Nog niet klaar Eva (C)
- Onderwerp starter Daddy Coowl
- Startdatum
luierdikkie
ik ben eigenlijk nog heel klein
goed verhaal zeg.
Daddy Coowl
Toplid
Ik weet dat ik lang op me laat wachten, maar een vervolg is onderweg! Wordt zeer binnenkort vervolgd!
Daddy Coowl
Toplid
Zoals beloofd een nieuw hoofdstuk 
enjoy
Hoofdstuk 17 - Het doktersbezoek
De dokter die Eva was komen ophalen zag er goed uit, ondanks dat hij al achterin de veertig was. Zijn huid had een natuurlijke gebruinde kleur, alsof hij doorgaans buiten te vinden was. Zijn schouders waren breed, zijn glimlach was charmant en charismatisch. De rimpels die zich in de loop der jaren in zijn gezicht hadden gevormd deden mooi mee met ’s mans gezichtsuitdrukking, een mooie tekening gevend. Zijn haar was bruin, deels lichter gekleurd door de zon, deels wit gekleurd door de tijd.
De man stelde zich voor als Olivier Bax. Zijn parfum was in overdaad aanwezig, als een aura dat de praktijkruimte vulde, die ze op dat moment binnenliepen. Zijn stem lag diep achterin zijn keel, doch sprak hij duidelijk. De man had in de afgelopen jaren alle soorten mensen voorbij zien komen; van nerveuze secretaresses tot arrogante zakenmannen, soms eenzaam aan de top. Dat waren de uiteinden van zijn spectrum, de meeste zaten ergens in het midden en dokter Bax wist daar uitstekend raad mee. Als mensen hem van zijn a propos dachten te brengen kwamen ze van een koude kermis thuis. Met een vriendelijke lach en een snedige opmerking wist hij het tij altijd te keren. Enkele ingelijste documenten met diploma’s en certificaten hingen trots achter zijn bureau, net als de stethoscoop die al even trots om de nek van dokter Bax was gedrapeerd. De lijsten met officiële documenten waren zodanig opgesteld dat een bezoeker ze ongetwijfeld niet over het hoofd zou zien. Iedereen zou weten dat ze niet ‘een’ dokter toegewezen hadden gekregen. Nee, dokter Bax was iemand die wist van de hoed en de rand. Dokter Bax was ‘de’ dokter. Tussen de officiële documenten hing één lelijk geschilderd tegeltje. Doordat het uit de toon viel werd de aandacht er snel naartoe getrokken, en ook Eva had het gelezen toen ze binnenkwam. De beste verdediging is de aanval.
Dokter Bax ging zitten en gebaarde Eva hetzelfde te doen. Hij keek haar geduldig aan, diep in de ogen, met een glimlach, de benen over elkaar geslagen. De man leek niet te knipperen met zijn ogen, en Eva liet ontwijkend haar blik afdwalen over het bureau. Het was eenzelfde wit bureau als waaraan zij op haar eigen werkplek had gewerkt. Er stond een computer, een pennenbakje, een dichtgeslagen mapje met Eva’s naam erop en een notitieblok, omgeslagen met geel gelinieerd papier naar boven, smekend om beschreven te worden.
“Vertel maar” zei dokter Bax. Het dossier van Eva bleef onaangeroerd. Ondanks dat Eva nu een grote invloed kon hebben op de koers die het gesprek zou nemen was het voor haar niet makkelijk. Het was die ongemakkelijkheid waardoor juist dokter Bax het gesprek onder controle zou hebben.
Eva zei nog steeds niks. Zou dokter Bax het dossier vooraf hebben gelezen, of had hij er geen tijd voor gehad? Eva herkende het mapje, het was afkomstig uit McCarthy’s kantoor. Op een kast lag nog een stapeltje met soortgelijke mapjes. Sommige waren plat, met slechts enkele A4’tjes erin.
Anderen waren juist met elastiek bij elkaar gebonden, om te voorkomen dat de papieren eruit vielen. Eva vermoedde dat die mapjes vast niet bomvol zaten met allerlei succesverhalen. Eva hoopte dat haar dossier niet ook zo zou worden.
Olivier Bax trok een wenkbrauw op. Eva zweeg nog steeds, wat moest ze zeggen? Ik plas wel eens in mijn broek? Ik heb moeite met mijn plas op te houden? Ik heb een gênante fout begaan tijdens mijn sollicitatie? De formuleringen herinnerden Eva eraan dat haar blaas nog steeds wel goed gevuld was.
“Zou ik misschien even naar de wc mogen?” vroeg Eva met een klein stemmetje. Olivier Bax trok ook zijn andere wenkbrauw op. “Is dat niet een vreemde manier om het gesprek te beginnen?” vroeg hij op joviale toon, maar toch was de retoriek duidelijk.
Er viel weer even een stilte, dokter Bax gaf Eva alle tijd van de wereld. In diezelfde tijd begon het ongemak steeds groter te worden, en niet alleen vanwege de sfeer. Eva moest nu snel met een goede tekst op de proppen komen.
“Wil je echt niks zeggen?” Dokter Bax leek nog steeds erg geduldig. Eva was niet van plan zijn geduld op de proef te stellen, niet wetende wat de man zou doen. “Jawel” mompelde ze zacht. “We weten beide waarom je hier zit. Als je me gewoon vertelt wat je klachten zijn, zijn we snel klaar en kan je je blaas legen”. Eva kneep haar benen nog iets steviger tegen elkaar aan. “Ik..” haar adem stokte in haar keel, niet goed wetende wat te zeggen. De dingen die Eva had meegemaakt, of gedaan eigenlijk, waren gênant. Beschamend. Het was een herinnering die Eva inmiddels diep had begraven. En deze dokter probeerde hem weer op te graven. Dat was nog niet het ergste. Het ergste was dat hij Eva dat zelf zou laten doen. En hoe graag Eva dit ook achter de rug wilde hebben, de herinnering, de beschaming en de kortsluiting in haar hoofd maakten dat ze niet verder kwam. Er verstreken bijna twee hele minuten in stilte, eens per seconde verstoord door een tik van de klok. Het leek een eeuwigheid. Op een bepaald punt zou dokter Bax toch verder willen, hoopte Eva. Misschien zou hij haar ongedaner zaken weer wegsturen. Hoewel dat haar eerst fijn leek vroeg ze zich af of die heks van een McCarthy hier ook van te horen zou krijgen. Dit zou vertrouwelijk zijn, toch?
“Goed, zo komen we niet verder. Ik stel je gewoon wat vragen, en jij antwoordt ze naar alle eerlijkheid, goed Eva?” zijn geduld en vriendelijkheid leken nog steeds niet uitgeput, maar Eva kon maar weinig opmaken over de oprechtheid achter die mooie glimlach.
“Oké, als ik in je dossier kijk zie ik dat je wat problemen heb gehad met het ophouden van je plas. Klopt dat?”
Eva knikte, en die herinnering in combinatie met haar huidige staat maakte dat ze haar handen tussen haar bovenbenen begroef, die stevig tegen elkaar aan geknepen bleven.
“En hoe vaak is dat misgegaan toen?” vroeg de dokter.
Dat weet jij ook eikel, dacht Eva. “Twee keer”.
“Heb je dat vaker?”
Eva schudde haar hoofd, zich bewust van haar onderbroek die nog altijd vochtig en klam tegen haar huid geplakt zat.
“Dus dit was de enige keer?” vroeg de man door.
Eva knikte, nog steeds zwijgend.
“En dan net twee keer achter elkaar?” zei dokter Bax, met een opgetrokken wenkbrauw. Hij leek meer overtuiging nodig te hebben. Overtuiging die Eva hem op het moment niet kon bieden. Het leek ook wel erg toevallig allemaal, dat kon Eva niet ontkennen. Ze wist nog steeds niet wat te zeggen en hoopte vooral dat het gesprek snel voorbij zou zijn.
“Was het soms expres?” ging dokter Bax verder. Eva schudde weer haar hoofd, zich afvragend waar de man het idee vandaan haalde. Waarom zou ze zich dit alles expres aandoen? Hoewel hij van alles gewend was van wat er tegenover hem aan zijn bureau kwam zitten in de loop der jaren scheen hij hier een enorme kluif aan te hebben. Maar schijn bedriegt, hij wist dat de tijd het werk voor hem zou doen, als het maar gerekt kon worden. En of dat kon.
“Goed” zei dokter Bax, terwijl hij het tot nu toe onaangeroerde papier voor het de eerste keer beschreef sinds Eva’s aanwezigheid. “We gaan ervanuit dat het per ongeluk was. Had je zelf al gedacht aan maatregelen of die misschien al getroffen?” Dokter Bax keek haar verwachtingsvol aan. “Nou…” Eva kon het bijna niet over haar lippen krijgen, ze moest zich groot houden niet in tranen uit te barsten. Zachtjes legde ze uit dat ze luiers overwogen had, en zelfs eentje mee had.
“Maar die draag je niet momenteel?” vroeg de dokter. Toen Eva “nee” piepte krulden zijn mondhoeken lichtelijk omhoog. Hij had haar waar hij haar hebben wilde, zo kon hij tenminste verder komen. “Ik adviseer je met klem om ze wel te dragen tot we weten wat er aan de hand is. Je snapt dat ik een paar onderzoekjes bij je zal moeten verrichten”. Geschrokken keek Eva op, even vergetend hoe nodig ze moest plassen. Wat voor onderzoekjes? Wat ging hij doen? Ze zou zich toch niet hoeven uitkleden? “Kan ik eerst even naar de wc?” vroeg Eva, maar eigenlijk wist ze het antwoord al.
enjoyHoofdstuk 17 - Het doktersbezoek
De dokter die Eva was komen ophalen zag er goed uit, ondanks dat hij al achterin de veertig was. Zijn huid had een natuurlijke gebruinde kleur, alsof hij doorgaans buiten te vinden was. Zijn schouders waren breed, zijn glimlach was charmant en charismatisch. De rimpels die zich in de loop der jaren in zijn gezicht hadden gevormd deden mooi mee met ’s mans gezichtsuitdrukking, een mooie tekening gevend. Zijn haar was bruin, deels lichter gekleurd door de zon, deels wit gekleurd door de tijd.
De man stelde zich voor als Olivier Bax. Zijn parfum was in overdaad aanwezig, als een aura dat de praktijkruimte vulde, die ze op dat moment binnenliepen. Zijn stem lag diep achterin zijn keel, doch sprak hij duidelijk. De man had in de afgelopen jaren alle soorten mensen voorbij zien komen; van nerveuze secretaresses tot arrogante zakenmannen, soms eenzaam aan de top. Dat waren de uiteinden van zijn spectrum, de meeste zaten ergens in het midden en dokter Bax wist daar uitstekend raad mee. Als mensen hem van zijn a propos dachten te brengen kwamen ze van een koude kermis thuis. Met een vriendelijke lach en een snedige opmerking wist hij het tij altijd te keren. Enkele ingelijste documenten met diploma’s en certificaten hingen trots achter zijn bureau, net als de stethoscoop die al even trots om de nek van dokter Bax was gedrapeerd. De lijsten met officiële documenten waren zodanig opgesteld dat een bezoeker ze ongetwijfeld niet over het hoofd zou zien. Iedereen zou weten dat ze niet ‘een’ dokter toegewezen hadden gekregen. Nee, dokter Bax was iemand die wist van de hoed en de rand. Dokter Bax was ‘de’ dokter. Tussen de officiële documenten hing één lelijk geschilderd tegeltje. Doordat het uit de toon viel werd de aandacht er snel naartoe getrokken, en ook Eva had het gelezen toen ze binnenkwam. De beste verdediging is de aanval.
Dokter Bax ging zitten en gebaarde Eva hetzelfde te doen. Hij keek haar geduldig aan, diep in de ogen, met een glimlach, de benen over elkaar geslagen. De man leek niet te knipperen met zijn ogen, en Eva liet ontwijkend haar blik afdwalen over het bureau. Het was eenzelfde wit bureau als waaraan zij op haar eigen werkplek had gewerkt. Er stond een computer, een pennenbakje, een dichtgeslagen mapje met Eva’s naam erop en een notitieblok, omgeslagen met geel gelinieerd papier naar boven, smekend om beschreven te worden.
“Vertel maar” zei dokter Bax. Het dossier van Eva bleef onaangeroerd. Ondanks dat Eva nu een grote invloed kon hebben op de koers die het gesprek zou nemen was het voor haar niet makkelijk. Het was die ongemakkelijkheid waardoor juist dokter Bax het gesprek onder controle zou hebben.
Eva zei nog steeds niks. Zou dokter Bax het dossier vooraf hebben gelezen, of had hij er geen tijd voor gehad? Eva herkende het mapje, het was afkomstig uit McCarthy’s kantoor. Op een kast lag nog een stapeltje met soortgelijke mapjes. Sommige waren plat, met slechts enkele A4’tjes erin.
Anderen waren juist met elastiek bij elkaar gebonden, om te voorkomen dat de papieren eruit vielen. Eva vermoedde dat die mapjes vast niet bomvol zaten met allerlei succesverhalen. Eva hoopte dat haar dossier niet ook zo zou worden.
Olivier Bax trok een wenkbrauw op. Eva zweeg nog steeds, wat moest ze zeggen? Ik plas wel eens in mijn broek? Ik heb moeite met mijn plas op te houden? Ik heb een gênante fout begaan tijdens mijn sollicitatie? De formuleringen herinnerden Eva eraan dat haar blaas nog steeds wel goed gevuld was.
“Zou ik misschien even naar de wc mogen?” vroeg Eva met een klein stemmetje. Olivier Bax trok ook zijn andere wenkbrauw op. “Is dat niet een vreemde manier om het gesprek te beginnen?” vroeg hij op joviale toon, maar toch was de retoriek duidelijk.
Er viel weer even een stilte, dokter Bax gaf Eva alle tijd van de wereld. In diezelfde tijd begon het ongemak steeds groter te worden, en niet alleen vanwege de sfeer. Eva moest nu snel met een goede tekst op de proppen komen.
“Wil je echt niks zeggen?” Dokter Bax leek nog steeds erg geduldig. Eva was niet van plan zijn geduld op de proef te stellen, niet wetende wat de man zou doen. “Jawel” mompelde ze zacht. “We weten beide waarom je hier zit. Als je me gewoon vertelt wat je klachten zijn, zijn we snel klaar en kan je je blaas legen”. Eva kneep haar benen nog iets steviger tegen elkaar aan. “Ik..” haar adem stokte in haar keel, niet goed wetende wat te zeggen. De dingen die Eva had meegemaakt, of gedaan eigenlijk, waren gênant. Beschamend. Het was een herinnering die Eva inmiddels diep had begraven. En deze dokter probeerde hem weer op te graven. Dat was nog niet het ergste. Het ergste was dat hij Eva dat zelf zou laten doen. En hoe graag Eva dit ook achter de rug wilde hebben, de herinnering, de beschaming en de kortsluiting in haar hoofd maakten dat ze niet verder kwam. Er verstreken bijna twee hele minuten in stilte, eens per seconde verstoord door een tik van de klok. Het leek een eeuwigheid. Op een bepaald punt zou dokter Bax toch verder willen, hoopte Eva. Misschien zou hij haar ongedaner zaken weer wegsturen. Hoewel dat haar eerst fijn leek vroeg ze zich af of die heks van een McCarthy hier ook van te horen zou krijgen. Dit zou vertrouwelijk zijn, toch?
“Goed, zo komen we niet verder. Ik stel je gewoon wat vragen, en jij antwoordt ze naar alle eerlijkheid, goed Eva?” zijn geduld en vriendelijkheid leken nog steeds niet uitgeput, maar Eva kon maar weinig opmaken over de oprechtheid achter die mooie glimlach.
“Oké, als ik in je dossier kijk zie ik dat je wat problemen heb gehad met het ophouden van je plas. Klopt dat?”
Eva knikte, en die herinnering in combinatie met haar huidige staat maakte dat ze haar handen tussen haar bovenbenen begroef, die stevig tegen elkaar aan geknepen bleven.
“En hoe vaak is dat misgegaan toen?” vroeg de dokter.
Dat weet jij ook eikel, dacht Eva. “Twee keer”.
“Heb je dat vaker?”
Eva schudde haar hoofd, zich bewust van haar onderbroek die nog altijd vochtig en klam tegen haar huid geplakt zat.
“Dus dit was de enige keer?” vroeg de man door.
Eva knikte, nog steeds zwijgend.
“En dan net twee keer achter elkaar?” zei dokter Bax, met een opgetrokken wenkbrauw. Hij leek meer overtuiging nodig te hebben. Overtuiging die Eva hem op het moment niet kon bieden. Het leek ook wel erg toevallig allemaal, dat kon Eva niet ontkennen. Ze wist nog steeds niet wat te zeggen en hoopte vooral dat het gesprek snel voorbij zou zijn.
“Was het soms expres?” ging dokter Bax verder. Eva schudde weer haar hoofd, zich afvragend waar de man het idee vandaan haalde. Waarom zou ze zich dit alles expres aandoen? Hoewel hij van alles gewend was van wat er tegenover hem aan zijn bureau kwam zitten in de loop der jaren scheen hij hier een enorme kluif aan te hebben. Maar schijn bedriegt, hij wist dat de tijd het werk voor hem zou doen, als het maar gerekt kon worden. En of dat kon.
“Goed” zei dokter Bax, terwijl hij het tot nu toe onaangeroerde papier voor het de eerste keer beschreef sinds Eva’s aanwezigheid. “We gaan ervanuit dat het per ongeluk was. Had je zelf al gedacht aan maatregelen of die misschien al getroffen?” Dokter Bax keek haar verwachtingsvol aan. “Nou…” Eva kon het bijna niet over haar lippen krijgen, ze moest zich groot houden niet in tranen uit te barsten. Zachtjes legde ze uit dat ze luiers overwogen had, en zelfs eentje mee had.
“Maar die draag je niet momenteel?” vroeg de dokter. Toen Eva “nee” piepte krulden zijn mondhoeken lichtelijk omhoog. Hij had haar waar hij haar hebben wilde, zo kon hij tenminste verder komen. “Ik adviseer je met klem om ze wel te dragen tot we weten wat er aan de hand is. Je snapt dat ik een paar onderzoekjes bij je zal moeten verrichten”. Geschrokken keek Eva op, even vergetend hoe nodig ze moest plassen. Wat voor onderzoekjes? Wat ging hij doen? Ze zou zich toch niet hoeven uitkleden? “Kan ik eerst even naar de wc?” vroeg Eva, maar eigenlijk wist ze het antwoord al.
slaaf.johannes
Superlid
plasseninluier
Luierfan
Heb het ook wel eens gehad, dat ik vlak voor mijn sollicitatiegesprek wanhopig in mijn broek heb geplast. Had gelukkig niemand gezien.
Little ABC123
Ik vind jou ook lief
Komt er een vervolg of is het verhaal af?
luierslip lover 12504
Beginneling
LEUK verhaal maar komt er nog een vervolg
anoniem444
Toplid
Mooi verhaal ga zo door
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| D | Nog niet klaar Eva (B) | E | 84 | |
|
eva | moderator talk | 3 | |
| D | Verhaal Klaar Eva (A) | E | 8 | |
| L | Hallo ik ben Eva | Voorstellen | 17 | |
| T | Eva (18+) | 16+ Verhalen | 4 | |
|
Verhaal Klaar Het Luierleven van Eva | L | 18 |