Peetoom (TB, ML, TL, WL, NL, GL, VN, BP)
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL BP)
Maar ik denk dat ik inderdaad ook meer tijd per hoofdstuk besteed dan gemiddeld het geval is. Beetje een perfectionist. Daarom is het ook lastig voor me om meerdere verhalen tegelijk bij te houden, hoewel ik toevallig deze week begonnen ben aan twee andere verhalen die ik hier wil gaan posten. ^-^
Thanks! Ik schrijf al jaren, dus geoefend heb ik zeker.luierfan_boy zei:geweldig hoofdstuk weer!
ècht een goede schrijfstijl heb jij!
something to be proud of!!
Zit het gewoon in je, heb je hiervoor heel veel geoefend,
of ben je heel geconcentreerd bezig per zin?...gewoon nieuwsgierig
Maar ik denk dat ik inderdaad ook meer tijd per hoofdstuk besteed dan gemiddeld het geval is. Beetje een perfectionist. Daarom is het ook lastig voor me om meerdere verhalen tegelijk bij te houden, hoewel ik toevallig deze week begonnen ben aan twee andere verhalen die ik hier wil gaan posten. ^-^
Peetoom (Hoofdstuk 09)
Hoofdstuk 09: Juf Ellen
Vrijdagochtend. Ik zit in ons vakantiehuisje op de bank naar het ontbijtnieuws te kijken. Met mijn gedachten ben ik er niet bepaald bij. Steeds dwalen ze weer af naar gisteravond. Met het straffen van Anne zit ik niet meer zo, dat hebben we stevig uitgepraat. Hoewel haar straf nog niet voorbij is, voelt het niet meer als iets slechts. Het is niet leuk, maar het moet en, zolang Anne meewerkt, zal voor ze het weet ook weer voorbij zijn.
Nee, mijn gedachten dwalen af naar wat er is gebeurd toen de meiden alweer in bed lagen. Aan Chantal. Al jaren hebben we een rare relatie met elkaar. Er zijn gevoelens, van twee kanten. Als ik voor mezelf spreek, moet ik echter concluderen dat deze niet sterk genoeg zijn om er een relatie op te baseren. Maar eens in de zoveel tijd consumeren de gevoelens ons. Enkele jaren geleden zijn we met elkaar naar bed geweest en gisteravond hebben we een hele tijd op de bank liggen vrijen.
We zijn niet all-the-way gegaan. Op het moment dat we elkaar lagen uit te kleden, leek het wel of ik een helder moment beleefde. Ik vroeg haar of ze er zeker van was dat ze dit wilde, maar het antwoord wist ik toch al. Dat was ze. Ik echter niet. Vanaf dat moment was de sfeer weg. We hebben nog een hele tijd op de bank gelegen; zij in mijn armen. Op een gegeven moment vroeg ze me of ik van haar hield. Toen ik antwoordde dat dit alleen als vrienden zo was, voelde ze zich beledigd en is ze boos naar bed gegaan. Ik ben op de bank blijven zitten.
Ik steek een sigaretje op en neem een slok van mijn koffie. Nescafé en Lucky Strike. Daar hou ik ook van. Niet zoveel als van mijn nichtjes, maar ik schaam me ervoor te concluderen dat ik makkelijker zonder Chantal zou kunnen dan zonder mijn nicotine en cafeïne. Ik ben ook niet anders gewend. Mijn ouders overleden vroeg in mijn studententijd. Deze ben ik daarna nooit echt ontgroeid. Voor ik de voogdij over de meiden kreeg, bestond mijn leven uit niets anders dan dat, vermengt met casual sex en alcohol.
Sinds die nacht met drie meiden, waar ik stiekem toch wel trots op ben, heb ik helemaal geen seks meer gehad. Niet dat dat nu zo erg is; Anne en Noor zullen altijd voor welke vrouw dan ook komen, maar de behoefte is wel erg groot geworden. Ik denk dat het ook puur geilheid was, dat me er gisteravond toe bracht om met Chantal te beginnen vrijen.
Ergens voel ik me best schuldig, ondanks dat ik compleet eerlijk tegenover Chantal ben geweest. Het blijft toch het meisje dat ik steeds voor me zie, als ik me mijn toekomst voor probeer te stellen. Niet als mijn vrouw, maar als goede vriendin. Denk ik. Ze is er altijd geweest; ik kan me geen leven zonder haar voorstellen. Ik denk dat alle emotie van de laatste weken onze grenzen gewoon teveel op zijn kop heeft gezet.
Voordat ik mijn gedachten over mogelijke oplossingen kan laten gaan, komt Anne haar slaapkamer uit. Uit de manier waarop ze de deur zachtjes dicht doet, maak ik op dat Noortje nog ligt te slapen. Terwijl Anne naar me toe komt gelopen, neem ik haar nog eens goed in me op. Het is net alsof ze elke dag groter wordt. Oké, ze zit op haar dertiende vol in de puberteit, maar ze is al bijna net zo lang als Lisa was.
“Ben je nog boos op me?” vraagt ze voorzichtig, als ze eenmaal bij me staat. Ik kijk heel snel naar de rand van haar pyjamabroek, waar haar luierbroekje nog net bovenuit steekt. “Nee, lieverd. We hebben het toch uitgepraat? Je houdt je ook netjes aan de afspraak, dus ik heb geen reden om nog boos op je te zijn. Kom lekker naast me zitten”, stel ik haar gerust. Ze nestelt zich naast me op de bank, wel samen onder een plaid, want het is best frisjes. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd, en sla een arm om haar schouder. Zo kijken we samen naar het ontbijtnieuws en, even later, een herhaling van dat vreselijke GTST. Geen Lucas, geen lol.
Vrijdag is vandaag tevens vertrekdag. De vakantie in het cottage zit er inmiddels op. Na het weekend beginnen de meiden weer op school. Anne heeft zelfs meteen haar eerste proefwerkweek. Sinds de zomervakantie zit ze op het voortgezet onderwijs en ze zit al die tijd al doodnerveus tegen de komende week aan te hikken. Komt wel goed, ze is slim genoeg om er zonder kleerscheuren doorheen te komen.
Komende zondag begint Noor trouwens ook weer met voetballen. Ik vind dat zo stoer. Een heel lief en schattig meisje, maar op het voetbalveld een machine. Geweldig. Langzaam maar zeker beginnen ze hun leventje weer op te pakken. Goed om te zien.
Tijdens het ontbijt heeft Chantal geen woord tegen me gezegd. Naar de meiden toe heeft ze niets laten doorschemeren, maar ze is echt nog beledigd door wat er gisteravond gebeurd is. Tsja, als je er niet over wilt praten, kan het ook niet uitgepraat worden.
De autorit terug wordt er wel een stuk saaier door. Anne en Noor zijn blijkbaar nog flink moe en liggen al snel te slapen op de achterbank. Chantal rijdt en blijft stil. Van ellende zet ik op een gegeven moment de radio maar zachtjes aan.
Halverwege de rit moet er getankt worden. Zachtjes maak ik de meiden wakker. Beiden hebben hun luierbroekje dan nog wel aan, maar nu kunnen ze mooi even naar de wc. “Als jullie naar de wc willen, kun je nu het beste even gaan. Noor, moet ik even een broekje voor je pakken, meid?” vraag ik. “Nee, hoeft niet, hoor. Ik ben nog droog”, zegt ze met een slaperige glimlach. “Goed zo, meid”, complimenteer ik haar.
Ik loop met de meiden naar de wc, terwijl Chantal tankt. Er is maar een klein wc’tje, dus iedereen moet één voor één gaan. Noor gaat eerst, zodat ik met alleen Anne overblijf. Zodra Noor de deur dichtslaat, vraagt Anne meteen: “Oom Rick? Heb je voor mij misschien een broekje?” Verbaasd vraag ik haar of ze dan nat is. “Ja, sorry. Ik dacht dat ik niet meer naar de wc mocht tot we thuis waren.”
Ze schaamt zich duidelijk. “Ga maar even snel naar de auto, dan. De broekjes liggen in de grote zwarte tas in de kofferbak.”
Tien minuten later zit iedereen weer klaar in de auto. Nog steeds geen woord van Chantal in mijn richting. Voor de meiden had ze wat te drinken meegenomen uit de shop, maar niks voor mij. Toch weer een statement. Om even kinderachtig te doen, steek ik een sigaretje op. Normaal wil ze dat niet hebben in haar auto, maar als ze toch niet tegen me spreekt ..
Dat heeft ze ook niet meer gedaan. Na het uitladen van de spullen is ze naar haar eigen huis gereden. Ik heb het van Anne moeten horen, want van de meiden heeft ze wel afscheid genomen. Ach, dan koelt ze eerst maar wat af.
De rest van het weekend heb ik met de meiden gespendeerd aan het schoonmaken van het huis. Dat was ook wel nodig, want sinds de dood van Marnix en Lisa is er niet echt meer gepoetst. Op sommige plekken lag het stof echt belachelijk hoog.
Zaterdag hebben de meiden weer Scouting gehad. Noor begint het nu echt leuk te vinden en deze keer had haar speltak een gezamenlijk programma met die van Anne. Zo kon die haar nog wat extra bij de hand pakken.
Zondag was er nog een voetbaltraining voor Noor. Als ik de trainer moet geloven heeft ze nog nooit zo hard haar best gedaan. Tijdens een oefenwedstrijdje wist ze zelfs alweer te scoren. Altijd goed.
Op de zondagmiddag zijn we ten slotte nog naar de ijsboerderij geweest. Noor vroeg nog of Chantal ook zou komen, waarop ik haar mijn telefoon heb gegeven. Toen ze belde, nam Chantal niet op. Ik heb het maar afgedaan met een ‘die zal het wel druk hebben’, maar intussen begon het me toch behoorlijk dwars te zitten.
Inmiddels is het maandagochtend en zijn de meiden alweer naar school vertrokken. Alles is lekker stil en rustig, zodat ik wat kan bijslapen. Net als ik me lekker op de bank heb geïnstalleerd, gaat de telefoon. De juf van Noor. Herstel: de nieuwe juf van Noor. De vorige is met zwangerschapsverlof en deze ‘juf Ellen’ neemt de klas tot die tijd waar. Blijkbaar heb ik een briefje voor de ouderavond niet ingevuld en nu wil ze weten wanneer ik kan komen. Gelijk vanavond dan maar, want echt zin heb ik er niet in.
Nadat ik de telefoon heb opgehangen, bedenk ik me dat ik de meiden vanavond natuurlijk niet mee kan nemen naar het oudergesprek. Maar alleen laten wil ik ze liever ook niet. Na even nadenken, besef ik dat er niets anders op zit: ik moet Chantal maar bellen. Een betere aanleiding is er niet. Voor de zekerheid zet ik ‘anoniem bellen’ aan en kies ik haar nummer.
De telefoon gaat een aantal keren over, voordat er opgenomen wordt. Een vreemde stem. Een mannelijke stem! “Telefoon van Chantal. Je spreekt met Pierre.” Gelijk gaan de alarmbellen bij me rinkelen. Dus ze is tóch weer met die rotzak uitgegaan. “Ja, met Rick. Is Chantal in de buurt?” Even is het stil. “Erm, nou, die staat te .. douchen. Kan ik een boodschap aan haar doorgeven?” vraagt Pierre. Hij klinkt slaperig. Alsof hij daar in bed ligt. Ik denk niet na en flap eruit: “Ja, geef maar door dat er hier twee meisjes op haar rekenen vanavond. En dat ze met een hufter krikt.” Laf hang ik op voordat hij kan antwoorden. Geen behoefte aan.
Chantal komt niet opdagen die avond. De afspraak is om zeven uur en om kwart voor zeven heb ik nog steeds niets gehoord of gezien. Terwijl ik probeer te bedenken hoe ik het op kan lossen, zie ik door het keukenraam dat de buurvrouw in haar tuin bezig is. De vrouw van het sulletje. Best een mooie dame, doet ‘ie goed. Snel ga ik even vragen of ze het erg vindt om even een half uurtje op te letten. Noodgeval. Ze vindt het gelukkig geen probleem; blijkbaar heeft ze vroeger ook wel eens op ze gepast bij deze gelegenheden. Ideaal.
Na een beetje haasten kan ik om zeven uur precies het lokaal binnenlopen. “Hallo, ik ben Ellen”, zegt de juf, terwijl ze een hand uitsteekt. Ik heb gelijk spijt dat ik me niet geschoren heb. Wat een lekker ding. Misschien zelfs nog iets jonger dan ik ben, donkere krullen, volslank, mooie vormen. Damn. “Hoi, Rick. De oom van Noor.” Ik schud haar hand, misschien wel iets té lang.
Veel valt er natuurlijk niet te praten. Ellen is nieuw op deze school en heeft amper met Noor gewerkt. Ze moet voornamelijk afgaan op de aantekeningen van de vorige juf. Over het algemeen zit het met Noor wel goed, maar ze maken zich uiteraard zorgen over haar gemoedstoestand. Logisch, gezien de recente dood van haar beide ouders.
Schofterig als het is, probeer ik me tijdens het gesprek vooral een manier te vinden om erachter te komen of Ellen bezet is. Ik probeer mijn charmes wat in de strijd te gooien en de ‘oude’ Rick komt volledig bovendrijven.
Op het meest gepaste moment vraag ik haar of ze een beetje met de ouders overweg kan. Met de meeste wel. Ik grap dat dit vooral de knappe vaders zullen zijn, waarom ze gelukkig moet lachen. “Ach, maar daar mag je als leerkracht toch niet mee uit, hè? Balen!” probeer ik een plaagstootje te geven. “Nouja, ik ben hier maar tijdelijk. In principe ben ik geen leerkracht”, legt ze uit. “Toevallig. In principe ben ik geen ouder”, reageer ik. Ze bloost.
Precies op dat moment begint mijn telefoon te trillen. Snel kijk ik naar de naam op het display, het is Chantal. Ja, nu hoeft het ook niet meer. Pech gehad. Ik druk haar resoluut weg. Als ik had geweten dat ze me op dat moment meer nodig had dan ooit, had ik dat nooit gedaan. Hier zou ik echter pas veel en veel later achterkomen.
Ik richt me weer tot juf Ellen. “Goed. Dus jij bent geen leerkracht. Ik ben geen ouder. Wat doe je zaterdagavond?” Van binnen weet ik het zeker; haar moet en zál ik krijgen. Ze glimlacht. “Nog niets. Hoezo, heb je wat in gedachte?” Ik knik. “Ja, maar dat blijft een verrassing. Hoe laat en waar kan ik je ophalen?”
Na gegevens te hebben uitgewisseld ben ik terug naar huis gereden. Noor en Anne zitten aan tafel met de buurvrouw te mens-erger-je-niet’en. Als ik binnenkom, kijkt Noortje gelijk op. “Was alles goed?” vraagt ze. “Ja, hoor, meid. Alles is heel erg goed.”
Hoofdstuk 09: Juf Ellen
Vrijdagochtend. Ik zit in ons vakantiehuisje op de bank naar het ontbijtnieuws te kijken. Met mijn gedachten ben ik er niet bepaald bij. Steeds dwalen ze weer af naar gisteravond. Met het straffen van Anne zit ik niet meer zo, dat hebben we stevig uitgepraat. Hoewel haar straf nog niet voorbij is, voelt het niet meer als iets slechts. Het is niet leuk, maar het moet en, zolang Anne meewerkt, zal voor ze het weet ook weer voorbij zijn.
Nee, mijn gedachten dwalen af naar wat er is gebeurd toen de meiden alweer in bed lagen. Aan Chantal. Al jaren hebben we een rare relatie met elkaar. Er zijn gevoelens, van twee kanten. Als ik voor mezelf spreek, moet ik echter concluderen dat deze niet sterk genoeg zijn om er een relatie op te baseren. Maar eens in de zoveel tijd consumeren de gevoelens ons. Enkele jaren geleden zijn we met elkaar naar bed geweest en gisteravond hebben we een hele tijd op de bank liggen vrijen.
We zijn niet all-the-way gegaan. Op het moment dat we elkaar lagen uit te kleden, leek het wel of ik een helder moment beleefde. Ik vroeg haar of ze er zeker van was dat ze dit wilde, maar het antwoord wist ik toch al. Dat was ze. Ik echter niet. Vanaf dat moment was de sfeer weg. We hebben nog een hele tijd op de bank gelegen; zij in mijn armen. Op een gegeven moment vroeg ze me of ik van haar hield. Toen ik antwoordde dat dit alleen als vrienden zo was, voelde ze zich beledigd en is ze boos naar bed gegaan. Ik ben op de bank blijven zitten.
Ik steek een sigaretje op en neem een slok van mijn koffie. Nescafé en Lucky Strike. Daar hou ik ook van. Niet zoveel als van mijn nichtjes, maar ik schaam me ervoor te concluderen dat ik makkelijker zonder Chantal zou kunnen dan zonder mijn nicotine en cafeïne. Ik ben ook niet anders gewend. Mijn ouders overleden vroeg in mijn studententijd. Deze ben ik daarna nooit echt ontgroeid. Voor ik de voogdij over de meiden kreeg, bestond mijn leven uit niets anders dan dat, vermengt met casual sex en alcohol.
Sinds die nacht met drie meiden, waar ik stiekem toch wel trots op ben, heb ik helemaal geen seks meer gehad. Niet dat dat nu zo erg is; Anne en Noor zullen altijd voor welke vrouw dan ook komen, maar de behoefte is wel erg groot geworden. Ik denk dat het ook puur geilheid was, dat me er gisteravond toe bracht om met Chantal te beginnen vrijen.
Ergens voel ik me best schuldig, ondanks dat ik compleet eerlijk tegenover Chantal ben geweest. Het blijft toch het meisje dat ik steeds voor me zie, als ik me mijn toekomst voor probeer te stellen. Niet als mijn vrouw, maar als goede vriendin. Denk ik. Ze is er altijd geweest; ik kan me geen leven zonder haar voorstellen. Ik denk dat alle emotie van de laatste weken onze grenzen gewoon teveel op zijn kop heeft gezet.
Voordat ik mijn gedachten over mogelijke oplossingen kan laten gaan, komt Anne haar slaapkamer uit. Uit de manier waarop ze de deur zachtjes dicht doet, maak ik op dat Noortje nog ligt te slapen. Terwijl Anne naar me toe komt gelopen, neem ik haar nog eens goed in me op. Het is net alsof ze elke dag groter wordt. Oké, ze zit op haar dertiende vol in de puberteit, maar ze is al bijna net zo lang als Lisa was.
“Ben je nog boos op me?” vraagt ze voorzichtig, als ze eenmaal bij me staat. Ik kijk heel snel naar de rand van haar pyjamabroek, waar haar luierbroekje nog net bovenuit steekt. “Nee, lieverd. We hebben het toch uitgepraat? Je houdt je ook netjes aan de afspraak, dus ik heb geen reden om nog boos op je te zijn. Kom lekker naast me zitten”, stel ik haar gerust. Ze nestelt zich naast me op de bank, wel samen onder een plaid, want het is best frisjes. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd, en sla een arm om haar schouder. Zo kijken we samen naar het ontbijtnieuws en, even later, een herhaling van dat vreselijke GTST. Geen Lucas, geen lol.
Vrijdag is vandaag tevens vertrekdag. De vakantie in het cottage zit er inmiddels op. Na het weekend beginnen de meiden weer op school. Anne heeft zelfs meteen haar eerste proefwerkweek. Sinds de zomervakantie zit ze op het voortgezet onderwijs en ze zit al die tijd al doodnerveus tegen de komende week aan te hikken. Komt wel goed, ze is slim genoeg om er zonder kleerscheuren doorheen te komen.
Komende zondag begint Noor trouwens ook weer met voetballen. Ik vind dat zo stoer. Een heel lief en schattig meisje, maar op het voetbalveld een machine. Geweldig. Langzaam maar zeker beginnen ze hun leventje weer op te pakken. Goed om te zien.
Tijdens het ontbijt heeft Chantal geen woord tegen me gezegd. Naar de meiden toe heeft ze niets laten doorschemeren, maar ze is echt nog beledigd door wat er gisteravond gebeurd is. Tsja, als je er niet over wilt praten, kan het ook niet uitgepraat worden.
De autorit terug wordt er wel een stuk saaier door. Anne en Noor zijn blijkbaar nog flink moe en liggen al snel te slapen op de achterbank. Chantal rijdt en blijft stil. Van ellende zet ik op een gegeven moment de radio maar zachtjes aan.
Halverwege de rit moet er getankt worden. Zachtjes maak ik de meiden wakker. Beiden hebben hun luierbroekje dan nog wel aan, maar nu kunnen ze mooi even naar de wc. “Als jullie naar de wc willen, kun je nu het beste even gaan. Noor, moet ik even een broekje voor je pakken, meid?” vraag ik. “Nee, hoeft niet, hoor. Ik ben nog droog”, zegt ze met een slaperige glimlach. “Goed zo, meid”, complimenteer ik haar.
Ik loop met de meiden naar de wc, terwijl Chantal tankt. Er is maar een klein wc’tje, dus iedereen moet één voor één gaan. Noor gaat eerst, zodat ik met alleen Anne overblijf. Zodra Noor de deur dichtslaat, vraagt Anne meteen: “Oom Rick? Heb je voor mij misschien een broekje?” Verbaasd vraag ik haar of ze dan nat is. “Ja, sorry. Ik dacht dat ik niet meer naar de wc mocht tot we thuis waren.”
Ze schaamt zich duidelijk. “Ga maar even snel naar de auto, dan. De broekjes liggen in de grote zwarte tas in de kofferbak.”
Tien minuten later zit iedereen weer klaar in de auto. Nog steeds geen woord van Chantal in mijn richting. Voor de meiden had ze wat te drinken meegenomen uit de shop, maar niks voor mij. Toch weer een statement. Om even kinderachtig te doen, steek ik een sigaretje op. Normaal wil ze dat niet hebben in haar auto, maar als ze toch niet tegen me spreekt ..
Dat heeft ze ook niet meer gedaan. Na het uitladen van de spullen is ze naar haar eigen huis gereden. Ik heb het van Anne moeten horen, want van de meiden heeft ze wel afscheid genomen. Ach, dan koelt ze eerst maar wat af.
De rest van het weekend heb ik met de meiden gespendeerd aan het schoonmaken van het huis. Dat was ook wel nodig, want sinds de dood van Marnix en Lisa is er niet echt meer gepoetst. Op sommige plekken lag het stof echt belachelijk hoog.
Zaterdag hebben de meiden weer Scouting gehad. Noor begint het nu echt leuk te vinden en deze keer had haar speltak een gezamenlijk programma met die van Anne. Zo kon die haar nog wat extra bij de hand pakken.
Zondag was er nog een voetbaltraining voor Noor. Als ik de trainer moet geloven heeft ze nog nooit zo hard haar best gedaan. Tijdens een oefenwedstrijdje wist ze zelfs alweer te scoren. Altijd goed.
Op de zondagmiddag zijn we ten slotte nog naar de ijsboerderij geweest. Noor vroeg nog of Chantal ook zou komen, waarop ik haar mijn telefoon heb gegeven. Toen ze belde, nam Chantal niet op. Ik heb het maar afgedaan met een ‘die zal het wel druk hebben’, maar intussen begon het me toch behoorlijk dwars te zitten.
Inmiddels is het maandagochtend en zijn de meiden alweer naar school vertrokken. Alles is lekker stil en rustig, zodat ik wat kan bijslapen. Net als ik me lekker op de bank heb geïnstalleerd, gaat de telefoon. De juf van Noor. Herstel: de nieuwe juf van Noor. De vorige is met zwangerschapsverlof en deze ‘juf Ellen’ neemt de klas tot die tijd waar. Blijkbaar heb ik een briefje voor de ouderavond niet ingevuld en nu wil ze weten wanneer ik kan komen. Gelijk vanavond dan maar, want echt zin heb ik er niet in.
Nadat ik de telefoon heb opgehangen, bedenk ik me dat ik de meiden vanavond natuurlijk niet mee kan nemen naar het oudergesprek. Maar alleen laten wil ik ze liever ook niet. Na even nadenken, besef ik dat er niets anders op zit: ik moet Chantal maar bellen. Een betere aanleiding is er niet. Voor de zekerheid zet ik ‘anoniem bellen’ aan en kies ik haar nummer.
De telefoon gaat een aantal keren over, voordat er opgenomen wordt. Een vreemde stem. Een mannelijke stem! “Telefoon van Chantal. Je spreekt met Pierre.” Gelijk gaan de alarmbellen bij me rinkelen. Dus ze is tóch weer met die rotzak uitgegaan. “Ja, met Rick. Is Chantal in de buurt?” Even is het stil. “Erm, nou, die staat te .. douchen. Kan ik een boodschap aan haar doorgeven?” vraagt Pierre. Hij klinkt slaperig. Alsof hij daar in bed ligt. Ik denk niet na en flap eruit: “Ja, geef maar door dat er hier twee meisjes op haar rekenen vanavond. En dat ze met een hufter krikt.” Laf hang ik op voordat hij kan antwoorden. Geen behoefte aan.
Chantal komt niet opdagen die avond. De afspraak is om zeven uur en om kwart voor zeven heb ik nog steeds niets gehoord of gezien. Terwijl ik probeer te bedenken hoe ik het op kan lossen, zie ik door het keukenraam dat de buurvrouw in haar tuin bezig is. De vrouw van het sulletje. Best een mooie dame, doet ‘ie goed. Snel ga ik even vragen of ze het erg vindt om even een half uurtje op te letten. Noodgeval. Ze vindt het gelukkig geen probleem; blijkbaar heeft ze vroeger ook wel eens op ze gepast bij deze gelegenheden. Ideaal.
Na een beetje haasten kan ik om zeven uur precies het lokaal binnenlopen. “Hallo, ik ben Ellen”, zegt de juf, terwijl ze een hand uitsteekt. Ik heb gelijk spijt dat ik me niet geschoren heb. Wat een lekker ding. Misschien zelfs nog iets jonger dan ik ben, donkere krullen, volslank, mooie vormen. Damn. “Hoi, Rick. De oom van Noor.” Ik schud haar hand, misschien wel iets té lang.
Veel valt er natuurlijk niet te praten. Ellen is nieuw op deze school en heeft amper met Noor gewerkt. Ze moet voornamelijk afgaan op de aantekeningen van de vorige juf. Over het algemeen zit het met Noor wel goed, maar ze maken zich uiteraard zorgen over haar gemoedstoestand. Logisch, gezien de recente dood van haar beide ouders.
Schofterig als het is, probeer ik me tijdens het gesprek vooral een manier te vinden om erachter te komen of Ellen bezet is. Ik probeer mijn charmes wat in de strijd te gooien en de ‘oude’ Rick komt volledig bovendrijven.
Op het meest gepaste moment vraag ik haar of ze een beetje met de ouders overweg kan. Met de meeste wel. Ik grap dat dit vooral de knappe vaders zullen zijn, waarom ze gelukkig moet lachen. “Ach, maar daar mag je als leerkracht toch niet mee uit, hè? Balen!” probeer ik een plaagstootje te geven. “Nouja, ik ben hier maar tijdelijk. In principe ben ik geen leerkracht”, legt ze uit. “Toevallig. In principe ben ik geen ouder”, reageer ik. Ze bloost.
Precies op dat moment begint mijn telefoon te trillen. Snel kijk ik naar de naam op het display, het is Chantal. Ja, nu hoeft het ook niet meer. Pech gehad. Ik druk haar resoluut weg. Als ik had geweten dat ze me op dat moment meer nodig had dan ooit, had ik dat nooit gedaan. Hier zou ik echter pas veel en veel later achterkomen.
Ik richt me weer tot juf Ellen. “Goed. Dus jij bent geen leerkracht. Ik ben geen ouder. Wat doe je zaterdagavond?” Van binnen weet ik het zeker; haar moet en zál ik krijgen. Ze glimlacht. “Nog niets. Hoezo, heb je wat in gedachte?” Ik knik. “Ja, maar dat blijft een verrassing. Hoe laat en waar kan ik je ophalen?”
Na gegevens te hebben uitgewisseld ben ik terug naar huis gereden. Noor en Anne zitten aan tafel met de buurvrouw te mens-erger-je-niet’en. Als ik binnenkom, kijkt Noortje gelijk op. “Was alles goed?” vraagt ze. “Ja, hoor, meid. Alles is heel erg goed.”
T
ThisSideUp
Guest
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL BP)
Ik kan merken dat er hier iemand met ervaring aan het werk is. Tussen haakjes, Snakebite, waar kom jij vandaan? Iets zegt me namelijk dat je uit Vlaanderen komt...
Ik kan merken dat er hier iemand met ervaring aan het werk is. Tussen haakjes, Snakebite, waar kom jij vandaan? Iets zegt me namelijk dat je uit Vlaanderen komt...
T
ThisSideUp
Guest
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Hah! Mijn instinct had gelijk! Althans, bijna dus. Maar goed, het instinct van aan puppy is nog niet volledig ontwikkeld
Hah! Mijn instinct had gelijk! Althans, bijna dus. Maar goed, het instinct van aan puppy is nog niet volledig ontwikkeld
T
ThisSideUp
Guest
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Als ik een goed verhaal tegenkom blijf ik hangen, zeker wanneer de schrijver me na deze tijd en ruimte me nog steeds niet teleurgesteld heeft.
Aangezien je plot nog niet zover ontplooid is, kan ik daar nog niet zoveel feedback over geven. Het enige wat ik nu zou kunnen doen is ziften over een paar kleine spel- en grammaticafouten, meer niet.
Onthoud dit motto dat ik van Bert Jansen en Pim Wiersinga leerde: Spelfouten vallen de lezer eerder op dan denkfouten.
Dit betekent dat spelfouten snel opvallen, maar denkfouten vaker onder de radar doorgaan. Laatst bedacht ik me ineens dat ik in de climax van mijn eigen boek een denkfout heb zitten. Geen ernstige, maar meer een stomme vergissing.
In het kort, om samen te vatten waar ik heen wil: zorg ten alle tijden dat je spelling en grammatica in orde is. Foutloos hoeft niet, want perfectie is simpelweg nergens in te behalen. Echter: wanneer een zin spelfouten bevat, is de kans groot dat een lezer de zin opnieuw leest. Zodoende kunnen eventuele denkfouten aan het licht komen.
Wanneer je dit te laat ontdekt, kan je scène als een kaartenhuis instorten tenzij je de vrijheid neemt om een reeds gepubliceerd hoofdstuk te wijzigen. Op fora is dit minder gebruikelijk, maar als schrijver kun je jezelf dat absoluut veroorloven. Kwaliteit gaat boven etiquette; bovendien wordt kunst met regelmaat van de haverklap geboren uit het negeren van - door etiquette gestelde - grenzen en regels...
Als ik een goed verhaal tegenkom blijf ik hangen, zeker wanneer de schrijver me na deze tijd en ruimte me nog steeds niet teleurgesteld heeft.
Aangezien je plot nog niet zover ontplooid is, kan ik daar nog niet zoveel feedback over geven. Het enige wat ik nu zou kunnen doen is ziften over een paar kleine spel- en grammaticafouten, meer niet.
Onthoud dit motto dat ik van Bert Jansen en Pim Wiersinga leerde: Spelfouten vallen de lezer eerder op dan denkfouten.
Dit betekent dat spelfouten snel opvallen, maar denkfouten vaker onder de radar doorgaan. Laatst bedacht ik me ineens dat ik in de climax van mijn eigen boek een denkfout heb zitten. Geen ernstige, maar meer een stomme vergissing.
In het kort, om samen te vatten waar ik heen wil: zorg ten alle tijden dat je spelling en grammatica in orde is. Foutloos hoeft niet, want perfectie is simpelweg nergens in te behalen. Echter: wanneer een zin spelfouten bevat, is de kans groot dat een lezer de zin opnieuw leest. Zodoende kunnen eventuele denkfouten aan het licht komen.
Wanneer je dit te laat ontdekt, kan je scène als een kaartenhuis instorten tenzij je de vrijheid neemt om een reeds gepubliceerd hoofdstuk te wijzigen. Op fora is dit minder gebruikelijk, maar als schrijver kun je jezelf dat absoluut veroorloven. Kwaliteit gaat boven etiquette; bovendien wordt kunst met regelmaat van de haverklap geboren uit het negeren van - door etiquette gestelde - grenzen en regels...
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Nou, als er één ding is waar ik constant op probeer te letten is het mijn spelling wel. Dat zit gelukkig wel goed. Mocht je overigens fouten tegenkomen, dan mag je me die gerust aanwijzen. Ik zie zoiets alleen maar als een gelegenheid om van te leren, niet als kritiek.
Dat motto is trouwens een heel mooie; daar had ik nooit eerder bij stilgestaan. Ik zal deze zeker in mijn achterhoofd houden. Thanks!
Nou, als er één ding is waar ik constant op probeer te letten is het mijn spelling wel. Dat zit gelukkig wel goed. Mocht je overigens fouten tegenkomen, dan mag je me die gerust aanwijzen. Ik zie zoiets alleen maar als een gelegenheid om van te leren, niet als kritiek.
Dat motto is trouwens een heel mooie; daar had ik nooit eerder bij stilgestaan. Ik zal deze zeker in mijn achterhoofd houden. Thanks!
T
ThisSideUp
Guest
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Jouw mentaliteit bevalt me. Graag gedaan hoor; ik wacht met spanning op het volgende deel...
Jouw mentaliteit bevalt me. Graag gedaan hoor; ik wacht met spanning op het volgende deel...
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
geen probleem!
Al verwachten we natuurlijk wel een extra goed hoofdstuk dan...
geen probleem!
Al verwachten we natuurlijk wel een extra goed hoofdstuk dan...
Peetoom (Hoofdstuk 10)
Hoofdstuk 10: Surprise!
Pakjesavond. Compleet vergeten. De vrijdag waarop ik mijn date met juf Ellen gepland heb, is het 5 december. Noor en Anne zijn al te oud om nog in Sinterklaas te geloven, maar al jaren hebben ze die avond surprise gevierd met Marnix en Lisa. De eerste avond in de herfstvakantie hebben we, samen met Chantal, lootjes getrokken. De bedoeling is om iets in elkaar te knutselen en er een goedkoop kado in te verstoppen. Op pakjesavond zouden we deze dan gezellig uitwisselen.
In mijn haast om de date met Ellen veilig te stellen heb ik er helemaal niet meer bij stilgestaan. Het was alsof ik terugging naar hoe ik voor de dood van Marnix en Lisa was. Stappen, vrijen. Daar was altijd tijd voor. Ik hoefde met niemand rekening te houden. Nu wel.
Op zich hoeft het geen ramp te zijn. Voor zover ik weet hebben de meisjes geen plannen dit weekend. Het is alleen hopen dat Chantal die ook niet heeft. Ze heeft me voor het laatst gebeld toen ik bij Ellen op oudergesprek was. Blijkbaar wil ze weer praten. Twee goede redenen om haar maar terug te bellen, dan.
Inmiddels is het woensdagavond, drie december, en zit ik op de bank mijn vertrouwde kop koffie en sigaretje. Het is lekker stil in de woonkamer. Noor zit in bad en Anne is boven met haar huiswerk bezig. Voor mij een ideaal moment om even met Chantal te bellen. Ik laat me achterover zakken, en kies haar nummer.
“Ja, hallo? Met Chantal.” klinkt het aan de andere kant van de lijn. “Hey, met Rick. Ik zag dat ik een oproep van je gemist heb”, doe ik alsof mijn neus bloedt. “Ja, twee dagen geleden. Het maakt al niet meer uit.” Ze klinkt nog steeds beledigd.
“Oké. Kom je wel nog naar pakjesavond hier? Al moeten we het een dagje verschuiven.” Ik laat het compleet liggen om in te gaan op de reden waarom ze me gebeld heeft. Of waarom het er niet meer toe doet. “Nou, ik was het wel van plan. Is het nu zaterdag dan? Ik heb eigenlijk met Pierre afgesproken.”
Bij het horen van die naam loopt een rilling over mijn rug. Pierre, de gladjakker. Maar goed, pakjesavond en mijn date met Ellen gaan voor. Ik bijt op mijn lip, om vervolgens te antwoorden met: “Dan neem je hem toch gezellig mee? Krijgt ‘ie voor de gelegenheid wel een fles wijn van me.” (Het liefst in zijn gezicht, maar ik ben niet veeleisend.)
“Ik zal hem wel vragen. Wacht even.” Gedurende een minuutje blijft het stil aan de andere kant. “Hij vindt het prima. Zelfde tijd?” Ik bevestig. Opnieuw is het stil. Ongemakkelijk stil. “Chantal. Het spijt me da..”; verder kom ik niet. “Het is goed. We praten nog wel. Tot zaterdag.” Daarna hangt ze op.
Ik heb minder ongemakkelijke telefoongesprekken gevoerd met meisjes die ik wilde dumpen. Oké, in hun verdediging: als ze geweten zouden hebben dat ze gedumpt zouden worden, dan waren die gesprekken wellicht wat ongemakkelijker geweest. Toch heb ik er geen goed gevoel aan overgehouden. Iets aan de stem van Chantal vertelde me, dat ik iets mis. Maar geen idee wat dit dan kan zijn.
Op dat moment komt Noortje de woonkamer binnen, net uit bad. Na het kijken van haar favoriete soap, zal haar bedtijd aanbreken. Ze heeft haar pyjama maar vast aangetrokken. Nou, pyjama. Het is een enorm ACDC-shirt, dat ze ooit eens van mij heeft gekregen. Het shirt is mij altijd al te groot geweest, maar Noor kan erin wonen.
Ze nestelt zich naast me op de bank. “Hey, kleintje. Lekker gebaddert?” vraag ik, terwijl ik één arm om haar heen sla, en tegelijk RTL4 opzet. Ze kijkt me een beetje beledigd aan. “Wat? Heb ik nu alweer iets verkeerds gezegd?” vraag ik, oprecht verbaasd.
Ze schudt haar hoofd. “Nee, niet echt. Maar ik vind het gewoon niet leuk als iemand me zo noemt”, vertelt ze. “Hoe? Kleintje? Waarom vind je dat niet leuk?” Even blijft ze stil. “Het is net zo stom als wanneer Anne me ‘baby’ noemt. Ik voel me zo klein”, legt ze uit.
Op dat moment bedenk ik me dat ze onder dat t-shirt waarschijnlijk haar luierbroekje al aanheeft. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat ‘kleintje’ voor haar net zo rot voelt als ‘baby’. Ik heb het nooit anders dan een lief koosnaampje bedoelt.
“Ja, maar zo bedoel ik dat toch helemaal niet? Ik noem je al zo sinds je geboren bent. Ook al ben je nu geen kleintje meer, toch vind ik het leuk klinken”, leg ik uit. “Ik noem Anne altijd ‘gekke druif’, maar dat wil toch ook niet zeggen dat ze nou een grote, wandelende druif is?” Bij die gedachte moet ze even lachen. “Nee, dat is waar”, geeft ze toe. “Maar had je dan geen leukere namen kunnen verzinnen?” Ik doe alsof ik heel erg beledigd ben. “Puh, jullie noemen mij altijd ‘sukkeltje’ en dan ben IK slecht met bijnamen? Pff, draakje!” Het kietelgevecht dat hierop volgt, duurt nog tot het begin van haar soap.
Een half uurtje later is het voor haar tijd om te gaan slapen. Na een dikke knuffel vraagt ze zachtjes of ik morgen nieuwe broekjes voor haar kan halen. “Zijn ze al op dan? Ik heb laatst toch een hoop nieuwe meegenomen? Ik dacht dat je het er wel mee zou redden tot na het weekend.” Ze haalt haar schouders op. “Nou, maakt ook niet uit. Ik neem er wel een voorraadje voor je mee, meid. Nu snel naar bed, jij. Anders ga ik weer bijnamen voor je verzinnen!”
De twee dagen erna vliegen voorbij. Voor ik het weet is het vrijdagavond en tijd voor mijn date met juf Ellen. Ik heb de buurvrouw opnieuw gevraagd om op de meiden te komen passen. Als ze binnenkomt zitten de meiden al aan hun avondeten en sta ik, strak in het pak, klaar voor mijn date. Ik geef aan dat ik uiterlijk tegen één uur thuis zal zijn. Al dan niet strak in het pak. Hopelijk niet meer.
Het is niet dat ik met Ellen wil daten om haar maar het bed in te krijgen. Ik heb oprechte interesse in haar. Maar als ik vanavond de kans krijg, dan zal ik deze grijpen ook.
Ik heb Ellen beloofd om haar op haar werk op te halen. Vanuit de basisschool rijden we dan ook door naar het restaurant. Ik kan duidelijk merken dat ze me niet in pak verwacht had, want, ondanks dat ze zich best mooi opgemaakt heeft, zou je aan haar niet zeggen dat ze op een date is.
In het restaurant geef ik weer eens veel te veel geld uit aan lekker eten en drinken. Net als vroeger. Het is een tactiek, vrouwen overladen met dit soort ‘rijkdom’. Als je ze het idee geeft dat je alles zou kunnen betalen, wordt dat al snel gekoppeld aan de mogelijkheid om voor ze te zorgen. Dat is waar de meeste vrouwen naar op zoek zijn. Faalt bijna nooit.
Ook vanavond niet. Tijdens het eten zijn er al enkele momenten waarop ik haar hand kan vasthouden. Enkele indringende blikken vertellen me, dat mijn strategie opnieuw werkt. Ze wilt mij net zozeer als ik haar. Een royale fooi bij het afrekenen bezegelt het.
Even later liggen we in haar appartement op bed te vrijen. De luxe van het tweepersoonsbed is heerlijk. Sinds ik bij de meiden ben ingetrokken, heb ik constant op de bank geslapen. Chantal heeft de logeerkamer gebruikt en ik kon me er niet toe brengen om in het bed van Marnix en Lisa te gaan liggen. Het is dus voor het eerst in tijden dat ik zoveel ruimte heb.
De seks is heerlijk. Niet alleen omdat Ellen stiekem net zo kinky is als ik, of omdat ze zo ontzettend sexy is. (Is ze wel, maar dat is niet de hoofdreden.) Het komt vooral omdat het voor mij zo lang geleden is. De ontlading is, letterlijk en figuurlijk, groot. Het is lang geleden dat ik zo van een meid heb genoten. Aan haar tevreden glimlach zie ik dat dat gevoel wederzijds is.
Terwijl we nog liggen te knuffelen, gaat opeens haar mobiele telefoon. Tot mijn verbazing neemt ze gewoon op en babbelt ze er vrolijk op los. Mijn nieuwsgierigheid neemt al helemaal toe, wanneer ze het gesprek eindigt met: “Is goed, tot straks!”
Even vraag ik me af of ik er wel op in moet gaan, maar ik kan mezelf weer eens niet inhouden. “Heb je nog plannen vanavond?” vraag ik haar. Ze kijkt me verbaasd aan. “Ja, sorry, ik heb je liggen afluisteren.” Ze glimlacht. “Dat heeft niets met plannen te maken, joh. Standaardtelefoontje. Krijg ik iedere werkdag.” Nog steeds vat ik het niet helemaal. “Oh, wie belt je dan zo vaak?” Even blijft het stil. “Mijn vriend. Hij komt zo naar huis.”
Nog geen tien minuten later zit ik in de auto op weg naar huis. Het is niet dat ik er erg mee zit dat Ellen me niet eerder vertelt heeft dat ze een relatie heeft, maar ik heb geen zin om daar nog te liggen als die gozer thuiskomt.
Oké, het irriteert me wel. Ik zag wat in Ellen. Maar blijkbaar kun je niet altijd alles krijgen wat je wilt. Ik niet, althans. Ellen wel. "Surprise!"
Als ik thuiskom, liggen de meiden al op bed. De buurvrouw zit op de bank te knikkebollen, met een boek op schoot. Alles is goed gegaan. Er heeft alleen iemand gebeld. De naam staat op een briefje. Echter, zodra ik de buurvrouw uitgezwaaid heb, vergeet ik naar het briefje te kijken. “Notaris Bronckhorst, belangrijk!” Aan mij gaat het voorbij.
De dag erna, zaterdag, vliegt ook voorbij. Scouting, een stukje wandelen, een ijsje eten op de ijsboerderij. Voor ik het door heb, breekt de avond alweer aan. Ieder moment kunnen Chantal en Pierre op de stoep staan. Anne heeft Bram, die ieder moment officieel als vriendje bevestigd kan worden, ook uitgenodigd.
Eigenlijk heb ik er niet zoveel zin in. De sfeer zal met Chantal toch wel gespannen zijn. Laat staan met Pierre, iemand voor wie ik geen goed woord overheb. Daarnaast voel ik me nog steeds niet helemaal prettig bij het idee dat Anne een vriendje heeft. Oké, ze is dertien. Het is maar kalverliefde. Maar kan ze niet gewoon wachten tot ze veertig is? Tot die tijd gewoon mijn lieve nichtje blijven? Ook zal ik mijn slechte zin om Ellen maar naast me neer moeten leggen.
Al snel zit de woonkamer vol. Ik zorg ervoor dat allerlei snoep en drinken op tafel staat en dat iedereen het naar zijn zin heeft. Op een gegeven moment is Chantal aan de beurt om haar surprise uit te pakken. Ze heeft regelmatig verteld dat ze dol is op bier en dus heeft Anne een gigantische bierpul nagemaakt. Deze heeft ze vervolgens gevuld met gel en scheerschuim. Het cadeau ligt helemaal onderin, veilig verpakt.
Ze moet met haar hele arm in de pul om het cadeau te kunnen pakken. Deze zit dan ook helemaal onder de gel. Als ze deze onder de wasbak in de keuken staat af te spoelen, loop ik er ook binnen. Even koffie zetten, mijn favoriete hobby. Ook een mooie gelegenheid om even met haar te praten.
Ze schrikt als ze merkt dat ik achter haar sta. Het is mij niet helemaal duidelijk waarom. “Niet schrikken, joh. Zo eng ben ik nou ook weer niet!” grap ik. Dan valt me plotseling iets aan haar op. In de woonkamer is het vrij donker, dus daar heb ik het niet gezien toen ze haar mouwen opstroopte. Maar haar armen zitten onder de blauwe plekken.
Ik pak haar pols vast om de plekken beter te kunnen bekijken. “Hoe kom je hieraan?” vraag ik, terwijl ik in gedachte al denk te weten hoe het zit. “Heeft Pierre dit gedaan?” Chantal lacht cynisch en trekt haar arm terug. “Nee, dat heeft hij niet. Ik ben maandag van de fiets gereden. Toen ik jou belde, nam je niet op. Pierre was er wel voor me. Dus waag het niet om nog eens zoiets over hem te denken.” Boos loopt ze terug de woonkamer in.
Ik blijf nog even in de keuken. Wachten tot de koffie klaar is. Misschien ook maar goed om niet direct de confrontatie aan te gaan. Ik wil Chantal’s verhaal niet geloven. Maar het klinkt wel erg logisch. Misschien zoek ik wel teveel naar een reden om van Pierre af te komen.
Op dat moment gaat de deurbel. Ik hoor een stoel schuiven in de woonkamer en zie dat Anne aanstalten maakt om op te staan. “Blijf maar zitten, meid. Ik doe wel open!” Als ik de voordeur open maak, staat notaris Bronckhorst daar. “Meneer Volders, het is dringend. Heeft u even?” Ik heb echt geen zin in nog meer gedoe. “Nee, sorry. We hebben een familieavond. Kom morgen maar terug.” Hij kijkt me paniekerig aan. “Het is belangrijk. Iemand vecht de voogdij over de kinderen aan.” Ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken en leun tegen de deurpost. “Surprise!”
Hoofdstuk 10: Surprise!
Pakjesavond. Compleet vergeten. De vrijdag waarop ik mijn date met juf Ellen gepland heb, is het 5 december. Noor en Anne zijn al te oud om nog in Sinterklaas te geloven, maar al jaren hebben ze die avond surprise gevierd met Marnix en Lisa. De eerste avond in de herfstvakantie hebben we, samen met Chantal, lootjes getrokken. De bedoeling is om iets in elkaar te knutselen en er een goedkoop kado in te verstoppen. Op pakjesavond zouden we deze dan gezellig uitwisselen.
In mijn haast om de date met Ellen veilig te stellen heb ik er helemaal niet meer bij stilgestaan. Het was alsof ik terugging naar hoe ik voor de dood van Marnix en Lisa was. Stappen, vrijen. Daar was altijd tijd voor. Ik hoefde met niemand rekening te houden. Nu wel.
Op zich hoeft het geen ramp te zijn. Voor zover ik weet hebben de meisjes geen plannen dit weekend. Het is alleen hopen dat Chantal die ook niet heeft. Ze heeft me voor het laatst gebeld toen ik bij Ellen op oudergesprek was. Blijkbaar wil ze weer praten. Twee goede redenen om haar maar terug te bellen, dan.
Inmiddels is het woensdagavond, drie december, en zit ik op de bank mijn vertrouwde kop koffie en sigaretje. Het is lekker stil in de woonkamer. Noor zit in bad en Anne is boven met haar huiswerk bezig. Voor mij een ideaal moment om even met Chantal te bellen. Ik laat me achterover zakken, en kies haar nummer.
“Ja, hallo? Met Chantal.” klinkt het aan de andere kant van de lijn. “Hey, met Rick. Ik zag dat ik een oproep van je gemist heb”, doe ik alsof mijn neus bloedt. “Ja, twee dagen geleden. Het maakt al niet meer uit.” Ze klinkt nog steeds beledigd.
“Oké. Kom je wel nog naar pakjesavond hier? Al moeten we het een dagje verschuiven.” Ik laat het compleet liggen om in te gaan op de reden waarom ze me gebeld heeft. Of waarom het er niet meer toe doet. “Nou, ik was het wel van plan. Is het nu zaterdag dan? Ik heb eigenlijk met Pierre afgesproken.”
Bij het horen van die naam loopt een rilling over mijn rug. Pierre, de gladjakker. Maar goed, pakjesavond en mijn date met Ellen gaan voor. Ik bijt op mijn lip, om vervolgens te antwoorden met: “Dan neem je hem toch gezellig mee? Krijgt ‘ie voor de gelegenheid wel een fles wijn van me.” (Het liefst in zijn gezicht, maar ik ben niet veeleisend.)
“Ik zal hem wel vragen. Wacht even.” Gedurende een minuutje blijft het stil aan de andere kant. “Hij vindt het prima. Zelfde tijd?” Ik bevestig. Opnieuw is het stil. Ongemakkelijk stil. “Chantal. Het spijt me da..”; verder kom ik niet. “Het is goed. We praten nog wel. Tot zaterdag.” Daarna hangt ze op.
Ik heb minder ongemakkelijke telefoongesprekken gevoerd met meisjes die ik wilde dumpen. Oké, in hun verdediging: als ze geweten zouden hebben dat ze gedumpt zouden worden, dan waren die gesprekken wellicht wat ongemakkelijker geweest. Toch heb ik er geen goed gevoel aan overgehouden. Iets aan de stem van Chantal vertelde me, dat ik iets mis. Maar geen idee wat dit dan kan zijn.
Op dat moment komt Noortje de woonkamer binnen, net uit bad. Na het kijken van haar favoriete soap, zal haar bedtijd aanbreken. Ze heeft haar pyjama maar vast aangetrokken. Nou, pyjama. Het is een enorm ACDC-shirt, dat ze ooit eens van mij heeft gekregen. Het shirt is mij altijd al te groot geweest, maar Noor kan erin wonen.
Ze nestelt zich naast me op de bank. “Hey, kleintje. Lekker gebaddert?” vraag ik, terwijl ik één arm om haar heen sla, en tegelijk RTL4 opzet. Ze kijkt me een beetje beledigd aan. “Wat? Heb ik nu alweer iets verkeerds gezegd?” vraag ik, oprecht verbaasd.
Ze schudt haar hoofd. “Nee, niet echt. Maar ik vind het gewoon niet leuk als iemand me zo noemt”, vertelt ze. “Hoe? Kleintje? Waarom vind je dat niet leuk?” Even blijft ze stil. “Het is net zo stom als wanneer Anne me ‘baby’ noemt. Ik voel me zo klein”, legt ze uit.
Op dat moment bedenk ik me dat ze onder dat t-shirt waarschijnlijk haar luierbroekje al aanheeft. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat ‘kleintje’ voor haar net zo rot voelt als ‘baby’. Ik heb het nooit anders dan een lief koosnaampje bedoelt.
“Ja, maar zo bedoel ik dat toch helemaal niet? Ik noem je al zo sinds je geboren bent. Ook al ben je nu geen kleintje meer, toch vind ik het leuk klinken”, leg ik uit. “Ik noem Anne altijd ‘gekke druif’, maar dat wil toch ook niet zeggen dat ze nou een grote, wandelende druif is?” Bij die gedachte moet ze even lachen. “Nee, dat is waar”, geeft ze toe. “Maar had je dan geen leukere namen kunnen verzinnen?” Ik doe alsof ik heel erg beledigd ben. “Puh, jullie noemen mij altijd ‘sukkeltje’ en dan ben IK slecht met bijnamen? Pff, draakje!” Het kietelgevecht dat hierop volgt, duurt nog tot het begin van haar soap.
Een half uurtje later is het voor haar tijd om te gaan slapen. Na een dikke knuffel vraagt ze zachtjes of ik morgen nieuwe broekjes voor haar kan halen. “Zijn ze al op dan? Ik heb laatst toch een hoop nieuwe meegenomen? Ik dacht dat je het er wel mee zou redden tot na het weekend.” Ze haalt haar schouders op. “Nou, maakt ook niet uit. Ik neem er wel een voorraadje voor je mee, meid. Nu snel naar bed, jij. Anders ga ik weer bijnamen voor je verzinnen!”
De twee dagen erna vliegen voorbij. Voor ik het weet is het vrijdagavond en tijd voor mijn date met juf Ellen. Ik heb de buurvrouw opnieuw gevraagd om op de meiden te komen passen. Als ze binnenkomt zitten de meiden al aan hun avondeten en sta ik, strak in het pak, klaar voor mijn date. Ik geef aan dat ik uiterlijk tegen één uur thuis zal zijn. Al dan niet strak in het pak. Hopelijk niet meer.
Het is niet dat ik met Ellen wil daten om haar maar het bed in te krijgen. Ik heb oprechte interesse in haar. Maar als ik vanavond de kans krijg, dan zal ik deze grijpen ook.
Ik heb Ellen beloofd om haar op haar werk op te halen. Vanuit de basisschool rijden we dan ook door naar het restaurant. Ik kan duidelijk merken dat ze me niet in pak verwacht had, want, ondanks dat ze zich best mooi opgemaakt heeft, zou je aan haar niet zeggen dat ze op een date is.
In het restaurant geef ik weer eens veel te veel geld uit aan lekker eten en drinken. Net als vroeger. Het is een tactiek, vrouwen overladen met dit soort ‘rijkdom’. Als je ze het idee geeft dat je alles zou kunnen betalen, wordt dat al snel gekoppeld aan de mogelijkheid om voor ze te zorgen. Dat is waar de meeste vrouwen naar op zoek zijn. Faalt bijna nooit.
Ook vanavond niet. Tijdens het eten zijn er al enkele momenten waarop ik haar hand kan vasthouden. Enkele indringende blikken vertellen me, dat mijn strategie opnieuw werkt. Ze wilt mij net zozeer als ik haar. Een royale fooi bij het afrekenen bezegelt het.
Even later liggen we in haar appartement op bed te vrijen. De luxe van het tweepersoonsbed is heerlijk. Sinds ik bij de meiden ben ingetrokken, heb ik constant op de bank geslapen. Chantal heeft de logeerkamer gebruikt en ik kon me er niet toe brengen om in het bed van Marnix en Lisa te gaan liggen. Het is dus voor het eerst in tijden dat ik zoveel ruimte heb.
De seks is heerlijk. Niet alleen omdat Ellen stiekem net zo kinky is als ik, of omdat ze zo ontzettend sexy is. (Is ze wel, maar dat is niet de hoofdreden.) Het komt vooral omdat het voor mij zo lang geleden is. De ontlading is, letterlijk en figuurlijk, groot. Het is lang geleden dat ik zo van een meid heb genoten. Aan haar tevreden glimlach zie ik dat dat gevoel wederzijds is.
Terwijl we nog liggen te knuffelen, gaat opeens haar mobiele telefoon. Tot mijn verbazing neemt ze gewoon op en babbelt ze er vrolijk op los. Mijn nieuwsgierigheid neemt al helemaal toe, wanneer ze het gesprek eindigt met: “Is goed, tot straks!”
Even vraag ik me af of ik er wel op in moet gaan, maar ik kan mezelf weer eens niet inhouden. “Heb je nog plannen vanavond?” vraag ik haar. Ze kijkt me verbaasd aan. “Ja, sorry, ik heb je liggen afluisteren.” Ze glimlacht. “Dat heeft niets met plannen te maken, joh. Standaardtelefoontje. Krijg ik iedere werkdag.” Nog steeds vat ik het niet helemaal. “Oh, wie belt je dan zo vaak?” Even blijft het stil. “Mijn vriend. Hij komt zo naar huis.”
Nog geen tien minuten later zit ik in de auto op weg naar huis. Het is niet dat ik er erg mee zit dat Ellen me niet eerder vertelt heeft dat ze een relatie heeft, maar ik heb geen zin om daar nog te liggen als die gozer thuiskomt.
Oké, het irriteert me wel. Ik zag wat in Ellen. Maar blijkbaar kun je niet altijd alles krijgen wat je wilt. Ik niet, althans. Ellen wel. "Surprise!"
Als ik thuiskom, liggen de meiden al op bed. De buurvrouw zit op de bank te knikkebollen, met een boek op schoot. Alles is goed gegaan. Er heeft alleen iemand gebeld. De naam staat op een briefje. Echter, zodra ik de buurvrouw uitgezwaaid heb, vergeet ik naar het briefje te kijken. “Notaris Bronckhorst, belangrijk!” Aan mij gaat het voorbij.
De dag erna, zaterdag, vliegt ook voorbij. Scouting, een stukje wandelen, een ijsje eten op de ijsboerderij. Voor ik het door heb, breekt de avond alweer aan. Ieder moment kunnen Chantal en Pierre op de stoep staan. Anne heeft Bram, die ieder moment officieel als vriendje bevestigd kan worden, ook uitgenodigd.
Eigenlijk heb ik er niet zoveel zin in. De sfeer zal met Chantal toch wel gespannen zijn. Laat staan met Pierre, iemand voor wie ik geen goed woord overheb. Daarnaast voel ik me nog steeds niet helemaal prettig bij het idee dat Anne een vriendje heeft. Oké, ze is dertien. Het is maar kalverliefde. Maar kan ze niet gewoon wachten tot ze veertig is? Tot die tijd gewoon mijn lieve nichtje blijven? Ook zal ik mijn slechte zin om Ellen maar naast me neer moeten leggen.
Al snel zit de woonkamer vol. Ik zorg ervoor dat allerlei snoep en drinken op tafel staat en dat iedereen het naar zijn zin heeft. Op een gegeven moment is Chantal aan de beurt om haar surprise uit te pakken. Ze heeft regelmatig verteld dat ze dol is op bier en dus heeft Anne een gigantische bierpul nagemaakt. Deze heeft ze vervolgens gevuld met gel en scheerschuim. Het cadeau ligt helemaal onderin, veilig verpakt.
Ze moet met haar hele arm in de pul om het cadeau te kunnen pakken. Deze zit dan ook helemaal onder de gel. Als ze deze onder de wasbak in de keuken staat af te spoelen, loop ik er ook binnen. Even koffie zetten, mijn favoriete hobby. Ook een mooie gelegenheid om even met haar te praten.
Ze schrikt als ze merkt dat ik achter haar sta. Het is mij niet helemaal duidelijk waarom. “Niet schrikken, joh. Zo eng ben ik nou ook weer niet!” grap ik. Dan valt me plotseling iets aan haar op. In de woonkamer is het vrij donker, dus daar heb ik het niet gezien toen ze haar mouwen opstroopte. Maar haar armen zitten onder de blauwe plekken.
Ik pak haar pols vast om de plekken beter te kunnen bekijken. “Hoe kom je hieraan?” vraag ik, terwijl ik in gedachte al denk te weten hoe het zit. “Heeft Pierre dit gedaan?” Chantal lacht cynisch en trekt haar arm terug. “Nee, dat heeft hij niet. Ik ben maandag van de fiets gereden. Toen ik jou belde, nam je niet op. Pierre was er wel voor me. Dus waag het niet om nog eens zoiets over hem te denken.” Boos loopt ze terug de woonkamer in.
Ik blijf nog even in de keuken. Wachten tot de koffie klaar is. Misschien ook maar goed om niet direct de confrontatie aan te gaan. Ik wil Chantal’s verhaal niet geloven. Maar het klinkt wel erg logisch. Misschien zoek ik wel teveel naar een reden om van Pierre af te komen.
Op dat moment gaat de deurbel. Ik hoor een stoel schuiven in de woonkamer en zie dat Anne aanstalten maakt om op te staan. “Blijf maar zitten, meid. Ik doe wel open!” Als ik de voordeur open maak, staat notaris Bronckhorst daar. “Meneer Volders, het is dringend. Heeft u even?” Ik heb echt geen zin in nog meer gedoe. “Nee, sorry. We hebben een familieavond. Kom morgen maar terug.” Hij kijkt me paniekerig aan. “Het is belangrijk. Iemand vecht de voogdij over de kinderen aan.” Ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken en leun tegen de deurpost. “Surprise!”
