Oei, dat wordt snel meer posten dan SnakebiteGoed om te horen dat iemand dit al niet zag aankomen. Dan zullen de echte twists goed zijn.
ALS die er al zijn, natuurlijk.
Verhaal Klaar Ontspoord
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
De eerste 2 hoofdstukken
Wat herkenbaar hoe jeugd soms nu kan wezen en erg goed omschreven gewoon top
Dan het 3de hoofdstuk
Je laat weer heel veel ruimte vrij om zelf verder te fantaseren
Zoals je bij al je verhalen erg goed doet
Weer een begin van een mooi boek
Proficiat
Gr LL
Wat herkenbaar hoe jeugd soms nu kan wezen en erg goed omschreven gewoon top
Dan het 3de hoofdstuk
Je laat weer heel veel ruimte vrij om zelf verder te fantaseren
Zoals je bij al je verhalen erg goed doet
Weer een begin van een mooi boek
Proficiat
Gr LL
Snakebite
Superlid
Nah, gewoon om de dag tot het eind van de maand. Kan ik iedereen meteen doorlinken naar "Sofie".Oei, dat wordt snel meer posten dan Snakebite
Thanks!Mooi verhaal weer, maar ook niet anders verwacht
Was het maar alleen de jeugd..
En deze keer is er een goede reden waarom ik niet overal al te veel details kan beschrijven..
jongen1995
Beginneling
Weer een mooi verhaal
Snakebite
Superlid
Hoofdstuk 04: Achterstand
“Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.”
Froukje staart voor zich uit. Waarschijnlijk probeert ze oogcontact te vermijden. Begrijpelijk. Gisteren was een situatie die zo ongemakkelijk voor ons allebei was, dat er waarschijnlijk een nieuw woord voor uitgevonden moet worden.
Wat is het toppunt van ongemak? Trump! Dat is het. Gisteravond was volledig trump.
“Kun je.. jezelf nog herinneren wat er allemaal is gebeurd nadat ik je hier gevonden heb?”
Ze knikt, maar zwijgt.
“Is er iets dat je me kwalijk neemt? Ik heb mijn best gedaan, maar ik kan niet bepaald zeggen dat ik de handleiding voor dat soort situaties heb gelezen.”
Froukje draait zich naar me toe.
“Wat zou ik u kwalijk moeten nemen? Ik ben u juist heel dankbaar.”
Dat is alvast één opluchting.
“Kun je me vertellen waarom je hierheen bent gekomen? Je hebt toch een kamer hier vlakbij, is het niet?”
“Ik HAD een kamer..”, verzucht ze.
“Oké. Ik neem aan dat die kamer niet plotseling is geëvolueerd tot iets met pootjes en is weggelopen. Dus waarom ben je de kamer kwijtgeraakt? Moest je weg omdat je niet meer studeert?”
“Nee, ik sta nog ingeschreven bij de uni. Maar.. ik lag vier maanden achter met de huur. Het nieuwe baantje kwam niet op tijd om de huisbaas op andere gedachten te brengen.”
“Hij heeft je eruit gegooid?”
“Toen ik thuiskwam waren alle sloten vervangen. Ik kon niet eens bij mijn spullen. Hij zegt dat ik ze pas terugkrijg als ik alles betaald heb. Althans, wat hij dan nog niet verkocht heeft. Volgens een huisgenootje staat er al vanalles op Marktplaats.”
Mijn bloed kookt. Ik doceer Rechten en begrijp dus precies hoeveel wetten en regels die idioot hier breekt. Hoe laf moet je zijn om misbruik te maken van kwetsbare, jonge mensen?
“Zitten er veel spullen van waarde bij? Financieel of emotioneel?”
“Nee..”, geeft ze toe. “Ik had al niet zoveel meer. Alles dat ik kon missen heb ik de laatste tijd verkocht om de deurwaarders van mijn stoep te krijgen.”
“Dus er zijn schulden?”
“Achterstanden. Ik los het wel op, Meneer.”
“Hoe?”
Froukje haalt haar schouders op. Ik kan aanvoelen dat ze het zelf ook niet precies weet.
“Is er iemand die kan helpen? Ouders? Vrienden? Vrie..Partner?”
“Nee, niemand neemt nog op als ik bel. Ik heb het allemaal verpest.”
“Hoe dan?”
Ze zwijgt. Het is nog te moeilijk.
“Sorry. Vertel het maar zodra je er klaar voor bent.”
“Ik weet gewoon niet meer waar ik moet beginnen”, snikt ze. “Ik heb niets meer. Mijn tas en mijn kleren. Dat is alles.”
Tranen. Dolletjes..
“Luister”, zucht ik. “Er is maar één ding dat we in het leven niet op kunnen lossen, en dat is de dood. Dit is ontzettend rot voor je, maar niet onoverkomelijk. Ik snap dat je nu nog tegen de berg op kijkt en niet weet waar je moet beginnen, maar ik ken je goed genoeg om te weten dat je sneller op de top zult zijn dan je nu denkt.”
Ik probeer uit alle macht om mijzelf niet te committeren. Mijn leventje was niet bijzonder nuttig of sprankelend meer, maar voor mij was het prima. Waarom zou je alles overhoop gooien? Waarom zou je zoveel tijd en energie opgeven? Ze is oud genoeg. Sterk genoeg.
“Ik help je op weg, oké?”
Godver.. het schiet zo mijn keel uit. Ik ben veel te soft aan het worden.
“Ik moet het zelf doen.”
“Dat klopt. Maar je moet ook accepteren dat je nu niet in een positie bent om het alléén te doen. Je hebt de mazzel dat ik je kan helpen. Ik kan je niet dwingen om die hulp aan te nemen, maar besef wel dat het alléén nu niet gaat lukken. Geen schone kleren, geen geld, geen onderdak. Niet dat ik je nu meteen op straat ga zetten. Maar je hebt jezelf voor nu tevéél op de hals gehaald. Laat mij wat van die last verlichten..”
Froukje staat op en geeft me een knuffel. Ik laat het maar even gebeuren en klop ongemakkelijk een paar keer op haar schouder.
“Het is al goed, Froukje. Rustig maar.”
Maar Froukje laat me niet los. Irritanter nog, ze pakt me steviger vast en laat haar tranen de vrije loop. Ze laat zich op mijn schoot zakken en voor ik het weet wieg ik een schokkend hoopje verdriet heen en weer. De uitdrukking op mijn gezicht moet onbetaalbaar zijn..
“Ik wou dat ik een vader had als u”, snikt ze.
Volgens mij is dat het exacte moment dat mijn hart voor de tweede keer breekt. Zelfs Sarcasticus kan hier niet tegenop.
“Laten we niet overdrijven”, lach ik, nog steeds ongemakkelijk. “Zo oud ben ik trouwens ook weer niet. Gisteren moest ik me nog legitimeren bij de sigarettenbalie, weet je?”
“Ja, vast..”, snikt ze.
En bedankt..
“Kom, we moeten er eerst even voor zorgen dat je wat eet. Ik lust zelf intussen ook wel wat. Mijn lichaam heeft grote behoefte aan lasagne.”
“Dat is toch geen ontbijt”, lacht en snikt ze tegelijk tegen mijn schouder.
“Je bent duidelijk nog nooit in Italië geweest. Gelukkig heb ik als een soort wonder brood en beleg in huis. We kunnen zo niet blijven zitten. Ik moet straks nog naar het werk. Daarna gaan we samen een plan van aanpak maken, oké?”
Ik voel haar knikken en voorzichtig overeind komen. Ze geeft me een kus op mijn wang.
“Dankuwel, Meneer”, zegt ze, voordat ze haar tranen wegwrijft.
“Zeg maar Ben”, reageer ik. “We zijn de Meneer-fase wel voorbij.”
Als we even later in de keuken zitten te eten, denk ik na over hoe het nu verder moet. Eigenlijk is het niet slim om mijzelf in deze situatie te betrekken, maar blijkbaar is mijn geweten te sterk. In alle eerlijkheid moet ik toegeven dat het ook wel weer eens fijn is om niet alleen te eten.
“Je kunt gewoon pakken waar je zin in hebt”, moedig ik Froukje aan. Ze lijkt uit beleefdheid wel een beetje bang om genoeg te eten. “Ook straks.”
Froukje knikt braaf en begint aan een nieuwe boterham. Ik overweeg intussen hoe ik deze situatie zo snel mogelijk voor haar onder controle kan krijgen. Het voelt nu allemaal te ongrijpbaar. Ergens vrees ik ook dat – zodra ik naar mijn werk ben – Froukje haar spullen pakt en vertrekt. Ik ben er zeker van dat ik haar dan niet meer zou kunnen vinden.
“Ben?”, vraagt ze ineens. “Is het de bedoeling dat ik die luier omhoud? Ik wil niet klagen, maar ik weet ook niet wat je precies verwacht.”
Ik had er niet meer bij stilgestaan.
“Nee, je hoeft hem niet te blijven dragen. Het was een noodgreep. Je had gisteren twee ongelukjes. Ik oordeel niet, maar mijn bed is belangrijk voor me. Ik wist ook niet wat ik anders kon doen.”
“Het is oké, hoor. Hij zit ook niet vervelend. Ik wil alleen graag naar de wc als dat mag.”
“Je zit niet meer in mijn klas, Froukje. Als je naar de wc moet, dan kun je gewoon gaan. Toestemming is niet nodig. Zolang er maar geen ongelukjes zijn, oké?”
Froukje knikt en neemt een grote hap van haar boterham, die – gelukkig – veel te dik belegd is met hagelslag. Het regent al snel op haar bord. Ik zie het maar als een goed teken dat ze haar eetlust weer terugkrijgt.
“Ik zal hem wel aanhouden tot u terug bent van het werk. Dan kunt u gerust zijn.”
“Dat is je eigen keuze. Al moet ik je was nog in de droger stoppen. Dat duurt nog wel even en ik denk dat we het er allebei over eens kunnen zijn dat je tot die tijd beter in die luier kunt blijven dan dat je hier ondergoed leent.”
Ze moet lachen. Eindelijk.
“Draagt u boxers?”
“Dat ga ik jou nu eens niet aan je neus hangen.”
“Oh, dus die luiers zijn eigenlijk gewoon van u. Ik snap het al”, plaagt ze.
Ik rol met mijn ogen en geef maar geen reactie. Hoewel ik haar gezelschap verrassend genoeg kan waarderen, ben ik niet van plan om mijn hele leven bloot te geven.
“Beloof je me dat je hier blijft tot ik thuis ben?”
“Met alle respect, maar zo kan ik sowieso niet naar buiten.”
Fair enough. Mode is tenslotte niet mijn ding.
“Nog iets. Ik wil niet dat je aan die pillen komt, of alcohol drinkt. We kunnen het er straks over hebben, maar voor nu zou ik het heel fijn vinden als ik daar op kan vertrouwen.”
“Beloofd.”
Als ik een paar uur later thuiskom, is het stil. Iets dat ik normaal ontzettend kan waarderen, maar tegelijk brengt het een onprettig gevoel. Het voelt niet goed.
Ik roep Froukje, maar krijg geen reactie. Zuchtend maak ik een rondje door het huis. In de keuken word ik verrast door een lasagne, die op het aanrecht klaarstaat. Hij hoeft alleen nog maar even in de oven. Geen prei, maar vooruit.. Misschien is zo’n onverwachte logée toch zo irritant nog niet..
Even later stap ik de slaapkamer binnen. Froukje ligt op bed. Ze slaapt op haar zij, met haar rug naar me toe. Laten we maar zeggen dat het overduidelijk is dat ze haar luier inderdaad om heeft gehouden. Ik weet niet of ik het een raar of schattig beeld moet vinden.
Maar als ik het nachtkastje zie, dan voel ik een golf aan teleurstelling over me heen spoelen. De fles wodka. Leeg. Het zakje pillen. Leeg. Tot zo ver het vertrouwen.
SilentWitness
Gewaardeerd Lid
In dit hoofdstuk staat "ik word te soft aan het worden". Dat lijkt me niet kloppen. Verwijder dit bericht maar als je het hebt aangepast
Snakebite
Superlid
Nah, iedereen mag weten dat ik regelmatig te lui ben om oudere hoofdstukken nog eens te checken.In dit hoofdstuk staat "ik word te soft aan het worden". Dat lijkt me niet kloppen. Verwijder dit bericht maar als je het hebt aangepast
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Mooi hoofdstuk met een best heftig einde.
Hopen, maar dat het goed afloopt, en geen coma of erger.
Hopen, maar dat het goed afloopt, en geen coma of erger.
Snakebite
Superlid
Geen zorgen! Ik heb maar tien hoofdstukken, dus er is geen ruimte om een hoofdpersonage een tijdje in coma te hebben.
Snakebite
Superlid
Voor alles moet een eerste keer zijn!
(Al heb ik ook nog vijf Zeer Korte Verhalen geschreven, te vinden in het ZKV-topic in de 16+-sectie. Die zijn allemaal ongeveer 1 A4'tje.
)Het leuke aan dit verhaal is dat het een duidelijk einde heeft en je jezelf daarna nog steeds zult afvragen: Ho, wat nu?
Snakebite
Superlid
Hoofdstuk 05: Belofte
“Sorry, ik geloof dat ik erg lang geslapen heb.”
“Dat geloof ik ook.”
Het is inmiddels een paar uur nadat ik Froukje in bed heb gevonden. Ik ben op de bank gaan zitten, heb van de stress een half pakje sigaretten laten verdwijnen en geprobeerd mijzelf af te leiden met de laatste roddels die me niet interesseren over mensen die me niet interesseren. Serieus, hoe bestaat RTL Boulevard nog altijd?
Froukje kijkt me verontschuldigend aan. Ik zie dat ze de luier opgevouwen in haar hand houdt. Het is in elk geval één belofte die ze gehouden heeft.
“Kon je er nou echt niet een paar uur vanaf blijven?”, vraag ik.
Ik zorg ervoor dat mijn toon duidelijk maakt dat ik zowel boos als teleurgesteld ben. Ik zie de lege fles en het lege zakje nog steeds voor me. De schrik, waarna ik meteen haar ademhaling heb gecontroleerd, voel ik nog steeds.
“Die kan ik de prullenbak in de bijkeuken. Als ik jou was, zou ik de fles en het zakje er meteen bij doen. Dat spaart je weer wat moeite.”
Het kwartje valt.
“U.. denkt dus dat ik het allemaal opgemaakt hebt?”
“Laat ik het zo zeggen: ik denk níét dat de wodka en de pillen samen naar Zuid-Spanje zijn vertrokken om daar een zelfvoorzienende commune te beginnen.”
“Maar, dat heb ik niet.. ik..”
“Wie is de president van de V.S.?”
“Ehm.. Clinton?”
Close enough..
“Het is niet zo. Echt niet! Ik heb alles door de wc gespoeld!”
De twijfel slaat toe. Froukje komt naast me op de bank zitten.
“Echt! U moet me geloven.. het was te moeilijk, oké? Ik bleef maar aan die pillen denken en twijfelen en in de verleiding.. Het ging niet meer!”
Ze legt de luier aan de kant.
“Alsjeblieft, Ben.. gooi me er niet uit..”
Froukje komt erg dichtbij en het is duidelijk dat er geen alcohol te ruiken valt. Bij zulke slechte adem is dat wel het bewijs dat ze daadwerkelijk niet gedronken heeft. En een goede reminder om zo snel mogelijk een tandenborstel voor haar te regelen.
“Ik doe alles. Echt..”
Haar hand maakt een ongewenste uitstap naar mijn bovenbeen. Instinctief schiet ik van de bank af.
“Ik wil niet dat je me.. zó aanraakt, oké? Of dat je dat alleen al zelf wil. Dat is niet waar ik op uit ben en ik mag hopen dat je dat weet!”
Froukje kijkt nog schuldiger dan voorheen. Ze laat haar blik richting de vloer glijden.
“Ik geloof je. Het is prima. Ik heb te snel geoordeeld. Sorry.”
“Echt?”
“Echt.”
Ik laat even een pauze vallen, zodat ik mijn gedachten weer op een rijtje kan zetten.
“Het is goed van je dat je alles hebt doorgespoeld. Ik kan begrijpen dat de verleiding te groot was en het is knap van je dat je het op de enige juiste manier hebt opgelost.”
Froukje kijkt me opnieuw aan. Ik kan een mix van opluchting en trots in haar ogen zien. Vooral dat laatste is een goed teken. Dat is alweer even geleden.
“Ik zal het gaan opruimen en dan zet ik de lasagne in de oven. Hopelijk vindt u het niet erg dat ik hem alvast heb gemaakt?”
“Erg? Zeker niet. Het was best fijn thuiskomen, moet ik toegeven. Maar weet dat je niets verplicht bent. Je bent me niets verschuldigd omdat je hier logeert. Afgesproken?”
Ze glimlacht en staat op.
“Afgesproken!”
Terwijl Froukje terug naar de slaapkamer gaat om de spullen te pakken, haal ik opgelucht adem. Hoe langer dit duurt, hoe duidelijker het wordt dat ik mijzelf erg veel op de hals heb gehaald. Ik kijk naar het halflege pakje sigaretten en besef dat ik weinig te zeuren heb over verslavingen.
Well, in for a penny..
Ik plof weer op de bank neer en sta mijzelf een nieuw shot nicotine toe. Terwijl ik uitblaas, zie ik de luier nog steeds op de bank liggen. Wacht even, is dat ding nu nat? Ik kijk om me heen en voel er snel aan. Ja, onmiskenbaar. Niet een beetje ook.
Ik hoor Froukje terugkomen en draai mijzelf snel richting de televisie. Zoals verwacht vist ze de luier zo snel als ze kan van de bank, ongetwijfeld opgelucht in de waan dat ik niets gemerkt heb. Ik besluit dan ook maar niets te zeggen. Het zou het hemelse vooruitzicht van lasagne alleen maar kunnen uitstellen.
Prioriteiten..
Een uurtje later is de lasagne verworden tot een prettige herinnering. Ik kan er wel aan wennen om niet zelf te hoeven koken. Of de afwas te doen. Ik heb wel eens slechtere avonden gehad.
Zodra het nieuws is afgelopen, breng ik het gesprek terug naar Froukje en de uitdagingen die nu voor haar liggen. We spreken af dat ze een lijstje maakt van verzorgingsspullen die ze nodig heeft, zodat ik die nog even snel kan gaan halen. Ik heb de tandenborstel maar bovenaan laten zetten. Geen flauw idee wat vrouwen verder allemaal nodig hebben, dus ik laat de rest aan haar over.
Daarnaast spreken we af om morgen naar het centrum te gaan, zodat we ervoor kunnen zorgen dat ze in elk geval genoeg kleding heeft om niet meer elke dag haar ene onderbroek te hoeven wassen. We moeten ergens beginnen met de wederopbouw.
Ik merk duidelijk aan Froukje dat ze er moeite mee heeft om de hulp te accepteren, maar ik zet door. Ze kan niet steeds in dezelfde kleren blijven lopen of naar haar werk gaan. Al zijn het maar twee diensten per week; die zijn nu héél belangrijk.
“Ik zal morgenmiddag ook mijn kantoor leegmaken, zodat we daar een extra bed voor je neer kunnen zetten. Dan heb je een eigen ruimte met wat privacy.”
“Dat is echt veel te veel moeite..”
“Je doet jezelf tekort. En ik wil zelf ook zo snel mogelijk terug naar mijn eigen bed.”
“En die andere slaapkamer dan? Is dat niet makkelijker? Ik weet dat die op slot zit, maar toch..”
“Sorry, dat is geen optie.”
Niet alles hoeft besproken te worden. Over sommige zaken wil ik niet praten. Ik besluit om het ook nog maar even niet te hebben over de instanties en dergelijke waar we contact mee op zullen moeten nemen. Het is allemaal veel voor Froukje, die duidelijk nog altijd niet helemaal oké is. Dat kan op een later moment ook. Elke stap is er één. Het is niet alsof ze haar nu nog iets af kunnen pakken.
Even later loop ik opnieuw door de supermarkt, vlak voor sluitingstijd. Het lijstje van Froukje is mijn leidraad, terwijl ik als een verloren ziel ronddwaal tussen de schappen met verzorgingsproducten. Specifieke shampoo, bodywash, huidverzorging. Ik geloof dat ik op YouTube zou moeten opzoeken hoe iemand al deze zooi hoort te gebruiken. Maar beloofd is beloofd. Ze moet weer voor zichzelf gaan zorgen en dit is het beste startpunt.
Terwijl ik de producten in mijn karretje stop, valt mijn oog opnieuw op de luierbroekjes die ik gisteren zag staan. Ik denk terug aan de natte luier en twijfel even. Zou dit iets kunnen zijn? Misschien..
Mijn gedachten worden ruw onderbroken door de kassière die omroept dat het de winkel over een paar minuten gaat sluiten. Ik besluit het pak maar in de winkelwagen te leggen, aangezien ik nog een aantal dingen van het lijstje af te werken heb.
Als ik even later bij de zelfscankassa kom, staat het meisje van de sigarettenbalie me al op te wachten met een blik die duidelijk maakt dat ik nog altijd niet haar favoriete klant ben. Zonde. Ik doe nochtans al haar werk voor niks. Snel scan ik alle boodschappen en mik ik het maar willekeurig in de boodschappentas. Als ik op het schermpje tik, zie ik dat ik de uitverkorene ben. Steekproef. Prettig..
De kassière komt naar me toe en keurt me geen blik waardig. Ze rommelt door de tas en scant wat producten. Ineens kijkt ze op, met een cynische glimlach.
“Inlegkruisjes?”
Ik wijs naar de luierbroekjes in de tas.
“Voor jou. Cadeautje. Helaas had ik geen tijd om ze in te pakken..”
Gloeiend van ergernis scant ze de laatste producten en loopt ze zonder omkijken weg. Gedurende een hele seconde betreur ik het feit dat we nooit beste vrienden zullen worden, waarna ik afreken.
Zodra ik thuis ben, hoor ik Froukje op de badkamer rommelen. Voor de zekerheid blijf ik buiten de deur staan en steek ik de tas met de spulletjes naar binnen.
“U hoeft niet zo preuts te doen, hoor. Er is niets dat u nog niet gezien heeft.”
“Vertel mij wat.”
Ik kijk voorzichtig om het hoekje en zie dat ze zich gelukkig alweer aangekleed heeft. De douche kon blijkbaar niet wachten op de nieuwe shampoo. Maakt ook niet uit. Ik zie haar tevreden door de spulletjes rommelen en ben blij om te zien dat het blijkbaar allemaal klopt. Maar er valt me ook iets anders op.
“Heb je een nieuwe luier omgedaan?”, vraag ik verbaasd.
“Ja, ik zag dat ze in de kast lagen en ik wilde graag laten zien dat ik me aan de afspraken wil houden. Dus ik dacht..”, vertelt ze, terwijl ze de tandenborstel uit de verpakking scheurt. Al snel verdwijnt die in haar mond.
“Het is geen verplichting, als je het niet fijn vindt. Ik wil gewoon..”
“Geen ongelukjes”, zegt ze, verder ongeïnteresseerd. “Hij zit alleen een beetje raar. Kunt u even kijken?”
Ik moet zoveel moeite doen om haar woorden tussen het tandenpoetsen door te vertalen, dat ik veel te laat in de gaten heb dat ze haar broek wat laat zakken. Instinctief kijk ik weg, maar ze blijft wachten. Het geluid van de tandenborstel vult de ongemakkelijke stilte, tot ik besluit om maar toe te geven.
“Linksboven zit niet strak genoeg.”
“Oh, oké!”
Ze draait zich om, plakt de luier opnieuw vast en trekt de joggingbroek weer op. Dan spuugt ze in de wasbak.
“Heeft u trouwens iets te lezen voor me? Ik slaap altijd beter na een boek.”
Terwijl Froukje zich verder verzorgt, ga ik door een stapeltje boeken in mijn kantoor. Vrijwel alles gaat over ondernemen, recht of economische verschijnselen. Niet echt aantrekkelijk, ook al helpt het wel meer van mijn studenten om in slaap te vallen. Maar ik heb natuurlijk altijd dat ene boek nog in de tas van gisteren zitten.
Als ik de slaapkamer binnenkom, ligt Froukje al in bed. Ze lijkt vrolijker, opgeluchter en veel minder gestrest. Het is goed om te zien.
“Harry Potter, tweede deel. Ik weet dat het een kinderboek is, maar iemand heeft me eens gezegd dat het voor alle leeftijden leuk blijft. Al kan het ook gewoon zijn dat ik uitstekend voorlees.”
“Oh my God, leest u voor? Dat zou zo fijn zijn! Alstublieft!”
Ik zucht. Aan de ene kant zou ik nu het liefst iets voor mijzelf gaan doen, maar ik kan niet ontkennen dat het stiekem wel een leuke kans is om mijn cast aan unieke stemmetjes te laten horen.
“Fine. Maar wel maar één hoofdstuk. Ik moet nog vanalles doen.”
Ik ga naast haar liggen en lees voor. Froukje sluit haar ogen en droomt weg. Er waren twee hoofdstukken voor nodig, maar die breng ik ooit nog wel eens in rekening.
SilentWitness
Gewaardeerd Lid
"Linksboven zit niet straks genoeg".
Ik zou willen zeggen "derde keer is trakteren", maar als collega weet ik dat je op een gegeven moment blind bent voor je eigen schrijffouten xD
Inhoudelijk: ik ben gek op jouw schrijfstijl. De specifieke bewoordingen (zoals die commune in Spanje), het sarcasme dat nergens overdadig is, de gedachten die de hoofdfiguur "bij wijze van netheid" maar slechts met zijn binnenhoofdstem uitspreekt... Zalig. Waren er maar meer schrijvers die verhalen van deze kwaliteit afleverden.
Wel één puntje van kritiek: pas op dat je hoofdpersonen van je verschillende verhalen niet teveel op elkaar gaan lijken. Als elk verhaal een kettingrokende Sarcasticus bevat die schijt heeft aan 98% van wat er om hem of haar heen gebeurt, dan zou daar op een gegeven moment het spannende vanaf kunnen zijn. Misschien is het een idee om volgende personages andere eigenaardigheden te geven?
Ik zou willen zeggen "derde keer is trakteren", maar als collega weet ik dat je op een gegeven moment blind bent voor je eigen schrijffouten xD
Inhoudelijk: ik ben gek op jouw schrijfstijl. De specifieke bewoordingen (zoals die commune in Spanje), het sarcasme dat nergens overdadig is, de gedachten die de hoofdfiguur "bij wijze van netheid" maar slechts met zijn binnenhoofdstem uitspreekt... Zalig. Waren er maar meer schrijvers die verhalen van deze kwaliteit afleverden.
Wel één puntje van kritiek: pas op dat je hoofdpersonen van je verschillende verhalen niet teveel op elkaar gaan lijken. Als elk verhaal een kettingrokende Sarcasticus bevat die schijt heeft aan 98% van wat er om hem of haar heen gebeurt, dan zou daar op een gegeven moment het spannende vanaf kunnen zijn. Misschien is het een idee om volgende personages andere eigenaardigheden te geven?
Snakebite
Superlid
Haha, thanks! Dat is ook precies waarom ik het niet meer kan opbrengen om te blijven proeflezen. Ik kan er alle tijd in steken die ik wil, en nog zal ik iets missen. Zolang het maar bij dit soort dingetjes blijft, kan ik het beter achteraf bijwerken. Des te meer tijd is er om daadwerkelijk te schrijven.
Oh, geloof me.. toen ik het concept voor dit verhaal had uitgewerkt en tot de conclusie kwam dat ik Sarcasticus II als hoofdpersonage nodig zou hebben.. was ik ook niet echt tevreden. Het is ook de reden waarom ik ervoor heb gekozen het verhaal in 10 hoofdstukken te vertellen, zodat ik ook zelf niet zou gaan voelen als een kunstje dat ik al eens heb gedaan.
Ik had echter niet echt een keuze. Dit is hoe Ben moest worden om het verhaal te kunnen laten werken. Op het oog lijkt dit verhaal heel straightforward, maar er zitten behoorlijk wat laagjes in. Er zit heel veel werk in verborgen hints en stiekeme opbouw, dus ik ben wel redelijk opgelucht dat de geheimen van Ben en Froukje nog niet geraden zijn in de comments.
Daarnaast hou ik wel van een goede twist op zijn tijd (understatement) en ook daarvoor had ik "deze Ben" nodig. Laten we het maar in de categorie Wait for it... zetten.
Dankjewel voor de feedback! Wordt altijd enorm gewaardeerd! Hopelijk ben je na hoofdstuk 10 (en de epiloog, want, tja, ik krijg het nooit precies volgens plan af
) nog steeds een tevreden lezer! SilentWitness
Gewaardeerd Lid
Ik heb wel mijn vermoedens, maar ik houd ze liever voor mij. Anderen zouden het als spoilers kunnen zien xD
En ja, Rick uit "Peetoom" is wel de originele Sarcasticus. Door dat verhaal heb ik een voorliefde voor jouw schrijfstijl ontwikkeld...
En ja, Rick uit "Peetoom" is wel de originele Sarcasticus. Door dat verhaal heb ik een voorliefde voor jouw schrijfstijl ontwikkeld...
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Froukje laat zich duidelijk van haar beste kant zien.
Wil duidelijk van haar problemen af, en verleidingen de baas worden.
Hoop dat Ben haar blijft helpen, en wie weet meer......
Bovendien nieuwsgierig naar het geheim van Ben ..
Wil duidelijk van haar problemen af, en verleidingen de baas worden.
Hoop dat Ben haar blijft helpen, en wie weet meer......
Bovendien nieuwsgierig naar het geheim van Ben ..
Snakebite
Superlid
Haha, goed punt! We zijn tenslotte al op de helft, dus het is snel genoeg tijd voor de nabeschouwing. xD
Oei! Bij deze mijn welgemeende excuses voor enige schade ik
"The road to hell is paved with good intentions.."
Tja, wie helpt wie?
Snakebite
Superlid
Hoofdstuk 06: Heling
Als ik de volgende ochtend wakker word, ontdek ik dat ik opnieuw naast Froukje in slaap ben gevallen. Het boek ligt nog naast me en is gelukkig niet gekreukt of beschadigd geraakt tijdens mijn nachtelijk gewoel.
Froukje ligt tegen me aan. Tegen mijn arm, om precies te zijn. Ik voel het ongemak opnieuw en vind haar nabijheid maar niks. Ze doet natuurlijk niets verkeerd. Het is eigenlijk best aandoenlijk. Maar dit is voor mij toch echt te dichtbij.
Voorzichtig beweeg ik mijn arm onder Froukje vandaan. Ik schrik als ze plotseling beweegt, maar gelukkig draait ze zich alleen maar een stukje om. Ideaal. Ik sta zo stil als ik kan op en kijk voor alle zekerheid nog even naar Froukje. Ze heeft niets gemerkt. Mooi.
Wie kan zo’n lief persoon nou kwaad doen? Hoe ziek moet je dan zijn?
Even later zit ik in mijn kantoor. Op mijn laptop werk ik verschillende juridische papieren uit, in gezelschap van een grote pot koffie. In mijn studietijd was ik een stuk ambitieuzer dan tegenwoordig, maar gelukkig heb ik altijd mijn punten bijgehouden om in het register te kunnen blijven staan als advocaat, notaris en deurwaarder. Ik heb nooit iets gedaan met ieder van die kwalificaties, aangezien het onderwijs een veel geschiktere plek voor mij bleek te zijn.
Al zouden mijn studenten er wellicht anders over denken. Maar goed, ik zal ze leren..
Nu komen de kwalificaties allemaal erg goed uit, want het stelt me in staat om de brief aan de huisbaas van Froukje extra dreigend op te stellen. Ik kan niet alleen terecht bepaalde dingen van hem eisen, maar ook kosteloos de papieren aan hem betekenen en de zaak eventueel voor de rechter brengen. Hij is de enige die kans heeft om te verliezen.
Niet dat ik ervoor ga kunnen zorgen dat Froukje haar spullen en kamer terug gaat krijgen. In de praktijk zal er inmiddels al wel een nieuwe student worden uitgeknepen door die huisjesmelker. De spullen zullen amper te traceren zijn. In het beste geval kan ik hem een flinke zak geld afhandig maken, die Froukje zal helpen om een nieuwe start te maken.
Vervolgens schrijf ik de deurwaarder aan die verschillende zaken van Froukje in behandeling heeft, zodat we kunnen gaan onderhandelen. Tenslotte dien ik een aanvraag bij het BKR in om te ontdekken of er nog andere openstaande rekeningen zijn waar we mee aan de slag moeten.
Het is allemaal een hoop technisch werk, maar wel noodzakelijk. In de stilte van de ochtend kan gelukkig flink doorwerken. Het is pas acht uur als ik alle e-mails heb verzonden en de overige stukken uit heb geprint. Ik verbaas mijzelf met dat tempo en kom eigenlijk tot het punt waarop ik niet zo goed weet wat ik verder zou kunnen gaan doen.
Ik zou het kantoor alvast leeg kunnen halen, maar dan maak ik Froukje wakker. Op zich geen ramp; dan kan ze tenslotte helpen. Maar er is ook nog zoiets als gastvrijheid. Toch?
Mijn gedachten dwalen af naar de rode pilletjes die ik in haar tas vond. Erg avontuurlijk ben ik op dat vlak nooit geweest en ik heb dan ook geen flauw idee wat voor een drugs het precies waren. De enige reden dat ik ze als drug heb kunnen identificeren, is het feit dat ze in zo’n klein hersluitbaar zakje zaten.
Met de hulp van Professor Google kom ik er na een tijdje zoeken achter dat het zeer waarschijnlijk om MDMA gaat. Een mens leert elke dag iets bij, zullen we maar zeggen. Ik zoek – tevreden met deze identificatie – naar de afkickverschijnselen van MDMA.
“Ernstige somberheid, paranoia, uitputtingsgevoelens, gespannenheid, opgejaagdheid, gebrek aan eetlust en slapeloosheid die tot drie weken aan kunnen houden”, lees ik af.
Het zijn niet echt verschijnselen die ik kan verenigen met hoe ik Froukje deze dagen heb meegemaakt. Somberheid? Ja, maar dat is niet meer dan logisch, gezien haar andere problemen. Ik was zelf tenslotte al somber over het feit dat er geen prei in mijn lasagne zat.
Maar verder? Niets van dat alles komt echt terug in haar gedrag. Opmerkelijk. Natuurlijk kan het zo zijn dat Froukje het proces heel anders doormaakt dan de meeste andere mensen. Het is geen exacte wetenschap. Wellicht moet ik ook maar gewoon blij voor haar zijn dat het allemaal niet zo heftig hoeft.
Even later sta ik buiten met de buurvrouw te praten. Het was uiteraard niet mijn bedoeling, aangezien ik alleen buiten ben omdat ik er op de valreep aan dacht om de container aan de straat te zetten. Ook al is de buurvrouw inmiddels zo’n 270 jaar oud; je ontwijkt haar niet als ze een gesprekje wil voeren.
“Ben! Fijn dat ik je even zie!”
“Insgelijks”, lieg ik.
“Ik wilde je alleen even laten weten dat ik het huis heb verkocht. Een stuk sneller dan verwacht in deze markt, maar het is gelukt!”
“Ach! Dus u gaat definitief verhuizen?”
“Er is een plekje vrij in het bejaardenhuis in Noord. Ik vind het maar een vies woord, hoor. Bejaardenhuis. Getverderrie. Maar, ja, alleen is ook maar alleen, hè?”
Ik knik. Alleen is ook maar alleen. Een mens mag dromen.
“Ja, dus als het de komende weken een beetje druk is hier, dan weet je waarom.”
“Geen probleem! Weet u wat voor nieuwe buren ik kan verwachten?”
“Geen flauw idee, jongen. De makelaar heeft het huis zelf gekocht. Iets met een projectontwikkelaar, en zo. Mijn zoon heeft alles afgehandeld, dus ik weet er het fijne niet van. Maar ze zullen vast niet zo gezellig zijn als ik!”
Ze geeft me een krakend plaagstootje met haar elleboog, die nog net niet in stof uit elkaar valt.
“Vast niet”, reageer ik met een neppe glimlach.
Ik baal hier stevig van. Verandering is iets waar ik sowieso grote moeite mee heb, maar als ik dan ook nog niet weet wat ik precies moet verwachten? Vreselijk. Ik draag mijn buurvrouw misschien niet op handen, maar het is tenminste iemand van wie je geen last hebt. Wie weet zit ik straks opgescheept met zo’n ouderwets gezin dan twaalf kinderen bij elkaar gespaard heeft. Daar gaat mijn rust.
Ik groet de buurvrouw en werp een cynische blik naar boven, alsof ik het universum de hint over kan brengen dat het zo allemaal wel genoeg verandering is.
Het is dat Froukje één van de weinige mensen is waar ik oprecht in geloof. Anders zou ik zoveel onverwachte verandering nooit hebben geaccepteerd. Hoeveel lol ik er soms ook in lijk te hebben. Dat stemmetje in mijn hoofd blijft smeken om rust en de oude stabiliteit. Ik heb geen idee hoe lang ik die nog stil ga kunnen houden.
Een half uurtje later zitten Froukje en ik weer aan het ontbijt. Ik ben blij om te zien dat ze de schaamte intussen wel voorbij is en gewoon eet waar ze zin in heeft, en zoveel als ze wil. Het heeft weinig zin om de weg voor haar vrij te maken als ze niet genoeg energie heeft om te lopen.
“Zijn de spulletjes goed?”, vraag ik uiteindelijk.
“Ja, hoor! Het was allemaal precies wat er op het lijstje stond. Bedankt nog!”
Ik knik tevreden.
“Oh, ja! Die luierbroekjes? Wat wilt u dat ik daarmee doe?”
Verdraaid.. daar heb ik helemaal niet meer bij stilgestaan. Gisteravond heb ik haar gewoon de boodschappentas gegeven zonder over het geïmproviseerde deel van de inhoud na te denken. Ik kan mijzelf wel voor mijn hoofd slaan, want dit gesprek had minstens 17% minder ongemakkelijk gekund.
“Ja, daar zeg je iets”, reageer ik, terwijl ik mijn gedachten niet probeer te verraden. “Allereerst: je moet niets. Niets met de broekjes en ook niet met die andere luiers. Ik had alleen het idee dat de luiers de afgelopen nachten niet overbodig zijn geweest. En, wel, ik dacht dat deze misschien wat prettiger zouden zitten. Als je het niets vind, is het ook prima.”
“U heeft gezien dat de luier nat was, hè?”
“Ik ben er inderdaad vanuit gegaan dat het niet zo geleverd is.”
Froukje speelt een beetje met haar lepel en bakje yoghurt, waarschijnlijk om tijd te rekken.
“Ik vind het eigenlijk wel fijn om ze te dragen”, geeft ze uiteindelijk toe.
Ik doe een onvrijwillige spittake met de slok koffie die ik net had genomen, verlies de helft over mijn shirt, ervaar een kort moment van paniek, een lang moment van kortsluiting en doorloop in minder dan twee seconden de verschillende fasen van rouw.
Er komt een dag waarop ik me ga afvragen of ik mijn prioriteiten wel goed op een rijtje heb.
Vandaag is niet die dag.
“Dat is.. wel zo’n beetje het laatste dat ik had verwacht. Ik hield er stevig rekening mee.. dat je me gisterochtend iets aan zou willen doen vanwege die luier”, breng ik uit, terwijl ik mijn shirt probeer te redden van de bittere vlek.
Froukje giechelt en neemt een hap yoghurt.
“U bent schattig”, lacht ze.
“Schattig?! Ik bedoel, knap? Zeker. Aandoenlijk? Ongetwijfeld. Bescheiden? Je ziet mijn punt. Maar schattig?”
“Iedereen in onze klas vond u schattig. U heeft papa-energie. Nu misschien iets minder dan toen..”
Er is veel veranderd sindsdien. Maar dat mijn nauwkeurig vormgegeven schrikbewind blijkbaar wordt ervaren als ‘papa-energie’ is zo’n beetje het dieptepunt van mijn carrière als lokaaldictator.
“Dat is waarom ik naar u ben gekomen, weet u? Ik wist dat u me niet zou laten vallen. Dat deed u op school ook niet. U zag me.”
“Alleen op de momenten waarop mijn brilglazen niet beslagen waren met de stoom van mijn voortschrijdende frustraties door je klasgenoten.”
“Ik was inderdaad wel de beste”, grapt Froukje, terwijl ze de laatste restjes yoghurt van haar lepel aflikt. “In uw les dan. Bij u wilde ik mijn best doen.”
“Het blijft de beste manier om niet verbaal gefusilleerd te worden tijdens kantooruren”, brom ik, terwijl ik een nieuwe poging waag om mijn smaakpapillen te verrijken met mijn favoriete, bittere nectar.
“Nee, omdat ik voelde dat u trots op me was. U was altijd al een beetje een vaderfiguur voor me.”
Ik vraag me af hoe je een vaderfiguur kunt zijn door een paar jaar enkele uren per week te zeuren over huiswerk, iemands capaciteiten en orde in mijn nabije omgeving. Maar die vraag stellen, is hem beantwoorden.. Stilte is de beste alternatieve keuze.
“Ik heb mijn vader nooit gekend. De enige mannen in mijn leven vertelden me alleen maar wat ik moest doen, zodat zij hun zin kregen. U geeft me het gevoel dat ik dingen goed doe. Voor mijzelf. Snapt u?”
“Zo’n beetje”, geef ik toe. “Wat je volgens mij zegt, is dat je de luiers niet nodig hebt. Máár, dat je ze wil dragen, omdat het voelt alsof je dan braaf bent? En dat vult.. iets emotioneels?”
“U snapt ook alles.”
“Ik ben niet alleen maar schattig”, reageer ik, veel te stoer.
Ik vind het niet raar. Hoewel, ik vind het eigenlijk ontzettend raar. Maar ik vind het niet erg dat ze raar is. Normaal zijn is overrated. Als dit voor haar helend werkt, wie ben ik dan om hardop te oordelen?
“En je moeder?”
“Zij is gestorven toen ik drie was”, vertelt Froukje. “Ik heb daarna bij mijn tante gewoond.”
“Dat zal allemaal niet makkelijk zijn geweest..”
“Mijn tante werkte altijd. Ze was goed voor me, maar ik was altijd alleen. Zelfs op mijn verjaardagen. Klasgenootjes gingen altijd leuke dingen doen. Met zijn allen naar de Efteling. Naar McDonald’s. Zwemmen. Dat was wel moeilijk.”
Ik knik begripvol. Warempel eens gemeend. Alleen is tenslotte ook maar alleen.
“Geen Sprookjesbos voor Froukje”, glimlacht ze, terwijl ze tegen de tranen vecht.
“Het is nooit te laat, weet je? Wanneer is je verjaardag?”
“Vorige week maandag.”
“Dat haal ik natuurlijk niet meer. Maar.. wie weet..”
Ik had niet gewoon mijn mond kunnen houden? Het was een ideale situatie geweest: Froukje begint aan haar nieuwe leven en ik geef haar tickets naar de Efteling als afscheidscadeau. Pluspunten te over! Nee, nu ga ik er zelf aan moeten geloven. The road to hell is paved with good intentions..
Gelukkig kom ik de rest van het ontbijt door zonder mijzelf te verplichten tot andere zaken waar ik niet voor in de wieg ben gelegd. Al begint die lijn steeds meer te verschuiven. We kleden ons uiteindelijk om, zodat we naar het centrum kunnen gaan. Shoppen. Ook al zoiets.
Vlak voor we vertrokken, liet Froukje een randje van haar luierbroekje zien. Ik knik en steek ietwat ongemakkelijk mijn duim op. Ze glimlacht. Daar gaat het om.
Volgens mij heb ik de hele heenweg met lood in mijn schoenen gereden. Het zou verklaren waarom we er sneller zijn aangekomen dan de TomTom had aangegeven..
Ik parkeer de auto bij het Centraal Station en probeer de vele twijfelachtige figuren die daar rondhangen maar te negeren. Er is tenslotte bewaking. In het ergste geval wordt hij gestolen, maar zijn we toch al bij het treinstation. Planning is alles.
“Wajoow, gast! Kijk, daar is die sletje!”
Ik kijk op. Eén van de twijfelachtige figuren spreekt zowaar Nederlands. Hoewel.. bijna, dan.
“Holy shit, bro. Van die filmpjes, bro? Ja, dat is haar, bro!”
Ik rol met mijn ogen in de richting van Froukje. Hoeveel bro’s kan men tenslotte daadwerkelijk hebben? Maar Froukje krijgt het niet mee. Ze staart in de richting van de hangjongeren en trekt wit weg..
SilentWitness
Gewaardeerd Lid
Een docent rechten, die vindt dat "normaal" overgewaardeerd is, niet zo'n fan is van "andere mensen" (met name degenen die op small talk uit zijn) én moeilijk kan omgaan met veranderingen... heel misschien zit Ben ergens op het autismespectrum