Verhaal Klaar Tobias en de Luiers (1)

[zhboy]

Deel 4​

“Hé, ze voelen best wel licht en zacht aan” Zei de moeder van Tobias. Om dat te bewijzen nam ze het pak van haar zoon over en gaf het broekje in zijn handen. “Dat klopt.” Merkte de jongen op. Hij schrok van zijn eigen antwoord. Had hij nou echt serieus aan het broekje gevoeld? Datgene dat hij net nog nooit meer wou zien? “Waarom trek je hem niet even aan?” Nam zijn moeder het woord. “Dan weet je gelijk hoe dat voelt.” Tobias aarzelde. Eigenlijk wou hij zijn moeder voor gek uitmaken, maar op hetzelfde moment voelde hij ook nieuwsgierigheid opkomen. Tobias’ moeder wachtte niet op haar aarzelende zoon en ging op haar knieën voor hem zitten. Behendig maakte zij zijn broek los, die geruisloos op de grond zakte. Toen bracht ze haar handen naar zijn onderbroek.

“Niet doen!” Riep Tobias. “O ja, sorry.” Reageerde zijn moeder. “Soms moet ik echt nog wennen dat je al twaalf bent. Bij je broertje kan ik dat nog wel doen, maar bij jou natuurlijk niet. Roep je als je klaar bent?” Zonder het antwoord af te wachten, liep Tobias’ moeder zijn kamer uit en sloot de deur achter zich. Zo stond Tobias nu alleen midden en zijn kamer, met zijn broek op zijn enkels en een Drynite in zijn handen. Wat moest hij nou doen? Vroeg de jongen zich af. Hij had een beetje de neiging het broekje een gooi te geven, maar hij wist ook wat zijn moeder van hem verwachtte. En om eerlijk te zijn was zijn nieuwsgierigheid nu ok wel aardig groot geworden.
“Ben je al zo ver?” Klonk uit vanuit de gang. “Nee.” Antwoordde Tobias. Hij nam zijn besluit. De Drynite vloog zijn bed op. Toen schoof hij zijn onderbroek naar beneden, totdat ook die op zijn enkels lag. Tobias stapte uit de broeken en draaide zich naar zijn bed. Zenuwachtig pakte hij de Drynite weer. Al snel had hij uitgevonden wat de voorkant was. Hij vond de tekening op de voorkant eigenlijk best wel leuk. Tobias stapte met een been in de opening, toen met het andere been. Nu nam hij de rand van het broekje tussen beide handen. Terwijl hij van spanning zijn adem inhield, trok Tobias het broekje om hoog. Totdat het niet verder kon.

Tobias verbaasde zichzelf. Hij had zomaar een luierbroekje aangetrokken! “Ben je al klaar?” Klonk het door de deur. “Ja hoor”. Antwoordde Tobias eerlijk. Shit, had hij dat nu wel moeten zeggen? Veel tijd om daar over na te denken had hij niet, want in de deuropening verscheen zijn moeder al. Tobias had de neiging zijn handen voor zijn kruis te doen, maar besefte dat dat geen zin had bij zijn moeder. “Hij staat je goed hoor. Zit hij ook lekker?” Dat was een vraag waar de jongen nog totaal niet over had nagedacht. Maar lang hoefde zijn moeder niet op het antwoord te wachten. “Eigenlijk wel ja. Het voelt best normaal” Was het eerlijke antwoord van haar zoon. Tobias merkte hoe vreemd vertrouwd het broekje aanvoelde. Als hij eerlijk was naar zichzelf, zat hij zelfs lekkerder dan sommige onderbroeken die hij had.

“Draai je eens om, dan kan ik je goed bekijken.” Zei zijn moeder. Tobias deed wat hem gevraagd werd. “Ja, hij staat je echt goed.” Merkte zijn moeder op. “Kom eens mee.” Wenkte ze. Achter zijn moeder aan liep de jongen zijn kamer uit, naar de kamer van zijn ouders. “Ga maar voor de spiegel staan, dan kan je het zelf zien.” Aan de kledingkast van zijn ouders hing een manshoge spiegel en daar zette zijn moeder hem nu voor. Tobias nam het beeld dat hij zag goed in zich op. “Je hebt eigenlijk best gelijk.” Zei hij. “Waarmee?” Vroeg zijn moeder. Tobias bedoelde dat dat luierbroekje hem best goed stond. Maar dat kon je toch eigenlijk niet hardop zeggen? “Bedoel je dat hij je goed staat?” Vroeg zijn moeder, die de gevallen stilte opving. “Zachtjes knikte Tobias. “Leuk toch?” Tobias keek zijn moeder verbaasd aan. Meende ze dat nou? Vond ze het echt leuk dat een luierbroekje goed stond bij haar zoon van twaalf? “Maar ik ga nu thee zetten. Kom je ook zo?” Zei zijn moeder en liep de kamer uit, haar zoon alleen achterlatend.

Na een laatste keer naar zichzelf te hebben gekeken in de spiegel, liep Tobias weer terug naar zijn kamer. Tot zijn eigen verbazing twijfelde hij wat hij zou doen: zijn onderbroek weer aantrekken of in de Drynite blijven. Hij nam zijn besluit en schoof het broekje naar beneden. Hij voelde een soort teleurstelling opkomen. Toch stapte hij uit het broekje en trok zijn onderbroek weer aan. Op een of andere manier leek die nu wel minder goed te zitten dan daarnet. Na ook zijn broek aangetrokken te hebben, liep Tobias zijn kamer uit. Beneden zou zijn moeder waarschijnlijk al klaar zitten met de thee.

 

[luieluieraar]

leuk weer

 

[janend]

Gewldig ga zo door !1

 

[diaperlovergirl]

In een woord geweldig. Een geweldig verhaal en de kleine stukjes laten je elke dag kijken of je weer een stukje hebt geplaatst. Je weet de interesse goed te wekken bij je lezers.

 

[hoi123]

Top weer!

Ik kijk twee keer perdag of er al een vervolg is ;D

 

[rog]

Leuk ben benieuwt hoe het verder gaat !1

 

[zhboy]

Top weer!

Ik kijk twee keer perdag of er al een vervolg is ;D

Zo snel schijf ik niet hoor.

 

[zhboy]

Deel 5​

“Ha, ben je daar al?” Reageerde zijn moeder toen Tobias de woonkamer in liep. “Heb je hem nog aan?” Tobias schudde van nee. Ze dacht toch niet dat hij beneden in dat ding ging rondlopen? Al was het maar omdat de rest van de familie elk moment kon thuiskomen. “Jammer hoor. Van mij had je hem best aan mogen houden. Nou ja, misschien later nog eens. Ik vond hem in elk geval erg goed bij je staan. Maar dat wist je geloof ik al.” De jongen knikte. Ja, dat had ze al verteld. “Wil je er nu vaker eentje dragen?” “Hou je mond.” Riep Tobias bijna naar zijn moeder. Niet dat ze die vraag niet had mogen stellen, maar op dat zelfde moment zag Tobias zijn vader en broertje door de achtertuin aan komen lopen. En hij wou absoluut niet dat zij iets zouden meekrijgen van hun gesprek.

“Goeie middag beiden.” Zei de vader van Tobias toen hij de achterdeur weer achter zich had dichtgetrokken. Het broertje van Tobias was zonder iets te zeggen doorgerend naar de gang en had daar zijn spullen neergegooid. Leon was de sportieve van de twee broertjes en was net naar een voetbaltoernooi geweest. Nu kwam hij weer terug de woonkamer in lopen en liet zich naast Tobias op de bank ploffen. “Thee!” Riep hij. Tobias moest er een beetje om lachen. Soms kon zijn broertje best op een onbeschofte manier uit de hoek komen, zonder dat hij daar voor gestraft werd. Dat zou hij zelf eens moeten proberen, dan zou hij echt problemen krijgen. Zou dat door hun leeftijd komen, of werd er van zijn broertje gewoon meer gepikt?

“En? Hebben de shoppers nog wat gekocht?” Nam Tobias’ vader weer het woord. Terwijl zijn moeder met de theepot en kopjes kwam aanlopen, begon ze op te noemen wat ze zoal hadden gehaald. “Shampoo, brood, vlees….” Hoorde de jongen zijn moeder zeggen en keek haar streng aan. Als ze het maar niet in haar hoofd durfde te halen om over die broekjes te beginnen. Even keek zij hem aan. Zou ze het dan toch gaan zeggen? “Ja, dat was het eigenlijk wel. We hebben niks bijzonders gehaald.” Tobias kon een voorzichtige zucht van opluchting niet tegenhouden. Hij was dan ook blij dat, terwijl zijn moeder de thee begon in te schenken, het gesprek van onderwerp veranderde.

Na twee koppen thee gedronken en een heel pak koekjes naar binnen gewerkt te hebben, stond Tobias op. “Ik ga effe naar boven hoor.” Zei hij. “Het is ‘even’.” Merkte zijn vader op. “Alleen kleuren kunnen effen zijn.” Tobias zuchtte diep. Wat kon zijn vader af en toe toch zeuren over zijn Nederlands. Tobias besloot dan ook om niet te reageren op de opmerking van zijn vader en liep door naar de trap. “Ik ga ook naar boven!” Hoorde hij zijn broertje achter hem roepen. “Als jullie maar op tijd beneden zijn voor het eten.” Zei hun moeder. Natuurlijk zou Tobias daar op letten, hoewel hij wist dat zijn moeder hen toch wel zou roepen.

Tobias liep de laatste paar treden van de trap omhoog. Vanaf de treden kon je al zijn kamer inkijken. Uit automatisme deed hij dat dan ook. Maar waar dat normaal niet tot een reactie leidde, daar schrok Tobias zich nu kapot. Midden in zijn kamer lagen nog het pak Drynites en het gedragen broekje! En dat terwijl zijn broertje vlak achter hem liep. Die kon dat dus ook zo zien, iets dat Tobias absoluut niet wou. Nog op de trap zette Tobias een volle sprint in. In een vloeiende beweging gooide hij zijn deur achter zich dicht en dook hij naar het pak en het broekje. Hij opende zijn kast en gooide alles er in. Met een klap sloeg zijn kastdeur weer dicht. En dat was maar net op tijd. Op hetzelfde moment keek Tobias’ broertje om de deur. “Wat is er?” Vroeg hij. “Niks.” Antwoordde Tobias. Aan het gezicht van Leon was te zien dat hij zijn grote broer niet echt geloofde, toch vroeg hij niet verder en liep naar zijn eigen kamer.

 

[zhboy]

Deel 6​

Het was net na tien uur. De avond was al aardig gevorderd en Tobias’ broertje lag al een tijd in zijn bed. “Zeg jongeman.” Verstoorde Tobias’ moeder de stilte die gevallen was door het tv-kijken. “Zou het misschien zo kunnen zijn dat het tijd voor je bed is?” Tobias schudde heftig zijn hoofd. “Nee hoor, dat zie je verkeerd.” Was zijn antwoord. “Nou toch echt wel hoor. Naar boven, douchen en je bed in.” Met frisse tegenzin deed de jongen maar wat hem gezegd werd. Zijn moeder was toch nooit van gedachten te veranderen, zelfs niet als zijn vader toevallig wel een keer zijn kant koos. Om niet te snel te gaan, slofte Tobias richting de trap, die desondanks te snel naar zijn zin bereikt werd. Nog trager nam Tobias één voor één de treden naar boven.

Eenmaal op zijn kamer kleedde de jongen zich uit. Nog alleen in zijn onderbroek, opende hij zijn kast om een schone onderbroek te pakken. Maar op het moment dat hij zijn kastdeur opende, viel er wat uit de kast voor zijn voeten. Het pak luierbroekjes, bedacht Tobias zich. Snel pakte hij het op en gooide hem terug. Hij wou echt geen enkele kans lopen dat iemand ze zou zien. Dan zou hij heel wat uit te leggen hebben, en of hij dat wel kon wist hij zelf niet eens. Na zijn kast weer dicht gedaan te hebben, liep Tobias naar de douche. Niet veel later raakten de eerste stralen warm water zijn lichaam.

Bong, bong! Klonk het op de douchedeur. “Zeg Tobias, ben je door het doucheputje gespoeld of wat? Je staat er al uren onder.” Tobias herkende door het geruis van het water de stem van zijn moeder. Heb je die weer, dacht hij. Zijn moeder vond altijd dat hij te lang douchte. “Ik sta er net onder!” Riep hij bijna boos naar zijn moeder. “Net? Net een kwartier zal je bedoelen.” Wat kon zijn moeder toch overdrijven. Het was hoogstens vijf minuten. Om dat voor zichzelf te bewijzen, keek hij naar de klok die in de badkamer hing. Krijg nou wat, dacht hij. Zijn moeder had nog gelijk ook! “Ik schiet op!” Riep hij dan ook naar zijn moeder en hij draaide de kraan dicht. In een mum van tijd had hij zich afgedroogd en zijn onderbroek aangetrokken. Met een handdoek om zijn middel, verliet hij de badkamer.

“Zo, jij bent ineens snel. Je kan het dus toch.” Waren de eerste woorden van Tobias’ moeder, die in de gang op hem stond te wachten. “Maar niet zo gek hoor, dat je er zo lang over doet, met zo’n brede borstkas.” Tobias keek naar beneden, naar wat zijn moeder zag. Hij begreep maar al te goed dat wat ze zei een grapje was. Als er iemand juist geen brede borstkas had, was hij het wel. Zelfs zijn broertje was steviger gebouwd. Maar dat vond hij zelf eigenlijk niet eens zo erg. Zonder op de opmerking van zijn moeder te reageren, liep de jongen dan ook zijn kamer in, de deur achter zich sluitend. Tobias zag dat zijn moeder zoals gewoonlijk de gordijnen al had dichtgedaan. Hij trok de handdoek van zijn lichaam en pakte zijn shirt onder zijn kussen vandaan. Toen hij die had aangetrokken, kroop hij onder zijn dekbed.

“Lig je al?” Vroeg de moeder van Tobias door de deur. “Ja hoor. Ik lig.” Was zijn antwoord. Hierop opende zijn moeder de deur. “Doe je op tijd het licht uit en je ogen dicht?” Vroeg zijn moeder. Ze was zich maar al te bewust dat haar zoon daar aardig goed mee tijd kon rekken. “Ja hoor, dat zal ik doen.” Zei Tobias met een lichte zucht van teleurstelling. Waarom had zijn moeder nu al door wat hij wou doen? “Daar vertrouw ik op, slaap lekker.” Zei zijn moeder en gaf hem een aai over zijn bol en een kus op zijn wang. En hoewel hij dat eigenlijk iets vond voor kleine kinderen, liet hij dat maar al te graag door zijn moeder doen.

“Heb je je broekje aan?” Vroeg Tobias’ moeder plotseling, terwijl ze al bijna bij zijn kamerdeur was. “Tuurlijk, ik ga toch niet in m’n nakie slapen?” Antwoordde de jongen verbouwereerd. Hoe kon zijn moeder dat nou denken. “Ik bedoel je luierbroekje.” Reageerde zijn moeder half lachend. Tobias keek zijn moeder verbaasd aan. Wou ze nou echt dat hij daar in ging slapen? Zijn moeder kon die vraag van zijn gezicht lezen. “Ze heten niet voor niks dryNITE. Ze zijn dus voor ’s nachts bedoeld, om in te slapen.” Dat vond de jongen best wel logisch klinken. Maar hij twijfelde of hij dat wel zou gaan doen. “Kom trek aan. Mocht het niet bevallen, dan kan je vannacht alsnog iets anders aantrekken.” Met deze woorden en haar overtuigende stem, wist Tobias’ moeder haar zoon over te halen. Hij sloep het dekbed opzij en liep naar zijn kast. Met een vreemd gevoel van gene en nieuwsgierigheid haalde Tobias het pak tevoorschijn en pakte hij er een broekje uit. Hij gooide het broekje op zijn bed en bracht zijn handen naar de rand van zijn onderbroek. Toen keek hij zijn moeder aan. Die begreep wat zijn blik betekende. “Oké, oké, ik ga al. Geef even een seintje als je klaar bent.”

Niet veel later stapte Tobias die avond voor de tweede keer zijn bed in. Dit keer echter niet in zijn onderbroek, maar in een Drynite. Toen hij lag, nam hij het gevoel in zich op. Eigenlijk voelde het broekje ook liggend lang niet slecht aan. “Ik lig!” Riep Tobias vervolgens. Op dat seintje stapte zijn moeder weer zijn kamer in. “En? Hoe ligt dat?” Vroeg ze geïnteresseerd. “Gaat wel.” Antwoordde de jongen. “Slaap lekker dan.” Zei Tobias’ moeder en ze gaf hem voor de tweede keer die avond een aai over zijn bol en een kus op zijn wang.

 

[hoi123]

Top weer

 

[PietjeDL]

Cool verhaal!

 

[luieluieraar]

gaaf verhaal

 

[Ashy]

ik kan niets anders zeggen dan super.
ook een paar kleine herkenbare dingen voor mij zelf.
dat maakt het denk ik nog interessanter.

ga zo door !1

 

[luierdromer]

Een top verhaal.
Mag nog veel meer bij

 

[ikkuh!]

leuk verhaal !1

 

[WhaleKing]

Leuk, goed verhaal. Komt er een vervolg?

 

[jong baby]

Super verhaal .

 

[zhboy]

Leuk, goed verhaal. Komt er een vervolg?

Ik ben bezig met het volgende deel, maar dat schiet helaas even niet op. Geduld dus graag.

 

[diaperdrenthe]

Leuk, goed verhaal. Komt er een vervolg?

Ik ben bezig met het volgende deel, maar dat schiet helaas even niet op. Geduld dus graag.

het is soms vervelend om zo lang te wachten op je verhaal. Maar als hij er nou eenmaal dr is. Dan is de beloning waard.
Kijk ook uit na je volgende deel.
!1

 

[zhboy]

Deel 7​

“Opstaan, opstaan! De zon gaat alweer bijna onder!” Tobias was met een klap wakker. Zijn moeder had best wel een harde stem, zeker als je lag te slapen. “Jongeman, sta je vandaag nog op of wat was je van plan?” Tobias keek op zijn wekker. Die gaf al tien uur aan! Normaal was hij echt niet later uit zijn bed dan een uur of acht. Voor zo’n beetje het eerst in zijn leven had hij zich verslapen. Snel gooide hij dan ook zijn dekbed op zij en ging op de rand van zijn bed zitten. “En? Lekker geslapen” Vroeg zijn moeder. “Best wel.” Antwoordde Tobias. “Dus je hebt geen last gehad van je broekje?” Nu was Tobias helemaal wakker. Hij had er totaal niet meer aan gedacht dat hij die Drynite aan had. Hij schudde van nee. Hij had er geen last van gehad. “Ik heb eigenlijk haast nooit zo goed geslapen.” Bekende hij eerlijk. Deze bekentenis zorgde ervoor dat hij ging blozen. Als zijn moeder maar niet dacht dat hij het echt fijn vond of zo. “Dat is dan goed. Ga maar ontbijten dan.” Tobias stond op en pakte zijn badjas. Nadat hij die had aangetrokken, bleef hij even aarzelen. Zou hij met die Drynite aan naar beneden gaan, of zou hij toch maar gewoon een onderbroek aantrekken? Het was zijn moeder die de knoop voor hem doorhakte. Ze gaf hem een klein duwtje naar de gang. “Hup hup, je eten wacht. En dat broekje merkt niemand hoor.” Tobias besloot te doen wat zijn moeder wou en liep de trap af.

“Ook goeiemorgen.” Zei Tobias’ vader toen zijn zoon de keuken in liep. “Kon je de uitgang van je bed niet vinden?” Hoewel zijn vader meester was in het maken van flauwe, nietszeggende opmerkingen, moest Tobias toch wel licht lachen. Hij gaf geen antwoord op de vraag, maar ging op zijn plek aan tafel zitten. “Hé broertje, zeggen we geen goeiemorgen meer?” Tobias keek naar degene die tegen over hem zat. Dat was zijn zus. “Een morgen zonder zorgen.” Begroette hij haar op de vaste manier. “Een dag met een lach.” Groette zij terug. Hoewel Tobias’ zus een paar jaar ouder was dan hij, voelde ze elkaar meestal goed aan hadden ze ook bijna nooit ruzie. Soms was zijn zus een soort van tweede moeder voor hem, maar gelukkig dan wel eentje die hem niet naar zijn bed kon sturen.

Tobias had best wel honger en zijn ontbijt vloog dan ook naar binnen. Ook de kop thee die zijn zus voor hem had ingeschonken ging vlot naar binnen. “Proef je wel wat je eet?” Vroeg Tobias’ vader. Tobias keek hem vragend aan. Wat bedoelde zijn vader nou weer met die vraag? “Je eet alsof je leven er van af hangt.” Tobias had geen idee hoe hij hierop moest antwoorden. Maar gelukkig was daar zijn zus die voor hem opkwam. “Eten is een eerste levensbehoefte, dus kan je inderdaad zeggen dat zijn leven er van afhangt.” Hun vader zat nu even met een mond vol tanden. Eigenlijk had zijn dochter daar wel iets waars gezegd. Hij besloot dan ook niks meer te zeggen maar van tafel op te staan. Zijn zoon en dochter volgden zijn voorbeeld en met z’n drieën ruimden ze de tafel af.

Niet veel later was Tobias weer op weg naar zijn slaapkamer. Hij wou even snel gaan douchen en dan lekker van de dag gaan genieten. Tobias griste een onderbroek uit zijn kast en liep weer naar de deur van zijn kamer. Ondertussen knoopte hij zijn badjas los en hing die onderweg op. Toen hield hij in. Normaal liep hij in zijn shirt en onderbroek naar de douche, maar nu had hij een Drynite aan. Als hij nu doorliep, zou iemand dat kunnen zien. Wat moest hij nou dan doen? Eerst een onderbroek aantrekken? Of zijn badjas aandoen? Hij besloot om geen van twee te doen. In plaats daarvan opende Tobias voorzichtig zijn kamerdeur en keek om het hoekje. Nee, er was niemand die hem kon zien. Snel en geruisloos liep hij toen op zijn tenen en in zijn Drynite naar de badkamer. Opgelucht draaide de jongen de badkamerdeur achter hem op slot. Niemand zou hem meer kunnen zien.

Tobias trok zijn shirt over zijn hoofd uit en gooide hem in de was. Toen was zijn broekje aan de beurt. Snel en gemakkelijk trok hij hem uit. Toen kwam er een vraag in hem op. Waar moest hij het broekje laten? In de was hoorde hij zeker niet, maar dan wel in de afvalbak? Of moest die ergens anders in? Hij zou hem zeker niet in de afvalbak in de badkamer doen. Dan zouden de anderen hem misschien wel kunnen zien. Omdat hij de vraag zelf niet kon beantwoorden, gooide hij het broekje maar op de grond neer. Hij zou straks wel zien wat hij er mee zou doen. Nu was het tijd voor de warme stralen van de douche.

Na zich gedoucht te hebben en zich te hebben afgedroogd, trok de jongen zijn onderbroek aan. Dat was toch wel weer even wennen, na een hele nacht de Drynite gedragen te hebben. En echt lekkerder vond Tobias hem ook niet zitten. Na zichzelf even bewonderd te hebben in de spiegel, sloeg Tobias een handdoek om zijn middel en hij wou de badkamer uitlopen. Nog net op tijd zag hij de Drynite liggen. O ja, haast vergeten, bedacht hij zich. Snel raapte hij het broekje op en hij douwde het tussen zijn onderbroek en de handdoek. Vlug en zijn adem een beetje inhoudend liep de jongen vervolgens naar zijn kamer. Ook nu had niemand hem gelukkig met dat broekje betrapt. Zonder zorgen kon Tobias zich dan ook gaan aankleden.

Tobias had niet veel tijd nodig om zich aan te kleden. Binnen enkele minuten opende hij dan ook de deur van zijn kamer weer. Hij zag hoe zijn moeder haar kamer uit liep, de gang in. Hij wenkte haar. “Wat is er jongeman?” Vroeg ze. “Waar moet ik dat broekje laten?” Fluisterde Tobias. “Dat is een goeie vraag. Als je ze in je prullenbak doet, is die een beetje snel vol denk ik. Maar ik weet wel wat. Momentje.” Tobias’ moeder liep weer haar kamer in. Hij hoorde hoe ze daar wat rommelde. Voor hij het wist was zijn moeder al weer terug, dit keer met een plastic doos en deksel in haar handen. “Doe ze hier maar in en schuif hem onder je bed. Als hij vol is, geef je maar een seintje.” Dat vond Tobias een goed idee en hij nam de doos dan ook over. Op het moment dat hij de doos met de Drynite er in onder zijn bed schoof, drong er iets tot hem door. Had zijn moeder nou gezegd ‘als hij vol is’? Bedoelde ze nou dat hij vaker zo’n broekje moest dragen? Hij wuifde die gedachte weg. Nee, dat zou hij wel verkeerd begrijpen.