Mijn eerste, deels waargebeurde, verhaal op het forum, hopelijk valt het in de smaak.
Even voorstellen:
Matthijs: beter bekend als Matt. De ik persoon, en patrouilleleider (PL) van de Wolven. De oudste van de groep en de minst onschuldige. Als enige 16 omdat hij een extra jaar bij de Scouts doet. Bijnaam: Beer.
Jonahtan: de assistent-patrouilleleider (APL) van de Wolven. Wijsneus, is goed in anderen zijn werk laten doen. Kan geen twee dingen tegelijk. Bijnaam: Simon.
Mark: Simpele ziel, woont in een pleeggezin, kan niet tegen alcohol. Bijnaam: Goofy.
Sjoerd: Graatmager, maar zo lui als wat. De op één na oudste, en luistert daarom alleen naar Matthijs. Bijnaam: Theodore, meestal Theo.
Anton: De begeleider van de scouts. Van het type ‘niet boos te krijgen’. Bijnaam: Aad.
Hannah: De kokkin van ons zomerkamp. Overzorgsaam moederfiguur, geliefd bij iedereen. Noemt iedereen ‘schat’ of ‘liefje’. Bijnaam: Kanga.
Andere scouts: Karel, Josh, Jasper, Timo, Peter, Sander, Anton & Sam.
Zaterdag ochtend, de laatste opkomst voor het Zomerkamp. Iedereen was in een gezellige bui, en wilde liever nu dan over morgen vertrekken.
De jongens gingen naar Duitsland, op een terrein bij Potsdam, de meisjes naar Sint-Niklaas in België.
Aan de ene kant van de gepionierde keuken zaten alle meisjes, aan de andere kant alle jongens.
Het programma werd bekend gemaakt, en in onze bijna militaire manier van doen ging iedereen aan de slag.
De meiden gingen koken, de jongens waren de kampkisten* voor ons kamp aan het controleren, ik ging met mijn patrouille* het vuur stoken voor de dames om later op te kunnen koken. Mark was weer lekker onhandig als altijd, en kreeg het weer voorelkaar om met zijn, veel te botte, zakmes zichzelf te snijden.
“Sukkeltje” riep Jonahtan.
“Ik krijg tenminste geen bijl op m’n snufferd” antwoordde Mark,
“Dat was één keer”.
Het is waar, Jonahtan lukt het een bijl in z’n gezicht te krijgen bij het hakken. Hij was aan bedenken wat te eten en dat ging niet samen.
“Kom op dames, het vuur stookt zichzelf niet!” riep Anton vanuit de keuken.
“Sorry Aad, Theo doet niks.” zei Jonahtan.
“Chop-Chop Sjoerd!” reageerde Anton.
“Je bent m’n moeder niet” antwoordde Sjoerd, waarop ik hem zei aan het werk te gaan, zoals altijd luisterde hij wel naar mij.
Een kleine drie kwartier later konden we eten.
We zaten allemaal in patrouilles verspreid over het veld over het kamp te praten.
Aad kwam bij ons zitten.
“Er is iets wat me is opgevallen. Jullie zijn met z’n vieren de oudsten van de groep. Behalve Matthijs allemaal 15. Op het aanmeldingsformulier zag ik dat jullie, opnieuw, behalve Matthijs, allemaal nog bedplassen.”
Ik was verbaasd, dit was ons eerste kamp in deze patrouille. Daarvoor was niemand van hen ooit op zomerkamp meegeweest. Zou dat de reden zijn?
“Ik heb contact gehad met jullie ouders,” ging Anton verder, “jullie slapen met z’n vieren in één tent. Matthijs, ik neem aan dat ik op jou kan vertrouwen dit geheim te houden voor de anderen?”
“Natuurlijk” antwoordde ik.
“Mooi, jullie ouders geven jullie voldoende luiers mee, en per persoon twee plasticbroekjes. Die gaan in jullie tentkist*. Neem dus zo min mogelijk waardevolle dingen mee, er is amper ruimte over. Eventuele natte slaapzakken moeten in het gras drogen dus voorkom lekken. Alles helder?”
“Zeker Aad!” riepen we allemaal.
Anton liep verder. Ik vroeg de anderen of ze het erg vonden dat ik het nu wist.
“Totaal niet” zei Mark. “Ik ben blij met de andere bedplassers in een tent te liggen”.
Iedereen deelde zijn mening.
“Één nadeel” zei ik.
“Wat dan?” Vroeg Sjoerd.
“Nu moet ik besparen op de alcohol die ik mee ga nemen”.
Hoewel het twee jaar geleden verboden is, bestaat de traditie onder de PL’s om tijdens de begeleidingloze PL-Hike de avond totaal dronken te worden nog steeds.
“Geen probleem joh! We gaan naar Duitsland, daar kan je overal alcohol kopen!” zei Jonahtan.
Die alcohol was eigenlijk mijn minste gedachte. Wat niemand wist, ik ben sinds een jaar DL. Toen ik hoorde dat ik bij bedplassers moest slapen omdat ik de oudste was en ze mij vetrouwden begonnen de ideeën al.
Ik bedacht me dat ik heel graag met een luier en plasticbroekje aan wilde slapen, maar had geen idee hoe dat los te peuteren, aangezien Adriaan in de groep had gezegd dat ik geen bedplasser meer was.
Ik besloot er met Jonahtan over te praten, onder het motto van een 1-op-1 PL/APL gesprek.
“Simon, dit ga jij heel raar vinden, maar ik wou je vragen of je een extra pak luiers mee wil nemen.”
“Hoezo? Geen probleem hoor, maar hoezo?”
“Dat leg ik je in Duitsland, waar de anderen bij zijn uit. Tot dan heb ik je niks gevraagd, en ging dit gesprek over de corvé klusjes.”
“Oké, denk ik”
Wordt vervolgd!
Edits: Spelfoutjes, oeps.
—————
* Kampkist: Kist met dingen als pannen, bestek, afwasborstels etc. Elke patrouille heeft er een.
* Patrouille: Subgroep van scouts van 4 of 5 personen.
* Tentkist: Kist met hangslot die áltijd in de tent staat om waardevolle spullen veiliger op te bergen.
Even voorstellen:
Matthijs: beter bekend als Matt. De ik persoon, en patrouilleleider (PL) van de Wolven. De oudste van de groep en de minst onschuldige. Als enige 16 omdat hij een extra jaar bij de Scouts doet. Bijnaam: Beer.
Jonahtan: de assistent-patrouilleleider (APL) van de Wolven. Wijsneus, is goed in anderen zijn werk laten doen. Kan geen twee dingen tegelijk. Bijnaam: Simon.
Mark: Simpele ziel, woont in een pleeggezin, kan niet tegen alcohol. Bijnaam: Goofy.
Sjoerd: Graatmager, maar zo lui als wat. De op één na oudste, en luistert daarom alleen naar Matthijs. Bijnaam: Theodore, meestal Theo.
Anton: De begeleider van de scouts. Van het type ‘niet boos te krijgen’. Bijnaam: Aad.
Hannah: De kokkin van ons zomerkamp. Overzorgsaam moederfiguur, geliefd bij iedereen. Noemt iedereen ‘schat’ of ‘liefje’. Bijnaam: Kanga.
Andere scouts: Karel, Josh, Jasper, Timo, Peter, Sander, Anton & Sam.
Zaterdag ochtend, de laatste opkomst voor het Zomerkamp. Iedereen was in een gezellige bui, en wilde liever nu dan over morgen vertrekken.
De jongens gingen naar Duitsland, op een terrein bij Potsdam, de meisjes naar Sint-Niklaas in België.
Aan de ene kant van de gepionierde keuken zaten alle meisjes, aan de andere kant alle jongens.
Het programma werd bekend gemaakt, en in onze bijna militaire manier van doen ging iedereen aan de slag.
De meiden gingen koken, de jongens waren de kampkisten* voor ons kamp aan het controleren, ik ging met mijn patrouille* het vuur stoken voor de dames om later op te kunnen koken. Mark was weer lekker onhandig als altijd, en kreeg het weer voorelkaar om met zijn, veel te botte, zakmes zichzelf te snijden.
“Sukkeltje” riep Jonahtan.
“Ik krijg tenminste geen bijl op m’n snufferd” antwoordde Mark,
“Dat was één keer”.
Het is waar, Jonahtan lukt het een bijl in z’n gezicht te krijgen bij het hakken. Hij was aan bedenken wat te eten en dat ging niet samen.
“Kom op dames, het vuur stookt zichzelf niet!” riep Anton vanuit de keuken.
“Sorry Aad, Theo doet niks.” zei Jonahtan.
“Chop-Chop Sjoerd!” reageerde Anton.
“Je bent m’n moeder niet” antwoordde Sjoerd, waarop ik hem zei aan het werk te gaan, zoals altijd luisterde hij wel naar mij.
Een kleine drie kwartier later konden we eten.
We zaten allemaal in patrouilles verspreid over het veld over het kamp te praten.
Aad kwam bij ons zitten.
“Er is iets wat me is opgevallen. Jullie zijn met z’n vieren de oudsten van de groep. Behalve Matthijs allemaal 15. Op het aanmeldingsformulier zag ik dat jullie, opnieuw, behalve Matthijs, allemaal nog bedplassen.”
Ik was verbaasd, dit was ons eerste kamp in deze patrouille. Daarvoor was niemand van hen ooit op zomerkamp meegeweest. Zou dat de reden zijn?
“Ik heb contact gehad met jullie ouders,” ging Anton verder, “jullie slapen met z’n vieren in één tent. Matthijs, ik neem aan dat ik op jou kan vertrouwen dit geheim te houden voor de anderen?”
“Natuurlijk” antwoordde ik.
“Mooi, jullie ouders geven jullie voldoende luiers mee, en per persoon twee plasticbroekjes. Die gaan in jullie tentkist*. Neem dus zo min mogelijk waardevolle dingen mee, er is amper ruimte over. Eventuele natte slaapzakken moeten in het gras drogen dus voorkom lekken. Alles helder?”
“Zeker Aad!” riepen we allemaal.
Anton liep verder. Ik vroeg de anderen of ze het erg vonden dat ik het nu wist.
“Totaal niet” zei Mark. “Ik ben blij met de andere bedplassers in een tent te liggen”.
Iedereen deelde zijn mening.
“Één nadeel” zei ik.
“Wat dan?” Vroeg Sjoerd.
“Nu moet ik besparen op de alcohol die ik mee ga nemen”.
Hoewel het twee jaar geleden verboden is, bestaat de traditie onder de PL’s om tijdens de begeleidingloze PL-Hike de avond totaal dronken te worden nog steeds.
“Geen probleem joh! We gaan naar Duitsland, daar kan je overal alcohol kopen!” zei Jonahtan.
Die alcohol was eigenlijk mijn minste gedachte. Wat niemand wist, ik ben sinds een jaar DL. Toen ik hoorde dat ik bij bedplassers moest slapen omdat ik de oudste was en ze mij vetrouwden begonnen de ideeën al.
Ik bedacht me dat ik heel graag met een luier en plasticbroekje aan wilde slapen, maar had geen idee hoe dat los te peuteren, aangezien Adriaan in de groep had gezegd dat ik geen bedplasser meer was.
Ik besloot er met Jonahtan over te praten, onder het motto van een 1-op-1 PL/APL gesprek.
“Simon, dit ga jij heel raar vinden, maar ik wou je vragen of je een extra pak luiers mee wil nemen.”
“Hoezo? Geen probleem hoor, maar hoezo?”
“Dat leg ik je in Duitsland, waar de anderen bij zijn uit. Tot dan heb ik je niks gevraagd, en ging dit gesprek over de corvé klusjes.”
“Oké, denk ik”
Wordt vervolgd!
Edits: Spelfoutjes, oeps.
—————
* Kampkist: Kist met dingen als pannen, bestek, afwasborstels etc. Elke patrouille heeft er een.
* Patrouille: Subgroep van scouts van 4 of 5 personen.
* Tentkist: Kist met hangslot die áltijd in de tent staat om waardevolle spullen veiliger op te bergen.