Hoofstuk 27
Belle keek naar de rij voor haar en er was ruimte om op te schuiven toen ze zich realiseerde wat het meisje haar probeerde te vertellen.
"Oh, ja dat is oké, ik lette gewoon niet op. Sorry.", Belle was zo in verlegenheid gebracht. Wist het andere meisje wat ze net aan het doen was? God dit was zo verschrikkelijk. Ze ging verder in de rij en draaide zich om. Ze wist dat ze nog een eindje moest gaan, maar er kwam nu niets meer uit. Geweldig, dacht ze bij zichzelf, gewoon geweldig. Straks word ik verschoond en moet ik weer plassen. Vastbesloten om dat niet te laten gebeuren vond ze uiteindelijk tijdens het wachten in de rij de tijd om wat vooruitgang te boeken. Ze plaste zo veel als ze kon en voelde zich tevreden met haar eerste poging om dat te doen buiten de normale privacy die ze genoot.
Toen ze de deuropening binnenkwam, begroette een mannelijk personeelslid haar en vinkte haar naam van de lijst. "Juffrouw Larson, het ziet er naar uit dat dit uw eerste keer is volgens mijn gegevens. Het is goed dat je vroeg bent, ik heb altijd aangeraden om hier extra vroeg te zijn omdat de rij soms lang wordt met al onze patiënten en bezoekers en ik zie dat je onder, hoe moet ik zeggen, een beetje tijdsdruk staat." Hij keek naar haar luierstreek en het was duidelijk aan haar papierwerk te zien dat hij wist wat er aan de hand was. Ze wilde dat hij ophield met staren en haar door liet.
"Ga in die rij daar zitten tot de verpleegster je komt halen. Praten en mobiele telefoons zijn hier niet toegestaan.", de begeleider wees naar een lege rij stoelen langs de achterwand.
"Oké, vind je het erg als ik gewoon blijf staan terwijl ik wacht?", vroeg Belle beleefd, niet meer in een vers doorweekte luier te willen zitten dan nodig was.
De begeleider snauwde terug: "Ik heb je gezegd wat je moest doen, ga je nu hier zitten of hebben we een probleem?"
"Nee, nee meneer, hier zijn geen problemen.", Ze dook snel naar een van de stoelen.
Belle nam plaats en voelde de nattigheid van de luier tussen haar dijen knijpen. Dit waren niet de meest comfortabele stoelen dacht ze. Door zo te zitten kwam er meer druk op haar blaas en ze dacht dat ze iets meer plas voelde ontsnappen." Ze wachtte een poosje en er kwam nog iemand de kamer binnen. Het was hetzelfde meisje dat achter haar in de rij stond. Ze kwam onbeheerd de kamer binnen en liep naar de andere kant van de kamer alsof ze daar hoorde. Belle werd betrapt toen ze naar haar keek en het meisje glimlachte terug van de andere kant van de kamer en zwaaide haar even toe. Belle zwaaide oonhandig terug. Ze deelden een korte verbinding tot ze werd weggerukt door haar naam te horen roepen.
Miss Larson? Juffrouw Larson!", hoorde ze op een luide boze toon.
Belle keek op en zag dat verpleegster Beth haar aandacht probeerde te trekken. Ze stond snel op en zei: "Ja, ik ben hier. Sorry zuster Beth."
De verpleegster schudde alleen haar hoofd en nam Beth mee door een gang naar een beschikbare kamer.
"Leg je spullen daar maar neer en kleed je maar helemaal uit, ik loop vandaag al achter en je lijkt niet op te letten."
Zuster Beth leek in een minder goede bui te zijn, dus Belle wilde haar niet tegen zich in het harnas jagen. "Ja zuster." Ze kleedde zich snel uit. Ze trok haar blouse, beha en rok uit, en haar hakken en vouwde alles netjes op voordat ze het opzij legde. Opnieuw stond ze naakt voor de verpleegster. Zo naakt als maar zijn kon. Ze liet haar handen op haar zij vallen en deed deze keer niet eens moeite om haar borsten te bedekken. Ze had op dit punt de wil om zich zorgen te maken verloren. De verpleegster merkte het op en gaf een kleine glimlach alsof ze een strijd gewonnen had die Belle niet wilde spelen.
"Ok juffrouw Larson, ga terug op de tafel liggen zodat ik je in bedwang kan houden en we zullen die luier van je af krijgen."
Belle snoof toen ze hoorde dat ze weer vastgebonden zou worden. Ze deed wat haar gezegd werd.
"Was dat een huff die ik net hoorde? Het spijt me juffrouw Larson, maar dit zijn de regels hier, en bovendien is dit pas je eerste dag hier. Je hebt nog niets gedaan om mijn vertrouwen of respect voor je te winnen, maar in ieder geval zijn je manieren vandaag een beetje verbeterd."
Hoofdstuk 28
Belle's handen werden overgebracht hoor had en vastgemaakt aan de hoeken van de onderzoekstafel zoals voorheen. Ze wilde plotseling haar neus kriebelen maar dat werd haar geweigerd.
De verpleegster was benodigdheden aan het verzamelen, "Nou juffrouw Laron hoe was uw eerste nacht luier? Klaar om te worden veranderd uit die wed ik? "
"Ja zuster. Het was een lange nacht en het was moeilijk om ermee te slapen.", Belle deed haar best om haar eerlijk te antwoorden.
"Oké." De verpleegster gaf een snauw antwoord wat impliceerde dat het haar niet uitmaakte maar dat ze alleen maar een praatje aan het maken was. "Ik neem aan dat je nog niet #2 hebt?"
"Uh... Nee!" God, wat gênant, dacht Belle. Hoe kon ze haar zoiets vragen.
"Oké, het is belangrijk dat je hier een regelmatig schema aanhoudt." zei de verpleegster terwijl ze in Belle's buik prikte. Het deed een beetje pijn als ze haar zo prikte.
Als je niet regelmatig gaat, zullen we je iets geven om je te laten gaan.", ze gaf Belle een opgetrokken wenkbrauw die aangaf dat dit meer een dreigement was dan een aanbod van hulp.
De verpleegster haalde een soort gereedschap tevoorschijn en zwaaide ermee boven een van de banden die het luierbroekje afsloten. Het maakte een zoemend geluid en na ongeveer 30 seconden kon ze voelen dat het los begon te komen. Beth slaakte een hoorbare zucht van verlichting toen ze verlost was van het materiaal dat in haar heupen en taille zat. Ze voelde hoe de luierhoes over haar benen en van haar voeten werd getrokken. Het gevoel dat ze dat ding na 12 uur van haar af had, was heerlijk, ook al droeg ze nog steeds een natte luier.
Zuster Beth merkte Belle's verandering in houding op, en antwoordde, "Belle, maak het je niet te gemakkelijk. Ik heb een nieuw paar met jouw naam erop."
De verpleegster vroeg Belle hoe vaak ze geplast had en Belle vertelde haar met tegenzin wat er tot dan toe gebeurd was. De verpleegster maakte een paar aantekeningen en gaf toen een gezonde kneep in Belle's kruis waardoor ze opsprong. Beth keek naar de natheidsindicator die in de luier was ingebouwd. Het was ongeveer 20% gebaseerd op haar ervaring, ook al wist ze dat ze meer dan de aangegeven capaciteit konden bevatten. In plaats van te vechten tegen de sterke banden, gebruikte de verpleegster een medische schaar om de luier door te knippen om tijd te besparen. Zodra ze de banden aan één kant doorknipte, liet de spanning los en sprong de luier als een veer open. Belle voelde een golf van frisse lucht over haar luier, maar ze rook onmiddellijk de muffe lucht van haar urine, vermengd met haar zweet en de viezigheid van de afgelopen 12 uur. De verpleegster trok de voorkant van de luier naar beneden en Belle was volledig blootgesteld. Ze tilde haar kleine kontje van de tafel toen de verpleegster de luier onder haar vandaan trok.
"Weet je zeker dat je twee keer bent geweest, deze lijken niet eens zo nat? Je moet weten dat ik niet wil dat je hier komt voor zinloze verschoningen. Deze kunnen veel houden, dus ik wil ze niet van je afnemen en ze nauwelijks gebruikt vinden, begrepen?" De zuster hield de voorkant van de luier omhoog om Belle de indicator te laten zien, "Deze kan maar beter tot hier zijn vanavond als je komt voor je verschoning kleine meid."