LittleDino
Ben heel lief hoor
Hoofdstuk 10: Eindelijk naar huis
Je bent op weg naar huis, een vakantie waar je helemaal niet op gehoopt had. Op zijn zachts gezegd een blamage. Wat zou jij doen als je in deze situatie zit?
Het is 13:00 uur in de middag en de vliegtuig is vetrokken. Daar zit hij dan, met een gezwachteld rechterbeen, pamper onder zijn billen en een flesje water, wachtend tot de vliegtuig is geland. Mark wist dat hij niet naar het toilet kon lopen, vanwege het gebrek aan trainingen met lopen op krukken. Maar hij wist ook dat hij niet zomaar in de pamper kan plassen, want wil niet voor schut worden gezet. Gelukkig duurt de vliegreis ongeveer 2 uur voor de bestemming Eindhoven. Dat moet Mark wel kunnen volhouden, toch?
De stewardessen kwamen een paar keer langs om te vragen hoe het met Mark gaat, maar hij was de hele tijd aan het dagdromen. De gedachtes die rondspeelden: “Hoe kan dit”, “Waarom overkomt mij dat”, “Wat als iemand mijn pamper ziet”, “Kan ik straks nog lopen”, “Hoe zouden mijn ouders hierop reageren” herhaalden zich iedere keer. Door al deze gedachtegangen is de tijd snel verstreken en voor Mark het wist begon de vliegtuig al te dalen. Mark begon zijn blaas al te voelen, maar vertikte om naar het toilet te gaan of in de pamper te plassen. Zoals verwacht is het vliegtuig 2 uur later geland op Eindhoven Airport.
Mark moest blijven zitten, maar alle overige passagiers mochten de vliegtuig alvast verlaten. Dit was zeer gunstig van Mark, omdat niemand dan ziet dat hij een pamper om heeft. Vervolgens kwamen de stewardessen aanlopen en hielpen Mark om met krukken te lopen. Dat was wederom een gênant moment, maar het is gelukt om door de gangpad te lopen naar de rolstoel die al klaarstond op een lift. Mark mocht in de rolstoel gaan zitten en werd vervolgens met behulp van een Nederlandse begeleider naar de bagageruimte gebracht. Veel koffers waren al van de band gehaald en Mark hoeft alleen te zeggen welke koffer van hem is. Ondertussen voelde Mark dat zijn blaas het bijna niet meer hield, maar werd richting de uitgang gereden waar een aangenaam verassing op hem zit te wachten.
Er volgt daarna een bijzonder gesprek:
Mark: “Mam, Pap, wat doen jullie hier?”
Joke: “Hoi lieverd, dat weet je toch, we komen je ophalen”
Henk: “Ik leg alvast jouw koffer in de kofferbak en breng de rolstoel terug”
Joke: “Kom eens even hier schat, heb je een goede reis gehad?”
Mark: “Jaaa mam”
Joke: “Wat voel ik nou?”
Mark: “Ja, dat is een lang verhaal, vertel ik je nog wel”
Joke: “Hoe gaat het met je been?"
Mark: “Gaat wel goed, alleen lopen gaat moeilijk”
Henk: “Zo, we kunnen gaan, op weg naar huis”
Mark zat achterin de auto op weg naar huis, maar was door de verbaasdheid dat hij zijn ouders zag vergeten dat hij moet plassen. Joke zei al tegen Mark dat hij moet roepen als er iets is. Het duurde daarom niet lang dat Mark niets anders kon doen dan het verlossende zin op te noemen.
Mark: “Mama, ik moet plassen”
Henk: “Had je dat niet bij het vliegveld kunnen doen?”
Joke: “Geen probleem lieverd, doe maar in je luier”
Henk: “Heeft hij een luier om?”
Dit had Mark totaal niet verwacht, maar zijn blaas was niet te houden en daarom liet Mark schaamrood zijn blaas leeglopen. Mark voelde een warme vloeistof lopen en zijn pamper werd steeds dikker. De plasstroom was hoorbaar en Joke moest daar wel om lachen. Daarna kwamen de laatste woorden: “Het gaat weer helemaal goedkomen mijn kleine lieve jongen, we gaan je helpen”
EINDE
Dank jullie wel voor het lezen van dit verhaal. Uiteraard is de situatie van Mark nog niet opgelost. Ook daarin heeft Mark een zware en bizarre periode meegemaakt. Maar hoe dat is verlopen lezen jullie in een nieuw verhaal. Alleen als er belangstelling is.
Je bent op weg naar huis, een vakantie waar je helemaal niet op gehoopt had. Op zijn zachts gezegd een blamage. Wat zou jij doen als je in deze situatie zit?
Het is 13:00 uur in de middag en de vliegtuig is vetrokken. Daar zit hij dan, met een gezwachteld rechterbeen, pamper onder zijn billen en een flesje water, wachtend tot de vliegtuig is geland. Mark wist dat hij niet naar het toilet kon lopen, vanwege het gebrek aan trainingen met lopen op krukken. Maar hij wist ook dat hij niet zomaar in de pamper kan plassen, want wil niet voor schut worden gezet. Gelukkig duurt de vliegreis ongeveer 2 uur voor de bestemming Eindhoven. Dat moet Mark wel kunnen volhouden, toch?
De stewardessen kwamen een paar keer langs om te vragen hoe het met Mark gaat, maar hij was de hele tijd aan het dagdromen. De gedachtes die rondspeelden: “Hoe kan dit”, “Waarom overkomt mij dat”, “Wat als iemand mijn pamper ziet”, “Kan ik straks nog lopen”, “Hoe zouden mijn ouders hierop reageren” herhaalden zich iedere keer. Door al deze gedachtegangen is de tijd snel verstreken en voor Mark het wist begon de vliegtuig al te dalen. Mark begon zijn blaas al te voelen, maar vertikte om naar het toilet te gaan of in de pamper te plassen. Zoals verwacht is het vliegtuig 2 uur later geland op Eindhoven Airport.
Mark moest blijven zitten, maar alle overige passagiers mochten de vliegtuig alvast verlaten. Dit was zeer gunstig van Mark, omdat niemand dan ziet dat hij een pamper om heeft. Vervolgens kwamen de stewardessen aanlopen en hielpen Mark om met krukken te lopen. Dat was wederom een gênant moment, maar het is gelukt om door de gangpad te lopen naar de rolstoel die al klaarstond op een lift. Mark mocht in de rolstoel gaan zitten en werd vervolgens met behulp van een Nederlandse begeleider naar de bagageruimte gebracht. Veel koffers waren al van de band gehaald en Mark hoeft alleen te zeggen welke koffer van hem is. Ondertussen voelde Mark dat zijn blaas het bijna niet meer hield, maar werd richting de uitgang gereden waar een aangenaam verassing op hem zit te wachten.
Er volgt daarna een bijzonder gesprek:
Mark: “Mam, Pap, wat doen jullie hier?”
Joke: “Hoi lieverd, dat weet je toch, we komen je ophalen”
Henk: “Ik leg alvast jouw koffer in de kofferbak en breng de rolstoel terug”
Joke: “Kom eens even hier schat, heb je een goede reis gehad?”
Mark: “Jaaa mam”
Joke: “Wat voel ik nou?”
Mark: “Ja, dat is een lang verhaal, vertel ik je nog wel”
Joke: “Hoe gaat het met je been?"
Mark: “Gaat wel goed, alleen lopen gaat moeilijk”
Henk: “Zo, we kunnen gaan, op weg naar huis”
Mark zat achterin de auto op weg naar huis, maar was door de verbaasdheid dat hij zijn ouders zag vergeten dat hij moet plassen. Joke zei al tegen Mark dat hij moet roepen als er iets is. Het duurde daarom niet lang dat Mark niets anders kon doen dan het verlossende zin op te noemen.
Mark: “Mama, ik moet plassen”
Henk: “Had je dat niet bij het vliegveld kunnen doen?”
Joke: “Geen probleem lieverd, doe maar in je luier”
Henk: “Heeft hij een luier om?”
Dit had Mark totaal niet verwacht, maar zijn blaas was niet te houden en daarom liet Mark schaamrood zijn blaas leeglopen. Mark voelde een warme vloeistof lopen en zijn pamper werd steeds dikker. De plasstroom was hoorbaar en Joke moest daar wel om lachen. Daarna kwamen de laatste woorden: “Het gaat weer helemaal goedkomen mijn kleine lieve jongen, we gaan je helpen”
EINDE
Dank jullie wel voor het lezen van dit verhaal. Uiteraard is de situatie van Mark nog niet opgelost. Ook daarin heeft Mark een zware en bizarre periode meegemaakt. Maar hoe dat is verlopen lezen jullie in een nieuw verhaal. Alleen als er belangstelling is.