luierfan_boy
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL BP)
Super hoofdstuk weer!
Kijk uit naar het vervolg!
Super hoofdstuk weer!
Kijk uit naar het vervolg!
Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 07)
Hoofdstuk 07: Herfstvakantie
Ik sta voor de deur van Anne’s slaapkamer. Ondanks dat ik mijn hand al om de klink heb, krijg ik het niet voor elkaar om hem te openen. Het is niet dat ik bang ben om de discussie met haar aan te gaan, want voor een goed potje debatteren ben ik altijd wel in.
Ik ben vooral bang dat Anne gewoon niet eerlijk zal vertellen wat haar zo dwars zit. Het is niet voor het eerst dat ze op een compleet onverwacht moment volledig ontploft. Voor een simpele ziel als ik, zit daar echt geen logica achter.
Af en toe laat Anne wel eens iets doorschemeren over dingen waar ze mee zit, of over problemen die ze heeft. Meestal gaat het dan echter over triviale dingen of haar huiswerk. Echt diep laat ze me niet toe. Ik zucht. Misschien had ik Chantal moeten vragen om naar boven te gaan. Aan de andere kant, het is waarschijnlijk beter dat zij Noor helpt met het verschonen van haar bed.
Na nog een diepe zucht waag ik de sprong in het diepe en ga ik Anne’s slaapkamer binnen. Bij de meeste tieners, waaronder ook Noor, is de slaapkamer een enorme bende. (Oké, zelfs bij sommige twintigers, moet ik eerlijk toegeven.) De kamer van Anne is echter spik en span; zo schoon dat je het bijna niet zou geloven. Ik vermoed dat het de invloed van Scouting is. Daar is haar toch een hoop discipline toegebracht. Marnix is het niet geweest. Dat was de grootste sloddervos die ik ooit heb meegemaakt.
Anne ligt op bed, met haar gezicht begraven in haar kussen. Duidelijke snikken verraden dat ze aan het huilen is. Als ik haar zo zie liggen, valt het me pas op hoeveel ze de laatste maanden gegroeid is. Ze past qua lengte al bijna niet meer in haar bed.
Ik ga op de rand van het bed naast haar zitten en leg mijn hand op haar rug. “Hé, gekke druif, wat is er toch aan de hand?” vraag ik voorzichtig. Ze draait zich voorzichtig naar me toe. Haar gezicht is rood en het is duidelijk dat ze al flink gehuild heeft. Ik grijp naar mijn broekzak om haar mijn zakdoek te kunnen geven, maar krijg de kans niet.
Als een bliksemschicht zo snel pakt ze mijn shirt vast en tilt ze zichzelf in mijn armen. Snel ondersteun ik haar, terwijl ze opnieuw behoorlijk hard begint te huilen. Ondanks dat ik het niets vind dat ze zo verdrietig is, raakt het me wel dat Anne bij me wilt uithuilen. Normaal moet ze niet zoveel hebben van knuffels of een troostende kus.
Ongeveer een kwartier later heeft ze voor het eerst zachtjes iets tegen me kunnen zeggen. “Ik weet het zelf ook niet goed”, kan ik nog net verstaan, gevolgd door een emotioneel ‘sorry’.
“Lieverd, het geeft niet. Toen ik jouw leeftijd had, ben ik ook regelmatig tegen Jan en alleman uitgevlogen, hoor. Tegen je vader, je opa en soms zelfs tegen je oma. Die was net als Noor, zo lief dat je twee minuten later al niet meer snapt waarom je boos op ze bent geworden. Noor is niet voor niets naar haar vernoemd. Jij hebt meer geluk wat dat betreft. Duidelijk hetzelfde knappe uiterlijk als je Pa en ik!” probeer ik haar te troosten.
Inmiddels heeft ze mijn zakdoek wel en terwijl ze haar ogen droogt, protesteert ze zachtjes. “Niet! Ik lijk gelukkig op Mama”, zegt ze quasi-beledigd. Maar zodra ze me aankijkt, en ziet dat ik een pruillip trek, kan ze haar lach niet meer onderdrukken.
“Sukkel”, zegt ze. “Je moet me niet laten lachen, ik ben boos!” Speels draait ze zich van me af. “Boh! Wie is hier nou de sukkel? Je weet niet eens waarom je boos bent!” roep ik, terwijl ik haar terugdraai. “Nou, dan zijn we allebei sukkels. Maar jij bent de grootste”, zegt ze triomfantelijk. “Daar kan ik je geen ongelijk in geven”, zeg ik, terwijl ik haar stevig knuffel.
Nadat we even stil zijn gebleven, probeer ik haar wel nog serieus terecht te wijzen. “Hé, maar, druif. Ik kan het best begrijpen als je soms even gek moet doen, en dat is ook echt niet erg. Alleen wil ik wel dat je me twee dingen echt belooft,” zeg ik haar zo streng als ik kan.
“Wat dan?” vraagt Anne. Aan haar gezicht kan ik zien dat ze enigszins opgelucht is. “Ten eerste dat je je zusje nooit meer een baby noemt. Luiers of niet, je weet dat ze er niets aan kan doen dat ze in bed plast. Het is niet eerlijk om Noor de dupe te laten worden van jou emotie, terwijl ze er niets aan kan doen. Beloofd?”
Even blijft ze stil. Waarschijnlijk omdat ze nooit aan de gevolgen van haar uitspraak heeft gedacht. Of dat het Noor pijn kan hebben gedaan. Maar zodra ik mijn hand uitsteek, schudt ze deze gelijk. “Wat is de tweede?” vraagt ze direct erna.
“De tweede belofte die je me moet doen, is dat als er iets is dat je dwars zit, wat dan ook, wanneer dan ook, wie dan ook, dat je naar me toekomt. Niet alles opkroppen. Dat is niet goed voor je. Oké?”
Ik steek opnieuw mijn hand uit en ook deze keer stemt ze toe. “Nou, ga maar even sorry zeggen tegen Noor. Dan kun je je boterham opeten en is het alweer tijd voor Scouting.”
Het voordeel van iemand die zo lief is ingesteld als Noor, is dat ruzies snel kunnen worden opgelost. Als iemand zijn of haar excuses aanbiedt, dan is het wat Noor betreft ook goed. Iemand als ikzelf of Anne kan nog wel eens een tijdje naborrelen van boosheid, maar die kleine kan er toch verdraaid goed mee omgaan. Zodra ze Anne een knuffel geeft, weet ik dat het goed is. Voorlopig, althans.
Later die ochtend heb ik de meiden nog naar Scouting gebracht. Voor Anne vaste prik, maar voor Noor de eerste keer. Met de leiding wordt afgesproken dat ze, tot en met het zomerkamp, nog bij de welpen mee zal draaien. Daarna mag ze over naar de scouts. Eigenlijk zou ze daar nu al in mogen stromen, maar op deze manier kan ze nog wat praktische dingen leren en wennen aan de structuur van de Scouting.
Ik heb nog gevraagd of ik een tijdje mee mocht kijken, maar de leidster (“De eerste keer is het beter van niet.”) en Noor zelf (“Ik schaam me dood!”) vonden dat niet het beste idee sinds gesneden brood. Toen ben ik maar een stuk gaan wandelen. Even het hoofd vrijmaken.
Tijdens die wandeling ben ik op een goed (al zeg ik het zelf) idee gekomen. De meiden zouden na het weekend weer aan school beginnen. De week erna is het echter alweer herfstvakantie. Ik vermoed dat de meiden geen grote plannen hebben voor die week. Het lijkt me namelijk de perfecte gelegenheid om er even tussenuit te gaan. Op vakantie. Niet te ver weg, maar wel even lekker er tussenuit.
Later die middag heb ik even met Chantal overlegd. Zij heeft ook geen plannen en kan dus mooi met ons mee. Twee uur later is een huisje in een soort Center Parcs geboekt. De ideale oplossing voor een weekje herfstvakantie.
Anne en Noor heb ik het pas op de vrijdag voor vertrek verteld. Zo is het toch een verrassing gebleven. Beiden zijn gelijk enthousiast. Wat mij betreft is het ook goed voor ze om even weg te zijn uit de omgeving waar ze zoveel ellende hebben meegemaakt de laatste tijd.
De meiden hebben allebei de draad weer opgepakt op hun school. Anne is verrassend genoeg vrijwel helemaal bij met haar huiswerk. Al verdenk ik Bram ervan hiervoor de grootste motivatie te zijn. Ik haalde vroeger ook altijd mijn beste cijfers als ik met een leuk meisje ging studeren. Sterker nog, dat lukt me tegenwoordig nog steeds.
Met Noor gaat het ook goed. De juf heeft zelfs nog even gebeld om verslag te doen. Qua cijfers en leren zit ze nog op haar normale niveau. Alleen bij het spelen en expressieve oefeningen is ze nog wat stil en somber. Ze is er echter vrij zeker van dat ook dat snel genoeg zal bijdraaien. Ook vertelde ze nog heel plichtsgetrouw dat ze na de herfstvakantie met zwangerschapsverlof gaat en vervangen wordt door een andere juf. Ik moest me inhouden om niet te vragen of die nieuwe juf wél knap is, maar wist me nog te gedragen.
Chantal haar geplande date met Pierre is niet doorgegaan. Althans, terwijl zij een uur lang in een bar heeft zitten wachten, lag hij in bed bij een andere meid. Goed, het is een stunt die ik ook wel zou kunnen uithalen, maar toch heeft het mijn beeld van Pierre nog verder kwaad gedaan. Gelukkig denkt Chantal er nu eindelijk hetzelfde over.
Voor het eerst sinds de dood van Marnix en Lisa open ik hun garage. De auto van Marnix is bij het ongeluk verloren gegaan, maar de ‘familiewagen’ waar Lisa meestal in reed staat er nog. Sinds het ongeluk heb ik er niet in willen rijden en meestal de auto van Chantal geleend. Deze is echter niet groot genoeg om er voor een week vakantie aan bagage in te duwen. Tenminste, niet als er ook nog mensen mee moeten.
Inmiddels is het de maandag van de herfstvakantie en de dag van vertrek. De meiden hebben in het weekend genoeg tijd gehad om hun spullen in te pakken. Die van Anne stonden vanmorgen keurig klaar, Noor had nog precies genoeg tijd tussen het opstaan en het ontbijt om de hare zo snel als ze kon in te pakken.
Terwijl ik alles in de auto probeer te proppen moet ik denken aan een stukje cabaret van Youp van ’t Hek. Hierin beschreef hij hoe zijn vader altijd de grootst mogelijke moeite had om de auto voor vakantie klaar te maken. Toppunt was dat zodra de auto volledig ingeruimd was, zijn moeder nog even snel aan kwam zetten met twee extra koffers. Nou, typisch Chantal. Verschillende keren is het raak. ‘Dit moet nog mee’ en ‘pak dat ook nog maar even in’. Om hopeloos van te worden.”Vrouwen”, zou Marnix hebben gezegd.
De reis naar het bungalowpark staat eigenlijk in het teken van Noor. Voor vertrek heeft is ze me netjes komen vragen of ze, net zoals bij Papa en Mama, een luierbroekje moest dragen. De rit was namelijk een dikke twee uur. Ik heb op mijn strepen gestaan dat ze overdag geen luier meer om zou hoeven en dat we desnoods bij ieder tankstation zouden stoppen.
In de praktijk blijkt het daar niet veel vanaf te wijken. Noors blaas lijkt welhaast niet te bestaan. We hebben op die twee uur zeker drie keer gestopt, zodat ze naar een toilet kon gaan. Dit ondanks dat ze ’s morgens nauwelijks gedronken heeft en in de auto niet meer dan pakje van de door haar zo geliefde Yoghi.
Ik denk echter wel dat het haar zelfvertrouwen goed heeft gedaan om (voor het eerst) te zien dat ze op zo’n lange rit echt geen luier meer hoeft te dragen. Hopelijk kan ze dat omzetten in vertrouwen dat ze snel ook ’s nachts droog kan blijven zonder die broekjes.
De eerste drie dagen van de vakantie zijn erg gezellig geweest. De bungalow was erg netjes, schoon en huiselijk. Chantal en ik hebben ieder onze eigen slaapkamer, terwijl de meiden de laatste delen. Verwend als ik ben, was er ook een sauna in het huisje. Hiervan wordt dankbaar gebruik gemaakt. Daarnaast ontvangt de televisie hier ook zenders met de nieuwste films, waardoor we elke avond wel iets origineels te kijken hebben.
Het park zelf biedt ook veel leuke activiteiten. Er is een soort centrum, waarin een supermarkt en wat restaurantjes liggen. Daarnaast is er een bar, een bowlingcentrum en een spellenhal aanwezig. Omdat Chantal en ik onze tijd slim hebben ingedeeld, heb ik met zowel Noor als Anne wat ‘quality time’ kunnen doorbrengen. Ik heb ze in tijden niet zo vrolijk gezien.
Dit tot de donderdagochtend. Noor, Chantal en ik zitten te ontbijten. Anne zit met haar favoriete boek op de bank in de woonkamer. Nadat ik haar voor de zoveelste keer vraag om bij ons te komen zitten, doet ze dat met een diepe zucht. Het boek legt ze open op de ontbijttafel.
Terwijl ik bij mezelf denk dat Anne dat boek beter ergens anders had kunnen leggen, is het al te laat. Noor stoot haar glas melk om. Het grootste deel gaat over Anne haar boek heen. Anne ontploft vervolgens. Met vuurspuwende ogen schreeuwt ze Noor toe: “Potverdomme! Je bent echt nog een baby, hè? Kun je nou ook al niet meer uit je ogen kijken?!”
Dit gevolgd door de bekende boze gang naar haar kamer en het dichtslaan van de deur. Chantal doet haar best om het boek te drogen. Noor zit stilletjes aan tafel, maar het is duidelijk dat de tranen haar in de ogen staan. Ik heb er nu echt genoeg van.
Ik sta op van de keukentafel en loop de slaapkamer van de meiden in. Noor zit op het bed met haar rug naar me toe. Terwijl ze zich nieuwsgierig omdraait en kijkt wat ik doe, open ik de kleerkast. Na even zoeken vind ik de luiers van Noor en haal er één van de stapel.
Ik draai me naar Anne en smijt de luier voor haar op bed. “Omdoen. NU!”
Hoofdstuk 07: Herfstvakantie
Ik sta voor de deur van Anne’s slaapkamer. Ondanks dat ik mijn hand al om de klink heb, krijg ik het niet voor elkaar om hem te openen. Het is niet dat ik bang ben om de discussie met haar aan te gaan, want voor een goed potje debatteren ben ik altijd wel in.
Ik ben vooral bang dat Anne gewoon niet eerlijk zal vertellen wat haar zo dwars zit. Het is niet voor het eerst dat ze op een compleet onverwacht moment volledig ontploft. Voor een simpele ziel als ik, zit daar echt geen logica achter.
Af en toe laat Anne wel eens iets doorschemeren over dingen waar ze mee zit, of over problemen die ze heeft. Meestal gaat het dan echter over triviale dingen of haar huiswerk. Echt diep laat ze me niet toe. Ik zucht. Misschien had ik Chantal moeten vragen om naar boven te gaan. Aan de andere kant, het is waarschijnlijk beter dat zij Noor helpt met het verschonen van haar bed.
Na nog een diepe zucht waag ik de sprong in het diepe en ga ik Anne’s slaapkamer binnen. Bij de meeste tieners, waaronder ook Noor, is de slaapkamer een enorme bende. (Oké, zelfs bij sommige twintigers, moet ik eerlijk toegeven.) De kamer van Anne is echter spik en span; zo schoon dat je het bijna niet zou geloven. Ik vermoed dat het de invloed van Scouting is. Daar is haar toch een hoop discipline toegebracht. Marnix is het niet geweest. Dat was de grootste sloddervos die ik ooit heb meegemaakt.
Anne ligt op bed, met haar gezicht begraven in haar kussen. Duidelijke snikken verraden dat ze aan het huilen is. Als ik haar zo zie liggen, valt het me pas op hoeveel ze de laatste maanden gegroeid is. Ze past qua lengte al bijna niet meer in haar bed.
Ik ga op de rand van het bed naast haar zitten en leg mijn hand op haar rug. “Hé, gekke druif, wat is er toch aan de hand?” vraag ik voorzichtig. Ze draait zich voorzichtig naar me toe. Haar gezicht is rood en het is duidelijk dat ze al flink gehuild heeft. Ik grijp naar mijn broekzak om haar mijn zakdoek te kunnen geven, maar krijg de kans niet.
Als een bliksemschicht zo snel pakt ze mijn shirt vast en tilt ze zichzelf in mijn armen. Snel ondersteun ik haar, terwijl ze opnieuw behoorlijk hard begint te huilen. Ondanks dat ik het niets vind dat ze zo verdrietig is, raakt het me wel dat Anne bij me wilt uithuilen. Normaal moet ze niet zoveel hebben van knuffels of een troostende kus.
Ongeveer een kwartier later heeft ze voor het eerst zachtjes iets tegen me kunnen zeggen. “Ik weet het zelf ook niet goed”, kan ik nog net verstaan, gevolgd door een emotioneel ‘sorry’.
“Lieverd, het geeft niet. Toen ik jouw leeftijd had, ben ik ook regelmatig tegen Jan en alleman uitgevlogen, hoor. Tegen je vader, je opa en soms zelfs tegen je oma. Die was net als Noor, zo lief dat je twee minuten later al niet meer snapt waarom je boos op ze bent geworden. Noor is niet voor niets naar haar vernoemd. Jij hebt meer geluk wat dat betreft. Duidelijk hetzelfde knappe uiterlijk als je Pa en ik!” probeer ik haar te troosten.
Inmiddels heeft ze mijn zakdoek wel en terwijl ze haar ogen droogt, protesteert ze zachtjes. “Niet! Ik lijk gelukkig op Mama”, zegt ze quasi-beledigd. Maar zodra ze me aankijkt, en ziet dat ik een pruillip trek, kan ze haar lach niet meer onderdrukken.
“Sukkel”, zegt ze. “Je moet me niet laten lachen, ik ben boos!” Speels draait ze zich van me af. “Boh! Wie is hier nou de sukkel? Je weet niet eens waarom je boos bent!” roep ik, terwijl ik haar terugdraai. “Nou, dan zijn we allebei sukkels. Maar jij bent de grootste”, zegt ze triomfantelijk. “Daar kan ik je geen ongelijk in geven”, zeg ik, terwijl ik haar stevig knuffel.
Nadat we even stil zijn gebleven, probeer ik haar wel nog serieus terecht te wijzen. “Hé, maar, druif. Ik kan het best begrijpen als je soms even gek moet doen, en dat is ook echt niet erg. Alleen wil ik wel dat je me twee dingen echt belooft,” zeg ik haar zo streng als ik kan.
“Wat dan?” vraagt Anne. Aan haar gezicht kan ik zien dat ze enigszins opgelucht is. “Ten eerste dat je je zusje nooit meer een baby noemt. Luiers of niet, je weet dat ze er niets aan kan doen dat ze in bed plast. Het is niet eerlijk om Noor de dupe te laten worden van jou emotie, terwijl ze er niets aan kan doen. Beloofd?”
Even blijft ze stil. Waarschijnlijk omdat ze nooit aan de gevolgen van haar uitspraak heeft gedacht. Of dat het Noor pijn kan hebben gedaan. Maar zodra ik mijn hand uitsteek, schudt ze deze gelijk. “Wat is de tweede?” vraagt ze direct erna.
“De tweede belofte die je me moet doen, is dat als er iets is dat je dwars zit, wat dan ook, wanneer dan ook, wie dan ook, dat je naar me toekomt. Niet alles opkroppen. Dat is niet goed voor je. Oké?”
Ik steek opnieuw mijn hand uit en ook deze keer stemt ze toe. “Nou, ga maar even sorry zeggen tegen Noor. Dan kun je je boterham opeten en is het alweer tijd voor Scouting.”
Het voordeel van iemand die zo lief is ingesteld als Noor, is dat ruzies snel kunnen worden opgelost. Als iemand zijn of haar excuses aanbiedt, dan is het wat Noor betreft ook goed. Iemand als ikzelf of Anne kan nog wel eens een tijdje naborrelen van boosheid, maar die kleine kan er toch verdraaid goed mee omgaan. Zodra ze Anne een knuffel geeft, weet ik dat het goed is. Voorlopig, althans.
Later die ochtend heb ik de meiden nog naar Scouting gebracht. Voor Anne vaste prik, maar voor Noor de eerste keer. Met de leiding wordt afgesproken dat ze, tot en met het zomerkamp, nog bij de welpen mee zal draaien. Daarna mag ze over naar de scouts. Eigenlijk zou ze daar nu al in mogen stromen, maar op deze manier kan ze nog wat praktische dingen leren en wennen aan de structuur van de Scouting.
Ik heb nog gevraagd of ik een tijdje mee mocht kijken, maar de leidster (“De eerste keer is het beter van niet.”) en Noor zelf (“Ik schaam me dood!”) vonden dat niet het beste idee sinds gesneden brood. Toen ben ik maar een stuk gaan wandelen. Even het hoofd vrijmaken.
Tijdens die wandeling ben ik op een goed (al zeg ik het zelf) idee gekomen. De meiden zouden na het weekend weer aan school beginnen. De week erna is het echter alweer herfstvakantie. Ik vermoed dat de meiden geen grote plannen hebben voor die week. Het lijkt me namelijk de perfecte gelegenheid om er even tussenuit te gaan. Op vakantie. Niet te ver weg, maar wel even lekker er tussenuit.
Later die middag heb ik even met Chantal overlegd. Zij heeft ook geen plannen en kan dus mooi met ons mee. Twee uur later is een huisje in een soort Center Parcs geboekt. De ideale oplossing voor een weekje herfstvakantie.
Anne en Noor heb ik het pas op de vrijdag voor vertrek verteld. Zo is het toch een verrassing gebleven. Beiden zijn gelijk enthousiast. Wat mij betreft is het ook goed voor ze om even weg te zijn uit de omgeving waar ze zoveel ellende hebben meegemaakt de laatste tijd.
De meiden hebben allebei de draad weer opgepakt op hun school. Anne is verrassend genoeg vrijwel helemaal bij met haar huiswerk. Al verdenk ik Bram ervan hiervoor de grootste motivatie te zijn. Ik haalde vroeger ook altijd mijn beste cijfers als ik met een leuk meisje ging studeren. Sterker nog, dat lukt me tegenwoordig nog steeds.
Met Noor gaat het ook goed. De juf heeft zelfs nog even gebeld om verslag te doen. Qua cijfers en leren zit ze nog op haar normale niveau. Alleen bij het spelen en expressieve oefeningen is ze nog wat stil en somber. Ze is er echter vrij zeker van dat ook dat snel genoeg zal bijdraaien. Ook vertelde ze nog heel plichtsgetrouw dat ze na de herfstvakantie met zwangerschapsverlof gaat en vervangen wordt door een andere juf. Ik moest me inhouden om niet te vragen of die nieuwe juf wél knap is, maar wist me nog te gedragen.
Chantal haar geplande date met Pierre is niet doorgegaan. Althans, terwijl zij een uur lang in een bar heeft zitten wachten, lag hij in bed bij een andere meid. Goed, het is een stunt die ik ook wel zou kunnen uithalen, maar toch heeft het mijn beeld van Pierre nog verder kwaad gedaan. Gelukkig denkt Chantal er nu eindelijk hetzelfde over.
Voor het eerst sinds de dood van Marnix en Lisa open ik hun garage. De auto van Marnix is bij het ongeluk verloren gegaan, maar de ‘familiewagen’ waar Lisa meestal in reed staat er nog. Sinds het ongeluk heb ik er niet in willen rijden en meestal de auto van Chantal geleend. Deze is echter niet groot genoeg om er voor een week vakantie aan bagage in te duwen. Tenminste, niet als er ook nog mensen mee moeten.
Inmiddels is het de maandag van de herfstvakantie en de dag van vertrek. De meiden hebben in het weekend genoeg tijd gehad om hun spullen in te pakken. Die van Anne stonden vanmorgen keurig klaar, Noor had nog precies genoeg tijd tussen het opstaan en het ontbijt om de hare zo snel als ze kon in te pakken.
Terwijl ik alles in de auto probeer te proppen moet ik denken aan een stukje cabaret van Youp van ’t Hek. Hierin beschreef hij hoe zijn vader altijd de grootst mogelijke moeite had om de auto voor vakantie klaar te maken. Toppunt was dat zodra de auto volledig ingeruimd was, zijn moeder nog even snel aan kwam zetten met twee extra koffers. Nou, typisch Chantal. Verschillende keren is het raak. ‘Dit moet nog mee’ en ‘pak dat ook nog maar even in’. Om hopeloos van te worden.”Vrouwen”, zou Marnix hebben gezegd.
De reis naar het bungalowpark staat eigenlijk in het teken van Noor. Voor vertrek heeft is ze me netjes komen vragen of ze, net zoals bij Papa en Mama, een luierbroekje moest dragen. De rit was namelijk een dikke twee uur. Ik heb op mijn strepen gestaan dat ze overdag geen luier meer om zou hoeven en dat we desnoods bij ieder tankstation zouden stoppen.
In de praktijk blijkt het daar niet veel vanaf te wijken. Noors blaas lijkt welhaast niet te bestaan. We hebben op die twee uur zeker drie keer gestopt, zodat ze naar een toilet kon gaan. Dit ondanks dat ze ’s morgens nauwelijks gedronken heeft en in de auto niet meer dan pakje van de door haar zo geliefde Yoghi.
Ik denk echter wel dat het haar zelfvertrouwen goed heeft gedaan om (voor het eerst) te zien dat ze op zo’n lange rit echt geen luier meer hoeft te dragen. Hopelijk kan ze dat omzetten in vertrouwen dat ze snel ook ’s nachts droog kan blijven zonder die broekjes.
De eerste drie dagen van de vakantie zijn erg gezellig geweest. De bungalow was erg netjes, schoon en huiselijk. Chantal en ik hebben ieder onze eigen slaapkamer, terwijl de meiden de laatste delen. Verwend als ik ben, was er ook een sauna in het huisje. Hiervan wordt dankbaar gebruik gemaakt. Daarnaast ontvangt de televisie hier ook zenders met de nieuwste films, waardoor we elke avond wel iets origineels te kijken hebben.
Het park zelf biedt ook veel leuke activiteiten. Er is een soort centrum, waarin een supermarkt en wat restaurantjes liggen. Daarnaast is er een bar, een bowlingcentrum en een spellenhal aanwezig. Omdat Chantal en ik onze tijd slim hebben ingedeeld, heb ik met zowel Noor als Anne wat ‘quality time’ kunnen doorbrengen. Ik heb ze in tijden niet zo vrolijk gezien.
Dit tot de donderdagochtend. Noor, Chantal en ik zitten te ontbijten. Anne zit met haar favoriete boek op de bank in de woonkamer. Nadat ik haar voor de zoveelste keer vraag om bij ons te komen zitten, doet ze dat met een diepe zucht. Het boek legt ze open op de ontbijttafel.
Terwijl ik bij mezelf denk dat Anne dat boek beter ergens anders had kunnen leggen, is het al te laat. Noor stoot haar glas melk om. Het grootste deel gaat over Anne haar boek heen. Anne ontploft vervolgens. Met vuurspuwende ogen schreeuwt ze Noor toe: “Potverdomme! Je bent echt nog een baby, hè? Kun je nou ook al niet meer uit je ogen kijken?!”
Dit gevolgd door de bekende boze gang naar haar kamer en het dichtslaan van de deur. Chantal doet haar best om het boek te drogen. Noor zit stilletjes aan tafel, maar het is duidelijk dat de tranen haar in de ogen staan. Ik heb er nu echt genoeg van.
Ik sta op van de keukentafel en loop de slaapkamer van de meiden in. Noor zit op het bed met haar rug naar me toe. Terwijl ze zich nieuwsgierig omdraait en kijkt wat ik doe, open ik de kleerkast. Na even zoeken vind ik de luiers van Noor en haal er één van de stapel.
Ik draai me naar Anne en smijt de luier voor haar op bed. “Omdoen. NU!”
luierfan_boy
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL BP)
WOW
kan nu al nu wachten op het vervolg. Vooral het einde van dit hoofdstuk maakt het bijna
onmogelijk om te wachten haha
WOW
kan nu al nu wachten op het vervolg. Vooral het einde van dit hoofdstuk maakt het bijna
onmogelijk om te wachten haha
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 08)
Hoofdstuk 08: Gestraft
Enkele weken geleden heb ik de voogdij over mijn nichtjes gekregen. Volgens officiële termen ben ik nu niet alleen hun oom, maar ook hun ‘voogd’. In de praktijk ben ik gewoon hun enige ouder. Het verschijnsel dat bij ouders de één de ‘strenge’ en de ander de ‘relaxte’ is, gaat in ons geval dus niet op. Daar waar ik in een normale situatie me bij het opvoeden er vanaf zou maken met vooral ‘de relaxte ouder zijn’, moet ik nu ook streng optreden. Er is nu eenmaal niemand anders die dit voor me kan doen.
Wekenlang heb ik niet echt streng of strikt hoeven zijn. Laat staan een straf uitdelen. Wel ben ik er constant bang voor geweest. Ik snap dat ik er niet onderuit kan, maar tevens ben ik bang dat de gevoelige situatie waarin ik met de meiden leef, volledig in kan storten. Zodra ik straf moet gaan uitdelen, ben ik niet langer ‘leuke oom Rick’. Dat is nou net de rol die ik mijn hele leven het meest graag speel. Maar nu is het moment toch aangebroken. Anne heeft iets fout gedaan, vervolgens beloofd om dit nooit meer te doen. Toch doet ze het nu opnieuw. Daar moet een consequentie aan vasthangen. Daarnaast is het geen doorsnee fout, maar iets waarmee ze haar eigen zusje ontzettend kwetst. Volledig onterecht en bovenal onnodig. Hoe langer ik erover nadenk, hoe zekerder ik het weet: deze straf moet worden uitgedeeld.
Met een blik vol ongeloof kijken haar twee blauwe ogen me aan. Het moet duidelijk even tot haar doordringen. Voor haar op het bed ligt één van Noors luierbroekjes. Ik heb haar net bevolen deze aan te gaan doen. Anne heeft Noor nu echt te vaak belachelijk gemaakt vanwege haar bedplassen, iets waar ze helemaal niets aan kan doen. Wat mij betreft is het tijd dat Anne eens voelt hoe het is om haar zusje te zijn.
“Nou? Waar wacht je op?” vraag ik, terwijl ik mijn uiterste best moet doen om niet op voorhand al medelijden met Anne te krijgen. Even kijkt ze naar de luier, erna weer naar mij. “Wat? Bedoel je .. dat ik een luier ommoet?” stamelt ze uit. “Ja, dat is precies wat ik bedoel”, zeg ik resoluut. “Maar, waarom?” roept ze stomverbaasd. “Omdat je jezelf véél en véél kinderachtiger gedraagt dan Noor. Aangezien Noor volgens jou al een baby is, dan ben jij dat dus zeker. Volgens mij dragen baby’s een luier, dus jij ook. Hup!” Ik pak de luier op en leg hem op haar schoot.
Ongeloof maakt plaats voor boosheid en koppig zegt ze: “Dat wil ik niet. Ik doe het niet. Je kunt me niet dwingen.” Het is niets anders dan testen waar mijn grenzen liggen. Ik moet nu doorzetten, al is het maar om voor Noor op te komen.
“Wat jij wilt, interesseert me nu even niet. Desnoods doe ik je die luier zelf om. Als je denkt dat ik dat niet zou doen, kijk me dan maar eens goed in de ogen. Je hebt twee opties: je gaat nu de badkamer in en doet die luier zelf om, óf ik doe het hier en nu voor je. Kies maar.”
Even kijkt ze me inderdaad in de ogen. Blijkbaar is de teleurstelling in haar goed te zien, want ze lijkt te berusten in mijn oordeel. Met een diepe zucht grist ze de luier van haar schoot af en staat ze van het bed op. Beledigd marcheert ze naar de badkamer, waar ze vrij snel weer uitkomt. Net nu ik denk dat het duidelijk is dat ze me niet moet uitdagen, doet ze dat harder dan ooit.
Zodra Anne de badkamer uit komt gelopen, heeft ze inderdaad het luierbroekje aan. Alleen, over haar kleren. Ze ziet de ergernis in mijn ogen en vraagt triomfantelijk of het zo goed is. “Nee, een baby draagt geen kleren onder haar luier! Je gaat nu terug naar de badkamer! Zorg er maar voor dat als je weer naar buiten komt je niets anders aan hebt dan je luier en je shirt.”
Deze keer gehoorzaamt ze wel, want zodra ze terug is uit de badkamer heeft ze alleen haar roze slaapshirt nog aan, in combinatie met het luierbroekje. Ik gebied haar de andere kleren netjes op te vouwen en op haar bed te leggen. Terwijl ze voorover bukt om dit uit te voeren, valt het me op dat het broekje eigenlijk te klein voor haar is. Aan beide kanten steekt een stukje van haar bil onder de luier uit. Niet geheel raar, aangezien het een broekje van Noor is. Twee jaar jonger en nog niet in de puberteit, dat is dus een behoorlijk verschil. Maar goed, op genade hoeft ze nu even niet te rekenen. Het wordt tijd dat ze zelf ervaart hoe het voelt om zo vernederd te worden, als zij bij Noor doet.
Deze straf komt niet zomaar uit de lucht vallen. Het is, sinds ik met Anne afsprak dat ze Noor geen ‘baby’ meer zou noemen, nog minstens tien keer voorgekomen. Om de meest kleine dingen, zoals het boek aan de ontbijttafel. Ik heb al met verschillende positieve stimuli geprobeerd haar dit af te leren, maar het is alsof het haar niet kan boeien.
Volgens Chantal is het vooral omdat ze niet doorheeft hoeveel pijn ze Noor ermee doet. Omdat ze nooit in bed heeft geplast, of langer dan nodig een luier heeft gedragen, kan ze zich niet voorstellen hoe ellendig het voor Noor moet zijn om dit nog elke dag mee te maken. Het meisje voelt zich al klein genoeg zónder dat haar grote zus, die haar juist zou moeten beschermen en verzorgen, haar flink vernedert. Iedereen weet hoe een klein woord grote gevolgen kan hebben.
Daarom heb ik samen met Chantal deze straf bedacht. Het is belangrijk voor Anne om zich in te kunnen leven in Noor en zich eens goed vernedert te weten. Daarnaast is het voor Noor goed om te zien dat we haar steunen en niet zomaar gepest laten worden. Dat ze krijgt wat ze verdient, en vandaag is dat de zorg over haar zus.
Zodra Anne haar kleren netjes heeft opgevouwen, stuur ik haar naar de woonkamer van het cottage, richting de ontbijttafel. Duidelijk verwachtte ze een soort kamerarrest, want de gedachte om door Noor en Chantal in een luier gezien te worden, beangstigt haar duidelijk. Maar voor ze hardop begint te protesteren, pak ik haar hand en leid ik haar mee.
Chantal weet natuurlijk al wat ze kan verwachten en besteed totaal geen aandacht aan Anne en haar straf. Noor, daarentegen, kijkt verbaasd op van haar bord. Achter Anne’s rug gebaar ik Noor dat ze stil moet blijven.
“Nou, ga maar zitten”, zeg ik tegen Anne. Maar zodra ze haar stoel achteruit wil schuiven, grijp ik in. “Wil je op een stoel zitten? Nee, sorry, dat gaat niet. Baby’s kunnen dat alleen in een kinderstoel en die hebben we hier niet. Ga maar braaf naast je zus op de vloer zitten”, gebied ik haar vervolgens. “Pak jij de boterham even die de kleine net heeft laten liggen?” vraag ik een verbaasde Noor. “Snij je die maar in kleine stukjes en dan mag je Anne voeren. Baby’s kunnen dat zelf niet, hè?”
De tranen staan Anne duidelijk al in de ogen, terwijl ze stilletjes naast de stoel van Noor op de grond gaat zitten. Noor heeft even nodig om te begrijpen dat dit allemaal een straf voor Anne is, maar lijkt er plezier in te krijgen. Vakkundig snijdt ze Anne’s boterham in kleine stukjes, die ze vervolgens rustig in diens mond stopt.
Anne protesteert niet meer; volgens mij uit angst om nog verder vernederd te worden. Het feit dat ze nu naar haar zusje moet luisteren en van haar afhankelijk is, bevalt Anne duidelijk niet. Eigen schuld, dikke bult. Dat ze met Noor nog echt geluk heeft, bewijst deze wel als Anne een vraag stelt. Duidelijk bang voor wat mogelijk nog gaat komen, vraagt ze: “Wat nou als ik naar de wc moet?” Waarschijnlijk vist ze naar hoe lang ze de luier moet dragen. Ik zou haar deze natuurlijk niet laten gebruiken als ze hem maar een uurtje omhoeft, zo zal ze redeneren.
Maar nog voordat ik antwoord kan geven, reageert Noor al: “Dan ga je naar de WC. Er is niet zo vernederends als een natte luier.” Daarna staat ze op om de lege borden naar het aanrecht te brengen. Op de terugweg bijt ze Anne nog toe: “Afgezien van ermee vernederd worden door je grote zus.” Touché.
Anne blijft rustig op de plek zitten die haar is aangewezen. Wel huilt ze en bijt ze op de nagel van haar duim. Duidelijk onderdrukt ze de neiging om te duimen. Iets dat, ironisch genoeg, net zo goed kinderachtig is als een luier. Normaal brengt duimen haar rust en troost, maar nu maakt het feit dat ze dit wil, de straf alleen maar vernederender. Terwijl ze wil bewijzen dat ze geen baby is, wil ze eigenlijk niets liever als duimen. Dat moet moeilijk zijn.
De straf is echter nog niet voorbij. Als ik mijn ontbijt op heb, loop ik naar het opberghok van ons cottage. Ik had hier de vorige avond iets zien staan, wat mij wel handig uitkomt bij de uitvoering van Anne haar straf. Het kost even moeite om het uit het hok te krijgen, maar met een beetje creativiteit weet ik het toch op te zetten: een kinderbox.
“Zo, daar kun je mooi in!” De box is een wat groter dan ik me kan herinneren van de box waar de meiden vroeger altijd inzaten. Maar goed, zo’n vakantiepark zal wel rekening moeten houden met kleine kinderen van alle lengtes.
Het voordeel is in ieder geval dat, als ze met haar kont op de bodem zit, Anne helemaal in de box past. “Braaf zo! Grote meid!” complimenteer ik haar, zodra ze er inderdaad helemaal inzit. Dat is voor haar de druppel. “Je bent echt gemeen! Dit is kindermishandeling, dat moet gewoon! Denk je dat je dit kunt omdat je nu mijn vader bent? Nou, dat ben je dus mooi NIET! Laat me hieruit!” De schreeuwen komen er haast hysterisch uit.
De woorden raken me. Eerlijk is eerlijk, ik heb de uitbarsting niet zo snel zien aankomen. Ik verwachtte hem wel, maar niet zo snel en niet zo heftig. Even laat ik de woorden op me inwerken. Ben ik inderdaad niet té gemeen bezig? Of gaat dit op zich niet al te ver? De twijfel verdwijnt echter al snel, zodra ik Noor zie staan.
Zonder de controle te verliezen, verhoog ik mijn stemvolume flink. “Nee, ik ben je vader niet. Dat zal ik ook nooit worden. Maar vergeet even niet wie ik wel ben. Ik ben je oom. Je oom die alles heeft opgegeven om voor jou en je zusje te kunnen komen zorgen. Mijn opleiding, mijn appartement. Daar heb ik geen seconde spijt van, omdat jullie, ondanks dat ik jullie papa niet ben, wel het belangrijkste in mijn leven zijn!”
Even laat ik dat inwerken. “Juist omdat jullie zo belangrijk voor mij zijn, wil ik jullie nooit zien huilen. Ik wil jullie nooit pijn zien hebben, of verdrietig zijn. Daar zal ik jullie altijd voor beschermen, indien ik dat kan. Ook tegen elkaar. Want JIJ bent degene die hier gemeen is. Zij heeft jou nooit iets gedaan en toch laat je haar zich voelen alsof ze een baby is! DAT is gemeen! Vanaf nu bescherm ik haar daarvoor. Je hebt je kans gehad. De rest van de dag blijf jij braaf in die box!” Even zucht ik. “Kindermishandeling! Je weet niet half hoe goed je het hebt!”
De rest van de dag hebben Anne en ik niets meer tegen elkaar gezegd. Noor heeft op haar gepast en zelfs bij het avondeten ervoor gezorgd dat Anne gevoerd werd. Ze is de box niet uitgeweest, want ze verrekt het zelfs om toe te geven dat ze naar de wc moet. Tot nu, nu het bedtijd is en ik nog één laatste punt wil maken.
“Ik moet naar de wc”, zegt Anne eindelijk, terwijl ze uit de box stapt. “Heb jij geluk, je hoeft er niet eens voor op te staan met zo’n dikke luier om. Ga maar weer zitten”, beveel ik haar. “Maar Noor zei..”, begint ze. “Niks mee te maken. Ik bepaal de regels.”
Opnieuw begint ze te huilen en toch stapt ze uit de box. In plaats van naar de wc, rent ze echter naar de slaapkamer, geheel aan de andere kant van het cottage. Noor vraagt zachtjes: “Moet ze het echt in haar luier doen?” Ik schud mijn hoofd. “Nee, ik wilde haar nog even flink laten schrikken. Ik ga haar nu maar uit haar lijden verlossen.”
Maar als ik op de slaapkamer kom, is het al te laat. Verdrietig kijkt Anne me aan vanaf het bed. Aan haar luier kan ik duidelijk zien dat ze er al in geplast heeft. Ik ga naast haar zitten en leg haar uit dat de straf voorbij is. Na dik een uur praten, eerlijk zijn en fouten toegeven, hebben we alles goed gemaakt. Wel met de afspraak dat als dit nogmaals gebeurt, dezelfde straf zal gelden. Ook als de vakantie voorbij is. Daarnaast moet ze, ondanks dat ze hem niet hoeft te gebruiken, tot we weer thuis zijn nog een luier dragen. Vanaf nu gewoon onder haar eigen kleren.
Na Anne en Noor in te hebben gestopt, sluit ik de slaapkamerdeur achter me. Chantal, die alles de hele dag stil gevolgd heeft, loopt vanuit de keuken naar me toe. We knuffelen. “Ik ben echt een minder leuk persoon, hè?” vraag ik. “Waarom?” reageert ze, lichtelijk verbaasd. “De straf. Ik ben echt te ver gegaan”, zucht ik. “Niet te ver. Zo ver als nodig is. Iets wat jij altijd doet voor de mensen waar je van houdt. Dat maakt je geen minder leuk persoon, maar een papa.”
Even kijken we elkaar aan. De blik in haar ogen vertelt me dat ze het oprecht meent. Op dat moment verliezen we allebei de controle, en vallen we zoenend op de bank.
Hoofdstuk 08: Gestraft
Enkele weken geleden heb ik de voogdij over mijn nichtjes gekregen. Volgens officiële termen ben ik nu niet alleen hun oom, maar ook hun ‘voogd’. In de praktijk ben ik gewoon hun enige ouder. Het verschijnsel dat bij ouders de één de ‘strenge’ en de ander de ‘relaxte’ is, gaat in ons geval dus niet op. Daar waar ik in een normale situatie me bij het opvoeden er vanaf zou maken met vooral ‘de relaxte ouder zijn’, moet ik nu ook streng optreden. Er is nu eenmaal niemand anders die dit voor me kan doen.
Wekenlang heb ik niet echt streng of strikt hoeven zijn. Laat staan een straf uitdelen. Wel ben ik er constant bang voor geweest. Ik snap dat ik er niet onderuit kan, maar tevens ben ik bang dat de gevoelige situatie waarin ik met de meiden leef, volledig in kan storten. Zodra ik straf moet gaan uitdelen, ben ik niet langer ‘leuke oom Rick’. Dat is nou net de rol die ik mijn hele leven het meest graag speel. Maar nu is het moment toch aangebroken. Anne heeft iets fout gedaan, vervolgens beloofd om dit nooit meer te doen. Toch doet ze het nu opnieuw. Daar moet een consequentie aan vasthangen. Daarnaast is het geen doorsnee fout, maar iets waarmee ze haar eigen zusje ontzettend kwetst. Volledig onterecht en bovenal onnodig. Hoe langer ik erover nadenk, hoe zekerder ik het weet: deze straf moet worden uitgedeeld.
Met een blik vol ongeloof kijken haar twee blauwe ogen me aan. Het moet duidelijk even tot haar doordringen. Voor haar op het bed ligt één van Noors luierbroekjes. Ik heb haar net bevolen deze aan te gaan doen. Anne heeft Noor nu echt te vaak belachelijk gemaakt vanwege haar bedplassen, iets waar ze helemaal niets aan kan doen. Wat mij betreft is het tijd dat Anne eens voelt hoe het is om haar zusje te zijn.
“Nou? Waar wacht je op?” vraag ik, terwijl ik mijn uiterste best moet doen om niet op voorhand al medelijden met Anne te krijgen. Even kijkt ze naar de luier, erna weer naar mij. “Wat? Bedoel je .. dat ik een luier ommoet?” stamelt ze uit. “Ja, dat is precies wat ik bedoel”, zeg ik resoluut. “Maar, waarom?” roept ze stomverbaasd. “Omdat je jezelf véél en véél kinderachtiger gedraagt dan Noor. Aangezien Noor volgens jou al een baby is, dan ben jij dat dus zeker. Volgens mij dragen baby’s een luier, dus jij ook. Hup!” Ik pak de luier op en leg hem op haar schoot.
Ongeloof maakt plaats voor boosheid en koppig zegt ze: “Dat wil ik niet. Ik doe het niet. Je kunt me niet dwingen.” Het is niets anders dan testen waar mijn grenzen liggen. Ik moet nu doorzetten, al is het maar om voor Noor op te komen.
“Wat jij wilt, interesseert me nu even niet. Desnoods doe ik je die luier zelf om. Als je denkt dat ik dat niet zou doen, kijk me dan maar eens goed in de ogen. Je hebt twee opties: je gaat nu de badkamer in en doet die luier zelf om, óf ik doe het hier en nu voor je. Kies maar.”
Even kijkt ze me inderdaad in de ogen. Blijkbaar is de teleurstelling in haar goed te zien, want ze lijkt te berusten in mijn oordeel. Met een diepe zucht grist ze de luier van haar schoot af en staat ze van het bed op. Beledigd marcheert ze naar de badkamer, waar ze vrij snel weer uitkomt. Net nu ik denk dat het duidelijk is dat ze me niet moet uitdagen, doet ze dat harder dan ooit.
Zodra Anne de badkamer uit komt gelopen, heeft ze inderdaad het luierbroekje aan. Alleen, over haar kleren. Ze ziet de ergernis in mijn ogen en vraagt triomfantelijk of het zo goed is. “Nee, een baby draagt geen kleren onder haar luier! Je gaat nu terug naar de badkamer! Zorg er maar voor dat als je weer naar buiten komt je niets anders aan hebt dan je luier en je shirt.”
Deze keer gehoorzaamt ze wel, want zodra ze terug is uit de badkamer heeft ze alleen haar roze slaapshirt nog aan, in combinatie met het luierbroekje. Ik gebied haar de andere kleren netjes op te vouwen en op haar bed te leggen. Terwijl ze voorover bukt om dit uit te voeren, valt het me op dat het broekje eigenlijk te klein voor haar is. Aan beide kanten steekt een stukje van haar bil onder de luier uit. Niet geheel raar, aangezien het een broekje van Noor is. Twee jaar jonger en nog niet in de puberteit, dat is dus een behoorlijk verschil. Maar goed, op genade hoeft ze nu even niet te rekenen. Het wordt tijd dat ze zelf ervaart hoe het voelt om zo vernederd te worden, als zij bij Noor doet.
Deze straf komt niet zomaar uit de lucht vallen. Het is, sinds ik met Anne afsprak dat ze Noor geen ‘baby’ meer zou noemen, nog minstens tien keer voorgekomen. Om de meest kleine dingen, zoals het boek aan de ontbijttafel. Ik heb al met verschillende positieve stimuli geprobeerd haar dit af te leren, maar het is alsof het haar niet kan boeien.
Volgens Chantal is het vooral omdat ze niet doorheeft hoeveel pijn ze Noor ermee doet. Omdat ze nooit in bed heeft geplast, of langer dan nodig een luier heeft gedragen, kan ze zich niet voorstellen hoe ellendig het voor Noor moet zijn om dit nog elke dag mee te maken. Het meisje voelt zich al klein genoeg zónder dat haar grote zus, die haar juist zou moeten beschermen en verzorgen, haar flink vernedert. Iedereen weet hoe een klein woord grote gevolgen kan hebben.
Daarom heb ik samen met Chantal deze straf bedacht. Het is belangrijk voor Anne om zich in te kunnen leven in Noor en zich eens goed vernedert te weten. Daarnaast is het voor Noor goed om te zien dat we haar steunen en niet zomaar gepest laten worden. Dat ze krijgt wat ze verdient, en vandaag is dat de zorg over haar zus.
Zodra Anne haar kleren netjes heeft opgevouwen, stuur ik haar naar de woonkamer van het cottage, richting de ontbijttafel. Duidelijk verwachtte ze een soort kamerarrest, want de gedachte om door Noor en Chantal in een luier gezien te worden, beangstigt haar duidelijk. Maar voor ze hardop begint te protesteren, pak ik haar hand en leid ik haar mee.
Chantal weet natuurlijk al wat ze kan verwachten en besteed totaal geen aandacht aan Anne en haar straf. Noor, daarentegen, kijkt verbaasd op van haar bord. Achter Anne’s rug gebaar ik Noor dat ze stil moet blijven.
“Nou, ga maar zitten”, zeg ik tegen Anne. Maar zodra ze haar stoel achteruit wil schuiven, grijp ik in. “Wil je op een stoel zitten? Nee, sorry, dat gaat niet. Baby’s kunnen dat alleen in een kinderstoel en die hebben we hier niet. Ga maar braaf naast je zus op de vloer zitten”, gebied ik haar vervolgens. “Pak jij de boterham even die de kleine net heeft laten liggen?” vraag ik een verbaasde Noor. “Snij je die maar in kleine stukjes en dan mag je Anne voeren. Baby’s kunnen dat zelf niet, hè?”
De tranen staan Anne duidelijk al in de ogen, terwijl ze stilletjes naast de stoel van Noor op de grond gaat zitten. Noor heeft even nodig om te begrijpen dat dit allemaal een straf voor Anne is, maar lijkt er plezier in te krijgen. Vakkundig snijdt ze Anne’s boterham in kleine stukjes, die ze vervolgens rustig in diens mond stopt.
Anne protesteert niet meer; volgens mij uit angst om nog verder vernederd te worden. Het feit dat ze nu naar haar zusje moet luisteren en van haar afhankelijk is, bevalt Anne duidelijk niet. Eigen schuld, dikke bult. Dat ze met Noor nog echt geluk heeft, bewijst deze wel als Anne een vraag stelt. Duidelijk bang voor wat mogelijk nog gaat komen, vraagt ze: “Wat nou als ik naar de wc moet?” Waarschijnlijk vist ze naar hoe lang ze de luier moet dragen. Ik zou haar deze natuurlijk niet laten gebruiken als ze hem maar een uurtje omhoeft, zo zal ze redeneren.
Maar nog voordat ik antwoord kan geven, reageert Noor al: “Dan ga je naar de WC. Er is niet zo vernederends als een natte luier.” Daarna staat ze op om de lege borden naar het aanrecht te brengen. Op de terugweg bijt ze Anne nog toe: “Afgezien van ermee vernederd worden door je grote zus.” Touché.
Anne blijft rustig op de plek zitten die haar is aangewezen. Wel huilt ze en bijt ze op de nagel van haar duim. Duidelijk onderdrukt ze de neiging om te duimen. Iets dat, ironisch genoeg, net zo goed kinderachtig is als een luier. Normaal brengt duimen haar rust en troost, maar nu maakt het feit dat ze dit wil, de straf alleen maar vernederender. Terwijl ze wil bewijzen dat ze geen baby is, wil ze eigenlijk niets liever als duimen. Dat moet moeilijk zijn.
De straf is echter nog niet voorbij. Als ik mijn ontbijt op heb, loop ik naar het opberghok van ons cottage. Ik had hier de vorige avond iets zien staan, wat mij wel handig uitkomt bij de uitvoering van Anne haar straf. Het kost even moeite om het uit het hok te krijgen, maar met een beetje creativiteit weet ik het toch op te zetten: een kinderbox.
“Zo, daar kun je mooi in!” De box is een wat groter dan ik me kan herinneren van de box waar de meiden vroeger altijd inzaten. Maar goed, zo’n vakantiepark zal wel rekening moeten houden met kleine kinderen van alle lengtes.
Het voordeel is in ieder geval dat, als ze met haar kont op de bodem zit, Anne helemaal in de box past. “Braaf zo! Grote meid!” complimenteer ik haar, zodra ze er inderdaad helemaal inzit. Dat is voor haar de druppel. “Je bent echt gemeen! Dit is kindermishandeling, dat moet gewoon! Denk je dat je dit kunt omdat je nu mijn vader bent? Nou, dat ben je dus mooi NIET! Laat me hieruit!” De schreeuwen komen er haast hysterisch uit.
De woorden raken me. Eerlijk is eerlijk, ik heb de uitbarsting niet zo snel zien aankomen. Ik verwachtte hem wel, maar niet zo snel en niet zo heftig. Even laat ik de woorden op me inwerken. Ben ik inderdaad niet té gemeen bezig? Of gaat dit op zich niet al te ver? De twijfel verdwijnt echter al snel, zodra ik Noor zie staan.
Zonder de controle te verliezen, verhoog ik mijn stemvolume flink. “Nee, ik ben je vader niet. Dat zal ik ook nooit worden. Maar vergeet even niet wie ik wel ben. Ik ben je oom. Je oom die alles heeft opgegeven om voor jou en je zusje te kunnen komen zorgen. Mijn opleiding, mijn appartement. Daar heb ik geen seconde spijt van, omdat jullie, ondanks dat ik jullie papa niet ben, wel het belangrijkste in mijn leven zijn!”
Even laat ik dat inwerken. “Juist omdat jullie zo belangrijk voor mij zijn, wil ik jullie nooit zien huilen. Ik wil jullie nooit pijn zien hebben, of verdrietig zijn. Daar zal ik jullie altijd voor beschermen, indien ik dat kan. Ook tegen elkaar. Want JIJ bent degene die hier gemeen is. Zij heeft jou nooit iets gedaan en toch laat je haar zich voelen alsof ze een baby is! DAT is gemeen! Vanaf nu bescherm ik haar daarvoor. Je hebt je kans gehad. De rest van de dag blijf jij braaf in die box!” Even zucht ik. “Kindermishandeling! Je weet niet half hoe goed je het hebt!”
De rest van de dag hebben Anne en ik niets meer tegen elkaar gezegd. Noor heeft op haar gepast en zelfs bij het avondeten ervoor gezorgd dat Anne gevoerd werd. Ze is de box niet uitgeweest, want ze verrekt het zelfs om toe te geven dat ze naar de wc moet. Tot nu, nu het bedtijd is en ik nog één laatste punt wil maken.
“Ik moet naar de wc”, zegt Anne eindelijk, terwijl ze uit de box stapt. “Heb jij geluk, je hoeft er niet eens voor op te staan met zo’n dikke luier om. Ga maar weer zitten”, beveel ik haar. “Maar Noor zei..”, begint ze. “Niks mee te maken. Ik bepaal de regels.”
Opnieuw begint ze te huilen en toch stapt ze uit de box. In plaats van naar de wc, rent ze echter naar de slaapkamer, geheel aan de andere kant van het cottage. Noor vraagt zachtjes: “Moet ze het echt in haar luier doen?” Ik schud mijn hoofd. “Nee, ik wilde haar nog even flink laten schrikken. Ik ga haar nu maar uit haar lijden verlossen.”
Maar als ik op de slaapkamer kom, is het al te laat. Verdrietig kijkt Anne me aan vanaf het bed. Aan haar luier kan ik duidelijk zien dat ze er al in geplast heeft. Ik ga naast haar zitten en leg haar uit dat de straf voorbij is. Na dik een uur praten, eerlijk zijn en fouten toegeven, hebben we alles goed gemaakt. Wel met de afspraak dat als dit nogmaals gebeurt, dezelfde straf zal gelden. Ook als de vakantie voorbij is. Daarnaast moet ze, ondanks dat ze hem niet hoeft te gebruiken, tot we weer thuis zijn nog een luier dragen. Vanaf nu gewoon onder haar eigen kleren.
Na Anne en Noor in te hebben gestopt, sluit ik de slaapkamerdeur achter me. Chantal, die alles de hele dag stil gevolgd heeft, loopt vanuit de keuken naar me toe. We knuffelen. “Ik ben echt een minder leuk persoon, hè?” vraag ik. “Waarom?” reageert ze, lichtelijk verbaasd. “De straf. Ik ben echt te ver gegaan”, zucht ik. “Niet te ver. Zo ver als nodig is. Iets wat jij altijd doet voor de mensen waar je van houdt. Dat maakt je geen minder leuk persoon, maar een papa.”
Even kijken we elkaar aan. De blik in haar ogen vertelt me dat ze het oprecht meent. Op dat moment verliezen we allebei de controle, en vallen we zoenend op de bank.
luierfan_boy
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL BP)
geweldig hoofdstuk weer!
ècht een goede schrijfstijl heb jij!
something to be proud of!!
Zit het gewoon in je, heb je hiervoor heel veel geoefend,
of ben je heel geconcentreerd bezig per zin?...gewoon nieuwsgierig
geweldig hoofdstuk weer!
ècht een goede schrijfstijl heb jij!
something to be proud of!!
Zit het gewoon in je, heb je hiervoor heel veel geoefend,
of ben je heel geconcentreerd bezig per zin?...gewoon nieuwsgierig