luierfan_boy
Toplid
Het was inmiddels vrijdagmiddag. De tijd dat Joshua vandaag op school gezet had was maar heel kort, maar voor zijn gevoel zat hij hier al uren naast Kim. Omdat ze om 1 uur al vrij van school waren, drong Kim heel erg aan om vandaag het werkstuk voor Nederlands te gaan maken. Na korte tijd tegenstribbelen stemde Joshua toch maar in. School was tenslotte het enige wat zijn toekomst op peil kon houden.
“…En wat vind je hiervan?” vroeg Kim opgewekt. Ze begon wat tekst in beeld te typen. “ziet er heel best uit” stemde Joshua in. Ze begon weer verder te typen. Haar vingers gleden als een machine over het toetsenbord, terwijl ze gespannen naar het beeld keek. Ze had haar nagels roze gelakt, dat beviel Joshua wel. Hij hield wel van meisjes die zich volwassen gedragen.
“Wat sta je me aan te staren?” Ze rustte haar vingers op het toetsenbord en keek wat rond in de kamer terwijl ze op een antwoord stond te wachten. “Oh niks, ik was alleen wat ideetjes aan het bedenken” Het sloeg aan, want Kim zuchtte even licht, en begon weer als een machine verder te typen.
“Wat ruikt het hier eigenlijk raar?” Joshua versufte slaperig. “Het ruikt naar babyluiers of iets dergelijks.” Zei ze glimlachend. Joshua kreeg een kleur. Heb ik dat zelf niet eens meer door? Vroeg hij zich lichtelijk geamuseerd af. “Geen idee, ik zet wel even een raam open” Hij liep wat ongemakkelijk naar het klapraam aan de andere kant van zijn kamer. Toen hij zich niets vermoedend omdraaide, stond Kim opeens recht voor haar. Ze probeerde naar Joshua z’n gevoel een charmante blik te verwerpen en dat was haar ook aardig gelukt. “Is er iets?” vroeg Joshua, wetend welke kant dit op zou gaan. “ssst..” ze legde haar wijsvinger teder op zijn lippen. Deze actie werd niet veel later gevolgd door een lange tongzoen van Kim. Het werd Joshua – ondanks haar zeer aantrekkelijke lichaam – een beetje te veel. Hij duwde Kim zo rustig mogelijk weer van zich af. Ze zette een paar stappen naar achter en keek hem vragend aan. Nathalia.
“W..waarom?” vroeg Joshua, met de ziel onder zijn armen. “Ik mag je wel, ondanks je irriterende vragen.” Begon Joshua. “Maar wij horen gewoon niet bij elkaar, dat ziet er voor mij meer dan duidelijk uit.” Zei Joshua, eerlijk. Er stond een groot vraagteken op het voorhoofd van Kim. Joshua omhelsde haar, maar tevergeefs. Kim duwde hem weer van zich af, terwijl ze verlegen naar de grond keek. Is dit die andere kant van Kim? Vroeg Joshua zichzelf verrast. “H..het spijt met dat ik dit net heb moeten onderbreken” zei Joshua. Kim zuchtte even diep, en draaide zich toen om. Vervolgens gleed haar hand in haar broekzak. In het voorbijgaan haalde ze een verfrummelt papiertje uit haar zak, en legde die op tafel terwijl ze wegliep. Joshua keek heel even naar het in jeans gehulde, aantrekkelijke achterwerk van Kim toen ze de deur uitliep en zei: “Ik laat mezelf er wel uit.”
Joshua kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Waarom zou ik haar laten gaan voor een meisje waarvan ik dacht dat ze al heel lang dood was? Vroeg Joshua zichzelf af. Het antwoord schoot hem niet veel later te binnen: omdat ik van Nathalia hou!
Het was rond half 1 ’s nachts toen de mobiel van Joshua opeens begon te trillen. Joshua – die net naar bed wilde gaan – strompelde verbaasd naar de mobiel die op zijn bed lag.
“Heb je ik wakker gebeld?” Joshua’s hart kreeg een warmtegolf bij het weer horen van haar stem. “nee hoor, ik wou wel net gaan slapen. Waar belde je voor Nathalia?” hij probeerde zijn stem zo zacht mogelijk te laten klinken. “Ik belde voor de zekerheid om te vragen of jij de mail wel hebt ontvangen.”
Dat had Joshua zeker. Hij had hem deze avonds zelfs al meerdere malen doorgelezen, wetend wat te consequenties zouden zijn als hij geen voorbereiden kon treffen.
“Jazeker” antwoordde hij daarom ook. Hij voelde zijn oogleden zwaar worden.
“Waar en wanneer zien we elkaar morgen?” Joshua voelde zich nu net een schoolkind die iemand anders te spelen vroeg.
“8 uur, zelfde pleintje.” Voordat Joshua een luchtig antwoord klaar had, vervolgde ze: “Slaap lekker, Joshua.” Haar stem had een verzachtend en rustige toon. Joshua smolt van binnen. “Welterusten Nathalia..” Hij beëindigde het gesprek met een enorm relaxed gevoel. Hij tilde de tekens op, ging op zijn bed liggen en viel in slaap. Geluierd en wel.
Niet veel later schrok hij wakker. Hij liep half slaapdronken uit bed. Zijn hoofd voelde verward aan. Veel te veel gedachtes.
Zijn luier bleek nog ongebruikt, dat is ongewoon. Hij had een vreemd gevoel vandaag, waarschijnlijk vanwege het feit dat hij een misschien wel bijna ondragelijk avond tegemoet zijn komen. Er liep een ijzige rilling over zijn rug toen hij zich aan kleedde, met zijn schone luier nog aan.
Het drong Joshua nu steeds meer te binnen waarom hij dat vage gevoel had vanochtend.
Hij dacht terug aan de vroegere, angstige dagen waarbij hij samen zijn meest liefhebbende persoon op de wereld dingen moest volbrengen Beyond Words… Maar ook voor een geldbedrag bij slagen waarvan een tiener een jaar lang kon kopen was diegene wilde. Is dat waarom ik het doe?!
Uit alle woede en verwarde gevoelens gaf hij keiharde trap tegen zijn al bijna wegrottende kast. Hij keek hoe de kast, volgeplakt met kinderlijke stikkers van vroeger, zwaar natrilde. De pijn in zijn schenen negeeerde hij keihard.
“Laat je hem deze keer wel heel?!” schreeuwde haar moeder zoals gebruikelijk naar beneden.
Ja, hij had uit frustratie deze kast al meerdere keren een opdonder gegeven, het hielp – raar als het klinkt – wel. Hij gaf geen antwoord terug.
Niet veel later zat hij aangekleed en gewassen aan de keukentafel. Hij keek wazig naar de wand van de keukenbar terwijl hij onhandig begon te lepelen in zijn yoghurtkom.
“Joshua wat is er?” zijn moeder legde haar laptop op de tafel, stapte van de bank af en ging evenwichtig naast Joshua zitten. Joshua voelde haar liefdevolle blik op zijn gezicht rusten.
“Voel me niet zo goed..” prevelde hij. Zijn moeder zuchtte.
“Jammer jongen, maar hier trap ik niet in. Ben je weer bezig?” Joshua’s adem stokte.
“W..waar heb je het over?” stotterde Joshua terwijl hij zijn moeder even ongeduldig aankeek om haar indruk te peilen. Ze keek strenger als ooit tevoren.
“Luister, als je nu weer met die klussen – of wat dan ook – begonnen bent, zeg het dan meteen dan kan ik ingrijpen. Na wat ik begrepen hebt die keer, verkeerd iedereen die dat werk doet in levensgevaar. En waar is het zó serieus, terwijl ze toch nog op het idee komen om KINDEREN dit werk te laten doen… En niet zomaar kinderen, nee.. MIJN KIND!” Gilde haar moeder als een krankzinnige. Het spuug vloog haar de mond uit.
“Hou om te beginnen je volume is wat lager! Wil je soms dat de verkeerde mensen hier ook weet van hebben?”
Joshua zag het al helemaal voor zich. Een volgroeide, mannelijke collega die bij de baas komt om te zeggen dat Joshua zijn moeder er lucht van heeft gekregen. Hij kon zichzelf die dag wel afschieten!.
“Ik weet dat je bijdehand genoeg bent en je jezelf maar 1 keer aan dezelfde steen stoot om zoiets nog een keer aan mij te laten doorschemeren, maar ik wil je als moeder op het hart drukken dat je niet weer aan deze linke boel moet beginnen!”
Wijs is ze wel.
Joshua had geen kracht meer voor een tegenspraak, en koos dus maar de makkelijkste weg..
de werkelijkheid ontvluchten.
“Ik ga naar school” zei hij zonder emotie.
Bijna nader inzien kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan, want het was zaterdag! Zijn moeder reageerde er al niet meer op en begon ook ontbijt voor zichzelf te maken.
Joshua begon zo stil mogelijk - alsof dat ook nog maar iets uitmaakte – de trap naar boven op te lopen.
Eenmaal in zijn kamer aangekomen haalde hij een mapje uit zijn bureaula. Terwijl hij door het mapje met gedownloadde dvd’s bladerde, had hij mooi de gelegenheid om zijn ochtendplas te laten lopen. Hij deed dit dan ook.
Na enige twijfel koos hij toch maar voor de film “Inglorious Bastards”. Hij hield altijd wel van ruige films, maar horror had hij vandaag geen behoefte naar. Hij onderdrukte vandaag al meer dan genoeg spanning.
Wat zou Samantha ervan vinden dat ik DL ben? Die vraag schoot al een tijdje door zich heen, en een vaag gevoel van diep binnenin hem vertelde hem dat hij hier vanavond een antwoord op kreeg. Joshua huiverde, hij wist namelijk watvoor type Samantha was.
Als het niet klikt tussen haar en diegene: keihard.
Als het wel klikt: Afwachtend op watvoor typte het is.
Als ze al jaren intiem met elkaar waren: Liefdevol.
En tussen welke groep zit ik?!
Joshua schrok dood. Hij sprong met zijn hart – kloppend als de kick van een hardcore nummer - meteen uit zijn relaxstoel en drukte met trillende vingers zijn tv uit.
Een paar seconden later had hij zijn broek, eigenlijk luier, letterlijk en figuurlijk volgescheten toen hij de sirenes van meerdere politiewagens dichterbij hoorde komen. Aan het geluid te horen waren ze zijn straat al binnengekomen.
In éen hartslag keek Joshua op zijn horloge. Half 2.
Hij trok een willekeurig t-shirt uit zijn kast, trok die aan en trok zijn spijkerbroek weer recht.
Vervolgens gooide hij zonder pardon het beeldscherm van zijn computer van het bureau af. Deze kletterde op de grond, maar nog voordat het beeldscherm de met laminaat bedekte vloer van zijn kamer bereikt had,
Leunde Joshua alweer over zijn bureau heen en haalde daar een pikzwarte schoudertas en een zwart vest vandaan. Hij schoot zichzelf in het vest, deed de capuchon op en deed de schoudertas om.
Hij wilde net het raampje van de zolderkamer opendoen toen er met een luide knal de deur beneden werd geforceerd. En met actie reactie deed hij het raampje open en begon op de vensterbank te gaan staan. Hij stapte onhandig uit het raam, denkend aan wat er beneden aan de hand zou kunnen zijn.
Hij zag het al helemaal voor zich dat zijn moeder zich jammerend achter de bank had verstopt met het schuldgevoel van haar eigen kind verraden te hebben, terwijl de politie de deur forceerde omdat er geen antwoord kwam uit het huis, maar er wel een melding binnen was gekomen van een minderjarige die een drugsbaron uit wilde schakelen.
Joshua stapte met zijn gympen op de schuine, betegelde dakrand. Joshua moest rustig lopen om niet uit evenwicht te raken en om te voorkomen dat de dakpannen zouden gaan schuiven.
Hij was bijna bij de buren toen er opeens een lage stem klonk. “Kom van dat dak af, ik spreek voor de politie!” Joshua draaide zich geschrokken om. Hij keek recht in het gezicht van een politieagent die zijn pet af had gedaan en zijn hoofd ui het zolderraam stak. Tot Joshua’s grote verbazing zag hij dat de agent een piercing door zijn lip had. Zijn stropdas zat ook schreef en hij zag er uit als een knul van rond de 20.
“Kom me maar halen!” schreeuwde hij moedig terug.. en toch enorm angstig van binnen.
De agent aarzelde even en trok toen een zwart, groot pistool tevoorschijn. Hij legde zijn armen tot zijn oksels over het kozijn en richtte wat onhandig naar Joshua.
Wáaát? Dit is geen agent! Agenten mogen niet zomaar ergens op richten.
Joshua keek in éen hartslag naar de grond onder zich en sprong van het zolderdak af.. Terwijl hij naar beneden stortte hoorde hij dat de agent – of wat hij dan ook was – een schot had gelost…
Damn moest laten nog is met de hand die schuingedrukte zinnen opnieuw schuindrukken voordat ik hem kon posten.. dat kost best veel tijd;(
“…En wat vind je hiervan?” vroeg Kim opgewekt. Ze begon wat tekst in beeld te typen. “ziet er heel best uit” stemde Joshua in. Ze begon weer verder te typen. Haar vingers gleden als een machine over het toetsenbord, terwijl ze gespannen naar het beeld keek. Ze had haar nagels roze gelakt, dat beviel Joshua wel. Hij hield wel van meisjes die zich volwassen gedragen.
“Wat sta je me aan te staren?” Ze rustte haar vingers op het toetsenbord en keek wat rond in de kamer terwijl ze op een antwoord stond te wachten. “Oh niks, ik was alleen wat ideetjes aan het bedenken” Het sloeg aan, want Kim zuchtte even licht, en begon weer als een machine verder te typen.
“Wat ruikt het hier eigenlijk raar?” Joshua versufte slaperig. “Het ruikt naar babyluiers of iets dergelijks.” Zei ze glimlachend. Joshua kreeg een kleur. Heb ik dat zelf niet eens meer door? Vroeg hij zich lichtelijk geamuseerd af. “Geen idee, ik zet wel even een raam open” Hij liep wat ongemakkelijk naar het klapraam aan de andere kant van zijn kamer. Toen hij zich niets vermoedend omdraaide, stond Kim opeens recht voor haar. Ze probeerde naar Joshua z’n gevoel een charmante blik te verwerpen en dat was haar ook aardig gelukt. “Is er iets?” vroeg Joshua, wetend welke kant dit op zou gaan. “ssst..” ze legde haar wijsvinger teder op zijn lippen. Deze actie werd niet veel later gevolgd door een lange tongzoen van Kim. Het werd Joshua – ondanks haar zeer aantrekkelijke lichaam – een beetje te veel. Hij duwde Kim zo rustig mogelijk weer van zich af. Ze zette een paar stappen naar achter en keek hem vragend aan. Nathalia.
“W..waarom?” vroeg Joshua, met de ziel onder zijn armen. “Ik mag je wel, ondanks je irriterende vragen.” Begon Joshua. “Maar wij horen gewoon niet bij elkaar, dat ziet er voor mij meer dan duidelijk uit.” Zei Joshua, eerlijk. Er stond een groot vraagteken op het voorhoofd van Kim. Joshua omhelsde haar, maar tevergeefs. Kim duwde hem weer van zich af, terwijl ze verlegen naar de grond keek. Is dit die andere kant van Kim? Vroeg Joshua zichzelf verrast. “H..het spijt met dat ik dit net heb moeten onderbreken” zei Joshua. Kim zuchtte even diep, en draaide zich toen om. Vervolgens gleed haar hand in haar broekzak. In het voorbijgaan haalde ze een verfrummelt papiertje uit haar zak, en legde die op tafel terwijl ze wegliep. Joshua keek heel even naar het in jeans gehulde, aantrekkelijke achterwerk van Kim toen ze de deur uitliep en zei: “Ik laat mezelf er wel uit.”
Joshua kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Waarom zou ik haar laten gaan voor een meisje waarvan ik dacht dat ze al heel lang dood was? Vroeg Joshua zichzelf af. Het antwoord schoot hem niet veel later te binnen: omdat ik van Nathalia hou!
Het was rond half 1 ’s nachts toen de mobiel van Joshua opeens begon te trillen. Joshua – die net naar bed wilde gaan – strompelde verbaasd naar de mobiel die op zijn bed lag.
“Heb je ik wakker gebeld?” Joshua’s hart kreeg een warmtegolf bij het weer horen van haar stem. “nee hoor, ik wou wel net gaan slapen. Waar belde je voor Nathalia?” hij probeerde zijn stem zo zacht mogelijk te laten klinken. “Ik belde voor de zekerheid om te vragen of jij de mail wel hebt ontvangen.”
Dat had Joshua zeker. Hij had hem deze avonds zelfs al meerdere malen doorgelezen, wetend wat te consequenties zouden zijn als hij geen voorbereiden kon treffen.
“Jazeker” antwoordde hij daarom ook. Hij voelde zijn oogleden zwaar worden.
“Waar en wanneer zien we elkaar morgen?” Joshua voelde zich nu net een schoolkind die iemand anders te spelen vroeg.
“8 uur, zelfde pleintje.” Voordat Joshua een luchtig antwoord klaar had, vervolgde ze: “Slaap lekker, Joshua.” Haar stem had een verzachtend en rustige toon. Joshua smolt van binnen. “Welterusten Nathalia..” Hij beëindigde het gesprek met een enorm relaxed gevoel. Hij tilde de tekens op, ging op zijn bed liggen en viel in slaap. Geluierd en wel.
Niet veel later schrok hij wakker. Hij liep half slaapdronken uit bed. Zijn hoofd voelde verward aan. Veel te veel gedachtes.
Zijn luier bleek nog ongebruikt, dat is ongewoon. Hij had een vreemd gevoel vandaag, waarschijnlijk vanwege het feit dat hij een misschien wel bijna ondragelijk avond tegemoet zijn komen. Er liep een ijzige rilling over zijn rug toen hij zich aan kleedde, met zijn schone luier nog aan.
Het drong Joshua nu steeds meer te binnen waarom hij dat vage gevoel had vanochtend.
Hij dacht terug aan de vroegere, angstige dagen waarbij hij samen zijn meest liefhebbende persoon op de wereld dingen moest volbrengen Beyond Words… Maar ook voor een geldbedrag bij slagen waarvan een tiener een jaar lang kon kopen was diegene wilde. Is dat waarom ik het doe?!
Uit alle woede en verwarde gevoelens gaf hij keiharde trap tegen zijn al bijna wegrottende kast. Hij keek hoe de kast, volgeplakt met kinderlijke stikkers van vroeger, zwaar natrilde. De pijn in zijn schenen negeeerde hij keihard.
“Laat je hem deze keer wel heel?!” schreeuwde haar moeder zoals gebruikelijk naar beneden.
Ja, hij had uit frustratie deze kast al meerdere keren een opdonder gegeven, het hielp – raar als het klinkt – wel. Hij gaf geen antwoord terug.
Niet veel later zat hij aangekleed en gewassen aan de keukentafel. Hij keek wazig naar de wand van de keukenbar terwijl hij onhandig begon te lepelen in zijn yoghurtkom.
“Joshua wat is er?” zijn moeder legde haar laptop op de tafel, stapte van de bank af en ging evenwichtig naast Joshua zitten. Joshua voelde haar liefdevolle blik op zijn gezicht rusten.
“Voel me niet zo goed..” prevelde hij. Zijn moeder zuchtte.
“Jammer jongen, maar hier trap ik niet in. Ben je weer bezig?” Joshua’s adem stokte.
“W..waar heb je het over?” stotterde Joshua terwijl hij zijn moeder even ongeduldig aankeek om haar indruk te peilen. Ze keek strenger als ooit tevoren.
“Luister, als je nu weer met die klussen – of wat dan ook – begonnen bent, zeg het dan meteen dan kan ik ingrijpen. Na wat ik begrepen hebt die keer, verkeerd iedereen die dat werk doet in levensgevaar. En waar is het zó serieus, terwijl ze toch nog op het idee komen om KINDEREN dit werk te laten doen… En niet zomaar kinderen, nee.. MIJN KIND!” Gilde haar moeder als een krankzinnige. Het spuug vloog haar de mond uit.
“Hou om te beginnen je volume is wat lager! Wil je soms dat de verkeerde mensen hier ook weet van hebben?”
Joshua zag het al helemaal voor zich. Een volgroeide, mannelijke collega die bij de baas komt om te zeggen dat Joshua zijn moeder er lucht van heeft gekregen. Hij kon zichzelf die dag wel afschieten!.
“Ik weet dat je bijdehand genoeg bent en je jezelf maar 1 keer aan dezelfde steen stoot om zoiets nog een keer aan mij te laten doorschemeren, maar ik wil je als moeder op het hart drukken dat je niet weer aan deze linke boel moet beginnen!”
Wijs is ze wel.
Joshua had geen kracht meer voor een tegenspraak, en koos dus maar de makkelijkste weg..
de werkelijkheid ontvluchten.
“Ik ga naar school” zei hij zonder emotie.
Bijna nader inzien kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan, want het was zaterdag! Zijn moeder reageerde er al niet meer op en begon ook ontbijt voor zichzelf te maken.
Joshua begon zo stil mogelijk - alsof dat ook nog maar iets uitmaakte – de trap naar boven op te lopen.
Eenmaal in zijn kamer aangekomen haalde hij een mapje uit zijn bureaula. Terwijl hij door het mapje met gedownloadde dvd’s bladerde, had hij mooi de gelegenheid om zijn ochtendplas te laten lopen. Hij deed dit dan ook.
Na enige twijfel koos hij toch maar voor de film “Inglorious Bastards”. Hij hield altijd wel van ruige films, maar horror had hij vandaag geen behoefte naar. Hij onderdrukte vandaag al meer dan genoeg spanning.
Wat zou Samantha ervan vinden dat ik DL ben? Die vraag schoot al een tijdje door zich heen, en een vaag gevoel van diep binnenin hem vertelde hem dat hij hier vanavond een antwoord op kreeg. Joshua huiverde, hij wist namelijk watvoor type Samantha was.
Als het niet klikt tussen haar en diegene: keihard.
Als het wel klikt: Afwachtend op watvoor typte het is.
Als ze al jaren intiem met elkaar waren: Liefdevol.
En tussen welke groep zit ik?!
Joshua schrok dood. Hij sprong met zijn hart – kloppend als de kick van een hardcore nummer - meteen uit zijn relaxstoel en drukte met trillende vingers zijn tv uit.
Een paar seconden later had hij zijn broek, eigenlijk luier, letterlijk en figuurlijk volgescheten toen hij de sirenes van meerdere politiewagens dichterbij hoorde komen. Aan het geluid te horen waren ze zijn straat al binnengekomen.
In éen hartslag keek Joshua op zijn horloge. Half 2.
Hij trok een willekeurig t-shirt uit zijn kast, trok die aan en trok zijn spijkerbroek weer recht.
Vervolgens gooide hij zonder pardon het beeldscherm van zijn computer van het bureau af. Deze kletterde op de grond, maar nog voordat het beeldscherm de met laminaat bedekte vloer van zijn kamer bereikt had,
Leunde Joshua alweer over zijn bureau heen en haalde daar een pikzwarte schoudertas en een zwart vest vandaan. Hij schoot zichzelf in het vest, deed de capuchon op en deed de schoudertas om.
Hij wilde net het raampje van de zolderkamer opendoen toen er met een luide knal de deur beneden werd geforceerd. En met actie reactie deed hij het raampje open en begon op de vensterbank te gaan staan. Hij stapte onhandig uit het raam, denkend aan wat er beneden aan de hand zou kunnen zijn.
Hij zag het al helemaal voor zich dat zijn moeder zich jammerend achter de bank had verstopt met het schuldgevoel van haar eigen kind verraden te hebben, terwijl de politie de deur forceerde omdat er geen antwoord kwam uit het huis, maar er wel een melding binnen was gekomen van een minderjarige die een drugsbaron uit wilde schakelen.
Joshua stapte met zijn gympen op de schuine, betegelde dakrand. Joshua moest rustig lopen om niet uit evenwicht te raken en om te voorkomen dat de dakpannen zouden gaan schuiven.
Hij was bijna bij de buren toen er opeens een lage stem klonk. “Kom van dat dak af, ik spreek voor de politie!” Joshua draaide zich geschrokken om. Hij keek recht in het gezicht van een politieagent die zijn pet af had gedaan en zijn hoofd ui het zolderraam stak. Tot Joshua’s grote verbazing zag hij dat de agent een piercing door zijn lip had. Zijn stropdas zat ook schreef en hij zag er uit als een knul van rond de 20.
“Kom me maar halen!” schreeuwde hij moedig terug.. en toch enorm angstig van binnen.
De agent aarzelde even en trok toen een zwart, groot pistool tevoorschijn. Hij legde zijn armen tot zijn oksels over het kozijn en richtte wat onhandig naar Joshua.
Wáaát? Dit is geen agent! Agenten mogen niet zomaar ergens op richten.
Joshua keek in éen hartslag naar de grond onder zich en sprong van het zolderdak af.. Terwijl hij naar beneden stortte hoorde hij dat de agent – of wat hij dan ook was – een schot had gelost…
Damn moest laten nog is met de hand die schuingedrukte zinnen opnieuw schuindrukken voordat ik hem kon posten.. dat kost best veel tijd;(
