids qua leeftijd. Ik vind het een uitgelegen kans, elk kind wat mishandeld wordt is er één te veel." Linda keek Roza even aan. "Maar hier wil jij het natuurlijk helemaal niet over hebben, op dit moment."
"Nee, daar heeft u misschien wel gelijk in. Maar, vertel eens wat over uzelf, want zo te horen weet u al veel over mij, maar ik bijna niets over u." zei Roza.
"Zeg maar je hoor, u klinkt zo oud. Ik ben Linda Stones, trotse moeder van mijn enige zoon Nick en een gelukkige weduwe na het overlijden van mijn man Hans. Ik ben na zijn overlijden gaan werken in een apotheek, die ik twee jaar terug met succes heb overgenomen, en nu ben ik enig eigenaar van de zaak. Veel meer interessants is er over mijzelf niet te vertellen."
Ondertussen kwam Nick binnen met koffie (voor zichzelf) en thee (voor de dames). Hij ging naast zijn moeder op de bank zitten.
*****
De bel ging en een duidelijk geklingel klonk door de woonkamer. Dat zal mijn moeder wel zijn. dacht Nick, terwijl hij naar de voordeur liep met Roza in zijn kielzog. Hij deed de deur open en het was inderdaad zijn moeder die voor de deur stond. "Hoi mam." zei hij, terwijl hij haar op de wang kuste en binnen liet. Met haar kwamen ook twee boodschappentassen binnen, die zijn moeder onder de kapstok liet staan toen ze terugliepen naar de woonkamer.
"Mam, dit is Roza. Roza, dit is mijn moeder." stelde Nick zijn moeder en Roza aan elkaar voor.
"Goedendag mevrouw." begroette Roza de moeder van Nick beleeft.
"Ach, zeg maar Linda, mevrouw klinkt zo oud, en in ben nog steeds een jonge veertiger." Bij die laatste woorden maakte Linda een soort vreemde dansbewegingen.
Roza lachte en ook Nick grinnikte.
"Ik zal even koffie zetten, blijven jullie maar lekker op de bank zitten, dames." zei Nick, met een gallant gebaar naar de twee vrouwen in zijn woonkamer.
"Nick heeft me veel over je verteld," begon Linda, "eigenlijk al vanaf het begin van het jaar. Ik heb begrepen dat jij ook van zijn voorgeschiedenis op de hoogte bent?" Ze keek Roza even vragend aan. "Dan snap je vast ook wel dat je bij mij geen enkele schaamte hoeft te voelen, het is zo triest dat mooie jonge mensen zoals jij, mijn zoon, en zo veel andere jongeren zich schamen en alleen voelen, terwijl als ze zich niet schaamde ze zich ook niet alleen hoefde te voelen."
Roza knikte, niet goed wetend wat te zeggen, maar Linda praatte gewoon door. "Ik heb altijd gezegd tegen Nick, juist met jouw ervaring moet je het onderwijs in gaan, juist jij kunt mensen helpen, je weet wat de signalen zijn van mishandeling, je bent jong, staat nog dicht bij die kids qua leeftijd. Ik vind het een uitgelegen kans, elk kind wat mishandeld wordt is er één te veel." Linda keek Roza even aan. "Maar hier wil jij het natuurlijk helemaal niet over hebben, op dit moment."
"Nee, daar heeft u misschien wel gelijk in. Maar, vertel eens wat over uzelf, want zo te horen weet u al veel over mij, maar ik bijna niets over u." zei Roza.
"Zeg maar je hoor, u klinkt zo oud. Ik ben Linda Stones, trotse moeder van mijn enige zoon Nick en een gelukkige weduwe na het overlijden van mijn man Hans. Ik ben na zijn overlijden gaan werken in een apotheek, die ik twee jaar terug met succes heb overgenomen, en nu ben ik enig eigenaar van de zaak. Veel meer interessants is er over mijzelf niet te vertellen."
Ondertussen kwam Nick binnen met koffie (voor zichzelf) en thee (voor de dames). Hij ging naast zijn moeder op de bank zitten.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Leuk vervolg.
Het moet leuk blijven om te doen.
Het is tenslotte hobby. ^-^
Het moet leuk blijven om te doen.
Het is tenslotte hobby. ^-^
slaaf.johannes
Superlid
wie wand mor !1
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Hoofdstuk 15 Een serieus gesprek
Na de formaliteiten van thee, koffie en koekjes voelde Roza aan dat het gesprek een wat serieuzere kant op ging.
"Roza," begon Nick, terwijl hij haar doordringend aan keek, "ik wil allereerst zeggen dat ik het heel goed vind dat je hierheen bent gekomen. Ondanks alle problemen die er tussen ons zijn geweest de afgelopen weken had je gelijk om te denken dat je hier terecht kon. Ik wil het eerst even over de korte termijn hebben. Je kunt hier de komende dagen natuurlijk gewoon blijven." Roza keek opgelucht. "Je dacht toch niet echt dat ik je weer op straat ging zetten, Roza?" reageerde Nick op de blik van Roza. "Mijn moeder heeft uit haar apotheek twee pakken luiers meegenomen. Schrik niet, ik ga je nergens toe dwingen en ik wil dat je op dat gebied je volledig vrij kunt voelen te doen waar jij je het prettigst bij voelt. Ze staan op de logeerkamer."
"Ik weet niet welke merken je gewent bent, Roza, maar dit zijn luiers van een wat onbekend merk, maar wel hele goede kwaliteit. Een pak dikkere en een pak dunnere." begon Linda, op haar apothekers-toon. "Dubbele plakstrips die meerdere keren plakken. Nog vragen?"
Roza schudde haar hoofd, even verbaasd door de nonchalante, niet-dwingende toon waarmee hier over luiers gepraat werd."
"Dan nu even over de langere termijn. Je kunt hier niet voor altijd blijven. Ik blijf je docent en jij blijft mijn leerling zolang ik lesgeef op de school waar jij lessen volgt, en dus is het volgens protecol niet toegestaan om leerlingen in huis te nemen waar je geen familieband mee hebt. Je zult dus uiteindelijk ergens een eigen plek moeten krijgen, op een plek waar je wel kunt blijven." Roza sloeg haar ogen neer, ze had dit wel verwacht, ze had het eigenlijk al geweten op het moment dat ze aanbelde, of daarvoor al, op het moment dat ze dit briefje vond. Ze was eigenlijk al opgelucht dat ze voor een korte periode kon blijven. Al wist ze wel dat niemand er lucht van zou moeten krijgen, want dat zou het einde betekenen van Nick's baan. Nick raakte haar bovenarm even aan. "Komt allemaal goed hé, Roza, vanaf dit moment gaat het alleen nog maar vooruit."
Na de formaliteiten van thee, koffie en koekjes voelde Roza aan dat het gesprek een wat serieuzere kant op ging.
"Roza," begon Nick, terwijl hij haar doordringend aan keek, "ik wil allereerst zeggen dat ik het heel goed vind dat je hierheen bent gekomen. Ondanks alle problemen die er tussen ons zijn geweest de afgelopen weken had je gelijk om te denken dat je hier terecht kon. Ik wil het eerst even over de korte termijn hebben. Je kunt hier de komende dagen natuurlijk gewoon blijven." Roza keek opgelucht. "Je dacht toch niet echt dat ik je weer op straat ging zetten, Roza?" reageerde Nick op de blik van Roza. "Mijn moeder heeft uit haar apotheek twee pakken luiers meegenomen. Schrik niet, ik ga je nergens toe dwingen en ik wil dat je op dat gebied je volledig vrij kunt voelen te doen waar jij je het prettigst bij voelt. Ze staan op de logeerkamer."
"Ik weet niet welke merken je gewent bent, Roza, maar dit zijn luiers van een wat onbekend merk, maar wel hele goede kwaliteit. Een pak dikkere en een pak dunnere." begon Linda, op haar apothekers-toon. "Dubbele plakstrips die meerdere keren plakken. Nog vragen?"
Roza schudde haar hoofd, even verbaasd door de nonchalante, niet-dwingende toon waarmee hier over luiers gepraat werd."
"Dan nu even over de langere termijn. Je kunt hier niet voor altijd blijven. Ik blijf je docent en jij blijft mijn leerling zolang ik lesgeef op de school waar jij lessen volgt, en dus is het volgens protecol niet toegestaan om leerlingen in huis te nemen waar je geen familieband mee hebt. Je zult dus uiteindelijk ergens een eigen plek moeten krijgen, op een plek waar je wel kunt blijven." Roza sloeg haar ogen neer, ze had dit wel verwacht, ze had het eigenlijk al geweten op het moment dat ze aanbelde, of daarvoor al, op het moment dat ze dit briefje vond. Ze was eigenlijk al opgelucht dat ze voor een korte periode kon blijven. Al wist ze wel dat niemand er lucht van zou moeten krijgen, want dat zou het einde betekenen van Nick's baan. Nick raakte haar bovenarm even aan. "Komt allemaal goed hé, Roza, vanaf dit moment gaat het alleen nog maar vooruit."
slaaf.johannes
Superlid
het blijft een leuk verhaal
jongen1995
Beginneling
wauw weer mooi geschreven 
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Nick raakte haar bovenarm even aan. "Komt allemaal goed hé, Roza, vanaf dit moment gaat het alleen nog maar vooruit."
Toen Roza de volgende ochtend wakker werd was ze even gedesoriënteerd. Ze lag in een eenpersoonsbed, in een kamer die ze niet herkende. Maar toen wist ze het allemaal weer. Dat ze bij Nick was, dat het vandaag kerst was en dat ze zich gisteren voor het eerst in haar leven veilig gevoeld had en het idee had gehad dat ze niet alleen was op de wereld. Ze keek in het rond en zag haar tas staan met daarin de kleding die ze mee had mogen nemen. Toen ze aan omkleden dacht, dacht ze voor het eerst weer aan haar luier, die ze eerder niet had opgemerkt, omdat hij niet zoals gewoonlijk koud en nat was, maar warm en droog. Een glimlach kroop over Roza's lippen. Ze ging naar de badkamer om zich op te frissen en trok daarna een spijkerbroek en een trui aan. Eenmaal in de keuken aangekomen leerde de klok haar dat het half negen was. Op het aanrecht lag een pak afbakbroodjes. Roza besloot om een lekker ontbijtje in elkaar te zetten.
Toen de broodjes net uit de oven kwamen verscheen Nick beneden. Hij keek slaperig uit zijn ogen en zijn haar zat door de war. "Zo te zien ben jij geen ochtendmens?" vroeg Roza, lacherig.
"Nee." klonk de kraakstem van Nick. "Maar ik ben ook niet gewend aan jongedames die ontbijt voor me staan te maken."
"Hé," deed Roza alsof ze beledigd was, "het is ook mijn ontbijt hoor."
Nick liep naar haar toe en gaf haar een kus op de wang. "Gelukkig kerstfeest Roza."
"Ja... Gelukkig kerstfeest." zei Roze, terwijl het leek alsof haar wang in vuur en vlam stond van de kleine aanraking. Ze keek Nick aan. "Tijd voor ontbijt?"
Toen Roza de volgende ochtend wakker werd was ze even gedesoriënteerd. Ze lag in een eenpersoonsbed, in een kamer die ze niet herkende. Maar toen wist ze het allemaal weer. Dat ze bij Nick was, dat het vandaag kerst was en dat ze zich gisteren voor het eerst in haar leven veilig gevoeld had en het idee had gehad dat ze niet alleen was op de wereld. Ze keek in het rond en zag haar tas staan met daarin de kleding die ze mee had mogen nemen. Toen ze aan omkleden dacht, dacht ze voor het eerst weer aan haar luier, die ze eerder niet had opgemerkt, omdat hij niet zoals gewoonlijk koud en nat was, maar warm en droog. Een glimlach kroop over Roza's lippen. Ze ging naar de badkamer om zich op te frissen en trok daarna een spijkerbroek en een trui aan. Eenmaal in de keuken aangekomen leerde de klok haar dat het half negen was. Op het aanrecht lag een pak afbakbroodjes. Roza besloot om een lekker ontbijtje in elkaar te zetten.
Toen de broodjes net uit de oven kwamen verscheen Nick beneden. Hij keek slaperig uit zijn ogen en zijn haar zat door de war. "Zo te zien ben jij geen ochtendmens?" vroeg Roza, lacherig.
"Nee." klonk de kraakstem van Nick. "Maar ik ben ook niet gewend aan jongedames die ontbijt voor me staan te maken."
"Hé," deed Roza alsof ze beledigd was, "het is ook mijn ontbijt hoor."
Nick liep naar haar toe en gaf haar een kus op de wang. "Gelukkig kerstfeest Roza."
"Ja... Gelukkig kerstfeest." zei Roze, terwijl het leek alsof haar wang in vuur en vlam stond van de kleine aanraking. Ze keek Nick aan. "Tijd voor ontbijt?"
jongen1995
Beginneling
waw just waw
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
gaafe stukje lily
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| B | Verhaal Klaar Roza (B) | Q R | 212 |