Pamperboy 42
Toplid
wat een gaaaaaaaf verhaal ga zo door 
kan niet wachten op een vervolg
groetjes
kan niet wachten op een vervolg
groetjes
Niet zoals gedacht
- Onderwerp starter patient
- Startdatum
luiersboy80
Toplid
super verhaal wacht met spanning af op het vervolg dance !1
patient
Beginneling
Ik bleef de hele dag in bed liggen in mijn dwangbuis, body en luier. Ik kon naar buiten kijken en daar ging het gewone leven door, terwijl ik in mijn eigen huis als een psychiatrische patiënt vastgebonden op bed lag. Wat was begonnen als een fetisjvakantie en een droom was verandert in een nachtmerrie. Niels was nog binnengekomen en had mij te drinken gegeven. Hij deed de dekens over mij heen en binnen de kortste keren lag ik te zweten in mijn bed. Ik had ook geen andere mogelijkheid dan mijn luier te gebruiken en werd deze nog natter. Ik lag snel nat van het zweet en de urine te stinken in mijn ziekenhuisbed.
Aan het beging van de avond verschoonde Lucas mijn luier. Met een washandje maakte hij mijn gezicht schoon en gaf mij te eten en te drinken. Hij gaf mij na het eten een pil en wat water
'Dan kan je tenminste goed slapen voor morgen'
'Wat is er morgen?'
'De merk je wel' en hij deed mij een muilkorf voor. Ik lag nog wat te kreunen voordat ik slaap viel.
De volgende morgen werd ik wakker geschut door Sadie. Ze stond met Lucas en Niels aan mijn bed. Niels maakte de segufix los en ik werd door Lucas en Niels uit bed geholpen. In de badkamer werd mijn dwangbuis losgemaakt en kon ik in de douchecabine gaan staan. Daar mocht alles uit en af wat ik aan had. Toen ik klaar was met douchen lag er een witte incontinentieonderbroek, witte sokken, slippers en een grijs joggingpak klaar. Ik trok alles maar aan en liep de gang in.
'Zo lekker opgefrist?' vroeg Sadie. De duwde mij een bolletje kaas in mijn handen. 'Voor onderweg', zei ze.
Niels en Lucas stonden achter mij en Sadie liep voor mij mijn huis uit. Ze sloot de deur en liep richting de lift. Toen wij met z'n vieren in de lift stonden siste Sadie: 'Ik wil geen gedoe. Je loopt met ons mee en gaat achterin tussen Lucas en Niels op de achterbank zitten'.
Buiten liep Sadie naar een grote Volvo. Zij ging op de bestuurdersplaats zitten en ik ging tussen Niels en Lucas achterin zitten.
Ze reed naar het chique deel van de stad, waar de grote stadsvilla's staan en zij stopte voor een grote oude villa. We stapten uit en ik zag dat er 'Oldenhove - private clinic' op een bord voor de deur stond. We gingen naar binnen en we werden vriendelijk ontvangen door een verpleegster.
'Och, u bent er al. Dat is vroeg, maar geen probleem. Ik loop met u mee naar uw kamer'. Wat was Sadie van plan vroeg ik mij af. Het had geen zin weg proberen te lopen want Niels en Lucas liepen twee stappen achter mij naast elkaar. Zij blokkeerden de hele gang.
Eenmaal aangekomen op de tweede verdieping zij de verpleegster:
'Alles ligt klaar zoals afgesproken. De doktoren zien u na elkaar. U kunt als u klaar bent met omkleden naar wachtkamer 2.'
Op het bed lag een alles-in-één broekluier met klittenband, een plastic broek van dik melkwit plastic, een patiëntenhemd dat met een strikje in de nek vast ging en eenvoudige stoffen slippers.
'Kleed je maar om', zei Sadie, 'dan kunnen we beginnen'.
'Wat ga je met me doen?'.
'Niets wat er al eerder is gebeurd, alleen nu met wat meer begeleiding.'
Ik kleedde me uit en trok alle andere spullen aan. Bij de plastic broek merkte ik dat het dik krakend plastic was. Toen ik alles aan had, merkte ik dat met bijna iedere beweging het kraken te horen was. Sadie ging achter mij staan en voelde voor en achter aan mijn luier. Het kraken van de plastic broek was goed te horen.
'Heel mooi Marc, kom laten we naar wachtkamer 2 gaan met z'n allen. We zouden niet willen dat je wegloopt.'
Het hemd was kort. Het hing ruim boven mijn knieën. Verder sloot het van achteren niet goed, mijn luierkont stak eruit. Gelukkig liep er alleen verpleging in het ziekenhuis en die keken niet op of om als ik langsliep.
Eenmaal in wachtkamer 2 moest ik even gaan zitten. Ik zag dat mijn hemd veel te kort was, want de onderkant van mijn luier stak onder mijn hemd vandaan. Ik hoopte dat ze snel gingen doen wat ze van plan waren. Wat gingen ze eigenlijk doen? De deur van de wachtkamer ging open en er kwam een oudere vrouw binnen. Ze knikte vriendelijk en wenste ons goede morgen. Ze ging zitten en keen nogmaals mijn kant op. Toen zag ze mijn luiers. Ze verstarde en probeerde toen helemaal niet meer mijn kant op te kijken. Er kwamen meer mensen de wachtkamer in. Allemaal normaal gekleed kwamen zij net van buiten. De entree van hen ging steeds hetzelfde. Verrast dat ik in een patiëntenhemd zat keken ze mijn kant op en op het moment dat de luier gezien of gehoord werd gingen ze alsof er niets aan de hand was een andere kant opkijken.
'Meneer Jansen', zei een dokter die om de hoek van een van de kamers keek die op de wachtkamer uitkwamen. Hij zag er uit alsof hij zo ging opereren.
'Meneer Jansen', zei hij nog een keer.
'Kom meneer Jansen', zei Sadie, 'U bent aan de beurt.
Sadie liep naar de deur van de behandelkamer, Niels en Lucas pakten allebei één van mijn polsen en trokken mij overeind.
'Kom meneer Jansen'
'Wat gaan jullie doen, ik wil dit niet', jammerde ik.
Ik hoorde vaag het gegniffel van de mensen in de wachtkamer. Ze hoorden en zagen nu duidelijk mijn luier.
De behandelkamer zag er uit als een tandartsruimte. De behandelstoel had een aantal extra leren banden. Ik moest plaatsnemen en over mijn buik en voeten kwam een leren band. Mijn polsen werden vastgezet en ook over mijn voorhoofd kwam een gevoerde band. In mijn mond werd een klem gezet zodat mijn tanden en kiezen goed zichtbaar waren. Ik probeerde hoe vast ik lag, maar loskomen lukte niet. Ik werd er bang van en van angst liep een straaltje urine in mijn luier.
Sadie kuste op mijn voorhoofd. 'Tot straks, de orthodontist is wel twee uur bezig'. Ik lag met mijn gezicht in het felle licht. De orthodontist was druk in mijn mond bezig. Hij was aan het aandrukken, schrapen, met elastiek in de weer, met haken buiten mijn mond en na een lange tijd was hij bijna klaar. Hij maakte de band over mijn voorhoofd los, deed een grote kap met banden achter mijn hoofd en maakte deze banden vast rond mijn mond. Hij deed toen de voorhoofdsband weer vast en ging weg.
Hij kwam wat later terug met Sadie, Lucas en Niels.
'Prachtig' zei ze en ze klapte in haar handen van plezier. Ook Lucas en Niels knikten instemmend. De orthodontist deed zijn operatiemaskertje af, ging achter mij zitten in hield een spiegel voor mijn mond. Tot mijn schrik was deze beugel veel uitgebreider dan de beugel die Sadie in de Ardennen had laten plaatsen. Er kwamen vier haken uit mijn mond waar de banden van de kap aan vastzaten. Ik probeerde mijn mond open te doen en ik zag dat op mijn voortanden na alle tanden en kiezen met elastiek van beneden naar boven vastzaten. Ik voelde met mijn tong en ik kreeg mijn mond bijna niet open.
'Wat heb je gedaan?'vroeg ik. Ik merkte dat ik mijn kaken maar enkele millimeters van elkaar kreeg.
'Stap één, lieverd' en ze lachte. De banden van de stoel werden losgemaakt en Lucas en Niels begeleiden mij naar buiten naar de wachtkamer. Er zaten andere mensen en ze keken verbaasd. Een volwassen kerel in een luiers, patiëntenhemd en een heel ingewikkelde beugel. Ik werd door Lucas en Niels ergens neergezet en zij gingen aan beide kanten naast mij zitten.
Een kwartier later werden wij gehaald door een verpleegster met een rolstoel.
'Meneer Jansen, komt u maar zitten. We gaan nu naar de uroloog.'
Toen ik zat tilde ze mijn hemd op.
'Oh, u bent ook al nat. Daar zullen we straks ook iets aan doen'.
Niels gniffelde en Lucas gaf een klap op mijn schouder
'Je wordt al bijna een oude zeikerd'. Zo werd ik naar de lift gerold.
Aan het beging van de avond verschoonde Lucas mijn luier. Met een washandje maakte hij mijn gezicht schoon en gaf mij te eten en te drinken. Hij gaf mij na het eten een pil en wat water
'Dan kan je tenminste goed slapen voor morgen'
'Wat is er morgen?'
'De merk je wel' en hij deed mij een muilkorf voor. Ik lag nog wat te kreunen voordat ik slaap viel.
De volgende morgen werd ik wakker geschut door Sadie. Ze stond met Lucas en Niels aan mijn bed. Niels maakte de segufix los en ik werd door Lucas en Niels uit bed geholpen. In de badkamer werd mijn dwangbuis losgemaakt en kon ik in de douchecabine gaan staan. Daar mocht alles uit en af wat ik aan had. Toen ik klaar was met douchen lag er een witte incontinentieonderbroek, witte sokken, slippers en een grijs joggingpak klaar. Ik trok alles maar aan en liep de gang in.
'Zo lekker opgefrist?' vroeg Sadie. De duwde mij een bolletje kaas in mijn handen. 'Voor onderweg', zei ze.
Niels en Lucas stonden achter mij en Sadie liep voor mij mijn huis uit. Ze sloot de deur en liep richting de lift. Toen wij met z'n vieren in de lift stonden siste Sadie: 'Ik wil geen gedoe. Je loopt met ons mee en gaat achterin tussen Lucas en Niels op de achterbank zitten'.
Buiten liep Sadie naar een grote Volvo. Zij ging op de bestuurdersplaats zitten en ik ging tussen Niels en Lucas achterin zitten.
Ze reed naar het chique deel van de stad, waar de grote stadsvilla's staan en zij stopte voor een grote oude villa. We stapten uit en ik zag dat er 'Oldenhove - private clinic' op een bord voor de deur stond. We gingen naar binnen en we werden vriendelijk ontvangen door een verpleegster.
'Och, u bent er al. Dat is vroeg, maar geen probleem. Ik loop met u mee naar uw kamer'. Wat was Sadie van plan vroeg ik mij af. Het had geen zin weg proberen te lopen want Niels en Lucas liepen twee stappen achter mij naast elkaar. Zij blokkeerden de hele gang.
Eenmaal aangekomen op de tweede verdieping zij de verpleegster:
'Alles ligt klaar zoals afgesproken. De doktoren zien u na elkaar. U kunt als u klaar bent met omkleden naar wachtkamer 2.'
Op het bed lag een alles-in-één broekluier met klittenband, een plastic broek van dik melkwit plastic, een patiëntenhemd dat met een strikje in de nek vast ging en eenvoudige stoffen slippers.
'Kleed je maar om', zei Sadie, 'dan kunnen we beginnen'.
'Wat ga je met me doen?'.
'Niets wat er al eerder is gebeurd, alleen nu met wat meer begeleiding.'
Ik kleedde me uit en trok alle andere spullen aan. Bij de plastic broek merkte ik dat het dik krakend plastic was. Toen ik alles aan had, merkte ik dat met bijna iedere beweging het kraken te horen was. Sadie ging achter mij staan en voelde voor en achter aan mijn luier. Het kraken van de plastic broek was goed te horen.
'Heel mooi Marc, kom laten we naar wachtkamer 2 gaan met z'n allen. We zouden niet willen dat je wegloopt.'
Het hemd was kort. Het hing ruim boven mijn knieën. Verder sloot het van achteren niet goed, mijn luierkont stak eruit. Gelukkig liep er alleen verpleging in het ziekenhuis en die keken niet op of om als ik langsliep.
Eenmaal in wachtkamer 2 moest ik even gaan zitten. Ik zag dat mijn hemd veel te kort was, want de onderkant van mijn luier stak onder mijn hemd vandaan. Ik hoopte dat ze snel gingen doen wat ze van plan waren. Wat gingen ze eigenlijk doen? De deur van de wachtkamer ging open en er kwam een oudere vrouw binnen. Ze knikte vriendelijk en wenste ons goede morgen. Ze ging zitten en keen nogmaals mijn kant op. Toen zag ze mijn luiers. Ze verstarde en probeerde toen helemaal niet meer mijn kant op te kijken. Er kwamen meer mensen de wachtkamer in. Allemaal normaal gekleed kwamen zij net van buiten. De entree van hen ging steeds hetzelfde. Verrast dat ik in een patiëntenhemd zat keken ze mijn kant op en op het moment dat de luier gezien of gehoord werd gingen ze alsof er niets aan de hand was een andere kant opkijken.
'Meneer Jansen', zei een dokter die om de hoek van een van de kamers keek die op de wachtkamer uitkwamen. Hij zag er uit alsof hij zo ging opereren.
'Meneer Jansen', zei hij nog een keer.
'Kom meneer Jansen', zei Sadie, 'U bent aan de beurt.
Sadie liep naar de deur van de behandelkamer, Niels en Lucas pakten allebei één van mijn polsen en trokken mij overeind.
'Kom meneer Jansen'
'Wat gaan jullie doen, ik wil dit niet', jammerde ik.
Ik hoorde vaag het gegniffel van de mensen in de wachtkamer. Ze hoorden en zagen nu duidelijk mijn luier.
De behandelkamer zag er uit als een tandartsruimte. De behandelstoel had een aantal extra leren banden. Ik moest plaatsnemen en over mijn buik en voeten kwam een leren band. Mijn polsen werden vastgezet en ook over mijn voorhoofd kwam een gevoerde band. In mijn mond werd een klem gezet zodat mijn tanden en kiezen goed zichtbaar waren. Ik probeerde hoe vast ik lag, maar loskomen lukte niet. Ik werd er bang van en van angst liep een straaltje urine in mijn luier.
Sadie kuste op mijn voorhoofd. 'Tot straks, de orthodontist is wel twee uur bezig'. Ik lag met mijn gezicht in het felle licht. De orthodontist was druk in mijn mond bezig. Hij was aan het aandrukken, schrapen, met elastiek in de weer, met haken buiten mijn mond en na een lange tijd was hij bijna klaar. Hij maakte de band over mijn voorhoofd los, deed een grote kap met banden achter mijn hoofd en maakte deze banden vast rond mijn mond. Hij deed toen de voorhoofdsband weer vast en ging weg.
Hij kwam wat later terug met Sadie, Lucas en Niels.
'Prachtig' zei ze en ze klapte in haar handen van plezier. Ook Lucas en Niels knikten instemmend. De orthodontist deed zijn operatiemaskertje af, ging achter mij zitten in hield een spiegel voor mijn mond. Tot mijn schrik was deze beugel veel uitgebreider dan de beugel die Sadie in de Ardennen had laten plaatsen. Er kwamen vier haken uit mijn mond waar de banden van de kap aan vastzaten. Ik probeerde mijn mond open te doen en ik zag dat op mijn voortanden na alle tanden en kiezen met elastiek van beneden naar boven vastzaten. Ik voelde met mijn tong en ik kreeg mijn mond bijna niet open.
'Wat heb je gedaan?'vroeg ik. Ik merkte dat ik mijn kaken maar enkele millimeters van elkaar kreeg.
'Stap één, lieverd' en ze lachte. De banden van de stoel werden losgemaakt en Lucas en Niels begeleiden mij naar buiten naar de wachtkamer. Er zaten andere mensen en ze keken verbaasd. Een volwassen kerel in een luiers, patiëntenhemd en een heel ingewikkelde beugel. Ik werd door Lucas en Niels ergens neergezet en zij gingen aan beide kanten naast mij zitten.
Een kwartier later werden wij gehaald door een verpleegster met een rolstoel.
'Meneer Jansen, komt u maar zitten. We gaan nu naar de uroloog.'
Toen ik zat tilde ze mijn hemd op.
'Oh, u bent ook al nat. Daar zullen we straks ook iets aan doen'.
Niels gniffelde en Lucas gaf een klap op mijn schouder
'Je wordt al bijna een oude zeikerd'. Zo werd ik naar de lift gerold.
Pamperboy 42
Toplid
wat spannend ga zo door , hoop snel op een vervolg .... !1 !1 !1
Elke_Diaper
Gewaardeerd Lid
leuk verhaal
maar toch iets anders verwacht
maar toch iets anders verwacht
dwangbuis
Beginneling
Wat een geil verhaal. Dit is precies mijn fetish. wat is het adres van dat oude klooster. Ik wil ook wel zo'n vakantie hahahaha. Heb een deel van het verhaal gelezen en vanavond de rest van het verhaal met een kuisheidsgordel om, dikke luier en scheurpak aan met zweeds slot erop. Sleutel in een kluis en met het programma timelock de code van de kluis morgenochtend pas weer vrij geven, zodat ik niet meer met mezelf kan spelen na het verhaal.
Ga zo door met met je verhaal. i love it !!! dance
Ga zo door met met je verhaal. i love it !!! dance
M
miss-lozer
Guest
we xwachten vol spanning
rob-luierbroek
zo'n 200 verschillende en niet van internet...
heel erg veel spanning!!!! Hoe gaat het verder bij de specialist? Wat gaat de uroloog doen? Waarom wordt de kaakchirurg gevraagd? En... is Sadie stiekem verliefd en heeft ze een heel bijzondere manier dit te uiten?
Wie kent meer geruchten van dit spannende feuilleton?!
Wetting & Waiting
Rob
Wie kent meer geruchten van dit spannende feuilleton?!
Wetting & Waiting
Rob
daiperlink
Beginneling
We wachten nu dus al zessss wekennnnn op het vervolg
Zijn we niet braaf genoeg? Was er een terroristische aanslag
waarbij de helden met de schrijver jammerlijk zijn omgekomen?
Please, waar wacht je toch op? DL
Zijn we niet braaf genoeg? Was er een terroristische aanslag
waarbij de helden met de schrijver jammerlijk zijn omgekomen?
Please, waar wacht je toch op? DL
rob-luierbroek
zo'n 200 verschillende en niet van internet...
misschien moeten we met z'n allen hard roepen: Patiënt, Patiënt, Patiënt, Patiënt, Patiënt, Patiënt, Patiënt, Patiënt, Patiënt, Patiënt........
F
ferry3432
Guest
Ik denk dat patient last heeft van een welbekend "writers block"
misschien moet we hem een beetje helpen met ideetjes kernwoorden voor de voortgang van het verhaal.
alvast een ideetje:
bij de uroloog:
eerst een grondig onderzoek systoscopie
daarna een shunt in de sluitspier plaatsen, zodat hij urine incontinent is.
daarna krijgt hij van de verpleegster een schone extra dikke luier om, waarbij hij heel erg gekleineerd wordt.
terug naar de ardennen:
langdurig in de isoleercel (minimaal 48 uur) met de voormalige hynose tapes via luidsprekers op zeer hoog volume.
een keer per dag een verschoning.
voeding via forced feeding met laxeermiddelen en diuretica
misbruikt door bert
zo het maar een beginnetje maar misschien heeft patient hier wat aan
ferry
misschien moet we hem een beetje helpen met ideetjes kernwoorden voor de voortgang van het verhaal.
alvast een ideetje:
bij de uroloog:
eerst een grondig onderzoek systoscopie
daarna een shunt in de sluitspier plaatsen, zodat hij urine incontinent is.
daarna krijgt hij van de verpleegster een schone extra dikke luier om, waarbij hij heel erg gekleineerd wordt.
terug naar de ardennen:
langdurig in de isoleercel (minimaal 48 uur) met de voormalige hynose tapes via luidsprekers op zeer hoog volume.
een keer per dag een verschoning.
voeding via forced feeding met laxeermiddelen en diuretica
misbruikt door bert
zo het maar een beginnetje maar misschien heeft patient hier wat aan
ferry
patient
Beginneling
De lift ging een verdieping hoger en ik werd een behandelkamer van een gynaecoloog binnengereden. Ik moest op de behandeltafel gaan liggen en mijn benen gingen in de been- en enkelsteunen. Er was een mannelijke dokter en een verpleger aanwezig. Lucas en Niels bleven ieder aan een kant naast de behandeltafel staan. Mijn patiëntenhemd werd door de verpleger omhoog gedaan, mijn plastic broek ging uit en het klittenband van mijn broekluier werd open gedaan. De urine van bij de orthodontist was al opgedroogd, maar het had een gele vlek in de luier achtergelaten.
'Zo', zei de dokter. 'Sadie had gelijk. U bent al beginnend incontinent, maar ze wil wat zekerheid. Zet meneer maar even vast.'
Mijn benen en enkels werden met wat riemen vast in de beugels gezet. Er werd een riem over mijn buik vastgemaakt en Niels en Lucas hielden ieder een arm vast.
De dokter was bezig geweest en draaide zich om met een blaascatheter in de hand. Het catheter was snel ingebracht. Er liep wat urine uit mijn blaas. Met wat water werd de ballon gevuld en het catheter kon niet makkelijk uit mijn penis gehaald worden.
'Ach, u heeft geen last meer van nadruppelen. Sterker nog, u zult de hele dag lopen te druppelen...' gniffelde de dokter.
Hij draaide zich weer om, rommelde wat en kwam met een metalen plug terug. Hij liet mij de plug zien en gaf wat uitleg.
'Deze plug smeer ik zo in met een soort lijm. Deze lijm zal zich hechten in de anus. Het blijft ongeveer vier weken zitten. Deze plug zorgt ervoor dat de kringspier redelijk wijd open gaat staan, maar de plug is ook van binnen open zodat alles wat door de darmen naar de kringspier wordt gevoerd, zo in uw luier zal lopen.'
Hij grinnikte wat. 'De mensen die bij u in de buurt moeten werken zullen moeten wennen aan de luchten die om u heen gaan hangen. Maar goed dat Sadie, Niels en Lucas voor u willen zorgen. Oh ja, ik weet dat u dit niet wilt, maar ik help Sadie graag met haar wilde ideeën. Uw beugel is ook fenomenaal bedacht.'
Ik kreeg een aantal kleine injecties rond mijn anus van de dokter.
'Dit is een spierverslapper en verdoving in één. Zo breng ik direct eenvoudig de plug in. Het is redelijk precisie werk, want als de lijm gaat hechten is er niet veel meer de wijzigen en heeft u een maand lang ook nog eens een ongemakkelijk, pijnlijke anus.'
Even later werd de plug ingebracht. De dokter wachtte even en bewonderde zijn eigen werk.
'Speciaal voor uw soort incontinentie en spel hebben wij extra dikke broekluiers laten ontwikkelen. Ze worden gemaakt voor regulier gebruik door een fetisj leverancier. Het zijn goede, absorberende luiers, maar met een extra stevige dikke vulling tussen de benen zodat u goed wijdbeens moet lopen.'
De verpleger maakte de banden over mijn benen en enkels los. De dokter kwam met een enorme grote, dikke broekluier aan. Er zaten zes brede klittenband sluitingen aan. Er ging een grote melkwitte, afsluitbare plastic broek over. Ik mocht gaan staan en de dokter maakte het slot vast. Ik stond enigszins wijdbeens.
Ik mocht weer gaan zitten in de rolstoel. Ik voelde een stuk rond mijn anus niet, wat een vreemde sensatie was. Ik werd teruggebracht door Niels en Lucas naar wachtkamer 2. Sadie had wat andere spullen klaar gelegd. Het joggingpak was weg. Ik zag een pak liggen en een overhemd en nog wat andere spullen.
'Zo Marc, ga maar even staan.' Ik kreeg van Sadie om mijn benen afsluitbare beensteunen. Ik had ze weleens gezien op de website van PX direct, een leverancier van gevangenismateriaal. Ze stonden daar als 'transport leg brace'. Ze konden onder of boven kleding en je kon de buiging van de knie beperken. Nadat ze allebei geplaatst waren moest ik een beetje door mijn knieën buigen en toen werden beugels vastgezet. Als ik ging lopen deed ik dat met licht gebogen knieën.
Ik kreeg Heetkamp armkokers om (deze zorgden ervoor dat ik mijn ellebogen niet kon buigen). Ik moest dus rondlopen met gestrekte armen. Niels en Lucas begonnen met mij verder aan te kleden. Ik kreeg een ouderwets grauw overhemd aan met een te grote boord. Het leek een overhemd uit de jaren 70. Om mijn enkels deden zij een soort gewichten en ik kreeg de pantalon van een oud grijs morsig pak aan. Ik kreeg orthopedische schoenen met dikke zolen. In de zolen bleek ook gewicht te zitten. Ik kreeg het colbert van het pak aan. Ik keek in de spiegel.
Ik zag er niet uit. Met kromme benen in een ouderwets pak. Een dikke reet, waar duidelijk een luier omheen zat en een belachelijke beugel in mijn mond, met een uitsteeksels die uit mijn mond kwamen.
Sadie begon te lachen. 'Sorry Marc, maar het is echt goed gelukt. Je ziet er echt belachelijk uit.' Van schrik begon ik te snikken. Wat wilden ze toch van mij.
'Och jochie toch, buiten zien ze het kapje van jouw beugel niet. Ik geef wel een hoofddeksel. '
'Kijk eens wat mooi', lachte Niels en hij hield mij een helm voor die ik weleens gezien had voor mensen die zwaar epileptisch waren. Bij mij in de buurt zag ik ook weleens een groepje geestelijk gehandicapten lopen met wat begeleiders. Sommige jongens droegen ook zo'n helm. Niels zette de helm op en maakte de band met het kinstuk stevig vast.
'Kom ouwe', zei Lucas, terwijl hij een klap om mijn kont gaf. 'We gaan'. Door de gewichten kon ik mijn voeten bijna niet optillen en slofte ik voornamelijk. Door de luier liep ik wijdbeens en door de beugels liep ik met kromme benen.
Ondanks mijn uiterlijk liep ik als een demente bejaarde. Niels en Lucas grepen ieder een bovenarm en trokken mij een beetje mee.
'Weet Marc, het is belangrijk dat jij wat beweging krijgt. We hebben besloten dat we naar huis gaan lopen. In jouw toestand zal dat wel een paar uur duren, maar we hebben de tijd. Er is toch niemand die op jou wacht.'
Gedurende de lange weg naar huis, waarbij ik schuifelend door de hele stad kwam werd ik meewarig door veel mensen aangekeken. Niels en Lucas liepen hard pratend naast mij en praatten tegen mij alsof ik geestelijk minder vermogend was. Ik moest erg denken aan mijn belevenissen in Lons.
Regelmatig kreeg ik een tik op mijn kont. Werd er gespeculeerd of ik al verschoond moest worden. Langzaam maar zeker kwam ook het gevoel in mijn anus terug en voelde ik de plug zitten. Ik voelde mijn kruis langzaam nat worden ik wist dat ik mijn urine niet binnen kon houden. Op een gegeven moment voelde ik een kleverige pasta mijn luier in lopen. Even later was het ook te ruiken, iets dat de beide heren een lange tijd uitvoerig en luid bespraken. Ze bespraken wat ik beter kon gaan dragen: katoen of weggooi luiers. Verder bespraken ze mijn voeding. Gezien de incontinentie kon ik beter aangepast voedsel gaan eten. Dat scheelde verschoningen en zou minder stinken.
Na ruim drie en half uur kwamen wij bij mijn flat aan. Door het gewicht aan mijn enkels in mijn schoenen was ik bekaf en ik zweette als een otter. Ik was wat buren tegengekomen, maar ik keek expres naar beneden en zij deden net of het heel gewoon was dat er drie van zulke mannen door de buurt liepen en zij keurden mij geen blik waardig.
Eenmaal boven aangekomen werd ik uitgekleed. Ik zag mijzelf naakt met alle poespas (beenbeugels, armkokers, luier en beugel in en rond mijn mond) in de spiegel staan. Sadie hielp mij in bed. Zette de beenbeugels vast in de gestrekte stand en zette mij vast in segufix.
'Zo Marc, ga maar even uitrusten van alle belevenissen.' Zonder iets te zeggen viel ik snel in slaap, maar ik werd wakker door luid gebonk op de voordeur....
'OPEN MAKEN, POLITIE!!!'
'Zo', zei de dokter. 'Sadie had gelijk. U bent al beginnend incontinent, maar ze wil wat zekerheid. Zet meneer maar even vast.'
Mijn benen en enkels werden met wat riemen vast in de beugels gezet. Er werd een riem over mijn buik vastgemaakt en Niels en Lucas hielden ieder een arm vast.
De dokter was bezig geweest en draaide zich om met een blaascatheter in de hand. Het catheter was snel ingebracht. Er liep wat urine uit mijn blaas. Met wat water werd de ballon gevuld en het catheter kon niet makkelijk uit mijn penis gehaald worden.
'Ach, u heeft geen last meer van nadruppelen. Sterker nog, u zult de hele dag lopen te druppelen...' gniffelde de dokter.
Hij draaide zich weer om, rommelde wat en kwam met een metalen plug terug. Hij liet mij de plug zien en gaf wat uitleg.
'Deze plug smeer ik zo in met een soort lijm. Deze lijm zal zich hechten in de anus. Het blijft ongeveer vier weken zitten. Deze plug zorgt ervoor dat de kringspier redelijk wijd open gaat staan, maar de plug is ook van binnen open zodat alles wat door de darmen naar de kringspier wordt gevoerd, zo in uw luier zal lopen.'
Hij grinnikte wat. 'De mensen die bij u in de buurt moeten werken zullen moeten wennen aan de luchten die om u heen gaan hangen. Maar goed dat Sadie, Niels en Lucas voor u willen zorgen. Oh ja, ik weet dat u dit niet wilt, maar ik help Sadie graag met haar wilde ideeën. Uw beugel is ook fenomenaal bedacht.'
Ik kreeg een aantal kleine injecties rond mijn anus van de dokter.
'Dit is een spierverslapper en verdoving in één. Zo breng ik direct eenvoudig de plug in. Het is redelijk precisie werk, want als de lijm gaat hechten is er niet veel meer de wijzigen en heeft u een maand lang ook nog eens een ongemakkelijk, pijnlijke anus.'
Even later werd de plug ingebracht. De dokter wachtte even en bewonderde zijn eigen werk.
'Speciaal voor uw soort incontinentie en spel hebben wij extra dikke broekluiers laten ontwikkelen. Ze worden gemaakt voor regulier gebruik door een fetisj leverancier. Het zijn goede, absorberende luiers, maar met een extra stevige dikke vulling tussen de benen zodat u goed wijdbeens moet lopen.'
De verpleger maakte de banden over mijn benen en enkels los. De dokter kwam met een enorme grote, dikke broekluier aan. Er zaten zes brede klittenband sluitingen aan. Er ging een grote melkwitte, afsluitbare plastic broek over. Ik mocht gaan staan en de dokter maakte het slot vast. Ik stond enigszins wijdbeens.
Ik mocht weer gaan zitten in de rolstoel. Ik voelde een stuk rond mijn anus niet, wat een vreemde sensatie was. Ik werd teruggebracht door Niels en Lucas naar wachtkamer 2. Sadie had wat andere spullen klaar gelegd. Het joggingpak was weg. Ik zag een pak liggen en een overhemd en nog wat andere spullen.
'Zo Marc, ga maar even staan.' Ik kreeg van Sadie om mijn benen afsluitbare beensteunen. Ik had ze weleens gezien op de website van PX direct, een leverancier van gevangenismateriaal. Ze stonden daar als 'transport leg brace'. Ze konden onder of boven kleding en je kon de buiging van de knie beperken. Nadat ze allebei geplaatst waren moest ik een beetje door mijn knieën buigen en toen werden beugels vastgezet. Als ik ging lopen deed ik dat met licht gebogen knieën.
Ik kreeg Heetkamp armkokers om (deze zorgden ervoor dat ik mijn ellebogen niet kon buigen). Ik moest dus rondlopen met gestrekte armen. Niels en Lucas begonnen met mij verder aan te kleden. Ik kreeg een ouderwets grauw overhemd aan met een te grote boord. Het leek een overhemd uit de jaren 70. Om mijn enkels deden zij een soort gewichten en ik kreeg de pantalon van een oud grijs morsig pak aan. Ik kreeg orthopedische schoenen met dikke zolen. In de zolen bleek ook gewicht te zitten. Ik kreeg het colbert van het pak aan. Ik keek in de spiegel.
Ik zag er niet uit. Met kromme benen in een ouderwets pak. Een dikke reet, waar duidelijk een luier omheen zat en een belachelijke beugel in mijn mond, met een uitsteeksels die uit mijn mond kwamen.
Sadie begon te lachen. 'Sorry Marc, maar het is echt goed gelukt. Je ziet er echt belachelijk uit.' Van schrik begon ik te snikken. Wat wilden ze toch van mij.
'Och jochie toch, buiten zien ze het kapje van jouw beugel niet. Ik geef wel een hoofddeksel. '
'Kijk eens wat mooi', lachte Niels en hij hield mij een helm voor die ik weleens gezien had voor mensen die zwaar epileptisch waren. Bij mij in de buurt zag ik ook weleens een groepje geestelijk gehandicapten lopen met wat begeleiders. Sommige jongens droegen ook zo'n helm. Niels zette de helm op en maakte de band met het kinstuk stevig vast.
'Kom ouwe', zei Lucas, terwijl hij een klap om mijn kont gaf. 'We gaan'. Door de gewichten kon ik mijn voeten bijna niet optillen en slofte ik voornamelijk. Door de luier liep ik wijdbeens en door de beugels liep ik met kromme benen.
Ondanks mijn uiterlijk liep ik als een demente bejaarde. Niels en Lucas grepen ieder een bovenarm en trokken mij een beetje mee.
'Weet Marc, het is belangrijk dat jij wat beweging krijgt. We hebben besloten dat we naar huis gaan lopen. In jouw toestand zal dat wel een paar uur duren, maar we hebben de tijd. Er is toch niemand die op jou wacht.'
Gedurende de lange weg naar huis, waarbij ik schuifelend door de hele stad kwam werd ik meewarig door veel mensen aangekeken. Niels en Lucas liepen hard pratend naast mij en praatten tegen mij alsof ik geestelijk minder vermogend was. Ik moest erg denken aan mijn belevenissen in Lons.
Regelmatig kreeg ik een tik op mijn kont. Werd er gespeculeerd of ik al verschoond moest worden. Langzaam maar zeker kwam ook het gevoel in mijn anus terug en voelde ik de plug zitten. Ik voelde mijn kruis langzaam nat worden ik wist dat ik mijn urine niet binnen kon houden. Op een gegeven moment voelde ik een kleverige pasta mijn luier in lopen. Even later was het ook te ruiken, iets dat de beide heren een lange tijd uitvoerig en luid bespraken. Ze bespraken wat ik beter kon gaan dragen: katoen of weggooi luiers. Verder bespraken ze mijn voeding. Gezien de incontinentie kon ik beter aangepast voedsel gaan eten. Dat scheelde verschoningen en zou minder stinken.
Na ruim drie en half uur kwamen wij bij mijn flat aan. Door het gewicht aan mijn enkels in mijn schoenen was ik bekaf en ik zweette als een otter. Ik was wat buren tegengekomen, maar ik keek expres naar beneden en zij deden net of het heel gewoon was dat er drie van zulke mannen door de buurt liepen en zij keurden mij geen blik waardig.
Eenmaal boven aangekomen werd ik uitgekleed. Ik zag mijzelf naakt met alle poespas (beenbeugels, armkokers, luier en beugel in en rond mijn mond) in de spiegel staan. Sadie hielp mij in bed. Zette de beenbeugels vast in de gestrekte stand en zette mij vast in segufix.
'Zo Marc, ga maar even uitrusten van alle belevenissen.' Zonder iets te zeggen viel ik snel in slaap, maar ik werd wakker door luid gebonk op de voordeur....
'OPEN MAKEN, POLITIE!!!'
patient
Beginneling
Ik hoorde Sadie aan de deur praten.
'Nee, ik weet niet wat u bedoelt. Tegen zijn wil, nee.... hoe komt u daarbij.'
Met alle kracht haalde ik mijn kaken van elkaar. De elastiekjes van de beugel waren strak, maar ik kreeg mijn kaken en lippen van elkaar en riep zo hard ik kon een aantal keren....
'HELP, HELP, HELP ME TOCH.....'
Er ontstond commotie in de gang. Twee agenten kwamen de huiskamer ingelopen en zagen mij vast in segufix op bed liggen. Er klonk gestommel in de gang en de deur sloeg dicht. Eén agent rende de gang in, deed de deur open en rende weg. De andere agent kwam naar het bed.
'Help me, alsjeblieft, alsjeblieft, help met toch' stamelde ik en ik begon hard te snikken. De tranen rolden over mijn wangen.
De tweede agent kwam terug. 'Ze zijn weg' zei hij tegen zijn collega en keek verbaasd naar mij.
'What the fuck', zei hij. Hij zag mij liggen in een dikke luier op bed. De eerste agent kwam dichterbij. Hij deed een omroep via zijn telefoon en toen ging het snel. Er kwam een ambulance en ik werd meegenomen naar een ziekenhuis. Daar werden alle banden, beugels, catheters, plugs verwijderd. Zelfs de plug in mijn anus ging eruit. Ik moest eerst nog een paar dagen luiers dragen, maar een paar dagen later was ik weer de baas over mijn darmen en blaas.
De agenten waren verbaasd geweest over datgene dat zij bij mij thuis hadden gevonden. Ik had aangifte gedaan, maar van Sadie, Niels en Lucas was geen spoor te vinden.
Na een paar dagen mocht ik naar huis. Thuis aangekomen verbaasde ik mij erover dat alles spullen er nog waren. Ik liet snel nieuwe sloten op de deur zetten. Na een dag begon ik de spullen van Sadie te verzamelen en in de logeerkamer te zetten. Het bed zette ik er eerst neer. Als een logeerbed zei ik tegen mijzelf, maar eigenlijk wilde ik het bed gewoon bewaren. Ook alle andere spullen borg ik op. Ik had al eerder spullen weggedaan en dit was later een manier voor Sadie geweest om mij weer nieuwsgierig te maken. Als ik alles bewaar krijg ik dat gevoel niet hield ik mijzelf voor.
Sinds ik thuis was moest ik weer meer plassen en poepen en voor ik het wist deed ik mijzelf voor de zekerheid een luier om. Pas toen ik nieuwe boodschappen had gedaan en nieuw eten uit de supermarkt was gaan klaarmaken stopte dit. Waarschijnlijk had Sadie in de tijd ervoor mijn eten bewerkt met medicijnen dat werkte als plaspillen en Dulcolax.
Mijn leven werd weer langzaam als voor mijn bezoek aan het klooster. Ik had lange tijd genoeg van luiers en mijn medische fetisj. Sadie en consorten kwam ik niet tegen. Ik werd niet gebeld, niet gemaild en er gebeurde geen bijzondere dingen. Na driekwart jaar kriebelde er toch iets en toen ik via internet zag dat er in Rotterdam een fetisjfeest was met als thema 'doctor and patiënt' en ik een plaatje van een vent in een luier en patiëntenhemd zag besloot ik toch te gaan. Nu echter als dokter, maar wel met een luier onder mijn uniform.
Ik parkeerde de auto in de buurt. Het was mooi weer. Het viel dus niet op dat ik met een witte broek over straat ging. Sterker nog, mensen zullen wel denken dat ik in de zorg werk. Gelukkig was mijn jas was langer en viel hij over mijn kont, want je kon de roze streep van de dikke nachtluier door de broek heen zien als je goed keek.
Ik liet mijn jas achter bij de garderobe en ging snel naar binnen. Het was goed druk. Vol met meiden in lakuniformen, heren in doktersjassen en enkele extravagante dames en heren. Ik kwam een gespierde kerel tegen met alleen een jockstrap aan en een stethoscoop om zijn nek. In een flits dacht ik dat ik Sterre zag in een verpleegstersuniform zag aan de overkant van de zaal. Kon dat, was dat niet een 'blast from the past'?
Ik wurmde mij door de zaal. Sterre verloor ik af en toe uit het oog, maar ik kwam toch langzaam dichterbij. Ineens zag ik dat ze niet alleen was. Sterre hield een ketting vast en aan die ketting zat lekkere kerel....Michael was gekleed in een dikke luier onder een romper. Hij had een witte canvas dwangbuis aan en had een licht bruine leren muilkorf voor. Om zijn nek zat een steunkraag met aan de voorkant een oog. Aan dat oog zat de ketting die Sterre vasthield.
Ik tikte Sterre aan. 'Hoi', zei ik, 'Hoe is het?'.
'Euh hoi', zei Sterre, 'Ken ik.... oh hoi, Marc, hoe is het?'
Ze trok Michael dichterbij
'Kijk Michael, Marc!'
Michael lachte naar mij vanachter zijn muilkorf. Hij tikte mijn schouder aan met zijn schouder die vastzat in de dwangbuis. Hij ging dicht tegen mij aanstaan.
Ik voelde voorzichtig met een hand aan zijn kont. Onder de romper zat een dikke luier. Marc reed een beetje tegen mij aan en ik voelde aan de voorkant van zijn luier. Achter die luier zat iets hards.
'Hoi Marc, je had ons zeker niet verwacht hé'
'Nee, ik heb jullie al een tijd niet meer gezien, niet meer sinds de Ardennen. Dat is trouwens heel gek gelopen, maar daar wil ik het nu niet over hebben. Hoe is het met jullie. Michael was toch niet zo'n fan van dit.'
'Dat valt nu wel mee. Michael is mijn patientenslaaf geworden. Ik zorg voor hem. Hij werkt niet meer, maar is de hele dag bezig om te zorgen dat ik en hij plezier hebben als ik klaar ben met werken. Als hij niet naar de sportschool is draagt hij een luier en onder de luier draagt hij sinds enkele maanden een kuisheidsgordel. Ook dat werkt heel goed om hem rustig te houden...zien?'
'Hier?'
'Ja, waarom niet.'
Ze trok Michael naar zich toe. Ze maakte de riem van de dwangbuis die onder zijn kont liep los. Ze trok de drukknopen van zijn romper open en zij opende een deel van zijn luier. Michael droeg een grote metalen kuisheidsgordel. Ik voelde dat ik bij het zicht van die knappe, gespierde vent in een luier en kuisheidsgordel zelf een stijve pik kreeg.
Sterre zag dat ik iets te lang keek en greep mij bij mijn kruis.
'Zo, draagt de dokter een dikke luier om zijn stijve pik?'
'Wil je het misschien ook proberen Marc, ik heb nog een gordel bij mij'
Ik slik van spanning.
'Okee'. Nadat Michaels outfit weer is goedgedaan lopen we met ons drieen naar de garderobe. Sterre haalt haar tas en we gaan naar het toilet.
Ik sta in een toilethokje met de deur open.
'Nou doe je broek maar naar beneden.'
Ik doe wat ze zegt. Ik maak mijn luier los en gooi deze op de grond.
Sterre smeert mijn pik in met zwitsal en plaatst snel de kuisheidsgordel. Ze haalt een nieuwe luier uit haar tas en ik mag mijn broek weer omhoog doen. Ik voel het voorvocht in mijn luier lopen.
Ik heb een leuke avond. Sterre en ik blijken leuk te kunnen kletsen en met Michael moeten we ook wel lachen. Ik trek hem om een gegeven moment op schoot als wij aan de zijkant op een bank zitten. Ik vind hem een lekker ding en ik voel mezelf opgewonden worden, zonder dat mijn pik kan reageren als ik zijn gordel onder zijn luier voel. God wat zijn kerels in een luier en een dwangbuis toch opwindend.
Aan het einde van de avond doe Sterre de muilkorf van Michael af. Zo kunnen wij ook nog wat bijkletsen. Het is niet meer de bange vent uit de Ardennen, maar een leuke kerel die blij is met zijn leven als luierslaaf. Sterre doet Michael zijn dwangbuis uit en geeft hem een trainingsbroek om aan te doen. Het feest is bijna voorbij en ik wil uit mijn kuisheidsgordel.
'Sorry Marc, de sleutel ligt bij ons thuis. Je moet maar even meer, wij wonen hier vlakbij.'
We lopen naar het huis van Sterre en Michael.
'We logeren hier, het is een huis van vrienden. We wonen in het buitenland, maar kom binnen', zegt Michael als we huis binnengaan.
'Ik pak de sleutel even, ga maar even naar de huiskamer.'
Terwijl Sterre naar bovenloopt, loop ik met Michael de huiskamer in. Hij sluit de gordijnen en stelt voor dat ik mijn broek vast naar beneden doe en mijn luier af.
'Hij is wat vochtig', beken ik.
'Geeft niet, we hebben er meer.'
Sterre komt binnen met de sleutel. Ze gebaard naar Michael die achter mij gaat staan en mijn polsen vastpakt. Sterre injecteert iets in mijn hals. Ik voel mijzelf langzaam wegglijden.
'Waarom.....' fluister ik nog.
'Nee, ik weet niet wat u bedoelt. Tegen zijn wil, nee.... hoe komt u daarbij.'
Met alle kracht haalde ik mijn kaken van elkaar. De elastiekjes van de beugel waren strak, maar ik kreeg mijn kaken en lippen van elkaar en riep zo hard ik kon een aantal keren....
'HELP, HELP, HELP ME TOCH.....'
Er ontstond commotie in de gang. Twee agenten kwamen de huiskamer ingelopen en zagen mij vast in segufix op bed liggen. Er klonk gestommel in de gang en de deur sloeg dicht. Eén agent rende de gang in, deed de deur open en rende weg. De andere agent kwam naar het bed.
'Help me, alsjeblieft, alsjeblieft, help met toch' stamelde ik en ik begon hard te snikken. De tranen rolden over mijn wangen.
De tweede agent kwam terug. 'Ze zijn weg' zei hij tegen zijn collega en keek verbaasd naar mij.
'What the fuck', zei hij. Hij zag mij liggen in een dikke luier op bed. De eerste agent kwam dichterbij. Hij deed een omroep via zijn telefoon en toen ging het snel. Er kwam een ambulance en ik werd meegenomen naar een ziekenhuis. Daar werden alle banden, beugels, catheters, plugs verwijderd. Zelfs de plug in mijn anus ging eruit. Ik moest eerst nog een paar dagen luiers dragen, maar een paar dagen later was ik weer de baas over mijn darmen en blaas.
De agenten waren verbaasd geweest over datgene dat zij bij mij thuis hadden gevonden. Ik had aangifte gedaan, maar van Sadie, Niels en Lucas was geen spoor te vinden.
Na een paar dagen mocht ik naar huis. Thuis aangekomen verbaasde ik mij erover dat alles spullen er nog waren. Ik liet snel nieuwe sloten op de deur zetten. Na een dag begon ik de spullen van Sadie te verzamelen en in de logeerkamer te zetten. Het bed zette ik er eerst neer. Als een logeerbed zei ik tegen mijzelf, maar eigenlijk wilde ik het bed gewoon bewaren. Ook alle andere spullen borg ik op. Ik had al eerder spullen weggedaan en dit was later een manier voor Sadie geweest om mij weer nieuwsgierig te maken. Als ik alles bewaar krijg ik dat gevoel niet hield ik mijzelf voor.
Sinds ik thuis was moest ik weer meer plassen en poepen en voor ik het wist deed ik mijzelf voor de zekerheid een luier om. Pas toen ik nieuwe boodschappen had gedaan en nieuw eten uit de supermarkt was gaan klaarmaken stopte dit. Waarschijnlijk had Sadie in de tijd ervoor mijn eten bewerkt met medicijnen dat werkte als plaspillen en Dulcolax.
Mijn leven werd weer langzaam als voor mijn bezoek aan het klooster. Ik had lange tijd genoeg van luiers en mijn medische fetisj. Sadie en consorten kwam ik niet tegen. Ik werd niet gebeld, niet gemaild en er gebeurde geen bijzondere dingen. Na driekwart jaar kriebelde er toch iets en toen ik via internet zag dat er in Rotterdam een fetisjfeest was met als thema 'doctor and patiënt' en ik een plaatje van een vent in een luier en patiëntenhemd zag besloot ik toch te gaan. Nu echter als dokter, maar wel met een luier onder mijn uniform.
Ik parkeerde de auto in de buurt. Het was mooi weer. Het viel dus niet op dat ik met een witte broek over straat ging. Sterker nog, mensen zullen wel denken dat ik in de zorg werk. Gelukkig was mijn jas was langer en viel hij over mijn kont, want je kon de roze streep van de dikke nachtluier door de broek heen zien als je goed keek.
Ik liet mijn jas achter bij de garderobe en ging snel naar binnen. Het was goed druk. Vol met meiden in lakuniformen, heren in doktersjassen en enkele extravagante dames en heren. Ik kwam een gespierde kerel tegen met alleen een jockstrap aan en een stethoscoop om zijn nek. In een flits dacht ik dat ik Sterre zag in een verpleegstersuniform zag aan de overkant van de zaal. Kon dat, was dat niet een 'blast from the past'?
Ik wurmde mij door de zaal. Sterre verloor ik af en toe uit het oog, maar ik kwam toch langzaam dichterbij. Ineens zag ik dat ze niet alleen was. Sterre hield een ketting vast en aan die ketting zat lekkere kerel....Michael was gekleed in een dikke luier onder een romper. Hij had een witte canvas dwangbuis aan en had een licht bruine leren muilkorf voor. Om zijn nek zat een steunkraag met aan de voorkant een oog. Aan dat oog zat de ketting die Sterre vasthield.
Ik tikte Sterre aan. 'Hoi', zei ik, 'Hoe is het?'.
'Euh hoi', zei Sterre, 'Ken ik.... oh hoi, Marc, hoe is het?'
Ze trok Michael dichterbij
'Kijk Michael, Marc!'
Michael lachte naar mij vanachter zijn muilkorf. Hij tikte mijn schouder aan met zijn schouder die vastzat in de dwangbuis. Hij ging dicht tegen mij aanstaan.
Ik voelde voorzichtig met een hand aan zijn kont. Onder de romper zat een dikke luier. Marc reed een beetje tegen mij aan en ik voelde aan de voorkant van zijn luier. Achter die luier zat iets hards.
'Hoi Marc, je had ons zeker niet verwacht hé'
'Nee, ik heb jullie al een tijd niet meer gezien, niet meer sinds de Ardennen. Dat is trouwens heel gek gelopen, maar daar wil ik het nu niet over hebben. Hoe is het met jullie. Michael was toch niet zo'n fan van dit.'
'Dat valt nu wel mee. Michael is mijn patientenslaaf geworden. Ik zorg voor hem. Hij werkt niet meer, maar is de hele dag bezig om te zorgen dat ik en hij plezier hebben als ik klaar ben met werken. Als hij niet naar de sportschool is draagt hij een luier en onder de luier draagt hij sinds enkele maanden een kuisheidsgordel. Ook dat werkt heel goed om hem rustig te houden...zien?'
'Hier?'
'Ja, waarom niet.'
Ze trok Michael naar zich toe. Ze maakte de riem van de dwangbuis die onder zijn kont liep los. Ze trok de drukknopen van zijn romper open en zij opende een deel van zijn luier. Michael droeg een grote metalen kuisheidsgordel. Ik voelde dat ik bij het zicht van die knappe, gespierde vent in een luier en kuisheidsgordel zelf een stijve pik kreeg.
Sterre zag dat ik iets te lang keek en greep mij bij mijn kruis.
'Zo, draagt de dokter een dikke luier om zijn stijve pik?'
'Wil je het misschien ook proberen Marc, ik heb nog een gordel bij mij'
Ik slik van spanning.
'Okee'. Nadat Michaels outfit weer is goedgedaan lopen we met ons drieen naar de garderobe. Sterre haalt haar tas en we gaan naar het toilet.
Ik sta in een toilethokje met de deur open.
'Nou doe je broek maar naar beneden.'
Ik doe wat ze zegt. Ik maak mijn luier los en gooi deze op de grond.
Sterre smeert mijn pik in met zwitsal en plaatst snel de kuisheidsgordel. Ze haalt een nieuwe luier uit haar tas en ik mag mijn broek weer omhoog doen. Ik voel het voorvocht in mijn luier lopen.
Ik heb een leuke avond. Sterre en ik blijken leuk te kunnen kletsen en met Michael moeten we ook wel lachen. Ik trek hem om een gegeven moment op schoot als wij aan de zijkant op een bank zitten. Ik vind hem een lekker ding en ik voel mezelf opgewonden worden, zonder dat mijn pik kan reageren als ik zijn gordel onder zijn luier voel. God wat zijn kerels in een luier en een dwangbuis toch opwindend.
Aan het einde van de avond doe Sterre de muilkorf van Michael af. Zo kunnen wij ook nog wat bijkletsen. Het is niet meer de bange vent uit de Ardennen, maar een leuke kerel die blij is met zijn leven als luierslaaf. Sterre doet Michael zijn dwangbuis uit en geeft hem een trainingsbroek om aan te doen. Het feest is bijna voorbij en ik wil uit mijn kuisheidsgordel.
'Sorry Marc, de sleutel ligt bij ons thuis. Je moet maar even meer, wij wonen hier vlakbij.'
We lopen naar het huis van Sterre en Michael.
'We logeren hier, het is een huis van vrienden. We wonen in het buitenland, maar kom binnen', zegt Michael als we huis binnengaan.
'Ik pak de sleutel even, ga maar even naar de huiskamer.'
Terwijl Sterre naar bovenloopt, loop ik met Michael de huiskamer in. Hij sluit de gordijnen en stelt voor dat ik mijn broek vast naar beneden doe en mijn luier af.
'Hij is wat vochtig', beken ik.
'Geeft niet, we hebben er meer.'
Sterre komt binnen met de sleutel. Ze gebaard naar Michael die achter mij gaat staan en mijn polsen vastpakt. Sterre injecteert iets in mijn hals. Ik voel mijzelf langzaam wegglijden.
'Waarom.....' fluister ik nog.
Elke_Diaper
Gewaardeerd Lid
hhmmm je had nu een goei einde en nu begint het weer wel een domper
