Michael0710
Gewaardeerd Lid
Zou ze dan alsnog de baan weigeren
.
Nog niet klaar Eva (C)
- Onderwerp starter Daddy Coowl
- Startdatum
.natteluier70
Respect is iets anders dan mee eens zijn
Leuk verhaal hoop op een vervolg.
De verhalen op deze site inspireren mij om ook verhalen te gaan schrijven!
Bedankt!
De verhalen op deze site inspireren mij om ook verhalen te gaan schrijven!
Bedankt!
Daddy Coowl
Toplid
Hartstikke leuk, ik ben benieuwd!
Daddy Coowl
Toplid
Dankjewel, fijn dat je er zo van hebt kunnen genieten!dit verhaal in een keer uitgelezen!!! super verhaal !!!
telkens prachtig de opbouw van de spanning en het kan nog zo vele kanten uit ...
mss een luiertje om haar natte billetjes om ongelukjes te voorkomen ???
Je kan gelijk verder met het volgende hoofdstuk!
Daddy Coowl
Toplid
Met de warmte van afgelopen dagen valt het niet mee om voldoende aandacht te besteden aan het verhaal. Ik blijf regelmatig nieuwe hoofdstukken posten!
Hoofdstuk 12
Eva had nog maar een weekje voordat ze zou beginnen op haar nieuwe werkplek. In de tussentijd begon ze wel iets zenuwachtiger te worden, en dan voornamelijk ten aanzien van haar plasprobleempje. Of het nou echt reëel was, of dat het tussen haar oren zat wist ze niet zeker, maar ze kon maar beter goed beslagen ten ijs komen. Ze had besloten zichzelf te trainen in het beheersen van haar blaas. ’s Ochtends nam ze een grote mok van haar favoriete theesoorten, één kamille, één sterrenmunt en één zoethout, altijd in die volgorde. Daarna probeerde ze zo lang mogelijk niet naar de wc te gaan. Dat ging eigenlijk best goed, en ze probeerde het steeds een beetje langer. Voor vandaag had ze de lat zelfs extra hoog gelegd. Ze moest wel, ze had immers niet zo veel dagen meer. Terwijl ze nog zat te genieten van de thee was ze ondertussen op haar laptopje het internet af te struinen. Deze training was helemaal haar eigen idee geweest, maar via het internet waren er vast nog vele andere opties te vinden, redeneerde Eva. En of die redenatie klopte! Wat ze nu tegen kwam was absurd, Eva had er geen woorden voor. En toch intrigeerde het haar zeer ernstig. Wat zou als ze een luier zou dragen onder haar kleren? Dan zou ze zeker weten dat het niet mis kon gaan. Dit was iets om verder uit te zoeken.
Eva was nog verder het internet aan het afstruinen. Het kopen van luiers bleek niet zo eenvoudig als ze had gedacht. Terwijl ze een slok nam seinde haar blaas dat het wel weer even genoeg was. Gelukkig was het ook de laatste slok. Ze moest natuurlijk wel de training doorzetten. Er bleken tientallen, misschien wel honderden modellen in omloop, ongetwijfeld met ieder een eigen doeleinde. Maar ja, hoe moest Eva nu weten welke voor haar geschikt zou zijn? Na nog wat speurwerk sloeg Eva onder tafel haar benen over elkaar. Met haar bovenbenen strak tegen elkaar gedrukt bekeek ze wat de verschillende webshops te bieden hadden. Een proefpakket zou misschien wel slim zijn, dan kon ze zelf uitvinden wat ze prettig zou vinden. Als ze nu bestelde zouden ze op tijd binnen zijn voor haar eerst werkdag. Terwijl ze bestelling voltooide en haar betaalgegevens invulde voelde ze hoe de warme urine tussen haar benen een weg zocht naar de zitting van haar stoel, om vervolgens luid klaterend de landing in te zetten naar de laminaatvloer. Na het betalen keek ze even omlaag, haar broekje was goed nat. Ze besloot dat nu het toch al fout was gegaan het ook niet meer uitmaakte. Ze liet zich helemaal gaan, en een eindeloze stroom ging Eva’s broekje in. Voor haar gevoel stroomden met haar plas alle zorgen meer naar buiten. Toen haar blaas helemaal leeg was sprak Eva kort tot zichzelf. “Oepsie”. Wat een stoute meid was ze toch ook, dit kon echt niet! Tijd om te gaan douchen, morgen maar weer de ‘training’ hervatten. Ze kon ook niet wachten op haar nieuwe bestelling!
Hoofdstuk 12
Eva had nog maar een weekje voordat ze zou beginnen op haar nieuwe werkplek. In de tussentijd begon ze wel iets zenuwachtiger te worden, en dan voornamelijk ten aanzien van haar plasprobleempje. Of het nou echt reëel was, of dat het tussen haar oren zat wist ze niet zeker, maar ze kon maar beter goed beslagen ten ijs komen. Ze had besloten zichzelf te trainen in het beheersen van haar blaas. ’s Ochtends nam ze een grote mok van haar favoriete theesoorten, één kamille, één sterrenmunt en één zoethout, altijd in die volgorde. Daarna probeerde ze zo lang mogelijk niet naar de wc te gaan. Dat ging eigenlijk best goed, en ze probeerde het steeds een beetje langer. Voor vandaag had ze de lat zelfs extra hoog gelegd. Ze moest wel, ze had immers niet zo veel dagen meer. Terwijl ze nog zat te genieten van de thee was ze ondertussen op haar laptopje het internet af te struinen. Deze training was helemaal haar eigen idee geweest, maar via het internet waren er vast nog vele andere opties te vinden, redeneerde Eva. En of die redenatie klopte! Wat ze nu tegen kwam was absurd, Eva had er geen woorden voor. En toch intrigeerde het haar zeer ernstig. Wat zou als ze een luier zou dragen onder haar kleren? Dan zou ze zeker weten dat het niet mis kon gaan. Dit was iets om verder uit te zoeken.
Eva was nog verder het internet aan het afstruinen. Het kopen van luiers bleek niet zo eenvoudig als ze had gedacht. Terwijl ze een slok nam seinde haar blaas dat het wel weer even genoeg was. Gelukkig was het ook de laatste slok. Ze moest natuurlijk wel de training doorzetten. Er bleken tientallen, misschien wel honderden modellen in omloop, ongetwijfeld met ieder een eigen doeleinde. Maar ja, hoe moest Eva nu weten welke voor haar geschikt zou zijn? Na nog wat speurwerk sloeg Eva onder tafel haar benen over elkaar. Met haar bovenbenen strak tegen elkaar gedrukt bekeek ze wat de verschillende webshops te bieden hadden. Een proefpakket zou misschien wel slim zijn, dan kon ze zelf uitvinden wat ze prettig zou vinden. Als ze nu bestelde zouden ze op tijd binnen zijn voor haar eerst werkdag. Terwijl ze bestelling voltooide en haar betaalgegevens invulde voelde ze hoe de warme urine tussen haar benen een weg zocht naar de zitting van haar stoel, om vervolgens luid klaterend de landing in te zetten naar de laminaatvloer. Na het betalen keek ze even omlaag, haar broekje was goed nat. Ze besloot dat nu het toch al fout was gegaan het ook niet meer uitmaakte. Ze liet zich helemaal gaan, en een eindeloze stroom ging Eva’s broekje in. Voor haar gevoel stroomden met haar plas alle zorgen meer naar buiten. Toen haar blaas helemaal leeg was sprak Eva kort tot zichzelf. “Oepsie”. Wat een stoute meid was ze toch ook, dit kon echt niet! Tijd om te gaan douchen, morgen maar weer de ‘training’ hervatten. Ze kon ook niet wachten op haar nieuwe bestelling!
Spartacusje
Nieuw lid
Leuk verhaal
luierdikkie
ik ben eigenlijk nog heel klein
verder!!!!!!!!verder!!!!!!!
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Leuk zeg
Michael0710
Gewaardeerd Lid
Nice! Weer lekker bezig ondanks de hitte
Daddy Coowl
Toplid
Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat. Het wachten wordt beloond met weer een nieuw hoofdstuk; weet dat er nog véél meer staat te wachten.
Hoofdstuk 13
Enkele dagen stond de bezorger aan de deur. Met lichte spanning en een bonkend hart in haar keel had Eva het pakketje aangepakt. Ze hoopte vurig dat de bezorger geen idee had van de inhoud van het pakketje. Hij moest eens weten! Ze deed de deur weer dicht en nam het pakketje mee naar de keukentafel. Ze had eigenlijk geen idee waarom, maar op onverklaarbare reden was ze mega benieuwd naar haar pakketje. Misschien omdat ze hoopte dat het haar carrière kon redden van verdere ongelukjes. Of omdat luiers kopen als volwassen vrouw best wel vreemd is, ongehoord eigenlijk. Hoe dan ook, het was spannend. Veel te snel wilde Eva de doos open maken met een schaar, waarbij ze bijna ook haar eigen vingers meenam. Rustig aan Eva, rustig aan, sprak ze zichzelf in gedachte toe.
Toen de doos geopend was pakte voorzichtig het bovenste exemplaar van haar bestelling eruit. Ze liet haar vingers over de buitenkant glijden, die op een prettige manier glad was. Ze vouwde de luier open en bekeek ook de binnenkant. Zacht. Het geheel is wel erg groot, vond Eva. Veel groter dan ze hadden geleken op internet. Zou het echt niet opvallen onder haar kleding? En kreeg hoe krijg je in hemelsnaam zo’n ding om. Het was ook niet echt zo dat ze bij deze dingen een handleiding erbij hadden. Maar goed. Misschien zat er nog wat bij waarbij het wel duidelijker of makkelijker was. Eva had echt geen idee, dit was natuurlijk helemaal heel nieuw voor haar. Ze zou er vast achter komen.
Ze begon de doos een beetje verder overhoop te halen. Ondertussen stelde Eva zich voor hoe al deze luiers van een verschillende productiebanden afkwamen met alleen maar dezelfde luiers, netjes opgevouwen, één voor één over de lopende band, om uiteindelijk met allemaal andere in deze zelfde doos terecht te komen die Eva voor zich had. Misschien hadden ze zich wel zorgen gemaakt over waar ze terecht zouden komen. Over hoelang ze gedragen zouden worden, of hoe ze zouden worden gebruikt. Misschien hadden ze wel discussie gehad over wie het eerst gedragen mocht worden. In elk geval hoefden ze zich geen zorgen meer te maken, dacht Eva, want nu lagen ze in een doos bij haar op de keukentafel. Ze had het bijna willen zeggen tegen de luiers, ze geruststellen. Maar waar slaat dat eigenlijk op? Het zijn spullen, ze hebben geen eigen gedachte. Lichtelijk verbijsterd over de werking van haar eigen gedachten doorzocht Eva de doos verder, en vond er uiteindelijk een exemplaar zonder plakstrips. Het had meer het uiterlijk van een sportbroekje. Behalve dat hij dan niet was om in te sporten. Je zal er maar mee op de tennisbaan staan, dacht Eva. Waarom dacht ze daar eigenlijk aan?
Eva besloot dat dit luierbroekje een goed exemplaar was om mee te beginnen. Niet ingewikkeld met allerlei plakkers ofzo, en hij zag er toch relatief klein uit. Hoe minder luier, hoe beter het te verbergen zou zijn, redeneerde Eva. Aan de andere kant, als ze de wat meer ‘geavanceerde’ wilde meenemen naar haar nieuwe werk was het niet slim als ze het niet op z’n minst al geprobeerd had. Eva legde het luierbroekje weg en pakte in plaats daarvan een heuse luier, die ze mee nam naar de slaapkamer. Daar gooide ze het ding zo nonchalant mogelijk met een boog op bed. Alsof het heel normaal was. Dat was het ook, hield Eva zichzelf voor. Als het niet normaal was zouden er niet zo veel op internet te koop hebben gestaan, toch? Dat klonk logisch. No big deal. Eigenlijk trilden haar handen van de spanning. Eva trok haar broek uit, en haar vervolgens haar favoriete slipje. Ze voelde zich er sexy in, normaliter trok ze hem ook alleen maar aan als ze een date had. Of een slaapfeestje, maar dat was meer iets wat ze in haar tienerjaren deed. Vanochtend had ze gewoon zin gehad om hem te dragen. Maar nu moest er plaats gemaakt worden voor iets anders. Met een boog slingerde ze die de hoek in. Sorry, verontschuldigde ze zich in gedachten, je wordt nu even vervangen door… iets anders.
Ze spreidde de luier uit op bed, en nam er zelf bovenop plaats. Gevoelsmatig was dit wel de manier om het te doen. De luier voelde zacht op haar achterste. Ze ging liggen en zocht ze een goede positie waarop ze de luier om haar heupen goed kon dichtvouwen. De voor- en achterkant op goed hoogte krijgen ten opzichte van elkaar bleek nog een hele uitdaging. Na flink was geklier en zelfs een klein beetje frustratie zat de luier uiteindelijk dan toch op zijn plek. Niet perfect, maar ook zeker niet slecht voor een eerste keer, vond Eva. In elk geval niet scheef of te los. Ze voelde hoe de luier rond haar heupen zat en zacht haar billen en schaamlippen raakte. Een kleine rilling ging door Eva heen, ze vond dit spannend, maar ergens was dit ook een fijne spanning. Een volwassen jongedame zoals zij hoorde helemaal geen luier aan te hebben! Toch vond ze het omsloten gevoel dat de luier haar gaf niet per se onprettig, en eigenlijk kon ze niet goed omschrijven waarom. Het gaf een bepaalde geborgenheid die normale broeken niet konden geven. Over normale broeken gesproken, dacht ze, en ze pakte een sportbroekje uit de kast en deed dat aan over de luier. In de spiegel bewonderde Eva zichzelf. De luier was niet alleen zo goed als onzichtbaar, het functioneerde als een soort welkome opvulling waardoor haar billen er nóg beter uitkwamen! Misschien zou ze wel de aandacht trekken van een leuke man op het werk. Foei Eva, je heb nog niet eens je eerste echt gedacht gehad. Ze was alweer bezig met de verkeerde dingen. In elk geval zou een luier als dit perfect zijn. Ze hoopte dat de andere exemplaren minstens zo goed zouden zitten als deze. En ander kon ze altijd nog meer bestellen natuurlijk. Ze zou de bezorger heel wat vaker zien.
Hoe perfect ze de luier ook vond in de huidige toestand, Eva kon het niet laten het zich af te vragen. Wat zou er gebeuren als ze een ongelukje zou krijgen? Uiteraard zou haar dat niet gebeuren tijdens haar werk, ze zou gewoon naar de wc gaan, zoals altijd. Dit was maar een tijdelijke oplossing. Tijdens haar sollicitatie had ze… ze dacht er eigenlijk liever niet aan terug. Dat was gewoon te pijnlijk. Eerst was het veel door Eva’s hoofd gegaan, maar ze had zichzelf de belofte gedaan zichzelf zo min mogelijk te kwellen. Daar zouden haar collega’s waarschijnlijk wel voor zorgen… Hou op Eva, nu doe je het weer!
Eva had weer haar kamille, sterrenmunt en zoethout alle drie opgedronken, de favoriete smaakjes. Eigenlijk ook de enige die ze in huis had. Haar blaas liet al signalen doorkomen dat het tijd werd voor een plas. Enerzijds had Eva de behoefte het zo lang mogelijk op te houden. Ze moest immers haar ‘training’ wel doorzetten. Anderzijds merkte ze hoe een groeiende nieuwsgierigheid haar begon te overmeesteren. Ze probeerde het nog een tijd op te houden, maar dankzij alle thee werden de signalen steeds heftiger. Gelukkig maar, want ze was echt heel nieuwsgierig naar hoe het zou voelen, of wat er zou gebeuren, verbeterde Eva haar eigen gedachte. Als ze luier zou volpl- gebruiken. Hou het netjes Eva. Niet zo stout doen! Maar toch… hoe zou het voelen??
Het was maar enkele minuten later dat Eva naast haar stoel was gaan staan. Lichtelijk de benen uit elkaar, Eva was er helemaal klaar voor en toen…. Gebeurde er niks. Kom op Eva! De druk op haar blaas was enorm. Plassen! Ze probeerde wat lichte druk te zetten, maar er kwam niks. Eva zuchtte. Dat ontspande. Ja. Dat is wat ze moest doen. Ontspannen. Eva sloot haar ogen en wierp haar hoofd een beetje achterover. Ze probeerde zich in te beelden hoe ze naar de wc zou gaan, welk gevoel, welk ontspannen gevoel ze daar normaal bij zou hebben. Ontspan nou maar, Eva. Ontspan.
Hoofdstuk 13
Enkele dagen stond de bezorger aan de deur. Met lichte spanning en een bonkend hart in haar keel had Eva het pakketje aangepakt. Ze hoopte vurig dat de bezorger geen idee had van de inhoud van het pakketje. Hij moest eens weten! Ze deed de deur weer dicht en nam het pakketje mee naar de keukentafel. Ze had eigenlijk geen idee waarom, maar op onverklaarbare reden was ze mega benieuwd naar haar pakketje. Misschien omdat ze hoopte dat het haar carrière kon redden van verdere ongelukjes. Of omdat luiers kopen als volwassen vrouw best wel vreemd is, ongehoord eigenlijk. Hoe dan ook, het was spannend. Veel te snel wilde Eva de doos open maken met een schaar, waarbij ze bijna ook haar eigen vingers meenam. Rustig aan Eva, rustig aan, sprak ze zichzelf in gedachte toe.
Toen de doos geopend was pakte voorzichtig het bovenste exemplaar van haar bestelling eruit. Ze liet haar vingers over de buitenkant glijden, die op een prettige manier glad was. Ze vouwde de luier open en bekeek ook de binnenkant. Zacht. Het geheel is wel erg groot, vond Eva. Veel groter dan ze hadden geleken op internet. Zou het echt niet opvallen onder haar kleding? En kreeg hoe krijg je in hemelsnaam zo’n ding om. Het was ook niet echt zo dat ze bij deze dingen een handleiding erbij hadden. Maar goed. Misschien zat er nog wat bij waarbij het wel duidelijker of makkelijker was. Eva had echt geen idee, dit was natuurlijk helemaal heel nieuw voor haar. Ze zou er vast achter komen.
Ze begon de doos een beetje verder overhoop te halen. Ondertussen stelde Eva zich voor hoe al deze luiers van een verschillende productiebanden afkwamen met alleen maar dezelfde luiers, netjes opgevouwen, één voor één over de lopende band, om uiteindelijk met allemaal andere in deze zelfde doos terecht te komen die Eva voor zich had. Misschien hadden ze zich wel zorgen gemaakt over waar ze terecht zouden komen. Over hoelang ze gedragen zouden worden, of hoe ze zouden worden gebruikt. Misschien hadden ze wel discussie gehad over wie het eerst gedragen mocht worden. In elk geval hoefden ze zich geen zorgen meer te maken, dacht Eva, want nu lagen ze in een doos bij haar op de keukentafel. Ze had het bijna willen zeggen tegen de luiers, ze geruststellen. Maar waar slaat dat eigenlijk op? Het zijn spullen, ze hebben geen eigen gedachte. Lichtelijk verbijsterd over de werking van haar eigen gedachten doorzocht Eva de doos verder, en vond er uiteindelijk een exemplaar zonder plakstrips. Het had meer het uiterlijk van een sportbroekje. Behalve dat hij dan niet was om in te sporten. Je zal er maar mee op de tennisbaan staan, dacht Eva. Waarom dacht ze daar eigenlijk aan?
Eva besloot dat dit luierbroekje een goed exemplaar was om mee te beginnen. Niet ingewikkeld met allerlei plakkers ofzo, en hij zag er toch relatief klein uit. Hoe minder luier, hoe beter het te verbergen zou zijn, redeneerde Eva. Aan de andere kant, als ze de wat meer ‘geavanceerde’ wilde meenemen naar haar nieuwe werk was het niet slim als ze het niet op z’n minst al geprobeerd had. Eva legde het luierbroekje weg en pakte in plaats daarvan een heuse luier, die ze mee nam naar de slaapkamer. Daar gooide ze het ding zo nonchalant mogelijk met een boog op bed. Alsof het heel normaal was. Dat was het ook, hield Eva zichzelf voor. Als het niet normaal was zouden er niet zo veel op internet te koop hebben gestaan, toch? Dat klonk logisch. No big deal. Eigenlijk trilden haar handen van de spanning. Eva trok haar broek uit, en haar vervolgens haar favoriete slipje. Ze voelde zich er sexy in, normaliter trok ze hem ook alleen maar aan als ze een date had. Of een slaapfeestje, maar dat was meer iets wat ze in haar tienerjaren deed. Vanochtend had ze gewoon zin gehad om hem te dragen. Maar nu moest er plaats gemaakt worden voor iets anders. Met een boog slingerde ze die de hoek in. Sorry, verontschuldigde ze zich in gedachten, je wordt nu even vervangen door… iets anders.
Ze spreidde de luier uit op bed, en nam er zelf bovenop plaats. Gevoelsmatig was dit wel de manier om het te doen. De luier voelde zacht op haar achterste. Ze ging liggen en zocht ze een goede positie waarop ze de luier om haar heupen goed kon dichtvouwen. De voor- en achterkant op goed hoogte krijgen ten opzichte van elkaar bleek nog een hele uitdaging. Na flink was geklier en zelfs een klein beetje frustratie zat de luier uiteindelijk dan toch op zijn plek. Niet perfect, maar ook zeker niet slecht voor een eerste keer, vond Eva. In elk geval niet scheef of te los. Ze voelde hoe de luier rond haar heupen zat en zacht haar billen en schaamlippen raakte. Een kleine rilling ging door Eva heen, ze vond dit spannend, maar ergens was dit ook een fijne spanning. Een volwassen jongedame zoals zij hoorde helemaal geen luier aan te hebben! Toch vond ze het omsloten gevoel dat de luier haar gaf niet per se onprettig, en eigenlijk kon ze niet goed omschrijven waarom. Het gaf een bepaalde geborgenheid die normale broeken niet konden geven. Over normale broeken gesproken, dacht ze, en ze pakte een sportbroekje uit de kast en deed dat aan over de luier. In de spiegel bewonderde Eva zichzelf. De luier was niet alleen zo goed als onzichtbaar, het functioneerde als een soort welkome opvulling waardoor haar billen er nóg beter uitkwamen! Misschien zou ze wel de aandacht trekken van een leuke man op het werk. Foei Eva, je heb nog niet eens je eerste echt gedacht gehad. Ze was alweer bezig met de verkeerde dingen. In elk geval zou een luier als dit perfect zijn. Ze hoopte dat de andere exemplaren minstens zo goed zouden zitten als deze. En ander kon ze altijd nog meer bestellen natuurlijk. Ze zou de bezorger heel wat vaker zien.
Hoe perfect ze de luier ook vond in de huidige toestand, Eva kon het niet laten het zich af te vragen. Wat zou er gebeuren als ze een ongelukje zou krijgen? Uiteraard zou haar dat niet gebeuren tijdens haar werk, ze zou gewoon naar de wc gaan, zoals altijd. Dit was maar een tijdelijke oplossing. Tijdens haar sollicitatie had ze… ze dacht er eigenlijk liever niet aan terug. Dat was gewoon te pijnlijk. Eerst was het veel door Eva’s hoofd gegaan, maar ze had zichzelf de belofte gedaan zichzelf zo min mogelijk te kwellen. Daar zouden haar collega’s waarschijnlijk wel voor zorgen… Hou op Eva, nu doe je het weer!
Eva had weer haar kamille, sterrenmunt en zoethout alle drie opgedronken, de favoriete smaakjes. Eigenlijk ook de enige die ze in huis had. Haar blaas liet al signalen doorkomen dat het tijd werd voor een plas. Enerzijds had Eva de behoefte het zo lang mogelijk op te houden. Ze moest immers haar ‘training’ wel doorzetten. Anderzijds merkte ze hoe een groeiende nieuwsgierigheid haar begon te overmeesteren. Ze probeerde het nog een tijd op te houden, maar dankzij alle thee werden de signalen steeds heftiger. Gelukkig maar, want ze was echt heel nieuwsgierig naar hoe het zou voelen, of wat er zou gebeuren, verbeterde Eva haar eigen gedachte. Als ze luier zou volpl- gebruiken. Hou het netjes Eva. Niet zo stout doen! Maar toch… hoe zou het voelen??
Het was maar enkele minuten later dat Eva naast haar stoel was gaan staan. Lichtelijk de benen uit elkaar, Eva was er helemaal klaar voor en toen…. Gebeurde er niks. Kom op Eva! De druk op haar blaas was enorm. Plassen! Ze probeerde wat lichte druk te zetten, maar er kwam niks. Eva zuchtte. Dat ontspande. Ja. Dat is wat ze moest doen. Ontspannen. Eva sloot haar ogen en wierp haar hoofd een beetje achterover. Ze probeerde zich in te beelden hoe ze naar de wc zou gaan, welk gevoel, welk ontspannen gevoel ze daar normaal bij zou hebben. Ontspan nou maar, Eva. Ontspan.
Daddy Coowl
Toplid
De tussenpozen tussen de nieuwe delen zijn soms wat lang; daarom deze keer een extra lang hoofdstuk!
Hoofdstuk 14 - De eerste werkdag
Het duurde even, maar dan heb je ook wat. Eva wist zich te ontspannen. Het feit dat de druk op haar blaas met de seconde toenam hielp natuurlijk ook wel mee. Ze voelde hoe de sluizen zich openden, als een dijk die doorbrak. Een harde straal, duidelijk hoorbaar, spoot tegen de binnenkant van de zachte luier, die niet langer maagdelijk zacht en wit was, maar gulzig haar plas begon op te zuigen. Eva voelde hoe een warm, nat gevoel zich in haar kruis manifesteerde en zich uitbreide richting haar billen. Eva voelde hoe de luier niet in één keer alles aankon, en het hoe het natte gevoel nog een poosje bleef bestaan, zelfs nadat het plassen was gestopt In tegenstelling tot bij haar broek bleef de luier een bepaalde lichaamswarmte vasthouden, op een aangename en comfortabele manier, gek genoeg. Eva voelde zich stout, ze had gewoon expres hier in haar luier staan plassen! Meneer Reinaards moest eens weten wat voor meid hij had aangenomen! Even bleef ze nog met haar ogen staan nagenieten, haar gedachte de vrije loop latend over de wereld van luier. Een bijzondere wereld, waar ze nog lang op bleef nagenieten.
Enkele dagen later kwam de eerste werkdag steeds dichterbij en maakte dat speciale sensationele gevoel voor gespannen kriebels in haar buik. Hoe benieuwd ze ook was, hoe graag ze weer aan het werk wilde na een aantal maanden werkeloos thuis op de bank te hebben gezeten, het nam niet het gevoel van spanning weg. Eva schatte dat maar een klein deel van die spanning normaal was. De rest was gewoon een soort residu, de wonden van haar eigen acties op de dag van de sollicitatie, waarin ze zichzelf finaal te kijk had gezet door niet één, maar wel twee keer in haar broek te plassen. Het had gezorgd voor spreekwoordelijke wonden die ze nu zelf moest likken. Thuis was dat best goed te doen, al was dat ook al een keer fout gegaan. Het zou nog heel lang duren voordat de wonden zouden veranderen in vergeten littekens.
Voor haar eerste werkdag had ze een net colbertje met bijpassend kokerrokje aangetrokken. Niet alleen omdat het er hartstikke netjes eruit zou zien, ook omdat het handiger zou zijn met haar luier, die ze nu al een hele tijd in haar handen lag. Moet ik die nou aantrekken of niet, vroeg ze zich hardop af. De luier gaf geen antwoord, en het leek Eva beter om de luier gewoon los mee te nemen, in haar handtas. Als back-up, voor het geval het nodig zou zijn. Waarschijnlijk zou iedereen al weten wie ze was, haar nakijken of zelfs nawijzen. Nee, als ze een luier zou dragen en mensen kwamen erachter had ze zichzelf voorgoed aan de schandpaal genageld. Niet slim.
Voor vertrek ging ze nog even naar de wc. Klaterend liet ze een flinke plas in de toiletpot landen, en ze was eigenlijk trots op zichzelf dat ze zichzelf alvast een hoge nood had bespaard later op de ochtend.
Op het kantoor aangekomen liep Eva opnieuw het atrium in. Het haalde een onplezierige herinnering bij Eva naar boven. Onwillekeurig keek ze naar de plek waar ze vorige keer had zitten wachten tot ze zou worden opgehaald. De plek waar ze haar broek vol had laten lopen. Er was daar niks te zien van wat er toen gebeurd was. Verder was het hartstikke druk in het atrium. Rond dit tijdstip kwamen er veel mensen binnen, van mannen in pak met een aktetas, druk op weg naar hun volgende afspraak, met in hun kielzog vaak weer een secretaresse met een dossiermap of laptop onder arm, waar weer, aan hun leeftijd te zien, een leerling of stagiaire achteraan hobbelde. Iedereen, van zakenman tot stagiaire, was netjes gekleed. Zo doelgericht als de zakenmannen, medewerkers, en secretaresses dat waren, zo gevarieerd waren de stagiaires. Sommigen leken oprecht goed mee te komen en zelfs het voortouw te nemen in hun werk. Anderen liepen wat meer te stuntelen. En midden in die steriele drukte was er één ding dat Eva opgelucht kon concluderen. Ze werd niet nagewezen, niet aangekeken, mensen stopten niet. Ze was gewoon anoniem, net als dat de rest anoniem was voor haar. Even keek ze naar de balie, waar Brenda druk op haar computer aan het werk was. Een bekend gezicht, fijn! Niet wetend waar anders naartoe te gaan liep Eva maar op de balie af. “He Brenda!” zei Eva. “Morgen Eva. Eerste dag?” zei Brenda met een oprechte glimlach. Ze bleef haar best doen aardig te zijn naar Eva. “Ja, ik heb dus geen idee waar ik moet zijn” zei Eva. Brenda rammelde intussen vrolijk verder op haar toetsenbord. “Mevrouw McCarthy komt je zo ophalen. Ken je haar al?”
“Meneer McWie?”
“Niet meneer, mevrouw McCarthy” zei Brenda nu langzamer “Dat is de directiesecretaresse, zeg maar het hoofd van alle andere secretaressen, maar ze houdt zich ook vaak bezig met nieuwe medewerkers zoals jijzelf. Pas wel op met wat je tegen haar zegt, ze is een beetje van de oude stempel”. Brenda trok er een gezicht bij alsof ze haar vinger zojuist op een gloeiende kookplaat had gelegd. “Oh daar komt ze” zei Brenda, en plots stortte ze haar volledige aandacht weer op haar computerscherm. Eva draaide zich om naar het geluid van voetstappen, dat ze boven alle andere voetstappen en het geroezemoes uit op zich af hoorde te komen. Een streng kijkende vrouw beende in een rechte lijn op de balie af, of op Eva liever gezegd. Het haar van de vrouw zat opgestoken in een knotje, op haar neus stond een halfrond brilletje dat ze waarschijnlijk alleen gebruikte bij het lezen, want momenteel had ze haar hoofd lichtelijk naar voren gebogen om over het brilletje heen Eva in zich op te kunnen nemen, wat ze in stilstand nog bleef doen nadat ze haar bestemming had bereikt. De kleur van de ogen van de vrouw was zo’n bijzonder donkergroen dat het haar iets onheilspellends gaf. Weinig mensen hadden maar groene ogen, in de middeleeuwen was het een reden om te denken dat je je bezig hield met hekserij en andere duistere praktijken, wist Eva toevallig. Eva snapte nu waarom. Gelukkig hadden ze hier geen brandstapel, dacht Eva bij zichzelf. McCarthy’s lippen waren getuit, en aan de rimpels rond haar mond was te zien dat ze dit al lang deed. Haar zwarte mantelpakje en witte overhemd staken netjes tegen elkaar af, ondanks dat ze weinig make-up droeg zag ze er vor haar leeftijd sterk en verzorgd uit.
Nadat Eva zich stevig geobserveerd voelde door de directiesecretaresse wendde de vrouw gelukkig haar blikveld af, richting Brenda. “Ik zag jullie heus wel kwebbelen Brenda, ik ben misschien oud maar niet blind. Laat je niet van je werk afleiden volgende keer”.
“Excuses mevrouw McCarthy. Ik was onze Eva hier aan het uitleggen wat uw functie binnen dit bedrijf is”.
“Bedankt voor uw hulp, zou u niet denken dat ik dat misschien niet zelf zou kunnen, juffrouw Mulder?” zei mevrouw McCarthy berispend. “Geen twijfel over, het zal niet weer gebeuren” antwoordde Brenda onderdanig. De toon was voor Eva al weer gezet. Ze zou haar woorden zorgvuldig op een goudschaaltje moeten leggen alvorens ze uit te spreken, althans, tegen deze secretaresse-dictatrice. Directrice, verbeterde Eva zichzelf in gedachte. Daarna ging de aandacht van McCarthy weer uit naar waarvoor ze gekomen was; Eva.
“Zo te horen kent u me al. Volgt u me even.” Mevrouw McCarthy wachtte niet op Eva’s gereedheid en zette direct haar pas in. Gehaast en ietwat klungelig zette Eva de achtervolging in, bang om McCarthy uit het oog te verliezen. Het was een beste wandeling naar Eva’s idee, en na een minuut was ze al totaal gedesoriënteerd en had ze geen idee waar ze was. Het bedrijfspand had ook zo’n uniforme inrichting, alle deuren wat hetzelfde en ook al die gangen leken ontzettend op elkaar. Hopelijk zou Eva ooit de plattegrond uit haar hoofd weten. Eva volgde braaf, McCarthy zei niks in de tussentijd. Uiteindelijk hielden ze halt bij een deur, waar McCarthy een sleutel in het slot stak. Nadat de deur was geopend liep McCarthy naar binnen, met Eva in haar kielzog, die de omgeving in haar opnam. Dit kantoor was totaal anders dan dat van Reinaards. Sowieso een stuk kleiner, en minder luxueus, er stond bijvoorbeeld niet een sofa en een salontafel. Wel stond er een bureau, van een donker gelakt soort hout. Het was helemaal leeg, op een oude telefoon met draaischijf en een pennenbakje met precies twee pennen na. De twee stoelen die erbij stonden waren juist veel moderner, elke aan een andere zijde van het bureau, en deden op een vreemde manier afbreuk aan de klassieke stijl die het bureau had kunnen overdragen. Het daagde Eva al snel dat het eigenlijk ook het bureau was dat uit de toon viel, want voor de rest had het kantoor een zeer moderne uitstraling gehad. Nee, dit bureau was geen standaard inboedel. Iets zei Eva dat McCarthy zelf de enige reden was dat het ding nog hier stond, en niet ergens op een brandstapel.
Verder stonden er heel veel kasten in het kantoor, allemaal tegen de muur. Het meeste waren stellingkasten van een glimmend metaal, en verder nog enkele hoge zwarte archiefkasten. Op de zwarte laden staken witte labels af, maar daarop korte teksten met wat er in die lade te vinden was. Op de voorzijde van de planken van de stellingkasten waren soortgelijke markeringen aangebracht. De mappen die op de planken stonden waren allemaal stuk voor stuk voor zwart, allemaal identiek aan elkaar. Het enige dat de uniformiteit onderbrak was dat er soms zwarte mappen tussen stonden van een ander merk, wanneer het bedrijf van leverancier was gewisseld. Je kon ook duidelijk zien dat de mappen van leeftijd verschilden.
Zwijgend liep McCarthy naar de stellingkast en pakte, zonder te kijken, direct een map uit de kast. Het bijbehorende label kon Eva niet zien, maar ze vermoedde dat er iets als Nieuwe medewerkers gestaan moest hebben. Op de rug stond in grote, nette, handgeschreven blokletters A t/m F. Eva zat ergens in die map. McCarthy legde de map op haar bureau en bladerde tot ze het dossier van Eva had gevonden. Een stapeltje van aan elkaar geniete papieren werd zorgvuldig uit een hoesje geschoven en op het bureau gelegd.
“Uw deur heeft geen paslezer” zei Eva, in een poging de stilte te doorbreken. Ze dacht terug aan hoe ze vorige keer zichzelf had buitengesloten bij het kantoor van Reinaards. Doordat deze met paslezer was vergrendeld had ze er niet meer in gekund, en was een wanhopige zoektocht naar een toilet geëindigd in een… ze dacht er liever niet aan terug.
“Dat is maar schijnveiligheid” zei mevrouw McCarthy licht verbitterd. “Weet je wat er gebeurt als de stroom eraf gaat? Alle deuren op slot houden kan natuurlijk niet, je zou levend kunnen verbranden als er brand is. Nee, de sloten springen allemaal spontaan open. Ervaring als inbreker heb je niet nodig, je kan zo naar binnen lopen en meenemen wat je wil. Normale deursloten dienen al honderden jaren trouw hun doel, waarom zou je ze afdanken? Moderne technologie is ook niet alles”. McCarthy had een duidelijke voorkeur naar hoe het vroeger was. Duidelijk. Rechtlijnig. Tegenwoordig moest iedereen overal een mening over hebben. Als de bemanning zich gaat bemoeien met het werk van de kapitein, waren ze niet bezig het schip te laten varen. Dan dobber je doelloos en ongestuurd rond, om vroeg of laat tegen de klippen stuk te slaan en te zinken. Nee, je moest allemaal dezelfde koers volgen. De afkeer tegen moderne technologie verklaarde ook direct de afwezigheid van een computer, en dus de aanwezigheid van zoveel papierwerk. Twee eigenschappen die het kantoor uniek maakte, iets wat Eva nog niet wist, bleu als ze was.
McCarthy ging zitten achter haar bureau, en sloeg de papiertjes om die Eva’s dossier vormde. Eva wachtte beleefd tot McCarthy haar de andere stoel aanbod. Dat deed ze, zwijgend en met een simpel handgebaar. McCarthy gebruikte haar halfronde brilletje om de tekst te bestuderen die over Eva ging. Eventuele verassing was niet af te lezen van haar gezicht, waarschijnlijk wist ze alles al en maakte ze van deze gelegenheid gebruik om haar geheugen even op te frissen. “Zo” opende McCarthy het gesprek. Haar stem had direct de kamer gevuld, en Eva ging al meteen meer rechtop zitten. “Ze te lezen heb je een… enerverende eerste dag gehad?” In haar zin had ze een korte stilte laten vallen, een spanning opwekkend die Eva deed realiseren dat ze niks te drinken aangeboden had gekregen. Met een droge keel zei ze “Viel mee”, maar zo gauw als de woorden haar mond uit waren had ze die er terug in willen stoppen. Waar was ze mee bezig, niet zo laconiek zijn Eva! Denk aan wat Brenda heeft gezegd, ze moest voorzichtig zijn, sprak Eva zichzelf in gedachten toe.
McCarthy keek Eva aan over de halfronde glazen van haar brilletje. “Wij vonden het in ieder geval niet meevallen. Misschien vind jij het normaal, ik zal bidden tot God dat het niet zo is, maar laat me duidelijk zijn. Dit soort gedrag wordt niet getolereerd. Als dit nog een keer gebeurt sta je zo weer op straat. Als ik heel eerlijk ben vraag ik me eigenlijk af waarom ze je…” mevrouw McCarthy liet even een stilte vallen. Hebben aangenomen, maakte Eva in gedachte de zin af. Ze voelde zich als een kind op haar plek gezet, als een last voor het bedrijf, in plaats van de aanwinst die ze had moeten zijn. Waarom had ze eigenlijk nog ja gezegd? Zodat deze oude taart haar leven nog even extra moeilijk kon maken.
“Goed, ik dwaal af” vervolgde McCarthy. “Ik begrijp het” zei Eva, hopend dat mevrouw McCarthy daarmee het onderwerp zou laten rusten.
Integendeel juist. “Dan zijn we het er over eens dat je niet in herhaling moet vallen. Als het goed is heeft deheer Reinaards dat met je besproken”. Eva knikte. “Heb je daar al over nagedacht?”. Tot Eva’s opluchting had ze er zeker goed over nagedacht en zou ze nu een écht antwoord kunnen geven wat doordacht zou overkomen. Ze had zich er zelfs zorgen over gemaakt, maar daar zou mevrouw McCarthy niks van hoeven te weten. “Heb ik over nagedacht ja. Dit was een incident wat mij nog nooit eerder overkomen was. Als ik mijn vochtinname een beetje beperkt houd is alles onder controle” trachtte Eva de oudere vrouw tegenover haar te overtuigen.
“Hmm”. Eva hield er niet van als mensen hmm-de. Het was een afkeurend geluid. “…nog nooit eerder overkomen. Die heb ik vaker gehoord ja” zei ze, alsof dit een probleem was waar ze dagelijks mee te dealen had. “En een beetje je vochtinname beperken. Dat is je plan? Is dat alles wat ik in het rapport kan noteren?”
Eva wist niks van een rapport. Ze zat niet op school, dit was gewoon een baan. “Rapport? Ik zat meer te denken aan een functioneringsgesprek aan het eind van de proeftijd”.
“Leuk dat jij dat denkt, maar zo werkt dat niet. Jij dacht dat je de komende maanden een beetje kon, hoe noemen jullie jongelui dat, freewheelen, en dat wij alles aan het toeval zouden overlaten? Dan kan je maar beter stoppen met nadenken. Wat kan ik het rapport schrijven?”.
“Ik heb ook speciaal ondergoed bij me” gaf Eva schoorvoetend toe.
“Speciaal ondergoed?” vroeg McCarthy, die dondersgoed wist waar Eva het over had.
“Een luierbroekje, die zit in mijn tas”. Eva zuchtte. Dit is niet hoe ze zich de intake op haar eerste werkdag had voorgesteld. “In je tas? En hoe gaat dat ook maar enigszins helpen? Ga je die snel aantrekken als de toiletten bezet zijn of zo? Volgens mij is het beter als je hem gewoon aantrekt”.
“Met alle respect, dat ga ik dus niet doen” zei Eva resoluut.
Laat graag weer weten wat je ervan vindt, en hoe jullie denken dat het verder zal gaan.
Hoofdstuk 14 - De eerste werkdag
Het duurde even, maar dan heb je ook wat. Eva wist zich te ontspannen. Het feit dat de druk op haar blaas met de seconde toenam hielp natuurlijk ook wel mee. Ze voelde hoe de sluizen zich openden, als een dijk die doorbrak. Een harde straal, duidelijk hoorbaar, spoot tegen de binnenkant van de zachte luier, die niet langer maagdelijk zacht en wit was, maar gulzig haar plas begon op te zuigen. Eva voelde hoe een warm, nat gevoel zich in haar kruis manifesteerde en zich uitbreide richting haar billen. Eva voelde hoe de luier niet in één keer alles aankon, en het hoe het natte gevoel nog een poosje bleef bestaan, zelfs nadat het plassen was gestopt In tegenstelling tot bij haar broek bleef de luier een bepaalde lichaamswarmte vasthouden, op een aangename en comfortabele manier, gek genoeg. Eva voelde zich stout, ze had gewoon expres hier in haar luier staan plassen! Meneer Reinaards moest eens weten wat voor meid hij had aangenomen! Even bleef ze nog met haar ogen staan nagenieten, haar gedachte de vrije loop latend over de wereld van luier. Een bijzondere wereld, waar ze nog lang op bleef nagenieten.
Enkele dagen later kwam de eerste werkdag steeds dichterbij en maakte dat speciale sensationele gevoel voor gespannen kriebels in haar buik. Hoe benieuwd ze ook was, hoe graag ze weer aan het werk wilde na een aantal maanden werkeloos thuis op de bank te hebben gezeten, het nam niet het gevoel van spanning weg. Eva schatte dat maar een klein deel van die spanning normaal was. De rest was gewoon een soort residu, de wonden van haar eigen acties op de dag van de sollicitatie, waarin ze zichzelf finaal te kijk had gezet door niet één, maar wel twee keer in haar broek te plassen. Het had gezorgd voor spreekwoordelijke wonden die ze nu zelf moest likken. Thuis was dat best goed te doen, al was dat ook al een keer fout gegaan. Het zou nog heel lang duren voordat de wonden zouden veranderen in vergeten littekens.
Voor haar eerste werkdag had ze een net colbertje met bijpassend kokerrokje aangetrokken. Niet alleen omdat het er hartstikke netjes eruit zou zien, ook omdat het handiger zou zijn met haar luier, die ze nu al een hele tijd in haar handen lag. Moet ik die nou aantrekken of niet, vroeg ze zich hardop af. De luier gaf geen antwoord, en het leek Eva beter om de luier gewoon los mee te nemen, in haar handtas. Als back-up, voor het geval het nodig zou zijn. Waarschijnlijk zou iedereen al weten wie ze was, haar nakijken of zelfs nawijzen. Nee, als ze een luier zou dragen en mensen kwamen erachter had ze zichzelf voorgoed aan de schandpaal genageld. Niet slim.
Voor vertrek ging ze nog even naar de wc. Klaterend liet ze een flinke plas in de toiletpot landen, en ze was eigenlijk trots op zichzelf dat ze zichzelf alvast een hoge nood had bespaard later op de ochtend.
Op het kantoor aangekomen liep Eva opnieuw het atrium in. Het haalde een onplezierige herinnering bij Eva naar boven. Onwillekeurig keek ze naar de plek waar ze vorige keer had zitten wachten tot ze zou worden opgehaald. De plek waar ze haar broek vol had laten lopen. Er was daar niks te zien van wat er toen gebeurd was. Verder was het hartstikke druk in het atrium. Rond dit tijdstip kwamen er veel mensen binnen, van mannen in pak met een aktetas, druk op weg naar hun volgende afspraak, met in hun kielzog vaak weer een secretaresse met een dossiermap of laptop onder arm, waar weer, aan hun leeftijd te zien, een leerling of stagiaire achteraan hobbelde. Iedereen, van zakenman tot stagiaire, was netjes gekleed. Zo doelgericht als de zakenmannen, medewerkers, en secretaresses dat waren, zo gevarieerd waren de stagiaires. Sommigen leken oprecht goed mee te komen en zelfs het voortouw te nemen in hun werk. Anderen liepen wat meer te stuntelen. En midden in die steriele drukte was er één ding dat Eva opgelucht kon concluderen. Ze werd niet nagewezen, niet aangekeken, mensen stopten niet. Ze was gewoon anoniem, net als dat de rest anoniem was voor haar. Even keek ze naar de balie, waar Brenda druk op haar computer aan het werk was. Een bekend gezicht, fijn! Niet wetend waar anders naartoe te gaan liep Eva maar op de balie af. “He Brenda!” zei Eva. “Morgen Eva. Eerste dag?” zei Brenda met een oprechte glimlach. Ze bleef haar best doen aardig te zijn naar Eva. “Ja, ik heb dus geen idee waar ik moet zijn” zei Eva. Brenda rammelde intussen vrolijk verder op haar toetsenbord. “Mevrouw McCarthy komt je zo ophalen. Ken je haar al?”
“Meneer McWie?”
“Niet meneer, mevrouw McCarthy” zei Brenda nu langzamer “Dat is de directiesecretaresse, zeg maar het hoofd van alle andere secretaressen, maar ze houdt zich ook vaak bezig met nieuwe medewerkers zoals jijzelf. Pas wel op met wat je tegen haar zegt, ze is een beetje van de oude stempel”. Brenda trok er een gezicht bij alsof ze haar vinger zojuist op een gloeiende kookplaat had gelegd. “Oh daar komt ze” zei Brenda, en plots stortte ze haar volledige aandacht weer op haar computerscherm. Eva draaide zich om naar het geluid van voetstappen, dat ze boven alle andere voetstappen en het geroezemoes uit op zich af hoorde te komen. Een streng kijkende vrouw beende in een rechte lijn op de balie af, of op Eva liever gezegd. Het haar van de vrouw zat opgestoken in een knotje, op haar neus stond een halfrond brilletje dat ze waarschijnlijk alleen gebruikte bij het lezen, want momenteel had ze haar hoofd lichtelijk naar voren gebogen om over het brilletje heen Eva in zich op te kunnen nemen, wat ze in stilstand nog bleef doen nadat ze haar bestemming had bereikt. De kleur van de ogen van de vrouw was zo’n bijzonder donkergroen dat het haar iets onheilspellends gaf. Weinig mensen hadden maar groene ogen, in de middeleeuwen was het een reden om te denken dat je je bezig hield met hekserij en andere duistere praktijken, wist Eva toevallig. Eva snapte nu waarom. Gelukkig hadden ze hier geen brandstapel, dacht Eva bij zichzelf. McCarthy’s lippen waren getuit, en aan de rimpels rond haar mond was te zien dat ze dit al lang deed. Haar zwarte mantelpakje en witte overhemd staken netjes tegen elkaar af, ondanks dat ze weinig make-up droeg zag ze er vor haar leeftijd sterk en verzorgd uit.
Nadat Eva zich stevig geobserveerd voelde door de directiesecretaresse wendde de vrouw gelukkig haar blikveld af, richting Brenda. “Ik zag jullie heus wel kwebbelen Brenda, ik ben misschien oud maar niet blind. Laat je niet van je werk afleiden volgende keer”.
“Excuses mevrouw McCarthy. Ik was onze Eva hier aan het uitleggen wat uw functie binnen dit bedrijf is”.
“Bedankt voor uw hulp, zou u niet denken dat ik dat misschien niet zelf zou kunnen, juffrouw Mulder?” zei mevrouw McCarthy berispend. “Geen twijfel over, het zal niet weer gebeuren” antwoordde Brenda onderdanig. De toon was voor Eva al weer gezet. Ze zou haar woorden zorgvuldig op een goudschaaltje moeten leggen alvorens ze uit te spreken, althans, tegen deze secretaresse-dictatrice. Directrice, verbeterde Eva zichzelf in gedachte. Daarna ging de aandacht van McCarthy weer uit naar waarvoor ze gekomen was; Eva.
“Zo te horen kent u me al. Volgt u me even.” Mevrouw McCarthy wachtte niet op Eva’s gereedheid en zette direct haar pas in. Gehaast en ietwat klungelig zette Eva de achtervolging in, bang om McCarthy uit het oog te verliezen. Het was een beste wandeling naar Eva’s idee, en na een minuut was ze al totaal gedesoriënteerd en had ze geen idee waar ze was. Het bedrijfspand had ook zo’n uniforme inrichting, alle deuren wat hetzelfde en ook al die gangen leken ontzettend op elkaar. Hopelijk zou Eva ooit de plattegrond uit haar hoofd weten. Eva volgde braaf, McCarthy zei niks in de tussentijd. Uiteindelijk hielden ze halt bij een deur, waar McCarthy een sleutel in het slot stak. Nadat de deur was geopend liep McCarthy naar binnen, met Eva in haar kielzog, die de omgeving in haar opnam. Dit kantoor was totaal anders dan dat van Reinaards. Sowieso een stuk kleiner, en minder luxueus, er stond bijvoorbeeld niet een sofa en een salontafel. Wel stond er een bureau, van een donker gelakt soort hout. Het was helemaal leeg, op een oude telefoon met draaischijf en een pennenbakje met precies twee pennen na. De twee stoelen die erbij stonden waren juist veel moderner, elke aan een andere zijde van het bureau, en deden op een vreemde manier afbreuk aan de klassieke stijl die het bureau had kunnen overdragen. Het daagde Eva al snel dat het eigenlijk ook het bureau was dat uit de toon viel, want voor de rest had het kantoor een zeer moderne uitstraling gehad. Nee, dit bureau was geen standaard inboedel. Iets zei Eva dat McCarthy zelf de enige reden was dat het ding nog hier stond, en niet ergens op een brandstapel.
Verder stonden er heel veel kasten in het kantoor, allemaal tegen de muur. Het meeste waren stellingkasten van een glimmend metaal, en verder nog enkele hoge zwarte archiefkasten. Op de zwarte laden staken witte labels af, maar daarop korte teksten met wat er in die lade te vinden was. Op de voorzijde van de planken van de stellingkasten waren soortgelijke markeringen aangebracht. De mappen die op de planken stonden waren allemaal stuk voor stuk voor zwart, allemaal identiek aan elkaar. Het enige dat de uniformiteit onderbrak was dat er soms zwarte mappen tussen stonden van een ander merk, wanneer het bedrijf van leverancier was gewisseld. Je kon ook duidelijk zien dat de mappen van leeftijd verschilden.
Zwijgend liep McCarthy naar de stellingkast en pakte, zonder te kijken, direct een map uit de kast. Het bijbehorende label kon Eva niet zien, maar ze vermoedde dat er iets als Nieuwe medewerkers gestaan moest hebben. Op de rug stond in grote, nette, handgeschreven blokletters A t/m F. Eva zat ergens in die map. McCarthy legde de map op haar bureau en bladerde tot ze het dossier van Eva had gevonden. Een stapeltje van aan elkaar geniete papieren werd zorgvuldig uit een hoesje geschoven en op het bureau gelegd.
“Uw deur heeft geen paslezer” zei Eva, in een poging de stilte te doorbreken. Ze dacht terug aan hoe ze vorige keer zichzelf had buitengesloten bij het kantoor van Reinaards. Doordat deze met paslezer was vergrendeld had ze er niet meer in gekund, en was een wanhopige zoektocht naar een toilet geëindigd in een… ze dacht er liever niet aan terug.
“Dat is maar schijnveiligheid” zei mevrouw McCarthy licht verbitterd. “Weet je wat er gebeurt als de stroom eraf gaat? Alle deuren op slot houden kan natuurlijk niet, je zou levend kunnen verbranden als er brand is. Nee, de sloten springen allemaal spontaan open. Ervaring als inbreker heb je niet nodig, je kan zo naar binnen lopen en meenemen wat je wil. Normale deursloten dienen al honderden jaren trouw hun doel, waarom zou je ze afdanken? Moderne technologie is ook niet alles”. McCarthy had een duidelijke voorkeur naar hoe het vroeger was. Duidelijk. Rechtlijnig. Tegenwoordig moest iedereen overal een mening over hebben. Als de bemanning zich gaat bemoeien met het werk van de kapitein, waren ze niet bezig het schip te laten varen. Dan dobber je doelloos en ongestuurd rond, om vroeg of laat tegen de klippen stuk te slaan en te zinken. Nee, je moest allemaal dezelfde koers volgen. De afkeer tegen moderne technologie verklaarde ook direct de afwezigheid van een computer, en dus de aanwezigheid van zoveel papierwerk. Twee eigenschappen die het kantoor uniek maakte, iets wat Eva nog niet wist, bleu als ze was.
McCarthy ging zitten achter haar bureau, en sloeg de papiertjes om die Eva’s dossier vormde. Eva wachtte beleefd tot McCarthy haar de andere stoel aanbod. Dat deed ze, zwijgend en met een simpel handgebaar. McCarthy gebruikte haar halfronde brilletje om de tekst te bestuderen die over Eva ging. Eventuele verassing was niet af te lezen van haar gezicht, waarschijnlijk wist ze alles al en maakte ze van deze gelegenheid gebruik om haar geheugen even op te frissen. “Zo” opende McCarthy het gesprek. Haar stem had direct de kamer gevuld, en Eva ging al meteen meer rechtop zitten. “Ze te lezen heb je een… enerverende eerste dag gehad?” In haar zin had ze een korte stilte laten vallen, een spanning opwekkend die Eva deed realiseren dat ze niks te drinken aangeboden had gekregen. Met een droge keel zei ze “Viel mee”, maar zo gauw als de woorden haar mond uit waren had ze die er terug in willen stoppen. Waar was ze mee bezig, niet zo laconiek zijn Eva! Denk aan wat Brenda heeft gezegd, ze moest voorzichtig zijn, sprak Eva zichzelf in gedachten toe.
McCarthy keek Eva aan over de halfronde glazen van haar brilletje. “Wij vonden het in ieder geval niet meevallen. Misschien vind jij het normaal, ik zal bidden tot God dat het niet zo is, maar laat me duidelijk zijn. Dit soort gedrag wordt niet getolereerd. Als dit nog een keer gebeurt sta je zo weer op straat. Als ik heel eerlijk ben vraag ik me eigenlijk af waarom ze je…” mevrouw McCarthy liet even een stilte vallen. Hebben aangenomen, maakte Eva in gedachte de zin af. Ze voelde zich als een kind op haar plek gezet, als een last voor het bedrijf, in plaats van de aanwinst die ze had moeten zijn. Waarom had ze eigenlijk nog ja gezegd? Zodat deze oude taart haar leven nog even extra moeilijk kon maken.
“Goed, ik dwaal af” vervolgde McCarthy. “Ik begrijp het” zei Eva, hopend dat mevrouw McCarthy daarmee het onderwerp zou laten rusten.
Integendeel juist. “Dan zijn we het er over eens dat je niet in herhaling moet vallen. Als het goed is heeft deheer Reinaards dat met je besproken”. Eva knikte. “Heb je daar al over nagedacht?”. Tot Eva’s opluchting had ze er zeker goed over nagedacht en zou ze nu een écht antwoord kunnen geven wat doordacht zou overkomen. Ze had zich er zelfs zorgen over gemaakt, maar daar zou mevrouw McCarthy niks van hoeven te weten. “Heb ik over nagedacht ja. Dit was een incident wat mij nog nooit eerder overkomen was. Als ik mijn vochtinname een beetje beperkt houd is alles onder controle” trachtte Eva de oudere vrouw tegenover haar te overtuigen.
“Hmm”. Eva hield er niet van als mensen hmm-de. Het was een afkeurend geluid. “…nog nooit eerder overkomen. Die heb ik vaker gehoord ja” zei ze, alsof dit een probleem was waar ze dagelijks mee te dealen had. “En een beetje je vochtinname beperken. Dat is je plan? Is dat alles wat ik in het rapport kan noteren?”
Eva wist niks van een rapport. Ze zat niet op school, dit was gewoon een baan. “Rapport? Ik zat meer te denken aan een functioneringsgesprek aan het eind van de proeftijd”.
“Leuk dat jij dat denkt, maar zo werkt dat niet. Jij dacht dat je de komende maanden een beetje kon, hoe noemen jullie jongelui dat, freewheelen, en dat wij alles aan het toeval zouden overlaten? Dan kan je maar beter stoppen met nadenken. Wat kan ik het rapport schrijven?”.
“Ik heb ook speciaal ondergoed bij me” gaf Eva schoorvoetend toe.
“Speciaal ondergoed?” vroeg McCarthy, die dondersgoed wist waar Eva het over had.
“Een luierbroekje, die zit in mijn tas”. Eva zuchtte. Dit is niet hoe ze zich de intake op haar eerste werkdag had voorgesteld. “In je tas? En hoe gaat dat ook maar enigszins helpen? Ga je die snel aantrekken als de toiletten bezet zijn of zo? Volgens mij is het beter als je hem gewoon aantrekt”.
“Met alle respect, dat ga ik dus niet doen” zei Eva resoluut.
Laat graag weer weten wat je ervan vindt, en hoe jullie denken dat het verder zal gaan.
Daddy Coowl
Toplid
Bedankt voor het compliment! Ik vrees dat het nog eventjes zal duren voor Eva zo ver is ;-)
De tijd zal het leren.
De tijd zal het leren.
@Daddy Coowl super verhaal, schrijf maar snel de vervolgen!
Daddy Coowl
Toplid
Trying my best! Gelukkig staat er genoeg klaar op mijn laptop.
Verwijderd1221
Nieuw lid
Hoop op een snel vervolg
Daddy Coowl
Toplid
Bedankt voor de complimenten weer, altijd leuk! Het is alweer tien dagen geleden dus tijd voor niet één, maar twee nieuwe hoofdstukken! Enjoy.
Hoofdstuk 15 – De eerste werkdag (vervolg)
“Met alle respect, dat ga ik dus niet doen” zei Eva resoluut.
McCarthy’s ogen leken vuur te spuwen, maar realiseerde zich al te goed dat ze niet Eva’s baas was. Het vertrouwen van de bazen dat ze genoot maakte dat ze best veel voor elkaar kon krijgen, maar de keerzijde was dat ze ook moest waken dat vertrouwen niet te schaden. En aan de reactie van Eva merkte ze dat ze een grijs gebied zou intreden. Deze patstelling accepterend noteerde ze iets in het boekje. “Goed, het is aan jou hoe je dit invult” zei ze veel kalmer dan Eva zich momenteel voelde. Had ze die ouwe toch maar even mooi een grens gesteld.
Eindelijk was het tijd om Eva een rondleiding door het gebouw gegeven. Urenlang had ze met McCarthy allerlei algemene zaken doorgenomen, zoals haar arbeidscontract, inlogcodes en een personeelspas. Eva was inmiddels een beetje klaar met de oudere vrouw, die haar constant toesprak alsof Eva een beetje traag van begrip was. McCarthy bleek er dan ook nog eens plezier aan te beleven om een soort half te refereren naar de voorvallen op Eva’s sollicitatiedag, zonder die echt te benoemen. De stille maar duidelijke hints kwamen echter prima aan, waardoor Eva constant een ongemakkelijk gevoel werd bezorgd. Eva hoopte dat ze gewoon naar haar afdeling werd gebracht en dat iemand anders haar vanaf daar een rondleiding zou geven, maar helaas leek het daar niet op.
Het had bijna de hele dag geduurd, het rondleiden, laptop ophalen, bekend raken met hoe de gangen in elkaar zaten en uit het hoofd leren hoe je de bedrijfskantine kon vinden. McCarthy had haar bijna gedwongen de route van haar werkplek tot de kantine uit haar hoofd op te dreunen, alsof ze anders als een klein kind in een pretpark totaal verloren zou raken. Eva had het hoogst irritant gevonden, achteraf was ze nu stiekem toch wel blij dat ze een beetje de weg zou weten. Alsof het uit je hardop uit je hoofd leren van een looproute nog niet belerend genoeg was geweest, had McCarthy ‘gevraagd’ of ze de volgende werkdag een gaatje had in de agenda om bij de bedrijfsarts langs te lopen in verband met haar ‘probleempje’. Dat verkleinwoord ook, hoe oud was ze?! Eva vond het zwaar onzinnig, het was echter de manier waarop McCarthy het vroeg dat maakte dat ze geen nee durfde te zeggen. Sowieso wist McCarthy ook wel dat Eva’s agenda momenteel één groot ‘gaatje’ was nog. Met deze vrouw viel simpelweg niet te sollen. Eva haalde opgelucht adem toen ze uiteindelijk door McCarthy bij haar nieuwe werkplek alleen werd gelaten.
Eva’s werkplek zag er totaal anders uit dan die van Reinaards en McCarthy. Waar deze twee belangrijke sleutelfiguren een eigen kantoor hadden gehad, had Eva dat niet. Het was een grote en lichte kantoorruime, met screens in de ramen die genoeg licht doorlieten dat het een open en natuurlijke uitstraling gaf aan het geheel, zonder irritant fel te zin, mooi matchend met de lichtgrijze vloer. Het kantoor was bezet met in totaal met acht bureaus, waarvan zes centraal in een groep. De manier waarop de zes in het midden waren opgesteld maakten het mogelijk individuele werkplekken te creëren, en toch makkelijker overleg met elkaar te kunnen plegen. Ze waren alle zes afgewerkt met een kunstmatige beukennerf patroon op het bureaublad, wat de bureaus een rustige en professionele uitstraling gaf. De overige twee bureaus waren van hetzelfde type, echter wit uitgevoerd en ieder aan een andere zijde van het ‘eiland’ opgesteld tegen de muur, bedoeld om meer individueel en afgezonderd te kunnen werken.
Eva stapte naar binnen, met de nieuwe bedrijfslaptop onder haar arm. “Ehm, hoi. Ik ben Eva” zei ze tegen de zes mensen die al in het kantoor aan het werk waren. Eén iemand keek even op, een ander slaakte een hummetje. “Aangenaam” mompelde Eva, en bij het uitblijven van enige reactie ging Eva ongemakkelijk naar één van de witte bureaus, achterin het kantoor, aangezien de zes in het midden allen al waren bezet. Ze startte haar laptop op en logde in de met de codes die ze zojuist had gekregen, niet goed wetend wat daarna te doen. Hoe werkte dat hier? Zou ze ingewerkt worden door iemand? Zou het zichzelf wijzen? Waarom werd ze min of meer genegeerd door haar nieuwe collega’s?
Eigenlijk was het best irritant dat ze met haar rug naar haar nieuwe collega’s toe zat. Terwijl zij af en toe een beetje konden sparren of een beetje konden geinen zat Eva helemaal alleen. Soms werd er gelachen, maar als Eva zich omdraaide om zich in het plezier te mengen leek iedereen plots heel gefocust te zijn op zijn werk. Zouden ze het over haar hebben gehad? Dat McCarthy zoveel tijd had opgeslokt met Eva’s inleiding had tenminste één voordeel; de werkdag duurde nog maar een paar uurtjes. Ze zou morgen met een schone lei kunnen beginnen.
Hoofdstuk 16 – Eva's tweede werkdag
De volgende ochtend was ze extra vroeg opgestaan. De vorige dag had ze een beetje afgekeken bij wat de andere dames op haar afdeling zoal hadden gedragen, en het waren meestal mantelpakjes geweest, vaak in donkere kleuren. Gelukkig had Eva nog iets soortgelijks in de kast hangen. Ze kleedde zich netjes aan, besteedde extra veel aandacht aan haar kapsel en deed zelfs een beetje meer make-up op dan anders. Ze twijfelde of ze nog boterhammen zou smeren en meenemen. Straks zou ze de enige zijn, misschien haalde iedereen wel iets in de bedrijfskantine. Eva besloot voor de zekerheid toch maar trommeltje in haar tas te doen. Toen ze die er in stak viel haar blik op de luier die ze vorige dag ook had meegenomen. McCarthy had ergens wel een punt gehad, in haar tas was het ding zo goed als nutteloos. ‘Ga je die snel aantrekken als de toiletten bezet zijn ofzo?’ had McCarthy gevraagd. Tuurlijk niet. Eva liet haar vingers even over de zachte rand van de luier gaan. Als hij in haar tas geen nut had kon ze hem maar beter… thuis laten? Of aantrekken? Het zou wel makkelijk zijn, ze zou zich geen zorgen meer hoeven te maken om toiletbezoekjes, en kon het gewoon laten lopen waar en wanneer ze maar wilde, desnoods midden in de bedrijfskantine, waar iedereen zat te lunchen. Na een poosje dagdromen riep Eva zichzelf weer tot de orde, dit kon zo niet. Ze besloot dat het risico ontdekt te worden met haar luier nogal groot was. Ze zou erover moeten nadenken, en stopte de luier weer terug in haar tas.
Doordat ze zo vroeg was opgestaan was ze ook vroeg op het werk. Toen ze de grote hal binnenkwam speet het Eva een beetje dat Brenda er nog niet was, ze had graag nog even een praatje gemaakt. Eigenlijk wist ze niet hoe laat die begon. Ze moest zelf nog ontdekken welke begintijd ze zou hanteren. Langzaam, maar in één keer goed, wist Eva haar werkplek terug te vinden. Ze had zelfs de automaat gevonden en zichzelf op een kopje dubbele espresso getrakteerd. Met haar pasje ontgrendelde ze de deur, en keer naar dezelfde acht bureaus als de vorige dag, alleen zat er nu niemand. Deze keer koos ze een bureau op het eiland in het midden. Hopelijk zou ze wat meer interactie hebben met haar collega’s. Dan zou ze een beetje kunnen binden.
Eva opende haar mailbox, en zag dezelfde mails als gister. Niemand had haar gemaild. Niet zo vreemd, men wist natuurlijk nog niet wat ze van haar konden verwachten. Ze besloot te starten met de e-learnings die op haar account nog openstonden. Het zou haar wegwijs maken in de verschillende programma’s waar ze mee moest werken.
Terwijl Eva ijverig werkte druppelde één voor één haar collega’s binnen. Als eerst een vrouw, met een beetje Arabisch uiterlijk ofzo, dacht Eva. Ze had een wat grote neus, maar bovenal had ze ontzettend mooi, glanzend, zwart haar, waar ze zo te zien met een stijltang en haarlak de nodige moeite in had gestopt. Haar gezicht was bedekt in een dikke laag make-up. Eva vond het te veel, maar smaken verschillen nu eenmaal. Toen ze langs haar liep kwam er een vlaag van een zwaar parfum voorbij. De vrouw deed alsof Eva er niet was en koos de plek tegenover Eva, aan het eiland van de zes bureaus.
“Goedemorgen” zei Eva in een poging het gesprek te starten. “Morgen” zei de vrouw terug. “Ik ben Eva” zei Eva. “Weet ik” antwoordde de vrouw. Ze wachtte tot haar laptop was opgestart.
“En wie ben jij?”. De vrouw zuchtte en tikte een wachtwoord in op haar toetsenbord. “Karima” zei ze. “Aangenaam”. Karima humde. “Sorry, ben ’s ochtends nogal chagrijnig” lichtte ze toe, alsof Eva dat niet al door had. Eva concentreerde zich weer op haar werk, ondertussen nog een slokje nemend van haar koffie.
Ondertussen kwamen er nog wat anderen binnen. Een stevige man met rood haar en een baardje in dezelfde kleur. In tegenstelling tot Karima stelde hij zichzelf wél voor. Stefan heette hij. Later kwamen er nog vier binnen. Met licht ongemak stelden ook zij zichzelf voor, maar Eva kon hun namen al niet meer onthouden. Hoe dan ook was het centrale deel van zes bureau nu geheel bezet. Desondanks werd er eigenlijk niet gesproken. Iedereen was druk bezig. Eva miste een beetje de gezelligheid die ze op haar oude werk had gekend, maar toch was het fijn dat ze nu zich concentreren op haar e-learnings. Ze ging er werkelijk met een sneltreinvaart doorheen. Misschien kwam het wel door de dubbele espresso.
Na een tijdje begon de koffie te zakken, en Eva begon aandrang te merken. Ze zorgde ervoor dat ze nog even de e-learning afmaakte alvorens naar de wc te gaan. Ze stond op, en verzekerde zichzelf ervan dat ze haar bedrijfspas bij zich had. Zichzelf buitensluiten zou niet gebeuren. Het kantoor uitlopend besefte ze dat haar blaas toch wel erg vol zat en… welke kant was de wc eigenlijk op? Volgens mij had McCarthy dat helemaal niet laten zien. Ze liep maar richting de plek waar ze de koffieautomaat had gevonden, daar waren vast toiletten in de buurt. Waarom had ze nou zo lang gewacht?
Bij de koffieautomaat stonden allemaal, eigenlijk te veel mensen, mensen die Eva niet kende. Waar de wc zich zou bevinden was nog steeds niet helemaal duidelijk, dus noodgedwongen vroeg Eva het maar, met de blikken van verschillende mensen op haar gericht. Door de druk had haar stem iets overgeslagen. Eentje giechelde, terwijl een ander de weg wees naar de wc. Ongemakkelijk liep ze de aangewezen richting op. Gelukkig was er nog een hokje vrij vooraan, en ze haastte zich het hokje in. Ze voelde hoe de druk hoog werd en bijna liet ze al een scheut haar slipje inlopen. Gelukkig wist ze die binnen te houden. Nog even volhouden Eva, moedigde ze zichzelf aan, je bent er al, zo goed als. Ze rommelde even met haar rok. Toen hij los was liet ze die met een plof op om haar enkels vallen, terwijl de sluizen zich al begonnen te openen.
Met haar slipje nog aan begon ze te plassen, en vliegensvlug ging ze op de wc zitten. Een tikkeltje onhandig trok ze haar slipje opzij, in de hoop dat hij niet te nat zou worden, en met een ferme straal kwam haar plas in de wc terecht. Opluchting alom, maar die maakte al snel plaats voor frustratie… Moest ze nou echt op haar tweede dag al gelijk weer zo’n enorme vernedering riskeren? En nu was ook nog eens haar slipje nat geworden. Een schone had ze niet bij zich, en even overwoog ze de luier uit haar tas te pakken. De tas, die nog steeds op haar werkplek stond. Wat zouden mensen raar opkijken als ze na zo lang wegblijven opeens haar tas zou halen om wéér naar de wc te gaan. Iedereen zou direct weten wat er mis was gegaan. Daarnaast, waar kon ze haar natte onderbroekje laten? Toch zeker niet in de tas waar ze ook haar kantoorspullen in vervoerde. Bovendien zou het dan niet kunnen drogen. Eva zag geen andere optie dan het slipje weer aan te trekken. Onder haar rok zou het niet opvallen, en dan zou het in elk geval wel ietsje opdrogen. Hopelijk zou niemand iets merken. Ondanks dat niemand Eva kon zien binnen het hokje, toch trok ze met de grootste geacteerde nonchalance het slipje terug omhoog, waarbij de natte stof zich nog warmpjes tegen haar huid aan klampte. Ze deed de rok weer goed en verzekerde ze zichzelf ervan dat die er nog netjes uitzag.
Toen Eva weer terugkwam op haar kantoor zag ze dat de zes bureaus in het midden bezet waren. Dat was al zo toen ze wegging, maar dit keer waren alle plekken bezet. Ook haar plek! Door een ander! Door een iemand die ze ook niet kende. Een vrouw waarvan ze meende al een glimp te hebben opgevangen, maar wist het niet zeker. Eva liep ernaartoe, en bleef op gepaste en veilige afstand staan. “Eh sorry, maar ik was daar aan het werk” zei Eva beleefd. De vrouw keek op. Net als Karima had deze vrouw niet zuinig gedaan met haar make-up, met de kleuren was ze wel wat beheerster geweest. En gaf haar gezicht een mooi, bij elkaar passend geheel. Het was subtiel, maar Eva zag er ook iets gehaaids in. “Nu ben ik er aan het werk”. Er had nadruk gelegen op het woord ‘ik’, en Karima gniffelde zachtjes. De twee maakten even kort oogcontact, duidelijk hadden deze twee meiden een soort band. Niet een langer de collegiale band waar het waarschijnlijk ooit mee begon, nee, het soort collegiale band dat uitgroeit tot een vriendschap. Eva nam zich voor er niet door uit het veld te laten slaan. “Maar dit is mijn plek”, zei Eva, en ze moest haar best doen om niet haar stem te laten trillen. De vrouw trok één van haar strak geëpileerde wenkbrauwen op. “Jouw plek?” Hoewel niet zo uitgesproken, en met kleine subtiliteit ging er een bepaalde spot van uit, zodat alleen Eva dat merkte. En Karima natuurlijk, die haar best deed haar gezicht in de plooi te houden. “Ja, ik zat hier eerst” zei Eva, nu wat uitdagender. “Volgens mij zat ik hier eerder hoor” zei de vrouw. “Zo’n vier jaar, nee wacht, vijf jaar zelfs al! Je spullen heb ik daar neergelegd, dat is je plek, toch?” Ze knikte met haar hoofd richting het bureau waar Eva gister enkele uren aan had plaatsgenomen, alsof haar arm opheffen voor Eva te veel moeite zou zijn.
Op haar plaats gezet, bijna vernederd, was Eva aan haar plaats gaan zitten. Ze werkte verder aan haar e-learning, terwijl ze de klok in gaten hield. Over iets meer dan een half uur had ze haar afspraak bij de bedrijfsarts staan. Eva wist eigenlijk totaal niet waar ze moest zijn, en na de confrontatie met Karima’s vriendin net had ze ook de moed niet meer om ernaar te vragen. Eva had in haar hoofd al een doemscenario, waarbij ze na uren dolen door lange gangen véél te laat bij de arts zou zijn, helemaal bezweet van het rennen en van de stress. Tot overmaat van ramp had ze zichzelf geen tijd gegund naar de wc te gaan en liet ze alles lopen, klaterend onder haar rokje vandaan. Eva schudde zichzelf wakker uit haar dagdroom, toen achter haar iemand kuchte. Shit, nog maar een kwartier en dan zou ze bij de bedrijfsarts moeten zijn. Ze had weer veel te lang zitten dagdromen! Gehaast pakte ze haar tas in. Als iemand dat al raar vond zo midden op de ochtend lieten ze dat niet blijken, of ze besteedden gewoon simpelweg geen aandacht aan Eva. Terwijl ze terugliep naar de centrale hal bedacht ze zich dat Brenda wel aan de balie zou zitten, die zou haar wel kunnen helpen met de route.
Na een wandeling van slechts een paar minuten kwam ze in het mooie atrium, met het mooie plafond van glas waardoor de zon zachtjes naar binnen scheen. Zo midden op de ochtend was het atrium een stuk rustiger dan hoe Eva het de vorige ochtend had aangetroffen; in plaats van een geordende drukte van mannen en vrouwen die door elkaar liepen waren er nu slechts enkele mensen. Een secretaresse met een paar koppen koffie, een man in pak die de entreedeur uit liep. Maar Eva had geen oog voor die vredigheid, ze had haast. “Hé Brenda” begroette ze de enige die ze echt kende. “Morgen Eva, hoe is het op je nieuwe werk meid?” zei Brenda uitnodigend, ze leek oprecht blij Eva te zien. “Goed hoor” zei Eva kort “Heb alleen wat haast, weet jij waar de bedrijfsarts is?” Brenda’s glimlach verdampte in een zucht, ze had wel zin gehad in een praatje, dit wat het saaiste moment van de dag voor haar. “Best een stukje” Brenda wees op de lift die ze moest pakken en beschreef hoe ze bij de arts kon komen. “Thanks Brenda. Ik spreek je met de lunch straks!” riep Eva nog over haar schouder, en bij Brenda verscheen weer een glimlach op haar gezicht. Een oprechte. Zo alleen aan de balie werd ze door veel mensen geminacht, hoorde ze nergens echt bij en had ze maar weinig binding met collega’s. Hoewel slecht van start gegaan, met Eva had ze toch wel iets meegemaakt dat min of meer als intiem beschouwd kon worden. Brenda hoopte dat het een band zou scheppen en keek er naar uit voor het eerst in weken een lunchpartner te hebben.
Eva volgde de route die Brenda had uitgelegd, in de hoop dat ze hem goed had onthouden. Ze keek even op haar telefoon en besefte dat ze er nog maar zeven minuten resteerde voor ze op de afspraak diende te zijn. Ze zette het op een drafje en liep, volgens Brenda’s beschrijving, de laatste lange gang uit. Die eindigde in een klein wachtkamertje met zes stoelen, waarin Eva met klotsende oksels plaatsnam. Door het snel lopen, bijna rennen, had ze het warm gekregen. Hoe ironisch dat de dagdroom waardoor ze bijna te laat was er voor zorgde dat hij bijna waarheid leek te worden, bedacht Eva zich. Ze had zichzelf wederom geen tijd gegund naar de wc te gaan, en haar blaas liet dat uitgerekend nu weten. Ze zou het wel ophouden, dat kwam vast wel goed, hield Eva zichzelf voor.
Hoofdstuk 15 – De eerste werkdag (vervolg)
“Met alle respect, dat ga ik dus niet doen” zei Eva resoluut.
McCarthy’s ogen leken vuur te spuwen, maar realiseerde zich al te goed dat ze niet Eva’s baas was. Het vertrouwen van de bazen dat ze genoot maakte dat ze best veel voor elkaar kon krijgen, maar de keerzijde was dat ze ook moest waken dat vertrouwen niet te schaden. En aan de reactie van Eva merkte ze dat ze een grijs gebied zou intreden. Deze patstelling accepterend noteerde ze iets in het boekje. “Goed, het is aan jou hoe je dit invult” zei ze veel kalmer dan Eva zich momenteel voelde. Had ze die ouwe toch maar even mooi een grens gesteld.
Eindelijk was het tijd om Eva een rondleiding door het gebouw gegeven. Urenlang had ze met McCarthy allerlei algemene zaken doorgenomen, zoals haar arbeidscontract, inlogcodes en een personeelspas. Eva was inmiddels een beetje klaar met de oudere vrouw, die haar constant toesprak alsof Eva een beetje traag van begrip was. McCarthy bleek er dan ook nog eens plezier aan te beleven om een soort half te refereren naar de voorvallen op Eva’s sollicitatiedag, zonder die echt te benoemen. De stille maar duidelijke hints kwamen echter prima aan, waardoor Eva constant een ongemakkelijk gevoel werd bezorgd. Eva hoopte dat ze gewoon naar haar afdeling werd gebracht en dat iemand anders haar vanaf daar een rondleiding zou geven, maar helaas leek het daar niet op.
Het had bijna de hele dag geduurd, het rondleiden, laptop ophalen, bekend raken met hoe de gangen in elkaar zaten en uit het hoofd leren hoe je de bedrijfskantine kon vinden. McCarthy had haar bijna gedwongen de route van haar werkplek tot de kantine uit haar hoofd op te dreunen, alsof ze anders als een klein kind in een pretpark totaal verloren zou raken. Eva had het hoogst irritant gevonden, achteraf was ze nu stiekem toch wel blij dat ze een beetje de weg zou weten. Alsof het uit je hardop uit je hoofd leren van een looproute nog niet belerend genoeg was geweest, had McCarthy ‘gevraagd’ of ze de volgende werkdag een gaatje had in de agenda om bij de bedrijfsarts langs te lopen in verband met haar ‘probleempje’. Dat verkleinwoord ook, hoe oud was ze?! Eva vond het zwaar onzinnig, het was echter de manier waarop McCarthy het vroeg dat maakte dat ze geen nee durfde te zeggen. Sowieso wist McCarthy ook wel dat Eva’s agenda momenteel één groot ‘gaatje’ was nog. Met deze vrouw viel simpelweg niet te sollen. Eva haalde opgelucht adem toen ze uiteindelijk door McCarthy bij haar nieuwe werkplek alleen werd gelaten.
Eva’s werkplek zag er totaal anders uit dan die van Reinaards en McCarthy. Waar deze twee belangrijke sleutelfiguren een eigen kantoor hadden gehad, had Eva dat niet. Het was een grote en lichte kantoorruime, met screens in de ramen die genoeg licht doorlieten dat het een open en natuurlijke uitstraling gaf aan het geheel, zonder irritant fel te zin, mooi matchend met de lichtgrijze vloer. Het kantoor was bezet met in totaal met acht bureaus, waarvan zes centraal in een groep. De manier waarop de zes in het midden waren opgesteld maakten het mogelijk individuele werkplekken te creëren, en toch makkelijker overleg met elkaar te kunnen plegen. Ze waren alle zes afgewerkt met een kunstmatige beukennerf patroon op het bureaublad, wat de bureaus een rustige en professionele uitstraling gaf. De overige twee bureaus waren van hetzelfde type, echter wit uitgevoerd en ieder aan een andere zijde van het ‘eiland’ opgesteld tegen de muur, bedoeld om meer individueel en afgezonderd te kunnen werken.
Eva stapte naar binnen, met de nieuwe bedrijfslaptop onder haar arm. “Ehm, hoi. Ik ben Eva” zei ze tegen de zes mensen die al in het kantoor aan het werk waren. Eén iemand keek even op, een ander slaakte een hummetje. “Aangenaam” mompelde Eva, en bij het uitblijven van enige reactie ging Eva ongemakkelijk naar één van de witte bureaus, achterin het kantoor, aangezien de zes in het midden allen al waren bezet. Ze startte haar laptop op en logde in de met de codes die ze zojuist had gekregen, niet goed wetend wat daarna te doen. Hoe werkte dat hier? Zou ze ingewerkt worden door iemand? Zou het zichzelf wijzen? Waarom werd ze min of meer genegeerd door haar nieuwe collega’s?
Eigenlijk was het best irritant dat ze met haar rug naar haar nieuwe collega’s toe zat. Terwijl zij af en toe een beetje konden sparren of een beetje konden geinen zat Eva helemaal alleen. Soms werd er gelachen, maar als Eva zich omdraaide om zich in het plezier te mengen leek iedereen plots heel gefocust te zijn op zijn werk. Zouden ze het over haar hebben gehad? Dat McCarthy zoveel tijd had opgeslokt met Eva’s inleiding had tenminste één voordeel; de werkdag duurde nog maar een paar uurtjes. Ze zou morgen met een schone lei kunnen beginnen.
Hoofdstuk 16 – Eva's tweede werkdag
De volgende ochtend was ze extra vroeg opgestaan. De vorige dag had ze een beetje afgekeken bij wat de andere dames op haar afdeling zoal hadden gedragen, en het waren meestal mantelpakjes geweest, vaak in donkere kleuren. Gelukkig had Eva nog iets soortgelijks in de kast hangen. Ze kleedde zich netjes aan, besteedde extra veel aandacht aan haar kapsel en deed zelfs een beetje meer make-up op dan anders. Ze twijfelde of ze nog boterhammen zou smeren en meenemen. Straks zou ze de enige zijn, misschien haalde iedereen wel iets in de bedrijfskantine. Eva besloot voor de zekerheid toch maar trommeltje in haar tas te doen. Toen ze die er in stak viel haar blik op de luier die ze vorige dag ook had meegenomen. McCarthy had ergens wel een punt gehad, in haar tas was het ding zo goed als nutteloos. ‘Ga je die snel aantrekken als de toiletten bezet zijn ofzo?’ had McCarthy gevraagd. Tuurlijk niet. Eva liet haar vingers even over de zachte rand van de luier gaan. Als hij in haar tas geen nut had kon ze hem maar beter… thuis laten? Of aantrekken? Het zou wel makkelijk zijn, ze zou zich geen zorgen meer hoeven te maken om toiletbezoekjes, en kon het gewoon laten lopen waar en wanneer ze maar wilde, desnoods midden in de bedrijfskantine, waar iedereen zat te lunchen. Na een poosje dagdromen riep Eva zichzelf weer tot de orde, dit kon zo niet. Ze besloot dat het risico ontdekt te worden met haar luier nogal groot was. Ze zou erover moeten nadenken, en stopte de luier weer terug in haar tas.
Doordat ze zo vroeg was opgestaan was ze ook vroeg op het werk. Toen ze de grote hal binnenkwam speet het Eva een beetje dat Brenda er nog niet was, ze had graag nog even een praatje gemaakt. Eigenlijk wist ze niet hoe laat die begon. Ze moest zelf nog ontdekken welke begintijd ze zou hanteren. Langzaam, maar in één keer goed, wist Eva haar werkplek terug te vinden. Ze had zelfs de automaat gevonden en zichzelf op een kopje dubbele espresso getrakteerd. Met haar pasje ontgrendelde ze de deur, en keer naar dezelfde acht bureaus als de vorige dag, alleen zat er nu niemand. Deze keer koos ze een bureau op het eiland in het midden. Hopelijk zou ze wat meer interactie hebben met haar collega’s. Dan zou ze een beetje kunnen binden.
Eva opende haar mailbox, en zag dezelfde mails als gister. Niemand had haar gemaild. Niet zo vreemd, men wist natuurlijk nog niet wat ze van haar konden verwachten. Ze besloot te starten met de e-learnings die op haar account nog openstonden. Het zou haar wegwijs maken in de verschillende programma’s waar ze mee moest werken.
Terwijl Eva ijverig werkte druppelde één voor één haar collega’s binnen. Als eerst een vrouw, met een beetje Arabisch uiterlijk ofzo, dacht Eva. Ze had een wat grote neus, maar bovenal had ze ontzettend mooi, glanzend, zwart haar, waar ze zo te zien met een stijltang en haarlak de nodige moeite in had gestopt. Haar gezicht was bedekt in een dikke laag make-up. Eva vond het te veel, maar smaken verschillen nu eenmaal. Toen ze langs haar liep kwam er een vlaag van een zwaar parfum voorbij. De vrouw deed alsof Eva er niet was en koos de plek tegenover Eva, aan het eiland van de zes bureaus.
“Goedemorgen” zei Eva in een poging het gesprek te starten. “Morgen” zei de vrouw terug. “Ik ben Eva” zei Eva. “Weet ik” antwoordde de vrouw. Ze wachtte tot haar laptop was opgestart.
“En wie ben jij?”. De vrouw zuchtte en tikte een wachtwoord in op haar toetsenbord. “Karima” zei ze. “Aangenaam”. Karima humde. “Sorry, ben ’s ochtends nogal chagrijnig” lichtte ze toe, alsof Eva dat niet al door had. Eva concentreerde zich weer op haar werk, ondertussen nog een slokje nemend van haar koffie.
Ondertussen kwamen er nog wat anderen binnen. Een stevige man met rood haar en een baardje in dezelfde kleur. In tegenstelling tot Karima stelde hij zichzelf wél voor. Stefan heette hij. Later kwamen er nog vier binnen. Met licht ongemak stelden ook zij zichzelf voor, maar Eva kon hun namen al niet meer onthouden. Hoe dan ook was het centrale deel van zes bureau nu geheel bezet. Desondanks werd er eigenlijk niet gesproken. Iedereen was druk bezig. Eva miste een beetje de gezelligheid die ze op haar oude werk had gekend, maar toch was het fijn dat ze nu zich concentreren op haar e-learnings. Ze ging er werkelijk met een sneltreinvaart doorheen. Misschien kwam het wel door de dubbele espresso.
Na een tijdje begon de koffie te zakken, en Eva begon aandrang te merken. Ze zorgde ervoor dat ze nog even de e-learning afmaakte alvorens naar de wc te gaan. Ze stond op, en verzekerde zichzelf ervan dat ze haar bedrijfspas bij zich had. Zichzelf buitensluiten zou niet gebeuren. Het kantoor uitlopend besefte ze dat haar blaas toch wel erg vol zat en… welke kant was de wc eigenlijk op? Volgens mij had McCarthy dat helemaal niet laten zien. Ze liep maar richting de plek waar ze de koffieautomaat had gevonden, daar waren vast toiletten in de buurt. Waarom had ze nou zo lang gewacht?
Bij de koffieautomaat stonden allemaal, eigenlijk te veel mensen, mensen die Eva niet kende. Waar de wc zich zou bevinden was nog steeds niet helemaal duidelijk, dus noodgedwongen vroeg Eva het maar, met de blikken van verschillende mensen op haar gericht. Door de druk had haar stem iets overgeslagen. Eentje giechelde, terwijl een ander de weg wees naar de wc. Ongemakkelijk liep ze de aangewezen richting op. Gelukkig was er nog een hokje vrij vooraan, en ze haastte zich het hokje in. Ze voelde hoe de druk hoog werd en bijna liet ze al een scheut haar slipje inlopen. Gelukkig wist ze die binnen te houden. Nog even volhouden Eva, moedigde ze zichzelf aan, je bent er al, zo goed als. Ze rommelde even met haar rok. Toen hij los was liet ze die met een plof op om haar enkels vallen, terwijl de sluizen zich al begonnen te openen.
Met haar slipje nog aan begon ze te plassen, en vliegensvlug ging ze op de wc zitten. Een tikkeltje onhandig trok ze haar slipje opzij, in de hoop dat hij niet te nat zou worden, en met een ferme straal kwam haar plas in de wc terecht. Opluchting alom, maar die maakte al snel plaats voor frustratie… Moest ze nou echt op haar tweede dag al gelijk weer zo’n enorme vernedering riskeren? En nu was ook nog eens haar slipje nat geworden. Een schone had ze niet bij zich, en even overwoog ze de luier uit haar tas te pakken. De tas, die nog steeds op haar werkplek stond. Wat zouden mensen raar opkijken als ze na zo lang wegblijven opeens haar tas zou halen om wéér naar de wc te gaan. Iedereen zou direct weten wat er mis was gegaan. Daarnaast, waar kon ze haar natte onderbroekje laten? Toch zeker niet in de tas waar ze ook haar kantoorspullen in vervoerde. Bovendien zou het dan niet kunnen drogen. Eva zag geen andere optie dan het slipje weer aan te trekken. Onder haar rok zou het niet opvallen, en dan zou het in elk geval wel ietsje opdrogen. Hopelijk zou niemand iets merken. Ondanks dat niemand Eva kon zien binnen het hokje, toch trok ze met de grootste geacteerde nonchalance het slipje terug omhoog, waarbij de natte stof zich nog warmpjes tegen haar huid aan klampte. Ze deed de rok weer goed en verzekerde ze zichzelf ervan dat die er nog netjes uitzag.
Toen Eva weer terugkwam op haar kantoor zag ze dat de zes bureaus in het midden bezet waren. Dat was al zo toen ze wegging, maar dit keer waren alle plekken bezet. Ook haar plek! Door een ander! Door een iemand die ze ook niet kende. Een vrouw waarvan ze meende al een glimp te hebben opgevangen, maar wist het niet zeker. Eva liep ernaartoe, en bleef op gepaste en veilige afstand staan. “Eh sorry, maar ik was daar aan het werk” zei Eva beleefd. De vrouw keek op. Net als Karima had deze vrouw niet zuinig gedaan met haar make-up, met de kleuren was ze wel wat beheerster geweest. En gaf haar gezicht een mooi, bij elkaar passend geheel. Het was subtiel, maar Eva zag er ook iets gehaaids in. “Nu ben ik er aan het werk”. Er had nadruk gelegen op het woord ‘ik’, en Karima gniffelde zachtjes. De twee maakten even kort oogcontact, duidelijk hadden deze twee meiden een soort band. Niet een langer de collegiale band waar het waarschijnlijk ooit mee begon, nee, het soort collegiale band dat uitgroeit tot een vriendschap. Eva nam zich voor er niet door uit het veld te laten slaan. “Maar dit is mijn plek”, zei Eva, en ze moest haar best doen om niet haar stem te laten trillen. De vrouw trok één van haar strak geëpileerde wenkbrauwen op. “Jouw plek?” Hoewel niet zo uitgesproken, en met kleine subtiliteit ging er een bepaalde spot van uit, zodat alleen Eva dat merkte. En Karima natuurlijk, die haar best deed haar gezicht in de plooi te houden. “Ja, ik zat hier eerst” zei Eva, nu wat uitdagender. “Volgens mij zat ik hier eerder hoor” zei de vrouw. “Zo’n vier jaar, nee wacht, vijf jaar zelfs al! Je spullen heb ik daar neergelegd, dat is je plek, toch?” Ze knikte met haar hoofd richting het bureau waar Eva gister enkele uren aan had plaatsgenomen, alsof haar arm opheffen voor Eva te veel moeite zou zijn.
Op haar plaats gezet, bijna vernederd, was Eva aan haar plaats gaan zitten. Ze werkte verder aan haar e-learning, terwijl ze de klok in gaten hield. Over iets meer dan een half uur had ze haar afspraak bij de bedrijfsarts staan. Eva wist eigenlijk totaal niet waar ze moest zijn, en na de confrontatie met Karima’s vriendin net had ze ook de moed niet meer om ernaar te vragen. Eva had in haar hoofd al een doemscenario, waarbij ze na uren dolen door lange gangen véél te laat bij de arts zou zijn, helemaal bezweet van het rennen en van de stress. Tot overmaat van ramp had ze zichzelf geen tijd gegund naar de wc te gaan en liet ze alles lopen, klaterend onder haar rokje vandaan. Eva schudde zichzelf wakker uit haar dagdroom, toen achter haar iemand kuchte. Shit, nog maar een kwartier en dan zou ze bij de bedrijfsarts moeten zijn. Ze had weer veel te lang zitten dagdromen! Gehaast pakte ze haar tas in. Als iemand dat al raar vond zo midden op de ochtend lieten ze dat niet blijken, of ze besteedden gewoon simpelweg geen aandacht aan Eva. Terwijl ze terugliep naar de centrale hal bedacht ze zich dat Brenda wel aan de balie zou zitten, die zou haar wel kunnen helpen met de route.
Na een wandeling van slechts een paar minuten kwam ze in het mooie atrium, met het mooie plafond van glas waardoor de zon zachtjes naar binnen scheen. Zo midden op de ochtend was het atrium een stuk rustiger dan hoe Eva het de vorige ochtend had aangetroffen; in plaats van een geordende drukte van mannen en vrouwen die door elkaar liepen waren er nu slechts enkele mensen. Een secretaresse met een paar koppen koffie, een man in pak die de entreedeur uit liep. Maar Eva had geen oog voor die vredigheid, ze had haast. “Hé Brenda” begroette ze de enige die ze echt kende. “Morgen Eva, hoe is het op je nieuwe werk meid?” zei Brenda uitnodigend, ze leek oprecht blij Eva te zien. “Goed hoor” zei Eva kort “Heb alleen wat haast, weet jij waar de bedrijfsarts is?” Brenda’s glimlach verdampte in een zucht, ze had wel zin gehad in een praatje, dit wat het saaiste moment van de dag voor haar. “Best een stukje” Brenda wees op de lift die ze moest pakken en beschreef hoe ze bij de arts kon komen. “Thanks Brenda. Ik spreek je met de lunch straks!” riep Eva nog over haar schouder, en bij Brenda verscheen weer een glimlach op haar gezicht. Een oprechte. Zo alleen aan de balie werd ze door veel mensen geminacht, hoorde ze nergens echt bij en had ze maar weinig binding met collega’s. Hoewel slecht van start gegaan, met Eva had ze toch wel iets meegemaakt dat min of meer als intiem beschouwd kon worden. Brenda hoopte dat het een band zou scheppen en keek er naar uit voor het eerst in weken een lunchpartner te hebben.
Eva volgde de route die Brenda had uitgelegd, in de hoop dat ze hem goed had onthouden. Ze keek even op haar telefoon en besefte dat ze er nog maar zeven minuten resteerde voor ze op de afspraak diende te zijn. Ze zette het op een drafje en liep, volgens Brenda’s beschrijving, de laatste lange gang uit. Die eindigde in een klein wachtkamertje met zes stoelen, waarin Eva met klotsende oksels plaatsnam. Door het snel lopen, bijna rennen, had ze het warm gekregen. Hoe ironisch dat de dagdroom waardoor ze bijna te laat was er voor zorgde dat hij bijna waarheid leek te worden, bedacht Eva zich. Ze had zichzelf wederom geen tijd gegund naar de wc te gaan, en haar blaas liet dat uitgerekend nu weten. Ze zou het wel ophouden, dat kwam vast wel goed, hield Eva zichzelf voor.
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| D | Nog niet klaar Eva (B) | E | 84 | |
|
eva | moderator talk | 3 | |
| D | Verhaal Klaar Eva (A) | E | 8 | |
| L | Hallo ik ben Eva | Voorstellen | 17 | |
| T | Eva (18+) | 16+ Verhalen | 4 | |
|
Verhaal Klaar Het Luierleven van Eva | L | 18 |