Hoofdstuk 5
De vragen gingen zo door. Grenzend aan wat zij ongepast en irrelevant vond. Ze wilden haar lengte en wachten, gedetailleerde metingen, slaap- en eetpatronen, en ga zo maar door. Ze vulde ze met tegenzin in, wilde positief blijven, maar ook niet nog meer problemen. Ze gaf al haar antwoorden nog eens en klikte tenslotte op verzenden.
Het volgende scherm verscheen en er stond.
U wordt hierbij bevolen en geïnstrueerd om u morgen om 17.30 uur te melden voor Gedragstherapie op het volgende adres.
Belle hield niet van de manier waarop dit geformuleerd was. "Bevolen? Bevolen!?"
Ze merkte op dat het adres eigenlijk maar een paar straten van haar huis was. Ze las verder.
Kom alstublieft 15 minuten te vroeg en neem uw identiteitsbewijs mee. Het is aan te raden om loszittende, comfortabele kleding te dragen. Afspraken duren over het algemeen tussen de 2 en 3 uur. We kijken er naar uit om u morgen te zien mevrouw Larson.
Nu werd Belle steeds nieuwsgieriger naar waar dit allemaal over ging. Met al die opdringerige vragen, en nu suggesties over wat ze zou moeten dragen voor deze 'therapie', besloot ze online te kijken om te zien wat ze kon vinden.
Ze bracht het volgende uur door met zoeken op het internet naar alles wat ze kon vinden. Er waren veel links en berichten over het programma, maar welke ze ook aanklikte, ze waren of vaag of verwijderd. De officiële webpagina over het programma bevatte geen details, behalve dat het een proefprogramma was dat in bepaalde delen van het land werd gebruikt als alternatief voor gevangenisstraf of gevangenisstraf vanwege de pandemie.
"Nou, dat helpt niet!", zei Belle hardop.
Ze kon niet geloven dat ze in deze situatie terecht was gekomen. Haar auto was weggesleept, ze had boetes, ruzie met een agent en nu ook nog door de rechtbank aangewezen therapie. Ze kon zelfs naar de gevangenis gaan! Ze dacht na over alles wat er in de afgelopen 24 uur gebeurd was en gaf toe dat ze een deel van de verantwoordelijkheid droeg. Ze had gehoord van ambtenaren van de staat en de stad die zeer strenge maatregelen namen om de mensen ertoe te brengen zich aan de lockdowns te houden, maar ze had nooit gedacht dat zij het soort persoon zou zijn dat eraan herinnerd moest worden dat ze haar deel moest doen. Ze wilde huilen.
Ze at haar avondeten op en schonk nog een glas wijn in. Ze keek op de klok en wist dat ze over 24 uur bij haar 'afspraak' zou zijn. Ze vond dat beter klinken dan 'therapie op bevel van de rechtbank'. Ze plofte neer op haar bank en keek wat TV om haar eenzaamheid en de problemen waarin ze zich bevond te vergeten.
Rond middernacht werd ze wakker en lag ze nog steeds op de bank. Ze had te veel wijn gedronken voor een doordeweekse avond. Ze poetste haar tanden en schuifelde naar bed, haar warme dekbed tot aan haar kin optrekkend. Ze was nog een beetje aangeschoten van de wijn en haar vingers vonden hun weg naar de tailleband van haar joggingbroek, waar ze haar hand in liet glijden.
Nu de pandemie langer aanhield dan iedereen dacht, was dat niet erg bevorderlijk voor het uitgaansleven of haar liefdesleven. Ze wist dat het altijd zo zou blijven, maar met de weken en maanden raakte ze steeds meer gefrustreerd over dat deel van haar leven en het gebrek aan lichamelijk contact. Ze moest het deze dagen zelf zien te redden. Maar vanavond was ze te moe en ze zei tegen zichzelf dat het weekend voor de deur stond en dat ze dan alles voor zichzelf had om te doen wat ze wilde en dat niemand haar zou tegenhouden. Ze rolde zich om en legde haar handen onder haar kussen en gezicht en viel in slaap.