Verhaal Klaar Tobias en de Luiers (1)
- Onderwerp starter zhboy
- Startdatum
mrdiaper85
Krakende luiers zitten het lekkerst.
De schrijver is sinds begin februari niet meer online geweest zoals te zien is op zijn profiel dus de vraag blijft inderdaad of er nog een vervolg komt.
Weet niet of er iets met hem gebeurt is ofzo?
Tjah je weet natuurlijk nooit.
Weet niet of er iets met hem gebeurt is ofzo?
Tjah je weet natuurlijk nooit.
DatDiaperDoh_
Gewaardeerd Lid
dance
DatDiaperDoh_
Gewaardeerd Lid
dance
toet
Superlid
Beste Lezers,
Ik ben niet de oorspronkelijke schrijver van dit verhaal, maar ik vind het toch te mooi om zonder einde te laten. Vandaar dat ik probeer om er een vervolg aan vast te maken. Het is een probeersel, vandaar nog niet te lang, een klein A4tje in word. Laat het weten als ik fouten maak tegenover het oorspronkelijke verhaal of andere stijl en/of taalfouten te verbeteren heb.
Aan de oorspronkelijke schrijver: Mijn excuses dat ik dit doe zonder er toestemming voor te vragen. Alle begrip als je liever hebt dat ik dit vervolg verwijder. Ik hoop gewoon dat je dit vervolg kunt smaken, ik probeer mijn best te doen om het verder te schrijven in de geest van jou verhaal, zoals het tot nu toe was.
Aan de Mods: Indien dit ongepast is heb ik er geen problemen mee als je dit vervolg splitst naar een nieuw onderwerp of deze post van mij verwijder.
Deel 11
“Opstaan Tobias!” klonk het door de kamer terwijl zijn moeder de gordijnen open trok. “Het is vrijdag, straks is het weekend.” Tobias was vlug wakker. Hij voelde zich heerlijk uitgeslapen. De combinatie van het op tijd gaan slapen en het broekje had deugd gedaan.
“Doe je de plakkers zelf los?” vroeg zijn moeder. Plakkers? Tobias snapte het even niet. Over welke plakkers had ze … Oh ja, dié plakkers! Tobias keek onder zijn deken naar de luier. “zal zelf wel lukken.” antwoordde hij terwijl hij zich bedacht dat de luier eigenlijk wel super aanvoelt. Terwijl zijn moeder naar beneden ging zochten zijn vingers naar de plakkers en maakten ze los. Met spijt voor het comfortabele gevoel dat verdween trok hij hem van tussen zijn benen uit, smeet hem in de bak onder zijn bed en deed verder zijn kleren aan. Toch nog nagenietend van zijn goede nacht, ondanks de onderbroek nu die toch minder lekker zit ging hij gaan ontbijten. Hij schoof gelijk aan met zijn broertje aan tafel. “melk!” riep die meteen uit. “Rustig Leon” maande hun vader aan vanachter de koffie. “Je wordt wat groot om je nog kinderachtig te gedragen.” Tobias kreeg een rood hoofd bij kinderachtig. Snel keek hij rond, maar er was gelukkig niemand die het gemerkt had. Hij at vlug verder, ruimde zijn plek op en fietste samen met zijn zus naar school.
Thuis gekomen van school zat zijn moeder klaar met de thee. Leon was vlak daar voor ook al thuis gekomen. “Morgen gaan we kleren gaan kopen. Het is bijna winter en jullie zijn weer veel gegroeid over de zomer, er zijn koopjes.” zei de mama van Tobias terwijl ze allemaal hun jassen, schoenen en rugzakken aan het opbergen zijn.
“Nee mama!” riep Leon meteen uit. “er is morgen een belangrijke training!” Ook Tobias werd ongelukkig. Wist ze echt niets meer van kinderen? Hij had afgesproken met zijn vrienden om verder te bouwen aan het kamp, ze rekenden er echt op dat hij er bij ging zijn. “Moet dat echt mam? Kan je niet zonder ons?” zei Tobias terwijl hij aan tafel ging zitten en zijn thee nam. Zijn mama had het precies goed gedaan. Zijn lievelingstas, de juiste thee en een half klontje suiker. Net als altijd.
Moeder keek met 2 opgetrokken wenkbrauwen naar haar kinderen. Zo veel tegenspraak was ze niet gewoon. “Ik heb dat 2 jaar geleden ook al eens gedaan zonder jullie, achteraf waren jullie niet tevreden over wat ik gekozen had.”
“Mama, ze moeten dan maar niet klagen als ze niet mee willen. Kunnen we er geen gezellig dagje voor maken voor ons 2?” vroeg de zus van Tobias. Ogenblikkelijk kwam er een glimlach tevoorschijn op haar gezicht. Ze zag dat al helemaal zitten, een 'girls only shopping day'. Maar de praktische kant van haar was wel nog aan het tegenspartelen.
“Jongens, 2 voorwaarden”. “Ok!” riep Leon uit. “Wacht nu eventjes Leon, vanavond wil ik jullie wel helemaal opmeten, en alles wat we kopen voor jullie doe je ook effectief aan.” “Ok!” baste Leon opnieuw terwijl hij richting zijn kamer stoof om te gaan spelen.
“Dat is dan geregeld.” sloot de mama van Tobias af.
Verbaasd bleef Tobias heen en weer kijken tussen zijn mama, zus en verdwenen broer. Had hij dan niets meer in te brengen? Alles aandoen wat ze kopen, wat dan ook?
“Tobias, je kan me vertrouwen, ik vind wel wat comfortabele dingen voor jou.” zei Tobias' moeder na een kleine stilte. “Ik weet ook wel wat je wel en niet graag ziet. Het is eerder Leon die elke 5 minuten van gedachten wisselt.” Opgelucht haalde Tobias adem. Zijn moeder wist inderdaad wel goed wat comfortabel zat bij hem, denkend aan zijn slaapbroekje.
Met een gerust hart ging Tobias nog even op zijn Xbox gaan spelen tot het etenstijd was.
Ik ben niet de oorspronkelijke schrijver van dit verhaal, maar ik vind het toch te mooi om zonder einde te laten. Vandaar dat ik probeer om er een vervolg aan vast te maken. Het is een probeersel, vandaar nog niet te lang, een klein A4tje in word. Laat het weten als ik fouten maak tegenover het oorspronkelijke verhaal of andere stijl en/of taalfouten te verbeteren heb.
Aan de oorspronkelijke schrijver: Mijn excuses dat ik dit doe zonder er toestemming voor te vragen. Alle begrip als je liever hebt dat ik dit vervolg verwijder. Ik hoop gewoon dat je dit vervolg kunt smaken, ik probeer mijn best te doen om het verder te schrijven in de geest van jou verhaal, zoals het tot nu toe was.
Aan de Mods: Indien dit ongepast is heb ik er geen problemen mee als je dit vervolg splitst naar een nieuw onderwerp of deze post van mij verwijder.
Deel 11
“Opstaan Tobias!” klonk het door de kamer terwijl zijn moeder de gordijnen open trok. “Het is vrijdag, straks is het weekend.” Tobias was vlug wakker. Hij voelde zich heerlijk uitgeslapen. De combinatie van het op tijd gaan slapen en het broekje had deugd gedaan.
“Doe je de plakkers zelf los?” vroeg zijn moeder. Plakkers? Tobias snapte het even niet. Over welke plakkers had ze … Oh ja, dié plakkers! Tobias keek onder zijn deken naar de luier. “zal zelf wel lukken.” antwoordde hij terwijl hij zich bedacht dat de luier eigenlijk wel super aanvoelt. Terwijl zijn moeder naar beneden ging zochten zijn vingers naar de plakkers en maakten ze los. Met spijt voor het comfortabele gevoel dat verdween trok hij hem van tussen zijn benen uit, smeet hem in de bak onder zijn bed en deed verder zijn kleren aan. Toch nog nagenietend van zijn goede nacht, ondanks de onderbroek nu die toch minder lekker zit ging hij gaan ontbijten. Hij schoof gelijk aan met zijn broertje aan tafel. “melk!” riep die meteen uit. “Rustig Leon” maande hun vader aan vanachter de koffie. “Je wordt wat groot om je nog kinderachtig te gedragen.” Tobias kreeg een rood hoofd bij kinderachtig. Snel keek hij rond, maar er was gelukkig niemand die het gemerkt had. Hij at vlug verder, ruimde zijn plek op en fietste samen met zijn zus naar school.
Thuis gekomen van school zat zijn moeder klaar met de thee. Leon was vlak daar voor ook al thuis gekomen. “Morgen gaan we kleren gaan kopen. Het is bijna winter en jullie zijn weer veel gegroeid over de zomer, er zijn koopjes.” zei de mama van Tobias terwijl ze allemaal hun jassen, schoenen en rugzakken aan het opbergen zijn.
“Nee mama!” riep Leon meteen uit. “er is morgen een belangrijke training!” Ook Tobias werd ongelukkig. Wist ze echt niets meer van kinderen? Hij had afgesproken met zijn vrienden om verder te bouwen aan het kamp, ze rekenden er echt op dat hij er bij ging zijn. “Moet dat echt mam? Kan je niet zonder ons?” zei Tobias terwijl hij aan tafel ging zitten en zijn thee nam. Zijn mama had het precies goed gedaan. Zijn lievelingstas, de juiste thee en een half klontje suiker. Net als altijd.
Moeder keek met 2 opgetrokken wenkbrauwen naar haar kinderen. Zo veel tegenspraak was ze niet gewoon. “Ik heb dat 2 jaar geleden ook al eens gedaan zonder jullie, achteraf waren jullie niet tevreden over wat ik gekozen had.”
“Mama, ze moeten dan maar niet klagen als ze niet mee willen. Kunnen we er geen gezellig dagje voor maken voor ons 2?” vroeg de zus van Tobias. Ogenblikkelijk kwam er een glimlach tevoorschijn op haar gezicht. Ze zag dat al helemaal zitten, een 'girls only shopping day'. Maar de praktische kant van haar was wel nog aan het tegenspartelen.
“Jongens, 2 voorwaarden”. “Ok!” riep Leon uit. “Wacht nu eventjes Leon, vanavond wil ik jullie wel helemaal opmeten, en alles wat we kopen voor jullie doe je ook effectief aan.” “Ok!” baste Leon opnieuw terwijl hij richting zijn kamer stoof om te gaan spelen.
“Dat is dan geregeld.” sloot de mama van Tobias af.
Verbaasd bleef Tobias heen en weer kijken tussen zijn mama, zus en verdwenen broer. Had hij dan niets meer in te brengen? Alles aandoen wat ze kopen, wat dan ook?
“Tobias, je kan me vertrouwen, ik vind wel wat comfortabele dingen voor jou.” zei Tobias' moeder na een kleine stilte. “Ik weet ook wel wat je wel en niet graag ziet. Het is eerder Leon die elke 5 minuten van gedachten wisselt.” Opgelucht haalde Tobias adem. Zijn moeder wist inderdaad wel goed wat comfortabel zat bij hem, denkend aan zijn slaapbroekje.
Met een gerust hart ging Tobias nog even op zijn Xbox gaan spelen tot het etenstijd was.
beddenplasser
volwassen peuter
Ik vind het knap geschreven, maar ik vind het niet kunnen dat je het doet zonder toestemming van de oorspronkelijke auteur. Zet het voor mijn part in een nieuw verhaal onder een nieuwe titel en ik zal het met plezier lezen, maar hier hoort het wat mij betreft niet thuis.
toet
Superlid
Dank je wel, zie nieuw onderwerp
Tobias (vervolg)
Ik begrijp je goed. Het enige is dat toestemming vragen moeilijk is aan iemand die sinds 2018 niet meer op het forum is geweest. Ik geef het toe, ik heb het ook niet geprobeerd maar ik vreesde dat het vergeefse moeite zou zijn.
Ik had ook het vervolg kunnen posten zonder de uitleg er bij, maar daar had ik me helemaal niet goed bij gevoeld. Dat zou een grote brug te ver zijn geweest. Eerlijkheid duurt het langst.
Bij andere verhalen zie ik mensen vaak klagen dat er geen vervolg meer komt, en die krijgen dan de opmerking "schrijf het dan zelf". En dat is wat ik nu probeer te doen.
In elk geval ben ik met een nieuw onderwerp gestart. Ik hoop dat je er van kan genieten en commentaar is altijd welkom.
Wat in elk geval een voordeel is om zelf een onderwerp te starten is dat ik kan volgen hoeveel keer het opengedaan en gelezen wordt.
Nee, dat klopt. Maar behalve dat ik van luiers houd heb ik niets te delen. En dat eerste dacht ik dat logisch was gezien mijn aanwezigheid op dit forum.
zhboy
Toplid
Verklaring:
Ik ben zeer lange tijd niet op deze site ingelogd en ben, ondanks de positieve reacties en oproepen, niet verder gegaan met mijn verhaal. Ik wil hierover een korte verklaring afgeven.
Mijn interesse in luiers komt bij mij in golfbewegingen. Dan heb ik een tijd interesse, dan een tijd niet. Die periodes duren steeds langer valt mij op, en dan vooral de periodes met een verminderd interesse. Hierdoor ben ik ook eigenlijk nooit meer op de site.
Het verhaal 'Tobias en de luiers' heb ik niet alleen daarom geen vervolg gegeven. Ik ben op een gegeven moment mijn inspiratie kwijt geraakt, noem het een 'writers block'. Dit kwam niet alleen doordat ik in een periode zat met minder interesse in luiers, maar ook doordat ik zelf me niet prettig begon te voelen over de leeftijd van de hoofdpersoon. Het voelde niet meer goed om verder te schrijven over een minderjarige, ondanks dat ik een deel van het vervolg al geschreven had. Heel even heb ik nagedacht over een sprong naar zijn volwassenheid, maar uit respect voor het verhaal heb ik dat gelaten.
Intussen heeft Toet het initiatief genomen om verder te schrijven aan het verhaal. Daar was ik in eerste instantie verbaasd en ook een beetje boos over. Het voelde, een beetje overdreven gezegd, als diefstal. Maar ik ben zijn vervolg gaan lezen en ik moet bekennen dat het me best bevalt. Wel is het even wennen dat hij en zijn familie nu af en toe Vlaamse woorden gebruiken.
In ieder geval geef ik Toet hierbij mijn goedkeuring om door te gaan met het verhaal. De 'copyrights' van het eerste deel blijven natuurlijk wel bij mij. En ik hoop van harte en verwacht dat het een net en niet-seksueel verhaal blijft. Succes Toet!
Ik ben zeer lange tijd niet op deze site ingelogd en ben, ondanks de positieve reacties en oproepen, niet verder gegaan met mijn verhaal. Ik wil hierover een korte verklaring afgeven.
Mijn interesse in luiers komt bij mij in golfbewegingen. Dan heb ik een tijd interesse, dan een tijd niet. Die periodes duren steeds langer valt mij op, en dan vooral de periodes met een verminderd interesse. Hierdoor ben ik ook eigenlijk nooit meer op de site.
Het verhaal 'Tobias en de luiers' heb ik niet alleen daarom geen vervolg gegeven. Ik ben op een gegeven moment mijn inspiratie kwijt geraakt, noem het een 'writers block'. Dit kwam niet alleen doordat ik in een periode zat met minder interesse in luiers, maar ook doordat ik zelf me niet prettig begon te voelen over de leeftijd van de hoofdpersoon. Het voelde niet meer goed om verder te schrijven over een minderjarige, ondanks dat ik een deel van het vervolg al geschreven had. Heel even heb ik nagedacht over een sprong naar zijn volwassenheid, maar uit respect voor het verhaal heb ik dat gelaten.
Intussen heeft Toet het initiatief genomen om verder te schrijven aan het verhaal. Daar was ik in eerste instantie verbaasd en ook een beetje boos over. Het voelde, een beetje overdreven gezegd, als diefstal. Maar ik ben zijn vervolg gaan lezen en ik moet bekennen dat het me best bevalt. Wel is het even wennen dat hij en zijn familie nu af en toe Vlaamse woorden gebruiken.
In ieder geval geef ik Toet hierbij mijn goedkeuring om door te gaan met het verhaal. De 'copyrights' van het eerste deel blijven natuurlijk wel bij mij. En ik hoop van harte en verwacht dat het een net en niet-seksueel verhaal blijft. Succes Toet!
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Mooie verklaring, bedankt daarvoor.
Verder snap ik je verbazing/ teleurstelling over het vervolg van toet, maar begrijp ook zijn kant om na lang wachten en afwezigheid van de orginele schrijver zelf met een vervolg te komen.
Ook al had dat misschien beter direct in een nieuw topic gekunt, maar goed we zijn allemaal mensen.
Misschien tijd voor een nieuw idee?.
toet
Superlid
Beste,
Ik wil je bedanken voor je woorden. Ik heb mijn best gedaan om eraan te werken alsof het van jou had kunnen zijn. Het doet me daarom dan ook deugd om te lezen dat ik je goedkeuring gekregen heb. Dat de 'copyrights' van het eerste deel bij jou blijven is voor mij een evidentie. Ik hoop dat ik bij de start van mijn schrijven daar ook voldoende naar verwezen heb.
Het krediet en positieve commentaren die ik gekregen heb voor het tweede deel behoren ook jou toe. Zonder je start en ideeën was ik daar nooit toe gekomen.
Je aanvankelijke gevoelens van verbaasdheid en boosheid begrijp ik. Ik had niet verwacht je hier nog terug te zien en daarom dat ik je toestemming niet heb gevraagd.
Voor mij is het verhaal van Tobias nu afgelopen en zelf heb ik geen enkel idee meer voor een vervolg. Ik heb er een zo mooi mogelijk einde van proberen maken. Ik hoop dat het voor jou allemaal net genoeg gebleven is. Als je graag ergens aanpassingen ziet (inhoudelijk, woorden, stijl,...) voer ik ze graag door.
Ik lees dat je dacht over een sprong naar Tobias zijn volwassenheid. Ik ben benieuwd wat dat zou geven. Met spanning kijk ik uit naar mogelijke nieuwe verhalen van jou.
ps: dat ik Belg ben en geen Nederlander, niemand is perfect? ;-)
Het lijkt wel of zijn moeder Tobias graag als kleine jongen wil zien. Ze stuurt erop aan dat hij er steeds kinderlijker uitziet, en hij voelt zich daar heel fijn bij. Ik ben benieuwd of hij een keertje met een volle luier wakker wordt, dat zal zijn moeder helemaal schattig vinden.
Ik herken er wel iets van mezelf in, mijn moeder kocht meteen luiers voor me toen ik op mijn 12de een keer in bed geplast had. En ze hielp me met deze aantrekken, net als Tobias moeder bij hem doet.
Ik herken er wel iets van mezelf in, mijn moeder kocht meteen luiers voor me toen ik op mijn 12de een keer in bed geplast had. En ze hielp me met deze aantrekken, net als Tobias moeder bij hem doet.
