Hoofdstuk 06: Mist
Later die avond zit Sam aan de keukentafel met een kan sterke koffie en een stapel schoolboeken. Ze baalt ontzettend. Niet alleen van het feit dat ze nog niet geslaagd is en een herkansing zal moeten maken, maar vooral van het feit dat het om economie gaat. Als er nu één vak is waar ze de boeken graag ritueel van zou willen verbranden, dan is dit het wel.
Bij het examen economie had Sam juist een ontzettend goed gevoel. Ze dacht dat ze bij vrijwel elke opgave wel wat punten had gesprokkeld en wellicht zelfs een hoog cijfer zou hebben gescoord. Een 2,2. Eindcijfer 4. Hoe ver kan je gevoel ergens naast zitten? Normaal gesproken kan Sam altijd op haar intuïtie vertrouwen. Elke regel heeft een uitzondering, maar deze is wel erg zuur.
Het kan er ook allemaal nog wel bij. De ruzie met Noa, de toelatingsexamens voor het conservatorium, Maya die zo nodig Juultje in huis wil nemen, het bedplassen. Dan is er nog het feit dat Maya een luier op Sam haar kamer heeft zien liggen en daar uren later nog altijd niets over heeft gezegd..
Sam is blijkbaar een magneet voor problemen geworden. Het is ook niet alsof ze iemand heeft die ze om advies kan vragen. Maya wil ze nu liever niet verleiden tot een gesprek en Juultje praat toch niet. Al zouden hun manieren van met problemen omgaan Sam niet bepaald helpen. Ze drinkt geen wijn en al haar knuffels staan al een eeuwigheid opgeborgen.
Een diepe zucht en een flinke slok koffie later, lukt het Sam om zich weer aan te zetten tot economie. Het Keynesiaanse kruis. Serieus, wie bedenkt zoiets? Ja, ene meneer Keynes natuurlijk. Maar hoe verveeld moet je zijn om tot zoiets te komen? Of hoe groot moet je hekel aan pubers zijn om ze te dwingen hierover te leren?
Sam kan het niet laten om op haar telefoon op te zoeken of meneer Keynes nog in leven is. Gewoon om te weten of ze hem ooit tegen het lijf kan lopen en vertellen waar hij dat kruis kan steken. Helaas is ze 77 jaar te laat. Tegenvaller.
“Lukt het, lieverd?”, vraagt Maya ineens.
Sam zat zo verzonken in haar gedachten over creatieve manieren om specifieke economen om te leggen, dat ze Maya en Juultje niet eens aan heeft horen komen. Aan de haren van Juultje kan ze zien dat ze net in bad is geweest. Maya zal dat vooraf best gezegd hebben, maar Sam vond het niet belangrijk genoeg om te onthouden.
“Het moet maar zoals het gaat, hè?”
Maya knikt wel, maar kan zien dat Sam nog altijd naar dezelfde pagina staart als een klein uur geleden. Ze weet dat Sam doodmoe is, omdat ze de afgelopen nacht al amper heeft geslapen. Nu nog een nacht doorhalen zou een heel slecht idee zijn. Er speelt zich zoveel af in het hoofd van haar zusje, waar ze maar niet over praat. Maya zou haar heel graag willen helpen, maar dat wordt op deze manier wel erg moeilijk.
“Nou, Juultje gaat zo naar bed. Hoop ik. Dus wij komen even welterusten zeggen.”
“Welterusten.”
Maya besluit om het er maar bij te laten. Sam loopt al over een dun koord, dus het is beter om haar nu zoveel mogelijk met rust te laten. Dan draait Sam zich zelf naar hen om.
“Sorry. Slaap lekker, Juultje.”
Er kan zowaar een kleine glimlach vanaf. Maya weet niet wat ze ziet. Dan trekt Juultje haar hand uit die van Maya en stapt op Sam af. Een beetje ongemakkelijk blijft ze direct naast Sam staan.
“Ik denk dat ze een knuffel wil”, probeert Maya voorzichtig.
Sam staart even naar Juultje. Twee grote ogen kijken haar lief aan en de speen in Juultje’s mond blijft stilletjes op zijn plek. Wie kan daar nou ‘nee’ tegen zeggen?
“Vooruit dan maar”, zucht Sam en ze draait zich een kwartslag richting Juultje, zonder van haar stoel op te staan. Ze steekt haar armen uit als teken dat ze Juultje wil knuffelen. Het meisje twijfelt en speelt wat met haar vingers. Dan stapt ze alsnog vooruit en laat de knuffel toe.
Met tegenzin – zoals altijd bij lichamelijk contact – slaat Sam haar armen om Juultje heen en geeft ze een zachte knuffel. Zelfs Sam begrijpt hoe belangrijk deze stap voor Juultje is. Daarom kan ze zich over haar eigen bezwaren zetten. Zolang ze het gekraak van Juultje haar luier maar negeert, want natuurlijk moet er weer íéts zijn dat de vinger op een zere plek legt.
“Lekker slapen, oké?”, fluistert Sam naar Juultje, terwijl ze de knuffel voorzichtig weer afbreekt.
Sam heeft geen idee of de woorden ook maar enigszins aankomen. Sabbelend op haar speen draait Juultje zich vrijwel meteen weer om naar Maya, die het meisje opnieuw bij de hand neemt.
“Dat was lief van je. Dankjewel.”
“Ik ben dan ook een schatje.”
“En zo bescheiden..”
Maya neemt Juultje mee naar hun slaapkamer en Sam kijkt ze eventjes na. Ze snapt niet waarom ze zich voelt zoals ze zich nu voelt. Jaloers. Op Juultje. Na alles wat het meisje heeft meegemaakt. Met alle problemen die haar huidige toestand met zich meebrengt. Maar toch. Toch is ze stikjaloers. Zeker zodra Sam haar gezicht weer richting de boeken draait.
“F*cking Keynes..”
Anderhalf uur later is Sam nog altijd geen paragraaf verder. Eerst heeft ze een hele tijd stiekem mee zitten luisteren naar hoe Maya Juultje heeft voorgelezen. Daarna heeft ze op YouTube een filmpje opgezocht waarin Keynes en zijn kruis uitgebreid worden besproken, maar de persoon had zo’n saaie stem dat Sam amper iets heeft meegekregen.
Ze is op. Doodop. Opper dan de koffie, die blijkbaar ook niet meer helpt.
Gefrustreerd slaat ze haar boeken dicht en besluit ze voor vanavond maar op te geven. Hoewel ze eigenlijk niet van dit woord wil weten. Het is niet opgeven, maar strategisch tijdelijk stoppen met proberen. Daar is niets mis mee, zo redeneert Sam.
Precies op het verkeerde moment komt Maya de woonkamer binnen. Die ziet meteen haar vermoedens bevestigd. Haar zusje heeft hulp nodig.
“Sam, dit kan zo niet langer”, probeert Maya.
“Tja, ik zeg al zo lang dat we iets aan de muren moeten doen. Wit is niets voor de keuken. Wellicht eens denken aan gebroken wit, of eigeel?”, mompelt Sam, terwijl ze haar boeken bij elkaar raapt en probeert om zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken.
“Nee, Sam, met jou. Dit gaat helemaal de verkeerde kant op. Je bent jezelf aan het uitputten!”
“Dat is gek. Ik wilde net even lekker in bad gaan”, bluft Sam.
“Nee, dat wilde je helemaal niet.”
“Oh?”
“Ik weet precies hoe je denkt, Sam. Je weet dondersgoed dat je liever morgenvroeg gaat douchen of badderen, omdat je jezelf dan goed kunt wassen als je vannacht weer in bed plast. Nu in bad en dan ook morgenvroeg nog eens zou jij alleen maar tijdverspilling vinden.”
Sam blijft staan. Maya heeft in die paar zinnen laten blijken dat Sam toch niet zo’n enigma is als ze zelf graag denkt dat ze is.
“Ik plas niet meer in bed, Maya.”
“Je weet net zo goed als ik dat die kans er dik inzit met alle koffie die je vanavond hebt gedronken. Ik vind het niet leuk om te zeggen, maar dat bedplassen houdt niet in één keer op als jij dat graag wil. Hoe lang heeft het de vorige keer geduurd?”
Sam gaat boos zitten. De tranen staan in haar ogen, maar ze weigert die los te laten. Maya besluit om naast haar te gaan zitten.
“Lieverd, ik kan niet al je problemen voor je oplossen. Dat moeten we samen proberen. Maar dat gaat nooit lukken als jij ze blijft ontkennen. Je bent echt volledig overprikkeld. Zelfs Juultje zag dat het niet goed met je ging. Waarom denk je dat ze zich liet knuffelen? Omdat ze snapte dat jij dat nodig had!”
Sam staart in stilte voor zich uit. Haar vuisten gebald op tafel. Ze vecht nog altijd tegen de tranen.
“Morgen ga ik een bijlesleraar voor je zoeken. Iemand die je specifiek kan trainen voor het examen. Niet omdat je het persé moet halen, maar omdat ik wil dat je de best mogelijke kans hebt, oké?”
Maya legt haar hand op de arm van Sam. “We maken samen een planning. Ook voor het conservatorium. Ik zorg voor het overzicht en de planning. Maar jij bepaalt zelf mee over de structuur. Die heb je de komende tijd nu eenmaal nodig. Net als verplicht tijd voor ontspanning. Ik weet dat je het niet graag toegeeft, maar ..”
“Ik wil dat. Ik wil je hulp”, onderbreekt Sam. “Ik schaam me gewoon heel erg.”
“Lieverd, weet je hoeveel mensen een herexamen moeten doen? Daar is niets mis mee. Anders zouden ze toch niet bestaan?”
“Ja, nee, ik bedoel.. ’s nachts..”
“Ik heb de luier van Juultje op je kamer zien liggen. Waarom draag je die vannacht niet? Om te proberen. Niet omdat het moet.”
“Het moet wel.”
“Nee, lieverd, niemand gaat je dwingen.”
“Je moet zeggen dat het moet. Anders kan ik het niet.”
“Oh..”
Maya slikt even. Ze heeft Sam nog nooit zo open en kwetsbaar meegemaakt. Als er iets is dat een rode vlag is voor Sam haar mentale gesteldheid is het wel openheid. Hoewel Maya niet goed weet wat ze ervan moet vinden, besluit ze dat het geen kwaad kan om voor nu maar even mee te spelen.
“Oké. Sam.. ik wil dat je vannacht die luier draagt. Morgen kunnen we er nog over praten, maar nu gaan we niet in discussie. Maar eerst ga je nog even lekker in bad. Om te ontspannen. Goed?”
Sam draait zich om naar Maya en knikt. Dan staat ze op en pakt ze haar zus stevig vast. Er is ineens heel veel van haar schouders gevallen. Eindelijk voelt ze wat opluchting. Dan komen de tranen alsnog. Die strijd heeft ze wel durven opgeven.
