Xantia

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 79 SAMEN KANOËN

Toch merkte ik al snel dat er goed aan had gedaan om de rolstoel voor lief te nemen.
Trouwens niet alleen ik maar, ook Nelleke deed dat zoals ik opmerkte.
Iets anders was dat ik niet de enige was die de rolstoel met frisse tegenzin accepteerde, want ook aan Marjolein zag ik dat ze het net als ik liever anders had gezien.
Aangekomen bij de steiger zagen we allemaal één en. tweepersoons Kano's liggen, hier had ik nog wel zin in en, of het alleen of samen was maakte me nu niet veel uit.
Als het samen was wilde ik graag samen met Renske maar, uit het commentaar van Simon maakte ik op dat dit voor vanavond niet de bedoeling was.
Het plan van Simon was dat wij met een vader of moeder zouden gaan kanoën.
Dat was iets waar ik best moeite mee had maar, wat ik gezien de drukke dag die bijna achter ons lag wel begreep.
Toen ik naar Marjolein keek, kon ik aan haar gezicht zien dat zij niet van plan was om zich hier zomaar bij neer te leggen.
Zodat al snel Heleen erbij kwam maar, van hun gesprek verstond ik niets, aangezien ik nu bewust afstand hield.
Wel zag ik even later dat ook Simon naar Marjolein liep en, vroeg wat er aan de hand was.
Toen Marjolein dat had verteld spitste ik ineens mijn oren en, ving iets op over een compromis, dat maakte me nieuwsgierig.
Om me direct af te vragen wat voor Compromis Simon in gedachte had, direct schoof ik dichterbij want hier wilde ik meer van weten.

Zo hoorde ik dat Heleen en, Simon het zo hadden gedaan omdat we best een drukke dag hadden gehad maar, toen ik naar de groep keek zag ik dat die zich intussen af vroeg wat er nu uit de hogehoed van Simon zou komen.
Nu zag ik dat Simon zich tot de groep richtte en, zei "jongelui op zich begrijp ik de reactie van Marjolein best en, ik heb een compromis".
"Dat houdt in dat de leden met een beperking niet met vaders of moeders hoeven maar, samen met met andere jongens of meisjes mogen".
Om dan te vervolgen, " als dat goed gaat, mogen ook jullie het later in de week alleen proberen"!
Aan alle anderen merkte ik direct dat dit voorstel algemeen werd goedgekeurd, ook ik vond dit een geweldig voorstel.
Nu keek ik rond waar Renske was, om dan naar haar toe te rijden maar, merkte nu dat zij al op weg was naar mij toe.
Aangekomen duwde Renske me direct de goeie kant op zodat we al snel bij de kanostelling klaarstonden.
Om dan te merken dat waar de meesten zonder problemen instapten, ik vanavond wel wat hulp kon gebruiken.
Waarop zich direct verschillende jongens melden om mij te helpen maar, Guus zei direct, "jongens laat Heleen en, mij dit maar, doen.".
Direct zetten we de rolstoel in de goeie stand en, op de rem en, nadat de riem los was stond ik op en, liep met steun van Guus naar de kano en, stapte voorzichtig voorin.
Direct stapte ook Renske in en, toen die zat gaf Guus de kano een zetje zodat deze vanaf de helling het water in gleed en, we al snel onderweg waren.
Snel daarna zag ik dat Marjolein uiteindelijk met Sandra, Willemien met Carla, Sanne met Maria, Olaf met Jeroen en, Jan-Willem een duo vormde met Pim.

Terwijl de rest alleen mochten maar, als wij dachten dat de duo's het makkelijker hadden dan de solisten kwamen we bedrogen uit.
Want al snel merkten we dat het best moeilijk is om continu hetzelfde peddelritme aan te houden.
Toch lukte dat en, terwijl we rustig verder peddelde zagen we dat Simon ons in het motorbootje achterna kwam, zodat er ook op het water toezicht was.
Om al snel te zien dat wij goed mee peddelde en, als het morgen weer zo was ook wij het spoedig alleen mochten proberen, terwijl we intussen aan de achterkant van het eiland waren gekomen.
Zodat we alweer op weg waren naar het haventje, wat vooral te merken was omdat we ineens stroom tegen hadden.
Waardoor het ineens een stuk zwaarder werd maar, om me heen kijkend, merkten we dat iedereen hier last van had.
Ook zagen we dat Simon ondanks al zijn ervaring niet had verwacht Olaf Marjolein Jan-Willem Sanne en, Willemien nog zoveel kracht in hun armen hadden.
Ondertussen kwamen we achter elkaar het haventje binnen varen, waar Heleen en, Guus klaarstonden om iedereen op de kant te helpen en, de kano's op te ruimen.
Denkend dat we na deze drukke zaterdag allemaal wel op waren maar, toch merkten beide dat het tegendeel waar was.

RUILEN VAN POSITIE

Want toen er werd gevraagd wie er nog een ronde wilde wilden we dat allemaal wel en, ook nu probeerde Marjolein en, Olaf of ze solo mochten maar, weer zei Simon, " morgen zullen we daar naar kijken".
Een opmerking die zo zag ik bij broer en, zus voor gemengde gevoelens zorgde maar, ook zag ik beide even later opveren toen Guus voorstelde om de duo's van plaats te laten wisselen.
Zodat ook ik nu achterin kwam te zitten en, ik dus niet alleen moest peddelen maar, nu ook moest sturen, wat zwaarder en, moeilijker was dan ik had gedacht.
Toch klaagde er niemand maar, zagen we dat iedereen genoot, ondanks dat het een lange vermoeiende dag was en, watersport voor iedereen compleet nieuw was.
Toch kregen we ook nu de smaak te pakken en, ging het toen we het haventje uit waren al beter maar, toch ging de tweede ronde in het algemeen langzamer.
Toch zei Simon toen hij ons weer eens passeerde, " jongelui het gaat veel beter dan wij hadden verwacht".
"Bovendien hadden we deze wissel pas voor morgen gepland".
Onderweg terug naar de steiger merkte ik dat en, sturen en, snelheid maken best veel kracht koste, niet alleen in mijn armen en, de rest van mijn lichaam maar, ook aan mijn luier.

Die inmiddels best zwaar was en, bovendien had ik het idee dat ik inmiddels in een bruine drab zat.
Uiteindelijk kwamen we ook nu veilig bij de steiger aan, waar ik alle hulp nodig had om op de kant te komen.
Bovendien was ik in tegenstelling tot eerder vandaag blij dat ik de rolstoel van het eiland mocht gebruiken, ook al was het niet echt lekker om in mijn eigen poep te moeten zitten.
Iets wat ook Marga merkte ook maar, die zei, " Xantia wacht maar, even dan vraag ik Willem de vader van Annemarie of Hein de vader van Karel om jou te verschonen".
Hoewel ik vaker door mannen verschoond was, aarzelde ik nu toch, aangezien het voor mij vrij onbekenden waren.
Direct zei zowel Marga als Willem dat er geen rede was om bang te zijn, toch keek ook Hein mij aan en, vroeg dan.
"Wat is er mis mee Xantia?"
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 80 ZATERDAG AVOND IN LOOSDRECHT

"
Sorry hoor maar, ik wordt behalve door mijn oom, waar Mirella en, ik nu voorlopig wonen, of papa maar, zelden door een man verschoond".
"Laat staan door mannen die ik nauwelijks ken", zuchtte ik maar, direct keken Willem en, Hein me aan en, antwoordde Hein, " Xantia, dat begrijpen we heel goed".
"Zeker met die mee too publiciteit in de media van de laatste tijd".
"Ook begrijpen we best dat ondanks dat de hele club jou Marjolein en, de andere leden met een beperking accepteren, het daarmee moeten leven niet makkelijk is".
Dan keek Willem me aan en, zei, " ook al was Annemarie toen nog klein, ik heb haar vaak genoeg verschoond, net als haar oudere broer en, zus".
Hierop keek ik nog eens en, zei dan zuchtend, " nou ga jullie gang, des te eerder ben ik weer schoon".
Inderdaad hielden de vaders woord en, handelden snel en, zorgvuldig, zodat ik snel weer schoon was en, bij de groep kon aansluiten..

ONDERTUSSEN OP TEXEL

Nadat op de teams die zouden blijven nadat, alle andere teams waren vertrokken en, wij met elkaar hadden geluncht werd besloten tot een strandwandeling.
Waarbij we om de meiden die wat moeite hadden met hun evenwicht te sparen, liepen we niet door het mulle zand maar, vooral langs de vloedlijn.
Toen we uiteindelijk na een halfuur halt hielden en, we gingen zitten, werden er een paar kleedden uitgerold en, daarop grote picknickmanden neergezet .
Hierna mochten we allemaal een plekje zoeken, waarbij erop werd aangedrongen om niet als team bij elkaar maar, juist gemengd te gaan zitten.
Iets wat tot verbazing van de G teams inderdaad ook gebeurde, waarbij de meiden van vv de koog net als die van Texel 94 niet alleen belangstelling hadden voor de verhalen van de meiden van de g teams maar, ook voor onze verhalen.
Nauwelijks zaten we of de meiden van de g teams gaven aan dat ze blij waren dat ze de afgelopen week met de andere teams mee hadden mogen doen en, daarmee niet onderdeden voor die teams.
Nu keken de coaches van Texel 94 en, vv De Koog de groep aan en, zeiden "jullie deden absoluut niet voor ons onder".
"Zeker in de wedstrijdjes verkeek de rest zich vaak op jullie maar, ook met de loopsessies hebben jullie wel degelijk laten zien wat jullie kunnen".
"Op zich ging dat heel goed, ook al konden een aantal van jullie het hoge tempo niet altijd bijhouden".
Hier voegde Karin de drie teams aankijkend aan toe, " jullie hebben niet alleen jullie best gedaan maar, er ook voor gezorgd dat mijn meiden ook in de wedstrijden vaak verbaasd naar jullie prestaties stonden te kijken".
"Bovendien hadden ze de felle tegenstand van jullie kant totaal niet verwacht, waardoor ze menigmaal werden verrast en, regelmatig te laat waren.

Dan keek Karin de groep rond en, zei "maar, nu genoeg geleuterd, we gaan even wat sprinten, 1 2 3 daar gaan we".
Direct sprongen alle meiden in de starthouding waarna er "1 2 3 af," klonk en, direct sprongen alle meiden omhoog en, sprinten weg.
Waarbij we allemaal probeerden elkaar de loef af te steken en, hoewel we wat het lopen van de meiden van Olympia DTS en, Gorecht gewaarschuwd waren, keken we ook nu onze ogen uit.
Want niet alleen liepen de meiden wiens probleem vooral in hun hoofd zat mee om te winnen, ook zagen we dat de meiden die een lichamelijke handicap hadden, alles gaven.
Zodat ze redelijk bij bleven, wat de snellere meiden deed besluiten om het tempo iets te laten zakken, zodat we al snel zagen dat zij aansloten en, langzaam maar, zeker naar voren kwamen.
Om zich uiteindelijk in de middenmoot te nestelen.
Al snel merkten wij dat als we goed doorliepen maar, niet tot het uiterste gingen, de groep bij elkaar bleef.
Als er echter om de zoveel minuten een fluitje klonk om te versnellen merkten Mirella Renate Saskia net als de anderen, dat ook de meiden met een lichamelijke beperking versnelden.
Zodat ze ondanks dat ze met zo'n versnelling vaak moesten lossen de achterstand zo klein mogelijk hielden.
Wat voor hen al een grote prestatie was, bovendien hielden alle coaches ook de individuele prestaties bij, zodat alle coaches hun meiden konden laten zien, dat ook al ging het lopen niet persé vooruit, ze er wel steeds beter mee omgingen.
Hierdoor zagen de coaches maar, ook de andere meiden dat ook hun voetbalprestaties langzaamaan verbeterden.
Dat laatste soms zelfs tot verbazing van hun eigen coaches, die zagen dat er nog meer in de meiden zat dan ze al hadden verwacht.
Zodat ze direct begonnen met een nieuw strijdplan, waarbij er veel meer werd uitgegaan van hun eigen kracht en, kunnen.
Ook de meiden zelf zagen dat doordat ze meededen met valide teams waarbij ze werden uitgedaagd om alles te geven en, liefst nog ietsje meer, ze vooruitgang boekten.
Terwijl er inmiddels sprintwedstrijdjes werden gehouden, was Mirella nieuwsgierig hoe het in Loosdrecht met mij ging.

DE EERSTE AVOND IN LOOSDRECHT.

Na het kanoën zag ik net als Olaf Nelleke Renske en, Marjolein, dat niet alleen wij maar, de hele club moe werd.
Waardoor Simon toen we aan de koffie zaten zag dat het voor vandaag wel mooi geweest was.
Om dan de groep aan te kijken en, te zeggen, " eigenlijk hadden we nog wat willen vertellen en, laten zien over het knopen en, losmaken van touwen en, het aanmeren".
"Maar, als ik al die vermoeide koppies om me heen zie, is het de hoogste tijd om te gaan douchen en, te gaan slapen".
De laatste opmerking werd met één algemeen boegeroep ontvangen.
Want hoewel Marjolein Nelleke maar, ook Sanne Willemien en, ik zelf net als bijna alle anderen na deze intensieve dag wel degelijk moe werden, wilde niemand dat toegeven.
Totdat Simon zei, " als jullie goed willen leren zeilen, moeten jullie wel goed uitgerust zijn".
Deze opmerking was genoeg om de hele groep met of zonder hulp in beweging te krijgen, zodat de hele club tegen 9 uur in bed lag en. tot verbazing van Kimberley was het binnen het kwartier doodstil.
Waarna Kimberley Jan met Guus Heleen Simon en, de aanwezige ouders onder het genot van koffie of Thee nog napraten over de afgelopen dag

Waarbij Simon al snel zei, " dames en, heren zoals ik vanavond al zei, had Marjolein wel degelijk een punt, toen ze zei dat wij hier juist uitgaan van mogelijkheden, in plaats van onmogelijkheden".
Om dan door te gaan, " zo kon ik zoals u gezien heeft niet anders dan haar gelijk geven en, met dit compromis komen".
Direct hierop wilden er ouders reageren maar, Heleen was sneller, " ja dat heb ik gezien maar, net als wat we hier ook doen, daag je Marjolein en, Olaf juist extra uit als je denkt dat zij iets niet kunnen".
Direct hierop vertelde Kimberley hoe Marjolijn na een periode volledig in de rolstoel te hebben gezeten, zij ineens aan de haal ging met de rollator van een ander meisje.
"Hierdoor werd ook Olaf uitgedaagd, zodat hij zich op een woensdagavond ineens steunend op de rand van de tafel omhoog trok en, rechtop stond en, zelfs een paar kleine stapjes zette".
"Niet alleen tot verbazing van ons en, de andere leden maar, ook Marjolein keek heel verbaasd toen ze Olaf langs de tafel zag lopen".
Hierop reageerde Simon onmiddellijk, " dat broer en, zus zich graag laten uitdagen heb ik zo wel vanmiddag als vanavond al gemerkt".
"Bovendien had Marjolein gewoon gelijk toen ze zei dat wij deelnemers juist uitdagen zodat ze zelf zien dat, ze meer kunnen dan wij denken."
"Of zelfs dan ze zelf vermoeden".

Dan vertelde Kimberley onder het genot van nog een kop koffie, hoe ik door de crea club en, de scouting maar, vooral door de steun van Mirella ik veel meer zelfvertrouwen had gekregen.
Om me nu razendsnel verder te ontwikkelen.
Om dan te vertellen dat ik na de zomervakantie ondanks mijn leeftijd al met de brugklas met Engels en, Maatschappijleer mee mag doen.
Ondertussen stond ik weer op omdat ik door alle indrukken van vandaag niet kon slapen en, een mokwarme melk wilde halen.
Toen ik binnenkwam keek Heleen me ongelovig aan en, doordat ze vroeg wat er allemaal bij kwam kijken, begreep ik dat ze het over mijn meedoen met de brugklas hadden.
"Ja absoluut Heleen, om te beginnen heb ik moeten beloven dat ik in beide gevallen oplet in de lessen maar, ook dat ik mijn huiswerk maak en, tijd steek in het leren voor toetsen".
"Bovendien ben ik gewaarschuwd dat huiswerk en, toetsen net zo streng worden beoordeeld als van alle andere leerlingen".
Dan dronk ik mijn mok leeg en, wilde ik weer naar bed maar, net op dat moment zei Marga, " Xantia wacht even, want er is telefoon voor jou".
Direct bleef ik staan en, wilde de telefoon aanpakken maar, Marga zei dat ik eerst moest gaan zitten.
Terwijl ik ging zitten vroeg ik me af wie dat zo laat op de avond kon zijn.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 81 MET MIRELLA

Waar ik dacht dat het pappa of mamma was, of oom en, tante waren, bleek het Mirella te zijn.
Die direct vertelde dat haar team samen met de teams van Texel was gevraagd door de G teams die de afgelopen week hadden meegedaan, of we zin hadden om net als zij tot Woensdag op Texel te blijven.
Hier keek ik vanop en, vroeg dan, " zeg Mirella hoe was je afgelopen week, is het mee of juist tegen gevallen?"
Toen Mirella antwoordde keek ik verbaasd op, want ze bleek het heel leuk te hebben en, ook bleek het heel goed te gaan.
Details wilde Mirella niet geven, wat ik ook probeerde daarover zei ze alleen, " dat vertel ik je wel als weer bij oom en, tante zijn".
Om dan direct een tegenvraag te stellen, " Xantia, hoe gaat het in Loosdrecht?"
Direct vertelde ik haar dat we vanmiddag al snel aan het zeilen waren, wat voor een eerste keer best goed ging maar, ook dat we na het eten nog hadden mogen kanoën.

Hierop vroeg Mirella direct " en, Xantia hoe ging dat?"
Voor ik daar op inging vertelde ik eerst hoe Simon de deelnemers met een beperking aan één van de aanwezige ouders had willen koppelen maar, hoe Marjolein daar een stokje voor gestoken had.
Om daarna over het compromis door te gaan en, wat dit had opgeleverd.
Dat verbaasde zoals ik wel had verwacht mijn grote zus maar, nieuwsgierig vroeg ze door, "Xantia en, hoe was dat ?"
Ontzettend leuk en, voor de allereerste keer ging ook dat erg goed".
Hierna vertelde Mirella toch in bedekte termen over de G teams en, hoe die Victoria hadden gevraagd om net als zij tot Woensdag op Texel te blijven.
"Waar we graag op in gingen" vervolgde Mirella.
Hierna merkte ik dat ze nog veel meer te vertellen had maar, hoorde op de achtergrond roepen, " Mirella, kom je ?"
"Dan gaan we douchen en, naar bed".
Om dan Karin die ook ik wel kende te horen roepen, " Renate Baukje Thessa Saskia komen jullie?"
"Dan kunnen we jullie douchen en, een nachtluier omdoen en, mogen jullie daarna Debora en, mij helpen".
Dit deed me in me zelf mompelen, "Mirella ga je me nu vertellen dat het hele team in de luiers zit?"
Tot mijn verbazing reageerde Mirella direct, " Xantia, goed geraden, ja direct na aankomst is het hele team medische gekeurd en, direct daarna werden alle meiden behalve ik door Karin en, Debora opgevangen".
Waarbij ze of ze wilden of niet allemaal een luier om kregen ".
"Dus als ik het goed begrijp hebben alle meiden een luier om Mirella?".
"Ja Xantia en, ook Karin en, Debora dragen en, gebruiken een luier".
Waar Mirella direct aan toevoegde, "dat was niet de bedoeling van beide dames maar, onder dwang van Thessa Sasja Baukje en, mijzelf moesten ook zij er aan geloven".
"Want vooral Karin wilde niet en, die liet dat merken ook maar, ze kon uiteindelijk niet anders dan schikken in haar lot".
Zo praten we nog even door, totdat Debora Mirella en, Sien en, Willem mij maanden om ons gesprek af te ronden, omdat van beide kanten werd gevonden dat het voor nu welletjes was.
Dat vooral omdat er zowel op Texel als op Robinson Crusoë zondag het nodige op het programma stond.
Wat dat zou zijn wilde zowel Karin, als Guus die ook al kwam kijken waar ik bleef nu niet zeggen.
Vooral omdat we nieuwsgierig waren wat we morgen gingen doen ronden we ons gesprek snel af, om ons dan kaar te maken om te gaan slapen.
Waarbij we terwijl we naar bed werden geholpen beide de vraag kregen met wie er gebeld was.
Direct vertelde ik dat Mirella had gebeld vanaf Texel, waarop niet alleen Nelleke Renske en, Marjolein net als vele anderen maar, ook Kimberley en, Jan wilden weten hoe het Mirella op Texel verging.
Direct vertelde ik dat Mirella het in tegenstelling tot wat ik had verwacht het erg naar haar zin had maar, toen ik vroeg hoe dat kwam wilde Mirella eerst geen antwoord geven".
Totdat een paar minuten later Renske wat wilden zeggen maar, Sanne en, Willemien sneller waren en, in duet riepen, " ze hebben die meiden natuurlijk allemaal een pamper omgedaan! "
Eigenlijk wilde ik er op ingaan maar, zweeg omdat me uit de toon waarop Sanne en, Willemien dat deden wel duidelijk was dat ze er de spot mee dreven.
Totdat beide door Jan en, Kimberley tot de orde werden geroepen en, zeiden dat wat ik vertelde best waar kon zijn.
Nu keek Kimberley demonstratief op de klok, die bijna 10 uur aan gaf en, zei dan" wie nu niet binnen het half uur in bed ligt, komt morgen niet van het eiland af, begrepen?"

Hoewel we de opmerking niet al te serieus hoefden te nemen, zetten we er wel spoed achter, zodat we met of zonder hulp van Sien Marga Karel Jeanette Hein of Willem allemaal binnen het half uur in bed lagen.
Waarbij ik merkte dat Renske binnen twee minuten in slapen gevallen was, terwijl ik dacht dat ik door gister en, vandaag niet zou kunnen slapen maar, dat viel mee.
Want ondanks al het onverwachte en, alle indrukken viel ik toch snel in slaap.
Ondanks dat ik benieuwd was naar de zondag, iets wat ook gold voor Mirella maar, dat wist ik niet.
Terwijl ik me toch weer verbaasde over hoe Victoria met de situatie van Mirella omging.
Uiteindelijk viel ik met deze verbazing en, nieuwsgierig naar morgen tegen 11 uur toch in slaap.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 82 DE ZONDAG OP TEXEL EN, IN LOOSDRECHT

De volgende ochtend waren we allemaal vroeg wakker en, was het in de badkamers een drukte van belang.
Uiteindelijk zat zoals afgesproken iedereen om 8 uur aan tafel voor het ontbijt, waar goed gebruik van werd gemaakt.
Ondertussen had Simon op een grootbord wat aan de wand bevestigd was een weerkaart getekend,
Waarmee hij verduidelijkte wat de weersverwachting was en, wat dit voor de watersportmogelijkheden op het eiland betekende.
Al snel was het ons duidelijk dat er vanochtend wind genoeg was om lekker te zeilen maar, wel zo weinig ( kracht 3) dat we het rustig konden leren.
Tijdens de uitleg werd er afgeruimd afgewassen en, de vaat opgeruimd zodat we rond kwart over 9 klaar waren.


DE TWEEDE ZONDAG OP TEXEL

Ondanks dat het zondag was, zaten alle teams op hun eigen locatie aan het ontbijt pas daarna stond er wel een gezamenlijke activiteit gepland.
Tijdens het ontbijt vertelde Deborah dat er vandaag niet gevoetbald zou worden maar, dat we met zijn alleen naar het strand zouden gaan.
Na een vragende blik van onze kant bevestigde Deborah dat de andere teams ook zouden komen, "zodat jullie met zijn allen in het zand en, in het water kunnen stoeien."
Hierop reageerde de hele club inclusief Mirella Saskia en, Renate positief, op deze reactie keek Karin de groep in het algemeen en, het trio in het bijzonder aan en, zei " meiden dat betekend voor ons allemaal zwemluiers voor in zee".
Nu wilden Hanna Ingrid en, Hanny opmerken dat de badpakken die ze bij zich hadden met een zwemluier om niet meer zouden passen maar, nu keken Deborah en, Karin de groep aan en, zei Karin, " meiden op het moment dat ons duidelijk werd dat Mirella gewoon mee zou gaan, hebben we ook dit scenario uitgewerkt"
"Dus dat betekend dat wij maten voor luiers badpakken en, kleding bij jullie ouders hebben opgevraagd en, we direct daarna ( sport) kleding badpakken en, natuurlijk luiers hebben besteld, wat zoals jullie zien op tijd is geleverd".
"Behalve voor haar zelf en, Deborah" gniffelde Carmen Jessica en, Cindy.
Nu keken Karin en, Deborah het team aan en, zuchtten, "meiden hoe dom en, naief denken jullie dat wij zijn?"

"Hoewel wij hoopten dat ons voorgevoel ongegrond was, moesten we wel rekening houden met een dergelijke brutale keuze van jullie of een deel van jullie".
Voor wij konden toegeven of keihard ontkennen zei ze nog, " hoewel ook wij er net als jullie niet opzaten te wachten, is ons gebleken dat het voor de teamgeest juist goed werkt".
Al pratende merkten verschillende meiden niet alleen dat ze nat werden of poepte maar, zagen we ook de gezichten van Karin en, Deborah betrekken, wat betekende dat ook zij ongemerkt plasten of poepte.
Intussen was de koffie op en, bovendien bijna tijd om in te pakken en, richting strand te vertrekken.
Uiteindelijk kwamen we na een fijne wandeling aan op het strand, waar de teams van DTS en, GORECHT al bezig waren om een deel van het strand af te zetten.
Ook zagen we dat ze voorbereidingen troffen voor de bbq en, een kampvuur, vooral dat laatste maakte ons duidelijk dat we hier tot laat in de avond zouden blijven.
Na de andere teams te hebben begroet, werd er direct een driepoot opgezet, waaraan een grote pot werd opgehangen waarin koffie bleek te zitten.
Koffie, dat was wel iets waar velen al weer zin in hadden en, iedereen dus ook Mirella Saskia en, Renate zich de koffie met gevulde koek goed lieten smaken.
Ondanks dat zij net als enkele leden van de G teams de koffie in een aangepaste mok kregen en, hun de koek hapje voor hapje gevoerd werd, wat deze keer voor rekening van Hanny Jessica en, Carmen kwam.
Die hun taak meer dan serieus namen terwijl ze net als wij volop genoten, van de onderlinge sfeer die geweldig was en, het lekkere weer.
Na de eerste ronde maakten Olympia DTS maar, ook Texel 94 zich klaar voor een potje beachvolleybal maar, ook om daarna een stukje de zee in te gaan.
Nu keken Noortje Nicolien Mirella Thessa en, Baukje heel moeilijk, want als zij dit deden zou hun luier zich snel volzuigen met zeewater, dachten zij.
Bovendien wisten de meeste meiden zeker dat het badpak wat zij bij zich hadden door de luier die zij nu moesten dragen niet zou passen.
Tot veler verbazing hadden Karin en, Deborah nieuwe badpakken in de clubkleuren Oranje blauw meegenomen.
Bovendien waren deze bewust allemaal een maat groter in verband met de best dikke luier, wat een speciale zwemluier bleek te zijn.
Direct toen de meiden dit zagen werden ze allemaal, ja ook Judith enthousiast, doordat ondertussen ook de andere elftal begeleiders hielpen bij de verschoningen was dat snel gedaan.
Al snel moesten de meiden stuk voor stuk toegeven dat de badpakken heerlijk zaten ondanks de best dikke luier die ze om hadden.
Iets anders was dat we al snel merkten dat de luiers niet zichtbaar waren, behalve als je er bewust op lette maar, dat deed niemand.
Toen we klaar waren storten we ons op spelletjes als beachvolleybal waterpolo maar, ook deden we zwemwedstrijdjes.
Terwijl de kampleiding een kampvuur en de bbq voorbereide, terwijl wij ons in zee vermaakten.

ZONDAGOCHTEND IN LOOSDRECHT

Ondertussen ontwaakten ook in Loosdrecht alle deelnemers rustig en, zaten we om kwart voor 9 samen te ontbijten.
Hier vertelden Simon en, Guus eerst om te beginnen wat de weersverwachting voor vandaag, om dan direct te vertellen wat de mogelijkheden vanochtend waren.
Voor dat echter zo ver was lieten Olaf Marjolein Jan-Willem en, Willemien afzonderlijk van elkaar weten dat ze uit de rolstoel wilden zodat ze meer mogelijkheden hadden.
Waar Simon dat zaterdagmiddag nog afraden zei dat dit nu tot de mogelijkheden behoorde maar, dat hij ons eerst nog een film over sailwise
wilde laten zien.
Wat betekende dat het niet alleen over dit eiland zou gaan maar, ook over de aangepaste tweemastklipper De Lutgerdina met als thuishaven Enkhuizen en, Catamaran DE BEATRIX, die Elahuizen in Friesland als thuishaven had.
Hoewel ik zag dat iedereen eigenlijk onmiddellijk het water op wilde en, Willemien en, Sanne de film al kenden, bleven we allemaal zitten.

DE FILM

De film begon met de geschiedenis van de Lutgerdina, waarbij je merkte dat er buiten het extra roer en, aangepaste lieren er hier niet eens zoveel bijzonders te zien was.
Na de presentatie van het dek gingen de schipper en, één van de maten via de roef naar beneden , wat één van de maten met een rolstoel via de ingebouwde lift deed.
Ook beneden zag het er op het eerste gezicht niet echt bijzonder uit maar, wel viel ons direct op dat bij de twee tafels alleen aan de muurkant banken zaten.
Aan de andere kant konden de maximaal 7 rolstoelen als er zoveel waren plaats nemen, of kon je aanschuiven met een klapstoeltje.
Hierna ging het door naar de hutten, die ook al compleet waren aangepast, ook zagen we dat van twee van de hutten aangepaste badkamers waren gemaakt.

LUTGERDINA IN ACTIE

Het volgende wat we zagen was de Lutgerdina die al zeilend over het IJsselmeer onderweg was van Enkhuizen naar Stavoren.
Om na een overnachting in Stavoren koers te zetten naar Terschelling, waarmee de presentatie over de Lutgerdina teneinde was.
Tot slot volgde er nog een presentatie over Catamaran Beatrix en, het Sailhuis in Elahuizen, wat ook al heel mooi was en, waar net als hier ook best veel watersportmogelijkheden waren.
Als allerlaatste kregen we nog een botenpresentatie van de hier aanwezige boten, waarna het eindelijk tijd was om de zeilpakken en, zwemvesten aan te trekken en, ons verder klaar te maken om het water op te gaan.
 

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 83

Deze zondagochtend maakten we ons na een snel ontbijt op voor onze eerste echte zeil les.
Aangekomen bij de steiger zagen we vijf houten boten klaarliggen.
Terwijl ik op mijn horloge kijkend zag dat het al half 10 was.
Voor het echt tijd was om in te stappen en, de zeilen te hijsen kregen we eerst nog een korte presentatie van de zeilboot waarmee we nu zouden oefenen.
Dit bleken volledig houten boten te zijn welke Simon de 16 kwadraat noemde en, waar we volgens Simon met zijn vijven in zouden kunnen.
Iets wat ik waagde te betwijfelen maar, toch ging ik er vanuit dat Simon Heleen en, Guus wel wisten wat er mogelijk was.
Iets anders wat me wel snel duidelijk was, was dat ik mijn rollator op het eiland moest achterlaten.
Wat nog eens door Simon werd bevestigd toen hij de groep aankeek en, zei "dat betekend dat rolstoelen en, rollators vanochtend op het eiland blijven staan en, jullie zelfstandig of met hulp van ons en, desnoods een tillift letterlijk de boot in gaan!"
Direct merkte ik dat er om me heen zachtjes gegniffeld werd maar, toch kon ook ik wel lachen om het woordgrapje.
Waarna het na samenstellen van groepjes tijd was om in te stappen, waarbij wij merkten dat net als wijzelf, Marco Annemiek Carola en, nog wat jongens en, meisjes dachten dat Simon ons de leden met een beperking over de boten zou verdelen.
Toch gebeurde dat niet, tot verbazing van velen, ja zelfs van ons inclusief Kimberley en, Jan .
Toen Kimberley daar naar Simon een opmerking over maakte, merkte ik Simon haar direct afkapte om dan Jan en, Kimberley aan te kijken en, zei hij.
"Het eerste is dat wij hebben begrepen dat vooral Marjolein en, Olaf zowel bij de creatief club als bij scouting boven zichzelf uitstijgen en nog steeds hun grenzen verleggen".
"Tweede is dat juist zij samen met Nelleke Jan-Willem Willemien en, Sanne tot de groep behoren waar wij onze activiteiten op afstemmen".
Nu zagen we Marga en, Jeanette reageren en, opmerken dat juist met deze activiteiten iedereen gelijkwaardig was.
Terwijl Guus en, Simon hielpen met instappen, om dan de boten klaar te maken voor vertrek gingen Marga Jeanette en, Sien weer naar binnen.

Tijdens het optuigen van de boten merkte de groep al snel dat Hein en, Willem al de nodige zeilervaring hadden en, zij dus samen met het team boten zouden begeleiden.
Hierna werd er echt begonnen met instappen, hierbij zagen Olaf Marjolein en, ik dat er tot onze verbazing meer jongens en, meisjes waren die ondersteund werden bij het instappen.
Toch was iedereen snel ingestapt en, konden we beginnen met het losmaken van de touwen en, nadat die netjes waren opgeruimd met het zeilen hijsen.
Hierbij viel het de hele club al snel op dat onze boot niet onderdeed voor de anderen.
Mede hierdoor draaide dit ongemerkt uit op een wedstrijdje, helemaal toen de boot met Carla Marco Joost en, Sandra maar, ook de boot met Iris Annemarie Pim en, Paul dachten dat zij samen veel sterker en, dus sneller zouden zijn dan wij.
Toch merkten zij al snel doordat alle boten volledig waren aangepast dat dit verschil helemaal wegviel en, het ons samen minstens net zo gemakkelijk of moeilijk afging als de rest.
Wat er uiteindelijk voor zorgde dat alle groepen gelijkwaardig waren, zodat het onbewust een wedstrijd werd.
Waarbij alle teams aan elkaar gewaagd waren, wat ons niet maar, de meesten dus wel verbaasden.

ONDERTUSSEN OP TEXEL

Was het deze zondag nog steeds een gezellige boel, terwijl er zowel op het strand als in zee balspelen als waterpolo of beachvolleybal werden beoefend.
Waarbij het figuurlijke dak er regelmatig afvloog en, we bovendien zagen dat ook de meiden die wat moeilijk ter been waren fysiek toch zo sterk waren dat, ze zowel in zee als op het mulle zand overeind bleven.
Bovendien merkten wij dat zij met spelletjes niets toegaven maar, ons regelmatig omver liepen of zelfs beukten als het echt fanatiek werd.
Iets waar hun coaches voor probeerden te waken, zoals we al snel merkten.
Dat laatste zagen we vooral toen een stuk of 8 meiden van Gorecht DTS en, Olympia probeerden om een aantal van ons team, waaronder Cindy Carmen en, later Renate Janneke en, Sandra opzij te zetten.
Om toen dat niet lukte hen te tackelen maar, dat lieten niet alleen Karin en, Deborah maar, ook hun coaches niet toe.
Zodat we ook nu merkten dat ook de pupillen van de gteams zich moesten gedragen.
Iets wat we vooral merkten toen verschillende meisjes probeerden ons onderuit te trekken of te duwen.
Eerst dachten we nog dat het met de beperkingen van de meiden te maken had maar, begrepen we uit commentaren van Deborah en, Karin dat geprobeerd werd om juist dat als excuus aan te voeren.
Om zo tijdens wedstrijdjes onder gele of zelfs rode kaarten uit te komen, wat nog eens extra bleek toen de coaches van niet alleen Olympia DTS en, Gorecht de booswichten bij zich riepen en, met een stevige preek tot de orde riepen maar, ook wij naar de kant moesten komen.
Iets waar ook wij net als de clubs van Texel bij moesten blijven staan en, mee moesten luisteren.
Toen dit even later wat was ingedaald mochten we weer naar de ( Water) spelletjes en, verliep dat allemaal rustiger en, beschaafder.


HET WEEKEND VAN BRENDA

Ook dit weekend merkte Brenda dat de créche vol was, want naast Brenda zelf waren ook Melissa en, Johan maar, ook Pascal en, Simone er.
Terwijl tegen half 11 ook Hendrik nog binnen kwam, die deze keer direct bij Brenda op het grote speelkleed kwam zitten en, direct zijn interesse toonde en, met Brenda Annemiek en, Johan wilde spelen.
Terwijl zonder dat Brenda het had gemerkt Anne en, Samira waren afgelost, deze keer niet zoals Brenda verwachtte door Leontien en, Nathalie maar, door een jongeman en, dito vrouw.
De jongeman schatte de grote Brenda niet ouder als een jaar of 25 en, toen ze het meisje recht in de ogen keek sloegen haar ogen zowat uit de karkassen.
Want tot Brenda's verbazing was het meisje het 17 jarige buurmeisje van tante Riek.
Niet dat Brenda daar vaak kwam maar, als Brenda haar sprak ging het altijd over mooie jongens, stappen alcohol en haar peutergedrag.
Als het al een keer over weekendbaantjes ging was het Brenda opgevallen dat Michelle snel stil viel.
Toch had ze niet vermoed dat dit er achter zou zitten en, had Brenda deze ontmoeting totaal niet verwacht.
Net op het moment dat Brenda enige minuten later de hele situatie op een rijtje had en, naar Michelle wilde reageren duwt Michelle Brenda een speentje in haar mondje en, maakte deze met het clipje aan het rompertje vast.
Waarmee een tienermeiden gesprekje met Michelle voor nu verkeken was.
Dan laat Michelle Brenda alleen draait naar de jongeman en, begint een gesprek met hem en, terwijl Michelle met de jongeman praat en, af en toe Brenda Pascal en, de andere kindjes aankijkt om te zien wat ze doen.
Terwijl Brenda ligt te spelen breekt ze zich het hoofd over de vraag hoe ze een grote meiden gesprek met Michelle moet aanknopen.
 

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 84 PICKNICKEN

Ondertussen waren we allemaal los van de kant en, onder zeil.
Waarbij doordat het niet heel druk was, we ruimte genoeg hadden om te oefenen.
Zowel voor de wind maar, vooral tegen de wind in, waarbij wij dachten dat we snel op veranderende situaties reageerden, begrepen we van Guus Heleen en, Simon dat het vaak kantje boort was en, soms zelfs eigenlijk te laat.
Het gevolg hiervan was dat we regelmatig moesten hozen, toch waren Guus Simon en, Heleen tevreden.
Iets wat velen waaronder mijzelf verbaasden.
Toen daar op gereageerd werd keek Guus de groep aan en, zei, " Jongelui voor een eerste keer doen jullie het heel erg goed".
Om dan te vervolgen, " doordat de 16 kwadraat niet altijd doet wat je verwacht maar, wel vrij makkelijk te besturen is en, onder controle te krijgen en, te houden is, kunnen we jullie de eerste beginselen van het zeilen bijbrengen".
Ondertussen was het al bijna één uur en, dus lunchtijd, terwijl ik geen idee had hoe en, waar dat zou kunnen aangezien we vrij ver van het eiland zaten.
Totdat ik Nelleke en, Marjolein ineens recht vooruit zag kijken en, ook ik zag dat we een nog kleiner eilandje naderden.
Na nog even doorvaren zag ook ik het eilandje waar we nu rechtop af leken te koersen.
Iets anders was dat het eigenlijk een groot grasveld was waar ook wat bankjes stonden.
Toen even later alle boten waren afgemeerd lag het eilandje ook direct helemaal vol.

Al snel viel het me op dat het voor velen een raadsel was hoe ze aan land moesten komen, aangezien we alle rolstoelen en, rollators op Robinson Crusoë waren blijven staan.
Totdat Simon en, Guus de één in de boot de ander op de kant gingen staan en, vervolgens ons omhoog en, op de kant hielpen.
Iets wat zij zo te zien vaker hadden gedaan.
Waarna Heleen ons samen met Karel en, Willem ons verder naar de bankjes begeleide.
Hoe het ook zij al snel zat iedereen ontspannen op een bankje en, kwam er een grote thermoskan met koffie te voorschijn.
Bijna direct door een serie gesmeerde broodjes, hierbij viel het me op dat behalve Jan-Willem iedereen zich deze zondagmiddag zelf redde.

Doordat dit een gezellige en, leuke onderbreking was vloog de tijd, zodat het al snel 2 uur was, toen we klaar waren en, alles werd opgeruimd.
Waarna er verschillende naar het aanwezige toilet gingen en, alle luierdragers gecontroleerd werden en, zo nodig verschoond.
Hierna gingen we weer aan boord en, werden de meertouwen losgemaakt opgerold en, aan de haspels gehangen.
Waarna het hijsen van het grootzeil begon, ondertussen zag ik dat verschillende meiden naar Willemien en, Marjolein keken en, dan naar Simon stapte.
Waarom dat was zag ik even later pas, aangezien ik meehielp met het losknopen en, het uitrollen van de zeilen.
Terwijl ik ondertussen hoewel net verschoond merkte dat ik alweer nat werd.

DE RUIL

Op het moment dat wij naar de boten wilde gaan zag ik dat Joost Carola en. Carla, Marjolein en, Willemien aankeken en, vervolgens naar Simon gingen.
Wat er aan de hand was begreep ik toen ik dichterbij kwam en, hoorde dat Carola en, Carla voorstelden om te ruilen met Marjolein en, Willemien
aangezien beide meiden vermoeid raakten.
Iets wat nou de meiden het zeiden ook mij opviel.
Al snel zag ik dat Heleen Guus en, Simon begrepen wat beide meiden bedoelden en, akkoord gingen.
Zich wel afvragend hoe Willemien en, Marjolein zouden reageren.
Tot mijn verbazing maar, opluchting van Heleen Guus en, Simon maar, net zo goed van Kimberley en, Jan deden ze dat vrij snel en, rustig en, accepteerden ze de ruil.
Toen even later de zeilen weer waren gehesen merkten ik eigenlijk geen verschil.
Bovendien zag ik dat zowel Marjolein als Willemien ook nu niet verzuimden maar, samen met Sandra Joost en, Annemarie via de touwen de fok en, de schoot bediende.
Wat zo te zien nog niet meeviel, aangezien we het nu tegen de wind inhadden en, regelmatig overstag moesten.
Toch ging het ook nu weer geweldig en, merkte ik dat ik niet onderdeed voor Carla of Carola.
Net zo goed als Willemien en, Marjolein samen met Paul Sanne Marco en, Iris hun taken uitvoerden.
Toen we na anderhalf uur aanmeerden bij het eiland hoorde ik beide meiden zeggen dat deze ruil een goeie beslissing was geweest en, dat zij ondanks dat op waren.
Iets wat Jeanette Marga Willem Hein en, Sien heel goed begrepen.
Hoewel ze de nodige jongens en, meiden nodig hadden om alles op te ruimen en, het avondeten te maken, hielden ze bewust de boot af toen Willemien en, Marjolein zich melden.
Wel namen ze beiden mee om naar de wc te helpen of te verschonen.
Hoewel Willemien zindelijk en, ondanks de rolstoel zelfredzaam was, had zij door twee vermoeiende dagen vanmiddag alle hulp nodig.
Op het moment dat Jeanette met Sien en, Marga achter Willemien en, Marjolein aangingen keek Sien mij aan en, vroeg " Xantia loop je mee om te verschonen, dan kunnen we daarna zo aan tafel?"
Op het moment dat ik leunend op de rollator in beweging kwam besefte ik dat ook ik op was.
Sterker ik kon niet meer voor maar, ook niet meer achteruit, wat nu?
Bijna direct zag ik Guus dichterbij komen en, voor ik het besefte tilde hij me op en nam me met Miranda Renske en, Marjolein mee naar de verzorgingsruimte.
Hier bleek dat Guus die ons ongemerkt was gevolgd vaker hielp met het verzorgen van gasten en, ook nu niet vreemd opkeek.
Bovendien vertelde hij terwijl hij me compleet onder handen nam, " Xantia, buiten het zeilseizoen werk ik in een verpleeghuis en, bovendien heb ik in het verleden ook wel op de kinder en, tienerafdeling van ziekenhuizen gewerkt".

Dit stelde mij gerust, helemaal toen hij vertelde dat hij ieder seizoen opnieuw een verklaring omtrent gedrag bij sailwise moest overleggen.
Nadat Guus me had uitgelegd wat dit inhield begreep ik dat, ik hem kon vertrouwen en, inderdaad verzorgde hij mij vakkundig en, snel.
Waarna het direct dinertime was.

OP DE CRÉCHE EN, OP TEXEL

Niet alleen in Loosdrecht maar, ook op Texel en, bij de Vrolijke Boefjes ging het deze zondag geweldig.
Toen het op de créche tegen 12 uur tijd was voor de lunch en, Michele tussen Annemiek Simone en, Brenda kwam zitten om de meisjes een boterham te geven keek Brenda Michelle aan, zuchtte eens diep en, zei dan.
" Hoewel ik snap dat dat het niet makkelijk is om over een bijbaantje als dit te praten, had jij mij dit wel mogen vertellen hoor!"
Nu zag Brenda dat Michelle Brenda aankeek terwijl ze de drie meisjes om de beurt een hapje brood gaf keek ze Brenda aan en, antwoordde dan,
"hé kleintje van jou wist ik ook niet dat jij je graag gedraagt als ondeugende peuter".
Voor Brenda haar mondje leeg had riep Michelle de jongeman, " hé Vincent moet je nu eens horen !"
Terwijl Vincent naar Michele toekwam at Brenda haar mond leeg en, stelde dan nog eens de vraag wat Michelle leuk vond aan dit bijbaantje.
Nu keek Michelle Brenda aan zuchtte en, antwoordde " om dat te begrijpen ben jij nog veel te klein Brenda".
"Nou hoor in het echte leven ben ik bijna 17, net als jij".
Nu zagen Vincent Brenda en, de andere peuters Michele aarzelen, aan de ene kant kon ze niet ontkennen dat Brenda een punt had, aan de andere kant, schaamde Michelle zich dat ze genoot als zij tieners als baby's of peuters mocht verzorgen.
Iets wat Brenda goed merkte, net als Annemiek Pascal Simone Hendrik en, Melissa.

Waar Simone Melissa Pascal en, Johan al snel met hun spel verder gingen, wilde Brenda Hendrik en, Annemarie er meer van weten.
Wat tot gevolg had dat toen het clubje toen Vincent Michelle uit de wind wilde houden, het clubje juist bleef aandringen.
Zodat Vincent en, Michelle al snel niet anders konden dan vertellen hoe beide aan dit weekendbaantje gekomen waren.
Toen het bijna zo ver was zeiden Vincent en, Michelle, " goed kleintjes maar, we gaan ook verschonen en, dan vertellen we onder het voeden hoe wij dit baantje hebben gekregen!".
Deze belofte deed Brenda glimmen maar, toen Michelle de luier van Brenda opende zag ze dat Brenda hoognodig verschoond moest worden maar, dat die niet wilde geloven dat ze zowel geplast als gedrukt had.
Dat laatste merkten Vincent en, Michelle echter duidelijk toen Brenda ging zitten en, ze zo in haar eigen poep zat.
Iets wat zij niet wilde toegeven maar, de geur om haar heen loog niet.
Toch keek ze toen Michelle Brenda onder handen wilde nemen haar aan en, zei "nou dat is goed maar, dan wil ik ondertussen jullie verhaal horen".
Nu zagen Vincent en, Brenda Michelle twijfelen wat ze hier mee aan moest.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 85 HET VERHAAL VAN MICHELLE EN, EEN LEUKE ACTIVITEITENZONDAG

Eigenlijk wilde Michelle het verhaal voor zich en, Brenda klein houden maar, ze begreep direct dat Brenda ook niet gek was en, zich niet met een kluitje in het riet zou laten sturen.
Zodoende zat er niets anders op dan dat Michelle, figuurlijk dan met de billen bloot ging.
Dan keek ze Brenda aan en, vroeg, "Brenda ik hoop dat jij begrijpt dat ik dit verhaal onder ons en, binnen de muren van deze créche wil houden"!
"Dus er buiten deze muren niets over terug wil horen !"
Nu keek Brenda Michelle aan en, zei "Michelle, jou verhaal is veilig bij mij".
Hierna vertelde Brenda in bedekte termen over mij en, Mirella maar, zonder hierbij onze namen te noemen.
"Niet alleen vindt ik het bijzonder hoe die zussen elkaar maar, vooral de oudste de jongste steunt en, al maanden haar situatie zelf ervaart".
"Iets anders is dat mijn moeder als begeleider met Jarno zijn klas mee was naar Duinrell en, dus ook de jongste van de twee zussen wel eens verschoonde".
"Waarbij dat meisje toen mijn moeder zei dat een luier verschonen voor haar niets nieuws was dacht dat zij al helemaal nooit tieners verschoond had".
"Direct hierop vertelde mijn moeder over mij, wat als resultaat had, dat dit meisje nu regelmatig op mij komt passen, wat we beide erg leuk vinden."
sloot Brenda haar verhaal af.
Nadat Brenda in hoofdlijnen haar verhaal had verteld begreep Michelle dat zij Brenda wat schuldig was.
Na nog een diepe zucht van Michelle begon zij haar verhaal, "Brenda, vanaf mijn zesde vond ik het leuk om tantes te helpen met het verzorgen van jongere neefjes of nichtjes".
Ook hielp ik mama bij het verzorgen van mijn jongere broertje en, zusje".
" Hier hielp ik niet alleen met de fles of omkleden maar, ook bij het in bad doen".
" Wat mama nog het meest verbaasde was dat ik ook wilde helpen als er een natte of vieze luier verschoond moest worden".
Nu onderbrak Michelle haar verhaal en, nam een paar slokken koffie waarna ze haar verhaal vervolgde, " een paar maanden later, zag ik een advertentie van een kinderdagverblijf waar ze vakantiewerkers zochten".
"Helaas ben ik daar nog te jong voor en, heb ik ook geen opleiding daarvoor".
"Vlak daarna zag ik een advertentie van de vrolijke boefjes en, heb daar een open sollicitatie heen gestuurd".
"Waarna ik bij Leontien op gesprek mocht komen, met als resultaat dat ik eerst een paar keer Leontien, of Nathalie mocht helpen en, toen dat goed ging mochten Vincent en, ik de weekends samen doen" sloot Michelle haar verhaal af.
Om dan op de klok te kijken die inmiddels 5 over 12 aan gaf, wat betekende dat het clubje al aan tafel had moeten zitten.
Wat Michelle naar Vincent deed kijken, die direct terug keek en, zei, "zet de peutertjes maar, in de box dan kunnen wij een pan pap maken".
Nu keek Brenda Vincent aan en, zei dan, uit haar rol vallend " als jullie in tijdnood komen wil ik jullie wel helpen hoor!"
Zoals Brenda wel had verwacht sloegen Vincent en, Michelle haar aanbod af en, zeiden net als tante Hanna, "Brenda daar ben jij nog veel te klein voor."

"Net als Pascal Hendrik Johan Melissa en, Simone".
Uit deze opmerking begreep Brenda niet alleen dat het grote meiden gesprek voorbij was maar, ook dat Vincent en, Michelle zich prima redde.
Nog terwijl Brenda alles op een rijtje zette, zette Michelle haar in de kinderstoel en, deed haar een slab voor.
Om haar voor ze verder ging een lange vinger te geven.
OP hetzelfde moment deed Vincent bij Annemiek Melissa en, Johan hetzelfde.
Doordat Brenda inmiddels eten kreeg ontging haar wat Vincent deed totaal.
Wel merkte ze dat ze zowaar slaap kreeg en, zelfs verlangde naar het middagdutje.

BEACH SOCCER

Ondertussen werd er op Texel als afsluiting van de stranddag wedstrijdjes met teams van 5 tegen 5 gespeeld.
Hierbij merkten we ook nu dat DTS GORECHT EN, OLYMPIA goed partij gaven en, ze ook nu moeilijk te kloppen waren.

NIEUWE KANO UITDAGING

Op het eiland was tegen kwart over 6 het eten gedaan en, toen tegen kwart voor 7 de afwas gedaan was en, de eettafel was afgenomen namen we weer plaats aan de grote tafel.
Hier werd onder het genot van koffie thee of cappuccino de afgelopen dag doorgenomen.
Toen dat was gebeurt keek Simon de kring rond en, vroeg dan "en, wat gaan we vanavond als laatste doen?
"Kanoën" gilde Carola Marco Anneke Karel Jan-Willem Arjan en, Nelleke door elkaar.
"Kanoën, juist wat betreft de samenstelling hanteren we de eerste en, tweede ronde de zelfde regel als gisteravond".
"Dus Jan-Willem Marjolein Olaf Nelleke Xantia Willemien en, Sanne in een tweepersoonskano, met een andere jongen of meisje".
" Ook nu met een wissel van plaats na de eerste ronde".
"Nieuw ten opzichte van gister is dat jullie zelf een maatje mogen kiezen, deze opmerking zorgde zoals verwacht voor enige beroering maar, uiteindelijk koos Olaf voor Miranda en, Marjolein voor Arjan.
Waarna Willemien zei dat zij met Anneke wilde waarna Sanne voor Joost koos en, ik zei dat ik graag met Iris wilde.
Terwijl Josje Suzanne vroeg of die met haar wilde, waar tot verbazing van Josje een gemeend "ja leuk Josje" op volgde.
Waarna er direct werd begonnen met instappen, iets wat nog niet mee viel maar, beter ging dan gisteren.
Eenmaal onderweg ging het best lekker.
Al snel merkte ik dat het ook samen met Iris geweldig ging.
Terwijl we met een best stevige gang om het eiland voeren met voor achter en, naast ons al onze clubgenoten, zei Iris ineens!
"Xantia, eerlijk gezegd had ik op voorhand wat deze activiteiten betreft mijn bedenkingen".
"Eigenlijk had ik gedacht dat het voor de meesten van ons allemaal een makkie zou worden."

Nu wilde ik terwijl we achter het eiland tussen twee boeien doorvoeren reageren maar, Iris vervolgde, " Xantia dat viel me op twee fronten tegen, het eerste is dat, jullie boven jullie zelf uitstijgen".
"Doordat alle activiteiten en, voorzieningen hier op mensen als jullie zijn afgestemd, zijn de verschillen met ons nog kleiner dan op de club of bij scouting".
Ondertussen kalm door peddelend zagen we dat het ook alle anderen goed ging maar, ook dat het haventje van het eiland alweer langzaam in zicht kwam.
Al snel hierna kwamen we achter elkaar binnen varen en, er van plaats werd gewisseld waarna er identiek aan zaterdag ook deze zondagavond een tweede ronde volgde.
Toen we na weer bijna twintig minuten opnieuw afmeerden en, aan land stonden dachten we dat dit het voor vanavond was.
Inderdaad was dat voor de meesten ook zo net als voor ons dacht ik nog maar, ineens zag ik Guus naar mij Marjolein en, de andere leden waar deze activiteit voor was uitgezocht kijken.
Nu hoorde ik dat Guus ons vroeg "hebben jullie nog energie genoeg om solo een rondje om die rode boei net buiten het haventje te maken?"
Direct zag ik Marjolein Olaf en, Jan-Willem verbaasd opkijken.
Wat al snel werd gevolgd door de nodige glimmende en, stralende gezichten aangezien dit nu net was waar het ons om begonnen was.
Toch twijfelde ik wat me zelf betreft even, omdat ik na twee dagen met veel watersport een beetje moe werd.
Bovendien voelde ik dat ik behoorlijk nat was geworden, mijn luier wel te verstaan maar, toch sloot ik me direct bij het uitverkoren clubje aan.
Zodoende zat ik al snel alleen in de kano en, peddelden we achter elkaar het haventje uit op weg naar de rode boei.
Waar ik dacht dat alleen kanoën moeilijker was, merkte ik dat het juist makkelijker was.
Hierdoor had ik sneller dan verwacht de boei bereikt en, gerond en, was ik al vrij snel weer op de terugweg naar het eiland.
Daar aangekomen en, afgemeerd merkte ik toen Simon mij op de kant hielp dat het goed was gegaan maar, ook dat dit voor nu het maximaal haalbare was geweest.
Niet alleen had ik nu echt een rolstoel nodig maar, bovendien bleek dat toen ik omhoog kwam en, op de kant geholpen werd dat ik onderweg gepoept had en, niet zo'n beetje ook.
Niet alleen plakte de vieze smurrie aan mijn billen maar, stonk ik een uur in de wind.
Waar tot mijn verbazing niemand op reageerde.
Toen ik Jeanette wilde vragen of ze me nu snel wilde verschonen en, dat ik haast had, keek Simon me aan en, zei dan.
"Xantia heel snel dan want ik wil zo het programma van morgen bespreken, terwijl Marjolein aangeeft dat ze naar bed wil".

Om de vaart er in te houden Tilde Willem me op en, nam me mee naar de badkamer, waar hij me vakkundig en, netjes verschoonde.
Zo zat ook ik vlug weer bij de tafel en, kon Simon het programma van morgen met ons bespreken.
Tijdens zijn verhaal bleek ineens dat wij ook een paar leuke plaatsjes in de omgeving zouden bezoeken.
Terwijl ik met Interesse luisterde vroeg ik me ondertussen wel af hoe het met Mirella Brenda maar, vooral met mamma ging.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 86 LICHT HERSTEL VAN JOSÉ

Wat José betreft, wel die had zowel zaterdag als zondag twee betrekkelijke goeie dagen.
Zaterdag heeft ze s' ochtends bijna drie uur a één stuk in haar rolstoel gezeten.
Eerst aan de grote tafel om de krant te lezen maar, toen die uit was heeft ze ruim anderhalf uur zitten kleuren.
Een activiteit die simpel leek maar, meer moeite koste dan José zelf had verwacht.
Toch merkte ze langzaam aan dat deze activiteit zijn vruchten begon af te werpen en, het dus echt resultaat had.
Daar geheel herstel voor zo goed als onmogelijk werd gehouden was elk stapje er één.
Dat laatste merkten ook zowel Barbara als Arend maar, ook merkten zij dat José realistische was toen ze zei dat ze goed besefte dat haar rug voor de rest van haar leven een zwakke plek zou blijven.
Wat haar deed zuchtten, "het zou al fantastische zijn als ik mijzelf kan verzorgen en, naar huis mag".
Direct keek Barbara haar aan en, antwoordde, "José als dat lukt is dat fantastische maar, besef wel dat dit zowel veel inzet als een lange adem zal vergen".
Om dan door te gaan, " jou huidige geringe herstel van de laatste weken is al een enorme meevaller maar, verder herstel zal langzaam gaan".
Direct zag Barbara dat dit deze opmerking José schokte en, ze wel wat afleiding kon gebruiken.
Om haar af te leiden begon ze over mij met de opmerking, "goh José heb ik het goed begrepen dat jou jongste ondanks haar leeftijd na de zomervakantie al naar de brugklas gaat?
"Nou dat is wat veel gezegd maar, zij zal twee dagdelen meedoen met Engels en Maatschappijleer".
Direct vertelde mamma hoe ik Mirella hielp bij haar huiswerk en, dat dit ook de leerkrachten van Mirella was opgevallen.
Waarop mevrouw Prins mij een proefles had laten maken.
Hierna nam José een korte pauze en, een slok van haar koffie om dan door te gaan, " dat betekend voor Xantia dat zij na de zomervakantie maandagochtend maar, ook woensdagmiddag op het lyceum zit".

"Waarna ook zij net als alle brugpiepers huiswerk moet maken"
Direct toen ze was uitverteld zag mamma dat Barbara zowel verbaasd als onder de indruk was, niet alleen van mijn interesse en, inzet maar, ook van Mirella, die zich geheel aan mij had aangepast.
"Zodat Mirella volledig behandeld wordt als haar jongere zus Xantia en, dan vooral als zij een slechte dag en, dus veel hulp nodig heeft".
"Bovendien begrijp ik best dat zij in plaats van mee te gaan op voetbalkamp Mirella nu liever niet mee was gegaan maar, zij thuis was gebleven".
"Hoewel ik van Arend begrepen heb dat ook Mirella het op Texel best naar haar zin heeft en, zij in plaats van vanmiddag Woensdagmiddag pas terugkomen".
Dan ging José door, " Arend vertelde dat toen Karin hem belde omdat te vertellen ze gezegd had dat de drie aanwezige G teams hoewel ze op hetzelfde park oefenden, zij zich niet met de andere teams zouden bemoeien maar, hun eigen programma zouden afwerken".
"Behalve dan dat zij wel bij de dagelijkse briefings aanwezig zouden zijn".
"Toch merkten zowel de organisatie al de coaches van de g teams dat de meiden liever met de andere teams samen wilden trainen".

"Direct hebben hun coaches toen gezegd dat zij dit met de andere coaches en, de organisatie zouden bespreken".
"Bovendien vertelde Arend dat Mirella toen ze belde verteld had dat zij net als vele meiden al verschillende keren had opgekeken van de inzet van die meiden maar, nog meer van hun prestaties".
" Die meiden konden duidelijk meer dan Mirella en, de andere meiden van haar team hadden verwacht".
Ondertussen op de klok kijkend zag José dat het deze zaterdagavond half elf was geworden.
Direct dronk ze haar koffie op waarna ze Barbara aankeek en, aangaf dat ze nu graag naar bed wilde.
Gelukkig hadden Leny en, Barbara direct tijd om José te helpen zodat José met hun hulp al snel in gewassen en, verzorgd in bed lag.
Nu wilde Leny de nachtmedicatie voor José halen maar, nu ging de deur open en, stapte Esther al met de benodigde medicatie binnen.
Binnengekomen hielp Leny José die nog niet helemaal plat lag met het innemen van de pijnstillers slaappillen en, het poetsen van de tanden".
Hierna liet Leny het bed zakken tot José helemaal plat lag, waarna ook zij de kamer verliet, hierna las José nog wat maar, deed ze na een kwartier toch het licht uit.
Terwijl José bijna direct daarna haar ogen sloot gingen haar gedachten naar haar dochters die ondanks alles met hun activiteiten op vakantie waren.
Vooral verbaasde het José dat Mirella Carolien en, Renate een halve week langer dan gepland op Texel bleven.
Dan sloot José met een glimlach haar ogen en, viel ze in slaap.

ZONDAGOCHTEND

Deze zondagochtend werd José tegen half 9 wakker en, zat ze tegen kwart over 9 in de rolstoel en, aan tafel.
Waar de verpleegkundigen van dienst Jacob en, Ilse haar hielpen met haar ontbijt.
Direct toen dat rond kwart voor 10 op was vroeg José zich af wat ze nu zou doen, bezoek van haar dochters hoefde ze vandaag niet te verwachten, aangezien die beiden op vakantie waren.
Dan trok ze voorzichtig het boek wat op het blad van haar rolstoel lag naar zich toe en, opende dat.
Ondertussen zag José dat Ilse en, Jacob een aantal medebewoners gereed maakten voor de wekelijkse kerkdienst elders in het verpleeghuis.
Hoewel zij met haar gezin ingeschreven stond als Christelijk waren ze niet erg kerk gaand maar, besefte op hetzelfde moment dat het hier toch een erg welkom uitstapje was.
Nou ja, de vier binnengekomen vrijwilligers hadden hun handen al vol aan de zes bewoners die bijna iedere week meegingen!
Iets wat José goed begreep en, respecteerde.

Door deze gedachte opgekomen teleurstelling moest zij dus maar, niet laten merken.
Toch had Jacob die verderop in de huiskamer bezig was de worsteling van José opgemerkt, dit leiden er toe dat Jacob de vertrekkende vrijwilligers aankeek en, dan opmerkte.
" Anna Netty, volgens mij wil mevrouw Munniks ook mee en, helaas hebben wij nu geen tijd om mee te lopen".
Toch dacht José ondanks deze opmerking te zien dat de vrijwilligers met de zes deelnemers wegliepen, zonder te reageren.
Wat haar deed zuchtten, "jammer maar, dan gaat het over!
Toch zag ze ineens dat één van de vrijwilligers zich omdraaide haar aankeek en, dan zei "mevrouw we brengen deze dames en, heren weg maar, daarna kom ik u halen".
Toen José wilde opmerken dat zij dan te laat kwam keek de mevrouw op en, antwoordde, "mevrouw het gebeurt wel vaker dat er meer mensen mee willen dan wij verwachtten".
Voor José nu kon antwoordden was het clubje vertrokken maar, tegen de verwachting in zag José binnen een kwartier dezelfde mevrouw weer binnen komen.
Direct kwam die naar haar toe keek haar aan en, vroeg dan "José ga je mee?"
Na een bevestigend ja nam de mevrouw die zich voorstelde als Netty haar mee naar de kerkzaal een etage lager.
Direct bij binnenkomst werd haar rolstoel een beetje aan de zijkant geparkeerd, waarna ook de mevrouw die zich aan José voorstelde als Netty ging zitten en, de dienst echt kon beginnen.
Terwijl de best aansprekende dienst vorderde merkte José dat ze gedurende de dienst kalmeerde en, daardoor ontspande.
Ook merkte José dat ze kracht kreeg van de bemoedigende woorden van de predikant, zo vorderde ongemerkt de dienst en, was deze voorbij voordat José het besefte.
Direct na afloop dacht José dat ze direct naar de afdeling terug zouden gaan maar, tot verbazing van José was er na afloop in de grote hal eerst nog koffie.
Nadat José koffie in haar tuitbeker had gekregen raakte ze al drinkende met een iets ouder echtpaar waarvan de man bij haar in de groep verbleef in gesprek.
Al pratende hoorde en, zag José dat hij al een stuk verder in het revalidatieproces was.
Toch was dit ook wel iets waar José hoop uit putte, terwijl Arend die inmiddels ook binnen was vertelde over mij en, Mirella.
Over mijn handicap en, hoe Mirella mij al jaren steunde maar, nu al negen maanden zelf ondervond wat dit in de praktijk betekende.
Ook vertelde pappa dat ik op zeilkamp en, Mirella op voetbalkamp was.
Dit alles waren zaken die het echtpaar verbaasden maar, met de nodige uitleg begreep het echtpaar het gelukkig wel.
Na bijna een half uur, het was intussen bijna twaalf uur was het koffiedrinken voorbij en, wilde José naar de groep terug gaan.
Nu keek de man van het echtpaar haar aan en, vroeg dan of we vanmiddag bij hem in zijn appartement thee kwamen drinken.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 87 JOSÉ

Direct keek José Benjamin aan en, zei dat Arend er dan ook zou zijn.
Direct antwoorden beiden dat dit goed was, en zo zaten Arend en, José even na half 3 bij Benjamin en, Barbara aan de thee.
Nadat eerst Benjamin en, Barbara hun verhaal hadden verteld was het de beurt aan José en, Arend om hun verhaal te vertellen.
Een verhaal wat hoofdzakelijk over Mirella en, mij ging en, dan met name dat van het afgelopen halfjaar maar, ook over José zelf.
Al snel begrepen Arend en, José dat Benjamin en, Barbara opkeken van onze ervaringen van het afgelopen halfjaar maar, het allemaal wel begrepen.
Ook merkten Arend en, José dat Benjamin en, Barbara best snapten dat Mirella het voetbalkamp liever aan zich voorbij had laten gaan.
Net als het feit dat Mirella na aandringen van Arend en, José toch mee was naar Texel.
Toen José over mij vertelde merkte zij dat Benjamin en, Barbara al hadden begrepen dat ik mijn hele leven al incontinent en, spastische was.
Waardoor ik mij ten opzichte van Mirella minderwaardig voelde, iets wat Arend en, José direct doorhadden.

Ook begrepen Barbara en, Benjamin dat toen ik dat uitte naar Mirella dat een heftig gesprek geweest was.
Net als het feit dat dit ook Mirella had getroffen, die op haar beurt haar hart had uitgestort bij Arend en, José.
Dat wij Mirella uiteindelijk hadden geadviseerd om het lot van Xantia zelf te ervaren en, Mirella dus net als ik voor langere tijd niet alleen net als ik luiers zou dragen en, gebruiken !
Maar, bovendien vooral mijn zwakke momenten zou ervaren hadden ze direct door.
Wat José bevestigde toen Benjamin José aankeek en, vroeg "dus niet alleen Xantia maar, ook Mirella draagt nu 24/7 luiers?
"Ja inderdaad" vervolgde José.
"Dat leiden ertoe dat Mirella wilde weigeren om met haar voetbalteam mee te gaan naar Texel".
Dat ze uiteindelijk wel mee is kwam omdat Xantia haar duidelijk liet merken dat de afhankelijkheid van luiers geen excuus is om activiteiten te mijden".
"Zo drukte Xantia Mirella nog eens met de neus op de feiten door te zeggen dat als zij zo deed Ze nergens heen kon".
Nu wilde Benjamin weten wat hier op volgde maar, José vertelde al verder, " inmiddels is ook Xantia op kamp maar, dan een zeilkamp".
"Dat vindt plaats op een eiland van Sailwise een organisatie die zeilvakanties voor jongeren maar, ook volwassenen met een beperking organiseert".
"Waarbij de deelnemers net als op de club of bij scouting bewust worden uitgedaagd om hun grenzen te verleggen" sloot José af.

Waarna Arend nog vertelde dat niet alleen ik maar, net zo Olaf en, Marjolein graag werden uitgedaagd.
Zo vloog deze middag voorbij en, hoewel het bezoeken van Benjamin en, Barbara José goed had gedaan merkte ze ook dat het een vermoeiende middag geweest was.
Onderweg terug naar haar afdeling voelde José wel hoe moe zij was en, ze ondanks dat het tegen half 5 liep naar bed wilde.
Toch bleef ze maar, in de huiskamer waar ze probeerde om vooral niet te laten merken hoe vermoeiend het uitstapje geweest was omdat het om half 6 etenstijd was.
Helaas voor José waren Eric Ingrid en, Barbara zo getraind dat ze direct doorhadden hoe José zich na het bezoekje voelde.
Dat merkende besloot José te vertellen dat het bezoek aan Barbara en, Benjamin indruk had gemaakt maar, ook vermoeiend was geweest.
Na dit verhaal keek ze Eric en, Barbara aan en, vervolgde "mensen als we zo gegeten hebben wil ik graag gewassen en, verschoond worden maar, daarna direct naar bed!"
Nu keken Ingrid en, Eric José aan en, antwoordde Eric " mevrouw Munniks als u zo uw eten en, drinken op heeft zullen Ingrid en, ik u deze zondagavond zo snel mogelijk naar bed helpen!"
Uiteindelijk waren ze binnen een halfuur klaar met eten en, terwijl José haar koffie opdronk vroeg ze zich af hoe haar dochters het op hun kamp hadden.

ZONDAGAVOND IN LOOSDRECHT ( PRESENTATIE PROGRAMMA MAANDAG )

Nauwelijks waren we na de kanosessie van deze zondagavond weer binnen en, naar het toilet geweest of verschoond of iedereen werd verzocht om bij de grote tafel te komen zitten om het programma voor maandag te bespreken.
Eigenlijk vond ik het na een best pittige zondag wel best en, wilde ik me gaan wassen en, naar bed.
Toch was ik zo verstandig om dat niet te laten merken en, rustig te blijven zitten.
Om na een paar slokjes cappuccino te merken dat ik het nog wel even vol zou houden.
Dat ik niet de enige was met deze gedachten bleek wel toen ik stilletjes om me heen keek en, zag dat ook Marjolein op het punt stond om naar haar kamer te vertrekken, terwijl op dat moment Heleen binnen kwam.
Direct na binnenkomst keek Heleen Marjolein aan en, wist haar met enig geduld over te halen om bij de grote tafel te blijven zitten.
Dit vooral omdat Simon het programma voor maandag met ons wilde bespreken.
Omdat Simon wel zag dat niet alleen ik en, Marjolein moe waren en, eigenlijk naar bed wilden besloot hij geen tijd meer te rekken maar, direct ter zake te komen.
"Jongelui meestal gaan we met onze gasten niet alleen zeilen kanoën of waterskiën maar, bezoeken we ook leuke plaatsjes in de omgeving".

Nu keek ik net als vele anderen even verbaasd op maar, toch had Simon mijn interesse gewekt, toen hij begon te vertellen over de excursie naar Breukelen die morgen op het programma zou staan.
Onderweg zouden we een route volgen langs oude statige landhuizen uit de 17e eeuw, destijds gebouwd in opdracht van Amsterdamse kooplieden.
Verder zouden we met elkaar het centrum van Breukelen bezoeken, waar we onder andere zouden lunchen.
Verder gaf Simon het nadrukkelijke advies om onze telefoons mee te nemen om foto's te kunnen maken.
Na dit verhaal dacht maar, hoopte ik vooral dat dit het was maar, om helemaal onze nieuwsgierigheid te prikkelen was er nog een korte videopresentatie.
Toen dat afgelopen was, was het gelukkig bedtijd, wat ik me gezien mijn vermoeidheid geen twee keer liet zeggen maar, spoedde me naar mijn kamer.
Hierbij werd ik direct gevolgd door Sanne en, Willemien die zich ook vanavond ondanks alles zelf redde.
Ook ik begon zelf aan mijn verzorging maar, merkte al snel dat ik totaal op was, wat nu?
Wat ik niet had gemerkt en, ik verbaasd van opkeek was het feit dat Willem en, Jeanette ons waren gevolgd zodat er indien nodig direct hulp was.

Voor dat echter zo ver was waren Sanne en, Willemien al klaar.
Toen beide meiden zagen dat ik vanavond geholpen moest worden en, Renske het niet alleen zou redden boden beide meiden zich direct aan.
Hoewel ik heel goed wist dat we hadden afgesproken dat het niet de bedoeling was om elkaar te gaan helpen in onze vakantie, wilde ik dit aanbod niet afslaan.
Dat was enerzijds om Willemien en. Sanne niet te beledigen en, ten tweede omdat ik merkte dat ik echt hulp nodig had.
Waar nog bijkwam dat we kamergenoten waren !
Zodat ik mij naar hen toe niet hoefde te schamen.
Echter op het moment dat Renske ondersteund door Sanne mij op mijn bed wilden helpen kwamen Willem en, Jeanette binnen.
Toen Jeanette zag waar wij mee bezig waren zei ze direct, "Sanne Renske Willemien, stoppen".
Om dan te vervolgen, " gaan jullie zelf maar, tanden poetsen en, omkleedden".
"Dan helpen wij zoals afgesproken Xantia naar bed".

Hoewel we dit samen hadden afgesproken en, iedereen dat dus wist, merkte ik dat vooral Sanne en, Willemien de ingreep van Jeanette en, Willem als een belediging ervoeren .
Uiteindelijk konden ze niet anders dan zich bij dit gebod neerleggen en, dus hun tanden gingen poetsen en, zelf omkleedden.
Terwijl ik verzorgd werd zag ik ondanks dat ze beide niet konden lopen en, nauwelijks laat staan zonder steun nauwelijks konden staan hoe zelfstandig Willemien en, Sanne waren en, hoe goed zij zich zelf redden.
Op het moment dat ik verschoont en, aangekleed in bed lag waren Sanne en, Willemien naar de wc geweest en, in pyjama en, dus ook klaar.
Terwijl Renske haar tanden gepoetst had en, haar pyjama aantrok.
Tot slot moest Renske nog verschonen en, dus pakte zij een nachtluier uit haar bagage.
Direct keken Willem en, Jeanette haar aan en, wilden zij zeggen dat Renske op haar bed moest gaan liggen zodat ze verschoont kon worden.
Zoals ik al verwacht had lag Renske direct dwars en, maakte beiden duidelijk dat zij dit prima zelf kon.
Direct na deze opmerking keek Willem haar aan en, antwoordde, "Renske geen sprake van, één het is al laat en, twee ook jij bent moe".
"Bovendien is de dagtocht morgen naar Breukelen ook een intensieve vermoeiende activiteit, dus ga ik jou nu verschonen".
Dan vertelde Willem dat hij ook mij al verschoont had en, bovendien alle ouders die mee gingen een verklaring omtrent gedrag hadden moeten overleggen.
" Renske dit betekend dat jij mij kan vertrouwen".
Nu zagen we dat Renske eieren voor haar geld koos en, toegaf maar, ook dat ze haar nachtmedicatie kreeg.

Toen uiteindelijk ook Renske verschoond was vertrokken Willem en, Jeanette.
Toen zij weg waren, was het ook direct stil op onze kamer, hoewel?
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 88 ZONDAG AVOND OP HET EILAND EN HET VERTREK MAANDAG NAAR BREUKELEN

Tot mijn verbazing probeerde Renske fluisterend mijn aandacht te trekken.
Toen zij mijn aandacht had vertelde zij dat zij nooit had gedacht dat wij naast het zeilen en, andere watersport activiteiten ook nog plaatsen rond Loosdrecht zouden bezoeken.
Waar wij zachtjes dachten te doen omdat wij dachten dan Sanne en Willemien sliepen, merkten we al snel dat dat we niet zacht genoeg waren.
Want al snel antwoordde Willemien "Xantia Renske, deze vakanties bestaan niet alleen uit zeilen en, andere watersporten maar, ook uit het bezoeken van plaatsjes als Breukelen en Loenen aan de Vecht".
Na dit te hebben gezegd maakten Sanne en, Willemien duidelijk dat zij nu echt wilden gaan slapen en, dus stilte wilden.
Gelukkig voor hen sliepen ook wij binnen vijf minuten.
Helaas was doorslapen tot de volgende ochtend er niet bij, want ondanks dat ze zachtjes deed merkten we dat Sanne er tegen half 2 uit was om te plassen.
Dat Willemien er tegen half 4 uit ging om te plassen merkten wij echter helemaal niets van.
Tot haar geluk slaagde zij erin om bijna geruisloos te gaan zitten en, de rolstoel naar zich toe te trekken.
Toch merkte Willemien toen zij zich aan de stoel optrok maar, ook toen ze ging zitten dat de rolstoel een heel klein beetje kraakte.
Waardoor ik toch wakker werd en, direct begreep wat er loos was.
Hierdoor zat ik tegen de zin van Willemien direct rechtop in bed en, merkte direct dat ik al geplast had.
Dat negeerde ik nu echter volledig, in plaats daarvan zette ook ik me op de rand van het bed en, greep naar de rollator.
Nu vroeg Willemien direct wat ik ging doen.
"Jou helpen Willemien" was direct mijn antwoord.
Doordat het licht wat op de gang scheen zag ik genoeg om te begrijpen dat Willemien mijn aanbod wilde afslaan.

Toch zei ze na een paar seconde, "Xantia als jij mij naar het toilet wil duwen, graag maar, voor de rest red ik mij wel "
Nog voor Willemien was uitgesproken was ook ik opgestaan en, stond ik inmiddels achter haar rolstoel.
Direct ging het nu zachtjes en rustig naar de badkamer, hier aangekomen zag ik dat Willemien mijn hulp niet verder nodig had maar, ze zich ze prima redde.
Zo ging het allemaal snel en, lagen we ook snel weer in bed.
Toch had ik haar bij het toilet willen helpen bij het opstaan aangezien ik wel zag dat zij één hand nodig had om te blijven staan.
Zodat ze maar, één had om zich uit te kleedden.
Toch zag ik dat zij zich prima redde en mijn hulp niet nodig was.
Hierdoor ging het toch sneller dan ik verwacht had en, lagen we snel weer in bed.
Wat mij in bed liggend verbaasde was dat we voor de rest niemand gewekt hadden maar, ook dat ik snel weer sliep alsof er niets gebeurt was.
Iets wat me wel opviel was dat ik rook dat Renske inmiddels nat was.

DE VOLGENDE OCHTEND

Deze maandagochtend waren ook wij er ondanks alles vlug uit en, zaten we op tijd aan tafel voor het ontbijt.
Omdat we vandaag opstap zouden gaan werden er na het ontbijten direct lunchpakketten gemaakt om mee te nemen.
Net als de koffie die inmiddels gezet werd.
Direct toen dat allemaal gebeurt was ging het naar de pont maar, eerst kregen we allemaal een zwemvest aangereikt.
Dan werd de loopplank ingehaald en werden de trossen los gegooid en, vertrokken we richting Breukelen terwijl Simon onderweg van alles over de omgeving en, dan vooral over de landhuizen die uit de 17e eeuw kwamen vertelde.
Al snel begreep ik dat het vooral rijke handelaren uit Amsterdam waren geweest die dit moois hadden laten bouwen als buitenhuis.
Ondertussen merkten we allemaal dat Breukelen steeds dichterbij kwam.
Toen we uiteindelijk afmeerde, de patrijspoort was geopend en, de loopplank uitlag wilde we allemaal direct aan land.

DE SAILWISE SHOP

Hierbij zag ik dat vooral Joost Karel Carla Carola haantje de voorste wilden zijn.
Voor dat dit echt opgang was trok Simon de aandacht toen hij de grote la onder één van de banken opentrok en, zei!
" Jongelui voor we Breukelen op stelten gaan zetten gaat eerst de sailwiseshop open".
Precies zoals verwacht werd onze nieuwsgierigheid gewekt, zodat we dus allemaal bleven staan.
Direct zag ik mooie t'shirts sweaters Hoodievesten en, nog veel meer.
Een t'shirt en, hoodie voor mijzelf had ik al snel gekocht, toch bleef ik terwijl Guus en Heleen alle anderen hielpen staan.
Dat duurde totdat Simon Marga en, Jeanette dat begon op te vallen.
Al snel merkte ik dat de moeders wisten wat er door mij heen ging en, Marga zei "Xantia beperk het nu voor jezelf !"
Direct keek ik de moeders aan maar, voor ik wat kon zeggen zei Marga.
"Ik zal als jij vanavond naar bed bent contact opnemen met je vader en, overleggen en, de kledingmaat van Mirella en, je moeder vragen".
Na een bevestigend knikje van mijn kant en, ik het shirt had aangetrokken sloten we dit onderwerp af.
Dan stapten we aan land, benieuwd wat Breukelen ons zou brengen.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 89 OP TEXEL, DE VERLENGING

Terwijl wij ons naar Breukelen begaven zaten de meiden van Victoria op Texel aan hun ontbijt.
Waarbij Sasja Mirella en Renate ook nu weer totaal hulpeloos waren, zodat ze ook nu gevoerd weden.
Terwijl Marloes Renate eten gaf keek die haar aan en, vroeg dan!
"Marloes heb jij het wel naar je zin op Texel?"
Nu keek Marloes Renate aan en, terwijl ze haar een slokje koffie gaf antwoordde Marloes, " Renate zoals ik Mirella verteld heb ik misschien nog wel meer getwijfeld dan zij".
"Ik heb echt gedacht dat ik hooguit met de training mee zou mogen doen en, er voor de rest voor spek en, bonen bij zou hangen".
Dan nam Marloes zelf een slok koffie en, een hapje van haar brood en, vervolgde dan.
"Tot mijn eigen verbazing heb ik bij het kamptoernooi wel de nodige minuten speeltijd gekregen dan ".
"Bovendien heeft Karin gezegd dat ik ook vandaag bij partijtjes mijn minuten zal krijgen".
Nu zweeg Marloes maar, voor Mirella Renate of andere meiden konden reageren, reageerde Deborah, "Marloes doordat jij in de loop van de competitie lid werd van Victoria, was het voor ons moeilijk om jou zo maar, in te passen in het team".

"Als we dat doen krijgen we problemen met degen die voor jou moet wijken".
"Op een trainingskamp als dit is er juist alle ruimte om nieuwe combinaties uit te proberen en, te zien waar nieuwe speelsters goed in zijn".
Hierop knikte Marloes ten teken dat zij Deborah begrepen had.
Bovendien was het Karin en, Deborah al snel opgevallen dat Marloes niet klaagde maar, zich schikte in haar lot.
"Bovendien werk je hard en, grijp je elke kans die je krijgt aan".
"Dit betekend dat!", nu keek ze Marloes aan en, terwijl Karin merkte dat ze een klein plasje liet gaan " dat we vanochtend vooral hard trainen".
"Waarbij ook de meiden van GORECHT DTS en. OLYMPIA worden aangespoord om alles te geven".
"Hm volgens mij hebben zij die aansporing helemaal niet nodig", zuchtten Vanessa en, Thessa en, vulde Baukje Hanna en, Cindy aan!
" Reken er maar, op dat zij niet alleen elkaar maar, vooral ons en, de teams van Texel willen verslaan".
"Het liefste met grote cijfers".

Direct keek Karin de sprekende meiden aan en, antwoordde, "meiden reken reken dat maar!"
"Niet alleen willen ook zij winnen maar, ze weten inmiddels dat als zij zelf voor de winst gaan, ze het ons als De Koog en, Texel94 knap lastig kunnen maken".
"Dus zullen ze proberen goed partij te geven" sloot Karin de discussie.
"Bovendien gaan ook zij puur voor de winst" zuchtte Judith.
"Precies en, denk erom dat wij ook nu geen cadeautjes weggeven " ging Karin hier op door.
"Mochten zij toch door onze verdediging heen breken dan mogen jullie hen alleen op een nette manier afstoppen".
Daarop knikten alle meiden en, was het inmiddels kwart over 9 en, dus tijd om het ontbijt af te sluiten, op te ruimen.
Te verschonen en, ons naar de velden te begeven.
Op het moment dat we tegen 10 voor 10 de kleedkamer binnenkwamen zagen we dat DTS Texel94 en, De Koog al binnen waren.
Toen even later ook Olympia binnen was en, alle meiden zich omkleedden of omgekleed werden.
Op het moment dat iedereen klaar was begaven we ons naar het voetbalveld en, dachten we dat we per team de warming-up zouden beginnen.
Al snel bleek dat in plaats daarvan we dat met elkaar zouden doen.

Voor dit echter zo ver was gingen we tegen onze verwachting in, toch eerst naar de kantine om samen koffie te drinken.
Toen de koffie op was en, er een toiletbezoek of luier controle was geweest begaven alle meiden zich naar het veld.
Waar we al tijdens de warming-up ondervonden dat ook DTS GORECHT en, OLYMPIA ook nu van aanpakken wisten.
Bovendien merkten wij net als de thuisclubs dat we soms zelfs moeite hadden om de g teams bij te houden.
Dat laatste had niemand van ons verwacht, zoals Mirella merkte maar, wel weer respect afdwong.
Dat Mirella hier niet alleen in stond merkte ze toen zij om zich heen keek en, ze ook nu aan Marloes Renate zag.
Bovendien hoorde Mirella Marloes zuchtten, "poef poef daar zullen we nog en harde kluif aan krijgen zeg!"
Een opmerking die dichterbij de waarheid lag dan gehoopt zoals we al snel zouden merken.
Ook bij de oefeningen in kleine groepjes bleken alle meiden fanatiek mee te doen en, geen kans onbenut te laten.
Wat ons duidelijk liet zien wat ze waard waren en, hoewel we alle drie vaak genoeg aan het werk hadden gezien verbaasden we ons ook nu weer.
Terwijl we ook nu merkten dat ze er alles aan deden om ons bij te houden.

HET IDEE VOOR VOORBEREIDING VAN HET NIEUWE SEIZOEN

Iets wat overigens niemand meer verbaasden.
Ook leerden zij niet alleen van ons maar, wij ook van hen de nodige nieuwe trucjes en, verbeterden we allemaal onze techniek.
Gaandeweg deze maandagochtendtraining merkte Mirella dat ze zin kreeg om het ook in de oefencampagne voor de competitie van komend seizoen tegen Victoria op te nemen.
Iets wat ze ook aan teamgenoten merkte maar, ook zag Mirella dat de meiden van DTS naar hun coach gingen en, we al snel begrepen dat ook zij hier naar vroegen.
Hierdoor waren beider coachteams al snel met elkaar in gesprek en, werd deze deal zonder dat wij het merkten snel beklonken.
Terwijl wij hard door werkten.
Na nog een korte onderbreking voor een kop thee was het al snel 12 uur, dus lunchtijd.
Toen dat was aangekondigd en we ons naar de kantine begaven merkte Mirella direct dat de tongen los kwamen.
Tot opluchting van Mirella zagen ook alle teamgenoten dat wel zitten.
Zodat de lunch met deze bespreking omvloog en, toen deze rond kwart voor 1 werd afgesloten dachten Karin Deborah net als Mirella dat de oefenpartij tegen Victoria een eenmalig iets zou zijn.
Tot hun verbazing lieten verschillende meiden waaronder Marloes Judith Hanny Cindy en, Vanessa merken dat als deze oefenpartij beviel, zij vaker met DTS wilden oefenen.
Direct merkten alle meiden dat Karin en, Deborah door dit antwoord totaal verrast waren en, beiden even sprakeloos waren.
Na nog twee minuten zei Karin dat ze het onderwerp voor nu afsloot en, er later op terug zou komen.
Maar, dat we nu nog een uurtje licht zouden trainen en, terug op De Bult zouden beginnen met inpakken van de bagage voor de thuisreis van Woensdag.
Zo gezegd zo gedaan en, zo waren we na nog een korte training en, een gezamenlijk diner tegen half zeven terug op De Bult en, kon er tegen zeven uur na eerst weer de nodige verschoningen gaan pakken.
Eenmaal bezig met inpakken merkte Mirella net als alle bedplassers dat hun meegenomen luiers nog totaal onaangeroerd terzijde stonden.
Toen ze tegen kwart over acht klaar dachten te zijn werd er op de deur geklopt!
Toen Karin opendeed en, er een volle bagagekar naar binnen geduwd werd wisten de meiden niet wat ze zagen.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 90 ALLEMAAL LUIERS MEE NAAR HUIS

Niet alleen kregen alle meiden voor minstens een maand luiers aangereikt, met de verplichting deze mee te nemen naar huis.
Bovendien werd ons allemaal opgedragen deze ook volledig te gebruiken.
Bovendien kregen alle meiden, behalve Mirella een recept mee voor een maand luiers.
Hierbij vertelde Karin dat er nog een recept voor de bijbehorende medicatie zou volgen.
Iets anders was dat Karin alle meiden duidelijk maakte dat zij alle meiden volledig incontinent op de training verwachtte.
Direct merkte Karin en, Deborah dat alle meiden reageerden zoals verwacht, net als dat de reacties alle kanten opgingen.
Waar ik opgelucht reageerde, reageerde ook Sasja Saskia en, Renate net als Marloes positief.
Net als overigens de meeste andere meiden.
Daar en tegen vroegen Carolien en, Judith zich hardop af of Karin en, Deborah gek geworden waren.
Iets wat zij dus ook hardop uitte, hoewel beide het taalgebruik netjes hielden, loog hun boodschap er niet om.

Om te beginnen keek Carolien Karin strak aan, zuchtte eens diep en, merkte dan op.
"Dames dat we deze week allemaal luiers moesten dragen en, gebruiken begrijp ik achteraf nog wel"!
Dan zweeg Carolien even en, vervolgde Judith " dat jullie deze maandagavond van ons eisen dat we dat de komende weken ook thuis doen gaat mij te ver".
Dat juist deze twee het niet met dit besluit eens zouden zijn en, commentaar zouden leveren hadden Karin en, Deborah wel verwacht.
Dat zij dat op een redelijke beschaafde manier deden was een meevaller.
Dan antwoordde Karin, "Judith Carolien om te beginnen begrijp ik jullie en, hebben jullie een punt".
"Want dit hebben we vorige week niet afgesproken, nu knikten beide meiden, benieuwd naar de reactie van Karin hierop.
"Meiden uiteindelijk vinden we dat ook jullie je positief en, goed hebben gedragen en, deze trip geslaagd is".
"Wat jullie niet weten is dat we jullie familie de hele week over ons doen en, laten op de hoogte hebben gehouden".
"Uiteindelijk is met alle ouders samen besloten om de regels van de afgelopen 10 dagen de rest van de zomervakantie strak te handhaven".
Dan zweeg Karin opnieuw en, zagen zij en, Deborah dat op de bedplassers en, Mirella na, het hele team deze informatie even in zich op moest nemen en, verwerken.
Uiteindelijk reageerden Vanessa Thessa Hanny en, Jessica, " dames daar zijn we niet blij mee maar, we begrijpen het wel".
"Dus zullen we het maar, accepteren, net zolang als jullie van ons vragen".
Na deze opmerkingen zweeg iedereen, inclusief Karin en, Deborah.
Welke laatste eens op de klok keek en, zag dat het inmiddels al half 11 geweest was.
Dus al meer dan een half uur later dan verwacht, bovendien merkte Deborah dat de lucht om hen heen er niet frisser op geworden was.
Wat betekende dat er zo dadelijk weer de nodige poepluiers verschoond moesten worden en, het zodoende wel middernacht zou worden, voor ze allemaal in bed zouden liggen.
Karin aankijken was genoeg, want nu keek Karin de groep rond en, zei " meiden we drinken nog wat maar, daarna gaan we douchen en, naar bed".
Na dat ze gezien had dat alle meiden knikten vervolgde Karin, " aangezien het vanavond laat is geworden en er bovendien veel meiden inclusief Deborah en, ik zelf een poepluier hebben"!
"Zullen Deborah en, ik jullie uitkleedden en, goed wassen".

DE DOUCHE PROCEDURE

"Hierbij zouden we het prettig vinden als jullie ons zouden willen helpen met het elkaar helpen met het afdrogen luier om doen en, aankleden."
Ook nu knikten alle meiden als teken van goedkeuring.
Toch mompelden Mirella en, Sasja dat zij wel wilden maar, de kracht hier niet voor hadden.
Na een bevestigend knikje van Deborah keek ze beide meiden aan en, zei, "waar jullie wel mee kunnen helpen is zorgen dat er luiers rompertjes nachtkleding en, medicatie klaar wordt gelegd".
Direct knikten wij en, beloofden we dat te zullen doen, waar Mirella Deborah aankijkend aan toevoegde, " dank je Deborah daar ben ik blij mee".
Wat Mirella nu zei, meende ze echt.
Doordat Mirella net als Sasja en, Renate bijna geen kracht had waren ze blij dat ze op deze manier toch konden helpen.
Al snel merkt Sasja Mirella en, Renate dat hun hulp bij de rest van de groep goed viel.
Helemaal toen juist Judith en, Carolien dat lieten merken.
Om dit allemaal in goed banen te kunnen leiden werden Mirella Renate en, Sasja als eersten verzorgd.
Om dan terwijl zij voor de beloofde aanvoer zorgden te merken dat Carolien en, Judith direct daarna aan de beurt waren.
Terwijl zij verzorgd werden merkten die dat hun zusjes en, Mirella deden wat ze hadden beloofd.
Doordat alle meiden zoals beloofd meewerkten lagen ze rond middernacht allemaal in bed.
Waar bijna iedereen binnen enkele minuten in slaap viel, iets wat Deborah en, Karin opviel toen zij na een dag evaluatie zelf naar bed gingen.
Niet alleen zij maar, ook Renate en, Mirella evalueerden voor zichzelf de afgelopen week, om dan toch snel in slaap te vallen.
 
Laatst bewerkt:
Bovenaan