Scoutingkamp

DL_Matt

Nieuw lid
Mijn eerste, deels waargebeurde, verhaal op het forum, hopelijk valt het in de smaak.

Even voorstellen:
Matthijs: beter bekend als Matt. De ik persoon, en patrouilleleider (PL) van de Wolven. De oudste van de groep en de minst onschuldige. Als enige 16 omdat hij een extra jaar bij de Scouts doet. Bijnaam: Beer.
Jonahtan: de assistent-patrouilleleider (APL) van de Wolven. Wijsneus, is goed in anderen zijn werk laten doen. Kan geen twee dingen tegelijk. Bijnaam: Simon.
Mark: Simpele ziel, woont in een pleeggezin, kan niet tegen alcohol. Bijnaam: Goofy.
Sjoerd: Graatmager, maar zo lui als wat. De op één na oudste, en luistert daarom alleen naar Matthijs. Bijnaam: Theodore, meestal Theo.
Anton: De begeleider van de scouts. Van het type ‘niet boos te krijgen’. Bijnaam: Aad.
Hannah: De kokkin van ons zomerkamp. Overzorgsaam moederfiguur, geliefd bij iedereen. Noemt iedereen ‘schat’ of ‘liefje’. Bijnaam: Kanga.
Andere scouts: Karel, Josh, Jasper, Timo, Peter, Sander, Anton & Sam.

Zaterdag ochtend, de laatste opkomst voor het Zomerkamp. Iedereen was in een gezellige bui, en wilde liever nu dan over morgen vertrekken.
De jongens gingen naar Duitsland, op een terrein bij Potsdam, de meisjes naar Sint-Niklaas in België.
Aan de ene kant van de gepionierde keuken zaten alle meisjes, aan de andere kant alle jongens.
Het programma werd bekend gemaakt, en in onze bijna militaire manier van doen ging iedereen aan de slag.

De meiden gingen koken, de jongens waren de kampkisten* voor ons kamp aan het controleren, ik ging met mijn patrouille* het vuur stoken voor de dames om later op te kunnen koken. Mark was weer lekker onhandig als altijd, en kreeg het weer voorelkaar om met zijn, veel te botte, zakmes zichzelf te snijden.
“Sukkeltje” riep Jonahtan.
“Ik krijg tenminste geen bijl op m’n snufferd” antwoordde Mark,
“Dat was één keer”.
Het is waar, Jonahtan lukt het een bijl in z’n gezicht te krijgen bij het hakken. Hij was aan bedenken wat te eten en dat ging niet samen.

“Kom op dames, het vuur stookt zichzelf niet!” riep Anton vanuit de keuken.
“Sorry Aad, Theo doet niks.” zei Jonahtan.
“Chop-Chop Sjoerd!” reageerde Anton.
“Je bent m’n moeder niet” antwoordde Sjoerd, waarop ik hem zei aan het werk te gaan, zoals altijd luisterde hij wel naar mij.

Een kleine drie kwartier later konden we eten.
We zaten allemaal in patrouilles verspreid over het veld over het kamp te praten.
Aad kwam bij ons zitten.
“Er is iets wat me is opgevallen. Jullie zijn met z’n vieren de oudsten van de groep. Behalve Matthijs allemaal 15. Op het aanmeldingsformulier zag ik dat jullie, opnieuw, behalve Matthijs, allemaal nog bedplassen.”
Ik was verbaasd, dit was ons eerste kamp in deze patrouille. Daarvoor was niemand van hen ooit op zomerkamp meegeweest. Zou dat de reden zijn?
“Ik heb contact gehad met jullie ouders,” ging Anton verder, “jullie slapen met z’n vieren in één tent. Matthijs, ik neem aan dat ik op jou kan vertrouwen dit geheim te houden voor de anderen?”
“Natuurlijk” antwoordde ik.
“Mooi, jullie ouders geven jullie voldoende luiers mee, en per persoon twee plasticbroekjes. Die gaan in jullie tentkist*. Neem dus zo min mogelijk waardevolle dingen mee, er is amper ruimte over. Eventuele natte slaapzakken moeten in het gras drogen dus voorkom lekken. Alles helder?”
“Zeker Aad!” riepen we allemaal.

Anton liep verder. Ik vroeg de anderen of ze het erg vonden dat ik het nu wist.
“Totaal niet” zei Mark. “Ik ben blij met de andere bedplassers in een tent te liggen”.
Iedereen deelde zijn mening.
“Één nadeel” zei ik.
“Wat dan?” Vroeg Sjoerd.
“Nu moet ik besparen op de alcohol die ik mee ga nemen”.
Hoewel het twee jaar geleden verboden is, bestaat de traditie onder de PL’s om tijdens de begeleidingloze PL-Hike de avond totaal dronken te worden nog steeds.
“Geen probleem joh! We gaan naar Duitsland, daar kan je overal alcohol kopen!” zei Jonahtan.

Die alcohol was eigenlijk mijn minste gedachte. Wat niemand wist, ik ben sinds een jaar DL. Toen ik hoorde dat ik bij bedplassers moest slapen omdat ik de oudste was en ze mij vetrouwden begonnen de ideeën al.
Ik bedacht me dat ik heel graag met een luier en plasticbroekje aan wilde slapen, maar had geen idee hoe dat los te peuteren, aangezien Adriaan in de groep had gezegd dat ik geen bedplasser meer was.
Ik besloot er met Jonahtan over te praten, onder het motto van een 1-op-1 PL/APL gesprek.

“Simon, dit ga jij heel raar vinden, maar ik wou je vragen of je een extra pak luiers mee wil nemen.”
“Hoezo? Geen probleem hoor, maar hoezo?”
“Dat leg ik je in Duitsland, waar de anderen bij zijn uit. Tot dan heb ik je niks gevraagd, en ging dit gesprek over de corvé klusjes.”
“Oké, denk ik”

Wordt vervolgd!



Edits: Spelfoutjes, oeps.
—————
* Kampkist: Kist met dingen als pannen, bestek, afwasborstels etc. Elke patrouille heeft er een.
* Patrouille: Subgroep van scouts van 4 of 5 personen.
* Tentkist: Kist met hangslot die áltijd in de tent staat om waardevolle spullen veiliger op te bergen.
 

DL_Matt

Nieuw lid
Oké: ware feiten:

Scoutingkamp ging naar Duitsland,
Ik sliep met de bedplassers.
De tenkist zat vol luiers.

Dit was de basis van het geschreven verhaal.

TenaMaxi zei:
Wel 1 nadeel je gaf al aan dat op 1 na nog 15 zijn en met de huidige wet mogen zij en jij nog geen alcohol nuttigen.
Daar zijn wij allen van op de hoogte. Het is slechts een aloude traditie.
Daarbij is het in Duitsland 16, en met toestemming van ouders/verzorgers 14.
 

DL_Matt

Nieuw lid
Scoutingkamp: Deel 2

De grote dag: om half zes ‘s ochtends stond iedereen op het parkeerterrein van de Praxis en Albert Heijn voor vertrek. Mijn vader propte mijn bagage in de kofferruimte, en nog geen twintig minuten later reden we naar Potsdam.
Omdat we met niet zo veel waren had iedereen zijn eigen twee stoelen. Alhoewel ik niet kon liggen aangezien mijn benen dan tot in het gangpad zouden uitsteken, was het toch een stuk comfortabeler dan alleen maar kunnen zitten.

Mede door de vele stops onderweg voor korte, lees 5 kilometer lange, hikes op mooie plekjes in Duitsland, kwamen we een kleine dag later aan in de buurt van Potsdam. Het Scouting-terrein lag aan een meertje, met een enorme bossage er naast, op het veld hielden twee Duitse, een Zweedse, een Finse en een Italiaanse groep ook kamp.
“Mooie meiden bij die Zweden” was Jonathans eerste reactie.
“Moet ik je Zweeds leren?”
“Gaat dat niet een beetje ver?”
“Nee hoor.”
“Ik zal het onthouden!”

Een uur later stonden alle tenten en kregen we de rest van de middag vrij.
Ik ging met Jonathan polsen bij de ‘mooie Zweden’. Ik spreek Zweeds door mijn opa’s achtergrond, dus met de dames praten was niet moeilijk. Jonathan had met zijn gebrekkige Engels en Duits iets meer moeite.

Tegen de avond werd het tijd voor de eerste serieuze aangelegenheid. Het diner.
De taken werden verdeeld: Wij gingen om boodschappen in een dorpje 2 kilometer verder, de Beren (een andere patrouille) moesten koken, en tot slot moesten de Leeuwen afwassen.
Met Jonathan, Mark en Sjoerd als een treintje mieren achter me gingen we. We hadden eerder besloten dat we Saté met geroosterde groente gingen eten.
Een klein uurtje later kwamen we terug, de barbecue brandde al. Het zou nog even duren, dus ik ging weer even bij de Zweden zitten.

“EEEEEETTTTEEEEN” Riep Jasper vanuit de keuken, althans, als je het een keuken kan noemen.

Met het eten was niks mis.
De avond was vrij om ‘bij te komen van de busreis’ en vroeg te gaan slapen, en werd op dezelfde manier als de middag gevuld. Uiteindelijk zaten om 23:00 onze scouts en de Zweden bij ons rond het kampvuur. We besloten ‘weerwolven van Wakkerdam’ het spelen.
Rond 23:45 was het tijd om te gaan slapen.

Rond 00:00 lagen we in de tent. Toen was het moment voor mij om het toe te geven.
“Jongens, luister. Er is dit dingetje. Ik houd van luiers. Ik weet dat jullie ze nodig hebben, maar ik heb ze omdat ik het lekker vind. Als jullie me nu raar vinden prima. Dus, wat zeggen jullie?”
“Nie raar” zei Jonathan “Dus dat was waarom ik extra moest meenemen.”
Sjoerd en Mark hadden ook geen problemen en moesten er zelfs om lachen.
“Is er tenminste niet één iemand die elke nacht droog is” merkte Sjoerd nog op.

Ik voelde me een beetje opgelaten, maar vond het wel fijn dat ze me accepteerden.
“Maar goed, genoeg gelachen. Morgen om is het ontbijt om 08:30 sharp. Om logische reden douchen we allemaal voor het ontbijt. Ik maak jullie om 07:00 wakker.”
“Jawel majoor Berends!” zei Mark.

“Ja Uhm ik ga even een luier aandoen dus kijk even de andere kant op”. zei Sjoerd
We hoorden en merkten Sjoerd moeilijk doen met zijn slaapzak, zodat we zijn ‘privates’ maar niet zouden zijn.

“Doe toch niet zo moeilijk” zei Mark. Hij trok voor onze ogen zijn broek en onderbroek uit, trok een luier en plasticbroekje aan en ging liggen.
Om eerlijk te zijn kon ik me wel bij Sjoerd’s onzekerheid vinden. Nu moet ik wel even toegeven dat ik hierna door Mark’s grootte een lichte zelfvertrouwen-boost kreeg.

“Nu jij, Beer.” zei Jonathan. Hij gooide me een luier en een broekje. Ik deed deze zonder seconde twijfelen aan.
Sjoerd merkte nog op dat hij hoopte in de ochtend droog te zijn. Ik lachte en zei hem wel te begrijpen.

“Je zal me nooit begrijpen. Jij hebt een luier aan omdat je het leuk vindt”.
“Dat klopt, zei ik. Maar ik moet het voor Aad proberen te verbergen. Anders horen mijn ouders het. Trouwens, mij kan het niet schelen nat wakker te worden.”
Zonder twijfelen begon ik de luier vol te plassen. Dat heerlijke warme gevoel van warme plas die de luier in liep. Ik hield er van.
Iedereen zag het, omdat ik nog in de tent stond. Ik klikte de zaklamp die aan de nokbalk hing uit, en nog steeds bezig met plassen ging ik in mijn slaapzak liggen.
“Kinders, welterusten.”

Wordt vervolgd.
 

Bedplasser91

Plasticbroekjesfan!
Leuk verhaal! Ben zelf ook een tijdje bij Scouting geweest, ik was toen ook nog bedplasser. Bij de welpen waren er wel meer bedplassers, maar ik was bij de verkenners. Mijn PL was ook bedplasser, daarom was ik ook in die patrouille geplaatst. Hij had op kamp tabletten mee en plaste dan niet in bed, maar de patrouille wist wel dat hij er ook last van had want hij had het zelf verteld. Ik had luiers en plasticbroekjes mee en was uiteraard elke nacht nat (ik heb het tot m'n 16e gedaan) maar er werd niet moeilijk over gedaan en er werd ook niet mee gepest.

Ben benieuwd naar het vervolg! !1
 

robb

Toplid
Leuk verhaal

Ik ga vanavond op kamp(nawaka) tot de 17 ongeveer
Allen jammer dat je daar geen luiers kan dragen
 

DL_Matt

Nieuw lid
Deel 3: Ochtendrituelen.

De volgende ochtend was nattig. Op twee manieren.
Afgezien van dat het tijdens de nacht gestortregend had was het ook in onze tent niet droog.

Ik was al nat van de avond, maar hoe zou het bij de anderen zijn?
Jonathan was al wakker en lag een boek te lezen, terwijl de anderen nog sliepen.
Ik had gezegd iedereen om 07:00 wakker te maken. Ik keek op mijn horloge: tien voor zeven.

Tien minuten later was het tijd om de rest uit hun slaap te halen. Sjoerd was ondertussen ook wakker geworden, dus alleen Mark sliep nog.
Op de, voor ons, gebruikelijke manier maakte we hem wakker door z’n slaapzak weg te trekken.

“Is het al ochtend? Vroeg Mark terwijl hij zijn slaapzak terug trok.
“Ja, dus kom op, uit de veren, douchen jij, want je hebt gelekt.” Zei ik.
Meteen leek Mark klaar wakker te zijn. Hij inspecteerde z’n slaapzak grondig, maar kon geen vlek vinden.
“Nee niet daar, kneus” antwoordde Sjoerd.
Mark keek naar beneden. In zijn plastic broekje zat een laagje pis.
“Ah, juist. Jullie nog droog”.
“Ik niet.” zei Sjoerd.
“De hele nacht niet droog geweest” antwoordde ik.
“Goh, Matthijs. Dat wisten we al. Ik ben nu nog droog.” Jonathan wachtte twee seconden en ging verder: “nu niet meer.”
“Seriously?” Zei Sjoerd. Jonathan knikte ja.
“Pas op het loopt er langs!” Riep Mark.
“Wat?!” Jonathan keek naar beneden en zag niks. “Helemaal niet, vuilak”.

Na hier iets te lang dan nodig was om gelachen te hebben stelde ik voor maar te gaan douchen.
“Ja Uhm.. ik moet eigenlijk eerst gaan schijten, en die plees hier zijn zo goor als wat!”
“Sjoerd, doe het gewoon in je luier. Je gaat toch douchen.” Antwoordde ik.
“Hmm.” Sjoerd nam een squat-houding aan, en vijf minuten later liepen we naar de douches.
Sportbroekjes over de luiers. “Stel je voor dat die mooie dames uit Zweden het zouden zien”, aldus Jonathan.

In de bosjes trokken we snel de sport- en plastic broekjes uit. Luier uit, sportbroekje weer aan. Althans, behalve Mark, want die stond eerst een minuut te plassen, alvorens z’n broekje weer aan te doen.
We gooiden de luiers in de container die Anton eerder had aangewezen, en spoelde de plastic broekjes onder de kraantjes af. Die konden in een klein lokkertje, welke bedoeld waren voor telefoons en dergelijke, daarna gingen de douches in.
Of althans, douches, het was een ruimte waar tegen de muur een aantal douchekoppen hing met één centrale kraan. Alles aan of alles uit, zonder enige vorm van privacy.

“Jammer nou dat de meiden naar België zijn” merkte Sjoerd op.
Ik kon nu een grap over zijn kuisheid gisteren avond, maar deed dat maar niet.
Ik zette de douches aan. Het water was verrassend warm voor zo’n campinghutje.
Mark was natúúrlijk weer z’n shampoo vergeten uit de tent mee te nemen, dus leende ik hem mijne uit.

Een minuut of tien later stond iedereen, met niks anders aan dan een sportbroekje en badslippers buiten het douchehok. We wikkelden de plastic broekjes in onze handdoeken en gingen terug naar de tent.
Toen we terug kwamen stond Hannah al eitjes voor het ontbijt te bakken.
“Zo jullie zijn vroeg.”
“Weten we wel, Kanga. We wilden gewoon douchen voordat iedereen tegelijk daar naar toe gaat.” Antwoordde Jonathan.
“Das logisch, maar we ontbijten pas over drie kwartier, schat.”
“Kunnen we ergens mee helpen?” Vroeg ik.
“Nou, als jullie nou eerst even je uniform aan doen kunnen jullie daarna de tafel dekken en eventueel spek opbakken.
“Strak plan.” antwoordde Jonathan.

We gingen de tent in om ons om te kleden, en een kleine vijf minuten later stonden we ontbijt klaar te maken.
Ondertussen kwam Anton ook uit zijn tent.
“Zo, vroeg uit de veren, wolfjes?”
“We helpen Kanga.” reageerde Sjoerd.
“Schatjes zijn het toch?” zei Hannah.
“Schattig is het zeker. Ik ga even douchen, als ik over 10 minuten niet terug ben is aan jullie de eer de rest wakker te maken.”
“Zullen we doen, Aad”. zei ik. En Anton kennende, hij is over 10 minuten niet terug.


Wordt vervolgd.
 

Luierikl

Superlid
Leuk verhaal! Zelf ook op scouting gezetten als bedplassen... vaak een kamp overgeslagen of toch stiekem een luier om krijgen van de leiding...
 

DL_Matt

Nieuw lid
Bijna een jaar later besloten dit weer eens op te pakken :)

Vanaf hier doen 2 nieuwe mensen hun intrede:
Astrid (“As” in het kort) en Birgit. Beide van de eerdergenoemde Zweedse scoutinggroep die op de plek naast ons kamperen. Hun rol wordt in het vervolg wat groter.

Deel 4: Spazieren nach Potsdam

Anton was inderdaad niet terug.
“Jongens, Aad is niet terug. Aan wie de eer?” Zei Sjoerd terwijl hij de trompet uit de grote kist haalde.
“Beer heeft de meeste longinhoud” reageerde Mark.
“Goofy, ik freedive af en toe. Ik speel geen trompet. Maar, ik doe het met plezier. Dat weet je.”
“Ga er voor!” Reageerde Jonathan.

Ik liep naar de tent van Karel, Josh, Jasper en Timo, en deed mijn best zo veel mogelijk lawaai te maken. Timo zat meteen rechtop en keen vertwijfeld om zich heen.
“Wakey Wakey. Ontbijt over 20 minuten.” Zei ik.
Jasper klaagde wat over de tijd.
“Ga douchen. Je stank zorgt voor metaalmoeheid in die trompet” reageerde Timo op Jasper.
“Je hoort je PL” zei ik.
Daarna herhaalde een dergelijk ritueel zich bij Peter, Sander, Anton jr. en Sam.

Aad was inmiddels terug, Jonathan was de tafel aan het dekken terwijl Hannah nog steeds bezig was met het ontbijt.
20 minuten later zaten we daar dan allemaal.

“Mag ik even de aandacht” zei Aad.
“Vandaag gaan we de stad verkennen. De PL’s worden zo ingelicht over de route, zodat jullie niet zoals vorig jaar in Italië de route kwijtraken en pas om 8 uur ‘s avonds weer terug zijn. De routetechnieken komen terug, probeer voor 12 uur op plaats F te zijn, daar lunchen we samen.”

Een kleine 2 uur later was het tijd om op pad te gaan.

“Hey Beer?” zei Jonathan
“Hmm? Wat is er?” antwoordde ik
“Zijn er onderweg WC’s?” vroeg Jonathan
“Erg weinig. Ongeveer elke 2 uur staat een plaspauze. De bosjes gaat ook niet in een stadscentrum. Ik snap je zorg denk ik”
“Dat denk ik ook.”

Jonathan sprokkelde de patrouille bij elkaar en legde de situatie uit.
We besloten na een kort conclaaf allemaal lekker geluierd de speurtocht te lopen. We kozen allemaal de discreetste luier en controleerden bij elkaar of er iets te zien was. Je moest het weten en heel goed kijken, anders viel het echt niet op. Iedereen nam in de dagrugzak ook 2 schone mee.
Geluierd en wel gingen we op pad.

Wij hadden route 2, dus we moesten al snel afscheid nemen van de anderen.
Op rustplaats A, was er ongeveer 15 min pauze voordat we richting B moesten.

Sjoerd gaf aan te moeten plassen.
“We zijn nog niet in Potsdam. Pak de bosjes” zei ik.
“Weet je wat” zei Sjoerd, “ik plas gewoon lekker in die luier. Het maakt toch niet uit”.
“En je kan in die een liter kwijt, dus die zit voorlopig niet vol. Ik doe trouwens mee” Reageerde Jonathan.

Nog geen minuut later zat iedereen in de luier te plassen. Het had iets vreemd gezellig. De schaamte die de anderen eerst hadden betreffende het bedplassen was omgeslagen in het gewoon lekker vinden. Ik vond het leuk.

We liepen verder. Onderweg kwamen we Astrid en Birgit tegen.

“Hej!” Riep ik.
“Oh, Hej Mattias” antwoordde Birgit.
Ik vroeg wat ze aan het doen waren. Ze moesten boodschappen voor het kamp gaan halen.
Na ongeveer 10 minuten met hen dezelfde kant uit te lopen en wat kletsen moesten zij afslaan. We spraken af elkaar vanavond weer even te spreken.

We kwamen aan bij punt B en hadden 5 minuten rust volgens het schema.
“Plaspauze?” zei Mark
“Ook hier geen WC’s, dus dan maar de andere oplossing” zei ik.

Met een nu toch wel vol rakende lekker warme luier liepen we allemaal verder naar punt C. Daar waren WC’s dus we daar zouden we een schone aan gaan doen.
 

Bedplasser91

Plasticbroekjesfan!
Leuk dat er weer een vervolg is ;) Ben benieuwd hoe het verder gaat met de bedplassers!

Dat de schaamte voor bedplassen verdwijnt ten opzichte van mekeer als meerderen dat hebben, dat klopt trouwens wel. Heb ik als langdurige bedplasser indertijd bij Scouting gemerkt en ook op schoolreisje van de basisschool, toen er op schoolreisje nog vier jongens in bed bleken te plassen.
 
Bovenaan