Nog niet klaar Sofie
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Ergens vermoedde ik al dat Dimi op zekere hoogte zou overlijden gezien zijn kritieke toestand vanaf het einde van serie 1... is de spreekwoordelijke munt toch met mijn gegokte kant naar boven gevallen. *knikt bescheiden*
Ik vraag me nu dus af of Sofie (of somehow Renée) dit uiteindelijk aan Fleur gaat vertellen, die dit natuurlijk absoluut niet leuk gaat vinden.
Ik vraag me nu dus af of Sofie (of somehow Renée) dit uiteindelijk aan Fleur gaat vertellen, die dit natuurlijk absoluut niet leuk gaat vinden.
Snakebite
Superlid
Als er op dit moment iemand een hekel aan Sofie heeft, dan is zij het wel. Voor zover we weten.
Tja, dit is weer zo'n typisch voorbeeld waarbij een antwoord alleen maar meer vragen oproept. De timing van het overlijden is op zijn minst verdacht. Wat was de uiteindelijke oorzaak? Of.. wie? En in dat geval.. waarom? En wat nu?
We kunnen in elk geval stellen dat Fleur - als ze het niet al weet - er snel genoeg achter zal komen.
Snakebite
Superlid
Gelukkig voor haar is het over precies vier weken alweer voorbij.
Voor dit jaar, in ieder geval..
Maar dat kunnen wel vier hele lange weken worden heb ik zo het idee....super irritant voor Sofie om weer naar de pijpen te moeten dansen van een geheimzinnige stalker...hadden we dan toch altijd de verkeerde dader te pakken? Of is iemand aan de haal gegaan met het eerdere werk van Dimi? En welke straf is passend? Luiers draagt Sofie al voor de lol...of gaat het een stapje verder dit keer? Spannend, spannend....Gelukkig voor haar is het over precies vier weken alweer voorbij.
Voor dit jaar, in ieder geval..
Snakebite
Superlid
Hoofdstuk 17: Ketens
“Hé, gaat het?”
Sofie zit op een bankje voor het ziekenhuis van Maastricht. Inmiddels is het buiten donker geworden en behoorlijk fris. Kouder dan normaal voor deze tijd van het jaar. Hetzelfde geldt voor Sofie. Haar leven was een dag geleden zo warm en licht, terwijl het nu koel en donker aanvoelt. Datzelfde gevoel als ze een jaar geleden ook had.
Ergens heeft Sofie altijd geweten dat de confrontatie met Dimi er nog een keer van zou gaan komen. Dat het echt een afsluiting voor haar zou zijn. Een symbolisch moment waarna alle ellende voorgoed voorbij zou zijn. In zekere zin zou zijn dood dat hoe dan ook geweest zijn. Niet de afloop waar ze zelf op heeft gehoopt. Sofie gelooft in tweede kansen. Maar dat zijn dood nu juist de bevestiging zou zijn van het feit dat de ellende nog altijd ergens op haar wacht, is wel het laatste dat ze zag aankomen.
Sofie haar confrontatie met het lichaam van Dimi heeft maar kort geduurd. Renée heeft haar binnen een minuut door de verpleging laten verwijderen. Natuurlijk ging Sofie vrijwillig. Ze kreeg het allemaal maar amper mee. Pas toen ze weer buiten stond besefte ze wat ze zojuist allemaal gezien en ontdekt had. De vragen en antwoorden.
Het heeft nog een uur geduurd voordat ze Puck durfde te bellen. Sofie overwoog nog om naar huis te fietsen en zich van de domme te houden. Dan zou ze Puck haar avond tenminste niet verpesten. Maar de angst werd Sofie ineens teveel.
Dimi was de stalker niet..
Of hij heeft al die tijd een handlanger gehad, die het nu overgenomen heeft. Sofie is zich maar al te goed van beide opties. Bovendien kan ze niet ontkennen dat ze geen enkel idee heeft naar wie ze dan wel zou moeten kijken. In elke hoek kan het gevaar schuilen.
“Soof, zeg eens iets.. oh, je bent zo koud..”
Puck slaat bezorgd haar eigen jas om de schouders van Sofie.
Het allerergste scenario laat Sofie maar niet los. Wat als Dimi echt onschuldig was? De val, zijn coma, al het verdriet.. komen dan volledig door háár. Het is dan haar schuld dat hij dood is. Dat Fleur haar vriend kwijt is. Dat Renée haar broer heeft verloren. Ze heeft bloed aan haar handen..
En wat als..?
Sofie kan het niet van zich afschudden. Dimi die sterft, precies op het moment dat de stalker ‘opnieuw’ begint met die berichten? Dat kan toch geen toeval zijn? Moest Dimi het veld ruimen, zodat zij de dreigementen serieus zou nemen?
Gaat die echt over lijken?
Puck, Joy, Fleur, Renée.. wat als ze allemaal gevaar lopen?
“Alsjeblieft, Soof.. vertel me wat je denkt. Ik begin me echt zorgen te maken.”
“Het is mijn schuld”, reageert Sofie vastbesloten.
Puck schudt haar hoofd.
“Hoe kom je daar nu weer bij?”
“Het is mijn schuld dat Dimi hier lag.. en dat hij nu dood is. Zonder mij zou het nooit gebeurd zijn.”
Puck slaat haar arm om Sofie en wrijft zachtjes over haar rug.
“Wat er met Dimi is gebeurd, komt NIET door jou. Hoor je me? Dimi is zelf de enige die hier een verantwoordelijkheid in heeft. Als hij met zijn tengels van je af zou zijn gebleven, dan had het nooit zo hoeven lopen. Jij bent hier het slachtoffer, niet de dader. Waag het niet om jezelf nu een schuldgevoel aan te praten.”
“En Fleur dan? En Renée?”
Puck zucht en denkt na.
“Dit is voor ons allemaal moeilijk. Voor hen moet het absoluut verschrikkelijk zijn. Iemand verliezen waar je van houdt, is het zwaarste dat er bestaat. Vraag dat maar eens aan Spoor.”
“Spoor?”
“Lang verhaal. Misschien ook niet zo lang. Maar heel zwaar. Die man weet wat verlies is. Na al die jaren heeft hij dat nog niet los kunnen laten. Dus.. we moeten ons best gaan doen voor Fleur. En voor Renée. Ze helpen om niet in het verdriet te blijven hangen. Niet omdat we schuldig zijn, maar omdat we van ze houden. Wij kunnen dat, oké?”
Sofie knikt, maar Puck ziet dat elke overtuiging ontbreekt.
“Soof..”, begint Puck. “Ik heb je dit met opzet niet verteld. Dimi had een laatste wil. Wij wisten dat – als hij eenmaal een jaar in coma zou hebben gelegen – hij sowieso euthanasie had gewild. Het blijft enorm droevig, maar wij wisten dat dit er aan zat te komen. Ook Fleur. Ook Renée. Het is hard, maar je weet hoe Dimi zijn toestand was. Hij zou hoe dan ook gestorven zijn.”
Sofie veegt een traan van haar wang.
“Niets dat jij had kunnen doen zou het hebben veranderd. Fleur en Renée zijn Dimi kwijtgeraakt op de dag dat hij met die onzin is begonnen. Niet door jou. Vergeet dat niet. Laat jezelf nou niet verleiden door dat schuldgevoel, want dan eindig je als Spoor. Alleen wat knapper.”
Een kleine lach ontsnapt aan Sofie. Precies dat is waar Puck op hoopte.
“Al is Spoor ook niet lelijk. Hij kijkt als een boer met kiespijn, maar die ogen? Het is dat ik jou heel lief vind, maar anders moet ik toch eens bij de buurman op bezoek”, plaagt ze.
“Nou!”, reageert Sofie.
Spoor is een goede man. Dat weet ze nu althans, sinds ze hem beter heeft leren kennen. Maar om nou met hem vergeleken te worden..
“Zullen we naar huis gaan? Je kunt hier niet in die kou blijven zitten. Fleur is bij Renée. We kunnen hier niets doen.”
“Hoe is het met Fleur?”
“Niet zo goed. Maar je weet hoe Fleur is. Ze houdt zich sterk. Net als Renée.”
“Ik had hier nooit naartoe moeten komen”, zucht Sofie. “Ik heb alles alleen maar erger gemaakt.”
“Waarom ben je eigenlijk naar het ziekenhuis gekomen?”, vraagt Puck.
Sofie haalt haar schouders op. Ze kan zich er niet toe brengen om Puck de waarheid over de berichtjes te vertellen.
“Ik kreeg een voorgevoel”, liegt ze.
“Oh..”
“Sorry, ik had je meteen moeten bellen.”
“Het is oké. Fleur had me al gebeld voordat ik je berichtje kreeg. Het etentje zou sowieso wel ingekort zijn. Jullie zijn veel belangrijker.”
Puck pakt Sofie haar hand.
“Kom, we nemen een taxi. Er zijn er hier genoeg. Ik wil niet dat je nu op de fiets stapt.”
Een half uurtje later zijn Puck en Sofie weer in het studentenhuis. Sofie gaat op de rand van haar bed zitten en blijft in gedachten verzonken. Puck heeft haar hand al die tijd vastgehouden. In de taxi, op de oprit, op de trap.
“Zal ik je verschonen en instoppen?”
Sofie kijkt Puck verbaasd aan. Hoe weet zij dat Sofie een luierbroekje draagt?
“Ik ruik je. Geen zorgen. Ik doe het graag.”
“Nee”, mompelt Sofie. “Ik ben niet zo in de stemming.”
Over een leugen gesproken. Sofie zou niets liever willen. Maar ze kan de gedachte maar niet loslaten dat ze dit niet verdient. Puck niet. Haar liefde niet. Haar zorg niet. Niks. Niet zolang Fleur en Renée verdriet hebben door haar.
“Oké”, zegt Puck. De teleurstelling is duidelijk hoorbaar in haar stem.
“Ik zal je met rust laten. Doe je wel een droge luier om voor je naar bed gaat? Geen natte lakens.”
Sofie knikt. Ze hoeft gelukkig niets te zeggen. Op dat moment piept de telefoon van Puck. Er komt een berichtje binnen. Puck besluit het meteen te bekijken.
“Fleur komt zo naar hier. Ze vraagt of het oké is als Renée ook bij ons slaapt? Ze vindt het geen prettig idee dat Renée nu alleen is.”
“Snap ik. Het is ook beter.”
“Dan zal ik zeggen dat het goed is. Slaap lekker, kleintje.”
Puck zoent Sofie haar voorhoofd, voordat ze de kamer uitstapt. Vol twijfel sluit ze de deur achter zich. Ze weet zeker dat Sofie zich nu alsnog een schuldgevoel aan zal praten, maar ook dat er niets is dat zij zelf kan doen om dat te voorkomen..
Zodra Puck weg is, staat Sofie op. Binnen een paar seconden heeft ze haar kleren uit en trekt ze het natte luierbroekje aan de zijkanten los. Het vliegt de prullenbak in. Maar Sofie trekt geen nieuwe aan. Het heeft toch geen zin. Alle geborgenheid is meteen weer verdwenen zodra haar telefoon piept. En terecht. Wat zij heeft veroorzaakt is onvergeeflijk.
Nadat Sofie haar slaapkleren heeft aangetrokken, heeft ze bovendien een ander plan bedacht. Ze kijkt voorzichtig op de gang en ziet dat de slaapkamerdeur van Puck dicht is. De kust is veilig. Op haar tenen loopt Sofie naar de kamer van Mia. Ze klopt en opent de deur vrijwel meteen.
Mia schrikt op. Ze zit achter haar bureau en werkt op de computer. Met een snelle beweging slaat ze de laptop dicht en draait ze zich naar Sofie.
“Dat werkt alleen als je even op antwoord wacht, weet je? Wat nou als ik porno aan het kijken was?”
“Dan zou je het scherm wel open hebben laten staan.”
“Goed punt”, grijnst Mia. “Wat wil je?”
“Ik wil handboeien om”, reageert Sofie. “Liefst zonder vragen.”
Mia kijkt Sofie onderzoekend aan.
“Is dit voor één of ander seksspelletje met Puck? Want ik zit er niet echt op te wachten om deel te worden van jullie escapades. Weet je hoe ongemakkelijk dat is?”
“Nee. Dit is iets anders. Kan het?”
“Jij zit ergens mee, hè? Zou je er niet beter gewoon met Puck over praten?”
“Nee. Ik moet het voelen.”
Mia haalt haar schouders op.
“Wat jij wil..”
Mia staat op en opent haar kast. Ze tilt een opbergbox uit de kast, die bijna komisch groot en zwaar is. Het ding is van onder tot boven gevuld met boeien, kettingen en ander SM-spul. Sofie kan niet zeggen dat ze verbaasd is.
“Met of zonder veiligheidspin?”
“Zonder.”
“Lekker hardcore.”
Sofie steekt demonstratief haar armen naar voren en laat Mia doen waar ze goed in is. Het koude staal klemt al snel om haar polsen. Op de één of andere manier werkt het sussend. Bevestigend.
“Weet je het zeker? Je kunt ook even hier blijven als je twijfelt?”
“Nee, het is precies goed zo.”
Sofie draait zich om, klaar om te vertrekken.
“Eh? De sleutels misschien?”
“Dankjewel..”
Mia kijkt Sofie bezorgd en geamuseerd tegelijk na. Brave meisjes die gaan experimenteren is normaal haar favoriete soort mensen. Maar met deze lijkt iets goed mis.
Sofie zou haar gelijk geven. Ze gooit de sleuteltjes zonder te kijken haar kamer in. Ze doet het licht uit en kruipt in bed. Geboeid. Zoals het hoort bij slechte mensen. Het is daarnaast niet alsof de stalker haar niet al aan een symbolische ketting heeft liggen..
“Hé, gaat het?”
Sofie zit op een bankje voor het ziekenhuis van Maastricht. Inmiddels is het buiten donker geworden en behoorlijk fris. Kouder dan normaal voor deze tijd van het jaar. Hetzelfde geldt voor Sofie. Haar leven was een dag geleden zo warm en licht, terwijl het nu koel en donker aanvoelt. Datzelfde gevoel als ze een jaar geleden ook had.
Ergens heeft Sofie altijd geweten dat de confrontatie met Dimi er nog een keer van zou gaan komen. Dat het echt een afsluiting voor haar zou zijn. Een symbolisch moment waarna alle ellende voorgoed voorbij zou zijn. In zekere zin zou zijn dood dat hoe dan ook geweest zijn. Niet de afloop waar ze zelf op heeft gehoopt. Sofie gelooft in tweede kansen. Maar dat zijn dood nu juist de bevestiging zou zijn van het feit dat de ellende nog altijd ergens op haar wacht, is wel het laatste dat ze zag aankomen.
Sofie haar confrontatie met het lichaam van Dimi heeft maar kort geduurd. Renée heeft haar binnen een minuut door de verpleging laten verwijderen. Natuurlijk ging Sofie vrijwillig. Ze kreeg het allemaal maar amper mee. Pas toen ze weer buiten stond besefte ze wat ze zojuist allemaal gezien en ontdekt had. De vragen en antwoorden.
Het heeft nog een uur geduurd voordat ze Puck durfde te bellen. Sofie overwoog nog om naar huis te fietsen en zich van de domme te houden. Dan zou ze Puck haar avond tenminste niet verpesten. Maar de angst werd Sofie ineens teveel.
Dimi was de stalker niet..
Of hij heeft al die tijd een handlanger gehad, die het nu overgenomen heeft. Sofie is zich maar al te goed van beide opties. Bovendien kan ze niet ontkennen dat ze geen enkel idee heeft naar wie ze dan wel zou moeten kijken. In elke hoek kan het gevaar schuilen.
“Soof, zeg eens iets.. oh, je bent zo koud..”
Puck slaat bezorgd haar eigen jas om de schouders van Sofie.
Het allerergste scenario laat Sofie maar niet los. Wat als Dimi echt onschuldig was? De val, zijn coma, al het verdriet.. komen dan volledig door háár. Het is dan haar schuld dat hij dood is. Dat Fleur haar vriend kwijt is. Dat Renée haar broer heeft verloren. Ze heeft bloed aan haar handen..
En wat als..?
Sofie kan het niet van zich afschudden. Dimi die sterft, precies op het moment dat de stalker ‘opnieuw’ begint met die berichten? Dat kan toch geen toeval zijn? Moest Dimi het veld ruimen, zodat zij de dreigementen serieus zou nemen?
Gaat die echt over lijken?
Puck, Joy, Fleur, Renée.. wat als ze allemaal gevaar lopen?
“Alsjeblieft, Soof.. vertel me wat je denkt. Ik begin me echt zorgen te maken.”
“Het is mijn schuld”, reageert Sofie vastbesloten.
Puck schudt haar hoofd.
“Hoe kom je daar nu weer bij?”
“Het is mijn schuld dat Dimi hier lag.. en dat hij nu dood is. Zonder mij zou het nooit gebeurd zijn.”
Puck slaat haar arm om Sofie en wrijft zachtjes over haar rug.
“Wat er met Dimi is gebeurd, komt NIET door jou. Hoor je me? Dimi is zelf de enige die hier een verantwoordelijkheid in heeft. Als hij met zijn tengels van je af zou zijn gebleven, dan had het nooit zo hoeven lopen. Jij bent hier het slachtoffer, niet de dader. Waag het niet om jezelf nu een schuldgevoel aan te praten.”
“En Fleur dan? En Renée?”
Puck zucht en denkt na.
“Dit is voor ons allemaal moeilijk. Voor hen moet het absoluut verschrikkelijk zijn. Iemand verliezen waar je van houdt, is het zwaarste dat er bestaat. Vraag dat maar eens aan Spoor.”
“Spoor?”
“Lang verhaal. Misschien ook niet zo lang. Maar heel zwaar. Die man weet wat verlies is. Na al die jaren heeft hij dat nog niet los kunnen laten. Dus.. we moeten ons best gaan doen voor Fleur. En voor Renée. Ze helpen om niet in het verdriet te blijven hangen. Niet omdat we schuldig zijn, maar omdat we van ze houden. Wij kunnen dat, oké?”
Sofie knikt, maar Puck ziet dat elke overtuiging ontbreekt.
“Soof..”, begint Puck. “Ik heb je dit met opzet niet verteld. Dimi had een laatste wil. Wij wisten dat – als hij eenmaal een jaar in coma zou hebben gelegen – hij sowieso euthanasie had gewild. Het blijft enorm droevig, maar wij wisten dat dit er aan zat te komen. Ook Fleur. Ook Renée. Het is hard, maar je weet hoe Dimi zijn toestand was. Hij zou hoe dan ook gestorven zijn.”
Sofie veegt een traan van haar wang.
“Niets dat jij had kunnen doen zou het hebben veranderd. Fleur en Renée zijn Dimi kwijtgeraakt op de dag dat hij met die onzin is begonnen. Niet door jou. Vergeet dat niet. Laat jezelf nou niet verleiden door dat schuldgevoel, want dan eindig je als Spoor. Alleen wat knapper.”
Een kleine lach ontsnapt aan Sofie. Precies dat is waar Puck op hoopte.
“Al is Spoor ook niet lelijk. Hij kijkt als een boer met kiespijn, maar die ogen? Het is dat ik jou heel lief vind, maar anders moet ik toch eens bij de buurman op bezoek”, plaagt ze.
“Nou!”, reageert Sofie.
Spoor is een goede man. Dat weet ze nu althans, sinds ze hem beter heeft leren kennen. Maar om nou met hem vergeleken te worden..
“Zullen we naar huis gaan? Je kunt hier niet in die kou blijven zitten. Fleur is bij Renée. We kunnen hier niets doen.”
“Hoe is het met Fleur?”
“Niet zo goed. Maar je weet hoe Fleur is. Ze houdt zich sterk. Net als Renée.”
“Ik had hier nooit naartoe moeten komen”, zucht Sofie. “Ik heb alles alleen maar erger gemaakt.”
“Waarom ben je eigenlijk naar het ziekenhuis gekomen?”, vraagt Puck.
Sofie haalt haar schouders op. Ze kan zich er niet toe brengen om Puck de waarheid over de berichtjes te vertellen.
“Ik kreeg een voorgevoel”, liegt ze.
“Oh..”
“Sorry, ik had je meteen moeten bellen.”
“Het is oké. Fleur had me al gebeld voordat ik je berichtje kreeg. Het etentje zou sowieso wel ingekort zijn. Jullie zijn veel belangrijker.”
Puck pakt Sofie haar hand.
“Kom, we nemen een taxi. Er zijn er hier genoeg. Ik wil niet dat je nu op de fiets stapt.”
Een half uurtje later zijn Puck en Sofie weer in het studentenhuis. Sofie gaat op de rand van haar bed zitten en blijft in gedachten verzonken. Puck heeft haar hand al die tijd vastgehouden. In de taxi, op de oprit, op de trap.
“Zal ik je verschonen en instoppen?”
Sofie kijkt Puck verbaasd aan. Hoe weet zij dat Sofie een luierbroekje draagt?
“Ik ruik je. Geen zorgen. Ik doe het graag.”
“Nee”, mompelt Sofie. “Ik ben niet zo in de stemming.”
Over een leugen gesproken. Sofie zou niets liever willen. Maar ze kan de gedachte maar niet loslaten dat ze dit niet verdient. Puck niet. Haar liefde niet. Haar zorg niet. Niks. Niet zolang Fleur en Renée verdriet hebben door haar.
“Oké”, zegt Puck. De teleurstelling is duidelijk hoorbaar in haar stem.
“Ik zal je met rust laten. Doe je wel een droge luier om voor je naar bed gaat? Geen natte lakens.”
Sofie knikt. Ze hoeft gelukkig niets te zeggen. Op dat moment piept de telefoon van Puck. Er komt een berichtje binnen. Puck besluit het meteen te bekijken.
“Fleur komt zo naar hier. Ze vraagt of het oké is als Renée ook bij ons slaapt? Ze vindt het geen prettig idee dat Renée nu alleen is.”
“Snap ik. Het is ook beter.”
“Dan zal ik zeggen dat het goed is. Slaap lekker, kleintje.”
Puck zoent Sofie haar voorhoofd, voordat ze de kamer uitstapt. Vol twijfel sluit ze de deur achter zich. Ze weet zeker dat Sofie zich nu alsnog een schuldgevoel aan zal praten, maar ook dat er niets is dat zij zelf kan doen om dat te voorkomen..
Zodra Puck weg is, staat Sofie op. Binnen een paar seconden heeft ze haar kleren uit en trekt ze het natte luierbroekje aan de zijkanten los. Het vliegt de prullenbak in. Maar Sofie trekt geen nieuwe aan. Het heeft toch geen zin. Alle geborgenheid is meteen weer verdwenen zodra haar telefoon piept. En terecht. Wat zij heeft veroorzaakt is onvergeeflijk.
Nadat Sofie haar slaapkleren heeft aangetrokken, heeft ze bovendien een ander plan bedacht. Ze kijkt voorzichtig op de gang en ziet dat de slaapkamerdeur van Puck dicht is. De kust is veilig. Op haar tenen loopt Sofie naar de kamer van Mia. Ze klopt en opent de deur vrijwel meteen.
Mia schrikt op. Ze zit achter haar bureau en werkt op de computer. Met een snelle beweging slaat ze de laptop dicht en draait ze zich naar Sofie.
“Dat werkt alleen als je even op antwoord wacht, weet je? Wat nou als ik porno aan het kijken was?”
“Dan zou je het scherm wel open hebben laten staan.”
“Goed punt”, grijnst Mia. “Wat wil je?”
“Ik wil handboeien om”, reageert Sofie. “Liefst zonder vragen.”
Mia kijkt Sofie onderzoekend aan.
“Is dit voor één of ander seksspelletje met Puck? Want ik zit er niet echt op te wachten om deel te worden van jullie escapades. Weet je hoe ongemakkelijk dat is?”
“Nee. Dit is iets anders. Kan het?”
“Jij zit ergens mee, hè? Zou je er niet beter gewoon met Puck over praten?”
“Nee. Ik moet het voelen.”
Mia haalt haar schouders op.
“Wat jij wil..”
Mia staat op en opent haar kast. Ze tilt een opbergbox uit de kast, die bijna komisch groot en zwaar is. Het ding is van onder tot boven gevuld met boeien, kettingen en ander SM-spul. Sofie kan niet zeggen dat ze verbaasd is.
“Met of zonder veiligheidspin?”
“Zonder.”
“Lekker hardcore.”
Sofie steekt demonstratief haar armen naar voren en laat Mia doen waar ze goed in is. Het koude staal klemt al snel om haar polsen. Op de één of andere manier werkt het sussend. Bevestigend.
“Weet je het zeker? Je kunt ook even hier blijven als je twijfelt?”
“Nee, het is precies goed zo.”
Sofie draait zich om, klaar om te vertrekken.
“Eh? De sleutels misschien?”
“Dankjewel..”
Mia kijkt Sofie bezorgd en geamuseerd tegelijk na. Brave meisjes die gaan experimenteren is normaal haar favoriete soort mensen. Maar met deze lijkt iets goed mis.
Sofie zou haar gelijk geven. Ze gooit de sleuteltjes zonder te kijken haar kamer in. Ze doet het licht uit en kruipt in bed. Geboeid. Zoals het hoort bij slechte mensen. Het is daarnaast niet alsof de stalker haar niet al aan een symbolische ketting heeft liggen..
Dankjewel voor het lezen van dit hoofdstuk!
Voel je vrij om te laten horen wat je er van vindt; likes en comments zijn altijd welkom.
Snakebite
Superlid
Nog maar een paar weken en dan is het allemaal helder.Sluit ik mij helemaal bij aan. Verdenkingen vliegen weer alle kanten op in mijn hoofd
Snakebite
Superlid
Hoofdstuk 18: Comeback
Als Sofie de volgende ochtend wakker wordt, voelt ze zich verrassend uitgerust. Mensen zeggen wel eens dat alles went. Voor het eerst in lange tijd slapen zonder luier was inderdaad niet zo’n probleem, maar het koude staal om haar polsen heeft Sofie nog behoorlijk lang wakker gehouden. Ze kon haar gewoonlijke slaaphouding niet aannemen en daardoor de slaap zelf ook maar niet vatten.
Ergens halverwege de nacht heeft Sofie het dan ook opgegeven. Hoewel ze niet kan ontkennen dat de handboeien haar op de één of andere manier rustig hebben gekregen, vond ze haar slaap belangrijker dan boete doen voor iets waarvan ze nog twijfelt of het haar schuld eigenlijk wel is.
Als je lang wakker ligt, dan heb je natuurlijk ook alle tijd om over allerlei zaken na te denken. Sofie is tot de conclusie gekomen dat Dimi zijn dood wellicht wel met haar te maken heeft, maar dat er geen enkele manier is geweest waarop zij dit kon voorkomen. Zelfs als er een andere stalker is – waarvan ze overigens al die tijd niets meer heeft gehoord – dan is diegene verantwoordelijk voor wat er met Dimi is gebeurd. Niet Sofie.
Toch weet Sofie ook heel goed dat het niet zal uitmaken. Renée en Fleur zullen haar er altijd blijven koppelen aan alles dat er met Dimi is gebeurd. Ze kent Renée goed genoeg om te weten dat ze er voorlopig toch de schuld van zal gaan krijgen, terecht of niet. En wie weet hoe Fleur zich erbij zal voelen? Dat is een situatie die Sofie niet kan veranderen.
Toen ze vannacht het sleuteltje gebruikte om haar handboeien los te maken, kwam Sofie dan ook tot een belangrijk besluit. Ze kan hier voorlopig niet blijven. Het zou niet alleen extreem ongemakkelijk zijn voor iedereen in huis, maar vooral de pijn voor Fleur en Renée erger maken. Er zou een constante confrontatie met hun verdriet in dit huis rondlopen.
Sofie is er zeker van dat dit het beste besluit voor iedereen is.
Zodra Sofie echt goed wakker is, duurt het dan ook niet lang voordat ze zichzelf omkleedt en een grote tas inpakt. Hoewel ze niet zeker weet hoe lang ze precies weg zal blijven, besluit Sofie om in elk geval voor een week te pakken. Ze kan altijd terugkomen om meer spullen te halen. Eindhoven is tenslotte niet zo heel ver van Maastricht.
Dat is waar ze naartoe gaat. Althans, niet Eindhoven zelf. Sofie heeft besloten om een tijdje in het appartement van Spoor in Weert te gaan wonen. Dat is dichtbij Eindhoven en vanaf daar kan Sofie snel naar de universiteit. Bovendien kan ze met dezelfde trein op en neer naar de hogeschool in Maastricht. Echt ver weg zal ze dus niet zijn.
Het enige waar Sofie nog niet aan heeft gedacht is om meneer Spoor om toestemming te vragen. Zij en Renée mogen het tenslotte wel gebruiken om in de weekenden dicht bij Eindhoven te blijven, maar ze heeft geen idee of het ook goed is als ze er wat langer zal zijn. Bovendien zal ze een treinabonnement gebruiken dat Spoor voor haar geregeld heeft.
Sofie kijkt er niet bepaald naar uit om naar Spoor te stappen en het hem direct te vragen. Waarschijnlijk kan ze hem beter bellen als ze eenmaal in de trein zit. Of gewoon een berichtje sturen. Zo’n probleem zal Spoor het vermoedelijk toch niet vinden. Maar fatsoen is ook iets waard.
Vanuit alle hoeken van haar kamer vist Sofie de spulletjes bij elkaar die ze nodig heeft. Het is uiteindelijk niet zo heel veel, aangezien het appartement van vrijwel alle gemakken voorzien is. Zelfs beddengoed is aanwezig. Boodschappen kan Sofie ook daar doen, dus die hoeven ook al niet ingepakt te worden. Maar Tijgertje natuurlijk wel.
Sofie twijfelt even over of ze haar luierbroekjes in moet pakken. Aan de ene kant is haar bedplassen nog altijd een probleem, ondanks dat ze vannacht wonderwel droog is gebleven. Aan de andere kant zijn de luierbroekjes voor Sofie ook een vorm van troost, waarvan ze nog altijd niet helemaal zeker is of ze daar wel recht op heeft.
Uiteindelijk besluit Sofie om ze toch in haar kamer te laten liggen. Die broekjes nemen een hoop ruimte in haar bagage in en het heeft weinig zin om ze helemaal mee te slepen. Als Sofie zou voelen dat ze de broekjes echt nodig heeft, dan kan ze die altijd in Weert of Eindhoven kopen. Het is geen extra moeite, als ze toch naar de supermarkt gaat voor haar boodschappen.
Al snel heeft Sofie haar tas klaar. Na een kort bezoekje aan de badkamer voor een snelle verzorging, verdwijnen ook haar toiletspullen in de bagage. Op dat moment twijfelt Sofie nog aan één ding: de handboeien. Hoewel ze van Mia zijn, heeft die meer dan genoeg voorraad om de halve bevolking onder haar controle te krijgen. Zij zal ze voorlopig vast niet missen.
Sofie kan het niet verklaren, maar er is een stemmetje in haar hoofd dat haar overhaalt om de handboeien mee te nemen. Ze stopt het sleuteltje in haar broekzak, propt de boeien nog ergens in haar tas en vertrekt dan naar beneden.
Als Sofie de woonkamer binnenkomt, ziet ze dat Puck, Fleur en Renée aan de ontbijttafel zitten. Het is meteen duidelijk dat die laatste twee het nog ontzettend moeilijk hebben. Dat is natuurlijk ook niet meer dan logisch.
“Goedemorgen.. heb je een beetje kunnen slapen?”, vraagt Puck, opvallend hoopvol.
Sofie knikt en accepteert de knuffel van Puck.
“Ik.. ik ga een paar dagen naar Eindhoven”, vertelt Sofie.
Puck kijkt haar verbaasd aan.
“Een paar dagen maar. Gewoon.. om jullie wat ruimte te geven. Ik weet dat ik hier in de weg loop.”
Renée rolt met haar ogen. Sofie wordt in haar wereld alleen maar irritanter.
“Dat is niet zo..”, reageert Puck verbolgen.
“Jawel, en dat is alleen maar logisch. Er is te veel gebeurd om te doen alsof deze situatie voor ons allemaal het beste is. Renée moet hier gewoon kunnen blijven zolang ze dat nodig heeft.”
“Ja, geef iemand anders maar weer de schuld”, spuwt Renée.
Puck maakt een afwerend gebaar in de richting van Renée en Fleur legt een hand op diens arm als teken dat ze zich een beetje in mag houden.
“Het is gewoon beter. Voor iedereen. Zodra jullie zeggen dat het weer gaat, dan ben ik heel snel terug. Eindhoven is niet zo ver..”
“Kan ik iets zeggen waardoor je jezelf bedenkt?”, vraagt Puck.
Sofie schudt haar hoofd. Ze kan duidelijk zien dat het Puck pijn doet dat ze wil vertrekken, ook al is dat maar tijdelijk. Nog iets waar Sofie zich schuldig over kan voelen. Maar ze is vastbesloten. Het is niet alleen voor Renée en Fleur, maar ook voor haarzelf beter om niet in deze situatie te blijven hangen.
Hoewel die grappenmaker van gisteren waarschijnlijk gewoon de meest rottige timing ooit heeft gehad, voelt Sofie toch dat het in Maastricht niet de meest veilige plek voor haar is. Voorkomen is beter dan genezen. Uiteindelijk zal ze het Puck wel een keer vertellen, maar dit is niet het juiste moment voor zo’n onthulling.
“Spoor heeft Daniël trouwens bij ons groepje gezet voor het project. Maar maak je daar maar niet druk om, oké?”, zegt Sofie tegen Renée.
Renée keurt haar geen blik meer waardig.
“Ik zal zorgen dat we het project met zijn tweeën afmaken en dat je intussen mee kunt kijken. Maar het is niet nodig om je er zorgen over te maken. Wij doen het wel.”
“Moeder Theresa slaat weer toe”, mompelt Renée, terwijl ze stoïcijns voor zich uit blijft staren.
Sofie kan de energie in de kamer wel lezen en weet dat ze nu beter gewoon kan vertrekken. De situatie is te explosief.
“Sterkte”, zegt ze nog snel tegen Fleur, die stilletjes knikt.
In elk geval kan Fleur haar bestaan erkennen zonder te ontploffen. Dat is vast al iets.
Sofie pakt haar tas weer op en loopt samen met Puck naar de gang. Bij de voordeur blijven ze even staan. Sofie weet dat dit het moment is waarop Puck haar zal proberen om te praten, maar daar heeft ze zich eerder al op voorbereid. Ze moet dit nou eenmaal doen.
“Weet je het echt zeker?”, vraagt Puck bezorgd.
“Ik weet het zeker. Het is het enige dat ik voor ze kan doen en ze hebben het al moeilijk genoeg.”
“Ja, maar jij ook. Ik vind het geen prettig idee dat je daar alleen bent. Zal ik meegaan?”
“Nee, ze hebben jou nu nodig. Vooral Fleur. Die gaat echt niet genoeg hebben aan Mia. Jij bent een veel betere vriendin dan ik. Doe maar gewoon waar je goed in bent.”
“Ik weet het niet, Soof..”
“We zijn toch zo bij elkaar? De treinen rijden ieder half uur. We kunnen videobellen. Drie keer per dag als het moet. En als ik me echt eenzaam voel, dan kan ik Daniël altijd nog vragen om me gezelschap te houden. We moeten toch aan het project werken.”
“Ja, Daniël.. dat zal me gerust stellen”, bromt Puck.
“Ik weet dat je hem niet mag, maar er is niets om je zorgen over te maken. Hij is niet bepaald mijn type, weet je?”, lacht Sofie.
“Dat weet ik wel. Maar ook mensen die niet je type zijn kunnen voor problemen zorgen.”
“Geen zorgen. Als hij iets probeert, dan breek ik zijn vinger wel.”
“Ik heb liever dat je iets anders breekt..”
“En dat is..?”
“Zijn ego.”
Sofie moet lachen en omarmt Puck. Ze wil haar laten voelen dat het allemaal vanzelf goed zal komen. Het moet voor nu gewoon even zo zijn. Uiteindelijk heeft Puck haar geen moment uit het oog verloren, tot Sofie op haar fiets te ver weg was. Sofie weet zeker dat dit de juiste beslissing is. Puck is overtuigd van het tegenovergestelde.
Niet veel later zit Sofie in de intercity naar Weert. Inmiddels heeft ze Spoor laten weten wat haar bedoeling is en die reageerde alleen maar met een duimpje op haar bericht. Sofie is dan wel blij dat hij niet moeilijk doet, maar een beetje interesse was ook wel fijn geweest. Hij zal het wel weer druk hebben. Dan is hij soms niet te genieten.
Als Sofie eenmaal in Weert is, komt ze na een korte wandeling langs het winkelcentrum aan bij het appartementencomplex. Hoewel het gebouw maar drie verdiepingen heeft, vindt ze het toch leuk om het appartement van Spoor het penthouse te noemen. Eigenlijk mag dat ook, aangezien dat het enige appartement op de bovenste verdieping is. Toch voelt het niet echt zo. Waarschijnlijk omdat het uitzicht bepaald niet indrukwekkend is.
Toch is Sofie blij als ze eenmaal in het appartement is. Opgelucht laat ze haar tas op de bank ploffen. Ondanks alles voelt ze duidelijk dat ze toch wat vermoeid is. Waarschijnlijk kan ze beter zo snel mogelijk haar boodschappen doen, zodat ze daarna tenminste van een rustige zondagmiddag kan genieten.
Voor alle zekerheid trekt Sofie de voorraadkast open om te zien of er toevallig nog iets in huis is. Het zou zonde zijn om dingen dubbel te kopen. Maar wat Sofie in die kast aantreft, is iets heel anders dan wat ze zou hebben verwacht.
Geen voorraad eten, geen voorraad drinken. De voorraadkast ligt vol met luierbroekjes. Gesorteerde stapeltjes op de bovenste planken. Allerlei verschillende volle pakken op de onderste planken. Dozen vol met pakken op de vloer..
Sofie weet niet precies of ze onder de indruk moet zijn of zich juist grote zorgen moet maken. Wat hier de bedoeling van is, snapt ze hoe dan ook niet meteen.
Dan piept haar telefoon. Een ijskoude rilling loopt over haar rug. Het zal toch niet?
Het zal.
“Ik vind je overal.”
Sofie slikt. Dit kan geen toeval meer zijn.
“Check de brievenbus voor je welkomstcadeau en verdere instructies.”
Langzaam in, langzaam uit. Sofie probeert uit alle macht haar ademhaling onder controle te houden.
“Het is goed om terug te zijn.”
Als Sofie de volgende ochtend wakker wordt, voelt ze zich verrassend uitgerust. Mensen zeggen wel eens dat alles went. Voor het eerst in lange tijd slapen zonder luier was inderdaad niet zo’n probleem, maar het koude staal om haar polsen heeft Sofie nog behoorlijk lang wakker gehouden. Ze kon haar gewoonlijke slaaphouding niet aannemen en daardoor de slaap zelf ook maar niet vatten.
Ergens halverwege de nacht heeft Sofie het dan ook opgegeven. Hoewel ze niet kan ontkennen dat de handboeien haar op de één of andere manier rustig hebben gekregen, vond ze haar slaap belangrijker dan boete doen voor iets waarvan ze nog twijfelt of het haar schuld eigenlijk wel is.
Als je lang wakker ligt, dan heb je natuurlijk ook alle tijd om over allerlei zaken na te denken. Sofie is tot de conclusie gekomen dat Dimi zijn dood wellicht wel met haar te maken heeft, maar dat er geen enkele manier is geweest waarop zij dit kon voorkomen. Zelfs als er een andere stalker is – waarvan ze overigens al die tijd niets meer heeft gehoord – dan is diegene verantwoordelijk voor wat er met Dimi is gebeurd. Niet Sofie.
Toch weet Sofie ook heel goed dat het niet zal uitmaken. Renée en Fleur zullen haar er altijd blijven koppelen aan alles dat er met Dimi is gebeurd. Ze kent Renée goed genoeg om te weten dat ze er voorlopig toch de schuld van zal gaan krijgen, terecht of niet. En wie weet hoe Fleur zich erbij zal voelen? Dat is een situatie die Sofie niet kan veranderen.
Toen ze vannacht het sleuteltje gebruikte om haar handboeien los te maken, kwam Sofie dan ook tot een belangrijk besluit. Ze kan hier voorlopig niet blijven. Het zou niet alleen extreem ongemakkelijk zijn voor iedereen in huis, maar vooral de pijn voor Fleur en Renée erger maken. Er zou een constante confrontatie met hun verdriet in dit huis rondlopen.
Sofie is er zeker van dat dit het beste besluit voor iedereen is.
Zodra Sofie echt goed wakker is, duurt het dan ook niet lang voordat ze zichzelf omkleedt en een grote tas inpakt. Hoewel ze niet zeker weet hoe lang ze precies weg zal blijven, besluit Sofie om in elk geval voor een week te pakken. Ze kan altijd terugkomen om meer spullen te halen. Eindhoven is tenslotte niet zo heel ver van Maastricht.
Dat is waar ze naartoe gaat. Althans, niet Eindhoven zelf. Sofie heeft besloten om een tijdje in het appartement van Spoor in Weert te gaan wonen. Dat is dichtbij Eindhoven en vanaf daar kan Sofie snel naar de universiteit. Bovendien kan ze met dezelfde trein op en neer naar de hogeschool in Maastricht. Echt ver weg zal ze dus niet zijn.
Het enige waar Sofie nog niet aan heeft gedacht is om meneer Spoor om toestemming te vragen. Zij en Renée mogen het tenslotte wel gebruiken om in de weekenden dicht bij Eindhoven te blijven, maar ze heeft geen idee of het ook goed is als ze er wat langer zal zijn. Bovendien zal ze een treinabonnement gebruiken dat Spoor voor haar geregeld heeft.
Sofie kijkt er niet bepaald naar uit om naar Spoor te stappen en het hem direct te vragen. Waarschijnlijk kan ze hem beter bellen als ze eenmaal in de trein zit. Of gewoon een berichtje sturen. Zo’n probleem zal Spoor het vermoedelijk toch niet vinden. Maar fatsoen is ook iets waard.
Vanuit alle hoeken van haar kamer vist Sofie de spulletjes bij elkaar die ze nodig heeft. Het is uiteindelijk niet zo heel veel, aangezien het appartement van vrijwel alle gemakken voorzien is. Zelfs beddengoed is aanwezig. Boodschappen kan Sofie ook daar doen, dus die hoeven ook al niet ingepakt te worden. Maar Tijgertje natuurlijk wel.
Sofie twijfelt even over of ze haar luierbroekjes in moet pakken. Aan de ene kant is haar bedplassen nog altijd een probleem, ondanks dat ze vannacht wonderwel droog is gebleven. Aan de andere kant zijn de luierbroekjes voor Sofie ook een vorm van troost, waarvan ze nog altijd niet helemaal zeker is of ze daar wel recht op heeft.
Uiteindelijk besluit Sofie om ze toch in haar kamer te laten liggen. Die broekjes nemen een hoop ruimte in haar bagage in en het heeft weinig zin om ze helemaal mee te slepen. Als Sofie zou voelen dat ze de broekjes echt nodig heeft, dan kan ze die altijd in Weert of Eindhoven kopen. Het is geen extra moeite, als ze toch naar de supermarkt gaat voor haar boodschappen.
Al snel heeft Sofie haar tas klaar. Na een kort bezoekje aan de badkamer voor een snelle verzorging, verdwijnen ook haar toiletspullen in de bagage. Op dat moment twijfelt Sofie nog aan één ding: de handboeien. Hoewel ze van Mia zijn, heeft die meer dan genoeg voorraad om de halve bevolking onder haar controle te krijgen. Zij zal ze voorlopig vast niet missen.
Sofie kan het niet verklaren, maar er is een stemmetje in haar hoofd dat haar overhaalt om de handboeien mee te nemen. Ze stopt het sleuteltje in haar broekzak, propt de boeien nog ergens in haar tas en vertrekt dan naar beneden.
Als Sofie de woonkamer binnenkomt, ziet ze dat Puck, Fleur en Renée aan de ontbijttafel zitten. Het is meteen duidelijk dat die laatste twee het nog ontzettend moeilijk hebben. Dat is natuurlijk ook niet meer dan logisch.
“Goedemorgen.. heb je een beetje kunnen slapen?”, vraagt Puck, opvallend hoopvol.
Sofie knikt en accepteert de knuffel van Puck.
“Ik.. ik ga een paar dagen naar Eindhoven”, vertelt Sofie.
Puck kijkt haar verbaasd aan.
“Een paar dagen maar. Gewoon.. om jullie wat ruimte te geven. Ik weet dat ik hier in de weg loop.”
Renée rolt met haar ogen. Sofie wordt in haar wereld alleen maar irritanter.
“Dat is niet zo..”, reageert Puck verbolgen.
“Jawel, en dat is alleen maar logisch. Er is te veel gebeurd om te doen alsof deze situatie voor ons allemaal het beste is. Renée moet hier gewoon kunnen blijven zolang ze dat nodig heeft.”
“Ja, geef iemand anders maar weer de schuld”, spuwt Renée.
Puck maakt een afwerend gebaar in de richting van Renée en Fleur legt een hand op diens arm als teken dat ze zich een beetje in mag houden.
“Het is gewoon beter. Voor iedereen. Zodra jullie zeggen dat het weer gaat, dan ben ik heel snel terug. Eindhoven is niet zo ver..”
“Kan ik iets zeggen waardoor je jezelf bedenkt?”, vraagt Puck.
Sofie schudt haar hoofd. Ze kan duidelijk zien dat het Puck pijn doet dat ze wil vertrekken, ook al is dat maar tijdelijk. Nog iets waar Sofie zich schuldig over kan voelen. Maar ze is vastbesloten. Het is niet alleen voor Renée en Fleur, maar ook voor haarzelf beter om niet in deze situatie te blijven hangen.
Hoewel die grappenmaker van gisteren waarschijnlijk gewoon de meest rottige timing ooit heeft gehad, voelt Sofie toch dat het in Maastricht niet de meest veilige plek voor haar is. Voorkomen is beter dan genezen. Uiteindelijk zal ze het Puck wel een keer vertellen, maar dit is niet het juiste moment voor zo’n onthulling.
“Spoor heeft Daniël trouwens bij ons groepje gezet voor het project. Maar maak je daar maar niet druk om, oké?”, zegt Sofie tegen Renée.
Renée keurt haar geen blik meer waardig.
“Ik zal zorgen dat we het project met zijn tweeën afmaken en dat je intussen mee kunt kijken. Maar het is niet nodig om je er zorgen over te maken. Wij doen het wel.”
“Moeder Theresa slaat weer toe”, mompelt Renée, terwijl ze stoïcijns voor zich uit blijft staren.
Sofie kan de energie in de kamer wel lezen en weet dat ze nu beter gewoon kan vertrekken. De situatie is te explosief.
“Sterkte”, zegt ze nog snel tegen Fleur, die stilletjes knikt.
In elk geval kan Fleur haar bestaan erkennen zonder te ontploffen. Dat is vast al iets.
Sofie pakt haar tas weer op en loopt samen met Puck naar de gang. Bij de voordeur blijven ze even staan. Sofie weet dat dit het moment is waarop Puck haar zal proberen om te praten, maar daar heeft ze zich eerder al op voorbereid. Ze moet dit nou eenmaal doen.
“Weet je het echt zeker?”, vraagt Puck bezorgd.
“Ik weet het zeker. Het is het enige dat ik voor ze kan doen en ze hebben het al moeilijk genoeg.”
“Ja, maar jij ook. Ik vind het geen prettig idee dat je daar alleen bent. Zal ik meegaan?”
“Nee, ze hebben jou nu nodig. Vooral Fleur. Die gaat echt niet genoeg hebben aan Mia. Jij bent een veel betere vriendin dan ik. Doe maar gewoon waar je goed in bent.”
“Ik weet het niet, Soof..”
“We zijn toch zo bij elkaar? De treinen rijden ieder half uur. We kunnen videobellen. Drie keer per dag als het moet. En als ik me echt eenzaam voel, dan kan ik Daniël altijd nog vragen om me gezelschap te houden. We moeten toch aan het project werken.”
“Ja, Daniël.. dat zal me gerust stellen”, bromt Puck.
“Ik weet dat je hem niet mag, maar er is niets om je zorgen over te maken. Hij is niet bepaald mijn type, weet je?”, lacht Sofie.
“Dat weet ik wel. Maar ook mensen die niet je type zijn kunnen voor problemen zorgen.”
“Geen zorgen. Als hij iets probeert, dan breek ik zijn vinger wel.”
“Ik heb liever dat je iets anders breekt..”
“En dat is..?”
“Zijn ego.”
Sofie moet lachen en omarmt Puck. Ze wil haar laten voelen dat het allemaal vanzelf goed zal komen. Het moet voor nu gewoon even zo zijn. Uiteindelijk heeft Puck haar geen moment uit het oog verloren, tot Sofie op haar fiets te ver weg was. Sofie weet zeker dat dit de juiste beslissing is. Puck is overtuigd van het tegenovergestelde.
Niet veel later zit Sofie in de intercity naar Weert. Inmiddels heeft ze Spoor laten weten wat haar bedoeling is en die reageerde alleen maar met een duimpje op haar bericht. Sofie is dan wel blij dat hij niet moeilijk doet, maar een beetje interesse was ook wel fijn geweest. Hij zal het wel weer druk hebben. Dan is hij soms niet te genieten.
Als Sofie eenmaal in Weert is, komt ze na een korte wandeling langs het winkelcentrum aan bij het appartementencomplex. Hoewel het gebouw maar drie verdiepingen heeft, vindt ze het toch leuk om het appartement van Spoor het penthouse te noemen. Eigenlijk mag dat ook, aangezien dat het enige appartement op de bovenste verdieping is. Toch voelt het niet echt zo. Waarschijnlijk omdat het uitzicht bepaald niet indrukwekkend is.
Toch is Sofie blij als ze eenmaal in het appartement is. Opgelucht laat ze haar tas op de bank ploffen. Ondanks alles voelt ze duidelijk dat ze toch wat vermoeid is. Waarschijnlijk kan ze beter zo snel mogelijk haar boodschappen doen, zodat ze daarna tenminste van een rustige zondagmiddag kan genieten.
Voor alle zekerheid trekt Sofie de voorraadkast open om te zien of er toevallig nog iets in huis is. Het zou zonde zijn om dingen dubbel te kopen. Maar wat Sofie in die kast aantreft, is iets heel anders dan wat ze zou hebben verwacht.
Geen voorraad eten, geen voorraad drinken. De voorraadkast ligt vol met luierbroekjes. Gesorteerde stapeltjes op de bovenste planken. Allerlei verschillende volle pakken op de onderste planken. Dozen vol met pakken op de vloer..
Sofie weet niet precies of ze onder de indruk moet zijn of zich juist grote zorgen moet maken. Wat hier de bedoeling van is, snapt ze hoe dan ook niet meteen.
Dan piept haar telefoon. Een ijskoude rilling loopt over haar rug. Het zal toch niet?
Het zal.
“Ik vind je overal.”
Sofie slikt. Dit kan geen toeval meer zijn.
“Check de brievenbus voor je welkomstcadeau en verdere instructies.”
Langzaam in, langzaam uit. Sofie probeert uit alle macht haar ademhaling onder controle te houden.
“Het is goed om terug te zijn.”
Dankjewel voor het lezen van dit hoofdstuk!
Voel je vrij om te laten horen wat je er van vindt; likes en comments zijn altijd welkom.
Snakebite
Superlid
Oeehhhh ik wil verder lezen!! Wauw Snakebite, wat een verhaal. Het is vervelend voor Sofie en tegelijkertijd ozo spannend om te bedenken in welk web ze gekomen is, wat haar staat te wachten met al die luierbroekjes om haar heen...dozen vol met pakken zelfs...de stalker is heel wat van plan! En dan nog de spanning van wie hier achter zit. In mijn hoofd probeer ik alle karakters in het verhaal nog eens af te gaan en plussen (kan de dader zijn) en minnen (kan de dader niet zijn) uit te delen. Een soort WIDM spelletje...misschien maak ik er nog eens serieus werk van. In ieder geval enorm bedankt weer!!
Snakebite
Superlid
Hm.. ja, ik heb natuurlijk nooit Ontkend dat de dader wel eens uit een ander verhaal zou kunnen komen.
En die laatste zin van dit hoofdstuk zegt trouwens ook het één en ander.
Het één hoeft het ander niet uit te sluiten..
En Ontkend met een hoofdletter. Linkt naar het verhaal van Ontspoord? Hmmm....Hm.. ja, ik heb natuurlijk nooit Ontkend dat de dader wel eens uit een ander verhaal zou kunnen komen.
Als ik trouwens nog een keer naar het plaatje van het tweede deel kijk, dan heb ik een vermoeden in welk genre de verrassing in de brievenbus zit...
Snakebite
Superlid
Omdat je intussen wel doorhebt hoe ik schrijf, verhalen opbouw en bepaalde mysteries niet zo ingewikkeld zijn als ze lijken?
Het begrip '24/7' kun je inderdaad op korte termijn verwachten, maar wellicht niet op de manier die je zou denken.. als ik het tenminste goed inschat.
Hm.. ik moet beter gaan opletten..
Tenzij je de leren handschoen bedoelt, zou je zomaar eens gelijk kunnen hebben.
Al is het welkomstcadeau aan de grote kant..
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
|
Escorte Sofie Gent | Volwassen Baby's / Luierliefhebbers | 36 |