R
rubberlucas
Guest
Dit is een eerste poging van mij om een verhaal neer te schrijven. Ik hoop dat iedereen ervan geniet.
Hoofdstuk 1: hoe het begon
Sven is 20 jaar, en studeert voor het eerste jaar chemie aan de universiteit. Voor het eerst in zijn leven heeft hij een eigen plekje, zijn studentenkamer. Hij is daar blij om, want is het voor hem veel gemakkelijker om ?zijn geheim? te verbergen. Al sinds zijn 12 jaar heeft hij iets met luiers en plastiek broekjes. Hij wordt er steeds door aangetrokken, en heeft steeds heimelijk luiers en plastiek broekjes gedragen.
Sven heeft lang in zijn bed geplast, tot zijn 7 jaar ongeveer. Zijn moeder deed hem ?s nachts steeds een katoenen luier om en een plastiek broekje, en er lag een rubberen zeil onder zijn laken. Toen hij eindelijk ?s nachts droog begon te worden , kreeg hij alleen nog een plastiek broekje aan onder zijn pyjama. Toen hij 8 jaar werd en hij reeds een aantal maanden droog was gebleven, mocht het plastiek broekje uit blijven.
Enkele jaren later rond zijn 12 jaar vond Sven bij het spelen op zolder een stapeltje met zijn plastiek broekjes en de katoenen luiers. Ook het rubberen zeiltje lag bij in de kast. Hij voelde een vreemde opwinding toen hij een plastiek broekje vast nam. Hij deed zijn broek en onderbroek uit, en trok het plastiek broekje aan. Het paste nog. Het voelde aangenaam aan, en hij hield het broekje aan. Zo speelde hij nog wat verder op zolder, waar ook zijn babygerief en babyspeelgoed lag. Hij zette zijn schommelpaard naar het midden van de zolder, en veegde met een doek het stof eraf. Het was een redelijk groot en stevig schommelpaard, en hij kon er nog gemakkelijk op gaan zitten. Het was een verjaardagscadeau geweest van zijn oom, een schrijnwerker, die het zelf had gemaakt. Het was zomer, en nogal warm op de zolder zodat Sven wel wat zweette. Het zweet dat van zijn rug liep verzamelde zich in het plastiek broekje, waardoor dit vochtig en glad werd langs binnen. Sven vond dit ? eigenlijk wel aangenaam. Plots riep zijn moeder dat het tijd was om te komen eten. Snel deed Sven het plastiek broekje uit en zijn broek terug aan. Het gebruikte plastiek broekje legde hij onderaan de stapel. Dan zette hij het schommelpaard weer op zijn plaats en ging naar beneden om te eten.
Sinds die dag ging hij regelmatig op zolder spelen, vooral als hij wist dat zijn moeder bezig was met iets en er verder niemand thuis was. Dan trok hij weer een plastiek broekje aan, dikwijls ook met ??n van de katoenen luiers erin.
Op een keer hoorde Sven plots iemand de trap op komen hoewel hij wist dat zijn moeder druk bezig was met stofzuigen en kuisen. Hij droeg een katoenen luier en een plastiek broekje en was weer eens aan het schommelen op zijn schommelpaard. Snel deed hij zijn broek aan en verborg zijn onderbroek. De broek is gelukkig nogal een los model, en je ziet niets van de luier eronder. Hij had nog maar juist zijn broek aan gedaan, en de zolderdeur ging open. Het buurmeisje, Leentje, kwam binnen. Ze is een half jaartje jonger dan hij. De andere kinderen uit de buurt zijn allemaal een paar jaar jonger of ouder, zodat ze wel regelmatig samen optrokken. ?Hoy? zei ze, ?Ik verveel me, zullen we samen iets doen? Je moeder zei dat je op zolder zat.? ?Ik ben eens naar mijn oud speelgoed aan het kijken hier op zolder? zei Sven. ?Wat een mooi schommelpaard? zegt Leentje als ze het paard ziet staan, ?en zo groot! Ik kan er gemakkelijk nog op gaan zitten! Mag ik?? Als Sven knikt, springt ze op het paard en begint hevig te schommelen. ?Kom erbij zitten, dan rijden we samen weg van deze zolder!? zegt ze tegen Sven. Voorzichtig neemt Sven plaats achter haar. Het paard is stevig genoeg, en weldra schommelen ze samen heen en weer. Door het schommelen wordt Sven zich weer bewust dat hij het plastiek broekje en de luier nog draagt. Hij schuift naar voor en naar achter, telkens weer tegen de rug van Leentje aan. Gelukkig vind Leentje het spel snel eentonig en wil ze wat anders doen. Even later vliegen de knuffeldiertjes, die Sven in grote aantallen heeft gehad, door de lucht. Leentje zit achter de kinderbox, Sven achter het schommelpaard.
Een half uurtje later roept de moeder van Sven dat ze boodschappen gaat doen, en Sven moet meegaan om haar te helpen. Er zit voor Sven niets anders op dan met Leentje naar beneden te gaan, want hij kan geen excuus verzinnen om nog even te blijven. Opruimen hebben ze immers nog snel samen gedaan. Met nog steeds zijn plastiek broekje en luier aan gaat hij mee winkelen, en nadien krijgt hij ook geen kans meer om terug naar de zolder te glippen tot hij gaat slapen.
Door dit voorval heeft Sven ongewild zijn grenzen verlegd, en sindsdien draagt hij wel meer een plastiek broekje met of zonder luier onder zijn kleding, en begint meer en meer te experimenteren. Van zijn zakgeld koopt hij de grootste maat van pampers, die hem nog juist passen. Het grote pak verstopt hij in de garage in de kast met zijn tennisraketten, skateboard en ander speelgoed. In zijn boekentas smokkelt hij de pampers dan in kleine hoeveelheden naar zijn kamer, waar hij ze achter een stapeltje truien verstopt. Ook van de plastiek broekjes en de katoenen luiers zijn er enkele naar beneden verhuisd. De rest laat hij onaangeroerd liggen, omdat hij vreest dat zijn moeder dat anders zal merken.
Op een dag komt Sven thuis van school en vindt zijn moeder op zolder. Ze is de kast waar de plastiek broekjes en luiers in lagen aan het leegmaken. Hij ziet dat het schab waarop die lagen en ook de andere schabben waar nog wat baby- en kleuterkleding lag leeg zijn. Zijn moeder vraagt aan Sven om de zak met de kleding naar de garage te brengen en dicht te binden, zodat zijn vader die de volgende dag naar het recyclagepark kan brengen. Sven gaat naar de garage, en zoekt snel in de zak. Bijna onmiddellijk vinden zijn zoekende handen de plastiek broekjes, de luiers en het rubber zeiltje. Hij stopt ze zo goed als mogelijk weg in de kast bij de pampers. Gelukkig is dat maar een klein pakje meer op dat moment. Hij zal wel snel een nieuwe verstopplaats moeten vinden, want zijn beide schuilplaatsen zitten nu wel overvol. Enkele dagen later is dat probleem opgelost. Onderaan in zijn kleerkast staat nu een doos met daarin een aantal boeken die hij niet meer leest, en die op de boekenplank boven zijn bed plaats moesten maken voor nieuwe boeken. De doos is wel nogal groot voor de boeken die erin zitten, maar daaronder zit de voorraad van Sven die hij niet direct gebruikt.
Er zijn nog een aantal gebeurtenissen die in Sven zijn geheugen gegrift blijven.
Zo is er die ene keer dat hij heel blij was dat hij die dag een pamper met plastiek broekje onder zijn losse jeansbroek droeg toen ze met een aantal kinderen van de klas in een pretpark vijf uur vastzaten in een defecte attractie. Op het einde waren er een aantal met een natte vlek op hun broek, omdat ze echt niet meer konden inhouden. Sven had ook een tijdje moeite gedaan, maar dan heeft hij toch op de pamper en plastiek broek vertrouwd, en zijn plas laten lopen. De warmte verspreidde zich langzaam in de pamper. Toen ze uiteindelijk konden uitstappen had hij wel even schrik dat men iets zou merken van de natte pamper tussen zijn benen, maar ofwel viel het niet op, ofwel had iedereen wel iets anders aan het hoofd. De stormloop naar de toiletten liet hij eerst nog even uitrazen, voor hij zelf naar het toilet ging. Iedereen was al weg, zodat Sven zonder schrik de kleefstroken van de pampers kon losmaken. Wassen moest hij zich thuis maar doen, tot zolang hield de plastiek broek de geurtjes nog wel grotendeels weg.
Een andere keer liep het zweet van spanning van zijn rug, toen hij was vergeten dat de turnles verschoven was naar een andere dag, en hij die dag alleen een plastiek broekje aanhad onder zijn lange broek. Hij had ook geen onderbroek meegenomen, zodat hij zelfs niet kon wisselen van onderkleding in het toilet. Er zat niets anders op dan zo ongemerkt mogelijk zijn turnshort aan te trekken en zich later weer om te kleden. Sven bemachtigde een plaatsje in de hoek van de kleedkamer, en met zijn rug naar de muur heeft niemand zijn met plastiek omhulde billen gezien. Hij heeft toen ook waarschijnlijk het snelheidsrecord ?broek uit ? short aan? en omgekeerd verpulverd.
Ook in het zwembad deed Sven een plastiek broekje aan onder zijn zwembroek, tot op een keer een vriendin zei: ?Sven, de voering van je zwembroek komt boven je rekker uit.? en ze direct aan zijn rug friemelde om de plastiek broek in zijn zwembroek te steken. Met een rood hoofd maakte hij zich snel los, en trok zelf zijn zwembroek omhoog. Pas toen hij een nieuwe zwembroek kreeg, en de oude kon recupereren uit de kledingzak voor het containerpark, heeft hij opnieuw met een plastiek broekje in zijn zwembroek gaan zwemmen. Dat had hij dan wel zelf, met veel moeite, vastgenaaid in zijn oude zwembroek, zodat het niet meer uit de zwembroek kon komen.
Sven ging meer en meer luiers en plastiek broekjes dragen onder zijn kleding, en hij vond het ook aangenaam en spannend om in zijn luier te plassen. Hij was een echte DL geworden.
Hoofdstuk 2: Sven en Sonja
De eerste keer dat Sven luiers voor volwassenen ging kopen was een opwindende belevenis. Hij was naar een gespecialiseerde zaak voor medische hulpmiddelen gegaan in een naburige stad. Sven was toen een jaar of 16. Een paar keer was hij al tot voor de deur gegaan, maar hij keerde steeds terug omdat er nogal wat volk binnenstond. Uiteindelijk was de winkel toch een moment leeg, en Sven raapte al zijn moed bijeen en ging binnen. Een jonge vrouw van een goede 20 jaar kwam van achteraan in de zaak en vroeg waarmee ze hem kon helpen. Sven brabbelde iets over zijn grootmoeder die dement was, en dat hij gestuurd was om pampers voor haar te halen. De vrouw bekeek hem even, en zei toen: ?Dit is zeker de eerste keer dat ze jou daarvoor sturen? Je voelt je niet erg op je gemak zo te zien.?. Ze nam hem mee naar een afgezonderde hoek van de winkel met een tafeltje en enkele stoelen. Ze stelde zich voor als Sonja, en probeerde hem een beetje op zijn gemak te stellen. Op haar vraag of Sven meer gegevens had van wat hij juist wilde, kon Sven niet direct een concreet antwoord geven. Hij had gedacht dat als hij pampers voor volwassenen vroeg, hij een pak in zijn handen gestopt zou krijgen, direct kon betalen en terug buitengaan. Hij begon dan maar wat te vertellen over een grootmoeder die normaal bij een andere dochter verbleef maar die nu op vakantie was zodat de grootmoeder een tijdje bij hen verbleef. Op de vraag naar de maat, zei Sven dat hij ongeveer even breed was. Sonja ging even weg en kwam terug met een stapeltje met allemaal verschillende luiers. Ze had ook een lijstje bij met de verschillende luiers, de grootten waarin ze te verkrijgen waren en de kostprijs. Sven kreeg het stapeltje mee als staal, en hij moest maar terugkomen ??n van de volgende dagen met de juiste bestelling. Sonja vroeg ook of hij ook plastiek broeken nodig had. Eerst was hij verrast en kon niet direct antwoorden, maar dan vroeg hij: ?worden die veel door volwassenen gedragen?? Als antwoord kreeg hij een hele uitleg dat sommige mensen niet steeds stil blijven liggen, en door het vele bewegen lekkende luiers kunnen voorkomen. Om dat op te vangen gebruikt men dan plastiek broeken. Sven zei dat hij het niet wist, maar dat ze er voor alle zekerheid maar een moest bij doen. Die moest hij wel betalen, want daar werden geen gratis staaltjes van meegegeven.
Een week later kwam hij terug. Hij wachtte tot Sonja vrij was en hem kon bedienen. Hij kocht een pak Tena broekluiers en nog een plastiek broek een maatje kleiner dan degene die hij daarvoor had meegenomen. Sindsdien is hij in die winkel een vaste klant. Hij probeerde zich steeds door Sonja te laten bedienen. Na een tijdje deed hij een luier en plastiek broekje aan als hij er nieuwe ging kopen, omdat hij het opwindend vond om die te dragen op dat moment. Op een dag een jaar of twee later, Sven was 18 jaar, vertelde Sonja hem dat ze een nieuwe leverancier hadden voor het incontinentiemateriaal, en dat er nu een veel groter gamma aan luiers en plastiek broekjes beschikbaar was. Toen ze hem vroeg of hij eventueel mee naar achter wou komen om er de nieuwe modellen te bekijken en ook te passen, werd hij rood van verlegenheid. Sven stamelde dat hij ze niet kon passen omdat ze voor zijn grootmoeder waren, maar Sonja glimlachte en zei hem dat ze al lang had gemerkt dat hij zelf een luier onder zijn broek droeg. Sven schrok, en vroeg of het dan zo duidelijk was. Hij was wel gerustgesteld toen ze zei dat dit niet het geval was, maar dat ze door haar ervaring in de winkel het wel kon merken. Ze gingen beiden naar achter in een afzonderlijk kamertje. Daar lagen de nieuwe modellen uitgestald, zowel van de luiers als van de plastiek broekjes. Sven keek zijn ogen uit. Er lagen allerlei soorten broekluiers, inlegluiers en plastiek broekjes, zelfs in verschillende kleuren. Van de luiers kon hij, als vaste klant, een proefpakketje meenemen met van alle soorten een exemplaar. De plastiek broekjes mocht hij passen op voorwaarde dat hij dat deed over een propere luier. Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Hij verwisselde zijn luier achter een kamerscherm dat voor een met een rubber zeil afgedekt bed stond door een nieuwe uit het proefpakket. Achter het scherm was ook een lavabo, wegwerpwashandjes en een stapeltje handdoeken voorzien zodat hij zich even kon verfrissen. Dan twijfelde hij even, maar toen Sonja hem zei dat ze al een eerste plastiek broekje had klaarliggen, stapte hij vanachter het scherm. Sonja hield hem een rode plastiek broekje voor, en deed verder heel gewoon. Sven voelde zich een beetje ongemakkelijk, want tot dan had nog niemand hem openlijk in een luier gezien, en nu stond hij daar voor een aantrekkelijke vrouw die maar een goede 5 jaar ouder was dan hij met alleen een wegwerpluier en een T-shirt aan. Hij deed het plastiek broekje aan over zijn luier, en Sonja trok eens aan de achterzijde vanboven. Dit model is aan de achterzijde blijkbaar niet echt hoog genoeg, dat moet ik onthouden voor mensen die een dikke luier willen dragen, zei ze. Dan gaf hem een ander model, en vroeg of hij dit ook eens wou passen. Sven voelde zich al heel wat meer op zijn gemak, en wisselde van plastiek broekje. Dit model was wel wat hoger achteraan, en de luier werd er goed door bedekt. Er volgden nog enkele modelletjes en kleuren van plastiek broeken, met en zonder drukknopen, een aantal waren wel meer bedoeld om een losse inlegluier in te dragen. Plots vroeg Sonja of hij voor haar ook eens een paar slips wou passen met een inlegluier en zonder zijn andere luier eronder. Ze wou ook zien hoe die pasten op de manier dat ze normaal gedragen moeten worden. Je krijgt die plastiek broekjes dan wel mee als staal, want om hygi?nische redenen kunnen we die dan toch niet meer verkopen. Sven twijfelde eerst, maar met het vooruitzicht om een aantal nieuwe plastiek broekjes zomaar mee te krijgen deed hij het toch maar. Hij verdween weer achter het scherm om zich om te kleden. De eerste broekjes voor inlegluiers waren voorzien van een redelijk grote inlegluier, en Sven had daar geen problemen mee na het rondlopen in een wegwerpluier en het passen van de verschillende plastiek broekjes. Dan deed hij een rood plastiek broekje met drukknopen aan, waarin maar plaats was voorzien voor een korte inlegluier. Volgens Sonja was dat model voorzien voor mensen die maar weinig urine verloren, maar teveel voor alleen een inlegluier in de onderbroek. Doordat de inlegluier kort is en alleen tussen de benen zit, kan die ook dienen om te dragen onder strakkere kleding. Sven voelde dat hij een lichte erectie kreeg van het gevoel van het plastiek tegen zijn onderlichaam, en dat verergerde nog toen hij onder het keurende oog van Sonja achter het scherm vandaan kwam. Ze deed of ze niets zag, en bekeek hem ook eens langs de achterzijde. Ze trok eens aan de bovenste rekker van het plastiek broekje, waardoor er weer wat wrijving tussen huid en plastiek ontstond. Toen ze hem terug langs de voorkant aankeek, glimlachte ze en zei dat ze nog een laatste modelletje had om te passen, een plastiek slipje dat niet voorzien was om een luier in te dragen, speciaal om te dragen onder kleding waar je geen luier onder kan dragen, bijvoorbeeld een zwembroek of badpak, strakke sportbroek enz. Sven kreeg het plots zeer warm, en de voorzijde van het plastiek broekje begon nog meer naar voor gedrukt te worden. Door het zweet werd het rode plastiek ook lichtjes doorschijnend. Kom, zei Sonja, ik help je even, en ze begon de knoopjes van het broekje los te maken. Ze deed nog steeds of er niets aan de hand was, en trok het broekje tussen zijn benen uit, zodat Sven nu met alleen zijn T-shirt aan voor haar stond. Ze hield hem nu een lichtblauw, bijna doorzichtig plastiek broekje voor, een laag model en met een smal kruis, en liet hem daar in stappen en trok het slipje omhoog. Hier krijg je zeker geen grote inlegluier tussen, zei ze terwijl ze met haar hand tussen zijn benen over het plastiek wreef. Ze stond nu op uit haar gebukte houding, en bleef haar hand op het plastiek broekje houden waarbij ze over zijn erectie wreef. ?Jij geniet hier blijkbaar wel van? zegt ze dan met een lach, en wrijft dan nog een paar maal op en neer. Sven houdt het niet meer uit, en spuit in het plastiek broekje. Zo kan ik je niet laten gaan zegt Sonja, en neemt Sven mee achter het kamerscherm. Ze trekt een paar latex handschoentjes aan uit een klaarstaande doos, en wast hem. Dan pakt ze ??n van de plastiek broekjes met inlegluier die nog klaarliggen en doet hem dat aan, en dan zijn broek. Ze neemt dan een grote plastiek zak waar ze het proefpakket met luiers en de laatste plastiek broekjes indoet. Sven koopt nog een pakket inlegluiers, en gaat met een vreemd gevoel naar buiten. Sonja houdt de buitendeur voor hem open, en fluistert hem toe ?Als je in de buurt bent en een propere luier nodig hebt, mag je gerust langskomen, Ik help je dan wel?.
Als hij een volgende keer naar de winkel gaat, heeft hij vooraf eens goed over de gebeurtenissen nagedacht. Hij wacht geduldig tot Sonja vrij is, en vraagt dan of hij nog wat informatie kan krijgen over de luiers die hij de vorige keer heeft gezien. Ze begrijpt de hint, en neemt hem mee naar het kamertje achteraan. Sven raapt zijn moed bijeen, en vraagt haar of ze meende wat ze zei bij de deur. Ze bekent dat het een beetje een ingeving van het moment was geweest, maar dat ze het wel meende. Ze vraagt hem of Sven een uurtje later terug kan komen, dan heeft ze gedaan met werken. Een uurtje later staat Sven buiten te wachten. Als Sonja buitenkomt, wenkt ze hem om met haar mee te gaan. Ik woon hier om de hoek, ga je mee? zegt ze. Even later staan ze in de hal van haar appartementje, en hangt Sonja hun jassen aan de kapstok. Bij een glaasje wijn beginnen ze een beetje over van alles te babbelen, tot Sonja plots vraagt of Sven al lang incontinent is. Sven wordt rood tot achter zijn oren, maar vertelt dan toch dat hij daar eigenlijk geen echt probleem mee heeft, maar het alleen fijn vindt om een luier en plastiek broekjes te dragen. Hij vertelt haar ook dat hij door zijn avontuur in het pretpark is begonnen ook in de luiers te plassen. Tot zijn verbazing begint Sonja plots te lachen. Ik dacht al zoiets, ik denk niet dat iemand die echt incontinent is zich zo snel laat overhalen om zomaar verschillende plastiek broekjes te gaan showen omdat een mooie vrouw dat vraagt, zegt ze. Ik moet ook iets bekennen, zegt Sonja, Ik houd ook van luiers en plastiek broekjes. Ze heft haar rokje omhoog, en Sven ziet dat ze daaronder een rood plastiek broekje zoals hij als laatste had gepast draagt.
Hoofdstuk 1: hoe het begon
Sven is 20 jaar, en studeert voor het eerste jaar chemie aan de universiteit. Voor het eerst in zijn leven heeft hij een eigen plekje, zijn studentenkamer. Hij is daar blij om, want is het voor hem veel gemakkelijker om ?zijn geheim? te verbergen. Al sinds zijn 12 jaar heeft hij iets met luiers en plastiek broekjes. Hij wordt er steeds door aangetrokken, en heeft steeds heimelijk luiers en plastiek broekjes gedragen.
Sven heeft lang in zijn bed geplast, tot zijn 7 jaar ongeveer. Zijn moeder deed hem ?s nachts steeds een katoenen luier om en een plastiek broekje, en er lag een rubberen zeil onder zijn laken. Toen hij eindelijk ?s nachts droog begon te worden , kreeg hij alleen nog een plastiek broekje aan onder zijn pyjama. Toen hij 8 jaar werd en hij reeds een aantal maanden droog was gebleven, mocht het plastiek broekje uit blijven.
Enkele jaren later rond zijn 12 jaar vond Sven bij het spelen op zolder een stapeltje met zijn plastiek broekjes en de katoenen luiers. Ook het rubberen zeiltje lag bij in de kast. Hij voelde een vreemde opwinding toen hij een plastiek broekje vast nam. Hij deed zijn broek en onderbroek uit, en trok het plastiek broekje aan. Het paste nog. Het voelde aangenaam aan, en hij hield het broekje aan. Zo speelde hij nog wat verder op zolder, waar ook zijn babygerief en babyspeelgoed lag. Hij zette zijn schommelpaard naar het midden van de zolder, en veegde met een doek het stof eraf. Het was een redelijk groot en stevig schommelpaard, en hij kon er nog gemakkelijk op gaan zitten. Het was een verjaardagscadeau geweest van zijn oom, een schrijnwerker, die het zelf had gemaakt. Het was zomer, en nogal warm op de zolder zodat Sven wel wat zweette. Het zweet dat van zijn rug liep verzamelde zich in het plastiek broekje, waardoor dit vochtig en glad werd langs binnen. Sven vond dit ? eigenlijk wel aangenaam. Plots riep zijn moeder dat het tijd was om te komen eten. Snel deed Sven het plastiek broekje uit en zijn broek terug aan. Het gebruikte plastiek broekje legde hij onderaan de stapel. Dan zette hij het schommelpaard weer op zijn plaats en ging naar beneden om te eten.
Sinds die dag ging hij regelmatig op zolder spelen, vooral als hij wist dat zijn moeder bezig was met iets en er verder niemand thuis was. Dan trok hij weer een plastiek broekje aan, dikwijls ook met ??n van de katoenen luiers erin.
Op een keer hoorde Sven plots iemand de trap op komen hoewel hij wist dat zijn moeder druk bezig was met stofzuigen en kuisen. Hij droeg een katoenen luier en een plastiek broekje en was weer eens aan het schommelen op zijn schommelpaard. Snel deed hij zijn broek aan en verborg zijn onderbroek. De broek is gelukkig nogal een los model, en je ziet niets van de luier eronder. Hij had nog maar juist zijn broek aan gedaan, en de zolderdeur ging open. Het buurmeisje, Leentje, kwam binnen. Ze is een half jaartje jonger dan hij. De andere kinderen uit de buurt zijn allemaal een paar jaar jonger of ouder, zodat ze wel regelmatig samen optrokken. ?Hoy? zei ze, ?Ik verveel me, zullen we samen iets doen? Je moeder zei dat je op zolder zat.? ?Ik ben eens naar mijn oud speelgoed aan het kijken hier op zolder? zei Sven. ?Wat een mooi schommelpaard? zegt Leentje als ze het paard ziet staan, ?en zo groot! Ik kan er gemakkelijk nog op gaan zitten! Mag ik?? Als Sven knikt, springt ze op het paard en begint hevig te schommelen. ?Kom erbij zitten, dan rijden we samen weg van deze zolder!? zegt ze tegen Sven. Voorzichtig neemt Sven plaats achter haar. Het paard is stevig genoeg, en weldra schommelen ze samen heen en weer. Door het schommelen wordt Sven zich weer bewust dat hij het plastiek broekje en de luier nog draagt. Hij schuift naar voor en naar achter, telkens weer tegen de rug van Leentje aan. Gelukkig vind Leentje het spel snel eentonig en wil ze wat anders doen. Even later vliegen de knuffeldiertjes, die Sven in grote aantallen heeft gehad, door de lucht. Leentje zit achter de kinderbox, Sven achter het schommelpaard.
Een half uurtje later roept de moeder van Sven dat ze boodschappen gaat doen, en Sven moet meegaan om haar te helpen. Er zit voor Sven niets anders op dan met Leentje naar beneden te gaan, want hij kan geen excuus verzinnen om nog even te blijven. Opruimen hebben ze immers nog snel samen gedaan. Met nog steeds zijn plastiek broekje en luier aan gaat hij mee winkelen, en nadien krijgt hij ook geen kans meer om terug naar de zolder te glippen tot hij gaat slapen.
Door dit voorval heeft Sven ongewild zijn grenzen verlegd, en sindsdien draagt hij wel meer een plastiek broekje met of zonder luier onder zijn kleding, en begint meer en meer te experimenteren. Van zijn zakgeld koopt hij de grootste maat van pampers, die hem nog juist passen. Het grote pak verstopt hij in de garage in de kast met zijn tennisraketten, skateboard en ander speelgoed. In zijn boekentas smokkelt hij de pampers dan in kleine hoeveelheden naar zijn kamer, waar hij ze achter een stapeltje truien verstopt. Ook van de plastiek broekjes en de katoenen luiers zijn er enkele naar beneden verhuisd. De rest laat hij onaangeroerd liggen, omdat hij vreest dat zijn moeder dat anders zal merken.
Op een dag komt Sven thuis van school en vindt zijn moeder op zolder. Ze is de kast waar de plastiek broekjes en luiers in lagen aan het leegmaken. Hij ziet dat het schab waarop die lagen en ook de andere schabben waar nog wat baby- en kleuterkleding lag leeg zijn. Zijn moeder vraagt aan Sven om de zak met de kleding naar de garage te brengen en dicht te binden, zodat zijn vader die de volgende dag naar het recyclagepark kan brengen. Sven gaat naar de garage, en zoekt snel in de zak. Bijna onmiddellijk vinden zijn zoekende handen de plastiek broekjes, de luiers en het rubber zeiltje. Hij stopt ze zo goed als mogelijk weg in de kast bij de pampers. Gelukkig is dat maar een klein pakje meer op dat moment. Hij zal wel snel een nieuwe verstopplaats moeten vinden, want zijn beide schuilplaatsen zitten nu wel overvol. Enkele dagen later is dat probleem opgelost. Onderaan in zijn kleerkast staat nu een doos met daarin een aantal boeken die hij niet meer leest, en die op de boekenplank boven zijn bed plaats moesten maken voor nieuwe boeken. De doos is wel nogal groot voor de boeken die erin zitten, maar daaronder zit de voorraad van Sven die hij niet direct gebruikt.
Er zijn nog een aantal gebeurtenissen die in Sven zijn geheugen gegrift blijven.
Zo is er die ene keer dat hij heel blij was dat hij die dag een pamper met plastiek broekje onder zijn losse jeansbroek droeg toen ze met een aantal kinderen van de klas in een pretpark vijf uur vastzaten in een defecte attractie. Op het einde waren er een aantal met een natte vlek op hun broek, omdat ze echt niet meer konden inhouden. Sven had ook een tijdje moeite gedaan, maar dan heeft hij toch op de pamper en plastiek broek vertrouwd, en zijn plas laten lopen. De warmte verspreidde zich langzaam in de pamper. Toen ze uiteindelijk konden uitstappen had hij wel even schrik dat men iets zou merken van de natte pamper tussen zijn benen, maar ofwel viel het niet op, ofwel had iedereen wel iets anders aan het hoofd. De stormloop naar de toiletten liet hij eerst nog even uitrazen, voor hij zelf naar het toilet ging. Iedereen was al weg, zodat Sven zonder schrik de kleefstroken van de pampers kon losmaken. Wassen moest hij zich thuis maar doen, tot zolang hield de plastiek broek de geurtjes nog wel grotendeels weg.
Een andere keer liep het zweet van spanning van zijn rug, toen hij was vergeten dat de turnles verschoven was naar een andere dag, en hij die dag alleen een plastiek broekje aanhad onder zijn lange broek. Hij had ook geen onderbroek meegenomen, zodat hij zelfs niet kon wisselen van onderkleding in het toilet. Er zat niets anders op dan zo ongemerkt mogelijk zijn turnshort aan te trekken en zich later weer om te kleden. Sven bemachtigde een plaatsje in de hoek van de kleedkamer, en met zijn rug naar de muur heeft niemand zijn met plastiek omhulde billen gezien. Hij heeft toen ook waarschijnlijk het snelheidsrecord ?broek uit ? short aan? en omgekeerd verpulverd.
Ook in het zwembad deed Sven een plastiek broekje aan onder zijn zwembroek, tot op een keer een vriendin zei: ?Sven, de voering van je zwembroek komt boven je rekker uit.? en ze direct aan zijn rug friemelde om de plastiek broek in zijn zwembroek te steken. Met een rood hoofd maakte hij zich snel los, en trok zelf zijn zwembroek omhoog. Pas toen hij een nieuwe zwembroek kreeg, en de oude kon recupereren uit de kledingzak voor het containerpark, heeft hij opnieuw met een plastiek broekje in zijn zwembroek gaan zwemmen. Dat had hij dan wel zelf, met veel moeite, vastgenaaid in zijn oude zwembroek, zodat het niet meer uit de zwembroek kon komen.
Sven ging meer en meer luiers en plastiek broekjes dragen onder zijn kleding, en hij vond het ook aangenaam en spannend om in zijn luier te plassen. Hij was een echte DL geworden.
Hoofdstuk 2: Sven en Sonja
De eerste keer dat Sven luiers voor volwassenen ging kopen was een opwindende belevenis. Hij was naar een gespecialiseerde zaak voor medische hulpmiddelen gegaan in een naburige stad. Sven was toen een jaar of 16. Een paar keer was hij al tot voor de deur gegaan, maar hij keerde steeds terug omdat er nogal wat volk binnenstond. Uiteindelijk was de winkel toch een moment leeg, en Sven raapte al zijn moed bijeen en ging binnen. Een jonge vrouw van een goede 20 jaar kwam van achteraan in de zaak en vroeg waarmee ze hem kon helpen. Sven brabbelde iets over zijn grootmoeder die dement was, en dat hij gestuurd was om pampers voor haar te halen. De vrouw bekeek hem even, en zei toen: ?Dit is zeker de eerste keer dat ze jou daarvoor sturen? Je voelt je niet erg op je gemak zo te zien.?. Ze nam hem mee naar een afgezonderde hoek van de winkel met een tafeltje en enkele stoelen. Ze stelde zich voor als Sonja, en probeerde hem een beetje op zijn gemak te stellen. Op haar vraag of Sven meer gegevens had van wat hij juist wilde, kon Sven niet direct een concreet antwoord geven. Hij had gedacht dat als hij pampers voor volwassenen vroeg, hij een pak in zijn handen gestopt zou krijgen, direct kon betalen en terug buitengaan. Hij begon dan maar wat te vertellen over een grootmoeder die normaal bij een andere dochter verbleef maar die nu op vakantie was zodat de grootmoeder een tijdje bij hen verbleef. Op de vraag naar de maat, zei Sven dat hij ongeveer even breed was. Sonja ging even weg en kwam terug met een stapeltje met allemaal verschillende luiers. Ze had ook een lijstje bij met de verschillende luiers, de grootten waarin ze te verkrijgen waren en de kostprijs. Sven kreeg het stapeltje mee als staal, en hij moest maar terugkomen ??n van de volgende dagen met de juiste bestelling. Sonja vroeg ook of hij ook plastiek broeken nodig had. Eerst was hij verrast en kon niet direct antwoorden, maar dan vroeg hij: ?worden die veel door volwassenen gedragen?? Als antwoord kreeg hij een hele uitleg dat sommige mensen niet steeds stil blijven liggen, en door het vele bewegen lekkende luiers kunnen voorkomen. Om dat op te vangen gebruikt men dan plastiek broeken. Sven zei dat hij het niet wist, maar dat ze er voor alle zekerheid maar een moest bij doen. Die moest hij wel betalen, want daar werden geen gratis staaltjes van meegegeven.
Een week later kwam hij terug. Hij wachtte tot Sonja vrij was en hem kon bedienen. Hij kocht een pak Tena broekluiers en nog een plastiek broek een maatje kleiner dan degene die hij daarvoor had meegenomen. Sindsdien is hij in die winkel een vaste klant. Hij probeerde zich steeds door Sonja te laten bedienen. Na een tijdje deed hij een luier en plastiek broekje aan als hij er nieuwe ging kopen, omdat hij het opwindend vond om die te dragen op dat moment. Op een dag een jaar of twee later, Sven was 18 jaar, vertelde Sonja hem dat ze een nieuwe leverancier hadden voor het incontinentiemateriaal, en dat er nu een veel groter gamma aan luiers en plastiek broekjes beschikbaar was. Toen ze hem vroeg of hij eventueel mee naar achter wou komen om er de nieuwe modellen te bekijken en ook te passen, werd hij rood van verlegenheid. Sven stamelde dat hij ze niet kon passen omdat ze voor zijn grootmoeder waren, maar Sonja glimlachte en zei hem dat ze al lang had gemerkt dat hij zelf een luier onder zijn broek droeg. Sven schrok, en vroeg of het dan zo duidelijk was. Hij was wel gerustgesteld toen ze zei dat dit niet het geval was, maar dat ze door haar ervaring in de winkel het wel kon merken. Ze gingen beiden naar achter in een afzonderlijk kamertje. Daar lagen de nieuwe modellen uitgestald, zowel van de luiers als van de plastiek broekjes. Sven keek zijn ogen uit. Er lagen allerlei soorten broekluiers, inlegluiers en plastiek broekjes, zelfs in verschillende kleuren. Van de luiers kon hij, als vaste klant, een proefpakketje meenemen met van alle soorten een exemplaar. De plastiek broekjes mocht hij passen op voorwaarde dat hij dat deed over een propere luier. Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Hij verwisselde zijn luier achter een kamerscherm dat voor een met een rubber zeil afgedekt bed stond door een nieuwe uit het proefpakket. Achter het scherm was ook een lavabo, wegwerpwashandjes en een stapeltje handdoeken voorzien zodat hij zich even kon verfrissen. Dan twijfelde hij even, maar toen Sonja hem zei dat ze al een eerste plastiek broekje had klaarliggen, stapte hij vanachter het scherm. Sonja hield hem een rode plastiek broekje voor, en deed verder heel gewoon. Sven voelde zich een beetje ongemakkelijk, want tot dan had nog niemand hem openlijk in een luier gezien, en nu stond hij daar voor een aantrekkelijke vrouw die maar een goede 5 jaar ouder was dan hij met alleen een wegwerpluier en een T-shirt aan. Hij deed het plastiek broekje aan over zijn luier, en Sonja trok eens aan de achterzijde vanboven. Dit model is aan de achterzijde blijkbaar niet echt hoog genoeg, dat moet ik onthouden voor mensen die een dikke luier willen dragen, zei ze. Dan gaf hem een ander model, en vroeg of hij dit ook eens wou passen. Sven voelde zich al heel wat meer op zijn gemak, en wisselde van plastiek broekje. Dit model was wel wat hoger achteraan, en de luier werd er goed door bedekt. Er volgden nog enkele modelletjes en kleuren van plastiek broeken, met en zonder drukknopen, een aantal waren wel meer bedoeld om een losse inlegluier in te dragen. Plots vroeg Sonja of hij voor haar ook eens een paar slips wou passen met een inlegluier en zonder zijn andere luier eronder. Ze wou ook zien hoe die pasten op de manier dat ze normaal gedragen moeten worden. Je krijgt die plastiek broekjes dan wel mee als staal, want om hygi?nische redenen kunnen we die dan toch niet meer verkopen. Sven twijfelde eerst, maar met het vooruitzicht om een aantal nieuwe plastiek broekjes zomaar mee te krijgen deed hij het toch maar. Hij verdween weer achter het scherm om zich om te kleden. De eerste broekjes voor inlegluiers waren voorzien van een redelijk grote inlegluier, en Sven had daar geen problemen mee na het rondlopen in een wegwerpluier en het passen van de verschillende plastiek broekjes. Dan deed hij een rood plastiek broekje met drukknopen aan, waarin maar plaats was voorzien voor een korte inlegluier. Volgens Sonja was dat model voorzien voor mensen die maar weinig urine verloren, maar teveel voor alleen een inlegluier in de onderbroek. Doordat de inlegluier kort is en alleen tussen de benen zit, kan die ook dienen om te dragen onder strakkere kleding. Sven voelde dat hij een lichte erectie kreeg van het gevoel van het plastiek tegen zijn onderlichaam, en dat verergerde nog toen hij onder het keurende oog van Sonja achter het scherm vandaan kwam. Ze deed of ze niets zag, en bekeek hem ook eens langs de achterzijde. Ze trok eens aan de bovenste rekker van het plastiek broekje, waardoor er weer wat wrijving tussen huid en plastiek ontstond. Toen ze hem terug langs de voorkant aankeek, glimlachte ze en zei dat ze nog een laatste modelletje had om te passen, een plastiek slipje dat niet voorzien was om een luier in te dragen, speciaal om te dragen onder kleding waar je geen luier onder kan dragen, bijvoorbeeld een zwembroek of badpak, strakke sportbroek enz. Sven kreeg het plots zeer warm, en de voorzijde van het plastiek broekje begon nog meer naar voor gedrukt te worden. Door het zweet werd het rode plastiek ook lichtjes doorschijnend. Kom, zei Sonja, ik help je even, en ze begon de knoopjes van het broekje los te maken. Ze deed nog steeds of er niets aan de hand was, en trok het broekje tussen zijn benen uit, zodat Sven nu met alleen zijn T-shirt aan voor haar stond. Ze hield hem nu een lichtblauw, bijna doorzichtig plastiek broekje voor, een laag model en met een smal kruis, en liet hem daar in stappen en trok het slipje omhoog. Hier krijg je zeker geen grote inlegluier tussen, zei ze terwijl ze met haar hand tussen zijn benen over het plastiek wreef. Ze stond nu op uit haar gebukte houding, en bleef haar hand op het plastiek broekje houden waarbij ze over zijn erectie wreef. ?Jij geniet hier blijkbaar wel van? zegt ze dan met een lach, en wrijft dan nog een paar maal op en neer. Sven houdt het niet meer uit, en spuit in het plastiek broekje. Zo kan ik je niet laten gaan zegt Sonja, en neemt Sven mee achter het kamerscherm. Ze trekt een paar latex handschoentjes aan uit een klaarstaande doos, en wast hem. Dan pakt ze ??n van de plastiek broekjes met inlegluier die nog klaarliggen en doet hem dat aan, en dan zijn broek. Ze neemt dan een grote plastiek zak waar ze het proefpakket met luiers en de laatste plastiek broekjes indoet. Sven koopt nog een pakket inlegluiers, en gaat met een vreemd gevoel naar buiten. Sonja houdt de buitendeur voor hem open, en fluistert hem toe ?Als je in de buurt bent en een propere luier nodig hebt, mag je gerust langskomen, Ik help je dan wel?.
Als hij een volgende keer naar de winkel gaat, heeft hij vooraf eens goed over de gebeurtenissen nagedacht. Hij wacht geduldig tot Sonja vrij is, en vraagt dan of hij nog wat informatie kan krijgen over de luiers die hij de vorige keer heeft gezien. Ze begrijpt de hint, en neemt hem mee naar het kamertje achteraan. Sven raapt zijn moed bijeen, en vraagt haar of ze meende wat ze zei bij de deur. Ze bekent dat het een beetje een ingeving van het moment was geweest, maar dat ze het wel meende. Ze vraagt hem of Sven een uurtje later terug kan komen, dan heeft ze gedaan met werken. Een uurtje later staat Sven buiten te wachten. Als Sonja buitenkomt, wenkt ze hem om met haar mee te gaan. Ik woon hier om de hoek, ga je mee? zegt ze. Even later staan ze in de hal van haar appartementje, en hangt Sonja hun jassen aan de kapstok. Bij een glaasje wijn beginnen ze een beetje over van alles te babbelen, tot Sonja plots vraagt of Sven al lang incontinent is. Sven wordt rood tot achter zijn oren, maar vertelt dan toch dat hij daar eigenlijk geen echt probleem mee heeft, maar het alleen fijn vindt om een luier en plastiek broekjes te dragen. Hij vertelt haar ook dat hij door zijn avontuur in het pretpark is begonnen ook in de luiers te plassen. Tot zijn verbazing begint Sonja plots te lachen. Ik dacht al zoiets, ik denk niet dat iemand die echt incontinent is zich zo snel laat overhalen om zomaar verschillende plastiek broekjes te gaan showen omdat een mooie vrouw dat vraagt, zegt ze. Ik moet ook iets bekennen, zegt Sonja, Ik houd ook van luiers en plastiek broekjes. Ze heft haar rokje omhoog, en Sven ziet dat ze daaronder een rood plastiek broekje zoals hij als laatste had gepast draagt.
)
