Hey allemaal,
Bedankt voor de leuke reacties en de waardering, ben er blij mee
. Ik heb weer een nieuw hoofdstukje af. Veel leesplezier!
Hoofdstuk 17 Verder dokteren...
Die avond lag Lisa in haar bed naar het plafond te staren. Ze had het een spannende dag gevonden, maar nu die voorbij was vroeg ze zich af wat het haar had gebracht. De huisarts had haar alleen doorgestuurd naar een specialist, maar verder wist ze nog niet waar ze aan toe was. Sanne had haar zojuist nog geholpen met het omdoen van haar luier, maar zou ze binnenkort ook gewoon weer zonder kunnen? Hoe moest het verder met Daan, als ze voortaan luiers moest dragen? Ze vond ze wel fijn voelen en Daan leek er in eerste instantie alle begrip voor te hebben, maar ze zou zich over een tijdje toch ook graag wat vrouwelijker voelen bij hem. En die pampers waren nou niet echt spannende lingerie...
Daaraan denkend voelde ze een mix aan emoties. Ze keek richting de slaapnis van Marieke en dacht dat haar vriendin al wel in slaap was gevallen. Nu ze weer thuis waren droeg Marieke geen luier meer in de nacht. Marieke had Lisa gezegd dat ze er zeker nog wel eens een wilde dragen, maar hun voorraadje was niet genoeg om dat steeds te doen. Bovendien had Sanne gezegd dat het niet de bedoeling was dat Marieke ze steeds zou dragen. Lisa dacht aan de nacht dat Marieke bij haar had gelegen. En aan Daan. En wanneer ze met hem verder zou gaan. Onwillekeurig ging haar hand richting haar luier en ze wreef zachtjes tussen haar benen. Haar gedachten wonden haar op en tegelijk voelde het raar. Maar tussen de twijfels en onzekerheid door, moest ze toegeven dat ze ook stilletjes kon genieten van dat intieme gevoel. Het ontspande haar lichaam en hoofd en ze viel eindelijk heerlijk in slaap...
De dinsdag was voor de meiden een drukke dag. De docenten hadden maandag nog wel een beetje rekening gehouden met de vakantie die net voorbij was, maar nu werd de werkdruk weer op flink opgevoerd. Bovendien hadden ze weer hockeytraining die avond. Lisa had zich daarvoor afgemeld, want ze voelde zich nog niet fit genoeg. En die trainingen waren altijd behoorlijk zwaar, wat ook logisch was als je in een selectieteam speelde.
Lisa was ook gebeld door een verpleegkundige van het ziekenhuis om de afspraak voor morgen voor te bereiden. Ze moest in ieder geval voldoende drinken in de twee uur voor haar afspraak, zodat ze bepaalde testjes konden doen als haar blaas vol was. Ze moest dan wel proberen het zo lang mogelijk op te houden. “Ja, da's nu net het probleem” dacht Lisa. Verder moest ze een aantal formulieren invullen, die kon ze dan aan de arts geven. In de middag had ze naast haar huiswerk ook de vragenlijsten ingevuld en alvast in haar tas gedaan voor de volgende dag.
Woensdagmorgen was Lisa in de ochtend toch weer aardig zenuwachtig. Ze had na het ontbijt de andere meiden gedag gezegd. Daarna ging ze met Sanne onderweg naar het ziekenhuis. Bij het ontbijt had ze voldoende gedronken en ook nu dronk ze regelmatig een paar slokjes uit haar waterflesje. Sanne grapte: “Pas je wel op, dat je straks niet de auto uitstroomt?”
Lisa lachte wat flauwtjes.
“Sorry, het was maar een grapje...” zei Sanne gauw. “Hopelijk hoef je niet te lang te wachten als we daar zijn.”
Bij het ziekenhuis aangekomen was de afdeling urologie gelukkig snel gevonden. En lang wachten hoefde ook al niet. Al snel kwam een verpleegster Lisa halen en samen met Sanne liepen ze een behandelruimte binnen. De verpleegster legde uit dat Lisa eerst mocht plassen op een speciale wc. Daarmee konden ze dingen als volume en flow meten. Lisa vond het wat ongemakkelijk, maar dat was helaas niet anders. Ze had al wel wat in haar luier laten lopen, maar haar blaas kon toch ook nog wel wat produceren op de wc. Na de test begeleidde de verpleegster Lisa en Sanne naar een andere behandelkamer waar de dokter zat. Daar binnengekomen mochten ze gaan zitten.
De dokter stelde zich vriendelijk voor. “Goedemorgen Lisa, ik ben Vera van der Sande. Ga rustig zitten dames.” Ondertussen pakte ze de vragenlijsten en de data uit het onderzoekje erbij. Ze zei:
“Voordat we het verder gaan bespreken, wil ik eerst even een echo van jouw blaas maken.” Lisa mocht op de behandeltafel gaan liggen en de dokter ging met het echoapparaat over haar onderbuik.
“Hmmm” zei ze “ik zie dat er nog aardig wat in je blaas zit...”
Ze drukte op een paar knoppen en het apparaat berekende een volume wat Lisa blijkbaar nog niet had uitgeplast. Na dit tweede onderzoekje mocht Lisa weer gaan zitten.
Ze vroeg aan Lisa om nog eens haar verhaal te doen en dus vertelde Lisa weer wat er was gebeurd. De dokter luisterde aandachtig en noteerde het een en ander. Ook stelde ze veel aanvullende vragen. Daarbij kwam een eerder voorval naar boven waar Lisa zelf niet meer aan had gedacht. Zo was ze in oktober ook een keer ziek geweest. Ze had last gehad van haar ogen waardoor ze wazig zag en ook van vermoeidheid. Het was toen alsof ze grieperig was, maar echt koorts had ze toen niet gehad. Maar net toen ze op het punt stonden om de huisarts te bellen, werd het alweer beter en had Lisa het erbij gelaten. Nu dat hier ter sprake kwam, keek de dokter bedenkelijk. Ze begon te vertellen aan Lisa en Sanne:
“Lisa, bij de test was het volume op zich normaal, maar op de echo zag ik dat er nog veel urine in jouw blaas is achtergebleven. Dat noemen we retentie. Daar kunnen verschillende oorzaken voor zijn, maar op basis van jouw verhaal zou ik denken in de richting van een neurologische oorzaak. En het lijkt misschien niet relevant, maar wat je vertelde over die oogklachten in oktober lijkt wel in dat plaatje te passen. Dus daarom wil ik je ook laten onderzoeken door een neuroloog.”
Fijn dacht Lisa een beetje cynisch, nog een dokter erbij. Maar het idee dat er mogelijk iets mis was in haar hoofd maakte haar toch ook weer bang.
Sanne bleef gelukkig alert en vroeg: “Maar waar denkt u dan aan? De huisarts dacht niet aan iets gevaarlijks toch?”
De dokter antwoordde: “Dat is wat vroeg om te zeggen en ik kan ook niks voorspellen, maar ik denk dat er mogelijk iets met de zenuwbanen is. Maar nee, ik zou me niet direct allerlei levensbedreigende dingen in het hoofd halen, dat is niet nodig. Ik ga even overleggen.”
De dokter belde naar de afdeling neurologie voor een doorverwijzing. In overleg met Lisa en Sanne kon een nieuwe afspraak ingepland worden, maar die zou pas over twee weken zijn. Daar werd Lisa niet echt vrolijk van. De dokter zag de teleurstelling op haar gezicht en probeerde Lisa op haar gemak te stellen. “He meid, ik begrijp dat het op jouw leeftijd geen eenvoudig probleem is. En dat het lastig is dat we nu nog niet weten of dit over gaat en zo ja wanneer dan. Maar we gaan er alles aan doen om je te helpen.”
Het verhaal was duidelijk maar ook begripvol. Lisa lachte wat geforceerd.
Daarna begon de dokter over een ander puntje: “Ik zie dat je nu incontinentiemateriaal draagt, loopt dat via de zorgverzekering?”
Lisa schudde haar hoofd van nee.
“Dan zal ik je een recept uitschrijven. Straks zal de verpleegkundige je nog verder voorlichten over wat er mogelijk voor je is qua bescherming.”
Niet veel later zeiden Sanne en Lisa de dokter gedag en konden vervolgens nog even naar de verpleegkundige. Ook die was erg aardig voor Lisa en toonde zich begripvol en behulpzaam voor haar situatie. Ze adviseerde Lisa over de luiers aan de hand van wat Lisa aangaf. Ze zou overdag broekjes kunnen dragen, maar ze vroeg zich af of die voldoende bescherming zouden bieden. Dan had je nog een soort tussenvorm met een klittenbandachtig broekje wat je open en dicht kon doen, maar de verpleegster was daar niet heel enthousiast over. Volgens haar waren die onhandig in gebruik wat tot veel lekken leidde. Uiteindelijk adviseerde ze Lisa om overdag wat dunnere slips te gebruiken en voor tijdens het sporten zou ze dan broekjes kunnen dragen. Daarmee combineerde ze de voordelen van de verschillende producten voor verschillende situaties. Lisa zou dan gewoon kunnen blijven hockeyen bijvoorbeeld, zonder dat dat voor al te vervelende situaties zou leiden.
Voor de nacht besloten ze samen dat wat dikkere slips met meer absorptievermogen de beste optie waren.
Lisa vond het een wat ongemakkelijk gesprek en ze kon het ook niet helpen om af en toe een nerveuze giechel te laten horen. Vooral hoe de verpleegster het woord ‘luier’ steeds wist te omzeilen vond ze ergens wel hilarisch. Maar goed, uiteindelijk kwam het erop neer dat ze voorlopig nog wel in de luiers rond zou lopen. En af en toe een broekje natuurlijk. Daarmee was ze ook wel weer blij, omdat ze dan misschien wel weer kon hockeyen. Als ze tenminste weer fit werd.
Die avond lag ze in bed en kletste ze zachtjes met haar vriendin. Ze had haar verteld van de onderzoeken en hoe het verder zou gaan. Over haar zorgen en dat het weer langer zou duren. Maar ook dat ze ook een oplossing had voor de hockey. Daarna werden de meiden toch wat meliger. Ze grapten over dat Marieke waarschijnlijk voorspellende gaven had en ze daardoor niet de kamer was uitgedreven op vakantie. En ze giechelden samen dat Lisa nu dus voorlopig wel een luiermeisje zou blijven. En dat Daan misschien wel moest leren hoe je moest verschonen. En...
Ze lachten allebei, maar niet te hard. “Slaap lekker Lies” zei Marieke niet veel later. “Jij ook Miek.”
Daarna kroop Lisa's hand nog even onder haar dekbed naar beneden. Ze zou in ieder geval ontspannen gaan slapen...
