Rind
DL & fur
Dit verhaal is deels waargebeurd. Ik heb het aangevuld met wat passages waarvan ikzelf graag wilde dat ze gebeurd zouden zijn.
Het is mijn eerste verhaal op dit forum. Ik hoop het vervolg steeds binnen een paar weken te kunnen posten.
Ik ben heel benieuwd wat jullie er van vinden!
*****************************************************************************
Deel 1 van 'Het Geheim van Jonathan'
(deel 2 en 3 vind je verder in de string)
Ik was amper 13 jaar oud toen ik van mijn veilige, vertrouwde basisschool naar de brugklas ging.
In het begin vond ik het wel spannend maar die spanning sloeg al snel om naar teleurstelling en onzekerheid.
Mijn klasgenootjes waren minder vriendelijk dan ik gewend was. Hiërarchie was kennelijk erg belangrijk en er ontstond al snel een verschil tussen ‘populair' en 'minder populair’.
Dat ik tot de laatste categorie behoorde, werd me al snel duidelijk: Als je niet geïnteresseerd bent in meisjes, scooters en voetbal, dan ben je kennelijk een sukkel...
Als underdog wist ik me op de nieuwe school redelijk te handhaven. Ik leerde al snel dat het beter was je gedeisd te houden en dat was wat ik zo veel mogelijk probeerde.
Er waren ander kinderen in mijn klas die het zwaarder hadden. Jonathan bijvoorbeeld...
Hij was het vaste mikpunt van pesterijen en vernederingen. Ik begreep niet waarom ze hem altijd moesten hebben. Jonathan was een stille jongen en net zo oud als ik. Hij zag er heel normaal uit -ondanks dat hij wat klein was voor z’n leeftijd- en was eigenlijk heel vriendelijk tegen iedereen.
Ik mocht ‘m wel en voelde een soort verwantschap. We waren immers allebei ‘underdogs’ in de klas.
Op een dag stond ik naast een groepje jongens en ik hoorde dat ze het over Jonathan hadden. “Hij is nog niet zindelijk”, hoorde ik iemand zeggen.
Ik vond dat raar. Het klonk niet alleen vreemd, het klonk ook alsof ze het over een huisdier hadden.
“Hij draagt luiers”, wist een ander aan het gesprek toe te voegen.
Ik concludeerde al snel dat bullshit moest zijn. Een jongen van 13 draagt geen luiers! Vast weer zo’n fake-verhaal om Jonathan belachelijk te maken.
Toen ik die avond in bed lag hield het me toch bezig. Waarom zouden ze zoiets zeggen? Zou het waar zijn? Er was me nog nooit iets aan hem opgevallen...
Ik probeerde van alles te bedenken wat er op kon wijzen dat Jonathan misschien inderdaad luiers droeg op school maar ik kon niks verzinnen. Het was vast weer zo'n onzin-verhaal zoals die wel vaker werden verteld over klasgenoten.
De volgende dagen kon ik het toch niet laten om Jonathan wat beter in de gaten te houden op school. De gedachte dat hij luiers droeg vond ik best wel fascinerend maar ik wilde er ook niet te veel over nadenken. Misschien wel OMDAT ik het fascinerend vond.
Er was op het eerste gezicht niets opvallends te zien aan hem. Hij droeg meestal baggy jeans of cargos. Als hij een luier zou dragen onder die kleding dan was het onmogelijk om die te spotten.
Op een dag zat ik op het jongenstoilet. Het waren van die hokjes met een open onder- en bovenkant. Ik had er een pesthekel aan want iedereen kon je horen plonsen. Ik probeerde meestal een moment te vinden dat het niet te druk was en er niemand naast je zat. Dat lukte bijna nooit.
Ook nu weer hoorde ik dat er iemand het toilet naast me binnenstapte. Ik besloot maar even te wachten met mijn business tot degene naast mij klaar was.
De geluiden die ik hoorde klonken wat vreemd. Een rugzak die werd opengeritst, geluiden van ritselend plastic en het geluid dat leek alsof iemand stukken plakband lostrok. Ik kon het allemaal niet thuisbrengen. Na enige tijd verliet mijn mysterieuze toilet-buurman zijn hokje zonder door te spoelen. Heel vreemd allemaal.
Van buiten de toiletruimte hoorde ik plotseling stemmen en ik herkende ze al snel als een groep jongens uit mijn klas. Ze kwamen het toilet binnen. Ik hield me zoals gewoonlijk weer heel stil in mijn hokje en hoopte maar dat ze snel zouden weggaan.
“Hee Jonathan!, Ben je weer nat-dan?” riep iemand. Er werd gelachen.
Ik schrok. Het was dus Jonathan die naast mij zat. Ineens begon het me te dagen: Wat ik net had gehoord was Jona die waarschijnlijk een schone luier omdeed of iets dergelijks. Ik kon me er niet zo heel veel bij voorstellen maar ik vond het wel waanzinnig fascinerend. Het was dus waar: Jonathan droeg luiers! Maar waarom...?
Ik had er nooit zo over nagedacht. Alleen baby’s dragen luiers. En misschien mensen die oud of ziek zijn. Waarom zou een jongen als Jonathan ze dragen?
De dagen daarna kon ik het idee niet meer van me afzetten. Een jongen van mijn leeftijd draagt luiers op school! Waarom? Hoe kan dat?!
Hoe is het om een luier te dragen?
Het zou niet lang duren voordat al deze vragen beantwoord werden…
Dinsdagochtend, 09:40 uur. Tijd voor gym. Niet mijn meest favoriete lesuur maar toch beter dan wiskunde of Duits.
Het omkleden en douchen naderhand was het lastigste deel van de les. Zoek een hoekje in de kleedkamer, zo ver mogelijk van de andere jongens. Zorg er vooral voor dat je niet opvalt en doe alles zo snel mogelijk. Met wat geluk kwam je er dan ongeschonden doorheen.
Het was me intussen ook duidelijk geworden waarom Jonathan zich nooit omkleedde in de kleedkamer. Iets waar ik me eerder nooit bewust van was. Jona verscheen gewoon in zijn gymkleren vlak voor de les. Je zag hem nooit in de kleedkamer. Ik bedacht dat hij zich ergens anders omkleedde, waarschijnlijk in de kleedkamer van de gymdocenten, buiten het bereik van pestende klasgenoten.
Deze keer zou het echter heel anders verlopen...
Tot mijn verbazing zie ik Jona de kleedkamer inlopen. Hij voelt zich duidelijk erg ongemakkelijk.
De andere jongens laten deze gelegenheid om hem te pesten niet onbenut.
“Yooh Nat!”
“Is Frieling je nattigheid ook zat?!”
Jonathan negeerde de opmerkingen en liep snel door naar het toilet achter in de kleedkamer. Met een harde klap sloot hij de toiletdeur.
Ik voelde dat dit heel fout ging aflopen en wilde het liefst verdwijnen. Tegelijkertijd manifesteerde zich ook deze vreemde fascinatie voor dit 'luier-gedoe’ bij mij. Ik kon het niet helpen, ik MOEST zien hoe dit afliep…
Kennelijk was Frieling, onze gymdocent, te laat aanwezig. De docentenkleedkamer was dus op slot en voor Jonathan was er geen andere optie dan zich om te kleden op het toilet in de jongenskleedkamer. Ik had bewondering voor Jona’s lef om dit te doen en ik hoopte echt dat het allemaal goed zou aflopen voor hem.
Na enige tijd was iedereen omgekleed en klaar voor de gymles. Frieling was echter nergens te bekennen.
Jonathan opende de deur van het toilet. Hij had zich omgekleed, liep de kleedkamer in, hing zijn rugzak aan een haakje en ging op de houten bank zitten.
Aangezien er kennelijk geen les was vanwege Frieling’s afwezigheid, was dit een uitgelezen moment voor de andere jongens om Jona eens te grazen te nemen. Binnen een minuut stond er een groep jongens om hem heen. Ze wezen naar hem en lachten. Jona zweeg en keek naar de beige tegeltjesvloer.
Ik weet niet meer wat er precies geroepen werd. Ik kon alleen maar kijken. Vier jongens grepen Jona en trokken zijn gym-short en T-shirt uit. Er werd hard gelachen en gewezen. Mobieltjes kwamen tevoorschijn en het de ‘camera-snap’-geluiden klonken als geweerschoten.
Jonathan stond met gebogen hoofd midden in de kleedkamer. Hij droeg alleen een luier en z’n sneakers.
Ik was compleet van de kaart. Nog nooit had ik zoiets gezien. Enerzijds vond ik het super spannend om nu eindelijk Jona’s geheim te zien maar tegelijkertijd vond ik het vreselijk wat er met hem gebeurde. Ik voelde een intens medelijden met hem maar ik durfde niks te doen of te zeggen, doodsbenauwd dat de groep zich ook tegen mij zou keren.
Jonathan liet alles gelaten over zich heen komen. Het leek bijna alsof het hem niks deed... Alsof hij onaantastbaar was en ver boven die groep pestende jongens stond.
Het beeld van die kleine, kwetsbare en toch onverwrikbare jongen in z’n luier maakte een diepe indruk op me.
Ik voelde een soort jaloezie in me opkomen. Niet alleen wilde ik weten wat het zou zijn om -net als Jona- een luier te dragen, ik zou ook willen dat ik in staat was om een groep klootzakken om me heen totaal te negeren.
Jonathan, de meest gepeste jongen uit mijn klas, een jongen die luiers droeg op school, begon een beetje mijn held te worden!
**** wordt vervolgd ****
Het is mijn eerste verhaal op dit forum. Ik hoop het vervolg steeds binnen een paar weken te kunnen posten.
Ik ben heel benieuwd wat jullie er van vinden!
*****************************************************************************
Deel 1 van 'Het Geheim van Jonathan'
(deel 2 en 3 vind je verder in de string)
Ik was amper 13 jaar oud toen ik van mijn veilige, vertrouwde basisschool naar de brugklas ging.
In het begin vond ik het wel spannend maar die spanning sloeg al snel om naar teleurstelling en onzekerheid.
Mijn klasgenootjes waren minder vriendelijk dan ik gewend was. Hiërarchie was kennelijk erg belangrijk en er ontstond al snel een verschil tussen ‘populair' en 'minder populair’.
Dat ik tot de laatste categorie behoorde, werd me al snel duidelijk: Als je niet geïnteresseerd bent in meisjes, scooters en voetbal, dan ben je kennelijk een sukkel...
Als underdog wist ik me op de nieuwe school redelijk te handhaven. Ik leerde al snel dat het beter was je gedeisd te houden en dat was wat ik zo veel mogelijk probeerde.
Er waren ander kinderen in mijn klas die het zwaarder hadden. Jonathan bijvoorbeeld...
Hij was het vaste mikpunt van pesterijen en vernederingen. Ik begreep niet waarom ze hem altijd moesten hebben. Jonathan was een stille jongen en net zo oud als ik. Hij zag er heel normaal uit -ondanks dat hij wat klein was voor z’n leeftijd- en was eigenlijk heel vriendelijk tegen iedereen.
Ik mocht ‘m wel en voelde een soort verwantschap. We waren immers allebei ‘underdogs’ in de klas.
Op een dag stond ik naast een groepje jongens en ik hoorde dat ze het over Jonathan hadden. “Hij is nog niet zindelijk”, hoorde ik iemand zeggen.
Ik vond dat raar. Het klonk niet alleen vreemd, het klonk ook alsof ze het over een huisdier hadden.
“Hij draagt luiers”, wist een ander aan het gesprek toe te voegen.
Ik concludeerde al snel dat bullshit moest zijn. Een jongen van 13 draagt geen luiers! Vast weer zo’n fake-verhaal om Jonathan belachelijk te maken.
Toen ik die avond in bed lag hield het me toch bezig. Waarom zouden ze zoiets zeggen? Zou het waar zijn? Er was me nog nooit iets aan hem opgevallen...
Ik probeerde van alles te bedenken wat er op kon wijzen dat Jonathan misschien inderdaad luiers droeg op school maar ik kon niks verzinnen. Het was vast weer zo'n onzin-verhaal zoals die wel vaker werden verteld over klasgenoten.
De volgende dagen kon ik het toch niet laten om Jonathan wat beter in de gaten te houden op school. De gedachte dat hij luiers droeg vond ik best wel fascinerend maar ik wilde er ook niet te veel over nadenken. Misschien wel OMDAT ik het fascinerend vond.
Er was op het eerste gezicht niets opvallends te zien aan hem. Hij droeg meestal baggy jeans of cargos. Als hij een luier zou dragen onder die kleding dan was het onmogelijk om die te spotten.
Op een dag zat ik op het jongenstoilet. Het waren van die hokjes met een open onder- en bovenkant. Ik had er een pesthekel aan want iedereen kon je horen plonsen. Ik probeerde meestal een moment te vinden dat het niet te druk was en er niemand naast je zat. Dat lukte bijna nooit.
Ook nu weer hoorde ik dat er iemand het toilet naast me binnenstapte. Ik besloot maar even te wachten met mijn business tot degene naast mij klaar was.
De geluiden die ik hoorde klonken wat vreemd. Een rugzak die werd opengeritst, geluiden van ritselend plastic en het geluid dat leek alsof iemand stukken plakband lostrok. Ik kon het allemaal niet thuisbrengen. Na enige tijd verliet mijn mysterieuze toilet-buurman zijn hokje zonder door te spoelen. Heel vreemd allemaal.
Van buiten de toiletruimte hoorde ik plotseling stemmen en ik herkende ze al snel als een groep jongens uit mijn klas. Ze kwamen het toilet binnen. Ik hield me zoals gewoonlijk weer heel stil in mijn hokje en hoopte maar dat ze snel zouden weggaan.
“Hee Jonathan!, Ben je weer nat-dan?” riep iemand. Er werd gelachen.
Ik schrok. Het was dus Jonathan die naast mij zat. Ineens begon het me te dagen: Wat ik net had gehoord was Jona die waarschijnlijk een schone luier omdeed of iets dergelijks. Ik kon me er niet zo heel veel bij voorstellen maar ik vond het wel waanzinnig fascinerend. Het was dus waar: Jonathan droeg luiers! Maar waarom...?
Ik had er nooit zo over nagedacht. Alleen baby’s dragen luiers. En misschien mensen die oud of ziek zijn. Waarom zou een jongen als Jonathan ze dragen?
De dagen daarna kon ik het idee niet meer van me afzetten. Een jongen van mijn leeftijd draagt luiers op school! Waarom? Hoe kan dat?!
Hoe is het om een luier te dragen?
Het zou niet lang duren voordat al deze vragen beantwoord werden…
Dinsdagochtend, 09:40 uur. Tijd voor gym. Niet mijn meest favoriete lesuur maar toch beter dan wiskunde of Duits.
Het omkleden en douchen naderhand was het lastigste deel van de les. Zoek een hoekje in de kleedkamer, zo ver mogelijk van de andere jongens. Zorg er vooral voor dat je niet opvalt en doe alles zo snel mogelijk. Met wat geluk kwam je er dan ongeschonden doorheen.
Het was me intussen ook duidelijk geworden waarom Jonathan zich nooit omkleedde in de kleedkamer. Iets waar ik me eerder nooit bewust van was. Jona verscheen gewoon in zijn gymkleren vlak voor de les. Je zag hem nooit in de kleedkamer. Ik bedacht dat hij zich ergens anders omkleedde, waarschijnlijk in de kleedkamer van de gymdocenten, buiten het bereik van pestende klasgenoten.
Deze keer zou het echter heel anders verlopen...
Tot mijn verbazing zie ik Jona de kleedkamer inlopen. Hij voelt zich duidelijk erg ongemakkelijk.
De andere jongens laten deze gelegenheid om hem te pesten niet onbenut.
“Yooh Nat!”
“Is Frieling je nattigheid ook zat?!”
Jonathan negeerde de opmerkingen en liep snel door naar het toilet achter in de kleedkamer. Met een harde klap sloot hij de toiletdeur.
Ik voelde dat dit heel fout ging aflopen en wilde het liefst verdwijnen. Tegelijkertijd manifesteerde zich ook deze vreemde fascinatie voor dit 'luier-gedoe’ bij mij. Ik kon het niet helpen, ik MOEST zien hoe dit afliep…
Kennelijk was Frieling, onze gymdocent, te laat aanwezig. De docentenkleedkamer was dus op slot en voor Jonathan was er geen andere optie dan zich om te kleden op het toilet in de jongenskleedkamer. Ik had bewondering voor Jona’s lef om dit te doen en ik hoopte echt dat het allemaal goed zou aflopen voor hem.
Na enige tijd was iedereen omgekleed en klaar voor de gymles. Frieling was echter nergens te bekennen.
Jonathan opende de deur van het toilet. Hij had zich omgekleed, liep de kleedkamer in, hing zijn rugzak aan een haakje en ging op de houten bank zitten.
Aangezien er kennelijk geen les was vanwege Frieling’s afwezigheid, was dit een uitgelezen moment voor de andere jongens om Jona eens te grazen te nemen. Binnen een minuut stond er een groep jongens om hem heen. Ze wezen naar hem en lachten. Jona zweeg en keek naar de beige tegeltjesvloer.
Ik weet niet meer wat er precies geroepen werd. Ik kon alleen maar kijken. Vier jongens grepen Jona en trokken zijn gym-short en T-shirt uit. Er werd hard gelachen en gewezen. Mobieltjes kwamen tevoorschijn en het de ‘camera-snap’-geluiden klonken als geweerschoten.
Jonathan stond met gebogen hoofd midden in de kleedkamer. Hij droeg alleen een luier en z’n sneakers.
Ik was compleet van de kaart. Nog nooit had ik zoiets gezien. Enerzijds vond ik het super spannend om nu eindelijk Jona’s geheim te zien maar tegelijkertijd vond ik het vreselijk wat er met hem gebeurde. Ik voelde een intens medelijden met hem maar ik durfde niks te doen of te zeggen, doodsbenauwd dat de groep zich ook tegen mij zou keren.
Jonathan liet alles gelaten over zich heen komen. Het leek bijna alsof het hem niks deed... Alsof hij onaantastbaar was en ver boven die groep pestende jongens stond.
Het beeld van die kleine, kwetsbare en toch onverwrikbare jongen in z’n luier maakte een diepe indruk op me.
Ik voelde een soort jaloezie in me opkomen. Niet alleen wilde ik weten wat het zou zijn om -net als Jona- een luier te dragen, ik zou ook willen dat ik in staat was om een groep klootzakken om me heen totaal te negeren.
Jonathan, de meest gepeste jongen uit mijn klas, een jongen die luiers droeg op school, begon een beetje mijn held te worden!
**** wordt vervolgd ****
