Nog niet klaar Gevangenisstraf

[MB04]

Hoofdstuk 12

Belle hoorde zuster Beth rondlopen en iets doen, maar kon haar niet vinden.

"Zuster Beth, je hoeft dit niet te doen. Dit is gekkenwerk. Serieus, ik heb dit niet nodig, het is een vergissing. Ik hoor hier niet thuis."

Er kwam geen antwoord toen Belle de vrouw wat spullen hoorde verzamelen en toen naar haar toe kwam. Ze legde haar hand op Belle's blote billen, wat haar deed terugdeinzen. Ze liet haar hand daar rusten terwijl ze uitlegde.

"Juffrouw Larson, ik moet dit doen. Ten eerste is het mijn werk, en het belangrijkste is dat de dokter u deze behandeling voorschreef, dus moet het in uw belang zijn. Het is niet anders dan medicatie nemen die voorgeschreven is. Het gaat je helpen. Ik weet dat je het niet gelooft, maar het zal. Je hebt jezelf niet meer in de hand."

"Ik ben NIET buiten controle. Haal je hand van me af. Dit kan NIET eens legaal zijn. Ik ga je hiervoor persoonlijk aanklagen als je me nu niet laat gaan."
Belle dacht dat ze haar aanpak zou veranderen van smeken naar dreigen. Ze probeerde alles wat ze kon bedenken op dit punt om dit te beëindigen.
"Juffrouw Larson, u bent niet meer in de hand te houden. Luister gewoon naar jezelf. En ik verzeker u dat dit volkomen legaal is. Ik weet zeker dat u zich bewust bent dat de staat wetten heeft aangenomen voor de naleving van de lockdown. Je hebt dit ook getekend en toegezegd toen je aankwam. Elke mogelijke behandeling die kon worden voorgeschreven stond op uw intakeformulier. Ik wil geen getreuzel meer van je horen."



Belle dacht terug aan toen ze hier aankwam. Dat leek wel een dag geleden maar ze herinnerde zich wel dat ze verschillende dingen had ondertekend.
Oké, maar wacht, wacht eens even.... I... "Met een gehaaste stem
Ze vroeg verpleegster Beth te wachten, maar ze had geen plan over wat ze nu zou zeggen. Ze had geen ideeën meer.
"Maak deze op zijn minst los alsjeblieft. Dit doet me pijn." Ze wiebelde zoveel ze kon in een poging om haar hachelijke situatie te demonstreren.

Zuster Beth zag haar kronkelen en was een beetje jaloers op de gespierde lichaamsbouw die voor haar werd tentoongesteld.
"Sorry juffrouw Larson, niet doen. Als je zou stoppen met proberen te bewegen zou je meer op je gemak zijn. Trouwens, de riemen zullen binnenkort het minste van uw zorgen zijn."
Ze gaf een paar lichte klopjes op Belle's kleine stevige achterwerk om aan te geven waar ze op doelde.
Ik doe je een schone luier om

 

[Ivy]

Gaaf weer ! Blijf schrijven

 

[MB04]

Hoofdstuk 13

De volgende 10 seconden werd er geen woord gezegd. Het leek wel een eeuwigheid. Belle probeerde stil te blijven liggen in deze zeer ongemakkelijke positie, diep ademhalend. Het kon haar niet meer schelen. Wat er ook zou gebeuren, het zou gebeuren. Ze zei tegen zichzelf dat het niet zo erg zou zijn, en dat ze dan snel hier weg zou zijn en thuis. Ze wilde gewoon naar huis. Ze herhaalde dat steeds maar weer en verdrong al het andere uit haar gedachten. Dat was tenminste het idee.

Een peddel landde recht over haar wangen, en ze klemde ze samen en zoog diep in. Dit gebeurde echt. God, dit kan niet waar zijn. Het was vooral de schok die haar bang maakte, niet zozeer de pijn. In feite was het helemaal niet zo pijnlijk. Daardoor daalde haar hartslag een paar slagen. Misschien is dit vooral voor de show, dacht ze. Of misschien ben ik gewoon taaier dan alle anderen die hier geweest zijn. Trouwens, het kan toch niet dat ze iemand zo fysiek mogen slaan. Het was niet logisch. Ja, ze maakte zich de hele tijd zorgen om niets. Natuurlijk, dit is gewoon een deel van de therapie en voornamelijk psychologisch.
De peddel landde weer, op dezelfde plek en deze keer merkte ze dat het geluid ervan was veranderd. Haar oren registreerden een scherpe krak die ze eerder niet meende gehoord te hebben, maar de eigenlijke slag was nog steeds draaglijk.



Was dat harder?' dacht ze bij zichzelf. Ze dacht van niet. "Ok, ik kan dit. Ik doe dit. Ik heb dit." Ze ademde uit en de peddel landde weer, ongeveer op hetzelfde gebied. "Ok dat voelde warmer maar ik ben nog steeds OK." Ze was dit in haar hoofd aan het dialogeren en ze wist niet waarom. Een soort afweermechanisme. Slagen 4 en 5 kwamen samen. Iets was anders nu. Haar kont was warm en de laatste klap prikte zeker. "Nog steeds in controle, nog steeds in controle", bleef ze zichzelf vertellen.
De enige die de controle had was verpleegster Beth. Ze begon met de spanking zoals ze normaal doet. Iedereen reageert anders, maar dit was de eerste keer dat een patiënt niets had gezegd of gedaan na 5. Ze verwachtte een reactie, een grom, meer smeekbeden, iets. Het was haar plicht Belle te breken. Uiteindelijk breken ze allemaal. Ze ging door op dit tempo en druk voor nog 5 herhalingen met de peddel. Ze bewerkte het hele gebied voor haar, bestreek Belle's hele achterste met minstens een paar slagen op elk gebied om haar het een beetje te laten voelen.



Gaat het goed Belle?"
Ze had de vraag niet verwacht. Ze knikte. "Ja zuster Beth, is het voorbij?"
"Aww je bent een lieve meid weet je dat? Het zal snel over zijn, dat beloof ik. Nog maar een paar."
In werkelijkheid had ze ongeveer 10 minuten vastgebonden gezeten, met alle slagen in de laatste 2 minuten.
De verpleegster besloot dat ze klaar was met haar warming-up en gaf een echte mep aan het perfecte achterwerk dat naar haar opkeek. Het geluid weerklonk in de kamer en Beth wachtte. Ze zag Belle's billen dichtknijpen zoals ze wist dat ze zouden doen en toen gebeurde het. De reactie waar ze op wachtte.



"AHHH!", zei ze verbaasd. De steek was intens maar snel. Het duurde niet lang maar Belle had besloten dat ze er niet nog een wilde. Dat had pijn gedaan. Voordat ze op adem kon komen... nog een, en nog een. Belle zei tegen zichzelf dat ze het aankon, maar er begon zich nu een zaadje van twijfel te vormen.
Haar lichaam spande aan en ze trok. Ze wist niet wat nu meer pijn deed, de handboeien die in haar polsen en enkels prikten of de pak slaag die ze kreeg. Ze dacht erover na. God, ze kreeg een pak slaag. Dit was het meest vernederende moment van haar leven. Ze wilde alleen maar naar huis. Toen de volgende paar klappen op haar neerkwamen, was het vuur op haar kont alles wat er was. Ze balde haar vuisten. De verpleegster stopte niet en bleef maar geven. Er was geen pauze tussen de slagen nu en het werd een punt van intensiteit dat ze dacht dat ze de controle ging verliezen. Ze was bedekt met zweet en haar haar was op haar gezicht gevallen.



Dit ging zo door en ze probeerde de controle te behouden, maar de laatste mep had haar over de rand geduwd. Haar ademhaling ging nu onwillekeurig. Snel en gehaast. Ze kon niet op adem komen voordat haar kont opnieuw en opnieuw in brand werd gestoken. Ze duwde haar voorhoofd tegen het kussen en besefte dat ze erop had gespuugd en gekwijld. Haar gezicht was smoezelig en een combinatie van schaamte en woede overviel haar. SMACK. Belle gromde. SMACK. Belled spande zich en schudde. SMACK. En Belle liet uiteindelijk een ongecontroleerde schreeuw horen. Het was te horen door de deur en door de hal. Dit was geen ongewoon voorval in deze faciliteit. Belle schreeuwde dat het moest "STOOOOOOOP, PLEEEEEEASE... STOOOOOOOP", maar het stopte niet. De verpleegster hield de voortgang nauwlettend in de gaten en wist precies hoe ver ze kon gaan. Ze was goed geoefend en Belle was nog niet gebroken.
Woorden kwamen er niet meer uit. Ze waren veranderd in brabbelend gehuil. De Verpleegster draaide de intensiteit van de spanking van een 8 naar een 10 en ging verder. Belle's gehuil maakte plaats voor huilen. Dit is waar Beth op uit was. Het ging door. Ze landde de vulling vierkant en keek hoe het stuiterde. Belle's hele achterwerk was nu rood. Verscheidene waren diep rood, maar niets daarbuiten. De verpleegster wist wat ze deed. Het ging door tot Belle oncontroleerbaar begon te jammeren. Het zou vreselijk geklonken hebben voor iemand die er niet aan gewend was. Haar lichaam had het net overgenomen en haar geest was in de verdediging. Ze brak. Tranen liepen over haar gezicht, haar neus liep en ze dacht dat ze misschien een beetje urine uit haar lichaam voelde ontsnappen. "Oh God", dacht ze. Ze hield het bij een heel klein beetje in de hoop dat de verpleegster niet zou zien wat er gebeurd was. Ze wilde haar gezicht aanraken maar dat was onmogelijk. Ze wilde haar kont aanraken maar dat was onmogelijk. Terwijl ze uitademde kwam elke ademhaling met een klein hoorbaar gejammer. Ze was zich nu weer bewust van zichzelf. Haar huilen en de geluiden die ze maakte. Dat kwam omdat de spanking was gestopt en het had even geduurd voordat ze dat besefte.



"Shhhh shhhh Miss Larson het is voorbij ik beloof het." Verpleegster Beth kwam met een warme doek en veegde Belle's gezicht af en bewoog haar haar naar een kant.
De verpleegster nam het doekje tussen Belle's benen en veegde de urine onder haar op. Het was een beetje meer dan ze dacht. Belle schokte toen ze daar beneden werd aangeraakt. "Shhh Miss Larson, het is goed, dit gebeurt soms. Je deed het geweldig maar het is nu voorbij."
"Is dat zo? Mag ik naar huis?", vroeg Beth op een kinderlijke toon. Haar houding was veranderd en dat was te zien.
Het is voorbij. Je gaat snel naar huis, Belle, dat beloof ik. De dokter en ik komen zo terug om te kijken hoe het met je gaat. Blijf hier en wees stil voor nu, oké?
"Wacht, laat me niet alleen."
De verpleegster deed het licht uit en liet Belle stevig vastgebonden achter op de tafel.


De komende tijd heb ik het wat drukker en ga ik eventjes niet posten

 

[Skyfal]

De interesse van mij uit om dit verhaal te volgen is zo goed als verdwenen, vind dat hele sm gebeuren geheel niet interessant.

 

[Januca]

Ik ben hier ook geen liefhebber van. Ik zal het niet verder lezen.

 

[slaaf.johannes]

 

[MB04]

Ik ben hier ook geen liefhebber van. Ik zal het niet verder lezen.

De interesse van mij uit om dit verhaal te volgen is zo goed als verdwenen, vind dat hele sm gebeuren geheel niet interessant.

Is jullie eigen keuze
Ik post voor degene die het willen lezen

 

[luierdromer]

Is jullie eigen keuze
Ik post voor degene die het willen lezen

Je kan het ook niet iedereen naar de zin maken.
Vindt het wel vergaan maar, nog aanvaardbaar, hoewel ik bij sommige verhalen ook afhaak omdat ikhet te extreem vindt worden.
En hoewel dit op het randje vindt is, is het nog wel leuk om te lezen.

 

[MB04]

Je kan het ook niet iedereen naar de zin maken.
Vindt het wel vergaan maar, nog aanvaardbaar, hoewel ik bij sommige verhalen ook afhaak omdat ikhet te extreem vindt worden.
En hoewel dit op het randje is, is het nog wel leuk om te lezen.

Je zegt op het randje
Wat is er dan minder?

 

[Babyukkie]

Is jullie eigen keuze
Ik post voor degene die het willen lezen

het is je goed recht om je verhaal zo te schrijven als jij wil. Wat je voor verhaal je ook schrijft. Het is ieder zijn eigen keuze of die mee wil lezen of niet.

 

[anoniemer]

MB04 blij dat je bezig bent met een verhaal te schrijven.
Blijf voort doen.

Ik wil weten hoe het verder gaat

 

[puk]

Ik wacht ook rustig het vervolg af. Mag dit soort verhalen juist graag lezen.

 

[luierdromer]

Je zegt op het randje
Wat is er dan minder?

De vernedering op zich prima en het vastbinden en slaan vindt ik op zich op een mooie manier beschreven maar, in sommige verhalen gaat dat overheersen waardoor het mij te extreem werd.
waar die grens precies ligt durf ik niet te zeggen maar, bij een verhaal als de proefpersoon ben ik na een aantal hoofdstukken afgehaakt omdat de in dat verhaal beschreven handelingen mij ( veel) te ver gingen.
En zo zijn er wel meer verhalen met extreme straffen maar, tot nu toe is dit verhaal nog leuk om te lezen maar, hoop niet dat geweld in deze mate de leidraad wordt.
Doe het zoals jij het beleefd, hoop dat ik het leuk blijf vinden.

 

[slaaf.johannes]

ik vind het een pracht verhaal ga gewoon lekker door zo als jij het wilt

 

[mark]

Heerlijk verhaal !!!

 

[Skyfal]

Is jullie eigen keuze
Ik post voor degene die het willen lezen

Klopt en klopt, 'k geef alleen jou m'n mening.

 

[Ivy]

Oké, interessant, waar gaat dit heen?

 

[MB04]

Oké, interessant, waar gaat dit heen?

Ga je begin volgende week zien

 

[MB04]

Hoofdstuk 14



Het was pikdonker. Na de volgende 10 minuten gehuild te hebben, begon Belle zich te herpakken. Het vuur was gezakt maar het prikken bleef. Het was nog steeds intens en ze zou nu alles geven om over haar achterste te wrijven. De rest van haar lichaam deed ongelooflijk veel pijn door zo uitgerekt te zijn. Ze wilde nu van deze verdomde tafel af. Zo achtergelaten worden na wat ze net had meegemaakt begon haar gek te maken en het was vernederend. Deze golf van emoties was iets nieuws voor haar. Gewoonlijk was ze een koele klant die zich beheerste. Ze was boos, beschaamd en schaamde zich. Ze kon nog steeds niet geloven wat er net gebeurd was en dacht vele malen dat ze wakker zou worden uit een nachtmerrie.

Ze was uitgeput en uitgeput. Al haar energie was op en ze vroeg zich af of ze wel kon opstaan. Ze dutte een paar keer in terwijl ze naakt in het donker lag, maar dat veranderde allemaal toen het licht werd en de verpleegster en de dokter weer binnenkwamen.



"Oké Belle, het lijkt erop dat zuster Beth je achterwerk flink onder handen heeft genomen!", probeerde de dokter er een grapje van te maken? Toen Belle niet antwoordde zei Dr. Spencer haar naam en verwachtte dat ze zou antwoorden.
"Ja dokter. Mag ik nu opstaan alstublieft?"
De twee vrouwen negeerden Belle en lieten haar liggen. Ze wilde tegen hen schreeuwen maar wist beter. Ze bekeken hun notities en bespraken iets. Uiteindelijk kwam de verpleegster en bevrijdde Belle's enkels van het zware leer. Toen haar voeten bevrijd waren leek haar lichaam samen te trekken als een elastiekje toen de druk op haar gewrichten was weggevallen. Zuster Beth ging naar Belle's handen maar in plaats van de boeien af te doen maakte ze ze gewoon los van de tafel.



"Langzaam juffrouw Larson. Beweeg langzaam",
Belle bewoog haar armen. Haar gewrichten voelden aan alsof ze gingen breken en ze werkte ze langzaam terug naar hun lenige staat. Ze keek naar haar enkels en zag dieprode cirkelvormige sporen van waar de boeien in haar huid sneden. Die zouden nog wel een tijdje te zien zijn. Ze nam aan dat haar polsen er net zo uit zouden zien, maar dat zou om een of andere reden nog even moeten wachten. Ze zat rechtop en ze kon nog steeds een beetje nattigheid onder haar voelen. Tussen haar huilen, en kwijlen, snot, zweet en urine was de tafel waarschijnlijk smerig. Belle wilde weer gaan huilen bij de gedachte eraan. Zuster Beth zette haar langzaam overeind en hielp haar haar evenwicht te bewaren. Ze was zwak. Nadat ze zich van haar veiligheid had verzekerd, veegde de verpleegster de tafel vakkundig schoon en legde Belle op haar rug. Toen haar kont de tafel raakte, prikte het. Ze wilde de schade bekijken, maar dat zou moeten wachten. Belle liet de verpleegster haar maar behandelen. Ze was niet in de stemming of de conditie om nog te vechten. Ze voelde hoe haar handen boven haar hoofd gingen en de zware boeien weer werden vastgeklikt.



"Nee, alsjeblieft, niet meer."
Alleen je handen deze keer juffrouw Larson. Het moeilijke deel is voorbij."
Het drong tot haar door dat ze nog steeds naakt en bloot was. Ze kon op geen enkele manier haar borst bedekken maar ze trok haar knieën op om zich zo goed mogelijk te verbergen. Ze bleef daar een tijdje liggen en voelde dat ze het koud had. Ze dacht dat haar lichaam uitgeput was van de beproeving. De dokter kwam eindelijk naar haar toe om met haar te praten. Belle wilde niet met zuster Beth praten of haar zien. De dokter maakte het haar comfortabeler. Haar benen werden omlaag geduwd en ze lag plat, terwijl ze naar de dokter opkeek.
"Oké Belle, de verpleegster vertelde me hoe je pak slaag ging. Hoe voel je je." Belle wilde nu niet over haar gevoelens praten.

 

[puk]

Benieuwd hoe het verder gaat. Belle zal behoorlijk van slag zijn. Hopelijk is de dokter lief voor haar.