luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Wat weer een geweldig hoofdstuk en, wat de reactie op het moeten poepen?
Had niet Anders verwacht
Had niet Anders verwacht
Nog niet klaar Aansterken in het verpleeghuis
- Onderwerp starter Storytimezz
- Startdatum
Jackrussel
Toplid
Ga zo door
daiperke1
Superlid
Hier zijn er vele Amy's die de verzorging doen , maar soms doe ik het zelf . In de nacht is het de verpleging van dienst en da zijn hier dames en juffrouw, dit wilde ik eens zeggen op de vraag dat er was gesteld maar denk ook nie altijd het mooie ervan in zoiets te liggen mensen liever thuis
blackdiaper
Toplid
Wat een leuk verhaal , aangenaam geschreven ook leest makkelijk
Storytimezz
Toplid
Dankjewel voor de feedback 
---------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 6
In de late ochtend komt er iemand langs om me te verschonen en aan te kleden om naar de recreatieruimte te gaan. De verschoning is wel nodig, want ik heb de hele ochtend weer kleine plasjes laten lopen. De kleding die ik aan krijg is echter niet van mezelf, want dat zou niet zo goed passen over mijn luier werd er gezegd.
De nieuwe zuster, Anna, heeft het een en ander aan kleding bij elkaar geraapt om te passen. Als eerste krijg ik een tshirt aan wat er op het eerste oog vrij normaal uitziet. Het is wit met wat groene details, maar eronder hangt nog een flap met drukknopen. Anna helpt me het shirt aan te kleden en trekt vervolgens de flappen recht om ze aan elkaar vast te maken. “Dit zorgt ervoor dat je luier niet te veel doorzakt en zichtbaar wordt.” legt ze uit als ze de verwarring in mijn gezicht ziet.
Vervolgens hijst ze me een tuinbroek in en geeft me een klopje op mijn kont. Als mijn luier niet opvalt, doet deze kledingkeuze dat wel denk ik nog bij mezelf. Helemaal aangekleed ondersteunt ze me met lopen over de gang naar de kinderafdeling. Hier leidt Anna me de gezamelijke ruimte in en ik zie dat er al flink wat reuring in de tent is.
“Zo, ik laat je even hier achter dan kan ik weer door met mijn ronde,” zei ze tegen me. “Kijk maar waar je zin in hebt, je kan je gewoon aansluiten bij een groepje.”
“Okay, dankjewel! Hier ga ik me wel beter vermaken dan eenzaam in dat kamertje,” antwoorde ik enthousiast. Ik kijk om me heen en zie dat de meeste kinderen en jongeren wel flink wat jonger zijn dan me. Zo zitten er wat tieners een bordspel te spelen, zie ik een begeleidster een knutseluitleg geven aan wat jongere kinderen en valt mijn oog ook op een TV in de hoek waar drie mensen Mario Kart zitten te spelen. Het zijn twee jongens en een meisje van een jaar of zeventien of achtttien. Howel ik wel nog iets ouder ben komt hun leeftijd al aardig in de buurt en ik besluit om te vragen of ik mee kan doen.
“Hey, kan ik zo ook een ronde spelen?” vraag ik vriendelijk. Echt veel reactie krijg ik niet van de jongens. Ze zijn duidelijk te druk bezig met karten. Het meisje kijkt echter wel meteen op en antwoord lachend: “Tuurlijk, als je denkt dat je ons bij kan houden. Ik ben trouwens Emily.”
We schudden elkaar de hand en er komt een gesprek op gang. Ze is heel gezellig en ik leer dat ze aan het revalideren is voor haar been. Het lijkt er op dat ze liever een praatje maakt dan het spel speelt. Zo heeft ze haar controller namelijk al weggelegd. Niet veel later springen de jongens op als ze als eerste en tweede over de finish komen.
“Goed gedaan jongens!”, zeg ik. “Kan ik zo ook een potje meedoen?”
De grootste jongen wendt zich tot me. “Wat heb jij nou weer aan? Je ziet eruit als een kleuter. Wij spelen niet met babies!” Zijn vriend schoot hard in de lach en ik voelde me een beetje ongemakkelijk worden. Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik hier op moet reageren dus ik lach maar mee. “Ha, grappenmaker,” antwoord ik vervolgens. “Geef die vierde controller eens aan mij, dan laat ik je zien dat deze kleuter je inmaakt.”
“Niets daarvan, wegwezen baby. Ik hoef je er niet bij.” zegt de jongen nu zonder te lachen.
“Ja, wegwezen. Rot op!” zei de kleinere jongen die duidelijk stoer probeerde te doen bij zijn vriend.
Verbouwereerd kijk ik naar Emily. Ze kijkt me aan met medelijden en probeert de jongens nog te overtuigen, maar die stonden niet open voor discussie. Lekkere boel hier denk ik als ik me omdraai om maar ergens anders bij te gaan ziten. In de hoek zie ik een begeleidster naar me wenken en ik loop haar kant op.
“Trek het je maar niets aan hoor,” zei ze. “Die jongens zijn niet gezellig en doen wel vaker onaardig. Emily is wel een schat, maar die wil ook gewoon ergens bij horen.”
“Nou, dat is nog wel een understatement,” reageer ik. “Is iedereen hier zo?”
“Nee, nee, misschien kan je een bordspelletje doen met die jongens daar,” en ze wuift naar twee tafels met spellen.
“Dankjewel, dat ga ik proberen,” antwoord ik nogsteeds een beetje verbouwereerd.
Bij de spellentafel word ik gelukkig wel vriendelijk ontvangen. Ik doe mee met Catan en leer dat de kinderen om me heen rond de twaalf zijn; een flink stuk jonger dus. Om me heen zitten er nog een jongen en een meisje in een tuinbroek. Ik vermoed dat die ook een luier dragen en je dat dus zo kan herkennen. Het zou me dan ook niets verbazen als die oudere jongen ook tegen hun wel eens onaardig is geweest.
De rest van de dag verloopt eigenlijk wel prima. Ik krijg te horen dat ik in de loop van de week ook naar de kinderafdeling word verhuisd en mee mag doen met alle activiteiten. Nu ik alweer iets fitter begin te worden lijkt dat me prima, want hoewel de middag wat ongelukkig begon was hij toch leuker dan in mijn eentje in zo’n kamertje zitten.
---------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 6
In de late ochtend komt er iemand langs om me te verschonen en aan te kleden om naar de recreatieruimte te gaan. De verschoning is wel nodig, want ik heb de hele ochtend weer kleine plasjes laten lopen. De kleding die ik aan krijg is echter niet van mezelf, want dat zou niet zo goed passen over mijn luier werd er gezegd.
De nieuwe zuster, Anna, heeft het een en ander aan kleding bij elkaar geraapt om te passen. Als eerste krijg ik een tshirt aan wat er op het eerste oog vrij normaal uitziet. Het is wit met wat groene details, maar eronder hangt nog een flap met drukknopen. Anna helpt me het shirt aan te kleden en trekt vervolgens de flappen recht om ze aan elkaar vast te maken. “Dit zorgt ervoor dat je luier niet te veel doorzakt en zichtbaar wordt.” legt ze uit als ze de verwarring in mijn gezicht ziet.
Vervolgens hijst ze me een tuinbroek in en geeft me een klopje op mijn kont. Als mijn luier niet opvalt, doet deze kledingkeuze dat wel denk ik nog bij mezelf. Helemaal aangekleed ondersteunt ze me met lopen over de gang naar de kinderafdeling. Hier leidt Anna me de gezamelijke ruimte in en ik zie dat er al flink wat reuring in de tent is.
“Zo, ik laat je even hier achter dan kan ik weer door met mijn ronde,” zei ze tegen me. “Kijk maar waar je zin in hebt, je kan je gewoon aansluiten bij een groepje.”
“Okay, dankjewel! Hier ga ik me wel beter vermaken dan eenzaam in dat kamertje,” antwoorde ik enthousiast. Ik kijk om me heen en zie dat de meeste kinderen en jongeren wel flink wat jonger zijn dan me. Zo zitten er wat tieners een bordspel te spelen, zie ik een begeleidster een knutseluitleg geven aan wat jongere kinderen en valt mijn oog ook op een TV in de hoek waar drie mensen Mario Kart zitten te spelen. Het zijn twee jongens en een meisje van een jaar of zeventien of achtttien. Howel ik wel nog iets ouder ben komt hun leeftijd al aardig in de buurt en ik besluit om te vragen of ik mee kan doen.
“Hey, kan ik zo ook een ronde spelen?” vraag ik vriendelijk. Echt veel reactie krijg ik niet van de jongens. Ze zijn duidelijk te druk bezig met karten. Het meisje kijkt echter wel meteen op en antwoord lachend: “Tuurlijk, als je denkt dat je ons bij kan houden. Ik ben trouwens Emily.”
We schudden elkaar de hand en er komt een gesprek op gang. Ze is heel gezellig en ik leer dat ze aan het revalideren is voor haar been. Het lijkt er op dat ze liever een praatje maakt dan het spel speelt. Zo heeft ze haar controller namelijk al weggelegd. Niet veel later springen de jongens op als ze als eerste en tweede over de finish komen.
“Goed gedaan jongens!”, zeg ik. “Kan ik zo ook een potje meedoen?”
De grootste jongen wendt zich tot me. “Wat heb jij nou weer aan? Je ziet eruit als een kleuter. Wij spelen niet met babies!” Zijn vriend schoot hard in de lach en ik voelde me een beetje ongemakkelijk worden. Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik hier op moet reageren dus ik lach maar mee. “Ha, grappenmaker,” antwoord ik vervolgens. “Geef die vierde controller eens aan mij, dan laat ik je zien dat deze kleuter je inmaakt.”
“Niets daarvan, wegwezen baby. Ik hoef je er niet bij.” zegt de jongen nu zonder te lachen.
“Ja, wegwezen. Rot op!” zei de kleinere jongen die duidelijk stoer probeerde te doen bij zijn vriend.
Verbouwereerd kijk ik naar Emily. Ze kijkt me aan met medelijden en probeert de jongens nog te overtuigen, maar die stonden niet open voor discussie. Lekkere boel hier denk ik als ik me omdraai om maar ergens anders bij te gaan ziten. In de hoek zie ik een begeleidster naar me wenken en ik loop haar kant op.
“Trek het je maar niets aan hoor,” zei ze. “Die jongens zijn niet gezellig en doen wel vaker onaardig. Emily is wel een schat, maar die wil ook gewoon ergens bij horen.”
“Nou, dat is nog wel een understatement,” reageer ik. “Is iedereen hier zo?”
“Nee, nee, misschien kan je een bordspelletje doen met die jongens daar,” en ze wuift naar twee tafels met spellen.
“Dankjewel, dat ga ik proberen,” antwoord ik nogsteeds een beetje verbouwereerd.
Bij de spellentafel word ik gelukkig wel vriendelijk ontvangen. Ik doe mee met Catan en leer dat de kinderen om me heen rond de twaalf zijn; een flink stuk jonger dus. Om me heen zitten er nog een jongen en een meisje in een tuinbroek. Ik vermoed dat die ook een luier dragen en je dat dus zo kan herkennen. Het zou me dan ook niets verbazen als die oudere jongen ook tegen hun wel eens onaardig is geweest.
De rest van de dag verloopt eigenlijk wel prima. Ik krijg te horen dat ik in de loop van de week ook naar de kinderafdeling word verhuisd en mee mag doen met alle activiteiten. Nu ik alweer iets fitter begin te worden lijkt dat me prima, want hoewel de middag wat ongelukkig begon was hij toch leuker dan in mijn eentje in zo’n kamertje zitten.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Mooi vervolg, was het wachten waard
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Ga vooral zo door storytell
Erg leuk verhaal
Gr LL
Erg leuk verhaal
Gr LL
je moet ook de schrijver even tijd geven dus even geduld is ook maar vijf dagen geleden