hallow16
Gelukkig zijn er luiers
@Snakebite Als je ooit besluit om hier te stoppen, zou je me dan stiekem wel even een pb kunnen sturen waar ik je werk dan wel kan vinden? Of dat nou wel of niet abdl gerelateerd is maakt me eigelijk niet eens uit 
Nog niet klaar Wisselspoor
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Abbjornnl
Wees jezelf ongeacht wat andere ervan zeggen
De verhalen van snakebite zijn moeilijk om niet te kunnen waarderen.
En een Ai geschreven verhaal zit naar wat ik tot nu toe gelezen heb weinig gevoel in iets wat ik graag in een verhaal zie.
Dit verhaal daarintegen nodigd je echt uit om door de ogen van de karakters te kunnen kijken wat het verhaal een mooie diepgang heeft.
Dus snakebite ga vooral door met schrijven op deze manier
En een Ai geschreven verhaal zit naar wat ik tot nu toe gelezen heb weinig gevoel in iets wat ik graag in een verhaal zie.
Dit verhaal daarintegen nodigd je echt uit om door de ogen van de karakters te kunnen kijken wat het verhaal een mooie diepgang heeft.
Dus snakebite ga vooral door met schrijven op deze manier
Hoofdstuk 09: Reputatieschade
De zoen is in eerste instantie voorzichtig en klunzig, maar verdiept zich al snel als Froukje en Bindi zich in elkaar verliezen. Froukje voelt haar handen trillen. Het is de eerste keer dat ze met een vrouw zoent en het is er niet zomaar één. Misschien is ze nog niet helemaal bekomen van hoe ze hier een minuut geleden nog met een kussen in haar handen stond, klaar om al haar problemen te laten verdwijnen. Hoe is deze situatie zo snel gekanteld?
Veel schijfruimte om na te denken over het hoe en wat heeft Froukje echter niet over. De zoen voelt erg fijn en neemt haar steeds meer in beslag. In haar hoofd blijft het stil, terwijl haar tong Bindi’s mond verkent. Nieuwsgierig, maar vooral voorzichtig, laat Froukje haar hand van Bindi haar schouder naar beneden zakken.
Ineens schiet Bindi terug en verbreekt ze de zoen. Froukje schrikt en is meteen bezorgd. Was het de aanraking met haar hand die Bindi heeft overvallen? Ging ze een stap te ver? Bindi lijkt haar in het geheel geen preuts type, dus zo heftig kan dat voor haar toch niet zijn?
“Sorry, ik..”, stamelt Bindi.
“Wat is er?”
“Ik weet het niet goed.. ik.. ik heb gewoon nog nooit gezoend.”
“Ik heb ook nog nooit met een meisje gezoend”, glimlacht Froukje geruststellend.
“Nee, ik bedoel.. ik heb helemaal nog nooit gezoend.. tot nu..”
“Oh..”
Waarschijnlijk moet Froukje haar mening over de preutsheid van Bindi alsnog herzien. Hoe vreemd dat iemand die zich zo gemakkelijk omkleed in het bijzijn van anderen toch zo weinig ervaring heeft opgedaan. Het is niet alsof ze nog op de middelbare school zit. Froukje probeert niet te oordelen, maar tegelijkertijd snapt ze het ook weer niet helemaal.
“Ik had het niet moeten doen”, zucht Bindi.
“Vond je het niet fijn?”
“Jawel.. heel fijn.. maar ik..”
Froukje kijkt Bindi niet-begrijpend aan. Wat is nou het probleem?
“Ik ben niet verliefd.. en Spoor en jij.. het is gewoon geen slim idee..”
“Niet alles hoeft slim te zijn. Soms is iets ook gewoon leuk, omdat het toevallig leuk is..”
“Dat weet ik. Maar het is gewoon niet eerlijk tegenover jou. Ik zit heel gek in mijn vel nu en je bent oprecht superlief voor me. Als ik nu iets met je doe, terwijl ik er niet echt iets bij voel, dan.. dan..”
Froukje begrijpt het.
“Dan gebruik je me.”
“Ja. Dat wil ik niet.”
“Natuurlijk gebruikt ze je, sukkel.. en jij trapt er weer in. Wanneer ga je nou eens begrijpen dat niemand ooit echt interesse in jou zal hebben?”
Froukje slikt. De stem is terug. Dat kan er ook nog wel bij..
“Het spijt me..”, fluistert Bindi.
“Dat zeggen ze allemaal..”
“Dat zeggen jullie allemaal”, mompelt Froukje, keihard.
Zowel Bindi als Froukje zelf hebben een moment nodig om dat brute antwoord te laten zakken. Voor Bindi is het vooral een kwestie van een groeiend schuldgevoel, terwijl Froukje moeilijk kan geloven dat ze de innerlijke stem voor het eerst het roer heeft laten overnemen. Dat is nou precies waar ze al die tijd tegen gevochten heeft..
“Je weet toch dat Spoor gek op je is?”, vraagt Bindi.
“Ja. En op jou.”
“Goed zo.. laat het kreng maar weten dat je haar doorhebt..”
Bindi schudt verward met haar hoofd. Ze heeft deze voorbije dagen natuurlijk wel in de gaten gekregen dat Spoor een zeker respect voor haar heeft. Een onverwachte wending in Bindi haar toch al turbulente leven. Dat Froukje het nu op deze manier karakteriseert gaat echter een stap te ver. Bindi heeft van heel dichtbij kunnen observeren hoe de dynamiek tussen Froukje en Spoor werkt en haar eigen band met hem komt totaal niet in de buurt.
“Er is niets tussen Spoor en mij..”
“Dat denk je nu. Of misschien ook niet. Misschien is dat wel precies wat je wilt en gebruik je mij nu om nog dichter bij hem te komen.”
“Dat zou ik nooit doen. Ik heb trouwens ook helemaal geen vaderfiguur nodig.”
Froukje kijkt Bindi indringend – en veelbetekenend – aan.
“Oké, misschien ook wel”, geeft ze toe. “Maar ik ken Spoor daar niet goed genoeg voor. Bovendien hoor ik iedereen alweer kletsen. Dat ik met een docent ga. Want DAT maken ze er dan van. Ik heb wel genoeg aan mijn hoofd.”
“Alles draait om haar, is het niet?”
Froukje zucht. Het begint haar nu echt teveel te worden. Misschien had ze dat kussen toch moeten gebruiken zoals ze bedacht had..
“Laat één ding duidelijk zijn”, gromt ze haast richting Bindi. “Als je hem pijn doet. Verdriet doet. Boos maakt. Teleurstelt. Dan weet ik je te vinden en dan zul je zien wat Ben mij waard is. Ben ik duidelijk?”
Bindi is volledig overdonderd door de manier waarop Froukje tegen haar praat. Wat is er met die lieve meid van eerder gebeurd? Oké, het was de hele tijd wel duidelijk dat Froukje haar op enige afstand wilde houden en behoorlijk wantrouwend was.. maar dit? Dit is wel de laatste toon die ze van Froukje had verwacht..
“Ik wil niemand pijn doen.”
“Te laat, bitch.”
“Te laat, bitch..”, snauwt Froukje.
Wederom laat Froukje de stem in haar hoofd de controle overnemen. Waarom ook niet? Zodat Bindi ook nog eens even fijn over haar heen kan lopen, net zoals iedereen in haar leven doet? Elke keer als Froukje zich kwetsbaar opstelt eindigt het met nieuwe pijn. Héél even dacht ze dat Bindi met een reden in haar leven was gekomen, maar het is duidelijk dat ze gewoon de volgende in een lange rij van rotte appels is. Het is genoeg geweest.
Froukje draait zich om en wil weglopen. Weg van deze hele ervaring. Nog nooit heeft ze ook maar overwogen om met een meisje te zoenen. Bindi was de eerste waar ze een bepaalde nieuwsgierigheid naar ontwikkelde en voor wie Froukje – zelfs in deze korte tijd – gevoelens had. Zo fijn als de zoen was, zo vreselijk zuur is de nasmaak nu. Niemand is te vertrouwen.
Bindi staat met een ruk op. Froukje ziet het niet, maar kan het dankzij het kraken van Bindi haar luier duidelijk horen.
“Wat kan ik doen om het goed te maken?”, vraagt ze zachtjes.
Froukje stopt en kijkt om naar Bindi. Is die meid serieus? Denkt ze nou echt dat ze even met haar toverstokje kan zwaaien, of een paar mooie woorden kan mompelen? Dat het binnen een paar tellen allemaal weer goed is? Vergeven en vergeten? Zand erover?
“Wat dacht je van aarde erover?”
“Niets. Je snapt zelf toch zeker ook wel dat het nu te laat is? Rot lekker weg in je luier!”
Met grote passen stapt Froukje vervolgens door naar haar slaapkamer. Het ritselen van haar eigen luier maakt die laatste opmerking in de richting van Bindi natuurlijk een stuk minder indrukwekkend, maar ze meende ieder woord. Het kost Froukje alle concentratie die ze nog heeft om de deur niet dicht te slaan. Ondanks alles is Ben nog steeds te belangrijk. Wat zou ze bovendien tegen hem moeten zeggen als ze hem nu wakker zou maken?
“Sorry, Ben, ik heb het weer eens verkloot?”
Dat liedje begint oud te worden. Een echte klassieker. Ben zijn geduld zal ook een keer opraken en het laatste dat Froukje wil is hem verliezen. Ondanks alles en juist vanwege alles. Hij is haar steunpilaar en de enige reden dat ze er überhaupt nog is.
Toch kan Froukje niet langer ontkennen dat ze het zelf ook allemaal spuugzat is. Elke keer jezelf voor iemand openstellen en vervolgens keihard genaaid worden. Behandeld als oud vuil. Te laf om er iets van te zeggen of om ook maar voor haarzelf op te komen. Altijd maar het makke lammetje zijn. Niet langer..
Het was heerlijk om naar die stem in haar hoofd te luisteren.
Eindelijk een beetje controle. Eindelijk een keer degene die pijn DOET in plaats van degene die pijn HEEFT. Laat dat kind maar lekker zitten janken. Weet ze ook eens hoe het voelt. Froukje zal nooit, maar dan ook echt nóóit meer iemand speelbal zijn. Zo is het elke keer gegaan en het heeft haar elke keer bijna haar leven gekost. Soms letterlijk, soms figuurlijk, maar – met uitzondering van Ben – heeft iedereen haar steeds kapotgetrapt.
Kijk maar naar deze nieuwste terugval..
“F*cking Timo..”
Hoe meer Froukje terugdenkt aan haar verliefdheid op Timo, hoe minder ze snapt dat het ooit zo ver is kunnen komen. Om te beginnen zijn jongens met Franse namen altijd slecht nieuws, maar Timo was echt op geen enkel vlak Froukje haar type.
Tijdens hun lessen zaten Froukje en Timo altijd naast elkaar. Niet omdat ze het meteen zo goed konden vinden, maar omdat ze de twee personen waren die altijd als laatste overbleven. Die slechts aan de randjes van de groep kleefden. Voor Froukje was het begonnen als een voorzichtigheid die onbedoeld is blijven bestaan als afzondering. De mensen in hun groep waren gewoonweg niet het slag mensen waar Froukje zich comfortabel bij voelde.
Timo was gewoon een nerd. Nog steeds. Dat zal ook wel nooit veranderen. Elke sociale interactie die hij uitprobeerde eindigde in een groter bloedbad dan de vorige. Toch had Froukje enige sympathie voor hem, aangezien ze begreep hoe het voelde om een outcast te zijn. Iemand wiens bestaan getolereerd wordt, maar nooit gevierd. Een staat van zijn die je niemand toewenst. Dus negeerde Froukje al zijn onhebbelijkheden en stelde ze zich open voor hem.
De verliefdheid kwam plots, maar hevig. Timo was dankbaar voor Froukje haar aandacht en deed zijn uiterste best voor haar. Eerst kleine dingen, zoals het delen van zijn aantekeningen. Daarna grotere gebaren, zoals het schrijven van een paper dat Froukje mocht inleveren alsof het van haarzelf was, nadat ze door een flinke griep op achterstand kwam.
Dat Froukje heeft gedacht dat haar gevoelens wederzijds waren, was achteraf bezien niet eens zo heel gek. Op een vrijdagmiddag – na een koffiedate om het einde van de week te vieren – kon ze zich niet langer inhouden. Ze zoende hem en hij zoende terug. Het voelde bijna net zo fijn als bij Ben, maar goed genoeg om zich helemaal in zijn aanwezigheid te verliezen. Ze had geen seconde door dat klasgenoten hen gezien hadden.
Na de zoen bleef Timo ineens veel weg van school. Hij was er soms wel, maar het leek alsof hij zijn zeldzame verschijningen precies tijdens haar eigen afwezigheid plande. Via het uitwisselen van berichtjes bleven ze echter intensief contact houden en probeerde Froukje hem te overtuigen om nog eens samen af te spreken.
De gesprekken en berichtjes gingen steeds dieper, tot op het punt waar Froukje durfde op te biechten dat ze wel ‘iets’ had met luiers. Erg seksueel werd het gesprek niet, maar toch wist ze dat Timo er op was aangeslagen. Hij wilde het ervaren, voelen en vooral heel graag zien. Na lang wachten ging hij eindelijk op haar vraag in en spraken ze af bij het station.
Froukje had het kunnen weten. Wie heeft er nou zoveel geluk dat je verliefd wordt en aan diegene bekent dat je een bijzondere liefhebberij hebt, waarop diegene meteen aangeeft er oprecht in te zijn geïnteresseerd? Iedereen zou haar hebben uitgelachen. Timo net zo goed. Ze had kunnen weten dat zijn verzoekje niets anders was dan een sluipweggetje naar ellende.
Toch deed ze het. Ze droeg een luier, onder een outfit die eigenlijk iets te strak zat. Haar lange jas kon dat zonder problemen verbergen. Timo stond haar al op het perron op te wachten en nam haar mee naar de fietsenstalling, die – wonder boven wonder – zo’n beetje uitgestorven leeg leek te zijn. Ze zoenden en al snel liet ze toe dat zijn handen op verder onderzoek gingen. Binnen een minuut lag haar jas op de vloer.
Ze was compleet in de val gelokt. Een aantal van de stoerdere jongens in haar klas bleek toevallig ook aanwezig en stonden al met hun telefoons klaar om het moment vast te leggen voor het nageslacht dat ze waarschijnlijk nooit zullen kunnen verwekken. Het filmpje was vernietigend voor Froukje haar reputatie. Iedereen kon de luier duidelijk zien. Volledig overstuur is ze gevlucht, terug naar huis. Terug naar het appartement in Weert.
Dat was het begin van de nieuwe aftakeling. Tot Spoor ineens op de stoep stond, is ze het appartement gebleven. Terend op haar voorraad, op zijn geld voor bezorgdiensten en op haar eigen verdriet. Ook al kreeg Froukje net zo veel berichtjes met oprechte steun als berichtjes met rotopmerkingen.. deze nieuwe vernedering kwam ze zelf niet meer te boven.
Hij had met haar gespeeld, haar via de telefoon aan het lijntje gehouden en haar uiteindelijk kapot gemaakt voor zijn eigen gewin. Geloof maar dat Timo ineens het grote mannetje van de groep was geworden. Misschien wel voor een hele week! De sociale verhoudingen zijn inmiddels ongetwijfeld weer teruggekeerd naar het oorspronkelijke evenwicht, terwijl de balans voor Froukje mogelijk voor altijd zoek is geraakt.
“Vertrouwen brengt je ellende. Controle brengt je rust. Dat was de les van Timo.”
Zittend op de rand van haar bed, pinkt Froukje de nieuwste tranen weg. Dat gevoel wil ze nooit opnieuw hoeven ervaren. Sterker nog, ze besluit – hier, ter plekke – dat het ook nooit meer zal gebeuren. Al zal ze dwars door Bindi, Ben en de rest van de wereld heen moeten.. het eindigt hier. Als je moet kiezen tussen de jager of de prooi.. dan ben je veel beter de eerste. Waarvan akte.
Terwijl Froukje zichzelf probeert te vermannen, laat ze haar oog ook vallen op de foto van haar moeder. Eén van de weinige dingen die Ben heeft weten te redden uit één van haar vorige levens. De foto heeft al die tijd op haar bureau gestaan, maar toch heeft Froukje nooit echt de tijd genomen om bij haar moeder stil te staan.
De draaikolk aan boosheid en verdriet lijkt voorzichtig te gaan liggen. Misschien is ze ook wel iets te hard geweest. Je kunt jezelf tenslotte optrekken zonder tegelijkertijd anderen naar beneden te hoeven trappen. Kan Froukje Bindi bovendien echt verantwoordelijk houden voor alle pijn die Timo en de anderen in haar leven hebben veroorzaakt?
“Natuurlijk kan dat.”
“Dat wil niet zeggen dat het moet!”
Ineens haalt de slaap Froukje in. Ze besluit de boel voorlopig nog even gewoon de boel te laten. Als het echt tijd is voor harde beslissingen, dan kan ze die morgen altijd nog nemen. Een keuze uitstellen is tenslotte niet hetzelfde als de keuze kwijtraken.
Toch?
Een paar uur later is de schemering ingedaald en staat Froukje bijtijds op. De haat mag dan aan het zakken zijn, toch wil ze hoe dan ook als eerste op de badkamer zijn. Puur voor dat kleine momentje waarop zij haar luier al kwijt is en Bindi nog niet. Het is het meest kinderachtige statement dat ooit gemaakt kan worden, maar toch is ze vastbesloten dat wel degelijk te doen.
Na een verfrissende douche neemt Froukje alle tijd van de wereld om voor de spiegel haar make-up te doen. Hoe langer ze de badkamer bezet houdt, des te groter de kans is dat Bindi in haar eigen nattigheid zit te smoren. Froukje heeft zelfs de badkamerdeur op een kier gezet, zodat ze voor Bindi extra duidelijk te horen zou zijn.
“Wrijf het er maar goed in..”
Het maakt Froukje er uiteindelijk ook niet echt vrolijker op om zo in het leven te staan, maar de les blijft geleerd. Iemand moet de prooi zijn en dat is Froukje deze keer niet zelf. Al schrikt ze zichzelf rot als Ben ineens in de deuropening verschijnt.
“Goedemorgen”, glimlacht Froukje, terwijl ze vrolijkheid probeert te veinzen.
“Goed geslapen?”, vraagt Ben.
“Mwoah.”
“Oei, dat klinkt niet heel positief.”
“Jawel.. droge luier!”, knipoogt ze.
Daar had Froukje niet eens bij stilgestaan. Ze werpt het feitje vliegensvlug op tafel, maar het is wel degelijk de eerste keer in tijden dat ze haar luier tijdens het slapen droog heeft kunnen houden. Over een enorme opluchting gesproken. Misschien zijn de effecten van de ketamine toch nog niet op het niveau van permanente schade aangekomen?
“Goed bezig! Volhouden!”, knipoogt Ben.
Froukje knikt en hij loopt daarna vrolijk door. Gelukkig zal er altijd één persoon zijn die nog minder goed is in het oppikken van emotionele hints. Froukje zag Ben wel onderzoekend naar haar kijken. Hij weet heus wel dat er iets is, maar goed.. het is Ben. Die ontcijfert het vast niet.
Uiteindelijk heeft Froukje haar verblijf op de badkamer nog bijna met een half uur kunnen verlengen, voordat ze echt niets meer te doen heeft. Haar haren zijn droog en gestijld, de make-up is klaar, haar outfit is on-point. En niet alleen die van Froukje..
Zodra Froukje even later de woonkamer binnenstapt, ziet ze hoe Bindi meteen van de eettafel opstaat. Het zal wel jeuken in die tere liesjes van d’r. Geen probleem. Terwijl Bindi haar bord op het aanrecht zet, tikt Froukje haar even aan.
“Als je het echt goed wilt maken, dan trek je aan wat ik voor je heb klaargelegd. Geen vragen, geen gezeur bij mij, geen gejank bij Ben.”
“Wat bedoel je precies?”, vraagt Bindi verbaasd.
“Ga maar op de badkamer kijken.”
Froukje ziet Bindi bedeesd vertrekken. Haar wraak mag zoet smaken. Op de badkamer ligt een stapeltje kleren klaar voor Bindi. Een schone luier, een lievig geel shirtje en een tuinbroek. Die laatste hebben ze niet samen gekocht, maar komt uit Froukje haar eigen kledingkast. Ze kan tenslotte best delen, als het doel maar goed genoeg is. Vandaag gaat ze waarschijnlijk meer plezier dan ooit beleven aan die tuinbroek, bedenkt ze nog.
Een half uurtje later heeft Froukje er al een heel gesprek met Ben opzitten. Hij kan enorm vermoeiend zijn als hij het op zijn heupen heeft. Toch laat Froukje hem maar begaan. Er is een bepaald leven in zijn ogen aanwezig, alsof het helpen van Bindi ervoor zorgt dat hij weer echt iets te doen heeft. Die walging kan ze wel even loslaten. Voor hem kan dat. Het is tenslotte het enige aan Ben dat er echt levendig uitziet. Hij oogt opvallend moe voor iemand die leeft op cafeïne.
Gelukkig doet hij niet al te moeilijk als Froukje aangeeft dat ze haar oorspronkelijke voornaam – Puck – weer wil gebruiken. Het lukt Ben zelfs om haar niet om te dopen tot Ukkepuk, waar Froukje enorm dankbaar voor is. Maastricht moet echt weer een nieuwe start voor haar worden. Ze kijkt er inmiddels zelfs naar uit. Maar eerst moet er opgeruimd worden. Niet alleen hier in Weert.
Na het gesprek met Ben verzamelt Froukje de boeken die ze voor haar mislukte studie heeft gebruikt en stapelt ze die in een stevige verhuisdoos. Met een beetje inspanning weet ze de doos precies naast de kluis in de voorraadkast in te passen. Het is tijd voor een nieuw begin en daar horen sommige dingen nu eenmaal niet meer bij. Een beetje verdrietig, maar wel met zekerheid, stopt ze de foto van haar moeder bij de boeken voordat ze de doos dichtvouwt.
Eenmaal weer overeind twijfelt Froukje nog even, terwijl ze naar de verhuisdoos en de kluis staart. Zou ze niet toch..? Voor de zekerheid?
Zodra Froukje de deur van de voorraadkast symbolisch sluit, ziet ze Bindi op haar afstappen. Een duidelijk gevoel van overwinning maakt zich meester van Froukje, aangezien Bindi alles heeft aangetrokken dat ze had klaargelegd. Dezelfde outfit die zij droeg toen Timo.. deed wat hij deed.
Bindi levert haar gedragen luier in bij Froukje die een triomfantelijke glimlach niet kan onderdrukken. Zo voelt dat dus, mevrouwtje. Geniet maar lekker van je ervaring. Bindi haar ogen stralen niets uit. Het is duidelijk dat ze uit schuldgevoel alles over zich heen laat komen. Perfect.
“Als je straks verschoond wil worden, dan vraag je het maar. Ik heb extra luiers voor je mee.”
Een vaag knikje is het teken waar Froukje op hoopte. Controle voelt goed. Héél goed.
De rest van de dag is er één van stil genot voor Froukje. Ben heeft allerlei plannen gemaakt en ze heeft geen andere keuze dan die te volgen. Niet dat dit zo’n groot probleem is, aangezien het de enige manier is om Bindi haar straf volledig mee te kunnen krijgen. Irritant genoeg lijkt ze zich er vrij gemakkelijk doorheen te kunnen slaan. Ze geeft geen krimp tijdens de taxirit. Froukje had geen idee wie Jakki was, maar hij lijkt op haar hand.
Zijn rijstijl geeft Bindi namelijk zat smoesjes om haar luier te kunnen vullen. Wat een wegpiraat! Gek genoeg lijkt Ben enorm op Jakki gesteld. Froukje zal ooit het hele verhaal nog wel horen.
Het aanzicht van de gestripte Corolla is Froukje een doorn in het oog. Natuurlijk wist ze dat dit moment zou komen, maar het schuldgevoel is er niet minder om. Ben heeft haar nooit expliciet verteld dat dit de auto van zijn overleden vrouw is, maar Froukje heeft het altijd vermoed. Vrouwelijke intuïtie. Ze kan zichzelf wel voor haar hoofd slaan dat ze dit heeft laten gebeuren met iets dat hem zo dierbaar is. Iets waar hij haar mee vertrouwd heeft..
Ben en Jakki vinden ineens een oude tas van Froukje in de kofferbak. Froukje wist niet eens dat ze die kwijt was geraakt. Een duidelijk teken van de ketaminetrip die ze de afgelopen tijd heeft meegemaakt. Toch zit het haar niet lekker. Zelfs de domste dief zou die tas gewoon hebben meegenomen. Het liefst zou ze tas weggooien, maar Ben staat erop dat ze die toch meeneemt. Froukje negeert haar donkere onderbuikgevoel en stop de tas in de taxi van Jakki.
Froukje geniet er nog het meest van om Bindi te zien wiebelen in het appartement dat Ben van plan is te kopen. Het is duidelijk dat Bindi haar blaas aan zijn capaciteit zit, precies op het moment dat zij haar volle aandacht nodig heeft voor Ben en de makelaar. Genietend van deze fantastische samenloop van omstandigheden nestelt Froukje zich tegen een vensterbank. Zo heeft ze perfect uitzicht als Bindi zo stiekem mogelijk in haar luier plast.
Elke keer als Ben richting Froukje kijkt, doet ze precies op tijd alsof ze uit het raam tuurt. Hij is gelukkig vermoeid genoeg om het spelletje niet door te krijgen. Zelfs de rode blosjes op Bindi haar wangen zijn geen hint dat er meer speelt. Dat ze zich maar lekker schaamt..
Het duurt helemaal tot in de vroege avond voordat Bindi eindelijk een beetje tegengas durft te laten zien. Froukje en Ben zijn inmiddels te gast in het huis van Bindi en ze wacht af tot hij is gaan roken.
“Stuur je die arme man nou echt naar buiten om te roken?”, sneert Froukje.
“Ik wil niet dat hij ons kan horen”, geeft Bindi toe. “Mag ik alsjeblieft de luier afdoen? Het jeukt echt enorm en ik kan er gewoon niet meer tegen.”
“Jouw probleem.”
“Serieus? Hoe diep wil je me nog vernederen voordat je beseft dat je gewonnen hebt?”
“Gewonnen?”
“Ik doe alles wat je zegt, toch?”
Froukje haalt haar schouders op.
“Je wilde toch zelf ervaren hoe het is? Welkom in mijn wereld. Ik voel me elke dag zo. Blij dat je het nu weet? Begrijp je nu hoeveel je vannacht kapot hebt gemaakt?!”
“Het was echt niet mijn bedoeling, Froukje..”
“Maak het af.. laat zien dat jij geen genade meer kent!”
Froukje slikt en laat daarna een stilte vallen terwijl ze haar opties afweegt. Met een hand peutert ze wat aan haar broekriem en met de vingers van de andere trommelt ze op tafel. Het kan in een paar tellen voorbij zijn.. maar dat geldt dan ook voor haar.. dat is niet wat Ben verdient..
“Beloof dat je ons met rust zal laten.”
“Ik kan niet zomaar verdwijnen, Froukje. Ik ga van hem huren..”
“Dat snap ik ook wel! Maar daar houdt het contact wel op. Je neemt zijn hulp aan, doet wat je belooft. Dat beetje huur betalen, elke maand een update. Af en toe een foto. Maar steeds minder. Je verdwijnt niet, maar je vervaagt. Duidelijk?”
Bindi staart naar de vloer. Het is maar goed dat Ben buiten staat te roken, want zelfs hij zou nu in staat zijn om vast te stellen dat Bindi meer twijfels heeft dan logisch lijkt. Irritant genoeg klinkt dan ineens de deurbel. Het eten dat Ben heeft besteld is er nog sneller dan gedacht. Bindi excuseert zichzelf om de voordeur open te gaan doen.
Tegelijkertijd stapt Ben naar binnen. Het is geen verrassing, aangezien hij intussen een zwarte band zal hebben in het plannen van rookpauzes. Alsnog is het Froukje duidelijk dat er iets niet helemaal goed zit. Zijn hoofd is rood en hij ademt zwaar. Zou hij dan toch iets hebben meegekregen van het spelletje dat ze met Bindi aan het spelen is?
Veel tijd om conclusies te trekken heeft Froukje echter niet. Bindi komt terug naar binnen, maar niet in haar eentje. Er staat een pistool tegen haar slaap. Froukje herkent de mannen die naar binnen stappen meteen. Het zijn haar voormalige dealers. Dus toch! Ze wist het! Die tas was een slecht idee. Het is niet de eerste keer dat iemand haar heeft proberen te tracken. Wat nu?
“Zo, wij moeten eens een klapke doen”, sist de dommere van de twee.
Froukje schrikt overeind.
“Komen jullie.. mij m’n.. pan terugbrengen?”, puft Ben.
Dan grijpt Ben naar zijn linkerarm en zakt hij door zijn knieën.
“Ben! Gaat het?”, roept Froukje, terwijl ze op hem af stapt.
“Ik zei het.. toch? Die.. klote.. thee..”
“Ben?!”
Froukje weet Ben nog net op te vangen als hij het bewustzijn verliest. Hij is zwaarder dan ze zich kan herinneren, waardoor ze haar evenwicht slechts met moeite weet te houden. Zachtjes legt ze Ben op zijn zij.
“Hij ademt nog..”, fluistert ze, geconcentreerd luisterend.
“Amai, nog n’en showke ook..”, grijnst de dealer die het pistool op Bindi haar hoofd houdt.
“Misc’ien moet he uzelf effkes bezih jouden met ’t ehte noodheval”, raaskalt de ander.
Alsof het Froukje ook maar een seconde kan schelen wat die gasten met Bindi doen. Ze weet het zeker, Ben heeft hartproblemen. Ze moet een ambulance bellen..
Froukje staat op en wil haar telefoon van tafel pakken, maar het pistool wordt dan op haar gericht. Een gebaar om te gaan zitten. Ze weigert.
“Wij komen voor ons held..”
“Ik heb geen geld.”
“Spijtih.”
“Zij wel..”, wijst Froukje naar Bindi. “Zoveel als je maar wil.”
“Is ’t et?”
De dealers laten zich een moment afleiden en kijken heel geïnteresseerd naar Bindi. Die staat intussen doodsangsten uit en Froukje is er zeker van haar luier inmiddels kennis heeft gemaakt met een nieuw couplet van het lied van Bindi’s blaas. Ze zal er ongetwijfeld zeker van zijn dat Froukje bereid is om haar op te offeren.. en echt mis heeft ze het niet.
Toch is het Froukje om de afleiding te doen. Ze is blij dat ze toch naar haar instinct heeft geluisterd. In een flits beweegt haar rechterhand zich naar haar de achterkant van haar broek, waar ze het pistool van Ben al de hele dag verstopt heeft gehouden. Alsof ze het al jaren doet, zwaait Froukje de loop van het pistool eenvoudig richting de dealers.
“Wowowowow…”
“Hoede Hod, doe kalm!”
“Niet doen”, piept Bindi nog.
"Dit is je kans!"
Zonder te twijfelen haalt Froukje de trekker over. Het schot is oorverdovend.
Bedankt voor het lezen van dit hoofdstuk. Laat gerust weten wat je ervan vond en een like voor de moeite wordt altijd gewaardeerd!
Wat een mooi vervolg weer. En gaaf hoe dit soort tekstfragmenten weer linken aan eerdere verhalen/beschrijvingen. En cool hoe die in die tas van Froukje waarschijnlijk een tracker heeft gezeten. En...ach, te veel moois om weer op te noemen!
Het is bizar hoe fijn de puzzelstukjes bij dit verhaal in elkaar vallen. Dit is de eerste keer dat ik volledig zonder schrijfplan werk. Wellicht komen de antwoorden daardoor ook makkelijker.
Zelfs nu.. ik weet hoe het gaat eindigen, maar wat er in de tussentijd nog gaat gebeuren? Meh.. 
Wel goed dat het nog slechts één hoofdstuk is, want zonder schrijfplan worden de hoofdstukken echt drie keer langer dan normaal.. nog even en ik kan weer slapen.
Paddy
Superlid
Ze zijn nou mooi lang, ik zet hem dan in voorlees stand in de auto onderweg naar huis. Ongeveer 35 tot 40 min onderweg. Nog maar 1 hoofdstuk gehad waarbij ik hem niet afkreeg in die tijd. Beter dan een podcastHet is bizar hoe fijn de puzzelstukjes bij dit verhaal in elkaar vallen. Dit is de eerste keer dat ik volledig zonder schrijfplan werk. Wellicht komen de antwoorden daardoor ook makkelijker.
Wel goed dat het nog slechts één hoofdstuk is, want zonder schrijfplan worden de hoofdstukken echt drie keer langer dan normaal.. nog even en ik kan weer slapen.
Damn, die had ik nog niet gehoord. Ik zou niet hebben gedacht dat het zo'n half uur duurt om een hoofdstuk te luisteren. Wel ontzettend leuk om te horen dat de verhalen ook op die manier worden gebruikt. Het laatste hoofdstuk zal ongetwijfeld een vergelijkbare lengte hebben, zeker met de epiloog erbij.. voor de rest durf ik het niet te beloven. Eén Wisselspoor is ongeveer 3,5 keer zo lang één hoofdstuk Peetoom.
Vraag me alleen af hoe goed de flauw woordgrapjes in die variant overkomen. Althans, mijn flauwe gebruik van het accent van Acid in het laatste hoofdstuk zal niet heel helder zijn doorgekomen..