Niet zoals gedacht

[patient]

Na een lange tijd, ik kan niet goed inschatten of het een uur of een paar uur was gaat de deur open en wordt ik door Bert en Henk uit de isoleercel gehaald en naar mijn kamer gebracht. Ik wordt op bed geholpen. Mijn enkelbanden worden losgemaakt, maar ik wordt direct met mijn voeten in de segufix gezet. Mijn bovenarmen (terwijl ze in de dwangbuis zitten) worden ook vastgezet met segufix. Ik kan nu alleen maar liggen in bed. Er wordt een kussen onder mijn hoofd gelegd en Bert spuit verdoving op mijn tong en doet mij een slab om. Hij doet in mijn beide oren een oordopje van een koptelefoontje en maakt ze met een pleister vast in mijn oor. Met mijn hoofd schudden heeft geen zit, ze blijven in mijn oren zitten. Bert sluit een I-pod aan en zet deze aan. Hij doet mij een slaapmasker voor en ik merk dat ik mij concentreer om te luisteren wat hij heeft aangezet. Ik hoor rustgevende muziek. Ik voel mij prettig bij deze muziek. Na een tijdje hoor ik een vriendelijke, rustige stem
‘Welkom bij deze hypnose sessie. Ik zal u helpen uw doel te bereiken. Nadat u enige tijd met deze sessies heeft gewerkt wordt uw doel bereikt. Het doel van deze sessies is dat u volledig incontinent wordt. Het zal voor u niet meer mogelijk zijn de sluitspieren van uw blaas of darmen te beheersen. Op onverwachte momenten zullen zij hun werking staken. Het zal voor u nodig zijn 24 uur per dag een luier te dragen om ongelukjes te voorkomen. Dit is niet erg, dit is iets dat goed voor u is. U bent een luierdrager in wording. Het zal u een goed gevoel geven als u een luier omheeft. Uw beschermer heeft voor u besloten dat het beter voor u is als u voortaan luiers zal moeten dragen’
Ik probeer de oordopjes uit mijn oren te krijgen door driftig met mijn hoofd te schudden, maar het lukt niet. De rustgevende muziek gaat verder en ook de stem vertelt door:
‘Luister naar mijn stem, mijn stem is het enige waar jij je op hoeft te concentreren. Maak je geest volledig leeg. Probeer aan niets te denken.’ Enige tijd hoor ik alleen de muziek.
‘Stel je nu voor dat je aan een mooi strand staat. Je ziet de zee. Het is weer is mooi. De zon schijnt, het water is rustig, de hemel en de zee zijn blauw. Je hebt zin de zee in de lopen. Je loopt nu de zee in. Je loopt verder en verder en je bent niet bang om onder water te gaan. Je kan onder water gewoon adem halen en zwemt verder naar beneden. Ik tel nu terug: bij 5 zie een trap……5; bij 4 zwem je naar de trap…..4; bij 3 zie je dat je trap naar beneden kan volgen volgen…..3; bij 2 zie je de bodem……..2; bij 1 realiseer je dat je op een heel rustige plaats bent……1.
Luister naar mijn stem; je bent op de juiste plaats aanbeland…….we gaan nu beginnen:’

Urenlang hoor ik de stem vertellen dat ik mij moet ontspannen, dat luiers goed voor mij zijn. Dat luiers bij mij horen. Dat ondergoed mij onvoldoende bescherming geeft. Dat mijn blaas kleiner en kleiner wordt. Dat mijn blaas zich constant moet ontspannen. Dat mijn kringspier zich ook moet ontspannen. Luiers passen bij mijn status. Ik moet leren dat ik een luierslaaf wordt. Een luierslaaf die alleen maar luiers kan dragen, omdat hij anders zichzelf in het openbaar bevuild.

Ik voel dat ik op een gegeven moment wordt verschoond. Ik probeer te praten, ik probeer te zeggen dat ik geen luierslaaf wil worden, ik probeer te zeggen dat ik dit niet wil, maar de luier wordt dichtgedaan, de pyjamabroek gaat weer omhoog en op mijn tong wordt weer verdoving gespoten. Ik lig volledig hulpeloos op bed te luisteren naar een monotone stem. De tekst wordt langzaam een brei van geluiden. Ik hoor eigenlijk niet meer wat er gezegd wordt, ik voel alleen een veilig gevoel met de stem uren in mijn hoofd.
Ik voel dat via mijn maagsonde voedsel en vocht wordt toegediend en daarna weer niets, alleen de stem.

Opeens houdt de stem op. Ik hoor gerommel en al snel begint de stem opnieuw. Ze hebben de I-pod verwisseld voordat de accu leeg is. Ik val langzaam in slaap met de stem op de achtergrond.

Ik wordt wakker op het moment dat de stem stopt, maar al snel gaat de stem weer verder en val ik weer in slaap. Dit gebeurt een paar keer. Ik wordt wakker van een luierverschoning, gerommel aan mijn maagsonde of als de stem even stopt. Ik ben in een vreemde waak / slaap stemming. Ik lig vastgebonden op bed, ik kan mij bijna niet bewegen. Ik zie niets, ik kan niets zeggen, ik hoef niet te eten of te drinken (dat wordt voor mij geregeld), ik kan niet naar het toilet (daar is voor gezorgd) en ik hoor constant hetzelfde.

Op een gegeven moment wordt het slaapmasker van mijn ogen gehaald. Ik moet wennen aan het licht door mijn oogleden heen, voorzichtig open ik mijn ogen. Bert is bezig de oordopjes uit mijn oren te halen. Sadie en Henk zijn bezig met mijn luier. Ze halen voorzichtig de foley-katheter en de buttplug eruit.
Beide handelingen zijn wat pijnlijk.
‘Oh, oh, voorzichtig’, kreun ik. ‘Hé’ denk ik, mijn tongverdoving is uitgewerkt.’
‘Zo Marc, je mag even gaan douchen’.
Ik wordt uit bed geholpen en volledig uitgekleed. Ik mag mezelf douchen en geniet van de douche. Eenmaal uit de douche schrik ik toch als ik mezelf in de spiegel zie: kaal, met een slangetje uit mijn neus.

Na de douche krijg ik op de commode een schone dikke luier met inleggers en een plastic broek aan. Ik krijg een patiëntenhemd aan en ik wordt op bed gelegd. Tijdens mijn douche is daar een volledig segufix neergelegd en binnen de kortste keren ligt mijn romp vast op het matras; liggen mijn armen gestrekt naast mijn romp, lig ik wijdbeens en kan ik mijn hoofd niet optillen.

Sadie komt naast mij staan.
‘Zo Marc, je hebt 36 uur op bed gelegen en we zijn nog niet met je klaar. Ik ben naar jouw huis gereden en daar rond gekeken. Ik heb gezien dat je vier weken vakantie hebt opgenomen. Dit is jouw eerste week en de rest van jouw vakantie had je nog niet ingevuld, nou de rest van jouw vakantie blijf je maar hier, gratis, op mijn kosten. Ik zal je geen rekening sturen.’
‘Sadie, ik vind het mooi geweest, ik wil niet langer hier blijven. Ik geloof niet zo in hypnose, maar wat je daarmee wilt doen is niet wat ik wil. Het was spannend, maar morgen is het voor mij, morgenavond is mijn week afgelopen en wil ik naar huis.’
‘Marc, je hebt niet zoveel te willen. Mocht het nog niet duidelijk zijn: JE HEBT NIETS TE VERTELLEN!. Ik bepaal nu voor jou wat goed voor jou is. Dat kan ook niet anders, want iemand die in segufix moet liggen of in een dwangbuis moet worden gestoken is niet in staat beslissingen voor zichzelf te nemen. Ik bepaal vanaf nu wat goed voor jou is. Dat is dat je hier voorlopig blijft en voorlopig in luiers blijft, 24 uur per dag, 7 dagen per week. Wen er maar aan dat als je hier ooit weg gaat, dat geen ondergoed meer nodig hebt.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Als je hier ooit weg komt, dan wil je niet iets anders dan een dikke luier om je kont hebben.’
‘Doe niet zo absurd, dat kan helemaal niet met mijn werk.’
‘We zullen zien. ‘
‘Niks, we zullen zien, ik wil hier morgen weg, dan is het voorbij, het contract is afgelopen, dan is het klaar.’

Sadie zegt niet en pakt de spray. Ze gebaard dat ik mijn mond open moet doen. Ze spuit en rommelt nog wat in mijn kamer. Als er voldoende tijd voorbij is waardoor ze zeker weet dat de verdoving werkt komt ze naar me terug. Ze doet mij een schone slab om en fluister in mijn oor terwijl ze bezig is met een I-pod ‘Oh ja, straks komt een dokter even naar je kijken’.
Ik kijk haar verbaasd terwijl zij de oorknopjes in mijn oren doet en met een pleister vastzet. De I-pod gaat aan, de stem begint en ze doet mij een slaapmaskertje voor.
‘Dokter’, denk ik, ‘Hoezo dokter’.

 

[Luiertje_om]

Goed verhaal.
Ben benieuwd wat de dokter komt doen.

 

[dlrob]

Wat een fantastisch verhaal! Goed geschreven en bijna exact mijn fantasie inclusief dikke luiers, brancard, segufix, volledige immobilisatie in een rolstoel. Dat in combinatie met gedwongen luiergebruik door laxeermiddelen, catheters en open buttplug is rechtstreeks een fantasie van mij.
Fantaseer er zelf bij dat de hoofdpersoon regelmatig door zijn luier heen wordt gestimuleerd maar steeds niet mag klaarkomen. En als zijn frustratie te groot dreigt te worden dan krijgt hij een volledig omsluitende kuisheidsgordel zodat er geen ongelukjes kunnen gebeuren.

Zou me graag voor zo'n behandeling aanmelden ;-) ...

Complimenten, ga vooral door, ik lees het met het grootste genoegen!

Rob

 

[ferry3432]

ja het is precies zoals dlrob zegt. Het wordt bijna eng zoals je mijn fantasie benaderd. Ben blijkbaar niet de enige die zulke dromen heeft. Wat een onwijs gaaf verhaal.

groetjes Ferry

 

[ehvluierboy]

ja ik sluit me er bij aan ,ik zit wel in een rolstoel en moet een luier dragen .maar zo vastgebonden in zon segufix totaal afhankelijk te zijn is ook mijn fantasie .leef er echt in mee in dit verhaal

 

[patient]

Een paar uur lig in onzekerheid vastgebonden op bed. Uit onmacht probeer ik uit de segufix los te komen, maar het lukt niet. Ik probeer te roepen, maar er komen alleen wat oerklanken uit mijn mond. Mijn tong werkt niet mee en woorden kan ik niet vormen. Ik merk wel dat ik weer controle heb over mijn blaas en darmen. De urenlange teksten via de I-pod hebben nog niet het gewenste effect. Ik probeer zo lang mogelijk mijn urine op te houden, maar op een geven moment laat ik het toch maar in mijn luier lopen. Ik merk dat het toch minder vocht is dan ik eigenlijk had gedacht. Terwijl ik daarover nadenk gaat de deur open en komen Bert en Henk binnen. Zonder iets te zeggen maken ze mij gedeeltelijk los uit de segufix. Mijn patientenhemd gaat uit en daarna maken ze mij weer vast. Ze maken mijn plastic broek los en verschonen mijn luier. Het is echter een dunne luier zonder inleggers en de plastic broek gaat niet aan. Zo lig ik naakt (met alleen een luier om) in de segufix op het ziekenhuisbed. Het bed wordt door hen midden in de kamer gereden. Nadat ze nog eens goed gecontroleerd hebben dat ik niet uit de segufix kan, spuiten zij nog verdoving op mijn tong en krijg ik een schone slab om. Daarna verlaten ze de kamer zonder iets gezegd te hebben.

Kort erna gaat de deur weer open en komt Sadie binnen met een man in een witte doktersjas, latex handschoenen aan en met een mondkapje voor. Hij heeft een karretje met doktersgereedschappen bij zich.
‘Dokter, dit is Marc. Ik wil van u graag een lijstje van mogelijkheden horen’ en ze verlaat mij kamer.
De dokter kijkt mij van een afstandje aan.
‘Zo Marc, ik zal mij maar niet voorstellen, dat is voor mij niet handig. Ik heb met Sadie afgesproken dat ik jou onderzoek. Niet veel bijzonders hoor, maar dan geef ik haar een lijstje van mogelijkheden. Laat ik eens even gaan kijken’.
De dokter komt op mij af en begint te voelen aan mijn kale hoofd. Hij voelt aan mij neus en in mijn neus. Hij kijkt met een lampje in mijn neus. Hij voelt aan mijn oren. Hij kijkt met een lampje in mijn oren. Hij maakt met mijn slab mijn mond schoon en opent mijn mond. Zij zet een whitehead mondspreider in mijn mond met een tongklem. Hij kijkt goed met tandartsspullen naar mijn tanden en kiezen. Hij tikt eens tegen een kies en schraapt met een haakje wat tandsteen weg. Hij verwijdert de mondspreider en voelt aan mijn armen, borst, buik. Hij voelt aan mijn benen en voeten en opent als laatste mijn luier. Hij voelt aan mijn penis en ballen en smeert wat glijmiddel op zijn vinger en voelt vakkundig in mijn anus. In totaal is hij wel drie kwartier bezig geweest.
‘Zo Marc, dat was niet zo erg…toch? Ik zie je zo.’ Hij vouwt de luier dicht, maar plakt hem niet vast.
Hij gaat weg en neemt zijn materialen mee.
Kort na zijn vertrek komen Henk en Bert met de grote rolstoel. Ik wordt losgemaakt uit de segufix. Ik krijg een dikke luier aan met inleggers. Ze doen mij een romper aan, ik krijg de witte medische wanten aan en als laatste word ik vastgezet in de rolstoel. Als alle gespen vastzitten kan ik niets meer bewegen. Er wordt een etensplank boven mijn armen vastgezet. Deze plank sluit bijna bij mijn lichaam aan, waardoor ik niet kan zien hoe het onder mijn navel eruit ziet. Als laatste plaatst Bert een schone slab.

‘Zo mooie man, helemaal in het medisch, smetteloos wit, klaar voor verhaal van de dokter.’
Ik word door de gang naar de eetzaal gereden. Daar zit Sadie met de dokter te praten. Sadie drinkt koffie, de dokter heeft zijn mondmasker nog of weer voor.

‘Dag Marc, ik moet misschien even uitleggen wat er gebeurd is. Deze dokter, laat ik zeggen dokter X is een vriend van mij van vroeger. Wij kennen elkaar nog uit een tijd dat hij en ik elkaar wel ontmoeten met laat ik zeggen ons eigen idee van een leuke tijd. De dokter heeft een mooie carriere opgebouwd en heeft mij in het verleden wel eens eerder geholpen. Hij heeft vandaag gekeken wat er mogelijk is voor mij of eventuele klanten, nietwaar.’

De dokter stond op en kwam achter mij staan. Hij greep met beide handen mijn hoofd vast en begon zijn verhaal:
‘Ja Marc, ik heb gekeken wat er mogelijk is. Je bent een mooi exemplaar. Misschien iets te dik voor jouw leeftijd, maar verder in een goede gezondheid. Met een beetje training is dat te verhelpen. Zo kunnen we ook jouw spieren nog een beetje trainen. Je hebt een mooie lengte en als mannelijke man erg aantrekkelijk voor mensen die uit zijn op vernedering of kleinering. Als ik kijk naar Sadie’s wensen en de te verwachtte wensen van haar klanten heb ik gekeken naar mogelijkheden van kleinering, ontmoediging en dergelijke. Met een kleine ingreep kan ik je definitief incontinent maken, zowel jouw blaas als sluitspier van jouw darmen. Sadie vertrouwt op hypnose, maar ik denk dat daar teveel faalkansen bij zitten. Ik kan jou slechtziend, blind, slechthorend of doof maken. Het is mogelijk jou flaporen te geven en door middel van implantaten kan ik jouw tong vergroten dat praten moeilijk wordt en jouw tong eigenlijk altijd voor deel uit jouw mond moet hangen. Je zal er dan uitzien als iemand die niet meer alles op een rijtje heeft. Een kleine aanpassing aan handen, armen, benen of voeten maken het mogelijk dat je niet meer goed jouw handen kan gebruiken of dat lopen moeilijk wordt. Dit is vooral interessant als men jouw kansen van ontsnappen wilt verkleinen. Zo, dus als jij één ingreep zou moeten kiezen, wat zou dan jouw minst ingrijpende zijn…?’

Ik hoorde dit verhaal vol verbazing aan. Ik zou een weekje mijn fetisjvakantie beleven, maar nu werd er gesproken over een verminking van lichaam met als doel mij te gebruiken of te verkopen.

‘Grapje, jij hoeft niet te beslissen, dat doet Sadie wel voor jou, toch Sadie?’
‘Jazeker, we hebben een eerste beslissing genomen Marc. Spannend toch?’

 

[darkcloud]

Mooi verhaal ik kan niet wachten op het vervolg

 

[patient]

Sadie kijkt mij grijnzend aan, ik begin er bang van te worden. Alles wat ze verteld had zat nog een stukje spanning bij, maar nu verandert de spanning langzaam in angst.
‘De dokter had ook nog de mogelijkheden gekeken voor het verwijderen van jouw tanden en kiezen. Dit zou kunnen als iemand dat prettig zou vinden, maar dat lijkt mij toch geen goed idee. Wel heb ik bedacht dat jij de komende week in verschillende outfits gefotografeerd gaat worden. Foto’s van jouw luierwisselingen; in de sugufix in bed; jij in de tuin in een dikke luier en een patiëntenhemd; ;s nachts in de luiers en dwangbuis in een isoleercel; vastgebonden in jouw rolstoel in de eetzaal; misschien nog een keer naar Lons en dan hebben wij een leuke verzameling foto’s om jouw medewerking te versoepelen, want hoe denk jij dat jouw baas op deze vakantie zou reageren of familie, vrienden, buren of verzin maar wie. Ik denk dat je er meteen uitligt. Ik denk dat je paria zal worden op jouw werk, geen buurman of buurvrouw wil met zo’n freak praten en ik geloof niet dat jouw vrienden en kennissen die zullen waarderen. Nou Marc, dat is de eerste beslissing. Jouw tweede gedwongen week zullen wij eens goed vastleggen met foto’s en af en toe een filmpje. Je ziet beter dat iemand kwijlt als het uit zijn mond loopt of als een luier van voren langzaam nat en geel wordt. Dan werkt bewegend beeld weer een stuk beter dan een foto.’

Ik begon te begrijpen wat ze van plan waren. Ik wilde eerst niet meewerken, door deze manier moest ik wel gaan meewerken of mij heel sterk opstellen en gewoon doorgaan met mijn leven terwijl iedereen waar ik mee te maken had foto’s van mij zou ontvangen in de verschillende outfits tijdens deze vakantie. Een weekje fetisjvakantie werd meer en meer een nachtmerrie. Het zou voorgoed een impact hebben op hoe ik mijn leven leidde.

De week die volgde ging precies zoals Sadie vertelde. Bert en Henk hadden hun vakantie verlengd om mij te verzorgen. Esther had als tevreden klant het klooster verlaten en ik kwam Michael als tweede patiënt regelmatig tegen. Zijn vriendin leefde zich helemaal uit als verpleegster. Zijn vrienden kwam ik ook nog eens tegen toen wij beiden vastgebonden in onze rolstoelen in de tuin werden gelaten. Sadie, Bert en Henk hadden grootste lol als zij foto’s of filmpjes van mij maakten. Zo werd een keer mijn gezicht bijna vol gesmeerd met pap terwijl zij deden alsof zij mij probeerden te voeren. Als ik niet mee wilde werken of niet in de camera wilde kijken werd ik hardhandig door één van hen zo gemanoeuvreerd dat het duidelijk op de foto of film was dat ik de persoon was waar een foto van werd gemaakt.
Na een week was ik volgens Sadie klaar om voorlopig even naar huis te gaan. Ik had de ochtend in een luier, plastic broek, body, pyjamabroek en dwangbuis doorgebracht en ik zat dan ook zo gekleed op een stoel in de eetzaal. Sadie zat in vol verpleegstersornaat voor mij, ze had mij een slab voorgedaan en was mij van plan twee boterhammen te voeren.

‘Zo Marc, wij hebben alles. Ik heb gekeken; wij hebben 1697 foto’s en 34 filmpjes van jou in zo’n beetje alle denkbare outfits en ruimtes van ons klooster. In jouw ziekenhuiskamer, in de isoleercel, in de eetzaal, in de tuin, in het openbaar…alles. Verder is op veel foto’s goed te zien dat je de hele week in dikke luiers hebt gelopen en vaak is ook te zien dat je ze ook hebt gebruikt. Vooral het filmpje als aan het einde van dag jouw luier wordt verschoond na een aantal plaspillen en twee dulcolax zetpillen ziet er goed uit. Daarin laat je goed zien waarom sommige mensen naast een dikke nachtluier ook nog inleggers en een beschermende plastsic broek nodig hebben. Ik neem niet aan dat jij voor jouw werk wil weten dat jij hier geweest bent, toch?’
‘Nee, natuurlijk niet, wat wil je nou eigenlijk heb ik mij deze week afgevraagd?’
‘Nou Marc, wat ik wil is dit. Ik heb altijd genoeg mensen die hier kort wat eenvoudige dagen willen doorbrengen in een luier of dwangbuis en ik heb genoeg mensen die hier verpleger willen spelen, maar voor het echt vernederende werk kan ik geen patiënten vinden. Jij hebt in jouw eerste week laten zien dat jij het aankan en er ook eigenlijk van geniet. Ik geef jou een kans jou oude leven achter je te laten en hier full-time als patiënt aan de slag te gaan. Voor jou geen beslissingen over het leven meer, wij bepalen wat er met jou gebeurt, wij bepalen jouw kleding, jouw eten. Je hebt niets meer over jouw leven te zeggen. Voor jouw geen strakke boxerbriefs, maar 24 uur in luiers, geen designerkleding maar patiëntenhemden en pyjama’s met jouw naam erop en erin met etiketten. Geen bezoek aan de kapper, maar twee keer per week jouw hoofd kaalgeschoren. Geen eigen huis meer maar een ziekenhuiskamer met jouw naam op een naamplaatje naast de deur. Geen bezoek aan een restaurant, maar een pasta via de neussonde. Geen dure meubels, maar een strak in hoogte verstelbaar ziekenhuisbed waar jij overdag in segufix in moet liggen. Dat is wat ik jou bied.’
‘Ben je gek of zo, denk je dat ik daar in trap? Doen wat jij en anderen met mij willen?’
‘Natuurlijk schrik je hiervan, maar ik heb een en ander geregeld om jou te helpen met jouw beslissing!. Allereerst natuurlijk jouw foto’s en filmpjes. Ik geef jou een maand om jouw eigen leven keurig af te ronden. Ontslag bij jouw baas en het verkopen van jouw huis. Jouw eigendommen zet je dan om naam van het klooster en dan ben je vrij van jouw wereldlijke problemen en dan ben je hier welkom voor de rest van jouw leven.’
‘Echt niet, stom wijf, echt niet….dit is niet wat ik wil….ik heb vrienden, collega’s….ik ….’
De moed zonk mij in de schoenen, mijn oude leven vaarwel zeggen en de rest van mijn leven hier als een halve slaaf mijn leven doorbrengen. Oké, ik heb geen familie meer. Ik heb een mooi huis, maar ik ben er bijna nooit, want ik werk soms wel 80 uur per week. Mijn buren heb ik geen contact mee en mijn vrienden zijn eigenlijk kennissen want ik zie je bijna niet. Maar toch, ik vind mijn werk leuk en ik geniet van de mooie kleding die ik draag. Ik geniet van lekker uit eten gaan. Nee, ik doe het niet.

‘Sorry Sadie, ik begrijp dat je denkt dat ik dit wil, maar ik ga mee ik dit perverse spelletje van je. Ik doe het niet. Stuur je foto’s en filmpjes maar naar wie je wilt. Het heeft niets met mijn werk te maken. Kijk maar wat je doet. Ik doe niet hier aan mee.’

‘Prima Marc, we zullen zien wie er gelijk heeft. Ik zal je klaar maken voor je vertrek naar huis. Let op mijn woorden. Binnen vier weken kom je uit eigen beweging naar hier en je moet weten, je bent meer dan welkom. Binnen vier weken vraag je aan mij of ik je een luier wil omdoen en een dwangbuis aan. Je bent niet van mij af als jij dit klooster verlaat.’

Sadie pakte een injectie en spoot deze in mijn nek. Langzaam werd alles zwart en ik hoorde Sadie nog net zeggen voordat ik helemaal wegzonk:

‘Is alles klaar voor Marc, hij gaat over een paar uur weg, maar dat moet hij wel geprepareerd zijn’

 

[speentje]

Schitterend !1
Laat maar komen het vervolg dance

 

[Blondeboy]

heb het van het begin tot nu gevolgt. ben zéér benieuwd hoe het verder gaat !1

 

[patient]

Ik werd langzaam wakker, ik kreunde wat en ik hoorde Sadie meteen tegen mij zeggen:
‘Goed Marc, je bent wakker, dat scheelt een hoop tillen, nu kun je meteen zelf helpen’.
Ik voelde dat zij een plastic broek om mijn enkels deed.
‘Kom ik help je even’
Bij het omhoog komen voelde ik meteen dat er iets niet in orde was. Ik wilde wat zeggen en ik merkte meteen het tweede vreemde, maar nu in mijn mond. Terwijl ik op het bed zat zag ik wat ze hadden gedaan, maar Sadie trok aan mijn arm en zei dat ik op moest staan. Terwijl zij mijn plastic broek omhoog aan het trekken was keek ik verbaasd in de spiegel. Toen de broek omhoog zat en zij achter mijn rug iets aan het doen was keek ik over haar schouder in de spiegel. Ik had een grote witte kunststof halskraag om, alsof ik een probleem met mijn nek had. Voorin zat een gat waar mijn adamsappel de ruimte had, zodat ik geen last van spreken had. Ik voelde aan de kraag en het viel mij op dat hij van achteren geen opening had. Er zat ook geen klittenband aan om hem af te doen. Het leek wel uit één stuk gemaakt. Nog verbaasder was ik over mijn mond. Op mijn tanden en kiezen zaten slotjes van een beugel. Grote slotjes met fel gele elastiekjes zodat ze goed opvielen. Aan de bovenkant kwamen twee haken uit mijn mond op de hoogte van mijn snijtanden. Daaraan zat een metalen stangetje dat liep naar een elastieken banden die met een kapje achter op mijn hoofd zorgden dat er flink getrokken werd aan mijn tanden. Ik had verdomme een slotjesbeugel en een heel opvallende ‘buitenboordbeugel’.
‘Zo die zit’, zei Sadie. Verschrikt keek ik naar beneden en ik zag dat ik enorm dikke luier droeg met een witte plastic broek er overheen. Ik voelde wat ze van achteren had gedaan en ik voelde een slotje en de uiteinden van een kettinkje. Ik draaide mij om, om in de spiegel te zien hoe het zak en ik merkte dat de broek enorm kraakte.

‘Klaar om naar huis te gaan Marc?’
‘Fuck, wat heb je gedaan Sadie?’
‘Marc, dit is mijn afscheidscadeau voor jou. Je wilt hier toch niet blijven. Ik denk zelf dat wij jou hier binnenkort vrijwillig zien, klaar voor een eeuwige opname, maar we zullen zien.
Dit is Gerard’ en ze wees op een grote bodybuilder bij de deur.
‘Gerard zal met jou meereizen naar Amsterdam, maar zich niet met jou bemoeien. Hij zal van een afstand kijken hoe mensen op jouw outfit reageren en wat foto’s voor mij maken. Hier kleed je maar verder aan’.
Sadie gaf mij een lichtgrijs joggingpak aan. De broek ging moeilijk over mijn kont. Ik zag in de spiegel duidelijk dat ik een luierpakket droeg. Ook was de broek wat te klein zodat ik de broek niet helemaal over mijn plastic broek kon trekken. Je zag van achteren het slotje zitten. De trui van het pak trok ik zover mogelijk naar beneden. Ik had nog een dikke kont, maar het slotje zag je niet. Ik boog voorover om de sokken van de stoel te pakken en de trui kroop direct op. Als ik dit buiten deed zag iedereen het slotje zitten. Shit, dit was kut.
‘Wat wil je hier nou mee bereiken?’
‘Niets lieverd, nog een klein beetje genieten. Ja sorry voor de luier. Het is een dubbele nachtluier met drie inleggers. De onderste luier is wat ingesneden om de urine door de laten lopen.’
Ik deed de sportschoenen aan en ik keek in de spiegel. Ik zag er niet uit.

‘Kom we gaan’, zei Gerard. Ik keek hem aan. Hij keek kwaad mijn kant.
‘Ik breng jullie wel naar station, hier is jouw tas Marc met jouw eigen spullen. Ik vrees dat jouw eigen broek niet over de luier past’.
We liepen voor een laatste keer door de gang van het klooster. Ik was er helemaal klaar mee. Terwijl wij met z’n drieën door de galmende gang liepen hoorde ik plastic broek kraken. Ik stopte en voelde met vlakke hand aan de voorkant van mijn kruis. Ja, dat was veel te gehorig. Onderweg moest ik daar rekening mee houden. Ik keek in mijn tas en pakte mijn groene petje. Ik zette het op, dan viel dat kapje van die buitenbeugel tenminste niet op.
‘Heel goed Marc, wat ben je toch een slimme luierboy’.
Sadie reed ons naar Brussel. Ze stopte bij het station waar mijn nachtmerrie als avontuur was begonnen.
‘Dag Marc, tot snel’
‘Ik dacht het niet, bitch’ zei ik. Ik sloeg de deur dicht en liep zonder om te kijken de stationshal binnen.

Door de drukte en het geluid viel het gekraak van mijn broek (bijna) niet op. Ik kocht een enkele reis naar Amsterdam en moest een kwartier op de eerste trein wachten. De trein had geen vertraging en na het openen van de deuren probeerde is zo snel mogelijk een zitplaats te vinden. In een drukke coupé was een zitplaats. Ik ging snel zitten en probeerde het gekraak van mijn broek te negeren. Ik nam mijn tas op schoot en probeerde zo stil mogelijk te zitten. Hoe minder ik bewoog, hoe minder het gekraak. Ik zag dat Gerard in dezelfde coupé was gaan zitten. Hij zat van een afstand constant naar mij te kijken. Met zijn telefoon nam hij wat foto’s.

Ik zat te bedenken hoe ik thuis hier zo snel mogelijk van af kon zijn. Een ijzerzaag was er vast wel voor de ketting in de plastic broek. Met een schaar of wat ander gereedschap was die kraag weg te knippen en die beugel of liever gezegd beugels……thuis maar zoeken naar een orthodontist die deze dingen eruit kon halen. Moest ik daarvoor nog een reden verzinnen….net een beugel erin, wilde er toch vanaf en eigen ortho is een maand vakantie ofzo….nou ja dat lukt wel. Prompt voelde ik een druk in mijn blaas. Dat zou ook wel een afscheidscadeau zijn van Sadie. Nou ja ik had die enorme luier om, de laatste keer dan maar…..

Het leek of er geen einde aan de stroom urine kwam. Ik voelde hoe mijn kruis en kont langzaam nat en warm werden. We reden België uit.
De rest van de reis verliep zonder veel problemen. Ik kon mijn urine haast niet ophouden en moest nog een paar keer in de luier. Ondertussen kwam Amsterdam in zicht en had ik een nat en koud kruis. Nog een half uur en ik was hier helemaal klaar mee, goddank.

De trein reed Amsterdam Centraal binnen. Het was ondertussen donker geworden. Ik nam een taxi en liet mij naar huis rijden. De chauffeur probeerde nog een gesprekje, maar ik had hier helemaal geen zin. Mijn god, was ik maar thuis. Met de sleutel in mijn hand betaalde ik de chauffeur. Ik liep snel naar binnen en met de lift naar boven. Ik deed de voordeur open en zag een stapel post op de mat liggen. Ik pakte de post op en hoorde nog net de buurvrouw zeggen:
‘Zo buurman, eindelijk terug’
Ik schrok, ging snel rechtop staan en draaide mij om naar de buurvrouw’.
‘Oh jee, wat is er met u gebeurd, een ongeluk?’
Dat kwam natuurlijk door die stomme kraag
‘Euh, ja een klein ongelukje op vakantie, morgen mag hij eraf, dag buurvrouw’

Ik ging snel naar binnen, deed de deur achter mij dicht en sloeg een diepe zucht. Eindelijk thuis, eindelijk veilig. Ik gooide mijn tas in de gang, ik liep de huiskamer in. Ik deed de lichten aan en liep naar het raam om de gordijnen dicht te doen. Buiten stond Gerard aan de overkant naar boven te kijken. Ik trok de gordijnen dicht en liep naar de slaapkamer. Ik deed mijn schoenen en sokken uit, ik trok het trainingspak uit en gooide het op bed. Daar stond ik in mijn eigen huis: een beugel in mijn mond, een kraag om mijn nek en een sompige, natte, dikke, koude luier om mijn kont. Door de plastic broek zag je dat de luier verzadigd en vergeeld was. Eerst nu die luier af door die ketting kapot te krijgen.

Ik liep naar de gangkast waar wat gereedschap lag. Met een schaar knipte ik aan de voorkant van de plastic broek een stuk open waardoor de ketting zichtbaar werd. Misschien met een nijptang…..ik probeerde het, maar het lukte niet.
TRIIINNNGGG. Er werd aangebeld. Zeker die Gerard, echt niet dat ik open doe.
TRING TRING TRING. Nogmaals de bel. En nog een paar keer. Als dit lang doorgaat hebben de buren hier last van.
Ik liep naar de intercom. Wij hebben ook een camera bij de intercom in onze flat. Tot mijn verbazing was het niet Gerard, maar Tom, een collega van mij.
‘Marc, je bent inderdaad vandaag thuis gekomen, kan ik even boven komen’.
‘Tom, hoi, euh, dat komt slecht uit, ik ben er net en een beetje moe van de reis enzo’
‘Ja dat begrijp ik, maar we werden vandaag gebeld op het werk dat jij een ongeluk had gehad en een tijdje in het ziekenhuis had gelegen. Ik heb bloemen van ons allemaal, alleen even afgeven en dan ga ik meteen weer’
‘Eeuuh, oké, euh, oké ik doe even open’
Ik drukte op de knop. Tom zou nu naar boven komen en ….fuck….snel een badjas aan.

Even later ging werd op de deur geklopt. Ik deed open en daar stond Tom met een bosje bloemen. Ik noemde dit soort bloemen altijd ‘een bosje benzinepomp’. Een bosje van het goedkoopste soort die je alleen zou geven als je bloemen vergeten was en er geen andere mogelijkheid meer was om aan bloemen te komen.

‘Hoi, hoe gaat. Wat is er eigenlijk gebeurd?’
Daar stond ik in de deuropening, moest ik hem binnenlaten? Ik kon hem ook niet daar laten staan. Wat moest ik zeggen over wat er was gebeurd?
Weer ging de benedenbel. Fuck, wat nou weer. Nu is het vast wel Gerard. Gewoon laten gaan.
‘Moet je niet open doen?’ Vroeg Tom.
‘Nee, het is vast niet belangrijk’
‘Weer ging de bel’, ik liep naar binnen naar de hal om te kijken wie het was en Tom liep achter mij aan. Ik hoor de zelf mijn plastic broek kraken en zag dat Tom naar mijn kruis keek toen ik mij omdraaide.
Ik zag op het beeldscherm een onbekende jongen en hij riep in de intercom ‘de apotheek’, terwijl ik merkte dat mijn badjas deels openstond en je zo mijn doorweekte luier en natte plastic broek kon zien. Ik drukte de deur open en deed snel mijn jas dicht.

Tom keek nog naar mijn kruis en stamelde: ‘Euh, wat is er allemaal met jou gebeurd dat je dat…’ en hij knikte met zijn hoofd naar mijn kruis ‘moet dragen?’
‘Euh, dat was nog één dag voor de reis, nu hoeft het niet meer, deze kraag kan ook af en de beugel gaat er snel uit, dan is er niet meer aan de hand’
‘Oké’ zei Tom en hij keek opgelucht. Er werd aan de deur geklopt. Ik deed open en daar stond een leuke jongen met twee enorme witte plastic tassen.
‘Meneer De Wit?’, vroeg hij.
‘Ja’, zei ik.
‘Uw incontinentiemateriaal’ en hij gaf mij de tassen en liep weg.
Daar stond ik in mijn eigen gang met twee grote tassen met pakken luiers erin.
Tom keek mij een beetje triest aan.
‘Je hoeft er niet om te liegen als je ze moet dragen’.
‘Nee, je begrijpt het niet’. En weer werd er geklopt. Vast weer die jongen.
Ik deed de deur open en daar stond Sadie.
‘De apotheek ging net weg, dus ik kon net naar binnen’. Ze stak haar hand uit.
‘Ik ben Sadie, het ziekenhuis heeft thuiszorg geregeld om te kijken of u wel juist met uw incontinentiemateriaal kan omgaan. Niets is zo vervelend als luieruitslag. Het is pijnlijk en gaat moeilijk weg’. Ze keek over mijn schouder naar binnen en zag Tom staan.
‘Oh sorry, u heeft visite’.
‘Nee, ik ging net’. Tom haastte zich langs ons, mompelde nog iets over tot snel en trok de deur achter zich dicht.
‘Zo snel ben je niet van mij af Marc’, zei Sadie lachend.

 

[patient]

‘Dag Marc, ik ben gekomen om jou uit jouw plastic broek te laten, maar ik zie dat je al was begonnen’.
Zie liet mij een sleuteltje zien.
‘Kom, ik help je even’. Met de sleutel was het slot zo los en trok de plastic broek uit. Ik deed de luier af en gooide de kletsnatte luier even in de douche.
‘Dag Marc, ik zie je over een paar weken en die luiers zijn voor jou als je ze om wil hebben’. Ze wachtte niet tot ik iets zou zeggen, maar liep weg en trok de deur achter zich dicht. Met een oude handdoek maakte ik mijn kruis en kont droog en ik trok de badjas weer aan. Ik liep terug naar het gereedschap in de gangkast en begon met een tuinschaar het plastic van mijn kunststof halskraag kapot te knippen. Met wat gedoe was hij na een kwartier kapot en kon hij af.

Ik ruimde de luier op en gooide handdoek in de was. Voor het eerst in een lange tijd bepaalde ik wat er gebeurde en niet iemand anders. Voor het eerst in tijden maakte ik gebruik van een toilet. Ik haakte het kapje van mijn buitenboordbeugel los en ik nam een douche. Na het douchen bekeek ik in de spiegel hoe ik die beugel eraf zou kunnen krijgen. De slotjes zaten goed vast op mijn tanden en de haken van de buitenboordbeugel zaten zo vast dat ze niet apart los konden. Om de boel maar zo goed mogelijk bij elkaar te houden maakte ik de beugel maar weer vast. Ik trok een wit T-shirt aan een en een ruim zittende boxershort. Ik bestelde een pizza. Voordat de pizza kwam kon ik eigenlijk genieten dat ik kon pissen op een toilet. Het eten ging klungelig. Ik zat al snel onder de vlekken. Ik trok snel een schoon T-shirt aan. Na het eten bekeek ik de post en mijn mail. Mijn werk zou vandaag hebben gehoord dat ik een ongeluk zou hebben gehad. Nou raad eens van wie dat bericht zou komen. Ik moest alweer pissen.

Nadat ik een uurtje televisie had gekeken besloot ik om ongeveer elf uur naar bed te gaan. Door de buitenboordbeugel kon ik niet op mijn zij liggen. Door de segufix had ik geleerd op mijn rug te slapen, maar zonder riemen om mij op mijn plaats te houden kon ik moeilijk in slaap komen. Voor ik naar bed ging moest ik nog even naar het toilet, maar na een half uur kreeg ik alweer het gevoel dat mijn blaas vol was. Snel nog even naar het toilet en dan proberen te slapen. Dat moet gelukt zijn want even na drie uur werd ik wakker in een letterlijk zeiknat bed. Voor het eerst in jaren had ik tijdens mijn slaap in mijn bed geplast. Slaapdronken deed ik mijn doorweekte onderbroek en T-shirt uit. Ik haalde het bed af en gooide alles in de douche. Ik trok een schone onderbroek en een schoon T-shirt aan en ik legde een dikke handdoek op de natte plek van het matras. Ik ging liggen en gooide een slaapzak over mij heen. Zo sliep ik door tot de volgende ochtend. Ik werd voor zeven uur wakker met het gevoel dat ik ieder moment weer het bed zou vol pissen.

Een klein stroompje urine liep al in mijn onderbroek toen ik het toilet binnenrende. Shit, dit is mij nog nooit overkomen. Ik keek naar de witte lakens met de gele, natte plekken. In mijn bed had niet meer gepist sinds mijn pubertijd. Toen had ik een keer na een avond stappen mijn bed vol gepist.

Ik trok een droge onderbroek aan en ging mijn ontbijt maken. Ik had waarschijnlijk teveel jam op brood gedaan, want al snel zaten er grote klodders aardbeienjam op mijn T-shirt.
‘Ga zo door Marc, op een gegeven moment zit alles in de was en heb je niets meer om aan te trekken’. Ik zocht via internet een orthodontist bij mij in de buurt. Ik belde en vertelde mijn van tevoren bedacht verhaal over een beugel die ik had laten plaatsen, maar dat ik hem nu niet meer wilde en mijn eigen ortho lang op vakantie was.

Ik geloof niet dat hij het geloofde, maar ik mocht later op de dag komen. Ik belde naar mijn werk waar mijn chef vroeg naar het ongeluk dat ik op vakantie had gehad. Hij vertelde dat hij gehoord had dat ik was geschept door een auto toen ik aan het fietsen was en dat ik enige tijd in de Ardennen in het ziekenhuis had gelegen. Hij wilde met mij afspreken om te kijken hoe ze mij konden ondersteunen met mijn handicap. Ik sprak morgen met hem af en dat vond hij prima. Ik mocht alle tijd nemen om te herstellen. Het was mij alleen niet duidelijk wat hij bedoelde met handicap.

Ik ging douchen, maar merkte dat bij het afdrogen een straaltje urine uit mijn penis op de handdoek spoot. Ik zag het wel, maar voelde het niet. Fuck, dat was niet goed. Ik zag de pakken luiers staan, maar verdomde het er een om te doen. Ik deed twee grote witte slips aan en ik deed er een björn borg boxerbrief overheen. Een klein beetje extra bescherming. Ik kleedde mij verder aan en het voelde goed mijn eigen kleding weer aan te hebben. Ik deed een petje op om het kapje van de beugel uit het zicht te houden en ik vertrok naar de orthodontist.

Ik zag duidelijk dat hij mijn verhaal niet geloofde, maar het haalde de beugel eruit. Ik betaalde met PIN en ik was na een uurtje weer helemaal mezelf. Niets herinnerde aan mijn weken in de Ardennen. De rest van de dag deed ik wat boodschappen, las wat, deed de was, verschoonde het bed en kookte voor het eerst weer voor mijzelf. De tomatensoep was heerlijk, maar was langs mijn kin over mijn overhemd gelopen. Ik was een stuk morsiger geworden in vergelijking met vroeger. Mijn drie onderbroeken over elkaar bleken niet nodig te zijn en toen ik naar bed ging trok ik gewoon een boxershort en een singlet aan. Ik keek in de spiegel en herkende mezelf tenminste weer. Geen luiers, geen medische kleding, geen nekkraag en vooral geen beugel.

Ik werd wakker toen er een straal urine in mijn onderbroek spoot. Fuck, ik stond snel op. Mijn boxershort was nat, maar het bed viel mee. Alleen een stukje van het dekbed was nat. Snel even naar het toilet, een andere onderbroek en weer naar bed. Twee uur later werd ik wakker in een doorweekt bed. Shit, ik had voor de tweede nacht op rij mijn bed onder gepiest. Mijn oog viel weer op de pakken luiers in de hoek van de slaapkamer. Het was al bijna half zeven dus ik ging niet meer slapen, maar ik besloot het bed af te halen, de wasmachine aan te zetten en een douche te nemen.

Na het douchen en scheren kleedde ik mij aan. Voor het eerst in tijden trok een pak aan. Ik zou vandaag naar mijn werk gaan en ik wilde ze laten zien dat er niets met mij aan de hand was. Terwijl ik geconcentreerd bezig was met mijn manchetknopen merkte ik dat er een straaltje kwijl langs mijn kin op mijn overhemd viel. Ik slurpte en veegde mijn kin schoon. Wat was dat nu weer? Tijdens het koffie drinken maakte ik een onhandige beweging en kwam een vlek koffie op witte overhemd. Verdomme, snel omkleden. Terwijl ik een schoon overhemd aan deed keek ik op de klok en zag ik dat ik bijna te laat was. Snel wegwezen, naar mijn werk.

Een paar minuten van mijn werk kreeg ik in de auto ineens het gevoel dat ik een enorme volle blaas had. Ik parkeerde snel mijn auto en rende het gebouw in. Terwijl de receptioniste mij uitgebreid welkom wilde heten, rende ik haar voorbij naar het toilet. Gelukkig net op tijd! Na mijn toiletbezoek begroette ik haar.
Ze belde naar boven ik ging naar mijn chef. Terwijl ik naar boven liep viel mij pas op dat mijn eigen kleding niet lekker zat. Mijn onderbroek schuurde, zat strak en ik voelde hem in mijn bilnaad. Mijn andere kleding zat warm en zat gevoelsmatig strakker dan de strakste dwangbuis die ik de afgelopen weken had aangehad. Mijn chef, Marcel, stond bij lift om mij op te wachten en hij heette mij hartelijk welkom. Hij vroeg wat voor koffie ik wilde. Ik wilde graag een espresso. Terwijl hij de koffie bestelde voelde ik een steek in mijn darmen. Ik verontschuldigde mij en rende weer naar een toilet. Het was een gevoel van opluchting toen mijn darmen zich leegden, maar de opluchting kwam vooral doordat ik het toilet had gehaald.

Marcel zat op mij te wachten toen ik terug kwam. Na wat koetjes- en kalfjespraat ging het over het ongeluk. Ik besloot het spelletje maar mee te spelen. Op een gegeven moment begon hij schoorvoetend over het bezoek van Tom.
‘Ik kan zorgen voor een eigen ruimte voor jouw verschoningen. Er kan een kast komen waar je een voorraadje kan achterlaten en de andere spullen die je nodig hebt.’
Ik keek hem verbaasd aan….hij had het over luiers, Tom had verteld over de luier.

‘Euh…nee, dat is niet nodig. Wat Tom heeft gezien was alleen nog maar voor die dag. Het is nu niet meer nodig. Ik draag nu ook geen luier.’
‘Maar de psycholoog van het ziekenhuis heeft aangegeven dat dit jouw reactie zou zijn. Dat jij het zonder luiers zou proberen, maar dat onze steun jou zou helpen.’
‘Psycholoog? Ik weet van geen psycholoog.’
‘Het ziekenhuis heeft contact opgenomen, omdat ze dachten dat het voor jou heel moeilijk zou zijn dit gesprek aan te gaan. Het was voor hem duidelijk hoe belangrijk jouw werk is. Je moet je hier goed voelen. Het geeft niet dat jij luiers moet dragen, daarom moet je weten dat wij jou willen helpen daarmee.’
Ik begon te lachen. Sadie had het goed voorbereid, maar ik zou haar laten zien.
‘Marcel, geloof mij, ik hoef geen luiers te dragen, met mij gaat het goed. Het is minder erg geweest dan eerst gedacht. Ik begin morgen gewoon weer met werken.’
‘Weet je het zeker? Je kunt nog een paar dagen bijkomen. Wat dacht je van maandag?’
‘Nee echt, morgen begin ik weer’.
We sloten het gesprek af en verliet het gebouw. Terwijl ik naar mijn auto liep voelde ik iets langs mijn been lopen. Ik keek naar beneden en ik zag tot mijn schrik dat mijn kruis nat was en dat er een natte straal te zien was in de pantalon van mijn pak. Ik voelde mijn sok nat worden. Verschrikt rende ik naar mijn auto en stapte snel in. Wat gebeurde er toch?

 

[ferry3432]

Het blijft een goed verhaal. Ik zou willen dat ik zelf zo kon schrijven.
Patient ga zo door!
Het lezen van jouw verhaal is als het kijken naar een serie die maar een keer in de week op tv komt .....het is altijd jammer als de aflevering is aflopen...
Ik kijkt uit naar het volgende deel

groetjes Ferry

 

[patient]

Ik reed snel naar huis en parkeerde in de buurt van mijn flat. Ik wachtte tot even aangezien de buurvrouw net bezig was met haar boodschappenkar voor de deur, maar toen zij de hoek om was stapte ik vlug uit en rende ik naar de voordeur. Ik deed de deur snel open en draaide mij nog even om en deed de auto met de afstandsbediening op slot. Ik hoorde niemand in het trappenhuis. De lift was een risico en daarom rende ik de trap op naar boven. Eenmaal boven maakte ik mijn voordeur snel open. Met een zucht van opluchting deed ik de deur achter mij dicht en leunde ik tegen de deur. Ik keek naar mijn broek. Mijn kruis was doorweekt en mijn rechtpijp had een dikke natte straal tot beneden lopen. Ik liep naar de slaapkamer en trok alles uit. Mijn pantalon hing ik op een hanger en de rest van kleding gooide ik in de was. Het pak moest morgen maar naar de stomerij. Mijn onderbroek, t-shirt en overhemd gooide ik in de wasmachine en deze deed ik meteen aan. Mijn natte sok hing ik uit op de wasmand en de andere gooide ik erin.

Na een douche liep voor wat kleding de slaapkamer in. Die verdomde pakken luiers schreeuwden bijna om aandacht. ‘Ik verdom het’, dacht ik. ‘Ik ga niet in luiers lopen. Er is niets mis met mij. Ik moet gewoon weer wennen aan het normale leven’. Ik deed een slip, sokken en een T-shirt aan. Ik trok een grijze joggingbroek aan en liep naar de keuken voor mijn lunch. Tijdens het melk drinken morste ik op mijn T-shirt, maar wit op wit zie je toch niet dus ik kleedde mij niet om. Ik ging op de bank zitten en probeerde een boek te lezen. Ik was onrustig. Ik maakte mij zorgen om de aanvallen van incontinentie en mijn onderbroek zat niet lekker. De slip sneed in mijn liezen en band zat te strak om mijn buik. Ik trok snel een boxerbrief aan. Die zat beter. Maar een tijdje later zat die ook niet goed. De pijpen van de onderbroek zaten niet lekker om mijn bovenbenen. Ik was bijna opgelucht toen ik een donkere plek zag zitten in het kruis van mijn joggingbroek. Ik had weer een beetje geplast. Snel verschonen. Ik deed een wijde boxershort aan en geen broek erover. Ik zette de verwarming gewoon wat hoger en ging het journaal van vier uur ’s middags kijken. Na het lezen van de avondkrant maakte ik voor mijzelf was spaghetti en ik zag na het afwassen toen ik langs een spiegel liep dat rond mijn mond allemaal saus zat en dat ook mijn T-shirt onder de rode sausvlekken zat. Ik keek een dvd en realiseerde dat ik de film niet helemaal in één keer kon zien. Ik moest twee keer naar de wc en ik moest een keer een schone boxershort aantrekken omdat ik natte plek in mijn kruis had.

Toen ik om half twaalf na nog een keer douchen en mijn tandenpoetsen de slaapkamer inliep besloot ik dat ik vannacht niet weer het bed wilde verschonen. Ik had twee witte plastic tassen staan met daarin een aantal pakken Tena Maxi. Met een knoop in mijn maag maakte ik een pak open. Ik haalde een luier eruit en ik ging op bed liggen om hem om te doen. Nadat hij om was liep ik naar de kast en ik trok een strak hemdje aan. Ik deed de deur van de kast dicht en ik zag mezelf in de spiegel die op de deur zit. Nu niet voor mijn plezier, maar omdat het moest stond ik daar met een luier om.

Ik ging naar bed, maar ik sliep onrustig. Ik werd steeds wakker. De tweede keer dat ik wakker werd was de luier al vochtig. Later was de luier echt nat. Ondanks de grotere zekerheid van de luier voelde ik mij in bed niet goed. Het voelde niet zeker, ik voelde mij onrustig. Ik werd uiteindelijk om kwart voor zes wakker. Ik stond snel op. Deed mijn luier af en trok even een slip aan.

Ik besloot, wijs geworden door de andere dagen, eerst te ontbijten en daarna de douchen. Het was een goede keuze want er zaten jus d’orange vlekken op mijn hemd, chocopasta vlekken in mijn mondhoeken en een natte plek in mijn kruis toen ik de badkamer inliep en mijzelf in de spiegel zag.

Na het douchen besloot ik die dag voor de zekerheid een luier om te doen. Over de luier deed ik een boxerbrief en ik deed een ander pak aan dan gisteren. Voor ik naar mijn werk ging gaf ik pantalon van gisteren af aan mijn vaste stomerij en ik ging naar mijn werk.

De eerste dag op mijn werk was vooral een kletsdag met mijn collega’s. Iedereen wilde weten over het ongeluk en ik moest oppassen dat het verhaal dat ik eigenlijk zelf via anderen had gehoord een beetje consistent bleef. Na de koffie bleek dat het wijze beslissing was geweest de luier om te doen, want toen ik weer achter mijn bureau ging zitten merkte ik dat het zitvlak van de luier vochtig was. Er was in de loop van de ochtend al flink wat urine in mijn luier gedruppeld, maar nu was er toch een flinke hoeveelheid urine bij gekomen. Morgen moest ik maar een reserveluier meenemen. Ik besloot niet te lunchen om te voorkomen dat ik vlekken op mijn kleding zou krijgen.

Zo wende ik in een paar dagen weer aan mijn oude leventje. ’s Nachts en op mijn werk droeg ik een luier, thuis niet, maar daar moest ik regelmatig een schone onderbroek aandoen. Ik at ’s morgens voor het douchen, ’s avond kleedde ik mij eerst uit en at ik met ontbloot bovenlichaam en ’s middags lunchte ik niet. Zo kon ik weer aardig wennen. Het morsen en de incontinentie zou binnenkort wel minder worden. Slapen ging beroerd. Ik besloot na drie nachten zelfs voor het eerst een slaappil te nemen.

Toen ik echter de volgende dag wakker werd had mijn luier gelekt en was het bed alsnog flink nat. Zou dat aan de slaappil gelegen hebben? Ik ging snel ontbijten, douchen, aankleden en naar mijn werk. Vandaag zou ik voor het eerst weer eens op kantoor een presentatie moeten geven aan potentiële klanten. Ik controleerde de vergaderzaal. Alles stond klaar. De beamer scheen al op het scherm aan de muur. Mijn presentatie deed het. Ik pakte de handouts, maar ik liet een deel uit mijn handen glippen. Gelijktijdig kwamen de eerste klanten binnen. Ik boog voorover om de handouts op te pakken om ze daarna te begroeten, maar terwijl ik mij voorover boog hoorde ik gepruttel en ik voelde dat de achterkant van mijn luier zich vulde. Ik schrok mij rot. Wat moest ik doen? Ik liep snel naar voren, begroette de klanten en verexcuseerde mij. Ik liep de kamer uit richting het kantoor van Marcel. Ik hoorde nog net één van de klanten zeggen dat hij vond dat de kamer stonk. Bij Marcel stak ik mijn hoofd om de hoek van de deur:
‘Hé Marcel, je moet de presentatie van mij overnemen. Ik moet met spoed weg.’
‘Waarom moet je weg, de presentaties zijn jouw sterke punt’
‘Echt, ik moet weg’
Marcel keek verbaasd. Ik ging snel zijn kantoor in en zei met een rood hoofd
‘Ik heb diaree, ik heb het in mijn broek gedaan. Ik ga naar huis en ik ga uitzieken. Ik ben al een paar dagen niet lekker’
‘Natuurlijk, ga, rust uit; we spreken later. Ik neem de presentatie over. Kut voor je. Heeft dat te maken met het ongeluk?’
‘Euh…nee, natuurlijk niet, ik denk het niet’.

Ik verliet het kantoor van Marcel. Ik nam de lift en in de lift merkte ik zelf dat het naar stront stonk. In de hal gingen de deuren van de lift open. Ik liep en snel uit en merkte aan de geluiden van de mensen die de lift ingingen dat het echt stonk.

In de parkeergarage realiseerde ik mij dat ik moest gaan zitten. Ik voelde hoe een brei zich over mijn kont verspreidde en tussen mijn ballen omhoog schoof. Ik ging rijden met het raam open. Eenmaal thuis trok ik alles snel uit, deed de luier in een plastic zak en gooide hem weg. Na het douchen liep ik naakt door het huis en begon mij toch meer en meer zorgen te maken. Zou Sadie meer veroorzaakt hebben dan gedacht. Mijn gedachten werden verstoord door de bel.
‘Wie is daar?’vroeg ik door de intercom.
‘TNT, er zijn wat pakjes voor u’
‘Ik kom eraan’.
Ik trok snel een trainingspak aan en deed wat slippers om mijn voeten. Beneden kreeg ik van de bezorger twee redelijk grote dozen en een heel grote doos. Ik bracht eerst de twee dozen naar boven en daarna de grote doos.

Ik maakte eerst de grote doos open. Er zaten meerdere pakken Tena maxi in. Eigenlijk kwam dat goed uit, aangezien mijn voorraad bijna op was. In de andere dozen zaten verschillende dingen. Er zaten een doosjes in met daarin plastic broeken. Broeken met een brede band bij de buik en bij de benen. Er zaten een aantal Abena body’s in. Ze waren in mijn maat. Er zaten verschillende bij zonder mouwen en pijpjes, maar er was ook een aantal met mouwen en pijpjes. Verder zaten er aantal witte slabben in en twee 4-care Hansops. Één rode en een blauwe; beiden zonder voeten. Als laatste zat er een pakketje in van Posey. Dit waren volgens de verpakking ‘Posey double security mitts’, maar voor mij waren het mijn medische wanten die ik ook vaak bij Sadie droeg.

Ik voelde mijzelf leeg, vermoeid en bang. Ik bracht alle spullen naar de slaapkamer. Als in een trance deed ik mijzelf een luier om. Ik stapte in een plastic broek en ik deed een body zonder mouwen of pijpjes hierover. De zachte klikjes van de drukknopjes klonken als gongslagen in mijn oren. Ik stapte in de pijpen van de rode hansop. Ik deed mijn armen in de mouwen en ik moest mijzelf strekken om de rits dicht te doen. Ik ging zo lunchen dus ik deed bij mijzelf een slab om. Ik voelde mezelf rustig worden. Ik liep richting de keuken, maar ik stopte voor de spiegel. Ik zag de rode hansop, de grote witte slab en het dikke kruis. Ik draaide mijzelf half om. Ik zag dat ik een dikke kont in de hansop had: een dikke luierkont. Ik had kleding aan van mensen in een inrichting. Voor veel mensen een schrik mocht dit je ooit overkomen, maar ik voelde mij rustig worden. Deze outfit zat mij beter dan het pak dat ik vanmorgen nog aan had. Mijn eigen kleding voelde niet meer goed. Het schuurde, het trok, ik voelde alles striemen op mijn lichaam. Met deze kleding aan voelde ik mij rustig en vooral veilig. Ik liep nog even terug naar de slaapkamer. Ik deed de riemen met klitteband van wanten er half door. Ik deed eerst de rechterwant aan en daarna friemelde ik de linkerwant aan. Met mijn tanden maakte ik de klittenbandriemen vast. Mijn handen kon ik niet gebruiken. Ik voelde mij voor het eerst sinds dagen echt goed. Ik liep terug naar de spiegel en voelde met mijn handen in de wanten over mijn kruis en kont. Mijn handen voelden niets, maar het gekraak van mijn plastic broek hoorde ik wel. Op dat moment hoorde ik een sleutel in het slot steken. Ik keek verschrikt naar de deur. Deze ging open en daar kwam Sadie binnen.

 

[patient]

'Is het zo makkelijk om jou weer in de voor jou geschikte kleding te krijgen, patientje van me' zei ze lachend terwijl ik van schrik met mijn tanden de klittenband van mijn linkerwant open trok.
Daar stond ik in mijn eigen huis, in mijn onderdanige patiëntenkleding. Ik had zelf een luier omgedaan, ik had zelf de rest van de kleding aangedaan en ik had zelf een slab omgedaan. Toen ik alleen was voelde ik mij rustig en goed en nu Sadie binnen was gekomen voelde ik mij betrapt en opgejaagd. Ze pakte mijn linkerhand en deed het klittenband weer vast en ze legde haar hand op mijn mond.
'Ssstt, laat maar even, kom maar even zitten'. De grote tas die ze bij zich had zette ze in de gang en ze gaf mij een arm en liep met mij naar de kamer. Met haar andere hand voelde ze aan luier om mijn kont.
'Ga maar even zitten, lieverd.' Ze zette mij op de bank en ze liep weer weg naar de keuken. Ik voelde mij beroerd worden. Ik trok met mijn tanden het klittenband van beide wanten los en ik trok de eerste want met mijn tanden los en de tweede trok ik uit.

Sadie kwam weer binnen. Ze keek teleurgesteld naar mijn beide wanten die op tafel lagen.
'Heb je ze toch afgedaan? Dat was niet de bedoeling.'
Ik trok mijn slab af en gooide die ook op tafel.
'Oh, gaan we een beetje opstandig doen. Ik kwam alleen even kijken hoe het met je gaat. Zo te zien gaat het wel goed, maar ik verbaas me hoe snel ik je in die kleding kan krijgen. Een beetje moeilijk wennen om weer op je werk te zijn, een pakketje sturen met alles erin en hop zo ben je weer die keurige patiënt die alles in zijn luier doet.'
'Het is niet wat je denkt'
'Oh nee', zei ze een beetje geïrriteerd. 'Het is niet wat ik denk. Nou ik denk dat jij je alleen nog maar prettig voelt met een dikke luier om jouw kont, wat lekkere patiëntenkleding aan en eigenlijk alleen met wat medische bondage en wat dwang.

Op dat moment ging de bel en liep Sadie naar de deur. Ik liep naar de deur van de kamer om te kijken wie er aan de deur was. Als het een bekende was zou ik zo naar de slaapkamer kunnen glippen om alles wat ik aan had uit te trekken. Met wat moeite deed ik de rits van mijn hansop al wat open. Ik zag dat Sadie vier grote gespierde kerels in witte verplegeruniformen binnenliet. Ze wisselden wat woorden uit en Sadie keek mijn kant op.

'Heren, daar is onze patiënt'. Ze liepen met z'n vieren mijn kant op. Ik deinsde achteruit de huiskamer in. Twee grepen mij direct stevig vast.
'Wat moet dat, wat doen jullie in mijn huis, ga weg', schreeuwde ik nog, maar de twee andere kerels deden mij direct een dikke lederen muilkorf voor. Mijn geschreeuw was niet meer dan een wat gekreun door het dikke, met vacht gevulde, leer heen. Eén van hen deed de rits van mijn hansop weer ophoog en voelde eerst aan de achterkant en toen aan de voorkant door mijn hansop aan mijn luier.
'Heel goed, je bent nog droog en je hebt nog niet gepoept. Dan hoeven we je niet te verschonen.'
Bijna direct werd uit de tas van Sadie uit de gang een dwangbuis gehaald en ik werd de dwangbuis ingewerkt. Terwijl drie mannen bezig waren mij vast te houden en de dwangbuis dicht te gespen deed de vierde mij voetboeien om en werd een riem tussen de boeien strak getrokken. Toen alles klaar was werd ik met hulp neergezet op de bank.

Ik was woedend dat dit in mijn huis gebeurde. Ik probeerde te schreeuwen, los te komen uit de dwangbuis en ik probeerde te schoppen met mijn benen. Eén van de kerels ging naast mij op de bank zitten en greep achterlangs mijn schouder het verst bij hem vandaan vast.
'Rustig maar, rustig maar, we zijn hier om voor jou te zorgen. Die boze wereld zal geen probleem voor jou zijn. Rustig maar jochie.'
Maar ik werd niet rustig. Ik was woest. Toen greep hij met beide handen mijn hoofd ter hoogte van mijn oren beet. Meer pissig siste hij:
'Ik zei rustig, rustig hoor je me. Als je druk blijft krijg je last met mij. Rustig nu.'
Hij keek gevaarlijk en zag er ook gevaarlijk uit met zijn kale kop, stierennek en tattoo's op zijn armen.

Ik schrok er een beetje van en werd was rustiger. Hij voelde met beide armen aan mijn armen in de dwangbuis en mompelde: 'heel goed, heel goed, ziet er goed uit'. Hij voelde aan mijn kruis en mompelde weer: 'heel goed, een luierboy, heel goed.' Hij trok mij over zijn schoot, zodat mijn kont naar boven op zijn schoot lag en hij voelde aan mijn luierkont: 'mmm, misschien moet de volgende luier toch wat dikker'.

Er klonk wat herrie in de gang. De overige drie verplegers waren druk bezig met iets. Ze begonnen mijn huiskamer wat te verbouwen. Er werd een grote plek leeggemaakt bij het raam. Toen de meubels op zij waren geschoven kwam er een groot ziekenhuisbed de kamer in. Er werd wat aan gerommeld en ook een papegaai werd er aan gemaakt.
Aansluitend werd een matras neergelegd. Er kwam een rubberen zeil overheen. Toen een laken en een beschermmat tegen het doorlekken. Ze legden een volledige segufix op het bed inclusief een hoofdset en maakte het gereed voor gebruik.

Ik zat ondertussen weer naast de verpleger op de bank en het was mij wel duidelijk voor wie dat alles was. Sadie keek vanuit de gang met glimlach naar mij.
'Kijk eens Marc wat ik allemaal voor je geregeld heb'.
Ik werd door de verplegers op het bed getild. Mijn voetboeien werden losgemaakt en mijn voeten kwamen in de segufix terecht. Mijn dwangbuis ging uit en ik probeerde nog een uitbraakpoging, maar die werd in de kiem gesmoord. Binnen de kortste keren lag is volledig vast in de segufix. Sadie deed een laken en deken over mij heen en trok het hoofddeel omhoog. Zo kon ik uit het raam naar buiten kijken. Ik lag kreunend, strak vastgebonden in segufix in de huiskamer van mijn eigen huis naar buiten te kijken naar mijn gewone eigen omgeving waarin ik nu ineens patient in mijn eigen huis was geworden. Sadie kwam naar mij toe en deed mij de slab voor.
'Ik zal het eten in orde maken en na het eten zal ik even uitleggen wat hier aan de hand is'.

 

[Wil_93]

wat weer een top verhaal!

en wat een cliffhanger ben zeer benieuwd naar het nieuwe deel!

gr

 

[ferry3432]

Het is verslavend.....ik wil meer..... meer...

Tjee wat een lekker verhaal is dit

groetjes,

Ferry

 

[patient]

Na een half uur kwam Sadie uit de keuken met een bord pasta. Ze liet het me zien en sprak me toe.
'Kom Marc, je kunt kiezen. Ik doe direct de muilkorf af en je kunt eten en je luistert naar mijn verhaal of je begint de hele boel bij elkaar te schreeuwen en je gaat straks met honger de nacht in. Wat gaat het worden? Zal je stil zijn?
Ik knikte een beetje ja met mijn hoofd. Ik kon mij hoofd bijna niet bewegen, maar ze begreep het wel. Ze maakte mijn muilkorf los en ze aaide over mijn wang.
'Ik heb mijn favoriete patiënt nu al gemist. Ja Marc, ik voel mij beter als jij ergens in bedwang gehouden door wat dan ook in de buurt bent.'
Ik deed mijn mond helemaal open en spande en ontspande mijn spieren rond mijn mond. Sadie keek toe en knikte op een gegeven moment.
'Klaar voor de eerste hap?' Ik knikte en ze gaf mijn een lepel vol met macaroni met tomatensaus. Ik spoog met veel druk de pasta in haar gezicht. Geschrokken deinsde ze terug en ze keek verrast mijn kant op. Ik was al begonnen met het uiten van mijn woede:
'Wat denk je nou trut, dat ik dit wil, dat ik hier blij mee ben..'
Op dat moment seinde Sadie naar twee van de verplegers. Terwijl ik nog probeerde te vloeken werd de muilkorf weer voor gedaan en vastgezet. Ik kon niet meer geluiden laten horen dan een gedemd 'Pppprrrfff'' en 'Oooummmpphff'.

Sadie maakte haar gezicht schoon met een theedoek. Haar kleding zat onder de vlekken. Ze ging boven mij hangen en sprak mij toe:
'Nou Marc, dat valt me van je tegen. Ik hoorde van je werk dat je ziek naar huis bent dus een aantal dagen zullen ze je niet missen. Tot na het weekend kan ik doen wat ik wil zonder dat er iemand is die je mist. Luister mannetje, ik heb jouw hulp nodig: met of zonder jouw toestemming. Ik heb twee klanten die willen proeven welke diensten ik kan verlenen en ik heb morgen hier met ze afgesproken. Je bent morgen het lijdend voorwerp en zij zullen besluiten of zij een contract voor een langere periode met mij zullen afsluiten. Verder zullen mijn vier verplegers jou de komende tijd thuis verplegen. Als jij voor jouw werk de deur uitgaat is dat prima, maar het moment dat jij thuis komt zul terug moeten vallen in de rol van patiënt en zullen zij bepalen wat er met jou gebeurd. Realiseer je dat jij als patiënt niet goed helder hebt wat er goed voor jou is. Er zullen voortaan 24 uur per dag zeker twee verplegers aanwezig zijn. Je had kennis gemaakt met Bert en Henk, maar je zult begrijpen dat ik meer van dit soort klanten bedien. Deze vier heren leiden als het ware mijn verplegerklanten op, zij werken in psychiatrie, maar zij verlangen naar de oude tijden van de patiënten in dwangbuizen en dergelijke. Ik ga me even een beetje opfrissen en ik laat je in de goede zorg van Fred en Cees over. Ik zie je straks nog wel even.'

Sadie ging weg en ik hoorde haar praten met twee mannen en toen opende en sloot de deur en hoorde ik de mannen niet meer praten. Aan beide kanten van mijn bed verschenen twee van de vier verplegers.
'Dag Marc, ik ben Fred.'
Ik keek zijn kant op.
'En ik ben Cees' zei de ander.
'D's niet zo mooi wat je met Sadie gedaan hebt, he Marc. En kijk een naar jouw bed. Alles zit onder.'
Fred haalde voorzichtig mijn slab weg. Ook daar zat flink wat saus op. Cees haar het laken en de deken van mijn bed. Ik keek naar beneden. Ik lag vastgebonden op bed in een hansop met bij mijn kruis de prop van mijn luier. Na enige tijd kwamen Fred en Cees weer in mijn beeld en maakten zij mijn bed weer op waardoor ik weer onder een laken en deken kwam. Ze trokken het laken en de deken hoog op zodat ik tot vlak onder mijn kin onder een strak pakket van een laten en deken lag. Aangezien ik ook in de segufix lag kon ik daar niets tegen doen.

Sadie kwam naast mijn bed staan.
'Nou Marc, tot morgen. Ik ben hier om ongeveer half 10. Van 10 tot 12 komt de eerste klant en van 1 tot 3 komt de tweede. Ik zie je morgen en dan hoop dat ik je in een betere bui bent.'
Ze boog voorover om mij een zoen om mijn voorhoofd te geven. Ik probeerde los te komen en te schreeuwen, maar dat lukt allemaal niet en ze drukte lachend haar lippen op mijn voorhoofd.
'Heren, het is beter dat Marc vanmiddag al gaat slapen en pas morgenochtend weer gewerkt wordt. Loop nog even mee naar de gang'
Ik hoorde Sadie in de gang praten, maar verstond niet wat ze zei. Ik hoorde het gebrom van de stemmen van Fred en Cees. Nadat de deur dicht viel hoorde ik wat keukengeluiden. Ik rook al snel koffie, maar de geluiden bleven uit de keuken komen. Na een minuut of vijftien kwam Fred in de kamer.
'Je hebt Sadie boos gemaakt. Je krijgt geen eten meer en geen verschoning. Ik ga de gordijnen dichtdoen en ik laat de lichten uit. Het is nu vijf voor half twee. Morgen om half negen komen Niels en Lucas je wel wekken.'
Hij deed het gordijn dicht en hij deed mijn hoofddeel van het bed naar beneden. Ik lag plat op bed. Hij verliet de huiskamer en deed de huiskamerdeur dicht.

Ik was woedend. Ik lag tegen mijn zin als een patiënt in mijn eigen huis. Aan het begin van de middag gedwongen om in bed te blijven als een klein kind. Op dat moment voelde ik mijn luier een beetje nat worden. Ik lag zelfs onbewust in mijn luier te plassen als een klein kind.

Een paar uur later was ik nog steeds wakker. Ik lag te malen over hoe ver dit had kunnen komen. Waarom had ik die opnieuw vrijwillig patiëntenkleding aangedaan? Hoe komt het dat ik luiers moest dragen? Ik pieste en poepte verdomme onbewust in mijn ondergoed. Hoe kwam het dat ik, ondanks dat ik er kwaad om was, mij toch goed voelde nu ik vastgebonden in segufix lag.
Ik probeerde voor de tigste keer die middag los te komen en lag de schudden in mijn bed. Ik probeerde te schreeuwen en toen ging de deur open.

Fred verscheen aan mijn bed met een geïrriteerd gezicht.
'Nu heb ik er genoeg van' Hij liet mij een injectiespuit zien en spoot door mijn hansop in mijn bovenarm. In korte tijd voelde ik mij vanzelf wegdrijven. Het leek wel of ik zweefde en ik viel met een goed gevoel in slaap.

'Wakker worden slaapkop!'
Verschrikt deed ik mijn ogen open. Het was nog licht of was het alweer licht, wat het was één van de verplegers die mij wakker maakte, maar het was niet Fred of Cees.
'Ik ben broeder Niels. Samen met broeder Lucas doen wij vandaag jouw ochtend en middag dienst. Dat heeft te maken met de klanten die Sadie vandaag krijgt. Je kunt kiezen of je meewerkt of niet.'
Ik knikte ja. Ik had een volle luier om en ik rook zelfs stront, ik nam dat ik dat was en toen ik een beetje met mijn kont probeerde te schuiven voelde ik dat ik het was. Ik besloot mee te werken om in ieder geval een schone luier om te krijgen.

Niels en Lucas maakten het bovendeel van de segufix los. Ik kon overeind komen. Niels maakte de rits van mijn hansop los en hielp mij om mijn armen eruit te krijgen. Hij trok de hansop zoveel mogelijk naar beneden en ging met zijn hand in mijn hansop om tussen mijn benen de drukknopen van mijn body los te krijgen. Hij hielp om deze over mijn hoofd heen te krijgen. Mijn bovenlichaam werd weer vastgezet. Nu maakten zij mijn benen los. Ze deden de plastic broek uit. Nog even en ik was uit die natte, vieze luier, maar tot mijn verbazing maakten zij mijn benen weer vast in de segufix.

'Heren, wat is dit?', vroeg ik.
'Allereerst zijn wij broeders voor jou, je spreekt ons aan met de onze titel. Dat is broeder Niels en ik ben broeder Lucas. Wij doen dit volgens afspraak met Sadie, want als patiënt hoeven wij jou nergens in te kennen. Alles gebeurt omdat het goed voor jou is. Je hebt geen inspraak en je hebt nergens mee te maken.
'Maar...maar...ik ben nat', stamelde ik.
'Hoe spreek je ONS aan, patiënt Marc?'
'Broeder Lucas, ik ben nat' fluisterde ik bijna.
'Daar hebben wij een oplossing voor' zei Niels, 'doe je mond maar even open'.
Ik verwachtte dat hij in mijn mond zou spuiten, maar hij liet een enorme penisvormige knevel zien. Hij deed hem in en ik kokhalsde even. Met een riempje in mijn nek werd deze knevel vastgezet. Er zat een grote plastic ring aan de voorkant waardoor het leek alsof ik een grote speen in mijn mond had.
Lucas kwam met een plastic broek aanlopen met drukknoppen aan de voorkant. Hij maakte de drukknoppen los en schoof de broek onder mijn kont en maakte hem aan de voorkant dicht. Het was een lichtroze, doorzichtige broek met visjes en zeesterren erop. Ik lag als een baby vastgebonden in bed met een luier om, een kinderachtige plastic broek en (voor een buitenstaander) grote speen in mijn mond.

Niels en Lucas gingen deden het gordijn open en klapten het hoofdeinde van het bed omhoog. Ik kon naar buiten kijken en ik zag wat later Sadie aan komen lopen. Onder haar regenjas zag ik een witte maillot en witte schoenen. Zij had dus haar verpleegstersuniform aan.

Even later ging de bel en kwam nog wat later Sadie de kamer binnenlopen.
Ze ging naast het bed staan en sprak tegen mij zoals zij nog nooit tegen mij gesproken had:
'Och jochie, heb jij poepie gedaan, heb jij poepie en pieppie gedaan?'
Ik keek haar verbaasd aan.
'Ach Marc, doe nou niet of je niet weet wat er in de wereld te koop is. Mijn eerste klant straks is een jonge vrouw die graag mannen ouder als haarzelf als adult baby wil verzorgen. Geniet er maar lekker van. Tot zo.'
Ze draaide zich om en liep weg. Ik rammelde van de honger en ik rook weer verse koffie. Wat later kwam Lucas met een nat vasthandje en hij maakte mijn gezicht rond de knevel schoon. Hoewel de verwarming hoog stond kreeg ik het toch koud en ik had kippenvel. Lucas zag dit ook en dekte mij toe. Toen ging er een mobiele telefoon.

 

[patient]

Sadie nam op en ik hoorde haar praten in de keuken: 'Ja, dat klopt, dan ben je er bijna. Je moet aanbellen bij M. de Wit. Het is de bovenste verdieping....ja tot zo.'
De deur van de woonkamer ging open en Sadie kwam aan het bed staan.
'Oh Marc, wat zie er lekker uit. Sabbel je lekker op die grote pik in jouw mond.'
Ze duwde met wijs- en middelvinger tegen mijn lippen, waardoor de penisknevel in mijn mond tot achter in mijn keel duwden en ik een kokhalsreflex kreeg.
'Ik zal het raam wat open zetten, dan zal de poeplucht wat minder worden, want jee wat stink je Marc. Ik zal even op jouw eten gaan letten. Wees maar niet bang, jouw mammie zal er zo zijn en zij zal voor jou zorgen.'

Ze ging weer weg en sloot de deur. Het was buiten mooi, zonnig weer. Ik schoof wat met mijn kont heen en weer en ik voelde de smurrie in mijn luier schuiven. Volgens mij begon ik al luieruitslag te krijgen. Ik had in ieder geval een geïrriteerde, pijnlijke anus.

De voordeurbel ging. Er werd open gedaan en ik hoorde Sadie met een andere vrouw praten. Het duurde een hele tijd en ze zaten te praten in de keuken. Na een lange tijd ging de deur van de kamer open en verscheen Sadie met een jonge vrouw, rond de vijfentwintig jaar aan mijn bed.
'Nou, dit is een voorbeeld van wat te regelen valt. Deze man is maar een voorbeeld. Je moet maar doorgeven wat jouw voorkeuren zijn en wij zullen proberen er zoveel mogelijk aan te voldoen. Dit is trouwens een boze baby.'
Ze trok het laken en de deken van mijn lichaam en gooide het op de grond.
Ik voelde het fris worden met raam een stuk open.
'Deze baby sabbelt lekker op zijn speen. Het riempje zorgt ervoor dat hij het niet kan uitspugen en kijk hij heeft zijn luier gebruikt. Je ruikt het ook wel. Een leuke plastic broek erover heen. Ja, hij was wat tegenwerkend, dus hij moest vannacht slapen in deze segufix, maar jouw baby of baby's zullen een stuk meer medewerkend zijn.'
Ik probeerde ineens los te komen en te schreeuwen. De jonge vrouw schrok en deed een stap naar achteren.
'Wil hij echt wel meewerken?'
'Jazeker wel, let maar op. Ik ga jou wat kleding geven en ik zorg dat onze kleine Marc direct klaar is.'
Ze sloeg een arm om de schouder van de vrouw en begeleidde haar de kamer uit. Na enkele minuten kwam ze terug.
'Nou Marc, dat was niet zo mooi. Ik moest haar bijna ompraten om te blijven. Dat zou mij een hoop geld kunnen schelen.'
Achter haar rug haalde ze een injectienaald tevoorschijn. Ze gaf mij een prik in mijn bovenarm. Bijna direct begon de kamer te draaien en had ik het gevoel dat ik in het matras wegzakte.

Sadie begon na een paar minuten de segufix los te maken. Ik probeerde weg te komen, maar ik merkte dat ik bijna niets kon doen. Als laatste haalde ze de knevel uit mijn mond. Moeizaam vormde ik een paar woorden:
'Wat....doe.....je.....met......mij......en.....die....vrouw?'
Ze gaf geen antwoord, maar duwde met haar duim mijn onderkaak naar beneden en spoot wat op mijn tong. Ik wist wat het was. Ik zou niets samenhangends tegen de vrouw kunnen zeggen en ik kon mij bijna niet bewegen. Mijn spieren in mijn ledematen weigerden al het werk.
Sadie deed het hoofddeel van het bed naar beneden en ik lag weer horizontaal. Ik wilde nog zeggen dat ik dit allemaal niet wilde, maar er kwam alleen een bel van spuug over mijn lippen en wat gekreun.

De jonge vrouw kwam binnen met een plastic schort voor. Ze had onder het schort en joggingpak aan. Lucas en Niels kwamen gelijk met haar binnen.
'Zo', zei Sadie, 'Ik zie dat je er klaar voor bent.'
De jonge vrouw knikte ja en had de ogen als van een kind in een snoepwinkel.
'Nou, begin maar dan'.
De jonge vrouw deed met hulp van Niels een verschoonmat onder mijn kont. Ze maakte de plastic broek los en haalde hem weg. Ze opende de luier en moest even kokhalsen.
'Je moet daar even aan wennen, ja', zei Sadie.
Niels en Lucas pakten ieder een been en tilden dezen richting mijn borst.
De vrouw haalde de luier weg en maakte met verschillende vochtige doekjes alles schoon. Ze legde een schone luier onder mij klaar en smeerde eerst mijn kont en genitaliën met olie in en besprenkelde het daarna met talkpoeder. Mijn benen werden weer naar beneden gelaten en ze plakte de luier dicht. Ook de plastic broek werd weer aangedaan.

Niels deed het hoofddeel van het bed omhoog. lucas kwam met een slab. Er liep al een straaltje kwijl langs mijn keel.
'Hij doet wel goed mee nu.' zei de vrouw.
'Marc is ons natuurtalent, he Marc' zei Sadie.

De vrouw deed mij de slab voor en haar werd een flesje met speen aangegeven. Er zat warme melk in. Ondanks dat mijn tong niet meewerkte deed ik alle moeite om de melk binnen te krijgen. Eindelijk iets te drinken en het hielp misschien ook tegen de honger.

Het voeren ging niet helemaal goed en er liep al snel melk langs mijn kin op de slab. Na het voeren vertrok de vrouw uit de kamer en zei Sadie tegen Niels en Lucas dat zij mij klaar moesten maken voor de volgende klant.

Niels maakte met een nat washandje mijn gezicht schoon en trok de slab af. Lucas verwijderde de kinderachtige plastic broek en deed mij een melkwitte krakende plastic broek aan. Daaroverheen kreeg ik een strakke body zonder mouwen en pijpjes. Als laatste kreeg ik een dwangbuis aan en werd een deel van de segufix van het bed verwijderd. Mijn voeten werden vastgezet. Mijn bovenarmen die in de dwangbuis zaten werden vastgezet en mijn hoofd. Het hoofddeel werd naar beneden gelaten en ik lag in de zon te wachten op wat zou komen.

Na een lange tijd hoorde ik Sadie en de vrouw al pratende de huiskamer binnenkomen. Ik had ze het afgelopen uur in minder of meerdere mate al gehoord.
'En dit kan bijvoorbeeld ook, dit is een wens voor een volgende klant'.
'Oh, dat ziet er ook spannend uit, maar ja, dat is niet voor mij. Ik ben meer van de AB/DL.'
'Nou ja, ik laat het maar even voor de zekerheid zien. Kom ik laat je even uit'.
Ze praatten nog wat in de gang en Sadie liet de vrouw uit. Ze kwam terug naar de kamer.
'Nou Marc, de eerste klant is binnen voor vandaag. Goed meegewerkt, nu nog even de tweede klant.'
'I il jou iet helpen', probeerde ik.
Sadie's mobiel ging en ze had geen aandacht meer mij:
'Ja hallo, ja hoi, je bent er al. Geen probleem, kom maar boven. Je moet aanbellen bij 'de Wit'.

Even later stond hij in de huiskamer. Hij keek verlekkerd naar mij, vastgebonden in bed, en leek meteen te willen beginnen.
'Nou Sadie, je hebt niet gelogen. Jij weet wat een man wil. Volgens mij gaat dit goed komen. Geen gedoe met een nep dwangbuis of zo. Het ziet er allemaal geil uit. Ik ga me omkleden en dan kunnen we beginnen.'
'Niet zo snel Paul, eerst even de zakelijke kant regelen en bespreken...koffie?'
'Ja lekker, zwart, ook geen suiker'
Ze liepen weg en deden de deur achter zich dicht.

Paul was het type man dat ik wel kende uit het uitgaansleven. Normale lengte, normaal postuur, geschoren kop en een korte baard. Volgens mij iemand uit de leerscene.

Redelijk snel kwamen hij en Sadie terug. Paul had nu witte broek en een doktersjas aan.
'Zo meneer de Wit, wat hoor ik. U heeft een grote woedeaanval gehad en u heeft daarbij meerdere andere patiënten verwond. Tja, dat mag niet hè.'
Hij voelde aan mijn segufixbanden bij mijn hoofd en voelde aan de band van de dwangbuis die over de armen loopt, zodat je ze niet over je hoofd kan tillen. Hij voelde met zijn linkerhand over mijn body en je hoorde mijn plastic broek kraken. Hij ging met een paar vingers via een broekspijp in mijn broek en hij voelde met een vinger aan mijn luier. Terwijl het dat deed voelde hij met zijn rechterhand aan zijn kruis. Hij deed de rits van zijn broek open en ook de knoop van zijn broek. Hij droeg ook een luier.

'Ja patiënt, je ziet het goed, deze dokter draagt ook luiers. Het is beter voor deze dokter dat hij voelt wat zijn patiënten ook voelen'.
Hij begon over mijn luier te wrijven en later wreef hij over zijn eigen luier. Sadie verliet de kamer en hij kwam met zijn mond bij mijn oor:
'Zo mannetje, lig je daar lekker. Geniet er maar van hoor. Ik zie dat je er van geniet. Lekker in jouw luier, volgens mij ben jij een echte luierboy. Volgens mij ben jij zelfs 24/7 of niet. Helemaal teverden als hij niets meer heeft in te brengen. Als alle beslissingen voor jou en niet door jou worden genomen. '
Hij ging met zijn mond naar mijn kruis en beet door mijn body, plastic broek en luier voorzichtig in mijn kruis. Ik voelde een beetje druk, maar geen tanden of zo.

'Ja, die Sadie weet wat ik wil. Eerst een weekje dokter en daarna een weekje patient. Lijkt mij geil om kerels als jij te verplegen en later door kerels als Lucas of Niels verpleegd te worden.

Hij streelde mijn bovenbenen. Ging tussen mijn benen en wreef over mijn kruis. Dit deed hij met steeds meer gevoel en kracht. De plastic broek kraakte behoorlijk. Ik lag langzaam te wurmen. Dit voelde goed, ik was in een paar dagen niet zo opgewonden. Hij wreef en wreef en wreef en met een kreun kwam ik klaar. Hij bleef doorwrijven en mijn luier vulde zich met sperma.
Toen hij stopte lag ik te zweten in mijn dwangbuis. Hij ging met zijn hand in zijn luier en hij zorgde al snel dat ook deze luier zich vulde met sperma.

Hij ging aan het voeteneinde op het bed zitten en kwam wat bij. Toen keek hij mijn kant op:
'Zo lekker ding, jij mag er zijn' en hij liep de kamer uit.

Na een half uur ging de buitendeur dicht en kwam Sadie de kamer binnen.
'Goed gedaan Marc, nu jij voor ons hebt gezorgd dat wij twee nieuwe klanten hebben, zullen wij ons eens intensief met jou bezig houden.'

 

[Daltons]

leuk verhaal.

maare wanneer komt er weer wat bij?