Sam
- Onderwerp starter luierfan_boy
- Startdatum
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
mooi dat het gewaardeerd wordt 8)....stuk meer als me andere verhaal(harry potter en de vrouwen van het meer(luierversie)
zit soms beetje zonder inspiratie, dus ideeën zijn ook (net zoals de meeste dingen) welkom ;D
zit soms beetje zonder inspiratie, dus ideeën zijn ook (net zoals de meeste dingen) welkom ;D
luiermans-arnaud
Nieuw lid
schitterend verhaal
Zonnetje100
Luierzzzzzzzz
Waauuwwiiiiiiiiiiieeeeeeeeee! Vervolg plies! Supergoed verhaal!
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
thankss allemaal,
dit weekend komt er weer vervolg.
Als er leuke (en serieuze) ideeën zijn, hoor ik het graag! ;D
luierfan_boy.
dit weekend komt er weer vervolg.
Als er leuke (en serieuze) ideeën zijn, hoor ik het graag! ;D
luierfan_boy.
Zonnetje100
Luierzzzzzzzz
Super!!!
nou ja, ga gewoon zo door het is al geweldig!!!
nou ja, ga gewoon zo door het is al geweldig!!!
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
thankyouu ;DZonnetje100 zei:Super!!!
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Weer een nieuw deel. Ik waarschuw van te voren wel dat dit hoofdstuk wat ruiger is als normaal.
Als je vind dat een bepaald stuk niet door de beugel kan, hoor ik dat graag, en zal het weer veranderen.
maar weer alsjebliefd niet àl te kritisch :
Hoofdstuk 4: “Vluchten”
“Wat moet je van haar? “ schreeuwde hij zo hard als hij kon, terwijl de dronkenlap 2 meter van hem vandaan stond.
De man reageerde niet, en stond Sam alleen een beetje wazig aan te kijken. Het duurde blijkbaar even voordat hij door had wat Sam zei, omdat hij na een paar seconden pas een boos gezicht trok en stampvoetend op hem af kwam.
Sam draaide zich vliegensvlug om, greep een roestig zakmes wat op Sarah’s bureau lag. Hij knielde zonder onverwachtse bewegingen voor Sarah neer. “Rustig schat, hij is dronken dus als je even meewerkt, trapt hij er vast in.
Sarah gaf antwoord door een klein, angstig knikje te geven.
Sam hield het oude, botte mes voor Sarah’s keel. Het deed Sam enorm veel pijn om zo’n actie uit te halen, Maar hij wist dat er geen andere mogelijkheid was.
“Als je van haar houd, ren je nu naar buiten, en kom je over een uur pas terug. Als je niet binnen 10 seconden buiten bent, is ze…ze er geweest.” Zei Sam zo dreigend mogelijk, al kwam het er niet echt zo uit. Voordat dat laatste stukje klonk meer angstig als overtuigend.
“Jij G..gaat haar ni…niks aandoen jonge..man!” Sam voelde een vlaag van schaamde voor Sarah toen hij dat hoorde. “Wie is hier nou dronken, en heeft zijn eigen dochter vastgebonden?” KL**TZAK, wou Sam keihard schreeuwen, maar hij wist dat zoiets alleen maar voor meer woede zorgde bij Sarah’s vader.
Nadat Sam en de vader elkaar een tijdje strak aangekeken hebben, rende
(eigenlijk meer waggelde) de vader weg. Alsof hij ook een dikke nachtluier droeg onder zijn XXL tuinbroek. De vader schoot vervolgens de deur uit als een wild dier dat een kreet van zijn kudde hoorde, en er snel naartoe moest. Sam stond daar stomverbaasd met het mes bij de keel van Sarah, terwijl hij haar hand vasthield.
Uit alle angst en gebeurtenissen van het afgelopen uur was hij in gedachten verzonken, en kon zich ook niet meer tot de realiteit inbrengen. Sarah durfde ook niks te zeggen. Ze was net zoals Sam een soort van bezeten door dit allemaal.
Opeens drong het Sam tot zich door dat hij verantwoordelijk was voor dit allemaal. Hij had Sarah kennis laten maken met de luiers! Hij had eentje aan haar meegegeven, terwijl hij wist dat haar vader een gevaarlijke dronkenlap was.
Verscheurende pijn drong tot Sam door. Zijn ogen waren gesloten. Zijn hele lichaam was bezweet van de inspanning, al werd nu wel langzamer kouder vanwege het feit dat hij zich niet bewoog.
Sam voelde van het ene op het andere moment een energiestoot door zijn lichaam gaan. Hij raakte weer bij zinnen, en stond meteen rechtop. Sarah lag nog steeds snikkend aan zijn voeten. “opstaan schat, tijd om te vertrekken” zei Sam zo nonchalant mogelijk.
Het duurde even voordat Sarah ook weer bijgekomen was. Sam hielp haar omhoog tillen, en ze liepen samen terug naar buiten.
Ineens dacht Sam weer aan dat kleine kereltje. Tom. Geen tijd om na te denken! Dacht Sam.
Zijn zintuigen stonden, zoals altijd op spannende moment weer helemaal op scherp. Een soort aangeboren tik was dat.
Vlak voor de deur bukte Sarah opeens. Sam had haar hand niet meer vast, en liep net een stukje voor haar waardoor hij het dus niet door had.
Sarah had geen kracht meer in haar stem om te roepen, en probeerde dus zo snel mogelijk weer op te staan van haar val. Veroorzaakt door te weinig kracht over. Wie weet hoe lang ze daar vastgebonden heeft gezeten…
Sam rende door de deurpost heen. Hij zette net zijn ene voet op de “drempel”(yentle’s woord xD). Net toen hij zijn voet neer had gezet, kreeg hij een knijterharde klap tegen zijn hoofd. Hij zag glas versplinteren voor zijn ogen. Na zo’n twee seconden wankelen, viel hij tegen het tuinhekje aan. Het kostte Sam de grootste moeite om bij bewustzijn te blijven. Hij tuurde met stekende koppijn, en branderige ogen naar de plaats waar hij de pijn voelde onstaan. Hij zag alleen maar wazig beeld voor zich. Een vaag omtrek van een hele brede man, die hij herkende als de vader van Sarah.
Sam lag daar nu op de grond. Een enorm pijnlijk voorhoofd, tranende klein ogen, en zijn kleding onder de scheuren en vlekken. Zijn luier jeukte ergens als ooit tevoren, en was voor de EERSTE keer in zijn leven irritant.
Ja, dat wil nog wel wat zeggen, gezien de omstandigheden..
Zijn gedachten waren totaal ontregeld. Hij dacht aan zoveel dingen tegelijk, dat het allemaal verwarrend was. Het feit dat hij amper kon zien hielp ook niet bepaald.
Het bleef nog steeds wazig voor zijn ogen. Hij zag alleen contouren van een tuinhekje, een enorme vent, en iets dat op een gebroken fles wodka leek. Vermoedelijk een fles met drank die hij net uit bezopenheid kapot had geslagen tegen Sam’s hoofd.
“Rennen Sam!” klonk er vanuit de verte. Het was Tom.
Sam werd nu echt nijdig om het feit dat amper kon zien, en begon als een wild dier in zijn ogen te wrijven. Na nog een paar keer knipperen, werd zijn zicht opeens weer scherp. Hij keek driftig om zich heen:
Hij lag in het gras(wat hij niet eens door had, toen hij nog slecht zicht had), en er droop een straaltje bloed van zijn hoofd naar beneden.
Een paar meter van hem vandaan stond Sarah’s vader woedend voor zich uit te kijken. Niet alleen het zicht van Sam weer weggetrokken, maar ook de dronken bui van Sarah’s vader.
Binnen no time zag Sam een vuist op zich af komen. Hij rolde snel om, en stond op. De vader van Sarah verloor daardoor zijn evenwicht, en zat op zijn knieën in het gras, maar stond ook weer sneller op als Sam ooit gedacht had.
De blik in zijn ogen was vernietigend, en bijna angstaanjagend voor Sam.
Maar nee, het deerde hem niet. Het was alleen maar een teken om extra op zijn hoede te zijn.
Sam stapte zo dreigend mogelijk op Sarah’s vader af. “Waarom laat je haar niet gewoon met rust? Respecteer haar zoals ze is.” probeerde Sam terwijl ze recht tegenover elkaar stonden. “Het gaat jou helemaal niks aan wat ik met mijn dochter doe, brutaal joch!” kreeg Sam als antwoord terug.
Sam had geen zin om verder te gaan met dit zinloze gespek, want hij wist dondersgoed dat iemand zoals hem niet tot Sarah’s vader door kon laten dringen dat Sarah gewoon was zoals ze was.
Ondanks de verbeterde bui van Sarah’s vader, kwam hij denderde op Sam afstormen. Sam had in een fractie van een seconden de tijd om te bedenken wat zijn volgende zet zou zijn.
Net voordat Sarah’s vader Sam platwalsde, sprong Sam behendig aan de kant. Hij stond nu achter de rug van Sarah’s vader, en had genoeg tijd om een aanval te doen.
Hij rende in een drafje op hem af, en duwde hem zo hard als hij kon.
Sarah’s vader ronde over de grond heen, en schreeuwde van de pijn. Nu was hij ècht woedend. In plaats van weer op Sam af te stormen, liep hij een paar meter naar achter, en verdween in een schuurtje naast het huis.
Sam had ondanks het onverwachte vertrek van Sarah’s vader, nu even tijd om zichzelf weer te vermannen. Hij trok zijn luier weer recht. Bij die beweging, schuurde hij als grof schuurpapier langs zijn benen. De luier was nog niet helemaal vol, maar was al zeker 3 uur in gebruik.
Na enkele tientallen seconden kwam de vader weer uit het schuurtje.
“Dit gebeurd er met luierkindjes van 14” hij sloeg met de ijzeren buis in zijn hand een bloempot op het tafeltje naast de schuur kapot. De pot vloog aan scherven, net als Sam’s moedige gedachten.
Hij wist niet hoe snel hij Tom en Sarah op moest zoeken, en maken dat ze hier weg kwamen. Hij rende zo hard als hij kon terug naar het huis.
Sam rende door het hele huis, maar zag geen enkel spoor van Sarah of Tom.
Na nog een tijdje rondgerend te hebben, wist hij dat er geen andere mogelijk meer op zat dan gewoon vluchten. Sarah en Tom waren vast allang weggevlucht en nu de politie aan het inlichten, probeerde Sam zichzelf gerust te stellen.
Hij rende met een bonzend hart de trap af naar benen. Toen hij door de voordeur naar buiten schoot, hield hij zijn armen voor de plaats waar hij net nog neergeslagen was met een lege alcoholfles. Er stond alleen geen knettergekke vader met een ijzeren buis. Sam werd weer een stukje rustiger daardoor, ook al stonden al zijn zintuigen nog steeds scherp.
Hij rende het erf af, naar het landweggetje. Hij zag de fiets van Tom nergens meer, dat betekende dus dat ze met de fiets weg zijn gevlucht.
Nadat Sam een eindje had gesprint, stopte hij even. Hij boog voorover om zichzelf weer wat adem te geven. Toen hij weer naar voren boog, voelde hij een darmkramp. Oh noooh, waarom ook nog dit? Dacht Sam tot ergernis bij zichzelf. Hij liet zijn hoofd omlaag hangen, en vulde toen zijn luier aan de achterkant, met een nonchalante, levenloze uitdrukking . Hij voelde een bult onstaan, zoals iedere keer. Dit gevoel was maar al te vertrouwd. Hij liep nu rustig weer door.
Alle goede gevoelens van net schoten in één klap weer een paar honderd meter weg:
Hij zag hem staan, met een zeer dreigende uitdrukking op zijn gezicht, en in zijn handen een lange ijzeren buis. Dit was gewoon niet meer in woorden samen te vatten. In een verhaal lezen dat een man met een dreigend gezicht, en een ijzeren buis in zijn handen stond was niks meer als een spannende tekst, wat schreeuwt naar meer. Maar nu Sam hier in het ècht met alleen een paar honderd meter op smal landweggetje afstand stond, was het alles behalve “schreeuwen naar meer” Het was een vreselijke doodsangst, dat alle andere gevoelens in zijn lichaam overstemde. Zelfs het warme gevoel van zijn luier drong niet tot Sam door.
Hij zette zijn gedachten weer op scherp, en schoot als een geschrokken haas het landweggetje af. Hij renden een paar meter het rietveld in, en ging toen gehurkt met zijn gezicht naar het pad staan afwachten. Hij tuurde een tijdje naar het landweggetje, maar zag geen teken van een enorme kerel met een ijzeren buis. Sam was bijna blij dat hij niemand meer zag, totdat hij tot zijn grootste schrik nog geen 10 meter van hem vandaan, een enorme gedaante op hem af rende. Het maanlicht scheen als een schaduwoverblikker op hem, waardoor hij alleen een schim van zijn postuur zag. Erg genoeg om nooit meer bij te komen van zo’n schrik.
Sam draaide zich vliegensvlug om, en rende half struikelend verder het granenveld in.
Zand, gemengd met stukken steen en takken schuurde langs zijn benen. Zijn haar zat warrig naar achter gewaaid door de wind. Hij trok een gezicht als iemand die bij het allerlaatste level van een game was, en zich in alle concentratie daaruit probeerde te werken.
Zijn hersens renden al een paar duizend kilometer verderop, maar de rest van zijn lichaam kon dat niet verdragen.
Sam bleef maar door rennen, en wou voor geen mogelijkheid minderen(behalve voor het weer terug zien van Sarah!)
Zijn adrenalinepijl stond ver boven de 100. Zijn ademhaling was afschuwelijk zagend en hakkend, als een stoommachine die overwerkt raakte. Sam z’n lichaam werd na een tijdje toch moe, net zoals zijn geest. De wil om door te gaan verminderde snel. Na al die uitputting de laatste uren kon hij het niet verdragen om nòg langer te lopen. Zijn lichaam begaf het.
Hij sloot zijn ogen, viel met een harde smak op de grond, rolde nog een paar meter door, en raakte uiteindelijk buiten westen.
Letterlijk kapot gelopen.
Als je vind dat een bepaald stuk niet door de beugel kan, hoor ik dat graag, en zal het weer veranderen.
maar weer alsjebliefd niet àl te kritisch
:Hoofdstuk 4: “Vluchten”
“Wat moet je van haar? “ schreeuwde hij zo hard als hij kon, terwijl de dronkenlap 2 meter van hem vandaan stond.
De man reageerde niet, en stond Sam alleen een beetje wazig aan te kijken. Het duurde blijkbaar even voordat hij door had wat Sam zei, omdat hij na een paar seconden pas een boos gezicht trok en stampvoetend op hem af kwam.
Sam draaide zich vliegensvlug om, greep een roestig zakmes wat op Sarah’s bureau lag. Hij knielde zonder onverwachtse bewegingen voor Sarah neer. “Rustig schat, hij is dronken dus als je even meewerkt, trapt hij er vast in.
Sarah gaf antwoord door een klein, angstig knikje te geven.
Sam hield het oude, botte mes voor Sarah’s keel. Het deed Sam enorm veel pijn om zo’n actie uit te halen, Maar hij wist dat er geen andere mogelijkheid was.
“Als je van haar houd, ren je nu naar buiten, en kom je over een uur pas terug. Als je niet binnen 10 seconden buiten bent, is ze…ze er geweest.” Zei Sam zo dreigend mogelijk, al kwam het er niet echt zo uit. Voordat dat laatste stukje klonk meer angstig als overtuigend.
“Jij G..gaat haar ni…niks aandoen jonge..man!” Sam voelde een vlaag van schaamde voor Sarah toen hij dat hoorde. “Wie is hier nou dronken, en heeft zijn eigen dochter vastgebonden?” KL**TZAK, wou Sam keihard schreeuwen, maar hij wist dat zoiets alleen maar voor meer woede zorgde bij Sarah’s vader.
Nadat Sam en de vader elkaar een tijdje strak aangekeken hebben, rende
(eigenlijk meer waggelde) de vader weg. Alsof hij ook een dikke nachtluier droeg onder zijn XXL tuinbroek. De vader schoot vervolgens de deur uit als een wild dier dat een kreet van zijn kudde hoorde, en er snel naartoe moest. Sam stond daar stomverbaasd met het mes bij de keel van Sarah, terwijl hij haar hand vasthield.
Uit alle angst en gebeurtenissen van het afgelopen uur was hij in gedachten verzonken, en kon zich ook niet meer tot de realiteit inbrengen. Sarah durfde ook niks te zeggen. Ze was net zoals Sam een soort van bezeten door dit allemaal.
Opeens drong het Sam tot zich door dat hij verantwoordelijk was voor dit allemaal. Hij had Sarah kennis laten maken met de luiers! Hij had eentje aan haar meegegeven, terwijl hij wist dat haar vader een gevaarlijke dronkenlap was.
Verscheurende pijn drong tot Sam door. Zijn ogen waren gesloten. Zijn hele lichaam was bezweet van de inspanning, al werd nu wel langzamer kouder vanwege het feit dat hij zich niet bewoog.
Sam voelde van het ene op het andere moment een energiestoot door zijn lichaam gaan. Hij raakte weer bij zinnen, en stond meteen rechtop. Sarah lag nog steeds snikkend aan zijn voeten. “opstaan schat, tijd om te vertrekken” zei Sam zo nonchalant mogelijk.
Het duurde even voordat Sarah ook weer bijgekomen was. Sam hielp haar omhoog tillen, en ze liepen samen terug naar buiten.
Ineens dacht Sam weer aan dat kleine kereltje. Tom. Geen tijd om na te denken! Dacht Sam.
Zijn zintuigen stonden, zoals altijd op spannende moment weer helemaal op scherp. Een soort aangeboren tik was dat.
Vlak voor de deur bukte Sarah opeens. Sam had haar hand niet meer vast, en liep net een stukje voor haar waardoor hij het dus niet door had.
Sarah had geen kracht meer in haar stem om te roepen, en probeerde dus zo snel mogelijk weer op te staan van haar val. Veroorzaakt door te weinig kracht over. Wie weet hoe lang ze daar vastgebonden heeft gezeten…
Sam rende door de deurpost heen. Hij zette net zijn ene voet op de “drempel”(yentle’s woord xD). Net toen hij zijn voet neer had gezet, kreeg hij een knijterharde klap tegen zijn hoofd. Hij zag glas versplinteren voor zijn ogen. Na zo’n twee seconden wankelen, viel hij tegen het tuinhekje aan. Het kostte Sam de grootste moeite om bij bewustzijn te blijven. Hij tuurde met stekende koppijn, en branderige ogen naar de plaats waar hij de pijn voelde onstaan. Hij zag alleen maar wazig beeld voor zich. Een vaag omtrek van een hele brede man, die hij herkende als de vader van Sarah.
Sam lag daar nu op de grond. Een enorm pijnlijk voorhoofd, tranende klein ogen, en zijn kleding onder de scheuren en vlekken. Zijn luier jeukte ergens als ooit tevoren, en was voor de EERSTE keer in zijn leven irritant.
Ja, dat wil nog wel wat zeggen, gezien de omstandigheden..
Zijn gedachten waren totaal ontregeld. Hij dacht aan zoveel dingen tegelijk, dat het allemaal verwarrend was. Het feit dat hij amper kon zien hielp ook niet bepaald.
Het bleef nog steeds wazig voor zijn ogen. Hij zag alleen contouren van een tuinhekje, een enorme vent, en iets dat op een gebroken fles wodka leek. Vermoedelijk een fles met drank die hij net uit bezopenheid kapot had geslagen tegen Sam’s hoofd.
“Rennen Sam!” klonk er vanuit de verte. Het was Tom.
Sam werd nu echt nijdig om het feit dat amper kon zien, en begon als een wild dier in zijn ogen te wrijven. Na nog een paar keer knipperen, werd zijn zicht opeens weer scherp. Hij keek driftig om zich heen:
Hij lag in het gras(wat hij niet eens door had, toen hij nog slecht zicht had), en er droop een straaltje bloed van zijn hoofd naar beneden.
Een paar meter van hem vandaan stond Sarah’s vader woedend voor zich uit te kijken. Niet alleen het zicht van Sam weer weggetrokken, maar ook de dronken bui van Sarah’s vader.
Binnen no time zag Sam een vuist op zich af komen. Hij rolde snel om, en stond op. De vader van Sarah verloor daardoor zijn evenwicht, en zat op zijn knieën in het gras, maar stond ook weer sneller op als Sam ooit gedacht had.
De blik in zijn ogen was vernietigend, en bijna angstaanjagend voor Sam.
Maar nee, het deerde hem niet. Het was alleen maar een teken om extra op zijn hoede te zijn.
Sam stapte zo dreigend mogelijk op Sarah’s vader af. “Waarom laat je haar niet gewoon met rust? Respecteer haar zoals ze is.” probeerde Sam terwijl ze recht tegenover elkaar stonden. “Het gaat jou helemaal niks aan wat ik met mijn dochter doe, brutaal joch!” kreeg Sam als antwoord terug.
Sam had geen zin om verder te gaan met dit zinloze gespek, want hij wist dondersgoed dat iemand zoals hem niet tot Sarah’s vader door kon laten dringen dat Sarah gewoon was zoals ze was.
Ondanks de verbeterde bui van Sarah’s vader, kwam hij denderde op Sam afstormen. Sam had in een fractie van een seconden de tijd om te bedenken wat zijn volgende zet zou zijn.
Net voordat Sarah’s vader Sam platwalsde, sprong Sam behendig aan de kant. Hij stond nu achter de rug van Sarah’s vader, en had genoeg tijd om een aanval te doen.
Hij rende in een drafje op hem af, en duwde hem zo hard als hij kon.
Sarah’s vader ronde over de grond heen, en schreeuwde van de pijn. Nu was hij ècht woedend. In plaats van weer op Sam af te stormen, liep hij een paar meter naar achter, en verdween in een schuurtje naast het huis.
Sam had ondanks het onverwachte vertrek van Sarah’s vader, nu even tijd om zichzelf weer te vermannen. Hij trok zijn luier weer recht. Bij die beweging, schuurde hij als grof schuurpapier langs zijn benen. De luier was nog niet helemaal vol, maar was al zeker 3 uur in gebruik.
Na enkele tientallen seconden kwam de vader weer uit het schuurtje.
“Dit gebeurd er met luierkindjes van 14” hij sloeg met de ijzeren buis in zijn hand een bloempot op het tafeltje naast de schuur kapot. De pot vloog aan scherven, net als Sam’s moedige gedachten.
Hij wist niet hoe snel hij Tom en Sarah op moest zoeken, en maken dat ze hier weg kwamen. Hij rende zo hard als hij kon terug naar het huis.
Sam rende door het hele huis, maar zag geen enkel spoor van Sarah of Tom.
Na nog een tijdje rondgerend te hebben, wist hij dat er geen andere mogelijk meer op zat dan gewoon vluchten. Sarah en Tom waren vast allang weggevlucht en nu de politie aan het inlichten, probeerde Sam zichzelf gerust te stellen.
Hij rende met een bonzend hart de trap af naar benen. Toen hij door de voordeur naar buiten schoot, hield hij zijn armen voor de plaats waar hij net nog neergeslagen was met een lege alcoholfles. Er stond alleen geen knettergekke vader met een ijzeren buis. Sam werd weer een stukje rustiger daardoor, ook al stonden al zijn zintuigen nog steeds scherp.
Hij rende het erf af, naar het landweggetje. Hij zag de fiets van Tom nergens meer, dat betekende dus dat ze met de fiets weg zijn gevlucht.
Nadat Sam een eindje had gesprint, stopte hij even. Hij boog voorover om zichzelf weer wat adem te geven. Toen hij weer naar voren boog, voelde hij een darmkramp. Oh noooh, waarom ook nog dit? Dacht Sam tot ergernis bij zichzelf. Hij liet zijn hoofd omlaag hangen, en vulde toen zijn luier aan de achterkant, met een nonchalante, levenloze uitdrukking . Hij voelde een bult onstaan, zoals iedere keer. Dit gevoel was maar al te vertrouwd. Hij liep nu rustig weer door.
Alle goede gevoelens van net schoten in één klap weer een paar honderd meter weg:
Hij zag hem staan, met een zeer dreigende uitdrukking op zijn gezicht, en in zijn handen een lange ijzeren buis. Dit was gewoon niet meer in woorden samen te vatten. In een verhaal lezen dat een man met een dreigend gezicht, en een ijzeren buis in zijn handen stond was niks meer als een spannende tekst, wat schreeuwt naar meer. Maar nu Sam hier in het ècht met alleen een paar honderd meter op smal landweggetje afstand stond, was het alles behalve “schreeuwen naar meer” Het was een vreselijke doodsangst, dat alle andere gevoelens in zijn lichaam overstemde. Zelfs het warme gevoel van zijn luier drong niet tot Sam door.
Hij zette zijn gedachten weer op scherp, en schoot als een geschrokken haas het landweggetje af. Hij renden een paar meter het rietveld in, en ging toen gehurkt met zijn gezicht naar het pad staan afwachten. Hij tuurde een tijdje naar het landweggetje, maar zag geen teken van een enorme kerel met een ijzeren buis. Sam was bijna blij dat hij niemand meer zag, totdat hij tot zijn grootste schrik nog geen 10 meter van hem vandaan, een enorme gedaante op hem af rende. Het maanlicht scheen als een schaduwoverblikker op hem, waardoor hij alleen een schim van zijn postuur zag. Erg genoeg om nooit meer bij te komen van zo’n schrik.
Sam draaide zich vliegensvlug om, en rende half struikelend verder het granenveld in.
Zand, gemengd met stukken steen en takken schuurde langs zijn benen. Zijn haar zat warrig naar achter gewaaid door de wind. Hij trok een gezicht als iemand die bij het allerlaatste level van een game was, en zich in alle concentratie daaruit probeerde te werken.
Zijn hersens renden al een paar duizend kilometer verderop, maar de rest van zijn lichaam kon dat niet verdragen.
Sam bleef maar door rennen, en wou voor geen mogelijkheid minderen(behalve voor het weer terug zien van Sarah!)
Zijn adrenalinepijl stond ver boven de 100. Zijn ademhaling was afschuwelijk zagend en hakkend, als een stoommachine die overwerkt raakte. Sam z’n lichaam werd na een tijdje toch moe, net zoals zijn geest. De wil om door te gaan verminderde snel. Na al die uitputting de laatste uren kon hij het niet verdragen om nòg langer te lopen. Zijn lichaam begaf het.
Hij sloot zijn ogen, viel met een harde smak op de grond, rolde nog een paar meter door, en raakte uiteindelijk buiten westen.
Letterlijk kapot gelopen.
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Is goed! haha moet lukken ;Dqawsedrf zei:ik vind dat het wel een spannende wending aan het verhaal geeft ik zeg van mooi zo doorgaan en je fantasie gebruiken
Zonnetje100
Luierzzzzzzzz
Dit is een van mijn favo verhalen
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
niceee mensen ;D
dat zijn weer reacties waardoor ik het schrijven vol blijf houden!
k zal wel proberen in het volgende hoofdstuk meer luiers te verwerken, en minder angst en spanning...
goed idee?
laatz,
luierfan_boy.
dat zijn weer reacties waardoor ik het schrijven vol blijf houden!
k zal wel proberen in het volgende hoofdstuk meer luiers te verwerken, en minder angst en spanning...
goed idee?
laatz,
luierfan_boy.
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
beste mensen,
De volgende hoofdstukken komen tussen het 16+ deel te staan.
Volgensmij kan niet iedereen daar op komen alleen?
Alles komt gewoon bij: luierverhalen-16+ - Sam te staan (vanaf hoofdstuk 1)
groeten,
Luierfan_boy.
De volgende hoofdstukken komen tussen het 16+ deel te staan.
Volgensmij kan niet iedereen daar op komen alleen?
Alles komt gewoon bij: luierverhalen-16+ - Sam te staan (vanaf hoofdstuk 1)
groeten,
Luierfan_boy.
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
tjaa kan ik ook niks aan doen ben ik bang.jorisss zei:Noh...
Naaiertje nu kan ik de vervolgen niet lezen
Ik ga aardig wat fans kwijtraken hier door...
Luierfan_boy.
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
|
hoi ik ben sam | Voorstellen | 21 | |
|
Sam in de luiers | S | 6 | |
|
Sam. | 16+ Verhalen | 20 | |
|
Nanny-Sam & Ivy | N | 0 |