Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Alle drie de jongens met een plasticbroekje aan, goed zo! Ik zie het voor me.... Doet me terugdenken aan mijn eigen jeugd, ik moest elke nacht een plasticbroekje aan en het was elke morgen nat.
Verhaal Klaar David heeft Ongelukjes
- Onderwerp starter geo
- Startdatum
anoniem444
Toplid
Wat een mooi verhaal ben benieuwd hoe het verder gaat.
Weer een hoofdstuk af. Hoewel het niet zo lang is, hoop ik dat jullie het toch de moeite waard vinden.
XVIII
De laatste dagen voor de vakantie brengen een verandering voor mij. Mama zorgt ervoor dat ik ’s morgens een wegwerpluier aandoe en dan mijn korte broek eroverheen.
Het valt nauwelijks op, ondanks dat het wat dikker is dan wanneer ik een onderboekje draag. Alleen als ik buk moet ik oppassen, dat er niets van mijn luier te zien is boven de rand van mijn broekje. Ik heb bedacht, als er iemand een opmerking over maakt, dat ik zal zeggen dat ik door een blaasontsteking plasproblemen heb. En dat de luier daarom nodig is.
Maar niemand heeft het in de gaten, of in elk geval niemand maakt opmerkingen over mijn iets dikkere kont.
Het dragen van de luier heeft op een bepaalde manier invloed op hoe ik me voel: het geeft me rust, ik kan me beter concentreren op mijn schoolwerk, en het gekke is vooral, dat ik geen ongelukjes meer heb. Ik ga wel naar het toilet om te plassen tussen de lessen door, met wat gedoe wip ik dan mijn plasser uit de luier, maar die blijft verder droog.
Zou het broekplassen over zijn? Dan hoef ik overdag geen luier meer aan natuurlijk. Dat zou geweldig zijn! Maar dan bedenk ik me dat ik het fijne gevoel dat het plassen me geeft dan ook zal missen, geen warme plas meer en niet genieten van de dikke prop tussen mijn benen. Tenminste, overdag, want ’s nachts plas ik nog vrijwel elke keer in mijn luier. Nou ja, we zien het wel. Mama heeft gezegd dat ik toch wel een tijdje droog moet zijn voor ze me geen luier meer aandoet.
Ik heb Ferrie laten zien dat ik nu ook een luier draag overdag, toen we tegelijkertijd naar de wc gingen.
“Gaaf hé,” had hij gezegd, “nou blijft je broek zeker droog, net als de mijne. Toen ik je zag lopen dacht ik al iets te zien.”
“Kon je mijn luier zien dan?” vroeg ik.
“Nee, dat niet, maar je liep net iets anders dan normaal, en je billen zijn gegroeid, hahaha! En je weet dat ik er oog voor heb, of iemand in zijn broek geplast heeft of beschermend ondergoed draagt. Ik let daar automatisch op. Anderen zien dat helemaal niet.”
Mama vindt het bijzonder knap dat het me lukt om droog te blijven, dat had ze wel gehoopt, maar niet verwacht. Ze waarschuwt me wel dat ik misschien toch nog een terugval krijg, want het is toch wel spannend zo vlak voor de vakantie.
Dat begrijp ik wel, dat ik niet te blij moet zijn, het zou wel gek zijn als het ineens gestopt is, mijn ongelukjes overdag. Maar ja, het was ook zomaar ineens begonnen…..
Na de laatste schooldag was mama toch wel heel nieuwsgierig, hoe ik eruit zou zien als ik wel in mijn luier geplast heb. Zou het niet lekken, zie je veel verschil? En zelf ben ik ook wel nieuwsgierig.
Dus thuis aan de thee zegt ze dat ik maar eens in de luier moest plassen.
“Nu?” vraag ik.
“Ja, waarom niet? Jij kunt toch altijd een plas doen, op commando?”
Dat is zo, dus als ik me even concentreer begint er een straaltje te lopen, dat wordt wat groter, ik voel het weer lekker over mijn kruis stromen en dan verdwijnt het in de luier. Die wordt dikker, geen twijfel.
“Heb je een plas gedaan? Sta nu eens op en loop maar wat heen en weer.”
Dat doe ik, het voelt heerlijk. Ik loop naar de spiegel en bekijk mezelf eens goed. Dat valt best mee, voor mijn gevoel was het veel dikker geworden. Maar eigenlijk is het nauwelijks te zien dat ik in mijn luier geplast heb.
“Kom nu eens hier,” zegt mama, en ze wrijft over mijn broekje om te voelen of het ergens nat is geworden. Dat is niet het geval. “Ik zie wel iets verschil,” merkt ze op, “maar dat komt omdat ik je billen heel goed ken. Ik denk niet dat het anderen op zou vallen. De luier werkt goed, geen lekkage. Mooi zo. Maar goed, ’s nachts lekt het ook nooit door natuurlijk. Vind je het niet vervelend zitten, zo’n volle luier?”
Vrolijk zeg ik dat het wel goed voelt. Dan bedenk ik me dat ik maar niet te enthousiast moet overkomen, en meld erachteraan dat het een veilig idee is, omdat het niet lekt en nauwelijks te zien is.
Ik mag de luier aanhouden van mama, tijdens het eten en ook daarna, als ik mijn tas ga inpakken voor onze reis.
Wanneer het tijd is om te gaan slapen komt mama om me te helpen. Ze wil zien of ik geen uitslag heb gekregen door het vele bewegen en zitten en lopen met de volle luier. Ze trekt mijn korte broek uit, opent de luier en bekijkt mijn huid goed, om te concluderen dat alles er prima uitziet. Ze geeft me een tikje op mijn kont en zegt dat het een veilig idee is, zo’n luier, maar dat ik toch maar beter geen ongelukjes meer moet hebben overdag.
Dan zet ze me onder de douche, sopt me in en ik sta een tijdje van het warme water te genieten.
Tenslotte volgt weer het standaard ritueel met de vettende crème, de beschermende zalf, de katoenen luier en het plastic broekje.
“Morgen op vakantie, mama, ik heb er zoveel zin in. We gaan allemaal leuke dingen doen, ik denk dat ik niet kan slapen van de spanning.”
“Dat zou ik toch maar doen, lieve schat van me, weet je wat? Ga maar lekker dromen van al die leuke dingen. We zijn boffers, met zulke goede vrienden mee op vakantie, ik heb er ook zin in. Welterusten nu!”
XVIII
De laatste dagen voor de vakantie brengen een verandering voor mij. Mama zorgt ervoor dat ik ’s morgens een wegwerpluier aandoe en dan mijn korte broek eroverheen.
Het valt nauwelijks op, ondanks dat het wat dikker is dan wanneer ik een onderboekje draag. Alleen als ik buk moet ik oppassen, dat er niets van mijn luier te zien is boven de rand van mijn broekje. Ik heb bedacht, als er iemand een opmerking over maakt, dat ik zal zeggen dat ik door een blaasontsteking plasproblemen heb. En dat de luier daarom nodig is.
Maar niemand heeft het in de gaten, of in elk geval niemand maakt opmerkingen over mijn iets dikkere kont.
Het dragen van de luier heeft op een bepaalde manier invloed op hoe ik me voel: het geeft me rust, ik kan me beter concentreren op mijn schoolwerk, en het gekke is vooral, dat ik geen ongelukjes meer heb. Ik ga wel naar het toilet om te plassen tussen de lessen door, met wat gedoe wip ik dan mijn plasser uit de luier, maar die blijft verder droog.
Zou het broekplassen over zijn? Dan hoef ik overdag geen luier meer aan natuurlijk. Dat zou geweldig zijn! Maar dan bedenk ik me dat ik het fijne gevoel dat het plassen me geeft dan ook zal missen, geen warme plas meer en niet genieten van de dikke prop tussen mijn benen. Tenminste, overdag, want ’s nachts plas ik nog vrijwel elke keer in mijn luier. Nou ja, we zien het wel. Mama heeft gezegd dat ik toch wel een tijdje droog moet zijn voor ze me geen luier meer aandoet.
Ik heb Ferrie laten zien dat ik nu ook een luier draag overdag, toen we tegelijkertijd naar de wc gingen.
“Gaaf hé,” had hij gezegd, “nou blijft je broek zeker droog, net als de mijne. Toen ik je zag lopen dacht ik al iets te zien.”
“Kon je mijn luier zien dan?” vroeg ik.
“Nee, dat niet, maar je liep net iets anders dan normaal, en je billen zijn gegroeid, hahaha! En je weet dat ik er oog voor heb, of iemand in zijn broek geplast heeft of beschermend ondergoed draagt. Ik let daar automatisch op. Anderen zien dat helemaal niet.”
Mama vindt het bijzonder knap dat het me lukt om droog te blijven, dat had ze wel gehoopt, maar niet verwacht. Ze waarschuwt me wel dat ik misschien toch nog een terugval krijg, want het is toch wel spannend zo vlak voor de vakantie.
Dat begrijp ik wel, dat ik niet te blij moet zijn, het zou wel gek zijn als het ineens gestopt is, mijn ongelukjes overdag. Maar ja, het was ook zomaar ineens begonnen…..
Na de laatste schooldag was mama toch wel heel nieuwsgierig, hoe ik eruit zou zien als ik wel in mijn luier geplast heb. Zou het niet lekken, zie je veel verschil? En zelf ben ik ook wel nieuwsgierig.
Dus thuis aan de thee zegt ze dat ik maar eens in de luier moest plassen.
“Nu?” vraag ik.
“Ja, waarom niet? Jij kunt toch altijd een plas doen, op commando?”
Dat is zo, dus als ik me even concentreer begint er een straaltje te lopen, dat wordt wat groter, ik voel het weer lekker over mijn kruis stromen en dan verdwijnt het in de luier. Die wordt dikker, geen twijfel.
“Heb je een plas gedaan? Sta nu eens op en loop maar wat heen en weer.”
Dat doe ik, het voelt heerlijk. Ik loop naar de spiegel en bekijk mezelf eens goed. Dat valt best mee, voor mijn gevoel was het veel dikker geworden. Maar eigenlijk is het nauwelijks te zien dat ik in mijn luier geplast heb.
“Kom nu eens hier,” zegt mama, en ze wrijft over mijn broekje om te voelen of het ergens nat is geworden. Dat is niet het geval. “Ik zie wel iets verschil,” merkt ze op, “maar dat komt omdat ik je billen heel goed ken. Ik denk niet dat het anderen op zou vallen. De luier werkt goed, geen lekkage. Mooi zo. Maar goed, ’s nachts lekt het ook nooit door natuurlijk. Vind je het niet vervelend zitten, zo’n volle luier?”
Vrolijk zeg ik dat het wel goed voelt. Dan bedenk ik me dat ik maar niet te enthousiast moet overkomen, en meld erachteraan dat het een veilig idee is, omdat het niet lekt en nauwelijks te zien is.
Ik mag de luier aanhouden van mama, tijdens het eten en ook daarna, als ik mijn tas ga inpakken voor onze reis.
Wanneer het tijd is om te gaan slapen komt mama om me te helpen. Ze wil zien of ik geen uitslag heb gekregen door het vele bewegen en zitten en lopen met de volle luier. Ze trekt mijn korte broek uit, opent de luier en bekijkt mijn huid goed, om te concluderen dat alles er prima uitziet. Ze geeft me een tikje op mijn kont en zegt dat het een veilig idee is, zo’n luier, maar dat ik toch maar beter geen ongelukjes meer moet hebben overdag.
Dan zet ze me onder de douche, sopt me in en ik sta een tijdje van het warme water te genieten.
Tenslotte volgt weer het standaard ritueel met de vettende crème, de beschermende zalf, de katoenen luier en het plastic broekje.
“Morgen op vakantie, mama, ik heb er zoveel zin in. We gaan allemaal leuke dingen doen, ik denk dat ik niet kan slapen van de spanning.”
“Dat zou ik toch maar doen, lieve schat van me, weet je wat? Ga maar lekker dromen van al die leuke dingen. We zijn boffers, met zulke goede vrienden mee op vakantie, ik heb er ook zin in. Welterusten nu!”
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Spannend hoor, zo'n laatste nacht voor de vakantie. Ik denk dat Davids mooie blauwe plasticbroekje morgen wel totaal volgeplast zal zijn... En ik weet hoe dat voelt. 
DiaperSniper010
Superlid
Heerlijk. Ben benieuwd hoe de vakantie gaat verlopen.
Het is weer gelukt om verder te schrijven.
Wordt het spannend, in de auto?
XIX
Vakantie! Het is zover, straks komt Timmie met zijn moeder ons ophalen, dan halen we Ferrie op en gaan op weg naar België.
Ik heb een tas met wat kleren en wegwerp luiers en de katoenen luier met plastic broekje, mama heeft haar kleren en een aparte tas met Surinaamse kruiden en etenswaren die daar misschien niet te vinden zijn. We mogen niet teveel meenemen, want er is beperkt plaats in de auto.
“Daar zijn ze!” roep ik als ik hun auto zie aankomen, en ren naar de deur.
“Tas mee,” zegt mama, “en de Suri tas ook! Ik pak mijn eigen tas en doe de deur op slot.”
We zetten de bagage in de kofferbak, mama gaat voorin zitten en ik naast Tim op de achterbank. We beginnen meteen te kletsen over wat we eerst gaan doen als we in België zijn.
“Het duurt nog ruim twee uur voor we er zijn, hoor!” zegt Tims mama lachend.
Daar zijn we al bij Ferrie. Hij staat ook klaar met twee tassen. Ook eentje met kleren, en een met wegwerpluiers. “Die pasten er niet meer bij in één tas,” zegt hij.
Gelukkig past het allemaal precies in de kofferbak.
Als we rijden vertelt Tims mama dat het zo’n twee uur rijden is, afhankelijk van de drukte. Ze wil één keer stoppen onderweg voor een plaspauze en om wat te drinken.
“Hebben jullie een luier aan, David en Ferrie? Voor de zekerheid? Timmie haalt het wel zonder, weet ik, maar jullie waarschijnlijk niet hè?”
Ik knik, Ferrie meldt dat hij een oefenbroekje aan heeft en net nog geplast heeft voor we vertrokken. Oei, dat ben ik vergeten, ik heb geplast toen ik opstond. Maar goed dat ik een luier aan heb, denk ik.
We zitten onderweg te kletsen over van alles en nog wat. De moeders hebben het over Surinaams eten en zo, die vermaken zich ook wel.
Sneller dan verwacht voel ik dat ik moet plassen. Ik houd het even tegen, maar dan loopt het toch uit mijn plasser in de luier. Mijn vriendjes hebben het in de gaten, ze horen het stromen. We knipogen naar elkaar, en Ferrie doet ook een plas.
“Lekker hoor,” zegt hij.
“Houd jij ook van pindasoep?” vraagt mama aan hem. Ze was net aan het uitleggen hoe ze dat klaarmaakt en heeft niet in de gaten dat Ferrie iets anders bedoelde.
“Ja, dat is mijn favoriete soep,” zegt Ferrie, “gaat u die maken voor ons? Heerlijk!”
Hij heeft die soep in een Surinaams eethuis gegeten, een paar jaar geleden. Ik vind het ook heerlijk, als mama het maakt.
Tim kent het niet, maar hij is nu wel benieuwd geworden.
“Wacht maar af, morgen ga ik het maken,” zegt mama.
Hé, er komt nog een plas achteraan, blijkbaar was ik nog niet klaar. Het voelt fijn, die warme bobbel van mijn luier. Mijn broek is nog droog, geen lekkage gelukkig. Ik heb het groene stretchbroekje aan dat ik van Tim heb gekregen. Dat paste vanmorgen nog net, over de luier heen, maar nu zit het wel wat strak, na twee keer plassen. De elastische stof kan het nog maar net aan, denk ik. Ik hoop dat het niet teveel opvalt als we straks pauzeren….
We zijn al een tijd onderweg als tante Karlijn (zo mag ik haar nu noemen) een parkeerplaats opdraait.
“We gaan even de benen strekken en wat drinken, jongens,” zegt ze.
Zodra ik de auto uitstap voel ik dat mijn luier toch wel zwaar geworden is. Ik loop denk ik wat gek, want mama merkt op dat mijn luier zeker in de weg zit.
“Hoe lang zullen we nog moeten rijden vanaf hier?” vraagt mama aan tante Karlijn.
“O, zo’n drie kwartier, hooguit.”
“Weet je wat, David? Jouw luiers zitten ergens onderin de bagage, ik heb geen zin om daarnaar te gaan graven. Maar dit ziet er ook niet fijn uit. Trek die luier maar uit, het laatste stuk lukt het je wel om droog te blijven. Dan moet je nog wel een plas doen voordat we weer vertrekken zometeen.”
Zo doen we het. Ik ga naar de wc om mijn luier uit te trekken, Tim gaat een plas doen en Ferrie ook. Dan gaan we op het terras zitten en bestellen wat te drinken.
“Omdat we nu in Limburg zijn, trakteer ik op vlaai,” zegt Ferrie, “mama heeft me hier geld voor meegegeven. Welke willen jullie?”
Dat is een verrassing, we boffen maar weer. Zodra we alles op hebben rennen we nog wat rond, nou ja, de moeders blijven nog rustig zitten, tot ze ons roepen dat het tijd is om verder te gaan.
“Ga jij nog even plassen, David, voor de zekerheid!” zegt mama. Dat ga ik dus doen. Het is maar een klein plasje, maar het kan er maar beter uit zijn.
We naderen de grens, het is niet zo ver meer nu.
“Bijna in het buitenland, jongens,” zegt mama. “Dan moeten we Belgisch gaan praten, haha.”
Vanaf de achterbank kijken we of het bord ‘België’ al in zicht is. We vinden het toch spannend, Ferrie gaat elk jaar naar het buitenland op vakantie, maar Tim blijft meestal in Nederland, net als ik. Toen ik zes was zijn we naar Suriname geweest, daar wonen mijn oma en opa, en twee tantes en een oom. Maar ik kan me niet veel meer van die reis herinneren, ik was nog te klein.
Door de spanning voel ik dat ik binnenkort moet plassen, maar ik kan het nog wel even uithouden.
Daar rijden we België binnen, we beginnen wat te joelen en tante Karlijn begint ‘We zijn er bijna’ te zingen, waar iedereen aan meedoet.
“Hoe lang nog?” vraag ik, “ik denk dat ik moet plassen.”
“Een paar minuten, dat houd je toch nog wel?” antwoordt tante Karlijn.
Ik knik, en knijp voor de zekerheid mijn plasser dicht.
Dan draaien we van de weg af naar de ingang van de camping. Tante Karlijn en mama stappen uit om de sleutel van het huisje op te halen en de administratie te regelen.
“Ik moet nu echt nodig,” zeg ik met een benauwd stemmetje.
“Dan spring je toch de auto uit en doe je hier naast de auto een plas,” oppert Tim.
Ik aarzel, maar veel keus heb ik niet. Ik doe de deur open en stap naar buiten. Ik voel al wat plas lopen, trek vlug mijn broek naar beneden en daar stroomt mijn blaas leeg. Dat lucht op, het had niet langer moeten duren. Ik kijk om me heen, of niemand staat te kijken, maar dat is gelukkig niet het geval. Ik trek mijn broek op en wil de auto weer instappen, als Ferrie ziet dat er wel een natte plek te zien is. Hij wijst me erop, maar voegt eraan toe dat het wel meevalt. “Het is niet zo’n grote vlek hoor,” zegt hij, “niet groter dan de deksel van een jampot.”
“Of de deksel van een pot pindakaas, hahaha!” roept Timmie.
“Dat is zó weer droog, en eigenlijk vind ik het wel stoer staan,” zegt Ferrie, “ik zie dat ook wel eens bij andere jongens. Ik heb dat nooit, want ik draag natuurlijk altijd bescherming.”
De moeders zijn weer terug, en we rijden een klein stukje door naar het huisje. Onderweg zien we het zwembad al, daar gaan we straks als eerste naartoe!
Maar nu gaan we kijken hoe ons verblijf er van binnen uitziet. Er zijn twee slaapkamers, één met een tweepersoons bed en de andere met twee losse bedden.
“Hoe doen we dat nu? Wie gaat waar slapen?” vraagt Timmie.
Daar hebben de moeders al over nagedacht.
“Tante Bernice en ik slapen hier, in deze twee bedden. En jullie kunnen wel met z’n drieën in het tweepersoonsbed, hadden we zo gedacht,” zegt tante Karlijn.
“Jaaa! Dat wordt lachen! Kunnen we lekker lang kletsen,” juichen we door elkaar.
“Daar zou ik maar niet op rekenen, knulletjes,” zegt mama, “als er iemand gaat klieren gaat die maar op de bank slapen.”
Dan slepen we alle bagage naar binnen, we trekken onze zwembroekjes aan en rennen naar het zwembad.
Wordt het spannend, in de auto?
XIX
Vakantie! Het is zover, straks komt Timmie met zijn moeder ons ophalen, dan halen we Ferrie op en gaan op weg naar België.
Ik heb een tas met wat kleren en wegwerp luiers en de katoenen luier met plastic broekje, mama heeft haar kleren en een aparte tas met Surinaamse kruiden en etenswaren die daar misschien niet te vinden zijn. We mogen niet teveel meenemen, want er is beperkt plaats in de auto.
“Daar zijn ze!” roep ik als ik hun auto zie aankomen, en ren naar de deur.
“Tas mee,” zegt mama, “en de Suri tas ook! Ik pak mijn eigen tas en doe de deur op slot.”
We zetten de bagage in de kofferbak, mama gaat voorin zitten en ik naast Tim op de achterbank. We beginnen meteen te kletsen over wat we eerst gaan doen als we in België zijn.
“Het duurt nog ruim twee uur voor we er zijn, hoor!” zegt Tims mama lachend.
Daar zijn we al bij Ferrie. Hij staat ook klaar met twee tassen. Ook eentje met kleren, en een met wegwerpluiers. “Die pasten er niet meer bij in één tas,” zegt hij.
Gelukkig past het allemaal precies in de kofferbak.
Als we rijden vertelt Tims mama dat het zo’n twee uur rijden is, afhankelijk van de drukte. Ze wil één keer stoppen onderweg voor een plaspauze en om wat te drinken.
“Hebben jullie een luier aan, David en Ferrie? Voor de zekerheid? Timmie haalt het wel zonder, weet ik, maar jullie waarschijnlijk niet hè?”
Ik knik, Ferrie meldt dat hij een oefenbroekje aan heeft en net nog geplast heeft voor we vertrokken. Oei, dat ben ik vergeten, ik heb geplast toen ik opstond. Maar goed dat ik een luier aan heb, denk ik.
We zitten onderweg te kletsen over van alles en nog wat. De moeders hebben het over Surinaams eten en zo, die vermaken zich ook wel.
Sneller dan verwacht voel ik dat ik moet plassen. Ik houd het even tegen, maar dan loopt het toch uit mijn plasser in de luier. Mijn vriendjes hebben het in de gaten, ze horen het stromen. We knipogen naar elkaar, en Ferrie doet ook een plas.
“Lekker hoor,” zegt hij.
“Houd jij ook van pindasoep?” vraagt mama aan hem. Ze was net aan het uitleggen hoe ze dat klaarmaakt en heeft niet in de gaten dat Ferrie iets anders bedoelde.
“Ja, dat is mijn favoriete soep,” zegt Ferrie, “gaat u die maken voor ons? Heerlijk!”
Hij heeft die soep in een Surinaams eethuis gegeten, een paar jaar geleden. Ik vind het ook heerlijk, als mama het maakt.
Tim kent het niet, maar hij is nu wel benieuwd geworden.
“Wacht maar af, morgen ga ik het maken,” zegt mama.
Hé, er komt nog een plas achteraan, blijkbaar was ik nog niet klaar. Het voelt fijn, die warme bobbel van mijn luier. Mijn broek is nog droog, geen lekkage gelukkig. Ik heb het groene stretchbroekje aan dat ik van Tim heb gekregen. Dat paste vanmorgen nog net, over de luier heen, maar nu zit het wel wat strak, na twee keer plassen. De elastische stof kan het nog maar net aan, denk ik. Ik hoop dat het niet teveel opvalt als we straks pauzeren….
We zijn al een tijd onderweg als tante Karlijn (zo mag ik haar nu noemen) een parkeerplaats opdraait.
“We gaan even de benen strekken en wat drinken, jongens,” zegt ze.
Zodra ik de auto uitstap voel ik dat mijn luier toch wel zwaar geworden is. Ik loop denk ik wat gek, want mama merkt op dat mijn luier zeker in de weg zit.
“Hoe lang zullen we nog moeten rijden vanaf hier?” vraagt mama aan tante Karlijn.
“O, zo’n drie kwartier, hooguit.”
“Weet je wat, David? Jouw luiers zitten ergens onderin de bagage, ik heb geen zin om daarnaar te gaan graven. Maar dit ziet er ook niet fijn uit. Trek die luier maar uit, het laatste stuk lukt het je wel om droog te blijven. Dan moet je nog wel een plas doen voordat we weer vertrekken zometeen.”
Zo doen we het. Ik ga naar de wc om mijn luier uit te trekken, Tim gaat een plas doen en Ferrie ook. Dan gaan we op het terras zitten en bestellen wat te drinken.
“Omdat we nu in Limburg zijn, trakteer ik op vlaai,” zegt Ferrie, “mama heeft me hier geld voor meegegeven. Welke willen jullie?”
Dat is een verrassing, we boffen maar weer. Zodra we alles op hebben rennen we nog wat rond, nou ja, de moeders blijven nog rustig zitten, tot ze ons roepen dat het tijd is om verder te gaan.
“Ga jij nog even plassen, David, voor de zekerheid!” zegt mama. Dat ga ik dus doen. Het is maar een klein plasje, maar het kan er maar beter uit zijn.
We naderen de grens, het is niet zo ver meer nu.
“Bijna in het buitenland, jongens,” zegt mama. “Dan moeten we Belgisch gaan praten, haha.”
Vanaf de achterbank kijken we of het bord ‘België’ al in zicht is. We vinden het toch spannend, Ferrie gaat elk jaar naar het buitenland op vakantie, maar Tim blijft meestal in Nederland, net als ik. Toen ik zes was zijn we naar Suriname geweest, daar wonen mijn oma en opa, en twee tantes en een oom. Maar ik kan me niet veel meer van die reis herinneren, ik was nog te klein.
Door de spanning voel ik dat ik binnenkort moet plassen, maar ik kan het nog wel even uithouden.
Daar rijden we België binnen, we beginnen wat te joelen en tante Karlijn begint ‘We zijn er bijna’ te zingen, waar iedereen aan meedoet.
“Hoe lang nog?” vraag ik, “ik denk dat ik moet plassen.”
“Een paar minuten, dat houd je toch nog wel?” antwoordt tante Karlijn.
Ik knik, en knijp voor de zekerheid mijn plasser dicht.
Dan draaien we van de weg af naar de ingang van de camping. Tante Karlijn en mama stappen uit om de sleutel van het huisje op te halen en de administratie te regelen.
“Ik moet nu echt nodig,” zeg ik met een benauwd stemmetje.
“Dan spring je toch de auto uit en doe je hier naast de auto een plas,” oppert Tim.
Ik aarzel, maar veel keus heb ik niet. Ik doe de deur open en stap naar buiten. Ik voel al wat plas lopen, trek vlug mijn broek naar beneden en daar stroomt mijn blaas leeg. Dat lucht op, het had niet langer moeten duren. Ik kijk om me heen, of niemand staat te kijken, maar dat is gelukkig niet het geval. Ik trek mijn broek op en wil de auto weer instappen, als Ferrie ziet dat er wel een natte plek te zien is. Hij wijst me erop, maar voegt eraan toe dat het wel meevalt. “Het is niet zo’n grote vlek hoor,” zegt hij, “niet groter dan de deksel van een jampot.”
“Of de deksel van een pot pindakaas, hahaha!” roept Timmie.
“Dat is zó weer droog, en eigenlijk vind ik het wel stoer staan,” zegt Ferrie, “ik zie dat ook wel eens bij andere jongens. Ik heb dat nooit, want ik draag natuurlijk altijd bescherming.”
De moeders zijn weer terug, en we rijden een klein stukje door naar het huisje. Onderweg zien we het zwembad al, daar gaan we straks als eerste naartoe!
Maar nu gaan we kijken hoe ons verblijf er van binnen uitziet. Er zijn twee slaapkamers, één met een tweepersoons bed en de andere met twee losse bedden.
“Hoe doen we dat nu? Wie gaat waar slapen?” vraagt Timmie.
Daar hebben de moeders al over nagedacht.
“Tante Bernice en ik slapen hier, in deze twee bedden. En jullie kunnen wel met z’n drieën in het tweepersoonsbed, hadden we zo gedacht,” zegt tante Karlijn.
“Jaaa! Dat wordt lachen! Kunnen we lekker lang kletsen,” juichen we door elkaar.
“Daar zou ik maar niet op rekenen, knulletjes,” zegt mama, “als er iemand gaat klieren gaat die maar op de bank slapen.”
Dan slepen we alle bagage naar binnen, we trekken onze zwembroekjes aan en rennen naar het zwembad.
anoniem444
Toplid
Deze jongens voelen het wel aankomen als ze moeten poepen. Ze houden geen urine tegen, dus zwemluiers zijn niet nodig. Het zou hen waarschijnlijk wel leuk staan
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Toch maar wat vaart erachter gezet, hier is het vervolg al. Het volgende hoofdstuk kan wel een tijdje duren vrees ik. Ik schrijf te gedetailleerd, de bedoeling was 13 hoofdstukken, maar het zijn er nu al 20. Excuses daarvoor
XX
Mama heeft heerlijk gekookt, Surinaamse bami, één van mijn lievelingsgerechten. Iedereen vindt het heerlijk en kijkt er naar uit dat er nog meer Surinaams eten gaat komen deze week.
“Maar ík ga ook af en toe koken, hoor,” zegt tante Karlijn. “En ik wed dat jullie dat ook wel lusten, let maar op!”
Daar zijn we van overtuigd, we zullen niets tekort komen de komende dagen. Twee moeders die hun best doen om het ons naar de zin te maken, dat is helemaal top.
Na het eten gaan we een avondwandeling maken, de omgeving verkennen. Het zwembad was leuk, normaal zou het pas volgende maand open gaan, maar vanwege het warme voorjaar heeft de eigenaar van de camping het een maand vervroegd. Er zijn geen glijbanen of bubbelbad, maar dat hebben we ook niet nodig. We kunnen er zwemmen en duiken en zo, het is lekker om af te koelen en ons te vermaken.
Terug van de wandeling zijn we best moe.
Mama zegt dat het tijd is om te douchen en ons klaar te maken voor de nacht.
“Leuk, met z’n drieën onder de douche!” roept Ferrie.
“Dat dacht ik niet, makker,” reageert tante Karlijn. “De douchecabine hier is daar veel te klein voor. In het sanitairblok van de camping zijn de douches ruimer, daar zou het kunnen. Maar dat gaan we nu niet doen, het is al laat. David, ga jij als eerste, dan kan Bernice je daarna insmeren met crème. Dan gaat Timmie, en terwijl ik zijn huid daarna insmeer kan Ferrie lekker douchen. Die is toch snel klaar met zijn luier, jouw mama gebruikt toch geen crème, Ferrie?”
Dat klopt inderdaad, maar ze gebruikt wel talkpoeder om zijn huid te beschermen. Dat kost niet veel tijd om toe te passen, dus zó gaan we het doen. We kleden ons alledrie uit, en ìk ga als eerste douchen. Wanneer ik klaar ben droogt mama me af, terwijl Timmie door z’n mama onder de douche gezet wordt.
Onder het inzalven zegt mama dat ze vanmiddag een natte plek op mijn broekje gezien heeft, en ze vraagt hoe dat komt. Ik bloos terwijl ik vertel dat ik wel voelde dat ik moest plassen, maar dat we nèt te laat gestopt waren. Toen ik uit de auto stapte om te plassen, kwam er al een straaltje uit mijn plasser. Maar de rest ging goed, voegde ik eraan toe. Het was maar een klein vlekje tenslotte.
“Hmm,” zegt mama, “dat is zo. Ik denk niet dat de anderen iets gezien hebben.” Ik houd wijselijk mijn mond. “Ik vroeg het, omdat ik dacht dat je misschien zonder luier overdag zou kunnen proberen. Wat denk jij er zelf van?”
“Ik weet het niet, mama. Ik wil het wel proberen, maar ik ben toch een beetje bang dat ik een foutje maak. En ik wil niet met een natte broek rondlopen, deze vakantie.”
“Dat begrijp ik, jochie. Weet je wat, morgen gewoon een luier aan onder je broek, en als je die droog houdt gaan we het overmorgen zonder luier doen. Uiteindelijk ben je groot genoeg om droog te kunnen blijven overdag. Kijk maar naar Timmetje, die is pas 11 jaar en blijft gewoon droog gedurende de dag.”
“En morgen wordt hij 13, net als Ferrie. Maar die heeft overdag ook ongelukjes, alleen gebruikt hij daar drynites voor. Ik ga mijn best doen, mama, als ik vaak naar de wc ga moet ik toch droog kunnen blijven.”
Als ik vast op bed lig te wachten, komen Timmie en zijn mama binnen. Die gaat hem nu insmeren met zalf, en mama gaat naar Ferrie, die nu aan het douchen is.
“Ik heb mijn knuffel meegenomen, een pinguïn. Die heb ik al sinds mijn geboorte, hij heet Pipi,” vertelt Timmie. “Heb jij een knuffel?”
“Jazeker, kijk, ik heb een beer, die heet Beer. Lekker makkelijk. Ik heb hem ook al sinds ik een baby was.”
“Even je billen omhoog, mooie jongen,” zegt tante Karlijn tegen Timmie, en ze schuift zijn katoenen luierbroekje onder z’n bips. Ze sluit het klittenband en trekt hem het plastic broekje aan. “Zo, twee ingepakte kerels, dat moet goed gaan vannacht.”
Daar komt Ferrie ook al. “Dit is de eerste keer dat ik twee jongens met een plastic broekje zie. En ik heb zometeen mijn eigen luier aan. Ik denk dat dat nog nooit is voorgekomen, dat er drie bedplassers bij elkaar in bed liggen!” zegt Ferrie. Hij gaat naast Timmie op bed liggen, waar mama de zalf over zijn kruis wrijft.
“Heb jij ook een knuffel meegenomen?” vraag ik hem.
“Nee, die heb ik niet meer, zegt hij. Maar ik heb wel een flesje. Daar doet mama altijd water in als ik ga slapen, dan kan ik wat drinken als ik een droge mond heb of moet hoesten. Dat heb ik ’s nachts soms.”
“Zit er een speen op?” vraagt Timmie verbaasd.
“Ja, anders zou het kunnen lekken, dat moet natuurlijk niet. En ik vind het lekker om zo in slaap te vallen.” Hij stopt de speen in zijn mond en begint te zuigen. “Dat ben ik zo gewend, en mama zegt dat dit mijn knuffel is.”
“Oké schatjes,” zegt mama, “niet blijven kletsen, lekker gaan slapen nu. Morgen is het vroeg dag, want Timmie zal op zijn verjaardag vast niet uitslapen, haha.”
Mama en tante Karlijn doen het licht uit en de deur dicht, en wij gaan natuurlijk nog lekker kletsen. We vinden dat er ruimte genoeg is voor ons drieën in bed, het zal zeker lukken om samen te slapen. Timmie wil weten wat we voor hem gekocht hebben, maar dat vertellen we niet. Natuurlijk praten we ook even over bedplassen, en onze luiers. Ferrie, die in het midden is gaan liggen, is toch wel benieuwd naar hoe het is om een katoenen luier met een plastic broekje te slapen. Hij voelt aan mijn plastic broekje en merkt op dat het zacht en glad aanvoelt.
“Lekt het niet door?” vraagt hij.
“Nee hoor, nooit,” zeg ik.“Nou, nooit, het kan wel lekken, als je bijvoorbeeld drie keer plast. Of één gigantische plas doet. Maar eigenlijk gebeurt dat nooit hoor. Alleen als ik ’s morgens wakker word met een natte luier en nog een grote plas doe, dan kan het wel eens gaan lekken.” Timmie legt het allemaal mooi uit.
“Ja hoor, dat heb ik ook,” zegt Ferrie, “als ìk met een volle luier wakker word en nog eens plas, dan druppelt er soms ook wat uit. Zeker als ik er in knijp, haha.”
Zo praten we heel zachtjes, maar het duurt niet lang of Timmie valt in slaap. En even later volgt Ferrie zijn voorbeeld, en mijn ogen vallen dan ook dicht.
XX
Mama heeft heerlijk gekookt, Surinaamse bami, één van mijn lievelingsgerechten. Iedereen vindt het heerlijk en kijkt er naar uit dat er nog meer Surinaams eten gaat komen deze week.
“Maar ík ga ook af en toe koken, hoor,” zegt tante Karlijn. “En ik wed dat jullie dat ook wel lusten, let maar op!”
Daar zijn we van overtuigd, we zullen niets tekort komen de komende dagen. Twee moeders die hun best doen om het ons naar de zin te maken, dat is helemaal top.
Na het eten gaan we een avondwandeling maken, de omgeving verkennen. Het zwembad was leuk, normaal zou het pas volgende maand open gaan, maar vanwege het warme voorjaar heeft de eigenaar van de camping het een maand vervroegd. Er zijn geen glijbanen of bubbelbad, maar dat hebben we ook niet nodig. We kunnen er zwemmen en duiken en zo, het is lekker om af te koelen en ons te vermaken.
Terug van de wandeling zijn we best moe.
Mama zegt dat het tijd is om te douchen en ons klaar te maken voor de nacht.
“Leuk, met z’n drieën onder de douche!” roept Ferrie.
“Dat dacht ik niet, makker,” reageert tante Karlijn. “De douchecabine hier is daar veel te klein voor. In het sanitairblok van de camping zijn de douches ruimer, daar zou het kunnen. Maar dat gaan we nu niet doen, het is al laat. David, ga jij als eerste, dan kan Bernice je daarna insmeren met crème. Dan gaat Timmie, en terwijl ik zijn huid daarna insmeer kan Ferrie lekker douchen. Die is toch snel klaar met zijn luier, jouw mama gebruikt toch geen crème, Ferrie?”
Dat klopt inderdaad, maar ze gebruikt wel talkpoeder om zijn huid te beschermen. Dat kost niet veel tijd om toe te passen, dus zó gaan we het doen. We kleden ons alledrie uit, en ìk ga als eerste douchen. Wanneer ik klaar ben droogt mama me af, terwijl Timmie door z’n mama onder de douche gezet wordt.
Onder het inzalven zegt mama dat ze vanmiddag een natte plek op mijn broekje gezien heeft, en ze vraagt hoe dat komt. Ik bloos terwijl ik vertel dat ik wel voelde dat ik moest plassen, maar dat we nèt te laat gestopt waren. Toen ik uit de auto stapte om te plassen, kwam er al een straaltje uit mijn plasser. Maar de rest ging goed, voegde ik eraan toe. Het was maar een klein vlekje tenslotte.
“Hmm,” zegt mama, “dat is zo. Ik denk niet dat de anderen iets gezien hebben.” Ik houd wijselijk mijn mond. “Ik vroeg het, omdat ik dacht dat je misschien zonder luier overdag zou kunnen proberen. Wat denk jij er zelf van?”
“Ik weet het niet, mama. Ik wil het wel proberen, maar ik ben toch een beetje bang dat ik een foutje maak. En ik wil niet met een natte broek rondlopen, deze vakantie.”
“Dat begrijp ik, jochie. Weet je wat, morgen gewoon een luier aan onder je broek, en als je die droog houdt gaan we het overmorgen zonder luier doen. Uiteindelijk ben je groot genoeg om droog te kunnen blijven overdag. Kijk maar naar Timmetje, die is pas 11 jaar en blijft gewoon droog gedurende de dag.”
“En morgen wordt hij 13, net als Ferrie. Maar die heeft overdag ook ongelukjes, alleen gebruikt hij daar drynites voor. Ik ga mijn best doen, mama, als ik vaak naar de wc ga moet ik toch droog kunnen blijven.”
Als ik vast op bed lig te wachten, komen Timmie en zijn mama binnen. Die gaat hem nu insmeren met zalf, en mama gaat naar Ferrie, die nu aan het douchen is.
“Ik heb mijn knuffel meegenomen, een pinguïn. Die heb ik al sinds mijn geboorte, hij heet Pipi,” vertelt Timmie. “Heb jij een knuffel?”
“Jazeker, kijk, ik heb een beer, die heet Beer. Lekker makkelijk. Ik heb hem ook al sinds ik een baby was.”
“Even je billen omhoog, mooie jongen,” zegt tante Karlijn tegen Timmie, en ze schuift zijn katoenen luierbroekje onder z’n bips. Ze sluit het klittenband en trekt hem het plastic broekje aan. “Zo, twee ingepakte kerels, dat moet goed gaan vannacht.”
Daar komt Ferrie ook al. “Dit is de eerste keer dat ik twee jongens met een plastic broekje zie. En ik heb zometeen mijn eigen luier aan. Ik denk dat dat nog nooit is voorgekomen, dat er drie bedplassers bij elkaar in bed liggen!” zegt Ferrie. Hij gaat naast Timmie op bed liggen, waar mama de zalf over zijn kruis wrijft.
“Heb jij ook een knuffel meegenomen?” vraag ik hem.
“Nee, die heb ik niet meer, zegt hij. Maar ik heb wel een flesje. Daar doet mama altijd water in als ik ga slapen, dan kan ik wat drinken als ik een droge mond heb of moet hoesten. Dat heb ik ’s nachts soms.”
“Zit er een speen op?” vraagt Timmie verbaasd.
“Ja, anders zou het kunnen lekken, dat moet natuurlijk niet. En ik vind het lekker om zo in slaap te vallen.” Hij stopt de speen in zijn mond en begint te zuigen. “Dat ben ik zo gewend, en mama zegt dat dit mijn knuffel is.”
“Oké schatjes,” zegt mama, “niet blijven kletsen, lekker gaan slapen nu. Morgen is het vroeg dag, want Timmie zal op zijn verjaardag vast niet uitslapen, haha.”
Mama en tante Karlijn doen het licht uit en de deur dicht, en wij gaan natuurlijk nog lekker kletsen. We vinden dat er ruimte genoeg is voor ons drieën in bed, het zal zeker lukken om samen te slapen. Timmie wil weten wat we voor hem gekocht hebben, maar dat vertellen we niet. Natuurlijk praten we ook even over bedplassen, en onze luiers. Ferrie, die in het midden is gaan liggen, is toch wel benieuwd naar hoe het is om een katoenen luier met een plastic broekje te slapen. Hij voelt aan mijn plastic broekje en merkt op dat het zacht en glad aanvoelt.
“Lekt het niet door?” vraagt hij.
“Nee hoor, nooit,” zeg ik.“Nou, nooit, het kan wel lekken, als je bijvoorbeeld drie keer plast. Of één gigantische plas doet. Maar eigenlijk gebeurt dat nooit hoor. Alleen als ik ’s morgens wakker word met een natte luier en nog een grote plas doe, dan kan het wel eens gaan lekken.” Timmie legt het allemaal mooi uit.
“Ja hoor, dat heb ik ook,” zegt Ferrie, “als ìk met een volle luier wakker word en nog eens plas, dan druppelt er soms ook wat uit. Zeker als ik er in knijp, haha.”
Zo praten we heel zachtjes, maar het duurt niet lang of Timmie valt in slaap. En even later volgt Ferrie zijn voorbeeld, en mijn ogen vallen dan ook dicht.
