HOOFDSTUK 15 DE VERHUIS
Het is maar bizar. We zitten nu elks op elkaars domein. En zeker voor Kathy en Inge gaat het verder dan dat. Zij gaan de kleerkast van mijn vrouw volledig onder handen nemen, en uitpluizen wat voor Inge past en welke kleren er moeten meegegeven worden met de kringloopwinkel.
Ikzelf heb net de meisjes boven voor de televisie gezet en sluit nu het appartement zelf af. Ik ga naar de kelder om uit te zoeken wat daar de situatie is. Ik draai de sleutel van het kelderslot open en ga verder naar binnen. Inge heeft niet overdreven toen ze zei dat het een grote hoop was.
De kelder is trouwens veel groter dan hij op het eerste gezicht lijkt. Twee wanden zijn volledig ingenomen door rekken en die rekken staan goed gevuld met dozen. Over de rekken zelf heeft Inge niks gezegd, maar het is wel de bedoeling dat alle dozen mee verhuizen. En de woensdag is er nog voldoende tijd om de rekken zo nodig uit elkaar te halen.
In de dozen kom ik vooral heel veel kleren tegen. Zowel babykleren als recent gedragen kleren van de tweeling, maar ook kleren voor volwassen vrouwen. Ze heeft er niets van gezegd, maar ik heb zo’n vermoeden dat sommige dingen nog van haar moeder zijn geweest.
Op de grond voor de rekken staan dozen met speelgoed, maar ook heel veel babygerief : een badje, een verschoontafel, de twee kinderbedjes die ze hier nooit heeft kunnen zetten door plaatsgebrek en opbergdozen met het beddengoed ervan. Ik herken ook de twee draagmanden die op hetzelfde onderstel kunnen geplaatst worden van de dubbele buggy die er ook staat.
Met dat ik de buggy zie staan, vraag ik me af of het misschien geen goed idee is hem te gebruiken. De lieflijkheid waarmee ze gisterenavond tegen Kathy aan lagen, rustig te genieten van het verhaaltje dat Kathy voorlas, was in schril contract met het moment dat ze eerder op de dag thuiskwamen van school. Ze waren alle twee zeurderig en onaangenaam van vermoeidheid. En ik weet dat de afstand te voet er een rol in speelt.
Ik woon een pak verder van school dan Inges appartement. En Inge durft niet te fietsen, en heeft trouwens ook geen fiets. En zelfs dan zou het een probleem zijn om de meisjes mee te nemen, want die hebben ook geen fiets. De wandeling naar huis is pittig voor de meisjes, en gisteren was ze er eigenlijk teveel aan.
Langs de andere kant zijn ze natuurlijk al redelijk groot voor een buggy. En ik kan me inbeelden dat ze er liever niet meer willen in zitten. Tenzij natuurlijk Inges aanvoelen toch waarheid is, en de meisjes nood hebben om zich even terug jonger te gedragen dan ze zijn. Dan zal een ritje in de buggy er ook wel af kunnen.
Ik besluit om al te beginnen met zoveel mogelijk babygerief mee te nemen, en als het kan alle dozen met vrouwenkleren. Inge is nu bezig met haar gaderobe samen te stellen. Er is een reden dat deze vrouwenkleren hier nog zijn. Dan kan ze beter verder doen daarmee met het gerief dat ik dan van hier meeneem.
En het babygerief moet toch bij mij op de zolder. Dan kan ik beter dit weekend al zoveel mogelijk proberen weg te steken. Dan kan het woensdag al niet meer in de weg komen te staan. Vanavond kan ik dan verder bepreken welke volgorde we dan best volgen voor de rest van de kelder.
Na dik een uur over en weer wandelen tussen de kelder en mijn auto ben ik klaar om de meisjes te gaan halen. Als ik binnen kom ik de slaapkamer liggen de twee languit op hun buik op bed met de poppen te spelen die hier waren achtergebleven.
Het is en blijft duidelijk een tweeling, want ze liggen weer op krak dezelfde manier, de benen in de lucht, hun rok helemaal naar omhoog gekropen net als hun t-shirt, zodat ik zowel aan de bovenkant van de rok als onder de rok, en natuurlijk vooral daar, zicht heb op hun volgeplaste ondergoed.
Ik kan het risico op een lekkende luier in een autozitje niet riskeren, dus verschoon ik nog eerst de natte luiers. Het valt me op met welk gemak ze dit toelaten. Vanaf het moment dat ze doorhebben dat ik propere luiers klaarleg, leggen ze zichzelf al volledig klaar op bed, naast elkaar, met de rok volledig tot op de buik getrokken.
En ook tijdens de luierwissel zelf merk ik totaal niks van gène, ongemakkelijkheid of zelfs maar gewoon schaamte omdat ze op 5,5 jaar overdag nog een luier om krijgen. Vooral ook omdat ze tot een week geleden er geen droegen overdag. Inge heeft misschien echt gelijk en hebben we een ontwikkelingsterugval in gang gezet bij de meisjes.
Op het moment dat ik een droge luier voor Sofie wil nemen, krijg ik ineens een wild idee. Ik laat Sofie in haar blote poep op bed liggen, en begin eerst Sarah te verschonen. Ik trek eerst de plakstrips los, verwijder ook bij haar de natte luier en kleef hem opgerold dicht, en maak haar daarna mooi proper met enkele vochtige billendoekjes.
Maar in plaats van hen daarna terug in te pakken met een droge luier, neem ik een beredeneerde gok. Ik weet dat ons Janne er altijd veel plezier in had als ik met haar dolde als ze bloot was, en ik ben benieuwd of ook deze twee een beetje wild doen kunnen appreciëren.
Zonder een woord te zeggen trek ik hun rokken over hun hoofd, zodat ze enkel nog hun t-shirt aan hebben. Ik trek ze daarna ietsje verder de matras op en leg ze op hun buik. Daarna zet ik me achter hen en tussen hen in, met respectievelijk een rechterbeen en een linkerbeen geklemd onder mijn benen, zodat ze niet meer weg kunnen.
Voor ze nog maar iets anders kunnen ondernemen, begin ik hen in hun zij te kietelen, op hun blote billen te tikken, hard genoeg dat het geluid maakt maar zacht genoeg dat het speels blijft, en in hun billen te knijpen.
Binnen de kortste keren hoor ik enkel nog maar gegiechel, gebrul, gelach en andere blije geluiden. Als ik even stop om hen op adem te laten komen, moet ik zelfs de vraag niet stellen of ze nog een salvo willen. Ze kijken me met stiekeme, steelse, maar oh zo vragende ogen aan. Ze willen nog, en ze krijgen nog…
Een kus op hun mond bezegelt de speeltijd van de dames.
“Is het een beetje plezant geweest ?”
“Absoluut. En jij ? Heb jij je kunnen amuseren ? Waar zijn de meisjes ?”
“Beneden recht naar de zandbak gelopen. Die gaan terug in bad kunnen vanavond. Is het gelukt hier ? Ben je klaar geraakt ?”
“Nog niet helemaal. En het is trouwens goed dat je er bent. We hebben je advies nodig. Komaan, Inge, doe die kleren uit.”
Ik zie Inge verstijven. Dit was duidelijk niet afgesproken tussen de twee. Ik vermoed dat Kathy weer in haar eigenste bepalende zelf is gekropen, en nu geen oog heeft voor het feit dat Inge ondanks alles wel nog steeds schaamte voelt om zich zomaar bloot te geven, ook al heb ik haar de voorbije week elke dag bloot gezien.
“Kathy, even op de rem gaan staan, meid. Wat moeten jullie nog doen, en wat wil je van mij nu weten ? Laat Inge zelf beslissen of ze het wil laten showen.”
Kathy begrijpt dat ze misschien te voortvarend was, en zegt sorry tegen Inge, waarna ze zegt dat ze enkel nog de lades moeten doen onder in de kleerkast.
“Dan ga je snel klaar zijn. Daar liggen allemaal zwangerschapskleren in. Dat heeft geen zin dat je dat gaat passen nu. En het andere ?”
Kathy doet de middelste kleerkast open, en haalt er een paarssatijnen negligé’ke uit.
“Koen, Inge heeft dit daarstraks aan gehad, en ik was gelijk verkocht. Als ze dit aan heeft, dan smelt je gewoon. Ik wou dat jij ook eens je mening hierover gaf, want zelf is ze langs geen kanten overtuigd.”
“Kathy, geef Inge dan gewoon tijd. En ze woont hier nu. Het presseert toch niet. Al is het over twee maand dat ze het eens een keer showt, so what. En trouwens, Sarah en Sofie hebben ook een vraag voor jou. Doe me ne lol, en ga hen eens uitvragen. Dan kan je gelijk hen ook laten drinken.”
“Merci !”
“Kleine moeite, hé Inge. Trouwens, ik heb niks gelogen. De meisjes vroegen zich af of Kathy hier blijft slapen vannacht. Maar effe terug over wat Kathy zei. Wat vind je van het negligé’ke.”
“Zo mooi ! En zo zacht. Het draagt echt geweldig Is dat satijn ? Ik heb nog nooit iets van satijn gedragen. Maar ik verdien dat toch niet. Wat kan ik met satijn doen. Er is toch niemand die mij wil. En trouwens, je zag mijn pamper er onder zitten. Schoon zicht zal dat geweest zijn.”
“Dat kan ik enkel beoordelen als je me het effectief hebt laten zien. Wat bedoel je trouwens met een pamper ? Heb je heel de namiddag een luier aan gehad ?”
Inge knikt. Ze vond het zelf gemakkelijker omdat ze ook onderbroeken en zo ging passen. Het was beter een dunne luier aan te doen, dan constant incoverbanden te moeten wisselen.
“Zou je het zien zitten om het me toch te laten zien ? Ik ben toch wel benieuwd eerlijk gezegd. Moet ik anders even weggaan ?”
Inge schudt haar hoofd. Anders dan daarjuist toen Kathy het hoge woord voerde, is ze terug rustig geworden. Langzaam, maar vastberaden doet ze haar kleren uit en legt die naast mij op bed. Als laatste doet ze haar beha uit. Ze staat op nog geen meter van me af. Haar volle borsten raken bijna mijn gezicht.
Ik neem het dieppaarse kledingstuk en houd het boven haar hoofd. Ze steekt haar armen er in, waarna ik het over de rest van haar lichaam laat glijden en terug ga zitten. Ik vraag haar om een beetje verder te gaan staan om een beter totaalbeeld te hebben, en wat ik zie is simpelweg betoverend.
“Wauw ! Kathy heeft niets overdreven.”
Ik zie Inge kleuren.
“Inge, je moet je toch niet schamen ? Inge, mijn vrouw, stond er ook geweldig goed mee, maar het lijkt wel of dit voor jou gemaakt is. Heb je vroeger nooit zoiets gedragen toen je nog klanten had ?”
Een cynische monkellach ontglipt haar keel.
“Koen, alsjeblief, ik dacht dat je slimmer was als dat. Ik ben maar een simpele caféhoer. Denk je dat nu echt dat mijn klanten zoals je ’t zo mooi zegt geïnteresseerd waren in mijn lingerie. Bij hen was het enkel uitkleden, schieten voor ’t vaderland en terug weg. Ik diende enkel als omhulsel om gevuld te worden.”
Ze gaat naast mij zitten, zwijgend, wat me nog meer van slag maakt. Mijn laatste vraag was niet de meest geslaagde, dat besef ik nu ook wel. Het is Inge die de stilte als eerste doorbreekt.
“Meen je het als je zegt dat ik er mooi mee sta ?”
“Ja. Tuurlijk dat. Jij hebt al een wonderlijke natuurlijke schoonheid, en wat je nu aan hebt, accentueert dat allemaal nog eens.”
“Een natuurlijke schoonheid met een pamper ?”
“Ja. Een natuurlijke schoonheid. Met een pamper, ja. Misschien zelfs net daardoor. Trouwens, als je rechtstaat zie je het zelfs niet. Je bent een plezier om naar te kijken.”
Ik zie langzaam maar zeker tranen rollen over haar kaken. Ik leg mijn arm rond haar en ze kruipt zo dicht mogelijk tegen me aan.
“Er heeft nog nooit iemand zo gemeend tegen me gezegd dat ik mooi ben. Dank je wel, Koen.”
“Oh, dat is echt wel mooi dit. Het past volledig.”
Niet gedacht dat mijn moeder het zo mooi zou vinden. Het is wel volledig haar smaak, dat wist ik wel toen ik het de eerste keer al zag, maar de ingeving om het hier een zichtbare plaats in de woonkamer te geven, kwam pas vanmorgen.
“Hoe kom je er aan ? Hebben jullie dit samen gekocht ?”
“Nee, mama, het is van Inge. We hebben het al meegepakt dat het zeker niet verloren zou gaan tijdens de verhuis. Het is om het zo te zeggen een familiestuk. Er hangt een geschiedenis aan.”
“Het staat hier in elk geval heel mooi. Is er gaan ander setje van ? Weet je wat ? Ik neem er een foto van en als ik op een rommelmarkt een gelijkaardig setje vindt, of een theepot die er bij hoort, dan kan ik het jullie cadeau doen.”
“Mama, ik weet niet of Inge er zo blij mee is dat het wordt uitgebreid. Misschien moet je het toch eerst maar eens vragen.”
“Dan moet jij dat maar doen. Jij bent haar vriend. Ik wist trouwens niet dat jullie samen slapen. Jullie relatie gaat precies wel hard. Ben je dan al zo over Inge heen dat je je zo kan smijten in een nieuwe relatie ?”
“Mama, ik heb u al gezegd dat wij geen relatie hebben. Maar wij vinden het gewoon fijner samen te liggen. Maar er gebeurt niks in bed als je ’t per sé wilt weten. Hoe weet je trouwens dat wij samen slapen.”
“Ik was in de badkamer op zoek naar een handdoek. Hier beneden vond ik er geen meer. En jullie slaapkamerdeur staat wagen en wijd open, dus je kan er niet naast kijken. Ik heb trouwens jullie luiers maar ineens beneden in de vuilbak gegooid.”
Ik voel weer een weerstand in me opkomen. Mijn moeder heeft net als Kathy zo’n voortvarend kantje dat me bij momenten behoorlijk de kast op jaagt. Altijd goed bedoeld, en als je het aangeeft dat je het niet graag hebt, stopt ze er mee, maar ze doet altijd veel meer dan waar je zelf om vraagt. Inge kon er altijd veel beter mee om dan ikzelf, dikwijls tot groot jolijt van mijn vrouw.
Die luiers is weer typisch. Onze ochtendroutine is nog niet optimaal, en het is de voorbije anderhalve week wel meer gebeurd dat onze nachtluiers in de badkamer bleven liggen tot na het vertrek naar school. En vandaag dus ook, maar soit, mama wist toch al dat we allebei luiers dragen ’s nachts.
Ineens bekruipt me ook een ander beangstigend gevoel. Voorbije nacht droegen we allebei gewoon neutrale luiers, maar de nacht ervoor had Inge er niet beter op gevonden me zo’n geprinte luier om te doen, en ik ben er vrij zeker van dat die gewoon van boven in de vuilbak ligt in de garage. Tot nu dus.
“Ik voel me niks op mijn gemak.”
“Weet je hoe het komt ?”
Het blijft stil. Ik zie Inge wat rusteloos bewegen met haar benen. De veiligheidsriem geeft haar natuurlijk niet zo veel beweegruimte. Ik heb zo’n vermoeden waarom ze niets op haar gemak.
“Is het mama en papa ?”
Ze probeert het over haar lippen te krijgen, maar veel meer dan wat keelgeluiden komen er niet.
“Goed. Dan doen we één voor één. Welke kriebels krijg je van mama ?”
Nu glimlacht ze wel openlijk.
“Ik snap heel goed dat je moeder mee wil naar school, en het is op zich niet slecht dat de meisjes onderweg al aan haar kunnen wennen, maar ik was er gewoon niet op ingesteld. En ik was eigenlijk van plan hen toch met de buggy te halen. Sarah was aan het eind van haar Latijn toen we op school aankwamen. Die wandeling terug naar hier met haar zie ik niet zitten.
Ik voel me zo stom. Ik vind het al zo rottig dat ze terug constant luiers dragen, laat staan dat ik hen met een buggy kom ophalen. Ik had hen liever anders aan je moeder gepresenteerd dan twee onzindelijke peuters.”
“Mama weet waar ze aan begint. En die heeft een voldoende open blik. Die veroordeelt jou zeker niet. Ze neemt alleen graag initiatief. Beschouw haar maar als een oudere Kathy.”
“Laat maar, zo’n twee in huis hoeft ook niet voor mij. Dan liever met jou. Jij bent veel gemoedelijker. Je papa is dat precies ook. Alleen lijkt hij me niet te vertrouwen.”
“Misschien is dat ook wel een beetje het geval. Hij moet je gewoon leren kennen. En misschien snapt hij gewoon niet dat wij gaan samenwonen zonder een koppel te zijn. Maar geef het de tijd. Ik verwacht wel dat hij bijdraait. En anders zorgt mama er wel voor.”
Ik leg mijn hand op haar been om haar gerust te stellen, waarna ik de motor start om ook op weg te gaan naar het appartement. Mama en papa zullen er nu wel onderhand al zijn met de camionette.
Als mijn vader al vraagtekens heeft over heel de verhuis en het samenwonen van Inge en mij, dan laat hij er niks van merken. Hij is de vriendelijkheid en behulpzaamheid zelve. En Inge en papa weten mekaar snel genoeg te vinden.
Ik leer trouwens een kantje kennen van Inge dat ik nog niet had opgemerkt. Ze is knap technisch aangelegd, tot grote tevredenheid van mijn vader. Hij heeft het altijd spijtig gevonden dat zijn technische genen niet werden doorgegeven aan zijn kinderen. Maar Inge weet meer dan goed haar plan te trekken met een boormachine en schroevendraaier.
Al snel zitten zij de meubels te demonteren die mee moeten, terwijl mama en ik ons bezig houden met het resterende in dozen te doen en naar het gelijkvloers te brengen. Tegen de middag staat de volledige hal vol met te verhuizen gerief. Terwijl mama en Inge naar school vertrekken, gaan pap en ik al een eerste lading in de camionette laden en verhuizen. We hopen klaar te zijn tegen de tijd dat de dames thuis zijn aangekomen zodat we kunnen eten.
We hebben net het laatste deel van het bedframe in de kamer boven gezet als we horen dat er mensen de trap op komen. We wachten even tot het gestommel gedaan is, en gaan dan zelf naar beneden. De deur van de speelkamer staat open en we zien dat ons mama Sarah op het verzorgingskussen zet, haar begint uit te kleden en dan verder neerlegt.
Inge geeft haar een luier aan, waarna toch nog met de nodige behendigheid Sarah van een droge luier voorziet. Het luierbroekje dat ze aanhad, is zichtbaar overvol. Als laatste krijgt Sarah een romper aan waarop een rok werd gestikt. Het is warm genoeg om enkel een romper aan te doen. Mijn mama verschoont daarna op dezelfde manier Sofie. Alleen moet ze bij haar een extra dikke laag luierzalf smeren, omdat Sofie haar huid weet heeft van het geluierd zijn in deze warmte.
Ook tijdens het eten zie ik dat mama een actieve rol opneemt. Ik heb geen idee of het zo is afgesproken met Inge tijdens hun wandeling naar en van school, maar ik zie wel dat Inge het loslaat. Inge is stil en geniet gewoon van haar eten, ook al zijn dat dan maar gewoon boterhammen.
En de meisjes zijn hun eigenste zelf. Ze zeggen niet veel tegen ons, maar laten ook totaal niet merken dat ze het niet plezierig vinden. Maar uit het feit dat dat ze vooral geen vieze, angstige of boze blikken trekken, maak ik op dat het voor hen wel in orde is. Het is me al lang duidelijk dat de tweeling een ongelooflijk vermogen hebben om zich stand te houden tussen volwassenen die ze niet kennen.
Als ik binnenstap, merk ik een geur op die me niet onbekend voorkomt, maar die ik toch niet helemaal kan thuisbrengen. Er is echter geen tijd voor verder onderzoek. De camionette staat met zijn vier pinkers op, en moet zo snel mogelijk leeggehaald worden zodat papa een reglementaire parkeerplaats kan vinden.
De verhuis is spoedig verlopen. Ik had niet gedacht dat twee ladingen van de camionette voldoende zijn om alle spullen weg te krijgen. Het enige wat er nu nog staat, wordt morgen opgehaald door de mensen van de kringloopwinkel.
De overgekomen meubels zijn nog niet opnieuw in mekaar gezet. Misschien dat we dat sebiet nog gaan doen, maar dat hangt van papa en mama af. Ik kan hun planning niet, en voor we naar hier terug reden, liet hij duidelijk verstaan dat hij ze maar beter met Inge terug in elkaar stak. Ik ben er van overtuigd dat haar technisch vernuft bij hem een oneindige sympathie voor haar heeft ontloken.
Dat hij haar al meer dan uur consequent ‘copine’ noemt, is daar het beste bewijs van, want copain en copine zijn de troetelwoordjes die hij enkel gebruikt voor zijn eigen kinderen. De eerste keer dat ik het hem tegen haar hoorde zeggen daarstraks, schrok ik wel, maar ik denk dat hij het nu al wel een stuk of tien keer tegen haar heeft gezegd. Over hun relatie maak ik me geen zorgen meer over.
Na nog behoorlijk wat sjouwwerk staat alles binnen. Papa is een parkeerplaats gaan zoeken, en Inge en ik stappen de woonkamer binnen. In de keuken zien we de twee meisjes geconcentreerd gebogen over de tafel bezig. Ze hebben naast hun luier en romperrokje ook een schort aan.
Ze zijn volop bezig met bakvormpjes figuurtjes te drukken in een uitgerolde plak koekjesdeeg. Op een rooster zien we trouwens een baksel koekjes liggen, wat de geur in huis verklaart.
“Dag Inge, zijn jullie klaar ? Je dochtertjes zijn zalige kindjes. Die wil ik zeker meer zien.”
“Dank je. Wat zijn jullie aan het doen ? En hoe komen ze aan die schorten ? Heb je ze nog moeten verschonen ?”
“Zullen we ze één voor één beantwoorden ? Om met het laatste te beginnen, ja. Ik heb ze verschoond voor we begonnen bakken. Het deeg moest toch even rusten, dus wat was het ideale moment om hun luiers te verwisselen.
En vraag één, je ziet dat we aan het bakken zijn. Ze kunnen misschien nog niet lezen, maar helpen in de keuken gaat hen goed af. En die schorten komen van ons. Ik had ze eigenlijk voorzien voor hun verjaardag bijvoorbeeld , maar omdat ze zo enthousiast waren over het bakken, heb ik maar beslist om ze nu al te geven. Ik had ze toch nog in mijn handtas steken, want ik heb ze gisteren pas gekocht.”
Ik zie Inge stilvallen. Ze wil wel reageren, maar er is iets dat haar verhindert. Het zou me niks verbazen dat haar blaas het even heeft overgenomen. Ze kijkt beurtelings naar haar dochters en naar mama. De meisjes pikken niks op van al wat er gezegd is. Die zijn te geconcentreerd bezig hun vormpjes uit te steken in het koekjesdeeg.
Kort voor het avondeten vertrekken mijn ouders. Terwijl papa de camionette is gaan halen, staat Inge klaar om hen uit te waaien. Ik ben begonnen met het avondeten en de meisjes zitten even voor de tv.
“Alles in orde, Inge ?”
“Ik ben gewoon overdonderd. Het gaat zo raar zijn om mijn meubels hier in huis te zien staan. En tegelijkertijd doen jij en je man zoveel moeite voor mij, terwijl je me totaal niet kent.”
“Inge, alle schoonkinderen hebben we moeten leren kennen. En zelfs mocht je toch geen koppel worden, dan nog blijf je welkom. Het is duidelijk dat Frank je graag heeft, en ook daarstraks in de verschoonkamer toen hij alles zag, zag ik aan hem dat hij gecharmeerd was door je meisjes.
En ik ben helemaal verkocht aan hen. Ze zijn zalig. Je moet ze maar snel eens een weekendje naar ons sturen, dan kunnen jij en Koen er eens een weekendje tussenuit. En trouwens, laat hen maar Opi en Omi tegen ons zeggen. Dat is veel persoonlijker dan onze voornaam, en de anderen zeggen dat toch ook tegen ons, net zoals Janne en Robbe dat deden.”
“Maar ze zijn toch jullie kleinkinderen niet ?”
“Nee, maar dat doet er toch niet toe. Wij zijn toch al grootouders voor de twee anderen, voor ons is dat geen moeite er twee bij te nemen.”
Nog voor Inge terug kan reageren, toetert papa dat hij voor de deur staat, geeft mama Inge een zoen, en stapt ze snel de auto in.