Nog niet klaar Zomersneeuw

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 0 0,0%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 1 7,7%
  • 8

    Stemmen: 1 7,7%
  • 9

    Stemmen: 2 15,4%
  • 10

    Stemmen: 9 69,2%

  • Totaal stemmers
    13

Snakebite

Superlid
ZMS08.png

Hoofdstuk 08: Hogedrukgebied

Sam heeft geen idee wat ze moet doen. Of wat ze moet denken. Ze is op de rand van haar bed gaan zitten en staart naar zichzelf in de grote kamerspiegel. De grote witte prop tussen haar benen is zo duidelijk aanwezig dat die nog net niet terugkijkt. Althans, echt wit kan ze de prop niet meer noemen. De verkleuring is duidelijk. Het is niet alsof Sam het zelf nog niet gevoeld had, maar de aanblik valt veel zwaarder.

Hoe kan dit nou? Ze had zichzelf toch voorgenomen dat ze er alleen maar op zou gaan liggen? Heeft ze het toch zelf gedaan of is Maya haar soms komen controleren? Het blijft een enge gedachte dat Sam het hoe dan ook niet meer zeker weet. Hoe kun je zoiets vergeten?

Sam gaat rechtop staan. Ze ergert zich aan het plastic dat elke beweging enthousiast voorziet van krakende achtergrondgeluiden. Even draait Sam zich rond. Haar kleine en tengere postuur maakt dat de luier haar echt als gegoten zit. Ook al is hij nat en zwaar; de plakkers zijn zo goed vastgemaakt dat de luier keurig op zijn plek blijft.

Dat is dan meteen het antwoord dat Sam zocht. Die ene keer dat ze op Juultje heeft moeten passen – en haar met alle moeite van de wereld een luier om heeft gedaan – brengt uitsluitsel. Hoe Sam het toen ook probeerde, die plakkers kwamen niet eens in de buurt van netjes en recht. Als het bij Juultje niet gelukt is, dan heeft ze het bij haarzelf nu zeker niet ineens WEL kunnen doen. Half in slaap en ondersteboven? Onmogelijk. Dit was Maya.

Sam veegt haar ogen snel af aan haar hemdje. Wat is er toch met haar gebeurd? Ze is altijd zo sterk en stoer geweest. Iemand die haar eigen plan trok en zich nooit wat van anderen aantrok. Ja, ze plaste vroeger al in bed maar, aangezien ze haar vriendinnetjes altijd op afstand hield, was dat geen probleem. Alleen Maya wist het en dat was veilig. Ze heeft het zelf overwonnen, op haar eigen tempo. Net zoals ze altijd alles heeft overwonnen.

En nu? Zeventien jaar oud en jankend voor de spiegel omdat ze een natte luier heeft. Hoe diep kun je zakken? Maya vertrouwt haar blijkbaar niet. En terecht, want ze houdt zich niet aan haar afspraken. Juultje doet wel lief tegen haar, maar heeft verder ook alleen maar aandacht voor Maya. Haar diploma lijkt verloren, haar toelatingsexamen is in gevaar. En Noa? Ze mag al blij zijn dat die nog met haar wil praten.

Hoe moet je jezelf dan voelen?

Dan wordt de slaapkamerdeur voorzichtig opengemaakt. Maya kijkt voorzichtig naar binnen en ziet meteen hoe het met Sam gaat. Snel stapt ze naar binnen en sluit ze de deur achter zich. Sam breekt.

“Ik wil opnieuw beginnen, Maya..”

“Ach, lieverd, kom hier..”

Maya pakt Sam stevig vast. Ze neemt alle tijd, terwijl Sam haar tranen op Maya’s schouder uitstort. Ze wrijft zachtjes over Sam haar rug. Met één hand. De andere houdt ze bewust op een afstandje.

“Ik doe alles fout.”

“Dat is niet waar, Sam. Dit. Wat je nu doet. Dat is heel goed.”

Maya maakt zich voorzichtig weer los uit de knuffel en gaat op het bed zitten. Ze zet het drinkflesje met ranja op Sam haar nachtkastje en gebaart Sam dat ze bij haar moet komen zitten. Sam gaat voorzichtig op de rand van het bed zitten, nog steeds beschaamd om het gekraak van haar luier. Maya slaat haar arm om zich heen en samen kijken ze naar de spiegel.

“Sorry, je moet natuurlijk naar Juultje”, snikt Sam, terwijl ze naar het flesje wijst.

“Nou, nee, Juultje slaapt nog. Dat flesje is voor jou”, bekent Maya.

Sam kijkt Maya vragend aan.

“Niet boos worden, oké? Maar ik heb vannacht veel gelezen op het internet. Er gebeurt zo enorm veel in jouw hoofd. Die natte bedden komen echt niet uit het niets. Ik dacht eerst dat het misschien door Juultje kwam, maar eigenlijk..”

Maya zucht even voordat ze verder gaat.

“Eigenlijk denk ik dat Juultje gewoon de druppel was die jouw enorme emmer heeft doen overlopen. En misschien wel een heel wrange druppel. Want als ik alles op een rijtje zet, lieverd, dan..”

Maya komt steeds moeilijker uit haar woorden.

“Je denkt dat ik het expres doe, hè?”, zucht Sam verdrietig.

“Nee. Echt niet. Ik weet dat je hier niet voor kiest, want je ergert jezelf er veel te veel aan. Dat doe jij alleen in situaties waarin je geen controle hebt.”

“Maar..?”

“Maar.. ik denk dat je misschien – diep van binnen – juist die controle helemaal niet meer wil. Al die verantwoordelijkheid. We hebben altijd al veel te veel van je gevraagd. Niet omdat je het niet aankon, want je bent heel sterk. Maar het was ook niet helemaal eerlijk. Toen Pap en Mam op reis gingen.. jij bent zo snel volwassen moeten worden.”

“Dus, jij denkt dat mijn onderbewustzijn het nu tijd vindt om mijn jeugd even in te halen? Ik was al zindelijk toen die twee ons in de steek lieten, hè? Overdag dan.”

“Sam, het is geen verwijt. Je hoeft je niet te verdedigen. Als het niet zo is, dan is het niet zo. Maar ik heb er dus veel over gelezen. Over regressie. En ik wil dat je weet.. dat als het wel zo is.. dat je nu door zo’n fase zou gaan.. hoe lang die ook duurt.. het is oké.”

Sam schudt haar hoofd.

“We kunnen alles een plekje geven, zoals jij dat wil. Ik wil niet dat je gevoelens onderdrukt, Sam. Ik zie elke dag op mijn werk wat er gebeurt als mensen zich niet uiten. Dan zou dit echt niets voorstellen. Jij mag hier gewoon jezelf zijn; je bent hier thuis! Ik vind het zo knap van je. Hoe je met de situatie van Noa omgaat. Ik weet dat dit anders is, maar toch.”

“Ik weet het gewoon niet, Maya.”

Daar is geen woord aan gelogen. Sam beseft dat alles wat Maya beschrijft ook al vaker door haar eigen hoofd is geschoten. Haar oordelen naar Juultje zijn ergens ook gewoon gebaseerd in jaloezie. Ze is nooit echt kind geweest, of in ieder geval een lastige puber. En dat zogenaamde volwassen leven is ze al kotsbeu voordat het ook maar echt begonnen is.

Maar wat als ze toegeeft? Wat als ze nu een deur opent, die nooit meer gesloten kan worden? Maya zegt dat ze er voor Sam is – en dat wil ze ook echt – maar hoe lang gaat ze dat volhouden? En Noa? Die zou haar helemaal voor gek verklaren. Als Noa Sam hier alleen al zo zag zitten, dan loopt ze vast meteen weg. Dat kan ze toch allemaal niet riskeren?

“Waarom probeer je het dan niet gewoon?”

“Ik zou niet weten hoe. Van even uit een babyfles drinken, zijn mijn problemen niet opgelost.”

“Nee, maar ze zijn misschien wel even weg. Al is het maar een klein moment. En als we een aantal van die kleine momenten aan elkaar kunnen rijgen, dan lukt het je misschien om wat afstand te nemen van die problemen. Afstand helpt. Nieuw perspectief. Aan één dag zul je nu niet doodgaan.”

“Maar economie dan? En de toelating?”

“Dat komt zeker niet goed als je zoveel druk op jezelf blijft leggen. Eerst de druk van de ketel en dan zien we wel weer verder. Ik heb al contact met mogelijke bijlesdocenten. Het komt goed. Laat één dag los en je zult zien dat je jezelf beter gaat voelen.”

“Ik schaam me gewoon, oké? Ik wil al deze gevoelens ook niet.”

Het kwam er iets harder uit dan bedoeld, maar het is het meest eerlijke dat Sam in lange tijd heeft durven zeggen. Ze erkent haar gevoelens hardop. Dat ontgaat Maya niet. Ze beseft dat ze nu moet doorzetten. Ergens voelt ze de echte Sam weer langzaam terugkomen.

“Voor wie moet jij je schamen? We wonen hier zo afgelegen. Je kunt hier een jaar in je luier door het huis huppelen en dan heeft waarschijnlijk nog steeds niemand het gezien. Behalve ik en Juultje dan.”

Er breekt zowaar een glimlach door bij Sam. Tegelijkertijd horen ze een deur dichtslaan.

“Over de kleine duivel gesproken”, grinnikt Maya. “Kom..”

“Ik kleed me even om.”

“Dadelijk. Ik ga je eerst even laten zien hoe oké jij bent.”

Maya staat op en pakt Sam bij de hand, die geen andere keuze heeft dan achter haar zus aan te waggelen. Het is letterlijk en figuurlijk opnieuw leren lopen, blijkbaar. Maar Maya heeft gelijk. Er is niemand voor wie ze zich hoeft te schamen.

Als ze de woonkamer instappen, zien ze Juultje inderdaad bij de keukentafel staan. Ze heeft het pak hagelslag te pakken en staat er – niet zo heel – stiekem van te snoepen.

“Hé, kleine dief! Dat is niet de bedoeling!”, roept Maya vrolijk, terwijl ze samen met Sam naar Juultje toe loopt. Sam durft intussen niet zo goed meer te kijken. Ze vindt het eng om de blik van Juultje te zien en staart naar de slaapkamerdeur van Maya, die vreemd genoeg nog open is.

Dan merkt ze dat Juultje intussen al voor haar staat. Voorzichtig kijkt Sam het meisje aan. “Kijk alsjeblieft niet naar mijn luier”, denkt ze nog bijna hardop. Maar dat is nergens voor nodig. Twee onschuldige, bruine ogen staren omhoog naar die van Sam.

“Zie je nou wel?”, zegt Maya. “Juultje valt het niet eens op.”

Sam buigt iets voorover en durft Juultje een warme knuffel te geven. Het is bijna alsof ze haar eigen, innerlijke kind vasthoudt.

“Waarschijnlijk ook omdat ze nog een handjevol hagelslag probeert te verstoppen, maar goed”, mompelt Maya. “Juultje, je moet ook niet zoveel lawaai maken met die deur. Dan hadden we je ook niet betrapt.”

Sam kijkt vreemd op. “Maar jullie deur is toch open?”

“Huh? Inderdaad. Maar wat hebben we dan gehoord? Ik weet toch ze.. och, nee..”

“Wat?”

Sam ziet Maya langs haar heen kijken, richting de grote, glazen terrasdeur. Dan hoort ze die van buiten opengeschoven worden.
 

Snakebite

Superlid
ZMS09.png

Hoofdstuk 09: Zonnestraaltjes

“Goedemorgen!”

De stem is vrolijk, maar Sam herkent hem niet. Snel draait ze zich achter Juultje en kijkt ze naar de terrasdeur. Waarom is dat ding ook nooit op slot?!

Er stapt een jonge vrouw naar binnen, die misschien net een jaar of twee ouder is dan Sam zelf. Wat een verschijning! De vroege zonnestralen laten haar prachtige rode haren extra opschijnen. Sam ziet een serie sproetjes, die misschien nog wel mooier zijn dan de sterrenhemel. Haar lengte, haar bijna schattige vrolijkheid, de vrouwelijke rondingen waar Sam alleen maar van kan dromen.. ze heeft geen idee of dit betekent dat ze nog steeds droomt, of dat dit weer een soort leuk verpakte nachtmerrie is.

En Sam? Die staat hier in een hemdje en een natte luier. Zich te verbergen achter Juultje, die zelf amper breder is dan een grassprietje. Nachtmerrie, it is.

“Goedemorgen, Pip!”, reageert Maya. Véél te vrolijk naar de zin van Sam.

What the f..”, sist ze richting Maya, terwijl Pip de deur sluit en langzaam naar hen toeloopt.

“Sorry, vergeten..”, fluistert Maya terug.

“Ik doe je w..”, gromt Sam.

Pip geeft Maya een knuffel, terwijl Sam Juultje dichter tegen zich aandrukt. Juultje laat het allemaal opvallend genoeg toe. Wellicht voelt het zo voor haar juist veiliger om kennis te maken met weer een nieuw persoon in haar leven.

“Ja, dit is dus Pip”, glimlacht Maya ongemakkelijk. “Ik werk samen met haar moeder. Pip is een ervaren oppas, dus ik dacht dat zij misschien een goede match zou kunnen zijn voor Juultje.”

“Ach, dus jij bent Juultje? Wat ben jij een leukerd!”, zegt Pip, terwijl ze Sam een aai over de bol geeft.

“Ehm, nee, dat is Sam. Mijn zusje. Dit hier is Juultje, onze hagelslagdief”, reageert Maya, voordat Sam de hand van Pip kan breken.

“Oh? Echt? Ik dacht..”, mompelt Pip voorzichtig, terwijl ze een paar keer op en neer kijkt tussen Maya en Sam. Sam kan zweren dat Pip haar blik wat lang laat hangen op haar luier en kan wel door de grond zakken.

“Ja, ik leg het je zo wel uit. Kom, laten we eerst aan tafel gaan zitten. Dan kan iedereen even rustig kennismaken.”

Sam probeert Maya een duidelijke, afkeurende blik te geven. Maar Maya weet ook niet goed wat ze met de situatie aanmoet.

“Ik was eigenlijk vergeten dat je vandaag al langs zou komen. Anders zou ik Sam en Juultje beter voorbereid hebben”, excuseert Maya zich.

Terwijl Pip aan tafel gaat zitten, ziet Sam haar kans schoon om naar haar kamer te vluchten. Ze laat Juultje los, maar die is het daar niet mee eens. Ze pakt de hand van Sam weer vast en weigert om te gaan zitten, zonder Sam.

“Maya..”, zucht Sam, bijna wanhopig.

“Ik kom, rustig maar.”

“Sam, je kunt wel komen zitten, hoor. Ik heb het nu toch al gezien”, glimlacht Pip, terwijl ze een bordje naar zich toeschuift. “Mag Juultje hagelslag, of heeft ze inmiddels wel genoeg gehad?”

Maya en Sam kijken elkaar een moment aan. Dan haalt Maya haar schouders op.

“Nee, volgens mij heeft ze al genoeg voor de komende week. Kaas lust ze ook graag”, zegt Maya.

Pip knikt vrolijk en begint met het smeren van een boterham voor Juultje. Sam zucht. Wat maakt het ook nog uit? Ze geeft zich over aan Juultje en gaat met tegenzin op de stoel naast Pip zitten. Juultje geeft aan dat ze op schoot wil en Sam laat het maar gebeuren. Ze probeert Juultje maar zo te draaien dat haar eigen luier zoveel mogelijk bedekt is. Alsof het nog zin heeft. Maya volgt het gespannen, maar besluit dan om ook maar te gaan zitten. Pip smeert intussen vrolijk door.

“En Sam?”, vraagt ze dan.

“Oh, Sam mag best wat hagelslag vandaag. Die gedraagt zich wel braaf. Tot nu toe”, glimlacht Maya, vooral richting Sam.

“Kun je me gewoon de koffie aangeven?”, bromt Sam. Met Juultje op haar schoot komt ze daar zelf niet goed aan. Bij het horen van die woorden, kijkt Pip even vragend op naar Maya. Het is duidelijk dat Pip, ondanks haar goede humeur, ook niet helemaal snapt wat de situatie nu precies is.

Maya schenkt een mok koffie voor Sam in en geeft deze dan door. Chagrijnig grijpt Sam de mok en Maya begrijpt dat ze wat uit te leggen heeft.

“Kijk, jongens, dit is mijn schuld. Ik ben in alle drukte vergeten om iedereen vanalles te vertellen.”

“Dat geeft toch niets?”, glimlacht Pip, terwijl ze Juultje de boterham met kaas geeft. Nog even vrolijk gaat ze door met de boterham voor Sam, die niet kan geloven dat Pip het serieus heeft genomen. Of was het echt serieus en miste zij zelf iets?

“Nee, maar het was eigenlijk niet de bedoeling dat je Sam.. nu al zo zou ontmoeten, snap je?”

“Ik had eigenlijk niet mogen weten dat Sam luiers draagt, omdat zij daar gewoon zelf mee om kan gaan en ik in principe alleen voor Juultje hoef te komen?”, reageert Pip.

Sam verstopt haar glimlach achter het drinken van een slokje koffie. Ze is nog slim ook..

“Eigenlijk wel. Als in.. we weten nog niet zo goed hoe Sam daar zelf mee om WIL gaan..”

“Maya!”, roept Sam geschrokken.

“Lieverd, ik denk dat we maar beter meteen eerlijk kunnen zijn over je situatie. Ik wil Pip graag hier hebben en het lijkt me niet slim om dingen achter te houden. Ik bedoel, Pip studeert psychologie. Ik denk niet dat je bang voor haar oordelen hoeft te zijn.”

“Of juist wel!”, protesteert Sam.

“Ik ben hier niet om je te analyseren, hoor. Ik zit nog maar in mijn eerste jaar. Maar het verhaal van Juultje was zo interessant dat ik heel graag wilde helpen. En Maya heeft mij wel al alles over Juultje verteld en daar ben ik ook niet van geschrokken. Dan was ik hier niet, toch?”, vertelt Pip, terwijl ze de hagelslag rijkelijk laat vloeien op een boterham die voor Sam bedoeld is.

Sam haalt haar schouders op.

“Hé, ik snap echt wel dat het misschien confronterend voor je is. Maar ik kan echt wel wat hebben, hoor!”

Dat klinkt als een uitdaging. Aangenomen.

“Ik plas alleen maar in bed, oké? We hoeven er verder niet moeilijk over te doen. Ik weet zelf ook wel dat het een belachelijke situatie is en daarom houd ik het liever voor mijzelf.”

“Snap ik! Daar is niks belachelijks aan. Je vraagt er zelf niet om en volgens mij is dat precies waar luiers voor gemaakt worden. Niks mis mee. Weet je zeker dat het alles is?”

Sam verslikt zich bijna in haar koffie en kijkt verwijtend naar Maya, die dit alles met iets teveel genoegen heeft bekeken.

“Nou”, zegt Maya zachtjes. “We denken dat er misschien ook een stukje regressie meespeelt.”

Pip knikt – totaal onberoerd door wat ze gehoord heeft – en schuift het bordje met de boterham door naar Sam. Als blikken konden doden, dan zou Maya nu aan negen levens niet genoeg hebben gehad. Het is maar goed dat Juultje op schoot zit.

“Ik weet niet precies hoe dat werkt, maar ik heb er wel al eens van gehoord op de uni”, vertelt Pip. “Nou snap ik wel dat je zoiets privé wil houden, maar..”

Ze draait even naar Maya.

“..als Maya het goed vindt, en alles werkt een beetje met Juultje.. dan hoef je dat voor mij in elk geval niet te verbergen.”

Maya is onder de indruk en kijkt Sam bijna triomfantelijk aan. Juultje heeft intussen haar ogen laten vallen op de nieuwe boterham met hagelslag en pikt deze snel voor haarzelf. Sam maakt van de gelegenheid om op te staan.

“Sorry, ik ga naar mijn kamer”, verontschuldigt Sam zich nog, voordat ze zich zo snel mogelijk uit de voeten maakt. Ze slikt de ergernis over het krakende plastic in, ook al is er niemand anders die het opvalt.

“Laat haar maar even”, zucht Maya, zodra de slaapkamerdeur van Sam dicht is. “Dit is allemaal een beetje onverwacht. Het is ook nog nieuw en veel voor haar. Ze moet er zelf nog aan wennen, denk ik. Het was niet echt gepland.”

“Geen probleem”, glimlacht Pip, terwijl ze wat hagelslag van Juultje haar pyjama plukt.

“Weet je zeker dat het niet teveel voor je is om met dit alles om te gaan? Ik weet oprecht niet wat Sam nodig gaat hebben. Zijzelf waarschijnlijk niet eens.”

“Natuurlijk niet. Het zijn toch twee schatjes?”, glimlacht Pip, terwijl ze nu de goede Juultje een aai over de bol geeft.

“Mhm”, zucht Maya. “Wanneer kun je beginnen?”

“Volgens mij ben ik al begonnen”, straalt Pip.
 

Avery Fox

Flexible fox
Wow twee hoofstukken in een keer!!
Alsof we collectief jarig zijn

T is weer echt fantastisch geschreven eigenlijk gewoon heel klein en dicht bij de emoties diep respect

Op inhoudelijk toon heb ik wel heel veel vragen en niet eens over Sam. Sam heeft het gewoon heel moeilijk en het verlangen van Sam is eigenlijk gewoon een verlangen naar stilte en mentale rust.

Ik vind het echter wel interessant dat Maya het jong zijn lijkt te pushen is het misschien dat mede door Juultje Maya haar mamabeer wakker geworden is en Ja ze Sam probeert te helpen maar ook haar eigen gevoelens hierbij op Sam projecteert

Dan als laatste enige kritieke noot persoonlijke vind ik de introductie van pip mischien net een moment te snel, het levert wel weer een unieke situatie op natuurlijk.
Maar de vernedering die dit is voor Sam omdat ze hier totaal niet klaar voor is zou haar realistisch gezien kunnen wegduwen van Wat maya wil.

Ben benieuwd hoe dit zich ontwikkeld

Awesome story I love it

Xoxo
Avery
 

Snakebite

Superlid
ZMS10.png

Hoofdstuk 10: Opklaring

“Sam?”, probeert Maya voorzichtig, terwijl ze de deur opent.

Sam zit op de rand van haar bed te mokken. Ze blijft koppig voor zich uitstaren. Maya rolt even met haar ogen, sluit de deur achter zich en knielt dan voor Sam neer. Het is bij Sam altijd al een beetje geweest als bij kleine kinderen: benaderen op dezelfde hoogte werkt beter.

“Lieverd, ik begrijp dat je boos op me bent. Sterker nog: je hebt helemaal gelijk.”

Sam kan haar verbazing niet onderdrukken en kijkt Maya vragend aan.

“Ja, dit heb ik allemaal niet zo handig aangepakt. Dus dat je dit voelt is terecht. Maar het was echt niet de bedoeling dat het zo zou lopen. Of dat jij je naar zou voelen. Ik wil juist dat jij jezelf eens een keer.. ja, on-naar voelt..”

“Dus ik moet geloven dat het allemaal toeval is? Hoe je me eerst zo begripvol en lief probeert te helpen en me tien minuten later afwimpelt op Mary Pippins daarbinnen?”

“Mary Pippins..”

“Het is een referentie naar Mary Poppins.”

“Hoe lang heb je daar op zitten broeden?”

“Vanaf het moment dat je zei dat haar naam Pip was.”

“Chapeau. Voelt het beter?”

“Ik moest toch zeggen wat ik denk?”

“Dat klopt. En dat je dat nu op je eigen manier doet, is ook helemaal prima. Mij mag je afkatten. Maar hou jezelf straks wel in tegen Pip, ja? Want zij is er om ons te helpen. Met Juultje. Het was oprecht niet de bedoeling dat ze dit allemaal mee zou krijgen.”

“Ja, want jij zult eens iets vergeten dat op een planning staat”, zucht Sam.

“Als ik de halve nacht naar oplossingen heb zitten zoeken die mijn kleine zusje mogelijk zouden kunnen helpen, dan kan de planning me inderdáád even gestolen worden. Ik zie je al weken afglijden, Sam. Denk je nou echt dat jij niet mij allereerste prioriteit bent?”

Sam haalt haar schouders op. Zo voelt het niet.

“Zo voelt het misschien niet altijd”, geeft Maya toe, alsof ze gedachten kan lezen. “Maar zo is het wel. Ik maak me zorgen om JOU. Daarom heb ik Pip gevraagd om te komen helpen. Daarom heb ik Don al zo lang niet meer gezien. Jij bent mijn nummer één. Aan het eind van de dag is het jij en ik, Sam. En de laatste tijd..”

Sam kijkt voorzichtig naar Maya, die het duidelijk erg moeilijk heeft. Ze voelt zich ineens enorm schuldig. Ze heeft het nooit vanuit Maya’s perspectief bekeken.

“De laatste tijd ben ik gewoon bang. Dat als Juultje klaar is voor een fijn thuis en er eindelijk weer rust is.. dat ik hier dan alleen zit, omdat jij het niet hebt kunnen volhouden. Dat je met je koppige hoofd de zee inloopt, of..”

“Het is goed, oké?”, zucht Sam, terwijl ze een hand van Maya vastpakt. “Dat wil ik helemaal niet.”

“Diep van binnen weet ik dat ook. Maar zo begon het er wel uit te zien. Dus IK wil heel graag dat je uitzoekt wat je dan WEL wilt. Wat het ook is, dat mag er gewoon zijn. Zag je hoe Pip reageerde?”

Sam knikt – uiteraard met gepaste tegenzin.

“Ik had het niet gepland. Maar het is ook geen toeval. Van Pip weet ik tenminste dat ze goed met jullie allebei om kan gaan. Je hebt ook wel gemerkt dat die sarcastische opmerkingen van jou niet echt vat op haar hebben.”

“Ja, heel vervelend.”

“Dit, dus. Praat met Pip. Niet om je te laten doorgronden. Dat ga je nooit toelaten, en dat hoeft ook helemaal niet. Maar hoe vaak ga je een kans krijgen om zonder schaamte deze kant van jezelf uit te zoeken bij iemand die te vertrouwen is? Niet vaak, denk ik.”

“Ik dacht dat jij me zou helpen”, bekent Sam.

“En ik zal er ook zeker zijn. Wat er ook moet gebeuren of wat er ook nodig is. Maar je hebt gelijk. Ik denk graag in schema’s en kaders. Dat kan vaak helpen, maar ik denk dat je in dit geval veel meer aan Pip gaat hebben. Zij is ook open-minded, maar veel flexibeler. Bij haar kun je van nul tot honderd en weer terug schieten. Ik weet niet of mij dat gaat lukken.”

“Niet zonder een goede Cabernet”, bitst Sam.

“Precies”, glimlacht Maya terug, terwijl ze haar ogen droogt.

“Je hebt gelijk. Sorry dat ik boos werd”, geeft Sam schoorvoetend toe. “Het was gewoon veel.”

“Dus je gaat het proberen?”, knikt Maya.

Sam haalt het drinkflesje onder haar dekbed vandaan. Ze had het al die tijd verborgen gehouden. Het flesje is grotendeels leeg.

“Beloofd.”

Maya glimlacht en pakt haar zusje stevig vast.

“Zo hoor ik het graag. Dan kan Pip vandaag bij jullie blijven. Ik kan wel een paar uur op kantoor gebruiken. Dat geeft jullie ook de tijd om eens echt kennis te maken. Wie weet voel je jezelf dan meteen een stuk meer Merry..”

“Merry..?”

“Merry en PIPpin? Lord of the Rings?”

“Die is wel heel flauw.”

“Het is geen wedstrijd, weet je?”

“Al helemaal geen spannende.”

Even later zijn Sam en Maya weer in de woonkamer. Sam voelt zich iets zekerder, nu ze een pyjamabroek aan heeft kunnen trekken, maar blijft zich enorm bewust van haar luier. Die moet echt zo snel mogelijk uit. Maar Maya stond erop om dit eerst te doen..

Pip staat af te wassen, terwijl Juultje iets verderop aan het spelen is met haar beer. Ze is in haar eigen wereldje en Sam merkt dat ze niet goed kan inschatten of Juultje al oké is met de aanwezigheid van Pip.

“Pip?”, opent Maya. “Sam wil graag iets zeggen en iets vragen.”

Pip draait zich om en pakt een handdoek. Vrolijk en verwachtingsvol kijkt ze naar Sam, die inmiddels het gevoel heeft dat haar lichaamstemperatuur in drie cijfers beschreven moet worden. Ze blijft dit soort momenten enorm moeilijk vinden.

“Sorry..”, stamelt ze. “Voor ehm.. voor net. Dat ik wegliep.”

“Je hoeft toch geen sorry te zeggen voor je gevoelens? Geen zorgen, ik weet dat het niets persoonlijks was”, sust Pip. “Wat wil je vragen?”

Maya geeft Sam een klein zetje.

“Of je.. of je me wilt helpen met ehm.. waar we het over hadden?”

Pip kijkt even van Sam naar Maya, die een geruststellend knikje geeft. De hele tijd blijft die vrolijke glimlach op haar gezicht zichtbaar. Sam vraagt zich af of dat na een tijdje geen pijn gaat doen.

“Natuurlijk! Het is een beetje onverwacht. Ook voor mij. Dus het is niet alsof ik een plan heb. Maar we kunnen er altijd gewoon een leuke dag van maken en zien wat er gebeurt?”

Sam knikt, enigszins gerustgesteld. Maya knijpt even bemoedigend in Sam haar hand.

“Maar het is goed dat je het vraagt. Echt superknap van je! Dan heb ik straks tenminste twee handen die me kunnen helpen bij het opruimen. Want – sorry, Maya – er moet hier echt even een bezem doorheen”, vindt Pip.

“Als jullie daar tijd voor hebben, dan zou dat heel fijn zijn”, zucht Maya. “Het is er inderdaad al een tijdje niet echt van gekomen.”

“Geen probleem! Sam? Wil jij de afwas even afmaken? Dan ga ik eerst Juultje aankleden. Ik denk dat het goed is om dat nu een keer te doen waar Maya bij is.”

“Oh, jawel”, baalt Sam. “Maar ik ga mijzelf ook eerst even omkleden, en zo..”

“Nee, jij mag wachten tot Juultje klaar is. Dat lukt vast nog wel even”, zegt Pip op zo’n lieve toon dat Sam geen andere keuze ziet dan instemmen. Wie is deze sirene?!

“Nou, hup”, stuurt Maya. “Maak jij dat even af en dan help ik nog even snel met Juultje. Wacht, ik til haar wel even op..”

Maar Maya is al te laat. Pip stapt op Juultje af en zakt door haar knieën. Voorzichtig tilt ze Juultje op. Sam en Maya bereiden zich razendsnel voor op het gekrijs van Juultje, die niet van onverwachte aanrakingen en vreemde mensen houdt. Die komt echter niet..

Sam en Maya zijn stomverbaasd om te zien dat Juultje zich gewillig door Pip laat optillen. Zonder enige moeite kan Pip met haar naar de slaapkamer lopen.

“Oké, Mary Pippins was veel toepasselijker”, geeft Maya toe.

“1-0..”
 

Snakebite

Superlid
Wow twee hoofstukken in een keer!!
Alsof we collectief jarig zijn

T is weer echt fantastisch geschreven eigenlijk gewoon heel klein en dicht bij de emoties diep respect

Op inhoudelijk toon heb ik wel heel veel vragen en niet eens over Sam. Sam heeft het gewoon heel moeilijk en het verlangen van Sam is eigenlijk gewoon een verlangen naar stilte en mentale rust.

Ik vind het echter wel interessant dat Maya het jong zijn lijkt te pushen is het misschien dat mede door Juultje Maya haar mamabeer wakker geworden is en Ja ze Sam probeert te helpen maar ook haar eigen gevoelens hierbij op Sam projecteert

Dan als laatste enige kritieke noot persoonlijke vind ik de introductie van pip mischien net een moment te snel, het levert wel weer een unieke situatie op natuurlijk.
Maar de vernedering die dit is voor Sam omdat ze hier totaal niet klaar voor is zou haar realistisch gezien kunnen wegduwen van Wat maya wil.

Ben benieuwd hoe dit zich ontwikkeld

Awesome story I love it

Xoxo
Avery
Dit is precies wat ik mijzelf ook heb afgevraagd, voordat ik heb besloten om Pip op deze manier te introduceren. Ik had eerst andere plannen. (Zoals wel eens vaker.. :p)

Dat heb ik in hoofdstuk 10 proberen te verhelderen. Maya ziet veel, maar ook dat zijzelf onderdeel is van de wereld die voor Sam 'onveilig' is geworden. Pip is de frisse wind, die Sam uit haar schuilplek kan blazen. :)

Maya pusht wellicht wat hard maar, zoals nu in #10 te lezen is, heeft andere motieven dan bemoederen omdat bemoederen leuk is. Het proces van Sam heeft natuurlijk ook invloed op de mensen om haar heen. Die zoektocht naar "Hoe doe ik dit goed?" zie je ook bij Maya. :)
 
  • Like
Waarderingen: vino

Avery Fox

Flexible fox
Wederom een goeie update
Je had gelijk wat betreft dat h10 verheldert heel veel van wat er in 9 afspeelt. En verduidelijkt ook hoeveel zorgen maya zich maakt om Sam

Ik ben benieuwd of Pip Sam inderdaad een beetje kan opentrekken of dat die koppigheid toch groot blijkt

Awesome job
Xoxo Avery
 

Snakebite

Superlid
ZMS11.png

Hoofdstuk 11: Koud water

Zodra Sam de afwas heeft weggewerkt, gaat ze op de bank in de woonkamer zitten. Ze is bloednerveus over wat er mogelijk komen gaat. Het is een raar gevoel, omdat ze niet precies weet wat er zou kunnen gaan gebeuren en of ze dat fijn gaat vinden. Alles is nu nog één groot vraagteken en best wel vaag. Dat bevalt Sam niet zo. Het is alsof ze door een mijnenveld moet lopen. Er is een kans dat het lukt, maar er één verkeerde stap en alles knalt uit elkaar.

Daarnaast voelt Sam zich extra opgelaten door haar luier. Ze rekt het elastiek in haar liezen nog eens uit, want ze draagt de luier inmiddels zo lang dat het echt vervelend begint te zitten. Ze weet zelf eigenlijk ook niet waarom ze die nog niet af heeft gedaan. Het is niet alsof ze geen kans heeft gehad. Misschien is het dan toch maar tijd om toe te geven dat de luier lang niet zo vervelend zit als Sam eigenlijk had gedacht. Ja, het kraakt, ze waggelt en er zit een flinke prop aan de voorkant die lijkt op een zeer verkeerde bobbel.. maar eigenlijk?

Zacht, warm en precies strak genoeg vastgeplakt. Het is wennen, maar ergens is het ook wel weer veilig. Sam voelt zich stukken meer beschermd dan met die broekjes van vroeger. Met deze luiers zal ze het niet snel meemaken dat er iets gaat lekken.

Na een tijdje wachten beseft Sam dat ze moet plassen. Waarom dat zo is, snapt ze ook niet goed. De luier heeft tijdens haar slaap al een flinke dienst moeten draaien. Zou ze misschien een tweede blaas hebben? Het zou nogal wat verklaren..

Maar wat nu? Sam kan waarschijnlijk nog wel even snel naar de wc, maar dan moet ze haar luier wel eerst afdoen. Of dat nou zo slim is? Pip weet dat ze een luier draagt en ze zal ongetwijfeld opgemerkt hebben dat die niet meer droog was. Sam kan moeilijk eerst haar hulp vragen en toch zelf dingen beginnen te doen. Dat voelt niet echt juist. Maar om hier nu bewust in haar luier te gaan zitten plassen?

Sam zucht en wipt met haar been. Het is ongelooflijk hoe gemakkelijk ze in situaties terecht komt, waar ze niet om heeft gevraagd, maar toch moet kiezen tussen twee noodzakelijke kwaden. Ze zou het natuurlijk kunnen ophouden, maar Sam sluit niet uit dat er een nieuwe luier in het spel komt. Als dat gaat gebeuren – en Sam weet oprecht niet wat ze daarvan zou vinden – dan wil ze hoe dan ook niet in de eerste vijf minuten haar blaas hoeven legen.

Whatever”, zucht Sam. Ze gaat rechtstaan en probeert haar blaas te legen. Dat blijkt nog niet zo gemakkelijk als ze had gedacht. Het is alsof er iets blokkeert. Mentaal, lichamelijk.. misschien wel allebei. Het is voor het eerst in lange tijd dat ze het bewust doet. Vroeger – toen ze ’s nachts nog niet droog was – had ze ook wel eens gefoeteld. Maar nu is het toch anders.

Waar is die waterval als je hem nodig hebt? Sam loopt, Sam wiebelt, Sam maakt sissende geluidjes. Niets helpt. Dan komt ze op het idee om de kraan in de keuken gewoon even te laten lopen. Ze haast zich naar het aanrecht en zet de kraan open. Sam voelt meteen dat dit helpt. Een zachte rilling loopt door haar lichaam en ze voelt dat ze de spanning los kan laten. Als ze vervolgens een klein beetje door haar knieën zakt, komt de stroom voorzichtig op gang.

Echt opluchten doet het niet, want precies op dat moment gaat de deur van Maya haar slaapkamer open. Aan drie toeschouwers heeft Sam ook geen behoefte en ze vloekt stilletjes. Snel gaat ze rechtop staan en rommelt ze wat in de bak, alsof ze de zeeprestjes wegspoelt of iets dergelijks. Maar haar blaas stopt niet. Sam krijgt de stroom niet gestopt en ze voelt het warme vocht langzaam verspreiden door haar luier. Het is zoveel dat ze het idee heeft dat ze haar hele broek nat maakt, maar de luier doet gelukkig keurig zijn werk.

Voorzichtig kijkt Sam opzij en ze is opgelucht om te zien dat Maya en Pip eigenlijk alleen met elkaar bezig zijn. Maya heeft haar tas bij zich, dus die is klaar om naar haar werk te vertrekken. Pip heeft Juultje weer vast en die glimlacht nu ook al zo breed dat het vanonder haar speen te zien is. Die vrolijkheid zou toch niet besmettelijk zijn?

“Zo”, zegt Maya, precies op het moment dat Sam voelt dat haar blaas eindelijk leeg is. “Ik ga naar kantoor. Gaat het hier allemaal lukken?”

“Natuurlijk!”, antwoordt Pip, terwijl ze Juultje op de bank zet. “Even wachten, Juultje, ik pak zo de tablet en dan is Sam aan de beurt.”

Bij het horen van die woorden voelt Sam de zenuwen weer opkomen. Maya merkt het op en probeert Sam gerust te stellen. “Probeer maar gewoon wat uit, oké? En wat je echt niet wil, dat hoeft ook niet. Niets moet.”

“Precies”, bevestigt Pip. “Ik heb wel wat ideeën, maar je mag altijd ‘nee’ zeggen. Geen druk.”

Sam knikt stilletjes. Dit is het perfecte moment om één van haar befaamde opmerkingen te maken, maar het lijkt wel alsof de wereld daar een beetje immuun voor begint te worden. Sam beseft dat ze zich nu maar beter over kan geven aan het moment.

“Nou, dan ben ik weg. Ik zal het niet te laat maken”, zegt Maya, voordat ze afscheid neemt en naar haar werk vertrekt. Zodra ze de deur achter zich dichttrekt, lijkt de spanning alleen maar toe te nemen. Voor Sam, althans. Pip lijkt volkomen op haar gemak. Alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is. Hoe kan iemand zo goedgezind in het leven staan?

“Zullen we?”

Sam was zo in haar gedachten verzonken dat ze niet eens gemerkt heeft dat Juultje inmiddels is voorzien van de tablet en Pip naast haar is komen staan. Schaapachtig knikt ze, ondanks dat ze natuurlijk geen idee heeft van ze nou gaan ‘zullen’.

“Kom maar.”

Pip steekt haar hand uit naar Sam, die deze na enige aarzeling besluit aan te nemen. Ze laat zich door Pip naar haar eigen slaapkamer leiden, waar Pip de deur op een kiertje laat staan. “Dan kan ik Juultje een beetje in de gaten houden”, legt ze uit.

“Ga maar even zitten en dan vertel ik je wat we nu als eerste kunnen doen, oké?”

De stem van Pip klinkt lief en zacht. Ze doet er duidelijk alles aan om Sam op haar gemak te stellen. Sam moet toegeven dat het werkt, want ze laat zich zonder moeite naar haar bed leiden. Al snel zit ze op de rand. Pip wil naast haar gaan zitten, maar ziet dan iets dat nog op het bed ligt.

“Oh, maar Sammetje..”

“Wacht! Dat heb ik liever niet. Kun je alsjeblieft gewoon Sam tegen me zeggen?”

“Sorry! Ja, natuurlijk. Maar! Sam, dit kan natuurlijk niet..”

Pip houdt Sam de fles voor, die nog steeds niet helemaal leeg is. Er zit nog een beetje ranja in. Uit een glas zouden het twee slokken zijn, maar Sam heeft al gemerkt dat het met zo’n flesje wat langer duurt om alles op te drinken.

“Je moet wel genoeg drinken. Goed voor je vochthuishouding. Zeker als je ook koffie drinkt. Maak je deze even voor me op?”

Sam neemt het flesje voorzichtig aan. Waarom heeft dit alles toch zo’n rare, prettige energie? Een paar dagen geleden zou ze liever emigreren dan zo’n flesje ook maar aan te raken. Nu overweegt ze zelfs om er gewoon uit te drinken waar iemand bij is. Een vreemde. Een bloedmooie vreemde, dan wel. Eentje die zich overigens geen zorgen hoeft te maken over Sam haar vochthuishouding. Haar luier kan bewijzen dat die op volle toeren werkt.

“Kun je dat zelf, of wil je hulp?”, vraagt Pip vervolgens, zonder ook maar het kleinste spoortje van oordeel of spot in haar stem. Zou zij ooit boos worden? Kan ze dat eigenlijk wel?

“Ik kan het zelf”, knikt Sam. Een nerveuse trilling klinkt door in haar stem. “Dankjewel”, zegt ze nog beleefd, voordat ze het flesje met trillende handen optilt en begint te drinken.

“Wat goed! Dan kan ik intussen over mijn eerste plannetje vertellen. Want ik denk dat het wel slim is als we je zo even gaan omkleden. Althans, dat mag je ook zelf doen natuurlijk. Maar ik ben er om je te helpen. Want ik denk dat je veel beter van de dag kunt genieten als je een beetje opgefrist bent. En dan zoeken we samen wat leuke kleren uit. Als je wil kan ik zelf je haar vlechten.”

Sam draagt haar haren altijd in een lange vlecht. Die kan ze zelf in recordtijd maken. Na jaren oefenen is ze sneller dan een ninja op dat vlak.

“Zou je dat leuk vinden? Een vlecht? Of misschien wel twee?”

Sam knikt. Even stopt ze met drinken.

“Wel liever ééntje als dat mag.”

“Natuurlijk MAG dat. Het zijn jouw haren, dus jij bepaalt of dat mag. Ik denk dat een vlecht jou echt heel leuk zal staan!”

Dat staat het eigenlijk al bijna zeventien jaar, denkt Sam stilletjes. Maar ze zegt niets. Ze is te nieuwsgierig geworden. Wijselijk zwijgt ze en drinkt ze haar flesje leeg.

“Maar we moeten het wel even over je luier hebben. Want zo te ruiken kan deze wel eens uit, toch?”

Sam bloost en knikt schaapachtig.

“Misschien is het goed als je eerst even nadenkt over wat je ermee wil doen. Althans, deze gaan we weggooien natuurlijk. Maar of dat je een nieuwe om wil, of niet? Even snel douchen of opfrissen met doekjes? Hulp van mij of niet?”

Allerlei opties schieten door Sam haar gedachten. Ze drinkt de laatste slokjes zo langzaam als ze maar kan. Dan heeft ze een goede reden om niet terug hoeven te praten.

“Wil je even een paar minuutjes nadenken?”, vraagt Pip begripvol.

Sam knikt, met flesje en al.

“Dat snap ik helemaal. Jij mag bepalen. Ik ga even bij Juultje kijken en dan zal ik voor de zekerheid alvast een schone luier voor je pakken. Maar als je dat toch liever niet wil, dan is dat ook goed. Dan heb je die alvast voor vanavond. Vind je dat een goed idee?”

“Oké”, zegt Sam. Leger wordt het flesje niet meer, dus Sam is weer op haar woorden aangewezen.

“Goed gedaan, trouwens”, zegt Pip, terwijl ze het flesje weer overneemt. “Ik neem die wel alvast mee. Zie je wel dat je een brave meid bent?”

Sam voelt rare kriebels in haar buik. De goede soort. Niet de “ik ben blij dat ik de luier nog draag”-soort.

“Tot zo!”

Pip verlaat de slaapkamer en Sam blijft achter. Tijd om te kiezen..
 

Avery Fox

Flexible fox
Ik zie Sam er opzich wel voor aan om de keuze te maken om het niet te doen een laatste keer moeilijk doen als het ware

Om er dan alsnog aan toe te geven mischien om dat ze het toch will mischien omdat een andere factor haar pusht

Im het ergste geval valt ze bijvoorbeeld op de bank in slaap

We gaan het meemaken razend benieuwd in ieder geval

Ps als ik te veel reageer mag dat ook gezegd worden hoor avery
 
Bovenaan