Hoofdstuk 28
Thuis moest ik terugdenken aan het gesprek met mijn collega eerder die week en mijn belevenissen dit weekend. Ik hoopte maar niet dat Tess of Sofie mij als rolmodel over aan het nemen waren want dan zouden mijn collega en Michelle nog heel veel luiers moeten kopen. Terwijl ik daarover na stond te denken merkte ik dat ik alweer stond te plassen. Vandaag was het tot nu toe goed gegaan maar eenmaal rustig thuis was het kennelijk het signaal om alles te laten gaan. Ik liep naar de keuken om te gaan koken en neusde in de kast om te bedenken was ik zou gaan maken. Het werd een blik soep en wat broodjes die ik nog had liggen. Ik bukte om het blik soep onderuit het keukenkastje te halen en merkte dat er nog meer uit moest. Mijn luier was nu toch al aan vervanging toe dus liet ik de natuur zijn beloop gaan en stond ik even later al roerende in de pan mijn luier vol te poepen. Merkwaardig dat hoewel ik er in het begin grote moeite mee had om dit te doen dat ik het nu zonder mij er druk over te maken het gewoon kon doen. Ik voelde dat er een bobbel in mijn luier kwam en zette nog wat druk waardoor het wat gemakkelijker ging. Goed dat ik een rokje aan had waardoor er geen tegendruk van een strakke broek was. Ik roerde rustig verder alsof er niets was gebeurd en merkte even later dat er nog meer kwam. Ik schudde even met mijn billen waardoor er iets meer ruimte vrijkwam en drukte met enige kracht het laatste deel van de lading in mijn luier.
De soep was nu warm en even stond ik in dubio wat te doen. Eerst verschonen, maar dan zou of de soep afkoelen of aanbranden, afhankelijk wat ik met het gas onder de pan zou doen. Het alternatief was natuurlijk eerst eten en mijn vieze luier nog even aanhouden. Dit was toch te gek, dat ik hier zelfs maar over na stond te denken. Ik draaide het gas onder de pan uit en ging mij eerst verschonen, nu was het nog niet zo’n grote zooi en was het geen grote klus. Met wat babydoekjes maakte ik me zo goed als mogelijk schoon en pakte een schone luier, twijfelde even om mijn pyjama alvast aan te doen maar omdat het nog vroeg was deed ik toch maar weer mijn rokje aan. Beneden aangekomen mikte ik de vieze spullen in de afvalbak voor luiers en ging ik verder met koken. Weer had ik iets om over na te denken. Ik merkte dat ik het best aangenaam vond om me zo te laten gaan maar dat ik hierbij Stefan toch wel erg miste. Het feit dat ik had besloten om eerst voor verschoning te gaan gaf aan dat ik het spel leuker vond met zijn tweetjes dan alleen. Was dat eigenlijk wel zo of had ik toegegeven aan schaamte? Ik ging verder met het eten en even later ging de voordeurbel. Toch maar goed van die verschoning en mijn dagelijkse kleding, grinnikte ik in mijzelf.
Dat viel wel mee want Stefan stond voor de deur. Hij keek serieus dus er moest iets zijn. Hoi, zei ik, kom binnen. Hij volgde me naar de kamer waar mijn soep en broodjes op tafel stonden. Ik wou net gaan eten. Ga even zitten, zei hij. Ik werd nerveus, wat zou hij gaan zeggen? Ik had het gevoel dat dit belangrijk was en hoewel ik er nu weken naar had uitgekeken zag ik nu tegen zijn woorden op. Ik heb de baan afgewezen, zei hij. Je hebt gelijk ik wil met jou verder en dat is onmogelijk als ik aan de andere kant van de wereld zit. Weet je dat heel zeker, ik liet nog niets merken maar er viel een last van mijn schouders, dit is een belangrijke beslissing. Ik stond weer op, vloog hem bijna om zijn nek maar hield mijn adem nog even in. Absoluut, de laatste dagen kon ik alleen aan jou denken en ik zou niet weten wat te doen als je niet in mijn leven zou zijn. Ik weet wel iets als ik wel in je leven ben, grinnikte ik, mij verschonen. Als je een half uur eerder was gekomen had je mij uit een poepbroek kunnen halen. Dat is nog iets waar we het over moeten hebben, zei hij, weet je absoluut zeker dat je die levensstijl leuk vindt? We kunnen ook gewoon een relatie hebben zonder al die zaken. Ik vertelde hem van mijn dilemma eerder op de avond en dat ik dat soort spelletjes leuker vond met zijn tweetjes maar dat ik stevig in dubio had gestaan. Ineens haalde hij tot mijn verrassing een doosje uit zijn zak tevoorschijn en zakte op zijn knieën, ik stond plotseling heel wiebelig op mijn benen. In het doosje zat een ring. Babette, wil je voortaan je leven met mij delen? Natuurlijk, riep ik uit en ik vloog hem om de hals. Wat nu als ik deze levensstijl niet verder had willen voortzetten en een relatie zonder dit had willen hebben? Had niet uitgemaakt, dat zijn allemaal bijzaken. Jij bent het belangrijkste in mijn leven. Wij zoenden innig terwijl hij het stiekem toch niet kon nalaten onder mijn rokje over mijn luier te wrijven.
Hoofdstuk 29 (epiloog)
Ik ben net wakker en lig nog half slaperig na te doezelen na alle gebeurtenissen van de vorige maanden. Hoe is het zover kunnen komen, eigenlijk begrijp ik het nog niet helemaal. Hij voelde precies aan wat mijn gevoelens waren, die ik zo lang heb kunnen onderdrukken. Ik dacht dit alles al lang achter me te hebben gelaten, de gevoelens uit mijn jeugd. Die onbezorgde jaren toen ik mij nog kon verbergen achter dat onschuldige, schattige kleine meisje dat ik toen was.
Nu was ik weer een klein schattig meisje. Iets minder onschuldig, dat wel. Er zaten strikjes in mijn haar en ik droeg een kanten nachtjaponnetje van het type babydoll waar het broekje onderuit stak. Onder dat broekje zat heel duidelijk een dikke luier verstopt. Sokjes met frutseltjes aan mijn voeten en vanuit mijn ooghoek zag ik Stefan naast mij liggen. Ik stak gelukzalig mijn duim in mijn mond en deed mijn ogen weer dicht.
Thuis moest ik terugdenken aan het gesprek met mijn collega eerder die week en mijn belevenissen dit weekend. Ik hoopte maar niet dat Tess of Sofie mij als rolmodel over aan het nemen waren want dan zouden mijn collega en Michelle nog heel veel luiers moeten kopen. Terwijl ik daarover na stond te denken merkte ik dat ik alweer stond te plassen. Vandaag was het tot nu toe goed gegaan maar eenmaal rustig thuis was het kennelijk het signaal om alles te laten gaan. Ik liep naar de keuken om te gaan koken en neusde in de kast om te bedenken was ik zou gaan maken. Het werd een blik soep en wat broodjes die ik nog had liggen. Ik bukte om het blik soep onderuit het keukenkastje te halen en merkte dat er nog meer uit moest. Mijn luier was nu toch al aan vervanging toe dus liet ik de natuur zijn beloop gaan en stond ik even later al roerende in de pan mijn luier vol te poepen. Merkwaardig dat hoewel ik er in het begin grote moeite mee had om dit te doen dat ik het nu zonder mij er druk over te maken het gewoon kon doen. Ik voelde dat er een bobbel in mijn luier kwam en zette nog wat druk waardoor het wat gemakkelijker ging. Goed dat ik een rokje aan had waardoor er geen tegendruk van een strakke broek was. Ik roerde rustig verder alsof er niets was gebeurd en merkte even later dat er nog meer kwam. Ik schudde even met mijn billen waardoor er iets meer ruimte vrijkwam en drukte met enige kracht het laatste deel van de lading in mijn luier.
De soep was nu warm en even stond ik in dubio wat te doen. Eerst verschonen, maar dan zou of de soep afkoelen of aanbranden, afhankelijk wat ik met het gas onder de pan zou doen. Het alternatief was natuurlijk eerst eten en mijn vieze luier nog even aanhouden. Dit was toch te gek, dat ik hier zelfs maar over na stond te denken. Ik draaide het gas onder de pan uit en ging mij eerst verschonen, nu was het nog niet zo’n grote zooi en was het geen grote klus. Met wat babydoekjes maakte ik me zo goed als mogelijk schoon en pakte een schone luier, twijfelde even om mijn pyjama alvast aan te doen maar omdat het nog vroeg was deed ik toch maar weer mijn rokje aan. Beneden aangekomen mikte ik de vieze spullen in de afvalbak voor luiers en ging ik verder met koken. Weer had ik iets om over na te denken. Ik merkte dat ik het best aangenaam vond om me zo te laten gaan maar dat ik hierbij Stefan toch wel erg miste. Het feit dat ik had besloten om eerst voor verschoning te gaan gaf aan dat ik het spel leuker vond met zijn tweetjes dan alleen. Was dat eigenlijk wel zo of had ik toegegeven aan schaamte? Ik ging verder met het eten en even later ging de voordeurbel. Toch maar goed van die verschoning en mijn dagelijkse kleding, grinnikte ik in mijzelf.
Dat viel wel mee want Stefan stond voor de deur. Hij keek serieus dus er moest iets zijn. Hoi, zei ik, kom binnen. Hij volgde me naar de kamer waar mijn soep en broodjes op tafel stonden. Ik wou net gaan eten. Ga even zitten, zei hij. Ik werd nerveus, wat zou hij gaan zeggen? Ik had het gevoel dat dit belangrijk was en hoewel ik er nu weken naar had uitgekeken zag ik nu tegen zijn woorden op. Ik heb de baan afgewezen, zei hij. Je hebt gelijk ik wil met jou verder en dat is onmogelijk als ik aan de andere kant van de wereld zit. Weet je dat heel zeker, ik liet nog niets merken maar er viel een last van mijn schouders, dit is een belangrijke beslissing. Ik stond weer op, vloog hem bijna om zijn nek maar hield mijn adem nog even in. Absoluut, de laatste dagen kon ik alleen aan jou denken en ik zou niet weten wat te doen als je niet in mijn leven zou zijn. Ik weet wel iets als ik wel in je leven ben, grinnikte ik, mij verschonen. Als je een half uur eerder was gekomen had je mij uit een poepbroek kunnen halen. Dat is nog iets waar we het over moeten hebben, zei hij, weet je absoluut zeker dat je die levensstijl leuk vindt? We kunnen ook gewoon een relatie hebben zonder al die zaken. Ik vertelde hem van mijn dilemma eerder op de avond en dat ik dat soort spelletjes leuker vond met zijn tweetjes maar dat ik stevig in dubio had gestaan. Ineens haalde hij tot mijn verrassing een doosje uit zijn zak tevoorschijn en zakte op zijn knieën, ik stond plotseling heel wiebelig op mijn benen. In het doosje zat een ring. Babette, wil je voortaan je leven met mij delen? Natuurlijk, riep ik uit en ik vloog hem om de hals. Wat nu als ik deze levensstijl niet verder had willen voortzetten en een relatie zonder dit had willen hebben? Had niet uitgemaakt, dat zijn allemaal bijzaken. Jij bent het belangrijkste in mijn leven. Wij zoenden innig terwijl hij het stiekem toch niet kon nalaten onder mijn rokje over mijn luier te wrijven.
Hoofdstuk 29 (epiloog)
Ik ben net wakker en lig nog half slaperig na te doezelen na alle gebeurtenissen van de vorige maanden. Hoe is het zover kunnen komen, eigenlijk begrijp ik het nog niet helemaal. Hij voelde precies aan wat mijn gevoelens waren, die ik zo lang heb kunnen onderdrukken. Ik dacht dit alles al lang achter me te hebben gelaten, de gevoelens uit mijn jeugd. Die onbezorgde jaren toen ik mij nog kon verbergen achter dat onschuldige, schattige kleine meisje dat ik toen was.
Nu was ik weer een klein schattig meisje. Iets minder onschuldig, dat wel. Er zaten strikjes in mijn haar en ik droeg een kanten nachtjaponnetje van het type babydoll waar het broekje onderuit stak. Onder dat broekje zat heel duidelijk een dikke luier verstopt. Sokjes met frutseltjes aan mijn voeten en vanuit mijn ooghoek zag ik Stefan naast mij liggen. Ik stak gelukzalig mijn duim in mijn mond en deed mijn ogen weer dicht.
Laatst bewerkt:
