Verhaal Klaar Bedplasser's Paasverhaaltje
- Onderwerp starter Bedplasser91
- Startdatum
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedplassers paasverhaaltje - vervolg en slot.
De zomervakantie naderde. Het was die tijd van het schooljaar waarop er niet veel meer wordt gedaan. De rapportcijfers zijn bekend, de leraren vergaderen of plannen de lessen voor het nieuwe schooljaar. Er vallen veel lessen uit en als ze niet uitvallen, doen de leraren wel een Kahoot of andere spelletjes.
Bart en Ronnie vonden dat niet erg. Ze waren allebei overgegaan naar de eindexamenklas en brachten elk vrij moment samen door. Maakten fietstochten, bouwden een boomhut in het bos, voetbalden met hun andere vrienden. Ronnie plaste nog vrijwel elke nacht in bed, tot ergernis van Barts moeder als de jongen weer eens bij Bart bleef slapen, wat wel eens voorkwam, en ook dan plaste Ronnie natuurlijk in bed. Zijn plasticbroekje hield ook het logeerbed wel droog. Barts moeder wilde niet meer dat hij het plasticbroekje dan bij hen thuis te drogen hing. Opbergen in een draagtas van de Jumbo en mee naar huis nemen, net als zijn natte drynite. Meer dan één nacht bracht Ronnie zelden bij Bart door. Gek genoeg vond Ronnies moeder het helemaal niet erg als Bart bij hen een paar nachten doorbracht. Ze was blij voor Bart dat hij niet meer in bed plaste. Nu was Ronnie de enige die ‘s avonds een drynite aantrok, en dan zijn plasticbroekje er over heen.
De jongens waren bij Ronnie thuis aan het gamen toen Ronnies moeder naar boven kwam. “Jongens, luister!” zei ze. “Je vader en ik moeten een paar dagen weg. Je oom Klaas komt morgen uit het ziekenhuis na de operatie, maar hij kan nog niet goed voor zichzelf zorgen. Je vader moet voor hem rijden want hij moet nog voor controle en zo, en ik mag een paar dagen verpleegster spelen!”
Ronnies vader werkte vaak thuis aan de computer, en dat kon hij net zo goed bij Oom Klaas doen. Ronnie mocht Oom Klaas, de broer van zijn vader. Hij wist dat zowel Oom Klaas als zijn vader op hun vijftiende ook nog in bed hadden geplast. Die hadden er dan ook alle begrip voor dat Ronnie zelf ook nog niet droog was ‘s nachts.
“Doe Oom Klaas de groeten!” zei Ronnie, “en wens hem beterschap!”
“Het punt is even” ging zijn moeder verder, “dat jij een paar dagen alleen thuis moet zijn. Dat lijkt me niet zo’n probleem, toch?”
Dat leek Ronnie ook geen probleem.
“Wij zorgen er wel voor dat er genoeg eten in huis is. Kant en klaar maaltijden, en wat diepvriespizza’s, daar red je je toch wel mee voor een paar dagen?”
Ronnie knikte. Een paar dagen het hele huis voor hemzelf!
Moeder ging verder:
“Wat het bedplassen betreft, je weet hoe de wasmachine en de wasdroger werken. Trouwens, het is zomer, het droogt buiten ook wel!”
Moeder lachte: “Maar geen plasticbroekjes meer in de droger gooien, hoor!”
“Dat is jaren geleden, Ma!”
“Ja jongen, ik plaag je alleen even. Ik zit er niet over in.”
“Ma, ik heb een idee! Mag Bart hier dan die paar dagen blijven slapen? Hè toe, dat is zo gezellig!”
“Wat mij betreft wel. Jullie zijn oud en wijs genoeg om er geen rommeltje van te maken, hoop ik. Lijkt je dat wat, Bart?”
Dat het een overbodige vraag was, wist ze zelf ook wel. Maar het blije gezicht van Ronnies vriend was antwoord genoeg.
“Weet je wat, Bart, ik bel je moeder wel even. Dan hoef je het zelf niet meer te vragen en dan weet ze dat het goed is, wat ons betreft!”
Even later hoorden de jongens het telefoongesprek en ze luisterden mee, om te horen of het mocht.
Het klonk wel positief, al hoorden ze maar één kant van het gesprek.
Bart grijnsde toen hij Ronnies moeder hoorde zeggen dat ze echt wel wist dat Bart niet meer in bed plaste.
“Weet ik. Hij blijft hier wel vaker slapen, Ans!”
Bart knipoogde. “Ze kan het niet laten om dat altijd even te zeggen haha! Zo blij dat ik niet meer in bed pis… Ze zal zo nog wel een opmerking over jou maken ook…. “
Dat klopte, want ze hoorden kort daarop Ronnies moeder zeggen “Ja, hij doet het nog steeds. Ja, net wat je zegt, al 15."
Dan, ferm:
“Maar er zijn erger dingen, en hij wordt ook wel een keer droog, net als Bart.”
Ze legde de telefoon neer en kwam weer terug naar de jongens.
"Zo, dat is geregeld", sprak ze verheugd. De jongens keken blij.
“Ik ga nog even boodschappen doen. Dan zie ik jou morgen wel verschijnen, Bart!”
Ze verliet de jongenskamer.
Ronnie deed zijn nachtkastje open. Daar lagen zeker zes vrolijk gekleurde plasticbroekjes, naast twee pakken drynites, eentje aangebroken.
Een plankje lager lag nog een plasticbroekje. Melkwit. Het kwam Bart bekend voor. Geen wonder, het was zijn eigen plasticbroekje dat hij op het laatste moment uit de kliko had gehaald toen al zijn bedplas-dingen weg werden gegooid. Ronnie pakte het plasticbroekje en gaf het aan Bart.
“Morgenavond, vriend! Mag je het weer eens ouderwets in je bed doen!”
De jongens lachten.
“Ik krijg van jou wel een Drynite, hè?” vroeg Bart. “M’n moeder heeft de mijne weggegooid…. “
“Geen probleem”, zei Ronnie, “ik heb er genoeg. En anders wel een Tena. Daar heb ik laatst een pak van gekregen. Op proef.”
Bart keek nieuwsgierig. Tena’s kende hij niet. Hij had in de tijd dat hij nog in bed plaste vrijwel altijd Drynites gedragen, met een plasticbroekje er over heen. Enthousiast riep hij:
“Morgenochtend eens kijken wie er het natst is? Net als toen we het allebei nog deden?”
Ronnie knikte.
“Dat ga ik winnen. Piece of cake. Ik ben nog elke nacht in training, weet je…. “
“Eerst zien, dan geloven!” riep Bart. “Ik wil winnen! Al moet ik twee liter cola drinken!”
Bart hield zijn oude, vertrouwde plasticbroekje voor zijn lijf alsof hij het aan had.
“Morgen!” zei hij, met iets van verlangen in zijn stem, “morgen nacht ga ik in dit broekje pissen. In bed. Met een luier aan. Net als vroeger. En wat mijn moeder daar van vindt, kan me niks schelen!” Hij legde het plasticbroekje terug in Ronnies nachtkastje. Hij moest nog één dag wachten.
De volgende dag stond Ronnie vrolijk zijn ouders uit te zwaaien, die naar Oom Klaas vertrokken nadat ze nog met z’n drieën gezellig ontbeten hadden.
Natuurlijk had hij die nacht in bed geplast. Hij had één van zijn nieuwe Tena luiers uitgeprobeerd. Helemaal gelukt was het niet, de luier zat niet zo goed om zijn mager jongenslijf als hij wel had gewild. Het was alleen maar aan zijn plasticbroekje te danken dat het bed op een enkel ergerlijk nat vlekje na droog was gebleven. Hij besloot om het de komende dagen toch maar weer bij zijn vertrouwde Drynites te houden. Ma moest hem maar eens voordoen hoe dat werkte met die Tena gevallen, met die plakkers. Een andere keer.
Hij had net zijn plasticbroekje aan het waslijntje op zijn kamer gehangen of daar stapte Bart al binnen. Hij lachte toen hij het plasticbroekje zag en schaterde het uit:
“Gelukkig! Je bent nog niet droog geworden! Dan had ik vannacht in m’n eentje in m’n bed moeten pissen!”
Het was duidelijk, Bart verheugde zich er op.
“Ja man, vannacht moet je in bed pissen! Afspraak is afspraak. En denk er om,” zei Ronnie, “dat je ook nog in je broek moet pissen. Net als ik toen bij het Gouden Ei. En ik wil zien dat je het doet!”
“Zit er maar niet over in”, antwoordde Bart enthousiast. “Ik heb er al op gerekend. Ik heb m’n oude korte spijkerbroekje aan. Hartstikke stoer toch. En ik heb m’n groene gymbroekje van school ook bij me. Daar zie je het ook zo goed als je er in pist!”
Die laatste opmerking verbaasde Ronnie wel even, want hoe wilde Bart dat weten? Hij had toch al sinds de basisschool niet meer in zijn broek geplast? Maar hij zou best gelijk kunnen hebben, want de sportbroekjes van hun middelbare school waren vlot, strak en behoorlijk kort gesneden en van een tamelijk dun, heldergroen katoen met het logo van de school op de rechter zijkant. Lang dacht Ronnie echter niet over Barts opmerking na.
“Zal ik nu in m’n broek pissen? Of liever morgen?” vroeg Bart.
“We hebben nog drie hele dagen voor onszelf” zei Ronnie. “Er is geen haast bij, hoor!”
“Ik wil de hele dag in m’n natte broek rondlopen!” gaf Bart te kennen. “En als ik dan weer moet pissen, doe ik het gewoon nog een keer!”
Bart leek wel erg enthousiast!
“Waar is mijn plasticbroekje?” vroeg hij.
“Oh, dat ligt nog in mijn nachtkastje” was het antwoord. “Bij die van mij. Je weet wel!”
Bart wist dat natuurlijk inderdaad.
Hij rende de trap op naar Ronnies kamertje, en kwam met zijn eigen plasticbroekje beneden, en ook het plasticbroekje waar Ronnie die nacht in had geplast had hij in zijn hand.
“Ik hang ze buiten op de waslijn!” riep hij uit en liep door de schuifdeuren de tuin in, waar aan de rand van het gazon een driedubbele waslijn stond.
Ronnie volgde hem, wat verbaasd.
“Net als vroeger, toen we het nog allebei in bed deden!” verklaarde Bart. “Mijn moeder hing ze altijd buiten in de achtertuin, tenminste als het niet regende. Zodat we ze de hele dag konden zien, en ons moesten schamen dat we nog in bed plasten.”
“Ik schaamde me helemaal niet!” zei Ronnie. “Toen niet, en nu nog niet. Je kan er niks aan doen als je nog in bed plast!”
“Ik ook niet” zei Bart. “Maar dat dacht mijn moeder. Maar ik vond het juist leuk om onze plasticbroekjes te zien hangen. We waren echte bedplassers….. “
En hij besloot: “En dat gevoel wil ik deze drie dagen weer hebben! Met een luier om naar bed…. “
Ronnie keek hem verbaasd aan. Dat Bart dit soort gevoelens had, was hem nieuw, ook al waren ze al lange jaren vrienden.
De jongens gingen bij de tuintafel zitten.
Bart keek serieus.
“Je mag het niet verder vertellen, hoor! Niemand! Nooit!”
Ronnie knikte naar zijn vriend, al begreep hij niet waar die naar toe wilde.
Bart nam het woord.
“Ik vond het helemaal niet zo erg om in bed te plassen. Nou ja, ik wou er wel van af, maar ook weer niet. Het was dat mijn moeder er zo’n hekel aan had dat ik het deed. Maar gelukkig deed jij het ook nog altijd. Ja, nog vaker dan ik.”
“Ik vond het fijn om een luier om te hebben. Om die nat te maken. Zo’n volle, zware drynite… “
Bart keek dromerig.
“En de plasticbroekjes vond ik nog fijner. Zo glad en zacht!”
Ronnie hoorde het met verbazing aan. Wat zei zijn vriend daar allemaal?
Bart vervolgde: “En toen werd ik droog ‘s nachts. Steeds vaker. Een paar keer heb ik met opzet in bed geplast, maar mijn moeder werd elke keer kwader en dan schold ze dat ik er te groot voor was.”
Ronnie legde troostend een arm om Barts schouders. Hij kon zien dat het zijn vriend aangreep.
“En toen was ik ineens een jaar droog. Mijn moeder blij. Ik mocht geen drynite meer aan. Maar ik vond het echt heel erg dat mijn plasticbroekjes weg werden gegooid. Alles ging de kliko in. Het was dat jij er bij was, anders was ik gaan janken… “
En daar voor zou Barts moeder zeker geen begrip voor hebben opgebracht, wisten beide jongens.
“Ik kon het toen dus echt niet meer in bed doen”, zei Bart. “Ik was jaloers op jou. Omdat jij nog wel in je bed plaste. Nog wel luiers om had 's nachts. En je plasticbroekje aan mocht...... “
Nu werd Bart knalrood. En niet zonder moeite bracht hij er uit:
“Ik moest wat anders verzinnen. Soms maakte ik een soort luier van een handdoek. En een plasticbroekje van een vuilniszak! En toen ben ik begonnen om stiekem in mijn broek te plassen. Heel af en toe. Niet in bed natuurlijk, een nat bed kan je nou een keer niet verbergen..... Ik piste stiekem in mijn sportbroekjes van school. Die moesten na de gymles toch in de was. Dan liep ik een half uurtje rond met een natte broek als er niemand thuis was. En dan maakte ik het volgepiste broekje helemaal nat onder de kraan of in de douche of zo, en dan gooide ik het onder in de wasmachine. Mijn moeder heeft het nooit ontdekt.”
Ronnie was sprakeloos, maar Bart was nog niet uitgesproken.
“En toen met het Gouden Ei. Ik had jou zo ver dat je in je broek plaste. In dat korte spijkerbroekje. Ik vond het een super vet gezicht, hoe dat stoere broekje van jou natter en natter werd van voren. En toen heb ik dat daarna ook gedaan. In mijn oude, versleten spijkerbroekje. Dat werd mijn pisbroekje. Ditzelfde dat ik nu aan heb. Dat verstopte ik dan ook in de wasmachine. Dat kon natuurlijk niet zo vaak als het sportbroekje. Maar nu wil ik drie dagen alles nat maken! Het spijkerbroekje, en het sportbroekje ook. En elke nacht in bed plassen. In m'n luierbroekje. Je zal wel denken dat ik gek ben.... Maar ik vond het vroeger al zo fijn om 's morgens nog eens met opzet in onze luier te plassen. Dat gevoel dus. En te zien hoe het hoog water werd in onze plasticbroekjes. En wat de Drynite nog aan kon.... “
Bart maakte een hulpeloos gebaar en zei:
“Ik heb het gegoogeld op m'n telefoon. Dat je luiers en zo leuk vindt. En er in pist. Het bestaat echt en er zijn meer jongens die dat hebben..... Het heet DL. Diaper Lover of Diaper Liefhebber. Nou denk ik dat ik dat ook ben....”
“Voor mij blijf je gewoon mijn vriend!”zei Ronnie. “Of je nou DL of APK of de andere letters van het alfabet bent!” Hij sloeg Bart vriendschappelijk op z'n schouder.
Ronnie kreeg een idee, rende naar zijn kamertje en kwam met het nieuwe pak Tena’s terug.
“Je zegt dat je luiers fijn vindt! Wat dacht je van deze? Het zijn jeugdluiers, ze hebben plakkers en zo. Lijkt niet echt op een drynite….”
Ronnies idee scheen te werken. Bart fleurde zichtbaar op. Hij haalde één van de nieuwe luiers uit het pak en bestudeerde zowel de luier als de verpakking, waar een soort gebruiksaanwijzing op stond. ‘Junior’ las hij. Het leek hem niet zo moeilijk.
“Mag ik die vannacht aan?” vroeg hij, bijna ademloos.
“Tuurlijk”, lachte Ronnie. “Als die morgen maar nat is, vind ik alles best!”
Bart legde de luier en het pak midden op tafel, duidelijk zichtbaar.
“Reken maar dat ik in m’n bed pis! Mijn moeder zou een rolberoerte krijgen, als ze het wist!”
De jongens gingen gamen, en ruim twee uur lang dachten ze geen van beiden aan bedplassen of luiers.
Daarna werd het tijd voor wat meer actie en de jongens gingen met een voetbal naar de grote achtertuin. Bart lachte toen hij de plasticbroekjes zag, die hij eerder daar had opgehangen.
“Volgens mij wonen hier nog bedplassers!” zei hij vrolijk en wees op de plasticbroekjes, die wapperden in de wind.
“Ik denk het ook!” sprak Ronnie, “en aan de maat te zien zijn het geen kleuters meer! Die bedpissers zijn zo te zien echt te groot om het nog te doen!”
“Pissebedden!” riep Bart, gierend van het lachen.
Hij bleef stil staan, met de bal aan zijn voet. Hij zette zijn benen wat uit elkaar. In zijn versleten, korte spijkerbroekje werd een snel groter wordende donkernatte vlek zichtbaar. Bart stond in zijn broek te plassen!
Hij zuchtte van genot. Zo lekker warm! Het liep nu in straaltjes uit zijn broekje in het gras.
“Daar dan!” lachte hij. “Dat had ik je nog beloofd!”
“En beloofd is beloofd!” antwoordde Ronnie.
Hij gaf de voetbal een trap in de richting van de geïmproviseerde goal.
“Kan Frenkie ook met een pisbroekje aan nog scoren?”
Frenkie was de held van de jongens. Niet alleen omdat ze zijn spel bij Ajax en later bij Barcelona bewonderden, maar ook en vooral omdat ze ooit ergens gelezen hadden dat Frenkie tijdens de jeugdopleiding bij Willem II en RKC Waalwijk nog elke nacht in bed plaste en samen met twee andere bedplassers in een apart kamertje mocht slapen! Met een medebedplasser voelden ze een band. Bart had een grote poster van hem boven zijn bed hangen, waar hij graag naar keek als hij ’s morgens weer in bed geplast had. Zachtjes zei hij dan tegen zijn idool dat hij nat was, en vroeg: “Jij ook?”
Frenkie gaf nooit antwoord, maar Bart antwoordde dan voor hem: “Natuurlijk ben ik nat!”
De middag vloog voorbij. Bart had geen droge broek aangetrokken. Integendeel, hij had nog wel drie keer genietend in zijn korte spijkerbroekje geplast en maakte geen aanstalten om het uit te doen. Toen ze ‘s avonds, na een makkelijk avondmaal, weer zaten te gamen, legde Ronnie een vuilniszak op de stoel, want zo langzamerhand had Barts spijkerbroekje voor noch achter nog een droge draad! Bart moest lachen toen hij er op ging zitten, want “het kraakt als een plasticbroekje!” Wat de jongens er aan herinnerde dat het inmiddels al lang voorbij hun bedtijd was. Bart wist de Tena aan te trekken met maar een klein beetje hulp van Ronnie, die zelf liever zijn gebruikelijke drynite aan deed. Het sprak vanzelf dat beide jongens ook hun plasticbroekjes aan deden en ‘s morgens nat wakker werden!
Barts spijkerbroekje en onderbroekje kwamen de volgende morgen in de wasmachine en de droger. Het groene schoolsportbroekje dat hij die dag aan had was om half tien al nat. Ronnie was solidair en plaste ook in zijn broek, wat in zijn korte versleten spijkerbroekje goed zichtbaar was. Toen er gebeld werd, liep hij zonder na te denken naar de deur en deed open. Een bezorger van DHL stond voor de deur, een vriendelijke jongen van hooguit een paar jaar ouder dan Ronnie zelf. De in een geel-rood hesje gestoken bezorger wilde Ronnie het pakje overhandigen toen hij zag dat Ronnie een natgeplaste broek aan had. Hij knikte naar het natte broekje, lachte en zei:
“Dat deed ik vroeger ook vaak! Maar meestal deed ik het in bed!”
Ronnie werd knalrood, en stamelde “ik ook!”
Hij nam het pakje in ontvangst, deed een vage poging tot tekenen op het apparaat en deed toen gauw de deur dicht. Betrapt! Wat een geluk dat die jongen ook bedplasser was geweest….
Bart en Ronnie hebben zo de drie dagen met veel plezier doorgebracht in natte broekjes en met bedplassen. Bart wilde op een gegeven moment zelfs overdag een Tena aan. Ronnie heeft hem het pak cadeau gedaan. En hij heeft Bart iets beloofd. Bart kan thuis niet aankomen met Tena’s, Drynites of andere luiers, laat staan met plasticbroekjes. Maar Ronnie zal het voor hem bewaren en er goed op passen. En het met zijn ouders regelen dat als Bart weer blijft slapen en dan “per ongeluk” weer “eens” een “ongelukje” heeft ‘s nachts, dat zijn moeder dan niets aan Barts moeder zal vertellen. En wel hebben de jongens met veel plezier later nog zo’n nat weekendje gehouden!
Het zal nog bijna twee jaar duren, tot Ronnie ophoudt met bedplassen. En pas toen Bart naar de universiteit ging en een eigen kamer in Groningen kreeg, gaf hij aan zichzelf toe, kocht luiers en plasticbroekjes en was een tevreden DL, die bijna elke nacht in zijn luier en plasticbroekje plaste. Bleef Ronnie slapen, dan plaste hij uit solidariteit ook weer in bed en, eerlijk is eerlijk, vond het best fijn om weer een plasticbroekje aan te hebben.
En als het niet veranderd is, dan doen de jongens het nog!
EINDE
De zomervakantie naderde. Het was die tijd van het schooljaar waarop er niet veel meer wordt gedaan. De rapportcijfers zijn bekend, de leraren vergaderen of plannen de lessen voor het nieuwe schooljaar. Er vallen veel lessen uit en als ze niet uitvallen, doen de leraren wel een Kahoot of andere spelletjes.
Bart en Ronnie vonden dat niet erg. Ze waren allebei overgegaan naar de eindexamenklas en brachten elk vrij moment samen door. Maakten fietstochten, bouwden een boomhut in het bos, voetbalden met hun andere vrienden. Ronnie plaste nog vrijwel elke nacht in bed, tot ergernis van Barts moeder als de jongen weer eens bij Bart bleef slapen, wat wel eens voorkwam, en ook dan plaste Ronnie natuurlijk in bed. Zijn plasticbroekje hield ook het logeerbed wel droog. Barts moeder wilde niet meer dat hij het plasticbroekje dan bij hen thuis te drogen hing. Opbergen in een draagtas van de Jumbo en mee naar huis nemen, net als zijn natte drynite. Meer dan één nacht bracht Ronnie zelden bij Bart door. Gek genoeg vond Ronnies moeder het helemaal niet erg als Bart bij hen een paar nachten doorbracht. Ze was blij voor Bart dat hij niet meer in bed plaste. Nu was Ronnie de enige die ‘s avonds een drynite aantrok, en dan zijn plasticbroekje er over heen.
De jongens waren bij Ronnie thuis aan het gamen toen Ronnies moeder naar boven kwam. “Jongens, luister!” zei ze. “Je vader en ik moeten een paar dagen weg. Je oom Klaas komt morgen uit het ziekenhuis na de operatie, maar hij kan nog niet goed voor zichzelf zorgen. Je vader moet voor hem rijden want hij moet nog voor controle en zo, en ik mag een paar dagen verpleegster spelen!”
Ronnies vader werkte vaak thuis aan de computer, en dat kon hij net zo goed bij Oom Klaas doen. Ronnie mocht Oom Klaas, de broer van zijn vader. Hij wist dat zowel Oom Klaas als zijn vader op hun vijftiende ook nog in bed hadden geplast. Die hadden er dan ook alle begrip voor dat Ronnie zelf ook nog niet droog was ‘s nachts.
“Doe Oom Klaas de groeten!” zei Ronnie, “en wens hem beterschap!”
“Het punt is even” ging zijn moeder verder, “dat jij een paar dagen alleen thuis moet zijn. Dat lijkt me niet zo’n probleem, toch?”
Dat leek Ronnie ook geen probleem.
“Wij zorgen er wel voor dat er genoeg eten in huis is. Kant en klaar maaltijden, en wat diepvriespizza’s, daar red je je toch wel mee voor een paar dagen?”
Ronnie knikte. Een paar dagen het hele huis voor hemzelf!
Moeder ging verder:
“Wat het bedplassen betreft, je weet hoe de wasmachine en de wasdroger werken. Trouwens, het is zomer, het droogt buiten ook wel!”
Moeder lachte: “Maar geen plasticbroekjes meer in de droger gooien, hoor!”
“Dat is jaren geleden, Ma!”
“Ja jongen, ik plaag je alleen even. Ik zit er niet over in.”
“Ma, ik heb een idee! Mag Bart hier dan die paar dagen blijven slapen? Hè toe, dat is zo gezellig!”
“Wat mij betreft wel. Jullie zijn oud en wijs genoeg om er geen rommeltje van te maken, hoop ik. Lijkt je dat wat, Bart?”
Dat het een overbodige vraag was, wist ze zelf ook wel. Maar het blije gezicht van Ronnies vriend was antwoord genoeg.
“Weet je wat, Bart, ik bel je moeder wel even. Dan hoef je het zelf niet meer te vragen en dan weet ze dat het goed is, wat ons betreft!”
Even later hoorden de jongens het telefoongesprek en ze luisterden mee, om te horen of het mocht.
Het klonk wel positief, al hoorden ze maar één kant van het gesprek.
Bart grijnsde toen hij Ronnies moeder hoorde zeggen dat ze echt wel wist dat Bart niet meer in bed plaste.
“Weet ik. Hij blijft hier wel vaker slapen, Ans!”
Bart knipoogde. “Ze kan het niet laten om dat altijd even te zeggen haha! Zo blij dat ik niet meer in bed pis… Ze zal zo nog wel een opmerking over jou maken ook…. “
Dat klopte, want ze hoorden kort daarop Ronnies moeder zeggen “Ja, hij doet het nog steeds. Ja, net wat je zegt, al 15."
Dan, ferm:
“Maar er zijn erger dingen, en hij wordt ook wel een keer droog, net als Bart.”
Ze legde de telefoon neer en kwam weer terug naar de jongens.
"Zo, dat is geregeld", sprak ze verheugd. De jongens keken blij.
“Ik ga nog even boodschappen doen. Dan zie ik jou morgen wel verschijnen, Bart!”
Ze verliet de jongenskamer.
Ronnie deed zijn nachtkastje open. Daar lagen zeker zes vrolijk gekleurde plasticbroekjes, naast twee pakken drynites, eentje aangebroken.
Een plankje lager lag nog een plasticbroekje. Melkwit. Het kwam Bart bekend voor. Geen wonder, het was zijn eigen plasticbroekje dat hij op het laatste moment uit de kliko had gehaald toen al zijn bedplas-dingen weg werden gegooid. Ronnie pakte het plasticbroekje en gaf het aan Bart.
“Morgenavond, vriend! Mag je het weer eens ouderwets in je bed doen!”
De jongens lachten.
“Ik krijg van jou wel een Drynite, hè?” vroeg Bart. “M’n moeder heeft de mijne weggegooid…. “
“Geen probleem”, zei Ronnie, “ik heb er genoeg. En anders wel een Tena. Daar heb ik laatst een pak van gekregen. Op proef.”
Bart keek nieuwsgierig. Tena’s kende hij niet. Hij had in de tijd dat hij nog in bed plaste vrijwel altijd Drynites gedragen, met een plasticbroekje er over heen. Enthousiast riep hij:
“Morgenochtend eens kijken wie er het natst is? Net als toen we het allebei nog deden?”
Ronnie knikte.
“Dat ga ik winnen. Piece of cake. Ik ben nog elke nacht in training, weet je…. “
“Eerst zien, dan geloven!” riep Bart. “Ik wil winnen! Al moet ik twee liter cola drinken!”
Bart hield zijn oude, vertrouwde plasticbroekje voor zijn lijf alsof hij het aan had.
“Morgen!” zei hij, met iets van verlangen in zijn stem, “morgen nacht ga ik in dit broekje pissen. In bed. Met een luier aan. Net als vroeger. En wat mijn moeder daar van vindt, kan me niks schelen!” Hij legde het plasticbroekje terug in Ronnies nachtkastje. Hij moest nog één dag wachten.
De volgende dag stond Ronnie vrolijk zijn ouders uit te zwaaien, die naar Oom Klaas vertrokken nadat ze nog met z’n drieën gezellig ontbeten hadden.
Natuurlijk had hij die nacht in bed geplast. Hij had één van zijn nieuwe Tena luiers uitgeprobeerd. Helemaal gelukt was het niet, de luier zat niet zo goed om zijn mager jongenslijf als hij wel had gewild. Het was alleen maar aan zijn plasticbroekje te danken dat het bed op een enkel ergerlijk nat vlekje na droog was gebleven. Hij besloot om het de komende dagen toch maar weer bij zijn vertrouwde Drynites te houden. Ma moest hem maar eens voordoen hoe dat werkte met die Tena gevallen, met die plakkers. Een andere keer.
Hij had net zijn plasticbroekje aan het waslijntje op zijn kamer gehangen of daar stapte Bart al binnen. Hij lachte toen hij het plasticbroekje zag en schaterde het uit:
“Gelukkig! Je bent nog niet droog geworden! Dan had ik vannacht in m’n eentje in m’n bed moeten pissen!”
Het was duidelijk, Bart verheugde zich er op.
“Ja man, vannacht moet je in bed pissen! Afspraak is afspraak. En denk er om,” zei Ronnie, “dat je ook nog in je broek moet pissen. Net als ik toen bij het Gouden Ei. En ik wil zien dat je het doet!”
“Zit er maar niet over in”, antwoordde Bart enthousiast. “Ik heb er al op gerekend. Ik heb m’n oude korte spijkerbroekje aan. Hartstikke stoer toch. En ik heb m’n groene gymbroekje van school ook bij me. Daar zie je het ook zo goed als je er in pist!”
Die laatste opmerking verbaasde Ronnie wel even, want hoe wilde Bart dat weten? Hij had toch al sinds de basisschool niet meer in zijn broek geplast? Maar hij zou best gelijk kunnen hebben, want de sportbroekjes van hun middelbare school waren vlot, strak en behoorlijk kort gesneden en van een tamelijk dun, heldergroen katoen met het logo van de school op de rechter zijkant. Lang dacht Ronnie echter niet over Barts opmerking na.
“Zal ik nu in m’n broek pissen? Of liever morgen?” vroeg Bart.
“We hebben nog drie hele dagen voor onszelf” zei Ronnie. “Er is geen haast bij, hoor!”
“Ik wil de hele dag in m’n natte broek rondlopen!” gaf Bart te kennen. “En als ik dan weer moet pissen, doe ik het gewoon nog een keer!”
Bart leek wel erg enthousiast!
“Waar is mijn plasticbroekje?” vroeg hij.
“Oh, dat ligt nog in mijn nachtkastje” was het antwoord. “Bij die van mij. Je weet wel!”
Bart wist dat natuurlijk inderdaad.
Hij rende de trap op naar Ronnies kamertje, en kwam met zijn eigen plasticbroekje beneden, en ook het plasticbroekje waar Ronnie die nacht in had geplast had hij in zijn hand.
“Ik hang ze buiten op de waslijn!” riep hij uit en liep door de schuifdeuren de tuin in, waar aan de rand van het gazon een driedubbele waslijn stond.
Ronnie volgde hem, wat verbaasd.
“Net als vroeger, toen we het nog allebei in bed deden!” verklaarde Bart. “Mijn moeder hing ze altijd buiten in de achtertuin, tenminste als het niet regende. Zodat we ze de hele dag konden zien, en ons moesten schamen dat we nog in bed plasten.”
“Ik schaamde me helemaal niet!” zei Ronnie. “Toen niet, en nu nog niet. Je kan er niks aan doen als je nog in bed plast!”
“Ik ook niet” zei Bart. “Maar dat dacht mijn moeder. Maar ik vond het juist leuk om onze plasticbroekjes te zien hangen. We waren echte bedplassers….. “
En hij besloot: “En dat gevoel wil ik deze drie dagen weer hebben! Met een luier om naar bed…. “
Ronnie keek hem verbaasd aan. Dat Bart dit soort gevoelens had, was hem nieuw, ook al waren ze al lange jaren vrienden.
De jongens gingen bij de tuintafel zitten.
Bart keek serieus.
“Je mag het niet verder vertellen, hoor! Niemand! Nooit!”
Ronnie knikte naar zijn vriend, al begreep hij niet waar die naar toe wilde.
Bart nam het woord.
“Ik vond het helemaal niet zo erg om in bed te plassen. Nou ja, ik wou er wel van af, maar ook weer niet. Het was dat mijn moeder er zo’n hekel aan had dat ik het deed. Maar gelukkig deed jij het ook nog altijd. Ja, nog vaker dan ik.”
“Ik vond het fijn om een luier om te hebben. Om die nat te maken. Zo’n volle, zware drynite… “
Bart keek dromerig.
“En de plasticbroekjes vond ik nog fijner. Zo glad en zacht!”
Ronnie hoorde het met verbazing aan. Wat zei zijn vriend daar allemaal?
Bart vervolgde: “En toen werd ik droog ‘s nachts. Steeds vaker. Een paar keer heb ik met opzet in bed geplast, maar mijn moeder werd elke keer kwader en dan schold ze dat ik er te groot voor was.”
Ronnie legde troostend een arm om Barts schouders. Hij kon zien dat het zijn vriend aangreep.
“En toen was ik ineens een jaar droog. Mijn moeder blij. Ik mocht geen drynite meer aan. Maar ik vond het echt heel erg dat mijn plasticbroekjes weg werden gegooid. Alles ging de kliko in. Het was dat jij er bij was, anders was ik gaan janken… “
En daar voor zou Barts moeder zeker geen begrip voor hebben opgebracht, wisten beide jongens.
“Ik kon het toen dus echt niet meer in bed doen”, zei Bart. “Ik was jaloers op jou. Omdat jij nog wel in je bed plaste. Nog wel luiers om had 's nachts. En je plasticbroekje aan mocht...... “
Nu werd Bart knalrood. En niet zonder moeite bracht hij er uit:
“Ik moest wat anders verzinnen. Soms maakte ik een soort luier van een handdoek. En een plasticbroekje van een vuilniszak! En toen ben ik begonnen om stiekem in mijn broek te plassen. Heel af en toe. Niet in bed natuurlijk, een nat bed kan je nou een keer niet verbergen..... Ik piste stiekem in mijn sportbroekjes van school. Die moesten na de gymles toch in de was. Dan liep ik een half uurtje rond met een natte broek als er niemand thuis was. En dan maakte ik het volgepiste broekje helemaal nat onder de kraan of in de douche of zo, en dan gooide ik het onder in de wasmachine. Mijn moeder heeft het nooit ontdekt.”
Ronnie was sprakeloos, maar Bart was nog niet uitgesproken.
“En toen met het Gouden Ei. Ik had jou zo ver dat je in je broek plaste. In dat korte spijkerbroekje. Ik vond het een super vet gezicht, hoe dat stoere broekje van jou natter en natter werd van voren. En toen heb ik dat daarna ook gedaan. In mijn oude, versleten spijkerbroekje. Dat werd mijn pisbroekje. Ditzelfde dat ik nu aan heb. Dat verstopte ik dan ook in de wasmachine. Dat kon natuurlijk niet zo vaak als het sportbroekje. Maar nu wil ik drie dagen alles nat maken! Het spijkerbroekje, en het sportbroekje ook. En elke nacht in bed plassen. In m'n luierbroekje. Je zal wel denken dat ik gek ben.... Maar ik vond het vroeger al zo fijn om 's morgens nog eens met opzet in onze luier te plassen. Dat gevoel dus. En te zien hoe het hoog water werd in onze plasticbroekjes. En wat de Drynite nog aan kon.... “
Bart maakte een hulpeloos gebaar en zei:
“Ik heb het gegoogeld op m'n telefoon. Dat je luiers en zo leuk vindt. En er in pist. Het bestaat echt en er zijn meer jongens die dat hebben..... Het heet DL. Diaper Lover of Diaper Liefhebber. Nou denk ik dat ik dat ook ben....”
“Voor mij blijf je gewoon mijn vriend!”zei Ronnie. “Of je nou DL of APK of de andere letters van het alfabet bent!” Hij sloeg Bart vriendschappelijk op z'n schouder.
Ronnie kreeg een idee, rende naar zijn kamertje en kwam met het nieuwe pak Tena’s terug.
“Je zegt dat je luiers fijn vindt! Wat dacht je van deze? Het zijn jeugdluiers, ze hebben plakkers en zo. Lijkt niet echt op een drynite….”
Ronnies idee scheen te werken. Bart fleurde zichtbaar op. Hij haalde één van de nieuwe luiers uit het pak en bestudeerde zowel de luier als de verpakking, waar een soort gebruiksaanwijzing op stond. ‘Junior’ las hij. Het leek hem niet zo moeilijk.
“Mag ik die vannacht aan?” vroeg hij, bijna ademloos.
“Tuurlijk”, lachte Ronnie. “Als die morgen maar nat is, vind ik alles best!”
Bart legde de luier en het pak midden op tafel, duidelijk zichtbaar.
“Reken maar dat ik in m’n bed pis! Mijn moeder zou een rolberoerte krijgen, als ze het wist!”
De jongens gingen gamen, en ruim twee uur lang dachten ze geen van beiden aan bedplassen of luiers.
Daarna werd het tijd voor wat meer actie en de jongens gingen met een voetbal naar de grote achtertuin. Bart lachte toen hij de plasticbroekjes zag, die hij eerder daar had opgehangen.
“Volgens mij wonen hier nog bedplassers!” zei hij vrolijk en wees op de plasticbroekjes, die wapperden in de wind.
“Ik denk het ook!” sprak Ronnie, “en aan de maat te zien zijn het geen kleuters meer! Die bedpissers zijn zo te zien echt te groot om het nog te doen!”
“Pissebedden!” riep Bart, gierend van het lachen.
Hij bleef stil staan, met de bal aan zijn voet. Hij zette zijn benen wat uit elkaar. In zijn versleten, korte spijkerbroekje werd een snel groter wordende donkernatte vlek zichtbaar. Bart stond in zijn broek te plassen!
Hij zuchtte van genot. Zo lekker warm! Het liep nu in straaltjes uit zijn broekje in het gras.
“Daar dan!” lachte hij. “Dat had ik je nog beloofd!”
“En beloofd is beloofd!” antwoordde Ronnie.
Hij gaf de voetbal een trap in de richting van de geïmproviseerde goal.
“Kan Frenkie ook met een pisbroekje aan nog scoren?”
Frenkie was de held van de jongens. Niet alleen omdat ze zijn spel bij Ajax en later bij Barcelona bewonderden, maar ook en vooral omdat ze ooit ergens gelezen hadden dat Frenkie tijdens de jeugdopleiding bij Willem II en RKC Waalwijk nog elke nacht in bed plaste en samen met twee andere bedplassers in een apart kamertje mocht slapen! Met een medebedplasser voelden ze een band. Bart had een grote poster van hem boven zijn bed hangen, waar hij graag naar keek als hij ’s morgens weer in bed geplast had. Zachtjes zei hij dan tegen zijn idool dat hij nat was, en vroeg: “Jij ook?”
Frenkie gaf nooit antwoord, maar Bart antwoordde dan voor hem: “Natuurlijk ben ik nat!”
De middag vloog voorbij. Bart had geen droge broek aangetrokken. Integendeel, hij had nog wel drie keer genietend in zijn korte spijkerbroekje geplast en maakte geen aanstalten om het uit te doen. Toen ze ‘s avonds, na een makkelijk avondmaal, weer zaten te gamen, legde Ronnie een vuilniszak op de stoel, want zo langzamerhand had Barts spijkerbroekje voor noch achter nog een droge draad! Bart moest lachen toen hij er op ging zitten, want “het kraakt als een plasticbroekje!” Wat de jongens er aan herinnerde dat het inmiddels al lang voorbij hun bedtijd was. Bart wist de Tena aan te trekken met maar een klein beetje hulp van Ronnie, die zelf liever zijn gebruikelijke drynite aan deed. Het sprak vanzelf dat beide jongens ook hun plasticbroekjes aan deden en ‘s morgens nat wakker werden!
Barts spijkerbroekje en onderbroekje kwamen de volgende morgen in de wasmachine en de droger. Het groene schoolsportbroekje dat hij die dag aan had was om half tien al nat. Ronnie was solidair en plaste ook in zijn broek, wat in zijn korte versleten spijkerbroekje goed zichtbaar was. Toen er gebeld werd, liep hij zonder na te denken naar de deur en deed open. Een bezorger van DHL stond voor de deur, een vriendelijke jongen van hooguit een paar jaar ouder dan Ronnie zelf. De in een geel-rood hesje gestoken bezorger wilde Ronnie het pakje overhandigen toen hij zag dat Ronnie een natgeplaste broek aan had. Hij knikte naar het natte broekje, lachte en zei:
“Dat deed ik vroeger ook vaak! Maar meestal deed ik het in bed!”
Ronnie werd knalrood, en stamelde “ik ook!”
Hij nam het pakje in ontvangst, deed een vage poging tot tekenen op het apparaat en deed toen gauw de deur dicht. Betrapt! Wat een geluk dat die jongen ook bedplasser was geweest….
Bart en Ronnie hebben zo de drie dagen met veel plezier doorgebracht in natte broekjes en met bedplassen. Bart wilde op een gegeven moment zelfs overdag een Tena aan. Ronnie heeft hem het pak cadeau gedaan. En hij heeft Bart iets beloofd. Bart kan thuis niet aankomen met Tena’s, Drynites of andere luiers, laat staan met plasticbroekjes. Maar Ronnie zal het voor hem bewaren en er goed op passen. En het met zijn ouders regelen dat als Bart weer blijft slapen en dan “per ongeluk” weer “eens” een “ongelukje” heeft ‘s nachts, dat zijn moeder dan niets aan Barts moeder zal vertellen. En wel hebben de jongens met veel plezier later nog zo’n nat weekendje gehouden!
Het zal nog bijna twee jaar duren, tot Ronnie ophoudt met bedplassen. En pas toen Bart naar de universiteit ging en een eigen kamer in Groningen kreeg, gaf hij aan zichzelf toe, kocht luiers en plasticbroekjes en was een tevreden DL, die bijna elke nacht in zijn luier en plasticbroekje plaste. Bleef Ronnie slapen, dan plaste hij uit solidariteit ook weer in bed en, eerlijk is eerlijk, vond het best fijn om weer een plasticbroekje aan te hebben.
En als het niet veranderd is, dan doen de jongens het nog!
EINDE
Laatst bewerkt:
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Die ken ik inderdaad. Ook allebei top verhalen.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Ik vond op de computer een eerdere versie van dit verhaal. Daarin vertelt Bart meer over zijn gevoelens als DL. Dat stukje heb ik toegevoegd aan het vervolgdeel. Verder is er niets veranderd.
vochtig tot nat
Gewaardeerd Lid
Hoe heb ik dit erg leuke en goed geschreven verhaal al die tijd over het hoofd kunnen zien. Eigenlijk jammer dat ik zelf nooit in bed heb geplast, nou ja, afgezien dan van een grote natte plek onlangs in bed door een lekkende luier. Maar ik krijg er wel steeds meer zin in om het om het echt eens te proberen.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Ik kan het aanraden, zeker als je toch al een luier aan hebt. Zelf heb ik tot m'n 16e in bed geplast en een enkele keer word ik nog wel eens nat wakker. Maar mijn bed is er op ingericht. En soms heb ik er gewoon zin in om het nog een keer in bed te doen en dan plas ik met veel plezier met opzet in bed. Uiteraard met ook een plasticbroekje aan, net als vroeger!
