Nog niet klaar De weduwnaar
- Onderwerp starter beddenplasser
- Startdatum
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Dat was weer een mooi diepgaand hoofdstuk ga zo door 
slaaf.johannes
Superlid
florisjan2000
Een dag niet geluierd is een dag niet geleeft
Ik blijf het een mooi ontroerend verhaal vinden hoop dat er weer gauw een vervolg komt
beddenplasser
volwassen peuter
Thanks a lot. I'm definitily not a professional author, so this compliment means a lot to me. Do you read in Dutch ?
beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 14 EEN NIEUWE THUIS
De korte tijd die ik nodig heb gehad om twee broodjes te bestellen en twee koffies al mee terug te nemen naar onze tafel, heeft bij Inge haar piekeren uit de startblokken doen schieten.
“Wat bedoelde die vrouw eigenlijk met wettelijk samenwonen ? En waarom zei jij nee ? Wat wij nu doen is toch niet onwettig ? Of wel ?”
Vooral bij die laatste vraag zie ik haar echt bang kijken.
“Inge, er is helemaal niks aan de hand ? Ken je het verschil niet tussen wettelijk samenwonen en feitelijk samenwonen ?”
Ze schudt met haar hoofd en trekt wat met haar schouders.
“Ik ben niet verder geraakt dan het vijfde middelbaar. Ik ben maar een dom wicht. Dat weet ik ook wel. Het enige dat ik kan, is pintjes tappen en mijn benen open doen.”
Ik laat de cynische opmerking van Inge maar passeren zonder er op in te gaan. Of toch wel. Ik kijk haar doelbewust met liefde en warmte aan, in de hoop dat de kilheid uit haar hoofd terug verdwijnt.
“Inge, bij wettelijk samenwonen geef je tegenover de gemeente te kennen dat je echt samenwoont, en bij elkaar hoort. Je bent daarna beter beschermt qua erfenis en recht van wonen e.d. Het is heel normaal dat die van de burgerlijke stand dat vroeg. Zij ziet jou bij mij intrekken en zij denkt dat wij een koppel zijn dat nu gaat samenwonen.”
“En dat ander ? Die Kids ID-kaarten ? Moet ik daar iets achter zoeken ?”
“Nee, helemaal niet. Maar je hebt die nodig om naar het buitenland te gaan met je kinderen, zelfs al is het maar naar Nederland.”
“Wat hebben wij nu in Nederland te zoeken ? Ik ken daar niemand, en op reis gaan is al helemaal uitgesloten.”
Ik laat haar in de waan. Ik ben wel degelijk van plan met haar naar Nederland te gaan. Mar dat moet Inge nu nog niet weten.
Enkele minuutjes later worden onze belegde broodjes geserveerd. Ik wil al beginnen eten, maar Inge houdt mijn arm tegen en belet zo dat ik die naar mijn mond kan brengen.
“Sorry Koen, maar je hebt me nog niet verteld hoe het gesprek met de huisbaas nu verlopen is. Ik wil dat echt weten. Ik maak me veel te veel zorgen.”
“Heel kort samengevat : over twee weken ben je volledig verhuisd en spreken we niet meer van dat appartement.”
“Kan je toch wat meer uitleg geven ?”
“Tuurlijk, maar ik stel voor dat we toch eerst eten. En ik neem aan dat jij eerst nog je wil verschonen ? Je verband zal wel bijna doorweekt zijn. Het heeft in het gemeentehuis veel langer geduurd dan ikzelf had voorzien of verwacht.”
Met lichte tegenzin begint Inge toch te eten, maar al snel kan ze enkel maar genieten en valt ze stil. Haar gedachten en gevoelens staan op verdriet, want haar ogen worden helemaal waterig. Ik heb geen zin er achter te vragen. Dan is ze nog maar eens een uitleg verschuldigd, en dat wil ik haar besparen.
Na een twintigtal minuutjes is ons broodje op, en is er door mij een tweede koffie besteld. Inge is net haar incontinentieverband gaan wisselen en zet zich nu terug tegenover mij, klaar om te luisteren wat ik met haar huisbaas heb afgesproken.
“Je huisbaas was inderdaad begonnen na te gaan hoe hij je achterstallige huur nog kon innen.”
“Hij kan de huurwaarborg daar toch voor gebruiken ?”
“Ja, dat klopt, maar dan had boven water gekomen dat hij een fout heeft gemaakt. Een fout die ik pas tijdens het telefoongesprek heb beseft. Je hebt namelijk het recht om er nog veel langer te wonen als je wil.”
“Wat bedoel je ? Ik dacht dat ik net bij je mocht intrekken, en nu zeg je dat ik langer op het appartement moet blijven.”
“Inge, nee. Niet moet, maar mag. Hij gaat het appartement niet zelf bewonen, maar verhuren aan zijn eigen handelszaak. Zijn opzegbrief is niet geldig.”
“En wat betekent dat nu ?”
“Niet veel eigenlijk. Hij is er mee akkoord gegaan dat hij de twee maanden achterstallige huur via de huurwaarborg inhoudt, en we krijgen nog exact twee weken om alles leeg te halen en proper te maken.
“Hoe gaan we dat doen ?”
“Gewoon overdag. Jij hebt geen werk, en ik ben nog in ziekenverlof. Maar ik mag wel dingen doen, natuurlijk. Alleen betaald werk is compleet not done. We hebben dozen genoeg, en we rijden gewoon af en aan.”
“En de meubels ?”
“Mijn vader heeft een camionette van zijn werk versierd voor volgende woensdagnamiddag. Dan hebben we daarna nog donderdag, vrijdag en zaterdag om alles gekuist te krijgen. Dat moet lukken. Zondag acht dagen komt de huisbaas dan om de overdracht te regelen.”
“Rijdt je vader zelf ?”
“Ja. Moeder kan dan op de meisjes passen. Dan heb je hen ineens eens gezien. Ze zijn in ieder geval heel benieuwd naar je.”
Ik zie een blik in haar ogen die vooral angst uitstraalt en vlak erna wordt ze rood. Ik ben er zeker van dat ze zo bang is om mijn ouders te zien dat haar blaas zijn eigen goesting heeft gedaan, en dat ze dat zelf ook beseft en nu rood is van schaamte. En toch wil ik haar voor geen geld van de wereld meer missen.
Inge kijkt verschrikt rond als ze het geluid van een handbel hoort rinkelen. Ik schiet in de lach. Al ettelijke mensen hebben raar gekeken als ze onze bel hoorden. Zelfs de meisjes zie ik nu zoeken naar de oorsprong van het geluid.
“Inge, ga jij anders eens kijken bij de voordeur ? Volgens mij staat er iemand te wachten die je kent.”
Inge begrijpt dat het geluid van de handbel het geluid van de deurbel is. Met dat ze naar de voordeur loopt, zie ik ook de meisjes nieuwsgierig volgen. Als hun mama het durft, kan het voor hen blijkbaar ook. Nog terwijl ik de voordeur hoor opengaan, hoor ik tegelijkertijd een bekende stem.
“Inge, lieve schat. Ben je hier al zo goed thuis dat jij hier tegenwoordig gastvrouw speelt ? Kom hier da “k u nen helen dikke pakkerd geef.”
Met dat ze de stem herkennen, laten de meisjes ook alle schroom varen. Ze stormen de gang in om Kathy te zien. Dat ze enkel een t-shirt en een luier dragen kan hen blijkbaar worst wezen. Ook Kathy kan het niks schelen. Ik hoor haar hen een dikke zoen geven terwijl ze na elkaar worden opgepakt en geknuffeld.
Ik sta net met mijn handen onder de kraan als ik voel hoe ze me langs achter een knuffel geeft, en mij een natte zoen in de nek geeft.
“Ik had van jou toch ook een hartelijker ontvangst verwacht. Je schakelt ondertussen al je vrouwen in om het vuile werk te doen. Schoon is dat.”
Ik draai me om in haar armen en kan het niet laten druppels van mijn natte handen in haar gezicht te pletsen vooraleer ik haar een zoen op de kaak geef.
“En, hoe gaan de zaken hier nu ? Wat hebben jullie gedaan de voorbije dagen ?”
“De maandag niet veel. Inge was behoorlijk moe na dat we de meisjes naar school zijn gaan doen. We wonen een pak verder van school dan het appartement, dus om dat in één keer te voet te doen, is pittig met zo’n kleine meisjes. Dus de maandag heeft ze nog heel veel geslapen en is ze terug in bad geweest.”
“Samen ?”
“Nee, Kathy. Gewoon zij alleen. Ik was toen trouwens hier binnen aan het kuisen. Gisteren zijn we dan naar de burgerlijke stand geweest, en ze wonen nu met hun drietjes officieel hier. Er zijn afspraken gemaakt met de huisbaas en ik heb met de vakbond en de ziekenkas een afspraak gemaakt voor morgen om te zien wat zij kunnen doen voor Inge.”
“Ga jij mee gaan, Koen ?”
“Ik ga mee, maar het zou kunnen dat ik niet er bij mag zijn omdat ik geen verwante of zo ben. Maar dat zien we morgen. En vrijdag moeten we nog naar school om daar de adreswijziging door te geven, en we gaan ineens praten over de meisjes.”
“Hoe bedoel je ?”
“Hun natte broeken, en we gaan uitleggen wat er hier thuis afgelopen weekend is gebeurd. Dat ze zonder problemen terug in de luiers zijn gegaan en terug slapen met een tutje.”
“Je bedoelt dat ze nog niet rijp genoeg zijn voor het eerste leerjaar ?”
“Misschien niet. En daarom dat we de mening van de school willen weten.”
“Kathy, blijf je echt niet ? Ik vind het zo fijn als jij er ook bent. Ik heb Koen super, supergraag, maar jij bent ook een vrouw, en ik heb afgelopen weekend ervaren dat ik het wel fijn vind als er een vrouw bij me is.”
“Sorry, Inge, maar ik kan echt niet. Ik moet nog werken thuis. Maar ik heb me ook geweldig geamuseerd. En zaterdag wordt ons dagje. Tegen zaterdagavond zal je leven er weer wat anders uitzien.”
“Inge, hou op. Je maakt me nu al zenuwachtig. Ik voel mijn poep nat worden. Zo aangenaam is dat niet, jezelf nat voelen worden.”
“Sorry Inge. Zo was het niet bedoeld. Ik hoopte meer je te doen ontspannen. De komende dagen gaan al spannend genoeg zijn. Vrijdag ga je veel meer weten hoe jullie toekomst er uit gaat zien. Zaterdag gaan we daar een kers op die taart zetten, wat het de komende twee dagen ook wordt.”
In de deuropening geven de twee dames mekaar nog een dikke knuffel. Als afscheid volgt nog een zoen, waarbij Inge haar lippen welgemikt op die van Kathy plaatst. Kathy kijkt even verbaasd, maar herstelt zich daarna onmiddellijk.
“Inge Cleynen, het komt helemaal goed met jou. Hier, geef deze maar door aan Koen. Die verdient dat ook.”
Ze omhelst Inge en plaatst op haar beurt terug haar lippen op die van de jonge vrouw.
Inge op haar beurt loopt naar boven naar de speelkamer, waar Koen volop bezig is de meisjes klaar te maken voor de nacht. Sofie ligt open en bloot op het verzorgingskussen, maar Inge weet dat haar dochtertje zal blijven liggen. Ze draait Koen om, omhelst hem en plant haar lippen op de zijne.
“Van Kathy !”
“Hey, dag Koen, dat is lang geleden. Hoe gaat het er mee ? En wat brengt jou hier ? Zet u nog even op de gang. Ik ben nog even met mevrouw hier bezig.”
Nog terwijl ik me op de gang op de stoel aan het secretariaat wil zetten, draait de deur terug open en wordt ik door Lieve opnieuw verwelkomd.
“Ik neem aan dat jij wel degelijk nu al wordt binnen verwacht. Ik vond al dat er iets herkenbaar was aan het adres dat mevrouw hier doorgaf. Je bent me een uitleg verschuldigd, Koentje.”
Ik geef haar een welkomstzoen als ik het secretariaat binnen ga en langs haar passeer. Lieve zet zich terug op haar plaats aan haar bureau en ik zet me naast Inge, die net haar adreswijziging heeft doorgegeven in de school.
“Lieve, het is eigenlijk heel simpel. En voor alle duidelijkheid, we zijn geen koppel. We zijn elkaar op het juiste moment tegen het lijf gelopen. Zij stond op het punt dakloos te worden, ik op het punt te verzwelgen in eenzaamheid. Dus heb ik hen in huis genomen.”
Ik ken Lieve goed genoeg om te weten dat zij ook wel doorheeft wie de achterstallige schoolrekening heeft betaald, en dat het beter is dit voorlopig niet aan te kaarten.
“Ik neem aan dat jij ook blijft voor het gesprek met Geert en juf Franka ? Ze zijn op weg naar hier. Ze kunnen elk moment binnenkomen.”
Haar woorden zijn nog niet koud, of de deur van het secretariaat gaat open. Juf Franka is heel verbaasd mij ook te zien, maar de directeur lijkt dat heel wat minder. Het voelt aan alsof hij al halvelings verwachtte mij ook aan te treffen.
Ik bewonder Inge. Ze heeft besloten bijna volledig open kaart te spelen tegen Geert en juf Franka. Haar voorgeschiedenis, haar financiële problemen, het feit dat ze dakloos dreigde te worden, de fysieke problemen van de meisjes, alles passeert de revue. Het enige dat ze, logischerwijze, niet vermeldt is de aard van haar vroegere bijverdienste en de aard van haar handicap. Juf Franka is de eerste die reageert.
“Inge, uit hetgeen jij zegt, maak ik op dat je niet goed weet of de meisjes wel volledig rijp zijn voor de lagere school. Dan denk ik dat wij op de zelfde lijn zitten. Intellectueel zou het hen zeker moeten lukken. Ze zijn niet doen, en kunnen hard en geconcentreerd werken. Maar sociaal-emotioneel zijn ze nog jong.
Zelfs voor de laatste kleuterklas zijn ze bij momenten nog jong. Ik moet eerlijk toegeven dat ik blij ben dat ook jij het al hebt opgemerkt. En ik heb het nog niet besproken met de collega’s, maar bij de klassenraad wou ik sowieso advies geven hen een jaar langer bij ons te houden. Ze leunen op dit moment veel dichter aan bij de kleuters van de tweede klauterklas dan bij de kinderen van het eerste leerjaar.”
Het nieuws komt toch nog onverwacht binnen bij Inge, die begint te wenen.
“Hoe moet ik dat aan de meisjes zeggen ? En ze gaan allemaal nieuwe vriendinnetjes moeten maken.”
“Inge, laat dat maar aan ons over. Ze zijn trouwens niet de enige die bij ons blijven. Er is nog minstens één ander meisje dat in de derde kleuterklas blijft. Voor ons is dat al een tijdje duidelijk, alleen weten haar ouders het nog niet, dus ik kan nog niet zeggen over wie het gaat.
En maak je al zeker geen zorgen over die speelkameraadjes. Kleuters zijn heel flexibel op dat vlak, en de meeste kinderen waar ze tijdens de speeltijd mee spelen zitten trouwens toch al in de tweede kleuterklas, dus voor hen gaat er minder veranderen dan je misschien zelf beseft. Dat komt helemaal goed.”
“En hun zindelijkheid ?”
“Goh. Als ik eerlijk moet zijn. Doe die alsjeblief overdag van die pamperbroekjes aan als het kan. Ik vind wel een momentje dat ik ze discreet kan verschonen, maar het gaat hen wel die regelmatige natte broeken besparen. De groteren van hun klas hebben het hoe langer hoe meer door dat ze regelmatig ongelukjes hebben.
En nu heb je meer dan een jaar tijd om het deftig aan te pakken, zodat ze droog zijn tegen dat ze naar de lagere school gaan.”
“Je kijkt zo ?”
“Wat wil je ? Ziet die daar nu zitten. Het is precies of ze doen al heel hun leven niets anders. Nee, ik moet me verbeteren. Ze doen al heel hun leven niets anders, maar dan wel bij mij.”
“Jaloers ?”
“Nee, jaloersheid kun je het niet noemen. Als ik al jaloers ben, dan komt dat uit het gevoel dat ik daar niet bij zit. Ik wil bij hen zijn. Ze zijn echt gelukkig, en volledig op hun gemak. Ze is echt een tweede moeder voor hen, vind je niet.”
Sarah en Sofie luisteren geboeid naar het verhaaltje dat Kathy hen voorleest. De tweeling heeft zich zo comfortabel mogelijk op haar schoot gezet. Het doet veel denken aan het gehang dat pubers kunnen tentoonstellen in een zetel. Ze zijn te groot om volledig op haar schoot te passen, en nog klein genoeg om samen een plaats te veroveren op haar lichaam.
Het is een koddig gezicht. Ze zijn nog niet klaargemaakt voor de nacht, en hebben enkel maar een t-shirt en een wel degelijk volle luier aan, maar Kathy heeft hen wel zo ver gekregen dat ze hun fopspenen al in hebben. Maar het is een geslaagde gok geweest, want ze zitten intens te genieten.
Ik kan het zelf niet laten me achter Inge te zetten en mijn handen rond te hare te sluiten. Verbazend genoeg leunt ze verder tegen me aan en doet haar armen, en dus ook de mijne, op haar buik.
“Dank je wel, Inge. Ik had eigenlijk niet verwacht dat je me zo sterk zou vertrouwen. En chapeau dat je Kathy ook zo sterk vertrouwt.”
“Da’s haar uitstraling. En de jouwe. Ik voel dat ik bij jullie veilig ben. En ik moet jullie wel vertrouwen. Ik kan nergens anders naartoe.”
“Dat klopt, maar je doet het wel, hé, ons vertrouwen. En dat vind ik zelf heel knap. En het is dus ook aan ons te bewijzen dat wij dat vertrouwen waard zijn.”
“Koen, mag ik nu eens iets heel stoms zeggen ? Wil je nu geloven dat ik het beeld zelfs nog geloofwaardiger zou vinden als ik hen met een fles melk bij Kathy zou zien liggen. Dat kan toch niet. Die worden er over een half jaar zes.”
“Inge, Ik snap wel wat je bedoelt. Misschien moet je maar eens proberen nagaan waarom je dit beeld krijgt. Want als jij als moeder dit beeld echter vindt, dan zou ik er niet van verschieten mocht je instinctief aanvoelen dat we ook dat terug moeten invoeren. Misschien hebben ze het inderdaad nodig om terug een tijdje klein te worden. Misschien zijn ze twee jaar geleden te snel groot moeten worden, toen je moeder stierf.”
Ik voel Inge zich nog meer dan ervoor tegen me aanpersen. Ze denkt ongetwijfeld terug aan die periode. En net zoals zes dagen ervoor voel ik dat de zeer intense aanraking met deze heerlijk mooie vrouw op het meest foute moment mijn hormonen in werking doet treden. Ik wil het niet, maar het gebeurt, en ik kan enkel maar hopen dat haar incontinentieverband haar niet doet voelen wat ik voel groeien.
De korte tijd die ik nodig heb gehad om twee broodjes te bestellen en twee koffies al mee terug te nemen naar onze tafel, heeft bij Inge haar piekeren uit de startblokken doen schieten.
“Wat bedoelde die vrouw eigenlijk met wettelijk samenwonen ? En waarom zei jij nee ? Wat wij nu doen is toch niet onwettig ? Of wel ?”
Vooral bij die laatste vraag zie ik haar echt bang kijken.
“Inge, er is helemaal niks aan de hand ? Ken je het verschil niet tussen wettelijk samenwonen en feitelijk samenwonen ?”
Ze schudt met haar hoofd en trekt wat met haar schouders.
“Ik ben niet verder geraakt dan het vijfde middelbaar. Ik ben maar een dom wicht. Dat weet ik ook wel. Het enige dat ik kan, is pintjes tappen en mijn benen open doen.”
Ik laat de cynische opmerking van Inge maar passeren zonder er op in te gaan. Of toch wel. Ik kijk haar doelbewust met liefde en warmte aan, in de hoop dat de kilheid uit haar hoofd terug verdwijnt.
“Inge, bij wettelijk samenwonen geef je tegenover de gemeente te kennen dat je echt samenwoont, en bij elkaar hoort. Je bent daarna beter beschermt qua erfenis en recht van wonen e.d. Het is heel normaal dat die van de burgerlijke stand dat vroeg. Zij ziet jou bij mij intrekken en zij denkt dat wij een koppel zijn dat nu gaat samenwonen.”
“En dat ander ? Die Kids ID-kaarten ? Moet ik daar iets achter zoeken ?”
“Nee, helemaal niet. Maar je hebt die nodig om naar het buitenland te gaan met je kinderen, zelfs al is het maar naar Nederland.”
“Wat hebben wij nu in Nederland te zoeken ? Ik ken daar niemand, en op reis gaan is al helemaal uitgesloten.”
Ik laat haar in de waan. Ik ben wel degelijk van plan met haar naar Nederland te gaan. Mar dat moet Inge nu nog niet weten.
Enkele minuutjes later worden onze belegde broodjes geserveerd. Ik wil al beginnen eten, maar Inge houdt mijn arm tegen en belet zo dat ik die naar mijn mond kan brengen.
“Sorry Koen, maar je hebt me nog niet verteld hoe het gesprek met de huisbaas nu verlopen is. Ik wil dat echt weten. Ik maak me veel te veel zorgen.”
“Heel kort samengevat : over twee weken ben je volledig verhuisd en spreken we niet meer van dat appartement.”
“Kan je toch wat meer uitleg geven ?”
“Tuurlijk, maar ik stel voor dat we toch eerst eten. En ik neem aan dat jij eerst nog je wil verschonen ? Je verband zal wel bijna doorweekt zijn. Het heeft in het gemeentehuis veel langer geduurd dan ikzelf had voorzien of verwacht.”
Met lichte tegenzin begint Inge toch te eten, maar al snel kan ze enkel maar genieten en valt ze stil. Haar gedachten en gevoelens staan op verdriet, want haar ogen worden helemaal waterig. Ik heb geen zin er achter te vragen. Dan is ze nog maar eens een uitleg verschuldigd, en dat wil ik haar besparen.
Na een twintigtal minuutjes is ons broodje op, en is er door mij een tweede koffie besteld. Inge is net haar incontinentieverband gaan wisselen en zet zich nu terug tegenover mij, klaar om te luisteren wat ik met haar huisbaas heb afgesproken.
“Je huisbaas was inderdaad begonnen na te gaan hoe hij je achterstallige huur nog kon innen.”
“Hij kan de huurwaarborg daar toch voor gebruiken ?”
“Ja, dat klopt, maar dan had boven water gekomen dat hij een fout heeft gemaakt. Een fout die ik pas tijdens het telefoongesprek heb beseft. Je hebt namelijk het recht om er nog veel langer te wonen als je wil.”
“Wat bedoel je ? Ik dacht dat ik net bij je mocht intrekken, en nu zeg je dat ik langer op het appartement moet blijven.”
“Inge, nee. Niet moet, maar mag. Hij gaat het appartement niet zelf bewonen, maar verhuren aan zijn eigen handelszaak. Zijn opzegbrief is niet geldig.”
“En wat betekent dat nu ?”
“Niet veel eigenlijk. Hij is er mee akkoord gegaan dat hij de twee maanden achterstallige huur via de huurwaarborg inhoudt, en we krijgen nog exact twee weken om alles leeg te halen en proper te maken.
“Hoe gaan we dat doen ?”
“Gewoon overdag. Jij hebt geen werk, en ik ben nog in ziekenverlof. Maar ik mag wel dingen doen, natuurlijk. Alleen betaald werk is compleet not done. We hebben dozen genoeg, en we rijden gewoon af en aan.”
“En de meubels ?”
“Mijn vader heeft een camionette van zijn werk versierd voor volgende woensdagnamiddag. Dan hebben we daarna nog donderdag, vrijdag en zaterdag om alles gekuist te krijgen. Dat moet lukken. Zondag acht dagen komt de huisbaas dan om de overdracht te regelen.”
“Rijdt je vader zelf ?”
“Ja. Moeder kan dan op de meisjes passen. Dan heb je hen ineens eens gezien. Ze zijn in ieder geval heel benieuwd naar je.”
Ik zie een blik in haar ogen die vooral angst uitstraalt en vlak erna wordt ze rood. Ik ben er zeker van dat ze zo bang is om mijn ouders te zien dat haar blaas zijn eigen goesting heeft gedaan, en dat ze dat zelf ook beseft en nu rood is van schaamte. En toch wil ik haar voor geen geld van de wereld meer missen.
Inge kijkt verschrikt rond als ze het geluid van een handbel hoort rinkelen. Ik schiet in de lach. Al ettelijke mensen hebben raar gekeken als ze onze bel hoorden. Zelfs de meisjes zie ik nu zoeken naar de oorsprong van het geluid.
“Inge, ga jij anders eens kijken bij de voordeur ? Volgens mij staat er iemand te wachten die je kent.”
Inge begrijpt dat het geluid van de handbel het geluid van de deurbel is. Met dat ze naar de voordeur loopt, zie ik ook de meisjes nieuwsgierig volgen. Als hun mama het durft, kan het voor hen blijkbaar ook. Nog terwijl ik de voordeur hoor opengaan, hoor ik tegelijkertijd een bekende stem.
“Inge, lieve schat. Ben je hier al zo goed thuis dat jij hier tegenwoordig gastvrouw speelt ? Kom hier da “k u nen helen dikke pakkerd geef.”
Met dat ze de stem herkennen, laten de meisjes ook alle schroom varen. Ze stormen de gang in om Kathy te zien. Dat ze enkel een t-shirt en een luier dragen kan hen blijkbaar worst wezen. Ook Kathy kan het niks schelen. Ik hoor haar hen een dikke zoen geven terwijl ze na elkaar worden opgepakt en geknuffeld.
Ik sta net met mijn handen onder de kraan als ik voel hoe ze me langs achter een knuffel geeft, en mij een natte zoen in de nek geeft.
“Ik had van jou toch ook een hartelijker ontvangst verwacht. Je schakelt ondertussen al je vrouwen in om het vuile werk te doen. Schoon is dat.”
Ik draai me om in haar armen en kan het niet laten druppels van mijn natte handen in haar gezicht te pletsen vooraleer ik haar een zoen op de kaak geef.
“En, hoe gaan de zaken hier nu ? Wat hebben jullie gedaan de voorbije dagen ?”
“De maandag niet veel. Inge was behoorlijk moe na dat we de meisjes naar school zijn gaan doen. We wonen een pak verder van school dan het appartement, dus om dat in één keer te voet te doen, is pittig met zo’n kleine meisjes. Dus de maandag heeft ze nog heel veel geslapen en is ze terug in bad geweest.”
“Samen ?”
“Nee, Kathy. Gewoon zij alleen. Ik was toen trouwens hier binnen aan het kuisen. Gisteren zijn we dan naar de burgerlijke stand geweest, en ze wonen nu met hun drietjes officieel hier. Er zijn afspraken gemaakt met de huisbaas en ik heb met de vakbond en de ziekenkas een afspraak gemaakt voor morgen om te zien wat zij kunnen doen voor Inge.”
“Ga jij mee gaan, Koen ?”
“Ik ga mee, maar het zou kunnen dat ik niet er bij mag zijn omdat ik geen verwante of zo ben. Maar dat zien we morgen. En vrijdag moeten we nog naar school om daar de adreswijziging door te geven, en we gaan ineens praten over de meisjes.”
“Hoe bedoel je ?”
“Hun natte broeken, en we gaan uitleggen wat er hier thuis afgelopen weekend is gebeurd. Dat ze zonder problemen terug in de luiers zijn gegaan en terug slapen met een tutje.”
“Je bedoelt dat ze nog niet rijp genoeg zijn voor het eerste leerjaar ?”
“Misschien niet. En daarom dat we de mening van de school willen weten.”
“Kathy, blijf je echt niet ? Ik vind het zo fijn als jij er ook bent. Ik heb Koen super, supergraag, maar jij bent ook een vrouw, en ik heb afgelopen weekend ervaren dat ik het wel fijn vind als er een vrouw bij me is.”
“Sorry, Inge, maar ik kan echt niet. Ik moet nog werken thuis. Maar ik heb me ook geweldig geamuseerd. En zaterdag wordt ons dagje. Tegen zaterdagavond zal je leven er weer wat anders uitzien.”
“Inge, hou op. Je maakt me nu al zenuwachtig. Ik voel mijn poep nat worden. Zo aangenaam is dat niet, jezelf nat voelen worden.”
“Sorry Inge. Zo was het niet bedoeld. Ik hoopte meer je te doen ontspannen. De komende dagen gaan al spannend genoeg zijn. Vrijdag ga je veel meer weten hoe jullie toekomst er uit gaat zien. Zaterdag gaan we daar een kers op die taart zetten, wat het de komende twee dagen ook wordt.”
In de deuropening geven de twee dames mekaar nog een dikke knuffel. Als afscheid volgt nog een zoen, waarbij Inge haar lippen welgemikt op die van Kathy plaatst. Kathy kijkt even verbaasd, maar herstelt zich daarna onmiddellijk.
“Inge Cleynen, het komt helemaal goed met jou. Hier, geef deze maar door aan Koen. Die verdient dat ook.”
Ze omhelst Inge en plaatst op haar beurt terug haar lippen op die van de jonge vrouw.
Inge op haar beurt loopt naar boven naar de speelkamer, waar Koen volop bezig is de meisjes klaar te maken voor de nacht. Sofie ligt open en bloot op het verzorgingskussen, maar Inge weet dat haar dochtertje zal blijven liggen. Ze draait Koen om, omhelst hem en plant haar lippen op de zijne.
“Van Kathy !”
“Hey, dag Koen, dat is lang geleden. Hoe gaat het er mee ? En wat brengt jou hier ? Zet u nog even op de gang. Ik ben nog even met mevrouw hier bezig.”
Nog terwijl ik me op de gang op de stoel aan het secretariaat wil zetten, draait de deur terug open en wordt ik door Lieve opnieuw verwelkomd.
“Ik neem aan dat jij wel degelijk nu al wordt binnen verwacht. Ik vond al dat er iets herkenbaar was aan het adres dat mevrouw hier doorgaf. Je bent me een uitleg verschuldigd, Koentje.”
Ik geef haar een welkomstzoen als ik het secretariaat binnen ga en langs haar passeer. Lieve zet zich terug op haar plaats aan haar bureau en ik zet me naast Inge, die net haar adreswijziging heeft doorgegeven in de school.
“Lieve, het is eigenlijk heel simpel. En voor alle duidelijkheid, we zijn geen koppel. We zijn elkaar op het juiste moment tegen het lijf gelopen. Zij stond op het punt dakloos te worden, ik op het punt te verzwelgen in eenzaamheid. Dus heb ik hen in huis genomen.”
Ik ken Lieve goed genoeg om te weten dat zij ook wel doorheeft wie de achterstallige schoolrekening heeft betaald, en dat het beter is dit voorlopig niet aan te kaarten.
“Ik neem aan dat jij ook blijft voor het gesprek met Geert en juf Franka ? Ze zijn op weg naar hier. Ze kunnen elk moment binnenkomen.”
Haar woorden zijn nog niet koud, of de deur van het secretariaat gaat open. Juf Franka is heel verbaasd mij ook te zien, maar de directeur lijkt dat heel wat minder. Het voelt aan alsof hij al halvelings verwachtte mij ook aan te treffen.
Ik bewonder Inge. Ze heeft besloten bijna volledig open kaart te spelen tegen Geert en juf Franka. Haar voorgeschiedenis, haar financiële problemen, het feit dat ze dakloos dreigde te worden, de fysieke problemen van de meisjes, alles passeert de revue. Het enige dat ze, logischerwijze, niet vermeldt is de aard van haar vroegere bijverdienste en de aard van haar handicap. Juf Franka is de eerste die reageert.
“Inge, uit hetgeen jij zegt, maak ik op dat je niet goed weet of de meisjes wel volledig rijp zijn voor de lagere school. Dan denk ik dat wij op de zelfde lijn zitten. Intellectueel zou het hen zeker moeten lukken. Ze zijn niet doen, en kunnen hard en geconcentreerd werken. Maar sociaal-emotioneel zijn ze nog jong.
Zelfs voor de laatste kleuterklas zijn ze bij momenten nog jong. Ik moet eerlijk toegeven dat ik blij ben dat ook jij het al hebt opgemerkt. En ik heb het nog niet besproken met de collega’s, maar bij de klassenraad wou ik sowieso advies geven hen een jaar langer bij ons te houden. Ze leunen op dit moment veel dichter aan bij de kleuters van de tweede klauterklas dan bij de kinderen van het eerste leerjaar.”
Het nieuws komt toch nog onverwacht binnen bij Inge, die begint te wenen.
“Hoe moet ik dat aan de meisjes zeggen ? En ze gaan allemaal nieuwe vriendinnetjes moeten maken.”
“Inge, laat dat maar aan ons over. Ze zijn trouwens niet de enige die bij ons blijven. Er is nog minstens één ander meisje dat in de derde kleuterklas blijft. Voor ons is dat al een tijdje duidelijk, alleen weten haar ouders het nog niet, dus ik kan nog niet zeggen over wie het gaat.
En maak je al zeker geen zorgen over die speelkameraadjes. Kleuters zijn heel flexibel op dat vlak, en de meeste kinderen waar ze tijdens de speeltijd mee spelen zitten trouwens toch al in de tweede kleuterklas, dus voor hen gaat er minder veranderen dan je misschien zelf beseft. Dat komt helemaal goed.”
“En hun zindelijkheid ?”
“Goh. Als ik eerlijk moet zijn. Doe die alsjeblief overdag van die pamperbroekjes aan als het kan. Ik vind wel een momentje dat ik ze discreet kan verschonen, maar het gaat hen wel die regelmatige natte broeken besparen. De groteren van hun klas hebben het hoe langer hoe meer door dat ze regelmatig ongelukjes hebben.
En nu heb je meer dan een jaar tijd om het deftig aan te pakken, zodat ze droog zijn tegen dat ze naar de lagere school gaan.”
“Je kijkt zo ?”
“Wat wil je ? Ziet die daar nu zitten. Het is precies of ze doen al heel hun leven niets anders. Nee, ik moet me verbeteren. Ze doen al heel hun leven niets anders, maar dan wel bij mij.”
“Jaloers ?”
“Nee, jaloersheid kun je het niet noemen. Als ik al jaloers ben, dan komt dat uit het gevoel dat ik daar niet bij zit. Ik wil bij hen zijn. Ze zijn echt gelukkig, en volledig op hun gemak. Ze is echt een tweede moeder voor hen, vind je niet.”
Sarah en Sofie luisteren geboeid naar het verhaaltje dat Kathy hen voorleest. De tweeling heeft zich zo comfortabel mogelijk op haar schoot gezet. Het doet veel denken aan het gehang dat pubers kunnen tentoonstellen in een zetel. Ze zijn te groot om volledig op haar schoot te passen, en nog klein genoeg om samen een plaats te veroveren op haar lichaam.
Het is een koddig gezicht. Ze zijn nog niet klaargemaakt voor de nacht, en hebben enkel maar een t-shirt en een wel degelijk volle luier aan, maar Kathy heeft hen wel zo ver gekregen dat ze hun fopspenen al in hebben. Maar het is een geslaagde gok geweest, want ze zitten intens te genieten.
Ik kan het zelf niet laten me achter Inge te zetten en mijn handen rond te hare te sluiten. Verbazend genoeg leunt ze verder tegen me aan en doet haar armen, en dus ook de mijne, op haar buik.
“Dank je wel, Inge. Ik had eigenlijk niet verwacht dat je me zo sterk zou vertrouwen. En chapeau dat je Kathy ook zo sterk vertrouwt.”
“Da’s haar uitstraling. En de jouwe. Ik voel dat ik bij jullie veilig ben. En ik moet jullie wel vertrouwen. Ik kan nergens anders naartoe.”
“Dat klopt, maar je doet het wel, hé, ons vertrouwen. En dat vind ik zelf heel knap. En het is dus ook aan ons te bewijzen dat wij dat vertrouwen waard zijn.”
“Koen, mag ik nu eens iets heel stoms zeggen ? Wil je nu geloven dat ik het beeld zelfs nog geloofwaardiger zou vinden als ik hen met een fles melk bij Kathy zou zien liggen. Dat kan toch niet. Die worden er over een half jaar zes.”
“Inge, Ik snap wel wat je bedoelt. Misschien moet je maar eens proberen nagaan waarom je dit beeld krijgt. Want als jij als moeder dit beeld echter vindt, dan zou ik er niet van verschieten mocht je instinctief aanvoelen dat we ook dat terug moeten invoeren. Misschien hebben ze het inderdaad nodig om terug een tijdje klein te worden. Misschien zijn ze twee jaar geleden te snel groot moeten worden, toen je moeder stierf.”
Ik voel Inge zich nog meer dan ervoor tegen me aanpersen. Ze denkt ongetwijfeld terug aan die periode. En net zoals zes dagen ervoor voel ik dat de zeer intense aanraking met deze heerlijk mooie vrouw op het meest foute moment mijn hormonen in werking doet treden. Ik wil het niet, maar het gebeurt, en ik kan enkel maar hopen dat haar incontinentieverband haar niet doet voelen wat ik voel groeien.
Laatst bewerkt:
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
En weer een geweldig hoofdstuk, kijk al uit naar het volgende
slaaf.johannes
Superlid
weer een pracht stukkieflorisjan2000
Een dag niet geluierd is een dag niet geleeft
Weer een heel mooi hoofdstuk dikke 10 waard
Grtz Floris
Grtz Floris
beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 15 DE VERHUIS
Het is maar bizar. We zitten nu elks op elkaars domein. En zeker voor Kathy en Inge gaat het verder dan dat. Zij gaan de kleerkast van mijn vrouw volledig onder handen nemen, en uitpluizen wat voor Inge past en welke kleren er moeten meegegeven worden met de kringloopwinkel.
Ikzelf heb net de meisjes boven voor de televisie gezet en sluit nu het appartement zelf af. Ik ga naar de kelder om uit te zoeken wat daar de situatie is. Ik draai de sleutel van het kelderslot open en ga verder naar binnen. Inge heeft niet overdreven toen ze zei dat het een grote hoop was.
De kelder is trouwens veel groter dan hij op het eerste gezicht lijkt. Twee wanden zijn volledig ingenomen door rekken en die rekken staan goed gevuld met dozen. Over de rekken zelf heeft Inge niks gezegd, maar het is wel de bedoeling dat alle dozen mee verhuizen. En de woensdag is er nog voldoende tijd om de rekken zo nodig uit elkaar te halen.
In de dozen kom ik vooral heel veel kleren tegen. Zowel babykleren als recent gedragen kleren van de tweeling, maar ook kleren voor volwassen vrouwen. Ze heeft er niets van gezegd, maar ik heb zo’n vermoeden dat sommige dingen nog van haar moeder zijn geweest.
Op de grond voor de rekken staan dozen met speelgoed, maar ook heel veel babygerief : een badje, een verschoontafel, de twee kinderbedjes die ze hier nooit heeft kunnen zetten door plaatsgebrek en opbergdozen met het beddengoed ervan. Ik herken ook de twee draagmanden die op hetzelfde onderstel kunnen geplaatst worden van de dubbele buggy die er ook staat.
Met dat ik de buggy zie staan, vraag ik me af of het misschien geen goed idee is hem te gebruiken. De lieflijkheid waarmee ze gisterenavond tegen Kathy aan lagen, rustig te genieten van het verhaaltje dat Kathy voorlas, was in schril contract met het moment dat ze eerder op de dag thuiskwamen van school. Ze waren alle twee zeurderig en onaangenaam van vermoeidheid. En ik weet dat de afstand te voet er een rol in speelt.
Ik woon een pak verder van school dan Inges appartement. En Inge durft niet te fietsen, en heeft trouwens ook geen fiets. En zelfs dan zou het een probleem zijn om de meisjes mee te nemen, want die hebben ook geen fiets. De wandeling naar huis is pittig voor de meisjes, en gisteren was ze er eigenlijk teveel aan.
Langs de andere kant zijn ze natuurlijk al redelijk groot voor een buggy. En ik kan me inbeelden dat ze er liever niet meer willen in zitten. Tenzij natuurlijk Inges aanvoelen toch waarheid is, en de meisjes nood hebben om zich even terug jonger te gedragen dan ze zijn. Dan zal een ritje in de buggy er ook wel af kunnen.
Ik besluit om al te beginnen met zoveel mogelijk babygerief mee te nemen, en als het kan alle dozen met vrouwenkleren. Inge is nu bezig met haar gaderobe samen te stellen. Er is een reden dat deze vrouwenkleren hier nog zijn. Dan kan ze beter verder doen daarmee met het gerief dat ik dan van hier meeneem.
En het babygerief moet toch bij mij op de zolder. Dan kan ik beter dit weekend al zoveel mogelijk proberen weg te steken. Dan kan het woensdag al niet meer in de weg komen te staan. Vanavond kan ik dan verder bepreken welke volgorde we dan best volgen voor de rest van de kelder.
Na dik een uur over en weer wandelen tussen de kelder en mijn auto ben ik klaar om de meisjes te gaan halen. Als ik binnen kom ik de slaapkamer liggen de twee languit op hun buik op bed met de poppen te spelen die hier waren achtergebleven.
Het is en blijft duidelijk een tweeling, want ze liggen weer op krak dezelfde manier, de benen in de lucht, hun rok helemaal naar omhoog gekropen net als hun t-shirt, zodat ik zowel aan de bovenkant van de rok als onder de rok, en natuurlijk vooral daar, zicht heb op hun volgeplaste ondergoed.
Ik kan het risico op een lekkende luier in een autozitje niet riskeren, dus verschoon ik nog eerst de natte luiers. Het valt me op met welk gemak ze dit toelaten. Vanaf het moment dat ze doorhebben dat ik propere luiers klaarleg, leggen ze zichzelf al volledig klaar op bed, naast elkaar, met de rok volledig tot op de buik getrokken.
En ook tijdens de luierwissel zelf merk ik totaal niks van gène, ongemakkelijkheid of zelfs maar gewoon schaamte omdat ze op 5,5 jaar overdag nog een luier om krijgen. Vooral ook omdat ze tot een week geleden er geen droegen overdag. Inge heeft misschien echt gelijk en hebben we een ontwikkelingsterugval in gang gezet bij de meisjes.
Op het moment dat ik een droge luier voor Sofie wil nemen, krijg ik ineens een wild idee. Ik laat Sofie in haar blote poep op bed liggen, en begin eerst Sarah te verschonen. Ik trek eerst de plakstrips los, verwijder ook bij haar de natte luier en kleef hem opgerold dicht, en maak haar daarna mooi proper met enkele vochtige billendoekjes.
Maar in plaats van hen daarna terug in te pakken met een droge luier, neem ik een beredeneerde gok. Ik weet dat ons Janne er altijd veel plezier in had als ik met haar dolde als ze bloot was, en ik ben benieuwd of ook deze twee een beetje wild doen kunnen appreciëren.
Zonder een woord te zeggen trek ik hun rokken over hun hoofd, zodat ze enkel nog hun t-shirt aan hebben. Ik trek ze daarna ietsje verder de matras op en leg ze op hun buik. Daarna zet ik me achter hen en tussen hen in, met respectievelijk een rechterbeen en een linkerbeen geklemd onder mijn benen, zodat ze niet meer weg kunnen.
Voor ze nog maar iets anders kunnen ondernemen, begin ik hen in hun zij te kietelen, op hun blote billen te tikken, hard genoeg dat het geluid maakt maar zacht genoeg dat het speels blijft, en in hun billen te knijpen.
Binnen de kortste keren hoor ik enkel nog maar gegiechel, gebrul, gelach en andere blije geluiden. Als ik even stop om hen op adem te laten komen, moet ik zelfs de vraag niet stellen of ze nog een salvo willen. Ze kijken me met stiekeme, steelse, maar oh zo vragende ogen aan. Ze willen nog, en ze krijgen nog…
Een kus op hun mond bezegelt de speeltijd van de dames.
“Is het een beetje plezant geweest ?”
“Absoluut. En jij ? Heb jij je kunnen amuseren ? Waar zijn de meisjes ?”
“Beneden recht naar de zandbak gelopen. Die gaan terug in bad kunnen vanavond. Is het gelukt hier ? Ben je klaar geraakt ?”
“Nog niet helemaal. En het is trouwens goed dat je er bent. We hebben je advies nodig. Komaan, Inge, doe die kleren uit.”
Ik zie Inge verstijven. Dit was duidelijk niet afgesproken tussen de twee. Ik vermoed dat Kathy weer in haar eigenste bepalende zelf is gekropen, en nu geen oog heeft voor het feit dat Inge ondanks alles wel nog steeds schaamte voelt om zich zomaar bloot te geven, ook al heb ik haar de voorbije week elke dag bloot gezien.
“Kathy, even op de rem gaan staan, meid. Wat moeten jullie nog doen, en wat wil je van mij nu weten ? Laat Inge zelf beslissen of ze het wil laten showen.”
Kathy begrijpt dat ze misschien te voortvarend was, en zegt sorry tegen Inge, waarna ze zegt dat ze enkel nog de lades moeten doen onder in de kleerkast.
“Dan ga je snel klaar zijn. Daar liggen allemaal zwangerschapskleren in. Dat heeft geen zin dat je dat gaat passen nu. En het andere ?”
Kathy doet de middelste kleerkast open, en haalt er een paarssatijnen negligé’ke uit.
“Koen, Inge heeft dit daarstraks aan gehad, en ik was gelijk verkocht. Als ze dit aan heeft, dan smelt je gewoon. Ik wou dat jij ook eens je mening hierover gaf, want zelf is ze langs geen kanten overtuigd.”
“Kathy, geef Inge dan gewoon tijd. En ze woont hier nu. Het presseert toch niet. Al is het over twee maand dat ze het eens een keer showt, so what. En trouwens, Sarah en Sofie hebben ook een vraag voor jou. Doe me ne lol, en ga hen eens uitvragen. Dan kan je gelijk hen ook laten drinken.”
“Merci !”
“Kleine moeite, hé Inge. Trouwens, ik heb niks gelogen. De meisjes vroegen zich af of Kathy hier blijft slapen vannacht. Maar effe terug over wat Kathy zei. Wat vind je van het negligé’ke.”
“Zo mooi ! En zo zacht. Het draagt echt geweldig Is dat satijn ? Ik heb nog nooit iets van satijn gedragen. Maar ik verdien dat toch niet. Wat kan ik met satijn doen. Er is toch niemand die mij wil. En trouwens, je zag mijn pamper er onder zitten. Schoon zicht zal dat geweest zijn.”
“Dat kan ik enkel beoordelen als je me het effectief hebt laten zien. Wat bedoel je trouwens met een pamper ? Heb je heel de namiddag een luier aan gehad ?”
Inge knikt. Ze vond het zelf gemakkelijker omdat ze ook onderbroeken en zo ging passen. Het was beter een dunne luier aan te doen, dan constant incoverbanden te moeten wisselen.
“Zou je het zien zitten om het me toch te laten zien ? Ik ben toch wel benieuwd eerlijk gezegd. Moet ik anders even weggaan ?”
Inge schudt haar hoofd. Anders dan daarjuist toen Kathy het hoge woord voerde, is ze terug rustig geworden. Langzaam, maar vastberaden doet ze haar kleren uit en legt die naast mij op bed. Als laatste doet ze haar beha uit. Ze staat op nog geen meter van me af. Haar volle borsten raken bijna mijn gezicht.
Ik neem het dieppaarse kledingstuk en houd het boven haar hoofd. Ze steekt haar armen er in, waarna ik het over de rest van haar lichaam laat glijden en terug ga zitten. Ik vraag haar om een beetje verder te gaan staan om een beter totaalbeeld te hebben, en wat ik zie is simpelweg betoverend.
“Wauw ! Kathy heeft niets overdreven.”
Ik zie Inge kleuren.
“Inge, je moet je toch niet schamen ? Inge, mijn vrouw, stond er ook geweldig goed mee, maar het lijkt wel of dit voor jou gemaakt is. Heb je vroeger nooit zoiets gedragen toen je nog klanten had ?”
Een cynische monkellach ontglipt haar keel.
“Koen, alsjeblief, ik dacht dat je slimmer was als dat. Ik ben maar een simpele caféhoer. Denk je dat nu echt dat mijn klanten zoals je ’t zo mooi zegt geïnteresseerd waren in mijn lingerie. Bij hen was het enkel uitkleden, schieten voor ’t vaderland en terug weg. Ik diende enkel als omhulsel om gevuld te worden.”
Ze gaat naast mij zitten, zwijgend, wat me nog meer van slag maakt. Mijn laatste vraag was niet de meest geslaagde, dat besef ik nu ook wel. Het is Inge die de stilte als eerste doorbreekt.
“Meen je het als je zegt dat ik er mooi mee sta ?”
“Ja. Tuurlijk dat. Jij hebt al een wonderlijke natuurlijke schoonheid, en wat je nu aan hebt, accentueert dat allemaal nog eens.”
“Een natuurlijke schoonheid met een pamper ?”
“Ja. Een natuurlijke schoonheid. Met een pamper, ja. Misschien zelfs net daardoor. Trouwens, als je rechtstaat zie je het zelfs niet. Je bent een plezier om naar te kijken.”
Ik zie langzaam maar zeker tranen rollen over haar kaken. Ik leg mijn arm rond haar en ze kruipt zo dicht mogelijk tegen me aan.
“Er heeft nog nooit iemand zo gemeend tegen me gezegd dat ik mooi ben. Dank je wel, Koen.”
“Oh, dat is echt wel mooi dit. Het past volledig.”
Niet gedacht dat mijn moeder het zo mooi zou vinden. Het is wel volledig haar smaak, dat wist ik wel toen ik het de eerste keer al zag, maar de ingeving om het hier een zichtbare plaats in de woonkamer te geven, kwam pas vanmorgen.
“Hoe kom je er aan ? Hebben jullie dit samen gekocht ?”
“Nee, mama, het is van Inge. We hebben het al meegepakt dat het zeker niet verloren zou gaan tijdens de verhuis. Het is om het zo te zeggen een familiestuk. Er hangt een geschiedenis aan.”
“Het staat hier in elk geval heel mooi. Is er gaan ander setje van ? Weet je wat ? Ik neem er een foto van en als ik op een rommelmarkt een gelijkaardig setje vindt, of een theepot die er bij hoort, dan kan ik het jullie cadeau doen.”
“Mama, ik weet niet of Inge er zo blij mee is dat het wordt uitgebreid. Misschien moet je het toch eerst maar eens vragen.”
“Dan moet jij dat maar doen. Jij bent haar vriend. Ik wist trouwens niet dat jullie samen slapen. Jullie relatie gaat precies wel hard. Ben je dan al zo over Inge heen dat je je zo kan smijten in een nieuwe relatie ?”
“Mama, ik heb u al gezegd dat wij geen relatie hebben. Maar wij vinden het gewoon fijner samen te liggen. Maar er gebeurt niks in bed als je ’t per sé wilt weten. Hoe weet je trouwens dat wij samen slapen.”
“Ik was in de badkamer op zoek naar een handdoek. Hier beneden vond ik er geen meer. En jullie slaapkamerdeur staat wagen en wijd open, dus je kan er niet naast kijken. Ik heb trouwens jullie luiers maar ineens beneden in de vuilbak gegooid.”
Ik voel weer een weerstand in me opkomen. Mijn moeder heeft net als Kathy zo’n voortvarend kantje dat me bij momenten behoorlijk de kast op jaagt. Altijd goed bedoeld, en als je het aangeeft dat je het niet graag hebt, stopt ze er mee, maar ze doet altijd veel meer dan waar je zelf om vraagt. Inge kon er altijd veel beter mee om dan ikzelf, dikwijls tot groot jolijt van mijn vrouw.
Die luiers is weer typisch. Onze ochtendroutine is nog niet optimaal, en het is de voorbije anderhalve week wel meer gebeurd dat onze nachtluiers in de badkamer bleven liggen tot na het vertrek naar school. En vandaag dus ook, maar soit, mama wist toch al dat we allebei luiers dragen ’s nachts.
Ineens bekruipt me ook een ander beangstigend gevoel. Voorbije nacht droegen we allebei gewoon neutrale luiers, maar de nacht ervoor had Inge er niet beter op gevonden me zo’n geprinte luier om te doen, en ik ben er vrij zeker van dat die gewoon van boven in de vuilbak ligt in de garage. Tot nu dus.
“Ik voel me niks op mijn gemak.”
“Weet je hoe het komt ?”
Het blijft stil. Ik zie Inge wat rusteloos bewegen met haar benen. De veiligheidsriem geeft haar natuurlijk niet zo veel beweegruimte. Ik heb zo’n vermoeden waarom ze niets op haar gemak.
“Is het mama en papa ?”
Ze probeert het over haar lippen te krijgen, maar veel meer dan wat keelgeluiden komen er niet.
“Goed. Dan doen we één voor één. Welke kriebels krijg je van mama ?”
Nu glimlacht ze wel openlijk.
“Ik snap heel goed dat je moeder mee wil naar school, en het is op zich niet slecht dat de meisjes onderweg al aan haar kunnen wennen, maar ik was er gewoon niet op ingesteld. En ik was eigenlijk van plan hen toch met de buggy te halen. Sarah was aan het eind van haar Latijn toen we op school aankwamen. Die wandeling terug naar hier met haar zie ik niet zitten.
Ik voel me zo stom. Ik vind het al zo rottig dat ze terug constant luiers dragen, laat staan dat ik hen met een buggy kom ophalen. Ik had hen liever anders aan je moeder gepresenteerd dan twee onzindelijke peuters.”
“Mama weet waar ze aan begint. En die heeft een voldoende open blik. Die veroordeelt jou zeker niet. Ze neemt alleen graag initiatief. Beschouw haar maar als een oudere Kathy.”
“Laat maar, zo’n twee in huis hoeft ook niet voor mij. Dan liever met jou. Jij bent veel gemoedelijker. Je papa is dat precies ook. Alleen lijkt hij me niet te vertrouwen.”
“Misschien is dat ook wel een beetje het geval. Hij moet je gewoon leren kennen. En misschien snapt hij gewoon niet dat wij gaan samenwonen zonder een koppel te zijn. Maar geef het de tijd. Ik verwacht wel dat hij bijdraait. En anders zorgt mama er wel voor.”
Ik leg mijn hand op haar been om haar gerust te stellen, waarna ik de motor start om ook op weg te gaan naar het appartement. Mama en papa zullen er nu wel onderhand al zijn met de camionette.
Als mijn vader al vraagtekens heeft over heel de verhuis en het samenwonen van Inge en mij, dan laat hij er niks van merken. Hij is de vriendelijkheid en behulpzaamheid zelve. En Inge en papa weten mekaar snel genoeg te vinden.
Ik leer trouwens een kantje kennen van Inge dat ik nog niet had opgemerkt. Ze is knap technisch aangelegd, tot grote tevredenheid van mijn vader. Hij heeft het altijd spijtig gevonden dat zijn technische genen niet werden doorgegeven aan zijn kinderen. Maar Inge weet meer dan goed haar plan te trekken met een boormachine en schroevendraaier.
Al snel zitten zij de meubels te demonteren die mee moeten, terwijl mama en ik ons bezig houden met het resterende in dozen te doen en naar het gelijkvloers te brengen. Tegen de middag staat de volledige hal vol met te verhuizen gerief. Terwijl mama en Inge naar school vertrekken, gaan pap en ik al een eerste lading in de camionette laden en verhuizen. We hopen klaar te zijn tegen de tijd dat de dames thuis zijn aangekomen zodat we kunnen eten.
We hebben net het laatste deel van het bedframe in de kamer boven gezet als we horen dat er mensen de trap op komen. We wachten even tot het gestommel gedaan is, en gaan dan zelf naar beneden. De deur van de speelkamer staat open en we zien dat ons mama Sarah op het verzorgingskussen zet, haar begint uit te kleden en dan verder neerlegt.
Inge geeft haar een luier aan, waarna toch nog met de nodige behendigheid Sarah van een droge luier voorziet. Het luierbroekje dat ze aanhad, is zichtbaar overvol. Als laatste krijgt Sarah een romper aan waarop een rok werd gestikt. Het is warm genoeg om enkel een romper aan te doen. Mijn mama verschoont daarna op dezelfde manier Sofie. Alleen moet ze bij haar een extra dikke laag luierzalf smeren, omdat Sofie haar huid weet heeft van het geluierd zijn in deze warmte.
Ook tijdens het eten zie ik dat mama een actieve rol opneemt. Ik heb geen idee of het zo is afgesproken met Inge tijdens hun wandeling naar en van school, maar ik zie wel dat Inge het loslaat. Inge is stil en geniet gewoon van haar eten, ook al zijn dat dan maar gewoon boterhammen.
En de meisjes zijn hun eigenste zelf. Ze zeggen niet veel tegen ons, maar laten ook totaal niet merken dat ze het niet plezierig vinden. Maar uit het feit dat dat ze vooral geen vieze, angstige of boze blikken trekken, maak ik op dat het voor hen wel in orde is. Het is me al lang duidelijk dat de tweeling een ongelooflijk vermogen hebben om zich stand te houden tussen volwassenen die ze niet kennen.
Als ik binnenstap, merk ik een geur op die me niet onbekend voorkomt, maar die ik toch niet helemaal kan thuisbrengen. Er is echter geen tijd voor verder onderzoek. De camionette staat met zijn vier pinkers op, en moet zo snel mogelijk leeggehaald worden zodat papa een reglementaire parkeerplaats kan vinden.
De verhuis is spoedig verlopen. Ik had niet gedacht dat twee ladingen van de camionette voldoende zijn om alle spullen weg te krijgen. Het enige wat er nu nog staat, wordt morgen opgehaald door de mensen van de kringloopwinkel.
De overgekomen meubels zijn nog niet opnieuw in mekaar gezet. Misschien dat we dat sebiet nog gaan doen, maar dat hangt van papa en mama af. Ik kan hun planning niet, en voor we naar hier terug reden, liet hij duidelijk verstaan dat hij ze maar beter met Inge terug in elkaar stak. Ik ben er van overtuigd dat haar technisch vernuft bij hem een oneindige sympathie voor haar heeft ontloken.
Dat hij haar al meer dan uur consequent ‘copine’ noemt, is daar het beste bewijs van, want copain en copine zijn de troetelwoordjes die hij enkel gebruikt voor zijn eigen kinderen. De eerste keer dat ik het hem tegen haar hoorde zeggen daarstraks, schrok ik wel, maar ik denk dat hij het nu al wel een stuk of tien keer tegen haar heeft gezegd. Over hun relatie maak ik me geen zorgen meer over.
Na nog behoorlijk wat sjouwwerk staat alles binnen. Papa is een parkeerplaats gaan zoeken, en Inge en ik stappen de woonkamer binnen. In de keuken zien we de twee meisjes geconcentreerd gebogen over de tafel bezig. Ze hebben naast hun luier en romperrokje ook een schort aan.
Ze zijn volop bezig met bakvormpjes figuurtjes te drukken in een uitgerolde plak koekjesdeeg. Op een rooster zien we trouwens een baksel koekjes liggen, wat de geur in huis verklaart.
“Dag Inge, zijn jullie klaar ? Je dochtertjes zijn zalige kindjes. Die wil ik zeker meer zien.”
“Dank je. Wat zijn jullie aan het doen ? En hoe komen ze aan die schorten ? Heb je ze nog moeten verschonen ?”
“Zullen we ze één voor één beantwoorden ? Om met het laatste te beginnen, ja. Ik heb ze verschoond voor we begonnen bakken. Het deeg moest toch even rusten, dus wat was het ideale moment om hun luiers te verwisselen.
En vraag één, je ziet dat we aan het bakken zijn. Ze kunnen misschien nog niet lezen, maar helpen in de keuken gaat hen goed af. En die schorten komen van ons. Ik had ze eigenlijk voorzien voor hun verjaardag bijvoorbeeld , maar omdat ze zo enthousiast waren over het bakken, heb ik maar beslist om ze nu al te geven. Ik had ze toch nog in mijn handtas steken, want ik heb ze gisteren pas gekocht.”
Ik zie Inge stilvallen. Ze wil wel reageren, maar er is iets dat haar verhindert. Het zou me niks verbazen dat haar blaas het even heeft overgenomen. Ze kijkt beurtelings naar haar dochters en naar mama. De meisjes pikken niks op van al wat er gezegd is. Die zijn te geconcentreerd bezig hun vormpjes uit te steken in het koekjesdeeg.
Kort voor het avondeten vertrekken mijn ouders. Terwijl papa de camionette is gaan halen, staat Inge klaar om hen uit te waaien. Ik ben begonnen met het avondeten en de meisjes zitten even voor de tv.
“Alles in orde, Inge ?”
“Ik ben gewoon overdonderd. Het gaat zo raar zijn om mijn meubels hier in huis te zien staan. En tegelijkertijd doen jij en je man zoveel moeite voor mij, terwijl je me totaal niet kent.”
“Inge, alle schoonkinderen hebben we moeten leren kennen. En zelfs mocht je toch geen koppel worden, dan nog blijf je welkom. Het is duidelijk dat Frank je graag heeft, en ook daarstraks in de verschoonkamer toen hij alles zag, zag ik aan hem dat hij gecharmeerd was door je meisjes.
En ik ben helemaal verkocht aan hen. Ze zijn zalig. Je moet ze maar snel eens een weekendje naar ons sturen, dan kunnen jij en Koen er eens een weekendje tussenuit. En trouwens, laat hen maar Opi en Omi tegen ons zeggen. Dat is veel persoonlijker dan onze voornaam, en de anderen zeggen dat toch ook tegen ons, net zoals Janne en Robbe dat deden.”
“Maar ze zijn toch jullie kleinkinderen niet ?”
“Nee, maar dat doet er toch niet toe. Wij zijn toch al grootouders voor de twee anderen, voor ons is dat geen moeite er twee bij te nemen.”
Nog voor Inge terug kan reageren, toetert papa dat hij voor de deur staat, geeft mama Inge een zoen, en stapt ze snel de auto in.
Het is maar bizar. We zitten nu elks op elkaars domein. En zeker voor Kathy en Inge gaat het verder dan dat. Zij gaan de kleerkast van mijn vrouw volledig onder handen nemen, en uitpluizen wat voor Inge past en welke kleren er moeten meegegeven worden met de kringloopwinkel.
Ikzelf heb net de meisjes boven voor de televisie gezet en sluit nu het appartement zelf af. Ik ga naar de kelder om uit te zoeken wat daar de situatie is. Ik draai de sleutel van het kelderslot open en ga verder naar binnen. Inge heeft niet overdreven toen ze zei dat het een grote hoop was.
De kelder is trouwens veel groter dan hij op het eerste gezicht lijkt. Twee wanden zijn volledig ingenomen door rekken en die rekken staan goed gevuld met dozen. Over de rekken zelf heeft Inge niks gezegd, maar het is wel de bedoeling dat alle dozen mee verhuizen. En de woensdag is er nog voldoende tijd om de rekken zo nodig uit elkaar te halen.
In de dozen kom ik vooral heel veel kleren tegen. Zowel babykleren als recent gedragen kleren van de tweeling, maar ook kleren voor volwassen vrouwen. Ze heeft er niets van gezegd, maar ik heb zo’n vermoeden dat sommige dingen nog van haar moeder zijn geweest.
Op de grond voor de rekken staan dozen met speelgoed, maar ook heel veel babygerief : een badje, een verschoontafel, de twee kinderbedjes die ze hier nooit heeft kunnen zetten door plaatsgebrek en opbergdozen met het beddengoed ervan. Ik herken ook de twee draagmanden die op hetzelfde onderstel kunnen geplaatst worden van de dubbele buggy die er ook staat.
Met dat ik de buggy zie staan, vraag ik me af of het misschien geen goed idee is hem te gebruiken. De lieflijkheid waarmee ze gisterenavond tegen Kathy aan lagen, rustig te genieten van het verhaaltje dat Kathy voorlas, was in schril contract met het moment dat ze eerder op de dag thuiskwamen van school. Ze waren alle twee zeurderig en onaangenaam van vermoeidheid. En ik weet dat de afstand te voet er een rol in speelt.
Ik woon een pak verder van school dan Inges appartement. En Inge durft niet te fietsen, en heeft trouwens ook geen fiets. En zelfs dan zou het een probleem zijn om de meisjes mee te nemen, want die hebben ook geen fiets. De wandeling naar huis is pittig voor de meisjes, en gisteren was ze er eigenlijk teveel aan.
Langs de andere kant zijn ze natuurlijk al redelijk groot voor een buggy. En ik kan me inbeelden dat ze er liever niet meer willen in zitten. Tenzij natuurlijk Inges aanvoelen toch waarheid is, en de meisjes nood hebben om zich even terug jonger te gedragen dan ze zijn. Dan zal een ritje in de buggy er ook wel af kunnen.
Ik besluit om al te beginnen met zoveel mogelijk babygerief mee te nemen, en als het kan alle dozen met vrouwenkleren. Inge is nu bezig met haar gaderobe samen te stellen. Er is een reden dat deze vrouwenkleren hier nog zijn. Dan kan ze beter verder doen daarmee met het gerief dat ik dan van hier meeneem.
En het babygerief moet toch bij mij op de zolder. Dan kan ik beter dit weekend al zoveel mogelijk proberen weg te steken. Dan kan het woensdag al niet meer in de weg komen te staan. Vanavond kan ik dan verder bepreken welke volgorde we dan best volgen voor de rest van de kelder.
Na dik een uur over en weer wandelen tussen de kelder en mijn auto ben ik klaar om de meisjes te gaan halen. Als ik binnen kom ik de slaapkamer liggen de twee languit op hun buik op bed met de poppen te spelen die hier waren achtergebleven.
Het is en blijft duidelijk een tweeling, want ze liggen weer op krak dezelfde manier, de benen in de lucht, hun rok helemaal naar omhoog gekropen net als hun t-shirt, zodat ik zowel aan de bovenkant van de rok als onder de rok, en natuurlijk vooral daar, zicht heb op hun volgeplaste ondergoed.
Ik kan het risico op een lekkende luier in een autozitje niet riskeren, dus verschoon ik nog eerst de natte luiers. Het valt me op met welk gemak ze dit toelaten. Vanaf het moment dat ze doorhebben dat ik propere luiers klaarleg, leggen ze zichzelf al volledig klaar op bed, naast elkaar, met de rok volledig tot op de buik getrokken.
En ook tijdens de luierwissel zelf merk ik totaal niks van gène, ongemakkelijkheid of zelfs maar gewoon schaamte omdat ze op 5,5 jaar overdag nog een luier om krijgen. Vooral ook omdat ze tot een week geleden er geen droegen overdag. Inge heeft misschien echt gelijk en hebben we een ontwikkelingsterugval in gang gezet bij de meisjes.
Op het moment dat ik een droge luier voor Sofie wil nemen, krijg ik ineens een wild idee. Ik laat Sofie in haar blote poep op bed liggen, en begin eerst Sarah te verschonen. Ik trek eerst de plakstrips los, verwijder ook bij haar de natte luier en kleef hem opgerold dicht, en maak haar daarna mooi proper met enkele vochtige billendoekjes.
Maar in plaats van hen daarna terug in te pakken met een droge luier, neem ik een beredeneerde gok. Ik weet dat ons Janne er altijd veel plezier in had als ik met haar dolde als ze bloot was, en ik ben benieuwd of ook deze twee een beetje wild doen kunnen appreciëren.
Zonder een woord te zeggen trek ik hun rokken over hun hoofd, zodat ze enkel nog hun t-shirt aan hebben. Ik trek ze daarna ietsje verder de matras op en leg ze op hun buik. Daarna zet ik me achter hen en tussen hen in, met respectievelijk een rechterbeen en een linkerbeen geklemd onder mijn benen, zodat ze niet meer weg kunnen.
Voor ze nog maar iets anders kunnen ondernemen, begin ik hen in hun zij te kietelen, op hun blote billen te tikken, hard genoeg dat het geluid maakt maar zacht genoeg dat het speels blijft, en in hun billen te knijpen.
Binnen de kortste keren hoor ik enkel nog maar gegiechel, gebrul, gelach en andere blije geluiden. Als ik even stop om hen op adem te laten komen, moet ik zelfs de vraag niet stellen of ze nog een salvo willen. Ze kijken me met stiekeme, steelse, maar oh zo vragende ogen aan. Ze willen nog, en ze krijgen nog…
Een kus op hun mond bezegelt de speeltijd van de dames.
“Is het een beetje plezant geweest ?”
“Absoluut. En jij ? Heb jij je kunnen amuseren ? Waar zijn de meisjes ?”
“Beneden recht naar de zandbak gelopen. Die gaan terug in bad kunnen vanavond. Is het gelukt hier ? Ben je klaar geraakt ?”
“Nog niet helemaal. En het is trouwens goed dat je er bent. We hebben je advies nodig. Komaan, Inge, doe die kleren uit.”
Ik zie Inge verstijven. Dit was duidelijk niet afgesproken tussen de twee. Ik vermoed dat Kathy weer in haar eigenste bepalende zelf is gekropen, en nu geen oog heeft voor het feit dat Inge ondanks alles wel nog steeds schaamte voelt om zich zomaar bloot te geven, ook al heb ik haar de voorbije week elke dag bloot gezien.
“Kathy, even op de rem gaan staan, meid. Wat moeten jullie nog doen, en wat wil je van mij nu weten ? Laat Inge zelf beslissen of ze het wil laten showen.”
Kathy begrijpt dat ze misschien te voortvarend was, en zegt sorry tegen Inge, waarna ze zegt dat ze enkel nog de lades moeten doen onder in de kleerkast.
“Dan ga je snel klaar zijn. Daar liggen allemaal zwangerschapskleren in. Dat heeft geen zin dat je dat gaat passen nu. En het andere ?”
Kathy doet de middelste kleerkast open, en haalt er een paarssatijnen negligé’ke uit.
“Koen, Inge heeft dit daarstraks aan gehad, en ik was gelijk verkocht. Als ze dit aan heeft, dan smelt je gewoon. Ik wou dat jij ook eens je mening hierover gaf, want zelf is ze langs geen kanten overtuigd.”
“Kathy, geef Inge dan gewoon tijd. En ze woont hier nu. Het presseert toch niet. Al is het over twee maand dat ze het eens een keer showt, so what. En trouwens, Sarah en Sofie hebben ook een vraag voor jou. Doe me ne lol, en ga hen eens uitvragen. Dan kan je gelijk hen ook laten drinken.”
“Merci !”
“Kleine moeite, hé Inge. Trouwens, ik heb niks gelogen. De meisjes vroegen zich af of Kathy hier blijft slapen vannacht. Maar effe terug over wat Kathy zei. Wat vind je van het negligé’ke.”
“Zo mooi ! En zo zacht. Het draagt echt geweldig Is dat satijn ? Ik heb nog nooit iets van satijn gedragen. Maar ik verdien dat toch niet. Wat kan ik met satijn doen. Er is toch niemand die mij wil. En trouwens, je zag mijn pamper er onder zitten. Schoon zicht zal dat geweest zijn.”
“Dat kan ik enkel beoordelen als je me het effectief hebt laten zien. Wat bedoel je trouwens met een pamper ? Heb je heel de namiddag een luier aan gehad ?”
Inge knikt. Ze vond het zelf gemakkelijker omdat ze ook onderbroeken en zo ging passen. Het was beter een dunne luier aan te doen, dan constant incoverbanden te moeten wisselen.
“Zou je het zien zitten om het me toch te laten zien ? Ik ben toch wel benieuwd eerlijk gezegd. Moet ik anders even weggaan ?”
Inge schudt haar hoofd. Anders dan daarjuist toen Kathy het hoge woord voerde, is ze terug rustig geworden. Langzaam, maar vastberaden doet ze haar kleren uit en legt die naast mij op bed. Als laatste doet ze haar beha uit. Ze staat op nog geen meter van me af. Haar volle borsten raken bijna mijn gezicht.
Ik neem het dieppaarse kledingstuk en houd het boven haar hoofd. Ze steekt haar armen er in, waarna ik het over de rest van haar lichaam laat glijden en terug ga zitten. Ik vraag haar om een beetje verder te gaan staan om een beter totaalbeeld te hebben, en wat ik zie is simpelweg betoverend.
“Wauw ! Kathy heeft niets overdreven.”
Ik zie Inge kleuren.
“Inge, je moet je toch niet schamen ? Inge, mijn vrouw, stond er ook geweldig goed mee, maar het lijkt wel of dit voor jou gemaakt is. Heb je vroeger nooit zoiets gedragen toen je nog klanten had ?”
Een cynische monkellach ontglipt haar keel.
“Koen, alsjeblief, ik dacht dat je slimmer was als dat. Ik ben maar een simpele caféhoer. Denk je dat nu echt dat mijn klanten zoals je ’t zo mooi zegt geïnteresseerd waren in mijn lingerie. Bij hen was het enkel uitkleden, schieten voor ’t vaderland en terug weg. Ik diende enkel als omhulsel om gevuld te worden.”
Ze gaat naast mij zitten, zwijgend, wat me nog meer van slag maakt. Mijn laatste vraag was niet de meest geslaagde, dat besef ik nu ook wel. Het is Inge die de stilte als eerste doorbreekt.
“Meen je het als je zegt dat ik er mooi mee sta ?”
“Ja. Tuurlijk dat. Jij hebt al een wonderlijke natuurlijke schoonheid, en wat je nu aan hebt, accentueert dat allemaal nog eens.”
“Een natuurlijke schoonheid met een pamper ?”
“Ja. Een natuurlijke schoonheid. Met een pamper, ja. Misschien zelfs net daardoor. Trouwens, als je rechtstaat zie je het zelfs niet. Je bent een plezier om naar te kijken.”
Ik zie langzaam maar zeker tranen rollen over haar kaken. Ik leg mijn arm rond haar en ze kruipt zo dicht mogelijk tegen me aan.
“Er heeft nog nooit iemand zo gemeend tegen me gezegd dat ik mooi ben. Dank je wel, Koen.”
“Oh, dat is echt wel mooi dit. Het past volledig.”
Niet gedacht dat mijn moeder het zo mooi zou vinden. Het is wel volledig haar smaak, dat wist ik wel toen ik het de eerste keer al zag, maar de ingeving om het hier een zichtbare plaats in de woonkamer te geven, kwam pas vanmorgen.
“Hoe kom je er aan ? Hebben jullie dit samen gekocht ?”
“Nee, mama, het is van Inge. We hebben het al meegepakt dat het zeker niet verloren zou gaan tijdens de verhuis. Het is om het zo te zeggen een familiestuk. Er hangt een geschiedenis aan.”
“Het staat hier in elk geval heel mooi. Is er gaan ander setje van ? Weet je wat ? Ik neem er een foto van en als ik op een rommelmarkt een gelijkaardig setje vindt, of een theepot die er bij hoort, dan kan ik het jullie cadeau doen.”
“Mama, ik weet niet of Inge er zo blij mee is dat het wordt uitgebreid. Misschien moet je het toch eerst maar eens vragen.”
“Dan moet jij dat maar doen. Jij bent haar vriend. Ik wist trouwens niet dat jullie samen slapen. Jullie relatie gaat precies wel hard. Ben je dan al zo over Inge heen dat je je zo kan smijten in een nieuwe relatie ?”
“Mama, ik heb u al gezegd dat wij geen relatie hebben. Maar wij vinden het gewoon fijner samen te liggen. Maar er gebeurt niks in bed als je ’t per sé wilt weten. Hoe weet je trouwens dat wij samen slapen.”
“Ik was in de badkamer op zoek naar een handdoek. Hier beneden vond ik er geen meer. En jullie slaapkamerdeur staat wagen en wijd open, dus je kan er niet naast kijken. Ik heb trouwens jullie luiers maar ineens beneden in de vuilbak gegooid.”
Ik voel weer een weerstand in me opkomen. Mijn moeder heeft net als Kathy zo’n voortvarend kantje dat me bij momenten behoorlijk de kast op jaagt. Altijd goed bedoeld, en als je het aangeeft dat je het niet graag hebt, stopt ze er mee, maar ze doet altijd veel meer dan waar je zelf om vraagt. Inge kon er altijd veel beter mee om dan ikzelf, dikwijls tot groot jolijt van mijn vrouw.
Die luiers is weer typisch. Onze ochtendroutine is nog niet optimaal, en het is de voorbije anderhalve week wel meer gebeurd dat onze nachtluiers in de badkamer bleven liggen tot na het vertrek naar school. En vandaag dus ook, maar soit, mama wist toch al dat we allebei luiers dragen ’s nachts.
Ineens bekruipt me ook een ander beangstigend gevoel. Voorbije nacht droegen we allebei gewoon neutrale luiers, maar de nacht ervoor had Inge er niet beter op gevonden me zo’n geprinte luier om te doen, en ik ben er vrij zeker van dat die gewoon van boven in de vuilbak ligt in de garage. Tot nu dus.
“Ik voel me niks op mijn gemak.”
“Weet je hoe het komt ?”
Het blijft stil. Ik zie Inge wat rusteloos bewegen met haar benen. De veiligheidsriem geeft haar natuurlijk niet zo veel beweegruimte. Ik heb zo’n vermoeden waarom ze niets op haar gemak.
“Is het mama en papa ?”
Ze probeert het over haar lippen te krijgen, maar veel meer dan wat keelgeluiden komen er niet.
“Goed. Dan doen we één voor één. Welke kriebels krijg je van mama ?”
Nu glimlacht ze wel openlijk.
“Ik snap heel goed dat je moeder mee wil naar school, en het is op zich niet slecht dat de meisjes onderweg al aan haar kunnen wennen, maar ik was er gewoon niet op ingesteld. En ik was eigenlijk van plan hen toch met de buggy te halen. Sarah was aan het eind van haar Latijn toen we op school aankwamen. Die wandeling terug naar hier met haar zie ik niet zitten.
Ik voel me zo stom. Ik vind het al zo rottig dat ze terug constant luiers dragen, laat staan dat ik hen met een buggy kom ophalen. Ik had hen liever anders aan je moeder gepresenteerd dan twee onzindelijke peuters.”
“Mama weet waar ze aan begint. En die heeft een voldoende open blik. Die veroordeelt jou zeker niet. Ze neemt alleen graag initiatief. Beschouw haar maar als een oudere Kathy.”
“Laat maar, zo’n twee in huis hoeft ook niet voor mij. Dan liever met jou. Jij bent veel gemoedelijker. Je papa is dat precies ook. Alleen lijkt hij me niet te vertrouwen.”
“Misschien is dat ook wel een beetje het geval. Hij moet je gewoon leren kennen. En misschien snapt hij gewoon niet dat wij gaan samenwonen zonder een koppel te zijn. Maar geef het de tijd. Ik verwacht wel dat hij bijdraait. En anders zorgt mama er wel voor.”
Ik leg mijn hand op haar been om haar gerust te stellen, waarna ik de motor start om ook op weg te gaan naar het appartement. Mama en papa zullen er nu wel onderhand al zijn met de camionette.
Als mijn vader al vraagtekens heeft over heel de verhuis en het samenwonen van Inge en mij, dan laat hij er niks van merken. Hij is de vriendelijkheid en behulpzaamheid zelve. En Inge en papa weten mekaar snel genoeg te vinden.
Ik leer trouwens een kantje kennen van Inge dat ik nog niet had opgemerkt. Ze is knap technisch aangelegd, tot grote tevredenheid van mijn vader. Hij heeft het altijd spijtig gevonden dat zijn technische genen niet werden doorgegeven aan zijn kinderen. Maar Inge weet meer dan goed haar plan te trekken met een boormachine en schroevendraaier.
Al snel zitten zij de meubels te demonteren die mee moeten, terwijl mama en ik ons bezig houden met het resterende in dozen te doen en naar het gelijkvloers te brengen. Tegen de middag staat de volledige hal vol met te verhuizen gerief. Terwijl mama en Inge naar school vertrekken, gaan pap en ik al een eerste lading in de camionette laden en verhuizen. We hopen klaar te zijn tegen de tijd dat de dames thuis zijn aangekomen zodat we kunnen eten.
We hebben net het laatste deel van het bedframe in de kamer boven gezet als we horen dat er mensen de trap op komen. We wachten even tot het gestommel gedaan is, en gaan dan zelf naar beneden. De deur van de speelkamer staat open en we zien dat ons mama Sarah op het verzorgingskussen zet, haar begint uit te kleden en dan verder neerlegt.
Inge geeft haar een luier aan, waarna toch nog met de nodige behendigheid Sarah van een droge luier voorziet. Het luierbroekje dat ze aanhad, is zichtbaar overvol. Als laatste krijgt Sarah een romper aan waarop een rok werd gestikt. Het is warm genoeg om enkel een romper aan te doen. Mijn mama verschoont daarna op dezelfde manier Sofie. Alleen moet ze bij haar een extra dikke laag luierzalf smeren, omdat Sofie haar huid weet heeft van het geluierd zijn in deze warmte.
Ook tijdens het eten zie ik dat mama een actieve rol opneemt. Ik heb geen idee of het zo is afgesproken met Inge tijdens hun wandeling naar en van school, maar ik zie wel dat Inge het loslaat. Inge is stil en geniet gewoon van haar eten, ook al zijn dat dan maar gewoon boterhammen.
En de meisjes zijn hun eigenste zelf. Ze zeggen niet veel tegen ons, maar laten ook totaal niet merken dat ze het niet plezierig vinden. Maar uit het feit dat dat ze vooral geen vieze, angstige of boze blikken trekken, maak ik op dat het voor hen wel in orde is. Het is me al lang duidelijk dat de tweeling een ongelooflijk vermogen hebben om zich stand te houden tussen volwassenen die ze niet kennen.
Als ik binnenstap, merk ik een geur op die me niet onbekend voorkomt, maar die ik toch niet helemaal kan thuisbrengen. Er is echter geen tijd voor verder onderzoek. De camionette staat met zijn vier pinkers op, en moet zo snel mogelijk leeggehaald worden zodat papa een reglementaire parkeerplaats kan vinden.
De verhuis is spoedig verlopen. Ik had niet gedacht dat twee ladingen van de camionette voldoende zijn om alle spullen weg te krijgen. Het enige wat er nu nog staat, wordt morgen opgehaald door de mensen van de kringloopwinkel.
De overgekomen meubels zijn nog niet opnieuw in mekaar gezet. Misschien dat we dat sebiet nog gaan doen, maar dat hangt van papa en mama af. Ik kan hun planning niet, en voor we naar hier terug reden, liet hij duidelijk verstaan dat hij ze maar beter met Inge terug in elkaar stak. Ik ben er van overtuigd dat haar technisch vernuft bij hem een oneindige sympathie voor haar heeft ontloken.
Dat hij haar al meer dan uur consequent ‘copine’ noemt, is daar het beste bewijs van, want copain en copine zijn de troetelwoordjes die hij enkel gebruikt voor zijn eigen kinderen. De eerste keer dat ik het hem tegen haar hoorde zeggen daarstraks, schrok ik wel, maar ik denk dat hij het nu al wel een stuk of tien keer tegen haar heeft gezegd. Over hun relatie maak ik me geen zorgen meer over.
Na nog behoorlijk wat sjouwwerk staat alles binnen. Papa is een parkeerplaats gaan zoeken, en Inge en ik stappen de woonkamer binnen. In de keuken zien we de twee meisjes geconcentreerd gebogen over de tafel bezig. Ze hebben naast hun luier en romperrokje ook een schort aan.
Ze zijn volop bezig met bakvormpjes figuurtjes te drukken in een uitgerolde plak koekjesdeeg. Op een rooster zien we trouwens een baksel koekjes liggen, wat de geur in huis verklaart.
“Dag Inge, zijn jullie klaar ? Je dochtertjes zijn zalige kindjes. Die wil ik zeker meer zien.”
“Dank je. Wat zijn jullie aan het doen ? En hoe komen ze aan die schorten ? Heb je ze nog moeten verschonen ?”
“Zullen we ze één voor één beantwoorden ? Om met het laatste te beginnen, ja. Ik heb ze verschoond voor we begonnen bakken. Het deeg moest toch even rusten, dus wat was het ideale moment om hun luiers te verwisselen.
En vraag één, je ziet dat we aan het bakken zijn. Ze kunnen misschien nog niet lezen, maar helpen in de keuken gaat hen goed af. En die schorten komen van ons. Ik had ze eigenlijk voorzien voor hun verjaardag bijvoorbeeld , maar omdat ze zo enthousiast waren over het bakken, heb ik maar beslist om ze nu al te geven. Ik had ze toch nog in mijn handtas steken, want ik heb ze gisteren pas gekocht.”
Ik zie Inge stilvallen. Ze wil wel reageren, maar er is iets dat haar verhindert. Het zou me niks verbazen dat haar blaas het even heeft overgenomen. Ze kijkt beurtelings naar haar dochters en naar mama. De meisjes pikken niks op van al wat er gezegd is. Die zijn te geconcentreerd bezig hun vormpjes uit te steken in het koekjesdeeg.
Kort voor het avondeten vertrekken mijn ouders. Terwijl papa de camionette is gaan halen, staat Inge klaar om hen uit te waaien. Ik ben begonnen met het avondeten en de meisjes zitten even voor de tv.
“Alles in orde, Inge ?”
“Ik ben gewoon overdonderd. Het gaat zo raar zijn om mijn meubels hier in huis te zien staan. En tegelijkertijd doen jij en je man zoveel moeite voor mij, terwijl je me totaal niet kent.”
“Inge, alle schoonkinderen hebben we moeten leren kennen. En zelfs mocht je toch geen koppel worden, dan nog blijf je welkom. Het is duidelijk dat Frank je graag heeft, en ook daarstraks in de verschoonkamer toen hij alles zag, zag ik aan hem dat hij gecharmeerd was door je meisjes.
En ik ben helemaal verkocht aan hen. Ze zijn zalig. Je moet ze maar snel eens een weekendje naar ons sturen, dan kunnen jij en Koen er eens een weekendje tussenuit. En trouwens, laat hen maar Opi en Omi tegen ons zeggen. Dat is veel persoonlijker dan onze voornaam, en de anderen zeggen dat toch ook tegen ons, net zoals Janne en Robbe dat deden.”
“Maar ze zijn toch jullie kleinkinderen niet ?”
“Nee, maar dat doet er toch niet toe. Wij zijn toch al grootouders voor de twee anderen, voor ons is dat geen moeite er twee bij te nemen.”
Nog voor Inge terug kan reageren, toetert papa dat hij voor de deur staat, geeft mama Inge een zoen, en stapt ze snel de auto in.
beddenplasser
volwassen peuter
Dank je voor de commentaar. Anders dan vele andere verhalen op deze site staan bij mij de luiers niet centraal, maar de personen. Er zijn linken met luiers e.d., maar ik probeer die DL- en AB-linken zo normaal en gewoon en alledaags mogelijk over te laten komen. Bij mij geen wilde vrijpartijen met hopen pis en kak en luiers, of gedoe met vastbinden. Net uit het alledaagse (alhoewel : tienermoeder, caféhoertje, bedplassen als psychologisch trauma bij volwassenen, ... , maar soit, je moet toch iets hebben) probeer ik een boeiend verhaal te puren.
Nog veel leesgenot, ook al moet je soms lang wachten op een nieuw hoofdstuk.
beddenplasser
florisjan2000
Een dag niet geluierd is een dag niet geleeft
Weer een mooi hoofdstuk lees het met plezier kan niet wachten tot het volgende deel grtz Florisje
slaaf.johannes
Superlid
beddenplasser
volwassen peuter
Eindelijk tijd gevonden om terug te schrijven. In tegenstelling tot ondertussen een miljoen anderen hier in België ben ik nog voltijds aan het werk. Dit in combinatie met een gezinsleven en het zoeken naar goede verhaalelementen zorgt er wel voor dat het me dikwijls niet lukt van te schrijven. Geniet ondetussen van hoofdstuk 16.