Dit is een verhaal in 4 delen, elk bestaande uit meerdere hoofdstukjes. Het eerste deel zal normaal gezien wat langer zijn als de andere 3 delen.
Het verhaal is gebaseerd op een terugkerende fantasie en dus geheel fictief.
Opmerkingen zijn zeker welkom, op verzoekjes ga ik normaal niet in (hoe het verhaal verloopt staat min of meer vast).
De 4 delen bedragen:
1. De Vakantie
2. Het Opvoedings Project
3. De Creche
4. Aanvaarding (epiloog)
Deel 1. De Vakantie
"Wees nou toch niet zo onnodig koppig! Je zou er ons zo'n groot plezier mee doen! Alsjeblieft?"
Voor me staat Elisabeth, mijn 16-jarige vriendin. We zijn reeds 5 maand samen en vertrekken morgen voor het eerst samen op reis,
in het gezelschap van haar jongere zus Lien(12), broertje Sam(9) en haar alleenstaande moeder, Anja.
Onze bestemming is Bern, in Zwitserland, waar we 2 weken zullen verblijven in een huisje, dichtbij een ski-piste.
Anja wou me er graag bij en om eerlijk te zijn was ik erg gelukkig dat mijn liefje's moeder me gevraagd had om hun te vergezellen.
In het begin had ze immers haar twijfels bij ons leeftijdsverschil (ik ben een student van 19) en vroeg ze zich af of ik wel eerzame bedoelingen had met haar dochter. Elisabeth is nogal streng opgevoed en haar moeder vindt dat seks buiten het huwelijk niet hoort, en al helemaal niet voor minderjarige meisjes.
Ik heb een vermoeden dat het verdwijnen van de vader (zonder boe of ba) een rol gespeeld heeft: Anja wil dat haar dochters niet hetzelfde overkomt, dat de man die voor hun kiest geduldig en trouw is, en dat ze niet onverwachts op jonge leeftijd zwanger worden. Ik ben het niet met haar eens maar kan wel begrijpen waarom ze er zo over denkt. Ze is een goeie moeder, denk ik.
Uiteraard vrijen Elisabeth en ik wel, stiekem. Ze was geen maagd meer toen we elkaar leerden kennen, en is veel volwassener en rijper dan je van een zestienjarige zou verwachten. Ik heb ook niet het gevoel dat ik met een kind verkeer, voor mij is ze een gelijke. Soms durft ze zelf heel bazig zijn, zoals nu het geval is.
"Ik had het hem al beloofd! Hij was er zo opgelucht van! Weet je wel hoe egoistisch dit overkomt van je? Mama en Lien vonden het nog zo'n reuze goed idee!"
De discussie draait rond haar jongere broertje, Sam. Ondanks zijn leeftijd is hij nog niet helemaal de luiers uit. Hij heeft snachts nog vaak ongelukjes, dus draagt hij nog luiers voor het slapengaan. Het gebeurt zelden dat hij meer dan 3 nachten op rij droog is. Ook overdag kan het al eens fout lopen.
Hij heeft gewoon last van een kleine blaas, daar kan hij zelf ook niet aan doen. Lange auto-ritten, aanschuiven aan een pretpark, wachtrijen voor wc's op campings... dit soort van situaties houden een bepaald risico voor hem in. Het is dan ook te begrijpen dat moeder -na weer eens een stinkende auto- besloten heeft dat Sammie best maar luiers draagt tijdens de langere autoritten.
"Wij doen allemaal zo ons best om dit voor hem draaglijk te maken, en dan doe jij dit! Weet je hoe hij zich kan schamen voor die luiers? Jij ben godbetert een volwassen vent, jij zou dat allemaal wat beter moeten kunnen plaatsen dan mijn kleine broertje! Hoe is dit voor jou nu erger dan hem? Ik vind het net onvolwassen en kinderachtig van je om ze NIET te dragen!"
Sam schaamt zich voor zijn luiers. Niet tegenover zijn zussen en moeder, wél tegenover anderen (vriendjes, verre familie,... ik ...).
Elisabeth en Lien zijn héél goed in het opvangen en bemoederen van hun broertje, hij voelt zich veilig bij zijn zusjes. Ze verversen soms zijn luier, plagen hem nooit en doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ze steunen mekaar door dik en dun en dat is mooi om te zien.
Nu gaan ze naar mijn gevoel een beetje te ver. Sam schaamde zich zo voor de luiers in de auto, dat hij weigerde van op reis mee te gaan. Hij had het op een huilen gezet omdat hij dacht dat ik hem maar een peuter ging vinden. Elisabeth had hem gekalmeerd, en beloofd dat ik ook een luier ging dragen op reis.
Dat had direct gewerkt, hij was er veel kalmer van geworden.
"Ik zie gewoon niet goed in hoe dit kan helpen." probeerde ik nog.
"Omdat hij zich dan niet klein en alleen voelt! Dat je dat nog niet snapt!" Zuchte Elisabeth.
"Maar waarom ik? Kan één van jullie geen luier om?"
"Hij schaamt zich niet tegenover ons, dat weet je best. Jij bent de reden dat hij zo overstuur is." Elisabeth kijkt me veelbetekenend aan.
Ik voel dat ik aan het verliezen ben. Ze heeft ergens gelijk. Voor haar broertje gaat dit veel betekenen, en enkel als ik het doe.
Maar ik wil niet.
"Toch niet echt mijn schuld dat hij overstuur is" werp ik op. Dit valt moeilijk te weerleggen, denk ik.
Elisabeth glimlacht, oef!
"Tuurlijk niet liefje, het is niet jouw schuld, het is gewoon een ongelukkige samenloop van omstandigheden." Ik knik hevig.
"Maar.." vervolgt ze "je ben wel degene die ons kan helpen met het op te lossen. Als je dat bewust weigert, wiens schuld is dat dan?" vraagt ze poeslief.
Fuck. Ik weet even niet wat zeggen. Ik zoek naar iets in mijn hoofd, iets dat er niet is. Het blijft stil.
"Wil dit zeggen dat je het doet?" Ze streelt door mijn haar en kijkt me erg dankbaar aan.
"Ik vind dat je dit niet had mogen beslissen voor het me te vragen, Liesje". Zo noemde ik haar vaak.
"Dat is waar, mijn excuses daarvoor. In mijn haast om Sam te troosten ben ik in de fout gegaan. Ik ben blij dat we er nu toch uitgeraakt zijn!"
Ik weet onderhand niet meer wat gezegd of gedaan. Ik zit muurvast.
"Maar zo'n luier... is dat niet erg kinderachtig? Dat zie ik niet echt zitten"
Liesje kijkt me boos aan. "Kinderachtig? Wat weet jij daar nu van?"
Ze vervolgt "hoe denk je dat het voor een negenjarige dan voelt? Nog half een kind zijn, net geen tiener, en luiers moeten dragen? Jij bent toch volwassen, of niet?"
Ik knik stilletjes ja.
"Zoiets maakt hem veel onzekerder als jou, of ben jij soms zelf een klein kindje? Jij moet daar toch beter om mee kunnen? Ik vind het echt niet kunnen wat je zegt,nu!"
"Maar Liesje..." begin ik, maar ze gaat verder.
"Ik kan er niet bij! Ik kan er écht niet bij! Dat mijn broertje in tranen in de auto zit met zijn luiertje om, dat vindt meneer normaal. Daar moet Sammie dan zogezegd maar tegen kunnen. Maar als het van JOU verwacht wordt, ho maar! Dàn is het heel wat anders! Dàn is het wel kinderachtig en beschamend! Hij moet er maar om mee kunnen gaan, maar dat kan je blijkbaar zelf niet eens!
Wel, laat ik het je héél duidelijk maken: hoe jij je nu opstelt, vind ik VEEL kinderachtiger en beschamender, dan dat ik jou ooit zou vinden in een luier! Daar zou ik je dankbaar voor zijn, daar zou ik je voor respecteren!"
"Ik doe het" zeg ik kordaat.
Liesje kijkt me aan. Ze bestudeert mijn gezicht.
"Je hebt gelijk. Ik heb geen redenen om me onzekerder te voelen met een luier om.
Ik zal er zijn voor jou en je broertje. Ik doe hem wel om, die luier."
Punten scoren, denk ik bij mezelf. Ze houdt zielsveel van haar broertje. Ik zie haar smelten waar ze bijstaat. Als het dan toch moet, kan ik maar beter benadrukken dat ik haar en haar familie steun. Dan sta ik bij iedereen op een goed blaadje.
Ze neemt me in haar armen en kust me hartstochelijk.
"Dank je liefje, dit betekent echt veel voor me."
We beginnen heviger te kussen, en al gauw zijn we beiden naakt.
Heldenmoed wordt beloond, zo leerde ik die avond.
Het verhaal is gebaseerd op een terugkerende fantasie en dus geheel fictief.
Opmerkingen zijn zeker welkom, op verzoekjes ga ik normaal niet in (hoe het verhaal verloopt staat min of meer vast).
De 4 delen bedragen:
1. De Vakantie
2. Het Opvoedings Project
3. De Creche
4. Aanvaarding (epiloog)
Deel 1. De Vakantie
"Wees nou toch niet zo onnodig koppig! Je zou er ons zo'n groot plezier mee doen! Alsjeblieft?"
Voor me staat Elisabeth, mijn 16-jarige vriendin. We zijn reeds 5 maand samen en vertrekken morgen voor het eerst samen op reis,
in het gezelschap van haar jongere zus Lien(12), broertje Sam(9) en haar alleenstaande moeder, Anja.
Onze bestemming is Bern, in Zwitserland, waar we 2 weken zullen verblijven in een huisje, dichtbij een ski-piste.
Anja wou me er graag bij en om eerlijk te zijn was ik erg gelukkig dat mijn liefje's moeder me gevraagd had om hun te vergezellen.
In het begin had ze immers haar twijfels bij ons leeftijdsverschil (ik ben een student van 19) en vroeg ze zich af of ik wel eerzame bedoelingen had met haar dochter. Elisabeth is nogal streng opgevoed en haar moeder vindt dat seks buiten het huwelijk niet hoort, en al helemaal niet voor minderjarige meisjes.
Ik heb een vermoeden dat het verdwijnen van de vader (zonder boe of ba) een rol gespeeld heeft: Anja wil dat haar dochters niet hetzelfde overkomt, dat de man die voor hun kiest geduldig en trouw is, en dat ze niet onverwachts op jonge leeftijd zwanger worden. Ik ben het niet met haar eens maar kan wel begrijpen waarom ze er zo over denkt. Ze is een goeie moeder, denk ik.
Uiteraard vrijen Elisabeth en ik wel, stiekem. Ze was geen maagd meer toen we elkaar leerden kennen, en is veel volwassener en rijper dan je van een zestienjarige zou verwachten. Ik heb ook niet het gevoel dat ik met een kind verkeer, voor mij is ze een gelijke. Soms durft ze zelf heel bazig zijn, zoals nu het geval is.
"Ik had het hem al beloofd! Hij was er zo opgelucht van! Weet je wel hoe egoistisch dit overkomt van je? Mama en Lien vonden het nog zo'n reuze goed idee!"
De discussie draait rond haar jongere broertje, Sam. Ondanks zijn leeftijd is hij nog niet helemaal de luiers uit. Hij heeft snachts nog vaak ongelukjes, dus draagt hij nog luiers voor het slapengaan. Het gebeurt zelden dat hij meer dan 3 nachten op rij droog is. Ook overdag kan het al eens fout lopen.
Hij heeft gewoon last van een kleine blaas, daar kan hij zelf ook niet aan doen. Lange auto-ritten, aanschuiven aan een pretpark, wachtrijen voor wc's op campings... dit soort van situaties houden een bepaald risico voor hem in. Het is dan ook te begrijpen dat moeder -na weer eens een stinkende auto- besloten heeft dat Sammie best maar luiers draagt tijdens de langere autoritten.
"Wij doen allemaal zo ons best om dit voor hem draaglijk te maken, en dan doe jij dit! Weet je hoe hij zich kan schamen voor die luiers? Jij ben godbetert een volwassen vent, jij zou dat allemaal wat beter moeten kunnen plaatsen dan mijn kleine broertje! Hoe is dit voor jou nu erger dan hem? Ik vind het net onvolwassen en kinderachtig van je om ze NIET te dragen!"
Sam schaamt zich voor zijn luiers. Niet tegenover zijn zussen en moeder, wél tegenover anderen (vriendjes, verre familie,... ik ...).
Elisabeth en Lien zijn héél goed in het opvangen en bemoederen van hun broertje, hij voelt zich veilig bij zijn zusjes. Ze verversen soms zijn luier, plagen hem nooit en doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ze steunen mekaar door dik en dun en dat is mooi om te zien.
Nu gaan ze naar mijn gevoel een beetje te ver. Sam schaamde zich zo voor de luiers in de auto, dat hij weigerde van op reis mee te gaan. Hij had het op een huilen gezet omdat hij dacht dat ik hem maar een peuter ging vinden. Elisabeth had hem gekalmeerd, en beloofd dat ik ook een luier ging dragen op reis.
Dat had direct gewerkt, hij was er veel kalmer van geworden.
"Ik zie gewoon niet goed in hoe dit kan helpen." probeerde ik nog.
"Omdat hij zich dan niet klein en alleen voelt! Dat je dat nog niet snapt!" Zuchte Elisabeth.
"Maar waarom ik? Kan één van jullie geen luier om?"
"Hij schaamt zich niet tegenover ons, dat weet je best. Jij bent de reden dat hij zo overstuur is." Elisabeth kijkt me veelbetekenend aan.
Ik voel dat ik aan het verliezen ben. Ze heeft ergens gelijk. Voor haar broertje gaat dit veel betekenen, en enkel als ik het doe.
Maar ik wil niet.
"Toch niet echt mijn schuld dat hij overstuur is" werp ik op. Dit valt moeilijk te weerleggen, denk ik.
Elisabeth glimlacht, oef!
"Tuurlijk niet liefje, het is niet jouw schuld, het is gewoon een ongelukkige samenloop van omstandigheden." Ik knik hevig.
"Maar.." vervolgt ze "je ben wel degene die ons kan helpen met het op te lossen. Als je dat bewust weigert, wiens schuld is dat dan?" vraagt ze poeslief.
Fuck. Ik weet even niet wat zeggen. Ik zoek naar iets in mijn hoofd, iets dat er niet is. Het blijft stil.
"Wil dit zeggen dat je het doet?" Ze streelt door mijn haar en kijkt me erg dankbaar aan.
"Ik vind dat je dit niet had mogen beslissen voor het me te vragen, Liesje". Zo noemde ik haar vaak.
"Dat is waar, mijn excuses daarvoor. In mijn haast om Sam te troosten ben ik in de fout gegaan. Ik ben blij dat we er nu toch uitgeraakt zijn!"
Ik weet onderhand niet meer wat gezegd of gedaan. Ik zit muurvast.
"Maar zo'n luier... is dat niet erg kinderachtig? Dat zie ik niet echt zitten"
Liesje kijkt me boos aan. "Kinderachtig? Wat weet jij daar nu van?"
Ze vervolgt "hoe denk je dat het voor een negenjarige dan voelt? Nog half een kind zijn, net geen tiener, en luiers moeten dragen? Jij bent toch volwassen, of niet?"
Ik knik stilletjes ja.
"Zoiets maakt hem veel onzekerder als jou, of ben jij soms zelf een klein kindje? Jij moet daar toch beter om mee kunnen? Ik vind het echt niet kunnen wat je zegt,nu!"
"Maar Liesje..." begin ik, maar ze gaat verder.
"Ik kan er niet bij! Ik kan er écht niet bij! Dat mijn broertje in tranen in de auto zit met zijn luiertje om, dat vindt meneer normaal. Daar moet Sammie dan zogezegd maar tegen kunnen. Maar als het van JOU verwacht wordt, ho maar! Dàn is het heel wat anders! Dàn is het wel kinderachtig en beschamend! Hij moet er maar om mee kunnen gaan, maar dat kan je blijkbaar zelf niet eens!
Wel, laat ik het je héél duidelijk maken: hoe jij je nu opstelt, vind ik VEEL kinderachtiger en beschamender, dan dat ik jou ooit zou vinden in een luier! Daar zou ik je dankbaar voor zijn, daar zou ik je voor respecteren!"
"Ik doe het" zeg ik kordaat.
Liesje kijkt me aan. Ze bestudeert mijn gezicht.
"Je hebt gelijk. Ik heb geen redenen om me onzekerder te voelen met een luier om.
Ik zal er zijn voor jou en je broertje. Ik doe hem wel om, die luier."
Punten scoren, denk ik bij mezelf. Ze houdt zielsveel van haar broertje. Ik zie haar smelten waar ze bijstaat. Als het dan toch moet, kan ik maar beter benadrukken dat ik haar en haar familie steun. Dan sta ik bij iedereen op een goed blaadje.
Ze neemt me in haar armen en kust me hartstochelijk.
"Dank je liefje, dit betekent echt veel voor me."
We beginnen heviger te kussen, en al gauw zijn we beiden naakt.
Heldenmoed wordt beloond, zo leerde ik die avond.
