friendly
Superlid
Damn, dus het kan ook iets anders zijn.Ik hoopte al dat iemand met deze zou komen!
Nog niet klaar Zomersneeuw
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
OMGIk hoopte al dat iemand met deze zou komen!
Het zal helaas nog even duren voordat het duidelijk wordt. #17 of #18, geloof ik. Zal hem deze keer niet bewaren tot het laatste hoofdstuk.
Hoe kun je dit doorgronden friendly super knap
En verder snakebite alle lof voor jou met dit super verhaal
Ik zie gewoon zo,n eenzaam strandhuisje voor me uit de laatste 2 harry potter films heerlijk
Gr LL
Snakebite
Superlid
De kans is groter dan 0%.
Dankjewel! Harry Potter was niet de referentie die ik zelf in gedachte had, maar ik zie wat je bedoelt.
(Het was vooral een handige plek om Sam haar emoties te kunnen weerspiegelen in natuurverschijnselen, etc. )Je kunt altijd een gokje wagen. Het is voor mij soms ook een sport om de lezer op het verkeerde been te zetten, dus wie weet ..Het doet mij aan iets heel anders denken waarom ze flared broeken draagt. Al kan ik het dan niet goed rijmen met de rest van het verhaal, maar weer goed geschreven Snakebite. Ik ben benieuwd naar de rest.
Interessante analogie!
Morgen overigens weer een nieuw hoofdstuk. Ben de laatste tijd iets teveel bezig geweest met het schrijven van ZKV's..
Het Contract
De Vakkenvuller
Bijlesweekend
Shoot
Flashback
Avery Fox
Flexible fox
Ik hoopte al dat iemand met deze zou komen!
Het zal helaas nog even duren voordat het duidelijk wordt. #17 of #18, geloof ik. Zal hem deze keer niet bewaren tot het laatste hoofdstuk.
En laat me raden tot die tijd worden we nog het bos in gestuurd met een paar plottwists die het verhaal sneller van richting laten veranderen dan de gemiddelde achtbaan todat we het zelf ook allemaal niet meer weten
Ik kijk erg uit naar een vervolg al vermoed ik dat we mischien even geduld moeten hebben want ik schat in dat de verhalencheck wel wat tijd gaat kosten.
ps alles komt op zijn tijd
no pressure
Xoxo Avery
Kyra~
Toplid
Break-up!Thanks! Wordt het een 'break-up' of 'make-up'?
Snakebite
Superlid
Dat is wel zo'n beetje het idee, inderdaad.
We gaan zien of dat ook bij dit verhaal lukt. Deze week nog het vervolg. Zou zomaar kunnen! In dat geval is de grote vraag: Waarom?
Snakebite
Superlid
Hoofdstuk 14: Draaikolk
“Weet je het zeker?”, vraagt Pip bezorgd.
“Ja”, reageert Sam. “Gaan jullie maar vast. Ik ga even met Noa praten.”
“En ik maar denken dat Noa een jongen was.”
“Lang verhaal.”
Met een flinke zucht staat Sam op en klopt ze de duin van haar kleren af. Pip bekijkt de situatie even bedenkelijk, maar schikt dan in. Ze neemt Juultje mee terug naar huis via de hoge route. Sam zwaait ze schuchter na. Dan stapt ze voorzichtig richting Noa, met het nodige lood in haar schoenen. Ze weet dat dit geen plezierig gesprek gaat worden.
Juist nu meent Sam ieder kraakje van haar luier te kunnen horen. De hele tijd heeft ze er geen moment bij stil hoeven staan, maar het is alsof de zwaarte van het moment er nu voor zorgt dat al haar zintuigen weer op scherp staan. Ze houdt haar handen in de zakken van de tuinbroek, zodat ze kan voorkomen dat deze de bolling van haar luier te duidelijk laat zien.
“Hey..”, zegt ze, zodra ze dicht genoeg bij Noa is.
“Hey..”
Tot nu toe heeft Sam de blik in de ogen van Noa nog kunnen ontwijken, maar het moment van de confrontatie is toch aangebroken.
“Wie was dat, Sam?”
Sam haalt haar schouders op zonder haar handen uit haar broekzakken te halen. Het komt nonchalant over, maar stiekem probeert ze in deze momenten in te schatten hoe Noa haar humeur precies staat.
“Nou?!”
Sam tilt haar hoofd op en kijkt Noa nu recht aan. Ze analyseert de blik in Noa haar ogen zo goed als het gaat, maar kan het niet precies thuisbrengen. Boosheid, verdriet, bezorgdheid. Er lijkt wel van alles een beetje in te zitten. Dat maakt de situatie alleen maar lastiger. Het leven zou een stuk eenvoudiger zijn als mensen het gewoon bij één emotie per keer houden.
“Dat was Pip.”
Het blijft even stil.
“Oh, nou, dat verklaart alles. Mysterie opgelost!”
Oké, boosheid dus.
“Dus je hebt iemand anders?”, concludeert Noa.
“Nee, helemaal niet.”
“Zo zag het er anders wel uit! Weet je hoe lang het verdorie heeft geduurd voordat ik je hand ook maar vast mocht houden? Je lag gewoon tegen haar áán, Sam. Wie is dat dan?!”
“De oppas..”, reageert Sam. Geen woord aan gelogen.
“Serieus? Dat is het beste smoesje dat je kunt verzinnen?”
“Het is geen smoesje!”
Sam begint aan te voelen dat er geen mogelijkheid is om dit gesprek ook maar enigszins een positieve draai te kunnen geven.
“Weet je, Noa. Dat je boos op me was vanwege die domme opmerking, dat begrijp ik. Dat is je goed recht. Maar dat ik die fout heb gemaakt, wil niet zeggen dat ik dan ook maar meteen even vreemd ga en een leugenaar ben. Als dat is hoe je me nu ziet, dan heeft dit echt geen zin meer.”
Sam draait zich een stukje om en wil weglopen, maar Noa pakt haar bij een arm om dat te voorkomen.
“Hoe denk je dat het voelt, Sam? Om dat te zien? Na alles wat er is gebeurd?”
Sam blijft staan, maar ontwijkt de blik van Noa.
“Ik heb je nodig, Sam. Juist nu. Heb je enig idee hoe moeilijk dit hele traject is? Al die gesprekken? De medicatie? De zware ingrepen die nog moeten komen?”
Sam sluit haar ogen en probeert tot tien te tellen.
“Heb je enig idee waar ik nu allemaal doorheen moet gaan? Puur om mijzelf te kunnen zijn? En de enige persoon op deze wereld op wie ik onvoorwaardelijk zou moeten kunnen rekenen, die lacht me uit en papt het aan met een ander!”
“Genoeg..”
Sam slaat de arm van Noa boos van zich af.
“Het is genoeg geweest”, besluit Sam hardop.
Noa kijkt haar verbaasd aan.
“Ja, ik heb één rottige opmerking gemaakt. Ja, daar mag je boos om zijn. Maar heb je er ook al één moment bij stilgestaan hoe dit voor MIJ is?!”
Opnieuw valt er even stilte. Alleen de wind laat even van zich horen als het langs de duinen blaast.
“Natuurlijk is dit een moeilijke tijd voor je”, zucht Sam. “Maar dat is het voor mij ook. Voor jou verandert alles, maar voor mij óók! Stond je daar eigenlijk wel bij stil toen je me dit vertelde? Dat ik óók een mens ben? Dat ik óók gevoelens heb? Dat ik misschien niet perfect zou kunnen reageren omdat mijn hele toekomstbeeld ineens weg is?”
“Wat.. omdat je nu met een vrouw bent in plaats van met een man? Ik heb nieuws voor je: dat was je de hele tijd al. Je wist het gewoon nog niet!”
“En ik heb nieuws voor jou: daarom was het juist zo’n schok! Je weet dondersgoed dat ik het niet erg vind dat je in transitie gaat. Je wéét dat ik er voor je wil zijn. Maar dat sluit niet uit dat ik er mijn eigen moeilijkheden bij mag hebben.”
Noa zucht geïrriteerd.
“Welke moeilijkheden zou jij in hemelsnaam kunnen hebben bij iemand die eindelijk haar leven kan gaan leven zoals zij dat zelf wil?”
“Omdat ik je kwijt ben! De Noah die ik kende en waar ik verliefd op ben geworden. Die gaat weg. De Noah waar ik mijn hele toekomst mee voor me zag, die gaat veranderen. Al die beelden ben ik straks kwijt. Het voelt alsof die Noah dood is. Iedereen viert de nieuwe versie – en die is welkom – maar ik hield ook van de oude versie! Mag ik daar ook even om rouwen?”
Nu is het Noa die wegkijkt.
“Of moet ik alles maar wegstoppen en mijzelf aanpassen aan jou, zodat jij kunt vieren dat jij jezelf aan niemand meer aanpast?”
“Nee, natuurlijk niet..”, mompelt Noa.
“Ik ben tot nu toe in elke stap met je meegegaan. Zonder oordeel, zonder gezeur en zonder gedoe. Maar dat kan ik niet meer, Noa. Ik heb ook het recht om mijzelf te zijn!”
“Als ik iemand ken die altijd zichzelf is, dan ben jij het wel!”
“Weet je dat zeker? Of zou het misschien kunnen dat ik mijzelf zo goed heb aangepast dat je niet eens in de gaten hebt dat ik het moeilijk heb? Nee, natuurlijk niet. Want Sam past zich nooit aan iemand anders aan. Die zet altijd de situatie naar haar eigen zin!”
Sam loopt helemaal leeg. Noa mag het nu weten ook.
“Ik heb alles gedaan wat ik kon om de nieuwe Noa een plek in mijn leven te geven. Maar als die wil dat ik doe alsof de oude Noah nooit bestaan heeft, dan houdt het hier en nu op.”
Noa slikt zachtjes.
“Dat is niet wat ik wil, Sam..”
“Misschien is het wel wat IK wil.. mocht dat nog relevant zijn”, bijt Sam haar toe.
Noa staart voor zich uit. Ze voelt zich enorm schuldig. Sam heeft tenslotte gelijk, want in het hele proces heeft Noa eigenlijk nooit echt stilgestaan bij Sam en haar gevoelens. Niet dat Sam dat normaal gesproken zou waarderen, maar dat is natuurlijk geen excuus.
“Sorry”, zucht Noa uiteindelijk. “Je hebt gelijk. Ik had niet zo moeten oordelen zonder echt te weten wat er zich precies in jou afspeelt.”
“Inderdaad”, snikt Sam. “En nog iets: Pip is wel degelijk de oppas!”
“Sam, je bent zeventien. Denk je nou echt dat ik geloof dat je nog een oppas hebt? Nu ineens?”
“Niet de mijne! Die van Juultje!”
“Wacht, wie is Juultje ook alweer?”
Pas op dat moment beseffen Noa en Sam hoe groot de afstand tussen hen precies geworden is. Sam is woest. Ze heeft Noa alles verteld over Juultje. Via berichtjes, maar dat telt net zo goed. Blijkbaar was het niet interessant genoeg om te onthouden. Iets dat voor Sam alles op zijn kop heeft gezet, blijkt alwéér niet belangrijk.
“Ik ga. Dit heeft geen zin.”
“Sam, wacht nou even. We kunnen dit toch oplossen?”
“Nee, ik doe helemaal niets meer”, reageert Sam, terwijl ze wegloopt. “Los jij dit maar eens een keer op.”
Zonder om te kijken wandelt Sam het strand af, terug naar huis. De hele weg vechtend tegen haar tranen. Vechtend tegen haar blaas. De gedachten over haar luier en het gekraak zijn al lang vervlogen.
Eindelijk is Sam een keer voor zichzelf opgekomen. Een grote stap, maar niet een die ze op dit moment wil vieren. Waarom is het toch nodig dat zelfs haar overwinningen met zoveel gedoe gepaard gaan?
Zodra Sam eenmaal thuis aankomt, kan ze via de glazen tuindeuren zien dat Juultje uitgeteld op de bank ligt. Ze slaapt. Sam stapt stilletjes naar binnen en zoekt naar Pip. Die lijkt nergens te bekennen. Voor de zekerheid gaat Sam alle kamers af. Na een tijdje merkt ze plots Pip haar stem op. Die komt van buiten.
Pip blijkt inderdaad net buiten de voordeur te staan. Ze belt met iemand. Sam zet een paar passen dichterbij, maar schrikt als Pip ineens naar binnen stapt. Snel glipt ze de voorraadkast in. Pas op dat moment merkt ze de toegenomen druk op haar blaas. Het liefst zou ze direct via de gang richting de wc lopen, maar dat gaat niet.
“Ja, ik weet het!”, bijt Pip iemand via de telefoon toe.
Sam spitst haar oren. Dit klinkt vreemd. Haar nieuwsgierigheid neemt toe.
“Ik vertel het haar als ik daar klaar voor ben. Niet eerder. Ja, tot straks.”
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Draaikolk is een goede titel voor dit hoofdstuk
Avery Fox
Flexible fox
Wow De emotie sprong gewoon van het scherm af. Dit raakt mischien wel de kern van het verhaal eigenzinnige Sam die toch stiekem zich altijd maar heeft proberen weg te zetten aan te passen.
Onzekerheden en eigenbelang weggestopt achter een schild van sarcasme en bravoure dat gaat niet meer.
De manier waarop Noa hiermee omgaat is mischien ook niet juist, begrijpelijk maar niet juist.
(Eigenlijk vind ik haar reactie compleet waardeloos)
En Sam heeft volkomen gelijk dat ze zichzelf een keer op een zet
Echt fantastisch geschreven ik kon de emotie gewoon voelen
En dan toch een puntje van kritiek (sorry)
Ik had ditmaal de cliffhanger niet toegevoegd persoonlijk was het effect mischien nog veel groter geweest om ons lekker te laten hangen in die gigantische Storm van emoties
De cliffhanger zorgt er voor mij net voor dat het allemaal wat afzwakt
Maar desondanks gewoon super goed geschreven en gewoon super benieuwd naar hoe het verder gaat
ps ik hoop dat ik niet te kritisch overkom het is echt een onwijs goed verhaal
xoxo Avery
Onzekerheden en eigenbelang weggestopt achter een schild van sarcasme en bravoure dat gaat niet meer.
De manier waarop Noa hiermee omgaat is mischien ook niet juist, begrijpelijk maar niet juist.
(Eigenlijk vind ik haar reactie compleet waardeloos)
En Sam heeft volkomen gelijk dat ze zichzelf een keer op een zet
Echt fantastisch geschreven ik kon de emotie gewoon voelen
En dan toch een puntje van kritiek (sorry)
Ik had ditmaal de cliffhanger niet toegevoegd persoonlijk was het effect mischien nog veel groter geweest om ons lekker te laten hangen in die gigantische Storm van emoties
De cliffhanger zorgt er voor mij net voor dat het allemaal wat afzwakt
Maar desondanks gewoon super goed geschreven en gewoon super benieuwd naar hoe het verder gaat
ps ik hoop dat ik niet te kritisch overkom het is echt een onwijs goed verhaal
xoxo Avery
Snakebite
Superlid
Tornado vond ik net wat overdreven. En die heb ik later waarschijnlijk nog nodig.
Thanks, goed om te horen!
Thanks! De kans is één op drie.
Dankjewel! Hopelijk lukt het de laatste 10 hoofdstukken ook nog.
Thanks!
Dankjewel! Feedback is altijd welkom, hoor. Hoef je geen sorry voor te zeggen. Ik ben altijd wel in om iets meer over het denkproces te vertellen. In dit geval zit je precies goed, want ik heb ook een halve dag getwijfeld over het al dan niet toevoegen van het laatste stukje. Het is "toevoegen" geworden, omdat het juist belangrijk is dat Sam dit moment meemaakt terwijl ze nog in de draaikolk van emoties zit. Dat kleurt één en ander op een later moment in. Ben er niet helemaal tevreden mee, maar het was de minste van twee kwaden, haha.
Avery Fox
Flexible fox
Compleet wild idee. die haar is niet Sam maar Maya
Pip en maya hebben een relatie (buiten Sams medeweten om daarom komt pip ook zo makelijk even opassen en lijkt ze Sam al zo goed te kennen
En schijnbaar heeft pip iets wat ze verbergt voor maya en een vriendin of ouder of wat dan ook jaagt haar op om het te vertellen
(Ik weet bijna wel zeker dat dit niet het geval is maar speculeren is leuk)
Pip en maya hebben een relatie (buiten Sams medeweten om daarom komt pip ook zo makelijk even opassen en lijkt ze Sam al zo goed te kennen
En schijnbaar heeft pip iets wat ze verbergt voor maya en een vriendin of ouder of wat dan ook jaagt haar op om het te vertellen
(Ik weet bijna wel zeker dat dit niet het geval is maar speculeren is leuk)
Snakebite
Superlid
Ik heb het toch maar even opgezocht: einde hoofdstuk 18/begin hoofdstuk 19 weet je wat het geheim van Pip is. Althans: het belangrijkste stukje. Denk ik. Het zou kunnen dat er meer vragen dan antwoorden komen.
Snakebite
Superlid
Hoofdstuk 15: Beschutting
Sam blijft stokstijf staan, tot ze zeker weet dat Pip de deur van de woonkamer achter zich gesloten heeft. Ondanks dat ze per ongeluk enkele woorden heeft meegekregen, wil ze Pip niet het idee geven dat ze haar heeft staan afluisteren. Als Sam geweten zou hebben dat Pip aan het bellen was, dan zou ze natuurlijk even hebben gewacht.
Dat wil niet zeggen dat Sam nu niet enigszins nieuwsgierig is geworden. Ze weet tenslotte al zo weinig van Pip. Misschien zijn sommige dingen haar zaak niet, maar ergens is Sam alleen maar extra benieuwd naar het levensverhaal van Pip. Dat moet wel interessant zijn, want niemand is van nature zo lief als zij.
Maar die prikkel verdwijnt al gauw weer naar de achtergrond. Sam moet al een flinke poos naar de wc en de tijd begint op te raken. Voorzichtig werpt ze een blik op de gang. Zodra Sam er zeker van is dat niemand haar gezien heeft, stapt ze uit de voorraadkast. De weg naar de badkamer is erg kort, maar in dit geval net iets te lang. Sam kijkt niet goed uit, mist een aantal pakken luiers van Juultje en stoot er vol met haar voet tegen.
Veel lawaai maakt het niet, maar wel precies genoeg om de aandacht van Pip te trekken. Vrijwel meteen staat ze in de gang.
“Hé, Sam.. je bent er weer..”
“Hé..”, zegt Sam, terwijl haar wangen rood kleuren.
Ze probeert de pakken weer netjes op te stapelen, maar het wil niet lukken.
“Gaat het wel?”
Sam draait haar hoofd en durft Pip recht aan te kijken. Voor haar gevoel geeft ze Pip nu één van haar “Wat denk je zelf?”-blikken. Zo’n typische, met copyright..
Maar Pip ziet iets heel anders. De onderdrukte tranen, ogen die een emotionele achtbaan verraden. Ze heeft aan die ene blik genoeg om te begrijpen hoe het echt zit.
“Hebben jullie ruzie gehad?”
Sam haalt haar schouders op. Ze is bang om iets te zeggen. Natuurlijk heeft ze in haar hoofd een ware menukaart aan sarcastische antwoorden op deze vraag, maar Sam vreest dat elke keuze zal leiden tot mislukking. Het eerste het beste woord dat ze zal proberen uit te spreken, zal afgebroken worden door de emotie. Ze wil niet afgaan.
“Kom eens hier..”
Zonder zich ook maar een moment af te vragen of Sam wel openstaat voor menselijk contact, stapt Pip op haar af. Sam is overdonderd door de knuffel en heeft niet de tijd om zich te verzetten. Ergens wil ze dat ook niet. Ze besluit los te laten en pakt Pip stevig vast. In de volgende stilte breken de tranen door de dam. Zachte snikken volgen. Stille, diepe snikken.
Pip wacht ze geduldig af.
Na een tijdje tilt Sam haar hoofd weer op van de schouder van Pip. Ze wil haar tranen wegvegen, maar Pip pakt haar hand vast.
“Dat hoeft niet. Die mogen er ook zijn. En daar hebben we zakdoekjes voor, weet je?”
Pip haalt een pakje tissues uit haar broekzak en geeft Sam er twee. Ze glimlacht ongemakkelijk, maar heeft geen idee hoe ze zichzelf nu een normale houding moet geven.
“Wil je me vertellen wat er gebeurd is?”
“Ik heb in mijn broek geplast.”
Sam flapt de woorden er zo uit. Het heeft niets met de vraag van Pip te maken, maar is het eerste dat Sam kan bedenken om de aandacht naar een ander onderwerp te verleggen. Tijdens het huilen kon ze haar blaas gewoon niet meer bedwingen.
“Ach, Sam, dat geeft toch niets? Daar zijn luiers voor.”
Pip schiet instinctief in de oppasstand. Ze knielt naast Sam neer en maakt haar tuinbroek helemaal los. Die zakt met een kleine plof meteen naar tot op Sam haar enkels. Voorzichtig bekijkt Pip de voorkant van de natte luier en legt dan een hand op de achterkant. Sam ademt op dat moment scherp in. Ze voelt zich redelijk overvallen. Pip laat haar hand even rusten.
“Sorry”, zucht ze. “Ik had even moeten vragen. Het is een automatisme..”
“Het is oké”, reageert Sam zachtjes, terwijl ze haar blik probeert te begraven in haar zakdoekje.
Nee, Sam is niet van de aanrakingen. Maar als het dan toch moet, dan voelt Pip veilig genoeg.
“Geen noodsituatie”, concludeert Pip. “Als je wil, dan kunnen we verwisselen. Maar ik denk niet dat het binnen twee minuten hoeft.”
Pip wrijft zachtjes, bijna lieflijk, een laatste keer over de luier en helpt de tuinbroek van Sam daarna weer omhoog. Voorzichtig zorgt ze ervoor dat die weer keurig wordt vastgemaakt zoals het eerder op de dag zat. Dan staat ze op. Zorgzaam wrijft ze een paar – uit de haar vlecht ontsnapte – haren achter Sam haar oren.
“Je hoeft het niet te vertellen. Echt niet. Maar het is wel tijd om iets te drinken, oké?”
Sam knikt en laat zich door Pip naar de woonkamer leiden. Ze gaat op de leuning van de bank zitten. Juultje ligt daar nog te slapen en Sam wil haar niet wakker maken. Pip loopt door naar de keuken en haalt iets uit de ijskast. Voorzichtig stapt ze terug richting Sam.
“Oké, niet boos worden als je dit niet wil”, begint Pip voorzichtig. “Maar ik dacht dat je dit misschien wel zou willen proberen. Het is ijskoffie.”
Sam kijkt naar het flesje in Pip haar hand. Het is er één van Juultje, maar nu gevuld met iets dat voor Juultje absoluut niet geschikt is. Cafeïne in gekoelde, mokkakleurige vorm. Sam weet niet goed wat ze er precies van moet denken.
“Speciaal voor jou gemaakt. Geheim recept.”
Alsof de verleiding nog niet groot genoeg was. Sam verzandt in haar oude valkuil en weegt het lijstje met voors en tegens in haar hoofd af. Pip lijkt de twijfel te kunnen zien.
“Zullen we het samen proberen?”
Pip steekt haar hand uit. Sam besluit om toe te geven. Pip leidt Sam naar de grote, comfortabele stoel bij de televisie. Ze gaat zitten en nodigt Sam uit om op haar schoot plaats te nemen. Sam volgt en gaat met enig ongemak zitten. Voorzichtig draait Pip Sam zo, dat ze voorover kan gaan liggen tegen Pip haar borst. Het is een soort ongelijke knuffel, waarbij Sam haar hoofd wegdraait van Juultje. Ze kijkt liever naar buiten.
Geduldig tilt Pip het flesje op en brengt ze de speen richting de mond van Sam. Ze wacht even af tot Sam zelf de beslissing neemt om haar mond te openen en helpt haar dan te drinken. Sam sluit haar ogen en begint langzaam te sabbelen. Natuurlijk zijn de slokjes relatief klein, maar ze smaken goddelijk. Bij elke nieuwe druppel lijkt het alsof er steeds meer rust over Sam valt. Ze geniet. Voor het eerst in tijden.
Pip wrijft zachtjes over Sam haar rug. Ook zij merkt dat Sam steeds meer ontspannen lijkt te raken en dat helpt ook om haar eigen ongemak te verminderen. Hoewel ze het zelf heeft voorgesteld, merkt Pip dat ze zelf ook nog wat moet wennen aan deze situatie. Maar ze weet zeker dat ze er niet voor weg wil lopen.
“Is het wel lekker?”
Sam glimlacht stilletjes.
“Volgens mij is dat een goed teken.”
Sam heeft geen flauw idee hoe lang het allemaal precies duurt, maar ze drinkt door tot het laatste druppeltje uit de fles is verdwenen. Al was het maar uit principe.
“Op”, fluistert ze zachtjes.
“Ja, alles op. Wat goed van jou!”
Pip klinkt nog oprecht trots ook. Als Sam weer rechtop gaat zitten, kan ze aan de blik van Pip zien dat die trots niet gespeeld is. Of dat nou is op Sam, of op haar geheime recept voor ijskoffie.. of allebei.. dat is een andere vraag.
“Je bent moe, hè?”
Sam knikt. Ze kan het niet helpen. Deze dag is veel geweest. Te veel.
“Waarom ga je niet even op bed liggen? We kunnen je wakker maken voor het avondeten?”
Sam klimt voorzichtig van Pip haar schoot af en schudt haar hoofd.
“Laat me maar gewoon liggen. Ik eet wel zodra ik wakker ben.”
“Oké. Wil je nog.. een droge luier?”
Pip kiest haar woorden zorgvuldig.
“Dat heeft geen haast. Misschien doe ik het dadelijk zelf. Of als ik wakker ben.”
Als Sam héél eerlijk is, is ze er nu gewoon te moe voor. De luier kan nog wel even. En deze wil ze niet te snel afdoen. Zodra dat gebeurt, is het net alsof het fijne moment met Pip helemaal voorbij is. Zolang ze de luier nog draagt, kan ze tenminste nog een béétje blijven voelen.
“Dat is prima. Ik had wel een ander idee.”
Even later maken Sam en Pip samen wat ruimte in Sam haar kledingkast. Onderin komt een speciaal plekje, waar één van de pakken luiers wordt neergezet waar Sam eerder over is gestruikeld. Ze maken een tweede pak open en maken van de losse luiers twee stapeltjes die naast elkaar in een lade komen. Pip kiest een pyjama uit voor Sam en legt die samen met een luier voor haar klaar.
Het voelt goed, merkt Sam. Erg goed. Bijna verdacht goed. Het is alsof ze dankzij Pip haar gevoelens nu letterlijk een plekje kan geven. De rust lijkt te blijven. Dat is een nieuw gevoel.
“Slaap lekker”, glimlacht Pip.
Zodra de deur gesloten is, laat Sam zich op haar bed zakken. Het lukt nog net om haar schoenen uit te trappen en de tuinbroek los te maken. Die vindt, samen met haar sokken, nog net de weg naar de vloer. Sam draait zich op haar zij en slaat het dekbed over zich heen. No way dat ze die luier nu al verwisselt. Ze ziet het straks wel.
Sam slaapt uren. Zoals beloofd maakt niemand haar wakker, ook niet voor het avondeten. Sam krijgt niets mee. De schemering en het vallen van de avond gaan aan haar voorbij. Zelfs als Noa die avond – net zoals vroeger – stiekem via haar raam naar binnen klimt, merkt Sam niets op.