Jackrussel
Toplid
Weer een mooie stuk
Nog niet klaar David heeft ongelukjes
- Onderwerp starter geo
- Startdatum
@geo
Hierbij een dwingend verzoek om je verhalen per direct niet te verseksualiseren!
De focus gaat steeds meer richting erecte geslachtsdelen en zelfs een geïnsinueerd orgasme.
Je schrijft hier wel in de visie vanuit een minderjarige!
Er zijn diverse mensen die hier aanstoot op hebben, en daar ook melding van maken. Graag hiermee rekening houden.
Hierbij een dwingend verzoek om je verhalen per direct niet te verseksualiseren!
De focus gaat steeds meer richting erecte geslachtsdelen en zelfs een geïnsinueerd orgasme.
Je schrijft hier wel in de visie vanuit een minderjarige!
Er zijn diverse mensen die hier aanstoot op hebben, en daar ook melding van maken. Graag hiermee rekening houden.
De ik- persoon is totaal niet bezig met seksuele dingen. Hij zit nog niet in de puberteit, is zelfs naïef op dat gebied.
Dat hij een erectie krijgt wordt genoemd, maar is voor die jongens verder niet interessant. Van een orgasme is al helemaal geen sprake, ik heb alles nagelezen maar kan dit nergens terugvinden.
In mijn ogen zit het seksualiseren niet in het verhaal, maar mogelijk in het hoofd van de lezer. Daar heb ik geen invloed op.
Maar ik zal erop letten, want het verhaal gaat in principe over het gewend raken aan het dragen van een luier, en de reactie van de omgeving daarop.
Laatst bewerkt:
@geo & @rog
Het gaat er ook niet om wat ik daar persoonlijk van vind, en of dit overtrokken is (ik ben slechts boodschapper, en daarin uniform). Als moderator ontvang ik meldingen (meer als één). Mensen hebben aanstoot en daar moet ik iets mee. Je komt in aanraking met ethische grenzen en dilemma’s
Dit gezegd hebbende is er nu een waarschuwing afgegeven, voor de rest is het geheel aan de auteur zelf om daar serieus iets mee te doen en het verhaal te sturen, daarin zijn verantwoordelijkheid te nemen.
Maatschappelijk word er steeds strenger gekeken, op alles, zeker als het vanuit of met minderjarige in aanraking komt in combinatie met het/ons ABDL zijn (ook al is het slechts een verhaal), bedenk goed hoe mensen daar naar kijken of er mee om kunnen gaan.
Feitelijk is het platte tekst, inhoudelijk kunnen mensen lezen wat ze willen (moet je dat willen als auteur?).
Het zal mijns inziens geen verdere uitleg behoeven, mijn schrijven is duidelijk genoeg… (iets om eens serieus over te denken).
Het gaat er ook niet om wat ik daar persoonlijk van vind, en of dit overtrokken is (ik ben slechts boodschapper, en daarin uniform). Als moderator ontvang ik meldingen (meer als één). Mensen hebben aanstoot en daar moet ik iets mee. Je komt in aanraking met ethische grenzen en dilemma’s
Dit gezegd hebbende is er nu een waarschuwing afgegeven, voor de rest is het geheel aan de auteur zelf om daar serieus iets mee te doen en het verhaal te sturen, daarin zijn verantwoordelijkheid te nemen.
Maatschappelijk word er steeds strenger gekeken, op alles, zeker als het vanuit of met minderjarige in aanraking komt in combinatie met het/ons ABDL zijn (ook al is het slechts een verhaal), bedenk goed hoe mensen daar naar kijken of er mee om kunnen gaan.
Feitelijk is het platte tekst, inhoudelijk kunnen mensen lezen wat ze willen (moet je dat willen als auteur?).
Het zal mijns inziens geen verdere uitleg behoeven, mijn schrijven is duidelijk genoeg… (iets om eens serieus over te denken).
Laatst bewerkt:
Voilà, het volgende hoofdstuk.
Het vervolg gaat wat langer duren, ik heb minder tijd om te schrijven de komende tijd.
XVII
De schooldag ging traag vandaag, ik kon niet wachten om te horen wat de moeders besproken en besloten hebben. Op weg naar huis heb ik vast een cadeautje voor Tim gekocht, een zakmes waar extra gereedschappen in zitten, een zaagje en een schaar en nog wat dingen. Kan handig zijn als we kamperen. Gelukkig had ik wat zakgeld opgespaard!
Het regende toen ik op de fiets zat, dat was alweer een tijdje geleden. Toen ik thuis kwam was ik helemaal nat, want ik had geen jas aangedaan vanmorgen. Maar het is niet koud, hopelijk blijft het lekker weer in de vakantie. Mama is nog niet thuis, die zal zó wel komen. Ik ga intussen thee zetten en droge kleren aantrekken.
Mijn broek en onderbroekje zijn wel heel nat geworden, ik zal toch niet….. Als ik mijn onderbroek beter bekijk, lijkt het toch meer op plas dan op regen. Hoe kan dat nu weer? Ik heb er niets van gemerkt, dat ik moest plassen. Het zal wel door de regen komen, dat ik er niet op lette, al heb ik dus wel gemerkt dat de regen lekker warm was. Het zal op dat ogenblik wel geweest zijn, dat ik aan het plassen was. Ik hang mijn natte kleren over een rekje en loop naar mijn kamer om wat droogs aan te trekken. Ik bedenk me dat ik het oefenbroekje van Ferrie nog ergens heb liggen, eens even kijken. Ja, hier ligt hij. Die is best nog een keer te dragen, dus ik trek hem aan. Ik kan wel voelen dat ik er al een keer in geplast heb, hij is iets dikker dan toen ik hem schoon aantrok. Het voelt wel goed, vind ik. Dan hoor ik mama thuiskomen, vlug een gymbroekje aan, voordat ze me zó ziet.
Net op tijd, ik loop net mijn kamer uit als mama de trap opkomt.
“Zo, jij bent zomers gekleed, met je blote bast. Je was zeker natgeregend?”
“Ja, ik zat op de fiets middenin de bui, ik was doorweekt. Ik heb mijn natte kleren op het rekje gehangen. Maar wat is er besloten over de meivakantie, mag Ferrie ook mee?”
“Daar spreken we elkaar na het eten over, de andere moeders komen hier koffie drinken, dan horen we hoe en wat.”
“Oooo, moet ik nog langer wachten. Ik zou het heel leuk vinden als Ferrie ook mee mag, dan zijn we met drie bedplassers, dat hebben we nog geen van drieën ooit meegemaakt.”
“Daar moeten we het even over hebben, mannetje. Jij plast in bed, nou ja, in je luier, als je slaapt. Dat hebben veel meer kinderen, ook op jouw leeftijd. Maar nu heb je ook overdag ongelukjes, dat is vervelend. Het zal wel weer overgaan, maar voorlopig zit je regelmatig met een natte broek. Ben je vandaag droog gebleven?”
Ik twijfel even, zal ik vertellen dat het misgegaan is, of houd ik het geheim? Ik besluit eerlijk te zijn. “Nou mam, op school ging het heel goed, ik ben vaak gaan plassen. Maar op de fiets in de regen ging het toch mis, ik denk omdat ik zo natregende. Ik heb toen zomaar geplast, ik merkte het eigenlijk niet, mijn broek was toch al nat.”
“Och jochie, kom eens hier bij me. Wat een pechvogel ben je, geef me een knuffel.”
Ik kreeg een dikke knuffel van mama, toen ze me losliet gaf ze een paar klopjes op mijn billen.
“Wat is dat? Is je bips dikker geworden?” Mama trekt mijn sportbroekje naar beneden en ziet nu dat ik een speciaal onderbroekje draag. “Wat is dat? Hoe kom je eraan?”
“Die heb ik van Ferrie’s mama gekregen, ze dacht dat ik misschien op de bank zou plassen.”
“Nou, zo te zien heb je er ook in geplast. Och och, 14 jaar, hoe kan dat nou? Luister, wij hebben geen geld voor drynites, of hoe noem je ze, oefenbroekjes? De luiers voor ’s nachts kosten me al zoveel. Maar je kunt niet telkens in een natte broek rondlopen, dan lachen de kinderen je misschien uit, bovendien blij́f ik dan kleren wassen. Ik heb het volgende bedacht: voor de nacht kan ik je de katoenen luier aandoen, met het plastic broekje natuurlijk. Dan hebben we de wegwerpluiers voor overdag, zolang het nodig is. Wat vind je daarvan?”
Ik moet even nadenken. Dat katoenen luierbroekje zit wel lekker als ik slaap, met het gladde plastic broekje eroverheen. En de wegwerp luier zit ook wel fijn, maar is dat niet te dik onder mijn broek? Zien mijn klasgenoten dat niet? Ik moet natuurlijk zoveel mogelijk op de wc gaan plassen, dan valt het niet zo op dat ik een luier draag. En in de vakantie met Tim en Ferrie, die geven er niet om. Misschien blijf ik daarna wel droog overdag….
“Goed mam, ik denk dat dat een goed plan is. Dus ik mag nu deze aanhouden?” en ik wijs naar mijn pull-up.
“Hier, een kus van me, lekkere knul,” zegt mama, en ze knijpt me bijna fijn.
De andere twee moeders komen rond 20:00. Tim is meegekomen, Ferrie niet, die moet op zijn zusje passen.
Wij worden naar mijn kamer gestuurd, zodat de vrouwen rustig kunnen praten. Prima, dan gaan wij intussen opzoeken waar de camping precies ligt, en wat we daar kunnen doen. Tim had het over grotten, en mountain bikes. Die moeten we dan huren, dat kost natuurlijk een hoop geld. “In België hebben ze natuurlijk frites, en in Limburg vlaaien,” breng ik in, “en mama kan heerlijke Surinaamse gerechten maken.”
“Ik hoop dat er ook een zwembad is, als het zo warm blijft wil ik het liefste zwemmen!” zegt Tim.
Zo zitten we te kletsen en te wachten, tot we een seintje van mama krijgen dat we naar beneden mogen komen.
Ik moet plassen van de spanning, en bedenk dan dat ik het oefenbroekje aan heb. Dat komt goed uit, want ik wil niets missen van wat de moeders te zeggen hebben. Ik doe voorzichtig een plas, ik ben toch een beetje bang dat het gaat lekken. Het voelt weer lekker warm in mijn kruis, en ik zie geen lekkage. Nu laat ik nog wat plas in mijn pull-up lopen, tot mijn blaas leeg is. Ik wiebel wat op mijn stoel, het lijkt alsof ik een kussentje tussen mijn benen heb. Maar nu opletten, de moeder van Tim gaat wat zeggen.
“Jongens, we hebben er uitgebreid over gesproken, of het mogelijk is dat niet alleen wij, maar ook Ferrie meekan naar Voeren. Het lijkt heel leuk, jullie zijn in korte tijd goede vriendjes geworden. En het is bijzonder, want jullie plassen alle drie nog in je bed. En jij, David, plast ook nog in je broek,” “Soms!” roep ik tussendoor. “soms, heb je een natte broek, net als Ferrie, is het niet, Yvonne?”
”Klopt, hij draagt speciale onderbroekjes hiervoor. Zo noemen we ze meestal, het zijn luierbroekjes of pull-ups, jullie weten wel, drynites. En ’s nachts gewone wegwerpluiers, die kunnen meer aan.”
“Timmie draagt ’s nachts een katoenen luier met een plastic broekje,” zegt Karlijn (zo blijkt de moeder van Tim te heten), “dat is beter voor het milieu, denken wij, maar wel wat meer werk. Hoe pak jij het aan, Bernice?” vraagt ze aan mama.
“Ik heb met David afgesproken dat hij ’s nachts ook katoen draagt, dat luierbroekje dat hij van jullie heeft gekregen, Karlijn. Nog dank daarvoor, en overdag gaat mijn kereltje voor zolang het nodig is een wegwerpluier dragen, die hebben we nog genoeg op voorraad.”
“Dus de bedden en de kleren zullen droog blijven, daar hoeven we niet bang voor te zijn. Bernice en ik zijn allebei ervaren luieraantrekkers, dus dat moet goed komen. Jongens, we hebben besloten dat jullie met zijn drieën mee kunnen naar de camping. Bernice en ik gaan mee, Yvonne blijft bij Welmoed, die gaat zwemmen om haar diploma te halen.”
We staan juichend te springen, en we omhelzen elkaar. “Weet Ferrie het al? vraag ik.
“Die ga ik nu bellen,” antwoordt Yvonne. Even later horen we gejuich aan de andere kant van de telefoon, voor Ferrie was het natuurlijk het spannendst, wíj́ wisten al zeker dat we zouden gaan.
Dan gaan de twee moeders naar huis, en Timmie natuurlijk ook.
Mama vraagt hoe het met mijn speciale onderbroekje zit, toen ik aan het springen was dacht ze te zien dat hij wat afgezakt was door het gewicht. “Ik vond het zó spannend, mama, dat ik erin geplast heb. Maar het lekt toch niet door?” Dat moet mama toegeven, als ze eens goed gevoeld heeft. Pull-up nat, korte broekje droog.
“Ga maar vast douchen, ik kom er zó aan.”
Zoals altijd sopt mama me in, ik spoel mezelf af, en mama wrijft de vettende crème op mijn huid en de beschermende zalf over mijn kruis. Mama zorgt goed voor me, realiseer ik me. En een massage is nog lekkerder, want dan neemt mama er veel meer tijd voor. Dat zal tante Karlijn wel merken, als ze door mama gemasseerd wordt.
Mama ziet erop toe dat ik eerst nog een plas doe, dan doet ze me het katoenen luierbroekje aan en trekt het plastic broekje eroverheen.
Nog een knuffel, en ik lig te dromen.
Het vervolg gaat wat langer duren, ik heb minder tijd om te schrijven de komende tijd.
XVII
De schooldag ging traag vandaag, ik kon niet wachten om te horen wat de moeders besproken en besloten hebben. Op weg naar huis heb ik vast een cadeautje voor Tim gekocht, een zakmes waar extra gereedschappen in zitten, een zaagje en een schaar en nog wat dingen. Kan handig zijn als we kamperen. Gelukkig had ik wat zakgeld opgespaard!
Het regende toen ik op de fiets zat, dat was alweer een tijdje geleden. Toen ik thuis kwam was ik helemaal nat, want ik had geen jas aangedaan vanmorgen. Maar het is niet koud, hopelijk blijft het lekker weer in de vakantie. Mama is nog niet thuis, die zal zó wel komen. Ik ga intussen thee zetten en droge kleren aantrekken.
Mijn broek en onderbroekje zijn wel heel nat geworden, ik zal toch niet….. Als ik mijn onderbroek beter bekijk, lijkt het toch meer op plas dan op regen. Hoe kan dat nu weer? Ik heb er niets van gemerkt, dat ik moest plassen. Het zal wel door de regen komen, dat ik er niet op lette, al heb ik dus wel gemerkt dat de regen lekker warm was. Het zal op dat ogenblik wel geweest zijn, dat ik aan het plassen was. Ik hang mijn natte kleren over een rekje en loop naar mijn kamer om wat droogs aan te trekken. Ik bedenk me dat ik het oefenbroekje van Ferrie nog ergens heb liggen, eens even kijken. Ja, hier ligt hij. Die is best nog een keer te dragen, dus ik trek hem aan. Ik kan wel voelen dat ik er al een keer in geplast heb, hij is iets dikker dan toen ik hem schoon aantrok. Het voelt wel goed, vind ik. Dan hoor ik mama thuiskomen, vlug een gymbroekje aan, voordat ze me zó ziet.
Net op tijd, ik loop net mijn kamer uit als mama de trap opkomt.
“Zo, jij bent zomers gekleed, met je blote bast. Je was zeker natgeregend?”
“Ja, ik zat op de fiets middenin de bui, ik was doorweekt. Ik heb mijn natte kleren op het rekje gehangen. Maar wat is er besloten over de meivakantie, mag Ferrie ook mee?”
“Daar spreken we elkaar na het eten over, de andere moeders komen hier koffie drinken, dan horen we hoe en wat.”
“Oooo, moet ik nog langer wachten. Ik zou het heel leuk vinden als Ferrie ook mee mag, dan zijn we met drie bedplassers, dat hebben we nog geen van drieën ooit meegemaakt.”
“Daar moeten we het even over hebben, mannetje. Jij plast in bed, nou ja, in je luier, als je slaapt. Dat hebben veel meer kinderen, ook op jouw leeftijd. Maar nu heb je ook overdag ongelukjes, dat is vervelend. Het zal wel weer overgaan, maar voorlopig zit je regelmatig met een natte broek. Ben je vandaag droog gebleven?”
Ik twijfel even, zal ik vertellen dat het misgegaan is, of houd ik het geheim? Ik besluit eerlijk te zijn. “Nou mam, op school ging het heel goed, ik ben vaak gaan plassen. Maar op de fiets in de regen ging het toch mis, ik denk omdat ik zo natregende. Ik heb toen zomaar geplast, ik merkte het eigenlijk niet, mijn broek was toch al nat.”
“Och jochie, kom eens hier bij me. Wat een pechvogel ben je, geef me een knuffel.”
Ik kreeg een dikke knuffel van mama, toen ze me losliet gaf ze een paar klopjes op mijn billen.
“Wat is dat? Is je bips dikker geworden?” Mama trekt mijn sportbroekje naar beneden en ziet nu dat ik een speciaal onderbroekje draag. “Wat is dat? Hoe kom je eraan?”
“Die heb ik van Ferrie’s mama gekregen, ze dacht dat ik misschien op de bank zou plassen.”
“Nou, zo te zien heb je er ook in geplast. Och och, 14 jaar, hoe kan dat nou? Luister, wij hebben geen geld voor drynites, of hoe noem je ze, oefenbroekjes? De luiers voor ’s nachts kosten me al zoveel. Maar je kunt niet telkens in een natte broek rondlopen, dan lachen de kinderen je misschien uit, bovendien blij́f ik dan kleren wassen. Ik heb het volgende bedacht: voor de nacht kan ik je de katoenen luier aandoen, met het plastic broekje natuurlijk. Dan hebben we de wegwerpluiers voor overdag, zolang het nodig is. Wat vind je daarvan?”
Ik moet even nadenken. Dat katoenen luierbroekje zit wel lekker als ik slaap, met het gladde plastic broekje eroverheen. En de wegwerp luier zit ook wel fijn, maar is dat niet te dik onder mijn broek? Zien mijn klasgenoten dat niet? Ik moet natuurlijk zoveel mogelijk op de wc gaan plassen, dan valt het niet zo op dat ik een luier draag. En in de vakantie met Tim en Ferrie, die geven er niet om. Misschien blijf ik daarna wel droog overdag….
“Goed mam, ik denk dat dat een goed plan is. Dus ik mag nu deze aanhouden?” en ik wijs naar mijn pull-up.
“Hier, een kus van me, lekkere knul,” zegt mama, en ze knijpt me bijna fijn.
De andere twee moeders komen rond 20:00. Tim is meegekomen, Ferrie niet, die moet op zijn zusje passen.
Wij worden naar mijn kamer gestuurd, zodat de vrouwen rustig kunnen praten. Prima, dan gaan wij intussen opzoeken waar de camping precies ligt, en wat we daar kunnen doen. Tim had het over grotten, en mountain bikes. Die moeten we dan huren, dat kost natuurlijk een hoop geld. “In België hebben ze natuurlijk frites, en in Limburg vlaaien,” breng ik in, “en mama kan heerlijke Surinaamse gerechten maken.”
“Ik hoop dat er ook een zwembad is, als het zo warm blijft wil ik het liefste zwemmen!” zegt Tim.
Zo zitten we te kletsen en te wachten, tot we een seintje van mama krijgen dat we naar beneden mogen komen.
Ik moet plassen van de spanning, en bedenk dan dat ik het oefenbroekje aan heb. Dat komt goed uit, want ik wil niets missen van wat de moeders te zeggen hebben. Ik doe voorzichtig een plas, ik ben toch een beetje bang dat het gaat lekken. Het voelt weer lekker warm in mijn kruis, en ik zie geen lekkage. Nu laat ik nog wat plas in mijn pull-up lopen, tot mijn blaas leeg is. Ik wiebel wat op mijn stoel, het lijkt alsof ik een kussentje tussen mijn benen heb. Maar nu opletten, de moeder van Tim gaat wat zeggen.
“Jongens, we hebben er uitgebreid over gesproken, of het mogelijk is dat niet alleen wij, maar ook Ferrie meekan naar Voeren. Het lijkt heel leuk, jullie zijn in korte tijd goede vriendjes geworden. En het is bijzonder, want jullie plassen alle drie nog in je bed. En jij, David, plast ook nog in je broek,” “Soms!” roep ik tussendoor. “soms, heb je een natte broek, net als Ferrie, is het niet, Yvonne?”
”Klopt, hij draagt speciale onderbroekjes hiervoor. Zo noemen we ze meestal, het zijn luierbroekjes of pull-ups, jullie weten wel, drynites. En ’s nachts gewone wegwerpluiers, die kunnen meer aan.”
“Timmie draagt ’s nachts een katoenen luier met een plastic broekje,” zegt Karlijn (zo blijkt de moeder van Tim te heten), “dat is beter voor het milieu, denken wij, maar wel wat meer werk. Hoe pak jij het aan, Bernice?” vraagt ze aan mama.
“Ik heb met David afgesproken dat hij ’s nachts ook katoen draagt, dat luierbroekje dat hij van jullie heeft gekregen, Karlijn. Nog dank daarvoor, en overdag gaat mijn kereltje voor zolang het nodig is een wegwerpluier dragen, die hebben we nog genoeg op voorraad.”
“Dus de bedden en de kleren zullen droog blijven, daar hoeven we niet bang voor te zijn. Bernice en ik zijn allebei ervaren luieraantrekkers, dus dat moet goed komen. Jongens, we hebben besloten dat jullie met zijn drieën mee kunnen naar de camping. Bernice en ik gaan mee, Yvonne blijft bij Welmoed, die gaat zwemmen om haar diploma te halen.”
We staan juichend te springen, en we omhelzen elkaar. “Weet Ferrie het al? vraag ik.
“Die ga ik nu bellen,” antwoordt Yvonne. Even later horen we gejuich aan de andere kant van de telefoon, voor Ferrie was het natuurlijk het spannendst, wíj́ wisten al zeker dat we zouden gaan.
Dan gaan de twee moeders naar huis, en Timmie natuurlijk ook.
Mama vraagt hoe het met mijn speciale onderbroekje zit, toen ik aan het springen was dacht ze te zien dat hij wat afgezakt was door het gewicht. “Ik vond het zó spannend, mama, dat ik erin geplast heb. Maar het lekt toch niet door?” Dat moet mama toegeven, als ze eens goed gevoeld heeft. Pull-up nat, korte broekje droog.
“Ga maar vast douchen, ik kom er zó aan.”
Zoals altijd sopt mama me in, ik spoel mezelf af, en mama wrijft de vettende crème op mijn huid en de beschermende zalf over mijn kruis. Mama zorgt goed voor me, realiseer ik me. En een massage is nog lekkerder, want dan neemt mama er veel meer tijd voor. Dat zal tante Karlijn wel merken, als ze door mama gemasseerd wordt.
Mama ziet erop toe dat ik eerst nog een plas doe, dan doet ze me het katoenen luierbroekje aan en trekt het plastic broekje eroverheen.
Nog een knuffel, en ik lig te dromen.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Alle drie de jongens met een plasticbroekje aan, goed zo! Ik zie het voor me.... Doet me terugdenken aan mijn eigen jeugd, ik moest elke nacht een plasticbroekje aan en het was elke morgen nat.
anoniem444
Toplid
Wat een mooi verhaal ben benieuwd hoe het verder gaat.
DiaperSniper010
Superlid
Ik had er niks sexueels in gelezen ofzo maar begrijp de waarschuwing (alles wat stijf is in 16+ 
Ben benieuwd naar het vervolg…..
Ben benieuwd naar het vervolg…..
Weer een hoofdstuk af. Hoewel het niet zo lang is, hoop ik dat jullie het toch de moeite waard vinden.
XVIII
De laatste dagen voor de vakantie brengen een verandering voor mij. Mama zorgt ervoor dat ik ’s morgens een wegwerpluier aandoe en dan mijn korte broekje eroverheen.
Het valt nauwelijks op, ondanks dat het wat dikker is dan wanneer ik een onderboekje draag. Alleen als ik buk moet ik oppassen, dat er niets van mijn luier te zien is boven de rand van mijn broekje. Ik heb bedacht, als er iemand een opmerking over maakt, dat ik zal zeggen dat ik door een blaasontsteking plasproblemen heb. En dat de luier daarom nodig is.
Maar niemand heeft het in de gaten, of in elk geval niemand maakt opmerkingen over mijn iets dikkere kont.
Het dragen van de luier heeft op een bepaalde manier invloed op hoe ik me voel: het geeft me rust, ik kan me beter concentreren op mijn schoolwerk, en het gekke is vooral, dat ik geen ongelukjes meer heb. Ik ga wel naar het toilet om te plassen tussen de lessen door, met wat gedoe wip ik dan mijn plasser uit de luier, maar die blijft verder droog.
Zou het broekplassen over zijn? Dan hoef ik overdag geen luier meer aan natuurlijk. Dat zou geweldig zijn! Maar dan bedenk ik me dat ik het fijne gevoel dat het plassen me geeft dan ook zal missen, geen warme plas meer en niet genieten van de dikke prop tussen mijn benen. Tenminste, overdag, want ’s nachts plas ik nog vrijwel elke keer in mijn luier. Nou ja, we zien het wel. Mama heeft gezegd dat ik toch wel een tijdje droog moet zijn voor ze me geen luier meer aandoet.
Ik heb Ferrie laten zien dat ik nu ook een luier draag overdag, toen we tegelijkertijd naar de wc gingen.
“Gaaf hé,” had hij gezegd, “nou blijft je broek zeker droog, net als de mijne. Toen ik je zag lopen dacht ik al iets te zien.”
“Kon je mijn luier zien dan?” vroeg ik.
“Nee, dat niet, maar je liep net iets anders dan normmal, en je billen zijn gegroeid, hahaha! En je weet dat ik er oog voor heb, of iemand in zijn broek geplast heeft of beschermend ondergoed draagt. Ik let daar automatisch op. Anderen zien dat helemaal niet.”
Mama vindt het bijzonder knap dat het me lukt om droog te blijven, dat had ze wel gehoopt, maar niet verwacht. Ze waarschuwt me wel dat ik misschien toch nog een terugval krijg, want het is toch wel spannend zo vlak voor de vakantie.
Dat begrijp ik wel, dat ik niet te blij moet zijn, het zou wel gek zijn als het ineens gestopt is, mijn ongelukjes overdag. Maar ja, het was ook zomaar ineens begonnen…..
Na de laatste schooldag was mama toch wel heel nieuwsgierig, hoe ik eruit zou zien als ik wel in mijn luier geplast heb. Zou het niet lekken, zie je veel verschil? En zelf ben ik ook wel nieuwsgierig.
Dus thuis aan de thee zegt ze dat ik maar eens in de luier moest plassen.
“Nu?” vraag ik.
“Ja, waarom niet? Jij kunt toch altijd een plas doen, op commando?”
Dat is zo, dus als ik me even concentreer begint er een straaltje te lopen, dat wordt wat groter, ik voel het weer lekker over mijn plasser en mijn zakje stromen en dan verdwijnt het in de luier. Die wordt dikker, geen twijfel.
“Heb je een plas gedaan? Sta nu eens op en loop maar wat heen en weer.”
Dat doe ik, het voelt heerlijk. Ik loop naar de spiegel en bekijk mezelf eens goed. Dat valt best mee, voor mijn gevoel was het veel dikker geworden. Maar eigenlijk is het nauwelijks te zien dat ik in mijn luier geplast heb.
“Kom nu eens hier,” zegt mama, en ze wrijft over mijn broekje om te voelen of het ergens nat is geworden. Dat is niet het geval. “Ik zie wel iets verschil,” merkt ze op, “maar dat komt omdat ik je billen heel goed ken. Ik denk niet dat het anderen op zou vallen. De luier werkt goed, geen lekkage. Mooi zo. Maar goed, ’s nachts lekt het ook nooit door natuurlijk. Vind je het niet vervelend zitten, zo’n volle luier?”
Vrolijk zeg ik dat het wel goed voelt. Dan bedenk ik me dat ik maar niet te enthousiast moet overkomen, en meld erachteraan dat het een veilig idee is, omdat het niet lekt en nauwelijks te zien is.
Ik mag de luier aanhouden van mama, tijdens het eten en ook daarna, als ik mijn tas ga inpakken voor onze reis.
Wanneer het tijd is om te gaan slapen komt mama om me te helpen. Ze wil zien of ik geen uitslag heb gekregen door het vele bewegen en zitten en lopen met de volle luier. Ze trekt mijn korte broekje uit, opent de luier en bekijkt mijn huid goed, om te concluderen dat alles er prima uitziet. Ze geeft me een tikje op mijn kont en zegt dat het een veilig idee is, zo’n luier, maar dat ik toch maar beter geen ongelukjes meer moet hebben overdag.
Dan zet ze me onder de douche, sopt me in en ik sta een tijdje van het warme water te genieten.
Tenslotte volgt weer het standaard ritueel met de vettende crème, de beschermende zalf, de katoenen luier en het plastic broekje.
“Morgen op vakantie, mama, ik heb er zoveel zin in. We gaan allemaal leuke dingen doen, ik denk dat ik niet kan slapen van de spanning.”
“Dat zou ik toch maar doen, lieve schat van me, weet je wat? Ga maar lekker dromen van al die leuke dingen. We zijn boffers, met zulke goede vrienden mee op vakantie, ik heb er ook zin in. Welterusten nu!”
XVIII
De laatste dagen voor de vakantie brengen een verandering voor mij. Mama zorgt ervoor dat ik ’s morgens een wegwerpluier aandoe en dan mijn korte broekje eroverheen.
Het valt nauwelijks op, ondanks dat het wat dikker is dan wanneer ik een onderboekje draag. Alleen als ik buk moet ik oppassen, dat er niets van mijn luier te zien is boven de rand van mijn broekje. Ik heb bedacht, als er iemand een opmerking over maakt, dat ik zal zeggen dat ik door een blaasontsteking plasproblemen heb. En dat de luier daarom nodig is.
Maar niemand heeft het in de gaten, of in elk geval niemand maakt opmerkingen over mijn iets dikkere kont.
Het dragen van de luier heeft op een bepaalde manier invloed op hoe ik me voel: het geeft me rust, ik kan me beter concentreren op mijn schoolwerk, en het gekke is vooral, dat ik geen ongelukjes meer heb. Ik ga wel naar het toilet om te plassen tussen de lessen door, met wat gedoe wip ik dan mijn plasser uit de luier, maar die blijft verder droog.
Zou het broekplassen over zijn? Dan hoef ik overdag geen luier meer aan natuurlijk. Dat zou geweldig zijn! Maar dan bedenk ik me dat ik het fijne gevoel dat het plassen me geeft dan ook zal missen, geen warme plas meer en niet genieten van de dikke prop tussen mijn benen. Tenminste, overdag, want ’s nachts plas ik nog vrijwel elke keer in mijn luier. Nou ja, we zien het wel. Mama heeft gezegd dat ik toch wel een tijdje droog moet zijn voor ze me geen luier meer aandoet.
Ik heb Ferrie laten zien dat ik nu ook een luier draag overdag, toen we tegelijkertijd naar de wc gingen.
“Gaaf hé,” had hij gezegd, “nou blijft je broek zeker droog, net als de mijne. Toen ik je zag lopen dacht ik al iets te zien.”
“Kon je mijn luier zien dan?” vroeg ik.
“Nee, dat niet, maar je liep net iets anders dan normmal, en je billen zijn gegroeid, hahaha! En je weet dat ik er oog voor heb, of iemand in zijn broek geplast heeft of beschermend ondergoed draagt. Ik let daar automatisch op. Anderen zien dat helemaal niet.”
Mama vindt het bijzonder knap dat het me lukt om droog te blijven, dat had ze wel gehoopt, maar niet verwacht. Ze waarschuwt me wel dat ik misschien toch nog een terugval krijg, want het is toch wel spannend zo vlak voor de vakantie.
Dat begrijp ik wel, dat ik niet te blij moet zijn, het zou wel gek zijn als het ineens gestopt is, mijn ongelukjes overdag. Maar ja, het was ook zomaar ineens begonnen…..
Na de laatste schooldag was mama toch wel heel nieuwsgierig, hoe ik eruit zou zien als ik wel in mijn luier geplast heb. Zou het niet lekken, zie je veel verschil? En zelf ben ik ook wel nieuwsgierig.
Dus thuis aan de thee zegt ze dat ik maar eens in de luier moest plassen.
“Nu?” vraag ik.
“Ja, waarom niet? Jij kunt toch altijd een plas doen, op commando?”
Dat is zo, dus als ik me even concentreer begint er een straaltje te lopen, dat wordt wat groter, ik voel het weer lekker over mijn plasser en mijn zakje stromen en dan verdwijnt het in de luier. Die wordt dikker, geen twijfel.
“Heb je een plas gedaan? Sta nu eens op en loop maar wat heen en weer.”
Dat doe ik, het voelt heerlijk. Ik loop naar de spiegel en bekijk mezelf eens goed. Dat valt best mee, voor mijn gevoel was het veel dikker geworden. Maar eigenlijk is het nauwelijks te zien dat ik in mijn luier geplast heb.
“Kom nu eens hier,” zegt mama, en ze wrijft over mijn broekje om te voelen of het ergens nat is geworden. Dat is niet het geval. “Ik zie wel iets verschil,” merkt ze op, “maar dat komt omdat ik je billen heel goed ken. Ik denk niet dat het anderen op zou vallen. De luier werkt goed, geen lekkage. Mooi zo. Maar goed, ’s nachts lekt het ook nooit door natuurlijk. Vind je het niet vervelend zitten, zo’n volle luier?”
Vrolijk zeg ik dat het wel goed voelt. Dan bedenk ik me dat ik maar niet te enthousiast moet overkomen, en meld erachteraan dat het een veilig idee is, omdat het niet lekt en nauwelijks te zien is.
Ik mag de luier aanhouden van mama, tijdens het eten en ook daarna, als ik mijn tas ga inpakken voor onze reis.
Wanneer het tijd is om te gaan slapen komt mama om me te helpen. Ze wil zien of ik geen uitslag heb gekregen door het vele bewegen en zitten en lopen met de volle luier. Ze trekt mijn korte broekje uit, opent de luier en bekijkt mijn huid goed, om te concluderen dat alles er prima uitziet. Ze geeft me een tikje op mijn kont en zegt dat het een veilig idee is, zo’n luier, maar dat ik toch maar beter geen ongelukjes meer moet hebben overdag.
Dan zet ze me onder de douche, sopt me in en ik sta een tijdje van het warme water te genieten.
Tenslotte volgt weer het standaard ritueel met de vettende crème, de beschermende zalf, de katoenen luier en het plastic broekje.
“Morgen op vakantie, mama, ik heb er zoveel zin in. We gaan allemaal leuke dingen doen, ik denk dat ik niet kan slapen van de spanning.”
“Dat zou ik toch maar doen, lieve schat van me, weet je wat? Ga maar lekker dromen van al die leuke dingen. We zijn boffers, met zulke goede vrienden mee op vakantie, ik heb er ook zin in. Welterusten nu!”
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Spannend hoor, zo'n laatste nacht voor de vakantie. Ik denk dat Davids mooie blauwe plasticbroekje morgen wel totaal volgeplast zal zijn... En ik weet hoe dat voelt. 
DiaperSniper010
Superlid
Heerlijk. Ben benieuwd hoe de vakantie gaat verlopen.
Het is weer gelukt om verder te schrijven.
Wordt het spannend, in de auto?
XIX
Vakantie! Het is zover, straks komt Timmie met zijn moeder ons ophalen, dan halen we Ferrie op en gaan op weg naar België.
Ik heb een tas met wat kleren en wegwerp luiers en de katoenen luier met plastic broekje, mama heeft haar kleren en een aparte tas met Surinaamse kruiden en etenswaren die daar misschien niet te vinden zijn. We mogen niet teveel meenemen, want er is beperkt plaats in de auto.
“Daar zijn ze!” roep ik als ik hun auto zie aankomen, en ren naar de deur.
“Tas mee,” zegt mama, “en de Suri tas ook! Ik pak mijn eigen tas en doe de deur op slot.”
We zetten de bagage in de kofferbak, mama gaat voorin zitten en ik naast Tim op de achterbank. We beginnen meteen te kletsen over wat we eerst gaan doen als we in België zijn.
“Het duurt nog ruim twee uur voor we er zijn, hoor!” zegt Tims mama lachend.
Daar zijn we al bij Ferrie. Hij staat ook klaar met twee tassen. Ook eentje met kleren, en een met wegwerpluiers. “Die pasten er niet meer bij in één tas,” zegt hij.
Gelukkig past het allemaal precies in de kofferbak.
Als we rijden vertelt Tims mama dat het zo’n twee uur rijden is, afhankelijk van de drukte. Ze wil één keer stoppen onderweg voor een plaspauze en om wat te drinken.
“Hebben jullie een luier aan, David en Ferrie? Voor de zekerheid? Timmie haalt het wel zonder, weet ik, maar jullie waarschijnlijk niet hè?”
Ik knik, Ferrie meldt dat hij een oefenbroekje aan heeft en net nog geplast heeft voor we vertrokken. Oei, dat ben ik vergeten, ik heb geplast toen ik opstond. Maar goed dat ik een luier aan heb, denk ik.
We zitten onderweg te kletsen over van alles en nog wat. De moeders hebben het over Surinaams eten en zo, die vermaken zich ook wel.
Sneller dan verwacht voel ik dat ik moet plassen. Ik houd het even tegen, maar dan loopt het toch uit mijn plasser in de luier. Mijn vriendjes hebben het in de gaten, ze horen het stromen. We knipogen naar elkaar, en Ferrie doet ook een plas.
“Lekker hoor,” zegt hij.
“Houd jij ook van pindasoep?” vraagt mama aan hem. Ze was net aan het uitleggen hoe ze dat klaarmaakt en heeft niet in de gaten dat Ferrie iets anders bedoelde
“Ja, dat is mijn favoriete soep,” zegt Ferrie, “gaat u die maken voor ons? Heerlijk!”
Hij heeft die soep in een Surinaams eethuis gegeten, een paar jaar geleden. Ik vind het ook heerlijk, als mama het maakt.
Tim kent het niet, maar hij is nu wel benieuwd geworden.
“Wacht maar af, morgen ga ik het maken,” zegt mama.
Hé, er komt nog een plas achteraan, blijkbaar was ik nog niet klaar. Het voelt fijn, die warme bobbel in mijn luier. Mijn broekje is nog droog, geen lekkage gelukkig. Ik heb het groene stretchbroekje aan dat ik van Tim heb gekregen. Dat paste vanmorgen nog net, over de luier heen, maar nu zit het wel wat strak, na twee keer plassen. De elastische stof kan het nog maar net aan, denk ik. Ik hoop dat het niet teveel opvalt als we straks pauzeren….
We zijn al een tijd onderweg als tante Karlijn (zo mag ik haar nu noemen) een parkeerplaats opdraait.
“We gaan even de benen strekken en wat drinken, jongens,” zegt ze.
Zodra ik de auto uitstap voel ik dat mijn luier toch wel zwaar geworden is. Ik loop denk ik wat gek, want mama merkt op dat mijn luier zeker in de weg zit.
“Hoe lang zullen we nog moeten rijden vanaf hier?” vraagt mama aan tante Karlijn.
“O, zo’n drie kwartier, hooguit.”
“Weet je wat, David? Jouw luiers zitten ergens onderin de bagage, ik heb geen zin om daarnaar te gaan graven. Maar dit ziet er ook niet fijn uit. Trek die luier maar uit, het laatste stuk lukt het je wel om droog te blijven. Dan moet je nog wel een plas doen voordat we weer vertrekken zometeen.”
Zo doen we het. Ik ga naar de wc om mijn luier uit te trekken, Tim gaat een plas doen en Ferrie ook. Dan gaan we op het terras zitten en bestellen wat te drinken.
“Omdat we nu in Limburg zijn, trakteer ik op vlaai,” zegt Ferrie, “mama heeft me hier geld voor meegegeven. Welke willen jullie?”
Dat is een verrassing, we boffen maar weer. Zodra we alles op hebben rennen we nog wat rond, nou ja, de moeders blijven nog rustig zitten, tot ze ons roepen dat het tijd is om verder te gaan.
“Ga jij nog even plassen, David, voor de zekerheid!” zegt mama. Dat ga ik dus doen. Het is maar een klein plasje, maar het kan er maar beter uit zijn.
We naderen de grens, het is niet zo ver meer nu.
“Bijna in het buitenland, jongens,” zegt mama. “Dan moeten we Belgisch gaan praten, haha.”
Vanaf de achterbank kijken we of het bord ‘België’ al in zicht is. We vinden het toch spannend, Ferrie gaat elk jaar naar het buitenland op vakantie, maar Tim blijft meestal in Nederland, net als ik. Toen ik zes was zijn we naar Suriname geweest, daar wonen mijn oma en opa, en twee tantes en een oom. Maar ik kan me niet veel meer van die reis herinneren, ik was nog te klein.
Door de spanning voel ik dat ik binnenkort moet plassen, maar ik kan het nog wel even uithouden.
Daar rijden we België binnen, we beginnen wat te joelen en tante Karlijn begint ‘We zijn er bijna’ te zingen, waar iedereen aan meedoet.
“Hoe lang nog?” vraag ik, “ik denk dat ik moet plassen.”
“Een paar minuten, dat houd je toch nog wel?” antwoordt tante Karlijn.
Ik knik, en knijp voor de zekerheid mijn plasser dicht.
Dan draaien we van de weg af naar de ingang van de camping. Tante Karlijn en mama stappen uit om de sleutel van het huisje op te halen en de administratie te regelen.
“Ik moet nu echt nodig,” zeg ik met een benauwd stemmetje.
“Dan spring je toch de auto uit en doe je hier naast de autoeen plas,” oppert Tim.
Ik aarzel, maar veel keus heb ik niet. Ik doe de deur open en stap naar buiten. Ik voel al wat plas lopen, trek vlug mijn broek naar beneden en daar stroomt mijn blaas leeg. Dat lucht op, het had niet langer moeten duren. Ik kijk om me heen, of niemand staat te kijken, maar dat is gelukkig niet het geval. Ik trek mijn broek op en wil de auto weer instappen, als Ferrie ziet dat er wel een natte plek te zien is. Hij wijst me erop, maar voegt eraan toe dat het wel meevalt. “Het is niet zo’n grote vlek hoor,” zegt hij, “niet groter dan de deksel van een jampot.”
“Of de deksel van een pot pindakaas, hahaha!” roept Timmie.
“Dat is zó weer droog, en eigenlijk vind ik het wel stoer staan,” zegt Ferrie, “ik zie dat ook wel eens bij andere jongens. Ik heb dat nooit, want ik draag natuurlijk altijd bescherming.”
De moeders zijn weer terug, en we rijden een klein stukje door naar het huisje. Onderweg zien we het zwembad al, daar gaan we straks als eerste naartoe!
Maar nu gaan we kijken hoe ons verblijf er van binnen uitziet. Er zijn twee slaapkamers, één met een tweepersoons bed en de andere met twee losse bedden.
“Hoe doen we dat nu? Wie gaat waar slapen?” vraagt Timmie.
Daar hebben de moeders al over nagedacht.
“Tante Bernice en ik slapen hier, in deze twee bedden. En jullie kunnen wel met z’n drieën in het tweepersoonsbed, hadden we zo gedacht,” zegt tante Karlijn.
“Jaaa! Dat wordt lachen! Kunnen we lekker lang kletsen,” juichen we door elkaar.
“Daar zou ik maar niet op rekenen, knulletjes,” zegt mama, “als er iemand gaat klieren gaat die maar op de bank slapen.”
Dan slepen we alle bagage naar binnen, we trekken onze zwembroekjes aan en rennen naar het zwembad.
Wordt het spannend, in de auto?
XIX
Vakantie! Het is zover, straks komt Timmie met zijn moeder ons ophalen, dan halen we Ferrie op en gaan op weg naar België.
Ik heb een tas met wat kleren en wegwerp luiers en de katoenen luier met plastic broekje, mama heeft haar kleren en een aparte tas met Surinaamse kruiden en etenswaren die daar misschien niet te vinden zijn. We mogen niet teveel meenemen, want er is beperkt plaats in de auto.
“Daar zijn ze!” roep ik als ik hun auto zie aankomen, en ren naar de deur.
“Tas mee,” zegt mama, “en de Suri tas ook! Ik pak mijn eigen tas en doe de deur op slot.”
We zetten de bagage in de kofferbak, mama gaat voorin zitten en ik naast Tim op de achterbank. We beginnen meteen te kletsen over wat we eerst gaan doen als we in België zijn.
“Het duurt nog ruim twee uur voor we er zijn, hoor!” zegt Tims mama lachend.
Daar zijn we al bij Ferrie. Hij staat ook klaar met twee tassen. Ook eentje met kleren, en een met wegwerpluiers. “Die pasten er niet meer bij in één tas,” zegt hij.
Gelukkig past het allemaal precies in de kofferbak.
Als we rijden vertelt Tims mama dat het zo’n twee uur rijden is, afhankelijk van de drukte. Ze wil één keer stoppen onderweg voor een plaspauze en om wat te drinken.
“Hebben jullie een luier aan, David en Ferrie? Voor de zekerheid? Timmie haalt het wel zonder, weet ik, maar jullie waarschijnlijk niet hè?”
Ik knik, Ferrie meldt dat hij een oefenbroekje aan heeft en net nog geplast heeft voor we vertrokken. Oei, dat ben ik vergeten, ik heb geplast toen ik opstond. Maar goed dat ik een luier aan heb, denk ik.
We zitten onderweg te kletsen over van alles en nog wat. De moeders hebben het over Surinaams eten en zo, die vermaken zich ook wel.
Sneller dan verwacht voel ik dat ik moet plassen. Ik houd het even tegen, maar dan loopt het toch uit mijn plasser in de luier. Mijn vriendjes hebben het in de gaten, ze horen het stromen. We knipogen naar elkaar, en Ferrie doet ook een plas.
“Lekker hoor,” zegt hij.
“Houd jij ook van pindasoep?” vraagt mama aan hem. Ze was net aan het uitleggen hoe ze dat klaarmaakt en heeft niet in de gaten dat Ferrie iets anders bedoelde
“Ja, dat is mijn favoriete soep,” zegt Ferrie, “gaat u die maken voor ons? Heerlijk!”
Hij heeft die soep in een Surinaams eethuis gegeten, een paar jaar geleden. Ik vind het ook heerlijk, als mama het maakt.
Tim kent het niet, maar hij is nu wel benieuwd geworden.
“Wacht maar af, morgen ga ik het maken,” zegt mama.
Hé, er komt nog een plas achteraan, blijkbaar was ik nog niet klaar. Het voelt fijn, die warme bobbel in mijn luier. Mijn broekje is nog droog, geen lekkage gelukkig. Ik heb het groene stretchbroekje aan dat ik van Tim heb gekregen. Dat paste vanmorgen nog net, over de luier heen, maar nu zit het wel wat strak, na twee keer plassen. De elastische stof kan het nog maar net aan, denk ik. Ik hoop dat het niet teveel opvalt als we straks pauzeren….
We zijn al een tijd onderweg als tante Karlijn (zo mag ik haar nu noemen) een parkeerplaats opdraait.
“We gaan even de benen strekken en wat drinken, jongens,” zegt ze.
Zodra ik de auto uitstap voel ik dat mijn luier toch wel zwaar geworden is. Ik loop denk ik wat gek, want mama merkt op dat mijn luier zeker in de weg zit.
“Hoe lang zullen we nog moeten rijden vanaf hier?” vraagt mama aan tante Karlijn.
“O, zo’n drie kwartier, hooguit.”
“Weet je wat, David? Jouw luiers zitten ergens onderin de bagage, ik heb geen zin om daarnaar te gaan graven. Maar dit ziet er ook niet fijn uit. Trek die luier maar uit, het laatste stuk lukt het je wel om droog te blijven. Dan moet je nog wel een plas doen voordat we weer vertrekken zometeen.”
Zo doen we het. Ik ga naar de wc om mijn luier uit te trekken, Tim gaat een plas doen en Ferrie ook. Dan gaan we op het terras zitten en bestellen wat te drinken.
“Omdat we nu in Limburg zijn, trakteer ik op vlaai,” zegt Ferrie, “mama heeft me hier geld voor meegegeven. Welke willen jullie?”
Dat is een verrassing, we boffen maar weer. Zodra we alles op hebben rennen we nog wat rond, nou ja, de moeders blijven nog rustig zitten, tot ze ons roepen dat het tijd is om verder te gaan.
“Ga jij nog even plassen, David, voor de zekerheid!” zegt mama. Dat ga ik dus doen. Het is maar een klein plasje, maar het kan er maar beter uit zijn.
We naderen de grens, het is niet zo ver meer nu.
“Bijna in het buitenland, jongens,” zegt mama. “Dan moeten we Belgisch gaan praten, haha.”
Vanaf de achterbank kijken we of het bord ‘België’ al in zicht is. We vinden het toch spannend, Ferrie gaat elk jaar naar het buitenland op vakantie, maar Tim blijft meestal in Nederland, net als ik. Toen ik zes was zijn we naar Suriname geweest, daar wonen mijn oma en opa, en twee tantes en een oom. Maar ik kan me niet veel meer van die reis herinneren, ik was nog te klein.
Door de spanning voel ik dat ik binnenkort moet plassen, maar ik kan het nog wel even uithouden.
Daar rijden we België binnen, we beginnen wat te joelen en tante Karlijn begint ‘We zijn er bijna’ te zingen, waar iedereen aan meedoet.
“Hoe lang nog?” vraag ik, “ik denk dat ik moet plassen.”
“Een paar minuten, dat houd je toch nog wel?” antwoordt tante Karlijn.
Ik knik, en knijp voor de zekerheid mijn plasser dicht.
Dan draaien we van de weg af naar de ingang van de camping. Tante Karlijn en mama stappen uit om de sleutel van het huisje op te halen en de administratie te regelen.
“Ik moet nu echt nodig,” zeg ik met een benauwd stemmetje.
“Dan spring je toch de auto uit en doe je hier naast de autoeen plas,” oppert Tim.
Ik aarzel, maar veel keus heb ik niet. Ik doe de deur open en stap naar buiten. Ik voel al wat plas lopen, trek vlug mijn broek naar beneden en daar stroomt mijn blaas leeg. Dat lucht op, het had niet langer moeten duren. Ik kijk om me heen, of niemand staat te kijken, maar dat is gelukkig niet het geval. Ik trek mijn broek op en wil de auto weer instappen, als Ferrie ziet dat er wel een natte plek te zien is. Hij wijst me erop, maar voegt eraan toe dat het wel meevalt. “Het is niet zo’n grote vlek hoor,” zegt hij, “niet groter dan de deksel van een jampot.”
“Of de deksel van een pot pindakaas, hahaha!” roept Timmie.
“Dat is zó weer droog, en eigenlijk vind ik het wel stoer staan,” zegt Ferrie, “ik zie dat ook wel eens bij andere jongens. Ik heb dat nooit, want ik draag natuurlijk altijd bescherming.”
De moeders zijn weer terug, en we rijden een klein stukje door naar het huisje. Onderweg zien we het zwembad al, daar gaan we straks als eerste naartoe!
Maar nu gaan we kijken hoe ons verblijf er van binnen uitziet. Er zijn twee slaapkamers, één met een tweepersoons bed en de andere met twee losse bedden.
“Hoe doen we dat nu? Wie gaat waar slapen?” vraagt Timmie.
Daar hebben de moeders al over nagedacht.
“Tante Bernice en ik slapen hier, in deze twee bedden. En jullie kunnen wel met z’n drieën in het tweepersoonsbed, hadden we zo gedacht,” zegt tante Karlijn.
“Jaaa! Dat wordt lachen! Kunnen we lekker lang kletsen,” juichen we door elkaar.
“Daar zou ik maar niet op rekenen, knulletjes,” zegt mama, “als er iemand gaat klieren gaat die maar op de bank slapen.”
Dan slepen we alle bagage naar binnen, we trekken onze zwembroekjes aan en rennen naar het zwembad.
