Kleine Bram
Superlid
Heel goed verhaal. Benieuwd hoe het verder gaat.
Nog niet klaar Eva (C)
- Onderwerp starter Daddy Coowl
- Startdatum
Daddy Coowl
Toplid
Wat een hoop likes en reacties, geweldig!!
Blijf dit in de gaten houden want de volgende hoofdstukken (in meervoud) staan al klaar. Na een paar kleine aanpassinkjes zal eerdaags het volgende deel alweer gepost worden!
Blijf dit in de gaten houden want de volgende hoofdstukken (in meervoud) staan al klaar. Na een paar kleine aanpassinkjes zal eerdaags het volgende deel alweer gepost worden!
Daddy Coowl
Toplid
Nou, daar komt het dan hè!
Hoofdstuk 4
Gelukkig voor Eva nam meneer Reinaards de leiding over de situatie. Dit aanblik, een jonge vrouw die op wanhopige wijze haar urine op de marmeren vloer heeft laten lopen en er zelf nog middenin staat, paste niet in de zorgvuldig opgebouwde reputatie van zijn bedrijf. Een korte blik van meneer Reinaards deed de blonde krullenkut het zwijgen opleggen. Eva nu wegsturen zou een zwaktebod zijn, hij kon haar niet zo laten weggaan. Maar Eva was momenteel niet in de conditie om dat allemaal zelf te bedenken. “Volg mij even” zei meneer Reinaards. Voor dat hij zijn weg begon knipte hij tweemaal met zijn vingers richting de krullenkut. “Zorg dat is schoongemaakt zo”. Ondanks de duidelijkheid verried zijn stem wederom haast geen emotie. Toch kon Eva zich wel indenken dat hij in een goede bui heel anders zou klinken. De man was gewoon lastig te lezen. Eva voelde haar sokken soppen in haar schoenen terwijl ze meneer Reinaards volgde, zich bewust van de starende blikken die haar als zwaarden aan alle kanten doorstaken. Om nog maar te zwijgen van het spoor wat ze achterliet. Iedereen in dit kantoor zou willen weten wat er was gebeurd. Weldra zouden ze het ook te weten krijgen, er was vast een uitstekend functionerend roddelcircuit. Ze kon wel gedag zeggen tegen deze baan. Pas na vier verschillende gangen en een trap omhoog waren ze bij zijn kantoor. Wat zou zich achter deze deur afspelen zo? Ze slikte om de enorme brok in haar keel weg te krijgen, een poging om de tranen binnen te houden. Tevergeefs.
Het kantoor van meneer Reinaards was één en al pracht en praal. Maar voor het feit dat de hele inrichting van alleen dit kantoor waarschijnlijk meer kost dan Eva’s huur voor drie complete jaren ging geheel aan haar voorbij. Het geblindeerde glas gaf een perfecte weerspiegeling, eentje waarin Eva een jonge vrouw zag staan, waar droge stukken broek lichtgrijs afstaken tegen het overgrote donkergrijze stuk. Het donkergrijs plakte nat, geplooid en ongeorganiseerd tegen haar huid. Langs haar liezen en de binnenzijde van haar benen was de schade het ergst. Bij haar billen had het vocht een mooie ronding gevolgd, waardoor haar zwartje onderbroekje duidelijk eronder te zien was. Zelfs de onderrand van haar bloesje was technisch niet schoon meer te noemen. Een traan trok een spoor over haar wang, die wist ze net op tijd weg te vegen voor meneer Reinaards zich omdraaide naar haar. Dit was vast de allereerste keer dat zich zoiets… kinderachtigs en gênants voltrok in zijn kamer. Zijn dure kamer, waar zaken werden beklonken, deals werden gesloten en stevige onderhandelingen werden uitgevochten. Dit bedrijf ontweek waarschijnlijk meer belasting dan Eva in haar leven zou verdienen, en ze had er ten aanzien van vele werknemers in het atrium haar broek vol staan plassen, een fenomeen wat in de kleuterklassen al als zeldzaamheid wordt beschouwd. Meneer Reinaards keek haar en sprak zijn gedachte uit. “Hoe vervelend ook, ik kan je zo niet wegsturen. Trek je broek uit en hang hem maar over die radiator, iets anders kan ik ook niet verzinnen nu. Als hij droog is kan je wel weer naar huis”. Eva keek de man waarvan ze tot voor kort nog hoopte dat het haar baas zou worden aan. Meende hij dit nou? Moest ze haar broek uittrekken in zijn aanzicht? Wat was het volgende? Helemaal alles uittrekken? Wat zou er nog meer in deze kamer allemaal gebeuren?
Hoe denken jullie dat het zal verdergaan met Eva?
Hoofdstuk 4
Gelukkig voor Eva nam meneer Reinaards de leiding over de situatie. Dit aanblik, een jonge vrouw die op wanhopige wijze haar urine op de marmeren vloer heeft laten lopen en er zelf nog middenin staat, paste niet in de zorgvuldig opgebouwde reputatie van zijn bedrijf. Een korte blik van meneer Reinaards deed de blonde krullenkut het zwijgen opleggen. Eva nu wegsturen zou een zwaktebod zijn, hij kon haar niet zo laten weggaan. Maar Eva was momenteel niet in de conditie om dat allemaal zelf te bedenken. “Volg mij even” zei meneer Reinaards. Voor dat hij zijn weg begon knipte hij tweemaal met zijn vingers richting de krullenkut. “Zorg dat is schoongemaakt zo”. Ondanks de duidelijkheid verried zijn stem wederom haast geen emotie. Toch kon Eva zich wel indenken dat hij in een goede bui heel anders zou klinken. De man was gewoon lastig te lezen. Eva voelde haar sokken soppen in haar schoenen terwijl ze meneer Reinaards volgde, zich bewust van de starende blikken die haar als zwaarden aan alle kanten doorstaken. Om nog maar te zwijgen van het spoor wat ze achterliet. Iedereen in dit kantoor zou willen weten wat er was gebeurd. Weldra zouden ze het ook te weten krijgen, er was vast een uitstekend functionerend roddelcircuit. Ze kon wel gedag zeggen tegen deze baan. Pas na vier verschillende gangen en een trap omhoog waren ze bij zijn kantoor. Wat zou zich achter deze deur afspelen zo? Ze slikte om de enorme brok in haar keel weg te krijgen, een poging om de tranen binnen te houden. Tevergeefs.
Het kantoor van meneer Reinaards was één en al pracht en praal. Maar voor het feit dat de hele inrichting van alleen dit kantoor waarschijnlijk meer kost dan Eva’s huur voor drie complete jaren ging geheel aan haar voorbij. Het geblindeerde glas gaf een perfecte weerspiegeling, eentje waarin Eva een jonge vrouw zag staan, waar droge stukken broek lichtgrijs afstaken tegen het overgrote donkergrijze stuk. Het donkergrijs plakte nat, geplooid en ongeorganiseerd tegen haar huid. Langs haar liezen en de binnenzijde van haar benen was de schade het ergst. Bij haar billen had het vocht een mooie ronding gevolgd, waardoor haar zwartje onderbroekje duidelijk eronder te zien was. Zelfs de onderrand van haar bloesje was technisch niet schoon meer te noemen. Een traan trok een spoor over haar wang, die wist ze net op tijd weg te vegen voor meneer Reinaards zich omdraaide naar haar. Dit was vast de allereerste keer dat zich zoiets… kinderachtigs en gênants voltrok in zijn kamer. Zijn dure kamer, waar zaken werden beklonken, deals werden gesloten en stevige onderhandelingen werden uitgevochten. Dit bedrijf ontweek waarschijnlijk meer belasting dan Eva in haar leven zou verdienen, en ze had er ten aanzien van vele werknemers in het atrium haar broek vol staan plassen, een fenomeen wat in de kleuterklassen al als zeldzaamheid wordt beschouwd. Meneer Reinaards keek haar en sprak zijn gedachte uit. “Hoe vervelend ook, ik kan je zo niet wegsturen. Trek je broek uit en hang hem maar over die radiator, iets anders kan ik ook niet verzinnen nu. Als hij droog is kan je wel weer naar huis”. Eva keek de man waarvan ze tot voor kort nog hoopte dat het haar baas zou worden aan. Meende hij dit nou? Moest ze haar broek uittrekken in zijn aanzicht? Wat was het volgende? Helemaal alles uittrekken? Wat zou er nog meer in deze kamer allemaal gebeuren?
Hoe denken jullie dat het zal verdergaan met Eva?
Daddy Coowl
Toplid
Misschien
diaper willie
Superlid
Jaaa leuk ben benieuwd hoor
Stiekemebroekplasser
Gewaardeerd Lid
Geweldig verhaal
Kleine Bram
Superlid
Ik denk dat Reinaards of zelf een DL-er is of een Daddy. Hij neemt haar mee naar huis en dan......
Fairry Happy in a Nappy
Meer een AT dan een AB, maar sowieso een DL…
Als ze thuis is, krijgt ze een belletje. Het is meneer R.R. die met haar te doen had maar dat op de zaak niet kon laten merken.
Zo leren ze elkaar op een andere manier kennen?
Leuk verhaal! Mooie beschrijving en spannende opbouw! Lees verhalen zoals deze graag!
Zo leren ze elkaar op een andere manier kennen?
Leuk verhaal! Mooie beschrijving en spannende opbouw! Lees verhalen zoals deze graag!
diaper4fun
Diapers are a girl's best friend
Ik denk dat die blonde gekrulde troela van de balie ook nog wel in een luier terecht komt !
Daddy Coowl
Toplid
Allemaal leuke reacties en ideeën. Sommige in de buurt, anderen iets verder er vanaf. Voor sommige ideeën komt misschien nog wel wat ruimte, leuk om ook nog te verkennen!
Heb nog niet helemaal de spellingscontrole af van het volgends hoofdstuk maar gelukkig zal uiterlijk woensdag het volgende deel online worden gezet om te lezen!
Heb nog niet helemaal de spellingscontrole af van het volgends hoofdstuk maar gelukkig zal uiterlijk woensdag het volgende deel online worden gezet om te lezen!
Daddy Coowl
Toplid
Hoofdstuk 5
Meneer Reinaards zag haar dilemma, haar zorgen. Hij keek haar indringend aan en ze voelde hoe deze man tot het binnenste van haar ziel kon kijken. Dit was een geboren leider. Hij zou niet vragen of voorstellen wat Eva wilde. Onder de twee enorme spreekwoordelijke vleugels die zijn reputatie en bedrijf moesten beschermen had hij een plekje voor Eva gereserveerd. “Maak je geen zorgen. Hou je onderbroek aan, die droogt vast wel zo. Hang je broek over de radiator en neem plaats” zei hij gebarend. Reinaards ging vast zitten in de fauteuil tegenover degene die hij naar Eva had gebaard, zijlings zodat ze een soort semi-privacy genoot. Langzaam begon ze haar broek, die inmiddels koud was geworden, van haar kletsnatte benen af te stropen. Langzaam, om tijd te rekken, doorstond ze deze marteling, al moest ze in alle eerlijkheid toegeven dat hoe meneer Reinaards met haar omging nauwelijks beter had gekund. Haar wegsturen was nog veel erger geweest, en ze had het nog begrepen ook.
Net als de rest van het vertrek was de radiator aangenaam warm, maar niet heet. Met de zenuwen gierend door haar lijf naam ze met blote benen plaats tegenover de een van de meest invloedrijke mensen die ze ooit zou tegenkomen. Eva had natuurlijk verder niks om zich te wassen, haar benen glommen helemaal van het dunne laagje urine. Net als het plasje dat zich onder de radiator aan het verzamelen was. Meneer Reinaards had veel vertrouwen in zijn schoonmaakpersoneel.
“Ik ga je nergens toe dwingen, maar nu je toch hier zit en voorlopig niet weg kan kunnen we me maar net zo goed doen waarvoor je hier gekomen bent”. Met ogen als schoteltjes en totaal overdonderd keek Eva meneer Reinaards aan. Dit is niet waar ze op gerekend had. Aangezien haar kansen zich hadden verkleind tot iets ter grootte van een strohalm besloot ze dat ze zich er maar beter aan kon vastklampen. Zonder een woord te zeggen liep ze naar de radiator en viste het half natte A4’tje uit haar broekzak. Dat had ze gehaast daar in gepropt toen ze op het punt stond opgehaald te worden uit het atrium. Ze spreidde het uit op de glazen tafel, duidelijk nattigheid achterlatend. Even probeerde Eva zichzelf weer voor de geest te halen als de bad-ass die ze zich voelde in de trein. Ze bereikte dat gevoel al snel, maar dat verdampte als sneeuw voor de zon toen nóg een goed geklede kerel het kantoor ik kwam stappen. “He ho hallo wat is dit?” zei de man in alle joligheid. “Doen we tegenwoordig de sollicitaties zonder kleren?”. Terwijl de man nog even bezig was met de kwaliteit van zijn eigengemaakte grap werd Eva kort en indringend door meneer Reinaards aangekeken. Dit was haar kans om te laten zien wie ze was. Om zich te herpakken. “Nee meneer. Ik had het ongeluk dat…” even stokte haar adem “dat ik in mijn broek heb….” Het laatste woord perste ze bijna geluidloos over haar lippen heen, alsof het niet bestond. “Eva Boogerd” zei ze er vlug achteraan, alsof dat het vorige teniet deed. “Ben van Baak” zei de man. Weer zo’n allitererende naam.
Hoewel het gesprek moeizaam begon bleken de heren Reinaards en Van Baak, die Eva later Richard en Ben mocht noemen, een natuurlijk overwicht te hebben. Ze boden een luisterend oor en stelde haar goede vragen. Eva had zich goed voorbereid en voor ze het wist had ze nauwelijks meer door dat ze bijna half naakt tegenover de twee grootste bazen van een enorm bedrijf zat. Het was bijna ontspannend, tot ze de penetrante lucht van haar eigen broek begon te ruiken. Drogende urine is nou niet bepaald fris, en als zij het rook, zouden de heren het zeker ook ruiken. Ze begon weer lichtelijk onzeker te worden over zichzelf. Tot overmaat van ramp werd hun gesprek ook nog gestoord omdat er nóg iemand binnenkwam. Een vrouw, dit keer. Als ze al enigszins verbaasd was over de situatie wist ze het goed verborgen te houden. Doelgericht, zonder op of om te kijken, eigenlijk alles negerend, liep ze doelgericht met een stapeltje papieren richting het bureau achterin het kantoor. Ze maakte de bovenste lade open en verwisselde wat documenten die erin lagen voor wat ze had meegenomen. Zo snel als ze was binnengekomen, was ze ook weer vertrokken, met de andere papieren. Misschien een secretaresse of iets dergelijks. Hoewel Eva blij was dat de vrouw niks had laten blijken, was ze toch even van haar à propos.
“Goed” zei Richard afrondend, al was het maar om de ontstane stilte te breken. “Een iets korter gesprek dan gepland, je kent de omstandigheden.” Eva schaamde zich diep, maar de heren zouden toch weggaan naar een nieuwe afspraak. Tot die tijd zou ze in het kantoor mogen blijven tot haar spullen droog waren, en met een korte aantekening op een kladblok kreeg ze van Ben uitgelegd hoe ze het pand kon verlaten als het zo ver was. Om 8 uur zou de portier het pand afsluiten, maar dan moest haar broek toch wel lang en breed droog zijn. Met een vreemde kriebel in haar buik zakte ze in haar onderbroek onderuit in de fauteuil, overdenkend wat ze vandaag allemaal wel niet had meegemaakt. Wat een dag, dacht ze, terwijl ze moederziel alleen vocht tegen haar tranen.
Hoe zal dit nu weer verdergaan ;-)
Meneer Reinaards zag haar dilemma, haar zorgen. Hij keek haar indringend aan en ze voelde hoe deze man tot het binnenste van haar ziel kon kijken. Dit was een geboren leider. Hij zou niet vragen of voorstellen wat Eva wilde. Onder de twee enorme spreekwoordelijke vleugels die zijn reputatie en bedrijf moesten beschermen had hij een plekje voor Eva gereserveerd. “Maak je geen zorgen. Hou je onderbroek aan, die droogt vast wel zo. Hang je broek over de radiator en neem plaats” zei hij gebarend. Reinaards ging vast zitten in de fauteuil tegenover degene die hij naar Eva had gebaard, zijlings zodat ze een soort semi-privacy genoot. Langzaam begon ze haar broek, die inmiddels koud was geworden, van haar kletsnatte benen af te stropen. Langzaam, om tijd te rekken, doorstond ze deze marteling, al moest ze in alle eerlijkheid toegeven dat hoe meneer Reinaards met haar omging nauwelijks beter had gekund. Haar wegsturen was nog veel erger geweest, en ze had het nog begrepen ook.
Net als de rest van het vertrek was de radiator aangenaam warm, maar niet heet. Met de zenuwen gierend door haar lijf naam ze met blote benen plaats tegenover de een van de meest invloedrijke mensen die ze ooit zou tegenkomen. Eva had natuurlijk verder niks om zich te wassen, haar benen glommen helemaal van het dunne laagje urine. Net als het plasje dat zich onder de radiator aan het verzamelen was. Meneer Reinaards had veel vertrouwen in zijn schoonmaakpersoneel.
“Ik ga je nergens toe dwingen, maar nu je toch hier zit en voorlopig niet weg kan kunnen we me maar net zo goed doen waarvoor je hier gekomen bent”. Met ogen als schoteltjes en totaal overdonderd keek Eva meneer Reinaards aan. Dit is niet waar ze op gerekend had. Aangezien haar kansen zich hadden verkleind tot iets ter grootte van een strohalm besloot ze dat ze zich er maar beter aan kon vastklampen. Zonder een woord te zeggen liep ze naar de radiator en viste het half natte A4’tje uit haar broekzak. Dat had ze gehaast daar in gepropt toen ze op het punt stond opgehaald te worden uit het atrium. Ze spreidde het uit op de glazen tafel, duidelijk nattigheid achterlatend. Even probeerde Eva zichzelf weer voor de geest te halen als de bad-ass die ze zich voelde in de trein. Ze bereikte dat gevoel al snel, maar dat verdampte als sneeuw voor de zon toen nóg een goed geklede kerel het kantoor ik kwam stappen. “He ho hallo wat is dit?” zei de man in alle joligheid. “Doen we tegenwoordig de sollicitaties zonder kleren?”. Terwijl de man nog even bezig was met de kwaliteit van zijn eigengemaakte grap werd Eva kort en indringend door meneer Reinaards aangekeken. Dit was haar kans om te laten zien wie ze was. Om zich te herpakken. “Nee meneer. Ik had het ongeluk dat…” even stokte haar adem “dat ik in mijn broek heb….” Het laatste woord perste ze bijna geluidloos over haar lippen heen, alsof het niet bestond. “Eva Boogerd” zei ze er vlug achteraan, alsof dat het vorige teniet deed. “Ben van Baak” zei de man. Weer zo’n allitererende naam.
Hoewel het gesprek moeizaam begon bleken de heren Reinaards en Van Baak, die Eva later Richard en Ben mocht noemen, een natuurlijk overwicht te hebben. Ze boden een luisterend oor en stelde haar goede vragen. Eva had zich goed voorbereid en voor ze het wist had ze nauwelijks meer door dat ze bijna half naakt tegenover de twee grootste bazen van een enorm bedrijf zat. Het was bijna ontspannend, tot ze de penetrante lucht van haar eigen broek begon te ruiken. Drogende urine is nou niet bepaald fris, en als zij het rook, zouden de heren het zeker ook ruiken. Ze begon weer lichtelijk onzeker te worden over zichzelf. Tot overmaat van ramp werd hun gesprek ook nog gestoord omdat er nóg iemand binnenkwam. Een vrouw, dit keer. Als ze al enigszins verbaasd was over de situatie wist ze het goed verborgen te houden. Doelgericht, zonder op of om te kijken, eigenlijk alles negerend, liep ze doelgericht met een stapeltje papieren richting het bureau achterin het kantoor. Ze maakte de bovenste lade open en verwisselde wat documenten die erin lagen voor wat ze had meegenomen. Zo snel als ze was binnengekomen, was ze ook weer vertrokken, met de andere papieren. Misschien een secretaresse of iets dergelijks. Hoewel Eva blij was dat de vrouw niks had laten blijken, was ze toch even van haar à propos.
“Goed” zei Richard afrondend, al was het maar om de ontstane stilte te breken. “Een iets korter gesprek dan gepland, je kent de omstandigheden.” Eva schaamde zich diep, maar de heren zouden toch weggaan naar een nieuwe afspraak. Tot die tijd zou ze in het kantoor mogen blijven tot haar spullen droog waren, en met een korte aantekening op een kladblok kreeg ze van Ben uitgelegd hoe ze het pand kon verlaten als het zo ver was. Om 8 uur zou de portier het pand afsluiten, maar dan moest haar broek toch wel lang en breed droog zijn. Met een vreemde kriebel in haar buik zakte ze in haar onderbroek onderuit in de fauteuil, overdenkend wat ze vandaag allemaal wel niet had meegemaakt. Wat een dag, dacht ze, terwijl ze moederziel alleen vocht tegen haar tranen.
Hoe zal dit nu weer verdergaan ;-)
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Blijft mooi, ben benieuwd
Daddy Coowl
Toplid
Bedankt voor het wachten, het laatste deel was alweer bijna een week geleden!
Ben ondertussen steeds verder aan het schrijven dus er staan alweer meer hoofdstukken in de wacht.
Hoofdstuk 6
Het wachten leek voor Eva wel een eeuwigheid te duren. Het vocht dampte maar langzaam weg, en ook de sterke lucht die het met zich meebracht herinnerde Eva continue aan het zwaar ongemakkelijke voorval dat zich zojuist had afgespeeld. Ergens vond ze de privacy en geborgenheid wel fijn van dit kantoor, maar uiteraard wilde ze ook graag naar huis. Wegrennen uit dit gebouw, en nooit meer terugkomen. Haar gesprek ging niet zoals gepland en ze had een paar goede flaters geslagen. De spanning en wanhoop hadden haar overmeesterd, en die stonden op het punt dat nog een keer te doen. Een bekend ongemak diende zich opnieuw aan, haar blaas zou geleegd moeten worden. Ze keek even naar haar broek, die duidelijk nog een paar uurtjes nodig had voor hij droog zou zijn.
Eva overdacht de opties die ze nog had. Ze kon natuurlijk wachten en dan haar broek weer aantrekken. Hoewel de geur meer dan boekdelen zou spreken zou ze er op een afstand in ieder geval normaal uitzien. Ze besefte zich echter wel dat dit betekende dat ze nog haar plas voor langere tijd zou moeten ophouden. Terugdenkend aan wat die beslissing haar vandaag had gebracht leek het Eva beter daar toch maar vanaf te zien. Stel voor de ze nogmaals.... De rillingen liepen haar al over de rug. Als ze haar natte broek zou aantrekken zou ze vast ongezien naar een wc kunnen sneaken. Dan kon ze naar de wc en met een beetje mazzel zelfs haar broek even onder de blower houden, zodat die zou drogen. Eva pakte haar broek van de radiator, en hoewel die de aangename warmte daarvan had overgenomen voelde het toch nog erg klam. Puur door het feit dat natte stof niet goed over de huid glijdt was het aantrekken van de broek al een enorme worsteling. Met haar natte broek tegen haar billen geplakt, en haar hand op de deurklink probeerde Eva zichzelf moed in te praten om in haar plasbroek de gang te durven te betreden.
Eva drukte de deurklink omlaag en betrad de gang. Achter haar hoorde ze hoe de deur weer...-klik- deed in het slot. De terugweg was nu al uitgesloten. Oké, de wc. Er hingen helemaal geen bordjes met waar de wc's waren, stom Eva!! Mensen die ergens werken hebben zoiets niet nodig! Ze keek de gang door en zag alleen maar deuren die op elkaar leken. Nergens zag ze ook maar enig teken van sanitair, al was het maar het typerende icoontje van een mannetje of een vrouwtje, of het geluid van toiletten die worden doorgetrokken. Fuckzooi. Ze begon maar gewoon in een willekeurige richting te lopen. Vroeg of laat zou ze wel iets moeten tegenkomen, toch? Waar was iedereen ook eigenlijk?
Eva bleef een beetje willekeurig gangen inlopen. Gezien de conditie van haar broek was het fijn dat ze niemand tegenkwam, toch was het ergens ook wel erg vreemd. Het was natuurlijk wel een vrijdagmiddag, veel mensen nemen dan vrij of hebben een parttimedag. Maar nog steeds. Het kantoor miste een bepaalde levendigheid die een kantoor zou moeten hebben. En ondanks dat ze zich zou schamen zou ze dolgraag van iemand willen weten waar de toiletten waren. Als iemand haar dat nou kon vertellen. Eva kreeg weer alarm uit haar blaas, ze kon maar beter opschieten. Het tempo iets opvoerend begon ze willekeurige deuren uit. De meesten zaten op slot met een paslezer. Zou dat met de toiletten ook zo zijn? Dan was haar missie bij voorbaat mislukt. De deuren die niet met paslezer waren vergrendeld waren voorraadhokjes voor de schoonmaak, of onderhoudsruimtes voor dingen waar Eva verder toch geen verstand van had. Grote apparaten die lawaai maakten, met lampjes en displays, zwaar ingewikkeld. Klimaatbeheersing ofzo. Ze zou natuurlijk nog in zo’n soort kamertje… nee, nee, dat kon ze niet maken! Terugdenkend aan hoe ze dat in de trein had gedaan wilde ze dat liever niet nog een keer proberen. Beter kon ze teruggaan naar het kantoor, daar had een telefoon gestaan. Misschien stond er wel een nummer in dat ze kon bellen. Als ze maar niet die baliekut aan de lijn kreeg. De gedachte aan de blonde krulletjes deed Eva’s bloed alweer bijna koken. Eva maande zichzelf tot rust. Gewoon teruglopen naar het kantoor, dan zou ze daar wel zien. Dan kwam het wel goed toch? En je benen strak tegen elkaar houden Eva! Waarom moet je nou weer zo nodig plassen??
Wordt vervolgd...
Laat vooral weer een bericht achter wat beter kan en wat je goed vond aan dit verhaal!
Ben ondertussen steeds verder aan het schrijven dus er staan alweer meer hoofdstukken in de wacht.
Hoofdstuk 6
Het wachten leek voor Eva wel een eeuwigheid te duren. Het vocht dampte maar langzaam weg, en ook de sterke lucht die het met zich meebracht herinnerde Eva continue aan het zwaar ongemakkelijke voorval dat zich zojuist had afgespeeld. Ergens vond ze de privacy en geborgenheid wel fijn van dit kantoor, maar uiteraard wilde ze ook graag naar huis. Wegrennen uit dit gebouw, en nooit meer terugkomen. Haar gesprek ging niet zoals gepland en ze had een paar goede flaters geslagen. De spanning en wanhoop hadden haar overmeesterd, en die stonden op het punt dat nog een keer te doen. Een bekend ongemak diende zich opnieuw aan, haar blaas zou geleegd moeten worden. Ze keek even naar haar broek, die duidelijk nog een paar uurtjes nodig had voor hij droog zou zijn.
Eva overdacht de opties die ze nog had. Ze kon natuurlijk wachten en dan haar broek weer aantrekken. Hoewel de geur meer dan boekdelen zou spreken zou ze er op een afstand in ieder geval normaal uitzien. Ze besefte zich echter wel dat dit betekende dat ze nog haar plas voor langere tijd zou moeten ophouden. Terugdenkend aan wat die beslissing haar vandaag had gebracht leek het Eva beter daar toch maar vanaf te zien. Stel voor de ze nogmaals.... De rillingen liepen haar al over de rug. Als ze haar natte broek zou aantrekken zou ze vast ongezien naar een wc kunnen sneaken. Dan kon ze naar de wc en met een beetje mazzel zelfs haar broek even onder de blower houden, zodat die zou drogen. Eva pakte haar broek van de radiator, en hoewel die de aangename warmte daarvan had overgenomen voelde het toch nog erg klam. Puur door het feit dat natte stof niet goed over de huid glijdt was het aantrekken van de broek al een enorme worsteling. Met haar natte broek tegen haar billen geplakt, en haar hand op de deurklink probeerde Eva zichzelf moed in te praten om in haar plasbroek de gang te durven te betreden.
Eva drukte de deurklink omlaag en betrad de gang. Achter haar hoorde ze hoe de deur weer...-klik- deed in het slot. De terugweg was nu al uitgesloten. Oké, de wc. Er hingen helemaal geen bordjes met waar de wc's waren, stom Eva!! Mensen die ergens werken hebben zoiets niet nodig! Ze keek de gang door en zag alleen maar deuren die op elkaar leken. Nergens zag ze ook maar enig teken van sanitair, al was het maar het typerende icoontje van een mannetje of een vrouwtje, of het geluid van toiletten die worden doorgetrokken. Fuckzooi. Ze begon maar gewoon in een willekeurige richting te lopen. Vroeg of laat zou ze wel iets moeten tegenkomen, toch? Waar was iedereen ook eigenlijk?
Eva bleef een beetje willekeurig gangen inlopen. Gezien de conditie van haar broek was het fijn dat ze niemand tegenkwam, toch was het ergens ook wel erg vreemd. Het was natuurlijk wel een vrijdagmiddag, veel mensen nemen dan vrij of hebben een parttimedag. Maar nog steeds. Het kantoor miste een bepaalde levendigheid die een kantoor zou moeten hebben. En ondanks dat ze zich zou schamen zou ze dolgraag van iemand willen weten waar de toiletten waren. Als iemand haar dat nou kon vertellen. Eva kreeg weer alarm uit haar blaas, ze kon maar beter opschieten. Het tempo iets opvoerend begon ze willekeurige deuren uit. De meesten zaten op slot met een paslezer. Zou dat met de toiletten ook zo zijn? Dan was haar missie bij voorbaat mislukt. De deuren die niet met paslezer waren vergrendeld waren voorraadhokjes voor de schoonmaak, of onderhoudsruimtes voor dingen waar Eva verder toch geen verstand van had. Grote apparaten die lawaai maakten, met lampjes en displays, zwaar ingewikkeld. Klimaatbeheersing ofzo. Ze zou natuurlijk nog in zo’n soort kamertje… nee, nee, dat kon ze niet maken! Terugdenkend aan hoe ze dat in de trein had gedaan wilde ze dat liever niet nog een keer proberen. Beter kon ze teruggaan naar het kantoor, daar had een telefoon gestaan. Misschien stond er wel een nummer in dat ze kon bellen. Als ze maar niet die baliekut aan de lijn kreeg. De gedachte aan de blonde krulletjes deed Eva’s bloed alweer bijna koken. Eva maande zichzelf tot rust. Gewoon teruglopen naar het kantoor, dan zou ze daar wel zien. Dan kwam het wel goed toch? En je benen strak tegen elkaar houden Eva! Waarom moet je nou weer zo nodig plassen??
Wordt vervolgd...
Laat vooral weer een bericht achter wat beter kan en wat je goed vond aan dit verhaal!
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| D | Nog niet klaar Eva (B) | E | 84 | |
|
eva | moderator talk | 3 | |
| D | Verhaal Klaar Eva (A) | E | 8 | |
| L | Hallo ik ben Eva | Voorstellen | 17 | |
| T | Eva (18+) | 16+ Verhalen | 4 | |
|
Verhaal Klaar Het Luierleven van Eva | L | 18 |