Wie had dat gedacht dat er in jouw verhaal wendingen zouden komen???Bedankt allemaal! Leuk om te horen!
Er komen nog wel wat wendingen aan, dus stay tuned..
Verheug me er nu al op
Zomersneeuw (TB, ML, TL, WL, NL, GL, VN, BP)
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Verheug me er nu al op
Ach, af en toe moet je iets doen dat je lezers niet verwachten.Wie had dat gedacht dat er in jouw verhaal wendingen zouden komen???
Verheug me er nu al op
Hoofdstuk 05: Donderslag
Het is al later in de middag als Sam aan haar bureau gaat zitten. Maya is inmiddels gelukkig weer thuis, want Sam is doodop. Niet alleen van de mislukte zindelijkheidsmissie met Juultje, maar ook haar eigen geslaagde versie daarvan heeft haar opgebroken. Sam heeft heel duidelijk ervaren dat ze niet functioneert na een gebroken nacht.
Hoewel Sam van plan is om zich te verdiepen in online artikelen over muziektheorie, merkt ze al snel dat haar aandacht steeds stiekem naar iets anders glipt. De luiers liggen keurig verstopt onder haar kussen, maar het voelt nog steeds alsof ze haar aankijken. Ook al hebben die dingen geen ogen, toch voelt ze die in haar rug branden.
Dan is Noa er ook nog. Of beter gezegd: dan is Noa er ook nog niet. Sam heeft nog altijd geen reactie op haar berichtje gekregen en daardoor vindt ze de situatie alleen maar moeilijker. Allerlei scenario’s blijven door haar gedachten razen. Ze hebben allemaal één gemeenschappelijke vraag: heeft ze nu weer precies het verkeerde gezegd?
Het is ook niet alsof het voor Sam allemaal zo makkelijk is. Natuurlijk houdt ze gewoon van Noa zoals zij is. Althans, dat vermoedt Sam dan. De laatste weken beseft ze dat ze eigenlijk helemaal niet zo goed weet hoe het hoort te voelen als je van iemand houdt. Misschien werkt dat bij iedereen anders? Dat zou pas echt een nachtmerrie zijn. Dan is er namelijk geen duidelijk antwoord op die vraag. Geen objectieve meetlat waaraan Sam kan zien of ze voldoet.
Sam weet heel zeker dat ze Noa niet gaat laten vallen nu ze heeft besloten om in transitie te gaan. Oké, ze is verliefd geworden op Noah de jongen. Dat wil niet zeggen dat ze ineens niets meer voelt voor Noa het meisje. Nou, ja, ook dat vermoedt ze. Hier bestaat ook bepaald geen handboek voor, maar Sam is vastbesloten dat er niets hoeft te veranderen.
Op die ene grote verandering na, dan.
Maar daar mag ze het toch best even moeilijk mee hebben? Noa weet dat Sam niet zo goed is met veranderingen. Zeker als ze als een behoorlijke verrassing komen. Iedereen zal toch in bepaalde mate moeten wennen? Het maakt haar botte reactie natuurlijk niet ineens goed, maar ook zij mag toch even tijd nodig hebben? Ze weet verdorie niet eens waar ze precies aan gaat moeten wennen, want er zijn nog heel veel vraagtekens.
Sam geeft de muziektheorie maar op. Als ze gaat staan, kijkt ze even op de boekenplank aan de muur. Naast een enorme collectie boeken, staan er ook een paar kleine spulletjes op. Dingen met emotionele waarde. Al is dat ook maar iets dat Sam vermoedt als de reden voor het niet weg kunnen doen van deze dingen. Hoe langer, hoe meer Sam begint te geloven dat ze geen flauw idee heeft over hoe gevoelens echt werken.
Sam pakt de kleine sneeuwglobe op. Jaloers kijkt ze naar het gezinnetje dat al jaren in de globe woont en nooit ook maar de kleinste hint heeft gegeven van enige behoefte aan verandering. Sneeuw, geen sneeuw. Was het maar zo simpel.
“Misschien ben ik het wel gewoon”, denkt Sam. “Voel ik te weinig? Denk ik teveel? Waarom moet ik weten wat ongeslachtelijk voortplanten is, maar leren ze je op school niet wat emoties zijn? Hoe die stomme dingen werken? Of op zijn minst: hoe kom je er weer vanaf als je ze eenmaal hebt opgelopen?”
De sneeuwglobe komt van haar ouders. Het was het eerste souvenir dat ze hebben opgestuurd, nadat ze geëmigreerd zijn. De eerste stap van het afkopen van verantwoordelijkheid. Hoewel ze braaf haar best doet bij het videobellen en ze keurig reageert op berichtjes, heeft Sam alle andere cadeaus religieus weggegooid.
Als ze me niet in hun leven willen, dan hoeven ze ook niet met die prullen aan te komen.
Maar die sneeuwglobe? Die heeft ze nooit weg kunnen gooien. Eén keer – na een ruzie met haar moeder via Zoom – heeft Sam hem in de prullenbak gegooid. Zo zeker als ze was dat ze het ding niet meer wilde, zo blij was ze stiekem toch toen bleek dat Maya hem voor haar uit het vuilnis had gevist.
Misschien is het dankbaarheid naar Maya toe. Of schuldgevoel, aangezien Maya zich speciaal voor haar had verlaagd tot een duik in de vuilcontainer. Het feit dat die toen nog voor een groot deel gevuld was met Sam haar natte luierbroekjes maakt die gedachte alleen maar erger.
Sam schrikt op uit haar gedachtegangen. Even schudt ze met de globe. Als verandering echt zo goed voor je is, dan kun je het maar beter delen. Al is de verandering voor het gezinnetje in de globe na een paar seconden weer voorbij. Zodra de glittervlokjes weer zijn neergestreken is het business as usual.
Mazzelaars..
Als Sam op de klok kijkt, wordt ze daar bepaald niet vrolijker van. Het is gewoon pas half vier in de middag. Na haar nacht uit de hel, heeft Sam het gevoel dat het inmiddels het jaar 2156 moet zijn. Ze zal nog een paar uur vol moeten houden. Hoe graag ze nu ook in haar bed zou kruipen, zou dat een heel slecht idee zijn.
Allereerst omdat Maya zich dan vragen zou gaan stellen. Of nog erger: dat ze die vragen vervolgens aan Sam zou gaan stellen. Praten over haar nachtelijke ongelukjes is wel het laatste waar Sam nu behoefte aan heeft. Dat is zo’n beetje het enige gevoel waar ze wel helemaal zeker van is.
Daarnaast zou dat ervoor zorgen dat Sam haar ritme echt helemaal naar de knoppen gaat. Dat risico kan ze niet nemen, nu de toelating voor het conservatorium dichterbij komt. Bovendien heeft ze nog geen plan voor de komende nacht. Opnieuw om het uur opstaan is gewoon geen optie meer. Het zal voor andere mensen best kunnen werken, maar Sam weet dat ze het nooit zal gaan volhouden.
Voorzichtig gaat Sam op haar bed zitten. Vooruit dan maar. Het is overduidelijk dat ze haar nieuwsgierigheid niet gaat kunnen beheersen. Ze slaat haar kussen aan de kant en pakt één van de luiers op. Het is zo’n irritant idee.
Jarenlang heeft Sam luierbroekjes gedragen. Elke nacht. Ook als het eens een week goed ging en alles droog bleef. Het was één van Maya’s projectjes waarin ze wel veel discipline kon leggen. Eén maand droog: dat was de regel en het doel. Toen dat na al die tijd eindelijk was gelukt, voelde Sam zich enorm opgelucht om van die broekjes af te zijn.
Dat was tenminste duidelijk. Geen luierbroekjes meer, dus ze voldeed.
Wenst Sam nu werkelijk dat alles in het leven zo simpel was als het dragen van luiers? Misschien begint ze in haar slaperige staat wel alle realiteit uit het oog te verliezen. Wat ze niet kwijtraakt is het besef dat ze waarschijnlijk geen andere keuze meer heeft.
Het wordt vannacht een luier, of het risico op een nat bed.
Optie B is geen optie. Sam vouwt de luier uit elkaar. Inmiddels is ze wel een beetje gewend aan de grootte. Ze heeft bovendien bij Juultje gezien dat het – als de luier eenmaal omgevouwen en dichtgeplakt is – toch een stuk minder groot is dan het nu lijkt. Natuurlijk is ze een flink stukje groter dat Juultje. Ook iets breder. Maar zo irritant als het is: Sam valt nog steeds binnen het richtgewicht dat op de verpakkingen staat.
Proef op de som dan maar. Sam staat op en gaat voor de spiegel staan. Met een beetje kunst en vliegwerk weet ze de luier staand om zich heen te vouwen. De plakkers gebruikt ze niet, dus het ziet er een beetje klunzig uit. Belachelijk ook. Maar het past overduidelijk. Meer en meer daalt het besef bij Sam in dat ze vannacht weer met een luier om zal slapen.
Althans.. Misschien zou het ook wel werken als ze de luier gewoon uitvouwt en in bed legt? Als ze er dan naakt op gaat liggen, zou het toch hetzelfde effect moeten hebben, niet?
Ineens gaat de slaapkamerdeur open.
Sam krijgt de schrik van haar leven. In één vloeiende beweging pakt ze de luier stevig vast en kan ze die nog net op tijd in het hoekje naast de deur gooien. De deur opent naar binnen, dus hoe verder Maya de deur ook open doet.. ze zal de luier niet zien. Wat een reflex! Sam zou het niet kunnen herhalen al zou haar leven ervan afhangen.
“Sam, weet jij waar de blauwe beker van Juultje is?”
Maya kijkt verontschuldigend de kamer van Sam in.
“Staat die niet in de badkamer? Daar heeft ze vanmiddag nog.. gespeeld.”
Sam besluit maar niets te vertellen over de geïmproviseerde zindelijkheidstraining. Die zal vast niet voldoen aan de standaarden van Maya. Hoe meer Maya de kamer rond kijkt en stil blijft, hoe nerveuzer Sam wordt. Dan komt toch die beladen vraag nog.
“Sam? Waarom heb je hier een luier liggen?”
Sam snapt er niets van. Hoe kan Maya die zien? Heeft ze ineens röntgenogen gekregen, of zoiets? Een speciale bonus voor nieuwe, zelfbenoemde, moeders?
Dan snapt ze het. De grond valt even onder haar vandaan. De tweede luier ligt natuurlijk nog open en bloot op bed!
Maar veel tijd om een plausibele verklaring te bedenken heeft Sam niet. Op dat moment begint haar telefoon te rinkelen. Ze wordt gebeld. Noa, eindelijk!
“Sorry, die moet ik even nemen. Ik ben zo terug!”
Sam grist haar telefoon van het bureau en weet Maya zo subtiel uit haar kamer te werken. Ze sluit de deur achter zich, terwijl ze samen de woonkamer inlopen. Maya kijkt haar vragend na, maar Sam heeft alleen oog voor haar telefoon.
Helaas is het niet Noa die belt. Het is haar mentor. Hij heeft de uitslag van haar examen. Sam zucht gefrustreerd. Hoe heeft ze nu weer kunnen vergeten dat die vandaag zou komen?! Blijkbaar was het een futiliteit die de agenda niet waard was.
“Sorry, Sam”, vertelt haar mentor. “Je hebt het niet gehaald. Nog niet, bedoel ik. Je zult een herkansing moeten maken.”
Het is al later in de middag als Sam aan haar bureau gaat zitten. Maya is inmiddels gelukkig weer thuis, want Sam is doodop. Niet alleen van de mislukte zindelijkheidsmissie met Juultje, maar ook haar eigen geslaagde versie daarvan heeft haar opgebroken. Sam heeft heel duidelijk ervaren dat ze niet functioneert na een gebroken nacht.
Hoewel Sam van plan is om zich te verdiepen in online artikelen over muziektheorie, merkt ze al snel dat haar aandacht steeds stiekem naar iets anders glipt. De luiers liggen keurig verstopt onder haar kussen, maar het voelt nog steeds alsof ze haar aankijken. Ook al hebben die dingen geen ogen, toch voelt ze die in haar rug branden.
Dan is Noa er ook nog. Of beter gezegd: dan is Noa er ook nog niet. Sam heeft nog altijd geen reactie op haar berichtje gekregen en daardoor vindt ze de situatie alleen maar moeilijker. Allerlei scenario’s blijven door haar gedachten razen. Ze hebben allemaal één gemeenschappelijke vraag: heeft ze nu weer precies het verkeerde gezegd?
Het is ook niet alsof het voor Sam allemaal zo makkelijk is. Natuurlijk houdt ze gewoon van Noa zoals zij is. Althans, dat vermoedt Sam dan. De laatste weken beseft ze dat ze eigenlijk helemaal niet zo goed weet hoe het hoort te voelen als je van iemand houdt. Misschien werkt dat bij iedereen anders? Dat zou pas echt een nachtmerrie zijn. Dan is er namelijk geen duidelijk antwoord op die vraag. Geen objectieve meetlat waaraan Sam kan zien of ze voldoet.
Sam weet heel zeker dat ze Noa niet gaat laten vallen nu ze heeft besloten om in transitie te gaan. Oké, ze is verliefd geworden op Noah de jongen. Dat wil niet zeggen dat ze ineens niets meer voelt voor Noa het meisje. Nou, ja, ook dat vermoedt ze. Hier bestaat ook bepaald geen handboek voor, maar Sam is vastbesloten dat er niets hoeft te veranderen.
Op die ene grote verandering na, dan.
Maar daar mag ze het toch best even moeilijk mee hebben? Noa weet dat Sam niet zo goed is met veranderingen. Zeker als ze als een behoorlijke verrassing komen. Iedereen zal toch in bepaalde mate moeten wennen? Het maakt haar botte reactie natuurlijk niet ineens goed, maar ook zij mag toch even tijd nodig hebben? Ze weet verdorie niet eens waar ze precies aan gaat moeten wennen, want er zijn nog heel veel vraagtekens.
Sam geeft de muziektheorie maar op. Als ze gaat staan, kijkt ze even op de boekenplank aan de muur. Naast een enorme collectie boeken, staan er ook een paar kleine spulletjes op. Dingen met emotionele waarde. Al is dat ook maar iets dat Sam vermoedt als de reden voor het niet weg kunnen doen van deze dingen. Hoe langer, hoe meer Sam begint te geloven dat ze geen flauw idee heeft over hoe gevoelens echt werken.
Sam pakt de kleine sneeuwglobe op. Jaloers kijkt ze naar het gezinnetje dat al jaren in de globe woont en nooit ook maar de kleinste hint heeft gegeven van enige behoefte aan verandering. Sneeuw, geen sneeuw. Was het maar zo simpel.
“Misschien ben ik het wel gewoon”, denkt Sam. “Voel ik te weinig? Denk ik teveel? Waarom moet ik weten wat ongeslachtelijk voortplanten is, maar leren ze je op school niet wat emoties zijn? Hoe die stomme dingen werken? Of op zijn minst: hoe kom je er weer vanaf als je ze eenmaal hebt opgelopen?”
De sneeuwglobe komt van haar ouders. Het was het eerste souvenir dat ze hebben opgestuurd, nadat ze geëmigreerd zijn. De eerste stap van het afkopen van verantwoordelijkheid. Hoewel ze braaf haar best doet bij het videobellen en ze keurig reageert op berichtjes, heeft Sam alle andere cadeaus religieus weggegooid.
Als ze me niet in hun leven willen, dan hoeven ze ook niet met die prullen aan te komen.
Maar die sneeuwglobe? Die heeft ze nooit weg kunnen gooien. Eén keer – na een ruzie met haar moeder via Zoom – heeft Sam hem in de prullenbak gegooid. Zo zeker als ze was dat ze het ding niet meer wilde, zo blij was ze stiekem toch toen bleek dat Maya hem voor haar uit het vuilnis had gevist.
Misschien is het dankbaarheid naar Maya toe. Of schuldgevoel, aangezien Maya zich speciaal voor haar had verlaagd tot een duik in de vuilcontainer. Het feit dat die toen nog voor een groot deel gevuld was met Sam haar natte luierbroekjes maakt die gedachte alleen maar erger.
Sam schrikt op uit haar gedachtegangen. Even schudt ze met de globe. Als verandering echt zo goed voor je is, dan kun je het maar beter delen. Al is de verandering voor het gezinnetje in de globe na een paar seconden weer voorbij. Zodra de glittervlokjes weer zijn neergestreken is het business as usual.
Mazzelaars..
Als Sam op de klok kijkt, wordt ze daar bepaald niet vrolijker van. Het is gewoon pas half vier in de middag. Na haar nacht uit de hel, heeft Sam het gevoel dat het inmiddels het jaar 2156 moet zijn. Ze zal nog een paar uur vol moeten houden. Hoe graag ze nu ook in haar bed zou kruipen, zou dat een heel slecht idee zijn.
Allereerst omdat Maya zich dan vragen zou gaan stellen. Of nog erger: dat ze die vragen vervolgens aan Sam zou gaan stellen. Praten over haar nachtelijke ongelukjes is wel het laatste waar Sam nu behoefte aan heeft. Dat is zo’n beetje het enige gevoel waar ze wel helemaal zeker van is.
Daarnaast zou dat ervoor zorgen dat Sam haar ritme echt helemaal naar de knoppen gaat. Dat risico kan ze niet nemen, nu de toelating voor het conservatorium dichterbij komt. Bovendien heeft ze nog geen plan voor de komende nacht. Opnieuw om het uur opstaan is gewoon geen optie meer. Het zal voor andere mensen best kunnen werken, maar Sam weet dat ze het nooit zal gaan volhouden.
Voorzichtig gaat Sam op haar bed zitten. Vooruit dan maar. Het is overduidelijk dat ze haar nieuwsgierigheid niet gaat kunnen beheersen. Ze slaat haar kussen aan de kant en pakt één van de luiers op. Het is zo’n irritant idee.
Jarenlang heeft Sam luierbroekjes gedragen. Elke nacht. Ook als het eens een week goed ging en alles droog bleef. Het was één van Maya’s projectjes waarin ze wel veel discipline kon leggen. Eén maand droog: dat was de regel en het doel. Toen dat na al die tijd eindelijk was gelukt, voelde Sam zich enorm opgelucht om van die broekjes af te zijn.
Dat was tenminste duidelijk. Geen luierbroekjes meer, dus ze voldeed.
Wenst Sam nu werkelijk dat alles in het leven zo simpel was als het dragen van luiers? Misschien begint ze in haar slaperige staat wel alle realiteit uit het oog te verliezen. Wat ze niet kwijtraakt is het besef dat ze waarschijnlijk geen andere keuze meer heeft.
Het wordt vannacht een luier, of het risico op een nat bed.
Optie B is geen optie. Sam vouwt de luier uit elkaar. Inmiddels is ze wel een beetje gewend aan de grootte. Ze heeft bovendien bij Juultje gezien dat het – als de luier eenmaal omgevouwen en dichtgeplakt is – toch een stuk minder groot is dan het nu lijkt. Natuurlijk is ze een flink stukje groter dat Juultje. Ook iets breder. Maar zo irritant als het is: Sam valt nog steeds binnen het richtgewicht dat op de verpakkingen staat.
Proef op de som dan maar. Sam staat op en gaat voor de spiegel staan. Met een beetje kunst en vliegwerk weet ze de luier staand om zich heen te vouwen. De plakkers gebruikt ze niet, dus het ziet er een beetje klunzig uit. Belachelijk ook. Maar het past overduidelijk. Meer en meer daalt het besef bij Sam in dat ze vannacht weer met een luier om zal slapen.
Althans.. Misschien zou het ook wel werken als ze de luier gewoon uitvouwt en in bed legt? Als ze er dan naakt op gaat liggen, zou het toch hetzelfde effect moeten hebben, niet?
Ineens gaat de slaapkamerdeur open.
Sam krijgt de schrik van haar leven. In één vloeiende beweging pakt ze de luier stevig vast en kan ze die nog net op tijd in het hoekje naast de deur gooien. De deur opent naar binnen, dus hoe verder Maya de deur ook open doet.. ze zal de luier niet zien. Wat een reflex! Sam zou het niet kunnen herhalen al zou haar leven ervan afhangen.
“Sam, weet jij waar de blauwe beker van Juultje is?”
Maya kijkt verontschuldigend de kamer van Sam in.
“Staat die niet in de badkamer? Daar heeft ze vanmiddag nog.. gespeeld.”
Sam besluit maar niets te vertellen over de geïmproviseerde zindelijkheidstraining. Die zal vast niet voldoen aan de standaarden van Maya. Hoe meer Maya de kamer rond kijkt en stil blijft, hoe nerveuzer Sam wordt. Dan komt toch die beladen vraag nog.
“Sam? Waarom heb je hier een luier liggen?”
Sam snapt er niets van. Hoe kan Maya die zien? Heeft ze ineens röntgenogen gekregen, of zoiets? Een speciale bonus voor nieuwe, zelfbenoemde, moeders?
Dan snapt ze het. De grond valt even onder haar vandaan. De tweede luier ligt natuurlijk nog open en bloot op bed!
Maar veel tijd om een plausibele verklaring te bedenken heeft Sam niet. Op dat moment begint haar telefoon te rinkelen. Ze wordt gebeld. Noa, eindelijk!
“Sorry, die moet ik even nemen. Ik ben zo terug!”
Sam grist haar telefoon van het bureau en weet Maya zo subtiel uit haar kamer te werken. Ze sluit de deur achter zich, terwijl ze samen de woonkamer inlopen. Maya kijkt haar vragend na, maar Sam heeft alleen oog voor haar telefoon.
Helaas is het niet Noa die belt. Het is haar mentor. Hij heeft de uitslag van haar examen. Sam zucht gefrustreerd. Hoe heeft ze nu weer kunnen vergeten dat die vandaag zou komen?! Blijkbaar was het een futiliteit die de agenda niet waard was.
“Sorry, Sam”, vertelt haar mentor. “Je hebt het niet gehaald. Nog niet, bedoel ik. Je zult een herkansing moeten maken.”
Oehh, hoe gaat dat verder aflopen?? Komt ze er goed vanaf of zouden er nog vragen gesteld gaan worden? Ik kan niet wachten op het volgende deel
Oh, er zullen zeker nog vragen worden gesteld. Het echte vraagteken is: wat gebeurt er nadat er antwoord wordt gegeven?Maya gaat vragen stellen want die heeft altijd alles door
Mommy Maaike
Gewaardeerd Lid
Komt er nig wat van duurt wel heel lang sorry maar als het niet lukt ga dan geen datums neer zetten
Een iets aardigere toon mag ook wel richting een auteur die ons zo veel plezier geeft met zijn verhalen! Ik snap dat je met smart zit te wachten, maar iedereen maakt wel eens een planning die in de praktijk anders loopt, toch? Kan gebeuren...
Pink skirt sissy
Nieuw lid
Wat en top verhaa
Geduld is een schone zaak. En wie weet is er privs wat gebeurt of gewoon even geen tijd.
Dit kan je ook wat netter formulieren we blijven allemaal mensen.
Mommy Maaike
Gewaardeerd Lid
Ik denk het niet diegene is al sinds 20-11 niet meer actief
beddenplasser
volwassen peuter
Als je Snakebite zou kennen, dan moet je geduld leren hebben. Ik weet niet wanneer Peetoom gestart is, maar het is nog altijd niet af. En je mag er donder op zeggen dat er vroeg of laat wel degelijk vervolgen worden geschreven. Dus mogelijk en hopelijk ook voor dit verhaal.
