Darth_696
Superlid
Deel 35
De vakantie in het huisje was voorbij, en we waren terug thuis . Evelien en haar mama waren ook naar huis gegaan, maar we gingen deze vakantie nog wel eens afspreken. En Sofie en Katy waren ook thuis , maar die woonde in de zelfde straat.
Klaas was ondertussen ook terug thuis en we waren boven aan het spelen met de Lego en we hadden een groot kasteel gebouwd, Klaas had door twee weken bij zijn neefje te zijn overdag ook geen pamper gekregen, dus enkel nog voor de nacht.
Karin was boven bezig met de was weg te leggen, toen ik even bij haar ging , en zei. Karin ik mis mijn ouders , ja Woutje dat begrijp ik best , ik heb ook al een tijdje niets meer gehoord via telegram. We zullen straks even naar jullie huis gaan dan kan je nog wat kleren nemen en ben je even thuis.
We gingen naar mijn huis , Karin maakte de brievenbus leeg, gelukkig alleen maar reclame bladen, ze hielp mij met mijn kleren uit te zoeken, en ik nam nog wat gameboy spelletjes mee , Klaas had zelf een Nintendo snes dus ik hoefde die van mij niet mee te nemen, enkel nam ik mijn spelletje van zelda mee, en nog een paar stripboeken van Suske en Wiske.
We liepen terug naar het huis van Karin, toen we mijn spulletjes hadden weggelegd, ging ik met Klaas op de Nintendo snes spelen,
Opeens ging de deurbel, en Karin vroeg Woutje wil jij even de deur open maken, ik liep naar beneden en deed de deur open, daar stonden twee mannen in een blauw marine uniform, dag jongeman zijden ze , ben jij Wout? Ik knikte en zei aarzelend jaaaa, Is de mevrouw die voor je zorgt thuis ? Ik knikte weer van ja , ondertussen was Karin naar beneden gekomen, en zei , hoi ik ben Karin en ik zorg voor Wout ja , kunnen wij jou even spreken.
Karin liet de twee mannen binnen, en zei tegen mij ga jij maar terug naar boven bij Klaas. Ik liep terug de trap op naar boven bij Klaas, en die vroeg wie er aan de deur was , ik zei tegen hem , twee mannen van de marine, maar ze hadden zo strepen zoals op mijn papa zijn uniform, maar mijn papa is niet bij de marine maar bij de koopvaardij. Jou papa is toch officier vroeg Klaas, ja dat wel zei ik .
Na een tijdje kwam Karin terug boven, en je kon heel goed zien aan haar ogen dat ze geweend had, wat scheelt er vroeg ik , Karin kwam naar mij en nam mij stevig vast en begon terug te huilen , ik was meschien nog geen 12jaar , maar ik wist goed wat er aan de hand was.
Karin begon te vertellen, die twee mannen van daar net , zijn al een paar weken op zoek naar het schip waar jou ouders opzitten, maar ze hebben nog niets gevonden, het schip is van de radar verdwenen ergens in Panama, het enige wat ze al gevonden hebben is een stuk van het bord met de naam van het ship. Dus ze denken dat het gezonken is , maar zolang ze het het schip niet vinden is er nog hoop zeiden ze. Mijn wereld stortte in!!
Ik had van mijn papa voor dat hij vertrok een kettinkje voor rond mijn hals gekregen met daar een ankertje aan , hij had dezelfde alleen wat groter, wij zeemannen dragen dat , dat betekent hoop zei hij altijd.
De volgende dag kwam mijn tante , de jongere zus van mijn mama, ze kwam met Karin vanalles bespreken wat er moest gebeuren, ook wat er met mij zou gebeuren, we werden gebeld door de dienst waar mijn papa voor werkte, of we naar daar wouden komen, de volgende dag kwam mijn tante ons ophalen, en we mochten Klaas naar Katy brengen, Karin had die al op de hoogte gebracht en wou heel graag helpen.
We reden door naar Antwerpen naar de haven, daar was een heel groot gebouw, we werden naar een grote zaal gebracht, daar zaten heel veel jonge vrouwen, en een paar oudere mannen en vrouwen, die allemaal zaten te huilen, dan kwamen er die twee mannen binnen die ik bij Karin thuis had gezien, één ervan kwam naar mij toe en wreef eens over mijn hoofd .
ze vertelde van alles wat er aan de hand was, en dat ze met spijt het zoeken moesten opgeven, ik begreep daar niet zoveel van , maar wel dat ik nu geen ouders meer had.
Een paar dagen later werd er een ceremonie voorzien voor hen te gedenken. Karin vroeg of ik bij haar wou komen wonen, ze had dat met mijn tante besproken, en die was akkoord gegaan , omdat zij al 3 kinderen had .
Karin moest naar de notaris komen, en werd mijn voogd, ook kreeg zij het vruchtgebruik over het huis van mijn ouders tot ik 18 werd , die avond kwamen Evelien en Mieke naar Karin thuis.
Evelien was nog niet binnen of ze vloog al rond mijn hals en gaf mij een dikke knuffel. Ook Mieke gaf mij een dikke knuffel en een zoen. Sofie en Katy waren er ook.
De mama’s zaten met een tas koffie, en ik zat wat tv te kijken met Evelien, terwijl Klaas boven zat met Sofie een tekening te maken. Mieke vertelde dat ze uit haar huisje moest , want de eigenaar zijn zoon wou erin komen wonen.
Oei zei Karin dat is minder leuk, ja zei Katy dan moet je snel op zoek gaan naar iets anders. Naar wat moet je op zoek gaan vroeg ik , en ging bij hen aan de tafel staan.
ik moet op zoek naar een ander huisje, want wij moeten daar weg zei Mieke. En kan je hier niet komen wonen? Vroeg ik , ale ik bedoel je kan toch in het huis van mijn mama en papa gaan wonen. Ohhhh zei Karin zou jij dat graag willen dat er andere mensen in jullie huis gaan wonen, ik trok mijn schouders op en zei , dat weet ik niet maar jullie zijn toch familie.
Mieke kreeg de tranen in haar ogen en gaf mij een dikke knuffel, ik zal goed voor jou huisje zorgen hoor, zei Mieke. Ik ging terug bij Evelien zitten in de zetel, hey we worden buren zei ik tegen haar.
Hoezo vroeg Evelien, wel jullie gaan in het huisje van mijn ouders wonen.
De vakantie in het huisje was voorbij, en we waren terug thuis . Evelien en haar mama waren ook naar huis gegaan, maar we gingen deze vakantie nog wel eens afspreken. En Sofie en Katy waren ook thuis , maar die woonde in de zelfde straat.
Klaas was ondertussen ook terug thuis en we waren boven aan het spelen met de Lego en we hadden een groot kasteel gebouwd, Klaas had door twee weken bij zijn neefje te zijn overdag ook geen pamper gekregen, dus enkel nog voor de nacht.
Karin was boven bezig met de was weg te leggen, toen ik even bij haar ging , en zei. Karin ik mis mijn ouders , ja Woutje dat begrijp ik best , ik heb ook al een tijdje niets meer gehoord via telegram. We zullen straks even naar jullie huis gaan dan kan je nog wat kleren nemen en ben je even thuis.
We gingen naar mijn huis , Karin maakte de brievenbus leeg, gelukkig alleen maar reclame bladen, ze hielp mij met mijn kleren uit te zoeken, en ik nam nog wat gameboy spelletjes mee , Klaas had zelf een Nintendo snes dus ik hoefde die van mij niet mee te nemen, enkel nam ik mijn spelletje van zelda mee, en nog een paar stripboeken van Suske en Wiske.
We liepen terug naar het huis van Karin, toen we mijn spulletjes hadden weggelegd, ging ik met Klaas op de Nintendo snes spelen,
Opeens ging de deurbel, en Karin vroeg Woutje wil jij even de deur open maken, ik liep naar beneden en deed de deur open, daar stonden twee mannen in een blauw marine uniform, dag jongeman zijden ze , ben jij Wout? Ik knikte en zei aarzelend jaaaa, Is de mevrouw die voor je zorgt thuis ? Ik knikte weer van ja , ondertussen was Karin naar beneden gekomen, en zei , hoi ik ben Karin en ik zorg voor Wout ja , kunnen wij jou even spreken.
Karin liet de twee mannen binnen, en zei tegen mij ga jij maar terug naar boven bij Klaas. Ik liep terug de trap op naar boven bij Klaas, en die vroeg wie er aan de deur was , ik zei tegen hem , twee mannen van de marine, maar ze hadden zo strepen zoals op mijn papa zijn uniform, maar mijn papa is niet bij de marine maar bij de koopvaardij. Jou papa is toch officier vroeg Klaas, ja dat wel zei ik .
Na een tijdje kwam Karin terug boven, en je kon heel goed zien aan haar ogen dat ze geweend had, wat scheelt er vroeg ik , Karin kwam naar mij en nam mij stevig vast en begon terug te huilen , ik was meschien nog geen 12jaar , maar ik wist goed wat er aan de hand was.
Karin begon te vertellen, die twee mannen van daar net , zijn al een paar weken op zoek naar het schip waar jou ouders opzitten, maar ze hebben nog niets gevonden, het schip is van de radar verdwenen ergens in Panama, het enige wat ze al gevonden hebben is een stuk van het bord met de naam van het ship. Dus ze denken dat het gezonken is , maar zolang ze het het schip niet vinden is er nog hoop zeiden ze. Mijn wereld stortte in!!
Ik had van mijn papa voor dat hij vertrok een kettinkje voor rond mijn hals gekregen met daar een ankertje aan , hij had dezelfde alleen wat groter, wij zeemannen dragen dat , dat betekent hoop zei hij altijd.
De volgende dag kwam mijn tante , de jongere zus van mijn mama, ze kwam met Karin vanalles bespreken wat er moest gebeuren, ook wat er met mij zou gebeuren, we werden gebeld door de dienst waar mijn papa voor werkte, of we naar daar wouden komen, de volgende dag kwam mijn tante ons ophalen, en we mochten Klaas naar Katy brengen, Karin had die al op de hoogte gebracht en wou heel graag helpen.
We reden door naar Antwerpen naar de haven, daar was een heel groot gebouw, we werden naar een grote zaal gebracht, daar zaten heel veel jonge vrouwen, en een paar oudere mannen en vrouwen, die allemaal zaten te huilen, dan kwamen er die twee mannen binnen die ik bij Karin thuis had gezien, één ervan kwam naar mij toe en wreef eens over mijn hoofd .
ze vertelde van alles wat er aan de hand was, en dat ze met spijt het zoeken moesten opgeven, ik begreep daar niet zoveel van , maar wel dat ik nu geen ouders meer had.
Een paar dagen later werd er een ceremonie voorzien voor hen te gedenken. Karin vroeg of ik bij haar wou komen wonen, ze had dat met mijn tante besproken, en die was akkoord gegaan , omdat zij al 3 kinderen had .
Karin moest naar de notaris komen, en werd mijn voogd, ook kreeg zij het vruchtgebruik over het huis van mijn ouders tot ik 18 werd , die avond kwamen Evelien en Mieke naar Karin thuis.
Evelien was nog niet binnen of ze vloog al rond mijn hals en gaf mij een dikke knuffel. Ook Mieke gaf mij een dikke knuffel en een zoen. Sofie en Katy waren er ook.
De mama’s zaten met een tas koffie, en ik zat wat tv te kijken met Evelien, terwijl Klaas boven zat met Sofie een tekening te maken. Mieke vertelde dat ze uit haar huisje moest , want de eigenaar zijn zoon wou erin komen wonen.
Oei zei Karin dat is minder leuk, ja zei Katy dan moet je snel op zoek gaan naar iets anders. Naar wat moet je op zoek gaan vroeg ik , en ging bij hen aan de tafel staan.
ik moet op zoek naar een ander huisje, want wij moeten daar weg zei Mieke. En kan je hier niet komen wonen? Vroeg ik , ale ik bedoel je kan toch in het huis van mijn mama en papa gaan wonen. Ohhhh zei Karin zou jij dat graag willen dat er andere mensen in jullie huis gaan wonen, ik trok mijn schouders op en zei , dat weet ik niet maar jullie zijn toch familie.
Mieke kreeg de tranen in haar ogen en gaf mij een dikke knuffel, ik zal goed voor jou huisje zorgen hoor, zei Mieke. Ik ging terug bij Evelien zitten in de zetel, hey we worden buren zei ik tegen haar.
Hoezo vroeg Evelien, wel jullie gaan in het huisje van mijn ouders wonen.
Laatst bewerkt:
weeral 2 schitterende delen
