Christel.Christel
Superlid
Ik was 15. Zat in het derde jaar van de HAVO. De middagpauze begon. Als altijd zaten we met onze klas samen aan een paar tafel aan de zijkant van het overblijflokaal. Na de pauze hadden we wiskunde van meneer Hendriks. Niet mijn sterkste vak. Ik had de vorige avond vreselijk zitten zwoegen op het huiswerk, maar was er niet helemaal uitgekomen. "Mag ik jouw opgaves overnemen?", vroeg ik aan mijn vriendin Lieke. "Tuurlijk", antwoorde ze en ze gaf me haar schrift. Snel begon ik de antwoorden over te schrijven. Bijna aan het eind van de pauze was ik klaar. Ik gaf het schrift terug aan Lieke en stopte mijn spullen in mijn tas. Nog snel even plassen voordat de lessen weer zouden beginnen. "Pas jij even op mijn spullen?", vroeg ik aan Lieke en haastig liep ik weg. Ik merkte dat ik eigenlijk heel nodig moest. Ik was in de ochtendpauze niet geweest. Ik holde naar de toiletten. Dat was niet slim. Ik voelde dat ik bij het hardlopen de controle dreigde te verliezen. Ik vertraagde mijn pas en concentreerde me op mijn sluitspier. Bij de toiletten was het aan het eind van de pauze niet druk. Ik schoot snel de eerste de beste wc binnen. Bij het zien van de wc-pot moest ik ineens nog veel erger plassen. En probeer dan maar de knoop van je strakke spijkerbroek los te krijgen. Voor ik er ook maar iets aan kon doen plaste ik in mijn broek. Ik voelde het langs mijn benen lopen, in mijn schoenen. Op de vloer ontstond een enorme plas. Daar stond ik. Ik had niets bij me om de natte plekken op mijn broek te verbergen. Ik kon maar één ding bedenken. Normaal doen. Net doen of er niets aan de hand is.
Zo normaal mogelijk liep ik terug naar het overblijflokaal. Met een natte broek ga je bijna vanzelf anders lopen. Meer waggelen. Ik weet niet of andere leerlingen zagen wat er gebeurd was, maar in ieder geval hoorde ik niemand lachen of opmerkingen maken. Ik liep snel naar de tafel waar mijn tas stond. Maar voor ik daar was hoorde ik achter me iemand roepen "He, jongens, Christel heeft in haar broek geplast". Ik had nu de volle aandacht van mijn klasgenoten. Lieke schoot op me af. "Christel, wat is er gebeurd? Ik haalde mijn schouders op. "Je moet naar huis", zei Lieke. "Je kunt niet de hele middag met die natte broek blijven lopen". Inmiddels was de bel gegaan. We moesten naar de klas. "Meldt je af bij meneer Hendriks", zei Lieke. In een soort stoet liepen we naar het klaslokaal. Ik voorop. Lieke naast me. Mijn klasgenoten achter me. Grinnikend en kijkend naar de natte plekken op mijn broek. Ik voel mijn sokken soppen in mijn schoenen. Wat is dat vies. Ik liep meteen naar meneer Hendriks toe. "Meneer", zei ik met een klein stemmetje. "ik heb een probleempje, ik heb een beetje in mijn broek geplast". Meneer Hendriks kijkt me vol verbazing aan. Dit heeft hij in zijn lange carrière als leraar waarschijnlijk nog niet eerder meegemaakt. Hij weet niet precies wat hij moet doen, maar neemt dan een besluit. "Ga maar naar huis om je om te kleden", zegt hij "want ik geloof niet dat we hier op school een verschoning hebben. Dat is meer iets voor de kleuterschool. En meldt je morgen om 8 uur bij de directeur". Als ik de klas uit loop steekt er een enorm gejoel op.
Ik fiets naar huis. Ik voel eigenlijk nu pas hoe nat mijn billen zijn. Er schieten tranen in mijn ogen. Na ongeveer 20 minuten ben ik thuis. Ik zet de fiets in de schuur en loop naar binnen. Mijn moeder is in kamer. "Hallo mam, ik ben thuis", roep ik en wil naar boven vluchten. Maar ik ben te laat. Mijn moeder komt de kamer al uit. "Ben je nu al thuis? Wat is er aan de hand?". Ze ziet mijn natte broek en kijkt me verbaast aan. Ik moet nu echt huilen en huilend vertel ik dat ik het niet meer kon ophouden. "Ga je maar douchen", zegt mijn moeder "en leg die natte spullen maar op een stapel in de badkamer". Het lijkt er op dat ik er genadig van afkom. Dat was vroeger wel anders. Maar ik juich te vroeg. Als ik schoon gedoucht op mijn kamer ben klopt mijn moeder op de deur en stapt meteen naar binnen. "Doe maar meteen je pyjama aan", zegt ze. Dat was vroeger ook de straf als ik met een natte broek na het buitenspelen thuis kwam. Schone onderbroek en pyjama aan. "Maar mam", zeg ik, "Ik ben 15!". "Tja", zegt mijn moeder, "Het is dat je het zegt, want ik zou dat nooit gedacht hebben. Vooruit, pyjama aan en geen commentaar meer." Ik trek mij pyjama aan en begin met mijn huiswerk voor de volgende dag.
Rond half vijf hoor ik de bel. Mijn moeder doet open. Ik hoor dat Lieke aan de deur staat. Even later een klein klopje op mijn kamerdeur. "Ja, kom maar", roep ik. Lieke komt binnen. Ze schrikt als ze me in pyjama ziet. Ik haal mijn schouders op. "Voor straf", zeg ik. "Wil je dit alsjeblieft tegen niemand vertellen", vraag ik haar. Ze belooft het niet door te vertellen. En ik vertrouw Lieke volledig.
De volgende ochtend meldt ik me om 8 uur bij de directeur. Er zijn er meer die zich moeten melden en ik moet even wachten. Als ik vijf minuten laten bij de directeur binnenstap kijkt hij me vragend aan. "Meneer Hendriks zei tegen me dat hij je naar huis had gestuurd, maar hij wilde niet vertellen waarom dat was. Hij zei dat je dat beter zelf kon vertellen". Ik schrik. Daar had ik niet op gerekend. Ik voel dat ik een rood hoofd krijg en ik stotter wat. De directeur kijkt me vragend aan. Met moeite stamel ik "Nou ja, ik.... ik.... ik had per ongeluk in mijn broek geplast.". De directeur kijkt me verbaast aan. "Is er iets aan de hand. Gaat er misschien iets niet goed? Iets op school? Of Thuis?", vraagt hij. "Je weet dat je altijd met mevrouw Janssen een afspraak kan maken als je ergens mee zit". Ik knik. "Misschien is dat sowieso wel een goed idee", zegt de directeur. "Kom mee". Hij loopt de kamer uit. Ik volg hem. Hij loopt naar zijn assistent toe en zegt "Kun je voor Christel een afspraak met Pauline Janssen maken". Daarna geeft hij me een bemoedigend klopje op mijn arm en loopt weer terug zijn kamer in.
Even later loop ik het overblijflokaal binnen. We zitten daar ook voordat de lessen beginnen. Als mijn klasgenoten mij zien steekt er een gejoel op. Ik pers een glimlach op mijn lippen. Mijn ijzeren wet op school: net doen of het normaal is. Ik kijk rond. Aan de andere kant van het lokaal zie ik een groepje brugklassers. Het middelpunt van de groep is mijn zusje. Ik heb zo'n vermoeden waar ze over aan het praten zijn en ik vrees dat het snel op school bekend zal zijn dat ik toen ik thuis kwam voor straf mijn pyjama aan moest. Ik zal dit voorlopig nog wel lang terug moeten horen.
Zo normaal mogelijk liep ik terug naar het overblijflokaal. Met een natte broek ga je bijna vanzelf anders lopen. Meer waggelen. Ik weet niet of andere leerlingen zagen wat er gebeurd was, maar in ieder geval hoorde ik niemand lachen of opmerkingen maken. Ik liep snel naar de tafel waar mijn tas stond. Maar voor ik daar was hoorde ik achter me iemand roepen "He, jongens, Christel heeft in haar broek geplast". Ik had nu de volle aandacht van mijn klasgenoten. Lieke schoot op me af. "Christel, wat is er gebeurd? Ik haalde mijn schouders op. "Je moet naar huis", zei Lieke. "Je kunt niet de hele middag met die natte broek blijven lopen". Inmiddels was de bel gegaan. We moesten naar de klas. "Meldt je af bij meneer Hendriks", zei Lieke. In een soort stoet liepen we naar het klaslokaal. Ik voorop. Lieke naast me. Mijn klasgenoten achter me. Grinnikend en kijkend naar de natte plekken op mijn broek. Ik voel mijn sokken soppen in mijn schoenen. Wat is dat vies. Ik liep meteen naar meneer Hendriks toe. "Meneer", zei ik met een klein stemmetje. "ik heb een probleempje, ik heb een beetje in mijn broek geplast". Meneer Hendriks kijkt me vol verbazing aan. Dit heeft hij in zijn lange carrière als leraar waarschijnlijk nog niet eerder meegemaakt. Hij weet niet precies wat hij moet doen, maar neemt dan een besluit. "Ga maar naar huis om je om te kleden", zegt hij "want ik geloof niet dat we hier op school een verschoning hebben. Dat is meer iets voor de kleuterschool. En meldt je morgen om 8 uur bij de directeur". Als ik de klas uit loop steekt er een enorm gejoel op.
Ik fiets naar huis. Ik voel eigenlijk nu pas hoe nat mijn billen zijn. Er schieten tranen in mijn ogen. Na ongeveer 20 minuten ben ik thuis. Ik zet de fiets in de schuur en loop naar binnen. Mijn moeder is in kamer. "Hallo mam, ik ben thuis", roep ik en wil naar boven vluchten. Maar ik ben te laat. Mijn moeder komt de kamer al uit. "Ben je nu al thuis? Wat is er aan de hand?". Ze ziet mijn natte broek en kijkt me verbaast aan. Ik moet nu echt huilen en huilend vertel ik dat ik het niet meer kon ophouden. "Ga je maar douchen", zegt mijn moeder "en leg die natte spullen maar op een stapel in de badkamer". Het lijkt er op dat ik er genadig van afkom. Dat was vroeger wel anders. Maar ik juich te vroeg. Als ik schoon gedoucht op mijn kamer ben klopt mijn moeder op de deur en stapt meteen naar binnen. "Doe maar meteen je pyjama aan", zegt ze. Dat was vroeger ook de straf als ik met een natte broek na het buitenspelen thuis kwam. Schone onderbroek en pyjama aan. "Maar mam", zeg ik, "Ik ben 15!". "Tja", zegt mijn moeder, "Het is dat je het zegt, want ik zou dat nooit gedacht hebben. Vooruit, pyjama aan en geen commentaar meer." Ik trek mij pyjama aan en begin met mijn huiswerk voor de volgende dag.
Rond half vijf hoor ik de bel. Mijn moeder doet open. Ik hoor dat Lieke aan de deur staat. Even later een klein klopje op mijn kamerdeur. "Ja, kom maar", roep ik. Lieke komt binnen. Ze schrikt als ze me in pyjama ziet. Ik haal mijn schouders op. "Voor straf", zeg ik. "Wil je dit alsjeblieft tegen niemand vertellen", vraag ik haar. Ze belooft het niet door te vertellen. En ik vertrouw Lieke volledig.
De volgende ochtend meldt ik me om 8 uur bij de directeur. Er zijn er meer die zich moeten melden en ik moet even wachten. Als ik vijf minuten laten bij de directeur binnenstap kijkt hij me vragend aan. "Meneer Hendriks zei tegen me dat hij je naar huis had gestuurd, maar hij wilde niet vertellen waarom dat was. Hij zei dat je dat beter zelf kon vertellen". Ik schrik. Daar had ik niet op gerekend. Ik voel dat ik een rood hoofd krijg en ik stotter wat. De directeur kijkt me vragend aan. Met moeite stamel ik "Nou ja, ik.... ik.... ik had per ongeluk in mijn broek geplast.". De directeur kijkt me verbaast aan. "Is er iets aan de hand. Gaat er misschien iets niet goed? Iets op school? Of Thuis?", vraagt hij. "Je weet dat je altijd met mevrouw Janssen een afspraak kan maken als je ergens mee zit". Ik knik. "Misschien is dat sowieso wel een goed idee", zegt de directeur. "Kom mee". Hij loopt de kamer uit. Ik volg hem. Hij loopt naar zijn assistent toe en zegt "Kun je voor Christel een afspraak met Pauline Janssen maken". Daarna geeft hij me een bemoedigend klopje op mijn arm en loopt weer terug zijn kamer in.
Even later loop ik het overblijflokaal binnen. We zitten daar ook voordat de lessen beginnen. Als mijn klasgenoten mij zien steekt er een gejoel op. Ik pers een glimlach op mijn lippen. Mijn ijzeren wet op school: net doen of het normaal is. Ik kijk rond. Aan de andere kant van het lokaal zie ik een groepje brugklassers. Het middelpunt van de groep is mijn zusje. Ik heb zo'n vermoeden waar ze over aan het praten zijn en ik vrees dat het snel op school bekend zal zijn dat ik toen ik thuis kwam voor straf mijn pyjama aan moest. Ik zal dit voorlopig nog wel lang terug moeten horen.
