Rind
DL & fur
Het Geheim van Jonathan - deel 3
Bio verliep opvallend rustig. Onze groep was niet bepaald een van de gemakkelijkste, meestal vrij luidruchtig en soms bijna onhandelbaar. Dit keer waren met name de jongens erg stil
Zelfs meneer Dekkers, onze biologieleraar, viel het op…
- ‘Als jullie nu altijd zo rustig en geconcentreerd waren, dan zou mijn werk een stuk prettiger en jullie diploma zelfs haalbaar zijn!’
Zijn woorden gingen totaal langs me heen. Ik probeerde alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen de revue te laten passeren en ik vroeg me af hoe het mogelijk was dat ik en alle andere jongens in de klas plotseling verplicht een luier omhadden.
Heel voorzichtig keek ik om me heen. De meeste jongens keken alleen maar naar Dekkers of naar hun boek. Niemand durfde een ander aan te kijken.
De meiden waren daardoor ook wat stil. Iedereen voelde dat er iets aan de hand was maar alleen 11 jongens in onze klas wisten precies wat…
Jonathan zat achter mij maar ik durfde me niet om te draaien en hem aan te kijken.
Een ander probleem begon langzaam tot me door te dringen: Ik had behoorlijk wat thee gedronken bij het ontbijt en ik voelde dat ik binnen nu en een uur toch wel graag zou willen plassen. Het idee om dat in mijn luier te doen, op school, was echt ondenkbaar. Ik nam me voor om het zo lang mogelijk op te houden.
Na bio was het pauze. De zon scheen en het was prettig om even buiten op het schoolplein rond te lopen. Ik deed dat meestal want zolang je je continue verplaatst wordt je minder snel gespot door pestkoppen. Daarnaast had ik het idee dat mijn luier minder opviel als ik stond. Steeds als ik ging zitten voelde ik een flinke bobbel in mijn kruis. Het idee dat iemand dat zou zien maakte me doodsbenauwd.
In een hoekje zag ik Jona zitten. Alleen zoals gewoonlijk.
Ik keek om me heen en merkte dat de andere jongens uit mijn klas zich allemaal individueel over het plein hadden verspreid. Geen groepjes, geen bravoure.
Voor het eerst in lange tijd voelde ik me wat meer op m’n gemak tijdens een pauze. Ik ging er van uit dat iedereen op z’n eigen manier probeerde met deze bizarre situatie om te gaan en dat de gangbare groepscohesie even niet meer bestond. Dit gaf me net genoeg moed om naast Jonathan te gaan zitten. Jona keek op en glimlachte een heel klein beetje.
Ik had eigenlijk geen idee waarom maar er was iets aan hem dat me enorm aantrok. Sinds het begin van het schooljaar, zo’n 3 maanden geleden, hadden we maar een paar woorden gewisseld.
Naast hem zitten voelde vreemd maar ook wel fijn.
Ik mocht hem graag maar ik had nog nooit de moed gehad om dat te uiten. Misschien dat deze rare situatie het iets makkelijker zou maken.
‘Hey Jona’
- ‘Hey’
‘Eehm… ik, ik vind het echt heel klote wat er eergisteren is gebeurd’
- ‘Wat vind je precies klote? Dat ze mij voor lul zetten in de kleedkamer of dat jij daardoor nu een luier aanhebt?’
Jona sprak zacht maar zijn woorden raakten me diep. Er was geen verwijt, geen boosheid… alleen maar een oprechte vraag.
’Nou… wat er is gebeurd in de kleedkamer vind ik echt heel erg en… ehm… ja dat luierdragen… dat…. dat heb ik misschien wel verdient.
Jona keek voor zich uit en knikte een beetje. Ik zweeg.
- ‘Ik wilde dit niet. Het was echt een idee van Frieling.
Ik probeerde een antwoord te bedenken maar dat lukte niet. Aarzelend zocht ik naar woorden om het gesprek op gang te houden. Ik vond het fijn om naar Jona te luisteren.
‘Hoe komt het eigenlijk dat je… luiers moet gebruiken?’
Jona zweeg even. Ik was er van overtuigd dat ik een heel pijnlijke vraag had gesteld. Vervolgens keek hij me aan. Zijn blik was open en zonder verwijt. Nu pas zag ik dat hij intens groen ogen had.
- ‘Vier jaar geleden ben ik aangereden door een auto. Ik heb 3 maanden in een ziekenhuis en revalidatiecentrum gelegen. Alles is uiteindelijk redelijk goedgekomen maar door de interne verwondingen heb ik nu geen blaas meer. Eigenlijk heb ik nog geluk gehad; de artsen dachten eerst dat ik nooit meer zou kunnen lopen. En nu,… ik kan alles. Ik ben alleen een beetje lek’.
Er gierden allerlei emoties door me heen. Plotseling realiseerde ik me dat Jonathan eigenlijk een heel bijzondere jongen was. Een jongen die al van alles had meegemaakt en daar mee had leren omgaan. Opnieuw werd ik geraakt door zijn zelfvertrouwen.
‘Wow… dat… dat wist ik niet.
- ‘Nee, dat weet ook bijna niemand. Niemand vraagt er naar en ik ga het ook niet rondbazuinen natuurlijk. Je bent eigenlijk de eerste hier op school die het vraagt’.
Ik wist niet goed wat te zeggen. Jona’s verhaal maakte een diepe indruk op me.
- ‘Hoe bevalt het trouwens om verplicht een luier te dragen?’
‘Nou.. eehm… het is wel… apart! Ik.. Ik heb het gevoel dat iedereen het kan zien dus ik voel me er niet echt gemakkelijk bij.’
- ‘Oh, dat valt heel erg mee. Jij bent je er nu heel bewust van dat je een ander soort ondergoed draagt. Dat voelt misschien vreemd of zelfs wel fijn, maar een ander let daar helemaal niet op. Geloof me, niemand die het ziet.’
‘Mm, ja. Je zult wel gelijk hebben. Het was me bij jou ook nooit echt opgevallen’.
- Heb je er ooit echt op gelet dan?’
‘Nee. Nee, natuurlijk niet’.
- ‘Nou, dat bedoel ik dus’.
Jona legde zijn hand op mijn knie: ‘Maak je niet te veel zorgen of anderen het kunnen zien…. of dat je het misschien wel prettig vindt om een luier te dragen’.
Opnieuw wist ik niet wat ik moest zeggen. Jona stond op en glimlachte naar me. ‘Ik zie je nog wel’.
Terwijl hij wegliep vielen er plotseling een aantal dingen op hun plek: Jona had het luierdagen voor zichzelf volledig geaccepteerd. Hij schaamde zich er niet voor en was er misschien zelfs wel trots op.
Zijn opmerking dat ik het ‘misschien zelfs wel prettig vond’ verwarde me een beetje. Wat bedoelde hij daarmee?
Ik moest toegeven dat mijn luier niet bepaald onprettig aanvoelde. Integendeel.
Het zachte gevoel en de lichte druk op mijn kont en piemel gaf een soort opwinding die ik niet goed begreep. Het voelde inderdaad heel fijn maar hoe kon Jona weten dat ik dat prettig vond?
Ik liep naar de frisdrankautomaat voor een blikje cola. Het was druk in de kantine en ik moest op mijn beurt wachten. Intussen probeerde ik gepast geld voor de automaat uit mijn broekzak te vissen.
Iemand stootte mij aan en voordat ik het wist rolde mijn kleingeld over de vloer. Terwijl ik mijn muntjes weer bij elkaar probeerde te graaien, merkte ik dat er achter mij iets gebeurde: Eerst werd het stil. Vervolgens werd er hard gelachen. Ik had geen idee wat er aan de hand was maar ik kreeg het angstige vermoeden dat het iets met mij te maken had. Toen ik weer overeind stond merkte ik dat iedereen naar mij keek. Niemand zei wat maar er werd wel flink gegniffeld.
Ik begreep er niets van. Waarom is het zo grappig als iemand wat kleingeld laat vallen…?
Al cola-drinkend liep ik ik weer richting het schoolplein maar nog steeds voelde ik dat er iets aan de hand was. Achter mijn rug werd er nog steeds gelachen en ik hoorde dat mijn naam werd geroepen.
Plotseling werd het me duidelijk. Ik greep naar de achterkant van mijn T-shirt en voelde dat die IN mijn luier zat. Mijn luier stak super-zichtbaar boven mijn broek uit. Iedereen kon zien dat ik een luier droeg!
Ik rende naar de jongens WC, draaide de deur op slot en barstte stilletjes in tranen uit. Ik voelde me echt verschrikkelijk. Wat er zojuist was gebeurd zou binnen een uur bekend zijn over de hele school.
Ik weet niet meer precies hoelang ik in dat WC hokje heb gezeten maar ik miste een uur Engels en een uur geschiedenis.
Gedurende die tijd kwam ik weer een beetje tot mezelf. Het begon tot me door te dringen wat het voor Jona moest zijn om dit soort situaties bijna dagelijks te ervaren.
Intussen moest ik echt heel nodig plassen.
Het voelde alsof ik mijn luier niet mocht losmaken of zelfs mocht aanraken. Frieling had duidelijk aangegeven dat valsspelen geen optie was. Ik moest mijn luier uiteindelijk dus gaan gebruiken waarvoor die bedoeld was.
Het leek me echter geen problem om eerst mijn dikke ‘ondergoed’ eens wat nader te bekijken.
Ik knoopte mijn jeans los en liet hem tot op mijn enkels zakken. Nu pas zag ik dat de luier die ik droeg behoorlijk ver boven mijn boxershort uitstak. Geen wonder dat iedereen kon zien dat ik een luier droeg terwijl ik al bukkend mijn kleingeld probeerde terug te vinden!
Ik liet vervolgens mijn boxershort zakken en bekeek mijn luier eens goed. Er stonden gele en blauwe lijntjes op en S4. Ik had geen idee wat dat betekende.
Intussen moest ik zo nodig plassen dat het bijna pijn deed.
Het voelde heel raar om te plassen terwijl je een soort van ondergoed draagt. Mijn hele gevoel van ‘zindelijkheid’ leek daar tegen te protesteren.
Ik liet het uiteindelijk maar lopen omdat ik niet anders kon. Het deed te veel pijn om het nog langer op te houden.
Heel langzaam voelde ik dat mijn luier begon op te zwellen. Ik was er van overtuigd dat het zou gaan lekken want er kwam maar geen eind aan mijn plas.
Een heel prettig, warm gevoel verspreidde zich aan de voor- en achterkant van mijn luier.
Ik hield mijn ogen dicht en mijn adem in. Pas toen ik uitgeplast was durfde ik naar mijn luier te kijken.
De gele lijntjes waren nu groen geworden en mijn luier was behoorlijk opgezwollen.
Ik wreef over de voor- en achterkant van mijn luier. Het voelde allemaal heel fijn, nat en warm!
Ik vond het nog steeds heel bizar allemaal. Enerzijds wist ik me geen raad met de situatie, anderzijds had ik iets totaal nieuws en enorm prettigs ontdekt.
Langzaam begonnen mijn angst en schaamte wat af te nemen en ik besefte dat ik niet voor eeuwig in dat stomme WC hokje kon blijven zitten.
Nog steeds trillend van de opwinding trok ik mijn boxershort weer over mijn luier. Mijn kruis was enorm bol geworden en ik kreeg mijn boxer er maar met moeite overheen. Mijn jeans leek me bijna niet meer te passen. Met moeite kon ik hem dichtknopen. Nu begreep ik ook waarom Jonathan altijd van die baggy cargo’s droeg.
Ik stapte mijn hokje uit. De toiletruimte was verlaten.
Het leek me een goed plan om mezelf eens in de spiegel die naast de wasbakken hing te bekijken. De enorme bolling in mijn broek viel toch nog wel mee. Het voelde veel groter dan wat er van te zien was. Ook herinnerde ik me Jona’s woorden: Als je er niet op let dan zie je het ook niet. Gerustgesteld draaide ik me een kwartslag om. Ik schrok… Van opzij was die luierbobbel enorm goed zichtbaar.. Je kon hem gewoon niet missen!!
Ik probeerde mijn T-shirt over mijn jeans te trekken maar die was daar te kort voor.
Er kwam iemand de toiletruimte binnen. Ik verstijfde…
In de spiegel herkende ik Finn. Hij keek mij net zo verschrikt aan als ik hem. Ik voelde een impuls om mijn kruis te bedekken. Pas toen bedacht ik me dat hij ook een luier droeg. ik draaide me om en keek hem aan.
Het moet er hebben uitgezien als twee hulpeloze hertjes die in elkaars koplampen staarden. Ongeveer tegelijkertijd zakten onze blikken tot kruishoogte.
Ik kon duidelijk zien dat Finn z’n luier ook al had benut en Finn zag bij mij hetzelfde. Dit maakte de situatie wat makkelijker. We keken elkaar weer aan en snapten beiden elkaars probleem. Ik voelde me daardoor nog weer wat beter.
‘Hey Finn. Jij…eh… jij hebt HET ook al gedaan zo te zien?’
Finn keek bijna instinctief direct naar beneden maar richtte zijn blik snel weer op.
- ‘Mmjah dus… maar ik heb wel het gevoel dat ik nu voor gek loop met zo’n dikke broek aan.
’Nou.. het valt wel mee. Je ziet er bijna niks van. Maak je geen zorgen’.
- ‘Oh? Nou, bij jou valt het ook niet echt op hoor. Anyway, ik zal blij zijn als deze dag voorbij is!’
Finn dook een WC hokje in en ik liep de toiletruimte uit. We wisten beiden dat we logen over de zichtbaarheid van elkaars luiers.
Er was echter één groot verschil: Finn probeerde zich te verbergen voor de anderen. Ik daarentegen begon me steeds zelfverzekerder te voelen in deze bizarre situatie.
Toen de deur van het jongenstoilet achter me dichtviel wist ik dat er iets was veranderd in mijn leven. Ik wist nog niet precies wat maar daar zou ik snel genoeg achter komen. Mijn angst en onzekerheid begonnen plaats te maken voor een gevoel van trots en onafhankelijkheid. Iets wat ik altijd al bewonderde in Jona, de luierjongen die deze situatie onbedoeld had veroorzaakt.
Terwijl ik naar lokaal 4b liep, had ik het gevoel dat iedereen naar me keek. Waarschijnlijk viel dat wel mee en was ik op dat moment veel meer bezig met mezelf dan anderen dat waren. Het voelde alsof een enorme hoeveelheid zachte, natte en warme massa rondom mijn billen en piemel met me mee bewoog. Het voelde veel te fijn…
Pas toen ik het lokaal binnenliep, realiseerde ik me dat ik een erectie had.
Gelukkig lette niemand op mij, behalve Jonathan.
Het zou een lesuur worden dat ik niet snel zou vergeten…
Bio verliep opvallend rustig. Onze groep was niet bepaald een van de gemakkelijkste, meestal vrij luidruchtig en soms bijna onhandelbaar. Dit keer waren met name de jongens erg stil
Zelfs meneer Dekkers, onze biologieleraar, viel het op…
- ‘Als jullie nu altijd zo rustig en geconcentreerd waren, dan zou mijn werk een stuk prettiger en jullie diploma zelfs haalbaar zijn!’
Zijn woorden gingen totaal langs me heen. Ik probeerde alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen de revue te laten passeren en ik vroeg me af hoe het mogelijk was dat ik en alle andere jongens in de klas plotseling verplicht een luier omhadden.
Heel voorzichtig keek ik om me heen. De meeste jongens keken alleen maar naar Dekkers of naar hun boek. Niemand durfde een ander aan te kijken.
De meiden waren daardoor ook wat stil. Iedereen voelde dat er iets aan de hand was maar alleen 11 jongens in onze klas wisten precies wat…
Jonathan zat achter mij maar ik durfde me niet om te draaien en hem aan te kijken.
Een ander probleem begon langzaam tot me door te dringen: Ik had behoorlijk wat thee gedronken bij het ontbijt en ik voelde dat ik binnen nu en een uur toch wel graag zou willen plassen. Het idee om dat in mijn luier te doen, op school, was echt ondenkbaar. Ik nam me voor om het zo lang mogelijk op te houden.
Na bio was het pauze. De zon scheen en het was prettig om even buiten op het schoolplein rond te lopen. Ik deed dat meestal want zolang je je continue verplaatst wordt je minder snel gespot door pestkoppen. Daarnaast had ik het idee dat mijn luier minder opviel als ik stond. Steeds als ik ging zitten voelde ik een flinke bobbel in mijn kruis. Het idee dat iemand dat zou zien maakte me doodsbenauwd.
In een hoekje zag ik Jona zitten. Alleen zoals gewoonlijk.
Ik keek om me heen en merkte dat de andere jongens uit mijn klas zich allemaal individueel over het plein hadden verspreid. Geen groepjes, geen bravoure.
Voor het eerst in lange tijd voelde ik me wat meer op m’n gemak tijdens een pauze. Ik ging er van uit dat iedereen op z’n eigen manier probeerde met deze bizarre situatie om te gaan en dat de gangbare groepscohesie even niet meer bestond. Dit gaf me net genoeg moed om naast Jonathan te gaan zitten. Jona keek op en glimlachte een heel klein beetje.
Ik had eigenlijk geen idee waarom maar er was iets aan hem dat me enorm aantrok. Sinds het begin van het schooljaar, zo’n 3 maanden geleden, hadden we maar een paar woorden gewisseld.
Naast hem zitten voelde vreemd maar ook wel fijn.
Ik mocht hem graag maar ik had nog nooit de moed gehad om dat te uiten. Misschien dat deze rare situatie het iets makkelijker zou maken.
‘Hey Jona’
- ‘Hey’
‘Eehm… ik, ik vind het echt heel klote wat er eergisteren is gebeurd’
- ‘Wat vind je precies klote? Dat ze mij voor lul zetten in de kleedkamer of dat jij daardoor nu een luier aanhebt?’
Jona sprak zacht maar zijn woorden raakten me diep. Er was geen verwijt, geen boosheid… alleen maar een oprechte vraag.
’Nou… wat er is gebeurd in de kleedkamer vind ik echt heel erg en… ehm… ja dat luierdragen… dat…. dat heb ik misschien wel verdient.
Jona keek voor zich uit en knikte een beetje. Ik zweeg.
- ‘Ik wilde dit niet. Het was echt een idee van Frieling.
Ik probeerde een antwoord te bedenken maar dat lukte niet. Aarzelend zocht ik naar woorden om het gesprek op gang te houden. Ik vond het fijn om naar Jona te luisteren.
‘Hoe komt het eigenlijk dat je… luiers moet gebruiken?’
Jona zweeg even. Ik was er van overtuigd dat ik een heel pijnlijke vraag had gesteld. Vervolgens keek hij me aan. Zijn blik was open en zonder verwijt. Nu pas zag ik dat hij intens groen ogen had.
- ‘Vier jaar geleden ben ik aangereden door een auto. Ik heb 3 maanden in een ziekenhuis en revalidatiecentrum gelegen. Alles is uiteindelijk redelijk goedgekomen maar door de interne verwondingen heb ik nu geen blaas meer. Eigenlijk heb ik nog geluk gehad; de artsen dachten eerst dat ik nooit meer zou kunnen lopen. En nu,… ik kan alles. Ik ben alleen een beetje lek’.
Er gierden allerlei emoties door me heen. Plotseling realiseerde ik me dat Jonathan eigenlijk een heel bijzondere jongen was. Een jongen die al van alles had meegemaakt en daar mee had leren omgaan. Opnieuw werd ik geraakt door zijn zelfvertrouwen.
‘Wow… dat… dat wist ik niet.
- ‘Nee, dat weet ook bijna niemand. Niemand vraagt er naar en ik ga het ook niet rondbazuinen natuurlijk. Je bent eigenlijk de eerste hier op school die het vraagt’.
Ik wist niet goed wat te zeggen. Jona’s verhaal maakte een diepe indruk op me.
- ‘Hoe bevalt het trouwens om verplicht een luier te dragen?’
‘Nou.. eehm… het is wel… apart! Ik.. Ik heb het gevoel dat iedereen het kan zien dus ik voel me er niet echt gemakkelijk bij.’
- ‘Oh, dat valt heel erg mee. Jij bent je er nu heel bewust van dat je een ander soort ondergoed draagt. Dat voelt misschien vreemd of zelfs wel fijn, maar een ander let daar helemaal niet op. Geloof me, niemand die het ziet.’
‘Mm, ja. Je zult wel gelijk hebben. Het was me bij jou ook nooit echt opgevallen’.
- Heb je er ooit echt op gelet dan?’
‘Nee. Nee, natuurlijk niet’.
- ‘Nou, dat bedoel ik dus’.
Jona legde zijn hand op mijn knie: ‘Maak je niet te veel zorgen of anderen het kunnen zien…. of dat je het misschien wel prettig vindt om een luier te dragen’.
Opnieuw wist ik niet wat ik moest zeggen. Jona stond op en glimlachte naar me. ‘Ik zie je nog wel’.
Terwijl hij wegliep vielen er plotseling een aantal dingen op hun plek: Jona had het luierdagen voor zichzelf volledig geaccepteerd. Hij schaamde zich er niet voor en was er misschien zelfs wel trots op.
Zijn opmerking dat ik het ‘misschien zelfs wel prettig vond’ verwarde me een beetje. Wat bedoelde hij daarmee?
Ik moest toegeven dat mijn luier niet bepaald onprettig aanvoelde. Integendeel.
Het zachte gevoel en de lichte druk op mijn kont en piemel gaf een soort opwinding die ik niet goed begreep. Het voelde inderdaad heel fijn maar hoe kon Jona weten dat ik dat prettig vond?
Ik liep naar de frisdrankautomaat voor een blikje cola. Het was druk in de kantine en ik moest op mijn beurt wachten. Intussen probeerde ik gepast geld voor de automaat uit mijn broekzak te vissen.
Iemand stootte mij aan en voordat ik het wist rolde mijn kleingeld over de vloer. Terwijl ik mijn muntjes weer bij elkaar probeerde te graaien, merkte ik dat er achter mij iets gebeurde: Eerst werd het stil. Vervolgens werd er hard gelachen. Ik had geen idee wat er aan de hand was maar ik kreeg het angstige vermoeden dat het iets met mij te maken had. Toen ik weer overeind stond merkte ik dat iedereen naar mij keek. Niemand zei wat maar er werd wel flink gegniffeld.
Ik begreep er niets van. Waarom is het zo grappig als iemand wat kleingeld laat vallen…?
Al cola-drinkend liep ik ik weer richting het schoolplein maar nog steeds voelde ik dat er iets aan de hand was. Achter mijn rug werd er nog steeds gelachen en ik hoorde dat mijn naam werd geroepen.
Plotseling werd het me duidelijk. Ik greep naar de achterkant van mijn T-shirt en voelde dat die IN mijn luier zat. Mijn luier stak super-zichtbaar boven mijn broek uit. Iedereen kon zien dat ik een luier droeg!
Ik rende naar de jongens WC, draaide de deur op slot en barstte stilletjes in tranen uit. Ik voelde me echt verschrikkelijk. Wat er zojuist was gebeurd zou binnen een uur bekend zijn over de hele school.
Ik weet niet meer precies hoelang ik in dat WC hokje heb gezeten maar ik miste een uur Engels en een uur geschiedenis.
Gedurende die tijd kwam ik weer een beetje tot mezelf. Het begon tot me door te dringen wat het voor Jona moest zijn om dit soort situaties bijna dagelijks te ervaren.
Intussen moest ik echt heel nodig plassen.
Het voelde alsof ik mijn luier niet mocht losmaken of zelfs mocht aanraken. Frieling had duidelijk aangegeven dat valsspelen geen optie was. Ik moest mijn luier uiteindelijk dus gaan gebruiken waarvoor die bedoeld was.
Het leek me echter geen problem om eerst mijn dikke ‘ondergoed’ eens wat nader te bekijken.
Ik knoopte mijn jeans los en liet hem tot op mijn enkels zakken. Nu pas zag ik dat de luier die ik droeg behoorlijk ver boven mijn boxershort uitstak. Geen wonder dat iedereen kon zien dat ik een luier droeg terwijl ik al bukkend mijn kleingeld probeerde terug te vinden!
Ik liet vervolgens mijn boxershort zakken en bekeek mijn luier eens goed. Er stonden gele en blauwe lijntjes op en S4. Ik had geen idee wat dat betekende.
Intussen moest ik zo nodig plassen dat het bijna pijn deed.
Het voelde heel raar om te plassen terwijl je een soort van ondergoed draagt. Mijn hele gevoel van ‘zindelijkheid’ leek daar tegen te protesteren.
Ik liet het uiteindelijk maar lopen omdat ik niet anders kon. Het deed te veel pijn om het nog langer op te houden.
Heel langzaam voelde ik dat mijn luier begon op te zwellen. Ik was er van overtuigd dat het zou gaan lekken want er kwam maar geen eind aan mijn plas.
Een heel prettig, warm gevoel verspreidde zich aan de voor- en achterkant van mijn luier.
Ik hield mijn ogen dicht en mijn adem in. Pas toen ik uitgeplast was durfde ik naar mijn luier te kijken.
De gele lijntjes waren nu groen geworden en mijn luier was behoorlijk opgezwollen.
Ik wreef over de voor- en achterkant van mijn luier. Het voelde allemaal heel fijn, nat en warm!
Ik vond het nog steeds heel bizar allemaal. Enerzijds wist ik me geen raad met de situatie, anderzijds had ik iets totaal nieuws en enorm prettigs ontdekt.
Langzaam begonnen mijn angst en schaamte wat af te nemen en ik besefte dat ik niet voor eeuwig in dat stomme WC hokje kon blijven zitten.
Nog steeds trillend van de opwinding trok ik mijn boxershort weer over mijn luier. Mijn kruis was enorm bol geworden en ik kreeg mijn boxer er maar met moeite overheen. Mijn jeans leek me bijna niet meer te passen. Met moeite kon ik hem dichtknopen. Nu begreep ik ook waarom Jonathan altijd van die baggy cargo’s droeg.
Ik stapte mijn hokje uit. De toiletruimte was verlaten.
Het leek me een goed plan om mezelf eens in de spiegel die naast de wasbakken hing te bekijken. De enorme bolling in mijn broek viel toch nog wel mee. Het voelde veel groter dan wat er van te zien was. Ook herinnerde ik me Jona’s woorden: Als je er niet op let dan zie je het ook niet. Gerustgesteld draaide ik me een kwartslag om. Ik schrok… Van opzij was die luierbobbel enorm goed zichtbaar.. Je kon hem gewoon niet missen!!
Ik probeerde mijn T-shirt over mijn jeans te trekken maar die was daar te kort voor.
Er kwam iemand de toiletruimte binnen. Ik verstijfde…
In de spiegel herkende ik Finn. Hij keek mij net zo verschrikt aan als ik hem. Ik voelde een impuls om mijn kruis te bedekken. Pas toen bedacht ik me dat hij ook een luier droeg. ik draaide me om en keek hem aan.
Het moet er hebben uitgezien als twee hulpeloze hertjes die in elkaars koplampen staarden. Ongeveer tegelijkertijd zakten onze blikken tot kruishoogte.
Ik kon duidelijk zien dat Finn z’n luier ook al had benut en Finn zag bij mij hetzelfde. Dit maakte de situatie wat makkelijker. We keken elkaar weer aan en snapten beiden elkaars probleem. Ik voelde me daardoor nog weer wat beter.
‘Hey Finn. Jij…eh… jij hebt HET ook al gedaan zo te zien?’
Finn keek bijna instinctief direct naar beneden maar richtte zijn blik snel weer op.
- ‘Mmjah dus… maar ik heb wel het gevoel dat ik nu voor gek loop met zo’n dikke broek aan.
’Nou.. het valt wel mee. Je ziet er bijna niks van. Maak je geen zorgen’.
- ‘Oh? Nou, bij jou valt het ook niet echt op hoor. Anyway, ik zal blij zijn als deze dag voorbij is!’
Finn dook een WC hokje in en ik liep de toiletruimte uit. We wisten beiden dat we logen over de zichtbaarheid van elkaars luiers.
Er was echter één groot verschil: Finn probeerde zich te verbergen voor de anderen. Ik daarentegen begon me steeds zelfverzekerder te voelen in deze bizarre situatie.
Toen de deur van het jongenstoilet achter me dichtviel wist ik dat er iets was veranderd in mijn leven. Ik wist nog niet precies wat maar daar zou ik snel genoeg achter komen. Mijn angst en onzekerheid begonnen plaats te maken voor een gevoel van trots en onafhankelijkheid. Iets wat ik altijd al bewonderde in Jona, de luierjongen die deze situatie onbedoeld had veroorzaakt.
Terwijl ik naar lokaal 4b liep, had ik het gevoel dat iedereen naar me keek. Waarschijnlijk viel dat wel mee en was ik op dat moment veel meer bezig met mezelf dan anderen dat waren. Het voelde alsof een enorme hoeveelheid zachte, natte en warme massa rondom mijn billen en piemel met me mee bewoog. Het voelde veel te fijn…
Pas toen ik het lokaal binnenliep, realiseerde ik me dat ik een erectie had.
Gelukkig lette niemand op mij, behalve Jonathan.
Het zou een lesuur worden dat ik niet snel zou vergeten…
