luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Ik heb weer een nieuw verhaal geschreven! ben er zelf niet heel enthousiast over eigen haha 
tips & opmerkingen hoor ik graag, en wie weet komt er nog een vervolg als het een beetje in de smaakt valt?!
Later (als er een nieuw hoofstuk komt), zal ik er wat meer DL-heid in stoppen
“hallo Joshua. “ Ze gaven elkaar een hand. “ik ben Linda ter Beek” Joshua was verbaasd vanwege haar sterke handdruk. Ze zag er vrij iel uit, met een net iets te slank lichaam. “Hallo” antwoordde Joshua. “Ga maar zitten hoor” benadrukte mevrouw Ter Beek. “ Zou je me er eerst iets over kunnen vertellen? Dan kan ik vervolgens wat onderzoeken doen aan de hand van je klachten” vroeg ze vriendelijk. Ze ging op een zwarte, leren stoel zitten achter haar bureau. Terwijl ze verslag aan het typen was op de computer voor zich, deed Joshua zijn verhaal. “Nou.. Ik heb de laatste tijd vaak last van me been. Meestal na het sporten, of als ik een tijdje gestaan heb.” Hij rustte even, en keek toe hoe de fysiotherapeute druk bezig was met typen. “Oke, en waar heb je precies last?” vroeg ze nog steeds typend. “In me kuiten. Het is een soort kramp, en het gaat wel weer over als ik een tijdje zit. Verder voelt het alsof het gekneusd is, maar dan permanent.” Mevrouw Ter Beek knikte. “Zou je even uit de kleren willen? Dan kan ik kijken of er verschil is tussen je benen.” toen ze Joshua’s blik zag, voegde ze er “tot je onderbroek” aan toe. Joshua knikte wat verlegen, en begon bij zijn schoenen. Na enkele tientallen seconden was Joshua uit de kleren tot waar nodig was. Hij streek zijn blonde korte haar weer glad. Ze liet Joshua een tijdje wachten. Joshua begon zich slecht op zijn gemak te voelen. Hij was van nature nooit zo’n zielepeut, maar dit voelde gewoon niet best. “Oke..” probeerde Joshua schor. De vrouw keek op van haar computer, en begon Joshua te inspecteren. Ze begon door de stand van zijn schouders te bekijken, en Joshua volgde haar naar onder, tot en met zijn voeten. volgde “Ik merk dat je linker been wat dikker is. Voel je dat zelf ook Joshua” vroeg ze een tikje te kinderlijk naar Joshua’s beredenering. “Klopt, ik ben hiervoor al naar de dokter geweest, en die verwees me door naar de fysio voor oefeningen.” De vrouw zei niks, en liep langs Joshua heen, en begon haar werk te doen.
Joshua is DL. Alleen heeft hij de pech dat hij als 14-jarige niet veel gelegenheid heeft om zijn hobby uit te voeren. Dit soort incidenten zorgen bij veel mensen voor misschien irritatie, maar meer ook niet. Nee, hij was obsessed with this feeling. Zijn hele gedachtegang had met luiers te maken, en het enige moment wanneer hij zich ècht gelukkig voelt, is wanneer hij draagt. En dat was helaas niet vaak het geval. Verder kon hij veel lol maken met vrienden, en had hij gewoon een normale jeugd. De enige die het ook wist waren Johan en Lisa. Dat waren 2 goede vrienden. Joshua vond dat hij het tegen iemand moest vertellen, en zei waren de enige die hij vertrouwde. Spijt had hij er zeker niet van.
Een half uurtje later, na de behandeling bij de Fysio, stapte Joshua weer met een leeg gevoel op zijn fiets. Hij was alleen thuis vanavond, en zijn ouders en broer waren tot de volgende middag weg. Daarom besloot hij maar om een groot stap te nemen: een pak luiers halen. Zijn hart bonsde als een gek toen hij zijn fiets in de stalling voor het winkelcentrum zette. Hij deed zijn capuchon af, en deed de I-pod oortjes uit.
De laatste dag dat hij gewerkt had was Zaterdag. Hij werd gevraagd om een aantal auto’s te wassen, en had blij ingestemd. Het leverde hem 25,- euro op. Hopelijk genoeg voor een pak Tena’s, want het zou opvallen als hij zo’n bedrag zou moeten pinnen.
“Goeie middag” zei een vriendelijk man achter de toonbank van de apotheek. “hallo, ik zou graag een pak tena maxi willen hebben.” De man keek hem heel even met een nietszeggende blik aan, en schuifelde toen naar achter. Hij had een kleine bril op het puntje van zijn lange, gerimpelde neus, waardoor hij des te vriendelijker leek. “Alsjeblieft. heb je een recept van de huisarts?” vroeg de man. Joshua had zich hier al op voorbereid, en zei: “nee, ik kreeg alleen de opdracht dit pak te kopen. Niks gehoord over een recept” Het klonk niet al te overtuigend, maar er valt ook weinig te overtuigen aan een verkoper, waarvan een klant gewoon wat wilt kopen. “Geen probleem. Dat is dan 21,35 euro alsjeblieft.” Het laatje van de kassa klinkt, en Joshua rekende af. “Wil je er een tas omheen?” vroeg de man. Joshua knikte, en fietste terug naar huis.
tips & opmerkingen hoor ik graag, en wie weet komt er nog een vervolg als het een beetje in de smaakt valt?!
Later (als er een nieuw hoofstuk komt), zal ik er wat meer DL-heid in stoppen
“hallo Joshua. “ Ze gaven elkaar een hand. “ik ben Linda ter Beek” Joshua was verbaasd vanwege haar sterke handdruk. Ze zag er vrij iel uit, met een net iets te slank lichaam. “Hallo” antwoordde Joshua. “Ga maar zitten hoor” benadrukte mevrouw Ter Beek. “ Zou je me er eerst iets over kunnen vertellen? Dan kan ik vervolgens wat onderzoeken doen aan de hand van je klachten” vroeg ze vriendelijk. Ze ging op een zwarte, leren stoel zitten achter haar bureau. Terwijl ze verslag aan het typen was op de computer voor zich, deed Joshua zijn verhaal. “Nou.. Ik heb de laatste tijd vaak last van me been. Meestal na het sporten, of als ik een tijdje gestaan heb.” Hij rustte even, en keek toe hoe de fysiotherapeute druk bezig was met typen. “Oke, en waar heb je precies last?” vroeg ze nog steeds typend. “In me kuiten. Het is een soort kramp, en het gaat wel weer over als ik een tijdje zit. Verder voelt het alsof het gekneusd is, maar dan permanent.” Mevrouw Ter Beek knikte. “Zou je even uit de kleren willen? Dan kan ik kijken of er verschil is tussen je benen.” toen ze Joshua’s blik zag, voegde ze er “tot je onderbroek” aan toe. Joshua knikte wat verlegen, en begon bij zijn schoenen. Na enkele tientallen seconden was Joshua uit de kleren tot waar nodig was. Hij streek zijn blonde korte haar weer glad. Ze liet Joshua een tijdje wachten. Joshua begon zich slecht op zijn gemak te voelen. Hij was van nature nooit zo’n zielepeut, maar dit voelde gewoon niet best. “Oke..” probeerde Joshua schor. De vrouw keek op van haar computer, en begon Joshua te inspecteren. Ze begon door de stand van zijn schouders te bekijken, en Joshua volgde haar naar onder, tot en met zijn voeten. volgde “Ik merk dat je linker been wat dikker is. Voel je dat zelf ook Joshua” vroeg ze een tikje te kinderlijk naar Joshua’s beredenering. “Klopt, ik ben hiervoor al naar de dokter geweest, en die verwees me door naar de fysio voor oefeningen.” De vrouw zei niks, en liep langs Joshua heen, en begon haar werk te doen.
Joshua is DL. Alleen heeft hij de pech dat hij als 14-jarige niet veel gelegenheid heeft om zijn hobby uit te voeren. Dit soort incidenten zorgen bij veel mensen voor misschien irritatie, maar meer ook niet. Nee, hij was obsessed with this feeling. Zijn hele gedachtegang had met luiers te maken, en het enige moment wanneer hij zich ècht gelukkig voelt, is wanneer hij draagt. En dat was helaas niet vaak het geval. Verder kon hij veel lol maken met vrienden, en had hij gewoon een normale jeugd. De enige die het ook wist waren Johan en Lisa. Dat waren 2 goede vrienden. Joshua vond dat hij het tegen iemand moest vertellen, en zei waren de enige die hij vertrouwde. Spijt had hij er zeker niet van.
Een half uurtje later, na de behandeling bij de Fysio, stapte Joshua weer met een leeg gevoel op zijn fiets. Hij was alleen thuis vanavond, en zijn ouders en broer waren tot de volgende middag weg. Daarom besloot hij maar om een groot stap te nemen: een pak luiers halen. Zijn hart bonsde als een gek toen hij zijn fiets in de stalling voor het winkelcentrum zette. Hij deed zijn capuchon af, en deed de I-pod oortjes uit.
De laatste dag dat hij gewerkt had was Zaterdag. Hij werd gevraagd om een aantal auto’s te wassen, en had blij ingestemd. Het leverde hem 25,- euro op. Hopelijk genoeg voor een pak Tena’s, want het zou opvallen als hij zo’n bedrag zou moeten pinnen.
“Goeie middag” zei een vriendelijk man achter de toonbank van de apotheek. “hallo, ik zou graag een pak tena maxi willen hebben.” De man keek hem heel even met een nietszeggende blik aan, en schuifelde toen naar achter. Hij had een kleine bril op het puntje van zijn lange, gerimpelde neus, waardoor hij des te vriendelijker leek. “Alsjeblieft. heb je een recept van de huisarts?” vroeg de man. Joshua had zich hier al op voorbereid, en zei: “nee, ik kreeg alleen de opdracht dit pak te kopen. Niks gehoord over een recept” Het klonk niet al te overtuigend, maar er valt ook weinig te overtuigen aan een verkoper, waarvan een klant gewoon wat wilt kopen. “Geen probleem. Dat is dan 21,35 euro alsjeblieft.” Het laatje van de kassa klinkt, en Joshua rekende af. “Wil je er een tas omheen?” vroeg de man. Joshua knikte, en fietste terug naar huis.
